<http://www.mac-curios.com/>
Het onderwerp van mijn pagina is simpel genoeg: Het is een collectie
maffe, eigenaardige en zeldzame shareware voor de Mac. Voor elk programma
vind je een informatieve beschrijving of een babbel over iets dat compleet
irrelevant is. Mensen lezen die teksten en denken: "Oh, dat klinkt leuk.
Ik zal dit programma dat een nietmachine simuleert downloaden, en dan ga
ik me daar uren mee amuseren." En dat doen ze dan ook. En ze vinden het
fantastisch. En dan schrijven ze me om me dit te vertellen.
<http://www.mac-curios.com/Files/SimStapler.hqx>
Het wordt hoe langer hoe duidelijker dat de Macintosh een unieke en idiote
soort software op de wereld heeft gezet. Met spullen variërend van Grouchos
die uit de vuilnisbakken springen en satirische emulaties van Windows
95 tot utilities die hypnotizerende, draaiende gele wielen afbeelden,
heeft de Macintosh een humoristische freeware-stroming ontwikkeld. Er zijn
uiteraard redenen hiervoor. Studies hebben uitgewezen dat wij,
Macintosh-gebruikers, dikwijls een tekort hebben aan bepaalde belangrijke
enzymen die nodig zijn voor het stabiel verloop van denkprocessen, en dat
we als groep lijden aan een serieuze inteelt (op zijn minst gedeeltelijk
te wijten aan onze aangeboren aantrekkingskracht en sexueel
magnetisme).
<http://www.mac-curios.com/Files/95Demo.sit.hqx>
<http://www.mac-curios.com/Files/bugeyes.sit.hqx>
Ow, heb ík dat gezegd? Wat ik eigenlijk bedoelde, is dat iets ons
Mac-gebruikers verschillend maakt van de grote massa. De originele
esthtiek die aan de basis lag van de creatie van de Mac, is nog steeds
aanwezig. Deze esthetiek ligt niet alleen in het idee dat software
gemakkelijk moet zijn in het gebruik, maar ook plezierig. En laten we het
niet gewoonweg plezierig maken, nee laten we echt uit de bol gaan en
plaats verspillen aan leuke foto's van de ontwerpers in het
besturingssysteem. De Mac heeft dit soort mentaliteit als constante ondertoon.
Dat betekent dat het mijn webpagina niet aan materiaal ontbreekt. Telkens
als ik denk het toppunt van mafheid gevonden te hebben, ontdek ik nieuwe
schatten. Onlangs, tijdens een bezoekje aan Hotline (een gebied op het
Internet dat slechts weinigen van jullie zullen hebben onderzocht), zag ik
toevallig een utility met de naam Psychomatic die een geanimeerde
stokfiguur afbeeld in een klein venster. De auteur "verveelde" zich die dag
en in plaats van executive software te schrijven, gebruikte hij zijn tijd
om dit nutteloze dingetje te creëren (dat eigenlijk intelligent is en
artistieke waarde heeft). In een ander kader kan je je dit gemakkelijk
voorstellen, geprojecteerd op een muur van een gallerij voor moderne
kunst, vlak naast de opwindende multimedia-afbeelding van een neushaar.
<http://www.mac-cu rios.com/Files/Psychomatic.sit.hqx>
Niet alle objecten in mijn Curiositeitencollectie hebben een even
duidelijke verdienste. Een goed voorbeeld is Lobsterpetting
(kreeft-aaien), een utility die je een afbeelding van een kreeft laat
zien, die je dan gaat aaien. Wanneer de kreeft goedkeurend begint te
piepen, vraag je je af wat je in 's hemelsnaam aan het doen bent, en je
probeert te vatten wat er zich in het hoofd van de schepper afspeelde.
Heel weinig, ontdek je wanneer je het LeesMij-bestand naleest. Is het
slechte kunst? Komedie? Een existentieel statement uit de mond van de
welbekende dwaas?
<http://www.mac-curios.com/Files/Lobster.sit.hqx>
Waarschijnlijk is geen van de bovenstaande antwoorden correct. Maar
Lobsterpetting bestaat alleen voor de Macintosh. Mensen die bi-platformeel
zijn (ja zeg, heel modern) vertellen mij dat Windows geen gelijkaardig
genre heeft voortgebracht. De koude, grijze zaakmachine stapt voort door
de eindeloze nacht, vervuld van een ijzingwekkend onwrikbaar doel, zijn
lege en corrupte makers meeslepend in een emotieloze leegte.
Ondertussen, ergens op een veld aan de grenzen van het Empire, plannen een
hoop gekken en dwazen het begin van een nieuwe tijd. Ze kopen veelkleurige
verf, snuiven en drinken er heel wat van, lachen, en schilderen hun weg
naar een vrolijke, karmijngevlekte zonsopgang. Ze zijn arm en hun winsten
zijn klein, maar ze hebben een zekere aantrekkingskracht; ze schijnen
gevuld te zijn met leven. De software die ik catalogiseer mag dan dwaas,
zinloos en triviaal zijn (en dikwijls een stevige combinatie van die
drie), het bewijst dat een geest van gekheid blijft voortbestaan in de
Macintosh wereld.
door Glenn Fleishman <[email protected]>
Het is een beetje raar, het draaien van Connectix's nieuwe Virtual PC.
Binnen een minuut na het dubbelklikken op het icoontje, heb je een
Windows 95 opstartschem voor je neus. Voor sommigen is dit een vreselijke
nachtmerrie; voor anderen iets onvermijdelijks en voor weer anderen een
zakelijke werkelijkheid van het gebruiken van een Macintosh binnen
bedrijven die afhankelijk zijn van op Intel gebaseerde software.
<http://www.connectix.com/html/connectix_virtualpc.html>
Denk je eens in: Ik heb een PowerBook 3400c/200. Met Virtual PC kan ik
zowel Mac OS 8 als Windows 95 gebruiken, met zowel floppy- als CD-ROM- en
dial-up Ethernetverbindingsmogelijkheid. Het is een vreemde gewaarwording
om Virtual PC Windows 95 te zien draaien, dat weer de Dial-up Connectivity
toolbox draait dat gebruik maakt van een Macintosh modem om een PPP
verbinding te maken. Het is meer een droom dan een nachtmerrie voor hen
die
af en toe Windows software moeten gebruiken maar geen extra spullen
willen
kopen of extra kosten willen.
Virtual PC gebruikt de PowerPC processor van je Mac om het gedrag van
een Intel Pentium MMX chip en de paar secundaire ondersteunings chips te
emuleren, waardoor het een "virtual machine" creëert, die
het mogelijk maakt software te draaien die anders nooit op een PowerPC
processor zou werken. Het resultaat is dat je, volgens Connectix, elk op
Intel gebaseerd besturingssysteem kan installeren, zoals Windows NT, OS/2
of de Rhapsody preview voor Intel-boxen, ookal wordt Virtual PC geleverd
met Windows 3.1 of Windows 95. Deze bespreking concentreert zich evenwel
alleen op draaien van Windows 95 onder Virtual PC.
Hoewel Virtual PC Mac gebruikers helpt om geen PC kloon te hoeven
kopen,
behoeft het wel een Mac met een fatsoenlijke hoeveelheid kracht. Om de
versie van Virtual PC met Windows 95 te draaien, raadt Connectix aan ten
minste een 180 MHz PowerPC 603e processor te gebruiken met 32 MB RAM en
300 MB vrije diskruimte. Connectix vermeldt verder dat Level 2 Cache het
programma beter doet presteren en dat een grotere Level 2 Cache nog beter
is.
Brian Grove van Connectix zegt dat "een van de beste methoden om de
prestatie van Virtual PC te helpen (vooral bij Windows) is om de Level 2
Cache
te vergroten. Dit geldt voornamelijk voor de 603e configuraties. Er zijn
gevallen waarbij Virtual PC moet wachten op data uit de cache, zelfs op
een
snelle PowerPC processor" (De hardware
eisen zijn iets lager voor de Windows 3.11/DOS versie.)
Installatie
-- Virtual PC is een eitje om te installeren. Het vereist een CD-ROM
drive, maar het process neemt slects enkele minuten in beslag, omdat de
installer alleen de voor-ingestelde disk images kopiëert.
Het beste van de installatie is dat je niet hoeft te herstarten. Er
zijn geen extensies of andere systeemaanpassingen. Dit feit ontlokte een
duidelijk hoorbare "Wow!" van mijn kantoorgenoot Steve Broback,
co-auteur van Beyond the Little Mac Book - die niet lang daarna zijn eigen
kopie kocht en installeerde.
Na het installeren kan je instellen hoeveel RAM je Windows virtual
machine
moet hebben. Selecteer het Virtual PC icoontje, haal Info uit het Archief
menu en verander in het "geheugen" de waarde van Minimum. Virtual PC heeft
wel wat extra geheugen nodig, dus als in het Minimum veld 33MB staat,
zet het dan op 40MB
Ik heb een klein ironisch feitje ontdekt bij Virtual PC: De versie van
Windows 95 dat met Virtual PC meekomt is "revision B," dat een
File Allocation Table (FAT) update heeft dat de file allocation units niet
gebruikt, hetgeen betekent dat het Windows 95 filesysteem veel minder
diskruimte verspilt (vooral met grote groepen van kleine bestanden) dan
het Mac OS. Hoewel Mac OS 8.0.1 HFS Plus krijgt, een grote verbetering van
het Macintosh file systeem dat deze handicap ook verhelpt, is het ironisch
dat de diskruimte van mijn Mac efficiënter wordt gebruikt door de
disk
image bestanden van Virtual PC dan door die van mijn Macintosh zelf.
Het lijkt wel een PC -- Bij normaal gebruik werkt
Virtual PC zonder problemen. Ik heb allerlei grafische en
Internet-gerelateerde software geïnstalleerd en geen enkele
moeilijkheid ondervonden. Netscape Communicator 4.0, Microsoft Internet
Explorer 3.0, Debabelizer 4.0 en de volledige reeks Ulead PhotoImpact
programma's werkten allemaal probleemloos.
Ik heb Virtual PC echter wel op de kast gekregen door een preview-versie
van Microsoft Internet Explorer 4.0 voor Windows 95 te installeren. De
Windows-versie van Internet Explorer 4.0 gedraagt zich anders dan het
gelijknamige programma voor de Macintosh en is in staat de totale
desktop-omgeving te veranderen. Dat vinden zelfs Windows-gebruikers niet
zo'n heel fijn idee - ik heb gelezen dat er veel problemen waren op echte
PC's, en voor Virtual PC is het programma helemaal uit den boze. Ik moest
Virtual PC helemaal opnieuw installeren (hoewel ik moet toegeven dat dit
wel veel makkelijker was dan het opnieuw installeren van Windows op een
echte PC).
Als je in een netwerk zit en TCP/IP gebruikt, heeft Virtual PC een ander
IP nummer nodig dan het nummer dat al voor je Mac in gebruik is. Wat dat
betreft is het een van de eerste producten voor de consumentenmarkt die een
Mac in staat stellen tegelijkertijd twee IP nummers te gebruiken (waarbij
Open Transport dan nodig is om gebruik te maken van Ethernet). Een prettig
bijkomend voordeel hiervan is, dat je op die manier met zowel je Mac als je
Windows-omgeving het Internet op kunt. Zo heb ik met mijn Mac web sites
bekeken terwijl ik in mijn Windows-omgeving via FTP bestanden aan het
binnenhalen was.
Connectix doet eigenlijk niets bijzonders om een en dezelfde
computer twee verschillende IP nummers toe te kennen. De virtuele computer
bestuurt zijn eigen afzonderlijke TCP stack - in wezen is dat de software
die zorg draagt voor de wisselwerking tussen de programma's en de
hardware van Inetwerk. Elke stack kan zijn eigen logische IP nummer
hebben, ook al heeft de computer maar één Ethernet-adres;
deze dingen zijn geheel onafhankelijk van elkaar. In de wereld van Unix en
Windows NT komt het heel vaak voor dat één Ethernet-adres
gedeeld wordt door een heel stel IP adressen.
Het configureren van PPP gaat in Windows 95 heel snel door gebruik te
maken van wizards die je tijdens het hele proces begeleiden. Dit beviel me
goed, want het configureren van PPP zonder hulp is niet eenvoudig. Het
interne modem van mijn PowerBook 3400c wilde niet werken met Windows PPP
(hoewel andere applicaties onder Windows 95 het wel herkenden), dus ben ik
overgestapt op een Global Village PowerPort Platinum Pro PC kaartmodem (wat
ik graag aanduid als een GV PPPPP). Dit had bizarre
"processor-fouten" tot gevolg bij het opstarten van Virtual PC;
ik loste dit op door Ethernet tijdelijk uit te zetten met behulp van het
Voorkeuren-submenu. Connectix heeft het probleem inmiddels onderkend en het
zou in de komende onderhouds-update moeten zijn opgelost.
Mac-specifieke punten -- Ik vond het niet moeilijk om
tussen de Mac- en de Windows-omgeving te schakelen. Het programma biedt de
keuze om het Windows-scherm beeldvullend of in een eigen venster te zien.
Door op de Command-toets te drukken als Windows het hele scherm vult, wordt
de menubalk geactiveerd plus een statusbalk die de activiteit van
Ethernetverbinding, CD-ROM drive, floppydrive en harde schijf aangeeft.
Virtual PC maakt het ook makkelijk om te wisselen tussen verschillende
video-modes, en werkte prima met zowel het 800 x 600 scherm van de
PowerBook 3400c als met een externe monitor. In de Windows-omgeving wordt
de resolutie gekozen middels het Windows Displays regelpaneel; de
hoeveelheid virtueel videogeheugen kan worden ingesteld in het
voorkeuren-dialoogvenster van Virtual PC.
Een van de mooiste eigenschappen van Virtual PC is dat de
Windows-omgeving als het ware in een slaapstand kan worden gezet. Als je
Virtual PC verlaat door middel van het eigen menu (in plaats van af te
sluiten met het Start-menu van Windows 95), word je de keuze gelaten om de
status van de Virtual PC-omgeving op schijf te bewaren. De volgende keer
dat Virtual PC wordt gestart moet je even wachten (op mijn 3400c ongeveer
20 seconden), maar daarna ben je in theorie weer precies waar je de vorige
keer was gebleven. Ik was niet onverdeeld enthousiast over deze eigenschap,
omdat de werking een beetje onvoorspelbaar was. De fantastische
mogelijkheid van de 3400c om drives te verwisselen zonder de computer uit
te schakelen (zowel diskettestation als CD-ROM drive) en het gemak waarbij
op computers van Apple snel de instellingen van Ethernet en TCP/IP te
wijzigen zijn ongeëvenaard, maar juist deze eigenschappen brachten
Virtual PC in de war als ik een bewaarde status wilde herstellen. Het is
alsof je uit een PC in vol bedrijf de Ethernet-kaart of de CD-ROM kaart
verwijdert. Je moet in Windows 95 een echte shutdown uitvoeren voordat je
instellingen verandert, al hoef je nog steeds de Mac niet uit te
schakelen.
Systeem Prestaties -- Je moet zaken zoals Systeem
prestaties bekijken voordat je Virtual PC installeert. Ik had
bijvoorbeeld eerst 48 MB RAM. Nadat ik met RAM Doubler had
geëxperimenteerd en naast Virtual PC meerdere applicaties had laten
werken, breidde ik uit tot 80 MB RAM, kon terzelfder tijd ook RAM
Doubler -daardoor betere geheugenbeheersing- laten werken. Het toevoegen
van meer RAM stelde me in staat meer dan 32 MB aan Windows ter
beschikking te stellen, wat effectief de minimum hoeveelheid RAM is,
nodig voor Windows 95, onafhankelijk van de eventuele Virtual
PC-aanwezigheid.
Schijf-ruimte is een ander probleem. Virtual PC maakt een solitair
bestand, dat werkt als de C drive voor de PC. Je kunt kiezen om of een
150 MB of een 260 MB schijf-image te maken, afhankelijk van of je
minimum- of standaard schijf-images gebruikt. Zelfs 260 MB is nauwelijks
genoeg werkruimte en gezien het feit dat Windows' geheugen
managementsysteem voortdurend materiaal tussen RAM en schijf heen en
weer stuurt (zoals bij Virtueel geheugen op de Mac), zou je 40 to 50 MB
moeten reserveren voor de veiligheid. Deze schijf-images kun je
activeren in de Finder door ze te dubbel klikken, ongeveer net zoals bij
ShrinkWrap schijf images. De schijf images worden zodanig geactiveerd,
dat lange bestandsnamen van Windows 95 omgevormd worden tot DOS-stijl
acht-punt-drie-letter namen.
Een ander bestand te laten fungeren als een andere drive is
makkelijk: in de Voorkeuren dialoog van Virtual PC moet je de D-schijf
klikken, klik de Nieuwe Hard Drive Image knop en geef dan de grootte op
van het schijf-image bestand dat je wilt maken. Helaas, als je dat doet
tijdens een Windows 95 sessie, krijg je de optie om de virtuele machine
te herstarten. Net zoals het slecht is om de Mac midden in zijn werk te
laten
stoppen is het even slecht om Windows 95 in bedrijf zijnde te laten
stoppen en hetzelfde geldt voor de Virtual PC virtuele machine. Kies
inplaats daarvan eerst Zet Af in het Windows 95 Start Menu, selecteer
dan Herstart in DOS mode in de Zet Uit dialoog. Eenmaal in DOS mode
aangeland, kun je willekeurig herstarten, dus kun je de nieuwe
schijf-image maken en het toestaan om te herstarten. Enige waarschuwing
of documentatie in de Voorkeuren dialoog zou welkom geweest zijn: Ik heb
dit met vallen en opstaan uitgevogeld.
Zodra je de schijf gecreëerd hebt, kun je de grootte niet
veranderen
en de image neemt de gehele volumegrootte op de harde schijf van je
Macintosh in beslag, onahankelijk van hoe vol (of leeg) deze is wat
betreft Windows. Deze schijf-images kunnen ellende veroorzaken met
backups gemaakt door Dantz's populaire Retrospect backup software (ook
met andere backup programma's). Alleen al het starten en verlaten van
Virtual PC verandert zijn schijf-image bestanden, dat betekent, dat
Retrospect ze zal backup-en bij de volgende backup sessie. Met mijn
thans aanwezige schijf-images, zou ik iedere nacht 600 MB toevoegen aan
mijn backups als ik Retrospect niet zou beletten deze bestanden
te back-uppen.
<http://www.dantz.com/>
Ik heb diverse oplossingen gevonden voor het grootte-probleem.
In de eerste plaats hoef je niet voor alle PC bestanden op schijf-images
te
vertrouwen. Virtual PC stelt je in staat mappen te delen
tussen Mac- en Windowsomgevingen, je kunt dus het meeste van je werk
bewaren in een gedeelde map (misschien de K-schijf), op dit punt zal
Retrospect individuele bestanden zien. Of je zou schijf-images in the
Finder kunnen starten en Retrospect ze als Volumes laten herkennen, niet
als individuele bestanden. Beide gestarte schijf-images en de
gemeenschappelijke mappen gebruiken DOS naamgeving, terug brengen van
bestanden zou dientengevolge later problemen kunnen geven. In de tweede
plaats zou je Virtual PC permanent kunnen laten werken en het Windows
95/NT Retrospect Remote Regel Paneel gebruiken om Virtual PC's
disk-images backups te maken als waren het echte harde schijven op een
echt aanwezige PC. Dat is een beetje vreend, maar het zou moeten werken
en zou lange bestandsnamen intact houden.
Prestatie -- Vaak worden mij vragen gesteld over de
snelheid van Virtual PC. Ik zit aan de lage kant van Connectix'
aanbevelingen met een 200 MHz 603e chip in mijn PowerBook 3400c, voor
mij is Virtual PC langzaam. [Merkwaardig genoeg ontving ik wat
commentaren van Virtual PC beta testers, die met Virtual PC op
PowerPC-based Macs prima werkten, al voldeden ze niet aan Connectix
aanbevelingen. -Tonya] Vaak voel ik me alsof ik werk op een 50 MHz
Pentium MMX systeem. Sommige taken gaan snel, andere momenten wacht ik
minutenlang voordat standaard netwerk- of image functies beëindigd
zijn.
Een voordeel van het hebben van Virtual PC als een aparte
Macintoshtoepassing
is evenwel dat het prima werkt op de achtergrond, zonder een
overdadige hoeveelheid processorkracht te stelen. Een snellere chip dan
mijn 603e zou helpen, al betwijfel ik het of de prestaties van Virtual
PC ooit adembenemend zullen zijn
Bij Virtual PC herstarten vaker nodig dan bij de PC hardware waar
ik aan gewend ben en het doet wat moeilijk over instellingen. In het
algemeen echter, als je Windows 95 normaal sluit en dan, als je het
nodig had, weer startte, resulteerde dat in consistent goed gedrag.
Bij een gemiddelde prijs rondom onder de $150 is het onmogelijk
Virtual PC niet aan te bevelen als je Windows software moet gebruiken
en een machine hebt, die aan de minimum eisen vam Virtual PC voldoet.
Als je ontwerpt of schrijft voor het Web dan is het steeds
belangrijker om pagina's te testen in browsers, die op de Mac en de PC
werken. Dit op een en dezelfde machine te kunnen doen is heerlijk, zelfs
met het wachten.
[Vanaf heden levert Insignia Solutions, al lang makers van
SoftWindows, dat je in staat stelt Window applicaties op de Mac te laten
lopen, RealPC, een Pentium MMX emulator compleet met Sound Blaster
ondersteuning en met de nadruk op het spelletjes doen onder DOS en
Windows. RealPC heeft een geschatte doorsnee prijs van $79, Windows OS
niet inbegrepen.-Tonya]
<http://www.insignia.com/>
DealBITS Discount -- Cyberian Outpost biedt Virtual
PC met Windows 95 aan TidBITS readers voor $134.95 via onderstaande
URL. Dat betekent een $5 korting op de normale prijs van Cyberian.
<http://www.tidbits.com/products/virtual-pc.html>
Connectix -- 800/950-5880 -- 415/571-5100 -- 415/571-0850
(fax)
<[email protected]>
Insignia Solutions -- 800/848-7677 -- +44/131-458-6849
<[email protected]>
Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en
Websites mogen artikels overnemen of een HTML link maken als de bron
duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve contact met ons op te
nemen. We
garanderen de precisie van de artikelen niet. Caveat lector. Publicatie-,
product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun
ondernemingen. TidBITS ISSN 1090-7017.
Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering
