Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering

TidBITS#492/09-Aug-99

Doet de iMac je sterretjes zien? Doet de iBook je denken aan een lunchtrommel? Is de Power Mac G3 een blue meanie? Apple's opzichtige Macintosh ontwerpen zullen niet iedereen aanspreken, maar zij hebben de Mac wel weer in het (ahem) zonlicht weten te zetten. Verder bekijkt Matt Neuburg deze week CE Software's veelzijdige macro utility QuicKeys, noteren wij de uitgave van Mailsmith 1.1.4, en vertellen we je wat Jesse James, Willie Sutton, Robespierre, Adam Engst met elkaar gemeen hebben.

Onderwerpen:

Copyright 1999 TidBITS Electronic Publishing. All rights reserved.
Information: <[email protected]> Comments: <[email protected]>


Je kunt je gratis abonneren op de Nederlandse afleveringen van TidBITS door een (blanco) mailtje te sturen naar: [email protected]. Je krijgt deze dan per e-mail toegestuurd.
Om je abonnement op te zeggen, kun je een mailtje sturen naar: [email protected].

De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de USA.


Deze editie van TidBITS werd gedeeltelijk gesponsord door:


Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:

Verder werkten mee:


MailBITS/09-Aug-99

Vertaling: [LmR].

Mailsmith 1.1.4 verbetert Interface -- Bare Bones Software heeft een gratis update uitgebracht van Mailsmith 1.1.4, de krachtige $80 kostende e-mail client. Versie 1.1.4 herziet Mailsmith's compositiepanelen, en mailboxes kunnen nu afzonderlijk worden gesorteerd (en hun kolommen vergroot of verkleind) van de Mail Browser. Mailsmith 1.1.4 biedt ook uitgebreide scripting en directe ondersteuning van Open Transport 1.1.1 of hoger en PPP verbindingsmanagement. De Mailsmith 1.1.4 update is 3.2 MB groot, werkt op Mailsmith 1.0 of hoger, en is gratis voor alle Mailsmith bezitters. [GD]

<http://web.barebones.com/products/msmith/msmith.html>

Het verhaal van een verkeerdelijk toegekende eigenschap -- In TidBITS-490, parafraseerde ik het bekende gezegde over bankroven omdat "daar het grote geld zit." Echter, in een vlaag van onnauwkeurig schrijven in een hotelkamer om 2 uur 's ochtends schreef ik dit per ongeluk toe aan Jesse James.

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=05488>

Ik weet nu uit vele berichten dat het citaat over het algemeen wordt toegeschreven aan Willie Sutton, een andere beroemde bankrover die overleed in1980. Normaal gesproken, als ik een dergelijke irrelevante fout maak in TidBITS, glimlach ik rustig en accepteer ik via e-mail boetedoening maar spendeer ik geen extra ruimte in een aflevering waarin ik voor mijn zonden uitkom. Deze keer werd de situatie evenwel complexer, daar Ed Oliveri <[email protected]> me wees op een web-pagina over Willie Sutton's leven die een citaat behandelde uit Suttons tweede boek (dat nu niet meer gedrukt wordt) waarin hij stelt dit niet gezegd te hebben en aangeeft dat hij banken beroofde voor de kick en niet voor het geld.

<http://www.banking.com/aba/profile_0397.htm>

Toen, om de situatie verder te compliceren, stuurde Steve Lamont <[email protected]> een citaat dat wordt toegespreven aan Robespierre: "Als een bankier uit een raam springt, spring hem dan achterna - want daar zit het grote geld." Robespierre's citaat (aangenomen dat het goed geciteerd is) is enkele jaren ouder dan Willie Sutton en de onbekende journalist die het beroemde citaat verzon, dus boet ik vredig in de wetenschap dat mijn fout ten minste een interessant artikeltje opgeleverd heeft. [ACE]


QuicKeys 4 Drukt Op Mijn Knoppen

door Matt Neuburg <[email protected]>. Vertaling: [JG], [MSH] & [IdM].

Terug in 1988, toen Microsoft Word nog niet kon zoeken en geen stijlen vervangen, bracht één van mijn studenten in de Klassieken Adam Engst genaamd (wat is er ooit van hem geworden?) me op de hoogte van een oplossing die macro-automatisatie benutte met het gebruik van CE Software's QuicKeys. QuicKeys kon gebruikersacties simuleren zoals het klikken van een knop of het kiezen van een menupunt; dat soort actie wordt een shortcut genoemd. En het kon shortcuts aaneenrijgen tot kleine programma's die sequensen genoemd werden. Je kon een shortcut of een sequens in werking stellen door een combinatie van toetsen te drukken of te kiezen van een speciaal QuicKeys menu. Met QuicKeys kon je automatiseren of zorgen voor toetsen-gebaseerde toegang tot allerlei soorten gewone of herhalende taken.

QuicKeys werd gelijk onmisbaar op mijn computer, maar na de recensie van versie 3.5 in 1996 stopte ik met het gebruik ervan (zie de "Mac Macros" serie artikelen die beginnen in TidBITS-347). De Finder en andere programma's die ik gewoonlijk gebruik begonnen meer scriptable te worden door middel van AppleScript of Frontier; ook had QuicKeys problemen met nieuwere systemen; en OneClick zorgde voor meer programmeerbare toegang tot een grotere reeks van functies.

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbser=1044>

Nu is QuicKeys terug, met versie 4. Wat is er nieuw? In werkelijkheid niet veel. CE Software heeft een paar nieuwe manieren om shortcuts te creëren toegevoegd: Als je in de Finder bent, Control-click dan een bestand of een folder, of sleep het op een QuicKeys toolbar om een shortcut te creëren die het opent. Twee soorten shortcuts die eruit zien als knoppen op een QuicKeys toolbar kunnen nu drag & drop van bestanden en folders aannemen. Er zijn een paar nieuwe shortcut-opties, zoals het afsluiten van een bestand, of het veranderen van de Finder views. Maar van werkelijk belang is dat QuicKeys nu werkt met de recente versies van de Mac OS.

<http://www.cesoft.com/quickeys/qkhome.html>

Maak Macro's op Mijn Mac --Installatie is heel gemakkelijk, zonder veel onderdelen verspreid over veel mappen en slechts een extensie is nodig (het QuicKeys regelpaneel). Echter indien je een upgrade maakt, is de tijdrovende en verwarrende taak om voorgaande versies op te schonen voor je eigen rekening.

Plezierig is het om QuicKeys weer op mijn machine terug te hebben en oude shortcuts als oude vrienden te begroeten. Ik was vergeten hoe gewend ik was een zeker commando te typen voor het verbergen van de applicatie waar ik mee bezig was, ofde Vinder naar voren te halen. Ik herstelde gewone toetsenbord-shortcutsvoor menu-onderdelen die er geen hebben, of indien hun echte shortcuts me tegenstaan. Op mijn PowerBook, dat geen uitgebreid toetsenbord heeft, herstelde ik dadelijk zaken om Home, End, Page Up, Page Down, etc. te typen.

Tijdens het testen verwijderde ik OneClick en dit deed me er aan denken dat de mogelijkheden van QuicKeys, alhoewel schitterend, behoorlijk beperkt zijn. Ik heb in OneClick knoppen die mijn Vensterposities dakpansgewijze opbouwen of een lijst van Vensters leveren, zodat ik er dan een de voorste kan maken, of het onthouden van recentelijk gebruikte applicaties, waarvan ik er een kan opstarten vanaf de lijst. Het niet in staat zijn van QuicKeys om deze dingen te doen gaf me aanvankelijk een verlammend gevoel.

Toch werkt QuicKeys de meeste van mijn gewone zaken redelijk af. Het kan door Vensters in een applicatie heenlopen. Het kan het voorste Venster opvouwen of expanderen. Het laat me een palet van vaak benodigde mappen beheersen; het palet gebruikend, kan ik een map openen of er een bestand in kopiëren. En sommige dingen die QuicKeys niet kan, kunnen andere gereedschappen voor elkaar krijgen. Het kan niet een lijst van recent gebruikte toepassingen bijhouden, maar dat kunnen de Menu Opties van Apple; het kan geen pop-up hiërarchie tonen van mijn harde schijven, maar dat kan TitlePop.

<http://www2.semicolon.com/Rick/Tilery.html>
<http://www.datavasara.fi/titlepop/>

Anderzijds is QuicKeys geen volledig ontwikkelde scripting taal (met variabelen en rekenkundige bewerkingen en strings en dergelijke) en het kan in het algemeen geen acties vertonen die zoiets benodigen. Een voorbeeld: vaak vraag ik OneClick in de huidige applicatie alle, behalve de voorste Vensters, te laten dichtklappen. QuicKeys kan dat niet, want het kan de Vensters niet tellen of er doorheen wandelen. QuicKeys kan bestanden herbenoemen volgens vooringestelde voorschriften, zoals een serienummer bijvoegen, maar niet in overeenstemming met voorwaarden die jij stelt. QuicKeys kan je TCP/IP-configuratie omschakelen naar een die je tevoren had opgegeven, maar het kan geen opsomming van jouw configuraties aanbieden en schakelen naar een daarvan - ook al kan het dat juist wel doen met je lopende applicatie. Kort gezegd zijn de hoedanigheden van QuicKeys sterk gespecificeerd en in hokjes gezet, maar er is geen mechanisme voor generalisering.

Van een ander standpunt uit gezien is deze beperking een voordeel. QuicKeys is geen scriptingtaal want het wil er geen zijn. Veel mensen zijn bang voor scriptingtalen, ze kunnen niet programmeren, of ze denken dat ze het niet kunnen, of ze willen de moeite niet doen om het te leren. Dus laat QuicKeys je shortcuts maken en het stapt via bekende interface dingen, zoals lijsten en menu's en dialoogboxen, die eenvoudige sets van tevoren bepaalde opties vertegenwoordigen. Het moge dan geen aanpassingen toestaan in een mate dat een scripting taal dat kan, maar zijn begrensdheid geeft toch gemak en duidelijkheid.

Maak Mijn Interface Hard --Een van de grote moeilijkheden is dat de interface van QuicKeys verre van duidelijk is. Zijn interface boxen zijn star op een razend makende, onnodige manier. Bijvoorbeeld: bepaalde kortsluitingsverbindingen kun je geen beschrijvende titel geven; een kortsluitingsverbinding die iets van het Menu kiest heeft automatisch een titel die dezelfde is als de tekst van het betreffende menu-onderdeel. En voor bepaalde kortsluitingsverbindingen waar je wel een titel aan kunt geven, is die titel gelimiteerd tot 15 letters. Het resultaat is, dat als je je lijst van kortsluitingsverbindingen aan de hand van hun korte of bestaande titels bekijkt, je niet weet wat ze doen.

De basismogelijkheden van bepaalde kortsluitingsverbindingen zijn zo gering dat ze bijna onbruikbaar zijn. Bijvoorbeeld, ScrapEase laat je meerdere klemborden gebruiken: je triggert een ScrapEase-kortsluiting om een geselecteerde tekst te kopiëren, die je dan in een dialoog een naam geeft; later kun je dan een andere ScrapEase-kortsluiting triggeren om je welke scrap dan ook, die je van een lijst uitkoos, te laten plakken. Je kan echter een scrap niet gemakkelijk verwijderen: je moet de QuicKeys editor openen, de ScrapEase-kortsluitingsverbinding vinden, deze openen om te editeren in een dialoog, een toets indrukken om een andere dialoog tevoorschijn te doen komen die jouw scraps opnoemt, een ervan selecteren en de Verwijdertoets indrukken, de verwijdering bevestigen in weer een andere dialoog en daarna de hele santekraam van dialogen,een voor een, verwijderen. Het resultaat is dat je aarzelt deze mogelijkheid te gebruiken, omdat het hanteren ervan zo ongemakkelijk is.

