Ik begon na te denken over hoe wij Mac-gebruikers beslissen om te updaten toen ik een bug in het Software-update-systeem behandelde die ervoor zorgde dat macOS 14 Sonoma werd geïnstalleerd ondanks dat gebruikers de melding voor de upgrade afwezen (zie ““Gebruikers van Ventura en Monterey: pas op voor ongewenste upgrades naar Sonoma", 22 januari 2024). Gelukkig lijken deze ongewenste upgrades te zijn gestopt.

Afgezien van de bug controleren de standaardinstellingen in Systeeminstellingen > Algemeen > Software-update > Automatische updates (of Systeemvoorkeuren > Software-update > Geavanceerd in macOS 12 Monterey en eerder) alleen op updates en installeren ze low-level beveiligingsupdates. Is het ongebruikelijk om Software-update automatisch macOS- en app-updates te laten downloaden en installeren?

Ik denk dat relatief weinig mensen vragen om automatische macOS-updates omdat een update op een ongelegen moment zou kunnen worden geactiveerd. Maar is dat waar? En als ik gelijk heb, hoe lang wachten mensen dan met het installeren van de verschillende soorten macOS-updates: kleine bugfix- en beveiligingsupdates, tussentijdse nieuwe functies en grote upgrades? We geven altijd advies over wanneer te updaten, maar volgen lezers van TidBITS ons advies ook op?

Daarover gaat de Gebruik jij dit?-enquête van deze week: wanneer en hoe installeer jij macOS-updates?

Een paar opmerkingen. De enquête heeft vier vragen, te beginnen met welke instellingen van Software-update je hebt ingeschakeld. Als je antwoord op die vraag Geen is, beantwoord de vraag dan helemaal niet en ik zal het aantal antwoorden vergelijken met de andere vragen om het aantal te bepalen. (Ik dacht er niet aan om Geen toe te voegen aan de antwoorden tot het te laat was).

Voor de drie andere vragen, waarin wordt gevraagd wanneer je gewoonlijk de verschillende soorten macOS-updates installeert, antwoord je voor je primaire Mac, en let je op het woord "gewoonlijk". Specifieke situaties zullen verschillen; ik probeer een algemene aanpak te schetsen.

Tot slot, bij de laatste vraag over grote upgrades, is het antwoord "Zodra de volgende grote versie van macOS uitkomt" opzettelijk vaag. Dat kan zijn wanneer Apple de volgende versie onthult op WWDC in juni, wanneer de publieke bèta uit is in juli of augustus, of wanneer de volgende versie uitkomt in september. De bedoeling is om de intentie vast te leggen om te wachten tot de huidige versie waarschijnlijk niet meer zal veranderen, afgezien van beveiligingsupdates.

Bedankt voor je deelname aan de enquëte en ik zal binnenkort verslag doen van de resultaten, samen met mijn aanbevelingen rondom updates.

Ik ben al van kindsafaan fan van science fiction. Lezen over ruimteschepen, vliegende auto's en computers was fantastisch en ik was gefascineerd door hoe die technologie zijn stempel drukt op samenleving en mensen.

Maar ik realiseerde me onlangs, denkend over de 'ruimtelijke computerbril' Vision Pro van Apple dat de technologie in die verhalen vrijwel altijd uitgekristalliseerd en klaar voor gebruik was, zonder in het oog springende bugs of merkwaardige beperkingen. In fictie vinden we anti-zwaartekrachttechnologie waarmee je een auto kunt laten vliegen, die 10 jaar lang werkt op een hoeveelheid brandstof ter grootte van een golfbal en die geen afval produceert. Science fiction-schrijvers schrijven niet over de 50 jaar van fictieve ontwikkeling die nodig is om dat punt te bereiken.

De werkelijkheid is uiteraard anders. Nieuwe technolgie valt in eerste instantie vrijwel altijd tegen. Het is vreemd, kostbaar, en soms zelfs onaantrekkelijk. De eerste auto's moesten met de hand aangeslingerd worden, waren gevaarlijk, ingewikkeld, onbetrouwbaar en oncomfortabel. Mijn grootvader vertelde me vaak over hoe hij met zijn ouders en broers en zussen in 1920, toen hij 5 jaar was, de 70 mijl naar de kust van Oregon aflegde en ze onderweg 11 lekke banden hadden. Auto's hadden destijds standaard een bandenplakset.

De eerste personal computer had niet eens een scherm - en je moest een programma invoeren door tuimelschakelaars om te zetten. De eerste mobiele telefoons waren zo groot als een busbrood en hadden het gewicht van een baksteen. De eerste iPhone lijkt tegenwoordig meer een grap - een klein en wazig scherm, een speelgoedcamera, internet met de snelheid van een ouderwetse modem, geen mogelijkheid om informatie te knippen en plakken, geen apps van derden en een batterij die maar een paar uur stroom leverde.

YouTuber Marques Brownlee (MKBHD) zei onlangs dat dit de "slechtste Vision Pro” is die Apple ooit zal maken. En hij heeft beslist een punt. Ik weet niet waar Apple zich in de toekomst gaat verbeteren, of hoe hun techneuten de problemen en beperkingen van het huidige model zullen oplossen, maar ik kan je garanderen dat ze er hard aan werken en dat volgende modellen beter zullen zijn.

We willen allemaal iets dat net zo simpel en licht is als een zonnebril, maar dat is eenvoudigweg niet mogelijk. Nog niet. In de tussentijd krijgen we iets dat lomp, zwaar, onhandig, oncomfortable, gek en beperkt is... en absoluut magisch.

Het zou zo maar een aspect van de toekomst van de computer kunnen zijn.

Als je er over nadenkt is de mogelijkheid om de werkelijkheid na te bootsen en te manipuleren het ultieme doel van technologie. Als de realiteit digitaal is is alles mogelijk. Wellicht springen we in een virtuele wereld zoals Ready Player One, maar dat is science fiction. Zelfs als we vandaag de dag de hardware daarvoor hadden loopt de programmatuur - de virtuele wereld - tientallen jaren achter. De werkelijkheid is hard.

De Vision Pro is een moedige stap in die richting. Het heeft te maken met serieuze tegenwind: het is nieuw en vreemd; het apparaat is onhandig (hoe verfijnd ook door Apples ontwerpers); er is weinig software voor beschikbaar; en hij is onbetaalbaar.

Maar je moet ergens beginnen.

Wat me het meest imponeert aan de Vision Pro is dat het een echt computerplatform is. Verdiep je er in en je zult een verbazingwekkende diepte en overtuiging zien. Het is een nieuw paradigma met een unieke interface, maar Apple heeft het gebouwd met bekende en beschikbare technologie, dus we staan op dag één al op de honderdste verdieping.

Ik vind het wel wat hebben dat Apple het een "ruimtelijke computer" noemt — niet omdat die term werkelijk iets betekent, maar omdat het laat zien dat het bedrijf de Vision Pro een plek wil geven als een nieuw type computer.

En ja, het apparaat heeft kenmerken van VR (virtual reality), AR (augmented reality), en MR (mixed reality), maar het is feitelijk geen van die drie dingen. In plaats daarvan is het een mengvorm - met ruimte om te groeien waar de vraag van de markt ligt. Apple jongleert op dit moment met functies, om te zien welke in de lucht blijven en welke op de grond vallen, net als ze deden met de Apple Watch. Wellicht zullen de VR aspecten het populairst blijken, of zullen de apps die AR gebruiken het zinvolst blijken. Wie weet? Dit soort zaken is zo gecompliceerd en overweldigend dat het jaren van ontwikkeling nodig kan hebben om de overtuigendste richting te vinden. En wellicht zijn AR en VR beide belangrijk, gaat het platform uiteindelijk een hele andere richting uit, of gebeurt allebei. Apple weet het niet, ik weet het niet en er is niemand anders die het op dit moment weet.

Omdat niemand precies weet waar de Vision Pro voor gebruikt zal gaan worden, zal het nog wel even duren voordat het gebruik gemeengoed is, zeker langer dan voor een product waarvan de praktische toepassing zo duidelijk was als een draagbare telefoon. Dat is dan ook de reden dat Apple al vroeg de markt opzoekt met een te duur apparaat vol compromissen. Apple zou een paar jaar kunnen wachten tot de hardware verder ontwikkeld en verbeterd is, maar betere hardware garandeert niet dat we daarmee ook de programmatuur krijgen die we nodig hebben. Met dit apparaat nu op de markt zal de ontwikkeling, én de vraag, stimuleren en als de 'helm' over een paar jaar kleiner en goedkoper is, is het ecosysteem en de software waarschijnlijk ook beschikbaar. Ik voorspel een explosie van activiteit als dat gebeurt. Nu is de tijd om te beginnen met de toekomst.

Ik zal maar meteen toegeven dat ik dit apparaat wilde hebben vanaf het moment dat ik Apples aankondiging van de Vision Pro afgelopen zomer hoorde. Ik wist dat het een kostbaar apparaat zou zijn, wellicht niet heel bruikbaar, en met kinderziektes, maar dat deerde me niet. Ik val altijd voor bijzondere gadgets, ik ben een grote fan van Apples doordachte aanpak van technologie en ik hou ervan om nieuwe interfaces en paradigma's te onderzoeken. Ik wist dat de Vision Pro zo anders was dan eerdere apparaten dat ik me niet kon beperken tot ervaringen van anderen - ik moest het zelf ervaren.

Hoe reageerde deze fanboy dan op de realiteit van de Vision Pro van Apple? In ieder geval niet met "mwa". Meer een “hmmm.”

De “Vision” in Vision Pro

De eerste reserve die ik moet maken is dat ik visueel gehandicapt ben. Ik draag al een bril sinds de eerste klas (en daarvóór had ik ze ook al nodig, maar dat wist ik toen nog niet). Mijn zicht is denk ik iets van 20/6000 of zo [nvdv: 'jampotjes']. Mijn oogarts zegt dat ik het slechtste zicht heb van al zijn patienten (maar het is maar een klein stadje). Ik heb ook een forse cilinder in mijn brilrecept. Het mag in de krant dat ik met bril toch 20/20 kan zien.

Vanwege mijn slechte ogen moet ik harde lenzen gebruiken, en dat werkt niet altijd even goed met de Apple Vision Pro. Apple zegt dat ze “mogelijk je beleving van de Apple Vision Pro kunnen beinvloeden.” Dit merkte ik meteen tijdens het bestelproces, en dat vond ik toen al confronterend. Toch bestelde ik het apparaat, want ik ga ervan uit dat ik iets altijd binnen een periode van 14 dagen kan terugbrengen. Er zijn meer mensen die dat doen. Ik was bang dat de Vision Pro het met mijn ogen helemaal niet zou doen, maar dat valt mee. Helaas werkt daardoor voor mij het systeem dat je blikrichting volgt niet zo goed als alle recensenten roepen. Iedereen zegt dat het "geen enkele moeite kost", maar voor mij is het tot nu toe een behoorlijk probleem.

De Vision Pro denkt dat mijn ogen constant heen en weer schieten. Je kunt een optie inschakelen waarbij er een soort muis-aanwijzer verschijnt - vergelijkbaar met de cursor op de iPad - die aangeeft waar de Vision Pro denkt dat je precies kijkt, en die wil maar niet stilstaan bij mij, als ik het volgen van mijn blikrichting aan heb staan. De stip springt rond als een laser-pointer vastgehouden door iemand die de 'm niet stil kan houden. Ik heb het op deze manier erg moeilijk om kleine bedieningsonderdelen te selecteren. De desbetreffende knop licht dan heel even op als het apparaat merkt dat ik daarnaar kijk, maar als mijn "klik" (met het speciale gebaar waarbij je twee vingers tegen elkaar tikt) niet precies plaatsvindt op het moment dat de knop oplicht, dan wordt hij niet geregistreerd. Vaak moet ik wel vijf of tien keer proberen voordat het lukt. En soms licht een heel andere knop op, waardoor ik daar een functie activeer. Diverse keren kreeg ik een aankoopvenster van de App Store voor mijn neus, terwijl ik juist probeerde uit de winkel te komen!

Zoals je je kunt voorstellen zorgt wankele eye-tracking het erg lastig om welke knop dan ook te bedienen.

Gelukkig komen de problemen met eye-tracking niet de hele tijd voor. Soms werkt alles goed, vooral in het midden van mijn gezichtsveld (dat wat ik zie als ik recht voor me kijk). Maar als een te selecteren onderdeel wat meer naar de zijkant staat, of helemaal onder- of bovenin, dan lukt het me misschien totaal niet op zo'n knop te bedienen.

Ik heb ook geëxperimenteerd met de Toegankelijkheidsopties van de Vision Pro. Ik heb het apparaat hoofdbewegingen laten volgen, in plaats van mijn ogen, met wisselend succes. Toegankelijkheid werkt niet betrouwbaar. Soms schakelt het systeem bepaalde functies opeens weer uit. In een specifieke modus worden nummers geplaatst naast knoppen in het venster, met de bedoeling dat je bijvoorbeeld "tik 17" kunt zeggen om een bepaalde knop in te drukken. Bij mij bleven 50 van die cijfers hangen terwijl ik het hele venster afgesloten had. Vervolgens moest ik de Vision Pro helemaal opnieuw opstarten om de cijfers weg te krijgen. (Meer over deze functie lees je op de site van zmknox: Toegankelijkheidsfuncties voor het zicht op de Apple Vision Pro.)

Mijn huidige oplossing bestaat eruit om te werken met een Apple Magic Trackpad. Je kunt 'm via bluetooth pairen met de Vision Pro, en daarmee krijg ik een consistente, comfortabele en meestal betrouwbare ervaring - al moet ik het woord betrouwbare hier ook voorzien van een voetnoot. Op een bepaald moment verdween de cursor van de trackpad opeens, en ook hier moest ik de Vision Pro opnieuw opstarten om de aanwijzer weer te kunnen gebruiken. Hopelijk gaat het hier puur om een kinderziekte die er snel uitgehaald wordt in een volgende software-versie.

Ik gebruik de Vision Pro in een gemakkelijke leunstoel, met een brede, platte armleuning. Daar past de trackpad prima op, precies op de plek waar ik altijd mijn hand neerleg. Bediening met het trackpad is dus heel comfortabel.

Let wel op, dat een actieve trackpad niet automatisch voorrang krijgt boven de standaard bediening via eye-tracking en handgebaren, die ik nog steeds kan gebruiken als ik wil - dat zou in principe ook veel handiger zijn. Zelf merkte ik dat bedienen met de trackpad, en daarbij de oog- en handgebaarbediening ook aan laten staan, conflicten tussen de twee systemen veroorzaakte. De Vision Pro wist kennelijk niet welk systeem voorrang had. Ik gebruikte bijvoorbeeld de trackpad, maar bewoog kennelijk ook mijn hoofd een beetje: de cursor sprong dan opeens ergens anders naartoe. Het ging allemaal veel beter toen ik in ieder geval het volgen van hoofdbewegingen uitzette. Dan werkte ik vooral met het trackpad, waarbij ik soms eye-tracking als extra gebruikte.

Het gebruik van een trackpad betekent dat je een extra voorwerp moet meenemen, waardoor de Vision Pro minder draagbaar wordt. Maar dit oogprobleem is specifiek voor mij en zal voor de meeste mensen geen probleem zijn, en de eyetracking werkt goed genoeg zodat ik het zonder trackpad kan stellen als dat nodig is. Het trackpad verlicht vooral mijn stress en frustratie als eyetracking niet werkt. Het werkt net zo soepel als op mijn Mac laptop en voelt natuurlijk aan. (Je kunt ook elke iPhone-compatibele gamecontroller, zij het geen VR-controller, koppelen en deze gebruiken om door de interface te navigeren, maar een trackpad is logischer als je er een gewend bent).

Een ander probleem met mijn ogen is dat ik ze af en toe rust moet gunnen door op een afstand naar dingen te kijken. De hele dag naar schermen staren is niet geweldig, vooral als ik verdwaal in de inhoud, en opnieuw focussen op bomen 200 meter verderop is essentieel. Ik ben deels hiervoor naar mijn huidige huis met uitzicht op de bergen verhuisd. Toen ik nog in de stad woonde, was er niets ver genoeg weg voor mij om me op te concentreren!

Als ik op mijn Mac werk, mijn iPhone gebruik of tv kijk, kijk ik om de paar minuten even uit het raam. Eén keer per uur sta ik op en kijk ik naar mijn uitzicht op de bergen. Dit is ongelooflijk nuttig voor mijn ogen, die moe worden van de hele tijd naar schermen staren.

Met Vision Pro kan ik dat niet. Hoewel ik een virtuele omgeving van Mount Hood kan oproepen die mijlenver weg lijkt, is het in werkelijkheid gewoon een projectie op schermen op een centimeter van mijn oogballen. Dat ontspant mijn ogen niet en laat ze niet op dezelfde manier scherpstellen als bij echte afstand.

Toen ik de headset tot nu toe afdeed, voelden mijn ogen vaak behoorlijk vermoeid aan, alsof ik urenlang onafgebroken naar mijn Mac heb zitten staren. Toegegeven, de Vision Pro is zo nieuw dat ik het misschien overdreef (en ik heb hem 's avonds laat gebruikt, als ik al moe was), maar de nabijheid van de schermen en de gezondheid van de ogen zijn nog steeds factoren om rekening mee te houden. Ik ben van plan om er bij mijn volgende controle naar te vragen bij mijn oogarts.

Vision Pro gebruiken

Hoe is het om Vision Pro te gebruiken? Het antwoord hierop is duidelijk subjectief. Het plezier van de één kan voor de ander een verschrikking zijn. Het urenlang dragen van de Vision Pro werkt misschien voor de één wel en voor de ander niet. Je moet het zelf uitproberen.

Ik woon alleen met mijn hond, dus de asociale aspecten van de Vision Pro storen me niet. (Hoewel Charlie me wel een bezorgde blik geeft als ik de headset opzet!) In feite zie ik de Vision Pro als een potentiële manier om socialer en meer verbonden te zijn, virtueel. Ik ben veel eerder geneigd FaceTime te gebruiken in de Vision Pro dan op mijn iPhone of Mac - het handsfree-aspect is natuurlijker. Als we eenmaal in elkaars omgeving kunnen verschijnen met de Vision Pro, kan ik me voorstellen dat ik op bezoek ga bij vrienden die ver weg wonen of dat ik vanaf mijn bank deelneem aan virtuele conferenties.

Zelfs voor stellen en gezinnen kan ik me scenario's voorstellen waarin de overweldigende mogelijkheden van de Vision Pro een zegen kunnen zijn. Mensen die thuis of in kleine ruimtes werken, zouden het kunnen waarderen om afleidingen te kunnen blokkeren. De Vision Pro gebruiken om een paar minuten te ontsnappen aan de chaos van je leven kan helend zijn.

Maar voor sommigen is het onvermogen om een ervaring met een geliefde te delen een spelbreker. Je vrienden uitnodigen om de wedstrijd te komen kijken, heeft geen zin als je in een headset zit. Iedereen moet rekening houden met zijn eigen situatie. Sommige stellen houden van dezelfde programma's en kijken altijd samen tv, terwijl anderen in dezelfde kamer of hetzelfde huis naar verschillende dingen kunnen kijken. Vision Pro zou dat gemakkelijker kunnen maken.

Ik trek twee conclusies uit de tijd dat ik de Vision Pro tot nu toe heb gebruikt. In eerste instantie vond ik de headset comfortabel en merkte ik niets van het gewicht of de pasvorm. Later, toen ik achterover ging zitten en probeerde een tv-programma van een uur te kijken, begon ik echter het gewicht van de headset op mijn gezicht te voelen, vooral op mijn jukbeenderen. Het was niet echt oncomfortabel, maar ik werd me er wel bewuster van. Na een lange sessie vond ik mijn gezicht soms een beetje pijnlijk en moest ik eraan denken om de hoofdband losser te maken. Mijn instinct was om hem strakker te doen zodat hij er niet af zou vallen, maar het is beter om hem losser te doen.

Volgens mij was het zo dat in eerste instantie, toen ik nog druk bezig was met ontdekken van de virtuele wereld binnenin dit opwindende nieuwe apparaat, mijn zintuigen zo overprikkeld waren met interessante gegevens dat ik niet opmerkte dat het ook ongemakkelijk zat. Dit is vergelijkbaar met naar een concert of sportwedstrijd gaan en je zo goed vermaken dat je pas later merkt dat de stoel zo hard als steen was, of dat je last hebt van je spieren in je nek omdat je de hele tijd zoveel mogelijk probeert te zien.

Dit is vervelend, omdat het kan betekenen dat langer gebruik van het apparaat, bijvoorbeeld om naar een film te kijken, problematisch kan zijn. Misschien raak ik er aan gewend als ik hem langer gebruik, maar misschien ook niet. Daarvoor zijn meer gegevens nodig.

De Vision Pro wordt geleverd met twee hoofdbanden: de Solo Knit Band en de Dual Loop Band. De laatste heeft een band die over de bovenkant van je hoofd gaat en zo meer steun biedt aan het gewicht van het apparaat. Dat maakt hem wel iets lastiger te bevestigen, maar de meeste testers zijn tot de conclusie gekomen dat ze hier de voorkeur aan geven voor langer gebruik. Ik vond echter de Dual Loop Band ongemakkelijker zitten en gaf de voorkeur aan de Solo Knit Band.

Als ik de Vision Pro gebruik om door vensters te navigeren, apps te bedienen en mijn Mac te besturen, voelt alles verrassend natuurlijk aan. Zodra ik me minder concentreer, begin ik echter aan de band te rommelen voor een betere pasvorm. Ik ben me ook meer bewust van jeuk en pijn onder de glazen, en zodra dat gebeurt, kan ik het niet meer negeren.

Dit is het tegenovergestelde van wat ik verwachtte. Ik dacht dat de mate van comfort me in de weg zou zitten bij het werk en minder als ik me aan het ontspannen was. Ook hier is het nog te vroeg om oordelen te vellen over het gemak van de Vision Pro en de ergonomie.

Ik heb de nieuwe Mission Impossible film (2 uur en 45 minuten) gezien op de Vision Pro. Ik was eerst een beetje onrustig, maar toen het verhaal me pakte was het erg mooi om het op een groot scherm te zien en vergat ik bijna volledig wat er op mijn gezicht zat. De kwaliteit van de opname is ongelooflijk, en het gezichtsveld zo groot dat ik mijn hoofd licht moest draaien om de uiterste linker- en rechterranden te zien, alsof ik in een echte bioscoop zat. Ik zou mijn 'stoel' verder naar achteren kunnen schuiven, maar het effect van het enorme scherm beviel me.

Ik heb de film wel in twee delen gekeken, maar dat was vooral omdat ik om 11 uur 's avonds begon met kijken en na een uur naar bed wilde, niet omdat het niet comfortabel was. In feite was ik helemaal niet van plan geweest om de film te zien. Toen ik zag dat hij op een streamingdienst beschikbaar was, ben ik gewoon begonnen met kijken. Vervolgens pakte de film me. (Niet omdat de film zelf nou zo goed is - hij is vermakelijk, niet meer dan dat - maar de ervaring van het grote scherm was geweldig.)

Het is wel lastig om te eten en te drinken met de Vision Pro op je gezicht. Je kunt je glas of eten niet zien, dus zorg ervoor dat je een beker met deksel gebruikt, want de kans is groot dat je hem omstoot als je er om moet zoeken. Het eten van popcorn tijdens een film is een recept om overal boter op je dure Vision Pro te krijgen.

Maar je raakt wel helemaal ondergedompeld met de Vision Pro. De Vision Pro opzetten betekent verzeild raken in een magische wereld. Als je tussen omgevingen schakelt, is er een kort maar subtiel moment waarin je even ontkoppeld bent. Ik vind het opwindend om de Vision Pro op te zetten, het is alsof je in een ruimteschip stapt die je naar een spannende wereld verderop brengt. De Vision Pro weer afzetten voelt dan weer teleurstellend, omdat je dan weer in de saaie echte wereld terecht komt.

Ik beschouw mezelf als een creatief persoon, en ondervind dit ook vaak in het echte leven. We noemen dat wel eens 'flow' of 'hyperfocus', en het treedt op als ik zo geconcentreerd bezig ben met een artikel of een roman dat ik de wereld om me heen en de tijd vergeet. Als ik dan weer met m'n beide benen in de echte wereld kom te staan, voelt dat in eerste instantie gek. Dan ben ik een paar minuten verward, het is echt een cognitieve verschuiving om weer in de realiteit terug te keren. Misschien overkomt het jou ook met het lezen van een goed boek of het zien van een indrukwekkende film.

De Vision Pro brengt me ook in die modus. Het is niet dat de ene wereld beter is dan de andere, het is vooral dat ze verschillen. Niet enorm, maar ze zijn verschillend genoeg. Het verschil kan soms subtiel zijn. Het effect is veel sterker als ik me volledig onderdompel in de Vision Pro (in plaats van de modus waarin ik nog steeds de omgeving kan zien), maar zelfs dan voel ik het verschil. Op een bepaalde manier ervaar ik zowel opluchting als een gevoel van spijt als ik terugkeer in de werkelijkheid.

Dat is een soort magie, en het toont de kracht van de Vision Pro aan. Het apparaat is meer dan de som van de delen. Het interface-ontwerp en de hardwarekwaliteit doen je hersenen geloven dat je echt ergens anders bent. Zelfs wanneer je in je woonkamer zit laten de zwevende 3D-vensters en apps je zien dat dit geen schoolreisje is. Als je stopt, moeten je hersenen zich aanpassen.

Misschien gebeurt dit alleen omdat de Vision Pro nog zo nieuw is, maar ik denk dat dit nog maar het begin is. Zodra er meer virtuele werelden beschikbaar komen willen we daar tijd doorbrengen, en ik denk dat het bedoelde gevoel dan nog sterker wordt.

Het is een klein beetje te vergelijken met hoe je, na een tijdje een iPad gebruikt te hebben, je op een Mac ook op het scherm gaat tikken om iets te doen. Ik zou me kunnen voorstellen dat we straks in de echte wereld mensen zien die proberen om een zwevend venster te bedienen dat er niet is. Met andere woorden, deze nieuwe interface zou in je hoofd kunnen gaan zitten en je beeld van de werkelijkheid kunnen beënvloeden.

Is dat iets slechts? Of is het een teken dat deze omgeving een fundamentele manier gaat worden voor interactie?

Het is nog te vroeg om daar iets over te zeggen. Er is nog niet genoeg software beschikbaar om met de Vision Pro te doen wat ik met de computer doe, dus ik zal nu nog niet teveel op de vision Pro doen. Anderen misschien wel, en dat zou een probleem kunnen zijn. Tijdens het instellen van de Vision Pro adviseert Apple zelfs om rustig te beginnen en de tijd langzaam toe te laten nemen, in plaats van het apparaat meteen veel te gaan gebruiken. Ik denk dat onze hersenen tijd nodig hebben om dit nieuwe apparaat en de bijbehorende werelden zich eigen te maken.

Een interessant aspect van het gebruik van de Vision Pro is dat het mij opviel dat ik hem niet voor huis-tuin-en-keukentoepassingen gebruik, want het kost tijd om hem op te zetten. Je moet eerst de beschermende afdekking eraf halen, hem opzetten, de draagband aanpassen, wachten tot de Vision Pro is opgestart, je ogen laten lezen om in te loggen, enzovoort. Dat staat in schril contract met de volledige natuurlijke beweging om mijn iPhone te pakken, de bank-app op te starten, mijn saldo te bekijken en de telefoon weer neer te leggen. Met behulp van Face ID gaat dat als vanzelf, het duurt alles bij elkaar maar een paar seconden.

Ik kan me niet voorstellen dat ik zo'n handeling uit zou voeren met de Vision Pro. Het voelt alsof ik dan een winterjas, laarzen en handschoenen aan moet doen om alleen maar even naar de brievenbus te lopen. Dat betekent dat ik hem waarschijnlijk alleen voor 'grote' dingen ga gebruiken, zoals het bekijken van een film, of een project waaraan ik meer dan 30 minuten ga werken. Op mijn Mac schiet ik de hele dag van de ene app naar de andere. Ik schrijf een paar minuten een notitie voor een artikel, bekijk een website, schrijf een stukje, lees het nieuws, sms'jes of e-mails. Als ik de Vision Pro al op heb kan dat ook, maar het voelt als meer werk.

De beste analogie die ik kan maken is dat mijn iPhone, iPad en MacBook Pro licht genoeg zijn om altijd mee te nemen, dus ik gebruik ze overal. Het gebruik van de Vision Pro is vergelijkbaar met naar een speciale ruimte gaan: naar je kantoor voor het werk, een bioscoop voor een film enzovoort. Het is geweldig om daar te zijn, maar het kost wat moeite er te komen.

Dat zou kunnen veranderen als ik meer gewend raak aan het systeem en meer dingen ontdek die ik kan doen met de Vision Pro-omgeving, maar zo kijk ik er nu naar. Het opdoen van de headset is net teveel moeite, de kans wordt daardoor minder groot dat ik hem gebruik.

Ik verwacht dat het met de tijd makkelijker gaat worden, en ik moet wel zeggen dat de Vision Pro snel opstart. Het voelt echter als een flink aantal stappen, maar in feite kost het slechts 15 seconden van het pakken van de headset tot het werken met je zwevende vensters. Het was een goede beslissing van Apple om dat snel te maken. In vergelijking met mijn iPhone of Mac is het nog steeds een extra proces, waardoor je de Vision Pro minder snel gaat pakken om 'even iets te doen'.

Voor- en nadelen van mediagebruik

Er gaat niets boven de immersieve ervaring van de Vision Pro. Eerlijk gezegd had ik nog nooit zoiets spectaculairs als de eerste aflevering van de show Wildlife van Apple gezien, die gefilmd is voor de Vision Pro in immersieve 3D. Het lijkt het meest op het holodeck in Star Trek. Het is net alsof je in een panoramaruimte in een amusementspark bent met 360° zicht om je heen, met videobeelden op alle muren en plafonds geprojecteerd, maar dan veel beter en gewoon bij je thuis.

Het voelde aan alsof ik in een veld in Zuid-Afrika stond, met levensechte mensen en neushoorns om me heen. Ik kon 180° naar links en naar rechts kijken. Van overal kwamen er geluiden op me af, waar ze in het echt ook vandaan zouden zijn gekomen als ik in dat veld gestaan had. Er was geen wind of geur, maar het voelde net alsof die er wel waren. Mijn hersenen waren daarvan overtuigd. De 3D was zo realistisch en de resolutie zo hoog dat ik het zonder meer als echt beleefde.

Toen een parkmedewerker langsliep, sprong ik opzij omdat ik dacht dat die tegen mij aan was gelopen. Toen twee neushoorns naar voren kwamen om te eten, namen ze enorme happen hooi uit mijn schoot. Ik kromp geschrokken weg in mijn stoel. Het gezicht van de neushoorn was maar centimeters van mij vandaan en ik kon iedere rimpel in de huid zien, inclusief de aangekoekte modder en stofdeeltjes. (Je vraagt je af hoe het gefilmd was.) Dit speelde zich allemaal af in drie dimensies, ongelooflijk. Ik stak mijn hand uit, een beetje angstig hoewel ik tegen mijzelf zei dat het maar videobeelden waren, en mijn vingers gingen gewoon door de illusie heen net als bij het effect dat je weleens van een geest of hologram in een film ziet.

De ervaring heeft mijn leven veranderd. Ik kan mij de eerste keer dat ik een video zag niet herinneren, ik ben namelijk met beeldschermen opgegroeid, maar ik kan me voorstellen dat het lijkt op hoe mensen zich voelden die voor het eerst bewegende beelden zagen. Tegenwoordig lijken die bibberende zwart-witbeelden primitief, net zoals televisie van vandaag over twintig jaar gezien zal worden. Maar op dit moment is er niets ter wereld dat lijkt op wat je in een Vision Pro kunt zien.

Het is jammer genoeg niet in twee dimensies over te brengen: een schermafbeelding zou er op ieder ander plat apparaat gewoontjes uitzien. Je kunt die magie alleen in de Vision Pro zien. (Apple maakt ook alle media zwart vanwege beperkingen op het auteursrecht, dus schermafbeeldingen zien er leeg uit of er ontbreken videoschermen.)

Een andere tegenvaller is dat het immersieve effect alleen werkt bij video die geschoten is met dure 3D-camera’s met een 180°-gezichtsveld. Hoewel Apple een paar voorbeelden aan Apple TV+ heeft toegevoegd, is er niet veel van te vinden. Na de immersieve ervaring met 3D-materiaal zijn 2D-shows best wel vlak. Er zullen in de toekomst meer 3D-programma’s beschikbaar komen, maar jammer genoeg is er nu niet meer te zien.

Je kunt ook je eigen 3D-opnames maken met de ingebouwde camera van de Vision Pro of met je iPhone, maar het is niet zo immersief omdat je de 180°-lenzen mist. Toch is de 3D ongelooflijk. Ik heb een korte clip gefilmd van mijn hond die naar me toe loopt en toen ik het afspelen even stopzette, zag ik een perfect hologram van Charlie voor me zweven terwijl de echte hond aan mijn voeten op de grond lag. Ik kon het verschil echt niet zien. De virtuele hond zag er zo echt uit dat ik hem wilde aaien!

Je kunt 3D-films op Apple TV+ en andere streamingplatformen vinden. Die zijn niet immersief maar zullen toch iedere 3D-bioscoop die je ooit hebt bezocht overtreffen. Het 3D-effect ziet er echt uit, niet nep.

Gangbare 2D-video ziet er natuurlijk geweldig uit in de Vision Pro, maar het blijft vlak en gewoontjes. De helderheid en de kleuren zijn fantastisch. Ik hoorde iemand zeggen dat de Vision Pro de beste televisie in je huis zal zijn en dat is zeker waar, maar het blijft toch gewoon televisie. Het ziet er opmerkelijk beter uit als je een immersieve omgeving gebruikt en je net doet alsof je naar een gigantisch scherm in een bioscoop of buiten zit te kijken. Het is een heel vreemd effect: ik weet dat ik naar een heel klein beeldscherm voor mijn ogen zit te kijken, maar het lijkt op een IMAX-scherm en mijn hersenen vullen die illusie aan.

Maar goed, ik heb drie problemen met het gebruik van de Vision Pro als televisie. Het eerste ligt misschien wel helemaal aan mijzelf. Ik krijg nog steeds het overgrote deel van mijn materiaal via satelliet-televisie en neem het op mijn DVR [digitale videorecorder - nvdv] op. Het is niet mogelijk om dat materiaal op de Vision Pro te bekijken. Een aantal van de shows zou ik via streamen kunnen krijgen, maar niet allemaal. Zelfs dan vind ik het gebruik en de prestaties van streamen van veel mindere kwaliteit dan mijn DVR.

Het tweede probleem is dat ik onrustig ben. Ik ben een multitasker en doe dus andere dingen terwijl ik televisiekijk. Ik speel Words With Friends op mijn iPad, lees mijn e-mail, lees het nieuws op mijn RSS-feed, bezoek aanbevolen websites, aai mijn hond en doe nog zo’n honderd andere dingen. Sommige van die bezigheden kan ik op de Vision Pro doen, zoals een enorme Berichten-app naast mijn televisie zetten en sms’en en chatten terwijl ik kijk. Maar andere kan ik weer niet doen. Zo is mijn RSS-lezer niet compatibel met de Vision Pro.

Voor ernstige films kan ik me voorstellen dat ik de Vision Pro opzet, de wereld van me afscherm en me op de film concentreer. Maar voor doorsnee sitcoms en actieprogramma's die niet mijn volledige aandacht opeisen? Absoluut niet. Misschien vind ik het later wel leuk om televisie te kijken in de Vision Pro en andere dingen te doen op de extra vensters, maar dat is voor mij geen goede toepassing, in ieder geval nu niet. Als je alleen maar wilt streamen en de apps voor je favoriete services beschikbaar zijn op de Vision Pro zou het voor jou kunnen werken. Het zou zelfs ideaal kunnen zijn als je in een klein appartement woont of voorheen alleen op een iPhone of iPad keek.

Een derde probleem is dat je niet de Vision Pro-specifieke mediabediening krijgt als je een niet-native video bekijkt, bijvoorbeeld een streamingdienst die alleen via de iPad-app wordt ondersteund. Dit beperkt de manier waarop je de film kunt bekijken en ik hoop dat we snel meer native visionOS-apps zullen zien om dit te verhelpen.

Met de Apple TV-app kan ik bijvoorbeeld de Theater Mode kiezen en materiaal bekijken op een virtueel bioscoopscherm van 15 meter hoog. Er zijn ook opties (waar ik dol op ben) waarmee je materiaal op hogere (of lagere) snelheid kunt bekijken.

Maar Amazon Prime Video is momenteel alleen beschikbaar via de iPad-app van Amazon, die dergelijke functies mist. Ik moet het in een gewoon venster bekijken, en hoewel het vrij groot kan zijn, wil dat nog niet zeggen dat je het eruit kunt laten zien alsof je in een bioscoop zit met de juiste belichting en schaduwen.

Als alternatief kan ik met de Max-app een programma ondergedompeld in de Game of Thrones-troonzaal bekijken, wat verrassend gaaf was. Het is een grote, donkere ruimte met een enorm filmscherm, de kasteelmuren zijn van steen, een paar flikkerende fakkels dragen bij aan de sfeer en je kunt door een aantal hoge ramen sterren in de nachtelijke hemel zien.

Disney+ bevat ook een eigen app met verschillende immersieve kamers, maar ik heb het nog niet getest, omdat ik mijn abonnement heb opgezegd toen Disney vorig jaar de prijzen drastisch verhoogde. De video-ervaring op Vision Pro is echter zo goed dat ik me net opnieuw heb geabonneerd, dus ik zal Disney+ binnenkort testen. Ik denk dat de Star Wars-programma's in de Vision Pro wel heel indrukwekkend zullen zijn.

In theorie is een van de beste dingen van Vision Pro als televisie de mogelijkheid om meerdere vensters te tonen, zodat je meerdere dingen tegelijk kunt bekijken. Ik stelde me voor dat ik meerdere voetbalwedstrijden tegelijk kon bekijken, extra vensters kon hebben met statistieken of wedstrijdnieuws, enzovoort. Het klonk als de droom van een multitasker!

In de praktijk werkt dit echter niet goed. Hoewel ik niet de kans heb gehad om dit grondig te testen, heb ik gemerkt dat materiaal van dezelfde bron (zoals Apple TV+) je niet meer dan één venster tegelijk laat bekijken en dat slechts één actieve video geluid kan hebben. Ik had ook problemen met het tegelijkertijd uitvoeren van twee verschillende streaming-apps. En in de Theater Mode kun je maar één ding tegelijk zien: zelfs je Mac- en andere Vision Pro-programma's worden verborgen. Nog geen virtuele videomuren voor ons.

Eén aspect waar de Vision Pro echt in uitblinkt is het bekijken van de panoramafoto's die je met je iPhone hebt gemaakt. Voor het eerst kun je ze levensgroot zien, overal om je heen. Het is verbazingwekkend.

Een Mac gebruiken in de Vision Pro

Toen Apple vorig jaar de Vision Pro onthulde, was de functie die me overhaalde om er meteen een te bestellen dat ik het beeldscherm van mijn Mac als een gigantisch scherm naar binnen kon halen. Dat klonk geweldig. Het maakte de Vision Pro nuttig voor het echte werk. Nu ik de Vision Pro in handen heb en dat kan doen, vraag ik me af of het werkt en of het de moeite waard is.

Zoals bij alles met Vision Pro is het antwoord "misschien". De eerste teleurstelling was dat de Vision Pro slechts één beeldscherm voor de Mac biedt: je kunt geen extra virtuele schermen toevoegen. Dat doorkruist mijn droom van meerdere grote virtuele schermen die zijn gekoppeld aan mijn 16 inch-MacBook Pro. Misschien heeft dat te maken met de videomogelijkheden van de M2-chip, die niet zoveel beeldschermen kan aansturen als de M2 Pro-chip. Er is geen duidelijke reden waarom Apple geen ondersteuning voor meerdere virtuele schermen zou kunnen toevoegen in toekomstige versies van visionOS of de Vision Pro-hardware.

Hoe is het om een Mac in de Vision Pro te gebruiken? Het korte antwoord is dat het uitstekend is. Alles werkt zoals je gewend bent, inclusief dingen zoals dat spaces niet goed werken via schermdeling. Vanwege mijn slechte gezichtsvermogen gebruik ik de zoomfunctie van de Mac voortdurend en ik was blij om te zien dat deze perfect werkt op de Vision Pro. visionOS heeft zijn eigen toegankelijke zoomfunctie, maar deze geeft een gigantisch vergrootglas weer dat je door de ruimte kunt bewegen, wat ik veel minder handig vind dan twee vingers op mijn trackpad gebruiken, bijvoorbeeld om in en uit te zoomen op het pictogram van een bestand om te bevestigen dat dat de foto is die ik wil openen.

Omdat het delen van een Mac naar de Vision Pro macOS 14 Sonoma vereist en ik er nog niet klaar voor ben om mijn hoofd-Mac te updaten heb ik in de Vision Pro mijn reislaptop, een 13 inch-M1 MacBook Air, meegenomen. Dit is de Mac die ik waarschijnlijk toch voor deze functie zou gebruiken, omdat hij het kleinere beeldscherm heeft en het meeste voordeel heeft van een groter virtueel scherm. Het was gemakkelijk om de computer op mijn schoot te zetten, zodat ik volledig toegang had tot het toetsenbord en de trackpad.

Houd er rekening mee dat het fysieke scherm van de Mac zwart wordt als het wordt weergegeven in de Vision Pro, en je het toetsenbord niet kan zien als je in de volledige immersie-modus zit. Het is vreemd: je handen zijn zichtbaar, maar de toetsen eronder niet. Als je in een meer transparante modus bent en de wereld om je heen kunt zien, kan je je toetsenbord prima zien. Ik had zelfs het idee dat de toetsen oplichtten als ik ernaar keek! Ik dacht dat het de verlichting van het toetsenbord was maar daar was de kamer niet donker genoeg voor. De Vision Pro lijkt het gebied rond je handen te verlichten als je erop kijkt. Het is een subtiel maar gaaf en nuttig effect.

De trackpad is een grote aanwinst, omdat ik die kan gebruiken om door mijn Mac te navigeren en om Vision Pro-programma's te bedienen. Je hoeft alleen maar de cursor van het Mac-scherm te bewegen en hij springt naar een visionOS-programma in de buurt. Dat is geweldig omdat je je handen op het toetsenbord van de Mac kan houden en niet steeds van invoermethode hoeft te wisselen.

Ik heb geen desktop Mac, maar ik kan me voorstellen dat het gebruik van een Mac met de Vision Pro ingewikkelder is en minder goed werkt omdat je met verschillende apparaten moet jongleren. Ik denk niet dat een dun extern toetsenbord zo goed zou werken op schoot en je hebt ook ruimte nodig voor de trackpad. Natuurlijk zou je de Vision Pro op hetzelfde bureau kunnen gebruiken als waar je je desktop Mac hebt staan, maar dat lijkt me een gemis van de voordelen van het gebruik van de Vision Pro op meer informele plekken zoals de bank. Het hangt er allemaal van af waar je je het prettigst voelt.

De Mac die ik elke dag vele uren gebruik is een 16 inch-M1 Max MacBook Pro met een effectieve resolutie van 1.728 bij 1.117. Ik gebruik hem meestal op mijn schoot, niet aan een bureau, met het ingebouwde toetsenbord en de ingebouwde trackpad. Omdat mijn werk bestaat uit verschillende soorten schrijf- en programmeerprojecten, wissel ik naar behoefte tussen vijf spaces. Elke space heeft meestal een of twee Safari-vensters met een tiental open tabbladen voor onderdelen die met dat type werk te maken hebben.

Vele jaren geleden, toen ik nog fulltime aan desktoppublishing deed, vond ik het heerlijk om meerdere grote schermen op een desktop-Mac te hebben, maar ik heb er al meer dan tien jaar geen meer gebruikt. Na verloop van tijd, toen ik meer ging schrijven en minder grafisch ontwerpen, ontdekte ik dat ik de draagbaarheid van een laptop belangrijker vond dan grotere of meerdere schermen. Toch sprak het idee om via de Vision Pro terug te gaan naar grote schermen me aan. Dat ik niet meerdere Mac-schermen kon gebruiken, was een domper.

Het virtuele scherm van je Mac opschalen naar een gigantisch formaat lijkt een makkie, maar ik vond het van twijfelachtig nut. Het is niet per se beter dan je Mac, tenzij je je beperkt voelt door een 13 inch-scherm, en het virtuele scherm te groot maken kan een nadeel zijn. Een enorm scherm ver weg is niet handig, en als je het te dichtbij hebt, voelt het als een werk om je hoofd te draaien om alle kanten op te kijken. Net zoals op de eerste rij zitten in een bioscoop niet de beste ervaring is.

Als je het scherm verder weg zet is het nog steeds groot, maar niet relatief groter dan je gewone laptopscherm. Bijvoorbeeld: ik heb een 75 inch-tv op ongeveer 3 meter afstand. Met mijn 13 inch-MacBook Air op mijn schoot is mijn laptopscherm naar verhouding bijna even groot als de televisie! (Het is zelfs iets groter.)

Je kan de resolutie van het beeldscherm van de Mac in de Vision Pro verhogen en meer ruimte winnen (tot 2.560 bij 1.440 als je een Mac met Apple silicium hebt), maar dat is alleen de moeite waard als je Mac een kleiner scherm heeft. Ik heb dat gedaan met mijn 13 inch-M1 MacBook Air, en hoewel het werkt is het ook vervelend. Ik heb bijvoorbeeld mijn BBEdit-bestanden ingesteld om een bepaald lettertype te gebruiken dat voor mij leesbaar is op het laptopscherm, maar de tekst was te klein op een hogere resolutie in de Vision Pro. Ik kon de tekstgrootte van BBEdit wel aanpassen, maar als ik dan de MacBook Air weer alleen gebruikte, was de tekst gigantisch. Eerlijk gezegd heeft iedereen die wisselt tussen beeldschermen met sterk verschillende resoluties last van dit probleem.

Hetzelfde geldt voor al het andere op het scherm. Als ik op de MacBook Air werk, zoom ik op mijn tekstbestand in zodat het het hele scherm in beslag neemt en gebruik ik een aparte space voor een Safari-venster met open tabbladen die betrekking hebben op mijn schrijfwerk. Ik kan snel schakelen tussen de twee spaces met het control-links/rechts-pijltje, en hoewel ik ze niet allebei tegelijk kan zien, is het zeer bruikbaar. In theorie zou ik met een groter scherm op de Vision Pro dingen kunnen aanpassen zodat mijn schrijf- en Safari-vensters op hetzelfde scherm staan, maar als ik dan weer aan het werk zou gaan op die laptop met het kleinere scherm, zouden mijn vensters allemaal de verkeerde grootte hebben zodat niets zou werken zoals ik het eerder had. Tenzij ik ga voor de hogere resolutie van het Vision Pro-scherm, laat ik het scherm liever op de standaardresolutie van het ingebouwde scherm van de MacBook Air. Dat maakt het gebruik van beide omgevingen eenvoudiger, maar neemt wel een aantal voordelen van de grotere schermen in de Vision Pro weg.

Ik zou de Vision Pro-versie van Safari kunnen gebruiken en die naast het virtuele scherm van mijn Mac kunnen plaatsen. Daarmee zou ik twee dingen tegelijkertijd kunnen zien (als ik schrijf op mijn Mac en dingen opzoek in Safari). Maar de Vision Pro heeft geen spaces en geen manier om verschillende projecten te compartimenteren. Mijn diverse werk-projecten zouden allemaal in hetzelfde Safari-venster terechtkomen. Dat voelt alsof ik meer tijd zou besteden aan het beheren van vensters dan aan werk.

En wat als ik niet Safari nodig heb maar e-mail, Slack, Dropbox of een andere app? Hoewel sommige apps beschikbaar zijn voor visionOS (in specifieke of iPhone/iPad-versies), zijn veel dat niet. Dat betekent dat je nu nog niet helemaal gebruik kunt maken van de "onbeperkte" vensters van de Vision Pro.

Het is belangrijk om te onthouden dat dit kan (en hopelijk gaat) veranderen. Apple gaat vensterbeheer verbeteren, en derde partijen zullen meer oorspronkelijke apps uitbrengen. Maar op dit moment is de Mac gebruiken op een Vision Pro, net uit de doos, niet echt beter dan gewoon op een Mac werken.

Het enige geval waarbij dit echt waardevol zou zijn is iets dat Marques Brownlee noemde: werken in het vliegtuig. Omdat het scherm van je Mac op zwart staat, kan je onbespied werken. Hij monteert graag video tijdens vluchten. Het grote scherm van de Vision Pro zou wel handig zijn bij dergelijk werk en hij zou rustig kunnen werken zonder dat de mensen om hem heen mee kunnen kijken. Sommige zakelijke gebruikers die met vertrouwelijk materiaal werken zullen misschien wel vinden dat het privacy-aspect alleen al de prijs van de Vision Pro rechtvaardigt. Het zou misschien ook handig zijn als je op andere semi-publieke plekken werkt, zoals op de werkplekken van een deel-kantoor.

Een ander punt van zorg is dat de Vision Pro een foveated display gebruikt, dat computerkracht bespaart door alleen het midden van de afbeelding waar je kijkt scherp te renderen. De rest van de afbeelding is onscherp. Je kunt dit zien in de schermafbeeldingen.

Dat dingen in je perifere blikveld niet scherp zijn is doorgaans geen probleem, want waar je naar kijkt is altijd wel scherp, maar als je je blik verplaatst van de ene naar de andere kant van een groot virtueel Mac-scherm (wat eruitziet als 3 tot 7 meter) dan zie je misschien wat vervagingen voordat het beeld scherp wordt. Ik vond dat niet echt erg maar het viel me wel op, en misschien gebruik jij je perifere blikveld wel meer dan ik. Het effect viel me niet op bij oorspronkelijke Vision Pro-apps, alleen met het synchroon weergegeven scherm van de Mac. Dit zou kunnen zijn omdat tekst op het scherm van een Mac kleiner is, waardoor een lichte vaagheid geprononceerder is.

Hoewel ik heb gehoord dat mensen succesvol dingen tussen Mac- en visionOS-apps heen en weer kopieerden en plakten, kreeg ik het niet consistent aan de praat. Ik heb geprobeerd een plaatje in visionOS Photos te kopiëren maar kon dit niet in en e-mail op mijn Mac plakken. Universeel klembord is bij mij altijd onbetrouwbaar geweest, zelfs tussen Mac en iPhone. Soms krijg ik het tijdelijk wat betrouwbaarder aan de praat als ik Bluetooth uit en weer aan zet. Je succes met Universeel klembord kan dus ook een horde zijn om in een tweeledige omgeving te werken.

Er zijn nog een paar andere kleine irritaties. Zo kan je de trackpad van de Mac gebruiken om met visionOS-apps te werken, maar het lukte mij niet om het Verplaats-menu of de sluit-knop (die onder het venster verschijnt) ermee te bedienen. De aanwijs-pijl op de Mac bewoog niet van het scherm af om die commando's te bereiken. Ik moest mijn ogen gebruiken, en omdat oog-tracking moeilijk voor mij is, was het aanpassen van groottes en het positioneren van het Mac-scherm ingewikkeld voor me. Mijn losse trackpad had hetzelfde probleem daar die wel de inhoud van mijn Mac-venster wilde bedienen maar niet het Mac-venster zelf.

Terwijl mijn Mac-toetsenbord werkte voor het typen in visionOS-apps, moest het virtuele drijvende toetsenbord geactiveerd worden voordat het ermee werkte, wat ik vreemd vind. Als ik dat toetsenbord afsloot, werd mijn getyp niet geregistreerd. Als het openstond, verborg dat het venster waar ik in wilde typen. Typen werkte wel, maar het was moeilijk om het te zien. Ik vond dit zo irritant bij het typen van tekstberichten, dat ik ben gestopt met Berichten gebruiken in visionOS en Berichten op mijn Mac gebruikte.

Tenslotte was het soms moeilijk om te zorgen dat de Vision Pro mijn Mac herkende; dan moest ik eerst mijn wifi en bluetooth op beide toestellen uit- en weer inschakelen.

Over het geheel genomen is de ervaring bij het gebruik van mijn Mac in het Vision Pro-systeem opvallend prettig, vooral omdat het om versie 1.0 van de firmware gaat. Okee, het is nog niet perfect, en ik zie nog maar weinig voordelen om je Mac op deze manier te gebruiken. Dat kan nog veranderen, maar op dit moment voelt deze functionaliteit meer als een extraatje dan als een manier om productiever te zijn.

Conclusies

Hoewel dit een lang artikel is, heb ik je nog nauwelijks een goed beeld van de Vision Pro kunnen geven. Er zijn zoveel fascinerende thema's die dit product oproept, waaronder een paar die ik helemaal links heb laten liggen:

• De radicale gebruikersinterface (ook “ruimtelijk computeren” genaamd)
• De schizofrene hardware, die ongelooflijk geavanceerd is, maar tegelijkertijd nog lang niet geavanceerd genoeg
• Hoe de headset je isoleert van anderen, en hoe je de apparatuur noch de beleving kunt delen met anderen
• De hoge prijs, die tegelijkertijd redelijk is voor wat je krijgt
• De door de Vision Pro gecreëerde digitale representatie ("Persona") van jouw gezicht, en het Griezelvallei-effect
• De niet-te-bevatten 3D-ervaring waarin je ondergedompeld wordt
• Het ontbreken - op dit moment - van dagelijkse, praktische bruikbaarheid. Er zijn wel veel mogelijkheden die voor specifieke doelgroepen interessant kunnen zijn
• De unieke mogelijkheid om een volledig functionele Mac te kunnen inbrengen in deze volledig virtuele omgeving
• De goudzoekers-mogelijkheden voor ontwikkelaars: wie ontwikkelt de killer-app voor dit apparaat?
• Wat VR en AR op langere termijn voor onze maatschappij kunnen betekenen

Over ieder van deze thema's kunnen dikke artikelen geschreven worden, maar uiteindelijk gaat deze Vision Pro vooral over potentie. Het is een uniek apparaat met ongelooflijke functies, maar het zal een tijd duren voordat een groot deel van deze potentie gerealiseerd wordt. Een proces dat mogelijk meerdere hardware-generaties kost.

Ben je zelf iemand die een sprong in het diepe zou nemen met de Vision Pro? Vandaag? Als je die $ 4000 kunt missen, dan heb je niets te vrezen. Ik zie het als gokken in een casino - zet niet in wat je nodig hebt om rond te komen. Met dit apparaat zet je in op een mogelijke, nieuwe toekomst. De Vision Pro is misschien, uiteindelijk, niets anders dan een doorgeschoten design-flop. Maar het kan ook de nieuwe iPhone blijken te zijn.

"Ik pas" is op dit moment ook een prima optie. Voor 99,9% van de mensen is mijn advies om het apparaat eens uit te proberen in een Apple Store, en hem nog niet te kopen. De meeste mensen zullen er meer aan hebben om te wachten tot de hardware beter wordt en de prijs lager. Ik zou er zelf niet op gokken dat de prijs snel zal dalen: Apple is nog steeds een luxe-merk. Ik verwacht rond 2026 een Vision Pro-versie voor minder dan $ 2000.

Voor ontwikkelaars zie ik waarde in de Vision Pro, voor de nieuwsgierigen, de avonturiers, en voor ondernemers die graag nieuwe technologie oppakken. Ondanks mijn huidige oogproblemen met het apparaat, en terwijl ik in mijn dagelijkse praktijk geen enkel dringend, productief gebruik zie, heb ik toch besloten mijn exemplaar te houden. Ik heb een opberghoes gekocht - niet die van Apple, maar een goedkopere, compactere versie van het fijne merk Waterfield Designs.

Ik was eigenlijk van plan om mijn 16-inch MacBook Pro te upgraden naar een model met de M3-chip, maar de M1 Max is al veel krachtiger dan ik nodig heb. Dus waarom zou ik dat geld niet uitgeven aan iets dat werkelijk uniek en opwindend is? Het is nog niét niet de vliegende auto uit mijn kinderdroom, maar het kan niet lang meer duren voordat de immersieve vluchtsimulatie in 3D op de Vision Pro verschijnt. Nou dat is voor mij de killer-app!