TidBITS#949, 13 oktober 2008

Apple kondigt morgen nieuwe laptops aan (dat komt van Apple, het is geen gerucht) maar voordat we het evenement verslaan (zie dinsdag onze website), hebben we in deze uitgave al veel nieuws en informatie. Over laptops gesproken; Apple heeft een reparatieprogramma ingesteld voor MacBook Pro-modellen met bepaalde Nvidia-chips. Het bedrijf veranderde ook haar beleid betreffende gebruikersrecensies in de App Store om het aantal slecht geïnformeerde berichten te verminderen. Daarnaast neemt Rich Mogull ons mee op een fascinerende rondleiding over hoe mobiele telefoons (waaronder de iPhone) hun magie verwezenlijken. Doug McLean bekijkt het nieuws over de komende Mac-compatibiliteit voor Netflix's streaming video service en hoe vol het wordt op dat gebied en schrijft Adam over het fouten rapporteren in programma's en het realiseren van een indrukwekkende reactie van ontwikkelaars. Glenn Fleishman bericht over een recente uitval van onze webserver ondanks het hebben van diverse backups en rampenplannen. We berichten ook over het uitkomen van MozyPro, Apple Security Update 2008-007, 1Password 2.9, Opera 9.6 en Radioshift 1.1. Tot slot: mis niet de kans om een PDFpen 4 te winnen in de DealBITS loterij deze week!

[De discussies waarnaar verwezen wordt zijn in het Engels, daarom hebben we de titels niet vertaald - Tb-NL.]

De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.

Apple kondigt laptop-aankondiging aan

We zijn gewend aan duistere voortekenen of zelfs aan het ontbreken van een bericht vooraf, over producten van Apple, maar deze spant de kroon vanwege duidelijkheid. Apple nodigde de media en analisten uit voor een bijeenkomst op het hoofdkwartier van het bedrijf in Cupertino op 14 oktober 2008. Op de uitnodiging is een lichtstraal te zien die gericht is op een open laptop met het Apple-logo en een kop die luidt "The spotlight turns to notebooks" (Het spotlicht komt op notebooks). Kom dinsdag naar onze website voor ons verslag van de bijeenkomst en de analyse van de nieuwe machines .

Zeker, diegenen die letten op het patroon van het uitbrengen van producten van Apple (zoals Adam, vanwege zijn e-boek "Take Control of Buying a Mac", zie het overzicht van het uitbrengen op de webpagina van het e-boek), verwachtten een belangrijke aankondiging met betrekking tot laptops in de laatste maanden van het jaar en de geruchtenmachine draaide op volle toeren met speculaties (waarvan enkele behoorlijk dwaas) over welke eigenschappen in de vernieuwde laptops zouden kunnen verschijnen. De moraal van dit verhaal is: koop geen laptop van Apple tot 14 oktober, waarna je kunt beslissen of de nieuwe machines bieden wat je wil, of dat je wil rondkijken voor een aanbieding met de vorige generatie.

Take Control-nieuws: 50% korting eindigt dinsdag!

DealBITS-verloting: win een exemplaar van PDFpen 4

Adobe Acrobat Pro is een prijzig programma, en het is weliswaar essentieel voor bepaalde professionele pdf-klussen, maar de meeste mensen hoeven niet $ 449 uit te geven als ze in plaats daarvan voor een tiende van het bedrag PDFpen van SmileOnMyMac kunnen kopen. Als je pagina's in een pdf moet verplaatsen of verwijderen, pdf-formulieren moet invullen, of handtekeningen in een pdf moet zetten, dan is PDFpen waarschijnlijk alles wat je nodig hebt. De pas uitgebrachte versie 4 van PDFpen is uitgebreid met elementaire handschriftherkenning (OCR, "Optical Character Recognition") in ingescande originelen zodat je de tekst kunt wijzigen. Verder kan hij Microsoft Word-documenten importeren en heeft hij meer markeringsmogelijkheden.

In de DealBITS-verloting van deze week kun je je inschrijven om een van de drie exemplaren van PDFpen 4 te winnen, elk ter waarde van $ 49,95. Inschrijvers die niet tot onze gelukkige winnaars behoren, zullen een korting op PDFpen ontvangen, dus schrijf je in op de DealBITS-pagina. Alle verzamelde informatie valt onder ons uitgebreide privacybeleid. Denk er ook aan dat als je iemand tipt die wint, jij dezelfde prijs ontvangt als dank voor de mond-op-mondreclame.

Reparatie-programma voor MacBook Pro verhelpt Nvidia problemen

Doen je ogen pijn van de beeldkwaliteit van je pasgekochte Macbook Pro: het is geen gezichtsbedrog. Apple heeft een reparatieprogramma aangekondigd, waarin de reparatie geregeld is van Mac-laptops met de geplaagde GeForce 8600M GT-grafische processor. Symptomen: storingen en verhaspelde beelden, of helemaal geen beeld op het scherm van je laptop of een extern scherm dat op zwart gaat terwijl de computer wel gewoon aan staat.

De GeForce 8600M GT-grafische processor zit in de volgende 15- of 17-inch Macbook Pro-modellen: Macbook Pro model eind 2007 (2,4 of 2,2 GHz) en MacBook Pro model begin 2008 die zijn geproduceerd tussen mei 2007, en september 2008. Om te zien welke processor jouw Macbook Pro gebruikt, kies je "Over deze Mac" uit het Apple-menu, vervolgens "Meer info" om Systeemprofiel te starten. Je kunt dan in de linkerkolom "Video/beeldschermen" kiezen en dan wordt aan de rechterkant vermeldt welke processor je hebt.

In het reparatieprogramma lijkt geen sprake van terughalen te zijn. In plaats daarvan stelt Apple het volgende: "Als de Nvidia-grafische processor in je Macbook al heeft geweigerd, of dat doet binnen twee jaar na de (oorspronkelijke) aankoopdatum, zal reparatie gratis zijn, ook na de garantieperiode. Als al een desbetreffende reparatie gedaan is, neem dan contact op met Apple om restitutie te krijgen."

EMC brengt MozyPro uit: online backup voor de zakelijke markt

De laatste jaren is het maken van een on-line back-up steeds aantrekkelijker geworden, nu prijzen zijn gedaald naar voor gewone mensen aanvaardbare niveaus en snel breedband-internet algemeen aanwezig is. Een van de eerste spelers in deze betaalbare categorie was Mozy, dat veilige opslag zonder limiet aanbood voor $ 4,95 per maand (voor één Windows- of Mac-computer). Mozy werd later ingelijfd door EMC, dat de opslag voor privégebruik nu MozyHome noemde. Opslag voor de zakelijke markt, genaamd MozyPro, was tot nu toe alleen voor Windows beschikbaar. MozyPro is er nu ook voor Mac OS X. De dienst wordt nu nog "bèta" genoemd, maar EMC gebruikt het woord ongeveer zoals Google dat vaak doet. MozyPro is duidelijk klaar om verkocht te worden en wordt volledig ondersteund.

Net als MozyHome biedt MozyPro mogelijkheden voor versleutelde online back-up en herstel, compleet met archivering van elke opgeslagen versie van de laatste 30 dagen. Deze versie voor het bedrijfsleven heeft echter nog meer extra's:

Registratie van MozyPro kost $ 3,95 per computer of $ 6,95 per server. Daar bovenop kost opslag van gegevens $ 0,50 per gigabyte per maand. Er is dus geen optie (zoals MozyHome wel biedt) met onbeperkte opslag voor één tarief.

Nieuws over Mac-ondersteuning door Netflix en nog meer

Het was januari 2007 toen Netflix aankondigde inhoudsmateriaal van "Watch Instantly" te gaan aanbieden, te weten video's die je vanuit het web kan laten streamen en zonder extra kosten kunt bekijken met elk ongelimiteerd project. Vanaf dat moment is de Mac-gemeenschap aan het mopperen vanwege het feit dat die dienstverlening alleen maar beschikbaar is voor Windows-gebruikers, al werkt het wel met virtualisatiesoftware zoals VMware Fusion en Parallels Desktop. Zo'n beetje het hele afgelopen jaar gaf Netflix verschillende verklaringen uit waarin werd aangegeven dat er binnenkort een oplossing voor Mac-toegang zou komen, zonder dat er enige concrete ontwikkeling te zien was. Daarom nemen we het laatste bericht, verschenen op het Netflix-blog, maar met een korreltje zout. In dat bericht schrijft Brent, de woordvoerder van Netflix:

"En voor jullie Mac gebruikers (ik ben er één van) zijn we hard aan het werk geweest om een oplossing te vinden waardoor je rechtstreeks op je Mac zal kunnen kijken. Dus nog even geduld, we hebben iets voor jullie tegen het einde van het jaar".

Dit veelbelovende brokje informatie kwam in feite als het slotaccoord bij een ander belangrijk bericht: Starz Play, de breedband amusementsdienst van de premium filmverhuurdienst Starz, heeft een accoord gesloten met Netflix, waardoor meer dan 1.500 titels aan de catalogus van Watch Instantly worden toegevoegd. Verder wordt in het bericht aangegeven dat nieuwe afleveringen van televisie-uitzendingen van CBS, Disney en NBC werden toegevoegd.

Een ander stukje nieuws dat met Netflix te maken heeft kwam van Roku, de maker van het populaire programma Netflix Player, waarmee gebruikers inhoudsmateriaal van hun computer naar hun televisie kunnen laten streamen (dat is één van de weinige methodes om de beperking "alleen voor Windows" van de Watch Instantly-functionaliteit te omzeilen). Volgens Wired.com is Roku bezig zijn exclusieve relatie met Netflix te verbreden door zijn platform open te stellen voor iedere geïnteresseerde verstrekker van inhoudsmateriaal. Dat betekent dat de Roku-speler binnenkort gastvrijheid zal bieden aan een heel scala van video-op-bestelling-diensten, al is het nog niet duidelijk wie ze gaat ontwikkelen, hoeveel het er zullen zijn en of de diensten onderling compatibel zullen zijn.

Tenslotte krijgt de Roku Netflix-speler binnenkort een beetje concurrentie van de $399.95 Network Blu-ray Disc Player van LG, die Blu-ray schijven in volledig HD en streamende video van Netflix's Watch Instantly-functionaliteit kan afspelen. Afgaande op de reacties bij Twitter, toen ik gevraagd had of er concurrentie was voor Roku's Netflix speler, wachten een aantal "video-gekken" met spanning op de speler van LG gecombineerd met Blu-ray en Netflix ondersteuning.

Apple wijzigt beleid voor beoordeling door klanten in App Store

Apple heeft onlangs aangekondigd dat beoordelingen van programma's in de iPhone App Store alleen nog ingediend kunnen worden door personen die het betreffende programma ook daadwerkelijk bezitten, hetzij door koop, hetzij door gratis download. Als je aangeeft dat je een beoordeling van een bepaald product wilt gaan schrijven, controleert iTunes of het product in je map met iPhone Programma's te vinden is. Als dat het geval is, presenteert iTunes het beoordelingsformulier voor het betreffende product, en kun je je oordeel geven. Als iTunes het programma niet kan vinden, krijg je de volgende mededeling te zien: "You must own this item to write a Customer Review" [ook in de Nederlandse App Store in het Engels - nvdv]; je kunt dan geen beoordeling geven.

Veel ontwikkelaars waren van mening dat onder het vorige beleid hun producten onheus werden beoordeeld en besproken door personen zonder directe ervaring met het product. Veel besprekingen (veelal sterk negatief gekleurd) waren uitsluitend gebaseerd op prijs, schermafbeeldingen of beschrijvingen. Omdat de App Store de enige plek is waar je programma's voor de iPhone en iPod touch kunt kopen, ligt het voor de hand dat je daar alleen producten kunt bespreken die je ook werkelijk bezit.

Uiteraard is dit nieuwe beleid geen garantie voor meer gedegen besprekingen van hogere kwaliteit (ook zij die programma's gekocht of gratis gedownload hebben kunnen ze gladjes de grond in schrijven), maar het biedt wel een zekere garantie dat alle besprekingen gebaseerd zijn op ervaringen uit de eerste hand met een programma.

Helaas betekent deze nieuwe beperking dat sommige geloofwaardige oordelen onmogelijk worden. Stel, bijvoorbeeld, dat ik een programmaatje uitprobeer op de iPhone van een kennis, dan kan ik nu mijn ervaringen daarmee niet meer via de App Store wereldkundig maken, ondanks het feit dat mijn mening gebaseerd is op ervaringen uit de eerste hand. Maar het gaat hierbij over slechts een beperkt aantal gevallen, en het blijft een feit dat als je een programma zelf bezit, je je er een betere mening over kan vormen dan wanneer je er even mee speelt op de telefoon van iemand anders. De baten lijken hier dus ruimschoots tegen de kosten op te wegen.

Hoe verhouden, met het nieuwe beleid van Apple, de App Store-beoordelingen zich nu ten opzichte van besprekingen op andere websites met gebruikersbesprekingen, zoals Amazon.com? (Amazon is hét referentiepunt voor gebruikersbeoordelingen; zelfs mensen die hun aankopen elders doen gebruiken de besprekingen om zich een mening te vormen voor een eventuele aanschaf.)

Apples eigendomseis zou een positief effect moeten hebben op de kwaliteit van de beoordelingen, omdat sites zoals Amazon en VersionTracker onmogelijk kunnen controleren of een beoordelaar zelf het besproken product bezit. In de praktijk echter zal de App Store waarschijnlijk alleen op gelijk niveau kunnen komen. Slechts een paar sites beperken besprekingen tot mensen die via die site producten hebben gekocht of gedownload, en er wordt algemeen aangenmen dat wie een product bespreekt, er ook enige ervaring mee heeft. Zaken als boeken, dvd's, consumentenartikelen en andere dingen die Amazon verkoopt zijn ook te koop in vele andere winkels, dus beoordelingen kunnen gebaseerd zijn op eigen ervaring ongeacht waar het product gekocht werd.

De eis dat je pas commentaar mag leveren als je het programma dat je bespreekt ook bezit, is maar één van de dingen die de App Store doet om de kwaliteit van de beoordelingen te verbeteren. De belangrijkste is dat potentiële kopers aan kunnen geven of individuele besprekingen nuttig zijn, en dat je besprekingen kunt sorteren op het aantal keren dat de bespreking als nuttig werd beoordeeld. Dan Frakes van Macworld merkt daarbij wel op dat de 'Most Helpful' sorteerroutine van de App Store alleen kijkt naar het totaal aantal keren 'nuttig', niet naar de verhouding tussen 'nuttig' en 'niet nuttig'. Dit betekent bijvoorbeeld dat een al wat oudere bespreking met 20 keer 'nuttig' op een totaal van 40 hoger geplaatst zal zijn dan een nieuwere bespreking met 9 keer 'nuttig' op 10. Natuurlijk is er wel een soort van grenswaarde nodig: één keer nuttig op een totaal van één is een perfecte score, maar niet erg relevant. Daarnaast is het mogelijk om de besprekingen te sorteren op de hoogste waardering voor het product, en om te zien welke andere producten een bespreker heeft beoordeeld (omdat het waarschijnlijk is dat iemand die een goede bespreking van één product heeft geschreven dat ook kan voor andere).

Wellicht de grootste omissie is de optie die Amazon biedt om specifiek de besprekingen met een lage productwaardering te tonen die vaak als nuttig werden beoordeeld; deze maakt het mogelijk om breed aanvaarde, en dus waarschijnlijk terechte, kritiek op een verder populair product te ontdekken. Op dit moment is dit in de App Store erg moeilijk. Ook het histogram dat Amazon kan laten zien met de verdeling van de verschillende waarderingen zou erg handig zijn.

Over het geheel genomen is Apples eigendomseis een verstandig besluit dat een subtiel maar belangrijk verschil onderstreept in de manier waarop de App Store zaken doet.

Een verhaal over PDF klantenondersteuning

Niet zo lang geleden wezen mensen bij onze print-on-demand service QOOP mij er op dat de pdf van "Take Control of Mac OS X Backups" die ik hun had gegeven beschadigd was. Toen ik vervolgens op zoek ging waar dit probleem ontstaan was ontdekte ik dat het probleem te maken had met bepaalde afbeeldingen wanneer ik het bestand door PDF Enhancer Professional Edition van Apago haalde.

PDF Enhancer is een krachtig professioneel gereedschap voor het bewerken van pdf-bestanden en ik doe hier veel dingen in voor de Take Control-serie, in het bijzonder voor de print-on-demand-versies. Voor gewone Take Control pdf's gebruik ik vooral PDF Enhancer om de bestandsgrootte te reduceren door bepaalde PDF kenmerken uit bestanden te halen, dubbele afbeeldingen te verwijderen en grote afbeeldingen te verkleinen (in bestandsgrootte). Voor de print-on-demand-pdf's ga ik nog wat verder in het gebruik van PDF Enhancer, zoals de pagina's op een specifieke maat brengen en kleuren naar grijswaarden te converteren voor de zwartwit optie (het converteren van de pdf resulteert in een iets hogere kwaliteit dan wanneer ik het op de printer zou converteren). Verder is het erg fijn dat PDF Enhancer een drag-and-drop interface heeft, omdat ik herhaaldelijk dezelfde taken uit moet voeren.

Het stoorde me dus dat PDF Enhancer een onderdeel van het probleem bleek te zijn. Ik deed dus melding van dit probleem bij Dwight Kelly van Apago en gaf hem het originele bestand en de "kapotte" versie zodat hij zou kunnen onderzoeken wat er verkeerd was gegaan. Na wat onderling mailverkeer over zaken die ik vergeten was te melden liet Dwight me weten dat hij het probleem had ontdekt. PDF Enhancer probeerde om duplicaten in de ICC profielen te verwijderen maar koppelde ze op een onjuiste manier. Hij stuurde me daarop een bestand waar ik naar moest kijken. Een paar dagen later stuurde hij me een nieuwe versie van PDF Enhancer die inderdaad het probleem oploste.

Wat mij vooral opviel in dit verhaal was hoe lang het had geduurd voordat ik het probleem had opgemerkt, vooral omdat ik het programma zo intensief gebruik. Ik spreek nogal wat ontwikkelaars en stuur nogal wat bugs naar hen, maar het komt niet vaak voor dat een ontwikkelaar mij al binnen een week een nieuwe versie van een programma kan sturen. In mijn herinnering lijkt het dat dat 10 of 15 jaar geleden vaker gebeurde. Daarmee wil ik niet zeggen dat ontwikkelaars vandaag de dag trager zijn, maar het lijkt nu vaker te gebeuren dat een ontwikkelaar het probleem onderkent en me een paar maanden later meldt dat het probleem is opgelost in de meest recente uitgave van het programma.

Met een ander professioneel programma voor het bewerken van pdf-bestanden, Aerialist Professional van ARTS PDF gebeurde iets anders. Hier liepen we tegen het probleem aan dat wanneer we alle links dezelfde vergroting wilden geven wanneer we er op klikten (althans, in Adobe Reader, Voorvertoning kent deze mogelijkheid niet) dat niet zou moeten gebeuren wanneer je het gehele document al vergroot hebt. De gereedschappen van Acrobat Pro zelf zijn hiervoor vreselijk, dus als we handmatig verwijzingen in een pdf aanbrengen, gebeurt het vaak dat ze de verkeerde vergroting krijgen. Aerialist Professional kocht ik vooral vanwege de mogelijkheid om automatisch verwijzingen in de index aan te brengen, maar het programma heeft ook een mogelijkheid om die vergrotingsniveaus aan te brengen voor alle verwijzingen in een document. Dat klinkt prachtig, maar wanneer je het gebruikt en je ontvanger bekijkt je document in continue modus (en dus niet pagina voor pagina) in Adobe Reader of Voorvertoning, springen alle verwijzingen naar de pagina na de pagina die je eigenlijk moet hebben. Oeps.

De onderstening van ARTS PDF was professioneel en regeerde snel, en hielp me een alternatieve werkwijze te zoeken. Maar in plaats van het probleem echt op te lossen kreeg ik het volgende bericht: "Het is ons gelukt om het probleem wat je ondervonden hebt te repliceren, dus we zullen het vastleggen als een bug zodat de ontwikkelaars het in de volgende versie kunnen meenemen". Dat was halverwege december 2007 en het ging om een plug-in die alleen maar werkte onder Acrobat Pro 7 op de Mac, niet in Acrobat Pro 8, en al helemaal niet in de recent verschenen Acrobat Pro 9. Ik heb dus de verwijzingsmogelijkheden van Aerialist Professional in de laatste 10 maanden ongemoeid moeten laten en ik houd mijn adem niet in, in afwachting van het verschijnen van een nieuwe versie.

Ik vrees dat dit verhaal geen moreel heeft, maar ik wil wel uiting geven aan mijn blijheid met de oplossing Apago, en de teleurstelling over het uitblijven van de zeer gewenste functionaliteit in Aerialist Professional. Misschien was de bug in PDF Enhancer wel veel eenvoudiger op te lossen, misschien was de prioriteit hoger omdat het bestanden beschadigde, misschien had de ontwikkelaar toevallig tijd over toen ik het probleem rapporteerde, of misschien kreeg ik een voorkeursbehandeling omdat ik een persvertegenwoordiger ben. Wat de reden ook is, dat ging kennelijk niet op voor het probleem in Aerialist Professional bug. Complimenten voor Apago, en ondanks dat ik begrijp dat ik nooit kan verwachten dat problemen zomaar opgelost worden, verdient de benadering van de ontwikkelaar gewoon een woord van dank.

Uitval TidBITS-server valt redactie vies tegen

Plotseling, ergens op dinsdag 7 oktober 2008, raakte onze hoofdserver volkomen de weg kwijt. We hadden geen vat meer op de scripts die onze site sturen en uiteindelijk verloren we het meeste contact met de server. Slashdot.org had onze servers al een keer platgelegd door ongevraagd naar ons door te linken, na Rich Mogulls uitstekende artikel "Inkijkje in een een netwerk voor mobiel telefoonverkeer", maar dit keer was het beroep op de server echt niet extreem hoog. Bovendien had hij bij eerdere "Slashdottings" al bewezen één en ander moeiteloos aan te kunnen.

Nu liepen we wel enigszins achter met het systeem updaten en we dachten dat een snelle update van Mac OS X Server 10.5.4 naar versie 10.5.5 ons uit de brand zou helpen. Integendeel. De update legde onze Intel Xserve ook nog eens plat en we kregen op het scherm alleen de merkwaardige boodschap dat niet geschreven kon worden naar de "root" (of "/"-)directory, en dus moesten we rebooten. Helaas was het systeem door het installatieprogramma (van de update) op dat moment in zo'n disfunctionele staat, dat hij niet eens wilde opstarten. Mensen van Digital.forest, die onze server hosten, hebben de machine handmatig opgestart, maar kwamen ook niet verder dan het scherm met het Apple-logo, waarna dan weer een automatische herstart volgde. Zelfs opstarten in "single user-mode" leverde geen beter resultaat. Geen goed teken. De technici van Digital.forest startten de machine tenslotte op vanaf een DVD, en draaiden Schijfhulpprogramma. Hiermee vonden en herstelden ze wel enige kleine systeemfoutjes, maar er was nog steeds geen oplossing voor het opstartprobleem.

Oké, geen reden voor paniek, dachten we, want Adam had twee gescheiden back-upsystemen opgezet. Apples Time Machine maakte back-ups naar een tweede schijf in de Xserve en Crashplan (lees daarover "CrashPlan: de terugkeer van de back-up", 26-02-2007) deed hetzelfde naar een server bij hem thuis.

Begin van het herstelproces --Je kent het spreekwoord "Overmoed komt voor de val"? Welnu, na de reboot vanaf de Leopard Server installatie-dvd, nam Digital.forest de volgende logische stap, en zette de laatste back-up van Time Machine terug. Deze dateerde van 11.50 u. diezelfde dag. Het systeem startte op, en we hadden weer toegang via Apple Remote Desktop. Toen we na wat gedoe de Web-server weer op gang hadden, zagen we tot onze schrik dat op de site geen enkel artikel van na 30 september 2008 stond, ook al vermeldde Time Machine de huidige datum als meest recente back-updatum.

We werden nu wel een beetje zenuwachtig, maar we hadden nog een troef achter de hand. Adam haalde de bestanden die we nodig hadden uit zijn lokale CrashPlan-back-up. Ik bekeek waar hij mee kwam, maar dat was ook niet veel soeps, hoewel dat een andere reden had. CrashPlan had weliswaar meer recente versies van vele noodzakelijke bestanden, maar er waren ook heel veel foutmeldingen (met "restore failure" in de bestandsnaam) verspreid over de teruggehaalde mappen. Het was een puinhoop, maar na enig paniekerig doorlopen van de CrashPlan-back-ups, bleek dat de belangrijkste database bestanden die we nodig hadden, aanwezig waren en intact. Ik heb toen de Time Machine versies van de database vervangen door de CrashPlan-versies, gecheckt of ze consistent waren met behulp van command-line gereedschappen van MySQL en heb daarna het systeem weer gestart.

Met een enorme zucht van verlichting begonnen we allebei weer adem te halen, want de CrashPlan-back-ups waren van die morgen, dus we waren zo goed als niets kwijt uit onze hoofd-database voor TidBITS-artikelen. We konden een aantal latere versies van oudere databases helaas niet terughalen, maar die waren een stuk minder belangrijk en met het verlies van een week aan statistieken en veranderingen konden we wel leven.

Met een beetje doorwerken en wat extra moeite, alleen maar moeilijker gemaakt doordat ik op vakantie was op Mt. Desert Island in Maine (maar met een snelle breedbandverbinding in ons prachtige vakantiehuis), konden Adam en ik uiteindelijk de status quo herstellen; slechts een paar stukjes moesten met de hand opnieuw geplaatst worden.

Evaluatie en enig navelstaren -- Ondanks dat we de beschikking hadden over een tot nu toe betrouwbaar systeem, een betrouwbare uitgave van Leopard Server (10.5.4) en meerdere backupsystemen (en dat alles ondersteund door uiterst capabel personeel op de colocatie-plek), waren we urenlang uit de lucht. Dat is helemaal niet goed en over het geheel zeer deprimerend.

Ik denk dat er iets fout gegaan is op 30 september en dat dat langzamerhand slechter werd tot op de dag dat de zaak vastliep. Het veronderstelde probleem trof zowel het systeem als mogelijkheid voor beide back-upprogramma's om een backup te creëren - plus er was geen enkele melding van het feit dat de backups niet goed uitgevoerd werden.

Adam gaat niet mee met mijn theorie dat er zich vanaf 30 september een soort voortslepende onregelmatigheid voordeed. Hij wijst erop, bij terugbladeren in Time Machine, dat er van de mappen die de belangrijkste databases bevatten, vier aparte back-ups zijn: 30 september, 9 september, 8 september en 27 juli. Andere bestanden (in ~/Bibliotheek/Voorkeuren), die elke dag veranderen, zijn wel regelmatig opgeslagen. Het blijkt dus dat Time Machine van allerlei belangrijke bestanden op slechts vier van de 70 dagen een backup heeft gemaakt. Als je uitgaat van een backup per uur, dan waren er ongeveer 840 kansen om een back-up te maken. De bestanden zullen niet elk uur veranderd zijn, maar zelfs als ze maar eenmaal per dag veranderen, dan is het nog steeds een verschrikkelijke slechte prestatie van Time Machine. En het ergste is nog wel, dat we op geen enkele manier manier gewaarschuwd werden voor zulk misdadig gedrag.

Als je primair Time Machine gebruikt voor het maken van back-ups, speciaal op een Leopard Server-machine, stop dan nu met het lezen van dit verhaal. Zoek een belangrijk bestand in de Finder dat frequent aangepast wordt en blader terug door de veranderingen; check dat je regelmatige backups hebt en niet de sporadische onzin die wij tegenkwamen.

CrashPlan heeft ons, ondanks dat het ons uiteindelijk gered heeft, toch behoorlijk in de steek gelaten. Het heeft zonder problemen maandenlang back-ups gemaakt van onze server. Zodra ik echter bestanden probeerde terug te zetten, werden er duizenden foutmeldingen in de integriteitscontrole gegenereerd, zoveel dat het onmogelijk was ze uit de logbestanden te schiften. Nogmaals, laat het de gebruiker weten als er problemen zijn, voordat hij bestanden probeert terug te zetten.

Er zijn plannen om meer redundantie toe te voegen, die we in de nabije toekomst zullen uitvoeren. Een kloon van de hoofdschijf op de tweede interne harde schijf, plus een back-up op twee verschillende manieren zou eventueel tot een onmiddellijke doorgaan met de service geleid kunnen hebben. (Onze andere server is op deze wijze ingericht en die benadering heeft ons bij een eerdere gelegenheid al eens gered.)

Sommigen hebben RAID-schijfgroepen (striped en mirrored) aanbevolen, met grotere snelheid, minder kans of fouten en betere herstel mogelijkheden (maar dit is bedoeld voor naast de back-up, niet ter vervanging ervan). In het verleden hadden we geen RAID nodig omdat TidBITS hoofdzakelijk statische informatie uitgeeft. Nu we naar een meer dynamische website gaan, met meer interactie tussen ons en de lezers, en onderling, moet dit ook anders worden.

Dit verhaal is er zo een waar volwassen mensen van aan de drank gaan. Te midden van al deze gebeurtenissen, zat ik met mijn vrouw en twee kinderen, en zes andere familieleden aan de overheerlijke soep, die door mijn vrouw gemaakt was. Plus een biertje. En Adam ging die avond pas rond een uur of negen aan tafel en hoogstwaarschijnlijk aan een sterker glas van het een of ander. Zoals een kapitein die het zinkend schip als laatste verlaat, eet ook de uitgever pas nadat de server weer helemaal in orde is.

Een kijkje in een netwerk voor mobiele telefonie

Heb je je ooit wel eens afgevraagd hoe je gsm je kan attenderen op een nieuwe voicemail zonder dat je telefoon ooit is overgegaan? Of waarom een sms wel aankomt terwijl je telefonisch niet bereikbaar bent? Of verbaas je je over het feit dat je altijd bereikbaar bent, zelfs al reis je van de ene naar de andere kant van de wereld? Is het je al eens opgevallen dat je batterij soms veel sneller leeg is dan normaal? En hoe kan het dat de iPhone 3G binnen drie seconden weet waar je je bevindt, terwijl de gps in je auto er wel drie minuten over kan doen?

De mobiele telefoon is zo'n alledaags gebruiksvoorwerp geworden dat we er gewoon van uit gaan dat hij altijd en overal werkt. Maar in werkelijkheid zijn er nogal wat technologische hoogstandjes nodig om een telefoongesprek naar een apparaatje in je broekzak te sturen. We hebben allemaal wel eens moord en brand geroepen uit frustratie over wegvallende verbindingen en andere ongemakken, maar mobiele telefoons zijn indrukwekkende apparaten volgestouwd met fantastische technologie. Dus misschien, heel misschien, zul je de eerstvolgende keer dat het maken van een eenvoudige verbinding niet direct lukt wat minder geïrriteerd zijn, wanneer je straks wat meer geleerd hebt over de werking van dit systeem.

Hoe je oproepen je volgen -- Een van de meest fascinerende aspecten van mobieltjes is hoe oproepen er überhaupt in slagen om ons te vinden. Als je er even over nadenkt, dan wandel je eigenlijk rond met een piepkleine radio in je zak, maar iedereen kan je in luttele seconden opsporen door gewoon één nummer te bellen. Er zijn weliswaar verschillende soorten mobiele-telefoonnetwerken, maar ze werken allemaal met dezelfde, elegante basisarchitectuur. Voor dit artikel gebruik ik de termen voor het gsm-netwerk (Global System for Mobile communications), dat wordt gebruikt door AT&T en andere internationale iPhone-aanbieders. Ik heb de dingen ook wat eenvoudiger voorgesteld dan ze in werkelijkheid zijn, en Wikipedia is een uitstekende bron van informatie voor als je meer details wilt.

Het begint allemaal bij de telefoon in je broekzak. Elke telefoon ter wereld beschikt over een unieke identificatiecode, de zogenaamde IMSI, International Mobile Subscriber Identity [Internationale Mobiele Abonnee-Identiteit-nvdv]. Bij de meeste telefoons is deze gecodeerd op een chipkaartje (jawel, dezelfde technologie die bij sommige banken en in identiteitskaarten wordt gebruikt) dat bekendstaat als een SIM, Subscriber Identity Module [Abonnee-Identiteits-Module]. Wanneer je je telefoon inschakelt, zoekt hij het dichtstbijzijnde basisstation. Dit laatste is een verzameling schakelapparatuur die verbonden is met die (waarschijnlijk lelijke) gsm-antenne naast de snelweg. Je telefoon maakt verbinding met het dichtstbijzijnde basisstation, op basis van signaalsterkte, en dan wordt het pas echt interessant.

De IMSI is echt een uniek nummer dat alleen aan jou en je gsm-aanbieder is gekoppeld, en het is de sleutel voor het hele systeem. Het basisstation is een relatief dom systeem dat niets anders doet dan jouw informatie doorgeven aan het hoofdbrein van het systeem, de mobiele centrale (Mobile Switching Center of MSC). Het MSC kan zich bijna overal bevinden, wat meteen ook verklaart waarom in de begindagen van de mobiele telefoon oproepen naar het noodnummer soms naar een verbaasde medewerker van een nooddienstencentrale in een andere stad of staat werden doorgestuurd (dat is nu gelukkig allemaal opgelost). Elk systeem is een beetje anders, maar een grote gsm-aanbieder zal doorgaans over een hele reeks MSC's beschikken om verschillende telefoonnummers voor verschillende lokale gebieden te ondersteunen.

In zijn eenvoudigste vorm is de MSC niet meer dan twee grote databases en een verbinding met het gewone telefoonsysteem. Eén database, je Home Location Registry (HLR, Thuislocatieregister) is de master-database voor jouw account, met je IMSI, telefoonnummer en actuele locatie. De tweede database is de Visitor Location Registry (VLR, Bezoekerslocatieregister) en deze houdt bij welke mensen zich in dat gebied hebben bevonden (een VLR bedient slechts één basisstation). Zo werkt het: je telefoon registreert je unieke IMSI bij het dichtstbijzijnde basisstation, en dat basisstation meldt zijn VLR dat je in verbinding staat. De VLR neemt dan contact op met je HLR en registreert je locatie met behulp van je IMSI.

Wanneer iemand je belt, wordt de oproep van het gewone telefoonsysteem door je MSC meteen helemaal naar de snelweg waar je rijdt doorgestuurd, aangezien het systeem altijd weet waar je bent. Als je op een gsm-systeem zoals AT&T zit (en niet Verizon), kan je oproep je zelfs naar om het even welk ander gsm-systeem ter wereld volgen, zolang er maar een of andere overeenkomst bestaat met je primaire telefoonaanbieder. Ik moest vroeger een lokale telefoon huren wanneer ik bijvoorbeeld naar Australië reisde (aangezien Amerikaanse telefoonbedrijven niet op een aardige manier met andere bedrijven wilden omgaan), maar de laatste jaren is mijn grootste zorg dat iemand van thuis mij per ongeluk om 3 uur 's ochtends lokale tijd wakker belt.

Hoe oproepen werken in auto's en vliegtuigen -- Dit kan redelijk eenvoudig lijken, maar het wordt ingewikkelder omdat wij als gebruikers van mobiele telefoons de slechte gewoonte hebben om terwijl we telefoneren niet op één plaats te blijven en ons soms met grote snelheid verplaatsen. Hiervoor werken de basisstations en MSC samen om je oproep door te geven naarmate je van antenne naar antenne gaat. Dit is tegenwoordig wat gemakkelijker omdat we van het oude analoge systeem (waar je telefoon een eigen kanaal moest hebben om te spreken) naar de nieuwe digitale systemen zijn overgeschakeld (waar één kanaal kan worden gedeeld door meerdere telefoons, net zoals bij een computernetwerk). Al je gesprekken wordt digitaal gecodeerd en het telefoonsysteem stuurt ze dan rond als nodig.

Niet dat dit perfect werkt, vooral niet als je over de voornaamste snelweg tussen mijn woning in Phoenix en het kantoor van mijn vrouw rijdt. Sommige van die overdrachten werken niet altijd zoals voorzien, vooral als er een dode zone tussen twee antennes zit. Maar dit verklaart wel waarom het gesprek soms onverstaanbaar wordt of je de helft van de conversatie verliest, waarna alles wonder boven wonder weer normaal wordt (en met wonder boven wonder bedoel ik zelden). Wanneer we ons verplaatsen met onze telefoons, onderhandelen zij voortdurend met basisstations, die op hun beurt constant met elkaar en met één of meerdere MSC's onderhandelen.

Stel je nu voor dat je je op 10.000 meter hoogte verplaatst met een snelheid van 800 kilometer per uur. Onze mobieltjes mogen dan wel beschikken over een beperkt vermogen, maar van daarboven is de kans vrij reëel dat één telefoon tientallen antennes bereikt met bijna gelijke signaalsterkte. Dit is de voornaamste reden waarom je je mobieltje niet in een vliegtuig mag gebruiken; Wikipedia legt dit verder uit. Nieuwere vliegtuigen zijn heel goed afgeschermd tegen interferentie en zouden geen problemen mogen ondervinden (al blijven mobieltjes volgens sommige onderzoeken een risico), maar al dat gewissel van basisstation en traceren van telefoons werkt heel verwarrend voor het mobiele-telefoonnetwerk. De systemen die sommige luchtvaartmaatschappijen buiten de Verenigde Staten in hun vliegtuigen installeren creëren een klein mobiel netwerk in het vliegtuig zelf, zodat je telefoon zich met een beperkt vermogen verbindt met het systeem van het vliegtuig, dat dan vervolgens zorgt voor de gesprekken met de grond.

Even terzijde: de belangrijkste reden waarom luchtvaartmaatschappijen je vragen om alle elektronica uit te schakelen bij het opstijgen en landen is opdat je niet wordt afgeleid en dat je in noodgevallen de instructies kunt horen en opvolgen.

Waarom sms-berichten werken als je telefoon niet overgaat -- Die hele afhandeling van telefoongesprekken gebeurt in de achtergrond zonder dat je er erg in hebt, want zoals iedereen die wel eens een spionagefilm heeft gezien je kan vertellen, heeft je telefoon voortdurend contact met het netwerk. Dit gebeurt via aparte kanalen voor signalen en boodschappen, die gescheiden zijn van de kanalen die we gebruiken voor gesprekken. Op die manier wordt je telefoon om te beginnen geregistreerd op het netwerk en wordt de verbinding doorgegeven (of verbroken) als je je van het ene basisstation naar het andere verplaatst.

Vroeg tijdens de ontwikkeling van het gsm-protocol leek het iemand wel handig om een klein deel van die signalen te benutten voor het sturen van berichten naar je telefoon. Zo werd het mogelijk om tekstberichten tot 160 tekens over het signaleringskanaal te sturen. Het aanvankelijke idee was om je zo te kunnen laten weten dat je voicemail had, maar toen bedacht iemand dat het aardig zou zijn om ook korte tekstberichten te sturen en zo werd de sms (short message service, korte-berichtendienst) geboren.

Dit is waarom je soms wel voicemail-meldingen krijgt, terwijl je telefoon niet is overgegaan. Als alle lokale gesprekskanalen in gebruik zijn, kan de verbinding niet tot stand gebracht worden en moet de beller een bericht achterlaten, maar aangezien de melding over het signaleringskanaal gaat, bereikt het je meteen. Een leuk bijkomstig voordeel is dat sms-berichten vaak doorkomen wanneer gewoon telefoonverkeer vastzit. In mijn part-time werk bij het rampenbestrijdingsteam gebruik ik vaak sms wanneer ik er niet in slaag te bellen. Als je weer eens bij een megaconcert, grote wedstrijd of keynote-lezing van Steve Jobs bent, zou je sms kunnen proberen in plaats van met je buren te vechten om de schaarse gesprekskanalen.

De Multimedia Messaging Service (mms - multimedia-berichtendienst) die Apple om mysterieuze redenen niet ondersteunt op de iPhone gebruikt ook sms. In dit geval bevat het berichtje een speciale koppeling die je telefoon laat weten waar een foto of video die iemand met je heeft gedeeld zich bevindt.

Het nadeel van sms is dat er geen garantie is dat je bericht doorkomt en het systeem kan jou of de ontvanger ook niet laten weten dat het verzenden niet is gelukt. (Er zijn mobiele-telefoonnetwerken die ontvangstbevestiging mogelijk maken, maar AT&T biedt die optie niet).

Waarom je batterij soms sneller leegraakt -- Zoals je nu begrijpt vindt er flink wat signalerings- en berichtenverkeer in de achtergrond plaats, terwijl jij met die geweldige radio-op-batterijen in je zak rondloopt. Moderne mobiele telefoons zijn zeer efficiënt in hun stroomverbruik en benutten de signalering om zich "af te stemmen" op hun omgeving van dat moment. Krijgen ze een goed signaal, dan gebruiken ze weinig vermogen, maar hoe verder je weg raakt van het basisstation, hoe meer vermogen nodig is om de signalering te handhaven. Ben je in een zeer drukke omgeving, dan zal je telefoon wellicht moeten vechten voor ruimte op het netwerk, waarvoor meer signalen moeten worden verstuurd, wat ook weer meer vermogen kost.

Je zou twee effecten kunnen opmerken: op sommige plekken lijkt je batterij wel eeuwig mee te gaan, terwijl deze op andere plaatsen snel opraakt, hoe weinig je je telefoon ook gebruikt. Midden in een groot gebouw heeft je telefoon waarschijnlijk meer vermogen nodig om contact met het dichtstbijzijnde basisstation te onderhouden, wat batterijduur kost. Onder normale omstandigheden heb je op een bepaalde plek misschien weinig vermogen nodig, maar wanneer die plek verzadigd is met mobiele telefoons, is er meer signalering nodig, misschien met verdergelegen basisstations en is je batterij eerder op. Daarom is mijn iPhone-batterij op de Macworld Expo veel eerder op dan bij andere beurzen in Moscone Center: de iPhone-dichtheid (en dus die van AT&T-abonnees) is er significant hoger.

Waarom de iPhone-gps sneller is dan die van je auto -- Je zult onderhand het antwoord op deze vraag al weten. Telefoons houden voortdurend hun positie bij, zodat je bereikbaar bent voor gesprekken. Wanneer je daarentegen een gps aanzet, moet deze jouw positie nagenoeg vanuit het niets bepalen. Je gps zoekt speciale signalen van satellieten en vergelijkt het tijdsverschil hiertussen om jouw positie te bepalen. Als je een gps voor het eerst uit zijn doos haalt, heeft hij geen idee waar je je op aarde bevindt. Het kost dan ook een paar minuten signalen zoeken en gegevens downloaden om een nauwkeurige plaatsbepaling te krijgen. Zet je hem daarna weer op min of meer dezelfde locatie aan, dan zal hij, tenzij de vorige keer heel lang geleden is, de satellieten sneller vinden, maar hij is voor de plaatsbepaling uiteindelijk afhankelijk van de satellietsignalen.

Je iPhone gebruikt een slimmigheidje. Om het 911-alarmnummer beter van dienst te zijn, proberen alle mobiele-telefoonsystemen tegenwoordig je fysieke locatie tot op zo'n 150 meter nauwkeurig te bepalen (buiten de Verenigde Staten ligt dit iets anders). Vandaar dat de telefoon dankzij het netwerk al een behoorlijk goed idee heeft waar je bent, nog voordat de gps zijn werk begint te doen. Als je in de buurt van een wifi-netwerk bent, dan geeft de plaatsbepaling van de iPhone, die samenwerkt met Skyhook Wireless, wellicht een nog exactere locatie aan. Daardoor heeft de gps van de iPhone nu al een behoorlijk idee in welke richting die satellieten gezocht moeten worden, terwijl de navigatie in je auto ze van nul af aan moet zoeken (of op basis van je laatste locatie op het moment van uitzetten).

De toekomst is nu -- We zien ze als doodnormaal, maar mobiele telefoons en de netwerken erachter zijn boeiende stukjes technologie die dingen mogelijk maken die slechts een paar decennia geleden nog science fiction leken (denk aan de polshorlogeradio van Dick Tracy, de telefoonschoen van Maxwell Smart en de autotelefoon van James Bond in de film "From Russia with Love" uit 1963). De volgende keer dat je geen verbinding krijgt en je op het punt staat je frustrerende wondertje van techniek kapot te smijten, zou je kunnen overwegen om in plaats daarvan een sms'je aan je moeder te sturen.

TidBITS Volglijst: belangrijke software updates, 13 oktober 2008

Dit is TidBITS, een gratis wekelijkse technologie-nieuwsbrief met recent nieuws, bekwame analyse, en grondige besprekingen voor de Macintosh- en internet-gemeenschappen. Geef het gerust door aan je vrienden; beter nog, vraag of ze een abonnement willen nemen!

Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en websites mogen artikelen overnemen of een link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We kunnen de precisie van de artikelen niet garanderen. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.