Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering

TidBITS#621/18-Mar-02

Adam is eindelijk te ver gegaan - tenminste met vergrotingen! Met de ProScope USB microscoop van Bodelin is geen haar te dun (of te grijs) om zijn 50 maal verscherpte blik te ontgaan. Eveneens deze week vertelt Derek Miller hoe je digitale video kunt bewerken zonder dure hardware en software. In het nieuws verschijnt EIMS Light voor de helft van de prijs van EIMS, en vergeet niet om de liefdadigheidsveiling te bezoeken van een door Adam gesigneerd TidBITS T-shirt: de opbrengst gaat naar de stichting Mac-A-Wish.

Onderwerpen:

Copyright 2002 TidBITS Electronic Publishing. All rights reserved.
Information: <[email protected]> Comments: <[email protected]>

-> Denk je dat TidBITS interessant is voor <-
-> je vrienden, kennissen, collega's? Geef <-
-> hen de tip zich ook GRATIS te abonneren <-
-> of stuur deze aflevering naar hen door! <-

Je kunt je gratis abonneren op de Nederlandse afleveringen van TidBITS door een (blanco) mailtje te sturen naar: [email protected]. Je krijgt deze dan per e-mail toegestuurd.
Om je abonnement op te zeggen, kun je een mailtje sturen naar: [email protected].

Deze editie van TidBITS werd gedeeltelijk gesponsord door:

De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de USA.

Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:

Verder werkten mee:

MailBITS/18-Mar-02

[vertaling: RAW]

EIMS Light 3.1.1 vereenvoudigt Mac email server -- Gedurende de ontwikkeling van de Mac OS-gebaseerde Eudora Internet Mail Server van Glenn Anderson is de set beschikbare opties groter geworden dan wat de meeste sites nodig hebben. Daarom heeft Glenn nu EIMS Light 3.1.1 uitgebracht, die gelijk is aan de complete EIMS 3.1.1, maar slechts één domein (met domein-aliassen) ondersteunt. Het heeft geen IMAP server, LDAP en Ph opzoekdiensten, het ondersteunt geen Apple Events (en dus geen Apple Script) en heeft niet de Inkomende Mail-map die sommige utilities gebruiken om de email-verwerkingsmogelijkheden van de complete versie uit te breiden. In ruil voor deze beperkte set opties kost EIMS Light maar US$200, oftewel de helft van de complete versie van EIMS. Het heeft een 68030-gebaseerde Macintosh of beter nodig, met Systeem 7.1 of nieuwer met Open Transport 1.1.1. Er is een volledig functionele demo (60 dagen geldig) van de complete versie van EIMS beschikbaar. [ACE]

<http://www.eudora.co.nz/>
<http://www.eudora.co.nz/demo.html>

Liefdadigheidsveiling van gesigneerd TidBITS t-shirt -- Op de Macworld Expo 2002 in San Francisco gaf ik een gesigneerd TidBITS t-shirt aan de mensen van World Without Borders (Wereld Zonder Grenzen) om te veilen voor hun liefdadigheids-stichting Mac-A-Wish. Deze heeft tot doel om Macintosh hardware en software beschikbaar te stellen aan zieke kinderen om ze te helpen bij het communiceren met de buitenwereld en bij het volgen van onderwijs als ze niet naar school kunnen gaan. World Without Borders heeft het t-shirt nu op eBay te koop gezet. De veiling eindigt op 20 maart 2002 en de opbrengsten gaan naar de Mac-A-Wish stichting (nog niet door de IRS (Amerikaanse belastingdienst) erkend als instelling zonder winstoogmerk). Natuurlijk kun je ook oude hardware of software schenken aan het goede doel, neem dan contact op met World Without Borders om de schenking te regelen. [ACE]

<http://www.worldwithoutborders.com/macawish/>
<http://cgi.ebay.com/ws/eBayISAPI.dll?ViewItem&item=1083492952>

Inzoomen op de ProScope

door Adam C. Engst <[email protected]>
[vertaling: RAW, GH, HvH, JG, JB]

Misschien hangt het samen met mijn beroerde gezichtsvermogen, maar ik heb zelden geluk gehad met telescopen of microscopen. Hemellichamen lijken in mijn ogen op kleine witte stipjes en ik heb er een hekel aan als ik mijn bril af moet zetten om een microscoop te gebruiken. Maar verwar mijn onvermogen om vergrootapparatuur te gebruiken niet met een gebrek aan interesse in wat het je kan tonen; ik wil gewoon het beeld vergroot zien tot een normaal formaat dat ik op mijn gemak kan bekijken. Daarom was ik zo enthousiast toen ik op de Macworld New York in 2001 voor het eerst de ProScope USB microscoop zag die Bodelin verkoopt in de Verenigde Staten. Ik gaf het meteen een van onze topprodukt-prijzen. En als ik me die eerste topprijs niet had herinnerd, zou ik het er waarschijnlijk weer een gegeven hebben toen ik het zag op Macworld San Francisco in 2002. Het is een gaaf apparaat en het laat zich prima demonstreren.

<http://www.bodelin.com/>
<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=06508>

De benaming van de microscoop is eigenlijk nogal verwarrend, en je kunt diverse namen gebruikt zien worden in verschillende situaties. Bodelin noemt het de ProScope, maar zij zijn eigenlijk alleen de dealer van de microscoop, die gemaakt wordt door een ander bedrijf dat Scalar heet. De volledige naam, die op het apparaat staat, is "Scalar USB Microscope M2," hoewel op het bovenstuk van de microscoop ook nog "theScope" staat. Hoe het ook moge zijn, ik zal Bodelin's naam aanhouden, de ProScope.

Details vergroot -- Wat is de ProScope? Zoals je kunt zien op de homepage van Bodelin is het een wat vreemd gevormde microscoop van ongeveer 15 centimeter, die je met de hand vasthoudt, met een lens die uitsteekt, vijf centimeter onder de bovenkant. Hij ziet eruit als een straalwapen in een goedkoop gemaakte science-fiction film. De ProScope past makkelijk in je hand en het is eigenlijk klik-en-schiet omdat er een knop onder je wijsvinger zit om een beeld vast te leggen van wat de microscoop weergeeft, of om een filmpje op te nemen of de opname te stoppen. Een schakelaar aan de zijkant zet de lens aan en uit, en een andere knop ontgrendelt de lens zodat je er een andere op kunt zetten met een verschillende vergroting. En sluitingen aan de voor en achterkant voorzien in bevestigingspunten als je met sterkere vergrotingen wilt werken, Bodelin biedt een stalen standaard aan voor $125 om de microscoop in iedere gewenste stand te zetten. Uiteindelijk wordt de microscoop met een 2 meter lang USB kabeltje verbonden met een USB poort op je Mac.

Bodelin verkoopt de ProScope met een 50X lens voor $230, er is ook een 1-10X lens voor $100 die het mogelijk maakt om de ProScope als een USB webcam te gebruiken, en voor degenen die een hogere vergroting willen is er een 100X ($110) en 200X ($130) lens beschikbaar. De ProScope accepteert ook een C-ring schroefdraad lens adapter van $20 zodat je kunt werken met standaard C lenzen of om direkt op een gewone microscoop of telescoop gezet te worden om beeld te verwerken.

<http://www.bodelin.com/buynow.html>

De hardware is slechts onderdeel van het pakket. Eerst moet je een driver in je Mac OS 9 Extensiemap plaatsen en herstarten - de ProScope werkt nu nog niet met Mac OS X, maar er wordt door de driver goeroes bij IOXperts gewerkt aan een Mac OS X driver die werkt met de inwendige camera van de Proscope (die werkt met een resolutie van 640x480 - we hebben het hier niet over digitale camera kwaliteit). Zie "FireWire-webcams in Mac OS X" in TidBITS-619 voor meer over IOXperts' driver werkzaamheden.

<http://www.ioxperts.com/>
<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=06742>

Vervolgens voorziet een programma genaamd USB Shot in realtime weergave via de ProScope, biedt toegang tot instellingen, en laat je schakelen tussen drie modi: Snap Shot, Movie Shot, en Interval Shot. In de Snap Shot modus, geeft een klik op de knop van de ProScope een stilstaand beeld van wat er dan ook weergegeven wordt. In Movie Shot modus wordt er een filmopname van een QuickTime filmpje gestart met een klik op de knop; een tweede klik stopt de opname. In Interval Shot modes geeft een klik op de knop een QuickTime film met opeenvolgende stilstaande beelden. Er is ook een equivalent op het scherm van de knop op de ProScope, die erg essentieel is als je met 200x vergroting werkt, het aanraken van de knop zorgt dan voor onacceptabele schokken. Plaatjes en filmpjes die je maakt worden weergegeven in duimnagelformaat, in een filmstrook-achtige interface onder het weergavevenster; erop klikken vervangt de real-time weergave door het opgeslagen beeld. De beelden en filmpjes hebben opeenvolgend genummerde namen en zijn te vinden in door de gebruiker gedefinieerde mappen op je harddisk, dus het zal makkelijk zijn om ze te gebruiken in een beeldcatalogusprogramma als iPhoto of een mediacatalogiseerprogramma als iView MediaPro, wat zowel filmpjes als stilstaande beelden kan verwerken.

<http://www.apple.com/iphoto/>
<http://www.iview-multimedia.com/>

Van dichtbij getest -- Ik test veel producten, en weinigen boden zoveel lol als de ProScope. Een erg technische vriend kwam op bezoek de avond nadat mijn recensie-exemplaar was aangekomen, dus toen Tristan in bed lag, gingen we naar mijn kantoor en begonnen de ProScope op allerlei dingen te richten binnen het bereik van de 2 meter kabel. Haar, huid, kleding, kleine prullen op mijn bureau, en zo meer. De 50X lens die we allereerst gebruikten werkte het beste voor dit soort van real-world objecten.

De 200X lens was moeilijker te gebruiken, de ProScope stil houden om een goed beeld te krijgen was nagenoeg onmogelijk. Het statief hielp aanzienlijk, ofschoon ook toen de focus bijstellen of de capture button klikken genoeg was om een bewogen beeld te krijgen. De 1-10X lens (zonder het ingebouwde licht als bij de andere lenzen) maakte van de ProScope een standaard webcam, en als zodanig weinig interessant, hoewel het acceptabel werkte en ik me enige tijd vermaakte door hem op het scherm te richten zodat de beelden tot in het oneindige werden herhaald.

Maar het gebruik van de 50X lens opende nieuwe gezichten op vertrouwde objecten, en voor mij als schrijver, een nieuwe manier om naar woorden te kijken. Dat klinkt waarschijnlijk vreemd maar wanneer je naar kleine tekst kijkt met een 50X vergroting, krijgen de woorden massa en gewicht, en verrijzen ze van de oppervlakte waarop ze staan. Plus, je ziet zo weinig tegelijkertijd dat je de tekst heel anders gaat controleren. Stoffen van kleding waren ook fascinerend, omdat je schering en inslag van het weefsel perfect kon onderscheiden. Op dat niveau van vergroting, zijn kleuren ook niet altijd wat ze lijken - omdat iets zwart lijkt betekent nog niet dat iedere draad waarmee het is gemaakt zwart is. Dat geldt ook voor haar - ofschoon mijn haar lichtbruin is en door de toenemende hoeveelheid grijs lichter wordt, hadden individuele haren verschillende kleursterktes. Bezoek de galerij met beelden (en twee films) die ik heb gemaakt met de ProScope om een idee te krijgen van wat je kunt doen en zien.

<http://www.tidbits.com/resources/621/proscope/index.html>

De ProScope is zonder meer geschikt voor biologie onderwijzers, daar de ProScope eenvoudig te gebruiken is door jonge kinderen, en zeker in deze video-intensieve wereld, houdt biologie zichtbaar maken kinderen bij de les. Ik zie ouders er een kopen zodat kinderen er thuis mee kunnen spelen. Het is ook niet alleen voor kinderen. Een bevriende moleculair bioloog leende de ProScope enkele dagen van me, en zijn onderzoekslab lag een dag stil toen hij het ding met zijn studenten uitprobeerde. Ze beschikken over genoeg krachtige microscopen, maar de ProScope leverde een combinatie van redelijke vergroting en een vorm die goed werkt voor het snel bekijken van objecten die niet zo makkelijk onder een microscoop passen (denk aan muisingewanden). Het feit dat er eenvoudig beelden mee gemaakt kunnen worden, geschikt voor publicatie is ook een plus. Bodelin krijgt ook veel aandacht van rechtshandhavers - sinds ik dat hoorde heb ik een mentaal beeld van een moderne Sherlock Holmes met een ProScope en een iBook in plaats van een vergrootglas. Schijnbaar werkt Bodelin ook aan een lens voor het maken van vingerafdrukken.

Zoom in op de ruwe kantjes -- De ProScope is zonder meer gaaf, maar het heeft toch nog enkele dingen die hinderlijk zijn. Het meest opvallende is dat het helemaal niet werkt via de USB poort van het toetsenbord, het werkte wel via de Dr. Bott gHub, maar het was vreselijk onbetrouwbaar. Door het via de USB poort van mijn Power Mac G4 aan te sluiten werden alle problemen opgelost, maar dat nam een aardig stuk van de 2 meter kabel in beslag. Een iBook of PowerBook zou flexibel genoeg moeten zijn. (Als een terzijde, Dr. Bott verkoopt nu de ProScope zowel in de U.S.A als in Duitsland, wat het een beetje makkelijker te vinden maakt.)

<http://www.drbott.com/>

Om eerlijk te zijn, het vermijden van een USB hub wordt vermeld in de documentatie, maar de documentatie is zo verschrikkelijk dat ik verwacht dat veel mensen de weinige stukjes bruikbare informatie die in de armzalige (uit het Japans) vertaalde handboeken verborgen zijn zullen missen. (Mijn favoriet: "Als je geen gelukkig kleurbeeld kunt krijgen, probeer dan die beneden.") Er zijn twee papieren handboeken, die beiden in Japans en Engels zijn (zo goed als dat is) - een handboek documenteert de microscoop, en de andere omvat het installeren van de software voor Windows en Macintosh. (Het gehele pakket is ook volledig compatibel met Windows.) Er is ook een PDF gids om de software te gebruiken die een beetje beter is dan de gedrukte handboeken, alhoewel het enige coderingsfouten bevat die een foutdialoog in Adobe Acrobat Reader voortbrengen iedere keer dat ik het open. Eerlijk gezegd is het een schande - een product zo gaaf als dit zou niet door documentatie die zowel niet behulpzaam als slecht vertaald is, verminkt moeten worden. Ik heb het hier een tijdje niet over gehad, maar er zijn genoeg technische schrijvers die het veel beter zouden kunnen doen voor weinig geld, en behalve dat, er zijn zeker veel vertalers die op z'n minst het origineel in goed engels zouden kunnen doorgeven.

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=04865>

USB Shot zelf is een simpel programma. Ook al valt er wel wat op te merken over sommige ontwerpkeuzes, het doet waar het voor gemaakt is. Mijn belangrijkste ergernis is dat je het alleen maar kunt draaien wanneer de ProScope is aangesloten. Bijvoorbeeld in een klaslokaal is dat heel vervelend, want het zou mogelijk moeten zijn kinderen op veel verschillende computers te laten kijken naar de beelden van een gedeelde ProScope.

Ook de hardware heeft een paar irritante trekjes. De knop waarmee je het licht instelt heeft drie standen: A, Off en B. Voorzover ik het overzie betekent A dat het licht aan is, en betekenen Off en B allebei dat het licht uit is. Nauwkeurige omschrijvingen zouden prettig zijn. Daar komt bij dat bij geen enkele stand de microscoop helemaal uit staat. Het lijkt niet goed om hem de hele tijd aangesloten en aan te laten staan, maar om hem af te koppelen moet ik aan de achterkant van mijn Power Mac rondkruipen. Tot slot vond ik het verwisselen van de lenzen wat lastig. Met enig oefenen zal het vast beter lukken, maar je moet maar net doorhebben dat vlak bij het plakkertje met de sterkte van de lens een stukje plastic zit dat tegenover een ander stukje plastic moet worden geplaatst. Een klein kind kan de ProScope gebruiken, maar ik zou hem niet graag een lens laten verwisselen, vooral niet omdat de CCD die feitelijk het beeld opvangt onbeschermd komt te liggen wanneer de lens wordt weggehaald. Ook zou ik niet graag op pad gaan met de lenzen wanneer ze niet op de ProScope zitten. Bodelin laat weten dat ze aan een koffer werken waarin je alle onderdelen bij elkaar kunt houden.

Maar dit is maar haarkloverij. Als het je eenmaal gelukt is de ProScope aan te sluiten en de software te installeren, en je de basisbediening onder de knie hebt, zal geen van de genoemde bezwaren je bij het normale gebruik in de weg staan. En als je het niet erg vindt ga ik nu verder de wereld van het kleine verkennen.

Laat voor de trein: digitale video bewerken voor een prikkie

door Derek K. Miller <[email protected]>
[vertaling: TK, MSH, PEP, JV]

Het heeft er lang naar uit gezien dat digitaal video bewerken meer moeite vergde dan het waard was, zodat ik de DV-trein van Apple aan me heb laten voorbijgaan. Onlangs moest ik snel mijn achterstand inhalen, maar daar ben ik in geslaagd zonder mijn bankrekening te plunderen voor nieuwe hardware en software.

De trein is vertrokken -- Ik werk onder meer als drummer voor een retro-'60s faux British Invasion band hier in Vancouver, The Neurotics.

<http://www.theneurotics.com/>

In het voorjaar van 2001 heeft onze agent een van onze grotere optredens professioneel laten opnemen door een cameraploeg. Verschillende maanden later vroeg zij ons of we van deze videocassette een promotievideo van drie minuten konden distilleren omdat veel high-end klanten willen zien waarvoor zij geld op de tafel zullen leggen.

Wij kregen geen bepaalde termijn opgelegd, geen budget, en niemand wist precies waar ze mee bezig waren. De andere leden van de band keken allemaal naar mij.

De sporen leggen -- Ik besloot te roeien met de riemen die ik had: een oudere beige Power Mac G3, USB video-ingang, de gratis versie van iMovie 1.0.2 voor Mac OS 9 (iMovie 2 voor Mac OS 9 kost nog altijd $50 als upgrade), en wat andere hardware en software die ik had liggen. Voor het eindproduct wilde ik alleen nieuwe videocassettes en cd-r's kopen.

Ik was van plan het audio- en het videodeel afzonderlijk te digitaliseren en dan alles te combineren in de weinige vrije tijd die ik had, en dit alles in een paar maanden tijd. Ik begon met het hele optreden te bekijken en maakte veel notities. Vervolgens nam ik de audio van het volledige optreden op van mijn videorecorder (in mono) in Coaster, de gratis audio digitizer van Visual Click Software:

<http://www.visualclick.de/products/coaster/>

De resulterende bestanden splitste ik met QuickTime Pro Player op in verschillende stukken, en maakte een kopie van het resultaat op cd met Toast van Roxio.

<http://www.apple.com/quicktime/buy>
<http://www.roxio.com/en/products/toast>

De volgende stap was met Pro Tools Free, een freeware 8-sporen geluidsmixer. Ik bewerkte (opnieuw in mono) de beste audiostukken tot een doorlopende montage van verschillende nummers en wat gek podiumgeleuter, met cross-fades, naadloze splices, en andere truukjes zodat er wat vaart in zat. Ik bewaarde het geheel als een AIFF-bestand van 18 MB van 3,5 minuten.

<http://www.digidesign.com/ptfree/>

Deze soundtrack vormde de ruggegraat van alles wat ik verder deed. Eenmaal klaar, liet ik het met rust.

De achtergrond inscannen -- Video was de volgende stap. Ik digitaliseerde nuttige videocassettedelen met mijn XLR8 InterView USB video capture-toestel. De InterView digitaliseert op 320 x 240 pixels, wat een lagere resolutie is dan de 720 x 480 resolutie van een DV (digital video) stream van een digitale camcorder. De framerate is echter wel dezelfde als die van een camcorder (30 frames per seconde (fps)).

<http://www.xlr8.com/ProductInfo/interview/>
<http://www.adamwilt.com/DV.html>

Ik kon alleen maar korte delen digitaliseren (tussen 30 seconden en 2 minuten per deel) omdat ik een relatief kleine harde schijf heb die in partities van 12 GB is verdeeld en ik niet veel plaats overhoud. Ik zou nooit twee uur video kunnen opslaan omdat dat ongeveer 215 MB per minuut in beslag neemt. (Uiteindelijk moest ik een backup maken en mijn MP3-verzameling verwijderen om plaats te maken.)

iMovie aanvaardt alleen digitale video van een DV camera via een FireWire-poort. Via enkele omwegen kan je ook wel DV-bestanden invoeren (maar geen ander type movie) van een harde schijf. Ik heb elk InterView QuickTime videobestand omgezet in een bestand geformatteerd voor DV met QuickTime Pro. De videobeelden werden hierdoor groter, maar dankzij het DV compressiealgoritme bleef elk bestand ongeveer even groot, d.w.z. ongeveer twee keer groot als de raw videobestanden. Een backup later kon ik de non-DV moviebestanden wissen.

De rijtuigen aankoppelen --Na al mijn importeren en converteren zette ik een iMovie 1 project op. Al heb ik Strata VideoShop 4.5 (meegeleverd bij InterView) en Adobe Premiere LE 5.1 (meegeleverd bij mijn FireWire/USB kaart), ik vind iMovie zo veel gemakkelijker in het gebruik dat ik bereid was alle DV conversietoestanden te doen, om het maar te gebruiken. Dat getuigt van de goede zet die Apple deed om iMovie te simplificeren tot de absolute essenties.

<http://www.apple.com/imovie/imovie1.html>
<http://www.strata.com/>
<http://www.adobe.com/products/premiere/>

Vervolgens importeerde ik de gehele audio track en deed er verder niets mee.

Na het plaatsen van enkele DV stream bestanden per keer in de iMovie projectmap activeerde ik iMovie, zodat het de clips zou vinden en ze automatisch zou importeren als "strays." Toen sleepte ik ze in de Timeline Viewer, losjes gerangschikt, voordat ik stopte en de volgende reeks binnenhaalde, opdat de clip - bewaarplaats in iMovie niet vol zou lopen. (deze belemmering wordt in iMovie 2 opgeheven.)

<http://www.apple.com/imovie/>

Bewerken in iMovie deed ik in een dag, bestanden rondslepen, ze inkorten, overgangen maken en proberen om de beelden te laten overeenkomen met het ritme van het geluidsspoor. Gedurende die tijd gebruikte ik GraphicConverter en Photoshop om logo - titelkaarten te maken, foto's te manipuleren en andere JPEG en PICT bestanden te genereren. Op het Web vond ik ook een ouderwets aandoend "Indianenhoofd" TV testpatroon en een geschikte clip met applaus, voor het einde van de video.

<http://www.lemkesoft.com/us_gcabout.html>
<http://www.adobe.com/products/photoshop/>
<http://www.pharis-video.com/p2807.htm>
<http://www.apple.com/imovie/freestuff/sounds.html#people>

Omdat ik ze apart verzameld had, probeerde ik niet video en audio te synchroniseren, al waren ze dan ook van hetzelfde optreden. Uiteindelijk was ik verbaasd over enkele clips waarbij het leek alsof er precies gespeeld werd wat op het audiospoor stond - al waren audio en video afkomstig van geheel verschillende gedeeltes van de show.

Bijna klaar -- Deze video sloeg ik op met behulp van de "Expert" QuickTime export setting van iMovie, op 640 x 480 en 29,97 frames per seconde, Cinepak compressie op maximum kwaliteit en audio op uncompress mono, 16-bit, 22,5 kHz. Dat was de hoogste kwaliteit die ik tot mijn beschikking had. Dit bestand werd ongeveer 260 MB en mijn Power Mac G3/266 deed er vier uur over om dat voor me te maken.

<http://www.webopedia.com/TERM/C/Cinepak.html>

Ik exporteerde grote (13 MB) en kleine (6 MB) Web video's en plaatste ze op de website. Voordat ik ze op de website van de band plaatste opende ik ze met QuickTime Pro Player en verdubbelde met de zoom het formaat om ze beter te kunnen zien, vooral voor de grotere beeldschermen.

Deze aanpak had ik besproken in een TidBITS Talk discussie over digitale video; Duane Byram, van de Apple Quick Time ingenieurs, had in de gaten dat als hij ernaar wilde kijken het steeds even duurde voordat de video werd afgespeeld. Hiervoor had hij een eenvoudige oplossing: bewaar het bestand opnieuw vanaf de QuickTime Pro Player, deze keer als een "Self Contained" film bestand. Het blijkt dat elke aanpassing aan zo'n film bestand (zoals het toevoegen van een aantekening) het onmogelijk maakt om snel te worden afgespeeld als je het van een webpagina download. Het opnieuw bewaren als een self-contained versie na de laatste aanpassingen is de oplossing.

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tlkthrd=1586>

Na commentaar van de bandleden en van onze agent keerde ik terug naar iMovie en veranderde nog een aantal kleinigheden, de volgende nacht weer exporteren en uploaden. Ik gebruikte iTools HomePage van Apple om de videopagina's te maken, dit gaat snel en ik had de video toch al op de iTools site geplaatst.

<http://itools.mac.com/>

Van de video brandde ik een paar versies naar CD - eerst een data back-up, toen een Video CD/audio hybride ( met een paar audio-opnames die we een paar jaar geleden hadden gemaakt op het audio gedeelte), en een QuickTime/audio hybride. Deze waren voor klanten die de video liever wilden afspelen op een computer of een DVD speler (aangezien ik de DV trein heb gemist beschik ik niet over een DVD brander).

<http://www.geocities.com/Athens/Forum/2496/vcdfaq.html>

Tot slot gebruikte ik de analoge video-uit poort van m'n ATI Xclaim 3D videokaart om de video (in full-screen vanaf de QuickTime Pro player) op VHS tape te zetten, en voegde aan het einde daarvan een paar demo's van liedjes toe met een statische titel die verschijnt terwijl de muziek wordt gespeeld. Ik maakte de titels met Photoshop en verwisselde eenvoudigweg de lagen tijdens de opname om de juiste titel te laten verschijnen terwijl de muziek vanaf iTunes speelde. Ietwat onhandig (vooral daar ik het telkens opnieuw met de hand moest doen voor elke master tape), maar het werkte.

<http://www.ati.com/products/mac/xclaim3dplus/>

De bagage uitladen -- De video maken nam veel tijd in beslag maar kostte heel weinig. Ik heb nooit enige vorm van video bewerkt, dus ik denk dat het resultaat er vrij behoorlijk uitziet.

Tot mijn grote verbazing was het "video editing" gedeelte slechts een klein onderdeel van de procedure. Net zoals bij echte films waren de voorbereiding en de postproductie de grootste brokken. Het meeste werk kroop niet in de videobewerking maar in samplen en converteren, en (tot mijn verwondering) in het aanmaken van de audiotrack. Ik gebruikte het grootste gedeelte van mijn tijd voor andere activiteiten (of om te slapen), terwijl mijn Mac het ene soort bestand omzette in een ander soort bestand. Ik begrijp nu waarom mensen die dit om den brode doen de snelst mogelijke computers kopen, onafhankelijk van de kostprijs.

De uiteindelijke videokwaliteit is niet spectaculair, maar gebruikt het volledige scherm, levert 30 fps, en lijkt op oude films van de jaren 60 (vale kleuren, een beetje korrelig) wat perfect is voor onze retro-'60s band. Natuurlijk was de kwaliteit van de oorspronkelijke opnames, gemaakt door een professioneel team, een hele hulp.

Mijn grootste frustraties met iMovie 1 waren gebrek aan ondersteuning voor alles behalve DV stream video, beperkte clip ruimte, totale onwil om op meer dan één monitor te draaien, en de onmogelijkheid om de golfvormen van de audiotracks visueel voor te stellen, zodat ik de video meer exact met de klank kon combineren. (Al deze tekortkomingen werden weggewerkt in iMovie 2, uitgezonderd de ondersteuning van meervoudige monitors.) Ik waardeerde de meervoudige Herstel functie en het algemene gebruiksgemak van iMovie, in vergelijking met Strata of Premiere.

In iMovie speelde de video nooit vlot op mijn oude Mac, hoewel het perfect speelde in QuickTime Player, na export. Om die reden, en omdat een groot gedeelte van mijn audio software niet werkt onder Mac OS X (mijn normale OS), werkte ik onder Mac OS 9.2.2 met het virtueel geheugen uitgeschakeld, voor het gehele proces. Ik heb ook 416 MB RAM - ik raad aan er een hele hoop van te hebben, of je computer nu oud of nieuw is.

Toen ik terugging naar Mac OS X ontdekte ik dat iMovie 2 (dat geleverd wordt met Mac OS X) zelfs op mijn oude G3 vrij goed draait. Gelukkig kan je zonder problemen projecten uitwisselen tussen iMovie 1 en 2, en tussen Mac OX 9 en X - je kan zelfs, naar het schijnt, iMovie 2 projecten openen in iMovie 1, wat een indrukwekkende prestatie is.

<http://www.apple.com/imovie/macos9/>

Een terugblik op de reis -- Hoe liep het dan af? Ga zelf eens kijken:

<http://homepage.mac.com/neurotics/>

Mijn eerste echte videobewerking doet me denken aan de vreugde die ik voelde toen ik voor het eerst in desktop publishing terechtkwam, zo'n 15 jaar geleden, en ik Letraset voorgoed afdankte. Het was plezierig, maar de rest van de familie (om niet te spreken over de band), is waarschijnlijk blij dat het afgelopen is - voorlopig.

[Derek K. Miller is een huisman, schrijver, redacteur, Webgast, en drummer wiens vrouw en twee dochters blij zijn dat hij eindelijk zijn VCR en kleine televisie terug naar boven heeft gebracht. Derek woont in Vancover, Canada, en poogt zijn weblog interessant te houden.]

<http://www.penmachine.com/>

Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en Websites mogen artikels overnemen of een HTML link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We garanderen de precisie van de artikels niet. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.

Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering