Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering

TidBITS#421/23-Mar-98

Wat is eigenlijk de beste al lang bekende Macintosh eigenschap die we kunnen verwachten in Windows 98? Ondersteuning voor meerdere beeldschermen, wat wellicht de meest significante bijdrage aan je productiviteit op de Mac kan zijn. Deze week vertelt Adam waarom je twee beeldschermen nodig hebt, en geeft hij je tips om een paar schermen effectief te gebruiken. Ook in dit nummer vertelt John Shinnick over de Hitachi MPEG Cam, en in het nieuws is de nieuwe 300 MHz G3 Power Mac van Apple en het uitkomen van Virtual PC 2.0 van Connectix.

Onderwerpen:

Copyright 1998 TidBITS Electronic Publishing. All rights reserved.
Information: <[email protected]> Comments: <[email protected]>


Je kunt je gratis abonneren op de Nederlandse afleveringen van TidBITS door een (blanco) mailtje te sturen naar: [email protected]. Je krijgt deze dan per e-mail toegestuurd.
Om je abonnement op te zeggen, kun je een mailtje sturen naar: [email protected].


Deze editie van TidBITS werd gedeeltelijk gesponsord door:


Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:

Verder werkten mee:


MailBITS/23-Mar-98

Apple levert 300 MHz G3 Mac, Stopt met de Meeste PowerBooks -- Zoals al werd genoemd in "Huidige Mac Hardware: Wordt het tijd om te kopen?" in TidBITS-419 heeft Apple de eerste Power Macintosh aangekondigd die wordt aangedreven door een 300 MHz PowerPC G3 processor. In prijs beginnend bij $2.499 voor een desktop model met 32 MB RAM en een 4 GB hard disk, zijn de niewe machines leverbaar in voorgebakken en zelf samen te stellen configuraties bij de online Apple Store. Steve Jobs deed de aankondiging gedurende zijn openingslezing op de Seybold Seminar van vorige week, waarin hij daarnaast ook de Apple Studio Display aankondigde, een $1.999 kostend flat-panel scherm dat beschikbaar komt in mei, en hij demonstreerde een prototype Macintosh met een 400 MHz G3 processor, gemaakt met het nieuwe op koper gebaseerde fabricage proces ontwikkeld door IBM. Verdwenen van de virtuele planken zijn de zojuist opgedoekte PowerBook G3, de PowerBook 2400 en de 20ste Verjaardag Macintosh, plus alle variaties van de PowerBook 3400, behalve het 3400c/240 model. Nieuwe op de G3 gebaseerde PowerBooks zullen deze verdwenen modellen in mei gaan vervangen. [JLC]

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=04754>
<http://store.apple.com/>
<http://www.apple.com/displays/studio/>

Virtual PC 2.0 Sneller, Betere Integratie -- Connectix heeft Virtual PC 2.0 uitgebracht, een Pentium emulator in software waarmee gebruikers operating systems en applicaties kunnen gebruiken die gebaseerd zijn op de Intel architectuur, inclusief Windows, MS-DOS en NeXTstep. Volgens Connectix is Virtual PC 2.0 tot zo'n 40 procent sneller dan versie 1.0 (zie "Virtual PC: Langzaam Maar Het Wachten Waard" in TidBITS-397), voegt het drag & drop toe, drop file conversie, en knip en plak tussen de Mac en PC applicaties. PC spelletjes gebruikers met snelle Macs (G3 aanbevolen) kunnen voordeel hebben bij de ingebouwde ondersteuning voor Microsoft DirectX technologie, welke grafische handelingen, stereo geluid, en joystick ondersteuning biedt. Virtual PC 2.0 heeft een verwachte prijs van $145 voor de Windows 95 versie, en $49 voor de PC-DOS versie. Opwaarderen van Virtual PC 1.0 kost ongeveer $35. [JLC]

<http://www.connectix.com/>
<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=04121>
<http://www.connectix.com/html/connectix_virtualpc.html>


Hitachi MPEG Cam Voor de Film

door John Shinnick <[email protected]>

Het uitkomen van de Hitachi MPEG Cam vorig jaar trok de aandacht van Web publishers, van wie er veel droomden van de dag dat de huidige op tekst en plaatjes gebaseerde gemiddelde Web pagina opgevrolijkt kon worden met audio en video. Eindelijk is er een apparaat dat een snelle en gemakkelijke manier biedt om MPEG video en geluid te maken, en daarnaast nog JPEG foto's maakt, voor Web en multimedia toepassingen.

Hitachi regelde dat een MP-EG1A camera in mijn handen terecht kwam voor een bespreking, en het werd een apparaat dat ik continu bij me had. Ik bezocht een half dozijn evenementen per week in de tijd dat ik het apparaat had, en waar ik ook ging trok de camera de aandacht. Door de hoek tussen de lens en de body (je richt 'm niet recht naar het onderwerp zoals met een gewone camera) zeiden een aantal Star Trek fans dat het leek op een tricorder. Maar in tegenstelling tot andere apparaten die vergeleken zijn met fictieve Star Trek apparaten kan je van de MPEG Cam letterlijk zeggen dat het een tricorder is, welke drie formaten opneemt: plaatjes, geluid en bewegend beeld.

<http://www.mpegcam.com/>

Een Nieuwe Manier -- De MPEG Cam verschilt op een aantal punten van een conventionele camera. Het meest opvallende is de 180 graden draaiende lens die naar links, vooruit en terug naar de gebruiker gericht kan worden. De beeldsensor, een kwart-inch grote Charge Coupled Device (CCD) chip, neemt 390,000 pixels op en toont ze op een 1.8 inch LCD kleurenscherm. Het hele apparaat wordt gevoed door een oplaadbare lithium-ion accu - de camera wordt geleverd met twee accu's en een oplader. De media in de camera bestaat uit een enkele 260 Mb Type III hard disk PC Card welke 20 minuten digitale video, 3.000 plaatjes, of vier uur digitale (mono) audio op kan nemen.

Als je gewend bent beelden met een conventionele 35 mm camera op te nemen, wordt het wennen met de Hitachi MP-EG1A. In plaats van het voor je oog houden van een camera heeft het meer weg van het omhoog houden van een televisie beeld van je uiteindelijke plaatje, het op het scherm bepalen van je compositie, en op een knop drukken om het plaatje op te slaan. De draaibare lens was een paar keer erg nuttig. Een blad waarvoor ik schrijf vroeg me om een portret, dus ik pakte de camera, draaide de lens naar me toe, hield het op armlengte, en stelde een portret samen op het scherm. Na het nemen van de foto transporteerde ik het plaatje van de PC Card naar mijn Mac, bewerkte het in Photoshop voordat ik het met een email bericht naar de andere kant van het land stuurde. De draaibare lens is ook nuttig bij het opnemen van een interview. Plaats de camera in een houder, draai de lens naar jezelf en de te interviewen persoon, maak een compositie met de zoom, en gebruik de bijgeleverde afstandsbediening om de opname te starten en te stoppen.

Pixel Niet Perfect -- De sensor slaat 390.000 pixels op, maar niet alle pixels zijn gelijk. De zoom is bijvoorbeeld 3x optisch en 2x digitaal, wat betekent dat sommige pixels worden gegenereerd door berekeningen van de processor van de camera. Het is me verschillende keren overkomen dat ik foto's genomen had na het gebruik van de zoom die er goed uitzagen op het kleine scherm, maar dat ik later moest constateren dat de foto's onbruikbaar waren omdat de pixels te zichtbaar waren. Gelukkig bewaart de camera 3.000 afbeeldingen (zodat het maar zelden is voorgekomen dat ik terugkwam van een gebeurtenis zonder een bruikbare foto), maar ik was telkens wel teleurgesteld als ik moest constateren dat verschillende foto's onbruikbaar waren. Maar ik moet ook zeggen dat je zelfs met een conventionele optische zoom niet altijd die heldere kwaliteit bereikt die je met een kortere lens en met een kleinere afstand tot je onderwerp wel hebt.

Ik was niet helemaal voorbereid op het aantal afbeeldingen. Normaal gesproken zou je 24 of 36 foto's maken op een traditionele (niet-digitale) camera en op zoek gaan naar een of twee afdrukken, maar met de mogelijkheden van deze camera maakte ik er meer dan 100 images waarvan er dan uiteindelijk zo'n 20 á 30 overbleven die ik dan gelijk in digitale vorm had. Soms maakte ik opnamen van scenes waar ik me eerder niet mee beziggehouden zou hebben; mijn filosofie werd: "Ik kan ze allemaal nemen, dus waarom niet?" Het kostte me echter wel tijd om het beheer van de bestanden te leren, maar ik vond tegelijkertijd nieuwe toepassingen voor de overblijvertjes in andere projecten en gebruikte de MPEG Cam als een visueel en auditief kladblok wanneer ik met een opdracht bezig was.

In tegenstelling tot veel andere digitale camera's worden afbeeldingen bij de MPEG Cam gemaakt met 72 pixels per inch (ppi), waardoor bestanden aangemaakt worden van 704 bij 480 pixels die met JPEG compressie opgeslagen worden. Voor publicatie op het Web, waar kleine bestandsgroottes aan de orde van de dag zijn is dit uitstekend, maar fotografen die op zoek zijn naar hoge resolutie (of zelfs maar een redelijke resolutie) en afdrukkwaliteit zijn waarschijnlijk meer geïnteresseerd in andere digitale camera's. [Zie de serie artikelen van Arthur Bleich over digitale camera's in TidBITS-407 en TidBITS-408 voor een vergelijking van een aantal camera's die op de markt zijn. -Jeff]

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbser=1022>

MPEG Wensen en JPEG Dromen -- Nadat ik een flinke waardering had ontwikkeld voor het potentieel van de camera en van de nadelen, kwam ik tot de volgende wensen voor verbetering voor de MPEG Cam.

Allereerst denk ik dat een flits gewenst is. Fotograferen in de duisternis is soms misschien acceptabel, maar vele gebeurtenissen binnenshuis spelen zich af in 'laag' licht. De camera deed zijn werk in een aantal van deze situaties, maar het zou beter zijn geweest als hij tot meer detail in staat was geweest.

Mijn tweede wens is een lensdop. Ik was voortdurend beducht voor krassen op de lens of het op een andere manier beschadigen van de lens. Ik moest daarom de camera met meer zorg behandelen dan ik gewend was te doen met mijn oude Pentax. Eigenlijk was ik sprakeloos toen ik erachter kwam dat een apparaat van tussen de 1.500 en 2.000 dollar niet eens een lensdop had.

De MPEG Cam heeft ook een betere interface met de computer nodig. Het koppelen van de camera met een laptop was zeer eenvoudig, omdat je alleen maar de PC kaart uit de camera hoefde te halen en het vervolgens in een PowerBook kon steken. Als je echter geen laptop hebt die overweg kan met Type III PC Kaarten moet je een aparte Macintosh SCSI interface kit gebruiken die $299 kost - waardoor je een spinneweb aan kabels en een adapter aan je computer moet toevoegen. De bijgeleverde PreStage software was bovendien traag en lastig in het gebruik. Het koppelen van de camera aan mijn desktop computer werd zo een groot probleem.

Als laatste zou de MPEG Cam een schouderdraagband moeten kennen, en een koffertje om hem in te vervoeren. Alhoewel hij niet echt zwaar is is de camera wel lastig als je bijvoorbeeld ook al een kladblok draagt en bovendien een bord met hapjes op een feestje. Het polsbandje van de camera is wel handig maar het zou ook fijn zijn als je de camera aan je schouder zou kunnen hangen. De Hitachi MP-EG1A past wel in mijn koffer, maar dat was toch niet zo prettig als het had kunnen zijn.

Ik moet toegeven dat ik deze kleine camera wel tot het uiterste gedwongen heb. Ik had hem gedurende twee maanden in mijn koffer en op mijn bureau en ik kwam er achter dat de combinatie van video, audio en fotografie erg aantrekkelijk vond. Alhoewel fotografen die hoge resolutie nodig hebben teleurgesteld zullen zijn zullen mensen die op het Web of multimedia publiceren de MPEG Cam een zinvolle aanvulling op hun gereedschapskist vinden.

[John Shinnick is Redacteur/Uitgever van New Wave Publishers, die de Media West nieuwsbrief uitgeven in Vancouver, Canada.]

<http://www.media-wave.com/>


Dubbel plezier met meer monitoren

door Adam C. Engst <[email protected]>

Toen Tonya en Ik een paar maanden terug op familiebezoek waren, hoorden we dat Geoff Duncan in paniek was na het beleven van een rampzalige hardware storing thuis in het TidBITS hoofdkwartier. De ter ziele gegane hardware was niet een computer of een harde schijf, maar één van zijn twee monitoren, die er met achterlating van een rookwolkje tussen uit geknepen was. De ernst van de situatie inziend, bevolen we Geoff terstond één van de monitoren van onze machines te lenen, gedurende onze afwezigheid; gelukkig had hij al een 17-inch monitor van een andere vriend geregeld.

U zult nu denken, "Je hebt toch zeker maar één monitor nodig!" Dat is toch wat de meeste mensen hebben, willen, of denken te kunnen gebruiken. Ik beweer echter, dat het toevoegen van een tweede monitor aan uw Macintosh vermoedelijk de meest uitgelezen manier is om uw productiviteit te verhogen (ervan uitgaand dat u een relatief snelle Mac met voldoende RAM heeft).

Waarom twee? Hier is de fundamentele reden waarom iemand die serieus werk op de Mac verricht twee monitoren nodig heeft. Voor de meeste gebruikers is de Macintosh interface grafisch. De belangrijke informatie vanuit de interface is wat u op het scherm ziet, en u dient onophoudelijk in wisselwerking te staan met wat u ziet, over het algemeen via een extern aanwijs-gereedschap. Als we ervan uitgaan dat een monitor noodzakelijk is voor een grafische interface, is het een kleine stap om ook te vinden dat een grotere monitor beter is dan een kleinere monitor. Bijna niemand zal het kleine ingebouwde scherm van een SE/30 boven een 13 inch monitor met 640 x 480 pixels verkiezen. Evenzo, gegeven voldoende werktafelruimte, zal een 13-inch monitor terstond verworpen worden ten gunste van een 17-inch monitor die 832 x 624 pixels kan weergeven. De meeste 17-inch monitors kunnen verschillende resoluties aan, dus 1024 bij 768 pixels is bruikbaar als de ogen goed zijn. Het is nu eenmaal zo dat de meeste mensen hun monitor dadelijk op de hoogst mogelijke resolutie instellen om de eenvoudige reden dat ze dan meer op het scherm kunnen zien.

Om kort te gaan: hoe meer pixels, hoe beter. Een 640 x 480 resolutie verschaft 307.200 pixels; een 832 x 624 resolutie komt op 519.168 pixels; en 1024 x 768 verhoogt het totaal tot 786.432. Het is duidelijk: een manier om meer pixels te krijgen is een grotere monitor te kopen of de bestaande monitor op een hogere resolutie in te stellen (probeer de mogelijkheden van het Monitors & Sound regelpaneel - niet alle zullen werken, maar het is het waard er mee te spelen). Dat is precies wat PC gebruikers doen.

Maar we zijn geen PC gebruikers, en we gebruiken geen PC's.

Als u een video-kaart in uw Mac installeert ( de meeste Mac's hebben een ingebouwde voor de eerste monitor) en een andere monitor op die video-kaart aansluit, dan zal de Macintosh doen wat hij moet doen: en beide monitoren als één enkel groot bureaublad weergeven. Niets nieuws onder de zon: met de juiste systeem software en monitor aansluitingen, kunnen, geloof ik, zelfs de Mac Plus en SE meerdere monitoren aan (al zal het vandaag de dag moeilijk worden de benodigde hard- en software te vinden). Voeg een goedkope 13-inch monitor, die 640 x 480 weergeeft, toe aan uw 17-inch monitor, die 1.024 x 768 weergeeft, en plotseling schiet u van 786.432 pixels naar een wrede 1.075.632 pixels.

Expansie Strategieën -- Tot nu toe is mijn werkwijze gebaseerd op het uitsluitende principe van hoe meer pixels, des te beter. Dit lijkt begrijpelijk, de meeste mensen zien echter niet in hoe ze voordeel kunnen halen uit extra beeldscherm-oppervlak. Bureaublad auteurs waren de eersten die grotere monitoren toepasten, omdat ze een hele pagina wilden zien - of zelfs twee pagina's - uitbreiding, zonder scrollen. Die redenering is nog steeds de meest voorkomende: mensen willen meer van een woord-processor-document zien, meer van een Web pagina, meer van een rekenblad, of wat dan ook. Toen ik mijn Eudora boek schreef moest ik in QuarkXPress schrijven, daarbij een bestaand template bestand gebruikend. De lettergrootte was te klein om geriefelijk op het scherm te kunnen lezen, tenzij ik tot 150 procent uitzoomde, maar dan kon ik geen twee pagina's op een scherm krijgen, zelfs niet op mijn grote monitors. Dus, iedere keer dat ik een van mijn documenten opende, maakte ik de venstergrootte dusdanig (QuarkXPress onthoudt venstergrootte en positie, echter alleen op een enkele monitor) dat ik een pagina op elke monitor kon zien. Decadent misschien, maar daarmee het voortdurende links en rechts scrollen vermijdend bespaarde me aardig veel tijd en ergernis.

<http://www.tidbits.com/eudora/>

Feitelijk is het werken met één venster uitgespreid over twee beeldschermen bijzonder ongebruikelijk. Normaal als ik een boek schrijf zet ik mijn Nisus Writer document op een beeldscherm en houd het programma waar ik over schrijf op het andere. Sommige uitgevers wensen volledige schermafbeeldingen, het is dus handig om afbeeldingen te maken zonder het verbergen, respectievelijk laten zien van verschillende applicaties. Toen ik Internet boeken moest schrijven voor meerdere platforms, opende ik een Timbuktu Pro venster naar de PC, zette dat op mijn tweede beeldscherm, op die manier kan ik schrijven zonder heen en weer te springen tussen beide computers.

Het gemak daargelaten van het gebruik van twee beeldschermen bij het schrijven van boeken, gaat het om het dagelijkse gebruik dat voor mij het verschil uitmaakt. Daadwerkelijk werk ik voortdurend in steeds vier applicaties, een Web browser (nu Internet Explorer 4.0), een e-mail programma (Eudora Pro 4.0), een woord processor (Nisus Writer 5.1), en een kalender programma (Now Up-to-Date 3.5). Deze programma's - plus enkele andere zoals The Tilery (een applicatie starter), de FTP client Anarchie, en Webster's Electronic dictionary - verschijnen bij het opstarten. Deze programma's plaatsen iedere keer hun vensters precies in tevoren bepaalde posities en deze vensters verplaats ik bijna nooit. Sluitstuk van de puzzel is Binary Software's KeyQuencer, die ik aanwend om van de ene naar de andere applicatie te schakelen gebruik makend van de funktietoetsen boven aan het toetsenbord.

Het resultaat is dat ik met één enkele muisklik of toetsaanslag naar een andere applicatie ga. Gelijktijdig gaat mijn oogopslag naar de overeenkomstige plaats op mijn bureaublad. Voorbeeld: als ik e-mail van een vriend lees, die een lunch oppert, kan ik mogelijke datums bekijken door F15 te toetsen en kijk naar de linker bovenhoek van mijn tweede scherm. waar Now Up-to-Date's maand overzicht en - nog te doen lijst - vensters altijd aanwezig zijn. Even terug klikken naar mijn e-mail-boodschap op de eerste monitor en ik kan de boodschap beantwoorden, terwijl ik nog steeds de kalender zie. Soortgelijk, als ik een artikel schrijf en ik moet een URL controleren, dan brengt F12 Internet Explorer tevoorschijn op mijn tweede beeldscherm, ik toets de betreffende URL in en terwijl de pagina geladen wordt ga ik terug naar het Nisus Writer dokument op mijn primaire scherm en ga door met typen. Zodra ik merk dat er geen beweging meer is op de Web browser op het tweede scherm, kijk ik terug om te zien of de informatie die ik nodig heb zichtbaar is en werk heen en weer tussen het Web en mijn dokument.

Weinigen werken op die manier, maar ik wed dat veel lieden meerdere applicaties gebruiken en zich gefrusteerd hebben gevoeld door de troep op hun te kleine bureaublad.

Het hoe en waarom van meer monitors -- Ik heb wel wat gedachten over het effectief gebruiken van meer monitors tegelijk. Deze gedachten heb ik uitgeprobeerd op Tonya -die het afschuwelijk vindt als iemand haar vertelt hoe ze dingen moet aanpakken- en zelfs zij geeft toe dat deze technieken werken.

Ten eerste: maak de ene monitor je hoofdmonitor en de andere je hulpmonitor. Als de monitors niet even groot zijn, zorg er dan voor dat de grootste de hoofdmonitor wordt. Dit doe je door het Monitors & Geluid regelpaneel te openen, bovenin op een knop te klikken en vervolgens de menubalk op het tekeningetje te verslepen naar het grote scherm. Eventueel kan je nog de positie ten opzichte van elkaar wijzigen, en ook de resolutie wil je misschien nog veranderen voordat je het regelpaneel weer sluit. Voor Systeem 7.5 en eerder geldt hetzelfde verhaal, alleen heet het regelpaneel dan Monitors.

Je kan de monitors zo op elkaar laten aansluiten als je wil, maar ik zorg altijd dat het hoofdscherm rechts staat, omdat rechts de standaardplek op het bureaublad is voor schijven, nieuwe bestanden en de prullenbak, en de rechterkant van het scherm bijna altijd zichtbaar is. Als je het hoofdscherm links hebt, zullen al deze ikonen toch rechts verschijnen, maar dat is dan het midden van je werkruimte, en de kans is groter dat ze bedekt zullen worden door vensters. Op dit punt is zichtbaarheid het belangrijkste doel, want verplaatsen van vensters en verbergen van applicaties kost tijd. Daar komt nog bij dat omdat de meeste programma's nieuwe vensters aan de linkerkant van het scherm plaatsen, deze in mijn ideale opstelling in het midden van het virtuele bureaublad terechtkomen, wat een prettiger plaats is dan aan de linkerkant van de linker monitor.

Als je eenmaal je schermopstelling hebt bepaald, sta dan even stil bij de programma's die je het meest gebruikt, en verdeel ze in de categorieën "actief" en "passief". In actieve programma's typ, teken, kortom werk je. In passieve programma's lees je voornamelijk. In mijn geval zijn Eudora en Nisus Writer actieve programma's: beide hebben mijn volle aandacht als ik mijn e-mail afhandel en/of bezig ben met het schrijven van een tekst. Daarentegen zijn Internet Explorer en Now Up-to-Date voorbeelden van passieve programma's. Natuurlijk typ ik wel eens een URL in Explorer, of zet ik een afspraak in Up-to-Date, maar meestal kijk ik er dingen in na, terwijl ik aan het werk ben in Eudora of Nisus Writer. Sommige vensters in de Finder zou je ook op deze manier kunnen beschouwen, afhankelijk van de mate waarin je met bestanden in de weer bent.

Als je over genoeg RAM beschikt, is het handig om veelgebruikte applicaties meteen bij het aanzetten van de computer te starten door aliassen in de map Opstartbestanden te plaatsen. (Tonya gebruikt trouwens het shareware programmaatje Delayed Startup Items om haar meestgebruikte programma's kort na, dus niet meteen bij, het aanzetten te starten. Zo hoeft ze niet te wachten totdat alles draait voor ze aan het werk kan.) De meeste programma's hebben maar een of twee belangrijke vensters of paletten (die zouden kunnen worden beschouwd als een subset van passieve programma's, afhankelijk van hoe je ze gebruikt), dus bekijk even rustig hoe je deze op je virtuele bureaublad rangschikt, waarbij je weer de actieve applicaties op je hoofdscherm plaatst en de passieve op het hulpscherm. Bedenk goed dat maximale zichtbaarheid het doel is. In mijn geval leidt dat bijvoorbeeld tot het zo neerzetten van Internet Explorer dat het venster niet helemáál tot de onderrand van het scherm komt, want daar heb ik vier gedokte Finder-vensters (zoals dat in MacOS 8 kan). Hoewel deze gedokte vensters vanuit de Finder toegankelijk zijn, kunnen ze met maar één klik ook uit andere applicaties worden geopend.

<ftp://mirrors.aol.com/pub/info-mac/cfg/delayed-startup-items.hqx>

Over de Finder gesproken: als je een liefhebber van drag & drop bent, kun je overwegen om kopieën van StuffIt Expander, DropStuff en misschien je desktop printers rechts onderin het hulpscherm te plaatsen, een plek die niet gauw afgedekt wordt. Ik zet zelf graag het tegeltjes-interface van The Tilery, een programma van Rick Holzgrafe waarmee de actieve applicaties worden getoond, verticaal rechts op de hulpmonitor, zodat die in het midden van mijn virtuele werkruimte komen te staan. Als deze achter vensters verdwijnt is dat geen groot probleem, omdat ik verschillende technieken gebruik om van applicatie te wisselen.

<http://www2.semicolon.com/Rick/Tilery.html>

Als je de schermen naar wens hebt ingericht, blijf er dan een paar dagen zo mee werken, waarbij je in de gaten houdt wanneer het onhandig lijkt om een bepaald programma op de hulpmonitor te hebben, of wanneer je programma's moet verbergen om te kunnen overschakelen. Als je eenmaal de beste posities hebt gevonden, verander het dan niet meer! Veel van de productiviteitswinst die je behaalt door twee monitors te gebruiken, komt voort uit de zekerheid dat elke applicatie, zoals bijvoorbeeld je agenda, zijn eigen vaste plaats heeft. Stel je maar eens voor hoe irritant het zou zijn als het sleutelgat van je auto elke paar dagen op een andere plaats zou worden aangebracht.

Negatief -- Ik zal jullie niet voorhouden dat er zich geen problemen voordoen bij het werken met twee monitoren. Er zijn allereerst de kosten. Je moet een videokaart kopen (hoewel een aantal Macs, waaronder enkele van de eerste NuBus PowerMacs, al een een videokaart hadden naast de interne videopoort). Nieuwe kaarten beginnen bij ongeveer $200 en gaan tot ongeveer $500. Verder heb je een extra monitor nodig en die zijn er van tussen de $200 en $2.000. Als je niet vreselijk rijk bent, dan raad ik je aan om een beetje rond te snuffelen naar een kaart en een monitor. Als iemand die je kent twee monitoren gebruikt en onlangs is ge-upgraded naar een nieuwe computer, dan zit het er dik in dat hij een videokaart over heeft. Mijn vorige desktop Mac, een Centris 660AV, doet nu alleen backups en heeft geen tweede monitor nodig, dus heb ik de NuBus videokaart aan een vriend met een PowerMac 7100 uitgeleend, omdat ik die toch niet kon gebruiken op mijn PCI-Mac 8500. Monitoren zijn makkelijk te vinden daar veel mensen met een redelijk kleine monitor beginnen en blij zijn deze te kunnen verkopen als ze een grotere aanschaffen. De beste plek om te informeren naar tweedehands spullen is de Mac Gebruikersgroep bij je in de buurt.

Als je twee monitoren gebruikt van verschillende grootte, zal de dekstop van je Mac niet rechthoekig zijn, maar je kan de schermen aanpassen zodat ze werken. Ik hou ervan de bovenkanten van de monitoren op hetzelfde niveau te hebben, en gebruik blokken on de beeldschermen op een lijn te krijgen. Maar twee gelijke monitoren blijft ideaal.

Als je je bij de gebruikers van twee monitoren wilt voegen, heb je een bureau nodig dat genoeg gewicht kan hebben. Ik heb jarenlang een holle deur gehad die in het midden niet sterk genoeg was en kon mijn eerste 21 inch de eerste maanden niet gebruiken. Toen ik later bij IKEA een nieuw bureau ging kopen (zie "You Move Me" en "Keep on Moving" in TidBITS-301 and TidBITS-302), heb ik ook voor de aanschaf op het bureau gezeten om te kijken hoeveel die kon hebben.

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=01277>
<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=01266>

De positie van je lichaam is belangrijk. Zet je hoofdmonitor zo dat je er recht naar kan kijken - voordurend je nek buigen veroorzaakt gegarandeerd problemen. Ik heb mijn monitoren zo staan dat de ruimte tussen beide monitoren precies voor me is en de monitoren een beetje naar elkaar toegedraaid zijn zodat ik met slechts een hele kleine beweging van mijn hoofd, allebei de monitoren kan zien.

Het laatste probleem dat wordt veroorzaakt bij het gebruik van meer dan een monitor is het bewegen over zo'n grote desktopruimte ingewikkeld kan zijn. Ik ben geneigd de snelheid van mijn Kensington TurboMouse vrij hoog te zetten zodat ik snel overal kan komen. Ik heb het concept van de TurboMouse's "sticky" spots op je beeldscherm waar de cursor snel heenspringt, nooit onder de knie gekregen. Het kan zijn dat trackballs beter werken bij grotere desktops maar Tonya en Geoff gebruiken liever een muis. Tot slot, voordat Mac OS 8 uitkwam met de Command-Delete toetsencombinatie om bestanden en mappen weg te gooien plaatste ik meestal een alias van de Trash op de tweede monitor om de afstand te verkleinen.

<http://www.kensington.com/products/mice/mice3a.html>

Productiviteit maximaliseren -- Apple heeft de capaciteiten van de meeste Macs nooit helemaal goed gepromoot. Ik zeg "de meeste Macs" omdat de recente PowerBooks alleen "video mirroring," kunnen; een verwarrende term die inhoudt dat een afbeelding op een scherm wordt gedupliceerd op een tweede.Toen ik dit als een groot gemis aankaartte bij de PowerBook product managers, schreven zij dit gebrek toe aan het feit dat bedrijven gebruik maakten van hun PC-ontwikkeling om de videoregelaars van de PowerBooks goedkoper te maken. Ze beweerden dat zij met deze bedrijven samenwerkten om de videoregelaars van de PowerBook weer een complete video-omdersteuning te geven, maar niet lang daarna verlieten deze mensen Apple om een ander bedrijf op te richten.

Afgezien van dit gezeur is de ondersteuning van meer dan een monitor lange tijd een onderscheidende factor van de Macintosh geweest en zou zowel de Mac gemeenschap als Apple zelf er goed aan doen om dit aan te moedigen en uit te leggen. Jarenlang waren PC's niet in staat meer monitoren te gebruiken om een grote desktop te creëren. Nu biedt in ieder geval Matrox een videokaart die meer monitoren aankan als men Windows NT gebruikt, en wordt er van Windows 98 gezegd dat het dat ook doet. Zal Apple zijn schitterende, bestaande technologie uitbreiden en verbeteren of zal het geleidelijk aan gewoon weer een andere functie worden die Macs hadden en PC populariseren?

<http://www.matrox.com/>

Volgens de berichten wordt de ondersteuning van meer dan een monitor gezien als een "must have" voor Rhapsody en zou het met de juiste videokaart zelfs op machines met een Intel chip moeten werken. Verder schijnt Rhapsody DR1 al meer dan een monitor te ondersteunen. Ik denk niet dat ik over ga naar Rhapsody als het dit niet ondersteunt. Zelfs beschermd geheugen, preemptive multitasking en een volledig functionele Blue Box zouden het verlies niet ongedaan kunnen maken.


Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en Websites mogen artikels overnemen of een HTML link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We garanderen de precisie van de artikels niet. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.

Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering