Eerst was er de Apple Pencil van € 119, een ronde stylus met een gemakkelijk te verliezen dop die een Lighting-connector bedekte en die 8 jaar geleden debuteerde (zie “iPad Pro met Smart Keyboard en Apple Pencil aangekondigd,” 9 september 2015). Drie jaar later volgde de € 149 kostende Apple Pencil van de tweede generatie, die een platte kant met magnetische bevestiging had en de fysieke oplaadconnector achterwege liet, ten gunste van draadloos inductief opladen (zie “Apple introduceert herontworpen iPad Pro en Apple Pencil,” 30 oktober 2018).

Onhandig, maar misschien onvermijdelijk, is dat de Apple Pencil van de tweede generatie het model van de eerste generatie niet verving, maar een schisma in de ondersteuning gecreëerde, waarbij oudere iPads met Lightning-poorten alleen werkten met de Apple Pencil van de eerste generatie en nieuwere iPads met USB-C-poorten het model van de tweede generatie ondersteunden. Nou ja, behalve de iPad van de tiende generatie, die een USB-C-poort heeft maar tot nu toe alleen werkte met de Apple Pencil van de eerste generatie. Die combinatie vereist een meegeleverde USB-C-naar-Apple-Pencil-adapter voor koppelen en opladen; voor nieuwe kopers van de iPad van de tiende generatie die al een Apple Pencil van de eerste generatie bezitten, verkoopt Apple de adapter los voor € 10.

Apple heeft nu een derde Apple Pencil geïntroduceerd, waarbij de bijnaam ‘derde generatie’ wordt vermeden en deze in plaats daarvan ‘Apple Pencil (USB-C)’ wordt genoemd. Hoewel compatibel met alle iPads met een USB-C-poort, lijkt de € 95 kostende USB-C Apple Pencil gericht op de iPad van de tiende generatie. Hij heeft een platte rand voor magnetische bevestiging, zoals de Apple Pencil van de tweede generatie, maar kan niet draadloos worden gekoppeld of opgeladen. In plaats van de afneembare dop en Lightning-connector van het model van de eerste generatie, is hij voorzien van een schuifje die een USB-C-poort voor opladen onthult. Het is niet verwonderlijk dat er geen kabel wordt meegeleverd: iedereen met een compatibele iPad heeft er al een. Hij zal begin november verkrijgbaar zijn.

Waarom is de USB-C Apple Pencil zoveel goedkoper dan de andere modellen? Hij mist de drukgevoeligheid die de andere twee wel hebben, het draadloos koppelen en opladen van de Apple Pencil van de tweede generatie, en het dubbeltikgebaar waarmee je van gereedschap kunt wisselen bij het model van de tweede generatie. Aan de andere kant ondersteunt de USB-C Apple Pencil wel de zweefmodus op de iPad Pro, waarmee je een voorbeeld van een markering kunt bekijken voordat je deze maakt, deze functie is niet beschikbaar bij het model van de eerste generatie. Te veel om te onthouden? Hier is het spiekbriefje van Apple.

Drukgevoeligheid was altijd één van de onderscheidende kenmerken van de Apple Pencil, deels omdat concurrenten als de tekentablet van Wacom een drukgevoelige mat vereisen. In dat licht is het raar dat Apple ervoor kiest om juist deze functie te verwijderen. Misschien beschikt het bedrijf over informatie dat veel iPad-gebruikers geen drukgevoeligheid nodig hebben bij het maken van aantekeningen en die tekening hier en daar, of bij het bewerken van geluid of video. Het prijsverschil van € 54 tussen de nieuwe Apple Pencil met USB-C en de Apple Pencil van de tweede generatie, lijkt er ook op te duiden dat de drukgevoelige sensor een groot deel van de productiekosten besloeg.

Het concrete gevolg is dat eigenaars of potentiële kopers van een iPad mini, Air of Pro nu de keuze hebben tussen de Apple Pencil met USB-C van € 95 en het tweede-generatie model van € 149. Wie een tiende-generatie iPad heeft of wil kopen, heeft nu de keuze tussen het model van € 95 met USB-C en het eerste-generatie model van € 119. Van alle drie de nu beschikbare iPads heeft alleen het negende-generatie model nog een Lightning-poort; alleen deze werkt dus nog met de eerste-generatie Apple Pencil. Ook hier: als je alles op een rijtje wil zien, kijk dan naar de vergelijkingstabel, die ik van Apple’s vergelijkingspagina voor iPads haalde.

Zelf heb ik een nauwelijks leesbaar handschrift en tekenen is mij een gruwel, wat betekent dat ik mijn eerste-generatie Apple Pencil sinds de aankoop (als accessoire bij mijn iPad Pro van 10,5 inch uit 2017) nog geen uur heb gebruikt. Het enige praktische nut voor mij was, dat ik er op een satellietkaart een wedstrijdroute hier in de buurt mee kon uittekenen, toen ik daarvoor een vergunning moest aanvragen. Het uittekenen met mijn vinger op de iPad, of met de muis op mijn Mac zou veel moeilijker en minder effectief geweest zijn. Kortom: ik ben niet Apple’s doelgroep voor de Apple Pencil.

Maar voor mensen die wel houden van het maken van geïllustreerde notities of graag de omgeving tekenen, is dit USB-C-model mogelijk een welkom alternatief voor de tweede-generatie Apple Pencil. Doorslaggevende factor zal zijn of drukgevoeligheid en draadloos opladen die extra € 54 waard zijn.

Oudgediende blogger Jason Kottke schrijft:

De afgelopen maanden heb ik gewerkt aan een nieuw systeem voor het plaatsen van reacties op kottke.org en vandaag start ik de bètaversie (…) Waarom reacties? En waarom nu? Blogreacties worden al lange tijd aan hun lot overgelaten: ze zijn het slachtoffer van spam, van sociale media, van hatelijkheden en van verwaarlozing. Toch bestaan er nog genoeg sites met hun eigen vitale gemeenschappen.

Nu is het juiste moment. Twitter is ingestort en sociale sites/diensten zoals Threads, Bluesky en Mastodon strijden om die plaats (met meerdere definities van “plaats”). Mensen denken ook weer na over wat ze willen met sociale media op het internet en ik ben van mening dat er een plaats is voor sites zoals kottke.org om een andere en misschien wel betere ervaring voor het delen en bespreken van informatie te verschaffen.

Ik ken Jason Kottke niet persoonlijk en ik heb me pas een paar maanden geleden geabonneerd op de e-mailsamenvattingen van zijn 25 jaar oude blog, maar ik ben wel gefascineerd door de overeenkomsten met TidBITS. Wat mij daarbij het meest opvalt is zijn Kottke.org Newsletter, die net als onze wekelijkse e-maildienst tegemoetkomt aan gebruikers die goed beheerde e-mail zien als een communicatiekanaal met hoogwaardige inhoud en weinig onzin. Net als TidBITS gebruikt hij Arcustech voor hosting en Sendy voor e-mailbezorging.

Wat mij deze week echter opviel is dat hij blogreacties toevoegt (of terugbrengt?), een stap die ik toejuich omdat het een weloverwogen antwoord is op de euvels van sociale media. Wij hosten al decennialang reacties op TidBITS-artikelen, en met succes, zodat lezers hulp kunnen vragen, hun deskundigheid uit kunnen dragen en een levendige gemeenschap kunnen vormen. Het vergt wat extra werk om spammers te blokkeren en om conversaties op het juiste spoor te houden (Discourse neemt mij het meeste werk uit handen), maar het resultaat is zeker de moeite waard.

Het gaat erom dat blogreacties, en de gemeenschappen die zich eromheen vormen, thematische sociale ruimtes bieden waar mensen binnen een bepaalde context op een aangename manier contact met elkaar kunnen hebben. Bij TidBITS wordt die context gevormd door het Apple-ecosysteem, maar bij kottke.org zal, door de veelheid aan onderwerpen, iedere blogpost waarschijnlijk een eigen context genereren. Context is ook de reden waarom wij een familiegroep binnen Slack hebben aangemaakt, het biedt zo een privéomgeving voor al onze besprekingen (zie “Facebook beu? Verhuis je familie naar Slack”, 12 februari 2019).

Een van de vele kwalen van de versnipperde sociale media is een gebrek aan context. Die context verschuift steeds naar wat het algoritme je onder je neus duwt, met de bedoeling dat je gaat klikken, reageren, delen of posten: zolang je het vuur maar aan blijft wakkeren en meer aandacht trekt in plaats van uitnodigt tot een opbouwend gesprek. Mijn reactie was om mij uit dit helse brouwsel terug te trekken en mijn tijd liever in discussies, gerichte platforms, besloten mailinglijsten, Slack-groepen, Berichten-gesprekken en, inderdaad, persoonlijke e-mail te steken. Dat kun jij ook.

Ik schrijf bijna nooit over Kickstarter-projecten. Hoewel ik er geen probleem mee heb om zelf geld te steken in een risicovol maar veelbelovend product, zal ik er niet snel over schrijven in TidBITS: het risico is te groot dat ze niet meer zijn dan aantrekkelijke beloftes, goed gekozen beschrijvingen en gelikte filmpjes voor goedbedoelde producten die wellicht nooit beschikbaar komen en als ze al beschikbaar komen niet noodzakelijk werken als beloofd. Maar er zijn uitzonderingen, en het Kickstarter-project dat ik hier bespreek is een werkelijk bestaand product dat ik al een week gebruik.

De Kini, een bewegingsdetector

Dat product is een kleine plastic doos met solid-state sensors en radio's, genaamd Kini. Een van de redenen dat ik het wel aandurf om erover te schrijven is dat Kinisium, het bedrijf achter de Kini, voornamelijk gevormd wordt door Mahboud Zabetian en zijn vrouw Nicky. Ik ken Mahboud al tientallen jaren, met name via een privé-e-maillijst zoals Mac-ontwikkelaars gebruikten die zich destijds op MacHack ophielden. Hij had jarenlang een bedrijf voor netwerk-analyse en forensische beveiliging, genaamd WildPackets, en heeft sindsdien zijn tijd besteed aan consultancy op het gebied van mobiel gebruik en gebruikerservaringen, in opdracht van bedrijven als Visa en YouTube. Hoewel dit inzicht geeft in Mahbouds expertise, is de Kini een nieuwe uitdaging voor hem, die startte als een hobbyprojecct om kostbaarheden in de gaten te houden, en te helpen kinderen uit de buurt van wapens te houden.

De Kini kent maar één kunstje: je waarschuwen dat hij verplaatst is. Het apparaat bevat versnellingsmeters zoals je die ook in smartphones vindt, om bewegingen in een willekeurige richting te detecteren. En als het beweging detecteert communiceert het via je wifi-netwerk met een internet-naar-sms-poort die jou (of een willekeurig ander telefoonnummer dat je opgeeft) een sms-bericht stuurt, meestal binnen 10 seconden. Dat is alles. Er is geen app, en de kosten van de sms-dienst zijn inbegrepen bij de aanschafprijs van 65 dollar (Kickstarter geeft hier nog korting op), dus je hebt niet ook nog een extra abonnement ergens op nodig. Er zit ook geen beveiligingsbedrijf tussen, en Kinisium heeft geen enkel inzicht in wat je monitort of waar het zich bevindt.

Je kunt de Kini gebruiken om alles wat beweegt te monitoren, zoals persoonlijke, waardevolle, of verboden voorwerpen, maar ook locaties. Bijvoorbeeld:

• Wapens (ook als ze veilig in een kluis zijn opgeborgen; slotcombinaties zijn niet altijd geheim)
• Juwelen en sieraden
• Waardevolle munten- of postzegelverzamelingen
• Fotoapparatuur
• Kunstwerken
• Drankenkasten, of wellicht alleen die fles met 30 jaar oude whisky
• Medicijnkasten met risicovolle geneesmiddelen
• Archiefkasten met belangrijke documenten
• Gereedschapskisten
• Dure fietsen en motorfietsen
• Schuurdeuren

Kinisium heeft 3.000 Kini's laten maken, en de elektronica voor nog eens 10.000 komt binnenkort binnen. Dat zou voldoende moeten zijn om de belangstelling via Kickstarter te lenigen, ook al is het financieringsdoel van $ 7.500 al ruimschoots overschreden, op dit moment meer dan $ 28.000.

Hardware en installatie van de Kini

Fysiek is de Kini een klein plastic doosje met aan de ene kant een USB-C-aansluiting om hem op te laden, en aan de andere kant een oog waar je de bijgevoegde gecoate staalkabel doorheen kunt halen. De onderkant is plat, zodat je er klittenband onder kunt lijmen om hem ergens aan vast te maken. De grootte is vergelijkbaar met die van twee stapeltjes van tien 50-eurocentmunten, hij weegt 31 gram, en hij is verkrijgbaar in het grijs en in het rood. Leds tonen de status en batterijlading. Een Kini hoef je maar één keer per jaar op te laden (of wellicht nog minder vaak), en de batterijen zelf zouden zeker 10 jaar mee moeten gaan. Als hij herladen moet worden krijg je een bericht.

En in het gebruik? Je hebt geen abonnement nodig, maar sms-berichten kosten wel geld. Minder dan een cent per keer, maar ook dat kan uiteindelijk in de papieren lopen. De normale toepassingen voor een Kini impliceren incidentele berichten, en Kinisium meldt dat in geval dat niet opgaat ze het aantal berichten, na waarschuwing, kunnen afknijpen, bij meer dan 5 berichten per dag, 45 per maand, of 400 per jaar. Als je voorziet dat je meer berichten nodig hebt, neem dan contact op met Kinisium. En ik zei wel dat de Kini geen app nodig heeft, maar er wordt wel gewerkt aan een app als alternatief voor de sms-berichten en -kosten.

De Kini wordt verpakt in milieuvriendelijke verpakking: een kleine kartonnen doos met composteerbare enveloppen van 'koffiefilterpapier' voor de Kini, een USB-laadkabel (USB Type A naar USB-C) plus speld om de verzonken aan-uitschakelaar te bedienen, en de staalkabel en het stukje klittenband. Goed om zo weinig plastic verpakkingsmateriaal te zien.

Installatie is een beetje onhandig, omdat er geen app is. Als je de Kini voor het eerst aanzet creëert het een Kini Setup Wi-Fi netwerk. Maak daar verbinding mee met een iPhone, iPad, of Mac en log in met het meegeleverde wachtwoord, waarna je een code van 6 tekens invoert dat je op de Set Up Kini-envelop vindt. Daarmee voeg je de Kini toe aan je Kini-account en verwijder je het installatienetwerk.

De inlogpagina van de Kini werkte perfect, op mijn iPhone 15 Pro op iOS 17 en op mijn MacBook Air met M1-chip op macOS 14 Sanoma. Helaas was dat niet zo op mijn 27 inch-iMac uit 2020, met macOS Ventura. Mogelijk zijn het kinderziektes. Als dit jou ook gebeurt, ga dan naar deze webpagina.

In jouw Kini-account kun je je naam, telefoonnummer en e-mailadres aanpassen en meer telefoonnummers toevoegen. Let op: je kunt momenteel, per Kini, maar één nummer instellen waar meldingen naartoe gaan.

Als je onderaan de pagina een Kini aanklikt, zie je zijn instellingen. Daar kun je instellen hoe het apparaat heet, en aan welk van jouw nummers deze berichten stuurt. Je kunt instellen met welke tekst hij zich meldt, kiezen of bij beweging led-flitsen te zien moeten zijn, en de gevoeligheid van het apparaat instellen. (Zie linksonder). Als je onderaan de pagina “Advanced Settings” aanklikt, kun je aangeven hoe vaak de Kini zich standaard meldt (los van activering door beweging), en hier kies je welke richtingen (x-/y-/z-as) meetellen bij het meten van een beweging. (Zie rechtsonder).

Gebruik van de Kini

Ter test heb ik een Kini een paar dagen aan ons kattenluikje vastgemaakt (met dit plakband met verwijderbare gel-lijm), omdat ik niet verwacht dat iemand aan mijn spullen zal ztten. Deze setup gaf weliswaar veel te veel meldingen om lang te mogen blijven zitten, maar het was fascinerend om te zien op welke momenten en hoe vaak onze kat weggaat en weer terugkomt. Gelukkig zorgde mijn iPhone-focus Slaap dat al zijn omzwervingen me niet uit mijn slaap hielden. Ontwikkelaar Mahboud vertelde dat hij erover denkt om een optie in te bouwen waarmee je een Kini tijdens bepaalde uren stil kunt houden. De gegevens worden dan nog steeds verzameld maar niet direct gerapporteerd.

Het enige probleem dat ik had met de Kini was dat de Kini soms meldde geen statusrapport te kunnen sturen, waarschijnlijk vanwege een wifi-storing. Kennelijk kan een klein apparaatje als de Kini niet alles, speciaal omdat hij misschien op een ongebruikelijke locatie geïnstalleerd is. Mahboud werkt ook aan verbeterde wifi-gevoeligheid in de firmware, die ook geüpdatet kan worden. Hij overweegt ook een versie van het apparaat die je kunt koppelen aan een externe antenne. Daarmee zouden gebruikers de Kini nog wat meer aan de rand van het wifi-bereik kunnen plaatsen.

De sms'jes zijn alleen te ontvangen, je kunt er niet op reageren naar Kinisium. Daar had ik niet aan gedacht totdat de kat door het kattenluikje ging terwijl ik een keer onderweg was. Ik kreeg een bericht dat mijn auto-reply systeem (op basis van mijn automatische Autorijden-focus) triggerde om de Kini met een sms te antwoorden. Vervolgens kreeg ik weer een auto-reply van Kinisium met de boodschap het bedrijf een mail te sturen als ik ondersteuning zocht.

Ik heb nog niet onderzocht welke automatiserings-mogelijkheden er zijn voor het werken met een Kini. De internet-automatiseringsdienst IFTTT kan wel wat met een sms-trigger. Hiermee kun je mogelijk de beperking omzeilen dat je maar met één telefoonnummer kunt ontvangen, en andere communicatiekanalen gebruiken zoals e-mail. Uiteindelijk zou ik het handig vinden als een automatiseringssysteem zoals Apples Check-in zou kunnen opstarten op het moment dat een Kini-signaal juist niet gegeven wordt op een gekozen tijdstip. (Zie “De Check-in-functie van iOS 17 geeft rust en zou zelfs levens kunnen redden 17 geeft rust en zou zelfs levens kunnen redden”, 9 oktober 2023). Dit is weer een voorbeeld van zogenaamde negatieve kennis (zie Tb1679) en zou bijvoorbeeld kunnen signaleren dat een ouder familielid is vergeten om zijn medicijnkastje te openen, zodat je hem of haar eraan kan herinneren.

Ik heb ook zitten denken hoe je de monitoring van de Kini zou kunnen omzeilen. Stel je voor dat je er één op de drankkast hebt aangebracht om zicht te hebben op eventueel gebruik door je kinderen. Je zou kunnen proberen het apparaatje te verbergen en ze te doen geloven dat je een alziend oog hebt, maar dat is niet lang vol te houden. Je kunt het ding ook duidelijk in het zicht om de deurknop hangen, als waarschuwing. Zou een sterk gemotiveerde tiener de Kini voor de gek kunnen houden? Misschien registreert een Kini heel kleine, voorzichtige bewegingen niet, maar zelf is het me niet gelukt om het apparaatje over een bruikbare afstand te verplaatsen zonder de trigger te activeren. En stel dat je wifi uitschakelt. Daarmee zou een melding tenminste uitgesteld worden, maar de Kini onthoudt de gemaakte beweging wel, dus even later komt de rapportage alsnog online. Je kunt de Kini uitschakelen met een paperclip, zonder hem te bewegen, maar ook het uitschakelen zelf wordt gerapporteerd. Ik verwacht dat een combinatie van acties tijdelijk zou kunnen werken, zoals wifi uitschakelen en vervolgens de Kini vernietigen (zodat geen melding gedaan wordt), maar zelfs hiervan zou iets in zijn rapportages online terug te vinden kunnen zijn. Ter verdediging van de Kini: het is een redelijk goedkoop apparaatje (ca $ 65). Als je nog grotere zekerheid wilt ben je meer kwijt aan lasers en piranha's.

Tot slot: bij het opzetten van de Kini is het goed om te bedenken wat je gaat doen met een eventuele melding. Dat hangt natuurlijk af van de situatie. Misschien wil je een kind alleen een strenge waarschuwing geven. Ik heb met Tonya besproken dat we misschien een Kini aan de binnenkant van de voordeur willen hangen als we de volgende keer op reis gaan. Een paar vrienden en familieleden hebben de sleutel, dus het is niet onmogelijk dat er op een gegeven moment toch iemand binnenkomt. En wat doe je dan? We vinden het ongemakkelijk om meteen de buren te bellen voor het geval er ingebroken was. Misschien is het effectiever als we er één op mijn iMac bevestigen en één aan Tonya's Mac mini. Ook een vriend die even ons huis binnenkomt zou niet zo gauw aan onze computers zitten, mogelijk de aantrekkelijkste apparatuur in ons huis voor een dief. Dan is het bij eventuele Kini-meldingen (zeker als ze van beide Macs komen) al veel logischer om de politie te bellen.

Ik hoop maar dat we de politie nooit zullen hoeven te bellen, omdat de Kini's ons het volle vertrouwen geven dat niemand tijdens de reis aan onze spullen is geweest. Als jij ook gevoelig bent voor een dergelijke gemoedsrust (of als je gewoon op zoek was naar een origineel Kerstcadeautje voor een wat paranoïde kennis) kijk dan eens op de site van de Kini-Kickstarter, en doe dat vóór 16 november 2023.

Ik ben ontzettend blij te kunnen aankondigen dat Take Control Books op 24 oktober 2023 20 jaar bestaat (voor ons introartikel, lees “Wil je meer controle?”, 20 oktober 2003). Tonya en ik lanceerden Take Control al die jaren geleden met de bekwame hulp van enkele van de beste auteurs in de Mac-wereld, en het heeft al onze levens veranderd.

Maar na bijna 14 jaar was het tijd om iets anders te doen, dus verkochten we Take Control aan onze sterauteur van dat moment, Joe Kissell (zie “Take Control Books overgenomen door Joe Kissell”, 1 mei 2017). Dat was een zorgvuldig berekende zet omdat we alledrie nieuwe uitdagingen wilden terwijl we de lezers de inhoud van hoge kwaliteit bleven bieden die ze gewend waren en de niet onaanzienlijke inkomsten die Take Control genereerde voor onze auteurs en redacteuren in stand hielden. Hoewel we altijd het volste vertrouwen hebben gehad in Joe's capaciteiten om Take Control draaiende te houden, laat het feit dat het nu 20 jaar bestaat zien hoe goed hij zijn werk heeft gedaan.

Om de verjaardag te vieren heeft Joe twee speciale aanbiedingen:

• Buy like it’s 2003: Tot het eind van de dag (Central Standard Time) op 26 oktober 2023, heeft Joe de prijzen aangepast aan de tijd waarin onze eerste boeken in 2003 uitkwamen: slechts $ 5, ongeacht wat de prijs gewoonlijk is. Ik was altijd verbaasd - en vereerd - als ik zag hoeveel Take Control-titels sommige mensen hadden aangeschaft, en aanbiedingen zoals deze maken het gemakkelijk om ervoor te zorgen dat je altijd de technische informatie hebt die je nodig hebt op je virtuele boekenplank. Je hebt geen couponcode nodig; bezoek gewoon de catalogus van Take Control Books en kies wat je wilt.
• Maak een Thanksgiving diner waar niets tegenop kon: Heel af en toe deden we gek en gingen we voor een compleet out-of-the-box onderwerp, het meest met Joe's Take Control of Thanksgiving Dinner. Ik kan me nog herinneren dat we een groot feest op onze veranda hadden georganiseerd in augustus om alle recepten en instructies uit te testen onder begeleiding van Arlo Guthrie met “Alice’s Restaurant.” Zelf waren we erg gelukkig met dat boek maar de verkopen vielen flink tegen; dat vertelde ons dat we ons niet moesten richten op kookboeken. Jaren later heeft Joe het boek bijgewerkt om een paar ongelukkige missers te herstellen en het op te nemen in zijn huidige publiceersysteem. Om dat te vieren kun je het boek tot en met Thanksgiving Day in de VS — 23 november 2023 - gratis downloaden. (Maar doe het vooral op tijd, want de instructies starten al een paar dagen voor Thanksgiving.) Zelfs als je al weet wat je voor het Thanksgiving diner gaat maken, is het wellicht een welkom geschenk voor jongere kennissen of familie die opzien tegen het hele gebeuren.

We hebben ook samengewerkt met onze goede vriend Chuck Joiner om een aantal MacVoices podcast-afleveringen op te nemen over Take Control. De eerste aflevering is nu beschikbaar en daarin praten Joe, Tonya en ikzelf over waar Take Control vandaan kwam en wat het anders maakte van de gedrukte boeken - en het uitgeversmodel dat daarbij hoort - van die dagen. Later deze week zal Chuck twee verdere afleveringen vrijgeven, gebaseerd op telefoongesprekken met alle Take Control schrijvers en redacteuren die we kunnen bereiken. Het zou een aangename luisterervaring moeten zijn maar omdat we de gesprekken nog niet gevoerd hebben heb ik geen idee waar het allemaal over zal gaan. Wie weet krijg ik wel verhalen te horen van schrijvers die ze me nooit hadden willen vertellen!

De invloed van Take Control

Er is een discussie die ik hier in TidBITS wilde vastleggen voor het nageslacht: gedachten over de invloed die Take Control heeft gehad en waar het in de toekomst naartoe zou kunnen gaan. Ik heb Joe uitgenodigd om hier over het onderwerp te praten.

Adam: We hebben het in de loop der jaren veel gehad over de details van Take Control, Joe, maar zelden hebben we een stap terug gedaan om de algehele impact van de e-boeken te bespreken. Ik zou willen zeggen "op de wereld" maar dat voelt een beetje overdreven dus laten we genoegen nemen met "op onze lezers".

Zoals ik hierboven al zei, vond ik het altijd geweldig om door de TC bestellingen-database te bladeren die ik in Panorama had gebouwd - gebruiken jullie die nog steeds? Er waren mensen met 30, 40, 50 boeken of meer. En velen van hen hebben ons in de loop der jaren geschreven om ons te vertellen hoe nuttig ze de boeken vinden. (Tonya herinnert zich nog steeds de man die haar bedankte voor haar hulp door haar een foto van zijn pony te sturen).

Joe: We vertrouwen nog steeds sterk op Panorama maar niet om individuele bestellingen te volgen. En ja, we hebben klanten die in de loop der jaren meer dan 100 boeken van ons hebben gekocht!

Ik blijf berichten krijgen zoals die jij beschrijft. Ik denk dat het belangrijkste effect van onze boeken vertrouwen is in het navigeren door een steeds veranderende wereld. Zoals je goed weet, is onze aanpak vanaf het begin geweest om goed onderzocht, deskundig advies in vriendelijk, duidelijk Engels te zetten. Het doel was altijd om de ervaring te benaderen van een slimme vriend die je door iets ingewikkelds leidt waar hij toevallig veel over weet, zonder het ingewikkeld of vervelend te maken.

Adam: Juist, en iets waar we in 2003 nooit bij stil hebben gestaan, is het effect dat verandering kan hebben op de mentale gezondheid van gebruikers. Verandering is moeilijk voor veel mensen.

Joe: We hebben een aantal "Snow Leopard Forever!"-lezers. Maar zelfs mensen die al hun hardware en software up-to-date houden, komen soms vast te zitten. Apple of een andere softwareontwikkelaar besluit om schijnbaar grillige redenen iets te veranderen dat er al jaren zo uitziet of werkt, een functie te verwijderen of iets te introduceren dat nooit door echte mensen getest lijkt te zijn. Zo'n verandering brengt niet alleen werkwijzen in de war en frustreert het spiergeheugen, het kan mensen ook het gevoel geven dat ze iets verkeerd hebben gedaan. Een terugkerend thema in onze boeken is: "Het ligt niet aan jou, het ligt aan de ontwikkelaar. Je bent niet dom. Je hebt niets verkeerd gedaan. We weten ook niet waarom ze dit hebben gedaan maar dit is hoe je ermee om kunt gaan." Zelfs in situaties waar we geen oplossing hebben, merken we vaak dat het al rustgevend en geruststellend is om lezers gewoon gerust te stellen dat ze niet alleen zijn en geen grote fout hebben gemaakt.

Adam: De technische wereld kan ergerlijk zijn als het op verandering aankomt. Aan de ene kant zijn we waar we nu zijn omdat ingenieurs en ontwikkelaars bleven denken dat ze een betere manier hadden om iets te doen. Ik kijk niet met plezier terug op het opnieuw opbouwen van de desktop, geklungel met SCSI-terminators of 32K e-mail gateway-beperkingen. Aan de andere kant, vooral als het om de interface gaat, lijkt het er vaak op dat ontwikkelaars en ontwerpers gedrag veranderen en dingen verplaatsen puur en alleen om er "modern" uit te zien of om nieuw aan te voelen. Het is verandering om de verandering, met weinig of geen filosofische of op onderzoek gebaseerde onderbouwing waarom het is gemaakt.

Dat is niet alleen problematisch vanuit het oogpunt van productiviteit maar ook vanuit het perspectief van geestelijke gezondheid dat ik noemde. Na de pandemie bevinden we ons in een andere situatie wat betreft de erkenning dat mentale gezondheid iets is waar iedereen mee te maken heeft en ik zou zeggen dat technische boeken voor veel mensen vertrouwen en stabiliteit bieden op een manier die kortere content niet kan.

Joe: Toen we begonnen, zagen we onze boeken meer als lange tijdschriftartikelen en dat formaat was logisch voor ons en het TidBITS-publiek. En nu, al die jaren later, zijn wat we nu "tijdschriften" noemen, meestal websites gevuld met advertenties en mensen onder een bepaalde leeftijd (laten we zeggen, 50 of zo) zijn meer geneigd om naar plekken als Google of YouTube of (gaap) TikTok te gaan om te zoeken naar snelle antwoorden op vragen in plaats van het lezen van alle achtergrond en details die een boek biedt. Het boek is als formaat voor het overbrengen van informatie grotendeels uit de gratie geraakt voor het soort how-to technische inhoud waarin wij gespecialiseerd zijn. Maar het kan dingen doen die gratis sites en video's met advertenties niet kunnen. Het kan een onderwerp uitdiepen zonder zich zorgen te maken over bijbedoelingen (zoals zoekmachineoptimalisatie of het bedienen van adverteerders of aangesloten programma's). En het kan dienen als een eeuwigdurende referentie, zelfs als netwerkverbindingen wegvallen, links verbroken worden en sites komen en gaan.

Adam: En natuurlijk was het mooie van het Take Control eboek-model altijd dat het updates mogelijk maakt als de feiten in de buitenwereld veranderen, waardoor het hopelijk het beste biedt van zowel de "container van kennis" als de vloeibaarheid van digitale levering. Bovendien word ik helemaal gek als de "antwoorden" die mensen vinden onvolledig, verouderd of actief fout zijn. Take Control heeft altijd veel waarde gehecht aan zowel het streven naar nauwkeurigheid als het verifiëren ervan tijdens het bewerken.

Maar als alleen mensen van onze leeftijd of ouder waarde hechten aan (en baat hebben bij) technische boeken, hoe moeten we dan verder? Is er een manier om de inhoud en het bedrijfsmodel opnieuw te verpakken om mensen die denken dat ze alleen een snel antwoord willen, te verleiden naar een ruimte waar ze worden aangemoedigd om meer van de achtergrond te absorberen die hen helpt om zelf verder te gaan?

Ik realiseer me dat je misschien geen antwoord hebt of er al klaar voor bent om die te delen als je dat wel hebt maar heb je gedachten over de richting die degenen onder ons, die de technische wereld documenteren, op kunnen gaan om gebruikers effectiever te helpen dan nu wordt gedaan? Misschien technische ondersteuning als therapie?

Joe: Ik zou graag andere manieren om informatie te presenteren willen verkennen, zoals een aantal gratis artikelen op onze site plaatsen en de wereld van video nogmaals uitproberen. (Ik heb, in 2012, de enige Take Control-videocursus tot nu toe samengesteld, over werken met je iPad! Misschien dat zoiets op de een of andere manier terug zal keren.) Ik wil eerst aandacht besteden aan een nogal lange lijst van boek-updates, probleemoplossingen en functieverzoeken voordat we aan grote nieuwe projecten beginnen, maar ik boek vooruitgang met die lijst.

Een ding weet ik wel: ik wil geen gratis materiaal verstrekken (of het nu artikelen zijn of video’s) en tegelijk van mensen verlangen dat ze opdringerige advertenties van derden moeten bekijken. Dat model heeft de internet-ervaring voor iedereen sterk verslechterd, als gebruikerservaring maar ook voor wat betreft de zeer verontrustende privacyaspecten. Dus, wanneer we ons materiaal in een nieuw jasje gaan steken, moeten we dat zo proberen te doen dat het recht doet aan ons publiek, dat zij net zo behandelt worden als ik behandeld zou willen worden, zelfs als dat betekent dat ons materiaal niet bovenaan de zoekresultaten verschijnt voor mensen die een snelle oplossing zoeken.

Tech-ondersteuning als therapie? Dat lijkt me wel wat! Het is een compleet andere manier om naar de dingen te kijken. Ik zou niet zo snel weten hoe we dit kunnen verwezenlijken maar ik zal erover nadenken. (Op mijn lijstje van “mogelijk prima maar wellicht ellendige ideeën” staat al jaren een artikel of site of iets dergelijks dat technische problemen aan drankjes koppelt. Voor sommige mensen zal dat misschien wel therapeutisch in de oren klinken.) Ik kan me voorstellen dat ik zal zeggen: “Herstart je Mac en, terwijl je wacht, doe je je ogen dicht, haal je twaalf keer langzaam en diep adem en herhaal je je mantra: ‘Het is niet mijn schuld.’”

Adam: Ik moet ook na gaan denken over de effecten die hardware en software hebben op de geestelijke gezondheid en ik kijk uit naar hoe Take Control zich de komende jaren zal ontwikkelen. Ik zal niet beweren dat we hier over 20 jaar weer zullen zitten, maar er is tijd genoeg om te experimenteren met nieuwere en betere manieren om Apple-gebruikers te helpen.

Joe: Eens. Ik hou ervan om mensen te helpen problemen op te lossen en manieren te vinden om ingewikkelde onderwerpen begrijpelijk te maken. Misschien gaan we hier niet nog eens 20 jaar mee door, maar 10 jaar lijkt me aannemelijk. Daarmee hebben we tijd genoeg om nieuwe dingen uit te proberen.