Apple heeft een nieuw service-programma aangekondigd, voor 2016 en 2017 modellen MacBook Pro waarvan de batterijen niet verder opladen dan 1%. Dit probleem is weliswaar beperkt tot "een heel klein aantal klanten", maar lijkt wel te worden veroorzaakt door macOS zelf. Apple zegt hierover:

Apple heeft ook een macOS-update uitgebracht, die voorkomt dat dit probleem optreedt bij andere MacBook Pro-computers uit 2016 en 2017. Werk bij naar macOS Big Sur 11.2.1 of hoger, of installeer de aanvullende macOS Catalina 10.15.7-update.

Mocht jij tegen het probleem aanlopen dat je batterij niet meer verder oplaad dan 1%, dan kan je op de computer ook het "Batterijconditie"-rapport bekijken. In Big Sur, ga je naar "Systeemvoorkeuren > Batterij > Batterij", klik je op "Batterijconditie..." en kijk je of er bovenaan, achter "Batterijconditie" het volgende staat: “Onderhoud aanbevolen.”

Om de batterijconditie te controleren in Catalina, Option-klik je op het batterij-pictogram in de menubalk, waarna het menu batterij-status verschijnt. Als je MacBook Pro niet verder laadt dan 1%, zou je de melding “Conditie: onderhoud aanbevolen” moeten krijgen.

Als je MacBook Pro dit probleem heeft, dan vervangt Apple je batterij gratis. Om dit vervangingsproces in gang te zetten, neem je contact op met Apple Support, om een afspraak te maken bij een  Apple Store of een  erkende Apple-serviceprovider.

 

Apple heeft macOS 11.2.1 Big Sur uitgebracht, om één enkele bug op te lossen, die zorgt voor problemen met het opladen van bepaalde MacBook Pro-modellen. Het lijkt erop dat macOS 11.2 de batterijen beschadigt. Zie “Apple vervangt sommige batterijen van 2016 en 2017 MacBook Pro modellen” (23 februari 2021).

Hoewel de 11.2.1 update zich heel specifiek richtte op dat ene probleem, is deze toch beschikbaar voor alle compatible Macs, omdat ook drie andere beveiligingsproblemen zijn oplost. Het gaat onder andere om een probleem dat een lokale hacker sudo, het Unix-hulpprogramma kon gebruiken voor hogere rechten in het besturingssysteem te verkrijgen.

Apple geeft aan dat macOS 11.2.1 update een download is van 2,43 GB, en dat deze beschikbaar is in de Software-Update. Net als met de macOS 11.2-update (zie “macOS 11.2 Big Sur verbetert bluetooth, en repareert softwareproblemen,” 1 februari 2021), klopt de genoemde omvang van deze update niet. Zo toont het venster met de download-informatie op een M1 MacBook Air een bestandsgrootte van 3,35 GB is. Hetzelfde scherm op een Intel-iMac geeft wel de correcte bestandsgrootte aan. Mocht jij snappen waarom dit zo is, kun je ons dat dan laten weten via de Reacties?.

Mocht je een MacBook Pro uit 2016 of 2017 hebben, dan raden we je aan om deze update zo snel mogelijk uit te voeren, om batterijproblemen te voorkomen. Als je ongerust bent over het beveiligingsprobleem in het sudo-hulpprogramma, is het ook aan te raden om deze update zo snel mogelijk te installeren. Voor andere gebruikers kan het installeren wachten tot een later moment.

[Net voor de publicatie van dit artikel in TidBITS #1550 heeft Mr. Macintosh gemeld dat Apple een macOS 11.2.1 Big Sur installatieprogramma heeft uitgebracht dat eerst controleert of er voldoende vrije ruimte is om het hierna beschreven probleem te voorkomen. Maar je moet nog altijd controleren of er genoeg vrije ruimte is en voor een goede reservekopie-up zorgen voor je de upgrade uitvoert! –Adam]

Naarmate we macOS 11.2 Big Sur blijven gebruiken, komen we steeds dichter bij het punt dat we kunnen zeggen dat het voor de meeste mensen veilig is om vanaf een eerdere versie van macOS naar Big Sur te upgraden. Dat wil niet zeggen dat niemand problemen zal ondervinden - geen enkele app of besturingssysteem is vrij van bugs - maar de meeste reproduceerbare problemen zouden bekend moeten zijn.

Er is helaas weer zo'n probleem bekend geworden, dankzij Mr. Macintosh's gedetailleerde onderzoek naar problemen met het Big Sur-installatieprogramma. Het blijkt dat je voldoende vrije ruimte moet hebben voor het Big Sur-installatieprogramma om zijn werk te voltooien wanneer je een upgrade uitvoert vanaf een vorige versie van macOS. Als je de installatie start zonder voldoende vrije ruimte, kun je vast komen te zitten in een lus van de Boot Recovery Assistant.

Het probleem doet zich alleen voor bij upgrades van een oudere versie van macOS naar Big Sur, en niet bij een update van een Mac waarop al een versie van macOS 11 draait. Het treft ook alleen Intel-based Macs; aangezien M1-based Macs met Big Sur worden geleverd, moeten zij nooit van een eerdere versie van macOS upgraden.

Apple is duidelijk over hoeveel ruimte Big Sur nodig heeft, en specificeert dit in de Big Sur technische specificaties:

Voor een upgrade vanaf macOS Sierra of later is voor macOS Big Sur 35,5 GB aan beschikbare opslagruimte vereist. Voor een upgrade vanaf een eerdere release is voor macOS Big Sur tot 44,5 GB aan beschikbare opslagruimte vereist.

Je kunt de beschikbare vrije ruimte handmatig controleren via "Apple > Over deze Mac > Opslag" maar het probleem is dat het installatieprogramma van Big Sur zelf niet controleert of het genoeg ruimte heeft om de upgrade te voltooien. Dat lijkt makkelijk op te lossen maar Apple heeft dit blijkbaar nog niet gedaan. Wie zich zorgen maakt over deze fout, kan feedback sturen naar Apple.

Als jij of iemand die je kent in de Boot Recovery Assistant lus terechtkomt nadat je een upgrade naar Big Sur hebt geprobeerd, zijn er verschillende workarounds, afhankelijk van of je Mac een T2-chip heeft en of je FileVault hebt ingeschakeld of niet. Natuurlijk is alles gemakkelijker als je een reservekopie hebt, en je zou altijd een reservekopie moeten maken voordat je je Mac gaat upgraden. Als dat het geval is, kun je gewoon opstarten naar macOS Recovery, de schijf wissen, macOS opnieuw installeren en terugzetten vanaf de reservekopie.

Omdat we aannemen dat alle TidBITS-lezers genoeg weten om regelmatig bijgewerkte reservekopieën te maken en er nooit zouden aan denken om een upgrade van het besturingssysteem te starten zonder ten minste één actuele reservekopie, laten we zeggen dat je iemand anders helpt die aan de Big Sur upgrade is begonnen zonder voldoende ruimte of een reservekopie. Het doel hier is om extra bestanden te verwijderen (ik zou mikken op een paar grote apps die gemakkelijk opnieuw geïnstalleerd kunnen worden):

• FileVault uitgeschakeld: Als FileVault niet is ingeschakeld, geeft Mr. Macintosh drie opties aan:
  • Start op in macOS Recovery en kies Apps > Hulpprogramma's > Terminal om Terminal te starten zodat je bestanden kunt verwijderen met het rm commando. Wees voorzichtig bij het verwijderen vanaf de opdrachtregel!
  • Voor Macs zonder T2-chip zou je moeten kunnen opstarten vanaf een externe harde schijf of een USB-flashdrive en vervolgens bestanden verwijderen in de Finder zodra de Mac is opgestart. Vergeet niet om de prullenbak leeg te maken.
  • Wie een tweede Mac en de juiste kabels heeft, verbind de twee Macs, start de problematische Mac op in Doelschijfmodus, en verwijder bestanden van de interne schijf van die Mac via de Finder op de host-Mac. Nogmaals, zorg ervoor dat je de prullenbak leegmaakt.
• FileVault ingeschakeld: Voor wie FileVault heeft ingeschakeld, zegt Mr. Macintosh dat alleen de methode met de doelschijfmodus zal werken, met het voorbehoud dat de host-Mac onder 10.13 High Sierra of 10.14 Mojave moet draaien. Ik begrijp hun uitleg hier niet helemaal, maar het lijkt te gaan om de manier waarop Catalina en Big Sur om het accountwachtwoord vragen voordat ze macOS Recovery openen, terwijl de oudere macOS-versies dit vragen wanneer de problematische Mac in de doelschijfmodus wordt aangesloten.

Hoewel dit een ongebruikelijk probleem is, heb ik berichten ontvangen van verschillende Apple-consultants wiens klanten zich in een dergelijke situatie hebben bevonden.

De moraal van het verhaal is dat je moet controleren of er voldoende vrije ruimte is voordat je een upgrade naar Big Sur uitvoert en dat je goede back-ups moet maken, zoals Joe Kissell aanbeveelt in Take Control of Big Sur. Desalniettemin: hulde aan Mr. Macintosh voor de gedetailleerde tests en het oplossen van problemen om dit probleem op te sporen.

Ik ben altijd een beetje jaloers geweest op mensen die actievideo's van zichzelf maken, bijvoorbeeld als ze aan het hardlopen, skiën of fietsen zijn, of zelfs uit vliegtuigen springen — van die dingen. Maar als ik dat tijdens het hardlopen of fietsen met mijn iPhone probeer, gaat dat nooit goed. De ene keer was video is te bibberig, die andere keer werd het meteen duidelijk dat ik eigenlijk specifieke spullen nodig had om de iPhone vast te houden - soms beide.

Ik was dus enorm benieuwd toen ik de kans kreeg om een recensie-exemplaar van de Insta360 ONE X2 steady cam te gebruiken (Nu verkrijgbaar in een speciaal Apple Store-pakket, voor $ 479,95): wat had ik al die tijd gemist? Het is nu een paar dagen later, en ik ben nog lang niet klaar voor een echte recensie, maar mijn eerste indruk is, dat de hardware uitzonderlijk competent is. Het leren kennen van de bewerkingssoftware gaat me wel wat meer tijd kosten.

De ONE X2 komt in de vorm van een Mars of Snickers. De hoogte is ongeveer hetzelfde hoogte als de eerste iPhone, maar dan tweederde van de breedte en een beetje dikker. Hij heeft enigszins uit-stekende lenzen aan de voor- en achterkant, en een grote ronde touch-knop aan de voorkant. De kleine aan/uit-knop zit aan de rechter zijkant, maar die was heel lastig te vinden. De eerste keer zag ik alleen de opvallende sluiterknop aan de voorkant. Hiermee zette ik de camera inderdaad aan, die meteen begon met filmen (in een bepaalde modus), maar nu kon ik het opnemen alleen maar stoppen door de batterij er aan de linkerkant uit te halen. Ik ontdekte mijn fout pas nadat ik mijn bril had afgezet, om de minuscule "Quickstart Guide" te lezen. Een boekje dat voor Engels maar zeven kleine vierkante bladzijden (van 7,5 cm breed) heeft ...

De dekseltjes van de USB-C-poort en de batterijen zijn best lastig om eraf te halen en weer terug te zetten, omdat er kleine rubber pakkingen omheen zitten. Die moeten ervoor zorgen dat de ONE X2 waterbestendig is tot een diepte van 10 m. (Voor $ 79,99 extra is er een zogenaamde Dive Case die beschermt tot 45 meter diepte.) De ONE X2 slaat de opnames op een MicroSD op, die in het batterijdeel verstopt zit. De kaart er inschuiven is makkelijk, er uithalen is een stuk lastiger. Aan de onderkant zit een aansluiting om de camera op een driepoot te bevestigen, of - waarschijnlijker - op bijvoorbeeld een Invisible Selfie Stick. (Je hebt ook de selfie stick/tripod combo en de extra lange versie).

Toen ik de hardware eenmaal wat beter kende, heb ik de Insta360-app op mijn iPhone gedownload. Gekoppeld met de ONE X2, functioneert deze app als een soort "buiten-brein" voor de X2. Je kunt hem er op afstand mee bedienen; je kunt video's opgeslagen op de ONE X2 ermee bewerken (en dit geldt natuurlijk ook voor video's op de iPhone zelf). Een goede documentatie had mij natuurlijk enorm geholpen, maar ik realiseerde me eerst niet, dat de Insta360-app ook een hele verzameling videotutorials heeft. Er is ook een tour van de hardware, die me de een boel verwarring over de sluiterknop had kunnen besparen. Oeps!

In feite biedt de Insta360-app een boel verschillende mogelijkheden. Je vindt er ook een deel-functie voor sociale videonetwerken. Je kunt hier video's van anderen bekijken, zelf video's plaatsen, mensen volgen, video's liken en deelnemen aan specifieke streams. Een berichtencentrum toont zelfs alle likes, commentaren, en volgers die je krijgt. Er is een chat-mogelijkheid, die het bedrijf ook gebruikt om je op nieuwe video's te wijzen. En er is meer! Duizelt het je al? De app beloont positieve acties met Insta360-goud munten — concreet geld dat je in de app kunt gebruiken, met een waarde van 1 dollarcent per munt. Je kunt ze inwisselen voor korting op accessoires van ONE X2, of voor Apple- of Google-cadeaukaarten. Lollig: slecht gedrag wordt gestraft door Gold terug te nemen.

In het verleden heb ik gemerkt dat ik bij films niet goed ben in het uitsnijden van beelden. Ik heb ook niet het geduld of de vaardigheid om meerdere video's te bewerken tot één film met verschillende perspectieven. Wat ik me vooraf niet realiseerde, in het werken met de ONE X2, is hoeveel mogelijkheden je krijgt met 360 graden-video. Ja, de "360" in de naam van het apparaat refereert aan het feit dat de ONE X2 met zijn twee camera's 360-graden film opneemt (beide met een kwaliteit van 5,7K en 30 beelden per seconde).

Toen het tijd was om de ONE X2 aan een praktijktest te onderwerpen - rennen in de sneeuw, op een zonnige dag op de golfbaan van Cornell — koppelde ik de camera aan de "Invisible Selfie Stick", drukte op de ontspanner om de opname te starten, en begon te rennen. (Op bepaalde punten tijdens het loop-traject stopte ik de opname en startte meteen een nieuwe. Zo wilde ik het eenvoudiger maken om korte fragmenten terug te vinden, zonder eerst door een lange opname te moeten scrollen). Maar dat was alles! Ik moest wel de selfie-stick tijdens het lopen goed vasthouden (niet heel comfortabel), maar verder hoefde ik nergens aan te denken. De naam van "Invisible Selfie Stick" is overigens bijzonder toepasselijk: de ONE X2 zorgt er automatisch voor, dat de steel in de uiteindelijke opnames niet te zien is. Je ziet alleen af en toe een arm op een merkwaardige plek, of de schaduw van de selfie-stick. Met deze 360-graden-opnames doet het er niet toe hoe je de selfie-stick vasthoudt: jij staat er met de ONE X2 altijd goed op.

Na thuiskomst zocht ik mijn weg door de bewerkingsfuncties in de Insta360-app. Ik koos voor een clip van een afdaling via een steil pad, dat hardlopers wel "de Kloof" of "het Ravijn" noemen. De afdaling gaat over in een helse klim (de "Kom"), zo'n 1200 meter voor het einde van de veldloop. Tijdens het hardloopseizoen doe ik daar vaak meerdere klimmetjes achter elkaar, dus ik ken elke bocht, en vooral elke plek waar de helling verandert, als mijn broekzak.

Het kostte me wel wat tijd om uit te vogelen hoe ik oninteressante stukjes aan het begin en eind van een clip kon verwijderen. Het kostte nog veel meer tijd om erachter te komen, dat ik "keyframes" moest toevoegen als ik de beeldhoek wilde wijzigen. Maar toe ik dat eenmaal doorhad, snapte ik ook hoe veel creatieve vrijheid ik nu in handen had. Op elk moment tijdens het vertonen van het filmpje op mijn iPhone, kon ik over het scherm vegen en zodoende mijzelf zien, of het pad voor me, of de lucht boven me, of de grond onder mijn voeten. Als ik wat egocentrischer zou zijn, zou ik zelfs de app zo kunnen instellen dat ik doorlopend in beeld zou zijn. Ook was het filmbeeld opmerkelijk stabiel, zeker als je weet hoezeer de camera heen en weer bewoog tijdens het hardlopen. Ik moest zelfs heel goed kijken, om te kunnen zien op welke momenten ik de selfiestick overbracht van mijn ene in mijn andere hand, tijdens het filmen. Computatief filmen op zijn allerbest.

Natuurlijk vond ik zelf dat het hele, 4 minuten durende filmpje interessant was, (zo egocentrisch ben ik dan wel weer), maar toen Tonya ernaar keek was ze betrekkelijk snel afgeleid. Dus na de eerste 20 seconden zette ik de afspeelsnelheid op 32x om snel door de stukken heen te lopen waar je mij gewoon door de sneeuw ziet rennen. Dat deed ik tot vlak voor het einde, waar ik weer "uit de Kom" moest klimmen, door diepe sneeuw op een steile klim, waar ik mijn snelheid echt niet vast kon houden - zo erg zelfs dat ik af en toe gewoon moest lopen.

Ik stond voor een dilemma. Ik had willen laten zien hoe steil het was voor mijn neus, maar ik had snel door dat opnames die lieten zien hoe zwaar ik het had, en dat ik zelfs op zeker moment op een knie in de sneeuw viel, een stuk interessanter waren. Ik besefte ook snel dat ik niet eens hoef te kiezen, aangezien de ONE X2 twee camera's heeft. Met de MultiView-functie bewerk je de film zodanig dat je het scherm deelt, en beide opnames tegelijk vertoont.

Toen alles uiteindelijk naar mijn zin was, exporteerde ik mijn filmpje van één minuut naar Foto's. Ik gebruikte vervolgens de YouTube-app op iOS om de beelden te uploaden. Ik zal niet beweren dat het de indrukwekkendste video ooit is, en de kwaliteit op YouTube is duidelijk minder dan die van het origineel, maar het toont wel aan, wat een beginner allemaal kan doen met de ONE X2 en de Insta360-app, al meteen bij een eerste poging.

Ik heb veel functies van de hardware van de ONE X2 en van de Insta360-app niet aangestipt. Ik heb nog lang niet alles kunnen uitproberen, en ik ben nog aan het onderzoeken wat een 360-graden-camera in combinatie met krachtige computergestuurde beeldtechniek allemaal kan. Afgezien van wat opstartproblemen (die voorkomen hadden kunnen worden met betere startdocumentatie voor de echte beginner), ben ik beslist onder de indruk van de Insta360 ONE X2. Dit vraagt om meer experimenten!

Eureka Park, de startup-sectie van de CES, is een van mijn favoriete extraatjes binnen de show. Als je een voorliefde hebt voor vage technologiebedrijven die bestaan uit twee mannen in een garage met een half prototype en grote dromen kun je het niet beter vinden dan in Eureka Park. Je ziet de wildste naast ronduit bizarre ideeën, en je kan in één oogopslag aan de kwaliteit van de presentatie zien of een bedrijf over wat durfkapitaal beschikt of geluk aan een blackjack-tafel nodig heeft om een vliegticket naar huis te kunnen kopen.

Althans, zo was het de meeste jaren. De volledig virtuele CES van dit jaar heeft de gebruikelijke filters om zeep geholpen. Fysieke stands zijn duur en maken het gemakkelijk om een idee te krijgen van hoe waarschijnlijk het is dat een bedrijf er over een jaar nog zal zijn. Online stands zijn goedkoper, en dankzij de opmaak van de CES-website zien ze er allemaal hetzelfde uit. Er zijn nog steeds aanwijzingen of een bedrijf bekwame pr-ondersteuning heeft, maar de hoeveelheid tijd die nodig is voor een eerste indruk is toegenomen van enkele seconden tot een paar minuten: in plaats van een blik op een stand te werpen, dubbelklik ik op pdf's als de beschrijving van drie zinnen überhaupt interessant klinkt. En hoewel het aantal exposanten dit jaar is gedaald van meer dan 20.000 tot minder dan 2.000, komen er bij zoeken op Eureka Park-stands meer dan 600 naar voren, veel te veel om net zo'n goed beeld van de hele sectie te krijgen als op de beursvloer.

Ik kijk uit naar een live CES volgend jaar, maar als ze online exposities blijven doen in hybride-vorm, hoop ik echt dat CTA met een betere presentatie komt.

iPad-case Hubble en interne MacBook Pro-SSD's van Fledging

Ik moet Fledging complimenteren, omdat het bedrijf een reeks van drie producten heeft die variëren van het onwaarschijnlijke tot het schijnbaar onmogelijke. In de onwaarschijnlijke categorie: de iPad Air- of Pro-case Hubble, een aluminium behuizing die twee USB-C-aansluitingen toevoegt (een voor gegevens, één voor opladen), een USB-A-aansluiting, zowel SD- als microSD-kaartlezers, en een HDMI-uitgang naar je iPad die voorheen beperkt was qua aansluitingen. Er is zelfs een microfoonaansluiting van 3,5 mm. Hij is nu beschikbaar voor $ 99,99 voor de 11 inch-modellen en $ 109,99 voor de 12,9 inch-Pro, maar met vertragingen bij de verzending in verband met nabestellingen.

Aan de onmogelijke kant van de dingen: een interne SSD-upgrade voor een MacBook Pro uit 2016–2018. De Feather M17 SSD wordt geleverd met al het gereedschap dat nodig is om die MacBook te openen waarvan Apple zei dat die nooit kon worden geüpgraded, hoewel het upgrade-proces misschien niet voor bangeriken is. (Ik associeer "dit kan meer kracht kosten dan verwacht" niet met een project met laag stressgehalte.) Op de verkooppagina staan capaciteiten van 256 GB tot 2 TB, variërend in prijs van $ 87,99 tot $ 384,99, maar bij het ter perse gaan van dit artikel was alles groter dan 512 GB uitverkocht.

Videovergadersysteem Meeting Owl Pro

Zie deze als "noodzaak is de moeder van de uitvinding". Het uitgangspunt van de Meeting Owl is om hybride vergaderingen mogelijk te maken. De Meeting Owl is een staande microfoon en 360°-camera met een gestileerd uilengezicht dat me doet denken aan mijn college Antropologie. Het bepaalt automatisch wie er binnen zijn bereik spreekt en stuurt dit naar Zoom. Het bereik is een straal van 3,7 meter voor de standaard Meeting Owl, en 5,5 meter voor de Meeting Owl Pro. Plaats de persoonlijk aanwezige mensen rond de uil, plaats iedereen die binnenkomt via Zoom op een grote flatscreen-monitor aan de muur en klaar is Kees. Maar normaal gesproken zou je over zo'n afstand geen uil gebruiken. Aan een gemiddelde vergadertafel met zes personen is een straal van 1 meter waarschijnlijker, waardoor je sociaal verwijderd bent van de persoon tegenover je, maar slechts 97 cm (⅓πr) van de persoon rechts van je zit. Dit maakt Dr. Fauci verdrietig.

Dus kwamen de mensen van Owl Labs met Meeting Owl Connect: voeg een tweede Meeting Owl Pro toe aan de eerste en de twee stemmen werken samen om zich te concentreren op de spreker in een grotere straal, wat betekent dat iedereen die persoonlijk aanwezig is in een breder ovaal (vermoedelijk rond een zeer lange vergadertafel) kan zitten. Het is een dure oplossing: een Meeting Owl Pro kost $ 999 en je hebt er twee nodig. Maar het zou per saldo beter kunnen werken dan wanneer iedereen met het hoofd in zijn laptop zit. De gewone Meeting Owl is goedkoper ($ 799), voor die gelukkige dag wanneer we ons minder zorgen maken dat onze collega's gezondheidsrisico's zijn. Beide zijn nu beschikbaar.

Coworking kantoorruimte van Spaces

Velen van ons zitten al een jaar vast aan thuiswerken en het is onduidelijk wat de nieuwe norm zal zijn als COVID-19 onder controle of uitgeroeid is. Het wordt dus een interessante tijd voor coworking-ruimtes: plaatsen waar je gedeelde of eigen werkruimtes kunt huren in grote kantooromgevingen. Als je het drama rondom WeWork hebt gehoord (waarvan de oprichter klinkt als een gek) ben je bekend met het concept. Het was al gebruikelijk voor startende bedrijven om in één van deze omgevingen te beginnen, ter vermijding van hoge huurkosten of het ongemak van verhuizen naarmate ze groter werden. Nu verwacht ik dat er een nieuwe golf van werknemers zal komen die denken: "Weet je, soms is het echt handig om vanuit huis te werken", en af en toe ook: "maar vandaag moet ik echt het huis uit".

Spaces is een van de vele concurrenten in het veld, maar zij vielen op om twee redenen: 1) de werkplekken lijken echt aangenaam (en stiller dan mijn gebruikelijke Starbucks), en 2) de meeste van deze bedrijven rekenen extra voor hot-desking (flexplekken) wanneer leden naar andere steden reizen. Bij Spaces is dit in het lidmaatschap inbegrepen. Met 3500 locaties is er waarschijnlijk een in de buurt bij jou en waar je dan ook uiteindelijk naartoe gaat. De ruimtes van Spaces zijn ingericht met luxe IKEA-producten, en hebben daglicht en voorzieningen zoals een café en een receptionist, hoewel de koffie, anders dan bij sommige concurrenten, niet gratis schijnt te zijn. Grappig detail: de ruimtes zijn voorzien van "telefooncellen" voor telefoon- of Zoom-oproepen die privacy vereisen, of om in Superman te veranderen. De prijs van het lidmaatschap van Spaces schijnt af te hangen van de woonplaats, en is $ 226 per maand in New York, Philadelphia en Los Angeles. Het bedrijf verhuurt ook privébureaus en grotere ruimtes voor degenen die liever op dezelfde plek blijven zonder te delen.

Elektrische bootmotor van TEMO

Ik heb een zwak voor geniale ideeën die pas achteraf vanzelfsprekend zijn. De TEMO bootmotor is waarschijnlijk begonnen toen iemand een staafmixer gebruikte en dacht: "Wat als ik dit groter zou maken?" De TEMO 450 is een elektrische bootmotor van 450 watt die slechts 5 kg weegt en zo groot is als een roeiriem. Spring in een boot of sloep, bevestig het verankeringssysteem aan de achterkant van de boot en rijg de TEMO er doorheen: nu heb je een directionele propeller die de boot tot 80 minuten kan aandrijven. Het werkt zonder vervuiling, heeft geen startkoord en werkt goed in ondiep water. Het Franse bedrijf heeft zojuist wereldwijde verzending aangekondigd en accepteert bestellingen online. Op de website staat een prijs van € 1450 ($ 1735), maar toen het in de winkelwagen verscheen, werd het om onduidelijke redenen gereduceerd tot € 1207,75 ($ 1445).

Heads-up display voor motorfietsers van EyeLights

Ik keek er al naar uit om aangevulde realiteit-brillen te hebben nog voordat Google Glass ermee begon en de bal miste. (Kom op, Apple, ga aan de slag!) Het idee van EyeLights komt waarschijnlijk het dichtst in de buurt van een solide realisering. De Eyeride is een display ter grootte van een vingertop met platte luidsprekers die aan de binnenkant van een motorhelm wordt gemonteerd in het gezichtsveld rechtsboven je rechteroog. Alles wat op het heldere glazen scherm komt te staan, wordt weergegeven als een transparante overlay die het zicht op de echte wereld om je heen niet belemmert. Een meegeleverde afstandsbediening die op het stuur wordt gemonteerd, regelt de installatie wanneer het te luid is voor Siri. EyeLights beweert dat je reactietijd 4,3 seconden sneller zal zijn als je de HUD gebruikt, vermoedelijk vergeleken met het kijken naar Kaarten op je telefoon. Nu wereldwijd verzonden voor € 499 ($ 600). Wat ik niet begrijp: de vergelijkbaar geprijsde HUD van Eyelights voor auto's is een saaie monitor die je op je dashboard monteert. Waarom maken ze geen Eyeride-houder voor als je geen helm draagt?

Persoonlijke brillen van Breezm

Als je moeite hebt een bril te vinden die er goed uitziet: Breezm biedt 3D-geprinte brilmonturen die speciaal op jouw gezicht gemaakt zijn in een stijl die jij mooi vindt. Mijn eigen stijl is bruikbaarheid, dus dit leek me (gezien de honderden monturen die bij de gemiddelde opticien hangen) op het eerste gezicht een beetje vreemd, maar toen bedacht ik me dat mijn brillen uiteindelijk altijd scheef gaan staan, wat mij mateloos irriteert. Ik zou best geld over hebben voor een strak horizontale lijn. Het lichtgewicht materiaal is flexibel genoeg om de glazen bij de neus-brug 45 graden te kunnen buigen. Breezm heeft winkels in Korea en is van plan tegen het einde van 2021 naar de VS te komen met een online meet-programma dat de contouren van je gezicht in kaart brengt, en je een ontwerp, kleuren of patronen, en de vorm aan de zijkant van je hoofd laat kiezen. De prijzen zullen waarschijnlijk tussen de $ 220 en $ 390 liggen. Er is een mailinglijst voor aankondigingen en een online enquête. Onder de geënquêteerden worden 10 brillen verloot.

Braille-toetsenbord Hable One

Macs en iOS-apparaten hebben VoiceOver om visueel gehandicapten voor te lezen wat er gebeurt op het scherm en ze werken met braille-regels van derden die efficiënter kunnen zijn dan een stem. Maar op die pagina staan geen hardware-brailletoetsenborden voor invoer (hoewel Apple een software-brailletoetsenbord heeft in VoiceOver).) Die bestaan wel, maar dat gat is nu nog wat verder gevuld met de draagbare Hable One, een bluetooth-toetsenbord met acht knoppen waarmee rechtstreeks in braille getypt kan worden. Het toetsenbord is ongeveer zo groot als een iPhone 5 en weegt 90 gram, waarover humoristisch op één pagina van de website staat dat dat minder dan een banaan is, en op een andere staat dat het minder dan een peer is. Je houdt het met twee handen vast als een spelbesturing, met de knoppen naar buiten. Behalve tekstinvoer zijn er een aantal sneltoets-knoppencombinaties om op een iOS-apparaat te navigeren. Het werkt ook met je Mac. Je laadt het op met een micro-USB-kabel en het gebruikt trillingswaarschuwingen om je op de hoogte te houden van de batterijstatus. Wanneer je het niet gebruikt, is er een "zakmodus" die de knoppen uitschakelt maar de bluetooth-verbinding actief houdt voor snellere toegang.

Helaas is de Hable One alleen beschikbaar voor bestelling vooraf vanuit Nederland, België, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk, maar de ondersteuningspagina van Hable meldt dat mensen in andere landen contact moeten opnemen per e-mail om een bestelling vooraf te plaatsen. De prijs bij bestelling vooraf is € 199, minder dan de prijs bij uitkomen (€ 249). Hable wil de apparaten in april 2021 naar die vier landen gaan verzenden en belooft dat het het volledige bedrag terugbetaalt als dat uitloopt tot na oktober. Het zal tegen het einde van het jaar naar de Verenigde Staten komen.

AARP Innovations Labs

Niet alle exposanten in Eureka Park zijn startende bedrijven. Je vindt er ook bedrijven en organisaties die diensten verlenen aan startende bedrijven. Verrassend genoeg is een van die organisaties AARP, de belangenbehartigingsorganisatie voor mensen boven de 50. Eén van hun initiatieven is AARP Innovation Labs, een startup accelerator die samenwerkt met bedrijven die “AgeTech” op de markt brengen. De presentatie van AARP Innovation Labs stond bol van interessante statistieken, te beginnen met de economische grootte van de groep Amerikanen boven de 50: 9 biljoen dollar dit jaar en een geschatte 30 biljoen tegen 2030. AARP Innovation Labs wil zogenaamde disruptieve technologieën steunen in drie categorieën die het “health, wealth, and self” noemt. Problemen in die categorieën zijn omvangrijk en lastig op te lossen. In het afgelopen jaar is er op 20% van alle Amerikanen een beroep gedaan om zorg te leveren aan een familielid, en hoewel het doorgaans oudere mensen zijn die de meest intensieve zorg vereisen, waren de zorgverleners van alle leeftijden. Daar komen dan nog geldzorgen bij: 40% van de Amerikanen kan zich geen nooduitgaven van $ 400 veroorloven en de gemiddelde pensioenspaarpot van mensen van in de 50 is 117.000 dollar, niet veel om decennia mee te moeten doen. Naarmate mensen ouder worden, verliezen zij oude vrienden en familieleden aan de dood, invaliditeit of de afbraak van sociale netwerken, AARP zegt dat de eenzaamheid die hier het resultaat van is, de sterftecijfers net zoveel opstuwen als het roken van 15 sigaretten per dag.

AARP Innovation Labs kan deze problemen niet oplossen, maar steunt technologieën die dit aanpakken. Aangevulde realiteit zou mensen in staat kunnen stellen om een nieuwe leefruimte te creëren als ze moeten verhuizen, of herinneringen en nuttige informatie kunnen weergeven aan hen die een geheugensteuntje kunnen gebruiken. Draagbare technologie en omgevingssensoren kunnen gezondheidsgegevens bijhouden en doorgeven aan de dragers of hun vrienden en familie, waardoor mensen zelfstandiger kunnen blijven en toch een vangnet hebben. Stem-technologieën kunnen deelname in het sociale verkeer verbeteren en barrières overwinnen die worden veroorzaakt door het verlies van fysieke mogelijkheden. En startende bedrijven die door AARP Innovation Labs worden ondersteund, gebruiken technische hulpstukken om onderwerpen aan te pakken die doorgaans taboe zijn onder de ouderen of hun families, zoals seksuele gezondheid en het het plannen van levensbeëindiging.

De website van AARP Innovation Labs is vooral gericht op startende bedrijven, maar heeft ook een portfolio met ondersteunde bedrijven en een nieuwsbrief waar je je voor kunt opgeven om op de hoogte te blijven van hun werk. Het ziet ernaar uit dat daar interessante dingen gebeuren.

Vliegende auto (of rijdend vliegtuig) PAL-V

Ik kon de verleiding niet weerstaan. De PAL-V Liberty is een autogiro die kan worden opgevouwen tot een auto. Ja, het is weer een vliegende auto op CES, maar deze is in twee opzichten uniek: hij wordt wereldwijd uitgebracht in plaats van alleen in Japan (zie “CES 2021: gezinsfirewalls, vliegende auto's en enge huisdierenrobots”, 25 januari 2021), en PAL-V neemt nu bestellingen aan voor zijn eerste productiemodel in plaats van vage beloftes over levering later dit decennium te doen. Op de website staat met zorg geen leverdatum, maar wel de verwachting dat Europese bestellingen dit jaar worden verzonden (of ingevlogen).

Wat aan de PAL-V Liberty het meest indruk op mij maakt, is dat hij realistisch is. Elk ander voorstel voor een vliegende auto dat ik heb gezien, belooft een autonome AI-piloot terwijl je geniet van een lekker drankje. Dat geldt niet voor de PAL-V Liberty: je hebt een vliegbrevet nodig en het dashboard is duidelijk van het type vliegtuigbesturing. Ik zou je enkele van de specificaties kunnen vertellen: twee personen, tot 160 km/u rijden met een bereik van 1315 km of 140-180 km/u vliegen met een bereik van 400 km, allemaal op gewone benzine met een hoog octaangehalte. Maar het belangrijkste getal is de prijs: 599.000 dollar voor de Liberty Pioneer Edition, waarvan er slechts 90 zullen worden gemaakt en die als eerste zullen worden verzonden. Degenen die bereid zijn om iets langer te wachten, kunnen de Liberty Sport voor 399.000 dollar aanschaffen. Er is een ingewikkeld depositoschema waarbij het bedrag dat je uitgeeft en de terugbetaalbaarheid ervan jouw plaats in de rij bepalen. Toegegeven, je kunt drie Lamborghini's kopen voor de prijs van een Liberty Pioneer, maar man, hij vliegt.

CES 2021 Gadget-enquête #3

Welnu, verondersteld dat de prijs (en een vliegbrevet) geen probleem was, zou je de hierboven beschreven producten of diensten dan ook daadwerkelijk in jouw dagelijks leven gebruiken? Breng jouw stem uit in onze korte enquête. We doen dit voor elk van onze CES 2021-artikelen, en aan het einde zullen we zien welke van de apparaten die we hebben besproken het interessantst zijn voor TidBITS-lezers.

CES 2021 Gadget Survey #3

So, assuming price (and a pilot’s license) was no object, would you actually use the products or services described above in your everyday life? Register your vote in our quick survey. We’re doing this for each of our CES 2021 articles, and at the end, we’ll see which of the devices we’ve covered are most interesting to TidBITS readers.