TidBITS#916, 25 februari 2008

Twee bedrijfstakken hebben vorige week grote veranderingen ondergaan: gsm-aanbieders zijn begonnen een onbeperkt aantal minuten te geven voor $100 per maand; en, na een lange en dure campagne, heeft Blu-ray HD DVD verslagen als het optische-schijfformaat voor hoge-definitievideo. Glenn Fleishman kijkt naar beide gebeurtenissen en naar hun betekenis voor Apple. Voorts in deze aflevering: Glenn schrijft over een nieuwe kwetsbaarheid van hardware waarbij gecodeerde gegevens leesbaar worden met behulp van samengeperste lucht, Jeff Carlson ontdekt dat DRM hem geen gehuurde films op zijn Apple TV laat bekijken, en Joe Kissell bespreekt hoe men betere videopresentaties kan bereiken met iChat Theater. Ook merken we het verschijnen op van SuperDuper 2.5, Airfoil 3.1, Xsan 2 (waarbij de Xserve RAID is gestopt), een verniewing van het toetsenbord voor de MacBook en MacBook Pro, een 2 GB iPod shuffle (plus een prijsverlaging voor het 1 GB model), en het nieuwe e-boek "Take Control of Permissions in Leopard" van Brian Tanaka.

TidBITS-NL zoekt vrijwilligers.

Vind je het nuttig dat er een Nederlandse vertaling van TidBITS is?
Lijkt het je leuk om teksten uit het Engels te vertalen?
Kun je een paar uurtjes per week missen?

De huidige vertaalploeg is juist groot genoeg om de tekst in porties van plezierige omvang over alle vrijwilligers te verdelen, maar als er een keertje iemand uitvalt wegens ziekte of drukdrukdruk hebben we een probleem. Dus een of twee man/vrouw erbij zou welkom zijn.

Kijk eens op de pagina hieronder wat het werk inhoudt, en laat het ons weten als het je aanspreekt.

<./tidbits-nl/over-vertalen.html>

De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.

SuperDuper 2.5, verenigbaar met Leopard, is verschenen

Na maanden van bètatesten en veel enthousiaste verwachtingen is bij Shirt Pocket Software SuperDuper 2.5 verschenen, dat eindelijk het populaire back-upprogramma volledig verenigbaar maakte met Mac OS X 10.5 Leopard. Ook al zijn er andere manieren om onder Leopard een opstartbaar duplicaat te maken, SuperDuper is mijn persoonlijk favoriete gereedschap voor die taak, en ik ben blij dat ik het weer kan gaan gebruiken.

Samen met een aantal foutcorrecties en kleinere prestatieverbeteringen biedt versie 2.5 de belangrijke en ongewone mogelijkheid om Time Machine back-upvolumes te klonen. Met andere woorden: als je Time Machineschijf vol raakt en je wilt je back-ups overbrengen naar een grotere schijf zonder verlies van je archieven, kan SuperDuper dat nu laten gebeuren. Vroeger kon ik dit alleen maar doen met de functie Restore van Disk Utility, met de optie Erase Destination geselecteerd - niet de gemakkelijkste manier van doen. Bovendien maakt SuperDuper het nu mogelijk een opstartbaar duplicaat en een Time Machine-archief in een enkel volume te delen (echter om praktische reden geef ik gewoonlijk de voorkeur aan aparte partities).

Het is wel grappig te bedenken dat je nu een back-upgereedschap hebt dat helpt om een ander back-upgereedschap te beheersen. Maar deze nieuwe eigenschap beklemtoont het feit dat SuperDuper en Time Machine even essentiële (en feitelijk complementaire) back-uptaken verrichten.

SuperDuper 2.5 is een download van 2,8 MB. Het programma kost $27,95. Updates vanaf eerdere versies zijn gratis.

Nog meer toetsenbordproblemen opgelost bij MacBook en MacBook Pro

Apple heeft de Keyboard Firmware Update 1.0 voor MacBook en MacBook Pro uitgebracht met een oplossing voor het probleem waarbij het indrukken van de eerste toets geen reactie oplevert als de Mac een tijdlang niets te doen had. Het bedrijf zegt dat de update ook andere niet nader omschreven kwesties oplost. De update vereist dat er al een update naar Mac OS X 10.5.2 heeft plaatsgevonden en hij is alleen toepasbaar op bepaalde modellen van MacBook en MacBook Pro die zijn uitgekomen sinds eind 2006. Hij is verkrijgbaar via Software Update en als een zelfstandige download van 876K.

Met het downloaden moet je opletten, want de update installeert een programma in de map Hulpprgramma's (in je Programma's-map) genaamd "Built-in Keyboard Firmware Update". Het zou automatisch open moeten gaan, maar als dat niet gebeurt dan moet je het dubbelklikken om het handmatig te openen, en daarna de instructies volgen om de firmware van het toetsenbord van je laptop te updaten.

Dit is de tweede toetsenbordreparatie voor de MacBook en MacBook Pro sinds Leopard werd uitgebracht: in december 2007 loste de Software Update 1.1 voor MacBook en MacBook Pro een probleem op waarbij het toetsenbord nu en dan gedurende een minuut of langer niet meer reageerde (zie "Update repareert niet-reagerende laptop-toetsenborden", 25-12-2007). Dit is allemaal duidelijk een subtiel complot van Apple om ons ervan te overtuigen dat je niet op toetsenborden kunt vertrouwen en dat ze moeten worden vervangen door een aanraak-interface zoals je die hebt bij apparaten zoals de iPhone en de iPod touch.

Jammer genoeg zijn er veel meldingen van eerste toetsaanslagen die het niet doen bij andere systemen als de MacBook en MacBook Pro, en deze reparatie helpt niet bij die andere Macs.

Apple verlaagt de prijs van iPod shuffle, introduceert een 2 GB Model

RAM is goedkoop en wordt goedkoper. Apple heeft nu iets van zijn winst doorgegeven aan hen die uitkijken naar een iPod shuffle door de prijs van het 1 GB model te verlagen van $79 naar $49. Gelijktijdig konigde Apple het verschijnen aan van een 2 GB iPod shuffle, voor een prijs van $69 als die later deze maand verschijnt. Met dusdanige prijsverlagingen zal een 1 GB iPod shuffle binnen enkele jaren verschijnen in havermoutpakken.

Met dergelijk nieuws en de aankondiging van Apple van een roze iPod nano (zie "Apple heeft roze iPod nano, biedt verontschuldigingen aan aan Tonya," 22-01-2008), is het moeilijk meer te doen dan de feiten te benoemen. Laten we daarom nog eens nauwkeurig kijken naar wat Greg Joswiak, VP van Apple, zegt in het persbericht van Apple: "Met nauwelijks $49, is de iPod shuffle de meest betaalbare iPod ooit. Het nieuwe 2 GB model laat muziekliefhebbers, overal waar ze gaan, nog meer muziek stoppen in de onmogelijk kleine iPod shuffle".

Wat nu? De iPod shuffle is "onmogelijk klein"? Kom nou. "Onmogelijk klein" betekent dat je je zorgen maakt hem per ongeluk in te ademen, dat Apple vergrotingen moet gebruiken voor hun produktafbeeldingen, en dat je je onmogelijk kunt voorstellen dat Apple een andere iPod zou uitbrengen die nog kleiner zou zijn. Pijnlijk duidelijk is het hier dat ik overdrijf? Dat dacht ik al.

Serieus nu, bedankt voor de prijsreductie en het 2 GB model, Greg. Maar ik wil nog steeds wedden dat Apple binnen enkele jaren een nog kleinere iPod zal uitbrengen.

Airfoil voegt ondersteuning voor Apple TV toe, en is geactualiseerd voor Windows

Rogue Amoeba heeft Airfoil vernieuwd, hun software voor audio stroming over het net, door ondersteuning toe te voegen om muziek te sturen naar de vernieuwde versie van Apple TV, benevens ondersteuning van luidsprekers op afstand voor Windows. De firma heeft zowel Airfoil 3.1 for Mac OS X als Airfoil 2.5 voor Windows (2000, XP, en Vista) uitgebracht. (De Windows-versie heeft een lager nummer omdat daaraan de Airfoil Video Player ontbreekt en de Griffin RadioShark niet ondersteund wordt.)

De belangrijkste aanwinst van Airfoil 3 was Airfoil Speakers, software die je kunt installeren op iedere computer op het netwerk en waarmee je de geluidsuitvoer van die computer op afstand kunt bedienen vanaf een computer waar Airfoil op draait. Airfoil 3.1 for Mac OS X en 2.5 for Windows breidt Airfoil Speakers uit tot computers onder Windows, en laat Windows-machines met Airfoil vanaf afstand luidsprekers bedienen op Mac OS X- of Windows-systemen.

Airfoil ondersteunt ook stroming naar basisstations gebruikmakend van het AirTunes-protocol van Apple. De AirPort Express heeft een dubbele analog/digital optical audio uitgang. Voor meer informatie over Airfoil 3, zie "Airfoil 3 verspreidt muziekstreamen verder dan de AirPort Express", 10-01-2008.

Softwaremaker Guy English van Rogue Amoeba legt in een blog uit dat zij er in zijn geslaagd om een kleine verbetering op de stroming van Apple TV aan te brengen door een afbeelding van jouw speciale computer naar het apparaat te sturen, met inbegrip van je bureaublad-achtergrond en een opname vanaf het scherm van het programma dat je voor de audiostroming gebruikt.

Airfoil 3.1 for Mac OS X verhelpt ook een probleem met de gesynchroniseerde audio van de dvd-speler dat ontstond in Mac OS X 10.5.2, en verbetert de werking op relatief langzame computers.

Bij al die veranderingen van Airfoil vragen wij ons af: gaat Rogue Amoeba een versie van Airfoil maken waarmee je muziek van een iPhone (of iPod touch) in je zak naar je AirPort Express kunt sturen? De iPhone zou dan zowel de bron van de muziek als de afstandsbediening kunnen zijn, en binnenkomende telefoontjes zouden de muziek automatisch kunnen laten pauzeren. Wij weten alleen maar dat Rogue Amoeba die mogelijkheid overweegt.

Take Control-nieuws: zet bevoegdheden in Leopard naar je hand

Er zijn mensen die het leuk vinden om onder de motorkap van Mac OS X te kijken, of ze worden ertoe gedwongen vanwege exotische problemen. Voor hen is er ons meest recente e-boek "Take Control of Permissions in Leopard", geschreven en zojuist geheel herzien voor Leopard door Brian Tanaka, Unix-goeroe en Mac-aficionado. Het boekje van 87 pagina's heeft praktische aanwijzingen onder het kopje 'hoe doe je dat' en tips voor het oplossen van allerlei problemen, plus een beetje theorie. Er wordt ingegaan op bevoegdheden in relatie tot het afschermen van je bestanden, op effectief kopiëren tussen servers, het instellen van de optie 'Negeer eigendomsrechten voor dit volume' voor externe schijven, het repareren van in het ongerede geraakte bevoegdheden en het verwijderen van bestanden die maar niet weggegooid willen worden.

De meer gevorderde gebruiker vindt in het e-boek onder andere ook informatie over de 'sticky bit', symbolische in plaats van absolute bevoegdheden en hoe je met bit-maskers werkt. Brian kijkt in het bijzonder ook naar nieuwe zaken rond eigendomsrechten in Leopard, zoals het verdwijnen van de NetInfo-database en het toenemende gebruik van toegangscontrolelijsten. Je hoeft je geen zorgen te maken over gebrek aan ervaring met de Unix-commandoregel in Terminal, want Brian heeft bijzonder heldere instructies geschreven, een uitleg over het beheer van bevoegdheden met behulp van de Info en Info meervoudige selectie vensters van de Finder en programma's van derden met meer mogelijkheden.

Degenen die de eerdere versie van Brian's "Take Control of Permissions in Mac OS X" al hebben, kunnen upgraden naar "Take Control of Permissions in Leopard" en krijgen een korting van 75%. Klik op 'Check for Updates' op de voorpagina van de uitgave je die nu hebt om bij die korting te komen.

Apple brengt Xsan 2 uit en stopt met Xserve RAID

Apple heeft een update van Xsan uitgebracht, het SAN (storage area network) -bestandssysteem voor samengebruik. Het maakt het voor grote ondernemingen en organisaties mogelijk om opslag die aan individuele servers hangt, samen te brengen tot een enkele verzamelbak. Xsan 2 is makkelijker in te stellen en te gebruiken, maakt het voor gebruikers van een enkel werkstation mogelijk tegelijkertijd toegang tot meerdere Xsan-volumes te krijgen, ondersteunt zoeken met Spotlight en is nu in staat om met RAID-opslag van derden te werken. (De vorige versie kon dat ook, maar daar heeft Apple nooit veel ruchtbaarheid aan gegeven.) De software is nu beschikbaar.

Xsan is in feite een versie van de software StorNext File System van Quantum, met een Apple-labeltje. Het is omgebouwd om met Mac OS X te kunnen werken en wordt ook een stuk goedkoper verkocht. Xsan kost $999 voor elke Mac in een gedeeld bestandssysteem. De prijzen van Quantum variëren van $1750 tot $3000 voor Windows-, Linux- en Unix-versies. Voor zover ik kan zien biedt Apple, net als bij Mac OS X server, geen upgrade-korting aan.

Het feit dan Xsan 2 met RAID-opslag van derden kan werken is heel belangrijk omdat Apple de handdoek in de ring gegooid heeft voor Xserve RAID. Het is stilletjes verdwenen van de website en potentiële klanten worden doorverwezen naar het Promise VTrak E-Class RAID Subsystem. De Xserve RAID was gaandeweg verouderd: het werkte nog met Ultra ATA-drives in plaats van de modernere SAT- en SAS-drives, en had last van controllers die geen 'active / active failover' controllers waren (dit houdt in dat als een controller er mee ophoudt, je de toegang tot die kant van de RAID kwijt bent, en je bij het vervangen ervan genoodzaakt was om de hele RAID uit te zetten). Daarentegen heeft de Promise VTrak E-Class RAID volledig verwisselbare SATA- of SAS-drives, dubbele RAID-controllers (waarvan elk de hele RAID kan laten draaien), ondersteunt hij meer RAID-niveaus dan de Xserve RAID en heeft hij een interface met een 4GB glasvezelkanaal, in plaats van de 2GB van de Xserve RAID.

Op de MacEnterprise-lijst was het commentaar op de specificaties van de Promise RAID bijna geheel positief, al was er een deelnemer die wat mindere ervaringen had met andere RAID-modellen van Promise.

Het langzaam wegvallen van de Xserve RAID zou erop kunnen wijzen dat het product voorbij zijn laatste houdbaarheidsdatum is. Andrew Irvine zegt hierover: "Xserve RAID creëerde een geheel nieuwe categorie toen het uitkwam: robuuste opslag met gebruik van extreem goedkope (ATA-)schijven. Na verloop van tijd verschenen er natuurlijk meer bedrijven op dezelfde markt, die ook gebruik maakten van ATA- en later SATA-schijven".

De IT-analist John Welch is het hiermee eens. Hij zegt dat de marges in het goedkope segment van de RAID-markt te klein zijn. Apple zou de Xserve RAID eventueel volledig herzien kunnen hebben, maar "ze kwamen met veel te weinig op tafel om het nog de moeite waard te maken". Hij gaat verder: "Het concept van een Xsan/Final Cut Studio hardware-certificeringsprogramma is ook een stuk makkelijker te accepteren omdat RAID-hardwarefabrikanten niet langer concurrenten zijn, maar partners. Ik zie geen nadeel in een dergelijk besluit".

Chuck Goolsbee van webhostingbedrijf digital.forest was er ook van overtuigd dat Xserve RAID een grote beurt nodig had, maar hij verdedigt het product ook: hij heeft behalve een harde schijf, nog nooit een onderdeel van Xserve RAID gehad dat haperde, ondanks het feit dat ze meer dan 100 terabytes aan Xserve RAID opslag online hebben. Hij zei: "Het is jammer dat Xserve RAID wederom een Apple-product is dat op een dood spoor geraakt is. Ze hebben letterlijk de spelregels aangepast maar wisten er nooit hun voordeel mee te doen".

Niets van dit alles is echter een aanwijzing dat Apple zich uit de zakenmarkt wil terugtrekken, ook gezien de recente update van Xserve zelf (zie "Nieuwe Xserve stapt ook over op acht kernen", 08-01-2008). In plaats daarvan concentreert Apple zich op gebieden waar voordeel gehaald kan worden uit ander divisies binnen het bedrijf, zoals het ontwerpen van Macintosh-hardware.

Zoals Andrew Lawrence zei: "Ik denk dat de Xserve RAID voor Apple aangekomen is op het punt: 'Hier hoeven we niet meer bij te zijn'".

Blu-ray wint de strijd om het High-Definition dvd-formaat

Na een rechtstreeks duel van nog geen twee jaar heeft HD DVD-ontwikkelaar Toshiba de handdoek in de ring geworpen en aangekondigd dat ze verdere ontwikkeling van hun formaat staken. De door Sony gesteunde Blu-ray high-definition (hd) dvd-specificatie heeft gewonnen. Dit moet met name voor Sony een zeer zoete overwinning zijn, daar zij enkele decennia geleden juist de verliezers waren in de VHS tegen Betamax-strijd, ondanks enkele superieure technische eigenschappen van Betamax.

De twee hd-formaten bieden beide een versleutelde (DRM-)benadering voor het afspelen van films en ander videomateriaal vanaf een dvd met hoge capaciteit op een hd-televisie op substantieel hogere resoluties dan mogelijk was vanaf een gewone dvd. Beide formaten bieden resoluties tot 1080p, ofwel 1920 bij 1080 pixels, en de meeste films worden in dit formaat uitgegeven. (Niet alle HD-tv-toestellen kunnen 1080p weergeven; sommige tonen 1080i, waarbij de beeldlijnen telkens om de andere lijn worden weergegeven en de meeste geven slechts 720p weer, doorgaans 1280 bij 720 pixels.)

Zowel Blu-ray als HD DVD gebruiken lasers van blauw licht voor het lezen en schrijven. Blauw heeft een kortere golflengte dan rood en infrarood die in de standaard cd- en dvd-apparatuur gebruikt worden, en een blauwe laser kan informatie op een veel hogere dichtheid lezen en schrijven. Blu-ray heeft wat voordelen qua opslag en snelheid boven HD DVD, maar ik heb nooit een test gezien die aangaf dat Blu-ray op andere vlakken beter was.

Hoewel beide formaten als prototype werden geïntroduceerd in 2002, duurde het tot 2006 voordat er afspeelapparatuur op de markt kwam, waarbij HD DVD als eerste verscheen. De hd-spelers werden vooral in de gamewereld gebruikt: Sony stopte een Blu-ray-speler in iedere PlayStation 3 en Microsoft bood een goedkoop HD DVD-opwaardeerpakket voor hun Xbox 360. Apple gaf nooit blijk van interesse in deze hoge capaciteitsformaten, behalve de ondersteuning van het branden in HD DVD-formaat in DVD Studio Pro. Apple reageert soms wat traag met betrekking tot optische schijfformaten. Nadat ze aanvankelijk op de nooit echt aangeslagen DVD-RAM-technologie hadden ingezet voor het schrijven van dvd's, verschenen Macs pas laat met cd-branders. Nu de formatenstrijd over is, ligt het voor de hand dat Apple binnenkort komt met optionele inbouw in de Mac Pro's; Blu-ray-spelers zijn op dit moment te groot en te grote stroomvreters voor gebruik in laptops.

Warner Brothers toonde begin 2007 een prototype van een HD DVD/Blu-ray hybride schijf die het probleem van formaatkeuze voor de studio's zou kunnen oplossen, en het electronicabedrijf LG introduceerde verschillende Blu-ray/HD DVD spelers, die duurder waren dan de aanschaf van een PlayStation en een HD DVD-speler samen. Maar al deze pogingen tot hybride schijven en duoformaatspelers leidden tot niets, want Sony en zijn partners verkochten veel meer Blu-ray-spelers dan de HD DVD-alliantie, en Blu-ray wist meer filmstudio's aan zich te binden die hun formaat wilden gebruiken dan de concurrent.

Toshiba en andere nieuwsbronnen reppen over een wereldwijde verkoop van ongeveer 1 miljoen HD DVD-systemen in totaal, waarvan grofweg 300.000 in the vorm van Xbox 360-upgrades en 300.000 als spelers in pc's. Maar Sony heeft wereldwijd 10,5 miljoen PlayStation 3-systemen met Blu-ray-spelers verkocht sinds die spelcomputer op de markt kwam, aldus de BBC en andere bronnen. Buiten dat zijn er naar schatting nog 1 tot 1,5 miljoen Blu-ray-spelers verkocht.

De echte doorslag voor de markt wordt gegeven door welke media de consument koopt: Sony had Blu-ray spelers kunnen verkopen tot ze blauw zagen, maar als de consument geen films had gekocht in het Blu-ray-formaat, was de uitkomst ongetwijfeld anders geweest. Vanaf dat de dvd's in beide formaten op de markt kwamen tot november 2007 zijn er naar verluidt 4 miljoen titels op Blu-ray verkocht en iets meer dan 2,5 miljoen titels op HD DVD. Dat verschil lijkt klein, maar deze wereldwijde cijfers verdoezelen de populariteit van Blu-ray in Europa en Japan en de stijging in verkoop van de Blu-ray-spelers en -schijven in de laatste maanden.

Blu-ray liep een tijdje achter wat betreft steun van de filmmaatschappijen, maar langzaam maar zeker wist het de grote studio's voor zich te winnen. Universal stond met twee benen stevig in het HD DVD-kamp, Warner Brothers ontwikkelde dvd's voor beide formaten en Paramount en DreamWorks zeiden in augustus 2007 nog dat ze alleen HD DVD zouden ondersteunen in plaats van beide formaten. (Deze overeenkomst schijnt gepaard te zijn gegaan met fikse betalingen aan die studio's voor gemaakte kosten en mogelijk omzetverlies.)

Warner Brothers stopte zijn steun aan HD DVD eind 2007, waardoor Blu-ray werd gesteund door vijf van de zeven grootste studio's. Dit was kennelijk de nekslag voor HD DVD. Netflix kondigde vervolgens aan dat ze alleen nog Blu-ray dvd's gingen verhuren. Uiteindelijk kwamen Best Buy en Walmart met het nieuws dat ze zouden stoppen met de verkoop van HD DVD-films en -hardware, hetgeen het doek deed vallen voor HD DVD. Vandaag, vlak na de aankondiging van Toshiba, meldde Universal dat het natuurlijk ook zou overstappen op Blu-ray. Op 24 februari 2008 bevestigde Microsoft dat het stopt met de verkoop van HD DVD spelers voor de Xbox 360.

Elke standaard had een aantal technische verschillen in hun aanpak van interactiviteit (Blu-ray ondersteunt Java, HD DVD gebruikt een Microsoft-standaard), beveiliging en opslagdichtheid. Blu-ray kan 25 GB kwijt op een enkellaags dvd en 50 GB op een dubbellaags schijf; HD DVD bood slechts 15 GB en 30 GB voor respectievelijk enkel- en dubbellaags schijven. Blu-ray kan audio en video meer dan 50 procent sneller van een schijf plukken en weergeven dan HD DVD (48 Mbps voor Blu-ray tegen 30 Mbps voor HD DVD). Beide verwerkingssnelheden zijn echter veel hoger dan nodig voor inhoud die met 1080p weergegeven wordt.

Er waren schijfbranders te koop die beide formaten aankonden, maar HD DVD is nu op sterven na dood, en was toch al minder geliefd vanwege zijn geringere capaciteit. Philips werkte een populair model voor pc-systemen deze maand bij met nieuwe firmware waarmee je de volle 50 GB (minus overhead) van dubbellaags Blu-ray-schijven kunt beschrijven. Amazon verkoopt deze brander voor $400. LaCie heeft een Mac-compatibele FireWire/USB 2.0 Blu-ray-eenheid ($740) die dubbellaags schijven van 50 GB aankan, en levert daar Toast 7.1.1 Platinum met ondersteuning voor Blu-ray bij. Toast 8 Titanium met ingebouwde ondersteuning voor Blu-ray is ook los te koop ($80, waarvan je $20 terug kunt krijgen via een kortingsbon). Enkellaags beschrijfbare schijven kosten ongeveer $12 tot $15 per stuk, dubbellaags schijven ongeveer $35. Als ik het goed begrijp kun je met desktop brandsoftware op Blu-ray-schijven geen video of geluid zetten om af te spelen, je kunt er alleen gegevens op bewaren.

Voor de gemiddelde consument is dit allemaal misschien nieuws. De formatenoorlog raakte voornamelijk de vroege gebruikers, en de cijfers laten zien dat de meesten van hen kozen voor Blu-ray.

Drie telefoonbedrijven bieden onbeperkt bellen aan voor $100 per maand

Verizon Wireless doorbrak als eerste de hoge winstmarges op intensief mobiel bellen, toen het bedrijf vorige week een abonnement aankondigde met onbeperkt bellen (dat wil zeggen: spraakdiensten) voor $100 per maand. AT&T en T-Mobile volgden snel, en Sprint Nextel heeft nu een pakket voor $120 tot $160 per maand, waarmee je onbeperkt kunt bellen inclusief gegevensverkeer en het sturen van sms'jes. Dit pakket wordt in een beperkt marktsegment uitgetest. De kleine lettertjes bij het aanbod van Verizon bepalen dat er toeslagen kunnen gelden van $4 tot $35 afhankelijk van belgebied en andere factoren.

Veranderende tarieven bij gelijkblijvende winst -- Deze verandering in prijsstelling kan de winst over bepaalde klanten flink opdrijven. De telecombedrijven halen misschien minder grote buit binnen, maar ze zullen de vele graagpraters die constant aan de telefoon zitten nog gelukkiger maken.

Kiezen van het juiste contract is altijd al een kansspel geweest. Sommige mensen kiezen een abonnement met een klein aantal minuten om hun maandbedrag laag te houden, maar zitten dan vast aan een gemiddelde prijs per belminuut van wel 45 dollarcent. Anderen gaan voor een contract zonder vast maandbedrag waarbij vooraf ingekochte belminuten 15 tot 25 dollarcent kosten, wat dan weer betekent dat ze uiteindelijk $100 betalen voor maar 400 belminuten per maand. Natuurlijk kiezen mensen juist voor prepaid pakketten omdat ze veel en veel goedkoper zijn als je maar weinig belt. Zie het artikel "Prepaid: gsm-abonnementen voor de rest van de mensen", 23-07-2007, van Tom Schmidt. Dit is precies de reden waarom ik al jaren een gelukkige AT&T-klant ben, en voordien klant was bij Cingular. Hun contracten bieden belminuten die je telkens mee kunt nemen naar de volgende maand, en mijn vrouw en ik hebben sinds ons contract inging nog nooit hoeven bijbetalen. De ene maand gebruiken we honderden minuten, de andere zelfs meer dan duizend.

Klanten die nu $60 tot $80 per maand betalen maar regelmatig over het aantal belminuten in hun bundel heen gaan - al is het maar met 100 minuten - kunnen hun contract opwaarderen naar $100 per maand, waarmee ze hun budget per maand vastzetten en verrassingen uitsluiten.

"Power-bellers", die leven op hun mobiele telefoon, betalen vaak exorbitante bedragen, tot meer dan $200 per maand, en overschrijden soms zelfs hun bundel van duizenden ingekochte minuten. Deze klanten zullen flink kunnen besparen. De kans dat zij van aanbieder moeten wisselen wordt kleiner, en daarmee ook het verloop in het klantenbestand van telecombedrijven, wat op zijn beurt weer marketing- en andere kosten kan drukken.

Zo bezien zullen telecombedrijven in absolute zin minder verdienen aan gebruikers van spraak- en andere diensten, maar ze kunnen hun klanten mogelijk makkelijker verleiden om op te waarderen naar pakketten met relatief hoge marges. Op deze manier kunnen de bedrijven een deel van de verloren inkomsten terugverdienen. Verizon, bijvoorbeeld, zou klanten kunnen laten overstappen van een contract van $200 met heel veel belminuten naar een van $140 inclusief videoverkeer en onbeperkt versturen van tekstberichten. Immers, tekstberichten kosten het bedrijf per bericht praktisch niets, zodat alle inkomsten daaruit pure winst zouden zijn.

Bronnen in de branche hebben me in het verleden wel verteld dat belminuten bij inkoop en gros zo'n 4 tot 5 dollarcent kosten. Telecombedrijven kunnen op hun eigen netwerk rekenen met nog lagere kosten die meestal ook vaststaan. Ook buiten de piekuren op werkdagen zijn de kosten laag. Het is onduidelijk hoeveel belminuten mensen met "onbeperkte" belbundels gemiddeld op maandbasis zullen gaan gebruiken: geven mensen eindelijk hun vaste lijn op, en bellen ze tientallen uren meer met de mobiele telefoon? Het is in ieder geval waarschijnlijk dat over het geheel de winsten van telecombedrijven, bij grotendeels gelijkblijvende kosten van het beheer van een netwerk, zullen toenemen.

AT&T brachten hun contract zonder limiet op 22 februari 2008 op de markt. Aan het basisabonnement van $100 per maand kun je de sms- en gegevensdiensten die je al gebruikt toevoegen. Een extra module van $5 per maand bevat 200 sms'jes en mms-berichten. Voor $35 per maand kun je onbeperkt tekstberichten verzenden en kun je op het netwerk inloggen via versleutelde hot spots. Bij AT&T kun je kosteloos naar dit pakket upgraden, en hoef je je huidige contract niet aan te passen.

Een speciaal contract voor de iPhone is niet genoemd, al past het desbetreffende abonnement met andere AT&T-tarieven. Het duurste pakket voor de iPhone kost $220 per maand voor 6000 minuten. Je kunt in het weekend en 's avonds zonder limiet bellen, en ook EDGE-gegevensverkeer is onbeperkt. Het pakket omvat slechts 200 sms'jes: met 20 dollar per maand koop je deze limiet af.

De aanbieding van T-Mobile van een pakket zonder limiet was vanaf 21 februari 2008 beschikbaar. Het pakket omvat onbeperkt sms- en mms'en. Het telecombedrijf vraagt hiervoor wel een contractverlenging met twee jaar, maar rekent daarvoor geen aansluitkosten.

Helio is een aanbieder die toegang op het Sprint-netwerk doorverkoopt, in combinatie met eigen mobiele toestellen. Ook Helio biedt een contract zonder limiet voor $100: inbegrepen zijn spraakdiensten, gegevensverkeer, GPS-diensten en tekstberichten. Eerder deze maand kostte dit pakket nog $145 per maand...

Sprint Nextel is tussen al deze acties een vreemde eend in de bijt, door slechts een summiere verklaring uit te geven, dat ze zich nog beraadden op mogelijke aanbiedingen: het bedrijf zou wel eens nog meer klanten kunnen verliezen. Sprint Nextel is er nogal slecht aan toe, sinds het de samenvoeging tussen het Sprint- en Nextel-netwerk verknoeide en enorme, behoorlijk risicovolle investeringen deed in het WiMax-netwerk voor gegevensverkeer. Bovendien staat het bedrijf op grote achterstand door een miljarden kostende operatie om hulpdiensten over het hele land te voorzien van nieuwe mobiele infrastructuur. De Amerikaanse regering heeft toestemming gegeven om het hele spectrum van frequenties opnieuw in te richten om zowel noodfrequenties als de gegunde bandbreedte van Sprint Nextel veilig te stellen. Ik verwacht wel dat het bedrijf snel met een verklaring zal komen.

Spuitbus bedreigt veiligheid van FileVault

Om maar eens een toepasselijke beeldspraak te gebruiken, op 21 februari 2008 werd een bericht wereldkundig gemaakt dat mij koude rillingen bezorgde: onderzoekers van de Universiteit van Princeton, de Electronic Frontier Foundation [nvdv: een onafhankelijke stichting ter bescherming van digitale burgerrechten], en andere instellingen maakten de resultaten bekend van onderzoek dat aantoont dat het mogelijk is om routines voor het versleutelen van informatie op een harde schijf zoals gebruikt in een aantal belangrijke besturingssystemen (waaronder FileVault van Mac OS X) te omzeilen als je fysieke toegang hebt tot een draaiende computer, èn, in het simpelste geval, een spuitbus met samengeperste lucht. In dit PDF-bestand kun je het complete wetenschappelijke artikel lezen.

Wat deze onderzoekers ontdekten is dat het dynamische geheugen (DRAM) in de computer, waar het besturingssysteem lopende programma's en geladen gegevens in opslaat als de machine aanstaat, deze informatie nog seconden tot minuten nadat een computer stroomloos is gemaakt vasthoudt. En door de geheugenchips af te koelen, met technieken variërend van bespuiten met een op zijn kop gehouden spuitbus (waarmee temperaturen tot -50 graden C gehaald kunnen worden) tot het gebruik van vloeibaar stikstof (-190 graden C), kan deze informatie nog veel langer bewaard worden.

En het vasthouden van deze informatie is belangrijk, omdat de hoofdsleutel tot een versleutelde harde schijf in het actieve geheugen is opgeslagen zolang deze schijf in gebruik is. Beveiligingsexperts gingen er tot nu toe van uit dat dergelijke versleutelde informatie relatief veilig was. Hoewel het in theorie mogelijk zou moeten zijn om een virus te maken dat specifiek deze informatie uit een gecompromitteerde computer oppikt, is dit niet waarschijnlijk als het besturingssysteem en de versleutelingsroutines goed ontworpen zijn. Dergelijke virussen zijn ook (nog) niet gerapporteerd voor Mac OS X of Windows Vista.

Je zou mogelijk verwachten dat als een kwaadwillend persoon fysiek toegang heeft tot je computer, dat hij of zij dan ook bij een versleutelde schijf kan. Maar als de computer in de slaapstand staat, of er een beveiligde schermbeveiliging actief is, en er een wachtwoord nodig is om de computer weer te wekken, is het volgens deze onderzoekers toch mogelijk om de machine zijn wachtwoorden te ontfutselen. Hiermee blijkt een gestolen beveiligde computer of een computer die anderszins 'op slot staat' toch kwetsbaar.

De onderzoekers bespreken onder andere de mogelijkheden van een USB-stick met daarop een besturingssysteem en programmatuur om het geheugen te doorzoeken. Hiermee kan de computer herstart worden zonder dat het actieve geheugen gewist wordt. Vanuit het systeem op de USB-stick kan dat geheugen dan gescand worden op beveiligingssleutels. Ook kunnen, als de geheugenchips zodanig zijn afgekoeld dat ze hun informatie feitelijk oneindig lang zullen vasthouden, de chips uit de computer gelicht worden en in een ander systeem worden geïnstalleerd zonder gegevensverlies.

Wat het nog ernstiger maakt is dat de opgeslagen beveiligingssleutels niet uniek hoeven te zijn voor één schijf, of één doel, zodat het compromitteren van een dergelijke beveiliging grotere consequenties kan hebben dan voor alleen de getroffen machine. Daarnaast is het mogelijk om een dergelijke 'inbraak' zodanig uit te voeren dat er hoegenaamd geen sporen worden achtergelaten, zodat een slachtoffer in het geheel niet doorheeft wat er is gebeurd - tenzij de inbrekers de machine als losse onderdelen achterlaten zou je kunnen denken dat hij 'gewoon' gecrasht is. (En kennelijk is de FBI al van deze mogelijkheden op de hoogte. Het onder spanning houden van een ingeplugde computer door het stopcontact te demonteren en de polen van de stekker aan een UPS [Uninterruptible Power Supply, noodstroomvoorziening - nvdv] te hangen is namelijk een standaard techniek.)

De oplossing voor dit probleem komt in de vorm van zogenaamde 'sterke authenticatie', methoden van authenticatie waarbij een wachtwoord wordt gecombineerd met een ander type sleutel, meestal een fysieke sleutel, zoals bijvoorbeeld een pinpas, een dongle, of een apparaatje dat bij een challenge-code een sleutelcode genereert (zie bijvoorbeeld het RSA SecurID SID800 Token). Dergelijke apparaatjes draag je normaliter bij je, zodat een onbeheerde machine veilig is, tenzij de beheerder gekidnapt, of bedreigd, wordt. (Sterke authenticatie is tegenwoordig gemeengoed: ik heb een PayPal-dongle waarmee ik mijn eBay- en PayPal-logins authenticeer. Je krijgt ze gratis bij een zakenrekening, en voor particulieren zijn ze voor $5 ook te krijgen.) [Sommige banken in Nederland geven vergelijkbare apparaatjes uit voor veilig internetbankieren - nvdv.]

Wat voor consequenties heeft dit alles nu voor een doorsnee-gebruiker? In de praktijk mag je er van uit gaan dat je versleutelde schijf net zo veilig is als hij altijd was. Het is tamelijk onwaarschijnlijk dat je door een jou onwelgevallige overheid, de georganiseerde misdaad, de tegenstanders van James Bond, of doodgewone criminelen die in je gegevens geïnteresseerd zijn èn over voldoende technische knowhow beschikken om dit lek te exploiteren, in de gaten wordt gehouden. Desondanks is het verstandig om er voor te zorgen dat je Sleutelhangerwachtwoord en je loginwachtwoord verschillend zijn. De onderzoekers ontdekten dat Mac OS X 10.4 Tiger en 10.5 Leopard het loginwachtwoord op meerdere plaatsen in het geheugen bewaren, en de meeste mensen gebruiken hun loginwachtwoord ook voor hun Sleutelhanger, waar vaak weer FileVault- en andere belangrijke wachtwoorden in zijn opgeslagen. Zie "Take Control of Passwords in Mac OS X" van Joe Kissell voor meer informatie over Apples sleutelhanger en over hoe je Sleutelhanger- en loginwachtwoorden gescheiden kunt houden.

Daar staat tegenover dat, zoals de onderzoekers opmerken, veel van de systemen die gebruikt worden door banken en andere financiële instellingen, die beveiligde transacties verwerken, gebruik maken van versleutelde schijven om onbevoegde toegang tegen te gaan. Veel van dergelijke instellingen hebben al sterke authenticatie ingevoerd, en hebben daarnaast andere fysieke beveiligingsmaatregelen om de toegang tot computers te controleren, zoals afgesloten kasten en koffers. Dat zouden eigenlijk al zulk soort instellingen moeten doen.

Wat echter nog het meeste steekt is dat de onderzoekers er achter kwamen dat computerbeveiligers voetstoots aannemen dat ze weten hoe DRAM werkt en hoe veilig versleutelde schijven zijn. Nu deze aannames onterecht blijken te zijn, is het van het grootste belang dat besturingssystemen en andere beveiligingsroutines aangepast worden zodat deze huiveringwekkende kwetsbaarheid weggenomen, of in ieder geval gereduceerd wordt.

DRM belet sommige Apple TV-eigenaren het huren van films via iTunes

Zoals veel eigenaren van een Apple TV was ik enthousiast toen ik hoorde dat versie 2.0 van de software (of "Take 2", zoals Apple het noemt) een gratis upgrade zou zijn voor wie de mediaspeler al had. Een van de eerste dingen die ik deed op mijn opgefriste Apple TV was uitproberen hoe het huren van een film zou gaan. Het proces om een film te vinden en te huren was simpel en snel. Ik was niet van plan om hem meteen te bekijken, dus ik liet de film 's nachts downloaden via mijn ietwat gammele internetverbinding.

Maar toen ik ervoor ging zitten om hem te bekijken wilde de Apple TV niet meewerken, vanwege de manier waarop ik het apparaat had ingesteld. Weet je, ik heb geen hd-tv, wat vereist is voor de Apple TV. Sony leende me vorig jaar toen ik mijn boek "The Apple TV Pocket Guide" aan het schrijven was een 40-inch Bravia, maar die moest ik natuurlijk teruggeven. Sindsdien is mijn Apple TV verbonden geweest met een Dell FPW2005 20-inch lcd-scherm (hetzelfde type als waarop ik mijn MacBook Pro thuis en op kantoor aansluit). De twee toestellen zijn met elkaar verbonden via een kabel met een HDMI-stekker aan het ene uiteinde (dat ik op de Apple TV aansluit) en een DVI-stekker aan het andere (voor het beeldscherm van Dell). Deze opstelling werkte goed, ook al leverde het me geen supergroot televisiescherm op.

Maar toen ik de film probeerde te bekijken gaf de Apple TV de foutmelding dat voor het afspelen van de film HDCP nodig was. HDCP (High Bandwidth Digital Content Protection) is een vorm van kopieerbescherming (DRM) die je belet om video af te spelen via DVI- en HDMI-verbindingen (zoals in mijn geval) als je geen compatibele hardware hebt die het signaal kan ontcijferen. (Met andere woorden, HDCP is extra DRM-rommel die alleen maar irritant is voor legitieme klanten.) Hoewel ik de film legaal gedownload had, was mijn beeldscherm kennelijk zo oud dat er geen HDCP in zat, en daarom kon hij mijn film niet laten zien.

Maar dit is geen artikel op hoge poten over hoe vastbesloten de media- en electronicabedrijven zijn om hun klanten te naaien. (Echt niet, hoor.) Onder de foutboodschap stond een aantekening dat ik als alternatief de film kon bekijken via de componentverbinding van de Apple TV. Ik kon niet het voordeel van HDMI benutten, die beeld en geluid via dezelfde kabel verstuurt, maar ik kon de beelden versturen via de drie videocomponentkabels, en het geluid apart op de Apple TV aansluiten. Helaas zit er geen componentverbinding op het beeldscherm van Dell, dat immers in de eerste plaats een computerbeeldscherm is.

Nu kun je via internet voor ongeveer $25 een component-DVI-adapter kopen, maar enig ongevraagd speurwerk van mijn collega Andrew Laurence (die precies zo'n scherm heeft) bracht een probleem aan het licht: dit Dell-model gebruikt een DVI-D-verbinding (D van digitaal), maar voor die adapters heb je DVI-I (geïntegreerd) of DVI-A (analoog) nodig. Veel latere Dell-beeldschermen zijn compatibel, maar de onze niet. Leuk geprobeerd.

In een betere wereld, waarin mediabedrijven enig benul hebben en niet paranoïde zijn (sorry, ik moet kalmeren, even diep ademhalen), zou ik de film gewoon overzetten naar mijn MacBook Pro of iPhone. Maar alles wat je rechtstreeks op de Apple TV huurt kan alleen maar op de Apple TV worden bekeken. Als je via iTunes een film huurt op je Mac, dan kan die film worden overgezet naar of van een iPhone, iPod of Apple TV. Mijn film zat gevangen op de Apple TV en ik kon hem alleen maar bekijken door de Apple TV te koppelen aan een compatibel apparaat.

Ik kon de $4 huur als verloren beschouwen en noteren als onderzoekskosten, maar $4 is ook de prijs van twee dubbele espresso's, dus daar moet je niet te licht over denken. Ik deed daarom wat waarschijnlijk maar weinig mensen doen: ik schreef naar Apple. Ik moest er behoorlijk wat voor navigeren, maar eindelijk belandde ik op een formulier waarmee ik iTunes Store support kon contacteren. Ik legde mijn hachelijke situatie uit en zond het bericht het naar ik verwachtte zoveelste zwarte gat voor zakelijke e-mail in.

Binnen 24 uur ontving ik een antwoord. "Het spijt ons dat u de film die u hebt gehuurd niet kunt afspelen. Ik heb het bedrag voor deze huur teruggestort. U zult binnen drie tot vijf werkdagen een krediet zien van $4,35 USD, plus eventuele belastingen die van toepassing zijn. Als u voor deze huur gebruik maakte van winkelkrediet, dan zult u dit krediet zien na uit- en weer inloggen op de iTunes Store. Merk op dat volgens de verkoopvoorwaarden van de iTunes Store iedere huur definitief is, dus dit is een eenmalige uitzondering."

Nu is de film weer naar mij onderweg, dit keer via iTunes, zodat ik hem later kan bekijken op mijn iPhone. Ik denk dat ik geen films die ik via iTunes huur zal bekijken via de Apple TV, en als jouw TV of beeldscherm geen HDCP, component video of de juiste DVI-smaken ondersteunt, zul jij het vast ook vermijden.

iChat Theater gebruiken voor presentaties op afstand

In de afgelopen twee weken heb ik het genoegen gehad om twee presentaties te geven bij Mac-gebruikersgroepen. In beide gevallen werden de bijeenkomsten gehouden op plekken waar ik niet gemakkelijk kon komen, en dus heb ik de nieuwste, prachtige technologie van Apple gebruikt. Ik verscheen via een beeldverbinding en maakte daarbij gebruik van iChat Theater om mijn Keynote-presentatie op afstand te tonen. Voor diegenen die die term nog niet kennen: het is de mogelijkheid in iChat onder Leopard waarmee je vrijwel iedere soort media, of het nu om plaatjes, films, Keynote-presentaties of iPhoto-diashows gaat, kunt delen met de andere partij tijdens een videochat. Ik heb lang naar een kans uitgekeken om deze mogelijkheid eens te gebruiken, en het blijkt enorm nuttig te zijn.

Hoewel beide presentaties goed gingen, ondervond ik wel wat problemen en frustraties. Zoals ik de laatste tijd gewend ben van Apple is de beschikbare documentatie voor iChat Theater erg beperkt, dus het oplossen van mijn problemen vereiste zoektochten op het web, gewoon maar wat uitproberen en een dosis geluk. Ik noem mezelf nog geen expert met iChat Theater, dus in plaats van een gedetailleerde handleiding te presenteren, deel ik hier mijn observaties, ervaringen en een paar tips voor het vergroten van de succeskans met het programma.

De basisbeginselen -- iChat Theater begint met een standaard videochat. De persoon die media wil delen (de "verzender" of "gastheer") moet Leopard gebruiken. Hoewel de andere kant Tiger kan gebruiken, geeft de Leopard-versie van iChat betere geluids- en videokwaliteit, dus ik kan het gebruik van Leopard aan beide kanten aanbevelen. Het werkt het best om eerst een videochat te initialiseren en daarna het bestand te kiezen dat je wilt delen. Je kunt dat bestand in het iChat-videovenster slepen, in de "Delen met iChat Theater"-zone aan de onderkant van het scherm, of kiezen voor Archief > Deel bestand via iChat Theater en handmatig naar het bestand navigeren. (Om iPhoto-bestanden te delen moet je een apart commando in dat menu gebruiken, Deel iPhoto via iChat Theater.) Wanneer je dit gedaan hebt, blijft het audiokanaal van je chat open staan, en met je beeld kunnen twee dingen gebeuren: of het komt in "zij-aan-zijmodus" of in "vervangingsmodus". Hier begint het interessant te worden.

Aan welke kant sta jij? -- In zij-aan-zijmodus verkleint het live videobeeld naar een klein, ietwat scheefstaand 'doosje' in de linkeronderhoek van het venster, en vult je gedeelde media de rest van het venster op. (Beide beelden maken uiteraard gebruik van het typische Apple natte-vloereffect aan de onderkant.) Deze modus is wat Apple altijd laat zien in demonstraties en op webpagina's, en dit is wat de de meeste mensen willen: je ziet zowel de andere partij als de gedeelde media. In vervangingsmodus daarentegen verdwijnt het beeld van de videocamera volledig en vult het mediabeeld het gehele venster. Je kunt nog wel praten en luisteren, maar je zult je gesprekspartner niet meer zien.

Je vraagt je misschien af wat bepaalt wanneer je zij-aan-zij- dan wel vervangingsmodus krijgt, en het verrassende antwoord lijkt te zijn: dat kun je nooit zeker weten. Zij-aan-zijmodus vereist natuurlijk meer processorvermogen en bandbreedte aan beide kanten dan vervangingsmodus, en Apple geeft alle details in een tabel onderaan de volgende webpagina Mac OS X 10.5: iChat system requirements. Om kort te gaan, de verzender moet op zijn minst een dual 1 GHz G4, een G5 of een Intel-processor hebben, plus 384 Kbps bandbreedte (zowel voor uploaden als downloaden), maar maak daar maar 900 Kbps uploaden van wanneer je wilt dat je Keynote-dia's verschijnen op de maximale resolutie die iChat ondersteunt, 640x480. De ontvanger heeft een 1 GHz G4, een dual 800 MHz G4, een G5 of een Intel-processor nodig, en 'maar' 128 Kbps bandbreedte beide kanten op. Als je onder deze vereisten zit, ontvanger en/of zender, dan krijg je vanzelf vervangingsmodus.

Dat is echter niet het enige. Ik heb bijvoorbeeld nooit zij-aan-zijmodus kunnen krijgen met een 1 GHz PowerBook G4 als ontvanger, wat ik ook probeerde. De webpagina van Apple zegt: "Zij-aan-zijmodus is beschikbaar op alle Macs die compatibel zijn met Leopard en die kunnen deelnemen aan een videoconferentie met meer dan twee partijen", maar ondanks het feit dat het Verbindingsinformatie-venster van iChat op mijn PowerBook G4 een vriendelijk groen vinkje geeft naast "Deelnemen aan meerpersoonsvideochat", werkt zij-aan-zijmodus niet op deze machine. (Glenn Fleishman heeft iets vergelijkbaars ondervonden met een dual 1,25 GHz Power Mac G4.) Aan de andere kant werkt het prima wanneer de Intel-gebaseerde Mac mini aan de andere kant van mijn kamer de ontvanger is, en het heeft ook gewerkt met een MacBook aan de andere kant van de wereld met een minder snelle internetverbinding dan die ik thuis heb. De werkelijke vereisten zijn dus hoger dan wat Apple zegt, maar hoe hoog is onduidelijk.

Bandbreedte is een ander gebied waarin de specificaties van Apple afwijken van de werkelijkheid. Verschillende malen heb ik mijn bandbreedte voor uploaden op mijn MacBook Pro thuis gemeten als ergens tussen de 550 Kbps en 750 Kbps. Dat komt dus niet eens in de buurt van het 900 Kbps minimum waarvan Apple zegt dat je het nodig hebt voor 640x480 video en Keynote-dia's tegelijkertijd. Toch hebben ontvangers de volledige 640x480 videobeelden van mij ontvangen. (Het zou aardig zijn als iChat je kon vertellen wat de resolutie is aan de andere kant, maar ik weet geen enkele manier om hier een definitief antwoord op te krijgen. De video leek in elk geval een veel hogere resolutie te hebben dan de op een na beste mogelijkheid, 320x240.) Wel waren er tijdens mijn meest recente presentatie haperingen in de audio, maar die verdwenen toen de ontvanger overstapte van een 802.11g AirPort-verbinding naar bedraad ethernet (hoewel de AirPort-verbinding ruimschoots voldoende bandbreedte had moeten geven, veel meer dan mijn upload-internetverbinding).

Kortom, ik bedoel dat het heel moeilijk is om te garanderen dat zij-aan-zijmodus beschikbaar zal zijn, zelfs wanneer beide computers en hun respectievelijke internetverbindingen op het eerste zicht voldoen aan de specificaties van Apple. En zelfs als zij-aan-zijmodus werkt, dan is er nog geen garantie dat je beeld en media met hoge resolutie worden afgeleverd. (Dit is misschien niet zo belangrijk voor het beeld van je gezicht, maar het kan wel het feest verstoren als de mensen aan de andere kant de tekst van je Keynote-dia's niet kunnen lezen omdat de resolutie te laag is en het beeld verpixeld is.) Wat me irriteert, is dat ik heel andere keuzes zou maken bij het voorbereiden van een presentatie als ik wist dat de beschikbare resolutie veel lager zou zijn dan verwacht, of dat de kijkers mijn gezicht niet zouden zien, maar ik kan de parameters op geen enkele manier vooraf te weten komen. Vooraf testen is dus verplicht, en liefst zo ver vooraf dat er nog aanpassingen gemaakt kunnen worden.

Als je om een of andere reden de voorkeur geeft aan vervangingsmodus, zelfs als je opstelling ondersteuning biedt voor zij-aan-zijmodus (je hebt bijvoorbeeld liever niet dat de persoon aan de andere kant je gezicht ziet, alleen je mediabestanden), dan heb je pech gehad. Op het uitschakelen of loskoppelen van je camera na (bij machines waar dat mogelijk is) heb je geen keuze: als de technologie ondersteuning biedt voor de zij-aan-zijmodus, dan is dat wat je krijgt.

Zo werken presentaties op afstand -- Laat ons nu even terugkeren naar de presentatie zelf. Wanneer je je media in het venster sleept om iChat Theater te starten, wat gebeurt er dan eigenlijk? Bij eenvoudige mediabestanden zoals jpeg's en pdf's verschijnt de afbeelding niet alleen in je iChat-venster (verkleind natuurlijk), maar ook in een tweede zwevend venster, een beetje zoals de Quick Look-weergave, maar kleiner en je kunt de afmetingen niet veranderen. Je krijgt dus een weergave met een ietwat hogere resolutie van wat je deelt en, als het een document met meerdere pagina's is, kun je er doorheen scrollen. Als je een Keynote-presentatie in het venster sleept, wordt Keynote zelf gestart (wees voorbereid op wat vertraging of, beter nog, start Keynote alvast op voorhand). Vervolgens zie je je presentatie in een klein venster van Keynote. Wanneer dat venster actief is, kun je je dia's selecteren met het toetsenbord, of op de bedieningsknopppen onderaan het venster klikken. Het spreekt vanzelf dat je dit venster ergens zult willen zetten waar het het videovenster niet in de weg staat, en zorg ervoor dat het op de voorgrond staat wanneer je wilt dat er iets gebeurt in de presentatie.

Als je Deel iPhoto met iChat Theater kiest, verschijnt er een venster waarin je een iPhoto-album of webgalerie kunt kiezen. Wanneer je op Deel klikt, wordt iPhoto gestart en ziet de andere persoon een iPhoto-diavoorstelling, compleet met muziek, overgangen, het Ken Burns-effect en andere dingen die je in iPhoto hebt geconfigureerd. (Om deze instellingen op voorhand te veranderen voor het gewenste effect, selecteer je eerst je album, klik je op de knop Speel diavoorstelling af onderaan het iPhoto-venster, stel je de opties in de panelen Instellingen en Muziek naar wens in, en klik je dan op Bewaar instellingen.) Aan jouw kant geeft iPhoto een klein, zwevend bedieningsvenster weer waarin je de diavoorstelling kunt pauzeren, afspelen en terugspoelen.

Wanneer je klaar bent met het delen van media, kun je op de sluitknop in het afzonderlijke venster klikken of Archief > Stop delen met iChat Theater kiezen. De videostromen aan beide kanten zoomen dan weer terug en het hele iChat-venster wordt gevuld. Toen ik zonder die tussenstap van de ene mediasoort naar een andere probeerde over te gaan, werkte dat soms wel, en dan weer niet. Als je een Keynote-presentatie moet stoppen (om terug te keren naar alleen video of om iets anders te tonen) en je deelt vervolgens diezelfde presentatie opnieuw, gaat die heel handig verder met de dia waar je de vorige keer bent gestopt (zij het aan het begin van de dia en niet noodzakelijk op het precieze punt waar je bent gestopt).

Je lijkt zo ver weg -- Als je het geluk hebt dat je zij-aan-zijmodus kunt gebruiken, kun je naar de persoon of personen aan de andere kant blijven kijken terwijl je je presentatie geeft of het bestand dat je toont bespreekt, al zullen ze wel in een heel klein venster staan. Als je met een iChat-venster met standaardafmetingen werkt in plaats van het volledige scherm, is het beeld inderdaad vrij klein; als je presenteert voor een grote groep, dan is elke persoon nog wat kleiner; en als de lichten in de ruimte zijn gedimd zodat iedereen de projectie kan zien, dan zie je wellicht helemaal niets. Zij kunnen jou natuurlijk nog altijd wel zien (als je beeld een groot scherm vult), maar je krijgt niet veel visuele feedback.

Van feedback gesproken, audio kan een probleem vormen. Als er aan iedere kant maar één persoon zit, en als de deelnemers allebei een koptelefoon gebruiken, dan hoeft je je geen zorgen te maken over echo's. Maar zelfs als jij, de presentator, een koptelefoon draagt, dan hoor je je eigen stem, met een vertraging van zo'n twee seconden, van de andere kant komen: jouw stem komt uit hun luidspreker, gaat in hun microfoon en keert terug naar jou. Ik vind dit vreselijk storend, en ik moet de andere persoon dan ook vragen om zijn microfoon uit te zetten of ik moet het luidsprekervolume aan mijn kant verlagen. In beide gevallen maakt dat audio-feedback tijdens de presentatie onmogelijk: ik kan niet horen of de mensen lachen om mijn grappen, of ze snurken of vragen stellen.

Door dat gebrek aan zowel visuele als hoorbare feedback is het geven van een live presentatie met iChat Theater voor mij dan ook nogal een eenzame ervaring. Het komt erop neer dat ik een uur lang tegen mijn computerscherm praat en hoop dat de mensen aan de andere kant er iets aan hebben, maar echt zeker weet ik dat niet. Voor wie gewend is aan het persoonlijk geven van presentaties en sterk steunt op directe reacties uit het publiek en oogcontact met individuele deelnemers, kan dit heel vreemd en disoriënterend werken.

Delen: alles of niets -- Een ding dat ik graag had willen doen, maar niet gedaan heb, was mijn scherm delen tijdens deze presentaties, zodat ik wat software in actie kon laten zien. iChat in Leopard ondersteunt schermdeling, dat is het probleem niet (kies gewoon Contactpersoon > Deel mijn scherm met gebruikersnaam. En dat werkt, voor zover het werkt: nadat de andere kant je toestemming voor schermdelen gegeven heeft, wordt hun scherm gevuld met een duplicaat van wat er op jouw scherm te zien is (en hun eigen scherm wordt getoond in een klein, zwevend venster), terwijl het geluid twee kanten op blijft gaan, zoals je zou verwachten. Het probleem is wat er vervolgens gebeurt. Stel dat ik, als presentator, wil stoppen met het delen van mijn scherm en terug wil naar gewone videobeelden. Ik kan dan kiezen voor Beëindig schermdeling uit het iChat-menu, maar dat breekt de gehele verbinding af. Zo ook andersom: als de andere kant schermdeling uitzet, verdwijnt de hele verbinding. Als er al een manier bestaat om soepel de overgang te maken naar gewone beelden of iChat Theater na schermdeling zonder een heel nieuwe verbinding te maken, heb ik hem niet kunnen ontdekken. Het gedoe dat erbij komt kijken maakt dat het voor mij te lastig is om mijn presentaties op afstand te voorzien van live demonstraties.

iChat Theater-tips -- Als je iChat Theater wilt gebruiken, met name voor het geven van presentaties op afstand aan een groep, kunnen de volgende tips je helpen.

Hoewel ik me nog veel verbeteringen kan voorstellen voor iChat Theater, is het zoveel beter als wat ik eerder had (iemand aan de andere kant die met de hand een diavoorstelling uitvoerde) dat ik me niet kan voorstellen dat ik terug zou gaan. Ik geef nog altijd de voorkeur aan persoonlijke optredens waar mogelijk, maar met genoeg bandbreedte en processorkracht is iChat Theater op dit moment het beste alternatief.

Recente onderwerpen in TidBITS Talk, 25 februari 2008

[De discussies waarnaar verwezen wordt zijn in het Engels, daarom hebben we de titels niet vertaald - Tb-NL.]

AV Home Complexity -- Het aansluiten van componenten voor huiselijke ontspanning is een warboel, en het ziet er niet naar uit dat dit binnenkort gaat veranderen. (2 berichten)

Concordance Software for Mac? Lezers bevelen verschillende programma's aan om een concordantie tot stand te bregen met als basis een grote PDF. (6 berichten)

Print Problem on PDF Form -- PDF zou het makkelijk maken om electronische formulieren in te vullen, maar een lezer stuit op problemen (en krijgt suggesties om ze op te lossen). (5 berichten)

Have Eudora and Leopard reconciled? Hoe goed werkt Eudora onder Leopard, aangezien dit programma niet meer ontwikkeld wordt en zijn opvolgers nog maar ver aan de horizon staan? (12 berichten)

Switching on a Dual 1 GHz G4 with 2 Cinema displays -- Bij een lezer lijkt deze hardware-combinatie geen voedingsschakelaar te hebben. Hoe moet je het aanzetten? (5 berichten)

Sleep issue --Enige lezers melden dat oudere apparaten onder Leopard niet in de slaapstand kunnen worden gezet. (3 berichten)

MacBook Pro -- Strong as an Ox!! Een MacBook Pro overleeft een val op beton en werkt zonder problemen... maar zal dat zo blijven? (4 berichten)

Mail threading behaviour is peculiar -- Hoe brengt het programma Mail de draadvorming bij de boodschappen tot stand? De Onderwerp-regel lijkt het beslissende gegeven te zijn. (3 berichten)

Alternatives to iCal? Wat zijn de beschikbare opties om kalender- en agendataken uit te voeren? Sommige lezers vinden tot hun verrassing iCal niet zo een geschikt instrument. (9 berichten)

AirTunes over the air only? Hier leer je hoe je een Airport Express moet opzetten om hem te verbinden met een ander draadloos basisstation in je netwerk. (6 berichten)

Changes in Office 2008 -- Is de beruchte en onbetrouwbare Fast Save optie in Word nu eindelijk dood en begraven? (2 berichten)

Dit is TidBITS, een gratis wekelijkse technologie-nieuwsbrief met recent nieuws, bekwame analyse, en grondige besprekingen voor de Macintosh- en internet-gemeenschappen. Geef het gerust door aan je vrienden; beter nog, vraag of ze een abonnement willen nemen!

Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en websites mogen artikelen overnemen of een link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We kunnen de precisie van de artikelen niet garanderen. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.