Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands
De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.
Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:
Verder werkten mee:
Je hebt ongetwijfeld meer en meer TidBITS-artikelen gezien van Julio Ojeda-Zapata, en met veel plezier kunnen we aankondigen dat hij zich aansluit bij Jeff Carlson, Joe Kissell, Michael Cohen, Rich Mogull en Agen Schmitz als redactiemedewerker. Julio werkt in het dagelijks leven als technologie-verslaggever bij de krant St. Paul Pioneer Press en bij de website TwinCities.com, waar hij de Your Tech Weblog schrijft.
Maar in zijn vrije tijd heeft hij geweldig veel werk verzet door voor TidBITS over diverse technologische onderwerpen te schrijven. In het bijzonder ben ik heel blij met zijn artikelen over niet-Appleproducten. Hoewel we voornamelijk over Apple schrijven, denk ik dat het essentieel is dat we de sector als geheel blijven volgen, inclusief concurrenten zoals Amazon, Google en Microsoft. Bovendien is Julio een aardige, enthousiaste en serieuze werker. Dat is belangrijk voor ons, in deze Twittertijd waarin zo veel wordt geschreven zonder erbij na te denken.
Julio is geboren in Quito, Ecuador en opgegroeid in San Juan, Puerto Rico. Hij woont inmiddels met vrouw en zoon in het een stuk koudere Saint Paul, Minnesota. Wij hadden het genoegen om Julio te ontmoeten op een van de vorige Macworld Expo's, en nu hebben we reden te meer om de tweelingsteden St. Paul en Minneapolis te bezoeken.
Dus de volgende keer dat je een artikel van Julio nuttig vindt, laat het hem weten via een reactie.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Toen Apple aankondigde om 3 miljard dollar uit de zakken te halen om Beats te kopen (zie "Apple koopt Beats voor 3 miljard dollar", 28 mei 2014) leidde dat tot veel consternatie bij Apple-fans. Veel kritiek was er op de slechte reputatie van de Beats-koptelefoons. De Beats-koptelefoons zijn een enorm commercieel succes, maar ze staan ook bekend als dure en, qua geluid, bonkige mode-accessoires.
Maar de Beats Solo2 is een beetje anders dan eerdere Beats-producten. Het is de eerste koptelefoon van Beats na de overname, wat hem feitelijk een Apple-product maakt. En met de Solo2 belooft Beats "dynamischer, breder geluid, met een helderheid die je dichter bij de intenties van de artiest brengt, of je nu van hiphop, heavy metal, jazz, elektronische muziek of country houdt". Sorry, liefhebbers van klassiek, jullie zijn kennelijk niet de doelgroep.
De Solo2 staat voor $ 199,95 op de lijst, maar Amazon heeft ze voor $ 140 voor de grijze uitvoering. Er is ook een Bluetooth-uitvoering voor een meerprijs van $ 100, hoewel men zegt dat de elektronica van dat model volkomen anders is. Hij zou dus ook ander geluid kunnen hebben.
Ik heb de gewone Beats Solo2 nu een paar weken in mijn bezit, en ik ben klaar om mijn ervaringen te delen. Ik zal mijn bespreking indelen in drie categorieën: ontwerp, comfort en geluidskwaliteit.
Ontwerp -- Je kunt van de Beats-koptelefoon vinden wat je wilt, maar je kunt niet ontkennen dat hij opvallend is. Voor diegenen die per dag meerdere uren een koptelefoon dragen, is dat uiterlijk belangrijk, en hoewel wij onmogelijk kunnen weten of jij deze koptelefoon mooi zult vinden, is hij in elk geval elegant ontworpen. Hij is er in meer dan 10 kleuren, je kunt er vast wel eentje vinden die bij je smaak past.
De Beats Solo2 ligt met de zachte kussens op je oor en dus niet om je oren heen. Hij is ook gesloten, dus hij blokkeert ruis van de omgeving en lekt minder geluid dan open koptelefoons. Dat zijn min of meer luidsprekers op je schedel.
In termen van industrieel ontwerp heeft de Beats Solo2 wat Applewaardige details. Hij kan opgevouwen worden en in een doosje opgeborgen worden. Je kunt ook de audiokabel uit de koptelefoon halen. Dat zou standaard moeten zijn bij koptelefoons van deze prijsklasse: makkelijker in het vervoer, en je kunt de kabel vervangen als hij kapot gaat (je kunt willekeurig welke 3,5 mm-stereokabel gebruiken).
Nu we het toch over de kabel hebben: daar zit ook een iOS-afstandsbediening op met een ingebouwde microfoon, dus je kunt van track wisselen, het volume aanpassen, bellen of Siri bedienen. En, heel doordacht: de kant van de kabel die je in je audiospeler steekt staat onder een rechte hoek, zodat hij minder uitsteekt.
Qua ontwerp voldoet de Solo2-koptelefoon aan de hoge standaard van Apple. Hij heeft een aantrekkelijk en doordacht ontwerp, en het is duidelijk waarom hij op velen zo'n aantrekkingskracht uitoefent.
Comfort -- Ontwerp is belangrijk, maar niet zo belangrijk als comfort. Helaas heb ik op dit punt problemen met de Beats Solo2. Toen ik hem net uit de doos haalde omklemde hij mijn hoofd op een pijnlijke manier, als een martelwerktuig van de Spaanse Inquisitie. Voor mij niet ongebruikelijk, omdat ik met mijn hoofd makkelijk als The Great Pumpkin in de strip Peanuts had kunnen figureren, dus ik heb er een truc voor: zet hem op een doos die iets groter is dan mijn hoofd, en laat hem daar een tijdje zitten.
Na een tijdje was het geen martelwerktuig meer, maar nog steeds niet comfortabel genoeg om hem langere tijd te kunnen dragen. Mijn bril is waarschijnlijk ook een punt, omdat de Solo2 de oorschelpen echt tegen mijn hoofd drukt. Ik hoop dat dat beter blijft gaan. Ik heb vergelijkbare problemen gehad met de Sony-koptelefoon MDR-V6, maar nu na een aantal jaar voelt het eindelijk of ik een oud paar schoenen aan doe.
Mijn vrouw, die een hoofd van gemiddelde grootte heeft, heeft geen problemen met de Beats Solo2. Ze is er zelfs dol op. En onze eigen Michael Cohen heeft hem ook, en heeft ook geen comfortproblemen. Maar op het internet kun je ook veel reacties vinden van mensen die de problemen wel hebben. Ik raad daarom aan om hem eerst uitgebreid uit te proberen (je Apple Store zou er genoeg moeten hebben) voordat je je portemonnee aanspreekt.
De kussens van de schelpen zijn echter voortreffelijk. Niet hard, niet zweterig, in tegenstelling tot die van de meeste koptelefoons die ik gehad heb.
Geluidskwaliteit -- Nu de meest essentiële, maar misschien wel lastigste meetlat waarlangs je een koptelefoon moet meten: hoe klinkt hij?
De koptelefoon van Beats heeft de naam nogal "dof te dreunen", wat betekent dat die meer bas geeft dan andere frequenties. Bij mijn tests klopte dat enigszins. Natuurlijk klinkt het hiphop-geluid op de Solo2 fantastisch, vooral Dr. Dre's laatste album, "Compton". (Het zijn tenslotte Beats van Dre.) Soms kunnen geluidsfragmenten met minder bas een beetje wollig klinken. Maar de Solo2 geeft een veel evenwichtiger geluid dan ik van een Beats-koptelefoon had verwacht. Welk soort muziek ik er ook in gooide, het klonk allemaal heel goed.
Er gebeurde iets leuks, toen ik na een paar dagen luisteren met de Solo2, terugging naar mijn geliefde Sony-koptelefoon MDR-V6: die klonk vlak en futloos. De Sony MDR-V6 staat erom bekend dat hij neutraal klinkt, wat goed is voor productiewerk, maar ik merkte toen precies wat er qua muziek in ontbreekt. Aan de andere kant zou ik de Beats Solo2 niet aanraden voor welk podcasting-project ook: mijn stem klinkt er net als van Darth Vader door.
Maar geluidskwaliteit is een subjectief criterium. Laten we eens kijken naar een paar andere meningen.
De ontwikkelaar Marco Arment heeft van het vergelijken van koptelefoons zijn hobby gemaakt. Al kreeg de Beats Solo2 in zijn test qua geluidskwaliteit maar 16 van de 30 punten, er waren slechts drie modellen in dezelfde prijscategorie die beter scoorden: de Audio-Technica ATH-M50x, de AKG K551, en de B&O H2. Maar de ATH-M50x en de B&O H2 zijn lang niet zo gemakkelijk te dragen als de Beats Solo2, en Arment zei dat de H2 in vergelijking met de Solo2 een gelijkwaardige geluidskwaliteit heeft, maar minder comfortabel is.
Voor nog een andere beoordeling kunnen we te rade gaan bij de gids voor "The Best On-Ear Headphones (At Any Price)" [De beste koptelefoons voor over het oor (voor welke prijs ook) - nvdv] van The Wirecutter. Al won de Solo2 ook deze wedstrijd niet, hij hield wel stand. Eén panellid verkoos de Solo2 boven de uiteindelijke winnaars. Lauren Dragan van The Wirecutter schreef daarover: "Hier komt iets dat echt spannend is voor de toekomst van Beats: de Beats Solo2 is de best klinkende Beats die we ooit hebben gehoord. Iedereen vond de Solo2 heel comfortabel, en ons hele panel was het erover eens dat de Solo2 royaal onze favoriete Beats-koptelefoon is".
Maar Dragan had ook kritiek op de slordige bas in de Solo2: "om het eens beeldend te zeggen: als de midden- en hoge frequenties een fijnproevers-maaltijd waren, dan waren de bassen een kommetje pudding die een of andere kleuter op ons bord heeft gekieperd. Ik bedoel: het eten erin is technisch nog wel goed, maar tjonge, het zou veel beter zijn geweest zonder die pudding eroverheen. Hoe dan ook, als de Beats geen $ 200 hadden gekost, dan hadden we misschien anders gesproken".
Wat ons tot de slotvraag brengt...
Is de Beats-koptelefoon Solo2 zijn geld waard? -- De kern van alle kritiek op Beats-koptelefoons is dat ze, al zijn ze niet de slechtste koptelefoons, te veel kosten voor wat je krijgt. Ik ben het er wel mee eens dat de Beats Solo2 te duur is, zij het niet zo duur als andere Beats-modellen. Maar nu je een nieuwe voor minder dan 150 dollar kunt krijgen, of een gerenoveerde zelfs rond de 100, is die niet vreselijk duur, vooral als je kijkt naar de combinatie van zijn strakke ontwerp, zijn integratie in iOS en zijn prima geluidskwaliteit.
Je kunt vast voor dezelfde prijs of minder een "betere" koptelefoon vinden, maar dat hangt af van je definitie van "beter". De Beats Solo2 is ideaal voor een student: iemand die altijd onderweg is, die een heel goede afscherming van geluiden moet hebben en die juist de nieuwe, gecomprimeerde muziek willen luisteren waar het Beats-geluid voor ontworpen is.
Maar de Solo2 is niet geschikt voor mensen die buiten aan het trainen zijn, vanwege het gewicht en de afscherming van belangrijke omgevingsgeluiden (zoals auto's die aan komen rijden en niet weten dat je daar loopt). Ook voor iemand die het grootste deel van de dag achter zijn bureau zit, zou een minder draagbaar paar conservenblikken om de oren beter zijn, een koptelefoon die meer comfort biedt en een betere geluidskwaliteit voor een lagere prijs. De Solo2 is een betrouwbare alleskunner, maar nergens de beste in.
Ik kan je niet gemakkelijk één bepaalde koptelefoon aanraden om te kopen, omdat het zo'n individuele beslissing is, en beïnvloed wordt door je eigen smaak in muziek, je gevoel voor stijl en voor comfort voor jezelf. Maar ik zal je wel zeggen: als je overweegt de Beats-koptelefoon Solo2 te kopen, dan is dat een voor het geld best prettige koptelefoon.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
iPhone en Nexus. iPad en Pixel C. Apple TV en Chromecast. Apple Pay en Android Pay. iOS 9 en Marshmallow. Apple Music en Google Play Music. Apple Foto's en Google Foto's.
Google en Apple. Vroeger respectievelijk gericht op het web doorzoeken en op consumentenhardware, en volstrekt verschillend. Maar recentelijk verwikkeld in een technologische slag om hardware, software en diensten die vrijwel hetzelfde zijn.
Dit werd helemaal duidelijk in de recentste productaankondigingen van beide bedrijven. Apple kwam als eerste in september met twee nieuwe iPhones en de op productiviteit gerichte iPad Pro, samen met een vernieuwde Apple TV.
Zoals verwacht, reageerde Google met een aantal aankondigingen die laten zien dat de zoekgigant meer en meer rechtstreeks met Apple concurreert.
Google onthulde twee op Android gebaseerde toevoegingen aan zijn telefoon Nexus, een tablet onder de merknaam Pixel gericht op productiviteit, en twee nieuwe Chromecasts, streamingapparaten voor gebruik bij televisies en luidsprekers. Er waren zelfs een paar updates voor Google Play Music en Google Foto's.
Nieuwe Nexus-telefoons -- Android is inmiddels het grootste mobiele platform, met een hele serie aan Android-telefoons van onafhankelijke producenten. Google werkt periodiek met een producent samen om Nexus-apparaten met de nieuwste technologie te introduceren, om zo richting aan de markt te geven.
Android-fans hebben dit jaar, voor het eerst sinds het merk Nexus werd gecreëerd, een keuze uit twee telefoons.
De nieuwe telefoons, de Nexus 6P en Nexus 5X, hebben een paar dingen gemeen: het nieuwe Android 6.0 "Marshmallow", USB Type-C-oplaadstekkers zoals op de Apples 12 inch-MacBook, een 12,3-megapixel achteruitkijkende camera met grotere pixels voor betere prestaties bij weinig licht, 4K en slow-motion video opnemen en Nexus Imprint, een vingerafdruksensor.
Die sensor is bedoeld om gebruikt te worden met Android Pay, het nieuwe systeem van Google in winkels met NFC-terminals, net zoals Apples sensor Touch ID wordt gebruikt met Apple Pay voor vergelijkbare transacties middels aanraken. En net zoals Touch ID vervangt de sensor Imprint een pincode voor toegang tot vergrendelde telefoons.
Het enige grote verschil: Googles sensor zit achter op de telefoon.
Beide Nexus-telefoons werken ook met Googles nieuwe draadloze dienst Project Fi, waarbij wifi wordt gemengd met het cellulaire netwerk van diverse bronnen (zoals T-Mobile en Sprint) om zo een betrouwbare dataconnectie te bieden. Project Fi werkte hiervoor alleen met de Nexus 6.
Marshmallow heeft enkele interessante functies, zoals een Sluimermodus waarbij bepaalde telefoonfuncties in stand-by worden gezet als de gsm niet wordt gebruikt. Klinkt dit je vertrouwd in de oren? Het heeft inderdaad veel weg van de Energiebesparingsmodus in iOS 9.
De nieuwe gsm's van Nexus verschillen verder vrij sterk van elkaar.
De Nexus 6P heeft een scherm van 5,7 inch en is de eerste Nexus die volledig uit metaal is gemaakt (meer bepaald aluminium zoals gebruikt in de luchtvaart) waardoor hij op hetzelfde niveau komt als de volledig metalen modellen van Apple en andere merken.
De Nexus 6P wordt gemaakt door Huawei en heeft een 64-bitsprocessor, een 8-megapixelcamera en stereoluidsprekers op de voorkant, en een scherm van 2560 x 1440 pixels met Gorilla Glass 4. Hij is verkrijgbaar vanaf $ 499 voor een 32 GB-versie, tot $ 549 voor een 64 GB-model en $ 649 voor een 128 GB-model. Verkrijgbaar in zwart, wit en zilver.
Dit model biedt, net als zijn kleinere broertje, een potentieel voordeel ten opzichte van de nieuwe iPhones met 1,55-micronpixels in de camerasensor, tegenover 1,22 micron in de Apple iSight. Dit vertaalt zich in betere prestaties bij omstandigheden met weinig licht, althans op papier. In het persevenement legde Google hier sterk de nadruk op (en op andere functies bij weinig licht zoals verbeterde autofocus en HDR).
Maar de Nexus 6P heeft één groot, recent bekendgemaakt hardwarenadeel: hij heeft geen optische beeldstabilisering voor foto- en video-opnames, een belangrijke functie op zijn tegenhanger van Apple, de iPhone 6s Plus. Nadat Google eerst had verklaard dat de verbeterde sensor optische beeldstabilisering overbodig maakt, zeiden ze later dat ze het probleem zouden proberen op te lossen (voor zover mogelijk) met een software-update.
De kleinere 5,2 inch-Nexus 5X wordt geproduceerd door LG en is een rechtstreekse opvolger van de populaire en nu stopgezette Nexus 5. De 5X is gemaakt van zacht plastic in plaats van metaal en heeft één luidspreker en een 5-megapixelcamera op de voorkant, en een scherm van 1920 x 1080 pixels met Gorilla Glass 3. Hij kost $ 379 voor de 16 GB-versie en $ 429 voor de 32 GB-versie. Verkrijgbaar in zwart, wit en lichtblauw.
Beide gsm's kunnen in enkele landen vooraf worden besteld, zoals in de Verenigde Staten, met een geschatte levertermijn van 2-5 weken, afhankelijk van model en configuratie. Google doet er een extraatje bij in de vorm van een abonnement op Google Play Music van 90 dagen en een Google Play store-krediet van $ 50 voor apps, games, muziek of videocontent.
Voor het eerst biedt Google nu ook Nexus Protect aan, een contract dat de fabrieksgarantie van 1 jaar uitbreidt naar 2 jaar, en 2 jaar verzekering biedt voor accidentele schade (voor twee ongevallenclaims, elk met een franchise van $ 79). Deze verzekering kost $ 69 voor de Nexus 5X, en $ 89 voor de Nexus 6P. Met deze verzekeringen doet Google ongeveer hetzelfde als Apple, dat met AppleCare+ ook ongevallendekking voor zijn iPhones biedt.
Pixel C -- Op het vlak van tablets brengt Google zijn eerste model uit dat volledig intern ontwikkeld werd. Eerdere Google-tablets waren ontwikkeld in samenwerking met derden, met gemengde resultaten tot gevolg.
Bovendien wordt de 10,2 inch-tablet niet onder het Nexus-merk, maar onder Pixel uitgebracht. Hij deelt dit merk met de high-end Chromebook Pixel notebook (ook intern bij Google ontwikkeld). De tablet heeft dezelfde hoekige stijl, volledig uit aluminium, als de Chromebook Pixel, en een gelijkaardig hogeresolutiescherm, samen met dezelfde USB Type-C-oplaadtechnologie.
Maar om alles wat ingewikkelder te maken, draait de Pixel C niet onder het op het web gerichte besturingssysteem Chrome OS, zoals de Chromebook Pixel, maar onder Android Marshmallow.
Net zoals de Apple iPad Pro is de Pixel C voornamelijk bedoeld voor productiviteit. Daarom biedt Google voor $ 149 een extern toetsenbord dat via Bluetooth wordt verbonden met de Pixel C. Het toetsenbord wordt magnetisch aan de Pixel C bevestigd, via een deel dat omhoog kan worden bewogen en en zo aan de achterkant van de tablet kleeft en dienstdoet als een soort docking station.
De magnetische verbinding is zo sterk dat de tablet ondersteboven aan het toetsenbord blijft hangen, zoals een werknemer van Google op het persevenement liet zien.
De toetsen van het metalen toetsenbord zijn van hetzelfde type als die op de Chromebook Pixel. (Om ruimte te maken zijn enkele minder gebruikte toetsen overgebracht naar het scherm van de tablet.) De hoek van de Pixel C kan ook via dat beweegbare deel worden ingesteld, zoals het scherm van een notebook. De voeding van het toetsenbord komt van de tablet, wat betekent dat het niet afzonderlijk moet worden opgeladen, en de batterij gaat twee maanden mee.
De Pixel C is verkrijgbaar vanaf $ 499 voor een 32 GB-model en de prijs gaat tot $ 599 voor een 64 GB-versie. Hij is op tijd voor de vakantieperiode leverbaar.
Chromecast -- Terwijl de Apple TV een streaming-videobox met afstandsbediening is, is de Chromecast van Google een compacte dongle die rechtstreeks op de HDMI-aansluiting van een televisie wordt aangesloten, en bediend wordt met een smartphone, tablet of computer.
Met deze dongle kunnen Chromecast-vriendelijke apps op een laptop of handheld een televisie als alternatief beeldscherm gebruiken (maar met de televisie communiceren via het internet in plaats van wifi, à la Apple TV). Er zijn nu al duizenden op Chromecast voorbereide apps, waaronder veel grote namen op het gebied van nieuws, entertainment, sport en games.
Dit is helemaal platformonafhankelijk, met ondersteuning voor iOS-apparaten, Android-variaties, en elke computer met Google Chrome als webbrowser.
Google heeft de Chromecast-dongle opnieuw ontworpen. Hij heeft een nieuw uiterlijk, dat nog het meeste doet denken aan een zuurtje, en is verkrijgbaar in zwart, rood en geel. De HDMI-connector zit nu aan een kort kabeltje, wat het makkelijker moet maken om de dongle ook op plekken met weinig ruimte achter je TV aan te sluiten.
De nieuwe Chromecast ondersteunt alle recente wifi-protocollen en heeft volgens Google antennes die zich beter aanpassen aan de wisselende wifi-condities in een thuisomgeving, voor een optimale video-throughput zodat minder gebufferd hoeft te worden.
De Chromecast maakt van een smartphone ook een game-controller, waarbij de actie op je televisie getoond wordt. Je kunt daarbij twee of meer telefoons gebruiken om met meer mensen tegelijk te gamen. De TV-wallpaperfunctie Backdrop ondersteunt nu ook de diensten 500px en Getty Images.
Het apparaatje kost maar $ 35 en is per direct verkrijgbaar.
Afgelopen week werd ook het afzonderlijke apparaat Chromecast Audio aangekondigd. Dat wordt aangesloten op een set luidsprekers in plaats van op een televisie, en stelt je in staat om via wifi muziek en andere audio van een groot aantal verschillende bronnen naar die luidsprekers te streamen, waaronder Spotify, Rdio, Pandora en Google Play Music, Googles antwoord op Apple Music. Het ronde apparaatje kan bestuurd worden met zowel Android als iOS-apps, maar ook met een bureaucomputer.
De Chromecast Audio kost ook $ 35 en is eveneens per direct verkrijgbaar.
Google is bezig om hun mobiele Chromecast-app voor Android en iOS aan te passen zodat het eenvoudiger wordt om tussen al die verschillende Chromecast-compatibele apps je weg te vinden. Hij doet zelfs aanbevelingen voor apps. De geüpdatete apps zullen binnen enkele weken beschikbaar zijn.
Google Foto's -- Tussen al die hardware-aankondigingen zou je bijna vergeten dat er ook een aantal verbeteringen zijn aan Google Foto's, een directe concurrent voor Apples iCloud-fotodienst.
Google Foto's biedt heel wat, zelfs voor veel Apple-gebruikers. Zo kun je onbeperkt foto's tot 16 megapixels uploaden, dan wel tot 15 GB aan uploads met maximale resolutie. (Daarna gaat het geld kosten.) Apples iCloud-fotobibliotheek biedt maar 5 GB gratis opslag.
Afgelopen week kondigde Google aan dat de dienst zoeken via gezichtsherkenning heeft verbeterd, dat hij nu een functie voor gedeelde albums heeft die vergelijkbaar is met een dergelijke dienst in iCloud en dat je er nu je foto's me kan bekijken via een Chromecast, vergelijkbaar met een overeenkomstige functie op de Apple TV. Bovendien kan Google Foto's een serie van vlak na elkaar genomen foto's omtoveren tot een geanimeerde GIF, waarmee ze de functie Live Foto's van Apple emuleren, een nieuwe functie op de iPhone 6s en 6s Plus.
Er werd overigens met geen woord gerept over de foto-bewerkingsfuncties waar de oude dienst Google+ Foto's om bekendstond, maar die in de overgang naar Google Foto's werden weggesneden. Voor Mac-gebruikers is dit wel een goede reden om Apples Foto's, met zijn ondersteuning voor bewerkingsuitbreidingen van derden, te gebruiken.
Googles hardware-spelletje -- De interesse van Apple-fans voor al dat nieuws van Google zal er sterk van afhangen over welke producten we het precies hebben.
Zo zullen Mac-gebruikers niet snel in de verleiding komen om een Nexus-telefoon te kopen in plaats van een iPhone, omdat die niet of nauwelijks kan profiteren van de ecosysteem-integratie van Apple-producten.
Dat geldt ook voor de Pixel C, omdat er met de grote keus aan iPads een model is voor elk budget en voor elke toepassing, en omdat al die modellen naadloos in Apples ecosysteem passen.
Daar komt nog bij dat Google uitstekende iOS-apps heeft voor Apple-gebruikers die de clouddiensten van Google willen gebruiken.
De Chromecast-dongles zijn een stuk interessanter voor Apple-gebruikers, niet in de laatste plaats omdat het mogelijk is om ze zowel vanaf iOS als vanaf Android te besturen. Toch denk ik dat Apple-gebruikers, tenzij ze heel erg op de centen moeten letten, vooral voor de aangekondigde vierdegeneratie-Apple TV zullen kiezen.
Wat niet wegneemt dat zelfs de meest geharnaste Apple-gebruikers blij moeten zijn met Googles producten, al was het alleen maar omdat ze Apple zullen aansporen om hun producten te blijven verbeteren, met een gestage stroom steeds geavanceerdere producten als gevolg. Apple en Google proberen elkaar al een tijdje te overtroeven, en het einde daarvan lijkt nog lang niet in zicht.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Muziek was ooit heel simpel. Zet de radio aan en stem af op een betrouwbaar station. Stop een cd erin en druk op Play of, als je net zoals ik was, stop je zes favoriete albums in de cd-wisselaar en druk gewoon op Shuffle. Zelfs cassettes en grammofoonplaten waren gemakkelijk genoeg, al was de inspanning iets groter. In de begindagen van digitale muziek maakten SoundJam en zijn uiteindelijke opvolger, iTunes, het afspelen van je muziekcollectie gemakkelijker. Het was eenvoudig om een enkel album of willekeurig muziek uit je bibliotheek af te spelen.
Maar die trend heeft zichzelf omgedraaid. Muziek afspelen in iTunes kan nu behoorlijk lastig zijn. Het vereist voortdurend je aandacht en constant beslissingen. (Niet voor niets groeide Kirk McElhearns "Take Control of iTunes 12: The FAQ" uit tot meer dan 250 pagina's!) Apples constante vernieuwing van de interface van iTunes, wat al menig loyale Mac-gebruiker tot wanhoop heeft gedreven, is hiervoor grotendeels verantwoordelijk en is een van de vele redenen waarom ik twee jaar geleden een abonnement nam op Rdio.
Rdio verhielp ook een belangrijk pijnpunt. Ik ben opgegroeid in een tijdperk van muziekschaarste, en kon me enkel albums veroorloven waarvan ik zeker was dat ik ze leuk zou vinden. Ik had geen eigen draaitafel, dus ik nam mijn favoriete liedjes op cassettes op een luisterde er ad infinitum naar. Op de middelbare school kwam mijn muzikale smaak niet overeen met die van mijn vrienden, pas op de universiteit ontmoette ik mensen met wie ik opnames van mijn favoriete muziek kon delen. Maar zelfs toen was mijn muziekverzameling minuscuul in vergelijking met die van veel anderen. Ik deed nooit iets met digitale muziek uitwisselen en het was duidelijk dat ik veel te veel geld in de iTunes Store zou kunnen uitgeven, dus ik beperkte mezelf ertoe om alleen liedjes aan mijn iTunes-bibliotheek toe te voegen die ik mooi vond (op albums die ik nooit zou kopen).
Dus je kunt je mijn reactie voorstellen toen streamingdiensten als Spotify en Rdio verschenen. Het was een overvloed van rijkdom, alle muziek die ik nooit eerder had kunnen ontdekken. Nadat ik vastgesteld had dat ik de voorkeur gaf aan Rdio's schone witte interface boven Spotify's donkere weergave op de Mac, en me had aangemeld voor een maandabonnement om van reclame verschoond te blijven, begon ik een collectie op te bouwen van artiesten en albums die ik altijd al had willen uitproberen, maar niet had willen kopen zonder ze te luisteren.
We springen twee jaar verder in de tijd: Apple Music is zojuist ten tonele verschenen. De prijzen zijn vergelijkbaar met die van Rdio, de keuze is duidelijk groter, integratie met al mijn Apple-apparaten zou vlekkeloos moeten verlopen en de proefperiode van drie maanden is een geweldige kans om het uit te proberen. Mijn tijd zit er bijna op en de vraag is: gezien alle voordelen van Apple Music, zal ik Rdio laten vallen en in plaats daarvan mijn geld bij Apple besteden?
Juist het tegenovergestelde. Apple Music, verstrikt als het is binnen de ingewikkelde interface van iTunes, is gewoon te moeilijk om te gebruiken. Het is niet dat ik het niet kan gebruiken. Ik weet heel goed hoe dit moet, net als ik weet hoe ik met grep een complex zoekpatroon in BBEdit moet samenstellen. Maar ik besteed de extra inspanning in BBEdit omdat de resultaten de moeite waard zijn. In tegenstelling tot mijn geworstel door de duistere en steeds wisselende besturing in iTunes, dat me niet verder brengt dan enkele muisklikken in Rdio, met name als het erom gaat mijn muziekbibliotheek op te bouwen.
Voordat ik in details treed: houd er rekening mee dat ik volledig bereid ben om te erkennen dat de manier waarop ik bij voorkeur muziek ontdek en die beluister, anders is dan hoe jij dit doet en misschien zelfs echt vreemd is, ik weet het niet. Hoe dan ook, iTunes werkt me tegen op manieren die ik van Rdio niet ken.
De Rdio aanzetten -- Dit is mijn standaardaanpak als ik ben op zoek naar nieuwe muziek: ik begin met een nummer dat me lekker ligt, meestal omdat ik ernaar aan het luisteren ben in Rdio. Met een enkele klik op de naam van de artiest toont Rdio een pagina van de artiest met een korte biografie, hitalbums en hitsongs van die artiest en een verzameling verwante artiesten. Meestal kies ik vrij willekeurig een gerelateerde artiest en klik ik op diens pagina. Na nog een klik wordt het populairste nummer of album van die artiest gespeeld en als die me bevalt, zie ik na nog een klik op de albumhoes de inhoud, vaak met een beoordeling en soortgelijke albums. Nadat ik het hele album heb beluisterd, voeg ik het met een klik op het hart-knopje toe aan mijn favorieten of kan ik, indien slechts een paar nummers het waard zijn, die met een contextuele menukeuze toevoegen. De Rdio-bibliotheek van 30 miljoen nummers verkennen verloopt snel, vloeiend en flexibel.
Een muziekselectie afspelen is net zo eenvoudig, ook als het iets anders is dan een enkel nummer of album. Er zijn drie belangrijke op radiozenders gebaseerde mogelijkheden: de verzameling van mijn favorieten in wat Rdio noemt "Adam FM", een op artiest gebaseerde zender, of een op nummers gebaseerde zender. Voor elke zender is er een schuifknop met drie posities waarmee je kan aangeven hoe avontuurlijk Rdio zou moeten zijn. De eerste positie speelt alleen muziek uit je favorieten of van de opgegeven artiest, de tweede positie speelt muziek die nauw verwant is en de derde positie vertelt Rdio om in de keuzes weg verder op avontuur te gaan.
Persoonlijk heb ik Rdio nooit mijn lijst met favorieten laten verlaten bij het afspelen van Adam FM, en slechts af en toe zal ik de schuifregelaar naar de tweede positie schuiven bij het afspelen van een artiestenzender. Ik vind het heel vervelend om naar slechte muziek te luisteren, en ik heb het liever dat Rdio deze gewoon niet afspeelt dan dat ik voortdurend met de speler bezig moet zijn. (Na een nummer overslaan gaat hij gewoon verder, maar met een klik op de duim omlaag de huidige zender vertel je dat je dit nummer nooit meer wil horen.) Rdio is zo behulpzaam om altijd de context van wat er speelt te laten zien, hetzij met de albumhoes, hetzij, als je een album afspeelt, aan de hand van de lijst met nummers.
En ja, je kan alle afspeellijsten maken die je wilt. Ik doe dat zelden, want ik heb geen tijd om hard na te denken over het opknippen van mijn collectie, en de combinatie van Adam FM en artiestenzenders geeft mij voldoende variatie binnen de beperkingen.
Dat is het zo'n beetje. Rdio heeft tal van andere manieren om muziek te vinden. Complete collecties albums die trending zijn, nieuwe uitgaven, gepersonaliseerde aanbevelingen op basis van je favorieten, muziek beluisterd door andere Rdio-gebruikers die je volgt en een heleboel zenders die op genre gebaseerd zijn. Hoe dan ook, ik ben het algoritme nog niet tegengekomen dat op betrouwbare wijze de muziek kan aanbevelen die ik wil en mensen zijn zelden beter. Ik ben een verzamelaar. Ik geniet van het zelf vinden van muziek. (Indien nodig heeft Rdio ook een zeer capabele zoekfunctie, voor als ik een recensie van een artiest of album wil lezen waar ik graag naar luister.)
Geklungel met iTunes -- Los van het feit dat ik dit allemaal al sinds jaar en dag in Rdio doe, moet ik zeggen dat het mogelijk is om met Apple Music in iTunes mijn systeem te hercreëren. Maar het is dermate moeilijk dat ik mijzelf er gewoon niet toe kon brengen, hoe hard ik het ook probeerde.
Om te beginnen: als je iTunes start, keer je terug naar waar je het laatst was. Dat betekent dat als je een pagina van een iPhone-app in de App Store bekeek, maar nu muziek wil luisteren, je jezelf moet oriënteren en dan vervolgens op het muzieknoot-knopje links in de iTunes-navigatiebalk moet klikken om over te schakelen naar muziek. Daarna, weer afhankelijk van wat je de laatste keer deed toen je in "Mijn muziek" was, moet je misschien klikken op "Mijn muziek" of "Afspeellijsten", midden in de navigatiebalk, om je collectie te zien.
Het equivalent van Rdio's "Adam FM" starten is makkelijk genoeg: een dubbelklik op Alle artiesten in de zijbalk, hoewel de zijbalk waarin dit te vinden is verschilt, afhankelijk of je in Mijn muziek of in Afspeellijsten zit. Hierna verschijnt de noodzakelijke zijbalk alleen als je in de Artiesten-weergave zit, helemaal links van de iTunes-navigatiebalk. En iTunes begint weliswaar met het eerste nummer van de in alfabetische volgorde eerste artiest af te spelen, maar als hij eenmaal in shuffle-stand vervolgt, kan je alleen op het kleine lcd-scherm aan de bovenkant van het venster zien wat er afgespeeld wordt. (Een truc: kies "Regelaars > Ga naar huidige nummer" of druk op commando-L om naar pagina van de artiest van dat nummer te gaan.) Het venster MiniPlayer laat duidelijker zien wat er speelt, maar vereist jongleren met een ander venster (en ontbeert de shuffle-knop in het lcd-scherm).
Laten we ons verbreden en proberen nieuwe muziek te vinden op de manier waarop ik dit doe in Rdio. Als je in het hoofdvenster in "Mijn muziek" of "Afspeellijsten" zit, is de poging de pagina van een artiest in Apple Music te bekijken een verbijsterende onderneming. Natuurlijk kun je, als je in Artiestenweergave bent, gewoon in de zijbalk op de naam van een artiest klikken. Fijn.
Maar het wordt moeilijker. Als je in de Songs- of Albums-weergave zit, kun je op het minuscule ...-knopje klikken dat alleen tevoorschijn komt als je je muis op de titel van een liedje zet, om (uiteindelijk, het duurt bij mij altijd een tijdje) een venstermenu te krijgen met onder andere een commando Go To Artist. Als je echter in de Artists-, Composers-, of Genres-weergave zit, mist dat venstermenu het commando Go To Artist.
Het menu van de ...-knop bevat, voor zover ik kan zien, altijd het commando Go To Artist als het opgeroepen wordt vanuit de iTunes-lcd of het MiniPlayer-venster voor het liedje dat op dat moment gespeeld wordt, en voor alles in Up Next in beide vensters, zoals het hoort. Eh, correctie! Go To Artist verschijnt noch in de lcd, noch in de MiniPlayer, als je een radiostation op hebt staan (net wanneer je het het hardste nodig hebt) en dan weer wel als je een Voor jou-afspeellijst afspeelt. Voorspellen hoe iTunes zich gedraagt is net balletje-balletje.
En helemaal om gek van te worden is dat in het venstermenu wel altijd een commando Show In iTunes Store staat. Als je daarop klikt, kom je in de iTunes Store terecht, niet op de pagina van de betreffende artiest in Apple Music. En als je eenmaal in de iTunes Store zit, kom je met geen mogelijkheid meer terug naar de pagina van de betreffende artiest in Apple Music. Zelfs het commando Controls > Back werkt uitsluitend binnen de iTunes Store zelf.
Als je er uiteindelijk in slaagt om op de pagina van een artiest in Apple Music uit te komen, dan biedt die dezelfde basale functies als Rdio: tophits, populairste albums, een biografie, en verwante artiesten. Maar in Apple Music is de volgorde anders: liedjes staan bovenaan. Dat maakt het eenvoudig om naar relevante hits te luisteren, maar moeilijker om hele albums te beoordelen. Gelukkig kun je op de pagina van een artiest op de namen van verwante artiesten klikken om naar hun pagina te gaan, in plaats van dat je gedwongen bent om dat kleine ...-knopje te gebruiken. Helaas vind je in Apple Music, in tegenstelling tot Rdio, in bio's geen koppelingen naar andere artiesten; je mist daarmee een andere handige manier om in de catalogus rond te wandelen.
Overigens moet ik hier een pas op de plaats maken. Feitelijk zijn er namelijk voor elke artiest maar liefst twee pagina's, één voor als je in My Music of Playlists zit, en een tweede in New (ook weer een label midden in de navigatiebalk van iTunes). Om dat toe te lichten: stel je voor dat je in My Music op de pagina van een artiest zit. Je kunt elk liedje of album dat je ziet, afspelen in My Music, maar als je op de naam van een album of van een andere artiest klikt, krijg je het betreffende album of de artiest te zien in de New-weergave. Omdat iTunes deze beide weergaven als aparte tabs in een webbrowers beschouwt, kun je met Controls > Back, alsof je in een webbrowser zit, alleen heen en weer lopen in de New-weergave. Dus als je in de pagina van een artiest in My Music op een album klikt, kom je in New terecht, en brengt de Back-functie je niet terug naar de pagina van de artiest in My Music, maar bij de vorige artiest die, of het vorige album dat je in New bekeek.
Ik wil best geloven dat er logische redenen zijn waarom iTunes compleet verschillende interfaces heeft om naar de pagina van een artiest te navigeren, afhankelijk van waar in de app je je bevindt, en waarom het resultaat van het Back-commando verschilt per weergave, maar die redenen kunnen me, met permissie, gestolen worden. Logische redenen alleen zijn niet genoeg voor een goede interface, of zelfs maar een aangename interface, en mijn verwachtingspatroon voor Apple is toch echt hoger dan voor Rdio. Voor een gratis versie van iTunes is dat nog tot daar aan toe, maar ik ga niet maandelijks betalen voor het voorrecht om mijn bloeddruk te verhogen omdat ik naar muziek wil luisteren.
Ongeacht hoe je op de pagina van een artiest terechtkwam is er, als je er eenmaal bent, een sleutelcommando waarmee je kunt switchen tussen de All- en de My Music-weergave. In de All-weergave zie je alle nummers en albums die een artiest gemaakt heeft, in de My Music-weergave alleen de albums die je aan My Music hebt toegevoegd. Om een specifiek album aan My Music toe te voegen, moet je op een klein +-knopje in de rechterbovenhoek van de pagina van een album klikken. Als je erop klikt, verandert het in een vinkje. Dat is de enige manier om te zien of je een album hebt toegevoegd, dus als je later weer op de pagina van die artiest terechtkomt, moet je elk album afzonderlijk bekijken om het vinkje te zien, om daarna weer naar de pagina van de artiest te gaan. Rdio daarentegen toont een hartje op elk geselecteerd album, waar je het dan ook tegenkomt.
Net als in Rdio kun je in Apple Music zenders maken op basis van artiesten of nummers, maar zoals ik al eerder zei kun je niet naar de pagina van een artiest springen wanneer je een nummer van een jou onbekende artiest hoort dat je leuk vindt. Erger nog: je hebt niet, zoals in Rdio, wat controle over wat een zender speelt. Je kunt hem niet beperken tot één artiest, of hem opdracht geven om meer of minder avontuurlijk te zijn in wat hij selecteert. Je kunt Apple Music wel vertellen dat hij meer van dit soort muziek moet spelen (Speel vergelijkbare af), en als je iets echt niet leuk vindt: Speel dit nummer nooit af.
Er is veel gezegd over het Voor jou-scherm van Apple Music in iTunes. Het biedt veel door mensen samengestelde afspeellijsten en aanbevolen albums op basis van je muziekverzameling. Helaas, het feit dat ik The Doors leuk vind, betekent dat ik The Doors leuk vind, niet dat ik alles leuk vind dat in een afspeellijst staat die "Hollywood Freaks on Runyon Canyon" heet en beschreven staat als "L.A.-inspired indie-folk and rock tracks - but no movie stars in sight". Er zit misschien zelfs wel een nummer in dat ik wel leuk vind, maar elke Voor jou-afspeellijst die meer dan één artiest bevat, is ook opgezadeld met veel nummers die ik absoluut haat, en luisteren naar muziek zou niet alsmaar beslissen moeten betekenen. Voor jou is misschien goed voor jou, maar niet voor mij.
Het is wel ironisch: door mijzelf te dwingen om voor dit artikel precies deze onlogische en irritante dingen in de iTunes-interface te documenteren (en er zijn er nog heel wat meer), zie ik hoe ik mijzelf geleidelijk zou kunnen oefenen om ze te vermijden. Maar het voordeel is gewoonweg niet genoeg om die inspanning te doen. Erger nog: ik vermoed dat Apple de dekstoelen op het ongelukkige schip dat iTunes heet nog wel van plaats zal veranderen, waardoor alle moeite die ik er nu voor zou doen voor niets zal zijn geweest. Dus ga ik terug naar Rdio.
Let wel op: de gratis proefperiode van Apple Music staat standaard ingesteld om automatisch over te gaan op een betaald abonnement. Dus als je geen rekeningen wilt krijgen, klik dan op je naam bovenin het iTunes-venster, kies Accountinfo op het scherm dat verschijnt en voer je Apple ID-wachtwoord in. Op het Accountinformatie-scherm dat verschijnt, ga je helemaal naar beneden naar Instellingen en klik je op de Beheer-koppeling rechts van Abonnementen. Als je daar bent, kun je automatisch verlengen uitzetten.
Eén laatste opmerking. Hoewel het financieel gezien triviaal is om over te stappen tussen Apple Music, Rdio en Spotify, is het moeilijkste deel het opnieuw aanmaken van je collectie artiesten, albums en afspeellijsten. Gelukkig is er veel handig gereedschap opgedoken om de verhuizing tussen de diensten te vereenvoudigen. Hoewel ik er geen specifiek kan aanbevelen, omdat ze allemaal lichtjes verschillen, is het handig om eens te kijken naar Mooval, Soundiiz, Playlist Converter, Playlist Exchange, Ivy, re/spin, Exportify, Stamp en Move to Apple Music.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Nisus Writer Pro 2.1.2 -- Nisus Software heeft Nisus Writer Pro 2.1.2 uitgebracht, met een keur aan verbeteringen en reparaties in hun befaamde tekstverwerker. De update herstelt de voorkeur die instelt hoe vaak het document automatisch wordt opgeslagen, verbetert het importeren en exporteren van docx- en doc-bestanden, voegt de mogelijkheid toe Apple Pages-documenten te importeren (maar alleen van iWork '09), lost een scrolprobleem op dat optrad op Macs met bepaalde soorten trackpads, lost een aantal problemen op die verband houden met bijgehouden wijzigingen, dicht een paar geheugenlekken en lost verscheidene andere crashes op ($ 79 nieuw, gratis update, 221 MB, toelichting, 10.8.5+)
Reacties - Nisus Writer Pro 2.1.2
Lightroom CC 2015.2.1 en Lightroom 6.2.1 -- Begin vorige week gaf Adobe updates vrij van de twee edities van hun professionele catalogiseer- en bewerkprogramma: het zelfstandige Lightroom 6.2, en Lightroom CC 2015.2 (beschikbaar als onderdeel van Adobes Creative Cloud Photography-abonnement. Voor meer details, zie "Overal foto's met Lightroom CC en Foto's voor OS X", 11 mei 2015). De update bracht Lightroom CC de nieuwe Dehaze-aanpassing, en vernieuwde de importfunctie voor beide edities van Lightroom in een poging de workflow duidelijker en mogelijk makkelijker te maken.
Echter, deze versies bleken voor veel gebruikers bezaaid te zijn met vertragingen en crashes (iets dat Adobe bevestigde), terwijl andere gebruikers de wijzigingen aan de importfunctie frustrerend vonden vanwege het verlies van functionaliteit (zie dit Fstoppers-artikel voor details over de wijzigingen). Eind vorige week kwam Adobe met Lightroom CC 2015.2.1 en Lightroom 6.2.1, om de stabiliteitskwesties aan te pakken, en een verontschuldiging voor zowel de introductie van de buggy gedragingen als voor hoe ze waren omgegaan met de "versimpeling van de importervaring" en hoe ze hierover gecommuniceerd hadden.
Andere wijzigingen aan Lightroom CC 2015.2 en Lightroom 6.2, die daarmee overgegaan zijn op versies 2015.2.1 en 6.2.1, zijn ondersteuning voor nieuwe camera's (waaronder DxO ONE, Leica S (Typ 007), Olympus E-M10 Mark II en Sony A7SM2) en een breed scala aan nieuwe lenzen, een oplossing voor een bug die eerder afgewezen gezichtsregio's uit Photoshop Elements migreerde, en een oplossing voor een kwestie waardoor Lightroom CC JPEG-bestanden exporteerde die vanwege een niet-standaard header niet compatibel waren met sommige andere programma's. Zowel Lightroom CC 2015.2.1 als Lightroom 6.2.1 kan worden gedownload via "Help > Check for Updates". ($ 9,99 per maand, of $ 149 voor het zelfstandige programma, toelichting, 10.8+)
Reacties - Lightroom CC 2015.2.1 en Lightroom 6.2.1
ChronoSync 4.6.4 -- Econ Technologies heeft ChronoSync 4.6.4 uitgegeven, dat volledig compatibel is met OS X 10.11 El Capitan en bovendien diverse fouten in de gebruikersinterface en visuele rariteiten verwijdert die te maken hebben met El Capitan. In het programma om te synchroniseren reservekopieën te maken zijn ook een aantal problemen opgelost met het opzetten van IPv6-netwerkverbindingen, een probleem met het instellen van de nieuwe El Capitan "restricted"-vlag in symbolische koppelingen, en een probleem met de core copy engine, die soms een verkeerd doel aangaf als bron van bepaalde foutmeldingen. (Gratis update, $ 49,99 nieuw voor ChronoSync met 20 procent korting voor TidBITS-leden, 28,7 MB, toelichting, 10.8+)
Reacties - ChronoSync 4.6.4
Microsoft Office 2011 14.5.6 -- Microsoft heeft update 14.5.6 van hun Office 2011-pakket uitgegeven, om een probleem met het synchroniseren van Exchange op te lossen dat gebruikers trof die hadden geüpdatet naar OS X 10.11 El Capitan. Een fout in Outlook zorgde voor voortdurende vastlopers, waardoor het onmogelijk werd om onder El Capitan nieuwe e-mail op te halen. Hoewel Office 2011 gerepareerd is, wachten gebruikers van het nieuwe Office 2016 nog steeds op hulp (en klagen ze flink in deze Microsoft Community-discussie) in verband met dingen als herhaaldelijke vastlopers, niet alleen van Outlook maar ook van Word, Excel en PowerPoint (zoals ook aangegeven in dit Computerworld-artikel). (Gratis update van het Microsoft Download Center of via Microsoft AutoUpdate, 113 MB, toelichting, 10.5.8+)
Reacties - Microsoft Office 2011 14.5.6
Tweetbot 2.1 -- Tapbots heeft Tweetbot 2.1 voor de Mac uitgebracht (zie "Ongewenste tweets in Tweetbot negeren", 4 september 2015), waarin Activity View is toegevoegd (naar voorbeeld van Tweetbot voor iOS) waarin recente favorieten, retweets en andere interacties worden weergegeven. Het Twitter-programma toont nu ook geciteerde teksten in verwijzingen, speelt Twitter-, Instagram- en Vine-video's vanuit de app, voegt ondersteuning toe voor het uploaden van video's naar Twitter, toont afbeeldingen in persoonlijke berichten, repareert een fout die ervoor zorgde dat een geselecteerde tweet niet volledig getoond werd als je het toetsenbord gebruikte om te navigeren, en verbetert het geheugengebruik. ($ 9,99 nieuw van de Mac App Store, gratis update, 11,8 MB, 10.10+)
Reacties - Tweetbot 2.1
Typinator 6.7 -- Nu het scriptbaar is, kun je Ergonis' nieuwe Typinator 6.7 diverse acties uit laten voeren vanuit AppleScript of JavaScript (of een andere script-taal zoals Bash, Perl, PHP, Python en Ruby). Bovendien kan het tekst-expansiegereedschap scripts in gecompileerde vorm opslaan (in de Included-map) zodat ze sneller kunnen worden uitgevoerd. Deze update voegt ook een nieuwe ingebouwde mogelijkheid toe om willekeurige Unicode-karakters in te voegen in expansies en de inhoud van het klembord in te plakken, voegt ondersteuning toe voor Baidu Pinyin-invoermethoden voor het Chinees, omzeilt een fout in Microsoft Word 2016 waardoor bladwijzers werden aangemaakt rond gekopieerde tekstfragmenten, bevat nieuwe controles om problemen met expansies te analyseren, lost een fout op met expansies in Messenger voor Facebook en verwijdert een probleem waardoor nieuwe versies zoeken niet werkte in OS X 10.11 El Capitan. (€ 24,99 nieuw, met 25 procent korting voor TidBITS-leden, gratis update, 7,1 MB, toelichting, 10.6.8+)
Reacties - Typinator 6.7
iBooks Author 2.4 -- Apples iBooks Author is bijgewerkt naar versie 2.4. Daarbij zijn verbeteringen gemaakt aan de EPUB-sjablonen en heeft het programma de mogelijkheid gekregen om Pop-Over widgets toe te voegen aan tekst of afbeeldingen in een EPUB-sjabloon. De gratis auteurssoftware importeert nu ook Pages- en Microsoft Word-documenten beter, en Apple meldt in een e-mail aan de gebruikers van iTunes Connect dat het, als je in Pages of Word schrijft, beter is om tussen de hoofdstukken sectie-eindes te gebruiken. (Gratis in de Mac App Store, 446 MB, 10.10+)
Reacties - iBooks Author 2.4
In de ExtraBITS van deze week praat Adam Engst over elektrische auto's en iTunes op de Tech Night Owl, plant Verizon om je persoonlijke informatie te delen met AOL, en claimt Apple dat verschillende iPhone A9-chips maar een miniem effect op de batterijduur hebben.
Adam beschouwt de Apple Car en iTunes op de Tech Night Owl Live -- Opnieuw zijn auto's het onderwerp van deze discussie tussen Adam Engst en gastheer Gene Steinberg in de podcast Tech Night Owl Live, deze keer over waarom elektrische auto's beter zijn, interfaces voor infotainment-systemen en de uitdagingen waar Apple voor zou staan in de autobranche. De conversatie eindigt met waarom de iTunes-interface Adam ertoe bracht om Apple Music te laten vallen.
Verizon gaat supercookie-gegevens delen met AOL -- Je herinnert je wellicht onze voorgaande bespreking van Verizons "supercookie", dat al je internet-activiteit op het mobiele-datanetwerk van het bedrijf bijhoudt (zie "Hoe bedank je vriendelijk voor de supercookies van Verizon?", 2 april 2015). Nu heeft Verizon aangekondigd dat het die verzamelde gegevens zal gaan delen met AOL, dat nu eigendom is van Verizon, voor hun reclamenetwerk, en dat AOL je geslacht, leeftijdsklasse, interesses, gebruikte apps en bezochte sites zal kunnen zien. Gelukkig kun je deze registratie uitzetten in de privacy-instellingen van Verizon, onder Relevant Mobile Advertising.
Apple zegt dat het verschil in iPhone 6s-batterijduur tussen A9-chipmakers minimaal is -- Het blijkt dat Apple twee leveranciers heeft voor de A9-chip die in de nieuwe iPhone 6s en 6s Plus zit, Samsung en TSMC. Die chipmakers gebruiken verschillende procestechnologieën. Sommige tests hebben laten zien dat iPhones die de TSMC A9-chip gebruiken efficiënter zijn dan die met de A9-chip van Samsung, waardoor de batterij langer meegaat. Apple heeft zich nu in de discussie gemengd en zegt tegen TechCrunch dat het verschil bij gebruik in de echte wereld maar 2 tot 3 procent is, niet iets dat iemand zou merken en ruim binnen de tolerantiegrenzen die Apple hanteert voor zijn apparaten.
Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands