TidBITS#855, 13 november 2006

Het grote Apple-nieuws van deze week is... de aftrap van Zune, de muziekspeler van Microsoft? Hoewel het nieuwe apparaat niet eens werkt met Macs, is het waarschijnlijk dat de Zune een verschil zal maken voor de iPod-handel van Apple. Glenn Fleishman kijkt naar de mogelijkheden van de Zune en enkele eerste reacties in de pers. Redacteur Geoff Duncan bespreekt hoe Microsoft zijn eigen PlaysForSure-model afschafte, en wat het belang is van de afspraak van het bedrijf om aan Universal Music een percentage te betalen van elke Zune-verkoop (en waarom artiesten waarschijnlijk niets van dat geld zullen zien). Elders in het nieuws staan we stil bij het verschijnen van nieuwe MacBooks met de Core 2 Duo-processor, een archief-cd van MacTech, Yojimbo 1.3, The Missing Sync for Windows Mobile 3.0, en 1Passwd 2.0. Tot slot merkt Adam iets op over een verandering in hoe we datums gebruiken in TidBITS, en wijst hij op onze op de grens van waanzin levende alter ego's op de Crazy Apple Rumors Site.

De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.

MacBook krijgt Core 2 Duo processor

Apple kondigde een processor-upgrade aan voor zijn MacBook-laptops die de Intel Core Duo processor vervangt door een snellere Core 2 Duo processor. Apple beweert dat de nieuwe processor een prestatieverhoging van 25 procent haalt vergeleken met zijn voorganger (zie "MacBook vervolledigt laptop-lijn", 2006-05-22). Nog steeds zijn er de zelfde drie modellen: een witte 1.83 GHz MacBook voor $1,100 en anders geconfigureerde 2.0 GHz modellen in wit ($1,300) en zwart ($1,500). De andere veranderingen - die alleen in de 2.0 GHz modellen zitten - zijn een verdubbeling van de standaard meegeleverde hoeveelheid RAM naar 1 GB en de toevoeging van een double-layer SuperDrive. Het is ook mogelijk om een MacBook te bestellen met tot 200 GB aan harde schijfruimte, hoewel de 200 GB schijf wel een langzamer exemplaar is (4200 RPM) terwijl de andere schijven 5400 RPM zijn. De nieuwe MacBooks zijn per direct leverbaar.

Yojimbo 1.3 voegt 'Tagging' toe

Bare Bones Software heeft vorige week Yojimbo 1.3 uitgebracht, een update van hun informatiebeheerder (zie "Laat Yojimbo je informatieburcht bewaken", 2006-01-30). Versie 1.3 van Yojimbo is met name opmerkelijk vanwege de toevoeging van tags, of wel door de gebruiker gedefinieerde sleutelwoorden (van een of meer woorden) die eenvoudig kunnen worden gebruikt in ieder item van Yojimbo via het Quick Input-paneel, het Inspector-palet, de nieuwe Item Details-balk of AppleScript. Van tags voorziene items kunnen worden gevonden via zoekopdrachten of samengepakt worden met Tag-verzamelingen. Andere veranderingen zijn onder andere een uitgebreidere controle over de manier waarop Yojimbo toegang heeft tot de Sleutelhanger, ondersteuning van tabellen en lijsten in notities en de mogelijkheid om links in webarchieven in de achtergrond te openen door erop te Commando-klikken. Yojimbo 1.3 vereist Mac OS X 10.4.3 of later en is een gratis update voor geregistreerde gebruikers. Nieuwe exemplaren kosten $40 en er is een 30-dagen demo beschikbaar.

Mark/Space brengt The Missing Sync for Windows Mobile 3.0 uit

Steeds meer smartphones (mobieltjes met PDA-functies) die tegenwoordig op de markt zijn hebben het besturingssysteem Windows Mobile van Microsoft, en rechtstreeks uit de doos werkt dat niet samen met de Mac. Mark/Space bracht de afgelopen week The Missing Sync for Windows Mobile 3.0 uit om die tekortkoming op te lossen. Net als de door hetzelfde bedrijf geproduceerde tegenhanger voor Palm OS-apparaten, synchroniseert The Missing Sync for Windows Mobile gegevens op de mobiele telefoon met iCal en Adresboek, of andere programma's die Apples Sync Services-technologie gebruiken die ingebouwd is in Mac OS X.

De nieuwste versie maakt synchronisatie van bestanden, mappen, Safari-bladwijzers, en notities mogelijk; verbetert de synchronisatie van iPhoto albums en iTunes speellijsten; importeert foto's en films die gemaakt zijn met handhelds met ingebouwde camera's; en ondersteunt foto's van contacten in Adresboek. Deze versie werkt ook in combinatie met Yojimbo 1.3 van Bare Bones Software, door notities te synchroniseren tussen Yojimbo en apparaten met Windows Media.

The Missing Sync for Windows Mobile 3.0 vereist Mac OS X 10.4.8 en kost $40 voor een downloadversie van 28,9 MB, of $50 voor de software op een cd. Upgrades vanaf versie 2.5 zijn gratis indien gekocht na 1 oktober 2006; anders is de prijs voor de upgrade $20.

TidBITS Week in CARS

Onze status als industriegoeroes wier namen zeer geschikt zijn om in verband te brengen met onzincitaten is extra stevig geworden doordat Crazy Apple Rumors Site niet een keer, ook niet twee keer, maar drie keer - op rij! - TidBITS-stafleden verzonnen deskundigencommentaar in de mond legde. Op 6 november 2006 keerde TidBITS-uitgever en verstokt klaverjasser Adam Engst terug naar de dance scene van midden jaren 1990, in verband met het nieuwe bewijs dat een Macarena virus mogelijk was. Vervolgens nam TidBITS-columnist Glenn Fleishman, gespecialiseerd in netwerken en politiek, op 7 november 2006 deel aan een nep-panel ter gelegenheid van de verkiezingen (samen met John Gruber en Shawn King) en besprak hij hoe het Apple zou vergaan als Steve Jobs herkozen werd als CEO (hetgeen, zoals we nu allemaal weten, een uitgemaakte zaak was). Tot slot overpeinsde Jeff Carlson, TidBITS hoofdredacteur en cultuur commentator, de ruzies rondom geruchten dat Justin Long ontslagen zou zijn als de Mac in de "Ik ben een Mac" advertentiecampagne, waarbij hij suggereerde dat hij zonder Long genoodzaakt zou zijn om zijn Mac te vermenselijken naar het voorbeeld van actrice Jennifer Connolly (beloof me dat je dit niet aan zijn vrouw zult vertellen). Dank aan CARS' hoofdredacteur John Moltz voor zijn hulp om ons dingen te laten zeggen van het soort die we nooit zouden kunnen zeggen in TidBITS, voornamelijk omdat ze volledig verzonnen en op de grens van het krankzinnige zijn. Ga zo door, John.

MacTech maakt archief-cd

Dit is nou eens een interessant project. MacTech Magazine heeft een cd gemaakt, die $50 kost, met het volledige archief van het tijdschrift (ruim 2800 artikelen van 1984 tot september 2006), alle 29 afleveringen van Apples programmeerblad develop, alle 21 afleveringen van FrameWorks (de nieuwsbrief van de Software FrameWorks Associate, voorheen de MacApp Developers Association), en meer dan 100 MB aan royaltyvrije broncode van alledrie de publicaties. Dit alles wordt gepresenteerd in een speciaal programma waarmee je eenvoudig kunt bladeren en snel kunt zoeken, gebaseerd op Spotlight. Het interessantste vind ik dat MacTech naar verluidt voor deze cd een grotere voorintekenlijst had dan voor welke andere cd ook die ze hebben gemaakt, terwijl toch de meeste, zo niet alle, informatie gratis beschikbaar is op de website van MacTech. Er gaat duidelijk aantrekkingskracht uit van het hebben van zo veel informatie op een plek, zelfs zonder internetverbinding toegankelijk en met een interface die speciaal gemaakt is om snel te bladeren en te zoeken. Hmmm... misschien moeten we een cd uitbrengen met de inhoud van TidBITS van de afgelopen 16 jaar.

1Passwd bijgewerkt tot versie 2.0

De afgelopen week heeft Agile Web Solutions 1Passwd 2.0 uitgebracht, een belangrijke upgrade van het gereedschap dat helpt met het beheren van wachtwoorden, en dat een enkele gegevensverzameling gebruikt om formulieren in te vullen in de meeste webbrowsers onder Mac OS X. In de nieuwe versie zit ondersteuning voor OmniWeb en DEVONagent, en een functie voor Secure Notes die vergelijkbaar is met die van Apples Sleutelhanger-assistent. Met deze laatste functie kunnen gebruikers veilig gegevens in willekeurig formaat opslaan, zoals serienummers of vertrouwelijke tekstknipsels.

De upgrade naar versie 2.0 is gratis voor geregistreerde gebruikers. Voor anderen kost de software $30; er is een gratis probeerversie. Bovendien ontvangen kopers van "Take Control of Passwords in Mac OS X" een coupon voor $5 korting. De maker heeft gezegd dat er voor alle geregistreerde gebruikers ook een gratis upgrade voor samenwerking met Leopard komt na de verzenddatum van Mac OS X 10.5.

DealBITS-verloting: winnaars van PDFpen

Onze gelukwensen aan Clarence Ching van donobi.net, Percy Carrion van mac.com, en Steven Harris van nas.com, wier inzendingen willekeurig zijn uitgekozen in de DealBITS-verloting van de afgelopen week en die een exemplaar krijgen van SmileOnMyMac's PDFpen, ter waarde van $49,95. Andere deelnemers ontvangen een korting van 20 procent op PDFpen en PDFpenPro. Nogmaals bedankt voor het meedoen aan de DealBITS-verloting, en we hopen dat je in de toekomst weer mee zult doen. Dank aan de 951 mensen die meededen. Houd toekomstige DealBITS-verlotingen in de gaten!

Data in TidBITS

Het spijt me ontzettend, maar dit artikel zal noch je liefdesleven verbeteren, noch gedroogd fruit leveren voor bij je muesli 's ochtends. In plaats daarvan wil ik het hebben over het schijnbaar saaie onderwerp hoe we datums weergeven in TidBITS, omdat we daar in de loop der jaren al aardig wat over gediscussieerd hebben en het nuttig kan zijn voor degenen die ook op een consequente manier datums moeten opschrijven.

Toen Tonya en ik in 1990 met TidBITS begonnen, waren we behoorlijk ongeinformeerde Amerikanen, vermoedelijk op allerlei gebied, maar zeker waar het datumformaten betrof. We gebruikten overal het gebruikelijke Amerikaanse datumformaat MM/DD/YY (dat is twee cijfers voor de maand, twee cijfers voor de dag en twee cijfers voor het jaar, gescheiden door schuine strepen), omdat we dat nou eenmaal op school geleerd hadden. Vriendelijke lezers overal ter wereld informeerden ons snel dat dergelijke datumformaten zeer verwarrend zijn voor velen in andere landen, die eerder verwachten dat het formaat het meer logische DD/MM/YY zou zijn (om het nog maar niet te hebben over de verwarring die kon ontstaan na 2001, waarin dat tweecijferige jaar ook voor meerdere interpretaties vatbaar werd).

En zo kwam het dus dat we, waarschijnlijk na de doorslaggevende suggestie van Ian Feldman, de man in Zweden die het setext-formaat bedacht waarop we in 1992 zouden overstappen, onze gewoonten veranderden en een begrijpelijker datumformaat begonnen te gebruiken: DD-MMM-YY, waarbij de maand een drieletterige afkorting was (Jan, Feb, Mar, enzovoort).

Helaas geeft ons webarchief geen bewijzen meer van onze naïviteit, omdat we op een bepaald moment alle datums naar het nieuwe formaat hebben overgezet, dus zelfs onze allereerste aflevering (1990-04-16) heeft nu het verbeterde datumformaat.

Onze volgende les van over de oceaan kwam van onze vrienden in Australië, die ons vriendelijk informeerden dat de seizoenen op het zuidelijk halfrond anders zijn. Als wij het erover hadden dat een bepaald product in de lente uit zou komen, kwamen zij in de problemen omdat ze dan mentale gymnastiek moesten uithalen om vast te stellen in welke maand dat zou kunnen zijn. En hoewel we niet benauwd zijn om van onze lezers te verlangen dat ze een paar van die grijze cellen gebruiken bij het lezen van TidBITS, hebben we liever dat ze aandacht besteden aan de inhoud en niet aan het uitvoeren van datumwiskunde. Dus in plaats van te zeggen dat Leopard vermoedelijk zal verschijnen in het late voorjaar van 2007, zeggen we dat het verwacht wordt in het tweede kwartaal van 2007 of midden 2007. Soms verwijzen we nog wel eens naar een seizoen, maar alleen als we het bijvoorbeeld hebben over onze zomer, wanneer het voor de discussie belangrijk is om te weten dat het heet was en er veel mensen op vakantie waren.

En zo is het dus gegaan gedurende bijna 17 jaar. We zijn situaties tegengekomen waarin ons officiële datumformaat niet zo goed werkt, en voor die situaties hebben we alternatieven gevonden die of beter lezen of logischer zijn. Er bestaat geen formaat dat het beste is in alle situaties, dus hier zijn onze huisregels. We stellen niet dat iets goed of fout is, deze hebben gewoon onze voorkeur, en je mag zelf weten of je onze regels wilt volgen of liever alleen die eruit pikt die je het meest aanstaan.

Relatieve datums begrepen uit de context -- Het onschuldigst zijn de datums die je geacht wordt te lezen in de context van het feit dat TidBITS een wekelijks verschijnend periodiek is. Daarom zul je, als je een artikel zit te lezen en je ziet iets als "Apple kondigde vorige week aan dat Mac OS X Leopard volledige Windows-compatibiliteit zal bieden...", instinctief weten dat de aankondiging plaatshad in de week die voorafging aan de huidige. Natuurlijk moet je, als je zo'n artikel in ons webarchief leest, naar het begin van de pagina kijken om de datum van de aflevering te weten te komen. Deze datums zijn niet bedoeld om specifiek te zijn, ze vertellen je gewoon dat er iets recentelijk plaatsvond, in de context van de publicatiedatum.

Specifieke data voor het actuele jaar -- Een andere vorm van een relatieve datum is wanneer wij het hebben over iets dat op een bepaalde dag in een bepaalde maand zal gebeuren, zonder het jaar uit te drukken. Deze data gebruiken wij vooral wanneer de naam van de dag belangrijk is, en het jaar gemakkelijk kan worden verondersteld, zoals wanneer wij onze activiteiten op Macworld Expo aankondigen. "Op woensdag 10 januari ontleedt Adam iPhoto 7 in een sessie..." Iedereen kan uit de context begrijpen dat het jaar 2007 is (aangezien het gaat om de Macworld Expo die kort na de publicatie van het artikel plaatsvindt), maar de dag van de week en de datum zijn allebei nuttige informatie voor wie activiteiten noteert op een kalender. Het jaar vermelden is noch noodzakelijk, noch helpt het wie dit leest vóór het evenement, en de artikelen waarin dergelijke data worden gebruikt zijn meestal niet meer zo interessant na datum. (En voor wie het wel interessant is, die kan desgewenst het jaar afleiden uit de datum van het artikel.)

Specifieke data -- Dat is waar ons canonieke formaat van pas komt. Veel data zijn specifiek inzake dag, maand en jaar, maar de dag van de week is er niet bij nodig. Denk bijvoorbeeld maar aan "Het programma '1 kopen, 1 gratis' voor trouwe Mac-gebruikers loopt vanaf 1 april 2007". (Onze scherpzinnige lezers zullen zelf wel bepalen op welke dag 1 april ieder jaar valt.)

Wij moeten bovendien vaak ook een periode specificeren, en in dat geval zouden twee volledige data er eerder vreemd uitzien. "De terughaalactie geldt voor batterijen verkocht tussen 15 jan 2003 en 1 mrt 2005" is bijvoorbeeld veel korter en gemakkelijker te begrijpen dan "De terughaalactie geldt voor batterijen verkocht tussen januari 15 2003 en maart 1 2005". Ik denk dat dit gedeeltelijk te verklaren is door het feit dat bij het korte formaat met dag-maand-jaar de twee data gemakkelijker samen kunnen worden gelezen dan het langere formaat met maand-dag-jaar dat wij gebruiken wanneer wij de datum voluit schrijven.

Maandspecifieke data -- Soms zijn data alleen specifiek voor wat betreft de maand en het jaar, en al hebben wij in het verleden een verkorte vorm van ons canonieke formaat gebruikt (bijvoorbeeld feb-07), recenter hebben wij besloten dat het voor de hand liggende alternatief (februari 2007) leesbaarder is en maar een beetje langer.

In navolging van de aanbeveling in de "Chicago Manual of Style" zetten wij geen komma tussen de maand en de datum. "Apple lanceert nieuwe Macs gewoonlijk op tijd voor de eindejaarsperiode; je mag een belangrijke aankondiging verwachten in september 2007".

Financiële data -- Door onze regelmatige besprekingen van de financiële resultaten van Apple moeten wij vaak ook financiële data gebruiken, waarbij wordt gewerkt met de kwartalen van het jaar. (Fiscale kwartalen vallen helaas niet altijd samen met de echte kwartalen van het jaar. Zo heeft Apple zopas het vierde fiscale kwartaal van 2006 afgesloten en zijn zij nu in het eerste fiscale kwartaal van 2007.) Voor lopende teksten schrijven wij de kwartalen liefst voluit: "Apple heeft recordwinsten bekendgemaakt voor het vierde fiscale kwartaal van 2006..." Maar omdat het vaak een goed idee is om dergelijke data ook in een kop te zetten, waar de plaats beperkt is, korten wij de data af volgens de regels van het formaat maand-jaar: "Apple maakt recordwinsten bekend voor Q4 2006".

Artikelreferenties -- De hiervoor vermelde datumformaten zijn praktisch niet veranderd, al ben ik ervan overtuigd dat wij in de loop der jaren niet altijd helemaal consistent zijn geweest in ons gebruik ervan. Wij hebben echter verwijzingen naar oude artikelen in ons webarchief geplaatst. Het probleem met dergelijke verwijzingen is dat onze lange geschiedenis betekent dat één artikel waarnaar wordt verwezen misschien 1 jaar oud is, terwijl het volgende artikel mogelijk al 8 jaar oud is. Dat is een belangrijk verschil en wij vinden dat onze lezers er zich bewust van moeten zijn. Daarom hebben wij lange tijd het nummer van de aflevering bij de titel van het artikel vermeld, zoals bijvoorbeeld "Weet je nog toen ik 'Apple keurt Google AdWords af' schreef in TidBITS-799?"

Het was een goed idee, maar de uitvoering was maar middelmatig, aangezien wij dan wel een algemeen idee hebben over de datum waarmee een bepaalde aflevering van TidBITS overeenstemt, maar wij dit niet kunnen verwachten van de meeste lezers. Weet jij van wanneer TidBITS #799 dateert? Dat dacht ik al. Toen wij recent zijn overgeschakeld naar ons nieuwe databasesysteem, hebben wij dan ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om de stijl van verwijzingen naar artikelen te veranderen. Wij voegden toen ons canonieke datumformaat toe aan de verwijzing zodat de lezers het artikel waarnaar werd verwezen in een chronologische context konden plaatsen. (Zie "Apple keurt Google AdWords af", 03-Oct-05.) Zo kon je gemakkelijk zien wanneer dit bepaalde artikel precies geschreven was.

Alles ging goed voor een tijdje, maar de krachten van de logica bij onze medewerkers, in de persoon van Matt Neuburg, opperden dat als het de bedoeling was het de lezers gemakkelijk te maken om een artikel in de tijd te plaatsen, het toch logischer zou zijn om een ander formaat te gebruiken waarbij het meest relevante deel van de datum - het jaar - voorop komt en dan specifieker wordt. Met andere woorden, waarom niet dit formaat gebruiken: (zie "Apple keurt Google AdWords af," 2005-10-03). Op deze manier kun je bij het lezen onmiddellijk afleiden uit de vier cijfers of een artikel relatief actueel is omdat het dit jaar is verschenen, minder actueel omdat het al een jaar of twee oud is, of echt heel oud omdat het nog dateert van de jaren '90. En als het artikel actueel is, bieden de maand en dag de bijkomende informatie die vereist is om het artikel meer specifiek te kunnen plaatsen. De afkorting van de maand vervangen door het nummer van de maand helpt ook om chronologische locaties te bepalen. Je maalt er waarschijnlijk niet om dat iets van oktober van een bepaald jaar dateert, en het volstaat dat het tegen het eind van het jaar is, zoals het nummer van de maand aangeeft.

Vanaf deze aflevering werken we dus met dit nieuwe datumformaat voor artikelverwijzingen. Dit is overigens niet alleen een goed idee, maar ook een internationale norm: ISO 8601. Het mag dan wel geen algemeen gebruikte internationale norm zijn, maar dit is het beste formaat voor wie met datumformaten werkt die snel moeten kunnen worden verwerkt en gesorteerd door de computer.

Nu vraag je je misschien af waarom wij data volgens ISO 8601 niet overal gebruiken als ze dan toch zo logisch en voor de hand liggend zijn. Dat valt te verklaren door wat ik in het begin heb gezegd over het feit dat de datumformaten die wij gebruiken logisch moeten zijn en vlot moeten kunnen worden gelezen. Data volgens ISO 8601 zijn heel logisch, aangezien ze gaan van de meest naar de minst belangrijke waarde, en de lezers kunnen artikelverwijzingen met dit formaat snel in een punt in de tijd plaatsen, maar ze kunnen helemaal niet vlot worden gelezen.

Een blok getallen in het midden van een paragraaf is voor de meeste lezers een hindernis voor vlot lezen, en het feit dat mensen zelden beginnen met het jaar wanneer ze over een datum spreken, maakt het nog moeilijker om het in de tekst te verwerken. Ik weet niet hoe het is in andere talen of landen, maar in de Verenigde Staten althans zeggen wij doorgaans eerst de maand, gevolgd door de dag, en wij voegen er het jaar alleen aan toe als het niet duidelijk is uit de context. Ons canoniek formaat volgt deze volgorde niet, maar omdat het de naam van de maand afkort, is het gemakkelijker om te lezen dan een volledig numerieke datum.

Voor alle duidelijkheid, en voor wie data consistent moet schrijven, is dit dus hoe wij omspringen met data. Volgende week zal ik de verschillende manieren om tijd voor te stellen in nog meer detail bespreken. Grapje!

De zure smaak van Zune

Ik kan vanuit mijn leunstoel makkelijk schrijven dat geen zinnig persoon een Microsoft Zune muziekspeler zal kopen. Maar luister even naar wat ik nog meer te zeggen heb. Ik zeg dat niet omdat de iPod de apotheose is van draagbare muziekspelers, omdat ik vind dat Microsoft geen hardware kan maken, of omdat ik altijd bereid ben om op Microsoft los te meppen.

Het punt is dat Microsoft bepaalde keuzes heeft gemaakt die kopers zullen ergeren nog voordat ze een exemplaar in hun handen nemen, of mensen die zich niet bewust zijn van de beperkingen binnen enkele dagen na de aanschaf tot lichte razernij zullen brengen.

De Zune zal verschijnen op 14 november 2006, beschikbaar zijn in drie kleuren, en een harde schijf van 30 GB hebben. Hij gaat $250 kosten, even veel als een vergelijkbare iPod. Maar anders dan de iPod, zal de Zune een Wi-Fi-zender hebben, en een FM-ontvanger die de bijgeleverde oordoppen als antenne gebruikt.

Waarom? Daarom! Hier zal elke iPod-eigenaar om moeten lachen. De Wi-Fi kan niet worden gebruikt om muziek te synchroniseren, noch om verbinding te maken met het internet om muziek te downloaden. Het kan alleen maar worden gebruikt om te verbinden met andere Zune-eigenaren als je ervoor kiest om muziek met ze uit te wisselen. USB is de enige manier om muziek te synchroniseren.

In een artikel dat vandaag in de New York Times staat, wordt aan Bryan Lee, hoofd Vermaak en apparaten bij Microsoft gevraagd naar het ontbreken van de downloadmogelijkheid: "Zal de Zune ooit in staat zijn te verbinden met het internet? Zal iemand bij Starbucks kunnen binnenlopen en de verbinding kunnen gebruiken om een liedje te downloaden? Mr. Lee antwoordde zonder aarzelen: 'Waarschijnlijk, ooit.'"

Ik moet er ook nog bij vertellen dat muziek die is uitgewisseld tussen Zunes niet meer zal spelen na drie dagen, of nadat het drie keer is afgespeeld. Dit geldt voor muziek, podcasts, en andere bestanden met een speciale licentie waardoor ze onbeperkt vermenigvuldigd of verhandeld mogen worden, zoals muziek die is verspreid onder een Creative Commons licentie dat versleuteling achteraf, van de soort die Microsoft gebruikt voor deze verbindingen, verbiedt. De Zune-software op de computer biedt ook geen rechtstreekse ondersteuning voor podcasts, ook niet om erop te abonneren, hoewel je ze wel handmatig kunt overzetten.

Maar als je bijgekomen bent van het lachen, luister niet alleen maar naar mij, want ik heb nog geen Zune daadwerkelijk in mijn handen gehad. Wat is de mening van de twee belangrijkste computercolumnisten, David Pogue van de New York Times en Walter Mossberg van de Wall Street Journal? Zij hebben getest met pre-release versies, en ze zijn niet erg complimenteus.

Mossberg prijst het apparaat ... het graf in -- Mossberg is de aardigste van de twee. Hij heeft waardering voor sommige dingen die de Zune biedt en de iPod mist, zoals een ingebouwde FM-tuner, zijn grotere scherm, en de mogelijkheid om muziek uit te wisselen via Wi-Fi. Ook zegt hij dat Zune muziek en andere mediabestanden correct synchroniseert, op een manier die eerdere spelers met Microsoft-technologie niet beheersten. Mossberg vindt zelfs dat de interface in sommige opzichter eenvoudiger in gebruik is dan die van Apple.

Maar, zo merkt hij op, dat weegt niet op tegen de bezwaren dat het apparaat "60% groter en 17% zwaarder dan de vergelijkbare iPod" is. Hij noemt het ontwerp "gehaast en onvolledig". En de batterij gaat ook nog minder lang mee dan die van de iPod. De online winkel van Zune is veel kleiner dan de iTunes Store, en mist tv-shows, films, muziekvideo's, evenals gesproken boeken en podcasts.

Mossberg is vooral honend over het verkoopmodel van de online winkel, dat hetzelfde is als wat Microsoft gebruikt voor zijn Xbox Live Marketplace. De waarde van Microsoft Punten is vastgepind op 80 punten voor een dollar: voor $5 koop je 400 punten, of voor 500 punten betaal je $6,25. Mossberg was geïrriteerd dat je bergen punten moet kopen in veelvouden van minstens $5. Je kunt niet gewoon $0,99 betalen met een kredietkaart of op een andere manier, als je een titel van $0,99 wilt kopen, wat wel kan bij andere winkels. Nee, je moet $5 betalen voor 400 punten, en dan 79 punten gebruiken om die titel te kopen. Ik denk dat Microsoft met punten werkt om aan te haken bij een werkend systeem waarmee al wereldwijd betaald kan worden met lokaal geld. Het abonnement van $15 per maand wordt niet gestimuleerd, terwijl dat toch het grote hiaat is in het muziekaanbod van Apple.

Hoewel hij niet uiteenzet waarom de Wi-Fi functies een probleem zijn, schrijft Mossberg wel: "Het draadloos delen van muziek op de Zune is een behoorlijk geschipper, en kan het publiek waar het juist op is gericht, alleen maar irriteren".

Pogue laat geen spaan heel -- David Pogue, die bekend staat als bewonderaar van Apple-producten en de iPod-serie, haalt een complete serie fileermessen tevoorschijn om zijn werk te doen. Hij sprak met een productmanager van Zune, die in essentie zei dat PlaysForSure verleden tijd is. Mensen buiten Microsoft - waaronder Real Networks - hebben dit al enige tijd verkondigd. Pogue citeert Scott Erickson van de Zune-groep: "PlaysForSure werkt voor sommige mensen, maar is niet zo eenvoudig als de Zune". (Meer over deze beperkingen lees je in het artikel van Geoff Duncan, "Over de Zune, DRM, en Universal Music", elders in deze aflevering.)

Pogue onthult ook dat het scrollwiel van de Zune nep is: het is een ronde gleuf die niet draait en niet aanrakingsgevoelig is. In werkelijkheid verbergt het vier knopjes.

Maar laten we kijken naar de Wi-Fi-mogelijkheden. Volgens de tests van Pogue kun je een liedje versturen naar een andere Zune-gebruiker in ongeveer 15 seconden, en een foto in twee seconden; je kunt geen video versturen. Volgens Pogue is het "erg raar dat Zunes alleen maar met elkaar verbinding kunnen maken. Wie zou een Wi-Fi apparaat kopen dat geen verbinding kan maken met een draadloos netwerk - bijvoorbeeld om te synchroniseren met je pc? Noch met een internet hot spot, om muziek rechtstreeks te downloaden?"

Ook maakt Pogue stampij over de beperkingen op het delen van muziek. Ook als je de eigenaar of maker van een muziekstuk bent heb je geen enkele mogelijkheid om aan te geven dat het moet blijven bestaan na drie dagen of drie keer afspelen. (Mossberg merkte bovendien in zijn pre-release versie dat sommige nummers stopten na enkele seconden of na twee keer afspelen, maar Microsoft zei tegen hem dat dat is hersteld.)

Gaat de Zune falen? Laat ik het samenvatten. Zune-spelers kunnen geen PlaysForSure-muziek spelen die Windows-eigenaren al hebben gekocht. Muziek die gekocht wordt voor de Zune zal niet spelen op een ander apparaat, alle kritiek die Microsoft lang had op dergelijk beleid ten spijt. De Wi-Fi kan niet worden gebruikt voor synchronisatie of voor downloads vanaf het internet. De batterijen gaan iets minder lang mee dan die van een iPod. Je kunt nog geen video of gesproken boeken kopen, en podcasts moet je handmatig beheren.

Vertel me: kan de Zune de iPod verslaan, of zelfs maar zijn marktaandeel uithollen?

Over de Zune, DRM, en Universal Music

De draagbare mediaspeler van Microsoft Zune wordt morgen in de Verenigde Staten te koop aangeboden en dat betekent voor het bedrijf de entree in een markt die vijf jaar lang (en nog steeds) gedomineerd wordt door de iPods van Apple. Hoewel de Zune niet voor Macintosh-gebruikers is - het werkt niet op een Mac - is de introductie van de Zune merkbaar op drie niveaus. Ten eerste en het meest voor de hand liggend: het omvangrijke kapitaal en de hardnekkigheid van Microsoft zou de Zune de eerste geloofwaardige uitdager voor de iPod kunnen maken. Ten tweede vertegenwoordigt de Zune een ommekeer voor Microsoft door een particulier zakenmodel voor digitale media te omarmen dat Apple voor het eerst introduceerde met de iTunes Store. Ten derde introduceert de Zune een nieuw financieel model in de digitale industrie, waarbij muziekuitgever Universal - en waarschijnlijk ook andere labels - royalty's betalen voor iedere Zune speler die verkocht wordt.

Ik zal de oordelen en voorspellingen over het succes of falen van de eerste Zune van Microsoft aan anderen overlaten; voor een kijkje naar de eerste reacties op de Zune, zie het artikel van Glenn Fleishman, "De zure smaak van Zune", elders in dit nummer. Ik ben voornamelijk geïnteresseerd in de laatste twee punten: de online muziek- en videowinkel van de Zune (en de Digital Rights Management daarvan), en de inkomstenverdelingregeling die Microsoft heeft gemaakt met Universal Music Group.

Over somberheid en DRM -- Jarenlang hebben Microsoft en partners betoogd dat het iPod/iTunes model van Apple gebrekkig is omdat het een gesloten systeem is. Apple beschermt de liedjes, gekocht via de iTunes Store tegen piraterij met de FairPlay Digital Rights Management-technologie; met als resultaat dat materiaal gekocht via iTunes alleen gebruikt kan worden met iTunes software of op een iPod, en niet overgebracht kan worden naar non-Apple software of apparatuur. (Als je wilt kun je muziek naar schijf branden en dan weer terug brengen naar iTunes als MP3-bestanden; dat is voldoende ergerlijk om alledaagse piraterij te ontmoedigen.) Tot nu toe heeft Apple geweigerd om FairPlay vergunningen te verlenen aan anderen, dus als je een liedje van iTunes koopt en het wilt spelen op een van die leuke kleine iRiver Clix spelers..., dan kan dat niet, hoewel je het liedje "bezit".

Sinds 2004 is een groot gedeelte van het niet-iPodkamp in het gareel gebleven, vertegenwoordigd door het PlaysForSure-initiatief van Microsoft, dat garandeert dat PlaysForSure-gemerkte muziek en apparatuur allemaal compatibel zijn. Als je beschermde liedjes van laten we zeggen Yahoo Music koopt, kunnen ze samen gespeeld worden met beschermde liedjes gekocht van iedere andere PlaysForSure-verkoper. Als je zou willen omschakelen van een Creative Zen muziekspeler naar een SanDisk Sansa, zou PlaysForSure er voor zorgen dat jouw muziek netjes overgebracht zou worden. Consumenten zijn niet gebonden aan een enkele verkoper voor hun muziekspelers of voor hun muziekaankopen.

PlaysForSure is gebouwd op het Windows Mediaplatform - in essentie het Microsoft equivalent van QuickTime van Apple. Windows Media heeft een eigen Digital Rights Management-technologie, waarvoor Microsoft graag de licentie aan anderen zou verkopen. Als resultaat hebben honderden bedrijven Windows Media DRM toegepast, terwijl slecht een bedrijf FairPlay gebruikt: Apple.

Met alle aanlokkelijke voordelen heeft het PlaysForSure-platform echter niet voldaan aan de belofte. Sommige gebruikers - speciaal gebruikers van muziekabonnementdiensten die muziek naar draagbare apparatuur overbrengen - merkten dat hun DRM licenties onverwachts verliepen, terwijl anderen problemen ondervonden met het overbrengen van muziek of het synchroniseren van speellijsten. De gevarieerdheid aan diensten en apparaatjes die allemaal proberen om het PlaysForSure-platform te gebruiken - en al hun eigenaardigheden en verschillen - creëert een woestenij voor ontwikkelaars die proberen om eenvoudige en betrouwbare PlaysForSure-apparatuur en -software te maken.

Afgezien van de uitvoering, is er een ander opvallend feit: al die PlaysForSure-diensten en -apparatuur samen hebben gefaald om de iPod/iTunes lawine van Apple te verhinderen. De industrie geeft in het algemeen zelfs toe dat de tweede populairste muziekdienst na iTunes - hoewel op grote afstand - eMusic is, die muziek aanbiedt in een onbeschermd MP3-formaat. Aankopen van eMusic spelen prima op iPods en in essentie iedere andere digitale muziekspeler, maar omdat MP3 geen kopieerbescherming biedt willen de belangrijkste muzieklabels niets van doen hebben met eMusic.

De Zune Marketplace -- Als onderdeel van de brainstormsessies bij Microsoft tijdens de ontwikkeling van hun eigen digitale mediaspeler, keek men kritisch naar PlaysForSure en deed het iets zeer uitzonderlijks: het gooide de handdoek in de ring. Microsoft's Zune is een apparaat dat niet PlaysForSure-compatibel is. De Zune ondersteunt zelfs Microsoft's eigen Windows Media DRM (Digital Rights Management) niet. Klanten die muziek gekocht hebben via PlaysForSure-diensten (als Napster, Yahoo Music, AOL Music Now, MusicMatch, of zelfs Microsoft's eigen MSN Music of als partner met MTV in Urge) kunnen deze muziek niet op een Zune-speler afspelen. En (het zou eigenlijk niet eens gezegd hoeven worden), de Zune ondersteunt geen muziek of video die gekocht is met iTunes.

Hoe kunnen Zune-kopers dan muziek op hun nieuwe apparaat krijgen? Ze kunnen muziek van hun standaard audio-cd's afhalen (rippen) en onbeveiligde muziek en video importeren met de Zune-software. Maar, Microsoft zal zeker willen dat Zune-eigenaren hun media betrekken van de nieuwe on-line Zune Marketplace.

De Zune Marketplace zal werken zoals de meeste andere on-line muziekwinkels, met miljoenen nummers van de grote en onafhankelijke platenmaatschappijen op een à la carte-basis, samen met albuminformatie en nieuws over artiesten. Microsoft zal ook een "Zune Pass" aanbieden, wat een "onbeperkt-eten"-soort van muziekabonnement is voor $15 per maand. Met de Zune Pass, kunnen gebruikers zoveel muziek downloaden van de Zune Marketplace als zij willen, en er zo vaak naar luisteren als zij willen, zolang zij hun abonnement behouden.

De startprijzen voor muzieknummers op de Zune Marketplace bedragen 79 "Microsoft Points". Misschien heb je gehoord van Microsoft Points als je een Microsoft Xbox 360-gameconsole hebt. Kort gezegd werkt het systeem als een pre-paid telefoonkaart: met Microsoft Points kan Microsoft online micro-transacties ondersteunen die te klein zijn voor praktische creditcard-betalingen en voorkomen dat er prijzen in allerlei valuta gesteld moeten worden. Microsoft Points zijn ook inwisselbaar voor games, demo's en functies op Microsoft's Xbox Live Marketplace en Microsoft heeft onlangs aangekondigd op 22 november 2006 te gaan beginnen met geselecteerde films en televisieprogramma's voor Xbox 360-eigenaren via Xbox Live (waarvan sommigen in High Definition). Microsoft Points zijn niet inwisselbaar voor geld en op dit moment ook niet overdraagbaar, maar wees niet verbaasd als Microsoft de Microsoft Points uitbreidt naar andere online zaken, waaronder gebruiker-tot-gebruiker transacties.

Alles bij elkaar, zal de Zune-speler en de Zune Marketplace werken als een gesloten systeem, verbazingwekkend veel lijkend op Apple's iPod/iTunes-combinatie. Microsoft's Zune-platform kan gezien worden als erkenning van Apple's gesloten aanpak bij de marketing van digitale media: het is overduidelijk dat zelfs Microsoft gelooft dat de enige wijze om een naadloze, functioneel rijke ervaring die kan concurreren met Apple, het controleren is van zowel de hardware als de service, net zoals Apple doet. De beslissing kán niet goed vallen bij Microsoft's partners in het PlaysForSure-platform: zij hebben tenslotte jarenlang geprobeerd te concurreren met de iPod/iTunes-dubbelklapper, met gebruik van middelen die zelfs Microsoft nu onvoldoende acht.

Een open vraag is waarom Microsoft van de Zune niet een PlaysForSure-apparaat en -dienst kon maken. Hoewel er geen officiële bevestiging van is, lijkt het antwoord te zijn dat Windows Media DRM het niet mogelijk maakt Microsoft's visie te implementeren van een toekomst gevuld met Zune- en Xbox-apparaten, die minstens de volgende mogelijkheden hebben:

Windows Media DRM kan het eerste punt aan (en doet dat ook al), maar schiet te kort op het tweede en derde punt. Met de Zune kunnen gebruikers, bijvoorbeeld, hun muziek die ze op de Zune Marketplace gekocht hebben, draadloos delen met andere Zune-gebruikers: ontvangers krijgen geen 30-seconden lang fragment, maar het hele nummer met de volledige geluidskwaliteit en kunnen deze gedurende drie dagen drie keer afspelen.

(Er is een interessante bijkomstigheid aan Zune's draadloos verspreiden van media. De activiteit die het aanmoedigt kan bezien worden binnen het domein van "fair use" die toegestaan is onder de copyright-wetten van de V.S. Maar, het is iets dat Windows Media DRM niet ondersteunt voor beveiligde media. Dus kan er geargumenteerd worden dat Zune's DRM minder ingrijpt op wettig gebruik dan Windows Media DRM; (zie Adam's artikel "Waarom DRM te grof is voor fijnbesnaarde wezens " (7 maart 2005), voor meer achtergrondinformatie.)

Microsoft gelooft dat dit soort gedeeld gebruik van media de sleutel zal zijn tot het creëren van een Zune-gebruikersgemeenschap. Voor commerciële muziek, kunnen gebruikers de Zune muziek (die ze ontvangen hebben), laten markeren om later aan te schaffen op de Zune Marketplace. Maar dat is slechts een deel van de strategie van de gebruikersgemeenschap: Microsoft zal uiteindelijk een omgeving willen creëren waarin een Zune-apparaat je toegang biedt waar-je-ook-bent tot alles dat Zune-gebruikers willen delen. Inclusief commerciële muziek, podcasts, afbeeldingen, demo's van bandjes, video en games. Als er genoeg Zunes in de buurt zijn (zeg in een kroeg, of op een universiteitscampus), hoef je alleen maar een Zune-eigenaar te zijn om gebruikers in staat te stellen deelgenoot te worden van (en sociaal gezien ook contact te maken via) een rijkdom aan materiaal naar de voorkeur van lokale gebruikers (of die door hen geproduceerd is).

Met zijn nieuwe Digital Rights Management-technologie, de vaardigheid om media te delen en het bestaande microbetalingen-transactiesysteem, kijkt Microsoft verder dan de nu-standaard, monolithische en commerciële digitale media-verkoopunten als de iTunes Store. Het bedrijf hoopt een systeem te creëren waarin gebruikers materiaal van grote uitgevers kunnen aanschaffen of erop kunnen abonneren en zowel commerciëel materiaal als door andere gebruikers geproduceerd materiaal onderling kunnen delen. Verder wilt Microsoft gebruikers kunnen betrekken in "peer-to-peer"-transacties, onafhankelijk van de eigen marktplaatsen, waarbij hun eigen materiaal of dat van anderen verkocht kan worden via partners, promotieprogramma's en "viral marketing"-initiatieven.

Universele marteling -- Gezien de reikwijdte van Microsoft's Zuneproject, kwam de aankondiging van Universal Music Group vorige week dat Microsoft hen een royalty zou betalen voor elke verkochte Zune-eenheid als een verrassing. De royalty komt bovenop de standaardbetalingen die Microsoft zal doen aan Universal voor het verkopen van hun muziek op de Zune Marketplace, en Universal geeft Microsoft geen speciale inhoud of voorwaarden als onderdeel van de overeenkomst. Universal is de grootste van de vier belangrijke muzieklabels, het haalt ongeveer een kwart van de totale wereldverkoop aan muziek.

Volgens Jeff Leeds in de New York Times zal Universal meer dan $1 ontvangen op de aankoop van elke Zune (prijs 250 dollar) in ruil voor een licentie voor de verkoop van muziek via Zune Marketplace. Microsoft is van plan om vergelijkbare royalty-overeenkomsten te sluiten met andere deelnemende muzieklabels. Als er meer muziekuitgevers uit deze trog gaan eten, zou het geen verbazing wekken als 3 tot 6 dollar van de aankoopprijs van elke Zune direct in de zakken van de muziekdistributeurs zou verdwijnen.

Universal zegt dat de helft van het geld dat het via de Zune-royalty ontvangt naar de artiesten zal gaan, vermoedelijk in verhouding tot het volume van aanschaf van hun muziek. (Dit betekent dat het leeuwendeel van deze inkomsten naar de best verkopende acts zal gaan; de restjes zijn misschien fracties van dollarcenten die weggestreept zullen worden tegen de contractuele schulden van de artiesten en dus nooit de geldkisten van Universal zullen verlaten. De andere helft zal vermoedelijk rechtstreeks naar Universal gaan zonder zelfs maar een zijdelingse blik op de artiesten.) Microsoft presenteert de overeenkomst als een bonus voor muziekmakers. Microsoft's vice-president voor Vermaak en Apparaten Bryan Lee zei in een verklaring: "We geloven dat de muziekconsumenten het op prijs zullen stellen om te weten dat wanneer ze een Zune-apparaat kopen, ze helpen om hun favoriete artiesten te steunen."

Laat je niet voor de gek houden: de overeenkomst gaat over geld. Eenvoudig gezegd heeft Universal de duimschroeven bij Microsoft aangedraaid en de gigant uit Redmond gedwongen vriendelijk te blijven glimlachen.

Er bestaat een precedent voor hardware-makers die muziekuitgevers royalty's betalen op de verkoop van hun producten. Op aandringen van de RIAA [Recording Industry Association of America, de vereniging van Amerikaanse platenmaatschappijen - nvdv] werd in de wet op thuisopnamen van audio van 1992 een amendement toegevoegd aan de copyright-wetgeving van de Verenigde Staten waarin onder andere royalties worden geëist op "digitale audio-opnameproducten". In de praktijk werd de royalty toegepast op digitale audiotape (DAT-)recorders en onbeschreven digitale media. De theorie was dat de mogelijkheid om van muziek perfecte digitale kopieën te maken de vraag naar commerciële opnamen zou doen dalen, en artiesten en uitgevers verdienden het om gecompenseerd te worden voor de aan digitale technologie verloren gegane inkomsten. DAT-recorders zijn nooit een succes geworden bij de consument (hoewel wel bij audioprofessionals), maar iedereen die in de Verenigde Staten lege muziek-cd's koopt, draagt een deel van de verkoopprijs bij aan een fonds dat verdeeld wordt onder uitgevers, "belanghebbende partijen" en artiestenorganisaties, volgens een nogal duistere formule. In een zeldzame nederlaag voor de RIAA oordeelde een gerechtshof in 1999 dat iPods en ander digitale mediaspelers uitgezonderd werden van dit royalty-systeem; hiervoor moet je Diamond Multimedia bedanken.

Natuurlijk zijn Microsoft's betalingen aan Universal niet een wettelijke verplichting; ze zijn onderdeel van een zakelijk contract. Dit is wat er gebeurde:

Een aantal jaren lang heeft de muziekindustrie haar verkoopcijfers zien dalen sinds de digitale muziekrevolutie een grote vlucht heeft genomen. Verkoop via muziekdownloaddiensten zoals de iTunes Store bieden een nieuwe bron van inkomsten, maar in 2005 konden die het verschil nog maar net goedmaken. (De RIAA noemde 2005 een afname; de getallen spreken eerder van een gelijke stand.) De muziekindustrie gelooft niet dat mensen minder naar muziek luisteren (in tegendeel, ze luisteren waarschijnlijk meer naar muziek) en kwam tot de conclusie dat ze geld aan het verliezen was aan het illegaal kopiëren van digitale muziek. Dus lanceerde de industrie een campagne om de oorspronkelijke Napster te sluiten, ondernam ze juridische acties tegen andere bestandsdelingsdiensten tussen individuen, smeerde ze duizenden individuen een proces aan de broek en ontwikkelde ze een paniekerige voorliefde voor technologie voor het beheer van digitale rechten.

Begin 2003, toen Apple probeerde de grotere muziekuitgevers te beïnvloeden om muziek via de iTunes Store te verkopen, toonde ze de winkel deels als experiment en deels als een manier voor de muziekindustrie om een legaal digitaal alternatief tegen muziekpiraterij te bieden. En het moet gezegd, de industrie gokte op de iTunes Store, maar van de resultaten werd ze bepaald niet vrolijk. Toen deze overeenkomsten gemaakt werden was de verkoop van iPods niet eens de moeite waard van het vermelden waard in Apple's financiële berichten. Gedurende het fiscale jaar 2006 verkocht Apple daarentegen meer dan 39 miljoen iPods met een omzet van $7.7 miljard.

De muziekindustrie ziet deze getallen en gelooft dat het hun inbreng was die een jaarlijkse $7 miljard voor Apple bewerkstelligde. Bovendien leest de industrie onderzoeksrapporten die zeggen dat minder dan een op vijf iPod-eigenaars regelmatig digitale muziek kopen en dat de gemiddelde iPod een karige 20 liedjes, gekocht via iTunes, bevat. . Hun conclusie is dat Apple's legale alternatief voor piraterij niet zo effectief is als iedereen had gehoopt.

Aangezien alle grote muzieklabels openbare bedrijven zijn, is de primaire opdracht aan hun leiders om de waarde voor hun aandeelhouders maximaal te vergroten. Het is moeilijk investeerders te overtuigen hoe dat doel te bereiken als dalende verkopen worden gepresenteerd en het feit dat men hielp bij het ontstaan van een multi-miljard-dollar industrie voor een charismatische Californische computermaker. Muzieklabels kwamen in beroering voor zakelijke strategieën die meer van dat glimmende digitale muziekspelergeld naar hen toe zou brengen. Vorig jaar probeerden ze Apple te dwingen hun $0.99-per-liedje model op te geven ten gunste van een andere prijsstelling, waarbij populaire nieuwe liedjes hoger geprijsd zouden worden en andere muziek uit de catalogus goedkoper. Nu iTunes de overgrote meerderheid van digitale muziekverkoop representeert was Apple in staat de labels op een gelijke prijs te houden. Verbitterd gingen de labels weer hard aan het werk en zagen, hun kans afwachtend, Apple's iPod-zaken verder groeien,

En in deze mallemolen stapt Microsoft met plannen om Zune te introduceren, een spiksplinternieuwe verticaal geïntegreerde muziekspeler en een digitale muziekwinkel.

Je kunt je makkelijk voorstellen dat de muziekbazen verheugd in hun handen wreven. Kijk eens, Microsoft beheerst thans niet de marktleidende digitale muziekdiensten, MSN Music en Urge waren nauwelijks vlekjes op de digitale muziekradar - het bedrijf is dus geen reële bedreiging voor de labels door hen te verwijderen uit hun online muziekaanbod. Ook is er wat kwaad bloed tussen de vier grote labels en Microsoft: Er werd een jaar geleden gezegd dat Microsoft plannen had voor een muziekabonneerdienst, maar ze braken de onderhandelingen af, men claimde dat royality-eisen van de labels te hoog waren. En met Zune, wil Microsoft ook hardwarespullen lanceren: Apple heeft bewezen dat het echte geld bij geïntegreerde digitale muziekdiensten zit in de verkoop van hardware, niet in de verkoop van muziek.

Zo gaf Universal Microsoft te kennen dat ze een deel van de hardware-actie wilde hebben.

Microsoft ging niet meteen om: beide bedrijven gingen tot het uiterste, doorstonden drie maanden van onderhandelingen om maar slechts enkele dagen voordat Zune op de markt zou verschijnen tot overeenstemming te komen. Maar het simpele feit is dat Microsoft zich niet kon veroorloven Zune te lanceren zonder 's werelds grootste muziekuitgever, aldus draaiden de onderhandelingen waarschijnlijk om de aard van Universals hardware royalties, niet over of Universal er een zou krijgen.

We weten het zo --De implicaties van Universal's Zune royality voor Apple's muziekbedrijf zijn niet duidelijk, maar zullen afhangen van Zune's succes in de muziekmarktplaats.

Als Zune blijkt weer een andere voetnoot te zijn in de dominantie van Apple in de digitale muziekindustrie, zullen de botte onderhandelingen van Universal met Microsoft waarschijnlijk geen invloed op Apple's zaken hebben. Als Zune bewijst een legitieme concurrent te zijn van Apple's iPod/iTunes combinatie, zouden de muzieklabels in staat kunnen zijn om het succes van Zune op te waarderen tot het uitpersen van concessies bij Apple. Die zouden kunnen leiden tot een vorm van een veranderde prijsstelling in de iTunes Store, speciale promoties, of marketingovereenkomsten, of - als de Zune een overweldigend succes is - zelfs een verminderde verkoop van iPods.

Take Control-nieuws, 13 november 2006

Take Control-auteur Joe Kissell op tv -- Joe heeft meer dan tien Take Control e-boeken geschreven, dus de kans is groot dat je zijn gezicht al eens gezien hebt op onze website of op de achterkant van een van zijn e-boeken. Wel, als je in San Francisco's Bay area woont, kan je hem live op televisie zien. Stem af op CBS-5 om zeven uur 's avonds op dinsdag 14 november om te kijken naar "Eye on the Bay". Joe zal te zien zijn in een segment waarin hij het zal hebben over "Take Control of Thanksgiving Dinner", alsmede over de San Francisco voedselbank, de lovenswaardige organisatie waaraan we $1 doneren van elk exemplaar van dat e-boek dat in november verkocht wordt. De San Francisco voedselbank zal Thanksgiving-maaltijden leveren voor meer dan 42.000 mensen dit jaar. Om hen te helpen de honger te bestrijden, koop je een boek of ga je naar www.sffoodbank.org.

Recente onderwerpen in TidBITS Talk, 13 november 2006

[De discussies waarnaar verwezen wordt zijn in het Engels, daarom hebben we de titels niet vertaald - Tb-NL.]

Filesystem metadata approaches -- Waarom openen sommige bestanden van hetzelfde type standaard in het ene programma en niet in een ander? Lezers bespreken bestandsmetadata van het Classic Mac OS tot het huidige. (9 berichten)

Internet control for family iMac -- Onderschat nooit de kracht van een tiener om op de computer te doen wat hij wil. Ouders vergelijken technieken die verantwoord internetgebruik aanmoedigen, voornamelijk gericht op het beperken van het aantal uren beschikbaarheid. (13 berichten)

Improved scanner software -- Nu een lezer een scanner heeft die dia's kan digitaliseren, zoekt hij software die hem helpt de dia's op de best mogelijke beeldkwaliteit vast te leggen. (6 berichten)

MacBook Gains Core 2 Duo Processor -- De uitbreidingsoptie van een harde schijf van 200 GB die op 4200 rpm draait in de recentste MacBooks stelt mensen voor de vraag of de snelheid van harde schijven eigenlijk veel uitmaakt. (3 berichten)

Dit is TidBITS, een gratis wekelijkse technologie-nieuwsbrief met recent nieuws, bekwame analyse, en grondige besprekingen voor de Macintosh- en internet-gemeenschappen. Geef het gerust door aan je vrienden; beter nog, vraag of ze een abonnement willen nemen!

Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en websites mogen artikelen overnemen of een link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We kunnen de precisie van de artikelen niet garanderen. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.