Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering
De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.
Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:
Verder werkten mee:
Een update voor de AirPort-hulpprogramma's biedt wat Apple beschrijft als "algemene correcties en updates voor compatibiliteit" voor het 802.11n AirPort Extreme basisstation. De AirPort Base Station Update 2007-002 voor de Mac brengt ook het AirPortschijfhulpprogramma bij de tijd en voegt de AirPort basisstation-agent toe. Het AirPort-schijfhulpprogramma regelt het laden van volumes die via USB aangesloten zijn op een nieuw basisstation; met de AirPort basistationagent kun je de basisstations in een netwerk surveilleren.
Apple gaat binnenkort een nieuwe versie van hun nieuw AirPort Extreme basisstation uitgeven - sommigen hebben het misschien al gekregen - waarin de enige beschreven verandering de stap van "snel ethernet" (100 Mbps) naar gigabit ethernet (1000 Mbps) is (zie "AirPort basisstation opgewaardeerd naar gigabit ethernet," 13-08-2007). Ik verwacht dat er een firmware-opwaardering zal volgen op deze software-upgrade, omdat er veel gedocumenteerde bugs en onlogische dingen in de 802.11n AirPort Extreme zitten. Ik heb ze beschreven, met een aantal manieren om ze te omzeilen, in "Take Control of Your 802.11n AirPort Extreme Network." (Ik zal het boek up-to-date brengen als er genoeg veranderingen naast gigabit ethernet zijn om dat te rechtvaardigen.)
Een snelle blik op het AirPort-hulpprogramma 5.2.1, dat deel uitmaakt van deze update, laat zien dat Apple meer mogelijkheden heeft toegevoegd bij het geven van wachtwoorden voor administratieve toegang (basisstationwachtwoord en Wi-Fi-beveiliging (draadloos wachtwoord). Er zijn nu aankruisvakken waarmee je voor elk van deze wachtwoorden kunt kiezen of het moet worden opgeslagen in de Mac OS X-sleutelhanger. Apple heeft ook een wachtwoord-assistent-pictogram toegevoegd om je te helpen met het kiezen van een veilig wachtwoord.
Let wel op: als je op het sleutelpictogram klikt alleen maar om te zien hoe de assistent er uit ziet, wordt het wachtwoord dat de assistent in eerste instantie aanbeveelt in het veld voor het hoofdwachtwoord gezet wanneer je op de Sluiten-knop van de assistent klikt. Je kan het vorige wachtwoord terughalen door te klikken op de Herstel-knop onderaan in het AirPort-hulpprogramma.
De software breidt ook de voorkeurendialoog uit, voegt keuzes toe voor wanneer te kijken of er updates zijn (dagelijks, wekelijks of maandelijks), en om "basisstations te controleren op problemen." Deze laatste optie vertrouwt op een daemon, de AirPort basisstation-agent, die geïnstalleerd wordt samen met deze update en die de gezondheid in de gaten houdt van basisstations die door AirPort Utility geconfigureerd zijn of bereikbaar zijn op het netwerk. Je kunt een aankruisvak aanvinken om basisstations te negeren die jij niet geconfigureerd hebt, potentieel handig op grotere netwerken.
AirPort-hulpprogramma is compatibel met alle AirPort Extreme en AirPort Express-modellen, maar kan alleen verkregen worden door het te installeren van de disk die geleverd wordt met een nieuw 802.11n AirPort Extreme basisstation.
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
Excuses voor deze alarmerende kop! Lights Off is maar een spelletje en in tegenstelling tot het web-gebaseerde Bejeweled van PopCap (zie "PopCap versjteert iPhone-productiviteit," 06-08-2007) is Lights Off het eerste speciaal voor de iPhone geschreven spel. Ontwikkeld door Lucas Newman en Adam Betts van Delicious Monster voor de Iron Coder Live hack-wedstrijd op de recent gehouden C4-conferentie (het eindigde op de tweede plaats). Het gratis Lights Off biedt een serie verleidelijk eenvoudige puzzels die je op moet lossen. Je ziet op je scherm een patroon van lichtjes, sommige aan, andere uit. Tikken op een lichtje schakelt het aan of weer uit, samen met de vier aangrenzende lichtpuntjes. Doel is om alle lichtjes uit te krijgen waarna je naar het volgende niveau gaat - alles bij elkaar zijn er 200 niveaus.
Lucas en Adam ontwikkelden Lights Off met Apples UIKit ontwikkelraamwerk, dat Apple zelf gebruikte om de ingebouwde applicaties van de iPhone te ontwikkelen, maar dat ook ingezet is bij diverse pogingen de iPhone open te kunnen stellen voor onafhankelijke software-ontwikkelaars. Dus hoewel Lights Off een echt iPhone-programma is, vereist het installeren dat je eerst toegang maakt tot je iPhone met iActivator, Lights Off naar de iPhone stuurt met iPHUC, een SSH-server op de iPhone installeert en de toegangspermissies van het Lights Off-programma verandert (uitgebreide instructies staan op de Lights Off-webpagina). Omdat Lights Off uiteindelijk een hack is, zal het installeren van een update van de iPhone het programma zeer waarschijnlijk weer buiten werking stellen. Ook kan de installatie van het spel mogelijk je recht op garantie verspelen, maar het lijkt me dat je in het ergste geval de iPhone zult moeten terugzetten naar de fabrieksinstellingen om daarna de gegevens weer van je computer er op terug te plaatsen.
Ik heb al van een aantal van de eerste iPhone-gebruikers klachten gehoord dat er te weinig spelletjes beschikbaar zijn, maar de meesten zijn vooral verbaasd dat Apple het niet nodig vond om een paar spelletjes bij de iPhone mee te leveren. Wellicht dat Lights Off - en andere voor de iPhone geschreven spellen) voldoende populair worden dat het Apple aanmoedigt de iPhone toegankelijk te maken voor ontwikkelaars van spelletjes en nuttiger programma's die niet aangeboden kunnen worden als Web 2.0-programma's.
Met excuses aan Arlo Guthrie, als slechts één iPhone-gebruiker een Apple Store in loopt en zegt: "Waarom kan ik ik niet op mijn iPhone krijgen wat ik wil?" zullen ze denken dat hij gek is en weigeren hem te helpen met het installeren van het spel na het updaten van de iPhone. Als twee iPhone-gebruikers tegelijkertijd met deze vraag aan de balie staan, denken ze dat het een stunt is en zal geen van beiden geholpen worden. Als drie mensen het doen, stel je eens voor, drie, drie mensen die een Apple Store binnenlopen en vragen waarom je niks op je iPhone kunt installeren en weer weggaan, zullen ze misschien denken dat er een organisatie achter zit. En kun je je voorstellen dat er 50 mensen per dag een Apple Store binnenwandelen, ik zeg 50 per dag, die daar vragen waarom ze niet kunnen installeren wat ze willen en weer vertrekken, dan zullen ze denken dat het een beweging is. En dat is precies wat het is; de iPhone Programma Anti-Massamoord-Beweging. Alles wat je moet doen om je aan te sluiten is het lied zingen, de volgende keer dat je het op de gitaar hoort langskomen. Met gevoel...
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
In de wereld van iPhone zijn er op het ogenblik twee grote controverses aan het broeien, die allebei duidelijk op het terrein van AT&T liggen.
Dde eerste controverse stamt uit het feit dat AT&T je automatisch via de post een gedetailleerd overzicht van je telefoongebruik toestuurt, inclusief een uitdraai van alle verstuurde en ontvangen sms'jes en data-pakketten; ze doen dat zelfs als je ongelimiteerd van hun dienst gebruik kunt maken. Het mooiste voorbeeld is de klant die een telefoonrekening kreeg van 300 bladzijden met verzendkosten ten bedrage van 10 dollar voor rekening van AT&T.
Dit is een idiote vorm van papierverspilling (blogger Muhammad Saleem schatte dat dit neerkomt op bijna 75.000 bomen per jaar), maar naar verluidt zullen klanten die zich na 10 augustus 2007 abonneren in plaats daarvan samenvattingen van de rekeningen krijgen die in feite alleen maar zeggen hoeveel je moet betalen. Ook kun je AT&T vragen je abonnement om te zetten in samenvattingen of in papierloze rekeningen, hoewel volgens een e-mail die naar Muhammad zou zijn gestuurd, blijkbaar door een werknemer van een AT&T "call center", papierloze rekeningen $1,99 per maand zouden gaan kosten.
Maar zo belangrijk is dit niet - AT&T zal dit ooit wel eens oplossen.
Wat volgt is echter een groter probleem: in de VS wordt voor het gebruik van iPhone voor data slechts één vaste prijs toegepast; daarentegen moet je in alle andere landen per byte betalen, hetgeen resulteert in behoorlijk hoge bedragen. Hetzelfde geldt voor sms'en.
Daar komt nog bij dat veel mensen hun iPhones zo hebben geprogrammeerd dat e-mail automatisch om de paar minuten wordt binnengehaald. Als je in de Verenigde Staten bent, is dat geen enkel probleem, maar je krijgt te maken met torenhoge kosten als je je in een ander land bevindt.
Bijvoorbeeld: een uitgaande sms kost in Canada 50 dollarcent per boodschap, en het tarief voor data is ongeveer $1 voor iedere 50K, oftewel $20 per megabyte. Ga nu naar Home > Settings > Usage op de iPhone en vermenigvuldig het aantal megabytes van je datagebruik met $20, en kijk dan eens hoe hoog je telefoonrekening in dat geval zou zijn.
Er bestaan een aantal manieren om het soort hoge rekeningen te vermijden dat iPhone gebruikers uit de jet-set voor hun kiezen hebben gekregen:
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
Ik ben net terug van een weekend in Chicago, waar ik de tweede editie van de C4-conferentie voor onafhankelijke ontwikkelaars heb bezocht. De C4-conferentie is bedacht en georganiseerd door Jonathan "Wolf" Rentzsch, een programmeur uit de omgeving van Chicago die een enkele keer aan TidBITS meewerkt, en verder ook een toffe peer is. C4 neemt in feite de draad weer op die MacHack, de eerbiedwaardige conferentie van programmeurs, een paar jaar geleden liet liggen, maar zonder in de fouten te vervallen waardoor MacHack uiteindelijk een zachte dood stierf.
De keuze voor Chicago als locatie voor C4, in tegenstelling tot de traditionele MacHack-plek Dearborn, Michigan, betekent een veel betere bereikbaarheid, gezien de centrale ligging van Chicago en zijn enorme luchthavens. Bovendien is er in Chicago ruimschoots meer te beleven dan in Dearborn (hoewel ik me nooit meer denigrerend zal uitlaten over Dearborn sinds ik er persoonlijk ben rondgeleid door de voorzitter van de Kamer van Koophandel, zie "Adieu ADHOC," 01-08-2005).
Wolf had voor een reeks van bijzonder geslaagde sessies gezorgd, te beginnen met de hilarische openingstoespraak door Wil Shipley (Delicious Monster), getiteld "Hoe creëer en onderhoud ik een hype." Er waren sessies over de zakelijke aspecten van het ontwikkelen van programmatuur, zoals de presentatie van Daniel Jalkut (Red Sweater Software) over het aankopen van applicaties, mijn bijgewerkte praatje over het "manipuleren van de pers", Allen Odgaards uiteenzetting over de ontwikkeling van TextMate, of het verhaal achter de oprichting van Panic en het ontstaan van Coda, Panics webontwikkelprogrammatuur (zie "Coda laat webontwikkelaars een andere toon aanslaan," 30-04-2007), prachtig verteld door Cabel Sasser.
Er was uiteraard ook aandacht voor de meer technologische kant, met Shawn Morel van VMware die inging op virtualisatie in een technisch, maar ook voor niet-programmeurs goed te volgen verhaal. Andere presentaties gingen mij echter volledig boven de pet, zoals Bob Ippolito's inleiding tot de taal Erlang, een programmeertaal en ontwikkelomgeving met bijzondere eigenschappen, zoals het dynamisch herladen van code, foutbestendige programma's, programmeren met het oog op gelijktijdigheid, en functiepatroonherkenning. Ik heb werkelijk geen flauw idee wat dat allemaal betekent, maar sommige mogelijkheden die Bob aanroerde klonken in elk geval indrukwekkend. Verder sprak Tim Burks over het verbinden van Ruby en Objective-C, hoewel ik moet toegeven dat ik na mijn eigen praatje mijn aandacht er niet helemaal meer bij had; mijn gebrek aan programmeerkennis hielp daarbij ook niet. Voor een beter overzicht van Tims praatje en andere overwegingen met betrekking tot de C4-conferentie is het verslag van Mike Zornek aan te bevelen.
Vaak gaat het bij conferenties meer om de wandelgangen dan om de presentatiesessies en C4 vormde daarop geen uitzondering. Er was weliswaar geen lobby die door de congresgangers in beslag kon worden genomen, zoals dat bij MacHack wel gebeurde, maar Wolf had een en ander zo geregeld dat er groepsdiners en recepties waren waar op ad-hocbasis prima genetwerkt kon worden. Het was goed om vrienden te zien die ik normaal alleen tegenkom op computerbeurzen en ontwikkelaars die destijds geen deel uitmaakten van de MacHack-gemeenschap. Ik heb meer mensen gesproken die er zo over dachten, en het lijkt me goed dat op een volgende C4-conferentie (vooropgesteld dat er een vervolg komt, Wolf heeft zich daar nog niet over uitgelaten) meer tijd tussen de sessies wordt ingeruimd voor napraten en netwerken.
Iets waar ik niet op was voorbereid was het veelvuldig gebruik van Twitter, gestimuleerd door de aanwezigheid van Craig Hockenberry van Iconfactory, de programmeur van de Twitterrific-client met een aardig Macintosh-interface voor de Twitter-dienst, met Growl-berichten. Ik was bepaald geen fan van Twitter; het merendeel van de Twitter-boodschappen is wel erg dom. Op C4 was met behulp van Twitter echter een groep-chatroom met niet-verdwijnende berichten gecreëerd. Dat betekent dat iedereen Twitter-berichten kon plaatsen die door ieder ander die de C4-gebruiker volgde gezien konden worden; omdat berichten bewaard bleven was het mogelijk om de hele discussie op elk willekeurig moment te lezen. Nu is dat op zich niet uniek, er zijn meer groepchatsystemen, maar het Twitter-systeem werd veel gebruikt, terwijl er voor een eveneens beschikbare IRC-chatroom veel minder belangstelling was. Tegen het eind van het congres had ik een discussie met een aantal Twitter-fans, die uitlegden dat de truc met Twitter is om alleen de personen die iets zinvols te melden blijken te hebben te 'volgen', en niet diegenen die voornamelijk verslag doen van hun menukeuze of transportperikelen; ook verdient het aanbeveling om Twitter voornamelijk in je vrije tijd te gebruiken, en vooral geen aandacht te schenken aan gemiste berichten (zogenoemde 'tweets'). Wie weet ga ik het nóg eens proberen; als je Twitter ook gebruikt, hier kun je me volgen; als je meteen bericht wilt krijgen wanneer we nieuwe TidBITS-artikelen publiceren kun je TidBITS volgen.
Het sluitstuk van C4 was 'Iron Coder Live', een programmeerwedstrijd in de traditie van de MacHax beste-hackwedstrijd uit de MacHack-tijd. De meeste van de 11 inzendingen hadden betrekking op de iPhone, omdat dat het voorgestelde onderwerp was; de derde plaats was echter voor onafhankelijk programmeur Dave Dribin met The Bouncer, een Input Manager-hack waarmee je het Dock-icoon van een willekeurige applicatie kan laten stuiteren. Op zichzelf geen indrukwekkende prestatie, maar Dave liet vervolgens zien dat hij meerdere iconen op verschillende ritmes kon laten stuiteren, en als klap op de vuurpijl dat hij ze ook op muziek kon laten dansen, dit laatste onder groot applaus. De tweede plek was voor Lucas Newman en Adam Betts van Delicious Monster voor Lights Off, het eerste spelletje dat rechtstreeks op de iPhone draait (zie "Licht uit voor de iPhone," 14-08-2007) dat je gratis kunt downloaden. Lights Off was indrukwekkend, maar de eerste plaats, en daarmee Wolfs Gouden Hondenpenning-prijs, was voor Ken en Glen Aspeslagh van Ecamm Network voor Squidge, een hack waarmee het mogelijk is om met behulp van de ingebouwde camera met twee iPhones te beeldtelefoneren. Bijzonder overtuigend. Het grootste probleem bij hun demonstratie was dat Glen en Ken een eeneiige tweeling zijn, zodat het niet eenvoudig was om ze op de geprojecteerde kleine iPhone-schermpjes uit elkaar te houden.
Alles bij elkaar en ook afgaand op wat ik van andere deelnemers hoorde, was C4 een daverend succes. De eerste conferentie telde vorig jaar 90 deelnemers (hoewel Wolf oorspronkelijk een maximum van 75 had gesteld, was de belangstelling zo groot dat hij daar niet aan vast kon houden), en voor zover ik het kon overzien waren er dit jaar zo'n 140 bezoekers. Dat is een respectabel aantal en we moeten afwachten of, als er meer conferenties volgen, Wolf en zijn team - die dit jaar de organisatie, inclusief de logistiek van de programmaindeling, eten, geluidsinstallatie en zaalinrichting prima voor elkaar hadden - een grotere toeloop als gevolg van de mond-op-mondreclame aan kunnen.
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
Op de C4-conferentie kwam ik David Teare tegen, die 1Passwd publiceert en ik complimenteerde hem er mee dat 1Passwd zo soepel te updaten is. Hoewel het moet samenwerken met de gebruiker om openstaande browsers te sluiten (want 1Passwd is een plug-in voor browsers), verloopt de rest van het proces vrijwel naadloos. Als je het 1Passwd-programma opstart en er is een update beschikbaar, wordt er een venster getoond met het uitbrengbericht over de recentste versie, met handige koppen in kleur voor nieuwe en veranderde eigenschappen en verbeterde fouten. Je krijgt de keuze voorgelegd of je later wilt worden herinnerd aan de update, omdat je het nu te druk hebt om hem toe te passen, de update helemaal over wilt slaan of hem nu wilt installeren. Als je voor installatie van de update kiest, zal 1Passwd de nieuwe versie automatisch downloaden, hem over de oude heen kopiëren en opnieuw hem opnieuw opstarten om de nieuwe programmacode te laden. Het is echt heel eenvoudig.
Toen ik mijn bewondering voor zijn updateproces uitte, keek David een beetje beschaamd en zei: "Oh, maar dat is het open-bronprogramma Sparkle. We hebben het gewoon aan 1Passwd toegevoegd." Aangezien ik geen softwareontwikkelaarben, was ik Sparkle nog nooit tegengekomen, dus ben ik in alle hoeken en gaten van het web gaan zoeken. Het blijkt dat Sparkle in een groot aantal programma's wordt gebruikt, waaronder SubEthaEdit, iStumbler, MarsEdit en bijna 200 andere Macintosh-programma's.
Uit wat ontwikkelaars op C4 mij hebben verteld en uit wat ik zie op de website van Sparkle valt op te maken dat het een weldoordachte uitvoering is van zelf-updaten. Het belangrijkste is dat de gebruiker helemaal niets hoeft te doen, hoewel het beter is (en in het algemeen van meer respect getuigt) om de gebruiker de mogelijkheid te bieden om de update op een later tijdstip uit te voeren. Sparkle geeft het overzicht van de verschenen versies in een gedetailleerd statusvenster via WebKit, ondersteunt DSA codes voor beveiligde updates en kan updates uit een reeks verschillende archiefformaten extraheren. Voorts is het feit van belang dat Sparkle naadloos in programma's kan worden opgenomen en aan een programma kan worden toegevoegd zonder ook maar iets aan de code te veranderen (dat wordt allemaal gedaan via Interface Builder en plists). Hoewel Sparkle zelf alleen in Cocoaprogramma's werkt, is er een aparte versie van gemaakt voor gebruik in Carbonprogramma's.
Ik ben mij er natuurlijk van bewust dat de meeste lezers van TidBITS geen ontwikkelaars zijn van progromma's die behoefte hebben aan zelf-updaten, maar ik durf te wedden dat jullie bijna allemaal te maken hebben gehad met de gebruikelijk update-heisa: je ontdekt dat er een update bestaat (misschien dankzij het programma zelf, misschien uit andere bron), je gaat naar de website, vindt de juiste pagina, download het bestand en pakt het uit, kopieert de nieuwe versie over de oude (na deze eerst dichtgedaan te hebben, als hij nog open stond), zet de nieuwe versie aan en verwijdert tenslotte alle gedownloade bestanden.
Het is niet ingewikkeld, maar het is saai en tijdrovend. Het enige goede er aan is dat je steeds de baas blijft en kan beslissen op welk tijdstip de update wordt geïnstalleerd, of de oude versie van het programma bewaard moet blijven en of het de moeite waard is om ook het gedownloade archief te bewaren. Praktisch gesproken is het belangrijkste nadeel van zelf-updating, met Sparkle of met een of ander zelfgemaakt mechanisme, dat het moeilijk is om terug te keren naar de vorige versie als de update mocht lijden aan een onverwacht probleem.
Dus als je wilt dat de programma's die je op regelmatige basis gebruikt zichzelf updaten met een minimum aan gezeur of ingrepen van jouw kant, zoals dat nu al gebeurt met Mac OS X en Apples programma's via Software-update, vertel dan de ontwikkelaars om eens naar Sparkle te kijken. Het is gratis, het is gemakkelijk en het is een uitkomst voor allerhande gebruikers.
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
Lang voordat ik een personal computer bezat, had ik een IBM Selectric typemachine, en onder de mensen heerste een welbehagen. Niet alleen was ik dol op de verwisselbare lettertypen (hoewel deze essentieel waren voor mijn werk, waarvoor ik in zowel Oudgrieks als Engels moest typen); werken met dat toetsenbord, net zoals met IBMs programmeer-ponsmachines uit een iets vroeger tijdperk, had een uniek gevoel van voldoening, helderheid en positivisme. Hiermee kon ik heel snel en precies typen. En ergens ben ik altijd op zoek gebleven naar datzelfde toetsenbordgevoel.
Hier bij TidBITS gebruiken we ons toetsenbord allemaal intensief, en van tijd tot tijd hebben we geschreven over toetsenborden waarop het voor ons prettig werken was. In "De majestueuze alpen en de koning van de toetsenborden," 29-03-2004, schreef Adam nostalgisch over het Apple Extended Keyboard en enthousiast over de reïncarnatie hiervan in de Matias Tactile Pro. Maar als je onderweg bent met je draagbare computer (en "de weg" kan ook gewoon maar de andere kant van je woonkamer zijn), en je kunt geen extern toetsenbord aansluiten, dan met je roeien met de riemen die je hebt. Ik ben niet bijzonder negatief over het toetsenbord van mijn nieuwe MacBook (bij het uitkomen van het eerste model besproken in "MacBook vervolledigt laptop-lijn," 22-05-2006), maar ik ben er ook niet helemaal positief over. Daarom ben ik zo enthousiast over Keyclick, van Peter Sichel, een programma-ontwikkelaar die vooral bekend is vanwege zijn hulpprogramma's voor netwerken, maar die ook, over het geheel genomen, een aardige vent is, iemand die altijd bereid is om zijn kennis te delen met volslagen vreemden die hem benaderen op beurzen (één keer raden hoe ik dat weet...).
Keyclick is een paneel in Systeemvoorkeuren. Het heeft geen enkel effect op je fysieke toetsenbord, het maakt alleen geluid als je typt. Dus hoe kan het je helpen, zoals de website van het produkt beweert, "als je toetsenbord papperig aanvoelt, of als je altijd al verlangde naar het frisse gevoel van een ouder toetsenbord?" Waarom word ik er dan een betere typist van op mijn MacBook? Door het geluid dat het maakt, en hoewel het niet meer is dan een nauwelijks waarneembare plop, iedere keer als ik een toets indruk, zegt het me bijna onderbewust dat ik inderdaad een toets heb ingedrukt. En beter nog, Keyclick zegt me (door de stilte) wanneer ik een toets niet heb ingedrukt, of wanneer ik een toets lang genoeg heb vastgehouden om meerdere, herhaalde karakters te produceren. Dus worden, als ratten in een doolhof die worden beloond bij succes, mijn hersens en mijn vingers gestuurd om met precies genoeg gewicht te drukken en zo dat naar meer smakende plopje te produceren. En zo, kort gezegd, ren ik sneller en sneller door het doolhof.
Feitelijk helpt Keyclick me zelfs nog meer met twee andere stukjes functionaliteit. Ten eerste maakt het een geluidje wanneer ik klik met de knop van het stuurvlak, en wanneer ik dat loslaat. Dat is heel belangrijk, want omdat de stuurvlakknop van de MacBook zo stug is, denk ik vaak dat ik ermee geklikt heb terwijl dat niet zo is. Voordat ik Keyclick had, werd ik me in zo'n situatie langzaam bewust van het feit dat er niets veranderd was op het scherm terwijl ik me af zat te vragen waarom; nu heb ik een directe terugkoppeling. Ten tweede maakt Keyclick een geluidje als ik het scrollwiel gebruik. Op de MacBook betekent dat met twee vingers over het stuurvlak glijden; het is dus belangrijk dat dit onderscheiden wordt van een beweging met één vinger, die de aanwijzer beweegt. Nogmaals, dit gaat soms niet goed, en dan vroeg ik me af waarom: was de aanwijzer niet boven het venster waar ik dacht dat hij was, of werd mijn beweging niet begrepen als scrollen? Dankzij Keyclick weet ik nu veel beter, en veel sneller, wat de computer denkt dat ik doe. Ik heb minder miscommunicatie met mijn machine, en mocht het voorkomen, dan weet ik het onmiddellijk en kan ik snel reageren.
Alleen uitproberen kan je leren hoe je de verschillende mogelijkheden van Keyclick in moet stellen voor optimaal gebruik. Je kunt het geluid bij een toetsaanslag aan- en uitzetten, en het volume en de toonhoogte aanpassen, het geluid van het scrollwiel aan- en uitzetten, en daarvoor het volume en de toonhoogte aanpassen, en het geluid van de muisklik aan- en uitzetten en het volume aanpassen. (Je kunt voor een andere toonhoogte kiezen als een aanslag een speciale toets zoals Command of Shift bevat en ervoor kiezen om Keyclick te laten zwijgen als bepaalde programma's op de voorgrond zijn.) Het is puur een kwestie van psychologie. Op mijn iMac G5, waar ik een klikkend toetsenbord, trackball en scrollwiel gebruik, voelen de geluiden van Keyclick aan als een irritante afleiding. Daar gebruik ik het nooit, terwijl op mijn MacBook dezelfde geluiden tegelijk essentieel en in het geheel niet onopvallend lijken. Haal het dus binnen en probeer het eens; dat is de enige manier waardoor je er achter kunt komen of Keyclick net dat kleine beetje extra is dat je altijd al nodig had om je welbevinden en je productiviteit te stimuleren.
Je kunt Keyclick 21 dagen gratis gebruiken. Het is een download van 312 Kb en vereist Mac OS X 10.4 of nieuwer. (Trouwens, Keyclick doet zijn tovertrucs door middel van een niet zo bekende technologie, die nieuw is in Tiger, genaamd Quartz Event Taps; dit zijn in essentie hooks [haken - nvdv] die de programmeur gebruikersinvoer laat ontvangen en aanpassen voordat het de event loop [gebeurtenissen-lus - nvdv] van een programma bereikt. Een fraai gereedschapje om te experimenteren met event taps, het aftappen van gebeurtenissen, is het freewareprogramma Event Taps Testbench van PreFab Software.) Je kunt Keyclick registreren voor een luttele $5, alweer zo'n voorbeeld van de gulheid van Peter Sichel. Plus, Peter is erg ontvankelijk voor vragen en opmerkingen van de gebruikers over Keyclick. Dit hulpprogrammaatje is een genot om te gebruiken en de programmeur is fantastisch om mee te werken; wat wil een mens nog meer?
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
Het ziet ernaar uit dat mijn recente artikel "Bang zijn voor veilig slapen" (30-07-2007) een gevoelige snaar geraakt heeft. Het was de aanleiding tot veel discussie op TidBITS Talk en tot talrijke e-mailberichten, waardoor ik een vervolgbericht op mijn persoonlijk blog heb geschreven. Nu ziet het ernaar uit dat het vervolg ook weer een vervolg behoeft, omdat nieuwe informatie aan het licht is gekomen en allerlei interessante tips zijn voorgesteld. Hier is dan het vervolg van het verhaal (of zoveel als ik er nu van weet).
Beknopt overzicht -- Bij de huidige implementatie van veilig sluimeren van Apple slaat je laptop de inhoud van het RAM-geheugen op op schijf wanneer je hem in de (gewone) sluimerstand zet - en dit kan wel 4 GB schijfruimte innemen en 49 seconden duren (afhankelijk van de configuratie van je laptop). Volgens de waarschuwingen in de documentatie van Apple mag je gedurende deze tijd je computer niet bewegen. Het RAM-geheugen wordt gecachet zodat als je batterij later volledig leeg is, je snel naar de vorige staat kunt (een beetje trager dan wekken uit de gewone sluimerstand, maar veel sneller dan herstarten) zonder werk dat niet werd bewaard te verliezen. Deze standaardinstelling kan alleen worden veranderd door ingrepen via Terminal of met hacks van derden. Als je niet graag bijna een volle minuut wacht om je computer te verplaatsen telkens wanneer je de sluimerstand activeert (en ik houd daar zeker niet van), dan kun je dat niet zomaar eventjes veranderen.
Wanneer veilig sluimeren goed is -- In mijn eerdere artikel beklaagde ik me erover dat gevallen waarin veilig sluimeren echt nuttig zou zijn niet voor het oprapen liggen, althans voor mij, en het feit dat de inhoud van het RAM-geheugen opslaan op harde schijf de standaardinstelling is, maakt dit alleen maar irritanter. Verschillende gebruikers hebben me echter wel gewezen op scenario's waarbij iemand blij zou zijn met een kopie van het RAM-geheugen op schijf, zelfs als hun laptop hierdoor een extra minuut langer nodig zou hebben om te sluimeren. Zelf zal ik misschien niet te maken krijgen met deze situaties, maar ik moet wel toegeven dat ze veilig sluimeren nuttiger maken. Bij een vlucht over de grote plas waarbij je verschillende batterijen gebruikt kan veilig sluimeren bijvoorbeeld wel nuttig zijn. Dat geldt ook als de batterij van je laptop gemakkelijk loskomt (waarbij het elektrisch contact wordt onderbroken en je computer geen stroom meer krijgt) terwijl je op weg bent van of naar je werk.
Nog een goed voorbeeld: batterijen vervangen. Als ik mijn Titanium PowerBook G4 in de sluimerstand zet, kan ik de batterijen vervangen (zelfs zonder aangesloten stroomadapter) zonder de inhoud van mijn RAM-geheugen te verliezen. Maar sommige Mac-laptops (waaronder ook de nieuwe MacBook Pro's) hebben geen korte-termijnvoeding meer die deze vervanging mogelijk maakt. Als je bij deze modellen geen wisselstroomadapter kunt aansluiten of veilig sluimeren kunt activeren, is de enige andere mogelijkheid de laptop volledig uit te schakelen voordat je de batterij vervangt en nadien herstarten; niet bepaald handig, en zeker een stap achteruit op het vlak van bruikbaarheid. (Je zou zelfs kunnen denken dat veilig sluimeren ontstaan is in het hoofd van iemand die enkele centen wilde besparen op hardware-onderdelen: wat is het nut van extra onderdelen om het RAM-geheugen te behouden wanneer dit ook met software kan? Ik hoop maar dat ik ongelijk heb.)
Enkele lezers vermeldden daarnaast ook dat als je je batterij volledig laat leeglopen zonder een RAM-cache aan te maken, je meer verliest dan niet-opgeslagen documenten. De posities van vensters en paletten, de inhoud van het Klembord, open tabvensters in je webbrowser en allerlei andere dingen kunnen ook verdwijnen. Zelfs de tijd om weer op te starten en een reeks applicaties opnieuw te openen kan vervelend zijn, en wekken uit veilig sluimeren gaat veel sneller, zelfs als je eerst wat tijd hebt verloren toen je moest wachten terwijl het RAM-geheugen op de schijf werd opgeslagen.
Aan de ene kant zijn er dus gevallen waarbij een typische gebruiker veel baat heeft bij veilig sluimeren, en aan de andere kant is het beter wanneer je je computer meteen kunt laten sluimeren wanneer je weet dat het niet nodig is (en zo meteen ook enkele gigabytes schuifruimte uitsparen). Je zou wel opdrachten kunnen invoeren in Terminal wanneer je van stand wilt veranderen, maar dat is niet echt handig. Greg Nicholson heeft me zijn oplossing ge-e-maild, en die vind ik vrij goed. Hij laat een cron om de 10 minuten een shell-script draaien. In tegenstelling tot het eenvoudige script dat ik in mijn vroegere artikel had gegeven, heeft dat van Greg enkele interessante punten: afhankelijk van het batterijniveau doet het iets anders. Als je batterij bijna leeg is, schakelt het de hibernatemode [overwinterstand - nvdv] in, zodat de RAM-cache wordt opgeslagen wanneer je computer sluimert. Zodra het batterijniveau weer hoog genoeg is, wordt de hibernatemode uitgeschakeld en de RAM-cache verwijderd. Dat betekent dat je het beste van beide werelden kunt hebben, zo ongeveer.
Mijn versie van het script van Greg volgt hieronder; je kunt de waarden 30 en 50 naar eigen voorkeur veranderen (activeer hibernatemode wanneer het batterijniveau minder dan 30 procent bedraagt en deactiveer de stand zodra het batterijniveau meer dan 50 procent bedraagt).
#!/bin/sh
MODE=`/usr/bin/pmset -g | awk '/hibernatemode/ { print $2 }'`
LEFT=`/usr/bin/pmset -g batt | grep Internal | awk '{ print $2 }' | awk -F % '{ print $1 }'`
if [ $LEFT -lt 30 ] && [ $MODE != 3 ] ; then
{
/usr/bin/logger -t "hibernatemode" "Battery level less than 30%; setting hibernatemode to 3"
/usr/bin/pmset -a hibernatemode 3
}
elif [ $LEFT -gt 50 ] && [ $MODE != 0 ]; then
{
/usr/bin/logger -t "hibernatemode" "Battery level greater than 50%; setting hibernatemode to 0"
/usr/bin/pmset -a hibernatemode 0
rm /var/vm/sleepimage
}
fi
Zoals met elk shell-script moet je dit als een plat tekstbestand opslaan en het uitvoerbaar maken. Een manier om dat te doen is te typen:
sudo chmod ug+x naam-van-jouw-script
Als je bovendien van plan bent om cron te gebruiken om dit script automatisch uit te laten voeren, onthoud dan dat dat root-privileges vereist. Mijn eigen oplossing is om het bestand in mijn systeem-crontab te stoppen (waarin alle scripts draaien met root-privileges), maar een veiligere aanpak (en degene die Greg aanbeveelt) zou zijn om het volgende toe te voegen aan je /private/etc/sudoers-bestand:
ALL ALL=(ALL) NOPASSWD: /usr/bin/pmset -a hibernatemode 3
ALL ALL=(ALL) NOPASSWD: /usr/bin/pmset -a hibernatemode 0
ALL ALL=(ALL) NOPASSWD: /bin/rm /var/vm/sleepimage
Nog veiliger zou het zijn om de eerste ALL in elke regel te vervangen door je korte gebruikersnaam.
Een kwestie van encryptie -- In mijn eerdere artikel liet ik vallen dat als je de hibernatemode-instelling handmatig instelt, je een waarde van 0 moet gebruiken om het uit te zetten, 3 voor terugkeren naar de standaardinstelling (alleen aan wanneer nodig, maar altijd de RAM-situatie bewaren bij sluimeren) of 1 om je computer veilig sluimeren altijd te laten gebruiken, in plaats van de gewone sluimerstand. Ik ging toen door met te zeggen " En als je Gebruik beveiligd virtueel geheugen hebt geselecteerd in het Beveiliging-paneel in de Systeemvoorkeuren, vervang je de 1 of 3 respectievelijk door een 5 of een 7." Deze laatste zin was, naar gebleken is, niet alleen een vergissing, maar zelfs een erg slechte aanbeveling. Vergeet alsjeblieft dat ik dat gezegd heb. Gebruik nooit 5 of 7.
Gewoonlijk als Mac OS X virtueel geheugen gebruikt (Virtual Memory of VM, het tijdelijk opslaan van een deel van je RAM-geheugen op schijf), schrijft het dit niet-versleuteld weg. Het probleem hiermee is dat als je RAM iets vertrouwelijks bevat, zoals een wachtwoord, dan kan iemand, zelfs nadat je computer helemaal uitgeschakeld is, gegevens uit dat "VM swap file" op je schijf extraheren. Beveiligingsexperts beschouwen dit als een enorm risico en bevelen aan dat virtueel geheugen altijd versleuteld wordt bij het schrijven naar schijf. In Mac OS X Tiger kan je dit doen door het paneel Beveiliging van de Systeemvoorkeuren te openen en de optie "Gebruik beveiligd virtueel geheugen" aan te vinken. (En doe dit allemaal nu meteen, ik wacht wel even.)
Hoe verhoudt beveiligd virtueel geheugen zicht tot de sluimerstand? Wel, met de sluimerstandinstelling 1 of 3 wordt je RAM-geheugen naar schijf geschreven zoals je met de optie "Gebruik beveiligd virtueel geheugen" ingesteld hebt. Dus als beveiligd virtueel geheugen uitstaat, zal een instelling van 1 of 3 je RAM-geheugen niet-versleutelen, terwijl als beveiligd virtueel geheugen aanstaat een instelling van 1 of 3 betekent dat je RAM-geheugen versleuteld wordt. Dat is zoals het zou moeten.
Lang geleden echter, toen de sluimerstand nieuw was, werkte het niet goed met Beveiligd virtueel geheugen. De instellingen 5 en 7 zijn toen toegevoegd om te *voorkomen* dat je RAM-geheugen versleuteld werd, zelfs als je Beveiligd virtueel geheugen aan had gezet! Dat probleem was echter van korte duur en nu werken de instellingen 1 en 3 zoals ze zouden moeten en moet je de instellingen 5 of 7 niet meer gebruiken, deze draaien feitelijk het nut van Beveiligd virtueel geheugen de nek om.
Maar stel dat je mijn eerdere advies wel opgevolgd hebt en daardoor onbedoeld je RAM-geheugen niet-versleuteld naar schijf geschreven hebt (of dat je Beveiligd virtueel geheugen nooit aangezet had en daarom een niet-versleutelde RAM-geheugenkopie hebt). Het slechts verwijderen van dit bestand zal de inhoud ervan niet overschrijven, elke enigszins onderlegde hacker kan de inhoud ervan nog steeds vrij gemakkelijk uitlezen. Gebruik daarom in plaats van deze opdracht:
sudo rm /var/vm/sleepimage
deze:
sudo srm -s /var/vm/sleepimage
De srm-opdracht is de veilige versie van rm ("remove"). Standaard overschrijft srm bestanden 35 keer (net zoals de meest veilige versie van de functie Veilig wissen van het Schijfhulpprogramma). En dat is erg veilig, maar het duurt ook eeuwen en heeft waarschijnlijk geen praktische voordelen voor de meesten van ons. De vlag -s is voor simpele beveiliging (één keer overschrijven), dat voor de meeste gewone burgers voldoende zou moeten zijn. En als je liever iets voorzichtiger bent, kan je -s vervangen door -m ("medium") voor zevenvoudig overschrijven.
Een opmerking echter: als je een script draait (dat van Greg of het mijne) om de sluimerstand uit te zetten wanneer je wil, moet je niet de opdracht srm gebruiken in dat script. De reden is dat als de sluimerstand aangezet wordt, het een leeg bestand aanmaakt voor de sluimerkopie. Hoewel dat bestand zo groot is als de hoeveelheid RAM-geheugen dat je computer heeft, bevat het geen gegevens totdat je computer in sluimermodus komt. Zo lang als je script dat ondervangt en verwijdert voordat je computer sluimert, hoef je niet de extra tijd te verbruiken om een leeg bestand veilig te wissen.
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
[De discussies waarnaar verwezen wordt zijn in het Engels, daarom hebben we de titels niet vertaald - Tb-NL.]
Plastic bags vs Canvas Bags -- Een commentaar in een andere discussie heeft weer een discussie tot resultaat: hoe schadelijk plastic tassen zijn voor het milieu. (20 berichten)
56Kbps modem options for MacBook Pros -- Nu Apple niet langer modems inbouwt in zijn computers, wordt de vraag gesteld of er betere alternatieven zijn voor het Apple Modem. (7 berichten)
Music composition for the music illiterate -- Een muziek-nul (en TidBITS-vriend) wil een beltoon maken; de vraag is, kan GarageBand dat? (4 berichten)
DVD to iMovie? Lezers doen suggesties voor het overzetten van filmpjes van Hi8-banden naar dvd en vervolgens naar iMovie. (7 berichten)
Replacing Microsoft Office with iWork '08 -- Het nieuwe software-pakket van Apple lijkt een meer serieuze concurrent voor Microsoft Office, maar is het ook echt een vervanging? Het ontbreken van Visual Basic in de volgende versie van Office zou een cruciale rol kunnen gaan spelen. (34 berichten)
iPhoto '08 and shared galleries -- Voordat hij iLife '08 aanschaft wil een lezer meer weten over de webgalerie-mogelijkheden van de nieuwe iPhoto '08. (3 berichten)
Safe Sleep Revisited -- De artikelen van Joe Kissell over de mogelijkheid van veilig sluimeren op Mac-laptops leiden tot een kleine verbetering in een script en duidelijkheid over wanneer de computer nu echt gaat sluimeren. (3 berichten)
iPhone Billing and International Issues -- Een lezer vertelt over zijn rekening voor internationaal data-gebruik van zijn telefoon: $1.700! (6 berichten)
Bladwijzer bij: del.icio.us | digg | reddit | Slashdot | Yahoo! MyWeb
Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering
