Apple heeft iOS 16.1.1, iPadOS 16.1.1 en macOS Ventura 13.0.1 uitgebracht om een paar ernstige beveiligingsproblemen in libxml2 (een softwarebibliotheek voor het ontleden van XML-documenten) te dichten. Met beide kan een gebruiker op afstand "onverwachte app-beëindiging of willekeurige code-uitvoering veroorzaken". Onnodig te zeggen dat het zeer problematisch is als een gebruiker op afstand zulke dingen kan doen. De redding is dat de kwetsbaarheden zijn ontdekt door Google Project Zero en niet in het wild worden uitgebuit.

Je kan updaten naar iOS 16.1.1 en iPadOS 16.1.1 in Instellingen > Algemeen > Software-update en updaten naar macOS 13.0.1 gaat in Systeeminstellingen > Algemeen > Software-update. Als je apparaten 16, iPadOS 16 of Ventura draaien, moet je zo snel mogelijk updaten om deze beveiligingsproblemen te verhelpen. Apple heeft geen beveiligingsupdates uitgebracht voor zijn oudere maar nog steeds ondersteunde besturingssystemen; we weten niet of ze immuun zijn of dat die updates binnenkort komen.

Een van de meest intrigerende aspecten van de aankondiging van de iPhone 14 was de presentatie van Apple over de aanstaande functie voor SOS-noodmeldingen via satelliet (zie “Apple onthult vier modellen van de iPhone 14”, 7 september 2022). Deze functie zal iPhone-gebruikers helpen om contact op te nemen met de nooddiensten door te communiceren met satellieten in een lage baan om de aarde wanneer er geen mobiele of wifi-dekking is. (Voor dit koppel zou het nuttig geweest zijn.) Apple heeft nu informatie uitgebracht waarin meer wordt uitgelegd over hoe deze schijnbaar magische mogelijkheid - satellietcommunicatie met een gewone mobiele telefoon - tot stand is gekomen.

Het korte antwoord is door de inzet van veel geld. Apple heeft $ 450 miljoen geïnvesteerd in de infrastructuur van het satellietnetwerk en de basisstations, die grotendeels worden beheerd door de wereldwijde satellietdienst Globalstar. Lees de post van Apple voor de volledige informatie.

Het valt me op hoeveel Apple heeft uitgegeven aan deze functie. Het is makkelijk om te zeggen dat op een leven geen prijs staat maar realistisch gezien is het Apple te doen om geld te verdienen, niet om levens te redden. Tot op zekere hoogte kan SOS-noodmelding via satelliet dienen als een concurrerend verkoopargument voor iPhones, vooral wanneer ze het moeten opnemen tegen een groot aantal vaak goedkopere Android-telefoons.

Maar in tegenstelling tot ongelukdetectie, waarvan ik denk dat velen van ons zich kunnen voorstellen dat het nuttig is, ook al verwachten we geen ongeluk, zie ik niet dat veel mensen een iPhone kopen vanwege SOS-noodmelding via satelliet. Er kunnen niet veel mensen in de VS en Canada zijn die zich zorgen maken dat ze in een levensbedreigende situatie stranden zonder mobiele dekking. (Dat wil niet zeggen dat er niet veel mensen zijn die tijd doorbrengen in gebieden waar geen mobiele dekking is maar vermoedelijk zijn de meesten erin geslaagd om zo lang te overleven zonder toegang tot hulpdiensten via de satelliet.)

Het lijkt waarschijnlijker dat Apple ziet dat satellietcommunicatie steeds belangrijker wordt, met SOS-noodmelding via satelliet en Zoek mijn via satelliet, waarmee iPhone-gebruikers hun locatie via satelliet kunnen delen, als de eerste functies die gebruik maken van de technologie.

Zo zie ik bijvoorbeeld toekomstige iPhones met verbeterde antennes en radio's, zodat ze eerst gegevens met lage snelheid en later volwaardige telefoongesprekken kunnen ondersteunen. Zo'n dienst zou natuurlijk niet gratis zijn en zou dienen om de iPhone te differentiëren en een regelmatige inkomstenstroom op gang te brengen. Hoeveel zou jij per maand betalen voor een constante verbinding zonder onderbrekingen?

Meer in het algemeen, zou het toevoegen van satellietconnectiviteit een poging op de lange baan kunnen zijn om marktaandeel te veroveren in opkomende landen zonder algemene mobiele dekking? De satellietdienst zal eerst beperkt zijn tot de VS en Canada maar het is moeilijk voor te stellen dat Apple de dekking niet wereldwijd zou willen uitbreiden. Apple heeft ongeveer 50% van de Amerikaanse smartphone-markt in handen maar doet er nog alles aan om de 5% te bereiken in India. In de veronderstelling dat een niet-onbelangrijk deel van de wereldbevolking niet over een bevredigende mobiele dienst beschikt, zou satellietconnectiviteit een aantrekkelijke mogelijkheid kunnen zijn.

Apple herhaalde dat SOS-noodmelding via satelliet en Zoek mijn via satelliet later deze maand worden gelanceerd. In mijn deel van de wereld is de mobiele dekking niet 100%, dus ik kijk ernaar uit om het te testen zodra het beschikbaar is.

 

Jaren geleden had ik een vrij normale, saaie kantoorbaan waarvoor ik lang moest forenzen. Eén van de dingen die me op de been hield was het luisteren naar podcasts over technologie. Ik luisterde naar TWiT, The Talk Show van John Gruber, Mac Power Users enzovoort. Gedurende werkpauzes hield ik me bezig met het laatste technologienieuws, in het bijzonder dat over Apple.

Mijn droom was om een van die mediamensen van Apple te worden. Te publiceren in Macworld magazine. Op de voorpagina staan van Daring Fireball. Geïnterviewd worden in Mac Power Users. Misschien zelfs een boek publiceren.

Op een dag verliet ik mijn werk met een diep gevoel van wanhoop. Ik was gepromoveerd naar een financiëe baan waarvoor ik niet de kwalificaties had, en het was een ramp. Ik had een langlopende relatie die langzaam achteruit ging, en ik had net een nieuwe vrouw ontmoet, Hannah. Ik had geen idee waar mijn leven naartoe ging of wat ik moest doen. Toen ik bij een stoplicht moest wachten keek ik naar beneden en vroeg ik in gedachten om een teken. Toen ik weer opkeek zag ik een vrachtwagen staan met de tekst “Hannah: maak je dromen waar”. Ik nam er een foto van omdat ik dacht dat niemand me ooit zou geloven. Maar zelfs na het zien van de foto geloven ze me niet!

Zoals cabaretier Engvall zou zeggen: “Dit is je teken”. We zijn binnen het jaar getrouwd.

In mijn vrije tijd begon ik met een kleine blog en werd vervolgens een Apple-blogger zonder dat dat echt mijn intentie was. Het was gewoon waar ik energie van kreeg, en dus over schreef. Glenn Fleishman zag een van de berichten op mijn blog (zie “Wat is de reden van het mysterieuze datagebruik in iOS 6?”, 29 september 2012), en nodigde me uit om een artikel voor TidBITS te schrijven. Mijn eerste TidBITS artikel was “Apple TV Update 5.1.1 werkt wellicht niet via Ethernet” (2 december 2012), en opvallend genoeg refereer ik hier nog steeds met enige regelmaat aan, want Apple lijkt de Ethernet-mogelijkheden van de Apple TV nooit zoveel te testen als de wifi-mogelijkheden.

Nadat ik genoeg artikelen had bijgedragen vroegen Adam en Tonya me als hoofdredacteur van TidBITS. (Zie “Een welkom voor onze nieuwe hoofdredacteur, Josh Centers!”, 6 mei 2013.) Vervolgens bracht ik mijn eerste boek uit, Take Control of Apple TV, wat ik net bijgewerkt heb (zie “"Take Control of Apple TV" stroomt TidBITS in”, 4 november 2013), en kwam ik op de voorpagina van Daring Fireball te staan (de eerste van vele keren). Ik schreef twee keer voor Macworld, net voor de gedrukte versie verdween, en ik was de moderator van een panel van zeer geëerde gasten op de allerlaatste Macworld Expo (“Impressies van een Macworld-nieuweling... editie 2014”, 9 april 2014). Een paar jaar na mijn ontmoeting met David Sparks op Macworld nodigde hij me uit als gast bij Mac Power Users.

In die tijd kregen Hannah en ik drie kinderen: Harris in 2013 (zie “Canon EOS M combineert kwaliteit en eenvoud bij lage prijs”, 23 augustus 2013), Stone in 2018 (zie “TidBITS 2017 vakantie-onderbreking: rusten, herstellen en opladen”, 17 december 2018) en Betsy in 2021 (zie “Geen e-mailversie van TidBITS op 21 juni 2021 vanwege onboarding van nieuw personeel”, 14 juni 2021).

De belofte van de vrachtwagen is volledig uitgekomen. Mijn dromen zijn werkelijkheid geworden. Ik heb alles gedaan wat ik ooit heb willen doen, en daarmee vroeg ik me opeens af: “Wat nu?” Er waren geen werelden meer om te veroveren. Maar ik moet wel een gezin onderhouden.

Dankzij de flexibiliteit van Adam heb ik de mogelijkheid gehad om andere activiteiten te ondernemen. Ik heb een training gevolgd tot smid, waarvan is gebleken dat het geen groei-industrie is (maar leuk om in mijn bagage te hebben mocht de industriële beschaving in elkaar storten). Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in survival-activiteiten, en ik kreeg een uitnodiging van Jon Stokes om redacteur te worden bij The Prepared. Ik heb dat een paar jaar gedaan en vervolgens mijn eigen ondertitel opgezet, Unprepared. Dat is enorm leuk en soms ronduit gestoord. Ik heb ook Apple Buying Advice opgezet (zie “Nieuwe “Apple Buying Advice"-website door Josh Centers”, 21 februari 2022), die ik echt weer een keer moet bijwerken. Naast de kinderen moet ik ook een kleine boerderij onderhouden. Zoals Adam zou zeggen: ik houd een boel katten in de lucht.

Ik nader de 40, dus ik ben snel aan de beurt voor een midlife crisis. Maar in plaats van in het bed te springen van een vrouw die twintig jaar jonger is of een kleine sportauto te kopen, onderzoek ik mezelf en mijn leven. Hoe wil ik dat de rest van mijn leven eruit ziet? Wat motiveert en inspireert me? Wat geloof ik eigenlijk echt?

Eén ding dat ik me realiseerde is dat toen ik voor het eerst geobsedeerd raakte door het Apple-universum, ik niet Apple zelf fascinerend vond, maar de gemeenschap rond Apple en alle mensen die geweldige dingen bouwden in Apples speeltuin. Ontwikkelaars als AgileBits, Bare Bones Software, Marco Arment, de Omni Group, Pixelmator, Rogue Amoeba, Smile (nu TextExpander), en zoveel anderen die ik hier niet kan noemen, maakten de Apple ruimte voor mij speciaal.

Ik bewonder TextExpander al lang, zowel de productiviteitstool als het bedrijf. Ze sponsoren TidBITS al vele jaren en niet één keer hebben ze gevraagd naar conversiepercentages omdat hun marketingteam slim genoeg is om te begrijpen dat effectieve merkmarketing een kwestie van lange adem is. Als je Apple-gerelateerde media hebt gebruikt, heb je weleens gehoord van TextExpander en het is waarschijnlijk het eerste programma waaraan je denkt als je aan tekstuitbreiding denkt.

Toen Apple voor het eerst zijn eigen ingebouwde tekstuitbreidingsfunctie aankondigde, dacht ik: "O nee, Smile zit in de problemen. TextExpander staat op het punt gesherlockt te worden." Maar dat gebeurde niet. In plaats daarvan bleef het bedrijf groeien en had het genoeg vertrouwen om zich uitsluitend op TextExpander te richten. Recentelijk accepteerde het 41,4 miljoen dollar aan financiering via Summit Partners. De meeste andere techbedrijven vertragen en bevriezen het aannemen van personeel, zelfs Apple. Het feit dat TextExpander groeit en mensen aanneemt in onzekere economische omstandigheden bewijst de kracht van het bedrijf dat Philip Goward en Greg Scown hebben opgebouwd uit wat een eenvoudig hulpprogramma leek.

Nadat ik had gezien dat TextExpander die financiering had opgehaald, begon ik hun vacatures in de gaten te houden, omdat het erop leek dat ze op het punt stonden flink te groeien. Ik zag een vacature voor een bedrijfsjournalist, en in een opwelling (en met Adams zegen) nam ik contact op met TextExpander om ernaar te vragen. Binnen een week heb ik een gesprek gevoerd, een testproject afgerond, een laatste gesprek gevoerd en een aanbod gekregen. Ik kan nog steeds niet geloven hoe snel het ging.

Daarom zal het nummer van 14 november 2022 mijn laatste zijn als hoofdredacteur van TidBITS. Ik ga wat tijd uittrekken voor de boerderij en projecten die ik heb uitgesteld, zoals updates van boeken en “Apple Buying Advice”. Vervolgens, op 28 november 2022, word ik TextExpanders bedrijfsjournalist, waardoor ik verantwoordelijk zal zijn voor onder meer de inhoud van de TextExpander-blog.

Een van de dingen die me aantrokken in deze positie is dat TextExpander kwaliteit wil publiceren en niet de zoveelste SEO-molen van lage kwaliteit. Ik zal mijn jarenlange ervaring met TidBITS en Take Control inzetten om diepgaande toepassingsgerichte beschrijvingen te produceren voor TextExpander en ik hoop van de blog een bestemming te maken die lezers actief willen lezen.

Hoewel ik blij ben om aan dit nieuwe hoofdstuk van mijn carrière te beginnen, is dit een bitterzoet moment. Hannah was laatst in tranen toen de realiteit doordrong, want TidBITS is de hele tien jaar van ons huwelijk een hoeksteen van ons leven geweest. Maar ik zal niet helemaal verdwijnen: ik zal nog steeds rondhangen op de publieke SlackBITS, ik zal nog steeds bereikbaar zijn op mijn TidBITS-e-mailadres en ik zal blijven deelnemen aan TidBITS Talk. En ik weet zeker dat ik het niet zal kunnen laten om hier en daar een artikel bij te dragen.

Dank aan TextExpander voor hun vertrouwen in mij en deze nieuwe kans. Dank aan Adam en iedereen bij TidBITS om mij een kans te geven en zoveel jaren in dienst te houden. En dank aan jullie, de TidBITS-lezers die mijn werk al die jaren hebben gelezen en gesteund.

Ik realiseer me dat veel van jullie een Apple Store in de buurt hebben en je die mogelijk regelmatig bezoekt. Vanaf mijn woonplaats Ithaca, NY (waar een populaire bumper sticker-tekst is: ‘Centraal geïsoleerd’), is de dichtstbijzijnde Apple Store een uur rijden in Syracuse. De tweede Apple Store die in de buurt is, is bijna twee uur rijden in Rochester. Naast de afstand tot de winkel is er ook nog mijn wens om niet teveel binnen te zijn met verschillende mensen vanwege COVID-zorgen (die werd bewezen tijdens onze ongelukkige reis naar Griekenland), dus ben ik niet meer in een Apple Store geweest sinds het begin van de pandemie. Maar Tonya en ik waren vorig weekend in Rochester voor een cross-country race en hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om even langs de Apple Eastview winkel te gaan om de verschillende producten te bekijken die we nog niet eerder in het echt hadden gezien.

We waren niet onmiddellijk van plan iets te kopen maar ik wilde graag een aantal recent (en niet zo recent) uitgebrachte artikelen in mijn handenden voelen. Hier zijn mijn eerste indrukken en sommigen daarvan hebben mijn eerdere meningen veranderd.

Apple Watch Ultra

De belangrijkste reden voor de Apple Store bezoek was de Apple Watch Ultra. Ik wist dat die flink groter was dan de 40mm Apple Watch Series 5 die ik tegenwoordig draag en wist niet hoe het zou aanvoelen om mijn pols (zie “Apple Watch Series 8 en Apple Watch Ultra hebben meer gezondheids-, veiligheids- en connectiviteitsfuncties,” 7 september 2022). Na het omdoen is mijn eerste reactie dat de Ultra inderdaad groter is maar niet lomp. Zowel gewicht als dikte waren geen probleem.

Niettemin, toen Tonya de Ultra probeerde, zag het er absurd uit om haar veel dunnere pols. Ze kon een vinger tussen de ruimte plaatsen waar de Ultra uistak over het platte deel van haar pols.

De polsbandjes waren een nog groter probleem. Apple verkoopt drie bandjes voor de Apple Watch Ultra: de Ocean Band, de Alpine Loop en de Trail Loop. De Ocean Band en de Alpine Loop waren onhandig om te doen en af te stellen. Maar de Trail Loops oneindige afstel-mogelijkheden en de haak-en-lus-bevestiging gaven een veel beter resultaat. Ik weet zeker dat je kunt wennen aan de andere twee armbanden maar ik vond ze niet prettig.

Tenzij je weet dat je een brede pols hebt raad ik je sterk aan om naar een Apple Store te gaan om de Apple Watch Ultra te passen, met de verschillende horlogebandjes, voordat je besluit om er een te kopen. Apple heeft alle vorige modellen van de Apple Watch bruikbaar gemaakt voor mensen met verschillende maten, maar de Ultra gaat niet iedereen passen.

En nee, ik heb er zelf geen gekocht. Ik zou hem wel overwegen als ik om een of andere reden mijn Apple Watch Series 5 of mijn Garmin Forerunner 645 zou moeten vervangen maar met de extra levensduur van de batterij die Low Power Mode gaat opleveren kan dat nog wel twee jaar duren (zie “De energiebesparingsmodus van watchOS 9 kan de levensduur van oudere Apple Watch verlengen,” 10 oktober 2022).

MagSafe protefeuille

Nadat ik een nieuwe iPhone 14 Pro had gekocht ben ik op zoek gegaan naar portefeuillehoezen (zie “Drie portemonnee-hoezen: Bellroy, Encased en Smartish,” 26 september 2022). De speciale Smartish Wallet Slayer Vol. 1-hoes waar ik op uitkwamt bevalt prima; er passen met gemak drie of vier betaalkaarten in. Naast die kaarten kan er ook wat kleingeld in, maar omdat ik eigenlijk geen geld meer gebruik heb ik er voor gekozen om een paar briefjes van twintig dollar in de portefeuile te stoppen. Verder werken de knoppen beter dan die van de iPhone 13 Pro hoes van Bellroy. Het enige puntje van kritiek dat ik kan bedenken is dat de hoes een beetje plastic-achtig aanvoelt en toont. Nou is hij ook van plastic, dus dat is geen groot probleem maar ik was wel gecharmeerd van de uitstraling van het leer van de Bellroy hoes en zijn gladde buitenkant.

Dat betekent niet dat ik niet meer kijk wat er verder nog gebeurt op het gebied van portefeuillehoezen, dus was ik wel benieuwd hoe de Leren kaarthouder met MagSafe voor iPhone van Apple zich houdt, zeker als hij gecombineerd wordt met de Leren hoesje met MagSafe voor iPhone 14 Pro van Apple. Door de ontwerpfouten in de Encased iPhone 14 Pro Clearback Case met TPU Wallet kon ik niet vaststellen of ik enthousiast kon raken over een MagSafe-portefeuille, en ik nam aan dat een MagSafe-portefeuille van Apple wellicht wel doordacht zou zijn.

Maar als ik heel eerlijk ben, vind ik het drie keer niks. Het lijkt alsof de magneet wat beter werkt met een kale iPhone 14 Pro maar zeker als ik mijn iPhone in de Leren hoes voor iPhone 14 Pro stopte, voelde de houdkraccht van de magneet ondermaats. Niet zo erg dat ik bang was dat hij er uit zou vallen, of los zou laten als ik de iPhone uit mijn zak haal maar wel genoeg om er continue mee bezig te zijn als ie in mijn broekzak zit. Voortdurend. En dat ziet er natuurlijk niet uit.

Wellicht probeer ik nog wel eens een andere betaalbare MagSafe portefeuillehoes, maar Apple rekent 59 dollar voor zowel de portefeuille als voor de hoes en ik ben niet van plan om 118 dollar uit te geven, alleen maar om te proberen of ik bij langdurig gebruik de combinatie wel handig vind. Ook al omdat de speciale Smartish-hoes slechts $ 39,99 kostte.

iPad aanbod

Ik ben geen fervent gebruiker van iPads, buiten het kijken naar video's als ik ziek in bed lig - volstaan mijn iPhone, Macs, HomePods en Apple TV voor al mijn digitale behoeften. Mijn huidige iPad is een oude 10.5-inch iPad Pro, en ik gebruik die tegenwoordig nog minder dan ik al deed omdat mijn Smart Keyboard de geest heeft gegeven. Bovendien is de batterij zo zwak dat 'ie meestal weer opgeladen moet worden als ik 'm eindelijk wil gebruiken. Dus eigenlijk ben ik wel in de markt voor een nieuwe iPad maar er niet heel op gebrand om er een te kopen. Met dat in het achterhoofd heb ik eens naar het huidige aanbod van iPads gekeken en dit zijn mijn indrukken:

• Negende generatie iPad: Ik prefereer het huidige industriële ontwerp met de rechte randen boven het uiterlijk van deze iPad, en het zou fijn zijn als ik er Stage Manager op kon uitproberen. Maar de prijs van $ 329 is wel erg aantrekkelijk, ik heb al een eerste generatie Apple Pencil die ik maar af en toe gebruik en hij is compatibel met het Smart Keyboard waar ik op gesteld was.
• Tiende generatie iPad: Ik was wel gecharmeerd van de kleuren van de nieuwe, 449 dollar kostende, iPad en van het rechthoekige industriëe ontwerp. Bovendien zou die werken met mijn eerste generatie Apple Pencil, hoewel je daar dan wel een dongel bij nodig hebt. Maar hij kost 120 dollar meer, ondersteunt nog steeds geen Stage Manager en ik was niet onder de indruk van het Magic Keyboard Folio.
• Zesde-generatie iPad mini: Als fan van kleine iPhones heb ik de iPad mini van $ 499 voorheen afgedaan als vergelijkbaar met de forse iPhone Pro Max-modellen, die ik te groot vind. In levende lijve was ik echter wel gecharmeerd van de iPad mini, zeker als apparaat om boeken te lezen en het web te browsen. De iPad mini heeft een rechthoekig ontwerp en is compatibel met de tweede-generatie Apple Pencil. Ik ben niet van plan om een iPad mini te kopen, ik kan prima lezen op mijn iPhone 14 Pro, maar de iPad mini beviel me wel.
• Vijfde-generatie iPad Air: Deze en alle andere iPads houden vast aan het rechthoekige ontwerp en daarbij is de magnetische oplaadmethode van de tweede-generatie Apple Pencil veel eleganter. Omdat ik de Apple Pencil maar een paar keer per jaar gebruik, kan ik de aankoop van een nieuwe moeilijk verantwoorden en de iPad Air is met $ 599 al duur genoeg.
• Vierde-generatie 11-inch iPad Pro: Zonder een zakelijke rechtvaardiging om $ 799 uit te geven (zo’n $ 200 meer dan voor de vergelijkbare iPad Air), zie ik geen reden om de 11-inch iPad Pro te kopen. Als je in je werk kunt profiteren van het vermogen van de iPad Pro, dan kun je die uitgave misschien verantwoorden.
• Zesde-generatie 12,9-inch iPad Pro: Ik had nog nooit een 12,9-inch iPad Pro in mijn handen gehad en ik was dan ook verbaasd hoe groot en onpraktisch die aanvoelde. Ik kon me voorstellen de iPad met een toetsenbord te gebruiken en als een laptop met een aanraakscherm te behandelen, maar niet als iets wat ik in mijn hand zou houden. Voor de prijs van $ 1099, dat is exclusief toetsenbord en Apple Pencil, is het echt alleen iets voor iemand die het grote scherm en het vermogen echt nodig heeft.

Nadat ik alle huidige iPads en toetsenborden (zie verderop) bekeken had, kon ik niet het enthousiasme opbrengen om iets te kopen en ik ben dan ook van plan om bij mijn oude 10,5-inch iPad Pro te blijven totdat die uit ermee ophoudt. Sorry, Stage Manager.

iPad-toetsenborden

Zoals ik al liet zien, was ik wel tevreden over het Smart Keyboard dat ik jaren geleden samen met mijn 10,5-inch iPad Pro aanschafte. Doordat het niet teveel gewicht toevoegde, kon ik het standaard aan de iPad bevestigd houden om het scherm te beschermen, de iPad minder snel uit mijn handen te laten glijden en in een handomdraai te kunnen typen. Omdat het toetsenbord opvouwt, zijn de toetsen alleen zichtbaar als je het gebruikt. Als het dicht is om het scherm te beschermen, voelt de buitenkant enigszins rubberachtig aan. Als je het terugklapt om de iPad normaal te gebruiken, zonder het toetsenbord te verwijderen, is de binnenkant van zacht materiaal gemaakt. Er is geen bescherming voor de achterkant, maar daar heb ik nooit problemen mee gehad. Het enige probleem met mijn Smart Keyboard is dat het zonder aanleiding plotseling niet meer werkte, het werd niet intensief gebruikt of slecht behandeld.

Als ik een andere iPad zou kopen, heb ik een toetsenbord nodig. De negende-generatie iPad is het enige model op het moment dat het Smart Keyboard van $ 159 ondersteunt. Daarom wilde ik de andere toetsenborden bekijken, het Magic Keyboard, Smart Keyboard Folio en Magic Keyboard Folio, die ik geen van alle nog in levende lijve had gezien.

• Magic Keyboard: Hoewel het Magic Keyboard van $ 299 voor de iPad Air en $ 349 voor de iPad Pro als een hoes met toetsenbord en trackpad kan functioneren, kun je het toetsenbord niet terugklappen om het uit de weg te hebben en de iPad alleen te gebruiken. In plaats daarvan moet je eigenlijk de iPad uit de hoes halen, wat betekent dat je steeds moet onthouden waar je het toetsenbord hebt gelaten in plaats van dat je het altijd bij de hand hebt, zoals een Smart Keyboard. Het is alsof het Magic Keyboard werd ontworpen voor mensen die de iPad regelmatig als laptop willen gebruiken, zo iemand ben ik niet.
• Smart Keyboard Folio: Net als het Smart Keyboard heeft het Smart Keyboard Folio van $ 179 voor de iPad Air en $ 199 voor de iPad Pro alleen een toetsenbord en geen trackpad, maar door een schelpvormig ontwerp beschermt het de voor- en achterkant van de iPad. Jammer genoeg is het extra gewicht van de achterkant vervelend als het de hele tijd bevestigd is en daarbij liggen de toetsen van het toetsenbord bloot (hoewel inactief) als het toetsenbord weggeklapt is. Ik zou het waarschijnlijk alleen aankoppelen als ik ga typen, maar het lijkt me wel vervelend als je moet gaan zoeken waar je het gelaten hebt.
• Magic Keyboard Folio: Het nieuwe Magic Keyboard Folio van $ 249, een beschermhoes met toetsenbord en touchpad, werkt alleen met de tiende-generatie iPad en het scherm van de iPad is beschermd als je het toetsenbord dichtvouwt. Er is een aparte hoes voor de achterkant dat je magnetisch aan de rug van de iPad vastklikt, met daaraan een uitvouwbare steun. Het geheel voelt zwaar en onhandig, ik kan me niet voorstellen dat ik 'm de hele tijd om de iPad zou laten zitten, wat ik wel deed met het Smart Keyboard. Waarschijnlijk is het handiger het toetsenbord helemaal weg te laten voor gewoon gebruik. Of je haalt alleen de achterkant-hoes-met-steun eraf, ik ben zelf voorzichtiger met het scherm van de iPad dan met de achterkant. Je kunt het toetsenbord echter ook omdraaien, maar wel aan de iPad verbonden laten en de steun aan de achterkant blijven gebruiken. In deze oriëntatie zijn de toetsen verborgen als ze naar achteren weggeklapt zijn. Zonder het toetsenbord eerst om te draaien zouden de toetsen aan de achterkant zichtbaar (maar inactief) zijn.

Over het geheel genomen was ik niet onder de indruk van de prijs-kwaliteitverhouding van Apple's nieuwste toetsenborden voor de iPad, vergeleken met het originele Smart Keyboard. Als ik vandaag iets zou moeten kopen bij Apple, zou ik waarschijnlijk voor de negende-generatie iPad gaan met een Smart Keyboard. Ze krijg je de goedkoopste combinatie voor iPad met toetsenbord. Of ik zou de overstap maken naar de Logitech Combo Touch.

De 24-inch iMac

Daarna kwam ik bij de 24-inch iMac. Hij is al sinds april 2021 te koop, maar ik had nog niet eerder de kans om er live mee te spelen. (Ik heb er wel over geschreven: “Apple komt met nieuwe 24-inch M1-iMac in lentekleuren,” 20 april 2021). Toen hij op de markt kwam, ging ik er lang vanuit dat dit voor thuis een aantrekkelijke machine was, maar dat Apple snel een iMac met een groter scherm zou uitbrengen. Ik had hem daarom eigenlijk afgeschreven als Mac voor professionals die een redelijke hoeveelheid schermruimte nodig hebben.

Maar na deze 24-inch iMac live van dichtbij gezien te hebben met zijn 4,5K Retina-monitor, moet ik toch terugkomen op mijn eerdere oordeel over zijn mogelijkheden voor professionals. Het beeldscherm is ontzettend mooi, en hoewel zijn standaard resolutie van 2240 bij 1260 pixels nog niet zo groot is die op mijn 27-inch iMac (2560 bij 1440 pixels), moet ik toegeven dat het verschil in pixels (320 in de breedte en 180 in de hoogte) mij nauwelijks opviel. Bovendien is de standaard resolutie op dit scherm gedowngradet van zijn eigen 4480 bij 2520 pixels. Het schalen hiervan naar de 2560 bij 1440 die ik op mijn 27-inch scherm gebruik, lijkt mij daarom geen enkel probleem. Mijn gezichtsvermogen met bril is redelijk, maar niet fantastisch, toch zie ik mezelf wel werken met twee schermen naast elkaar op zo'n fijne resolutie.

Als professional vind ik twee grote schermen noodzakelijk om productief te kunnen werken, dus ik ben zeker teleurgesteld in Apple's keuze om geen bijpassende 24-inch monitor meer te maken. Mogelijk is er een 4K-scherm te vinden van een andere fabrikant die de schermgrootte en resolutie van de 24-inch iMac evenaart, maar dat mag de lezer zelf uitzoeken. Toch zou ik serieus overwegen om mijn 27-inch Mac te vervangen door de 24-inch iMac, zeker als Apple die ooit van een M2-chip voorziet. (Zie “Welke Mac zal voor jou de 27-iMac vervangen?,” 12 maart 2022).

Studio Display

Hoewel ik verbaasd was hoe mooi ik de 24-inch iMac vond, was het Studio Display daarentegen wel aardig. En begrijp me goed, met de Studio Display was op zich helemaal niets mis, behalve dan de prijs: hij kost $ 1599 of $ 1999 (als ik de standaard erbij neem, waarmee je hoogte en hoek van het scherm kunt aanpassen). En het scherm is erg mooi, maar eerlijk gezegd niet mooier dan dat van de 27-inch iMacs die ik al sinds 2014 gebruik. Fysiek is het een 27-inch 5K Retina display, vergelijkbaar met mijn oude iMacs. De standaard resolutie is dezelfde 2560 bij 1440 pixels waar ik iedere dag mee werk. Maar naast een verbeterde webcam (die problemen had: heeft Apple die al opgelost?), verwacht ik niet dat deze Studio Display mijn Mac-beleving sterk zou verbeteren.

Maar het grootste probleem is de prijs, die mij zwaar op de maag ligt, zeker als je weet dat de indrukwekkende 24-inch iMac een instapprijs van $ 1299 heeft. Zelfs het opgevoerde model dat ik zou willen kost maximaal $ 2099, dat is maar $ 100 meer dan het Studio Display-beeldscherm dat ik waarschijnlijk zou bestellen.

De 14-inch en 16-inch MacBook Pro

Een andere benadering bij het vervangen van mijn 27-inch iMac zou de aankoop van een van Apple's laptops zijn, gecombineerd met een Studio Display of andere grote monitor. Ik heb al een MacBook Air met M1-chip die ik heel fijn vind, en Tonya heeft laatst een upgrade gedaan van haar 2016 MacBook Pro uit 2016 naar een MacBook Air met M1-chip die zelfs nóg flitsender presteert dan die van mij. Maar met beide loop ik er tegenaan dat ze alleen twee beeldschermen kunnen aansturen als ik werk met een tragere usb-oplossing via DisplayLink.

De 14-inch en de 16-inch MacBook Pro daarentegen kunnen twee beeldschermen aansturen naast het ingebouwde scherm. Dit maakt het mogelijk om mijn 27-inch iMac en 27-inch Thunderbolt Display te vervangen door een MacBook Pro en twee externe beeldschermen. Dus ik had best interesse in die nieuwe MacBook Pro's.

Ik schrok van de grootte van de 16-inch MacBook Pro. Ik ben nooit dol geweest op grote laptops en deze was enorm. Deze afmeting heeft ongetwijfeld z'n fans, maar het voelt gewoon te groot voor mijn lichaam: ik gebruik laptops doorgaans op schoot. Als je het apparaat zou willen gebruiken als een draagbare Mac die voornamelijk op je bureau staat, dan zou het waarschijnlijk prima zijn.

De 14-inch MacBook Pro voelde echter geweldig. Hij was iets groter en beduidend zwaarder dan de MacBook Air, maar ik vond de afgeronde hoeken wel prettig. Ik heb de scherpe randen op al die MacBook-modellen van de laatste jaren altijd minder fijn gevonden; op de 14-inch MacBook Pro voelde alleen de binnenkant van de onderste helft scherp en oncomfortabel. Ik denk niet dat ik ooit een laptop als voornaamste machine zal gebruiken in plaats van naast een desktop-machine, maar met de 14-inch MacBook Pro is dat niet meer onmogelijk.

De reis

Je denkt al snel dat je alles over een tech-product kunt leren via internet en om heel eerlijk te zijn, dacht ik dat ik deze producten goed en volledig had omschreven, gebaseerd op de specificaties en informatie die Apple beschikbaar maakt. Tijdens deze reis bleek echter hoe belangrijk het is om iets dat je van plan bent te kopen ook daadwerkelijk in je handen te houden voordat je je keuze maakt. Zo was ik verbaasd hoezeer de iPad-toetsenborden me tegenstonden en hoezeer ik onder de indruk was van de 24-inch iMac. En natuurlijk kun je ieder product binnen 14 dagen naar Apple terugsturen en het hele aankoopbedrag terugkrijgen zonder dat er vragen gesteld worden, maar als er een Apple Store of een onafhankelijke Apple Premium reseller in de buurt is, dan is een fysiek bezoekje waarschijnlijk gemakkelijker.