Apple laat je de M2-MacBook Air met geheel nieuw design vanaf nu bestellen met ingang van 8 juli 2022 om 5:00 PDT. De eerste zending zal de winkels op 15 juli 2022 bereiken. (Voor meer informatie over nieuwe Apple-producten, zie “Apple onthult M2-MacBook Air en vernieuwde 13 inch-MacBook Pro,” 6 juni 2022). Helaas lees ik op Apples website dat nieuwe verzenddatums al naar midden-augustus verschoven zijn.

De M2-MacBook Air is verkrijgbaar in twee basis-configuraties. De ene is een model met een 8-core CPU en een 8-core GPU, met 8 GB gedeeld geheugen en 256 GB opslag voor $ 1199. De ander is een model met een 8-core CPU en een 10-core GPU, met 8 GB geheugen en 512 GB opslag voor$ 1499. Als je de verbeteringen van dit M2-model niet nodig hebt en wat geld wil besparen, koop dan de M1-MacBook Air uit 2020. Deze begint bij $ 999 voor een 8-core CPU en een 7-core GPU, met 8 GB geheugen en 256 GB opslag.

Hoewel deze M2-MacBook Air erg indrukwekkend klinkt, raad ik degene die met processor-intensieve taken aan de gang wil aan om nog even te wachten tot na de eerste recensies. In een artikel is gemeld, dat de geüpdatete M2-MacBook Pro (13-inch) last zou hebben van gesmoorde prestaties bij oververhitting, met name bij het exporteren van 8K beeldmateriaal (één van de meest processor-intensieve taken op een Mac). Deze thermal throttling vindt plaats als de CPU-temperatuur zo hoog wordt dat de CPU met opzet afremt om de temperatuur te laten zakken. De 13-inch MacBook Pro heeft een ingebouwde ventilator, dus hij zou beter tegen oververhitting moeten kunnen dan de M2-MacBook Air zonder fan. Bij dit throttling-geval zijn twee vragen relevant. Ten eerste: zou het plaatsvinden bij iedere M2-MacBook Pro met 13-inch scherm, of gebeurde het alleen op dit specifieke exemplaar? Ten tweede: zou het ook plaatsvinden bij wat gematigder gebruik op een dergelijk instapmodel?

Apple heeft publieke bèta's van macOS 13 Ventura, iOS 16, iPadOS 16, watchOS 9, tvOS 16 en HomePod Software 16 uitgegeven zodat je die nu kunt testen om de nieuwe functies te proberen zoals Toegangsscherm aanpassen en Stage Manager (onthoud dat voor de iPad dit alleen beschikbaar is op de M1-modellen; zie “De werkelijke systeemvereisten van Apples besturingssystemen uit 2022,” 9 juni 2022).

Hoewel Apple deze bèta's voor iedereen beschikbaar stelt, is het onverstandig om die te installeren op het apparaat waar je dagelijks gebruikt van maakt. Apple heeft het ontwikkelingsproces verbetert waardoor zelfs de eerste versies van bèta's stabieler zijn dan in het verleden. Maar je vindt gegarandeerd fouten, incompatibiliteiten en kan zelfs tegen data-corruptie aanlopen.

Niet alleen moet je deze bèta's beperken tot speciale test-apparaten maar wij bevelen zelfs aan om deze bèta's niet te kopelen aan je hoofd iCloud account, voor het geval dat een of andere fout stroomopwaarts problemen oplevert. Zo zou je niet willen dat een krakkemikkige Foto's-bèta al je aangepaste albums verwijdert. Hoewel we altijd aanbevelen om een reservekopie te maken voordat je een nieuwe versie van een besturingssysteem installeert, bevelen we aan om de bèta-versies alleen te installeren op apparaten waar je à la minute alles op kan verwijderen zonder data-verlies.

Behalve als je een ontwikkelaar bent voor watchOS, bevelen wij aan om de watchOS-bèta's te vermijden. Terwijl Macs, iPhones, iPads en zelfs Apple TV’s methodes geven voor herstel van een corrupte installatie, ontbreekt dit bij de Apple Watch. Wanneer je met bepaalde problemen komt te zitten, moet je hulp vragen van Apple om je Apple watch weer te herstellen.

Als je daarnaast de HomePod Software 16-bèta wilt proberen, moet je er rekening mee houden dat het alleen de HomePod mini ondersteunt en niet de originele HomePod. Raak niet in paniek als je nog steeds een volledige grootte HomePod gebruikt, een officiele uitgave van de software daarvoor staat gepland voor later dit jaar.

Om één of meer bèta's te testen, ga naar Apples publieke bèta-pagina, kies je besturingssysteem en volg de instructies. Normaal houdt dit dat je een speciaal profiel installeert op je apparaat en een besturingssysteem-update uitvoert via Software-update.

Tenslotte, onthoudt dat de belangrijkste reden voor het testen van publieke bèta's is om fouten te melden. Volg daarvoor David Shayer’s advies in “Hoe meld je bugs aan Apple zodat ze worden opgelost” (17 juni 2020).

Ik hoop dat ik niet de enige ben die Voorvertoning gebruikt voor veel grafische bewerkingen. Zoals Josh Centers en ik beschreven hebben in Take Control of Preview, is de app verrassend krachtig als het gaat om specifieke delen selecteren van schermafbeeldingen, de grootte van afbeeldingen aanpassen, aantekeningen toevoegen of zelfs het bewerken van individuele pixels. (Ik kopieer bijvoorbeeld vaak een rechthoek van de achtergrondkleur van een schermafbeelding en plak het over iets dat ik wil 'verwijderen'.)

Helaas is het selecteren van specifieke delen van een afbeelding, misschien wel datgene wat ik het meeste doe in Voorvertoning, moeilijker geworden in Monterey. Dit komt door de toevoeging van Livetekst. Voorvertoning denkt soms dat ik tekst in de afbeelding wil selecteren, in plaats van een rechthoek vergroten of verkleinen. Hinderlijk genoeg is dit niet echt voorspelbaar - het gebeurt soms bij een bepaalde schermafbeelding op een bepaald moment maar op een later moment dan weer niet. Daarnaast lijkt het de laatste tijd minder vaak voor te komen, wellicht omdat Apple de logica achter het selecteren verbetert.

Als jij ook soms een tekstselectie krijgt in plaats van een rechthoekige selectie, heb ik een tip voor je. Pas de grootte van het venster aan zodat je de rand van de afbeelding kunt zien aan de kant waar je de selectierechthoek wil vastpakken. Benader de selectierechthoek dan vanaf die rand zodat macOS ziet dat je buiten het tekstgebied aan het bewerken bent.

Als die truc niet werkt, is er een manier om Voorvertoning weer 'terug te brengen' naar normaal gedrag. Daarvoor moet je Livetekst geheel uitschakelen maar ondanks dat ik denk dat het herkennen van tekst in afbeeldingen erg cool is, gebruik het bijna nooit en wil ik wel vaak specifieke delen van afbeeldingen in Voorvertoning selecteren.

Ik zag pas dat het mogelijk was om Livetekst uit te schakelen toen ik het Taal & Regio venster van Systeemvoorkeuren opende om een andere reden. Maar toen zag ik opeens een aankruisvak met het label “Selecteer tekst in afbeeldingen”. Daar het kruisje weghalen zorgde ervoor dat ik altijd de selectiehoeken in Voorvertoning kon selecteren.

Toen ik dit artikel begon te schrijven was ik behoorlijk trots op mezelf dat ik dit wonderlijk verstopte aankruisvak gevonden had maar mijn enthousiasme werd minder doordat ik niet in staat was om te bepalen waardoor het selectieprobleem nou precies ontstond. Veel mensen hebben er waarschijnlijk geen probleem mee dat ze tekst selecteren in plaats van rechthoeken, maar indien wel, hoop ik dat je hiermee geholpen bent.

Apple heeft een nieuwe Isolatiemodus aangekondigd die later dit jaar in iOS, iPadOS en macOS beschikbaar zal zijn ter bescherming tegen pogingen om de apparaten van specifiek uitgekozen activisten, demonstranten, journalisten en politici te infiltreren met behulp van spyware op overheidsniveau. Het is de nieuwste maatregel van Apple in het kader van de aanzienlijke inspanningen van het bedrijf om de apparaten van Apple-gebruikers te beschermen tegen compromittering en het kopiëren van gegevens zonder medeweten of toestemming van de gebruiker.

De Isolatiemodus is gericht op de belangrijkste zwakke punten in altijd verbonden apparaten die verbinding kunnen maken met willekeurige servers over de hele wereld en die bereikbaar zijn via Apple-diensten, zoals Berichten en FaceTime.

Als de Isolatiemodus is ingeschakeld, kan je alleen maar afbeeldingen en tekst ontvangen via iMessage en mms. Alle andere documenttypen worden geblokkeerd. Berichten zal ook geen voorbeschouwing van koppelingen meer geven, en er worden nog andere, nog niet bekendgemaakte maatregelen genomen. Bovendien blokkeren FaceTime en andere Apple-diensten die willekeurige inkomende uitnodigingen en verzoeken kunnen ontvangen, iedereen naar wie je niet al eerder zelf een oproep of verzoek hebt gestuurd. (De blokkering lijkt niet iedereen te dekken met wie je eerder hebt gesproken, alleen je uitgaande berichtencommunicaties. Anders zou, bijvoorbeeld, iemand die in het verleden, als dekmantel voor een toekomstige hack, een keertje contact met je gemaakt had, nu worden toegestaan.)

Deze wijzigingen zouden bescherming hebben geboden tegen de recentste ernstige aanval op Apple-apparaten (een zero-day-fout, eentje die in het wild werd misbruikt voordat Apple ervan wist) die kwam via kwaadaardig opgestelde pdf's die de toevoeging van Apple in 2020 van zandbak-beveiliging aan Berichten omzeilden. (Zie “BlastDoor verstevigt de beveiliging van iMessage tegen malware-aanvallen”, 4 februari 2021.)

Apple zegt dat de Isolatiemodus ook voorkomt dat browsers bepaalde "complexe webtechnologieën" uitvoeren, een reactie op eerdere aanvallen en zorgen over waarschijnlijke toekomstige vectoren. Gebruikers kunnen ervoor kiezen om sites aan een vertrouwde lijst toe te voegen. In de Isolatiemodus worden bedrade verbindingen geblokkeerd als een iPhone is vergrendeld. Apple heeft iPads niet genoemd.

De Isolatiemodus blokkeert ook de installatie van configuratieprofielen, waarvan sommige aanvallers gebruik hebben gemaakt om alle gegevens te onderscheppen die een apparaat binnenkomen en verlaten. Apparaten in de Isolatiemodus kunnen ook niet worden geregistreerd voor mobiel apparaatbeheer, waarmee een ander bekend probleem wordt weggenomen.

Apple heeft Isolatiemodus gericht op gebruikers die te maken krijgen met een bekend risico, omdat het een deel van wat je kunt doen op je apparaten zal beperken. Maar dan nog zouden tientallen miljoenen Apple-gebruikers wereldwijd voordeel kunnen halen uit het inschakelen van Isolatiemodus.

Denk bijvoorbeeld aan Ruslands agressieve arrestaties van inwoners die niet patriottisch genoeg zijn in verband met zijn onuitgelokte invasie van Oekraïne. Plotseling hebben veel mensen in een land van bijna 150 miljoen reden om zich zorgen te maken over door de staat gesubsidieerde spyware. Ook in Amerika heeft de recente beslissing van het Hooggerechtshof om Roe v. Wade terug te draaien, gekoppeld aan het gedrag van de rechtshandhavers in abortuszaken in het verleden, ertoe geleid dat voorstanders van privacy zich zorgen maken dat de politie de sms-berichten en digitale activiteit in beslag zal nemen van zwangere mensen die medische zorg zoeken.

Naast Isolatiemodus heeft Apple ook een subsidie van 10 miljoen dollar aangekondigd aan het Dignity and Justice Fund, een subsidieorganisatie die deel uitmaakt van het New Venture Fund van de Ford Foundation. Met dit geld kunnen "benaderingen worden gefinancierd om spionagesoftware voor huurlingen te ontmaskeren en potentiële doelwitten te beschermen". Hierbij valt te denken aan voorlichting en bewustmaking, het verbeteren van de beveiliging van mensenrechtenorganisaties en het sturen van onderzoek naar spyware. Apple zegt dat het fonds zal worden bijgestaan door een commissie van mensenrechtentechnologen, afkomstig van groepen als Amnesty International en Citizen Lab. Ivan Krstić, hoofd beveiligingsengineering en -architectuur van Apple, zal ook zitting hebben in de commissie.

Isolatiemodus markeert zowel een evolutie als een escalatie in de strijd van Apple om een evenwicht te vinden tussen naleving van wettelijke overheidsmaatregelen en illegale, buitengerechtelijke en criminele pogingen om de beveiliging van iPhone, iPad en Mac binnen te dringen. Vorig jaar klaagde Apple een belangrijke leverancier van spyware voor de overheid, NSO Group, aan voor zijn vermeende rol bij het misbruiken van Apple-producten en -diensten. (Zie “Apple spant rechtzaak aan tegen spywarebedrijf NSO Group”, 24 november 2021.)

Niet alle potentiële toepassingen van spyware zijn ongepast. NSO Group en soortgelijke bedrijven beweren consequent dat hun producten in de eerste plaats worden gebruikt om terrorisme en mensenhandel te bestrijden. Er is echter geen bewijs dat wat Apple "huurlingen-spionagesoftware" noemt daarbij heeft geholpen, terwijl Pegasus van NSO Group naar verluidt is gebruikt om onder anderen journalisten in Mexico, politici in de Spaanse regio Catalonië en mensenrechtenactivisten in de Verenigde Arabische Emiraten als doelwit te gebruiken.

Toen Apple vorig jaar zijn rechtszaak tegen NSO Group aankondigde, zei het bedrijf dat het 10 miljoen dollar zou geven aan Citizen Lab en Amnesty Tech, onderdeel van Amnesty International, samen met eventuele schadevergoedingen als het bedrijf in zijn rechtszaak zou zegevieren. In deze nieuwe aankondiging wordt niet naar die schenking verwezen, hoewel hetzelfde bedrag wordt genoemd en wordt gezegd dat de schadevergoeding uit de rechtszaak deel zal uitmaken van de pot die het bedrijf doneert aan het New Venture Fund. Apple zou hier meer duidelijkheid moeten verschaffen: zijn dit afzonderlijke initiatieven, of is de eerdere subsidie in deze nieuwe aanpak opgegaan?

Isolatiemodus arriveert in iOS 16, iPadOS 16 en macOS 13 Ventura later dit jaar. Inschakelen lijkt slechts één tik, een bevestiging en een herstart te vereisen. Je kunt het met dezelfde eenvoud weer uitzetten.

Moet je Isolatiemodus inschakelen, zelfs als het onwaarschijnlijk is dat je het doelwit wordt van door de staat gesponsorde actoren? We vermoeden dat het voor bijna iedereen overkill zal zijn en snel frustrerend zal worden als je niet bezorgd bent over je persoonlijke veiligheid. Maar voor zover wij weten, kan het geen kwaad om het als test of voor tijdelijke bescherming in te schakelen.

We zullen zien hoe effectief Isolatiemodus in de echte wereld zal blijken te zijn, maar afgaande op de eerste beschrijving heeft Apple een nieuw hoogtepunt bereikt in zijn toewijding aan veiligheid in de ongelijke strijd tussen overheden en individuen.

De vloek van de moderne wereld is dat we voortdurend veroordeeld zijn om na te denken over batterijen. Waarom is de batterij van mijn iPhone al zo vroeg op de dag bijna leeg? Waarom heeft mijn Apple Watch gisteravond niet opgeladen? Zal er in het vliegtuig een stopcontact zijn voor mijn MacBook Air? En voor een steeds groter aantal van ons: heeft mijn elektrische auto wel genoeg autonomie voor die autorit? Ondanks deze mentale beslommeringen is het nog steeds mogelijk om op een ongelegen moment verrast te worden door een leeg apparaat, zoals ik onlangs ontdekte. Maar met een beetje planning en de juiste reserve-uitrusting kunnen dergelijke situaties worden vermeden.

Atletiekmeetings hebben voeding nodig

Een van mijn hobby's in de hardloopwereld is het leiden van baanmeetings voor de Finger Lakes Runners Club. Dat vereist het draaien van een vervelend Windows-programma met de naam HyTek Meet Manager, iets wat ik al lang doe in virtualisering met behulp van Parallels Desktop of VMware Fusion op de 2016 MacBook Pro van Tonya. De ergernis van het gebruik van Windows en Meet Manager buiten beschouwing gelaten, werkt deze methode al jaren goed.

(Mijn setup is eigenlijk nog fantastisch ongewoner. Voor timing gebruiken we een Time Machine, een apparaat voor wedstrijdtiming dat tientallen jaren geleden is gemaakt en een zeer nauwkeurige timer combineert met een klein lcd-scherm, een thermische printer en een toetsenbord - dat is waar we hieronder allemaal naar zitten te staren. Het ondersteunt zowel bedrade als draadloze duimschakelaars voor het registreren van de tijden van de lopers, kan automatisch een groot Raceclock scherm starten - het ding achter mijn hoofd - en, het allerbelangrijkste, kan resultaten naar Meet Manager sturen. Die verbinding begint als een seriële RS-232 verbinding op de Time Machine, wordt omgezet naar usb met eenKeyspan RS-232 naar usb-adapter, en maakt dan gebruik van een usb-a naar usb-c adapter voor de aansluiting op de Mac, waar het via de virtualiseringsomgeving verbinding maakt met Windows. Wanneer ik alles aangesloten heb, moet ik in Meet Manager aangeven dat de trackknopinterface werkt via seriële poort 3. Daarna drukken we de resultaten af met een Canon Pixma iP110 mobiele printer. Het blijft me verbazen dat het zelfs maar werkt.)

Alle hardware die we gebruiken, inclusief de MacBook Pro, Time Machine, Raceclock en Canon Pixma printer, werkt op batterijen, wat essentieel is voor buitenwedstrijden omdat er op veel banen geen stroom beschikbaar is op de plek waar we ons opstellen, op het middenveld vlakbij de finishlijn. Ik zorg er altijd voor dat alles opgeladen is voor de wedstrijd, want als er iets zonder stroom komt te zitten, moeten we ons haasten. Realistisch gezien hebben we voldoende back-upsystemen en ervaring om de uitval van een apparaat te kunnen opvangen, maar ideaal is het niet.

Je kunt je dus mijn paniek voorstellen toen twee weken geleden, halverwege de 800-meter race die het tweede onderdeel was van de vijf onderdelen tellende wedstrijd, mijn uitslagenmedewerker me vertelde dat de MacBook Pro zojuist had gewaarschuwd dat hij bijna geen stroom meer had en binnenkort zou uitschakelen als we hem niet aansloten. We hadden hem misschien 90 minuten gebruikt om late inschrijvingen en heat-wijzigingen af te handelen, maar dat was niets nieuws - ik vertrouw al jaren op deze MacBook Pro. Ik wist dat hij tot 100% was opgeladen voordat ik het huis verliet, maar ik had niet in de gaten hoe oud hij was. Vorig jaar werkte hij prima op de atletiekmeetings, maar die waren allebei erg kort vanwege de pandemie en het slechte weer waardoor mensen wegbleven, en zoals ik me plotseling realiseerde, was de batterij weer een jaar ouder en zwakker in ampère. (Ik weet dat het een beetje vergezocht is, maar ik kon niet aan de verleiding weerstaan om te verwijzen naar “Sixteen Tons” van Merle Travis.)

Ik kon niets anders meer doen dan de laptop dichtklappen en verder gaan zúnder. Ik besefte dat we geen resultaten meer uit de Time Machine konden halen of de resultaten voor de lopers konden uitprinten. Ik kon op geen enkele manier mijn auto op de baan krijgen, er er was weliswaar een stopcontact in een perscabine aan de atletiekbaan, maar ik had de usb-c adapter van de MacBook Pro niet eens meegenomen: ik was ervan uitgegaan dat we die ter plekke toch niet konden gebruiken. Zoals ik al eerder zei, hadden we veel ervaring, dus we konden de wedstrijd zonder pauze door laten lopen. Ondertussen hoopten we dat we de resultaten de volgende dag uit de Time Machine konden halen, of dat we ze konden overtypen vanaf de geprinte bonnetjes die bij elke race automatisch gemaakt werden. En deze hoop bleek inderdaad gegrond, dus eind goed al goed.

Beam meer stroom, Scotty!

Maar toch hield ik er een slecht gevoel aan over. Deze MacBook Pro zou een volgende trip duidelijk niet meer overleven, dus ik moest hier voor de volgende meeting, eind deze maand, een oplossing voor vinden. Ik dacht aan de volgende oplossingen:

• Een nieuwe batterij laten installeren: Voor $ 199 kan Apple een nieuwe batterij plaatsen in een MacBook Pro die buiten garantie verkeert. Maar is dat het waard, in een laptop die al zes jaar oud is? Een batterij-vervangingsset van iFixit kost maar $ 139,99 maar de installatie-instructies worden als moeilijk aangeduid en vergt 88 stappen om de machine uit elkaar te halen.
• Overstappen op een nieuwe Mac: Ik zou Meet Manager via Parallels Desktop kunnen draaien op Windows voor ARM, wat zou werken op mijn M1-MacBook Air uit 2020, die een veel langere batterijduur heeft. Deze optie heb ik nog niet uitgebreid getest, omdat ik er weinig vertrouwen in heb dat een oud programma als Meet Manager op Windows voor ARM goed gaat werken, en hetzelfde geldt voor de RS-232 naar usb-adapter van Keyspan en de printer-driver voor de Canon Pixma iP110. Ik zal die optie sowieso een keer moeten uitproberen, aangezien Intel-Macs achter de dodo aan gaan - maar tijd besteden aan Windows irriteert mij altijd enorm.
• Een pc-laptop kopen: FLRC zou een nieuwe pc-laptop aan kunnen kopen, die waarschijnlijk met ons systeem overweg kan, maar die aankoop lijkt wat overdreven, voor die zes keer per jaar dat we ermee werken. Anderzijds is er misschien wel iemand in de vereniging die een oude pc-laptop wil doneren, maar dan zijn we weer terug bij het probleem met de batterijduur.
• Een externe batterij kopen: Er zijn heel veel fabrikanten die externe batterijen met usb-c maken om laptops en andere usb-apparatuur te laden. Deze optie lijkt op het eerste gezicht aantrekkelijk, maar veel van de aanbevolen batterijen in overzichtsartikelen zijn niet meer leverbaar of - als ze nog wel verkocht worden - erg duur. Dit laatste geldt bijvoorbeeld voor deze modellen van Anker, die tussen de $ 100 en $ 200 kosten. Dat is niet heel erg, maar zeker niet goedkoop. Bovendien vind ik dit een te beperkte oplossing voor het bredere probleem van mobiele apparatuur die mogelijk uitvalt bij langer gebruik.

Geen van deze leek interessant genoeg, maar toen wees een vriend me op een andere categorie batterij - een krachtbron die bedoeld is als vervanging van een brandstof-generator. De duurste kunnen meer dan 20 kilo wegen, ettelijke duizenden dollars kosten en apparaten als grillplaten en airco's van stroom voorzien. Er zijn echter ook kleinere die interessanter zijn voor mijn doelen.

De grote naam op dit gebied lijkt Jackery te zijn, en ze leveren een apparaat met de naam Explorer 160, dat slechts $ 139,99 kost voor 167 wattuur aan energie met een stopcontact op wisselstroom, usb-c-poort, twee usb-a-poorten en een 12V-gelijkstroom-poort. Hij is redelijk licht - 1,8 kg, en dat is belangrijk gezien de hoeveelheid apparatuur die ik mee moet nemen. Het enige nadeel is dat de usb-c poort slechts 15 watt biedt, en dat is niet genoeg om mijn MacBook Pro te laden als hij in gebruik is. Ik zou de MacBook Pro met het wisselstroom-stopcontact kunnen verbinden, maar dat lijkt beperkend aangezien er een usb-c-poort is. De Explorer 300 kan 60 watt leveren via usb-c, maar de capaciteit van 293 wattuur maakt hem flink zwaarder en duurder: 3,22 kg en $ 299,99.

Toen bedacht ik dat ik me misschien meer moest richten op een producent die ervaring heeft met digitale apparaten. En toen zag de Anker 521 PowerHouse voor $ 249,99: deze biedt 256 wattuur, LiFePO₄-batterijen die een langere levensduur beloven, twee wisselstroom-stopcontacten, een 60 watt usb-c-poort, twee usb-a-poorten en een 12 V-autostopcontact [een 'sigarettenaansteker' - nvdv]. Maar die weegt dan weer 3,72 kilo. Er is echter ook een Anker 511 PowerHouse voor $ 199,99. Deze weegt slechts 0,86 kilo, en biedt 97 wattuur met een wisselstroom-stopcontact, een 45 watt usb-c-poort en twee 15 watt usb-a-poorten. Als je $ 50 meer uitgeeft biedt de Omnicharge Omni 20+ een wisselstroom-stopcontact, een 60 watt usb-c-poort, twee 18 watt usb-a-poorten en 10 watt Qi draadloos laden. Maar de batterij is maar 70 wattuur, wat ook weer wel het gewicht ten goede komt - slechts 0,64 kilo. Verleidelijk, maar duur.

Ik heb ook nog even in het afvoerputje van Chinese fabrikanten gekeken op Amazon, en daar vond ik eerst de ALLPOWERS Portable Charger voor $ 138. Deze biedt twee wisselstroom-stopcontacten, een 60 watt usb-c-poort, twee 15 watt usb-a-poorten en een gelijkstroom-aansluiting. Hij biedt 154 wattuur aan opslag, en het gewicht is of 'ongeveer 1,3 kilo' of 1,99 kilo - dat laatste volgens Amazon. Maar sommige recensies deden me de wenkbrauwen fronsen.

Maar toen vond ik de NECESPOW N90 en N150 Portable Power Stations, die beide LiFePO₄-batterijen hebben. De 910 g wegende N90, een krachtbron van 87 wattuur met een 45 watt usb-c-poort, twee usb-a-poorten en een wisselstroomuitgang, kost $ 85 — helaas passen in die wisselstroomuitgang alleen ongeaarde stekkers, waardoor de Raceclock er niet op aangesloten kan worden. De grotere N150 heeft een capaciteit van 161 wattuur, een wisselstroomaansluiting voor geaarde stekkers, een usb-c-poort van 65 watt, twee usb-a-poorten, en twee 12V-gelijkstroomaansluitingen. Met zijn 2,49 kilo is het niet bepaald een lichtgewicht en hij kost $ 110.

Na een aantal uren zoeken vond ik uiteindelijk de $ 89,99 kostende TECKNET Portable Power Station, een apparaat met een capaciteit van 155 wattuur ter grote van een drinkbus met een handvat die 1.7 kg weegt en een geaarde wisselstroomaansluiting heeft, alsmede een usb-c-poort van 45 watt en drie 18 watt usb-a-poorten. Dat leek me precies goed voor mijn noden, dus heb ik die maar besteld; tijdens de eerstvolgende wedstrijd zullen we zien hoe het apparaat het er in de echte wereld van af brengt. Als jij ook op zoek bent naar een dergelijke krachtbron, let dan goed op de specificaties - die variën namelijk enorm.

De batterij die ik al had

Toen ik het probleem van de krachtbronnen met mijn vriend besprak, bedacht ik me dat ik de geschikte batterij al die tijd in de auto had liggen! Met de bijbehorende laadkabel! Wel een beetje beschamend, maar ik deel het toch met jullie, omdat het wellicht ook voor anderen een zinvolle oplossing kan zijn.

Onze Subaru Outback heeft er een handje van om zijn accu leeg te trekken als er een deur niet helemaal goed dicht zit, waardoor er binnen een lampje dagen blijft branden (we gebruiken vooral onze Nissan Leaf omdat het een electrische auto is, maar die is niet groot genoeg om alle apparatuur mee te vervoeren die ik voor een atletiekwedstrijd nodig heb). Na jaren van hannesen met startkabels of ouderwetse, trage batterijladers had ik een 1200A Tacklife KP120 Jump Starter gekocht (het huidige model is zo te zien de 90 dollar kostende T8 Pro); dit is een 18 Ah-batterij waar je een auto met een lege accu in een paar seconden kunt starten. Het is een geweldig apparaat en ik heb hem met veel succes gebruikt voor zowel onze Outback als mijn Ford Powermaster 841 tractor uit 1959. Als hij niet gebruikt wordt, ligt-ie standaard in de Outback, voor het geval de accu het laat afweten als we van huis zijn of we iemand anders moeten helpen met starten.

De Tacklife startaccu heeft ook een usb-c-poort, twee usb-a-poorten en een gelijkstroomuitgang. Helaas levert de usb-c-poort slechts 15 watt (5 Volt bij 3 A), wat betekent dat hij de batterij van de MacBook Pro niet kan opladen als die ook draait - macOS meldt altijd “Niet aan het laden” als hij hier aan hangt. Met de MacBook Pro in slaapstand kon de startaccu de batterij van de MacBook Pro ongeveer half opladen voordat hij leeg was.

Dat is voor mij niet goed genoeg, dus vroeg ik me af of hij de snelheid waarmee mijn MacBook leeg loopt kon vertragen, iets dat ik niet lijk te kunnen aflezen uit de hulpprogramma's die ik kon vinden. (Zowel coconutBattery als iStat Menus monitoren stroomverbruik, maar niet op een manier waardoor ik een verschil kon zien als ik de startaccu aansloot.)

Daarom bedacht ik deze test, die ik, hoewel de foto anders suggereert, niet achter in de auto deed. Ik begon met de MacBook Pro op uitsluitend zijn eigen batterij. Ik draaide een uur lang een YouTube-video in Google Chrome, waarna de batterijlading was teruggelopen van 100% naar 56%. Daarna deed ik de test nog een keer, nu met de MacBook Pro aangesloten op de 15-watt Tacklife startaccu. Bij deze tweede test liep de lading van de MacBook Pro terug van 100% tot 91%, een significante verbetering. Aan het einde van de test liet de startaccu nog steeds drie LEDs lading zien, maar toen ik hem ging opladen gingen er wel twee knipperen; ik vermoed dus dat hij één-derde van zijn lading kwijt was. Ik durf niet te beweren dat deze startaccu voldoende zou zijn geweest om de MacBook Pro tijdens de meeting te kunnen blijven gebruiken, maar het zou in elk geval geholpen hebben.

Met een beetje geluk draait de MacBook Pro op de eerstvolgende wedstrijd op de TECKNET-krachtbron, samen met alle andere batterijapparaten die toevallig net leeg zijn. Maar ik weet nu in elk geval dat de Tacklife startaccu ook gebruikt kan worden als het nodig is.

Als jij behoefte denkt te hebben aan een startaccu voor je auto, of om batterijapparaten onderweg op te laden, kan ik een apparaat als de Tacklife startaccu van harte aanbevelen. Zorg er alleen wel voor dat je de juiste kabels bij je hebt — ik heb een Lightningkabel toegevoegd aan de standaard bijgeleverde usb-c- en micro-usb-kabels.