Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering
De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.
Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:
Verder werkten mee:
Urenlang waren op 11 augustus 2008 zowel MobileMe Mail als Googles Gmail voor vele gebruikers onbereikbaar, al bleef Gmail naar verluidt wel toegankelijk voor mensen die hun mail ophaalden via IMAP of een op zichzelf staande e-mailclient. De statuspagina van MobileMe bevatte geen enkel bericht over het probleem, en na een paar uur was de toegang weer hersteld. Als Apple echt werk wil maken van een statuspagina, dan zou het op zijn minst moeite moeten doen om die ook direct te updaten (zie "MobileMe statuspagina belooft updates, maar klinkt vals", 26-07-2008). We zullen zien of Google meer uitleg geeft dan Apple, als het stof is gaan liggen.
[Zie afbeelding]
[Zie afbeelding]
Andere diensten van MobileMe en Google hadden hier, voorzover ik kon nagaan, geen last van, maar het is onrustbarend dat MobileMe alsmaar last blijft hebben van uitvallen, zelfs nu Apple beweert de initiële problemen na de overgang van .Mac naar MobileMe te hebben opgelost. Steve Jobs analyseerde het lanceren van MobileMe in een intern e-mailbericht, en hij kwam in essentie tot dezelfde conclusies als Glenn Fleishman in "Apple zegt dat MobileMe mail nu volledig werkt" (30-07-2008).
Ik heb de verschillende keren dat Gmail uitviel niet afzonderlijk gevolgd, maar over het algemeen heb ik geen klachten gehoord dat de problemen zich frequent voordeden. Al bestaan er geen garanties bij welke e-maildienst dan ook (verdraaid, mijn eigen server is ook zo nu en dan onbereikbaar geweest voor mijn handjevol lokale gebruikers), toch zouden mensen die op e-mail vertrouwen voor het uitvoeren van essentiële taken er goed aan doen om alternatieve mailaccounts te hebben voor het geval er zich problemen voordoen.
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
Omdat ik niet iemand ben die tijd overhoudt in afwachting van een vergadering, tijdens forensenverkeer of in rijen staan heb ik soms gemengde gevoelens over de iPhone en veel tijd om de iPod touch uit te proberen heb ik ook al niet. Totdat de 2.0 software verscheen kon ik zelfs geen toepassing bedenken die één van mijn Macs niet beter kon. Maar nu ik software kan downloaden uit de App Store is de iPod touch nuttiger geworden.
Kort geleden viel me echter iets interessants op toen ik door de lijst met belangrijkste applicaties heenging: ze zijn bijna allemaal puur vermaak. In de top 100 van dit moment zie ik ongeveer 36 programma's die de functionaliteit van de iPhone zeggen uit te breiden, of beloven om je leven eenvoudiger te maken. Maar zelfs dat aantal is misschien te hoog, omdat die lijst vier voice-recorders bevat, drie conversie-programma's, drie programma's die de accelerometer gebruiken om stijgingshoeken te berekenen, twee wachtwoordbeheerders, een paar caloriemeters en een aantal programma's die je helpen om restaurants in de buurt of andere diensten te vinden. Dan blijven er nog een paar over met kennelijk unieke mogelijkheden:
Van de gratis programma's lijken maar 28 van de top 100 nuttig op de een of andere manier en als je de dubbelingen weglaat, blijven er opnieuw veel minder over. Een aantal komt dan ook nog niet verder dan geven van nieuwsberichten gecombineerd met reclame, het instellen van de kleur voor je scherm en een paar dienstenzoekers op basis van lokatie. De paar die dan overblijven zijn:
Begrijp me niet verkeerd: ik heb niets tegen het spelen van spelletjes op de iPhone en bij tijd en wijle doe ik dat soort dingen ook. Maar voor velen van ons is de tijd zo schaars (en/of de iPhone zo duur) dat iPhone-programma's zouden moeten helpen om tijd te besparen in plaats van het te verknoeien.
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
Ons bezoek aan Wales en Engeland onlangs heeft een grote hoeveelheid foto's opgeleverd, niet alleen die van mij, maar ook van Tristan die nu, op negenjarige leeftijd, oud genoeg is voor een echte digitale camera. Hij maakt ook heel behoorlijke foto's (aan het eind van het artikel staan een paar foto's van ons in kastelen!). Omdat ik geen zin had om mijn Canon PowerShot SD870 IS te moeten delen hebben we voor hem de wat goedkopere PowerShot SD 850 IS aangeschaft, speciaal voor deze reis. De keuze voor dit model was weloverwogen, omdat beide cameras dezelfde USB kabel, SD kaarten, batterijen, en batterijlader kunnen gebruiken (zodat we dit soort randapparatuur niet dubbel mee hoefden te zeulen). Bovendien kende Tristan de Canon-interface al en verder is de beeldstabilisatie een groot voordeel. Het resultaat was dat hij vrij kon rondrennen door de kastelen van Wales, onderwijl foto's makend en ons vertellend wat er allemaal te zien was. Aan het eind van de reis had hij bijna 1000 foto's gemaakt, zelfs nadat we hem geleerd hadden om de echt slechte foto's al op de camera te verwijderen; mijn eigen score op deze 10-daagse reis was in dezelfde orde.
Dat betekent ongeveer 10 Gb aan fotobestanden; van te voren wist ik natuurlijk niet hoeveel foto's we zouden nemen, maar ik wist wel zeker dat het er veel zouden worden. Daarnaast had ik me voorgenomen om er voor te zorgen dat we tijdens deze reis er voor zouden zorgen dat we altijd minimaal twee duplicaten van elke foto zouden hebben, op fysiek verschillende locaties.
Mijn eerste gedachte was "internet backup", maar ik realiseerde me als snel (en correct, zo bleek later) dat het niet mee zou vallen om elke dag een bruikbare wifi-verbinding te vinden. En zelfs als we toegang tot het internet hadden was er vaak niet voldoende bandbreedte om honderden megabytes aan foto's te uploaden. (Denk er om dat in ADSL de uploadsnelheid vrijwel altijd veel lager is dan de download snelheid.) Als je er zeker van bent dat je vaak genoeg snel internet kunt vinden en je elke dag tijd genoeg hebt om je foto's te uploaden, zou je je foto's bijvoorbeeld via Flickr kunnen backuppen, of anders naar een server waar je over kunt beschikken.
Mijn volgende idee was om de foto's op een iPod te zetten, maar geen van onze iPods heeft veel vrije ruimte; nou hadden we natuurlijk een iPod speciaal voor deze reis leeg kunnen maken, maar dan nog zijn er een aantal struikelblokken voor het downloaden van foto's van onze camera's naar de iPod. Apples iPod Camera Connector kost maar 29 dollar, maar hij zou traag zijn, hij vreet batterijen, ondersteunt geen RAW fotobestanden en werkt maar met een paar iPod-modellen. (Belkin had ooit twee producten waarmee je foto's op een iPod kon zetten, maar die zijn kennelijk allebei niet meer leverbaar.) Omdat ik toch al van plan was om mijn MacBook mee te nemen was er ook geen noodzaak om foto's op een iPod te bewaren in plaats van op de MacBook. Als je zonder laptop op reis gaat, mét een ondersteunde iPod, zou dit een mogelijkheid zijn.
Waar ik eigenlijk naar op zoek was, maar wat ik niet kon vinden, is een apparaatje waarmee je eenvoudig een reservekopie van een SD-kaart naar een tweede kaart zou kunnen maken. Omdat SD kaarten zo klein en goedkoop zijn zou het een ideale oplossing zijn om ze te gebruiken om je primaire SD kaart te backuppen en de kopie te bewaren op een andere plaats dan waar de camera zich bevindt. Als een dergelijk apparaatje bestaat, kon ik het in ieder geval niet vinden, in tegenstelling tot het grote aanbod aan diensten voor het vermenigvuldigen van flash kaarten.
De oplossing die ik koos, en die afhankelijk is van de beschikbaarheid van een laptop onderweg, was deze: elke avond zouden Tristan en ik de overduidelijk slechte foto's op de camera al van de kaart verwijderen; daarna zouden we de camera's één voor één aan de MacBook hangen, en de foto's in individuele iPhoto-bibliotheken opslaan. (Als je de optie-toets ingedrukt houdt als je iPhoto opstart kun je een nieuwe bibliotheek aanmaken, of een andere dan de standaard-bibliotheek openen.) Ik gebruik iPhoto '08, waarmee het mogelijk is om bijvoorbeeld alleen nieuwe foto's binnen te halen, en de reeds in de bibliotheek aanwezige foto's te verbergen. De foto's werden na import niet van de kaart verwijderd. Voor beide camera's had ik een 4 Gb kaart aangeschaft, daarnaast had ik voor mijn camera een tweede 4 Gb kaart, en voor Tristan's camera een 2 Gb exemplaar. Omdat ik ook nog wat omvangrijke filmpjes had opgenomen was mijn eerste kaart na 7 dagen vol. Tristan had genoeg aan zijn eerste kaart.
Het resultaat van deze aanpak was dat we, door elke avond de foto's van die dag in iPhoto te importeren, we van elke foto twee duplicaten hadden, één op de MacBook, die normaliter overdag achter slot en grendel lag op onze hotelkamer of in de auto, en één in de camera, die we altijd bij ons hadden als we onderweg waren. Toen mijn eerste kaart vol was heb ik die bij Tonya in haar heuptasje gestopt, dat ze altijd bij zich droeg.
In het geval dat de MacBook uit onze auto of hotelkamer gestolen zou worden, zouden we alle foto's in ieder geval nog op de SD-kaarten hebben en diefstal of stukgaan van één of beide camera's overdag zou uitsluitend het verlies van de foto's van die dag tot gevolg hebben. Voor deze aanpak hadden we niet meer dan enkele minuten per avond nodig, wat op vakantie een groot voordeel is; bovendien was het nu, met iPhotos e-mail mogelijkheden, kinderlijk eenvoudig om regelmatig wat kiekjes naar familie thuis te e-mailen.
Hieronder zie je een paar foto's van onze reis (Tristan heeft de eerste drie gemaakt; de vierde is van mij):
Adam and Tonya voor het valhek van Castell Coch
Tonya op de muren van het middeleeuwse stadje Conwy
Adam tussen de ruïnes van het kasteel van Rhuddlan (en kijk ook eens naar de Photoshop bewerking van onze goede vriend Jeff Porten)
Tristan in een doorgang op de muren van Conwy
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
Hier bij TidBITS is Sky Dayton een oude bekende. Hij is de oprichter van EarthLink, een van de eerste bedrijven die groot is geworden met het verschaffen van internet-inbelverbindingen voor het grote publiek. EarthLink heeft bekendgemaakt dat Sky afscheid zal nemen van zijn huidige positie binnen het bedrijf (hij is alleen nog lid van de Raad van Bestuur), 14 jaar nadat hij het bedrijf is begonnen.
Het leek ons goed eens in te gaan op de geschiedenis van Sky en EarthLink, daar Sky betrokken is geweest bij een aantal cruciale gebeurtenissen die de gewone man toegang heeft verschaft tot het internet. Dit gebeurde door drie aparte revoluties: inbellen, wi-fi hotspots, en draadloze netwerken.
De floPPPy -- Een jaar voordat Sky EarthLink oprichtte, schreef TidBITS-uitgever Adam Engst een enorm boekwerk, de "Internet Starter Kit for Macintosh" (zie, uiteraard "The Internet Starter Kit for Macintosh", 27-09-1993). Het was een van de eerste boeken over het gebruik van het internet en het was zeker eén van de populairste.
Bij de tweede uitgave van het boek, in 1994, voegde Adam een floppy van 1,4 MB toe, met daarop een verzameling Macsoftware waarvan alleen al de namen mij hartzeer bezorgen: Anarchie, MacTCP, InterSLIP, MacPPP, TurboGopher en zo verder (zie "Internet Starter Kit for Macintosh, Second Edition", 24-10-1994). EarthLink Network (de oorspronkelijke naam) wordt genoemd in het artikel bij verschijning omdat ze een aangepaste versie van het boek hadden gekocht met een installatieschijfje dat een Mac kon instellen voor hun netwerk.
Adam merkte later op (in "EarthLink Network Sponsoring TidBITS", 25-03-1996) dat hij er deels verantwoordelijk voor was dat Sky EarthLink oprichtte, omdat hij Sky ervan weerhouden had een softwarebedrijf te beginnen dat een totaalprogramma, gericht op internettoegang, zou gaan maken. Een paar bedrijven waren daar toen al mee bezig: America Online, CompuServe, Prodigy en anderen hadden geïntgreerde software voor hun afgeschermde tuintjes en ook was er The Pipeline, een inbelprovider uit New York City, opgericht door schrijver James Gleick en een technische partner.
In plaats daarvan koos Sky voor het opstarten van EarthLink en begon zo een patroon dat hij volhield met de drie unieke bedrijven die hij heeft opgericht. Met EarthLink week hij af van de gebruikelijke methode om hoeveelheden modems te installeren in schakelruimten van telefoonbedrijven en deze fragiele infrastructuur vervolgens tot gekmakens toe te moeten repareren en onderhouden. In plaats daarvan leasde hij capaciteit op bestaande netwerken die waren gebouwd om creditcard- en andere transacties te verifiëren.
Dat bleek een verstandig besluit. In de loop van de tijd ging ieder inbelbedrijf, behalve een paar grote locale internetaanbieders, over tot het leasen van ruimte op een van de nationale netwerken, of kocht een deel van zo'n provider, zoals Microsoft deed met UUNET. (UUNET was in 1990 de eerste commerciële internet provider; het werd later gekocht door MFS, dat op zijn beurt door Worldcom werd gekocht, dat samenging met MCI, uiteindelijk MCI Worldcom werd, CompuServe en AOL's netwerkdivisies opkocht, instortte omgeven door fraude en slecht management, omgedoopt werd tot MCI, en verkocht werd aan Verizon.)
Verzamelen, niet bouwen -- In 2000 kreeg Sky stilletjes geld los en startte, onafhankelijk van EarthLink, Boingo Wireless op, een bedrijf dat onafhankelijke hotspot-netwerken samenvoegde tot een dienst waarmee je met een abonnement tegen een vast tarief overal toegang had. Boingo was aanvankelijk meer een softwarebedrijf waar een dienst aan verbonden was, want het bedrijf moest een programma schrijven dat moest kunnen omgaan met de duizenden mogelijkheden om in te loggen op een WiFi-hotspot.
Ik schreef voor het eerst over Boingo op mijn nieuwe WiFi Networking News site (toendertijd 802.11b Networking News genoemd) met "Public Space Wi-Fi's Transforming Event" toen zij in december 2001 in de openbaarheid kwamen. Boingo begon met 750 hotspots in de USA; op dit moment staan er 60.000 lokaties onder kontrakt in de USA, en 100.000 over de hele wereld met plannen voor een vast tarief voor alleen in de USA of voor alle lokaties.
Boingo introduceerde het concept van hotspots met een vast tarief, was een van de eerste aanbieders met een 24-uurs netwerktoegang voor een vaste tarief en was de eerste samenvoeger van hotspots die ik ken. Daarvoor probeerde men grote hotspot-netwerken te bouwen op basis van roaming, waarin het ene netwerk gebruikers van een ander netwerk toestond om in te loggen (in ieder geval in de USA zonder extra vergoeding) met dezelfde toegangscode die men had voor het eigen netwerk. Samenvoeging is fundamenteel verschillend, waarbij de samenvoeger maar overeenkomsten moet zien af te sluiten om het bereik van het netwerk uit te breiden, terwijl de toegang zo eenvoudig mogelijk moet zijn voor de gebruiker.
Sky werd in 2006 de baas van een nieuw bedrijf, Helio, een zogenoemde "mobile virtual network operator" (MVNO), omdat het bedrijf toestellen en toegang verkocht maar zelf geen netwerk had. MVNO's zoals Boingo en aanbieders van WiFi voor een vast tarief, verkopen aan hun klanten toegang tot netwerken van anderen. Sky wilde de allernieuwste toestellen uit Zuid Korea leveren in de USA om te concurreren met de aanbiedingen in een wereld voor de komst van de iPhone's en de BlackBerry's.
Helio was een joint venture van SK Telecom en EarthLink, die ieder 50% hadden van het aandelenkapitaal en ze eisten dat Sky zijn functie van directievoorzitter van EarthLink zou opgeven om een belangenconflict te voorkomen met de directie van Helio (als "gewone" directeur van EarthLink kon hij aftreden toen Helio in beeld kwam) hoewel hij directievoorzitter bleef bij Boingo, een functie die hij nog steeds bekleedt.
De samenwerking tussen EarthLink en Helio en de poging om een stedelijk Wi-Fi-netwerk te bouwen die ik ruimschoots behandelde (velen zeiden zelfs genadeloos) in Wi-Fi Networking News kwam helaas tot een einde. De afdeling Steden begon in 2005, en in 2007 werd de stekker eruit getrokken (met een trapsgewijze afbouw tot augustus 2008) vanwege een combinatie van politieke, technische en tijdsgebonden oorzaken. Helio werd onlangs verkocht aan Virgin Mobile, de grootste MVNO in de USA, nadat EarthLink haar aantal aandelen behoorlijk had verminderd.
EarthLink is op dit moment enigszins in de problemen. Inbeltoegang is nog steeds een melkkoe, maar de opbrengsten nemen wel af. De pogingen van het bedrijf om over te stappen op DSL en kabel liepen vast op juridische beslissingen, veranderingen in regelgeving, en wetten die zelfstandige bedrijven afhielden van onbeperkte toegang tot de laatste meters: de kabels van de telefoonmaatschappijen en bij de mensen thuis. (De toegang tot EarthLink verschilt, maar DSL wordt voornamelijk aangeboden door telefoonmaatschappijen voor een prijs die hoger ligt dan de kortingstarieven voor zakelijke klanten.)
Zonder de mogelijkheid om EarthLink-internet over DSL of de kabel aan te bieden, ingekocht voor een redelijk grootgebruikerstarief, is het vermogen van EarthLink beperkt om haar gebruikers die meer willen dan inbellen te behouden en om nieuwe klanten aan te trekken. Daarom is het aanbieden van GSM en grootschaliger WiFi, die beide niet echt aanslaan, een duidelijke gok.
Het is schandalig, maar het recente verleden van EarthLink is een soort gedenkteken voor de vaststelling dat Bell en de andere grote kabelbedrijven eigenljk concurrentie zouden moeten toestaan. Rechters, beheerders en wetgevers zeggen allemaal wel mee te willen werken, maar werpen voornameljk barrricades op.
Verbonden en Verbroken -- Adam en ik hebben de afgekopen jaren diverse keren gesproken en gecorrespondeerd met Sky, en we hebben hem ook wel eens ontmoet. Hij is charismatisch, technisch vaardig, en een kei op marketinggebied. Ik heb geen idee wat zijn volgende zet zal zijn, maar als zijn inzet in het verleden een indicatie is, dan zal die slim en aantrekkelijk zijn, met tomeloze inzet en vertrouwend op andere bedrijven.
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
Naarmate ik meer gps-toestellen voor autonavigatie bespreek (zie onze reeks "Find Yourself with GPS"), wordt het steeds duidelijker dat de fabrikanten lijden aan featuritis. Het is niet omdat het toestel uitgerust is met een kleuren-lcd-scherm en een luidspreker dat je er per se de mogelijkheid voor foto-diavoorstellingen en een mp3-speler in moet proppen. En het is ook niet omdat elke gps in essentie een heel kleine computer is, dat je de gebruiker de mogelijkheid moet geven om bijna elke optie aan te passen - geeks houden hier misschien wel van, maar veel andere mensen zullen in de war raken en het gewoon bij de standaardinstellingen houden.
Mijn nieuwste testtoestel, de nüvi 255W van Garmin (€280), behoort tot het instapgamma van Garmin, maar biedt wel precies alle functies die je nodig hebt voor een geslaagd navigatietoestel voor in de auto. Veel niet-essentiële items van de optiescorelijsten ontbreken, wat zich uit in een lagere prijs en een eenvoudiger gebruik. Van alle toestellen die ik tot nu heb gebruikt staat dit toestel dan ook hoog in mijn top-10.
Eenvoudige hardware -- De elegantie van de 255W begint bij zijn hardware, al zijn dergelijke eenvoudige ontwerpen nu gewoner dan enkele jaren geleden, toen gps-toestellen nog vol fysieke knoppen stonden. Er zit slechts één schuifknop linksboven op het toestel, en die wordt gebruikt om het toestel in en uit te schakelen. De schuifknop schuift heel slim naar links om het toestel in of uit te schakelen, en wordt naar rechts geblokkeerd om het toestel op uit te vergrendelen (of als het aan staat, om het scherm te blokkeren). Deze schuifknop werkt precies zoals ik verwachtte, en dit in tegenstelling tot de aan/uit-schakelaar van de TomTom Go 720, die me constant irriteerde (zie "Terug achter het stuur met de TomTom Go 720 GPS", 27-05-2008).
Via een sleuf voor SD-kaarten aan de linkerkant kunnen kaarten worden toegevoegd (Garmin stuurde me een toestel met kaarten van Noord-Amerika voorgeïnstalleerd, samen met een SD-kaart met kaarten van Europa, aangezien ik de meeste van mijn testen deed in het Verenigd Koninkrijk). Als een SD-kaart JPEG-afbeeldingen bevat, kan de 255W ze weergeven met het ingebouwde programma voor fotoweergave, al gaat dit wel nogal traag voor afbeeldingen met veel megapixels. In theorie kun je om het even welke afbeelding laten verschijnen bij het opstarten, maar een foto van 2,7 MB slaagde er in het apparaat volledig te verlammen.
Het enige andere zichtbare op de buitenkant van het toestel is een USB-aansluiting waarmee je de 255W aansluit op de voertuigvoedingskabel of een computer (waarbij de batterij ook opgeladen wordt). Toen ik de gps aansloot op mijn MacBook, verscheen hij op het bureaublad als een externe schijf, en zo kon ik een JPEG van 28K naar de juiste map kopiëren en instellen als opstartafbeelding. Wanneer de gps aangesloten is via USB, kun je via de downloadbare WebUpdater-software van Garmin ook updates installeren en, naar ik vermoed, nieuwe kaarten, al waren de kaarten van mijn toestel actueel. Ik heb op deze manier de firmware van mijn toestel geüpdatet. WebUpdater was gemakkelijk te gebruiken, al vraagt het je, net zoals de TomTom Home-software, niet om het toestel van het bureaublad te verwijderen wanneer de update klaar is. In plaats daarvan zegt de software alleen dat je het toestel los moet koppelen van de computer. Dit zou duidelijker moeten zijn.
Met zo weinig fysieke regelaars wordt het kleuren-aanraakscherm van de 255W voor alles gebruikt. Het is een breedbeeldscherm van 11 cm met 480 x 272 pixels en vrij goed leesbaar in fel zonlicht, wat niet altijd het geval was bij andere modellen. Het aanraakscherm reageerde vrij goed, al typte ik sneller dan de audio-feedback van de 255W kon bijhouden, niet een heel grote ergernis.
De 255W heeft een ingebouwde lithium-ionbatterij. Garmin geeft wel een autonomie van "tot 4 uur" op, maar in mijn testen haalde hij slechts ongeveer 3 uur, wat ongeveer even lang is als de TomTom Go 720. Dat volstaat voor de meeste toepassingen, en omdat de 255W dunner is dan veel andere gps-modellen, kun je hem gemakkelijk in je zak of handtas stoppen of dragen tijdens het lopen. Dit hebben we enkele keren gedaan toen we de auto hadden geparkeerd en dan op stap gingen in steden in Wales.
Garmin heeft ook goede hardware voor de auto geleverd: een houder waarin de 255W wordt vastgeklikt en een afzonderlijke zuignap met een kogelgewricht voor de houder. Ik kon de zuignap altijd zonder problemen vastmaken op de voorruit van verschillende auto's, ze was stabiel en toch aanpasbaar. Je kunt de 255W gemakkelijk uit de houder nemen wanneer je uit de auto stapt; de enige verbetering (die natuurlijk de productie ingewikkelder gemaakt zou hebben) zou een netaansluiting op de houder zijn geweest, zodat je de houder aangesloten kon laten wanneer je de 255W meenam. Nu moest ik het netsnoer eruit trekken telkens wanneer ik uitstapte en er daarna weer insteken, ietwat vervelend zodat ik het vaak niet deed als de batterij van de 255W nog voldoende opgeladen was voor de rest van de reis.
Gefocuste interface -- Waar de 255W zich echt in onderscheidt van de TomTom Go 720 is de gefocuste interface. De interface van de TomTom bevat ontelbare schermen met regelaars en opties, en je kunt er maar in één richting doorheen navigeren. De 255W biedt daarentegen slechts vijf belangrijke schermen: het hoofdscherm, de kaartpagina, Waarheen?, Extra en Instellingen.
Op het hoofdscherm staan grote knoppen voor Waarheen? en Bekijk Kaart, en kleinere knoppen voor de minder gebruikte Extra en Volume (deze laatste doet precies wat je verwacht: het veranderen van het volume). Op het hoofdscherm staat ook een balkje met de sterkte van het gps-signaal, het batterijniveau en de klok (waarop je kunt drukken voor snelle toegang tot het instelscherm van de klok). Als je aan het navigeren bent, staan op het hoofdscherm ook handige Stop- en Omrijden-knoppen. Je loopt niet gauw verloren in de interface, aangezien Garmin altijd een Terug-knop voorziet en omhoog-/omlaagpijlen om te navigeren tussen schermen met meerdere opties.
De knop Extra geeft toegang tot de Instellingen, en ook tot een reeks hulpprogramma's zoals een wereldklok, een rekenmachine en een programma voor fotoweergave, maar gelukkig geen mp3-speler. Echt handig was eenhedenconversiehulpje waarmee we liters naar gallons om konden rekenen, zodat we konden zien hoe verschrikkelijk duur brandstof in het Verenigd Koninkrijk nu eigenlijk is (ongeveer $10 per US gallon voor diesel). Maar een van de beste hulpjes vonden wij de Waar ben ik?-functie. Die toont je een scherm met je locatie, het dichtstbijzijnde adres, het dichtstbijzijnde kruispunt en drie knoppen voor het zoeken naar ziekenhuizen, politiebureaus en benzinestations in de buurt; vooral die laatste knop hebben we een aantal keren met succes gebruikt. Je kunt je huidige locatie ook in de favorieten opslaan, wat het eenvoudig maakt om ad hoc reisbestemmingen te creëren voor plekken die je bezoekt.
De instellingen werken zoals je zou verwachten, en Garmin heeft een goede keuze gemaakt door toegang te geven tot instellingen die de meeste mensen wensen, zonder te overdrijven. Er zijn maar zeven instelschermen: voor het systeem, de navigatie, het beeldscherm, de tijd, de taal, de kaart en de beveiliging. Een noemenswaardige instelling is onder andere de mogelijkheid om te schakelen tussen een auto-, fiets- en loopmodus (wat hoofdzakelijk de schatting van de aankomsttijd lijkt aan te passen, maar het kan ook een andere route aangeven volgens een merkwaardig algoritme dat ik niet kon doorgronden). Verder heb je de keuze tussen een QWERTY- of een ABC-toetsenbord en een brede waaier aan talen (inclusief acht Engelse stemmen met Amerikaanse, Engelse en Australische accenten). In het Verenigd Koninkrijk kozen wij natuurlijk de Engelse stem Serena, en zelfs weer thuis bleken we daar de voorkeur aan te geven. Garmin maakt een knipoog naar het grote aantal aanpassingen dat op een TomTom mogelijk is met een keuze uit zeven verschillende pictogrammen voor je auto, je kunt er nog meer van de Garmin-website ophalen. Je kunt ook kiezen welke soort wegen (onverharde wegen, snelwegen, tolwegen, carpoolstroken, enzovoort) je wilt vermijden. Toch werden we in Wales vrolijk wegen op gestuurd die, ondanks dat ze verhard waren, zo smal waren dat ze eigenlijk niet als zodanig beschreven konden worden. Het matras van ons bed in ons eerste hotel zat in dezelfde breedteklasse als sommige van die weggetjes in de buurt.
Navigatie -- Het Waarheen?-scherm van de 255W heeft tien verschillende manieren om te beginnen met navigeren. Je kunt naar je thuislocatie gaan, naar een specifiek adres, interessante plaatsen [POI, points of interest - nvdv], recent bereikte locaties, favorieten, kruispunten, extra's, steden, coördinaten met breedte- en lengtegraden, en je kunt een locatie op de kaart aanwijzen. Als je niet in buurt van je plaats van bestemming bent, dan kun je met de Nabij-knop aangeven waar de GPS moet beginnen met zoeken naar adressen en interessante plaatsen. Deze locatie blijft bewaard zolang je in het Waarheen?-scherm blijft; zodra je eruit gaat wordt je huidige locatie weer actief.
Zoals vaak het geval is bij dit soort apparaten was ook de 255W of heel goed of uiterst dom bij het vinden van bestemmingen, gewoon omdat de gegevens niet altijd compleet zijn of niet kloppen met andere bronnen. Een enkele keer bleek een adres zich in een nabijgelegen plaats te bevinden en niet waar we verwachtten. We hadden ook moeite met het vinden van Salisbury in Engeland, totdat we doorhadden dat de 255W (zoals het hoort) Wales en Engeland als twee aparte landen ziet. De gegevensbank met interessante plaatsen was soms perfect en soms absoluut nutteloos. En omdat kastelen in Wales niet altijd een adres hebben, waren sommige behoorlijk lastig te vinden. (Het blijkt dat ze bijna altijd in Castle Street staan, grappig genoeg.) De 255W kan in het Verenigd Koninkrijk niet alleen op adres maar ook op postcode zoeken, die veel specifieker is dan de ZIP-codes in de VS.
Wanneer je eenmaal naar je bestemming begint te navigeren, laat de 255W een kaartpagina zien, die je zowel in 3D als 2D kunt bekijken. Hoewel ik zelf veel liever het 3D-scherm heb, waarbij wat er voor me ligt altijd bovenaan in het scherm staat, schijnen mensen die veel ervaring hebben met kaartlezen liever de 2D-versie te gebruiken, met het noorden altijd aan de bovenkant van het scherm.
Het kaartscherm zelf is redelijk vrij van rommel. Er zit een balk aan de bovenkant met de richting en de naam van de volgende afslag en er zijn een plus- en een minknop voor in- en uitzoomen. Verder laat er een klein controlepaneel onderaan het scherm je huidige snelheid, een menuknop en de aankomsttijd zien. Als je de balk bovenaan aantikt, verschijnt er een routebeschrijving van afslag naar afslag, en je kunt vanaf dat scherm ook een overzichtskaart oproepen van de gehele route. Als je de huidige snelheid op het controlepaneel aantikt, krijg je de reisinformatie, met je gemiddelde snelheid, rijtijd en andere gegevens. Met de menuknop keer je terug naar het hoofdscherm, en als je de aankomsttijd aantikt gebeurt er niks; het zou aardig zijn als je daarmee kon schakelen tussen je aankomsttijd en de resterende reistijd tot je bestemming.
Als je het scherm op een andere plek aantikt, krijg je de 2D-kaart te zien, die je dan kunt verslepen om een algemeen beeld van je omgeving te krijgen. Het aantikken van een punt op die kaart brengt de aanwijzer naar dat punt, en als je daarna op de Ga!-knop drukt, kun je dat punt als nieuwe bestemming of als via-punt invoeren. Het is allemaal erg gebruiksvriendelijk en intuïtief. (Je kunt ook op elk gewenst moment het Waarheen?-scherm activeren om locaties te vinden en ze toe te voegen als via-punten, die dan gebruikt worden bij het herberekenen van je route.)
Wat ik bij andere gps-toestellen nog niet ben tegengekomen, is het kleine pictogram aan de linkerzijde dat de maximumsnelheid aangeeft van de weg waar je op rijdt, waardoor je gemakkelijk kunt zien of je te snel gaat. Het klopte meestal tijdens onze testperiode in de Verenigde Staten, op een enkel geval na met een verlaagde maximumsnelheid binnen de bebouwde kom of op een achterafweggetje (ik neem aan dat deze gegevens in zijn database staan, dus de fout zit in de gegevens). In Engeland kende de Garmin alleen de maximumsnelheid van 70 mijl per uur voor "dual carriageways" (autosnelwegen). Op "single carriageways" (autowegen), waar je maar 60 mijl per uur mag, en binnen de bebouwde kom (30 mijl per uur) werd het pictogram niet getoond. Dat was jammer omdat er in Engeland weinig snelheidsborden staan, eigenlijk alleen daar waar het maximum afwijkt van de drie standaardsnelheden. Voordat ik me realiseerde dat in Engeland nog steeds mijlen gebruikt worden in plaats van kilometers, had ik de 255W omgeschakeld naar kilometers, maar grappig genoeg was er in het maximumsnelheid-pictogram geen plaats voor de drie cijfers van 110 km/u. Garmin heeft deze fout inmiddels opgelost door middel van een firmware-update.
Hoewel 255W zeer goed presteerde, zonder hopeloos foute routes in ons bekende gebieden of duidelijk onjuiste instructies, was hij niet helemaal perfect. Het meest in het oog springend is het ontbreken van het ping-signaal dat de Magellan-toestellen geven wanneer je moet afslaan. Hierdoor kun je een afslag missen als je even niet op het juiste moment je aandacht erbij hebt. Dit wordt nog versterkt doordat de 255W de minst spraakzame lijkt te zijn van alle op spraak gebaseerde gps-apparaten die we hebben getest. Hij geeft niet steeds opnieuw aan dat je rechtdoor moet blijven rijden op onoverzichtelijke kruispunten of na snelwegafritten, bijvoorbeeld. Over het algemeen was dat oké, maar soms was iets meer bevestiging dat op we de goede weg zaten wel prettig geweest.
Een goede keuze -- Hoewel de Garmin nüvi 255W niet alle mogelijke opties of keuzemogelijkheden onder de zon heeft, vond ik dat in het gebruik juist een voordeel. Verdwalen in zijn interface was er niet bij, of er achteraf achter komen dat ik iets belangrijks had moeten instellen. Er onderweg mee werken ging soepel en snel. Zijn feitelijke navigatie was even goed of beter dan andere apparaten die ik heb gebruikt en zijn stemmen spreken de routeaanwijzingen en straatnamen overtuigend uit. (De juiste uitspraak blijft natuurlijk altijd een vraag, hoewel we ons in Wales graag verlieten op de door de 255W geboden uitspraak van straat- en plaatsnamen. Het valt aan te nemen dat hij de namen in het Welsh minstens even goed uitsprak als wij. Om een idee te krijgen van de uitspraak van het Welsh, d is "d", dd is "th" in het Engelse woord "the", f is "v", ff is "f" en w kan zowel een medeklinker als een klinker zijn; als klinker wordt hij als "uh" of "oe" uitgesproken. Je kunt van deze stof een overhoring verwachten.)
Mijn voornaamste wens blijft dat de gps ooit een database krijgt van nuttige en interessante locaties die aangevuld kan worden met bijdragen van gebruikers. Alle gps-apparaten die ik heb gebruikt weten heel goed nabijgelegen restaurants te vinden, om maar wat te noemen, maar ik zou graag meer informatie van het apparaat krijgen, zoals beoordelingen van gebruikers, om zo een betere keuze te kunnen maken uit de diverse eetgelegenheden. Het zou ook prettig zijn als je een notitie kon toevoegen aan een locatie, om bijvoorbeeld de toegangsprijs van een museum aan te kunnen geven, om zo onaangename verrassingen voor anderen te voorkomen. Er is nu zoveel van zulke informatie beschikbaar op het web, dat het jammer is dat die niet is ingebed in je gps onderweg.
Eigenlijk heb ik toch nog een verzoekje. Als je op lange reizen moet tanken, kun je de gps om de dichtstbijzijnde pompstations vragen. De 255W geeft die weer in een lijst met de afstand en zelfs met pijlen die de ligging ruwweg aangeven. Maar ik wil nog meer weten. Ik ben voornamelijk gebaat bij pompstations die zo weinig mogelijk aan mijn reistijd toevoegen, dus zelfs al is een bepaalde pomp op dit moment dichtbij, als hij in de verkeerde richting ligt is hij minder interessant dan een pomp die straks dichterbij zal liggen, of die wellicht een kleinere omweg noodzakelijk maakt.
Deze kleine minpuntjes en extra wensen nemen niet weg dat de Garmin nüvi 255W bewonderenswaardig functioneerde en met een adviesprijs van $349,95 [€280] raad ik hem liever aan dan andere apparaten die veel meer toeters en bellen hebben en beduidend duurder zijn. Je zou hem ook kunnen vergelijken met de nu afgeprijsde nüvi 260W (zo'n $250 bij Amazon), die naar ik meen een iets ouder model is [niet verkrijgbaar in Europa, vergelijkbaar met de Europese 250W met adviesprijs €235 - nvdv]. Die moet het doen zonder de Waar ben ik?-functie van de 255W en de mogelijkheid om te kiezen tussen QWERTY- en ABC-toetsenbordindelingen (ik weet niet welke hij dan gebruikt). Mogelijk duurt het vinden van de satellieten ook langer.
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
[De discussies waarnaar verwezen wordt zijn in het Engels, daarom hebben we de titels niet vertaald - Tb-NL.]
Accelerometer quirks --Een waarschuwing dat de iPhone niet op de goede manier wordt vastgehouden ziet eruit als iets dat door een spelontwikkelaar werd toegevoegd, niet door het besturingssysteem van de iPhone. (2 berichten)
Mail PDF in print dialog -- Lezers ontdekken hoe je ervoor zorgt dat het E-mail PDF-commando in de Druk af-dialoog Entourage gebruikt in plaats van Apple Mail. (5 berichten)
Backups self-destruct? De harde schijf met de back-ups van een lezer lijkt plotseling ongeformatteerd, maar de gegevens staan er waarschijnlijk nog op, alleen tijdelijk onbereikbaar. (3 berichten)
Google Maps Adds Walking Directions --Nog wat andere kaarten-hulpprogramma's hebben routebeschrijvingen voor voetgangers of andere transportmethoden (zoals openbaar vervoer). (2 berichten)
Phishing susceptibility -- Naar aanleiding van een artikel in Consumer Reports dat Safari afraadt voor webbrowsen discussiëren lezers over de vraag hoe groot het risico van phishing is voor Mac-gebruikers. (6 berichten)
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering
