Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering
De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.
Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:
Verder werkten mee:
Een slimme Macgebruiker, waarvan de laptop gestolen was, leidde de politie naar de vermeende dieven door gebruik te maken van Back to My Mac. Drie kamergenoten in White Plains, N.Y., hadden op 27 april 2008 voor ongeveer $5,000 aan computer en amusement apparatuur gestolen. Afgelopen dinsdag kreeg Kait Duplaga, een slachtoffer dat in een Applewinkel werkt, een tekstboodschap van een vriendin die haar op iChat zag en dacht dat zij haar computer teruggevonden had.
Zij zei nee en gebruikte de hulpscherm functie van Back to My Mac om met de ingebouwde iSight camera van haar laptop een foto van een van de dieven te maken. Daarna vond ze met behulp van gemeenschappelijke toegang tot bestanden een foto van de andere dief op haar laptop. De twee mannen die beschuldigd werden van de diefstal werden gearresteerd met inbeslagname van alle gestolen goederen in hun appartement en zij bleken vrienden te zijn van een vriendin van de kamergenoten waarvan de dingen gestolen waren.
Gelukkig voor Duplaga, hadden de verdachte boosdoeners een router aan staan met UPnP (Universal Plug and Play) of NAT-PMP (Network Address Translation-Port Mapping Protocol), zonder welke Back to My Mac zelden werkt. En ze lieten de laptop van het slachtoffer ingeschakeld op .Mac.
Ik ben bijna klaar met een boek over Back to My Mac en een ding dat ik ontdekt heb is dat de service moeilijk aan te zetten is maar ook moeilijk uit je systeem te verwijderen is. (Ik bespreek allebei in het boek.)
Ik had al eerder gehoord dat gereedschap zoals iAlertU werd gebruikt om foto's te maken van personen die jouw computer zonder je toestemming gebruiken, maar dit is de eerste keer dat ik iets verneem van speurwerk op afstand met Back to My Mac.
Iemand die commentaar op dit geval leverde op BoingBoing vroeg zich af of Back to My Mac beide kanten uitgaat - en dat is een uitermate reële en griezelige bezorgdheid. Back to My Mac gaat er van uit dat je het betreffende .Mac abonnement bezit alsmede alle computers die je hebt ingelogd in .Mac. De verdachte dieven hadden heel gemakkelijk Duplaga's machine kunnen bekijken als zij haar .Mac had aangezet en Back to My Mac had opgestart op een andere Mac, net zoals zij hen heeft bekeken.
Als je dit probleem wilt voorkomen, gebruik dan het voorkeurenpaneel van .Mac om je .Mac-aansluiting te stoppen en werk dan met Keychain Access in Programma's/Gereedschappen. Zoek alle certificaten en wachtwoorden op die betrekking hebben op jouw inlog-identiteit op .Mac en gooi ze weg.
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
Ik vind het nooit leuk als iemand me het gras voor de voeten weg maait met een spannend artikel en dit is geen uitzondering. Gelukkig heeft Adam Pash, van Lifehacker, een prima verhaal geschreven over een elegante manier om de functionaliteit van veel Canon digitale compactcamera's flink op te waarderen. De CHDK, oftewel Canon Hacker's Development Kit, is een verbetering van de bestaande firmware in de camera, die naast de bestaande firmware kan leven en de volgende opties aan je camera toevoegt:
CHDK werkt op dit moment op veel, maar niet alle modellen Canon compact camera's, dus het verdient aanbeveling om eerst het compatibiliteitsoverzicht te raadplegen vooraleer de CDHK te downloaden (en nee, voor zover ik weet zijn er geen CDHK-achtige hacks voor camera's van andere merken). Een groot voordeel van CDHK, naast uiteraard alle extra mogelijkheden die het aan je camera toevoegt, is het feit dat de firmware van je camera alleen dan wijzigt als je het expliciet activeert, waarbij de bestaande firmware niet overschreven wordt. Als je je camera opnieuw opstart [batterijen eruit en erin; nvdv] is alles weer als vanouds. Veel plezier met deze hack!
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
Wij van TidBITS proberen niet alsmaar geobsedeerd te zijn door de iPhone, er zijn al voldoende andere publicaties en programma's die dat wel doen. Maar een aantal recente gebeurtenissen is de moeite waard te worden genoemd, omdat ze wat zeggen over zowel het huidige gebruik van de iPhone als de toekomst ervan in de Verenigde Staten en de rest van de wereld.
Wifi: dan weer wel, dan weer niet, het is nogal verwarrend -- AT&T zette de laatste twee weken hun klantenwaardering onder druk door een glimp te tonen van wat ze op het gebied van gratis wifi willen aanbieden aan iPhone-abonnees op hun hotspot-netwerk. AT&T scoorde in februari 2008 door het wifi-netwerk van Starbucks over te nemen van T-Mobile (zie "Starbucks' overeenkomst met AT&T smaakt naar Apple", 12-02-2008) en begon een paar weken geleden met het overzetten van de hotspots in de stad San Antonio, Texas, waar het hoofdkantoor van AT&T staat. Men verwacht nog dit jaar alle 7.000 vestigingen van Starbucks klaar te hebben.
Maar oplettende wifi-gebruikers signaleerden een nieuwe netwerknaam, "attwifi", bij vestigingen van Starbucks tegelijkertijd met het netwerk van T-Mobile, "tmobile". Er verscheen een vierkante koppeling rechtsboven op de toegangspagina die klanten van AT&T welkom heette. Dat was niet onverwacht noch vreemd. Een lezer van MacRumors echter lijkt de eerste die het vastgelegd heeft toen er op 30 april 2008 een toegangspagina speciaal voor de iPhone verscheen die om het telefoonnummer van de abonnee vroeg om gratis toegang te verkrijgen.
Een paar dagen later was deze toegangspagina verdwenen. Op 7 mei 2008 was MacRumors weer de eerste met het nieuws dat de iPhone-abonnementenpagina van AT&T was gewijzigd met de mededeling dat de iPhone gratis toegang heeft tot 17.000 Amerikaanse hotspots die via AT&T toegankelijk zijn. Twee dagen later was die tekst verdwenen. AT&T vertelde Philip Elmer-DeWitt van het blad Fortune dat het een menselijke fout was, maar dat ze uiteindelijk gratis wifi zullen aanbieden aan iPhonegebruikers, zoals allang werd verwacht.
(Zeven miljoen Amerikaanse AT&T-privéklanten (iedereen met een DSL-lijn met 1,5 Mbps of hogere downloadsnelheid, of met een glasvezelverbinding) hebben al gratis toegang tot AT&T Wi-Fi Home. Dit is een reeks van zo'n 17.000 Amerikaanse hotspots, waaronder 9.500 McDonald's-vestigingen and 7.000 Starbucks (daar wordt nog aan gewerkt), maar niet in de meeste hotels en een aantal vliegvelden die wél zitten in het uitgebreidere Premier-roamingpakket van AT&T. Deze Premier-dienst omvat alle Amerikaanse hotspots en 53.000 buitenlandse locaties, en kost $10 extra per maand voor diegenen die in aanmerking komen voor de gratis dienst en $20 per maand voor alle anderen.)
AT&T-wifi zal uiteindelijk zeker gratis beschikbaar zijn voor gebruikers van de iPhone, maar het is op zijn minst onbegrijpelijk waarom AT&T zo klungelt met de hele Starbucks-overgang en het netwerk niet gewoon meteen vrijgeeft. Het maakt deel uit van de lange-termijn klantenbinding van het bedrijf om haar abonnees te behouden, en het zou het gebruik van je iPhone verbeteren door je snellere toegang te geven via wifi wanneer dat nodig is, zonder extra kosten.
iPhone 2.0, iPhone SDK, 3G iPhone en geen iPhones te koop -- Het is 10 mei 2008 als ik dit schrijf, en er zijn geen iPhones te verkrijgen via de online Apple Store in de Verenigde Staten of via O2, de partner van Apple in het Verenigd Koninkrijk. Dat is heel vreemd. Apple heeft gezegd dat het van plan is om zijn herziene iPhone 2.0 firmware in juni 2008 uit te brengen, tegelijk met het verschijnen van een definitieve versie van de iPhone SDK (kit voor software-ontwikkelaars), hoogstwaarschijnlijk tijdens de Wereldwijde Ontwikkelaars Conferentie (WWDC) (zie " Apple kondigt iPhone 2.0 aan en brengt daarvan ook de SDK uit", 06-03-2008).
Dit is ook het moment waarop iedereen verwacht dat de langverwachte, derde-generatie (3G) iPhone zal worden aangekondigd of uitgebracht, die het snellere HSPA [high speed packet access = toegang met hoge-snelheidspakketten - nvdv]-netwerk van AT&T gebruikt. Het HSPA-netwerk levert snelheden die volgens rapporten van AT&T gaan van een gemiddelde van 600 Kbps tot 1,4 Mbps downloadsnelheid, vergeleken met de huidige 100 tot 200 Kbps downloadsnelheid van de 2.5G iPhone.
Dus het is nogal merkwaardig dat Apple en zijn partners nu al geen voorraad meer zouden hebben. Zou dit betekenen dat de 3G iPhone klaar is om uit te komen, en dat we volgende week een verrassende mededeling gaan krijgen? Dat is moeilijk te zeggen. Ik kan niet echt geloven dat Apple de inkomsten van een volle vier weken verkoop zou opgeven alleen maar om te vermijden dat het in de tussentijd meer telefoons moet maken. Zoals gewoonlijk geven ze geen aanwijzingen en moeten we maar afwachten.
Meer carriers in Europa, Latijns Amerika en Azië/Stille Oceaan -- Terwijl het er op lijkt dat de voorraad iPhones in de Verenigde Staten en het VK nogal krap is, sloot Apple contracten af met een aantal carriers met het oog op een bredere verspreiding. Vodafone, dat een minderheidsbelang bezit in AT&T-concurrent Verizon Wireless, zal later dit jaar beginnen met het verkopen van de iPhone in gebieden waar bij elkaar enige miljarden mensen wonen: Australië, Tsjechië, Egypte, Griekenland, India, Portugal, Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika en Turkije. Apple zal zowel Vodafone als Telecom Italia de iPhone in Italië laten verkopen, en SingTel (via dochterondernemingen en werkmaatschappijen) wordt de verdeler van de iPhone in Australië, Singapore, India en de Filippijnen. Dit duidt erop dat Apple afstand neemt van zijn voormalige exclusieve-providerbenadering, aangezien Italië, India en Australië door meerdere carriers zullen worden bediend.
In het westen zal America Movil SAB de iPhone verkopen aan klanten in Mexico en 15 andere Latijns-Amerikaanse landen, en in Porto Rico. Deze firma bezit 37 percent van de markt in zijn gebied.
Apple lijkt goed op weg zijn doelstelling te halen van een totaal van 10 miljoen verkochte apparaten voor het einde van 2008. In feite lijkt het erop dat Apple denkt dat het grootste probleem ligt in het feit dat er zo'n grote, opgekropte vraag naar de iPhone is dat misschien wel de helft van de verkochte iPhones zonder slot werden gekocht of later werden gekraakt teneinde ze te kunnen gebruiken in landen die nog geen eigen carrier hebben die de telefoon aanbiedt. Het hoofd van Apples operationele activiteiten Tim Cook zei in april 2008: "We zien dit verschijnsel als de uitdrukking van een zeer sterke, werelwijde belangstelling voor de iPhone, en zodoende is het een prettig probleem om mee te zitten."
iPhone voor altijd -- Vervolgen op een origineel zijn soms knudde, maar iPhone 2.0 en de 3G iPhone, die misschien (bijna) tegelijkertijd op de markt zullen komen, zullen het product waarschijnlijk verbeteren en uitbreiden. Ik bezit een iPhone sinds de avond dat Apple ze op de wereld losliet, en hoewel hij zeker niet volmaakt is, heeft hij de laagste frustratie-plezierverhouding van welk electronisch product dan ook dat ik ooit in bezit heb gehad, en hij is naar redelijke schatting 100 keer beter dan welk mobieltje dan ook dat ik ooit gehad of getest heb. Kom op met die volgende versie!
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
Onlangs kwam ik met een tollend hoofd thuis van een vergadering van de buurtvereniging, waar ik tegenwoordig helaas penningmeester van ben. Ik had een aantal ingewikkelde dingen te doen; hoe zou ik die in vredesnaam allemaal kunnen aanpakken? Erger nog, binnen twee weken zou ik naar Portland (om te spreken op een bijeenkomst van documentatieschrijvers) en Seattle (om een oude vriend te bezoeken) afreizen, en beide onderdelen van deze reis zouden nogal wat voorbereiding vereisen. Hoe zou ik al die taken, inclusief de buurtverenigingsbezigheden, op tijd af kunnen krijgen?
Geen probleem. Zodra ik thuis kwam, schreef ik mijn hele hoofd leeg in OmniFocus van The Omni Group. Mijn hoofd was meteen weer opgeruimd: de stress was verdwenen. Bovendien kreeg ik in de twee weken voor mijn vertrek naar Portland alle taken (en meer) gedaan, zonder moeite, zonder overwerk en zonder zorgen.
Het doel van OmniFocus is om de filosofie en de technieken toe te passen van Getting Things Done [Dingen Gedaan Krijgen -nvdv] ofwel GTD. Ik kan uit ervaring zeggen dat dit ook lukt. OmniFocus is zeker de beste toepassing van GTD die ik ooit heb gebruikt. Desalniettemin raad ik het nog niet aan voor algemeen gebruik, omdat ik vind dat problemen met de interface de meeste gebruikers er nu nog van zouden weerhouden om hun gegevens naar believen te benaderen en te manipuleren.
Wat achtergrondinformatie -- Ongetwijfeld weet je ondertussen wat GTD is. Zo niet, blader dan eens door de bespreking door Jeff Porten van Mac GTD-software ("Krijg dingen gedaan met je Macintosh", 24-07-2006) en mijn eigen recensie van Thinking Rock ("Neem een stukje Thinking Rock", 09-10-2006).
In die recensie heb ik het over Kinkless GTD van Ethan Schoonover. Dit was een poging om met AppleScript OmniOutliner Pro te "misbruiken" als GTD-programma. Deze poging strandde op een aantal grote beperkingen in de interface en functionaleit van OmniOutliner, niet omdat beide partijen hun best niet deden. Terwijl Ethan op de deuren van OmniOutliners beperkingen bonkte, maakte Omni, duidelijk enthousiast over zijn pogingen, de deuren steeds breder door OmniOutliner aan te passen aan zijn wensen. Dit ging een paar jaar door zonder veel zoden aan de dijk te zetten en uiteindelijk deed Omni eindelijk wat het eigenlijk meteen al had moeten doen: ze maakten zelf een volledig GTD-programma, en OmniFocus is het resultaat. (Trouwens, ze hebben Ethan Schoonover ook in dienst genomen.)
De GTD-structuur -- De GTD-mentaliteit berust op een multi-dimensionale classificatie van elke taak. Er zijn twee hoofddimensies. De enkelvoudige, niet op te splitsen taak, die in OmniFocus een actie wordt genoemd, is doorgaans onderdeel van een project: het is een stap op de weg naar het voltooien van een grotere doelstelling. En een actie heeft doorgaans een context, de fysieke realiteit die nodig is voor het voltooien van de actie.
Als "voorbereiding voor de reis naar Portland" (een project), bijvoorbeeld, moest ik "tijdelijk de postbezorging stopzetten" (een actie) en "mijn koffers pakken" (een andere actie). Eigenlijk was koffers inpakken zo breed en onduidelijk dat ik het opsplitste in een lijst van dingen die ik niet moest vergeten mee te nemen; zo'n actie met sub-acties heet in OmniFocus een groep. Het stopzetten van de post kon alleen "in het dorp" (een context; daar is namelijk het postkantoor), het inpakken van spullen kon alleen "thuis" (een andere context). Het idee is dat een context, indien van toepassing, kan worden gekoppeld aan andere acties. Als ik bijvoorbeeld naar het dorp ga, kan ik meteen van de gelegenheid gebruik maken om mijn "in het dorp"-acties te voltooien die in de diverse projecten staan.
Om dit te weerspiegelen schakelt het OmniFocus-venster heen en weer tussen twee complementaire modi. In Project-modus (zo noem ik het; OmniFocus, duidt het mijns inziens verkeerd aan als "Planning-modus") worden projecten, hun groepen en hun acties hiërarchisch weergegeven, waarbij de context van iedere actie daarnaast getoond wordt in een kolom; een zijbalk (zoals bij iTunes) groepeert de projecten in mappen voor eenvoudige classificatie en toegang. In Context-modus worden contexten en hun acties weergegeven als een hiërarchie, waarbij elk project van een actie apart wordt getoond in een kolom. De zijbalk groepeert de contexten onderling hiërarchisch.
Er zijn eigenlijk drie soorten projecten of groepen. Een sequentieel project of actie in een groep moet in een bepaalde volgorde worden uitgevoerd, terwijl parallele projecten of acties in een groep in willekeurige volgorde kunnen worden gedaan. Een project kan ook een lijst van enkelvoudige acties zijn, hetgeen betekent dat het eigenlijk helemaal geen project is, maar een handig bij elkaar zetten van niet-gerelateerde taken. Deze verschillen zijn relevant voor wat er gedaan dient te worden: in een sequentieel project of groep "blokkeert" de eerste nog niet voltooide actie alle volgende (ze kunnen niet uitgevoerd worden).
Time and Tide -- OmniFocus heeft ook een inspector-venster, dat onderverdeeld is in vier panelen: actie, groep, project en context. Het inspector-venster is er deels om gemakkelijker toegang te bieden tot specifieke instellingen die niet meteen zichtbaar zijn in de interface van het hoofdvenster (zoals bijvoorbeeld "Moet aan een nieuw aangemaakte actie in dit project automatisch een context worden toegekend, en zo ja, welke?"), en deels om de tijdsdimensie te bepalen: een actie, groep of project kan een geschatte duur hebben, een begindatum, een datum waarop het af moet zijn en een datum waarop het klaar is, of kan periodiek of herhalend zijn.
Er zijn ook outline-kolommen voor geschatte duur, begindatum en datum waarop het klaar moet zijn. Er is helaas geen outline-kolom voor de datum waarop het klaar is, wat betekent dat je niet zo maar even kan nakijken welke acties op een bepaalde datum zijn afgewerkt. Erger nog, in de outline wijst niets erop dat een herhalende actie herhalend is. Wanneer je dus een herhalende actie als klaar afvinkt, verschijnt die gewoon weer zonder vinkje, klaar voor de volgende herhaling, en tenzij je in de inspector kijkt, begrijp je niet waarom.
Volgens mij is de rol van het inspector-venster hier het probleem. Het hoofdvenster zou op de een of andere manier alle belangrijke informatie over elke actie moeten weergeven. De inspector kan wel dienen als handige secundaire interface, maar je zou nooit de inspector moeten raadplegen om iets te weten te komen of iets te doen. Extra kolommen, en misschien labels voor herhalende acties, zouden moeten volstaan.
Een ander probleem is dat de tijdsdimensie eigenlijk een kalendercomponent vereist, met o.a. kalenderweergaves en een soort herinneringsberichtensysteem. (OmniFocus kan synchroniseren met iCal, maar acties worden iCal-taken en geen activiteiten, zodat ze niet in de kalender van iCal verschijnen; synchroniseren is dus vrij nutteloos. Omni kan altijd eens In Control raadplegen, het reeds lang verlaten maar nog steeds ongeëvenaarde meestermodel van een outliner met kolommen met zoeken, filteren en uitstekende kalenderintegratie.)
Dingen erin krijgen -- Net zoals Thinking Rock heeft ook OmniFocus een brainstorming-modus waar je acties gewoon invoert in de volgorde waarin je er aan denkt. Dergelijke acties komen in een speciaal deel terecht met de naam Inbox. Je kunt acties rechtstreeks invoeren (typ een actie, druk op Return, typ de volgende actie, druk op Return), of onrechtstreeks van elders: ofwel via een "venster voor snelle invoer" dat je opent met een globale sneltoets vanuit om het even welk programma, of je kunt geselecteerde tekst kopiëren uit een willekeurig programma naar de Inbox via een Voorziening.
Het idee is dat je af en toe de Inbox bekijkt en de inhoud opruimt. Dit kan bijvoorbeeld door aan elke Inbox-actie een project en een context toe te kennen; je kiest vervolgens Clean Up [Ruim op], waardoor de acties vanuit de Inbox naar de toegewezen projecten worden verplaatst. Een andere manier is door een Inbox-actie naar zijn "echte" locatie bij de acties van een project te te slepen (dit is gemakkelijker wanneer je een tweede venster opent).
Sommige acties ("De wereld proberen over te nemen") zijn wel het nastreven waard, maar momenteel niet uitvoerbaar. Voor dergelijke acties zou ik graag een aparte plaats hebben, zodat ze dan wel uit het oog zijn, maar nog niet uit het hart. In Thinking Rock kan ik dergelijke acties in een eenvoudige lijst van "toekomstige items" en "informatie-items" zetten; in OmniFocus kan dit niet. Ik heb geprobeerd een "Onmogelijk" project te maken, maar de acties ervan doken toch op bij mogelijke acties. Ik los dit op door het "Onmogelijke" project te markeren als "On Hold [in de wachtstand]".
Een ernstiger probleem is de vreemde status van de Inbox. Voor mij zijn acties in de Inbox acties, maar OmniFocus is het daar niet mee eens. Ik kan bijvoorbeeld een context toekennen aan een Inbox-actie, maar er verder niets mee doen omdat ik niet goed weet wat er verder mee aan te vangen. In de Context-mode worden dergelijke acties helemaal niet weergegeven. Dat deugt toch niet, lijkt me.
Dingen eruit krijgen -- De reden om een Getting Things Done-progamma te gebruiken is om dingen gedaan te krijgen. Daarvoor moet je eerst de status van alles weten: welke acties er zijn, wat je nog moet doen. Kortom, je moet te weten komen wat je nog moet doen. Dan, wanneer je iets hebt gedaan, moet je een manier hebben om aan te geven dat het gedaan is.
Om je te helpen uitvissen wat je moet doen, kun je in OmniFocus je acties op verschillende manieren groeperen en filteren. (Je filtert je acties meestal omdat je zelden afgewerkte acties en projecten wilt zien.) Sommige van die manieren om te groeperen en filteren zijn wat ongewoon. Wanneer je bijvoorbeeld je outline filtert om alleen de "Next Action [volgende actie]" binnen elk project of elke groep weer te geven:
Ik vind dit gedrag voor parallelle projecten niet intuïtief. Het blijkt echter dat, om het programma te laten werken zoals ik verwacht, ik wel anders kan filteren en alleen om "Available [beschikbare]" acties vragen. Ik heb heel wat gericht moeten experimenteren om dit te ontdekken, en ik vrees dat de meeste gebruikers op het verkeerde been gezet of in de war gebracht zullen worden.
Ik maak me er vooral zorgen over dat gebruikers niet eens doorhebben dat ze een gefilterde versie van de lijst voor zich hebben, want het interface waarschuwt op geen enkele manier dat je niet al je acties ziet. Dit kan je een verkeerde indruk geven en ertoe leiden dat het programma schijnbaar onverklaarbare dingen doet. Ik zou graag zien dat de titel van het venster verandert, of misschien dat er een watermerk achter de lijst verschijnt. Of OmniFocus zou het gedrag van het programma Opal kunnen overnemen: daar staat "filter actief" onderaan het venster van een gefilterde lijst.
In OmniFocus heeft elke actie en groep een aankruisvakje, en een project is Actief of Voltooid. De bedoeling is dat je een actie aanvinkt als je deze voltooid hebt. Dus dan zou je verwachten dat het voltooien en afvinken van alle acties in een groep automatisch een voltooide groep zou opleveren, en het afvinken van alle groepen en losse acties in een project automatisch een voltooid project. Niets daarvan. Kennelijk moet je zelf opletten of alle acties in een groep of project afgevinkt zijn, en vervolgens handmatig actie ondernemen (zelf de groep aankruisen of het project als Voltooid markeren). Maar wat heb je nog dan aan een computer? Een potlood en notitieblok zouden dan beter voldoen. Er is geen ingebouwde manier om uit te vinden van welk project of van welke groep alle acties voltooid zijn, dus hoe moet je dit in godsnaam te weten komen?
En dan nog iets. Het gebeurt mij vaak dat ik schakel van de Project- naar de Context-modus en dat ik opeens zie dat al mijn acties verdwenen zijn! Na een moment van paniek en hartkloppingen realiseer ik me dat, om een of andere onbegrijpelijke reden, alle Context-kopteksten ingeklapt zijn: alle driehoekjes er naast wijzen naar rechts, niet naar beneden. Klik dan gewoon even elk driehoekje aan, of kies View [Weergave] > Expand all [alles uitvouwen], en alle acties zijn weer terug. Ongeveer hetzelfde gebeurt als ik "groeperen" toepas. Je kunt bijvoorbeeld projecten groeperen op basis van einddatum, om te zien welke acties binnenkort voltooid moeten zijn. Maar als je dat doet, wordt de "Einddatum in komende week"-koptekst ingeklapt, zodat je onterecht de conclusie zou kunnen trekken dat er geen projecten zijn die komende week voltooid moeten worden. Dit hele gedoe met ingeklapte kopteksten maakt dat ik me afvraag of de hiërarchie überhaupt wel inklapbaar zou moeten zijn in een zo belangrijke takenlijst als OmniFocus. Misschien is een volledig uitgeruste outliner toch niet zo'n geschikt vehikel voor GTD.
We hebben het volgende gezien: in plaats van je te waarschuwen dat de huidige weergave van de lijst gefilterd is, laat OmniFocus je het zelf uitzoeken. In plaats van je te helpen om voltooide groepen te vinden, of ze voor je te markeren als voltooid, moet je dat allemaal zelf met de hand doen. In plaats van acties te tonen waar je naar op zoek was, verbergt OmniFocus ze door ze in te klappen. Kortom, waar het gaat om informatie naar boven te halen, acties tevinden en duidelijk te maken wat de volgende stap is, maakt OmniFocus het allemaal onnodig moeilijk. Eigenlijk zet OmniFocus je op het verkeerde been, en als je onder druk staat om "dingen gedaan te krijgen", dan is dat verkeerd! Je moet constant op je qui vive zijn om niet misleid te worden door de gebruikersinterface. Dat is niet zo'n probleem als je ervaren bent met dit programma en van doorzetten weet, of als je relatief weinig acties en projecten hebt. Maar de meeste gebruikers hebben er volgens mij een flinke kluif aan om het programma effectief te gebruiken, vooral met het toenemen van de verzameling acties.
Problemen met de gebruikersinterface -- Een groot deel van OmniFocus' structuur wijkt sterk af van de standaard. In plaats van standaard Cocoa-widgets te gebruiken hebben de mensen bij Omni ze zelf bedacht. Ik heb geen idee waarom, en ze werken ze niet bijster goed. Het resultaat is dat ik het gedrag van de interface in de meeste gevallen onvoorspelbaar, halstarrig of ergerlijk vind. Liever dan in dit artikel te laten verworden tot een dik boekwerk vol met details, verplaats ik de discussie naar een paar schermafbeeldingen (die het probleem begrijpelijker maken omdat je het voor je ziet) op een aparte webpagina. Als je me wilt horen razen en sputteren over de gebruikersinterface van OmniFocus, moet je daar naar toe.
De online-helpfunctie ziet er niet goed uit. Navigeren werkt er niet lekker, je mist duidelijke aanwijzingen waar je je bevindt. De woordkeuze is onnodig flauw en studentikoos ("Klik op de knop die iets wegheeft van een soortement pijltje").
Conclusies -- Na al deze klachten zou je misschien verwachten dat ik OmniFocus grotendeels negatief beoordeel. Dat is niet het geval. Ik durf nog steeds te stellen dat OmniFocus de beste uitvoering van GTD is die ik ooit op de Mac heb gezien. Het programma neemt een boel stress weg en helpt me om meer te doen in minder tijd. Langzamerhand kan ik er redelijk goed mee overweg, en ik ben zelfs gewend geraakt aan zijn rare kantjes.
Als OmniFocus nog in bètaversie verkeerde zou ik zonder enige aarzeling "Ja! Dit moet je hebben!" roepen. "Draai mee met de testversies, stuur ze veel feedback, en help ze om de interface te verbeteren!" Maar OmniFocus zit niet meer in bèta, en de prijs die je ervoor betaalt lijkt bovenmatig hoog gezien zijn ontwikkelingsfase. In het verleden ben ik over andere interfaces van Omni-programma's tekeer gegaan. OmniGraffle is schittert in het tekenen van diagrammen, en OmniPlan is een verbazingwekkende prestatie, een triomf van ingenieuze interfaceconstructie, en het eerste projectmanagement-programma dat ik zelfs bijna begrijp. Ik twijfel niet, en hoop vurig, dat in de toekomst dezelfde uitmuntend hoge normen van toepassing zullen zijn op OmniFocus. Op het moment dat OmniFocus net zo vloeiend in het gebruik wordt als de andere programma's van Omni, dan wil ik het graag aanraden.
OmniFocus kost $79,95. Mac OS X 10.4.8 of nieuwer is vereist; een probeerversie van 6,7 MB kun je hier downloaden.
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
Toen ik afgelopen januari in Las Vegas was om verslag te doen van de CES, had één van de belangrijkste technologische ervaringen die ik daar had niets van doen met de show zelf, maar vond plaats in mijn hotelkamer. Na een lange nacht met weinig slaap dacht ik mijzelf onledig te houden met het kijken van televisie; niet ongebruikelijk in Las Vegas, gezien het feit dat mijn goedkope hotelkamer, waar een bank of luie stoel ontbraken, wel voorzien was van een 42-inch plasma tv.
De keuze in mijn hotel was beperkt tot een twintigtal lokale en kabelstations; als ik daar op uitgekeken was was er een ruime keuze aan betaalde films op bestelling. Nog leuker: er was ook de mogelijkheid om voor 40 dollar per dag een pakket met onbeperkt draadloos internet, alsmede een komplete verzameling films voor boven de 18 te bestellen. Duidelijk bedoeld voor zij die hun uitgaven kunnen declareren...
Maar daar hielden mijn mogelijkheden nog niet mee op. Bij gebrek aan interessant aanbod via de kabel, of als ik te lui was om de afstandsbediening van het tafeltje te gaan halen, bood mijn nieuwe Palm Centro zowel SprintTV als MobiTV; zo'n 100 kanalen voor maar een paar dollar per maand. Verder had ik mijn MacBook op het nachtkastje, met op de harde schijf een paar films en een compleet seizoen van de Simpsons.
En toen realiseerde ik me dat de kabel tv waar ik normaliter voor betaal 2000 mijl verderop stond; als ik van te voren had bedacht om een Slingbox te kopen had ik mijn Comcast abonnement op mijn MacBook of mijn Palm kunnen ontvangen.
Ik hou van technologie, maar dit gaat zelfs mij te ver.
Prachtige Nieuwe Digitale Wereld -- Wat dit alles in context plaatste was een videopresentatie die de Consumer Electronics Association verspreidde, getiteld "DTV 101". Doe geen moeite om een kopietje te bemachtigen; kijken naar het groeien van gras is minder saai. De video kan als volgt samengevat worden:
Maar als je lid van een doorsnee Amerikaans gezin bent, zijn er meer tv's dan personen en heb je voor elk oud toestel een aparte decoder nodig. Erger nog, al die oude tv's zijn vrijwel zonder uitzondering van het verkeerde formaat (4:3), in vergelijking met het steeds gangbaardere 16:9 van de breedbeeld-tv (en om het nog ingewikkelder te maken is het scherm van een breedbeeld Mac 16:10), zodat ca. 25% van je scherm gevuld zal zijn met van die bijzonder spannende zwarte balken.
Hieruit kun je opmaken dat, hoewel niemand je verplicht om volgend jaar één of meer nieuwe tv-toestellen te kopen, dat waarschijnlijk wel het geval zal zijn. Uiteindelijk zullen al die oude analoge toestellen aan de stoeprand eindigen, net al voorheen de toestellen met UHF kanaalkiezers. Voor jongere TidBITS lezers: "UHF kanalen" waren de uithoek van het analoge etherspectrum waar je 's avonds laat hele slechte films en de zoveelste herhaling van ouwe tv-series kon zien. Dat is ook de reden dat je ouders nog steeds meer onder de indruk zijn van kabel-tv dan jullie en waarom wij een glimlach niet kunnen onderdrukken als jullie ervoor kiezen naar TV Land en hele slechte films te kijken.
Natuurlijk zal de technische kwaliteit van het tv-aanbod met deze ontwikkeling weer met sprongen vooruit gaan. In het verleden hebben we dat gezien met de stap van zwart/wit- naar kleuren-tv en van ether-kanalen naar de veel groteren bandbreedte van coax-kabel; ook de overstap naar digitale tv zal je na enige tijd doen afvragen hoe je er ooit zonder hebt gekund.
Helaas is dat alles niet gratis en dan bedoel ik niet alleen de kosten van de aanschaf van een nieuw tv-toestel.
Complexiteit met voorbedachten rade -- Kijk bijvoorbeeld maar eens naar dit beeld uit de video van de CEA, waarop een standaard convertor voor digitale televisie staat afgebeeld. Let op de draadloze afstandbediening rechts op de foto. Die dient alleen voor de convertor. Mensen die nog steeds hun oude tv hebben aangehouden zijn niet bepaald het type dat goed met de 100 knoppen van de zoveelste afstandbediening weet om te gaan, maar ze worden er toch mee opgezadeld. Mijn ouders, die me altijd gek maakten met hun aankoopkeuzes op technisch gebied, vonden de universele afstandbediening die ik voor hun had gekocht te ingewikkeld. Ze bevestigden gewoon hun drie afstandbedieningen met klitteband aan een driekantig stuk plexiglas. Voor families als de mijne is het tijd om een groter blok plexiglas te gaan kopen.
Hier is sprake van een sluipend gevaar: mijn ouders zagen, zoals zoveel mensen, afstandbedieningen met 400 knoppen als niet meer dan een onvermijdelijk ongemak. Dat is heel eigenaardig, gezien de centrale positie die televisie in onze cultuur inneemt: Amerikanen halen een dagelijks kijkgemiddelde van meer dan vier uur en voor de meesten is TV hun voornaamste bron voor nieuws, politiek en wat er nog over moge zijn van een gezamenlijke ervaring in deze versplinterde samenleving. Het meeste hiervan geldt in alle moderne landen. Toch blijven we om een of andere reden denken dat de techniek die we gebruiken om de televisie te bedienen geen serieus onderwerp van gesprek kan zijn.
Het is ons zorgvuldig en stelselmatig ingeprent dat het aan ons ligt wanneer belangrijke technologie ons een gevoel geeft van onmacht en tekortschieten. We hebben geaccepteerd dat er een onderkaste van "digibeten" is ontstaan, die steunen op technisch slimme vrienden en familie, of het anders zonder stellen.
Dit komt niet uit de lucht vallen. Wat het individu beetje bij beetje aan zeggenschap kwijtraakt, komt vanzelf terecht bij de aanbieders van media en fabrikanten van electronica.
Ik kwam een perfect voorbeeld tegen toen ik bovengenoemd plaatje uit de video wilde maken. Toen ik de dvd van de CEA bekeek met Apple's dvd-speler, gaf het programma Schermafbeelding van Mac OS X me de volgende foutmelding: "Tijdens het afspelen van een dvd kan geen schermafbeelding worden gemaakt". Vanwege afspraken tussen de makers van commerciële dvd's en computerfabrikanten zoals Apple wordt in dit speciale geval een standaardoptie van de Mac uitgeschakeld om te voorkomen dat inbreuk op auteursrechten wordt gemaakt. Met andere woorden: het programma Schermafbeelding is bewust ontworpen om zijn werk niet te kunnen doen. Nu wist ik als slim lid van de digitale bovenkaste dat dit probleem gemakkelijk omzeild kon worden door de dvd te bekijken met VLC van Videolan, dat de automatische beveiliging niet inschakelt.
Sta eens even stil bij wat hier gebeurt. De consumentenelectronica-industrie maakt een dvd, met als uitdrukkelijk doel schrijvers als ik in staat te stellen om artikelen als deze te schrijven, maar mijn consumentenelectronica is ontworpen om mij dit onmogelijk te maken. Dan kom ik erachter dat ik de dvd toch kan benutten - maar alleen dankzij mijn handigheid op technisch gebied.
Het is toch absurd als de politiek van de CEA, zoals geïmplementeerd in verkochte electronica, het gebruik van zijn eigen campagnemedium tegengaat. Absurd is echter iets anders dan belachelijk of onbelangrijk. De techniek probeert mijn gebruik van dit medium aan banden te leggen, wat bij de meeste mensen, en veel van mijn collega-journalisten, zeker zou zijn gelukt.
Controle betekent Kassa! -- Je bent wellicht bekend met één manier waarop de industrie technologie gebruikt om inkomsten te genereren. Toen ik terug in mijn hotelkamer was, wilde ik bijvoorbeeld erg graag Spider-Man 3 kijken. Ik kon de film zien op Sprint TV, wat me $ 5,99 zou kosten voor een huurperiode van drie dagen, op een resolutie van 320 bij 172 pixels. Ik kon de film ook kopen bij de iTunes Store (maar niet meer huren, sinds een paar weken) voor $ 9,99 en hem bekijken op mijn MacBook. Ik kon hem ook opvragen op mijn hotelkamer op mijn plasma-scherm, maar dat zou me $ 11,99 kosten voor 24 uur. Laatste mogelijkheid: met mijn MacBook en mijn MasterCard in mijn hand, zou ik de DVD met alle extra's kunnen huren voor $1,99. Het zou natuurlijk geen verschil gemaakt hebben of de DVD zelf al bezat of niet, de kosten zouden gelijk blijven.
Maar ik had natuurlijk ook 30 seconden kunnen investeren in het opzetten van een illegale internet-download, waarmee ik een permanente kopie zou hebben, met de resolutie die ik maar wil (tot en met Blu-ray, als je geduld zou hebben), die ik waar dan ook maar zou kunnen bekijken - of ik de DVD zelf nu had of niet.
De meesten van ons hebben op de een of andere manier al voor Spider-Man 3 betaald, samen met honderden andere films: ze zijn uitgezonden door je kabelprovider. Maar tenzij je een digitaal opnamesysteem hebt, je uitgevonden hebt hoe je films vanaf daar naar je computer kunt verplaatsen en je de software hebt gevonden om die video's in andere formaten te converteren, blijven de films waar ze zijn. Veel van ons hebben de bovenstaande stappen genomen, maar de meerderheid van filmkijkers niet, en kunnen dat ook niet. Dit stelt Columbia Pictures in staat om te beweren dat de drager net zo belangrijk is als de inhoud, zodat dezelfde film op de ene plek $ 12 kost en $ 2 op de andere plek.
Dit is natuurlijk prachtig voor de filmstudio's, maar het doet het publiek tekort. De kosten van een product zouden direct in verbinding moeten staan met de echte ontvangen waarde: het bekijken van een film in een theater. Een DVD met extra commentaar en extra scenes, en de mogelijkheid om hem te bekijken wanneer je maar wilt. Maar maar al te vaak wordt de prijs gebaseerd op een samenzwering om het moeilijk te maken om de film te bekijken terwijl je al voor de film betaald hebt, wat neerkomt op een belasting voor diegenen die niet genoeg technische achtergrond hebben.
In de toekomst lijkt dit nog erger te gaan worden. Zoals ik eerder zijn zijn er vaak Trojaanse paarden verborgen in een download, en worden er waarschijnlijk softwarebeperkingen geplaatst in HDCP nieuwe hardware. Het is al duidelijk dat mensen die genoeg technische achtergrond hebben altijd in staat zullen zijn om uitwegen te vinden, en als dat niet lukt, zullen ze blijven downloaden van internet om de vrijheid te krijgen die niet gekocht kan worden.
Vrijheid, maar niet tegen elke prijs -- Ik wil graag duidelijk maken dat ik niet wil beweren dat we onbeperkt toegang zouden moeten hebben tot welk medium dan ook. Copyright is een goed ding; ook mensen die hun werk uitgeven in het publieke domein of onder een Creative Commons licentie zijn het daar mee eens.
Het gaat bovendien niet alleen over economische kosten. Natuurlijk zijn de kosten een onderdeel, maar ze zijn niet het belangrijkste. Er is niets onethisch aan het feit dat Columbia Pictures mij $12 rekent om een film in een hotelkamer te bekijken. Wat naar mijn mening wel onethisch is, is dat men de kopieën vervolgens beperkt, met als enige reden dat mensen die technisch niet zo onderlegd zijn, er verder niets meer mee kunnen. We moeten ons afvragen of we de makers zo extreem moeten beschermen, en dat ten koste moeten laten gaan van die mensen.
Er zou een manier moeten zijn om hier consensus over te bereiken. Beperkende technologieën, computers die niet meer werken, en wetten die het maken van kopieën strafbaar stellen zijn geen positieve factoren in een discussie. Hoemeer we dit soort dingen toestaan, hoemeer we de producten zonder commentaar kopen, hoe groter het gevaar is dat we in de 21e eeuw de situatie laten ontstaat dat bedrijven ons controleren. Het gevaar wordt nog groter, dus blijf op de hoogte.
[Speciale dank gaat uit naar Adam Engst, Tarleton Gillespie, Peter Hirtle en Fred von Lohmann, die waardevol commentaar hebben gegeven op eerdere versies van dit artikel. Jeff geeft een presentatie over dit onderwerp op IEEE Philadelphia op 20 mei 2008.]
PayBITS: Interessante gedachten over onze digitale toekomst?
Stuur Jeff via PayPal een gift om zijn kosten voor CES te dekken.
<http://www.paypal.com/xclick/business=civitan%40jeffporten.com>
Lees meer over PayBITS: <./paybits.html/>
(Natuurlijk is een gift aan de Nederlandse vertaalploeg ook welkom:
<https://www.paypal.com/xclick/business=d.flach%40chello.nl&item_name=TBNL>.)
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
[De discussies waarnaar verwezen wordt zijn in het Engels, daarom hebben we de titels niet vertaald - Tb-NL.]
ManOpen/OpenMan Usage -- Kan het aan Leopard liggen dat voor een lezer de grafische weergave van ManOpen voor het man programma van Unix niet goed werkt? (3 berichten)
Mixing "n" Express with "b/g" Wireless Network -- Het doorelkaar mengen van draadloze netwwerkstandaards heeft een vertraging van het netwerk veroorzaakt, maar waar precies zit het probleem?(5 berichten)
Back to My Mac Leads to Recovery of Stolen Mac -- Na lezing van Glenn's artikel hoe Back to My Mac heeft geholpen om een gestolen laptop terug te vinden, verwijst een lezer naar Undercover software, die juist voor dat doel gemaakt is. (1 bericht)
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering
