In “Developers v. Apple: Outlining Complaints about the App Store” (13 augustus 2020), schetsten we de belangrijkste klachten van ontwikkelaars over de App Store: Apples omzetaandeel van 30%, het feit dat Apple winnaars en verliezers kiest, App Store-advertenties, vervalste apps, oneerlijke behandeling van ontwikkelaars, grillige en willekeurige regels, het verbod op game-streamingdiensten en de devaluatie van apps.

We wilden ook je mening weten over hoe Apple de App Store beheert en ontwikkelaars behandelt. Het blijkt dat, hoewel TidBITS-lezers grotendeels kritisch zijn over hoe Apple de App Store beheert, ze ook tegen overheidsregulering als oplossing zijn. Laten we eens kijken naar de enquêtevragen en jullie antwoorden.

Heb je last van de beperkingen van de App Store?

We stelden een brede vraag: Heb je last van de beperkingen van de App Store? Dat kan een aantal problemen betreffen die we hebben beschreven, zoals een verbod op bepaalde soorten apps, het verwijderen van apps die Apple aanstootgevend vindt enzovoort. Apple is hier niet verontschuldigend over en beweert dat de beperkingen van kracht zijn om zijn gebruikers te beschermen en een hoge kwaliteit te behouden.

We waren dus een beetje verrast door de sterke respons van onze lezers: maar liefst 65% van de TidBITS-lezers zei dat ze last hadden van App Store-beperkingen en slechts 35% had er geen last van.

Dit was extra interessant omdat ons publiek een wat hogere gemiddelde leeftijd heeft en naar voorzichtig gebruik neigt, en Apple zelfs voor hen te restrictief is. Misschien is het tijd voor Apple om wat meer ontspannen aan te doen.

Ben je voorstander van overheidsregulering van de App Store?

Nog een overweldigende reactie: nee. In feite zijn de cijfers, 65% voor en 35% tegen, bijna identiek aan de reacties over App Store-beperkingen. TidBITS-lezers vinden de App Store misschien te restrictief, maar ze willen niet dat de overheid tussenbeide komt en dicteert hoe Apple hem moet beheren.

Wij delen die mening. Hoewel toezichthouders het misschien goed bedoelen, zijn overheidsfunctionarissen vaak niet geïnformeerd en in de war. Het uitgebreidste plan dat tot nu toe is voorgesteld, althans rond Apple, is van senator Elizabeth Warren (D-MA), die de App Store wil losmaken van Apple.

Dit zou niet alleen de belangrijkste problemen die mensen hebben niet oplossen, maar het zou ook chaos creëren. Hoe zou het zelfs werken, een ander bedrijf dat de App Store runt? Zou Apple standaard ouderwetse software-installaties moeten toestaan en mensen vervolgens naar externe appstores moeten verwijzen? Zou er voor ontwikkelaars een reden zijn om een App Store te gebruiken die niet in de volledige gebruikerservaring was geïntegreerd? We hebben geen idee. Veel mensen zijn tegen sideloaden (daarover straks meer), maar door de App Store onafhankelijk te maken van Apple zouden die zorgen naar een heel ander niveau worden getild.

Over het algemeen zijn ontwikkelaars niet boos over het feit dat ze moeten concurreren met iWork, News, Weer en andere Apple-apps. Ze geven gebruikers redelijke standaardinstellingen en externe partijen kunnen meestal beter geschikte producten aanbieden. Om de een of andere reden, waarschijnlijk onwetendheid, blijven congresleden op deze kwestie terugkomen, zoals vertegenwoordiger Val Demings (D-FL), die veel van haar tijd met Tim Cook besteedde aan vragen naar concurrenten voor Schermtijd, een functie waar Apple geen omzet mee binnenhaalt. (Zie “Kort overzicht van de hoorzitting van de Big Tech in het Congres”, 31 juli 2020.)

Heb je het gevoel dat Apple ontwikkelaars eerlijk behandelt?

Het antwoord is nee, met een overweldigend verschil van 77% tegen 23%. Dit kwam niet als een verrassing, aangezien het algemeen bekend is dat Apple grotere ontwikkelaars anders behandelt dan kleine. We beschreven deze verschillen in “Developers v. Apple: Outlining Complaints about the App Store”.

We moeten Apple hier echter wat krediet geven. Nadat Epic Games een manier had toegevoegd om in-app aankopen in Fortnite te doen zonder het betalingssysteem van Apple te gebruiken, verwijderde Apple niet alleen de app Fortnite uit de App Store, maar dreigt het bedrijf nu Epics ontwikkelaarsaccount helemaal te beëindigen. Apple heeft het vaak zo hardhandig gedaan met kleine ontwikkelaars, maar zelden met een ontwikkelaar zo groot als Epic.

Vind je dat Apple het sideloaden van apps in iOS moet toestaan?

De antwoorden op deze vraag schokten me: 57% van jullie staat hier achter, een uitslag in dubbele cijfers. Sideloaden is controversieel, onder meer omdat het een ingang zou kunnen bieden aan malware, en omdat het verwarring creëert doordat apps buiten de App Store worden verspreid. Dus ik was verrast om te zien dat zoveel TidBITS-lezers het idee steunen.

Maar zoals ik al aangaf in “Developers v. Apple: Outlining Complaints about the App Store”: Apple staat "sideloaden" op de Mac toe zonder veel malwareproblemen, dankzij sterke beveiligingsfuncties en app-ondertekening, waarvan de laatste vereist zal zijn voor alle apps die op Apple Silicon-Macs draaien.

In theorie zouden ontwikkelaars door sideloaden alle klachten uit de App Store kunnen omzeilen. Apple zou simpelweg kunnen zeggen: “Vind je de App Store-regels niet leuk? Distribueer jouw app dan zelf”.

Het is in ieder geval een leuke theorie. Een van de bizarre wendingen in het recente Epic Games versus Apple-drama is dat terwijl Epic Apple aanklaagde en eiste dat Apple Epic toestond om zijn games in iOS te sideloaden, Epic ook Google aanklaagde, terwijl dat bedrijf sideloaden op Android al toestaat. Blijkbaar vond Epic sideloaden niet goed genoeg werken om eraan vast te houden in plaats van Fortnite in de Google Play Store te plaatsen.

Apple heeft sindsdien als bewijs e-mails tussen zichzelf en Epic Games ingediend die enig licht op de situatie werpen. Dit is wat Epic echt wil: een eigen winkel hebben, die geen inkomsten deelt met Apple, en dat Apple die onafhankelijke winkel distribueert in de App Store.

Dat is belachelijk. Als Apple die eis zou inwilligen of daartoe gedwongen werd, zou het ontdekken en verwerven van apps een complete chaos worden, aangezien elke ontwikkelaar zich zou haasten om zijn eigen App Store te creëren of zich bij goedkopere aan te sluiten.

Epic Games begrijpt natuurlijk wel hoe destructief dit is. Stel je voor dat Valve, een gamebedrijf dat software distribueert via zijn dienst Steam, een kort geding zou aanspannen om Epic te dwingen Steam te publiceren in de Epic Games Store, zonder de gebruikelijke 12% commissie voor Epic. Epics algemeen directeur Tim Sweeney zou zichzelf uit zijn stoel lachen, maar dat is precies wat Epic vraagt van Apple en Google, en alleen van Apple en Google, want Epic gaat niet achter Microsoft of Sony aan, die zeer vergelijkbare voorwaarden op hun gameconsoles hebben. In de context is het moeilijk om het “verzoek” van Epic te zien als een soort gevecht voor vrijheid of een zakelijke actie, maar eerder als een poging om smartphone-appstores te saboteren.

Sommige mensen kunnen gewoon niet blij worden gemaakt, en misschien is toestemming van Apple voor sideloaden niet de oplossing is die ik dacht dat het zou zijn.

Ben je er voorstander van dat Apple zijn aandeel van 30% van de verkoop via de App Store verlaagt?

De antwoorden hier waren minder verrassend: jullie vinden dat Apple zijn aandeel van 30% in de meeste App Store-transacties moet verlagen. Bijna 87% van jullie stemde voor het verlagen van de 30% voor Apple.

Toegegeven, we hebben niet de gegevens die Apple wel heeft, maar de meeste mensen lijken te denken dat 30% te veel is. Of en zo ja hoe dat wordt opgelost is aan Apple en de regelgevende instanties. En op zijn minst is het slechte pr voor Apple als zo'n groot percentage van de klanten van het bedrijf het gevoel heeft dat het te veel vraagt.

Sommige mensen hebben gepostuleerd dat Apple daadwerkelijk meer geld zou kunnen binnenbrengen door het omzetaandeel voor bepaalde soorten producten die momenteel volledig buiten de App Store worden gehouden, te verminderen. Wat als Apple bijvoorbeeld Amazon toestaat om in zijn iOS-app Kindle-boeken te verkopen voor slechts 1% van de verkoopprijs? Amazone zou misschien vatbaar zijn voor het gebruik van in-app aankopen (wat nu niet zo is), en Apple zou een nieuwe bron van inkomsten hebben. Op dezelfde manier zou Apple, in ruil voor het verlagen van het basistarief tot ver onder de 30%, een belasting van 1% kunnen heffen op de verkoop van producten en diensten uit de echte wereld, die op dit moment volledig gratis zijn. Zou dat eerlijker zijn?

Natuurlijk, deze peiling is klein en verre van wetenschappelijk, en Apple is niet verplicht om aandacht te besteden aan de resultaten, laat staan om er zakelijke beslissingen op te baseren. Het geeft ons echter wel een beetje inzicht in hoe TidBITS-lezers denken over de App Store. Dank aan iedereen die heeft gereageerd!

Een paar weken geleden heeft Apple zijn 2020 Environmental Progress Report uitgebracht. Het is een meesterwerk van communicatie, te beginnen met een prachtige website die terwijl je scrolt geleidelijk aan de hoofdpunten onthult. More About-knoppen geven toegang tot extra details op de site, maar het leeuwendeel van de informatie staat in een pdf van 99 pagina's. Ik zou iedereen met een meer dan oppervlakkige interesse in milieukwesties willen aanmoedigen om de volledige pdf te lezen, want het is indrukwekkend om te zien hoeveel tijd en geld Apple in zijn milieu-inspanningen steekt. We zien Apple als een technologiebedrijf, maar het doet meer dan veel organisaties die zich uitsluitend op het milieu richten.

Apples vooruitgang op milieugebied tot nu toe

Met name de winkels, datacenters en kantoren van Apple in 44 landen draaien op 100% hernieuwbare energie, grotendeels opgewekt met door Apple onderhouden zonne-, wind-, waterkracht- en biogasinstallaties. Sterker nog: meer dan 70 van de leveranciers van Apple hebben toegezegd alleen hernieuwbare energie te gebruiken voor de productie van Apple-producten. Vanaf april 2020 is Apple CO2-neutraal voor zijn bedrijfsemissies, dankzij investeringen in projecten die bossen en gras- en draslanden beschermen en herstellen.

Maar daar houdt het niet op. In de afgelopen 11 jaar heeft Apple het gemiddelde energieverbruik van zijn producten met 73% verminderd, en het bedrijf schat dat het slechts $ 0,70 per jaar kost om een iPhone 11 Pro eenmaal per dag op te laden. Apple werkt er ook hard aan om het gebruik te verminderen van nieuwe materialen die aanzienlijke gevolgen voor het milieu hebben. De Taptic Engine in de iPhone 11-modellen, bijvoorbeeld, maakt gebruik van 100% gerecyclede zeldzame aarde-elementen, een primeur voor smartphones, en de MacBook Air uit 2019 heeft in totaal 40% gerecyclede materialen.

Apple heeft de afgelopen 4 jaar ook het gebruik van plastic in verpakkingen met 58% verminderd en al het papier dat in verpakkingen wordt gebruikt is afkomstig van gerecyclede bronnen of verantwoord beheerde bossen. Via partnerschappen met The Conservation Fund en het Wereld Natuur Fonds heeft Apple naar eigen zeggen het beheer van meer dan 1 miljoen hectare productiebossen in de Verenigde Staten en China verbeterd.

Apples milieudoelstellingen

Hoe indrukwekkend deze prestaties ook zijn, ze verbleken bij de grotere doelstellingen van het bedrijf:

• Tegen 2030 wil Apple CO2-neutraal zijn in zijn hele voetafdruk, wat betekent dat het bedrijf rekening houdt met de CO2-impact van de hele levenscyclus van zijn producten. Dat vereist koolstofarme ontwerpen, een grotere energie-efficiëntie, een overgang van de toeleveringsketen naar 100% hernieuwbare energie, het vermijden van directe koolstofemissies en het opschalen van investeringen in projecten voor het verwijderen van koolstof.
• Apple streeft ernaar om alleen gerecyclede en hernieuwbare materialen te gebruiken in zowel producten als verpakkingen. Er is geen tijdschema voor dat ambitieuze doel, maar het bedrijf zegt wel dat het probeert om tegen 2025 al het plastic in verpakkingen te elimineren.

Hoe meer ik het milieu-voortgangsrapport van Apple las, hoe verbaasder ik raakte. Ik denk dat ik gerust kan zeggen dat ik meer aandacht aan Apple besteed dan de meeste mensen, en hoewel ik Apples persberichten heb gezien over een zonnepark hier of het verminderde gebruik van giftige materialen daar, was het nooit volledig tot mij doorgedrongen hoeveel Apple doet met het milieu in gedachten. Het rapport is zeker de moeite waard.

De schalen rondom Apple

Aanvankelijk dacht ik dat Apple hier wel miljarden aan kwijt was. Tot zover ik kon afleiden uit het milieu-voortgangsrapport en Apples financiële berichtgevingen zegt het bedrijf nooit precies hoeveel. Het steekt er echter wel de loftrompet over dat het 4,7 miljard dollar aan “groene obligaties” heeft uitgegeven, wat rente-vaste investeringen zijn waarvan de opbrengsten naar bepaalde milieu-projecten gaan. Apple beweert ook de grootste zakelijke uitgever van groene obligaties te zijn, hoewel ik financieel gezien niet kundig genoeg ben om te weten waarom zij liever obligaties uitgeven dan milieu-projecten rechtstreeks financieel te steunen.

Ik vermoed dat Apple dit alles voor het milieu grotendeels kan doen omdat het bedrijf zoveel geld verdient. Schaal is hier belangrijk. Toen Take Control Books nog van ons was, doneerden wij $ 0,25 per verkochte print-on-demand exemplaar aan een liefdadigheidsorganisatie die bomen plant. Ik kan me het totale bedrag dat we hebben gedoneerd niet meer herinneren, maar het was slechts klein bier in vergelijking met wat Apple doet.

Als ik lees wat Apple allemaal voor het milieu bereikt, voel ik me beter over hun traditioneel hoge prijzen. We hebben allemaal een andere grens voor hoeveel meer we willen betalen om ervoor te zorgen dat een fabrikant geen vreselijkheden uithaalt zoals kinderarbeid of kolossale vervuilingen. Bij Apple is het duidelijk dat ten minste een deel van de aankoopprijs gaat naar zorgvuldig uitgekozen vermindering van effecten op het milieu. Ik ben bereid dit te accepteren bij apparaten die ik elke dag en de hele dag door gebruik.

Natuurlijk is Apple op diverse manieren gemotiveerd om zich voor het milieu in te zetten. Apple is een bedrijf dat winst wil maken, dus als het bouwen van een enorm zonnepark om een datacentrum te voeden op de lange duur minder energiekosten met zich meebrengt en het bedrijf bij zijn doel brengt om CO2-neutraal te werken, is dat dubbele winst. Ook zal het je zijn opgevallen dat de dozen waar Macs in worden geleverd kleiner zijn dan vroeger: Apple heeft de hoeveelheid verpakkingsmateriaal ter bescherming van de apparatuur tijdens het vervoer verminderd. Dat is ook goed voor het milieu, met name vanwege de reductie in plastics maar ook omdat het betekent dat er meer apparaten in een container passen waardoor Apple minder kwijt is aan vervoerkosten (en minder CO2 uitstoot tijden het vervoer). En hoewel Apple talloze milieu-projecten heeft ten behoeve van de gemeenschappen waar de Apple-datacenters staan, gaan deze misschien ook gepaard met belastingvoordeel en algemene goodwill.

Je kunt er natuurlijk cynisch over zijn en roepen dat Apple dit soort dingen alleen maar doet omdat het geld bespaart. Maar dan kijk je niet verder dan je neus lang is: de beste aanpak om het milieu te beschermen, de aanpak die we van alle bedrijven verwachten, is maatregelen nemen die zowel positief voor het milieu als goed voor het eindresultaat zijn.

Een paar jaar geleden was er nogal wat aandacht voor hoe Walmart zijn toeleveranciers voor het blok zette en ze dwong om flinterdunne marges te accepteren om maar met Walmart zaken te kunnen doen. Het is duidelijk dat Apple op dit moment vergelijkbare druk uitoefent op toeleveranciers om ze te dwingen zich in te zetten voor schone energie, beperking van afval en een reductie in emissies van broeikasgassen. Laat Apple zijn spierballen zien? Jazeker, net als Walmart deed (en nog steeds doet), maar voor een veel beter doel dan nog een paar centen besparen op producten die al erg goedkoop zijn.

Apple-CEO Tim Cook stelde:

Klimaatverandering is een gegeven, en we hebben allemaal onze verantwoordelijkheid om er iets aan te doen. Daar zullen we nooit van afwijken, omdat we weten dat toekomstige generaties van ons afhankelijk zijn.

In veel opzichten is klimaatverandering vergelijkbaar met de coronacrisis van nu. Het is een wereldwijde bedreiging die zich niets aantrekt van landsgrenzen, mensen doodt, en economieën vernietigt. Het verschil is dat klimaatverandering zich sluipenderwijs voltrekt, waardoor de effecten op mens en economie zich langzaam, gedurende tientallen jaren opstapelen, in plaats van ons in een paar maanden te overweldigen. Maar er zijn ook geen snelle oplossingen: er is geen vaccin tegen klimaatverandering. Bill Gates legde dat helder uit in een recent GatesNotes-bericht getiteld “ COVID-19 is vreselijk. Klimaatverandering is misschien erger.”

Zelfs Apples pogingen zullen waarschijnlijk weinig direct effect hebben op het klimaatprobleem (daarvoor is het eenvoudigweg te groot), maar ik hoop dat ze in ieder geval een goed voorbeeld zullen zijn, zowel voor andere grote bedrijven als voor overheden die de bereidheid lijken te missen om de juiste keuzes te maken.

Het was een grijze dag eind 2005. Ik zat aan mijn bureau code te schrijven voor de iPod van het jaar erop. Zonder te kloppen kwam de directeur van iPod Software — de baas van mijn baas - binnen en sloot de door achter hem. Hij wond er geen doekjes om: 'Ik heb een speciale opdracht voor je. Je baas weet er niet van. Je gaat twee technici van het Amerikaanse ministerie van Energie helpen om een speciale iPod te bouwen. Je legt alleen verantwoordelijkheid aan mij af.'

De volgende dag belde de receptionist mij en vertelde dat twee mannen zaten te wachten in de lobby. Ik ging naar beneden om Paul en Matthew te ontmoeten, de twee technici die deze iPod in feite zouden gaan bouwen. Het zou leuk geweest zijn als ik had kunnen zeggen dat ze zonnebrillen en regenjassen droegen, en voortdurend over hun schouder kijken, maar het waren volkomen normale dertigers. Ze kregen een pas en we gingen naar een kamer om te praten.

In werkelijkheid werken ze niet voor het ministerie van Energie; ze werkten voor een afdeling van Bechtel, een grote Amerikaans consultantsbedrijf dat ook voor het ministerie van Energie werkte. Het doel was om specifieke hardware aan een iPod toe te voegen en gegevens op te nemen via deze hardware naar de schijf van de iPod, op een dusdanige manier dat die gegevens niet makkelijk teruggevonden konden worden. Maar het moest werken als een gewone iPod, en er ook zo uitzien.

Zij zouden al het werk doen. Mijn werk bestond eruit om ze hierbij te ondersteunen.

Ik ontdekte dat een vertegenwoordiger van het ministerie contact had gezocht met de senior vice president van Hardware bij Apple en die vertegenwoordiger had hulp gevraagd bij het maken van de aangepaste iPods. Dit verzoek ging weer door naar de vice president van de iPod Division en weer naar de directeur van iPod Software, die mij de opdracht gaf. Mijn baas had te horen gekregen dat ik aan een speciaal project werkte en dat daar geen vragen over gesteld moesten worden.

Achtergrond

Ik was de tweede programmeur die voor het iPod project werd aangenomen na de start in 2001. Apple Marketing had de naam iPod nog niet bedacht; het apparaat had nog de codenaam P68. De eerste programmeur werd later de directeur van iPod Software, de persoon die me deze speciale opdracht gaf. Ik schreef het bestandssysteem van de iPod en later de SQLite database die alle liedjes bijhield. In de loop der tijd heb ik bijna aan ieder deel van de software van de iPod gewerkt, met uitzondering van de audio codecs die MP3 en AAC bestanden omzetten in geluid.

(Deze audio codecs werden geschreven door twee programmeurs met speciale diploma's van Berkeley en Stanford. Als zij elkaar niet de maat aan het nemen waren over welke school beter was, schreven ze wiskundige code die ik niet durfde aan te raken. Dat is net zomin weggelegd voor een gewone programmeur als de transmissie in een Porsche laten ombouwen door een fietsenmaker. Ze speelden af en toe ook poker en dat deed ik mee. De enige reden dat ik niet al mijn geld verloor was dat eentje nogal van wodka hield.)

Het compileren van de broncode van het besturingssysteem van de iPod om het vervolgens op de iPod te laden en te testen was een aardig gecompliceerd proces. Als we een nieuwe programmeur hadden kreeg die meestal een week om dit onder de knie te krijgen voordat hij een echte opdracht kreeg.

Het besturingssysteem van de iPod was niet gebaseerd op een ander besturingssysteem van Apple zoals Classic Mac OS of Darwin, de Unixkern van macOS, iOS, iPadOS, watchOS en tvOS. De oorspronkelijke hardware van de iPod was gebaseerd op een referentieplatform dat Apple gekocht had van een bedrijf met de naam Portal Player. Portal Player zorgde ook voor de laagste niveaus van het iPod OS, zoals energiebeheer, disk drivers en de realtime kernel (waarop Portal Player weer een licentie had van een ander bedrijf, Quadros). Apple kocht de hogere niveaus van het iPod OS van Pixo, een bedrijf dat een paar jaar eerder was opgericht door ex-Appleprogrammeurs die een algemeen besturingssysteem voor mobiele telefoons wilden schrijven om vervolgens te verkopen aan telefoonfabrikanten als Nokia en Ericsson. De code van Pixo zat 'm in de gebruikersinterface, het afhandelen van Unicode tekst (belangrijk voor vertalingen), geheugenbeheer en het afhandelen van gebeurtenissen. Natuurlijk is deze code aangepast door programmeurs van Apple, en in de loop der tijd grotendeels herschreven.

iPod OS werd in C++ geschreven. Omdat er geen ondersteuning was voor apps van derden, was er geen externe documentatie van het systeem.

En dan was er ook nog het feit dat de iPod ontwikkelaars op Windows machines werkten. Apple had nog geen operationele ARM ontwikkelgereedschappen; dit speelde zich af voordat er een iPhone was. Het iPod team werkte met ARM ontwikkelgereedschappen van ARM Ltd., die uitsluitend op Windows en Linux draaiden.

Mijn taak was om Paul en Matthew te instrueren in een nieuw besturingssysteem, dat ze nog nooit gezien hadden, laat staan dat ze er code voor hadden geschreven.

Aan de slag

Ik regelde lege kantoorruimte in ons gebouw voor Paul en Matthew. Ik liet IS&T (Apples IT afdeling) de Ethernet stopcontacten in die ruimte direct aan het openbare internet hangen, buiten Apples firewall, zodat ze geen toegang hadden tot Apples interne netwerk. Apples wifi-netwerk ligt sowieso helemaal buiten de firewall: zelfs binnen Apple-gebouwen heb je een VPN nodig om via wifi door de firewall heen te kunnen. Het ging hier dan ook niet om een samenwerking met Bechtel, met een normaal contract en bijbehorende betalingen; dit was een gevalletje Apple verleent in het geheim een gunst aan het Ministerie van Energie. Maar de gunst was uiteraard niet zonder beperkingen.

Het spreekt voor zich dat Paul and Matthew geen directe toegang kregen tot onze broncode-server. In plaats daarvan kregen ze een kopie van de meest recente broncode op een DVD, met de mededeling dat die DVD het gebouw niet mocht verlaten. Bij oplevering van het project mochten ze wel een kopie van het gewijzigde besturingssysteem van de iPod meenemen maar niet de daarvoor gewijzigde broncode.

Apple verstrekte ze geen apparatuur of software-gereedschappen. Ik liet ze weten wat de specificaties waren voor de Windows machines die ze nodig hadden en voor de ARM compiler en JTAG debugger. Ook kochten ze zelf, in de winkel, de iPods die ze nodig hadden om mee te werken, zeker enkele tientallen en wellicht nog meer.

Net als in elk Applegebouw had iedereen een Apple pasje nodig om via de pasjeslezer de deur te openen en toegang te krijgen tot het iPodgebouw. Alleen medewerkers met toegangsrechten voor het gebouw mochten naar binnen. Op elke verdieping was er ook weer een afgesloten deur met een pasjeslezer en alleen personen met rechten voor die verdieping konden daar toegang toe krijgen.

Dus belden Paul en Matthew me elke dag vanuit de lobby, omdat ze geen Apple pasjes kregen. Ik meldde ze dan aan als gasten en liep met ze mee naar hun kantoor. Uiteindelijk kon ik leverancierspasjes voor ze regelen, alsof ze koffie kwamen brengen voor de automaten, of geheugenchips, zodat ik ze niet elke dag hoefde aan te melden. Ik was tenslotte een programmeur, geen chaperone.

Eersteklas

Paul en Matthew waren beslist slim—eersteklas lui, zelfs — en met een beetje ondersteuning waren ze al snel hard aan de slag. Ik liet ze zien hoe ze de ontwikkelgereedschappen moesten installeren, een versie van het besturingssysteem vanuit de broncode konden compileren, en hoe ze dat op een iPod moesten zetten. We maakten wat tijdelijke aanpassingen aan de gebruikersinterface zodat ze konden zien dat het feitelijk hun aangepaste versie was waar de iPod op draaide. Ook liet ik zien hoe de hardware debugger werkte; die had namelijk een serieuze gebruiksaanwijzing. Ze wijdden zich met volle overtuiging aan hun werk.

Met dat ze thuisraakten in het systeem legden ze ook uit wat hun bedoeling was, in grote lijnen dan. Ze hadden extra apparatuur in de iPod ingebouwd, die gegevens genereerde die ze in het geheim op wilden slaan. Ze deden erg hun best om ervoor te zorgen dat ik die apparatuur nooit te zien kreeg en daar zijn ze in geslaagd.

We hadden het over de beste manier om de opgeslagen gegevens te verbergen. Als schijftechneut stelde ik voor om een extra partitie aan te maken op de harde schijf van de iPod, waar ze hun gegevens naar weg konden schrijven. Op die manier zou het apparaat, als een normale gebruiker de gemodificeerde iPod aan een Mac of PC zou hangen, door iTunes beschouwd worden als een normale iPod, en zou het er ook als een normale iPod uitzien in de Mac Finder of Windows Explorer. Daar hadden ze wel oren naar en dus werd het een verborgen partitie.

Vervolgens zochten ze naar een eenvoudige manier om het opnemen van die gegevens te starten en te stoppen. We kozen daarvoor de optie uit de systeeminstellingen met het langste keuzepad, waar we vervolgens een extra menukeuze, met een neutrale naam, aan toevoegden. Ik hielp ze om dat aan de broncode toe te voegen; dat was namelijk niet helemaal vanzelfsprekend. Verder werkte het apparaat gewoon als een standaard iPod.

Destijds was het meest recente apparaat de vijfde-generatie iPod, ook bekend als de 'iPod met video'. Het was betrekkelijk eenvoudig om van dit model de kast te openen en weer te sluiten zonder dat dat sporen achterliet, dit in tegenstelling tot de iPod nano modellen die kort daarna populair werden. Bovendien had de vijfde-generatie iPod een harde schijf van 60 GB waarmee er meer dan voldoende ruimte was voor hopen muziek en om die extra gegevens op te slaan. En het was de laatste iPod waarbij Apple het besturingssysteem niet van een digitale handtekening voorzag.

Dat was belangrijk omdat de iPod van de 5e generatie hierdoor min of meer kon worden gehackt. Hobbyisten kregen Linux graag aan de praat op iPods, wat moeilijk was zonder de speciale kennis en tools van Apple. Wij van het iPod engineering team waren onder de indruk. Maar Apple corporate hield er niet van. Vanaf de iPod nano bevatte het besturingssysteem een digitale handtekening om Linux-hackers (en anderen) te blokkeren. De opstart-ROM controleerde de digitale handtekening voordat het besturingssysteem werd geladen; als de handtekening niet klopte, startte de iPod niet.

Ik denk niet dat Paul en Matthew Apple ooit hebben gevraagd om hun aangepast besturingssysteem te ondertekenen zodat het op de iPod nano zou kunnen draaien. Ik ben er vrij zeker van dat Apple dit zou hebben geweigerd. De grotere iPod van de 5e generatie was sowieso toch beter geschikt voor wat zij wilden.

Na een paar maanden van beginnen en stoppen in hun opgevorderde kantoor, waren Paul en Matthew klaar met de integratie van hun aangepaste hardware in de iPod en was het project afgerond. Ze verplaatsten hun computers en debugging-hardware terug naar het kantoor van Bechtel in Santa Barbara. Ze stuurden me de nieuwste dvd met Apple broncode terug, samen met hun Apple vendor badges. Ze namen afscheid en ik heb ze nooit meer gezien. De DVD heeft jaren op een plank in mijn kantoor gelegen, tot ik hem uiteindelijk bij het opruimen heb weggegooid.

Wat deden ze daar?

Het Ministerie van Energie is enorm. In 2005 beschikten ze over een budget van $ 24,3 miljard. Het ministerie is verantwoordelijk voor de programma's van de Amerikaanse kernwapens en kernenergie, waaronder ook het Los Alamos National Laboratory valt, dat deel uitmaakte van het Manhattan Project. Zoals in het begrotingsvoorstel van het ministerie staat:

Het begrotingsvoorstel voor het jaar 2005 omvat 9,0 miljard dollar voor de doelstellingen op het gebied van defensie. De budgetaanvraag houdt vast aan de nucleaire afschrikkingseisen van de Nucleaire Posture Review van de regering en blijft een agressieve strategie financieren om de dreiging van massavernietigingswapens te beperken.

Ik denk dat Paul en Matthew zoiets als een geheime geigerteller aan het maken waren. Iets dat medewerkers van het Ministerie van Energie open en bloot konden gebruiken. Iets dat er onschuldig uitzag, dat muziek afspeelde en precies als een normale iPod werkte. Je kon in een stad rondlopen, je muziek beluisteren en tegelijk bewijs opnemen van radioactiviteit - bijvoorbeeld scannen op gesmokkeld of gestolen uranium of bewijs van een ontwikkelingsprogramma van een vuile bom - zonder het gevaar dat de pers of het publiek lucht zou krijgen van wat er gebeurde. Net als alle andere elektronische gadgets zijn geigertellers kleiner en goedkoper geworden, en ik vond het leuk om de Radiation Alert Monitor 200 te vinden, die erg veel lijkt op een klassieke iPod.

Telkens als ik Paul en Matthew vroeg wat ze aan het maken waren, veranderden ze van onderwerp en begonnen ze te ruziën over waar ze moesten gaan lunchen. Standaard nerds.

De aangepaste iPod die nooit bestond

Slechts vier mensen bij Apple hadden weet van dit geheime project. Ik, de directeur van iPod Software, de vicepresident van de iPod-divisie, en de senior vicepresident van Hardware. Niemand van ons werkt nog bij Apple. Er was geen papieren spoor. Alle communicatie was persoonlijk.

Als je Apple naar het aangepaste iPod-project zou vragen en voorbij het standaard "Geen commentaar" geraakte, zouden de PR-mensen je eerlijk zeggen dat Apple geen gegevens over een dergelijk project heeft.

Maar nu weet je het.