Het maken van een kortsluitingsverbinding houdt in dat je een geheizinnige reeks hiërarchische menu-onderdelen doorwroet. Stel je de volgende acties voor: laat een Venster in elkaar zakken; ga naar het achterste Venster; ga naar de volgende applicatie. Wie zou ooit vermoed hebben dat deze worden bereikt door, recpectief, Systeem Tools -> Mousies, Systeem Tools -> Specials, en System Tools -> MacOS [sic] Specialiteiten? En ieder van deze keuzes levert alleen maar een dialoog op; je dient nog steeds de gewenste functie in weer een ander menu te vinden. Dus zelfs als je weet dat een zekere kortsluitingsverbinding bestaat, weet je niet waar die te vinden; of je wijdt al je tijd aan raden, het proberen van verschillende menu's en dialogen, of je kijkt in de gebruiksaanwijzing.

CE heeft niets gedaan aan de problemen die ontstaan doordat de ene shortcut van de andere afhangt. Die afhankelijkheid maakt het moeilijk je shortcuts te begrijpen, en ze bewerken wordt gevaarlijk. Je kan bijvoorbeeld in een sequence een Decision shortcut invoegen, wat het QuicKeys-equivalent is van een "if"-statement. Als dan een bepaalde situatie zich voordoet, dan activeert QuicKeys een bepaalde andere shortcut. Maar die andere shortcut moet apart bestaan. Dus als je je Decision shortcut onderzoekt in een dialoogvenster, weet je niet wat hij doet, omdat hij een andere shortcut aanroept, en die kan je niet controleren, want je bent in een dialoogvenster. Omgekeerd, als je je lijst met shortcuts bekijkt, dan zie je die andere shortcut zonder te weten waarom die daar is: er is geen aanduiding dat hij wordt aangeroepen door een aparte Decision shortcut. Dus je zou hem gemakkelijk kunnen verwijderen, en op die manier je Decision shortcut krachteloos maken. Of, meer waarschijnlijk, je wordt bang om wat dan ook te verwijderen, omdat je op geen enkele manier kan weten welke gerelateerde shortcut je dan vernielt. Van zodra je shortcuts of sequences hebt van ook maar de minste complexiteit, worden ze in feite onhandelbaar.

Hetzelfde geldt voor toolbars. Om een shortcut toe te voegen aan een toolbar, moet de shortcut apart bestaan. Maar als je kijkt naar je lijst met shortcuts, is er niets dat aangeeft dat een shortcut geassocieerd is met een toolbar, dus kan je hem gemakkelijk verwijderen, en daarmee ook zijn knop op de toolbar. Omgekeerd, als je een toolbar wilt wijzigen krijg je een lijst met toolbars en een lijst met shortcuts te zien, maar een verband tussen de twee wordt je niet getoond. En als je een toolbar wil aanpassen, wat is dan waarschijnlijk het voornaamste dat je wil doen? Een shortcut aanpassen natuurlijk. Maar dat gaat niet; het aanpassen van shortcuts en van toolbars gebeurt op twee verschillende tab-panelen.

Het valt me tegen dat CE geen aandacht heeft geschonken aan deze en andere gelijkaardige problemen. In plaats van bij deze revisie de kans te grijpen om dit oud zeer te verhelpen, hebben ze een ouderwetse en archaïsche interface behouden die dateert van twaalf jaar geleden, en die alleen wat opgesmukt met kleuren en knopjes die voldoen aan de Appearance Manager.

Shoot Myself in the Foot -- Al het bovenstaande betekent niet dat QuicKeys 4 me niet bevalt. Ik ben er dol op! Het is stabiel, snel, betrouwbaar, het lijkt de werking van mijn Mac niet te vertragen of te hinderen. En het heeft die interface problemen altijd gehad, dus ik ben er aan gewend. Maar ik ben teleurgesteld in CE Software dat ze die problemen niet geregeld hebben, vooral omdat ik er al jaren over schrijf in TidBITS. Maar dit is natuurlijk de firma die WebArranger kocht, een van de knapste programma's uit de geschiedenis, er niets van begreep, er geen ondersteuning voor gaf en het uiteindelijk stopzette. CE Software heeft nooit naar mijn raad geluisterd. Maar als dit het beste is dat CE Software kan bieden aan zijn klanten, die drie jaar geduldig gewacht hebben, dan is dat een slecht teken. En waarom zou zo'n onhandige interface nieuwe klanten aantrekken?

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=01149>

De handleiding van QuicKeys is armzalig. Er wordt teveel aan zelfpromotie in gedaan; zinsneden als "time-saving" en "work more efficiently" verschijnen vaak, alsof de lezer er constant aan moet herinnerd worden waarom hij het programma gekocht heeft. Veel te weinig aandacht gaat naar leren en uitleggen. Er staan veel fouten in. Het heeft ook een slechte layout, met lettertypes die niet bij elkaar passen, en een kort en breed tweekoloms-formaat dat de PDF-versie onleesbaar maakt op de meeste monitors.

Op een vlak heeft CE de handleiding verbeterd. QuicKeys Script, de OSA-compliant scripting-taal van CE waarmee je QuicKeys kan sturen vanuit andere programma's, wordt niet langer verborgen gehouden. Het wordt beschreven in de handleiding, en in plaats van syntax-specificaties met ouderwetse wiskundige symbolen, zijn er nu vlot leesbare tabellen.

Ik heb in een vroeger essay al uitgelegd waarom je een macro-programma nodig hebt. En ooit was QuicKeys het enige macro-programma, dus had je QuicKeys nodig. Maar nu niet meer. Er is OneClick. Er is KeyQuencer. Er is PreFab Player. Daarbij is het Mac OS zelf meer scriptable dan vroeger, via AppleScript of Frontier. Met QuicKeys 4 heeft die CE Software die concurrentie niet erkend; in plaats van opnieuw zorg en aandacht te besteden aan dit prima, klassieke programma, hebben ze het achtergelaten met een slechte interface, een troebele handleiding en beperkte mogelijkheden. Het gevolg is dat gebruikers weinig reden hebben om QuicKeys te verkiezen boven de jongere en hongerige concurrentie. Dat is jammer.

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=00801>

QuicKeys kost $100; competitive upgrades kosten $50. Er kan een 30-dagen demoversie van 2,3 MB gedownload worden.

<http://www.cesoft.com/quickeys/qkmac40demo.sea.hqx>


Het Punt is Kleur

door de TidBITS Staff <[email protected]>. [DPF], [PEP] & [JS].

De recente aankondiging van de iBook door Apple heeft de discussie over de ontwerpen van Apple weer doen oplaaien, en die discussie spitst zich dan met name toe op het gebruik van kleuren door Apple, alhoewel Apple niet de enige computerfabrikant is de gebruik maakt van uitgesproken kleuren. SGI levert spectaculair uitziende graphics workstations, IBM promoot een houtskool-achtig uiterlijk in haar Aptiva machines en bovendien heeft Steve Jobs al gebruik gemaakt van zwart in de NeXT systemen, al een jaar vóór de iMac.

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=05487>
<http://www.sgi.com/o2/>
<http://www.pc.ibm.com/us/aptiva/sseries/>
<http://www.tardis.ed.ac.uk/~alexios/MACHINE-ROOM/NeXT_Cube.html>

Door verschillende keuzes aan te bieden, zijn de verschillende kleuren van de iMac - en nu ook de iBook - de eerste personal computers die kleur vooraan zetten bij de aankoopbeslissing. De aankoop van een computer speelde zich eerst voornamelijk af rond prijs, snelheid, mogelijkheiden, capaciteit en uitbreidbaarheid. Op dit moment maakt het feit dat je kunt kiezen het onmogelijk om een iMac of een iBook aan te schaffen zonder dat je over de kleur nadenkt. De rest van de Macintosh industrie - in feite een variëteit aan industrieën - volgt.

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tlkthrd=738>

Maakt kleur uit? Is het een belangrijk criterium voor een uitgebreid apparaat waarvan men zich het bestaan zo'n tien jaar geleden nog maar nauwelijks kon voorstellen? Is het een aanwijzing dat computers - net zoals telefoons en auto's - apparaten zijn geworden die zich grotendeels onderscheiden door uiterlijk en gevoel? Of is kleur slechts een luidruchtige stunt waarmee Apple zich weer aandacht heeft verworven en zich daarmee weer gevestigd heeft als een succesvol bedrijf?

Monoculturitis -- Vóór de iMac baseerden de meeste computergebruikers zich op prijs en specificaties - waarom zou je je druk maken over het uiterlijk wanneer de machine doet wat hij doen moet? Daarnaast drijft mode-gevoelig ontwerp alleen de ontwikkelingskosten maar op. Daarom wordt vaak gezegd dat er maar weinig inspanning in ontwerp hoort te gaan: het saaie grijs of beige volstaat prima.

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=04898>

Deze opvatting houdt echter geen rekening met het opzettelijk karakter van het ontwerp van "saaie" computers. Willekeurig welke culturele antropoloog zal je vertellen dat het industrieel ontwerpen maar langzaam verandert. De cultuur binnen industrieën minimaliseert verschillen (wist ze soms zelfs uit) tussen individuen, culturen en maatschappijen. De industrie benadrukt eenvormigheid op de markt - het belangrijkste is het verhandelen van goederen of diensten en niet de individualiteit van de deelnemers. Wanneer traditionele zakenlui een pak nodig hebben, is de keuze aan snit, kleur en stijl zeer beperkt, en de enige mogelijkheid aan persoonlijke expressie is meestal de das. Wat betreft het persoonlijke voorkomen gelden eigenlijk dezelfde soort regels: het is zakenlui over het algemeen niet toegestaan lang haar te dragen, of oorringen en zichtbare tattoos, terwijl het enige toegestane juweel meestal een polshorloge is. Zakenvrouwen - die slechts sinds kort in de zakenwereld toegelaten worden - hebben zich te houden aan meer complexe maar ook beperkte keuzes.

Computerontwerpen hebben tot nu toe vergelijkbare beperkte regels gevolgd om zo te passen in de kunstmatige monocultuur van de zakenwereld. Bovendien is beige ook nog eens een neutrale kleur, wat erg handig is om de computer verspreid te krijgen in willekeurig welke fysieke omgeving.

Verschil maakt Anders -- De economie van en de markt voor computers zijn veranderd sinds de eerste dagen van de beige uniforme vormgeving. Ooit duur en geheimzinnig gereedschap voor specialistische werkzaamheden, langzaam aan werd de personal computer makkelijker te gebruiken, minder duur en geïntegreerd in allerlei werkzaamheden. Daarna werd de computer een luxe hebbeding voor privé gebruik en nu - vooral met PC's van onder de $1000 - komt de computer, met informatie en vermaak, binnen bereik van iedereen.

Apple stond altijd aan de rand van deze ontwikkelingen. Het mag worden gesteld dat Apple de eerst echt persoonlijke computer heeft verzonnen, de Apple II in 1970 . Ondanks dat succes in de educatieve markt en bij privé gebruikers heeft Apple nooit de zakenmarkt gedomineerd, daar kwamen zij op tegen IBM, de megalitische manifestatie van de zakencultuur - die, als van nature, zelfs standaard kleding eiste van zijn medewerkers.

Met de Macintosh vormgeving ging Apple tegen de zakencultuur in. Met zijn aparte op een gezicht lijkende computer bood Apple geen gelijkvormigheid, zelfs geen neutrale vorm; Apple weigerde zich aan te passen. Door de jaren veranderde Apple en de vorm leek als maar meer op een PC (vooral in de jaren dat het markt aandeel van Apple daalde en Apple probeerde de zakenwereld over te halen); toch ging Apple af en toe door met zijn eigenzinnige vormgeving: met de smalle Macintosh LC, met de originele PowerBooks, de eenmalige Macintosh TV en met de Macintosh voor het 20-jarige bestaan van het bedrijf. Apple systemen kenden unieke functies en nieuwe technologieën die de trouw van de Macintosh gebruikers vergrootten en versterkten. Vormgeving blijft een belangrijke reden voor het aanhouden van onze oude Mac apparaten, zoals onze nog altijd trouwe SE/30's.

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=02343>
<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=02216>

Macs waren altijd anders, en de keuze voor een Mac is net zo goed een uiting van onze persoonlijkheid als een keuze voor goed gereedschap. Maar in de laatste jaren werd het makkelijk om de Macs over het hoofd te zien.

Kleur Is Anders --Toen Apple de "Think Different" campagne introduceerde leed het bedrijf zware financiële verliezen en zelfs in-de-wol-geverfde Macintosh fans gaven toe dat Apple diep in de problemen zat. Meer van het "zelfde" was niet goed genoeg: Steve Jobs weer aan het roer en een nieuw samenhangend beleidsscenario waren niet genoeg, Apple moest bedenken wat "different" betekende voor hun producten.

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=04217>

Dat idee, of je het leuk vindt of niet, is de unieke vormgeving en het gebruik van kleur. Het is eenvoudig, makkelijk te zien voor een ieder die een Apple computer vergelijkt met een andere computer, het is eenvoudig af te beelden in herkenbare reclamecampagnes en promoties, en dat maakt het opnieuw moeilijk om aan de Macintosh voorbij te gaan.

Als de iMac was uitgebracht in de traditionele platinumkast, zou die het zelfde succes hebben als nu? Nee; de vormgeving en de kleur hebben de iMac boven de concurrentie uit getild omdat het werkelijk de aandacht trok. De verkoopscijfers van haast twee miljoen iMacs in het afgelopen jaar worden niet verklaard door de snelle G3 processoren of door de aantrekkelijke prijs, vooral niet in concurrentie met de veel goedkopere PC's. Dit bewijst dat de economische regels van de computermarkt zijn veranderd, het is nu mogelijk hoge ontwikkelingskosten te maken voor de lager geprijsde computers, niet alleen voor de duurdere apparaten: zoveel meer mensen kopen computers tegenwoordig.

Een goed reclamebedrijf kan weglopen met zo'n nieuw idee, en dat is precies wat Apple en Chiat/Day hebben gedaan; de iMac werd getoond in tijdschriften, op bussen en op billboards: om de aandacht te trekken was niet meer nodig dan de afbeelding van de doorschijnend Bondi blauw en witte computer in de vorm van een dropje. Fel gekleurde iMacs op een witte achtergrond werden de basis van verbazend eenvoudige reclameplaatjes: een beeld vanuit de hoogte van vijf fruitkleurige iMacs met daaronder de letters"Yum" geeft in feite niet eens aan dat deze veelkleurige objecten computers zijn, maar het intrigeert direct.

Het voordeel van een ontwerp dat buiten de betreden weg valt werkt door in andere vormen van adverteren, zoals de catalogus van de wederverkoper en de in de winkel vertoonde reclame. In het verleden gebruikten deze vormen kleur als omgevende elementen om een beetje pit te brengen in wat vaak niet meer was dan platte beige dozen. Nu kan de iMac helemaal op zichzelf in het centrum van de aandacht staan. Gekoppelde media-optredens werken zelfs nog eleganter. Als de camera langs het bureau gaat van je favoriete soapfiguur, zien kijkers niet gewoon een computer - ze zien een iMac en begrijpen dat het een Apple product is, niet een standaard PC. In dit tijdperk van toenemende reclame maakt het uit dat je verschillend bent.

De doorzichtige kleuren van Apple geven de iMac en de iBook ook de indruk dat het een speeltje is, wat een goed punt blijkt te zijn. Mensen willen ze aanraken, er mee spelen, ze optillen om te zien of ze zo stevig zijn als het handvat suggereert - ze zijn niet bang voor dit gecompliceerde stuk technologie. Die aantrekkingskracht heeft zich uitgebreid tot randapparaten en bijbehorende producten, van laserprinters tot bediening van spelletjes tot ethernet hubs. Dit zijn apparaten die mensen aanraden bij hun ouders, grootouders, kinderen en vrienden.

In Het Zwart Geschilderd -- Dit wil allemaal niet zeggen dat kleur nu voor altijd bij ons is, of toepasselijk is in alle situaties. Kleurrijke doorzichtige plastics zijn er klaar voor om het embleem te worden van de stijl van de late negentiger jaren. ("Waar waren onze gedachten?" zullen we zonder twijfel zeggen, net als mensen die recent naar de stijl van de jaren zeventig hebben gekeken.) De gekleurde Mac stijlen zullen zonder twijfel redelijk snel verdwijnen omdat ze relatief schreeuwerig zijn, schreeuwerig valt op, en dat is precies wat Apple wilde, maar schreeuwerig is geen blijvertje. Feitelijk wordt er nu al geroepen dat de kleuren van de Power Macintosh G3 niet toepasselijk zijn voor sommige zakelijke omgevingen, en de iBook heeft soortgelijke kritieken gekregen. Als Apple de zegen wil hebben van de zakelijke markt, zullen ze een compromis in Macintosh-ontwerp moeten vinden dat er bij past en tegelijkertijd opvalt, zoiets als het dragen van een duur italiaans pak zou kunnen doen voor een individu.

Op dit moment echter heeft Apple te maken met de behoeften van hun primaire klanten. De iMac en de iBook zijn opvallend en goedkoop, en dat werkt goed voor klanten in de educatieve en thuismarkten. De blauw-witte Power Macintosh G3 combineert kracht en een innovatief uiterlijk voor de creatieve professionele markt. En de PowerBook G3 Serie biedt veel functionaliteit in een stijlvolle zwarte kast, hoewel dat ongetwijfeld de volgende kandidaat is om te veranderen.

Maar het succes van de iMac zal invloed hebben op de producten van andere computerfabrikanten. We zien nu al de aankondigingen van computers die verdacht veel op de oorspronkelijke iMac lijken, zoals de eMachines eOne en E-Power systemen van Future Power en Daewoo Telecom (die een rechtszaak van Apple hebben uitgelokt). Amusant is op te merken dat beide producten een floppy disk ontberen.

<http://www.e4me.com/infocentral/product_eone433.html>
<http://www.futurepowerusa.com/products/epower.html>

Imitatie is de beste soort vleierei - zelfs als het illegaal blijkt te zijn - en uiteindelijk zullen consumenten en de pers elk vaag op de iMac lijkend product met het origineel vergelijken.

De Kleur Van Het Geld -- We kunnen niet beweren dat de nieuwe kleurschema's van Apple alleen verantwoordelijk zijn voor de indrukwekkende opleving van het bedrijf de afgelopen twee jaar. Het is geen toeval dat deze apparaten tegelijk ook de beste prestaties leveren, en dat het Apple gelukt is de voorraad te verminderen en de vraag beter te voorspellen. Maar kleur kan niet afgeschreven worden als een overbodige frats - Apple heeft kleur bekend in het herkennen dat het ontwerp van de Macintosh altijd een fundamenteel deel is geweest van het succes.

Apple kan het zich echter niet veroorloven op zijn lauweren te rusten. Innovatief ontwerp heeft geholpen de Macintosh terug in beeld te brengen, en het heeft er zeker voor gezorgd dat de Macintosh is teruggekomen uit wat de commentatoren als het graf beschreven. Apple zal ongetwijfeld doorgaan met kleur te exploiteren in de komende tijd, in het bijzonder voor op consumenten gerichte computers, maar het bedrijf moet doorgaan met innoveren in het ontwerp om de copieerders voor te blijven en om de Macintosh in de aandacht van het publiek te houden.


Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en Websites mogen artikels overnemen of een HTML link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We garanderen de precisie van de artikels niet. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.

Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering