TidBITS#896, 17 september 2007

Nieuws over de iPhone blijft de krantenkoppen halen, met de mededeling van Apple over hoe vroege kopers van de iPhone hun $100 tegoedbon kunnen bemachtigen, een verhaal hoe het gebruik van de iPhone-koptelefoon achter het stuur je een bekeuring op kan leveren, het maken van een keuze tussen een iPhone en een iPod touch, en de primeur van Glenn over het programma Connect van Devicescape waarmee de verbinding met wifi-hotspots een stuk makkelijker wordt. Maar de Mac is verre van dood, zoals Adams kijkje naar het marktaandeel van het Mac OS onder de studenten van Cornell University aantoont. Adam beziet ook hoe iPhoto 7 eindelijk enkele opvallende gaten dicht die al voorkwamen in de eerste versies van het programma en hij onderzoekt wat de eerste publieke bètaversie van Eudora 8 betekent voor gewone gebruikers (niet veel, en Adam heeft een paar gedachten over waar het met de e-mailwereld naar toe gaat). Tenslotte, kruip wat dichter bij het kampvuur voor een griezelig spookverhaal van veiligheidsconsulent Rich Mogull over zijn inspanningen om duivels uit FileVault te drijven.

De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.

Bekendmaking van procedure voor $100 tegoedbon op iPhone

Het is zelden dat een prijsdaling verontwaardiging veroorzaakt, maar de aankondiging van Steve Jobs over een vermindering van $200 op de winkelprijs van de iPhone wekte nogal wat woede op ("Apple introduceert iPod Touch, Wi-Fi iTunes Store en nieuwe iPods", 10-09-2007). Binnen twee dagen kalmeerde hij de mensen die vonden dat ze een soort belasting voor onnozelen hadden betaald door ze een tegoedbon voor $100 in de Apple Store aan te bieden en te beloven dat de methode om dat krediet te verkrijgen deze week bekend zou worden gemaakt ("Apple biedt vroege kopers iPhone $100 korting", 10-09-2007). Er is nu een pagina op de site van Apple geactiveerd om deze taak uit te voeren, en we horen dat het aantal klachten bij Apple Stores aanzienlijk is afgenomen nu de details beschikbaar zijn.

Apple biedt slim genoeg een FAQ aan waarin precies wordt uitgelegd wie er voor welke prijsrestitutie in aanmerking komt. In het kort gezegd, als je op of voor 21 augustus 2007 een iPhone kocht, hem nog steeds hebt, en je hebt geen andere kortingen gekregen, dan ontvang je een tegoedbon van $100 voor in de winkel. Kocht je een iPhone op of na 22 augustus 2007, dan krijg je het volledige prijsverschil terug door vóór 19 september 2007 met het aankoopbewijs terug te gaan naar de Apple Store waar je hem kocht, of door de Apple Online Store te bellen als je hem daar gekocht hebt. Apple vermeldt niet dat als je de iPhone minder dan 30 dagen geleden bij AT&T kocht, je misschien een deel van het prijsverschil terug kunt krijgen, verminderd met de kosten. Ook vermeldt Apple niet dat sommige kredietkaarten een verzekering bieden tegen snelle prijsdalingen.

De methode om het krediet te verkrijgen is eenvoudig, maar wel ingewikkelder dan nodig. In de eerste stap vul je telefoonnummer in en het serienummer achter op je iPhone (het staat ook in het Instellingen-programma, onder Algemeen). Als je gegevens geldig zijn, stuurt Apple je een sms (tekstbericht) met een zescijferige code die je in Stap 2 samen met opnieuw je telefoonnummer (voor het geval je later naar de pagina terugkeert) in moet voeren. Als de code juist is, krijg je in Stap 3 een krediet aangeboden in de vorm van een kredietnummer en PIN, die je kunt kopiëren en plakken, bewaren als pdf, of afdrukken op papier. Het krediet kan bij een Apple Store of de Apple Online Store worden gebruikt. Al kun je met het krediet niet in iTunes muziek of video aanschaffen, je kunt er volgens Connie Guglielmo van Bloomberg wel iTunes cadeaubonnen mee kopen. Voor mij werkte de procedure vlekkeloos.

Het krediet vervalt blijkbaar nooit, er is nergens informatie over een uiterste geldigheidsdatum te vinden. Dat is in overeenstemming met de wetten van veel Amerikaanse staten waarin staat dat bepaalde vormen van krediet of geldteruggave een onbeperkte geldigheidsduur moeten hebben en dat er geen kosten voor "onderhoud" vanaf mogen worden getrokken. Je moet echter wel je korting vóór 30 november 2007 aanvragen.

Nu naar waarom ik vind dat het proces eenvoudiger had gekund. Als je je iPhone geregistreerd hebt, kent Apple je Apple-account, je serienummer en je telefoonnummer al. Waarom niet gewoon een e-mail gestuurd als je recht op het krediet hebt, met een koppeling waarmee je je tegoedbon kunt ophalen? Ze weten wie er in aanmerking komt, omdat het systeem dat controleert als je je gegevens invoert.

De reden dat ze deze eenvoudiger methode niet aanbieden is dat het percentage daadwerkelijke aanvragers hoger zou zijn dan wanneer we dit proces moeten doorlopen. Nu al betaalt Apple 50 of 60 cent per dollar aan tegoedbonnen, uitgaande van hun interne marges. Ze behouden onze loyaliteit, dat is ook wat waard. En het lagere percentage aanvragers dat ze krijgen door het gebruik van een procedure met een einddatum, betekent dat ze in plaats daarvan vermoedelijk in de buurt van 20 to 30 cent per dollar over alle in aanmerking komende telefoons zullen uitbetalen.

Apple brengt updates uit voor iMac, iLife en Pro-programma's

Apple kwam vorige week met een aantal updates voor het repareren van fouten in specifieke apparaten of programma's. De updates zijn te krijgen via Software-update of als zelfstandige downloads. Dit zijn de updates:

Handenvrij telefoongesprek met iPhone levert een bekeuring op

Ik reed vorige week van Cherrydale naar Ballston, Virginia, en was met mijn mobieltje aan het bellen met mijn broer die me feliciteerde met mijn verjaardag. Ik ben een voorzichtige chauffeur en gebruikte daarom de standaard koptelefoon die bij mijn iPhone werd geleverd, zodat ik beide handen op het stuur kon houden en maximale aandacht aan het verkeer kon geven.

Twee politiewagens van Arlington County die werden bestuurd door de agenten Wright and Horvath kwamen op Lee Highway naast me rijden en bleven me volgen toen ik naar links afsloeg en zuidwaards Glebe Road afreed. Vlak voor de kruising met Wilson Boulevard deed agent Wright zijn lichten aan en gaf aan dat ik aan de kant moest gaan staan, wat ik deed.

Ik was me ervan bewust dat twee agenten me aan het volgen waren, maar ik kon geen verkeersregels bedenken die ik geschonden had: "Agent, waarom zet u mij aan de kant?"

"Volgens de wet is het in de staat Virginia niet geoorloofd om een koptelefoon te dragen", antwoordde hij.

"Ik draag het handenvrije apparaat dat bij mijn iPhone hoort", zei ik en liet hem mijn iPhone zien.

Ondertussen kwam agent Horvath bij mijn raam staan en vroeg mij mijn koptelefoon te laten zien. Ik liet hem de iPhone zien, de koptelefoon en de verbindingskabel die ik in mijn vrachtwagen had geïnstalleerd om mijn iPhone of mijn iPod via mijn stereo-installatie af te spelen.

Agent Horvath ging terug naar de politiewagen van agent Wright zonder een woord te zeggen.

Gezien het feit dat het in Washington D.C. en New York verplicht is om een mobiele telefoon met een handenvrij apparaat te gebruiken, leek het me nogal vreemd dat ik in Virginia nu juist aan de kant word gezet voor het gebruik ervan.

Toch is het, zoals blijkt uit de foto van mijn bekeuring, een juridisch probleem als je in de staat Virginia een handenvrij apparaat gebruikt.

[John zond ons dit verhaal per email en we publiceren het met zijn toestemming. Hij geeft aan dat hij zijn bekeuring niet heeft afgekocht, want hij wil zien hoe dit gaat aflopen. -Glenn]

Kiezen tussen de iPhone en de iPod touch

Tonya en ik denken erover om een iPod touch te kopen, zodat we geen iPhone hoeven te aan te schaffen, of eigenlijk, zodat we het maandelijkse abonnement niet hoeven te betalen alleen maar om een iPhone te bezitten die we toch niet vaak zouden gebruiken om te bellen. Dat roept natuurlijk de vraag op in hoeverre de iPod touch werkelijk een "iPhone zonder de telefoon" is. Bill Palmer bij iProng heeft nu precies zo'n vergelijking gemaakt, en het blijkt dat de belangrijkste zwakke punten vanuit ons gezichtspunt de ontbrekende Mail-, Notes-, Google Maps- en Weather-programma's zijn, dat het Calendar-programma read-only is (je kunt geen activiteiten toevoegen - hoe waardeloos is dat?), en de blijkbaar lagere schermkwaliteit. Andere verschillen die minder opvallen of aanvaarbaar zijn, gegeven het feit dat de iPod touch geen telefoon is, zijn het ontbreken van EDGE-ondersteuning, Bluetooth, externe volumeknoppen en ingebouwde luidsprekers, de bijgeleverde plastic standaard in plaats van een dock, een minder solide achterkant en geen camera.

Ik vermoed dat de altijd-enthousiaste iPhone hacking-gemeenschap wel met een manier zal komen om de ontbrekende toepassingen van de iPhone ook op de iPod touch te installeren, maar dat is zuivere speculatie, en niets iets waarop ik een aankoopbeslissing zal baseren.

Zou er een manier zijn om een iPhone te kopen, maar het maandelijkse abonnement te vermijden? Hoewel het mogelijk is om een iPhone te activeren met een AT&T prepaid GoPhone-abonnement, is het goedkoopste abonnement dat iTunes aanbiedt, volgens de schermafdrukken waar Erica Sadun koppelingen naar toe gaf in TUAW, $49,98 per maand, met 200 minuten bellen en onbeperkt dataverkeer. Omdat ik eerder poog om de algehele kosten van het eigenaarschap te verminderen dan het tweejarige contract te vermijden, is het verminderen van de prijs van $60 per maand naar $50 geen grote winst. Maar ik heb in elk geval vernomen dat AT&T hun netwerk heeft upgedated, zodat prepaid iPhone-gebruikers niet langer op de hoogte worden gebracht iedere keer als ze $0.00 aan dataverkeer uitgeven.

Nu de prijs van de iPhone gedaald is tot $200, is de 8-GB iPod touch slechts $100 goedkoper dan de 8-GB iPhone. Dus als we nu eens een iPhone kochten en INdependence gebruikten? INdependence, voorheen bekend als iActivator, is een hackprogramma dat belooft om een iPhone te activeren zonder het maandelijkse abonnement, hoewel het zoals veel hackprogramma's alleen voor durvers is. Als het zou werken, zou dat het gebruik van een iPhone mogelijk maken zonder de telefoon- en de mobiele datafuncties, wat vrij ideaal zou zijn.

De enige lastige vraag is of het ethisch is om met een "gehacktiveerde" iPhone de bedoelingen van Apple en AT&T te omzeilen. Per slot van rekening houdt de prijsstelling van Apple ongetwijfeld rekening met de maandelijkse inkomsten die het bedrijf ontvangt uit hun contract met AT&T, dus het gebruik van een gehackte iPhone zou schade doen aan de inkomsten van beide bedrijven.Wat is jouw mening?

DealBITS Korting: bespaar 20% op Name Munger

Gelukwensen aan Mark Hom van gmail.com, Mike Johnson van iwon.com, Bob Leedom van comcast.net en Larry Whitehead van uab.edu, wier inzendingen door het lot werden gekozen bij de DealBITS-verloting van vorige week en die een exemplaar van Name Munger van Sonora Graphics hebben ontvangen ter waarde van $10. Ook Alexa MeeKwon Whitehead, die Larry op DealBITS wees, heeft een exemplaar ontvangen. Maar als je niets hebt gewonnen, niet getreurd, want Sonora Graphics biedt alle TidBITS-lezers een korting van 20 procent op Name Munger tot 26 september 2007, waardoor de prijs daalt tot $8. Om van dit aanbod gebruik te maken, dien je de kortingscode "SGNM-DealBITS-0907" te gebruiken bij het bestellen. Onze dank aan de 555 inzenders die meededen aan deze DealBITS trekking, en we hopen dat je in de toekomst zult blijven meedoen!

Marktaandeel van Mac stijgt op Cornell University

Wat is nu het marktaandeel van Apple? Het is nooit een gemakkelijke opgave geweest om dat uit te vinden, en ik heb vaak opgeworpen dat het toch een onbelangrijk gegeven is, omdat bedrijven zoals Dell en HP sterk staan in de zakenwereld waar de gebruikers geen inspraak hebben over welke computer ze gebruiken, terwijl Macs voornamelijk worden gekocht door mensen die hun eigen geld uitgeven. Dat zijn twee compleet verschillende markten.

Maar als je appels met appels kunt vergelijken, wordt de situatie wel interessanter. Van vrienden aan Cornell University heb ik vernomen dat Cornell statistieken bijhoudt over de besturingssystemen die worden gebruikt door de 6842 studenten die verbinding maken met het ethernet-gebaseerde ResNet, de studentenhuizen-netwerkdienst van Cornell. (Dit zijn niet alle Cornell-studenten, alleen diegenen die in de studentenhuizen van de universiteit wonen.)

De cijfers van ResNet laten een heel ander beeld zien dan de lage percentages die vaak worden vermeld voor het marktaandeel van de Mac en ze stellen Apple in een veel voordeliger daglicht. In totaal gebruikt 21 procent van de bewoners van de studentenhuizen van Cornell een Mac, tegen 78 procent pc's.

De meerderheid van die Macintosh-gebruikers werkt natuurlijk met Mac OS X, al beweert 4 procent dat ze Windows draaien op een Intel-Mac (wat ook betekent dat ze vrijwel zeker Mac OS X draaien), en slechts 0,12 procent draait Mac OS 9 of een ouder systeem (dat zijn 8 standvastige zielen, als je je dat afvroeg).

Bij de Windows-gebruikers heeft Windows XP het leeuwendeel met 49 procent, terwijl Windows Vista 22 procent haalt. Windows XP Media Center Edition haalt 7 procent (studenten gebruiken hun computer voor muziek en video, zodat dit cijfer dan ook niet verrassend is), en andere versies (Windows NT/2000, Windows Me en Windows 95/98) worden door slechts 23 studenten gebruikt - net genoeg voor twee voetbalploegen en een scheidsrechter.

Bij de serieuze geeks vinden we 0,53 procent die met Unix/Linux werken (ongeveer 36 studenten) en 5 studenten die het blijkbaar nog altijd doen met "Andere" besturingssystemen. Ik denk hier dan graag bij dat ProDOS, OS/2, TRS-DOS, AmigaOS en BeOS hier elk één gebruiker tellen, al denk ik niet dat die systemen allemaal ethernet ondersteunen.

Deze cijfers kun je natuurlijk niet zonder meer extrapoleren naar de rest van de wereld. Het feit dat 21 procent van de studenten aan Cornell die in de studentenhuizen wonen met een Mac werken, betekent niet dat het marktaandeel van Apple van de totale markt 21 procent bedraagt. Het betekent evenmin dat Apple over 21 procent van de universiteits-studentenmarkt beschikt, aangezien studenten die aan een Ivy League universiteiten zoals Cornell studeren best wel eens uit een ander deel van de populatie zouden kunnen komen dan studenten die naar andere universiteiten gaan. Als jij toegang hebt tot gelijkaardige statistieken bij andere onderwijsinstellingen, stuur ze dan naar mij en ik zal ze verder onderzoeken.

Zelfs wanneer je de cijfers niet kunt extrapoleren, kun je nog altijd naar de historische trends kijken, omdat Cornell een pagina op het web heeft staan met de basisgegevens van de statistieken van Mac versus Windows voor ResNet-abonnees. Volgens Mark Anbinder zijn de gegevens van vóór 1999 niet helemaal betrouwbaar (omdat de studenten toen hun besturingssysteem niet hoefden te vermelden als ze zich inschreven), vallen me toch verschillende feiten op in deze cijfers.

Ten eerste waren de Mac OS-percentages veel hoger in de eerste paar jaar (41 procent, dalend naar 12 procent in de eerste vier jaar). Dat was misschien te verklaren door een veel hoger percentage Macs, maar ik vermoed dat de Mac-gebruikers uit die tijd veel meer gebruik maakten van ResNet dan Windows-gebruikers dankzij de betere netwerkconfiguraties. Of misschien vermeldden Mac-gebruikers gewoonweg veel vaker hun besturingssysteem wanneer ze zich aanmeldden. Wat de reden ook moge zijn, de cijfers zijn waarschijnlijk niet erg betrouwbaar.

Ten tweede daalde het percentage studenten met Mac OS licht van 6 naar 5 procent toen zij vanaf 1999 hun platform moesten opgeven bij het aanmelden bij ResNet, om daarna weer te stijgen tot 10 procent in 2005. Dat is niet indrukwekkend, maar de cijfers voor de volgende twee jaar zijn 14 procent in 2006, en dit jaar 21 procent. Dat is een grote sprong, zoals je kunt zien in deze grafiek.

Hoe je het ook bekijkt, het marktaandeel van Apple bij Cornell-studenten die verbinding maken met ResNet is toegenomen van 5 procent in 2002 tot 21 procent in 2007. Apple maakt duidelijk een comeback in het hoger onderwijs, althans in dit kleine hoekje van de wereld.

iPhoto 7 vult gapende gaten

Sinds de eerste versie van iPhoto in 2002 zijn er altijd een aantal punten geweest waar ik forse kritiek op had. Kun je je bijvoorbeeld voorstellen dat je door iPhoto gedwongen wordt iedere foto uit je digitale camera te importeren, terwijl zijn voorloper Fotolader een keuzemogelijkheid had? En wat te denken van het gedwongen gebruik van het Infovenster om foto's en filmrolletjes een naam te geven, in plaats van het rechtstreeks selecteren en veranderen van de standaardnaam, zoals dat al sinds 1984 gebruikelijk is voor bestanden en mappen in de Finder?

Goed, ik ben blij om te zien dat Apple gebruik heeft gemaakt van de 20 maanden die liggen tussen iPhoto 6 en iPhoto 7 om deze twee gapende gaten te vullen. Je kunt nu gewoon op de naam van foto's en gebeurtenissen (wat eigenlijk filmrollen zijn, in de oude terminologie) klikken en de standaardtekst veranderen. En als je een camera aan je computer hangt of een geheugenkaartje in je kaartlezer steekt, dan heeft het nieuwe importeervenster behalve een Importeer Alles-knop nu ook een Importeer Selectie-knop. Nog beter, als je niet alle foto's importeert maar slechts een paar, dan kun je Verberg reeds geïmporteerde foto's aanvinken, zodat eerder geïmporteerde foto's niet in het importeervenster verschijnen. Verder wordt tijdens het importeerproces niet meer naar elke eerder geïmporteerde foto gekeken om te zien of het een duplicaat is; vorige versies van iPhoto konden weliswaar al eerder geïmporteerde foto's overslaan, maar het importeren duurde net zo lang als wanneer je die foto's wel zou importeren.

Het laatste element, dat niet zo erg was als de twee voorgaande maar waar Apple weinig aandacht aan besteed had sinds de eerste versies van iPhoto, is het afdrukken van foto's. In het verleden kon je verschillende stijlen in het afdrukvenster kiezen: Contactvel, Paginavullend, Wenskaart, Aantal per pagina, Fotosetje en Standaard afdrukken. In iPhoto 7 heeft Apple het afdrukken helemaal opnieuw opgezet, waarbij Druk project af vijf thema's heeft gekregen: Standaard, Contactvel, Eenvoudig kader, Eenvoudig passe-partout en Dubbel passe-partout. Bij elk thema kun je de achtergrondkleur (wit, grijs of zwart) instellen, er zijn verschillende kaderstijlen en pagina-opmaken (bij sommige kunnen onderschriften toegevoegd worden, en met een Instellingen-dialoog kun je het lettertype veranderen). Terwijl je bezig bent met de diverse afdrukinstellingen, verschijnt er een Afdrukken-item onder Recent in het Bronpaneel, zodat je niet al je instellingen in één sessie hoeft af te maken - iPhoto onthoudt waar je bent, totdat je afdrukt of annuleert.

De enige voormalige stijl die ik niet zomaar in iPhoto 7 kan nabootsen is Wenskaart, waarmee je een foto zo kon afdrukken dat hij netjes op de voorkant van een enkel of dubbel gevouwen vel papier kwam. Ik wil echter niet zeggen dat de voormalige Wenskaart-stijl echt bruikbaar was: je kon er geen tekst aan toevoegen of de kaart op enigerlei wijze versieren. In de praktijk verving de Kaart-functie (samen met Kalender en Album) in iPhoto 6 al de Wenskaart-stijl. De Kaarten lijken niet echt veranderd te zijn met de overgang van iPhoto 6 naar iPhoto 7. Je kunt ze nog steeds op je eigen printer afdrukken en ook als professioneel afgedrukte kaart bij Apple bestellen.

Eenvoudiger verbindingen met wifi-hotspots voor de iPhone

Devicescape heeft een eenvoudig programmaatje gepubliceerd voor de iPhone waarmee je verbinding kunt maken met wifi-hotspots zonder alle gedoe met het intikken van gebruikersnamen en wachtwoorden, klikken op Accept-knoppen, of het moeten onthouden van WEP- en WPA-encryptiesleutels. Voor het programma Connect van Devicescape heb je de Nullriver AppTapp installer nodig, een externe hack die gemakkelijke installatie van software op de iPhone mogelijk maakt. (Ik heb een versie van Connect getest die dateert van vóór de integratie met Nullriver.)

Het gebruik -- De manier waarop Devicescape dit kleine wonder weet te bewerkstelligen, en de voornaamste irritatiefactor bij gebruik van de iPhone weg van huis en kantoor wegneemt, is via hun softwareparadepaardje, dat bestaat uit clientsoftware op een apparaat, handheld, of laptop, en een account op de website van het bedrijf waar je wachtwoorden en accountgegevens opslaat. Het programma en de dienst zijn gratis. (Een volledig verslag van de benadering van Devicescape schreef ik in "Devicescape probeert verbinden met Wi-Fi-hotspots te vereenvoudigen", 07-05-2007.)

Op de My Devicescape-website kun je een account opzetten en alle wifihotspots en netwerkinformatie invoeren die wilt gaan gebruiken. Ik bewaar bijvoorbeeld de netwerk-WPA-sleutels van thuis en van mijn werk op hun site. Devicescape automatiseert het inlogproces voor heel veel betaalde hotspotnetwerken en verzamelingen van hotspots, waaronder T-Mobile HotSpot, AT&T WiFi, Fon, Boingo, iPass en andere, en ook van veel gratis netwerken die een of andere bevestiging of een inlogaccount vereisen. Devicescape wil in de toekomst, als onderdeel van hun inkomstenplan, eenvoudige manieren aan kunnen bieden om diensten te kopen van bepaalde netwerken. (Je geeft Devicescape een aantal van je wachtwoorden, en hoewel ze op me overkomen als een vertrouwenwekkende organisatie met een extreem sterk begrip van veiligheid, zou je moeten laten meewegen dat een externe partij de last gaat dragen om jouw wachtwoord te beschermen en moet je wachtwoorden gebruiken die verschillen van welke je gebruikt voor andere beveiligde diensten, zoals bijvoorbeeld die van je bank.)

Met het iPhone-programma van Devicescape hoef je, als je bij een hotspot komt waarvoor je de benodigde informatie hebt ingevoerd, alleen op het Connect-programma te tikken en op Login te klikken. Devicescape maakt de verbinding met het lokale netwerk, voert je inlogverzoek door de DNS-dienst van de hotspot (slim gedaan), krijgt een hoeveelheid versleutelde details voor het inloggen retour, en geeft deze informatie dan door aan de hotspot. Bij gratis netwerken weet het systeem hoe op de juiste knop te 'klikken' en daarmee een webverzoek te versturen dat de juiste respons bevat. (De Devicescape-software voor laptops, handhelds en een paar andere telefoons werkt op vrijwel dezelfde manier; bovendien heb je het voordeel dat elk apparaat dat je gebruikt toegang tot dezelfde netwerken heeft zonder dat je de gegevens opnieuw hoeft in te voeren.)

Ik heb Connect nu iets langer dan een week in gebruik en ik heb het op een paar T-Mobilelocaties getest. Het is tamelijk fantastisch om op Login te tikken en dan op het netwerk te zijn. Het is de manier waarop de iPhone zou moeten werken - en dat is nu het geval.

Terwijl Steve Jobs de alomtegenwoordige beschikbaarheid van wifi ophemelt, hebben hij en het bedrijf niets gedaan om verbinden eenvoudig te maken, behalve toegang krijgen tot netwerken thuis en op het werk met weinig of geen beveiliging of toegangsbeperkingen. Devicescape dicht die kloof. (En 'eenvoudig' is relatief, zelfs met netwerken die standaard beveiligd zijn met een wachtwoord, gezien de dommige manier waarop je je wachtwoorden in moet typen.)

Er ontbreekt slechts één functie in Connect die je wel vindt in het volledige Devicescape-programma: buddylijsten. Met buddylijsten kun je kiezen welke andere gebruikers van Devicescape, je vrienden en collega's, toegang krijgen tot netwerken die jij beheert, waarmee vertrouwde gebruikers makkelijk toegang krijgen tot jouw eigen beschermde netwerken. De exemplaren van Devicescape die bij je buddy's draaien, downloaden een versleutelde verzameling netwerkwachtwoorden. Je kunt de toegang van een buddy intrekken of je netwerkwachtwoord veranderen; het systeem verwerkt dat naadloos en geeft het door aan elke buddy die het nodig heeft. Deze buddylijstfunctie zal, wanneer Devicescape het toevoegt aan de iPhone, een enorm gemak betekenen voor iPhonegebruikers die wisselen tussen thuis- en werknetwerken.

En hoewel Devicescape dit niet benadrukt, vertelde het bedrijf me enkele dagen geleden in een uitleg dat ze in de iPhone de clientsoftware voor wifi-authenticatie van zakelijk niveau hadden opgediept die ook in Mac OS X voorkomt. Deze client (een 802.1X supplicant, als je de technische term wil weten) zou iPhone gebruikers verbindingen laten maken met wifinetwerken die geen toegangspagina of simpele, statische, gedeelde beveiligingssleutels gebruiken. 802.1X laat een apparaat verbinden met een wifinetwerk met een gebruikersnaam en een wachtwoord (naast andere identificatie-informatie), en dan kent het systeem een unieke beveiligingssleutel aan die gebruiker toe. Het is de enige veilige benadering voor grotere netwerken en het wordt veel gebruikt. Connect zou hiermee ook zakelijke gebruikers van een methode kunnen voorzien om hun iPhones ook op een veilige manier met hun werknetwerken te laten verbinden, niet alleen met hotspots, als Devicescape ervoor kiest om die functie te activeren.

Installeren en instellen -- Met Nullriver is het installeren van Connect een peulenschil. Je downloadt de AppTapp-installatiesoftware en start het op op een computer die met jouw iPhone is verbonden en waarop iTunes niet draait. (Schakel ook automatisch synchroniseren in iTunes uit, want als dat begint te lopen terwijl AppTapp met zijn magie bezig is kan de installatie uitlopen op een knoeiboel.) AppTapp downloadt van Apple het firmware-herstelbestand van zo'n 90 MB, plakt er zijn eigen deel in en werkt de iPhone bij. (Het gebruikelijke voorbehoud is geldig: Niet ondersteund door Apple. Kan van je iPhone een baksteen maken. Na de volgende firmware-update werkt AppTapp of Connect misschien niet meer. Enzovoort.)

Na herstarten van de iPhone heb je een nieuw Installer-programma op het thuisscherm. Tik erop en je kunt Connect selecteren uit een lijst met programma's om te installeren. Installeer Connect, en het verschijnt op het thuisscherm. Connect wordt door Nullriver opgenomen in een klein lijstje met programma's die voorkeur genieten.

De eerste keer dat je Connect start geeft het je een code die je moet invoeren op de website van My Devicescape in het account dat je ingesteld hebt. Deze code identificeert eenduidig jouw iPhone. Het exemplaar van Connect dat op jouw iPhone draait kan met de servers van Devicescape communiceren nadat je de code hebt opgegeven, hetzij via een wifi-netwerk waarmee je al bent verbonden, hetzij via de EDGE-servers van AT&T.

De beste netwerken -- Natuurlijk kun je de gratis en betaalde logins van netwerken die je vaak bezoekt of verwacht te gebruiken zelf bij elkaar schrapen, maar de beste keuze bij Connect is Boingo Wireless, een hotspot-verzamelaar die toegang doorverkoopt tot tienduizenden locaties in de Verenigde Staten, waaronder tientallen luchthavens. Boingo rekent $21,95 per maand voor onbeperkte toegang in de VS. Wereldwijd bieden ze aansluiting op 100.000 locaties, en daarvoor rekenen ze $39 per maand voor onbeperkte toegang. Beide tarieven gelden van maand tot maand. Je zit nergens aan vast en betaalt geen boete bij opzegging.

In de Verenigde Staten verkoopt Boingo toegang door tot de meeste van de grotere netwerken, met als grote uitzondering T-Mobile HotSpot. T-Mobile rekent $20 tot $40 per maand voor onbeperkt gebruik op ongeveer 8500 locaties. De exacte prijs hangt er van af of je een gewoon telefoonabonnement hebt bij T-Mobile, en hoe lang je contract loopt. Devicescape ondersteunt ook T-Mobile.

Weliswaar kun je op bijna alle locaties die ze ondersteunen inloggen bij Boingo via een partner-login in de webpoort-interface, maar daarvoor moet je iedere keer omslachtig gegevens invoeren, in plaats van eenmaal te klikken met Connect. En sommige Boingo-locaties hebben die partner-login niet, maar daar kom je pas achter als je al onderweg bent.

De software van Devicescape voorziet in een behoefte en geeft me de hoop dat er meer hotspots zullen komen die reclame zullen maken voor Connect als een eenvoudiger manier om online te geraken. Het is gunstig voor Apple en AT&T als de iPhone werkt met minder onderbrekingen en wrijving, en hoe minder we met zijn allen gebruik maken van het EDGE-netwerk van AT&T, des te beter dat netwerk functioneert. Ik hoop dat Apple overweegt om Connect in te bouwen in een toekomstige versie, of om van Devicescape zijn eerste gecertificeerde programma-ontwikkelaar te maken.

Penelope-project begint levering Eudora 8.0.0b1

Bijna elf maanden nadat Qualcomm aankondigde de eerbiedwaardige e-mailclient Eudora om te gaan zetten naar een open-bronplatform gebaseerd op de Thunderbird-client, hebben we een publieke bèta! (Voor de oorspronkelijke aankondiging zie "Eudora wordt opensource met Thunderbird", 16-10-2006.) Het Penelope-project heeft Eudora 8.0.0b1 uitgebracht, een kijkje in de keuken om te zien hoe die aspecten aan e-mail die uniek waren voor Eudora geleidelijk aan bovenop de Thunderbird-kern gebouwd worden.

Enigszins verwarrend is dat er eigenlijk twee dingen uitgegeven zijn, Eudora 8.0.0b1 in zijn geheel en een Thunderbird-extensie genaamd Penelope die Eudora-achtige toetscombinaties, symbolen, knoppenbalk en kolomindeling biedt. Eudora 8.0.0b1 bevat de Penelope-extensie, die los verkrijgbaar is voor Thunderbird-gebruikers die aan het Eudora-uiterlijk de voorkeur geven.

Eudora 8.0.0b1 vereist Mac OS X versie 10.2 of hoger en is een universeel binair programma. De Windows-versie werkt naar verluidt onder Windows 98 of hoger, en Windows XP wordt aanbevolen.

Eerste indruk -- Ik heb Eudora 8.0.0b1 een tijdje gebruikt met mijn Gmail- (POP) en .Mac- (IMAP) e-mailaccounts (ik raad je aan om nooit belangrijke e-mailaccounts toe te vertrouwen aan een onbekende e-mailclient). Hoewel er nog genoeg rafelrandjes zijn, kon ik e-mail versturen en ontvangen en een aantal basisconfiguraties uitproberen die ik kon bedenken voor manieren waarop ik het programma zou kunnen gaan gebruiken. Het was prettig een paar oude bekenden van de Eudora-interface terug te zien, zoals het Transfer-menu waarmee het gemakkelijk is om berichten te archiveren in diep-geneste postbussen, "type-to-select" [selecteren door de eerste letters in te typen - nvdv] in postbussen en vooral de Option-klikfunctie om verwante berichten te selecteren.

Maar realistisch gezien is Eudora 8.0.0b1 nog lang niet klaar voor de gewone gebruiker. Teveel zaken zijn eenvoudigweg nog niet volledig functioneel, zoals importeren van e-mail en filters van de Mac-versie van de originele Eudora (zonder welke geen serieuze test gedaan kan worden). Andere bekende Eudora-kenmerken die lijken te ontbreken zijn onder andere "stationery" [sjabloondocumenten - nvdv] voor standaardteksten, de uiterst handige opdracht "Reply Quoting Selection" [alleen geselecteerde wordt geciteerd in het antwoord - nvdv], verticale citaatlijnen in plaats van rechte haakjes [> - nvdv] en de mogelijkheid een of meer berichten naar de To-regel te slepen om geadresseerden toe te voegen, Command-klikken om URL's in de achtergrond te openen en nog veel meer. Natuurlijk kun je, omdat Eudora open bron geworden is, alle nog bestaande fouten en missende functionaliteit die anderen aangemeld hebben inzien en ook nieuwe zaken aanbrengen die je ontdekt tijdens het gebruik van het programma. Het interessantste van de Bugzilla fouten-database is dat je (als je ingelogd bent), kunt stemmen op fouten die je snel gerepareerd wilt zien en ook nog commentaren over foutenrapporten achter kunt laten.

Steve Dorner, jarenlang Eudora's belangrijkste ontwikkelaar, zei: "Ons doel voor de eerste uitgave was iets dat goed genoeg was voor ontwikkelaars om te gebruiken en het te willen verbeteren. Ik denk dat we dat punt voor Windows al gepasseerd zijn en misschien bijna op dat punt staan voor de Mac." Dat is een belangrijk punt, want als open bron moet Eudora eerst ontwikkelaars aantrekken die er een interessante brok code in zien die ze willen verbeteren. Alleen dan wordt het programma mogelijk iets dat de gemiddelde gebruiker wil gaan gebruiken.

Drie soorten e-mail -- De onderliggende vraag in elke discussie over een Eudora-bèta is of langdurige Eudora-gebruikers het programma wel of niet voldoende bekend vinden ogen en in staat zijn er op over te stappen als er eenmaal een definitieve versie is. Ook gerelateerd is de vraag hoe lang die definitieve versie nog op zich zal laten wachten.

Een complicatie in deze zaak is dat er zich op dit moment twee belangrijke trends in e-mail afspelen. De eerste wordt getypeerd door Apple Mail, dat op zichzelf een uiterst capabele e-mailclient geworden is, maar er uit springt door de vele manieren waarop Apple een verregaande integratie in de Mac OS X-ervaring gerealiseerd heeft. Er is geen twijfel dat het gebruik van een andere client dan Mail zwemmen tegen stroom in is en bepaalde stukken functionaliteit zijn eenvoudig niet beschikbaar voor hen die kiezen voor een andere programma dan Mail. In Windows vervult Outlook deze rol.

De tweede trend is de webdiensten-aanpak, zoals uitgevoerd door Googles Gmail en Yahoo Mail. De vroegere generaties webmail-diensten waren topzware zwakkelingen die regelmatig zand in hun gezicht getrapt kregen op het strand van de gespierde, losstaande e-mailclients. Maar de vooruitgang in de mogelijkheden van webprogramma's heeft deze beduidend beter bruikbaar en krachtiger gemaakt en hun ontwikkelaars hebben de kans gegrepen om een aantal belangrijke aspecten van e-mail opnieuw te bedenken, hetgeen bijvoorbeeld geleid heeft tot de op conversaties gebaseerde weergave van Gmail en een belangrijke rol voor het zoeksysteem. Deze webmail-clients gaan uit van een constante verbinding en omarmen over het algemeen een andere filosofie over e-mail: het wordt iets dat geen relatie heeft met een specifiek programma, computer of locatie. Bovendien hebben de web-gebaseerde diensten in het algemeen zeer goede anti-spamfunctionaliteit, omdat zij filters kunnen toepassen op serverniveau en voordeel trekken uit overeenkomsten tussen miljoenen deelnemers.

De beslissing welke e-mailclient te gebruiken komt neer op de vraag in welke hoek je terecht komt van de driehoek bestaande uit oudgediende e-mailclient-programma's als Eudora, uiterst geïntegreerde programma's als Apple Mail en web-gebaseerde diensten als Gmail.

Traditionele programma's als Eudora, Mailsmith, PowerMail en Thunderbird bieden in het algemeen de beste prestaties voor zware gebruikers, de flexibelste en krachtigste functies en jaren van gewenning voor wie er mee werkte. Maar tegelijkertijd is het voor ontwikkelaars moeilijk of onmogelijk er geld aan te verdienen en zelfs het open-bronprogramma Thunderbird heeft problemen met zijn rol binnen de op Firefox gefocuste Mozilla Foundation. Het lijkt duidelijk dat de tijd van onafhankelijke e-mailclient aan het voorbijgaan is, hoewel het ten hemelschreiend is dat we aanzienlijke verfijning en mogelijkheden zullen verliezen wanneer dat gebeurt.

Het wordt hoe langer hoe moeilijker om Apple Mail te vermijden, daar Apple en andere Mac-ontwikkelaars het programma meer en meer in Mac OS X integreren. Dat is goed als je alleen met Macs werkt en altijd toegang hebt tot je eigen machines, maar zelfs al heeft Apple Mail aanzienlijk verbeterd, het programma vertoont nog altijd geen echte tekenen van innovatie. Misschien zal de Leopard-versie van Mail een grotere stap vooruit zijn, maar door het gebrek aan concurrentie heeft Apple niet echt veel stimulans om Mail drastisch te verbeteren.

Ten slotte is het hip geworden om te werken met webgebaseerde diensten en het is een reële optie voor iedereen met meer dan minimale vereisten. Het probleem is vooral de naadloze import van bestaande archieven, al is het mij niet duidelijk dat mensen die gewend zijn aan op zich zelf staande mailprogramma's met meerdere vensters en specifieke interface-elementen blij zullen zijn met een webgebaseerde interface, hoe knap die er dan ook uitziet.

Het beste compromis is misschien wel Mail combineren met de POP-mogelijkheden van Gmail POP, al zou het wel beter zijn als Google IMAP-ondersteuning zou toevoegen aan Gmail, zodat er een verbinding zou zijn tussen de lokale mailopslag en die op afstand (en potentieel een goede manier om mail te importeren in Gmail zonder datum- en tijdinformatie te verliezen). Ik zal die mogelijkheid nog eens bekijken wanneer Leopard uitkomt; tot dan blijf ik bij het klassieke Eudora. Als het niet stuk is...

Het spook in mijn FileVault

De meeste mensen vrezen de fysieke gevaren die gedurende miljoenen jaren van overleven in deze onherbergzame wereld in ons collectieve geheugen zijn gegrifd. Ik denk aan hoogtevrees, claustrofobie, angst voor giftige dieren, duisternis, of om slachtoffer te worden van een roofdier; al deze angsten kunnen zelfs de sterksten en dappersten onder ons veranderen in onbekwame angsthazen.

Ik klim, kruip, spring, bevecht en onderzoek deze wereld, overtuigd van mijn eigen vaardigheden. Mijn angsten zijn geen wereldlijke angsten; ik vrees de wereld om mij heen niet. Deze vertelling gaat over hoe ik mijn grootste angst tegemoet ben getreden en het overleefd heb, en over mijn onzekerheid of het allemaal echt voorbij is.

Het was begin augustus, en ik was zojuist aangekomen in Sydney, Australië, voor een twee-weekse tournee waarop ik zowel in Australië als in Azië voordrachten zou houden over beveiliging. Ik verbleef die nacht in een hotel met uitzicht op Darling Harbor, een van de bekendste toeristische attracties van Sydney. Ik had een kamer op de bovenste verdieping, met een vensterwand die mij een weids uitzicht over de haven en het centrum van Sydney bood. Australië gaat door een zeer droge periode, maar die avond was de lucht gevuld met donkere wolken die onheilspellend oplichtten in het schijnsel van deze wereldstad. Ik herinner me dat ik in mijn onschuld de schoonheid van het uitzicht bewonderde, in het bijzonder dat schijnsel op het raakpunt van stad en nacht. Althans, toen dacht ik dat het was wat het oplichten van de wolken veroorzaakte; inmiddels ben ik daar niet meer zo zeker van.

Ik was nogal groggy van een combinatie van jetlag en een slaappil, maar ik herinner me nog dat er iets vreemds met mijn e-mail was. Ik had een fikse hoeveelheid spam-berichten in mijn Inkomende postbus in Apple Mail, hoewel normaliter SpamSieve vrijwel alle spam onderschept. Ik schonk er verder geen aandacht aan. Ik schonk in feite helemaal nergens aandacht aan, als gevolg van de vermoeidheid en de slaappil, en viel in de rusteloze slaap van de reiziger.

Ik werd de volgende ochtend normaal wakker, en nadat ik de slaap uit mijn ogen gewassen had ging ik achter mijn MacBook Pro zitten om, voordat ik mij naar mijn afspraken spoedde, nog even mijn mail te checken.

Mijn Inkomende postbus liep over van de kwaadaardige verleidingen van spam-luchtkastelen. Ik herstartte SpamSieve, dat mij wist te vertellen dat er iets mis was met zijn verzameling enen en nullen.

"Machine herstarten" was het eerste dat er, als voormalige Windows-systeembeheerder, in me opkwam, en ik herstartte mijn Mac. Helaas had ik mijn instinct moeten negeren, want met die ene herstart verliet ik de ons bekende wereld en kwam ik in een duistere dimensie van schimmen terecht; ik zou nadien nooit meer dezelfde zijn.

Het systeem herstartte normaal, en ik kon gewoon inloggen, maar dat was dan ook alles wat normaal was. Het eerste wat opviel was mijn Dock; niet meer de kleine, persoonlijke verzameling van mijn favoriete programma's, maar een gigantisch monster dat een flink deel van mijn beeldscherm in beslag nam met de standaardprogramma's van een beginner. De menubalk toonde ook slechts de helft van het normale aantal icoontjes, en het machtige Quicksilver zat daar niet bij.

Vervolgens startte ik Mail op, en werd verzocht om mijn eerste e-mailaccount aan te maken. Bij het opstarten van Safari werd ik niet begroet door Penny Arcade (mijn favoriete home page), maar door Apples standaard nieuwspagina. Hoe meer ik in het rond klikte, hoe meer ik besefte dat alle programma's weer terug waren gekeerd naar de standaardinstellingen van een maagdelijke Mac. En het ergste was nog dat Parallels zichzelf gereset had, en met geen mogelijkheid de Windows virtuele machine meer kon opstarten die ik nodig heb om op kantoor aan de slag te kunnen.

Het was dag twee van een reis van twee weken naar de andere kant van de wereld, en er was iets fout. Goed fout.

Ik startte de machine keer na keer opnieuw op, en elke keer gebeurde er iets anders. Soms bleven instellingen bewaard, soms verdwenen ze spoorloos; of sommige instellingen verdwenen terwijl andere in stand bleven. Programma's in mijn menubalk wisselden elkaar af, en ik wist nooit van te voren wat er wel en niet zou werken als ik opnieuw inlogde. 'Nieuwe' grote bestanden bleken beschadigd, hulpprogramma's die ik downloadde wilden niet openen, en bestandsbijlagen waren ook allemaal beschadigd, maar de meeste grote bestanden die op mijn machine aanwezig waren vóór... het gebeuren... leken onaangetast. Ik dacht eerst aan een virus, maar als beveiligingsexpert neem ik vergaande voorzorgsmaatregelen, en ik wist dat de kans van een infectie bijzonder klein was. Er was maar één ding dat dergelijk afwijkend gedrag kon verklaren.

Terwijl de rillingen over mijn rug liepen deed ik de klep van mijn MacBook Pro dicht en vertrok naar mijn eerste afspraak. Terwijl ik door de straten van Sydney liep kon ik het kwaad dat mijn tas uitstraalde bijna voelen, het wierp een kille schaduw om mij heen.

Na de laatste afspraak haastte ik mij terug naar mijn hotelkamer. Zonder de kippen, de geiten, het zout of de salamanders nodig voor een volwaardige duiveluitdrijving, moest ik het doen met mijn technische vaardigheden. Ik probeerde nog even om een bezwering uit te spreken met een broodje kip in de ene en een plastic mes in de andere hand, maar het beveiligingspersoneel van het hotel wist mij er van te overtuigen dat dat geen soelaas zou bieden.

Tenslotte kraakte ik met mijn vingers, boog me over het toetsenbord en ging de confrontatie met het kwaad aan. Na nog wat herstarts en wat experimenteren kwam ik tot de conclusie dat er wat mis was met mijn FileVault. Als je FileVault, een standaard onderdeel van Mac OS X, activeert, versleutelt het je thuismap als een sparseimage [beperkte schijfkopie - nvdv], om je gegevens te beschermen als je laptop gestolen wordt of anderszins in verkeerde handen terecht komt. Ik roep al heel wat jaren dat ik beveiligingsexpert ben van beroep, en vorig jaar had ik besloten om mijn eigen adviezen zelf ook maar eens op te volgen, en mijn laptop te beschermen (op mijn weblog kun je lezen hoe ik FileVault gebruik.

Wat dat bovennatuurlijke wezen dan ook was, het kon niet uit die versleutelde gevangenis komen. Toen ik in mijn aparte onderhouds/backup-account inlogde (jij hebt toch ook een tweede beheerdersaccount voor problemen, nietwaar?), was alles weer normaal. Mijn computer gedroeg zich alleen als een behekste als ik op mijn eerste, versleutelde account inlogde. Over het algemeen is het zo dat problemen bij FileVault meteen grote problemen zijn, waardoor de versleutelde gegevens en alles in je thuismap meteen beschadigd zijn. Mijn geval week van die praktijk af en was... anders, bovennatuurlijk dus. Ik kon inloggen, de meeste van mijn programma's draaiden, maar instellingen en gegevens raakten soms beschadigd, en van keer tot keer waren het verschillende. Met twee weken voor de boeg waarin ik vrijwel geen normaal werk gedaan zou krijgen, was ik wanhopig. Het werd tijd hulp om de hulp van een krijger in te roepen om de demonen te bevechten - het machtige DiskWarrior.

DiskWarrior is een populair Mac-hulpprogramma dat in staat is om beschadigde harde schijven op miraculeuze wijze te redden (zie "Schijfreparatie schermutselingen," 07-09-2007). Gelukkig had ik op weg naar mijn afspraken een Mac-winkel gezien. Ik stond op, rende erheen, griste een exemplaar van DiskWarrior uit de rekken en sprintte weer terug. (En ja, ik heb er voor betaald. Computerproblemen oplossen is een stuk lastiger als je in een Australische gevangenis zit.)

Maar alles voor niks. Ik startte op vanaf de DiskWarrior CD en liet mijn schijf scannen, maar wat mijn harde schijf dan ook in zijn macht had, het was krachtiger dan de grote held van de geredde schijven.

Ik probeerde een paar andere wanhopige acties. Ik realiseerde dat er sprake was van een rare beschadiging van mijn FileVault schijfkopie; niet zwaar genoeg om ervoor te zorgen dat ik niet meer bij mijn gegevens kon, maar genoeg om dit vreemde gedrag te bewerkstelligen. Ik probeerde FileVault uit te schakelen, maar ik had niet genoeg schijfruimte om alle gegevens te ontsleutelen. Ik probeerde bestanden te verwijderen, of te verhuizen naar een externe schijf, maar FileVault weigerde om de vrije ruimte te herkennen of in gebruik te nemen. Ik offerde bestand na bestand op, waaronder standaardprogramma's, maar alles tevergeefs.

Op het laatst realiseerde ik me dat de enige manier om deze demoon te verslaan was om terug te reizen in de tijd en mezelf te waarschuwen voor de op handen zijnde ramp. Of om een oude back-up terug te zetten (jij hebt toch ook zo'n back-up?). Omdat ik in Australië niet de benodigde gereedschappen voorhanden had om een functionerende tijdmachine te bouwen, moest ik wachten tot ik terug naar huis ging om de backup terug te zetten die ik met SuperDuper had gemaakt voordat ik vertrok.

Ik verbaasde me er voortdurend over dat tijdens de rest van de reis het luchthavenpersoneel geen lucht kreeg van het gevaar in mijn tas (nou ja, als beveiligingsexpert was ik ook weer niet zo verrast). Ik reisde van Sydney naar Perth, naar Singapore en naar Maleisië zonder dat er ook maar iemand een wenkbrauw ophaalde. Omdat mijn instellingen weigerden om bewaard te blijven, gebruikte ik mijn niet versleutelde back-upaccount en ging door zo goed als het ging (de hemel zij geprezen voor webmail).

Twee weken later was ik weer thuis en zette ik mijn laatste back-up terug, waarmee ik de demoon van mijn Mac wegvaagde. Alles was weer normaal, en ik haalde de nieuwe bestanden die ik op mijn reis had aangemaakt van mijn externe schijf. Nu ik terug probeer te denken aan wat er gebeurd zou kunnen zijn, heb ik vage herinneringen aan een geforceerd afsluiten van mijn Mac in het vliegtuig toen het uitloggen leek te hangen. Ik weet nu zeker dat dit geforceerde uitzetten (door tien seconden lang de Powertoets ingedrukt te houden) de actie was die een tunnel tussen deze wereld en de volgende creërde, waardoor de kwade geest op mijn harde schijf terecht kon komen. Misschien raakte de versleuteling daardoor ook wel corrupt, maar niet erg genoeg om me buiten te sluiten. Alleen door mijn back-ups, mijn extra onderhoudsaccount en wat onderzoeksvaardigheden raakte ik niet volledig kreupel.

Ik realiseerde me ook dat ik een groot risico had genomen. Een volledige back-up van je harde schijf is belangrijk, en ik kan van die van mij opstarten (erg handig), maar als mijn back-up ook geïnfecteerd was geraakt zouden mijn bestanden voorgoed in de andere wereld verzeild zijn geraakt. Ik dacht dat ik veilig was, maar ik nam meer risico dan ik vermoedde. Na thuiskomst realiseerde ik me dat ik van losse bestanden in de FileVault ook een back-up moest maken, dus ik heb snel het boek van Joe Kissell, "Take Control of Mac OS X Backups", gekocht. Binnenkort zullen we allemaal een ingebouwde Time Machine in onze Macs hebben. Hopelijk zal die goed werken, zodat we niet meer die extra stappen hoeven te nemen om onze gegevens te beschermen.

Op dit moment is het leven weer normaal. Ik ben weer thuis in Phoenix, Arizona, zonder een wolkje aan de hemel. Ik werk weer, maar ik heb nog wel die sluimerende angst dat mijn laptop nu een deur naar een duistere wereld is.

[Rich Mogull is al zo'n 17 jaar actief in de wereld van beveiliging en vernielt daarbij af en toe een computer, meestal per ongeluk. Na zo'n 10 jaar in de fysieke beveiliging (vooral bij grote evenementen en concerten) beging hij de fout om dronken te worden Silicon Valley, waarbij hij iemand vertelde dat hij "actief was in de beveiliging". Toen hij de volgende ochtend wakker werd had hij een baan als IT beveiligingsconsultant. Niet helemaal waar, maar het klinkt in elk geval leuker dan zijn volledige biografie. Hij is op dit moment actief als zelfstandige beveiligingsconsultant en als schrijver op Securosis.com. Daarvoor werkte hij zeven jaar als analist bij Gartner. Rich heeft ook op een ambulance gewerkt, als brandweerman en bij de Rocky Mountain Reddingseenheid. Hij is onlangs gestopt met ski-patrouille toen hij naar het zonnige Arizona verhuisde, maar hij is nog steeds actief met rampenhulp als de natuur een handje meehelpt.]

Recente onderwerpen in TidBITS Talk, 17 september 2007

[De discussies waarnaar verwezen wordt zijn in het Engels, daarom hebben we de titels niet vertaald - Tb-NL.]

Aircard to Airport for Wireless I-Net -- Een lezer vraagt advies over hoe een Aircard (een internetverbinding voor mobiele telefoons) te gebruiken om internettoegang te geven aan andere machines op een netwerk. (3 berichten)

Solar Software -- Bestaat er Mac-software om de stroomlevering van zonnepanelen te in de gaten te houden? (1 bericht)

Forgotten admin password - no OS X CD -- Hoe kun je het beheerderswachtwoord op een Mac opnieuw instellen als je geen installatieschijf voor Mac OS X hebt? (8 berichten)

Monitor for MacBookPro Intel -- Een lezer zoekt hulp omdat zijn externe beeldscherm niet alles laat zien wat hij op het scherm zou verwachten. (5 berichten)

Redirecting Apple Mail -- Hoe kun je e-mail doorzenden van Apple Mail naar een Yahoo Mail-account, en kan dat worden geautomatiseerd met Mail-regels? (2 berichten)

iPhone Radio Interference -- Waarom veroorzaken sommige GSM-telefoons interferentie met radiosignalen en luidsprekers? Hint: het betreft niet alleen de iPhone. (9 berichten)

Choosing Mac-Compatible Skype Hardware -- Nadat Joe Kissell zijn pogingen op schrift stelde om een koptelefoon met microfoon te vinden die met Skype werkt, geven andere lezers hun bevindingen door. (2 berichten)

Can you live just with a laptop computer? Een lezer denkt er over om zijn desktop Mac weg te doen en een MacBook Pro als zijn enige machine te gebruiken. Welke voordelen en beperkingen zal hij naar alle waarschijnlijkheid tegenkomen? (46 berichten)

Efficacy of T-Mobile HotSpot@Home -- Een lezer vraagt zich af wat het nut is van de hardware van T-Mobile voor het thuis telefoneren via wifi en mobiele verbindingen elders. (3 berichten)

Ringtones for iPhone -- Apple biedt nu beltonen voor de iPhone aan via iTunes. Maar er moet toch een betere manier zijn om je eigen beltonen te maken zonder het gevoel te krijgen afgezet te worden? (12 berichten)

Ads on the Internet -- Het debat over het plaatsen van advertenties op de nieuwe TidBITS-website leidt tot discussie over de economische aspecten van het draaien van een website en het bieden van internettoegang. (2 berichten)

Handsfree iPhone Call Leads to Ticket -- Het gebruik van de oortjes die geleverd worden bij de iPhone (die tevens dienst doen als handenvrije microfoon) is blijkbaar illegaal in veel staten, omdat je niet mag rijden met beide oren bedekt. (19 berichten)

Making Ringtones using only iTunes (not for the iPhone) -- Wil je stukjes muziek als beltoon gebruiken op een telefoon die geen iPhone is? Hier is een manier om dat met iTunes te doen. (2 berichten)

One more Eudora question: importing address book -- Heeft iemand met succes een Eudora-adresboek onder Windows naar Eudora voor Mac overgezet? (2 berichten)

Ethics of hacktivating an iPhone -- Een programma laat je een iPhone activeren zonder dat je een tweejarig contract hoeft aan te gaan. Is dit ethisch? (3 berichten)

Dit is TidBITS, een gratis wekelijkse technologie-nieuwsbrief met recent nieuws, bekwame analyse, en grondige besprekingen voor de Macintosh- en internet-gemeenschappen. Geef het gerust door aan je vrienden; beter nog, vraag of ze een abonnement willen nemen!

Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en websites mogen artikelen overnemen of een link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We kunnen de precisie van de artikelen niet garanderen. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.