Apple komt eindelijk met een een Apple Card-webportaal dat toegankelijk is vanaf elke computer. Als je voorheen de toegang tot je iPhone verloor, was de enige manier om je rekening te betalen of je account te beheren, Goldman Sachs te bellen. Voor zover we weten, was de Apple Card de enige creditcard op de markt die niet via het web kon worden beheerd.

Dat gezegd hebbende, verwacht niets bijzonders, of zelfs maar vergelijkbaar met wat je kan doen in de Wallet-app. Zodra je je aanmeldt met je Apple ID (het lijkt elke keer tweefactorauthenticatie te vereisen), zijn er vier schermen die je vanuit de zijbalk kan openen:

• Payments: hier kan je je saldo en vervaldatum bekijken, geplande betalingen instellen en je factuur betalen.
• Statements: in dit scherm kun je eerdere afschriften bekijken en downloaden. Helaas downloadt de downloadknop alleen pdf-afschriften, niets dat importvriendelijk is.
• Settings: klik hier om geplande betalingen (opnieuw) in te stellen, je gelinkte bankrekeningen te bekijken en te wijzigen en andere zaken te bekijken zoals je voordelen binnen het Mastercard-netwerk, het Apple Card-privacybeleid en de Apple Card-voorwaarden.
• Support: Dit scherm bevat het telefoonnummer voor Apple Card-ondersteuning, een link naar de Apple Card-ondersteuningswebsite en een link naar de Apple Card-gebruikershandleiding.

Dat is het zo'n beetje: betaal je rekening en bekijk (maar niet exporteer) je eerdere afschriften. Je kan je kaartnummer niet bekijken of wijzigen of je CVV bekijken, dus je kan je Apple Card nog steeds niet gebruiken of beheren zonder een iPhone. Je kan je uitgavenactiviteit of de meest recente transacties ook niet zien.

Het is vervelend dat het Apple Card-webportaal geen CSV-export toestaat, laat staan de recent toegevoegde Quicken- en QuickBooks-indelingen (zie “Je kunt nu Apple Card afschriften exporteren naar Quicken en QuickBooks”, 5 juni 2020). Als je namelijk je Apple Card-transactiegegevens wil importeren in een app voor persoonlijke financiën, moet je je transacties handmatig exporteren vanuit de Wallet-app op je iPhone en de gegevens naar je Mac verzenden via AirDrop of een ander deelmechanisme. Dat lijkt onnodig gedoe nu er een webportaal is.

Ik heb pas laat de AirPods-hype opgepikt, namelijk toen ik ze kocht. Ik loop normaal gesproken samen met vrienden hard, en als ik wel alleen ben, ben ik ook liever echt alleen dan dat ik naar de stemmen van anderen luister. Ik gebruikte oordopjes tot nu toe vooral om naar podcasts te luisteren tijdens het grasmaaien in de zomer, en dan moesten ze onder mijn gehoorbescherming passen. (Er is een betere oplossing. Zie “3M WorkTunes koptelefoons voor draagbaarder tuinwerk,” 12 april 2019.)

Uiteindelijk kocht ik eind 2017 een stel AirPods, maar Tonya nam ze meteen over. Alle andere oordopjes van Apple (en van veel andere merken) vond ze oncomfortabel, maar de AirPods overtuigden haar snel, en ze droeg ze om naar muziek te luisteren terwijl ze in haar eentje aan het hardlopen was. Ik kreeg zelf mijn eerste AirPods cadeau in 2018 en gebruikte ze af en toe, zoals in het vliegtuig.

We spoelen door naar 2020 en de coronacrisis. Nu we beiden veel meer op Zoom zitten, zijn de AirPods belangrijker geworden, zowel om deel te kunnen nemen aan een gesprek, als om stemmen van anderen op de achtergrond te blokkeren. Maar nadat Tonya hardgelopen had, was ze opeens één van haar AirPods kwijt (ze had er vaak maar één in, zodat ze auto's beter kon horen aankomen). We hebben overal gezocht, maar toen hij na een paar weken nog niet opgedoken was, kocht ik zelf een paar AirPods Pro en gaf ik haar mijn AirPods - vooral omdat de mogelijkheid van ruisonderdrukking me intrigeerde. Zoals dat vaak gaat, kwam Tonya er een paar weken later achter, dat de ontbrekende AirPod in een weinig gebruikte la gevallen was, dus ze gaf me mijn AirPods terug.

Ik zou uit mezelf nooit zowel AirPods als AirPods Pro gekocht hebben, maar opeens kon ik ze afwisselen. Het was een soort van natuurlijk experiment, en na meer dan een maand regelmatig gebruik kan ik een winnaar uitroepen, tenminste voor mijn oren en gebruik. Hier is mijn vergelijking.

Geluidskwaliteit

Vooraf: ik geef toe dat ik geen gouden oren heb, hoewel ik muziek zeker kan waarderen (ik heb geen zogenaamde "tinnen oren"), ben ik geen audiofiel, ik heb geen "gouden oren". (Ik vraag me af: waarom wordt de vergelijking met metaal gemaakt als het om geluidsgevoeligheid gaat? Misschien heb ik wel oren van brons.) Hoe dan ook: als het om algemeen gebruik gaat heb ik geen echt verschil gehoord tussen de AirPods en de AirPods Pro.

Ik heb geprobeerd om dat exacter te vergelijken, door beide oordopjes met mijn Mac te verbinden en te luisteren naar “Brothers in Arms” van Dire Straits, via Apple Music. Ik luisterde eerst via de ene dan via de andere set oordopjes. Zelfs in hetzelfde nummer kon ik geen verschil ontdekken. In het geval van de AirPods Pro heb ik ook geschakeld tussen de ruisonderdrukking en de transparante modues, maar om me heen was het stil. Als de airco van het huis inschakelde (met een ventilator recht achter me) werden de AirPods Pro duidelijk beter, in het bijzonder op lage volumes.

In een poging om hetzelfde soort test te doen, als wanneer ik nieuwe hardloopschoenen vergelijk met een ouder, comfortabel paar, deed ik een AirPod in het ene oor en een AirPod Pro in het andere. Vervolgens schakelde ik heen en weer met het Volume menu. Deze benadering bracht naar voren, dat in het geval van een enkel oordopje, de AirPods Pro beter zijn dan de AirPods. In die situatie klonk geen van beide even goed als met geluid in twee oren, maar bij de AirPod Pro klonk het alsof de muziek in mijn hoofd klonk. De AirPod klonk als een kleine speaker in mijn oor.

De AirPods Pro winnen de strijd dus op dit punt, maar dan vooral als je denkt, dat je vaak muziek wilt luisteren in omgevingen met veel achtergrondgeluid. Als dat niet zo is, is de keuze lastiger.

Ruisonderdrukking

Het lijkt bijna onredelijk om de AirPods en de AirPods Pro op dut punt te vergelijken, omdat natuurlijk alleen de AirPods Pro ruisonderdrukking hebben. In het geval van de AirPods kun je alleen het volume verhogen om te proberen het achtergrondgeluid te onderdrukken. Dat heb ik wel in vliegtuigen gedaan; dat was vast niet goed voor mijn gehoor.

De ruisonderdrukking in de AirPods Pro kan daarentegen bijna magisch zijn. De eerste keer dat ik ze gebruikte, was ik het huis aan het stofzuigen. Ze waren een openbaring. De ruisonderdrukking dempte het stofzuigerlawaai zo aanzienlijk dat ik me niet meer kan voorstellen om zonder Airpods te stofzuigen. Ik heb geen idee wanneer ik weer voet in een vliegtuig zal zetten, maar het lijdt geen twijfel dat ik de AirPods Pro zal dragen als ik dat doe.

De AirPods Pro hebben ook een kortere steel, wat betekent dat ik ze gewoon ín de oorbeschermers kan plaatsen, die ik draag tijdens het maaien van het gazon. Ik had gehoopt dat hun ruisonderdrukking voldoende zou zijn om de grasmaaier net zo stil te maken als de stofzuiger, maar eerlijk gezegd hielp het nauwelijks. In combinatie met de passieve geluidsbescherming van de oorbeschermers hielp de AirPods Pro-ruisonderdrukking echter wel. Helaas is het nog steeds lastig om ze in mijn oren te houden tijdens het dragen van die gehoorbescherming. Ik moet ook oppassen dat ik ze niet verlies wanneer ik de oorbeschermers verwijder.

Pasvorm en comfort

Hier was ik het meest verrast. Ik was onder de indruk van het comfort van de AirPods. Ik ben niet zo militant in het haten van oordopjes als Tonya, maar ik vind ze over het algemeen ongemakkelijk na een tijdje. De AirPods lijken daarentegen licht in mijn oren te hangen. Ik zou ze niet de hele dag willen dragen, maar ik wil ze er niet zo snel mogelijk uithalen.

Interessant: ik denk dat het comfort van de AirPods gedeeltelijk te danken is aan hun lange stelen, die hen helpen in mijn oren te balanceren. Ze passen goed en blijven op hun plaats, zelfs als ik flink beweeg. Hoewel bedrade oordopjes lichter kunnen zijn, verpesten hun snoeren de balans, zelfs als er niet actief aan wordt getrokken.

Gebaseerd op het draagcomfort van de AirPods, had ik hoge verwachtingen van de AirPods Pro. Met nog meer jaren feedback en ontwikkeling, dacht ik dat Apple ze nog comfortabeler zou hebben gemaakt. Helaas is dat bij mij niet het geval.

Het probleem zijn de siliconen tips. Om de AirPods Pro in je oren te laten passen, moet je de oordopjes in je gehoorgang proppen - zo zijn ze nu eenmaal ontworpen. Ik heb een hekel aan de constante druk in mijn oren, en aan het gevoel afgesloten te zijn van geluiden om me heen. De meegeleverde "Pasvormtest", gestart vanaf de iPhone, vertelt me dat de middelgrote tips het beste zijn, hoewel ik alleen een goede afdichting aan de linkerkant kan krijgen door de AirPod Pro met een vinger vast te houden. Het overschakelen op de kleine tips lijkt geen verschil te maken in comfort. (De tips verwijderen van de Airpods is ook lastig.) De modus "Transparantie" helpt natuurlijk om het gevoel van afsluiting van de buitenwereld te verminderen, maar het is nog steeds alsof je de hele tijd water in je oren hebt. Het dragen van de AirPods Pro doet geen pijn, maar ik merk ze constant op, en slaak telkens een zucht van verlichting wanneer ik ze eruit haal.

Het andere probleem met de siliconen tips is, dat ze ervoor zorgen dat de AirPods Pro na verloop van tijd een beetje los komt te zitten. Er is er nog nooit een uitgevallen, maar van anderen hoor ik dat wel, en ik vind dat ik er één vaak een steviger in mijn oor moet duwen.

Het is belangrijk om hier op te merken dat de oorstructuren van mensen sterk uiteenlopen. Ik heb veel verhalen gehoord van mensen die het met mij eens zijn, over het comfort van de AirPods, en ik hoorde een gelijk aantal mensen, die de AirPods Pro comfortabeler vinden. Ieder heeft zo z'n eigen ervaring, en als je de ene niet fijn vind, past de ander misschien juist goed - in ieder geval zijn ze eigenlijk behoorlijk verschillend.

Dus als het gaat om de pasvorm en het comfort, winnen de AirPods met gemak voor mij. Ik had niet verwacht dat er zoveel verschil zou zijn, maar als ik geconfronteerd word met een rinkelende iPhone en de twee hoesjes voor me, pak ik altijd de AirPods.

Besturing

De eerste generatie AirPods is alleen te bedienen door dubbel te tikken, maar je kunt twee tik-commando's vastleggen, één voor elke AirPod. De mogelijkheden zijn "Siri", "Speel af/pauzeer", "Volgend nummer", "Vorig nummer" en "Uit". Ik heb een dubbele tik op de linker AirPod ingesteld om Siri aan te roepen, en een dubbele tik op de rechter om af te spelen of te pauzeren. Het is geen elegant controlemechanisme, maar het werkt wel, vooral als ik in beweging ben.

Bij de tweede generatie AirPods (die ik niet getest heb) en de AirPods Pro, koos Apple de luxe-benadering, door ze ondersteuning te geven voor “Hey Siri.” Daarmee kan je audio laten afspelen en pauzeren, naar het volgende of vorige nummer springen, het volume aanpassen, etc. In mijn test werkte deze hands-free aanpak prima, zoals toen ik de audio wilde aanpassen tijdens het fietsen. (Na één rit vond ik het echter toch onprettig, dat ik de auto's achter me niet goed kon horen). Maar ik zou het heel raar vinden, om tegen Siri te praten in een vliegtuig of ergens anders in de publieke ruimte.

Gelukkig hebben de AirPods Pro kleine aanraking-sensoren in de kleine steeltjes. Eén keer drukken speelt af of pauzeert. Met twee keer spring je naar het volgende nummer. Met drie keer ga je naar het begin van het huidige nummer of verder terug. Ingedrukt houden kan ofwel Siri oproepen (dit is onnodig, want je kunt het ook zeggen, behalve als mensen in je omgeving lollig willen doen, en “Hey Siri” roepen naar je AirPods Pro), dan wel schakelen tussen de ruisbeheersingsmodi ("Ruisonderdrukking", "Transparantie" en "Uit").

Ik schaam me een beetje, te moeten toegeven dat ik Apple's ondersteuningspagina moest lezen, om uit te vogelen waar de druksensoren waren. En nu ik dat weet, moet ik toch vaak een paar keer proberen, voordat mijn vingers precies op de juiste plek knijpen. Misschien zou het beter gaan als ik ze wat vaker droeg, maar dat is vooralsnog niet gebeurd.

Ik ben een beetje in tweestrijd: de AirPods Pro bieden een flexibelere controle dan de AirPods, maar ze vereisen ook wat behendiger vingercontrole dan ik doorgaans heb, tijdens het sporten of als ik in de tuin werk. Maar als ik moest kiezen, dan was het voor de eenvoud van het dubbel-tikken op de AirPods. Dat is gewoon makkelijker.

De behuizing

Ik had ook niet verwacht dat ik iets zou vinden van het ontwerp van de behuizing. Door de kortere steeltjes en de silicone dopjes, is het doosje van de AirPods Pro korter en breder dan dat van de AirPods. Zelfs als je deze 90 graden draait, is de behuizing net iets groter en een beetje dikker. Het is geen halszaak, maar omdat Apple de behuizing van de AirPods zo maakte, dat hij qua vorm en gewicht perfect in de hand ligt, voelt de behuizing van de AirPods Pro net wat minder goed.

Dit hangt ongetwijfeld af hoe groot jouw handen zijn, maar ik vind het doosje van de AirPods heerlijk aanvoelen — als een gladde steen die je op het strand gevonden hebt en niet meer kan wegleggen. De behuizing van de AirPods Pro daarentegen, voelt wat te groot aan in mijn zak, en is minder verleidelijk om mee te frunniken.

Hetzelfde geldt voor de manier waarop het dekseltje van de AirPods-behuizing dicht klikt met een heel bevredigend klikje aan het einde, terwijl de AirPods Pro-behuizing ... tja ... gewoon dicht gaat. Er is niets mis mee, en je zou het misschien niet eens merken als je niet steeds tussen de twee zou wisselen, zoals ik nu doe. Maar het is gewoon net wat minder.

En tot slot, je weet waarschijnlijk al waar ik naartoe ga, passen de AirPods zo precies in hun doosje en hebben ze dat kleine beetje magnetische hulp waardoor het lijkt alsof ze blij zijn weer in het doosje te mogen opladen. De AirPods Pro-behuizing heeft dezelfde magnetische assistentie maar de silicone dopjes dempen het klikje waardoor je bij de AirPods Pro's dat prettige op-hun-plek-klikken niet voelt. Nogmaals, dit is allemaal echt niet zo erg, maar het is gewoon minder.

Zouden deze kleine veranderingen kunnen komen omdat de AirPods Pro ontworpen zijn na het vertrek bij Apple van Jonathan Ive? Of kon men gewoon niet om de ontwerp-problematiek van de AirPods Pro heen?

Dus: ondanks dat het oneerlijk lijkt om zoveel nadruk te leggen op de behuizing, moet ik eerlijk toegeven dat ik de behuizing van de AirPods toch dermate prettiger vind, dat ik die vaker pak, gewoon omdat ze lekkerder voelen.

Kiezen

Ik bof dat ik in de gelegenheid ben om te kiezen, of ik de AirPods of de AirPods Pro pak, afhankelijk de volgende activiteit. Als ruisonderdrukking belangrijk is, zoals bij het stofzuigen of grasmaaien, pak ik altijd de AirPods Pro. (Met iOS 14 gaan de AirPods Pro ook ruimtelijke audio ondersteunen, voor 3D geluid. Dat kan ook interessant zijn, al betwijfel ik het: ik luister alleen naar muziek en podcasts.)

Maar voor praktisch alle andere dingen verkies ik de AirPods. Ze vallen wat meer op in mijn oren omdat de steel wat langer is, maar ze voelen comfortabeler aan, en de case is een wonder van modern design - bijna een kunstwerk! De batterijduur is vergelijkbaar, maar mijn AirPods zijn ouder, en houden het dus niet meer zo lang uit als in het begin.

Het zal dan ook geen verrassing zijn: als je je afvraagt welke je moet kopen, adviseer ik de meeste mensen om voor de AirPods te gaan. Dat doe ik deels op basis van de prijs. AirPods met een normale Lightning-oplaadcase kosten $ 159. Als je een draadloze oplaadcase belangrijk vindt (ik heb 'm niet), dan wordt dat $ 199. Ik hoor dat ze vaak voor nog minder in de aanbieding zijn. Tenzij je denkt vaak de ruisonderdrukking nodig te hebben, bijvoorbeeld om het geluid van vliegtuigmotoren of industriële machines te onderdrukken, is er geen enkele reden om de premium prijs van $ 249 voor de AirPods Pro te betalen.

Tijdens een doorsnee-fietsseizoen in Minnesota, zo vanaf april, zou ik nu zo ongeveer 1600 km afgewerkt hebben, waarvan veel in groepsritten die mij en mijn fietsmaten door de hele staat brengen.

Maar 2020 is bepaald niet doorsnee. En hoewel het zeker niet onmogelijk is om tijdens deze COVID-19-pandemie buiten te fietsen, is het logistiek niet eenvoudig om lange ritten te organiseren, en groepsritten kun je maar beter helemaal vermeden, gezien het infectiegevaar.

Dus om tenminste nog een deel van mijn fietsseizoen te redden, moest ik een andere manier zien te vinden om kilometers te maken en interessante nieuwe plekken te zien.

Voilà Zwift, een soort videogame voor wielrenners, maar dan eentje waarbij je je echt moet inspannen, en niet alleen je duimen gebruiken.

Met Zwift stap je op een hometrainer en fiets je terwijl je op een TV, tablet of computer een virtuele versie van jezelf bekijkt, fietsend op locaties als Londen of New York. Terwijl je op de pedalen stampt, zie je je virtuele zelf over digitale wegen zoeven in een levensechte, gesimuleerde omgeving.

Fietsen op een hometrainer is tamelijk saai in vergelijking met buiten rijden, maar daar heeft Zwift wat op gevonden. Je weet nooit precies wat je kunt verwachten. Laatst zag ik, tijdens een rit door Zwifts grappige fictieve omgeving van Watopia, een Tyrannosaurus rex de weg oversteken.

En het beste nieuws is dat Zwift een gezamenlijke ervaring kan zijn. Meerdere deelnemers kunnen vanuit huis samenkomen in een fiets-Matrix. Zo heb ik laatst een trip gemaakt met mijn fietsmaatje Chris, met wie ik al duizenden echte kilometers heb gereden en op dit moment digitaal mee train. Samen hebben we aan een aantal grote groepsritten in Zwift deelgenomen, zonder mondkapjes.

Ook hardlopers kunnen zich met Zwift uitleven. Daarover later meer.

Zwift is wel een beetje voor nerds...

Om Zwift te gebruiken om echt te trainen, en niet alleen als videogame, is het wel nodig dat je inspanningen op een hometrainer momentaan en accuraat vertaald worden naar de virtuele inspanning op je scherm.

Dat betekent dat gegevens als snelheid, cadans (trapfrequentie) en hartslag aan je virtuele identiteit moeten worden doorgegeven. Sensors op je fiets meten deze gegevens en sturen ze draadloos naar het apparaat waar de app Zwift op draait, zodat de virtuele fietser adequaat kan reageren.

Op dat vlak kan het snel ingewikkeld worden, met een grote keuze aan sensors en draadloze protocollen. Als je net met Zwift begint, kan dat snel tot hoofdpijn leiden. Dat geldt dus ook voor mij, en ik heb de paracetamol dan ook naast mijn beeldscherm staan...

Zwift is beslist voor nerds.

Om het (ook voor jou) overzichtelijk te houden, richt ik me vooral op scenario's met mijn Apple-hardware, draadloze verbindingen met Bluetooth, en de fysieke hulpjes die nodig zijn om Zwift goed te kunnen gebruiken. Zwifts app draait op een Mac, iPhone, iPad en Apple TV, en ondersteunt ook Windows-pc's en Android-dingetjes.

Scenario #1: de budget-aanpak

Een Zwift-installatie hoeft niet veel te kosten. Zo kun je beginnen met een fiets die je toch al hebt. De benodigde extra's kosten ook niet heel veel. Voor een budget-uitrusting heb je het volgende nodig.

Een fietsstandaard

Omdat je stationair fietst, heb je een fietsstandaard nodig, zo'n geval dat je achterwiel van de grond af tilt en op een weerstandsroller plaatst. Terwijl jij de pedalen ronddraait, zorgt die roller voor weerstand die de weerstand van de weg of een bospad simuleert, inclusief stijging of daling.

Eenvoudige standaards kosten $ 50 tot $ 150 als je ze nieuw koopt. En wellicht minder, of zelfs niets, als je op Marktplaats of Ebay zoekt. Ik kon er een overnemen van een buurtgenoot die hem toch wegdeed.

Sensors

Je fiets zodanig uitrusten dat hij snelheid, cadans en hartslag draadloos doorstuurt hoeft ook geen vermogen te kosten. Fitnessbedrijf Wahoo heeft een sensorpakket met snelheids- en cadansmodules voor $ 69,99. De minieme snelheidssensor gaat op de naaf van je achterwiel, en de cadanssensor op een van de cranks.

Wahoo heeft ook een aantal Tickrs, hartslagmonitors die je om je borst of pols kunt dragen. Ik gebruik een Tickr Fit voor om de pols. Die kost $ 79,99. Chris prefereert de Tickr-borstband, die $ 49,99 kost.

Je kunt ook een Apple Watch als een hartslagmeter voor Zwift-ritjes gebruiken, maar ik had moeite om hem aan de praat te krijgen met sommige van mijn Apple-apparaten. Hij bleek alleen te werken met de Apple TV, vreemd genoeg. Dat is misschien omdat de ondersteuning van Zwift voor de Apple Watch in juni 2020 nog in bèta was en het over het algemeen wat gepriegel vereist.

Een scherm

Zwift is waardeloos als je niet kunt zien waar je heen gaat. Toen ik dit jaar serieus met Zwift bezig ging, wipte ik langs bij de Walmart en kocht ik een Samsung-televisie die ik instelde met mijn Apple TV en voor mijn hometrainer zette. Een willekeurige televisie met plat scherm is genoeg, mocht je er nog een hebben staan, omdat Zwift gelukkig ook met oudere televisies werkt: ik probeerde de dienst op een oud toestel met 720p en het werkte prima.

Als je Zwift op een MacBook of een iPad draait, zul je moeten uitvinden wat de beste manier is om die in het zicht en binnen je bereik te zetten wanneer je op de fiets zit. Een "fietsbureau" voor binnen, zoals het $ 249 kostende model Kickr van Wahoo is perfect voor dit doel, zij het wel wat duur.

Een goedkoper alternatief voor de iPad is de tabletstandaard TechAssist van AirTurn voor $ 79, die je uitschuift en vastklemt en waar maximaal een 12,9 inch-iPad Pro op bevestigd kan worden, die dan redelijk stabiel staat.

Scenario 2: meer in Zwift investeren

Je kunt de zaken ook vereenvoudigen, zij het tegen hogere kosten, door een "slimme" hometrainer te kopen met ingebouwde sensors. Zo'n apparaat houdt snelheid, cadans en vermogen (in watt) bij, en slaat dit tijdens een virtuele fietstocht allemaal op in Zwift. Slimme hometrainers, die je aansluit op een stopcontact, hebben nog bijkomende voordelen.

In veel gevallen kun ze de controle over je tocht overdragen aan Zwift. Bijvoorbeeld: als je op je scherm een heuvel aan het beklimmen bent, voert de hometrainer de weerstand op om de extra inspanning te simuleren die je nodig hebt om een echte heuvel te beklimmen. Zo ook maakt heuvelafwaarts rijden op het scherm dat de hometrainer de spanning verlaagt, zodat trappen sneller en gemakkelijker gat. Dit maakt dat de rit erg realistisch wordt, wat het leuker maakt en ook nog een prima training is.

Slimme hometrainers meten doorgaans de hartslag niet, zodat je daarvoor een extra sensor nodig zult hebben.

Een slimme hometrainer is ook een prima manier om hoofdpijn te krijgen, met stapels opties die uiteenlopen van $ 500 tot $ 3500 of meer. Ik liet uiteindelijk mijn keuze vallen op de Rock and Roll Control Bike Trainer van Kinetic, die toen ik voor het laatst keek $ 524 kostte, afgeprijsd van de originele prijs van $ 749. Dit model van Kinetic is er één van verschillende modellen die min of meer compatibel zijn met Zwift.

En toen waren er dinosaurussen!

Hier is waar de pret begint. Wanneer je een Zwift-account gemaakt hebt en je apparatuur hebt ingesteld, ben je klaar om te vertrekken voor je eerste ritje.

1. Kies je Apple-apparaat: ik heb gezwift met een Apple TV, een iPad Pro en een MacBook Air. De cartoonachtige interface is bijna identiek op alle platforms, wat niet noodzakelijkerwijs een goede zaak is, omdat hij zich niet houdt aan de ontwerpconventies voor iOS of macOS en soms ingewikkeld kan zijn om te besturen.
2. Verbinding maken: bij het opstarten zal Zwift proberen om je sensors te vinden (los of ingebouwd in een slimme hometrainer). Als dat niet automatisch gebeurt, klik dan op de zoekknop onder elke sensorcategorie en het lost zichzelf op. Ik heb zelden problemen gehad.
3. Kies je streek: Zwift laat je rondfietsen in digitale versies van verscheidene echte plaatsen. Naast Londen en New York zijn er Richmond (Virginia), Yorkshire (Engeland) en Innsbruck (Oostenrijk). Ze zijn niet allemaal tegelijk beschikbaar, maar ze roteren, met steeds twee die beschikbaar zijn. De fantasiewereld Watopia van Zwift is altijd beschikbaar.
4. Kies je route: elke streek heeft een reeks routes, die variëren in afstand en aantal meters klimmen. Mijn favoriet is de Tempus Fugit-woestijn van Watopia, 17 kilometer lang met slechts 25 meter hoogteverschil, omdat ik vaak zoveel mogelijk afstand wil afleggen in zo min mogelijk tijd.

En daar ga je! Terwijl je fietst, zul je zien dat je dingen doet die onmogelijk zijn tijdens echte fietstochtjes. In Londen, bijvoorbeeld, gaat een route een metrotunnel in en leidt je dan langs de rails voor een uitstapje ondergronds. The Big Apple is niet New York in 2020, maar meer een Great Scott!-New York in 2120, met vliegende auto's, doorschijnende wegen in de lucht en andere futuristische elementen.

En dan is er natuurlijk Watopia, waar vrijwel alles is toegestaan. Je fietst langs Brachiosaurussen, Parasaurolophussen, en rennende Velociraptors, in een mesozoïsch landschap. Verder kom je Maya-piramides in de jungle tegen, rijd je langs lava-spuwende vulkanen in een omgeving die verdacht veel op Mordor lijkt, en kijk je je ogen uit naar exotische zeebeesten terwijl je door heldere onderwatertunnels fietst.

Ervaar Zwift samen

Zelfs met al die virtuele exotica zou Zwift snel gaan vervelen als je alleen in je eentje zou kunnen rijden. Gelukkig kun je de ervaringen ook met anderen delen. Daarom heet het ook een “gigantisch online trainingsprogramma dat je meer meerdere deelnemers kunt spelen”.

Je kunt op verschillende manieren samen fietsen. Bij het kiezen van een omgeving en route kun je je aansluiten bij een andere Zwifter, te selecteren uit een lijst van beschikbare gebruikers. Een prima manier om nieuwe vrienden te maken.

Zwift zit boordevol openbare activiteiten waar je uit kunt kiezen, van groepsritten voor beginners tot professionele wedstrijden. Ook zijn er veel clubs waar je je bij kunt aansluiten. Zwift organiseert zelfs een virtuele versie van de Tour de France voor 92 heren en 68 dames, te kiezen uit 40 professionele teams, die start op 4 juli 2020. (Het lot van de echte Tour, in augustus en september is nog steeds onzeker.)

De beste optie is echter een privé-ontmoeting, waarvoor je een afspraak moet maken met één of meer van je Zwift-fietsvrienden, in een omgeving naar keuze. Dit doe je, enigszins verwarrend, in een afzonderlijke app, Zwift Companion, die alleen op mobiele platforms draait en niet in de hoofd-app Zwift.

Voor de pandemie had ik nog nooit een Zwift-ontmoeting gedaan, maar met de lockdown werden ze een essentieel onderdeel van mijn trainingsschema. Het is een excellente manier om tijd door te brengen met Chris en mijn andere fietsmaatjes, die ik nu slecht fysiek kon ontmoeten. We gebruiken een voice-chat-app zoals Discord om tijdens het fietsen met elkaar te praten.

De ontwikkelaars van Zwift vertelden me dat sinds de pandemie het gebruik van privé-ontmoetingen met 700 procent is toegenomen, tegenover een verdrievoudiging van het totale gebruik van de dienst de afgelopen weken. Ten gevolge hiervan heeft Zwift het aantal gebruikers dat tegelijkertijd kan deelnemen aan een ontmoeting verhoogd van 50 naar 100.

Hardlopers kunnen ook samen zwiften!

Zwift werkt ook voor hardlopers op loopbanden.

Het instellen is wat eenvoudiger dan voor fietsers. Je moet een klein draadloos apparaatje aan een van je schoenen bevestigen om je stappen en looptempo bij te houden. De gegevens worden dan doorgestuurd naar het apparaat waarop de Zwift-software draait. Er zijn veel schoen-apparaatjes verkrijgbaar. Zwifts eigen RunPod van $ 30 werkt prima.

Een luxe alternatief is een Bluetooth-compatible loopband, wat min of meer het equivalent is van een slimme trainer voor fietsers.

Ik heb een beetje ervaring met hardlopen met Zwift en vond het altijd wel prettig, maar veel minder dan fietsen met Zwift. Het is moeilijker om de exotische omgeving te waarderen tijdens het joggen als je er maar zo weinig van ziet. Op de fiets kun je veel meer afstand afleggen en meer van de omgeving zien. Ik heb deze optie niet meer, want ik deed dit op mijn sportschool maar die is nu dicht door de pandemie.

Zwift is slechts één van de apps voor enthousiaste loopbandgebruikers. (Zie “iOS-apps verlichten geploeter met loopband”, 30 oktober 2017.)

Prijs en gebruiksaanwijzing

Voor fietsers kost Zwift $ 14,99 per maand. Je kunt het kosteloos 25 kilometer testen, en deze gratis 25K wordt iedere nieuwe maand vernieuwd als je meer tijd nodig hebt om tot een besluit te komen. Voor hardlopers is Zwift momenteel helemaal gratis.

Als hulp bij aanvang (of om meer over de dienst te weten te komen, zodat je beter kunt besluiten of je je ervoor wilt opgeven) heeft Zwift twee series YouTube-video's uitgebracht, de ene voor fietsers en de andere voor loopband-gebruikers. Het bedrijf biedt ook “Get Zwifting”, een uitgebreide, informatieve tekst met afbeeldingen.

Een essentiële pandemie-dienst voor fietsers

In 2019 bereikte ik mijn grote atletisch hoogtepunt door, naast andere prestaties, enkele “eeuw”-ritten (van 100 mijl) te doen en 4 dagen achtereen 75 mijl per dag af te leggen door het noordwesten van Minnesota. Een levensbedreigende aandoening weerhield me ervan mijn seizoensdoel van 3000 mijl te bereiken, maar ik nam me voor om me dit jaar te revancheren.

Toen brak de pandemie uit, en die trok een streep door mijn fietsdoelen voor 2020. Ik rijd nog wel wat buiten, maar veel minder dan ik hoopte.

Zwift is een godsgeschenk gebleken, want hij stelt me in staat om hard te trainen terwijl ik me vermaak met talloze prettigheden. Hij kan het buiten fietsen nooit helemaal vervangen, maar waar anders kan ik een T-Rex zien?