Twee weken na het uitbrengen van iOS 15.4, macOS 12.3 Monterey en de rest, heeft Apple kleine updates uitgebracht voor al zijn huidige besturingssystemen om bugs te verhelpen en beveiligingsproblemen te elimineren. (Zie “Nieuwe updates van Apple: iOS 15.4, iPadOS 15.4, macOS 12.3 Monterey, watchOS 8.5, tvOS 15.4, en HomePod Software 15.4”, 14 maart 2022.)

iOS 15.4.1 en iPadOS 15.4.1

In iOS 15.4.1 (266,6 MB op een iPhone 11 Pro) en iPadOS 15.4.1 (181,5 MB op een iPad van de achtste generatie) zijn bugs verholpen die zijn geïntroduceerd in iOS 15.4 en iPadOS 15.4, met als opvallendste een vervelende batterijleegloop die ik en andere TidBITS-lezers hebben ervaren. De updates verhelpen ook toegankelijkheidsproblemen met niet-reagerende braillelezers en hoortoestellen die de verbinding met sommige apps van derden verliezen.

Minstens zo belangrijk is dat deze updates een actief misbruikt beveiligingsprobleem oplossen waardoor aanvallers code konden uitvoeren met kernelprivileges. Als je iOS 15.4 of iPadOS 15.4 gebruikt, moet je deze updates meteen installeren.

macOS 12.3.1 Monterey

De update voor macOS 12.3.1 (1,34 GB) lost ook een aantal hardwarespecifieke bugs op die in macOS 12.3 zijn geïntroduceerd, waaronder problemen met de installatie van 12.3 op recente MacBook Pro-modellen, weergaveproblemen met sommige Mac mini-modellen van 2018 en bluetooth-verbindingsproblemen met Beats-hoofdtelefoons.

In macOS 12.3.1 zijn twee beveiligingsfouten opgelost: de eerder genoemde bug in willekeurige code en een exploit in het grafische stuurprogramma van Intel waardoor een aanvaller gegevens uit het geheugen kon lezen. Beide zijn daadwerkelijk actief uitgebuit, dus iedereen die Monterey draait, zou nu moeten updaten.

watchOS 8.5.1, tvOS 15.4.1 en HomePod Software 15.4.1

Ook van de tweedelijns besturingssystemen van Apple hebben updates verschenen, maar de details zijn minimaal. Het is moeilijk om veel urgentie te voelen bij het installeren van deze updates, maar het is ongetwijfeld binnenkort de moeite waard.

• De toelichting bij watchOS 8.5.1 vermeldt “beveiligingsupdates en probleemoplossingen”, maar bevat geen gepubliceerde CVE-items (544 MB voor een Apple Watch Series 4).
• tvOS 15.4.1 “bevat verbeteringen voor de stabiliteit tijdens het configureren of herstellen van uw Apple TV”. Ook hier zijn geen gepubliceerde CVE-items.
• Is het je opgevallen dat sommige HomeKit-apparaten niet correct reageren via een HomePod na installatie van HomePod-software 15.4? In HomePod Software 15.4.1 is dat opgelost. (467,7 MB)

Laat het ons weten als je problemen ondervindt na het installeren van een van deze updates.

Vele jaren lang keken we uit naar 1 april. Het was ons excuus om te kunnen schrijven over dingen waarvan wij of onze lezers wilden dat ze waar zouden zijn, ook al wisten we dat het in veel gevallen nooit zou gebeuren. (Diegenen die nog steeds hopen op de terugkeer van Word 5.1 voor macOS of een eigen versie van dit pakket op de iPad moeten maar eens wakker worden.) Maar veel van onze artikelen gingen veel dieper dan dat. Ze gaven ons ook de mogelijkheid om ons de toekomst voor te stellen. En weet je wat? Daar waren we aardig goed in.

Helaas gaat de devaluatie van feiten en waarheden in het publieke debat van vandaag de dag ook 1 april ten onder. Hiet is niet grappig om een dag per jaar te onderzoeken hoe je zou reageren op een grap terwijl zo veel social media roeptoeters min of meer ontkennen dat de aarde rond is (dat is hij wel), of andere zaken ontkennen die 'slechts' goed beschreven zijn, laat staan bewezen, door ooggetuigen, historische feiten of wetenschappelijk onderzoek. In een wereld waarin de werkelijkheid gecreëerd kan worden door duidelijke leugens te herhalen en te herhalen kunnen we het niet langer verdragen om onze eigen onwaarheden te bedenken, ook al is een deel daarvan speculatief over mogelijkheden in de toekomst.

Om de leuke kanten van 1 april uit het verleden te eren hebben we al onze 1 april edities gebundeld [onvertaalde 1 april-afleveringen zijn in het Engelstalige overzicht te vinden]. Blader er eens doorheen zie zelf welke artikelen je nu nog leuk vindt. Voor nu noem ik er een paar waar wij nu nog behoorlijk trots op zijn:

• “SentientNET” (1991): Distributed computing is nu gemeengoed en je krijgt een indruk van de leeftijd van TidBITS als je leest over een groep van Sovjet-programmeurs uit Minsk in de Sovjet-Unie.
• “Een geheel nieuw spel” (1991): In de begindagen van TidBITS besteedden we meer aandacht aan bedrijven buiten de Mac-gemeenschap en we beschreven de overname van Lotus door IBM vier jaar voordat het echt gebeurde.
• “Remote Backup” (1992): Back-up naar de cloud was een droom in 1992 maar nu is het maar een kleine stap van onze houtjetouwtje benadering BackData met Retrospect, AppleTalk Remote Access en een snel modem naar moderne diensten als Backblaze.
• “Het grote feest van Newt” (1995): Dit artikel beschreef een app voor Newton (ken je de Newton nog?) die gebruik maakt van GPS en een modem voor toegang tot een online dienst met alle 'recreationele samenkomsten' in Los Angeles. Foursquare op een iPhone...
• “Mijn eerste C compiler” (1996): Misschien zou Swift Playgrounds beter zijn met assistenten als Robby Recursion, Doctor Bracket en Guy CGI.
• “Deze lente grotere Newton op komst” (1996): Onze beschrijving van de “Newton LetterPad 200” met ARM processor klinkt verbazend veel als een iPad, met “bijna A4 aan schermoppervlak” die “gedraaid kan worden naar een horizontale of verticale positie” en “helemaal via het scherm bediend kan worden.”
• “Apple verhoogt de AMTE” (1999): Hoewel spraakherkenning al lang bestaat is deze abstractie van een “datavertaalmatrix” de basis van een product dat bijna exact is wat Otter vandaag de dag doet met het transcriberen van opnames.
• “Introductie Segway voor kinderen” (2003): Er is veel tijd verstreken tussen onze “Segwee” en de moderne hoverboards (eh, self-balancerende scooters) maar er is nu een hele categorie van dit soort producten te koop bij Amazon.
• “iPhone gaat internationaal met Iridium” (2008): Wij kwamen een jaar na het verschijnen van de iPhone al met de suggestie dat Apple mogelijkheden voor satelliettelefoon zou kunnen toevoegen. Dat is nog steeds niet gebeurd maar een rapport van een analist van vorig jaar over chips in de iPhone 13 zorgde ervoor dat de aandelen van satellietbedrijven — inclusief die van Iridium - flink in koers stegen. Misschien met de iPhone 14?
• “iPhoto's Gezichten en Plaatsen ontwikkeld om terroristen te volgen en te pakken?” (2009): Gezichtsherkenning en geolocatie van foto's waren nieuw in 2009 maar dit artikel stelde dat iPhoto naar het Amerikaanse ministerie van Binnenlandse veiligheid belde. Het is duidelijk dat Apple nooit zoiets zou doen, tenzij het zou gaan om CSAM herkenning.
• “Wat Apple allemaal zou kunnen doen met 40 miljard dollar” (2010): Dit artikel deed voorstellen voor wat Apple met haar enorme kasvoorraden kon doen en werd gaandeweg steeds gekker. De eerste suggestie? Ontwerp zelf een nieuwe CPU voor de Mac. Hoe lang denk je dat Apple aan de M1 gewerkt heeft?
• “Apple gaat App Store reorganiseren, met franchises en Mac-programma's” (2010): De suggestie dat Apple programma's voor de Mac in de App Store zou opnemen was slechts maanden zijn tijd vooruit. De echte aankondiging kwam in oktober 2010. Het idee van App Store-franchisenemers kan Apple snel genoeg worden opgedrongen als het bedrijf niet voorzichtig is. De Europese Unie gaat in deze richting met haar wet digitale markten.
• “Apple komt met een abonneerdienst en abonnementen-Macs” (2011): Het is verrassend dat Apple dit nog niet voor de Mac heeft gedaan, gezien het iPhone-upgradeprogramma en de Apple One-bundel. Mark Gurman van Bloomberg schrijft echter dat Apple werkt aan een abonnementendienst voor hardware.
• “iCloud for Families uitgebracht” (2013): Misschien lag dit té voor de hand. Het duurde een jaar voordat Apple Delen met gezin uitbracht in juni 2014.
• “OS X 10.9 Mavericks installeren en draaien op de iPad Air” (2014): Nee, je kan macOS niet draaien op een iPad. Maar de suggestie in dit artikel dat Apple van plan was om een toekomstige versie van de A7-chip voor de Mac te gebruiken werd een realiteit met de lancering van de M1 in 2020. En nu kan je iPad-apps op een Mac gebruiken!

Ik hoop dat je genoten hebt van deze terugblik op een eenvoudiger, minder cynisch en amusanter verleden. Wat waren jouw favoriete TidBITS 1 april grappendag-artikelen?

Audio Hijack 4 van Rogue Amoeba Software is nu beschikbaar, met belangrijke verbeteringen in de interface, nieuwe functies, en kleine aanpassingen. De app om geluidsopnames te beheren zou nu eenvoudiger te bedienen moeten zijn voor gebruikers, doordat veel van de minder handige dingen waar we ons in versie 3 aan stoorden opgelost zijn, en is daardoor ook sneller onder de knie te krijgen voor nieuwe gebruikers. De wijzigingen laten je het geluid beter opnemen en mengen tijdens de opname. Ook kun je nu een live-sessie opnemen in een kwaliteit die al bijna goed genoeg is om uit te zenden of te verspreiden, en misschien wel helemaal goed genoeg.

Audio Hijack biedt een eenduidige werkwijze voor het opnemen, bewerken, en uitvoeren van audio. Je creëert een 'sessie' om audio af te vangen van een willekeurige bron op een Mac, of het nu een app, microfoon, digitizer of een virtueel audioapparaat is, waarin dat geluid door 'blokken' gestuurd wordt, discrete eenheden die het geluid bewerken of visualiseren. Sessies eindigen over het algemeen met een opnameblok dat het bewerkte geluid wegschrijft naar een bestand op schijf, of een uitvoerblok dat het geluid naar een koptelefoon of ander uitvoerapparaat stuurt. Je kun de output ook naar een live streamingdienst sturen als die dienst de standaard RTMP ondersteunt.

Je kunt blokken ook splitsen, om geluid naar verschillende routes te sturen. Zo kun je een audiostream opnemen en er tegelijkertijd een sterk gecomprimeerde mono-MP3 en een niet-gecomprimeerd AIFF-bestand van maken. Verder kun je ook routes van verschillende blokken samenvoegen om geluid van verschillende bronnen te combineren tot één enkele bewerking of opname. Voor audio die later nog bewerkt moet worden zou één bepaalde route een samengevoegd, gecomprimeerd MP3-bestand kunnen creëren om meteen te publiceren, terwijl de andere route afzonderlijke tracks voor de verschillende sprekers in een discussie wegschrijft als AIFF-bestanden.

Audio Hijack wordt veel gebruikt door podcasters en audiostudio's die op de Mac werken om afzonderlijke microfoons op te nemen voor live opnames, en audiokanalen voor opnames via voice-over-IP en videovergaderapps zoals FaceTime, Skype, en Zoom. De nieuwe functies van Audio Hijack 4 zouden het nog veel populairder moeten maken.

De verbeteringen in versie 4 vallen in drie categorieën: interface, nieuwe blokken en verbeteringen in blokken. Alles bij elkaar verminderen ze de kleine irritaties en maken ze het gebruik van de app plezieriger.

Wijzigingen in de interface

De vorige versie van Audio Hijack introduceerde een innovatieve manier om blokken te verbinden. Als je een blok tot dicht bij een ander blok sleept verschijnt er automatisch een verbinding waarmee die blokken aan elkaar geknoopt kunnen worden. Handig bedacht, maar niet zonder problemen. Sleepacties dienden bijzonder precies uitgevoerd te worden en kleine bewegingen kon ertoe leiden dat de verbindingen van één blok naar een ander gezogen werden. Gecompliceerde werkprotocollen konden uiteindelijk verbindingen hebben die alle kanten op pingpongden of een immense virtuele ruimte innamen, zodat je geen overzicht meer had over het compete protocol.

Rogue Amoeba heeft deze automatische verbindingen in Audio Hijack 4 optioneel gemaakt. Sommige gebruikers vinden het wellicht nog steeds handig om snel werkprotocollen te maken, waarbij de app verbindingen legt tussen blokken op basis van nabijheid, door blokken rond te slepen. Maar voor ingewikkelder bewerkingen kun je nu eenvoudig Session > Automatic Connections uitzetten en vervolgens blokken in een volgorde plaatsen die veel overzichtelijker is. Daarna kun je die blokken verbinden door te slepen van en naar de plus (+) tekens die je aan de linker- en rechterkant van de blokken kunt zien.

Ook is de stijl van de verbinding in Audio Hijack 4 aangepast. Verbindingen hebben nu blauwe pijlen die in de stroomrichting van de audiobewerking wijzen en kunnen nu ook gebogen zijn, waardoor de bewerkingen overzichtelijker worden dan met alleen rechte lijnen. De verbindingen zijn geanimeerd, en worden oranje als een opnamesessie actief is en een bepaalde bron of verbinding tussen blokken actief audio verstuurt. De nieuwe interface-optie Light Mode maakt de blokken voor veel mensen ook beter zichtbaar.

Audio Hijack 4 telt nog meer interface-verbeteringen. De vorige versie werkte met een lay-out om sessies te tonen die veel ruimte in beslag nam. In deze versie is het een veel eenvoudigere en compactere lijst. In plaats van een passieve samenvatting kun je via de Session List alle sessies monitoren en beheren. Verder plaatst Audio Hijack 4 de meeste Session List-bedieningselementen in een facultatief systeemmenu.

In Audio Hijack 3 was het vaak een heel werk om opnames terug te vinden, nadat je een sessie, zoals het opnemen van een telefoongesprek, had afgerond. In Audio Hijack 4 biedt elke sessie nu een navigatiekolom met tabs die je opnames ordent, inclusief een voorvertoning van een geluidsvisualisatie die laat zien wat er werd opgenomen, plus een overzicht van de tijden, indien relevant, waarop een sessie automatisch geactiveerd wordt, van scripts (ook nieuw) en algemene informatie.

Drie nieuwe blokken

Voor wie opnamen maakt van mensen die spreken of optreden, zijn er drie nieuwe blokken die het opzetten van ingewikkelde sessies vereenvoudigen en verbeteren en die rechtstreeks vanuit een sessie audio produceren voor live-uitzendingen of om snel een bestand te publiceren.

• Mixer: de nieuwe Mixer-blokken kunnen tot vijf bronnen mixen met volumeregelaars met presets en fades. In een multi-microfoonopstelling maakt deze mogelijkheid binnen Audio Hijack het mogelijk om het geluid in real time te balanceren en mensen met monomicrofoons door een stereoruimte te pingen om luisteraars een gevoel van locatie te geven.
  
• Simple Compressor: het nieuwe blok Simple Compressor biedt een op maat gemaakte benadering van compressie, het proces om volumeverschillen te verminderen dat vaak wordt gebruikt voor stemopnames. Compressie zorgt voor een gelijkmatige verdeling van harde en zachte geluiden in een kleiner minimum en maximum volumebereik zonder vervorming, waardoor comfortabeler luisteren mogelijk wordt op een ingesteld volume op luidsprekers, koptelefoon/oordopjes, of in een auto. Zonder compressie kan een luisteraar herhaaldelijk bezig zijn het volume aan te passen om zwakke geluiden te horen of te voorkomen dat zijn oren worden opgeblazen. Het blok Simple Compressor brengt zachte en harde geluiden samen, met vier opties om het resultaat in de richting van een bepaald type output te sturen: Muziek, Film, Stem en Radio.
• Magic Boost: Magic Boost biedt een subset van compressie om een bepaalde verzameling van verbeteringen aan hard/zacht geluid aan te pakken: veel microfoons en sommige podcastgasten leveren geluid dat te zacht is in verhouding tot de rest van een opname. Magic Boost comprimeert "op magische wijze" zachtere tonen op één ingang of een ingangspad terwijl de rest van de mix hetzelfde blijft.

Verbeterde blokken

Rogue Amoeba heeft ook blokken verbeterd, meestal om meer informatie beschikbaar te maken op de "voorkant" van het blok (de verschijning als een eenheid in de interface) of om een betere toegang tot de functies te bieden, omdat visualisatie in één oogopslag een belangrijk onderdeel is van de aanpak van Audio Hijack. Zo staat bij het blok Volume (die het volume verandert als er audio doorheen gaat), nu het niveau op de voorkant, op Channels staat wat ze doen met de ingangen (zoals links en rechts verwisselen), en de 10-band EQ (equalizer) toon de posities van de schuifregelaars voor elk van de 10 banden die kunnen worden aangepast. Een blok Input Switch, waarmee tussen twee bronnen kan worden gewisseld, kan worden ingesteld als een zwevend palet dat zichtbaar is in alle apps. Alle blokken kunnen nu presets opslaan en laden, zodat de instellingen in de app opnieuw kunnen worden gebruikt.

Los van deze verbeteringen heeft Rogue Amoeba de laatste hand gelegd aan Audio Hijacks voorheen bèta-functie Live Stream om direct output naar streaming services te versturen die het RTMP-protocol gebruiken, zoals Facebook Live, Twitch, en YouTube Live. Met Live Stream kun je nu ook een preview video frame instellen dat tekst en afbeeldingen kan bevatten, inclusief audio-visualisaties, die met de stream worden meegestuurd.

Degenen die Audio Hijack intensief gebruiken, kunnen versie 4 zo instellen dat sessies automatisch worden uitgevoerd wanneer de app wordt gestart, zodat hij de hele tijd op de achtergrond opneemt of verwerkt. Die mensen zullen het ook op prijs stellen dat ze een sessie-venster kunnen sluiten terwijl het doorgaat, in plaats van het zichtbaar te moeten houden. En iedereen met een bredere audio workflow zal de nieuwe Shortcuts-ondersteuning in Monterey en ondersteuning van scripting via JavaScript willen bekijken. Rogue Amoeba biedt een aantal ingebouwde scripts die op zichzelf al nuttig zijn, maar die ook handig zijn om te leren hoe je je eigen scripts kunt schrijven.

Ik gebruik Audio Hijack al jarenlang, en deze verbeteringen zijn een echte zegen voor veel van mijn routineactiviteiten. Ik verwacht dat anderen die met de app werken het ook een belangrijke upgrade zullen vinden. Maar Audio Hijack 4 blinkt echt uit in het verkleinen van de leercurve voor nieuwe gebruikers die nog niet ontdekt hebben hoe fantastisch het is om de controle over hun audio over te nemen en er in nieuwe richtingen aan te geven.

Audio Hijack 4 kost $ 64 voor nieuwe gebruikers of $ 29 voor upgrades van Audio Hijack 3. Je kunt een proefversie downloaden waarmee je alle functies kan uitproberen, maar waarmee na 10 minuten in een actieve sessie een niet te verwijderen ruis wordt toegevoegd. Als je meer achtergrondinformatie over het gebruik van de app wilt, kan je ook Kirk McElhearns bijgewerkte Take Control of Audio Hijack kopen bij het afrekenen in de Rogue Amoeba-winkel.

Thuisinternet in de Verenigde Staten kan vaak aanvoelen als oplichterij. Je hebt geluk als je de keuze hebt tussen meer dan één of twee internetproviders. De installatie kan je hoofdpijn bezorgen. De prestaties zijn soms middelmatig, ook al betaal je veel. Overschrijdingen van je datalimiet en andere problemen kunnen je rekening nog verder opdrijven.

Deze providers bieden doorgaans bekabeld internet. Het zijn o.a. Xfinity, de thuisbreedbandprovider van Comcast die voornamelijk werkt via verbindingen over coaxiale kabel, en CenturyLink, dat internettoegang biedt via een mix van ouderwetse DSL over koperkabel en glasvezel. Hier in St. Paul, Minnesota, gebruik ik Xfinity en mijn internet is veelal betrouwbaar gebleken maar ik maak me zorgen over het feit of ik wel waar voor mijn geld krijg — betaal ik te veel voor de snelheden die ik krijg?

Gelukkig zijn er recent nieuwe broadbandproviders bijgekomen met opties voor extra hogesnelheidsinternet — en zij zijn draadloos. Sinds gsm-dataverbindingen sneller zijn geworden door 5G (zie “De iPhone krijgt 5G, maar is het de moeite waard?”, 19 november 2020), zijn gsm-providers het gaan gebruiken voor betaalbaar en handig thuisinternet, met prestaties die vaak even goed of beter zijn dan die van providers van bekabeld internet.

Ik heb twee providers voor draadloos internet getest: T-Mobile Home Internet (zie “T-Mobile biedt onbeperkte 5G-breedbanddiensten voor thuis”, 14 april 2021) en Verizon 5G Home Internet.

Beide providers leveren een 5G-verbinding via de lucht, zoals ze dat ook doen voor nieuwere iPhones en iPads Cellular, waardoor de diensten eenvoudig te implementeren zijn. Klanten krijgen een router die een lokaal wifinetwerk creëert en gsm-bandbreedte gebruikt voor de backhaul-verbinding met het internet, waardoor je via Zoom kan bellen en Netflix kan bingen.

Cellulaire draadloze diensten zoals deze bestaan al een tijdje, zij het met langzamere verbindingen en grotendeels in gebieden waar goede bekabelde breedband moeilijk te krijgen is. Maar in het 5G-tijdperk heeft gsm-internet een opmars ingezet als stedelijk alternatief voor traditionele internetproviders.

T-Mobile heeft zijn voetafdruk op het vlak van thuisinternet agressief uitgebreid sinds het de dienst in april 2021 heeft uitgerold. Meer recentelijk, sinds Verizon nieuwe markten is beginnen verkennen die hogesnelheidsverbindingen in meer gebieden mogelijk maakten (zie “AT&T en Verizon brengen snellere, wijder beschikbare 5G”, 22 januari 2022), is hun 5G Home Internet uitgegroeid van een niche-aanbod tot een optie die nu kan concurreren met die van T-Mobile.

T-Mobile en Verizon hebben me apparatuur geleend, zodat ik hun diensten onder reële omstandigheden kon testen. Ik heb ze in eerste instantie alleen ingezet voor mijn internetverbinding voor mijn werk, niet voor de wifi van mijn gezin. Ik werk volledig vanuit huis en een betrouwbare en snelle verbinding is dan ook noodzakelijk. In de tweede fase van mijn testen, heb ik de wifi in het hele huis beschikbaar gemaakt (met wat hulp van mijn Eero mesh-netwerkapparatuur) voor het gemeenschappelijk gebruik door mijn vrouw en zoon.

Het viel me op hoezeer de diensten op elkaar lijken en hoe moeilijk het dus is om de ene boven de andere aan te bevelen. Ze zijn allebei vrij goed, zoals ik zal uitleggen.

Abonneren

Voordat je te enthousiast wordt over deze diensten, moet je eerst bepalen of ze beschikbaar zijn waar je woont. Voer je adres in op de site van T-Mobile en Verizon om erachter te komen. (Mijn adres in St. Paul komt in aanmerking voor T-Mobile, maar niet voor Verizon; Verizon heeft me toch hardware gestuurd en die werkt goed.

De laatste keer dat ik T-Mobile checkte, was hun thuisinternetdienst beschikbaar voor meer dan 30 miljoen huishoudens in 600 steden en dorpen in de VS. Ze hebben onlangs uitgebreid naar Florida, Georgia, Indiana, Kentucky, North Carolina, Ohio en South Carolina.

Verizon zei in januari 2022 dat hun 5G-thuisinternet beschikbaar was in 900 Amerikaanse steden na de invoering van hun C-band-spectrum, een grote sprong ten opzichte van vorig jaar, toen het alleen beschikbaar was in kleine delen van enkele tientallen steden (waaronder Minneapolis en St. Paul). Ongeveer 20 miljoen gezinnen komen in aanmerking voor deze dienst.

Als je adres eenmaal is goedgekeurd en je je hebt aangemeld, sturen de providers je de benodigde hardware. Door de populariteit van de diensten en de beperkingen in de toeleveringsketen, kan het zijn dat je even op je apparatuur moet wachten.

T-Mobile kost $ 50 per maand (als je via automatische afschrijving betaalt, en $ 55 zonder automatische afschrijving) met onbeperkte data en geen abonnement, kosten, of apparatuurkosten. Je krijgt ook een paar extra's, waaronder een jaar gratis Paramount + streaming-video-service en een korting op YouTube TV streaming.

Het prijzenschema van Verizon is wat ingewikkelder van opzet. Het verschil tussen de twee pakketten zit met name in de duur van de prijsgarantie en ze bieden verschillende extraatjes:

• 5G Home Voor nieuwe klanten $ 50 per maand met automatische afschrijving, $ 60 zonder. Bestaande klanten betalen $ 25 als die de pakketten 5G Do More, Play More of Get More hebben. Per maand $ 40 als je bepaalde andere Verizon-pakketten hebt. Prijsgarantie van twee jaar.
• 5G Home Plus Voor nieuwe klanten $ 70 per maand met automatische afschrijving, $ 80 per maand zonder. Bestaande klanten betalen $ 35 per maand als die het Verizon pakket 5G Do More, Play More of Get More hebben. Per maand $ 50 als je bepaalde andere Verizon-pakketten hebt. Prijsgarantie van drie jaar.

Net als T-Mobile, krijg je bij Verizon ongelimiteerd dataverkeer, heb je geen aansluitings- of andere kosten, en gebruik van de apparatuur is gratis. Extraatjes: zes maanden abonnement op Disney+/Hulu/ESPN+ voor 5G Home gebruikers en twaalf maanden voor 5G Home Plus-abonnees. Je krijgt een gratis mediabox voor de televisie en ook nog twee maanden gratis een abonnement op Sling TV (een stream-tv-dienst).

Hardware

De routers van T-Mobile en Verizon zijn beide erg eenvoudig. De enige fysieke verbinding bestaat uit een stroomkabel, dus je kunt ‘m eigenlijk overal neerzetten.

De router van Verizon is nog het meest minimalistisch. Het is een witte kubus met alleen een reset-knopje en één knopje voor WPS (Wifi Protected Setup). Als je ‘m op de stroom aansluit maakt hij verbinding met het Verizon-netwerk en worden firmware-updates geïnstalleerd. Er zijn twee ethernet-poorten waar je een computer of een ander netwerk-apparaat op kan aansluiten. En er is een usb-C-poort voor technische ondersteuning (niet voor de gebruiker bedoeld). Deze zit onder een rubber flapje. Een lampje aan de voorkant knippert afwisselend rood en wit als de router aan het opstarten is, knippert alleen wit tijdens het updaten van de firmware en brandt onafgebroken wit als het wifi-netwerk klaar voor gebruik is.

(één voorbehoud bij dit artikel: het testmodel router dat Verizon mij stuurde mist een aantal functies; het functioneert op een aantal punten net iets anders dan het model dat je als gewone gebruiker toegestuurd krijgt. Daardoor kon ik niet alles wat ik hier beschrijf ook daadwerkelijk testen).

De router van T-Mobile komt in de vortm van een lichtgrijze cilinder of als donkergrijze rechthoekige monoliet. Zelf kreeg ik als testmodel het cilindervormige, oudere model. Deze heeft nog een aan/uit-knop en een paar poorten (RJ-11 en USB-C) die volgens T-mobile door gebruikers nergens meer voor gebruikt worden. Bovendien heeft dit model een rond LCD-schermpje bovenop. Hier krijg je meldingen, zoals dat een firmware-update uitgevoerd wordt, en het aantal streepjes netwerkbereik. Een interne batterij houdt dit scherm aan, ook als je de stekker uit het stopcontact haalt. (Het netwerk verdwijnt wel in dat geval). De router heeft twee ethernetpoorten voor het aansluiten van netwerkapparaten.

T-Mobile zegt dat het nieuwe model (op de foto hieronder) qua functionaliteit identiek is aan dit oudere model. Gebruikers krijgen (willekzeurig) één van beide apparaten. Het rechthoekige, kortere model heeft ook twee ethernetpoorten en een LCD-schermpje.

Installatie

Bij beide diensten is het echt kinderspel om ermee aan de slag te gaan. Als je een plek voor je router gevonden hebt, steek je de stekker in het stopcontact en log je met je iPhone, iPad of Mac in op het wifi-netwerk, met de SSID en het wachtwoord die op de onderkant van de router staan.

Bij een langzame of onbetrouwbare internetaansluiting kun je misschien wat experimenteren met de plaatsing van het apparaat, voor een betere communicatie met de mobiele-telefoonmast die het dichtst bij je huis staat. Het is een goed idee om de router dichtbij een raam te zetten.

Hier komen de apps van T-Mobile en Verizon mooi van pas. Voor de installatie heb je ze niet nodig (ze kunnen het proces zelfs ingewikkelder maken), maar ze kunnen je wel helpen om de router zo te plaatsen dat je optimale ontvangst krijgt.

De app van T-Mobile laat me een kaart van mijn straat zien met een magenta-gekleurde animatie die suggereert dat ik de router aan de westkant van mijn huis moet zetten en dan liefst op de bovenste verdieping (mijn kantoor is op zolder met een raam op het westen, dus ik zit op rozen).

De app van Verizon heeft een animatie die op een kompas lijkt en doet denken aan “Nauwkeurig zoeken” van Apple’s AirTag, zelfs met een ronddraaiend pijltje dat in de richting van het beste 5G-signaal wijst. Ik kon deze functie zelf niet testen, want ik had geen gebruikersaccount bij mijn geleende hardware gekregen en kon dus niet op de app inloggen.

De routers hebben een webportaal om nuances in de hardware-instellingen aan te brengen. Om in te loggen, typ je het IP-adres en administratiewachtwoord van het apparaat in, beide staan op de onderkant afgedrukt. (Net als bij de andere functies kon ik ook op het webportaal van Verizon niet met het geleverde wachtwoord inloggen.) Je kunt de routers grotendeels via de apps configureren en besturen.

Prestaties

Ik kreeg goede internet-downloadsnelheden, maar toch had ik beter verwacht. Om dit in een context te kunnen plaatsen, moet ik wat achtergrondinformatie geven.

T-Mobile heeft de laatste jaren een snelle 5G-mobiele dienst in de middenband van het spectrum aangeboden, verkregen in de fusie met Sprint in 2018. Tijdens het testen met een iPhone eind 2020 liep ik kriskras door het centrum van St. Paul en kreeg ik downloadsnelheden van 400 megabits per seconde, terwijl ik thuis gematigdere resultaten van rond de 100 Mbps opmerkte (zie “De iPhone krijgt 5G, maar is het de moeite waard?,” 19 november 2020). Toendertijd was T-Mobile het enige bedrijf dat zulke hoge draadloze snelheden aanbood in grote, maar hoofdzakelijk stedelijke gebieden.

AT&T en Verizon hebben dit jaar een inhaalslag gemaakt met de inzet van C-bandspectrum waardoor ze downloadprestaties kregen die ongeveer gelijk waren aan die van T-Mobile, samen met een groter bereik. Met behulp van een Android-telefoon die ik van Verizon te leen kreeg, heb ik nooit 400 Mbps gehaald, maar ik kwam consequent tot rond de 350 Mbps in mijn huis.

Ter vergelijking: metMet mijn breedband van Xfinity hangen mijn downloads constant rond de 100 Mbps, wat mij is beloofd. Comcast brengt me $ 83 per maand in rekening, inclusief $ 25 voor onbeperkte data, zodat ik niet het risico loop om de beruchte aanslagen voor teveel data van de dienst te ontvangen.

Dus hoe presteerden mijn T-Mobile en Verizon apparatuur voor thuis-internet?

T-Mobile haalde regelmatig 200 Mbps en piekte soms op 250 Mbps, wat me een beetje teleurstelde na die spectaculaire 400 Mbps-downloads tijdens mijn eerdere testen met T-Mobile. Toch is het veel beter dan wat ik krijg van Xfinity, en voor veel minder geld. Het is absoluut beter dan de 35-115 Mbps die T-Mobile op zijn website belooft.

Verizon overschreed regelmatig de 250 Mbps en bereikte af en toe de 300 Mbps tijdens mijn tests. En, omdat mijn adres niet eens officieel in aanmerking komt voor de Verizon-dienst, zijn dit geweldige resultaten.

Verizon is in staat tot veel hogere snelheden, in de buurt van 1-2 gigabits per seconde, maar alleen in die hoeken en gaten van bepaalde steden waar het een 'hoge band'- of 'millimetergolf'-dienst biedt. Het bedrijf bundelt zijn C-band en mmWave-service in één categorie die het Ultra-Wideband noemt, wat verwarrend kan zijn.

Met de snelheden die ik bereikte, zouden beide diensten goed passen in mijn professionele leven. Mijn werk als webredacteur van een krant bestaat grotendeels uit het constant volgen van het nieuws via audio- en video-internetstreams. Zowel T-Mobile als Verizon waren grotendeels betrouwbaar. (Zoals bij elke andere internetleverancier die ik heb gebruikt, heb ik een paar tijdelijke storingen en andere problemen ondervonden, die ik als normaal beschouw.)

Het is echter belangrijk op te merken dat downloadsnelheden via mobiele verbindingen onvoorspelbaar kunnen zijn. Als je regelmatig snelheidstests op je iPhone hebt uitgevoerd, heb je vast gemerkt dat de resultaten erg wisselvallig zijn. Ik zag soms ook variabele prestaties met de routers van T-Mobile en Verizon, misschien omdat hun netwerken toen overbelast waren. Ik vond dit vervelend, vooral als ik een groot bestand moest downloaden of een video met hoge resolutie moest afspelen zonder buffering of degradatie, omdat de prestaties van mijn Xfinity-service voorspelbaarder zijn. Maar goed, bekabelde ISP's zijn ook niet helemaal vrij van prestatieproblemen.

Houd er rekening mee dat de internet-service van T-Mobile naast 5G ook zijn oudere 4G LTE-netwerk gebruikt om de service over grotere gebieden uit te breiden, dus je snelheden kunnen variëren, afhankelijk van waar je bent. In een 4G-gebied krijg je mogelijk slechts 12 Mbps of minder.

Mijn grootste probleem met Xfinity zijn de tergend trage uploads - vaak minder dan 10 Mbps. Uploads bij T-Mobile en Verizon zijn sneller, meestal meer dan 10 Mbps en soms met een piek van 30-40 Mbps. Dit was een verademing, aangezien het uploaden van foto's met een hoge resolutie naar de WordPress-server van mijn werkgever een belangrijk onderdeel van mijn werk is. Ik upload ook veel persoonlijke foto's naar Google Foto's, wat een voortdurende nachtmerrie was met Xfinity.

Glasvezelverbindingen via CenturyLink in mijn stad zijn symmetrisch - uploads zijn net zo snel als downloads. Dat is geweldig, maar als je deze dienst wilt hebben, moet er wel een datakabel naar het huis getrokken worden en een gat in de muur worden geboord. Mijn vrouw heeft hier bezwaar tegen gemaakt, en daarom lijken de draadloze diensten zo aanlokkelijk, ondanks hun lagere uploadsnelheden.

Netwerken

De routers van T-Mobile en Verizon hebben een redelijk goede dekking in mijn woning, maar draadloos netwerken met elk apparaat in een huis met meerdere verdiepingen heeft zijn grenzen. Mesh-netwerksystemen met twee of meer wifi-modules verdelen een wifi-signaal beter binnen een gebouw.

Ik gebruik de Eero-apparatuur van Amazon (zie “Eero biedt goede wifi-dekking in aantrekkelijk pakket,” 25 juni 2016, en “Amazon koopt mesh-netwerkbedrijf Eero,” 12 februari 2019). Voor een goede wifi-dekking in mijn drie verdiepingen tellende woning sluit ik een Eero-module aan op mijn Xfinity-router via een van de ethernetpoorten, zodat deze zijn signaal kan doorgeven aan de andere modules die verspreid door het huis staan.

Omdat de routers van T-Mobile en Verizon ethernetpoorten hebben, heb ik geprobeerd om ze te ruilen met de Xfinity-router. Dit werkte zoals verwacht, mijn vrouw en zoon wisten niet eens dat hun dierbare wifi-signaal van een andere bron kwam.

Het is niet mobiel

Toen ik de eerste keer iets hoorde over mobiel internet voor thuis, was het eerste dat bij mij opkwam: "Dat is handig, dat betekent dat ik de internetdienst op meer dan één plek kan gebruiken.”

Dat blijkt dus absoluut niet zo te zijn. In tegenstelling tot mobiele telefoons, die natuurlijk wel overal kunnen worden gebruikt waar een signaal is, worden T-Mobile’s Home Internet en Verizon’s 5G Home Internet toegekend aan je huisadres, en de bedoeling is dat ze daar alleen daar wordt gebruikt. Technisch gezien houdt niets je tegen om de router los te koppelen en ergens anders te plaatsen. De hardware zal gewoon doorwerken wanneer er een signaal is, maar als je dit doet, schend je de contractvoorwaarden, en dit betekent dat je contract kan worden ontbonden.

Deze voorwaarden ‘helpen ons om te verzekeren dat de plaats van gebruik voldoet aan onze standaarden voor een hoge kwaliteit van de dienst voor jou en anderen’, zoals T-Mobile in de web-FAQ heeft staan. (Ik denk dat ze ‘garanderen’ bedoelen in plaats van ‘verzekeren’). Verizon geeft aan: "neem contact met ons op, zodat wij je kunnen vertellen" of de apparatuur ook goed zal werken op een andere locatie.

De uitkomst

Ik heb T-Mobile Home Internet en Verizon 5G Home Internet getest met maar één gedachte: kan het mijn Xfinity-dienst vervangen? Het antwoord is voorlopig ja, en als positief voor mij is, dat kan het ook positief voor jou zijn.

Ik heb meer vertrouwen in T-Mobile Home Internet, omdat ik het continu gebruikt heb gedurende een aantal maanden en het behoorlijk stabiel bleek te zijn.

Ik heb minder dan twee weken gebruik kunnen maken van de apparatuur van Verizon en daarom aarzel ik om een eindoordeel te geven, zeker ook omdat ik ongebruikelijke hardware had op een niet-gekwalificeerd adres, waardoor sommige functies niet beschikbaar waren. Toch was ik onder de indruk van de snelheid van de Verizondienst, die iets beter was dat die van T-Mobile, en vaak driemaal zo hoog als wat Xfinity me geeft.

Wat betreft de kosten zijn zowel T-Mobile als Verizon aanzienlijk goedkoper dan mijn Xfinity-dienst. Geen van beide heeft datalimieten, verborgen kosten of contracten.

Ik ben nog niet helemaal klaar om over te stappen, omdat mijn vrouw voorzichtiger is en meer tijd neemt voor dit soort beslissingen, maar ik denk dat we de verandering uiteindelijk wel zullen doorvoeren.

Ongeacht mijn huwelijkse onderhandelingen lijken de cellulaire aanbieders van thuis-internet steeds meer succes te hebben, dus als je niet tevreden bent met je huidige aanbieder van kabelbreedband-internet, kijk dan eens of 5G-internet een optie voor jouw huisadres is.