[vertaling: LmR]

Apples lang geleden beloofde draadloze oplaadmat, de AirPower, is niet meer.

Matthew Panzarino van TechCrunch heeft een verklaring gepubliceerd van Dan Riccio, Apples senior vice president of Hardware Engineering, waarin staat:

Na grote inspanningen hebben we moeten concluderen dat de AirPower niet aan onze hoge eisen zal voldoen en hebben we het project geannuleerd. Onze excuses aan die klanten die zich op de introductie hiervan verheugden. Wij geloven nog steeds dat de toekomst draadloos is en zijn vastbesloten te blijven werken aan de draadloze ervaring.

Dat (het annuleren van een aangekondigd product) is voor het eerst, voor zover iemand bij TidBITS zich kan herinneren. Apple moet nagegeven worden dat ze hun mislukken aanvaarden en niet de AirPower stilletjes onder het tapijt vegen in de hoop dat wij er uiteindelijk niet meer aan denken. Je kunt beter nu een product annuleren dan iets uitbrengen wat slecht werkt (zoals het beruchte vlinder-toetsenbord van de MacBook Pro en MacBook Air) en de klanten steeds opnieuw teleurstellen.

Tegelijkertijd is het Apple wel aan te rekenen dat ze in de verklaring de AirPower zelf de schuld geven, alsof het product op de een of andere manier niet genoeg zijn best heeft gedaan, en het annuleren niet te wijten zou zijn aan falen van Apples management (door iets te promoten dat de ingenieurs niet konden waarmaken) en Apples ingenieurs (door te beloven dat ze de AirPower konden bouwen). Daarbij is het nogal gênant dat de tweedegeneratie-AirPods een afbeelding van de AirPower op de doos hebben staan en de iOS 12.2 bèta's er ondersteuning voor boden.

Wat ging er mis? Natuurkunde is niet te vermurwen. Vorig jaar publiceerde Sonny Dickson een artikel waarin werd gesteld dat de AirPower op problemen stuitte met het omgaan met hitte, de communicatie tussen apparaten, en mechanische- en interferentie-perikelen. (Zie “Apples draadloze oplader AirPower: wat is er gebeurd?”, 17 september 2018.) Matthew Panzarino zegt dat zijn bronnen hem overwegend hetzelfde vertelden.

Gezien de roep van klanten om de AirPower (in een een recente podcast van Clockwise beantwoordden alle vier deelnemers de vraag wat ze het liefst als volgend Apple-product zouden zien met “AirPower”) kan ik me voorstellen dat ingenieurs van over de hele wereld de problemen zullen gaan oplossen die Apple niet kon verhelpen. In de tussentijd zijn er talloze Qi-compatibele opladers die een enkel apparaat per keer kunnen opladen. Zie “13 draadloze Qi-opladers voor de iPhone beoordeeld” (22 februari 2018) voor de exemplaren die wij onderzochten.

Wat vind jij? Gebruik jij een Qi-compatibele oplader die je kunt aanraden aan hen die hebben zitten wachten op een AirPower? Deel je ervaringen in de reacties.

[vertaling: HV]

Een aantal dagen na de updates voor de overige besturingssystemen heeft Apple dan ook watchOS 5.2 uitgebracht. Deze versie maakt het maken van hartfilmpjes met de Apple Watch Series 4 ook mogelijk in Hong Kong en veel landen in Europa. Dit was tot nu toe alleen mogelijk in de Verenigde Staten, Guam, Puerto Rico en de Maagdeneilanden. Apple heeft daar België, Denemarken, Duitsland, Finland, Frankrijk, Griekenland, Hongarije, Hong Kong, Ierland, Italië, Luxemburg, Nederland, Oostenrijk, Portugal, Roemenië, Spanje, het Verenigd Koninkrijk, Zweden en Zwitserland aan toegevoegd. Gebruikers van andere versies van de Apple Watch in die landen krijgen nu ook meldingen van onregelmatige hartritmes.

Als je geen Apple Watch Series 4 hebt of niet in een van deze landen verblijft, krijg je met watchOS 5.2 in elk geval ondersteuning voor de tweedegeneratie-AirPods (zie “Tweedegeneratie-AirPods krijgen “Hé, Siri” en optioneel draadloos opladen”, 20 maart 2019) en real-time text (RTT) voor telefoongesprekken.

Je kunt deze update van 439 MB installeren met de Watch app op je iPhone: ga naar Watch > General > Software Update.

[vertaling: JWB, JO]

We hebben jarenlang koffiedik gekeken om erachter te komen wat de visie van Apple op de TV is. Zo nu en dan gunt Apple ons een glimp, net als in 2015 toen Tim Cook verklaarde dat de toekomst van de TV apps is. (Zie “Eindelijk: de vierdegeneratie-Apple TV”, 9 september 2015.) Jammer genoeg voor Apple kwamen apps niet uit de verf als de toekomst van de TV, dus zette Apple de TV op een laag pitje totdat het bedrijf een nieuwe aanpak zou bedenken.

Nu weten we wat het nieuwste TV-plan van Apple is en het is een juweeltje, bestaande uit zes delen:

1. Een vernieuwde Apple TV-app gericht op diensten. (Merk op dat Apple het niet langer “de TV-app” noemt, maar “de Apple TV-app”.) Deze nieuwe app zal later in 2019 ook op de Mac beschikbaar zijn, waarschijnlijk met de volgende grote uitgave van macOS.
2. Via deze nieuwe Apple TV-app kun je je abonneren op afzonderlijke kanalen, Apple TV Channels genaamd. Ja, eindelijk krijgen we à-la-carteprogrammering! Als eerste partners worden CBS, Epix, MTV, Showtime, Smithsonian Channel en Starz vermeld.
3. De nieuwe Apple TV-app zal streamingdiensten zoals ABC, Amazon Prime Video, ESPN, Hulu, MLB en NBC ondersteunen. Maar niet Netflix, dat Apple TV+ ongetwijfeld als directe concurrentie ziet.
4. Je zult live materiaal in de app kunnen bekijken via partners als DirecTV Now, PlayStation Vue en Spectrum. (Zie “Spectrums zero sign-on-app nu op de Apple TV”, 23 januari 2019.)
5. Later in 2019 zal Apple in 100 landen een eigen streamingdienst met oorspronkelijk materiaal introduceren, Apple TV+ genaamd.
6. Als laatste, maar zeker niet als minste, zal de Apple TV-app ontsnappen aan de grenzen van het Apple-ecosysteem. We wisten al van Apples overeenkomsten met LG, Samsung, Sony en Vizio (zie “Apple stelt iTunes Video en Airplay open voor tv-concurrenten”, 9 januari 2019), maar Apple heeft nu aangekondigd dat Apple TV ook beschikbaar zal komen voor Amazons Fire TV en Roku. Daarmee heeft Apple de meeste grote spelers te pakken.

Veel waarnemers hebben de Apple TV-app, Apple TV-kanalen en Apple TV+ door elkaar gehaald. Ja, het is verwarrend, maar het zijn allemaal verschillende aanbiedingen.

De herontworpen app Apple TV

Apple vertelde dat de nieuwe app Apple TV in mei 2019 op de markt gebracht wordt. We verwachten dat het aanbod tegen die tijd uitgebreid zal zijn met een paar nieuwe kanalen en diensten. Rond dezelfde tijd zal de app Apple TV ook draaien op een aantal apparaten van andere fabrikanten, te beginnen met Samsung.

Als we kijken naar wat we tot nu toe weten van de nieuwe TV-app, lijkt er niet heel veel veranderd te zijn ten opzichte van de huidige app. Je kunt er nog steeds je via iTunes gekochte films en televisieprogramma's mee bekijken. Een fijn nieuw element is een specifieke kindersectie, waar gezocht kan worden op hoofdpersoon. Eigenlijk zoals dat bij Netflix al jaren kan.

De nieuwe app TV maakt het mogelijk heel veel naar eigen smaak in te richten. Er is een nieuwe veegactie waarmee je kunt zappen tussen de verschillende films of programma's. Nieuw is dat je nu zapt tussen materiaal waarvan Apples algoritme denkt dat je het leuk zult vinden. We zullen in mei zien hoe goed dit systeem werkt, want dan komt de app uit.

Kanalen op de Apple TV

Apple heeft maar weinig gezegd over de kanalen die Apple TV zal bieden. Ze hebben een paar belangrijke partners genoemd, uit wiens materiaal je zelf kunt gaan kiezen. Er is niets duidelijk geworden over prijsstelling, eventuele kortingen voor bundels of wat dan ook.

Er is dus weinig te zeggen over de aantrekkelijkheid van de kanalen op de Apple TV. Wordt het goedkoper dan je afzonderlijk abonneren op de equivalenten van Showtime en Starz? Zoals het er nu uitziet, dienen de Apple TV-kanalen vooral als een alomtegenwoordige hint van Apple, voor Apple TV-gebruikers, dat je nu heel eenvoudig nog meer abonnementen aan kan gaan (waarbij je Apple in de winst laat delen).

Zoals we al zeiden bij de app Apple TV: in mei weten we meer. Pas dan zullen we een beter beeld hebben of Apple toegang biedt tot voldoende filmmateriaal om te concurreren met Netflix.

Apple TV+

De afgelopen tijd zijn we overspoeld met geruchten over een streamingdienst van Apple, tjokvol originele titels. Apple heeft er naar men zegt ongeveer 1 miljard dollar aan uitgegeven, en het bedrijf kwam nu eindelijk echt naar buiten met het resultaat van al zijn investeringen. Nou ja, zoiets. Apple toonde eigenlijk niet veel meer dan een paar korte clips uit zijn prachtige nieuwe producties. Deze werden voorafgegaan door een presentatie vol beroemdheden, die ook wat merkwaardig overkwam: het was eigenlijk een soort "Apple-televisie-seizoenstart", waarmee televisiezenders al sinds de jaren zestig elke lente aan adverteerders laten zien wat er komen gaat.

Je zag beroemde producenten en acteurs die ieder hun eigen projecten aankondigden: Steven Spielberg (Amazing Stories); Reese Witherspoon, Jennifer Anniston, en Steve Carrell (The Morning Show); Alfre Woodard en Jason Momoa (See); Kumail Nanjiani (Little America); JJ Abrams en Sara Bareilles (Little Voice); Pino en zijn vriend Cody (Helpsters); en de moeder van alle praatprogramma's in de VS, Oprah Winfrey: zij doet een aantal documentaires. Het was waarlijk een parade van beroemdheden, maar de meeste tech-journalisten verloren al snel hun interesse. Waar zaten we naar te kijken? Behalve de verzekering dat Apple werkelijk bezig was aan al die projecten uit de geruchten, kregen we eigenlijk niets te horen.

De hele show was echter niet bedoeld voor Apples traditionele publiek, het tech-journaille en de fans van zijn fijne apparaten, maar voor de mensen die werken in, leven voor, en roddelen over wat Hollywood "the biz" noemt. Die industrie maakt de laatste jaren een ontwrichtende storm van veranderingen door. Juist in de week voorafgaand aan Apples presentatie kwamen grote aantallen mensen uit de entertainmentwereld op straat te staan, toen definitief bekend werd dat Disney zijn concurrent 21st Century Fox had overgenomen. Mensen in de showbizz wilden dus graag meer weten. Is Apples aanbod echt? Wordt het een grote speler? Moet ik mijn cv insturen?

Apple gebruikte de seizoen-presentatie om een boodschap te verspreiden, of eigenlijk twee boodschappen. Ten eerste wilde Apple de nu kwetsbare, onzekere entertainmentmedewerkers dit vertellen: “Hier zijn we, we hebben grote plannen, wij zijn serieus, en wij hebben geld". Een tweede boodschap was bedoeld voor de studio's in Hollywood, de streaming-mediabedrijven en anderen die nog twijfelen of ze zaken willen doen met Apple: wil je niet met ons delen? Wij maken ons eigen films en programma's. Wij hebben Spielberg en Oprah. Wil je nu met ons lunchen?

Het duurt nog tenminste zes maanden voordat we weten of er onder al die fake glitter en glamour van de Apple TV+-lancering ook echte glitter en glamour leeft, maar wij durven er niet op te wedden dat het er straks niet zal zijn. Aan de andere kant: een komische serie over de negentiende-eeuwse dichteres Emily Dickinson, met in de hoofdrollen Hailee Steinfeld en Jane Krakowski? Wie heeft daar het groene licht voor gegeven?

Apple TV is nu veel meer een dienst dan een ding

Hoewel de aankondiging van Apples televisie-avontuur alle kanten op ging, zien wij toch één centraal idee: Apple TV is lang niet meer alleen een hardware-ding. Het is een hele verzameling diensten waarin alles dat maar enigszins met televisie te maken heeft, zijn plaats krijgt. Inclusief kabel- en satelliet-televisiediensten, gehuurde en gekochte media, en daarnaast alles wat Apple TV+ nog allemaal gaat bieden. En dat wordt weerspiegeld door het feit dat Apple zijn app TV ook op de apparaten van andere fabrikanten zet.

In “Apple stelt iTunes Video en Airplay open voor televisie-concurrenten” (9 januari 2019) voorspelde Josh dat Apple misschien het hardware-apparaat Apple TV helemaal zou laten vallen. Daar is hij nu minder zeker van, niet zozeer door de aankondigingen van Apple op televisiegebied maar vooral door de rol die Apple het apparaat nu geeft in de ontwikkeling van zijn nieuwe gamedienst, Apple Arcade. (Zie “Apple kondigt gamedienst Apple Arcade aan”, 25 maart 2019.)

Nu de hardware van de Apple TV zich nog duidelijker richting gaming beweegt, is de verwachting dat Apple met een goedkoper soort "Apple TV-dongle" zou komen voorlopig van tafel. Apple zou best een goedkopere versie van de Apple TV kunnen maken, bijvoorbeeld zonder de Apple TV Remote van $ 59 (je zou in plaats daarvan je iPhone of iPad kunnen gebruiken), maar dit had Apple al lang kunnen doen en het is niet gebeurd. Wel vragen we ons af of Apple later dit jaar misschien een eigen game-controller op de markt brengt, of zelfs een Apple TV-model dat helemaal op gaming is gericht.

Hoe dan ook, het totaalplaatje wordt nu duidelijk: Apple zal de komende tijd steeds meer geld en tijd in zijn televisiediensten stoppen, en zal die diensten beschikbaar maken op steeds meer televisieapparaten van externe partijen. De Apple TV HD (een gelukkig veel lekkerder naam dan "vierdegeneratie-Apple TV") en de Apple TV 4K zullen gewoon in productie blijven, als premium-producten die gaming er gewoon bij nemen. Al met al een strategie waar iedereen best gelukkig van zou kunnen worden.

[vertaling: TK, DPF, HV, LmR, DPF, PAB]

Apple heeft de manier waarop we dingen kopen al sterk veranderd, nu we dankzij Apple Pay met een beweging van de pols of een druk op een knop kunnen betalen. Apple Pay heeft heel wat concurrentie, met Google en Samsung die hun eigen systemen voor mobiele betalingen promoten, waardoor veel transacties waarvoor vroeger een kaart en handtekening nodig waren nu virtueel zijn geworden. Alleen al Apple Pay is op koers om dit jaar 10 miljard transacties te verwerken.

Het recente nieuws van Apple over de nieuwe dienst Apple Card lijkt op het eerste zicht misschien niet meer dan een extra functie: Apple Pay biedt nu ook een kredietlijn aan. Maar de invloed hiervan op de creditcardsector zal misschien wel even groot zijn als die van Netflix op Blockbuster toen ze begonnen dvd's in rode omslagen te versturen.

Hoe Apple Card werkt

Apple Card is een creditcard in je app Wallet, aangevuld met een speciale fysieke kaart. De aanvraagprocedure zal deel uitmaken van de app wanneer Apple Card ergens halverwege 2019 in de Verenigde Staten wordt geïntroduceerd (over andere landen is er nog geen nieuws). Apple Card-accounts zijn alleen mogelijk voor personen. Het gebruik van meerdere kaarten wordt niet ondersteund.

Apple Card werkt met twee verschillende betalingsmethodes, Apple Pay en het Mastercard-netwerk. Net zoals bij de huidige Apple Pay-transacties is er geen permanent nummer voor je account en dus ook geen nummer op de fysieke kaart: de app Wallet genereert achter de schermen voor elke transactie een uniek nummer.

Voor Mastercard-transacties, die je zult gebruiken voor elke verkoper die geen Apple Pay aanvaardt, tik je op de kaart in Wallet om het kaartnummer, de vervaldatum en de CVV-code te zien. Die gegevens krijg je wanneer je de account opent, maar om veiligheidsredenen kun je deze nummers recyclen en op elk gewenst moment nieuwe krijgen, rechtstreeks in Wallet.

De fysieke kaart heb je alleen nodig voor aankopen in persoon bij verkopers die geen Apple Pay aanvaarden: de kaart is voorzien van zowel een chip als een magneetstrook. Het is nog niet duidelijk hoe de magneetstrook werkt wanneer je het nummer virtueel kan veranderen. Tot nu toe zou hiervoor het nieuwe nummer in de magneetstrook moeten worden opgeslagen, maar misschien wordt met een of andere netwerktrucje het nieuwste nummer uit Apple Pay opgehaald op het moment van de aankoop.

Als je je Apple Card in Wallet opvraagt, zie je de gegevens die je zou verwachten van de website van een creditcard, gecombineerd met een financiële analyse en gepresenteerd in Apple-vormgeving. Het startscherm toont je kredietruimte en bestede bedrag, in een kleine grafiek een overzicht van je uitgaven en een herinnering wanneer er weer een bedrag afgeschreven wordt. Je aankopen worden automatisch gegroepeerd (het is onduidelijk of je zelf een ordening kunt aanbrengen) in gekleurde grafieken zodat je snel kunt zien wat je uitgegeven hebt aan je auto of aan etentjes. Er zijn ook week- en maandoverzichten en samenvattingen.

Als het om uitgaven gaat, voegt de interface van de Apple Card echt wat toe: vraag je transacties op, en alles zal in normale taal beschreven worden. Je ziet dus niet de onbegrijpelijke afkortingen die veel andere bedrijven gebruiken, en er worden zelfs logo's van verkopers getoond. Tik op een transactie, en je ziet op een kaart waar je de aanschaf gedaan hebt. Dat kan je helpen te herinneren wat je gekocht hebt, of dienen als bewijs als je deze uitgave niet zelf gedaan hebt.

Achter deze mooie plaatjes zijn de financiële mogelijkheden van Apple Card ook echt anders dan waar je waarschijnlijk aan gewend bent. Tijdes de presentatie zei Apple dat er geen kosten zijn: geen jaarlijkse kosten, geen kosten voor te laat betalen, geen kosten voor het over je limiet heen gaan. Verder zei Apple, en dat is echt interessant, dat “onze doelstelling is om rentetarieven te bieden die tot de laagste in de wereld behoren”. Zelfs als je te laat betaalt, zal je rente niet omhoog gaan.

Betalen doe je via de app Wallet, en als je betaalt, kan je een rekenmachine gebruiken om een lager bedrag te kiezen dan een volledige aflossing, en je ziet dan meteen hoeveel rente je moet betalen over het resterende bedrag. Die rente is natuurlijk 0 als je iedere maand het gehele bedrag aflost, maar anders weet je precies waar je voor aangeslagen zult worden. Met een schuifregelaar kun je de consequenties van andere keuzes zien: met een kleine aflossing is de cirkel rood, en die verandert met een grotere aflossing via geel naar groen. Ook de aflossingsdatum is helder: die is voor iedereen de laatste dag van de maand.

De app Wallet biedt ook “suggesties voor slimme betalingen” die bedoeld zijn om de hoogte van de rente te optimaliseren of je geld beter te beheren, bijvoorbeeld door je maandelijkse betalingen te synchroniseren met het moment waarop je je salaris ontvangt. Wallet zal je vertellen dat frequenter aflossen je rente naar beneden zal brengen, wat suggereert dat de rente op dagbasis berekend wordt, omdat de gangbaardere berekening op maandbasis geen effect zal hebben op je rente als je een week eerder aflost.

In plaats van punten, beloningen of spaarprogramma's biedt Apple Card de mogelijkheid van geld terug op dezelfde dag onder de naam Daily Cash. Je krijgt 3% voor iedere aankoop bij Apple (inclusief de App Store), 2% voor aankopen met Apple Pay, en 1% bij aankopen met Mastercard. Je kunt met Daily Cash aflossen, het gebruiken voor aankopen met Apple Pay, of het naar een bankrekening sturen. Er is geen limiet aan het bedrag dat je kunt ontvangen.

Fraudebescherming is ingebouwd: je ontvangt een bericht als er een aankoop geplaatst wordt, net zoals met veel andere creditcard-apps het geval is. Maar andere apps hebben geen knop om te zeggen dat de aankoop ongeautoriseerd was. Apple zegt dat het in dat geval afgehandeld wordt zonder dat je nog iets hoeft te doen. Bovendien bieden de meeste andere bedrijven geen 24/7 chatondersteuning in berichten als je andere problemen hebt. (En de bedrijven die dat wel doen, garanderen niet dat je direct wordt geholpen.) Het lijkt waarschijnlijk dat Apple hiermee ook de dienst Business Chat test, die al sinds iOS 11.3 in bèta is. Omdat Apple chat zo pusht, vermoeden we dat je weinig kans hebt om een echt persoon aan de telefoon te krijgen.

De andere belangrijke veiligheidsmogelijkheid is indrukwekkend: net zoals Apple niet in real time je berichten kan lezen, zegt het bedrijf dat ze niets weten over je transacties, de grootte daarvan, de locatie, of welke metadata dan ook. Dat wordt allemaal afgehandeld door de bankpartner van Apple Card, Goldman Sachs. De app Wallet slaat al deze informatie lokaal op om de grafieken en andere details te kunnen tonen. Apple heeft niet gezegd of je in staat zal zijn om lokaal opgeslagen gegevens te verwijderen, maar de enige manier om bij deze gegevens te komen is om gebruik te maken van Touch ID of Face ID. Wat Apple hier gedaan heeft, is een koopplatform creëren waar Apple zelf geen deel van uitmaakt.

Hoogstwaarschijnlijk gaat dit met end-to-endversleuteling vanaf servers van Goldman Sachs via Apple naar je iOS-apparaat. Apple garandeert dat Goldman de gegevens van je transacties uitsluitend gebruikt voor het afrekenen en ze nooit zal delen met of verkopen aan derden. Dat zijn grote woorden van een bedrijf namens een ander bedrijf, en ze maken Apple medeverantwoordelijk voor wat Goldman uitspookt, inclusief fouten of hacks die gegevens prijsgeven. En het is een opmerkelijk gebruikersvriendelijke zet voor uitgevers van creditcards, omdat men hiermee een rijke bron aan commercieel interessante gegevens links laat liggen. Afgezien daarvan is de technische inzet die nodig is om de gegevens die Wallet moet verwerken zonder dat Apple er iets van ziet om tientallen redenen opmerkelijk. De privacy-beloftes die Apple maakt, vereisen een gigantische inspanning, wat aangeeft dat het werkelijk iets is waar Apple voor staat, en niet alleen maar een marketingzet.

Hoe Apple Card kredietverstrekking kan veranderen

Kijk je iets verder dan het oppervlak, dan is er aan het beleid rond de Apple Card nog wel meer opmerkelijk. Wat op het eerste gezicht niets meer lijkt dan een paar gebruikersvriendelijke kenmerken kan op termijn grote gevolgen hebben.

Aankoopbeslissingen en de berekening van rentepercentages

Het is rond financiële technologie belangrijk om in het achterhoofd te houden dat de gereedschappen die we gebruiken invloed hebben op ons koopgedrag. Als je betaalt met je horloge in plaats van je een kaart uit je portefeuille te trekken, koop je andere dingen. Beter gezegd, je koopt meer dingen, omdat je psychologische barrières rond contant geld en plastic omzeilt. Het is niet voor niks dat Amazon een patent heeft op aankopen met één klik.

Zo beïnvloeden ook de gegevens die je hebt je gedrag. Hoe lang doe je er over om te besluiten of je 500 dollar uitgeeft, en is dat langer dan de beslissing om 500 dollar extra uit te geven voor opties aan een automobiel van 40.000 dollar? De prijs van een auto verandert je denken over een bedrag van 500 dollar, zeker als die 500 dollar een klein onderdeeltje wordt van een maandelijks bedrag. Dat effect heet priming.

De creditcardindustrie is er helemaal op gericht om je meer te laten uitgeven, zonder dat je het echt in de gaten hebt. Stel, je koop iets van 600 dollar omdat het in de aanbieding is voor 500 dollar, en je gebruikt je creditcard omdat je niet zoveel geld op zak hebt. Dat kan je dan 10 dollar per maand aan rente kosten. Laat dat krediet een jaar staan, en je hebt feitelijk meer uitgegeven dan de normale prijs. Die 100 dollar korting ging ten koste van de verkoper, en kwam rechtstreeks ten goede aan de bank (en nog wat meer ook), dus de bank is er veel aan gelegen om je dat niet als extra kosten van die aankoop te laten beschouwen. Het zijn alleen maar abonnementskosten. En zolang je het idee hebt dat je 100 dollar bespaard hebt, ben je in de toekomst weer bereid om een dergelijke impulsaankoop te doen.

Als je bekend bent met de grondslagen van persoonlijk financieel beheer, dan weet je dat deze wijze van denken niet alleen irrationeel is maar zelfs gevaarlijk: het leidt ongemerkt naar onoverzienbare schulden. Maar het gaat hier niet over rationaliteit. Het psychologische effect waar de creditcardindustrie op uit is, is ingebakken: chimpansees in gedragslaboratoria vertonen irrationele financiële gedrag als wij (met druiven en suikerwater in plaats van papiergeld).

Apple zet dit model op zijn kop door alle kosten af te schaffen en je precies te vertellen wat het je kost als je je krediet niet snel aflost. Met die informatie kun je gericht keuzes maken: de schuif en de betaalvoorstellen laten je zien dat 500 dollar krediet deze maand je volgende maand, en elke maand totdat je het basisbedrag hebt afgelost, 10 dollar extra kost.

Consumentenbonden proberen al jaren om kredietverstrekkers te verplichten deze informatie te verstrekken, maar ze zijn nog niet verder gekomen dan de verplichting om die 40 pagina's dikke bijsluiters, die niemand leest, te verstrekken. Hun grootste overwinning is het kader met de samenvatting in elke aanvraag en acceptatie. Net als de lijst van ingrediënten op een voedseletiket geeft het een overzicht van de belangrijkste kosten van een creditcard. Maar een consument heeft buitengewoon rekeninzicht nodig om de betreffende informatie te begrijpen: als je kaart een rente heeft van 24,9% en een boete van 25 dollar voor te laat betalen, hoeveel rente betaal je dan in het totaal en hoeveel schuld heb je nog over 3 maanden als je nu de helft van je kredietschuld aflost? Daarvoor moet je rente op rente berekenen, en zelfs rekenwonders hebben daar normaliter een spreadsheet voor nodig. Apple Card biedt de gewone man dat rekeninzicht.

Dat verschil is cruciaal. Hierboven introduceerde ik goed kredietgedrag door te zeggen "als je de grondbeginselen van persoonlijk financieel beheer kent". Het probleem daarmee is dat bijna niemand die grondbeginselen kent. We gebruiken regelmatig kredietvormen waarbij je een spreadsheet nodig hebt om de rente te berekenen, evenals de kennis hoe en wanneer je een deel achter de komma tot de 12e macht moet verheffen. En dat in een land waar de 20% fooi expliciet op een restaurantrekening wordt afgedrukt omdat niet iedereen weet dat je het totaal door vijf dient te delen. Het is beslist niet overdreven om te stellen dat sommige creditcardmaatschappijen erop uitzijn om misbruik te maken van de onkunde van hun klanten en van normaal, maar irrationeel gedrag. Apple zet ook dit op zijn kop: Apple Card en Wallet leren je spelenderwijs omgaan met krediet en creëren positieve feedbacklussen die je onbewust je gedrag laten verbeteren. Ook dit is priming, maar nu voor het eerst door een engeltje in plaats van een duiveltje.

Als Apple hiermee begint, krijgen andere creditcardmaatschappijen natuurlijk de vraag "waarom jullie niet?" En omdat ook dit een vrije-marktmechanisme is waar onafhankelijke bedrijven met elkaar concurreren, kunnen bedrijven die liever geen regulering zien, Apple niks in de weg leggen. Apple maakt van een politieke kwestie een consumenten-keuze.

De gevolgen van geen kosten

Apple creëert met de kostenstructuur van de Apple Card een bijzonder vrijgevig imago. Het is dan ook een sterk argument om over te stappen van duurdere kaarten met ingewikkelde bonusregelingen naar een kaart met geen kosten en dagelijks voordeel. Je zou je af kunnen vragen: waarom? Houdt Apple niet van geld?

Het antwoord heeft te maken met psychologie en micro-economie. Creditcardbedrijven willen doorgaans de juiste klanten vinden. Klanten zonder schulden kosten doorgaans geld: zij gebruiken immers wel de beloningen maar betalen geen rente. Daarom hebben kaarten met hoge beloningen jaarlijkse kosten. Klanten die veel schulden hebben, moeten veel rente betalen, wat gunstig is voor de creditcardbedrijven, behalve wanneer ze failliet gaan. Tegenwoordig kan je bij een faillissement niet meer zo makkelijk weglopen van je schulden als vroeger, maar de creditcardbedrijven krijgen in dergelijke gevallen nog maar enkele procenten van het bedrag terug. Dus de truc voor veel van deze bedrijven is om de klanten op het punt te krijgen dat ze zoveel mogelijk winst opleveren zonder dat er te veel failliet gaan en toekomstige omzet moet worden afgeschreven als onbetaalde schulden. Dat is de reden voor uiterste termijnen, minimale aflossingen en extra kosten voor te late aflossingen. Die zorgen voor een regelmatige stroom van inkomsten, zelfs van de mensen met grote schulden, omdat die toch nog proberen om nog hogere kosten te vermijden.

Hoe word je, ter vergelijking, gemotiveerd om de Apple Card af te betalen? Waarom zou je een uiterste termijn gebruiken als er geen kosten zijn aan te late betalingen? (En dan bedoel ik geen bijkomende kosten bovenop de oplopende rente die je betaalt voor iedere dag dat je rood staat. Er is gewoon geen aparte uiterste termijn.)

Apple kan zijn macht hier op een interessante manier laten gelden: als je te laat bent met aflossen op een normale creditcard, kost het je geld, maar bij een Apple Card betekent het dat alle Apple-apparaten die je hebt minder goed zouden kunnen gaan werken. Net zoals je, wanneer je niet betaalt, niets nieuws kunt uploaden naar je betaalde iCloud-opslag, zou Apple je kunnen motiveren niet in gebreke te blijven bij de Apple Card door het van invloed te laten zijn op alles wat je doet met een Apple ID. Als je voor andere Apple-diensten betaalt, zou je ook toegang kunnen verliezen tot Apple Music, geen nieuwe apps kunnen kopen of problemen kunnen krijgen met apps die een doorlopend abonnement hebben. En denk ook eens aan Apples gratis diensten zoals iCloud-wachtwoord en het synchroniseren van agenda's die op hetzelfde moment (of later) ook tijdelijk onderbroken zouden kunnen worden bij klanten die nog niet hebben afbetaald.

Apple heeft die uiterste termijnen helemaal niet nodig. Apple kan je op andere manieren dwingen om ervoor te zorgen dat de Apple Card de eerste kaart is die je afbetaalt.

Is Apple echt van plan om de rente te verlagen?

Ik ben sceptischer over Apples bewering dat ze guller zullen zijn wat de rente betreft. Geld lenen gaat alleen maar over rente. Goldman Sachs is niet geïnteresseerd in een samenwerking met een liefdadigheidsinstelling.

Een deel van het antwoord schuilt in de ongepubliceerde details van wat verkopers gaan betalen. Als je iets koopt met een creditcard betaalt de verkoper doorgaans 2–3% aan het creditcardbedrijf. (Deze kosten zijn normaal gesproken opgenomen in de algemene prijzen van de aankopen. Daarom hanteren tankstations aparte prijzen voor contante betalingen en betalingen met een creditcard.) Een ander, kleiner bedrag wordt ingehouden door degene die de creditcardtransactie verwerkt. Zo vermeldt CNN dat Apple momenteel minder dan 1 cent verdient aan iedere Apple Pay-transactie. Vermenigvuldig dat met 10 miljard transacties en dan krijg je toch een leuk bedrag. Maar het is niets vergeleken met een percentage van de transactie.

Apple is nog steeds de verwerker van betalingen die via Apple Pay gaan maar heeft ook een relatie met Goldman Sachs voor de transacties met de Apple Card. Financiële nieuwsbronnen melden dat Apple nu meedeelt in de opbrengsten die Goldman Sachs ontvangt van de verkopers en misschien ook in andere inkomsten. Laten we zeggen dat Apple 1% winst maakt na aftrek van bedrijfskosten en zijn aandeel van de 2% teruggave aan de kaarthouders. Het gemiddelde bedrag dat in de VS via creditcard wordt betaald is $ 93, wat betekent dat Apple minder dan 1 cent via Apple Pay ontvangt maar 93 cent voor de fractie van 10 miljard transacties die worden betaald met de Apple Card. Dat is nogal een motivatie voor Apple om zoveel klanten een kaart te geven als het bedrijf veilig kan beheren.

Door de verkopers betaalde bedragen maken het voor Apple ook makkelijker om zijn klanten lagere rentetarieven in rekening te brengen, maar er zijn een aantal indicatoren die tegen de marketingbeloften van het bedrijf ingaan. Apple heeft in zijn presentatie geen tarieven genoemd, maar die zijn wel beschikbaar in de kleine lettertjes bij de Apple Card: van 13,24% tot 24,24% (afhankelijk van de geldende economische situatie, dus deze tarieven zouden over enkele maanden anders kunnen zijn). Het gemiddelde rentetarief voor creditcards is momenteel 17,67%, dus Apples tarieven zijn niet bepaald "de laagste".

En er is nog iets om te overwegen wat betreft de rentetarieven en wel dat het niet eenvoudig zal zijn om na te gaan of Apple zijn belofte nakomt om de rente laag te houden. Als individuen kunnen we de rente die Apple biedt vergelijken met de tarieven op onze andere kaarten. Maar we kunnen niet zien of dit overal gebeurt. De gegevensverzameling als geheel is geheim. Goldman Sachs moet diverse rapporten publiceren waar een deel van de operationele gegevens in staan, maar ik weet niet of het rentetarief van de Apple Card duidelijk afgesplitst zal worden. (Als ik dit na publicatie te weten kom, zal ik dit toevoegen in de reacties.)

Apple had een andere weg kunnen volgen. Apple Card wordt uitgegeven door Goldman Sachs, maar niet in New York City. In plaats hiervan wordt de kaart uitgegeven door de tak van Goldman Sachs in Salt Lake City, Utah. Net zoals Delaware en South Dakota is Utah bijzonder vriendelijk voor bedrijven die creditcards uitgeven, en door hun creditcard-tak daar te vestigen kunnen Goldman en Apple hogere bedragen vragen en profiteren van minder beperkende wetgeving dan het geval zou zijn in New York of Californië. De keuze van de locatie is waarschijnlijk al voor de gesprekken tussen Goldman en Apple gemaakt, maar gezien de nauwe samenwerking die plaats moet vinden in deze relatie had Apple een andere locatie kunnen afdwingen en een gebaar kunnen maken ten opzichte van de kosten van de kaart door de kaart uit te geven in een staat met een lager plafond. Je mag zelf je conclusies trekken waarom dit niet gebeurd is. Het is een van de dingen waarbij Apple Card niet verschilt van een andere creditcard.

Nog meer context

Wat ook opvalt aan het totaal van de aankondigingen die Apple gedaan heeft, is iets wat maar weinig te maken heeft met de financiële kant. Recent haalde senator Elizabeth Warren de kranten door te spreken over de mogelijkheid van maatregelen tegen kartelvorming bij grote technologiebedrijven zoals Apple. Hier kwam veel (ongefundeerd) commentaar op van de strekking dat dit soort maatregelen nooit uitgevoerd zouden kunnen worden. Dat klopt historisch gezien niet. Zowel Standard Oil als AT&T in het “Ma Bell”-tijdperk was veel meer geïntegreerd met en cruciaal voor de Amerikaanse economie dan Apple, Amazon, Facebook en Google vandaag de dag zijn, en de federale regering dwong beide bedrijven zich op te splitsen. Het huidige politieke klimaat is anders, maar diegenen die denken dat het niet opnieuw kan gebeuren, moeten eens de geschriften lezen van mensen die zeiden dat het nooit zou gebeuren met AT&T.

We weten natuurlijk niet hoe succesvol Elizabeth Warren zal zijn in haar poging om president te worden, maar ze is al senator, en nu het idee van het opsplitsen van grote technologiebedrijven rondzweeft in de politieke arena, is het mogelijk dat anderen hierop voortborduren en gerelateerde voorstellen doen. Dat betekent nog niet dat het gaat gebeuren, maar de zorgen zullen niet verdwijnen, en dat zorgt voor publieke druk op de bedrijven.

Op verschillende manieren plaatst de aankondiging van de Apple Card het bedrijf nog veel sterker in een bijzondere positie. Er zijn goede technische en zakelijke redenen waarom het gebruiksvriendelijk is dat Apple iPhones verkoopt, de App Store beheert en iOS-apps levert naast iOS. Dat is een zaak waar Apple het goed mee zou kunnen doen in de rechtszaal.

Maar als Apple de bank leidt die je gebruikt om Apple-producten te betalen of de controle over Apple Pay gebruikt om prijzen voor Apple Card-transacties vast te stellen, dan begint het eruit te zien als een oliemaatschappij die alles bestuurt, van de bron tot de raffinaderij tot het tankstation. Apple is ook van plan je televisie-hardware te verkopen, je te verbinden met televisie-aanbieders en je te abonneren op zijn eigen televisie-programma's. Dit trekt al de aandacht, en er is geen technisch argument tegen het verbreken van dergelijke bedrijfsintegratie.

Combineer dit echter met wat ik eerder zei: de consumentvriendelijke processen die Apple introduceert, zonder enige tussenkomst van de overheid, zijn altijd al het doel geweest aan Elizabeth Warrens kant van het politieke spectrum. (En specifiek voor Warren, die de politiek inging nadat ze bekend werd als hoogleraar in de economie die dergelijke ideeën promootte. Zij is de vrouw achter de oprichting van het Consumer Financial Protection Bureau.) Wat Apple aankondigde, is een overwinning voor consumentenverdedigers, vergelijkbaar met hoe milieuactivisten over een aankondiging van Exxon Mobil zouden denken dat het bedrijf benzinestations zou gaan sluiten om ze te vervangen door windenergie voor elektrische voertuigen.

Het is fascinerend dat Apple, gelijk het Amerikaanse politieke spectrum zich in beide richtingen verbreedt naar discussies over eerder 'onmogelijke' ideeën (en andere belangrijke markten zoals de Europese Unie en China hun eigen chaotische politieke en economische veranderingen ondergaan), aankondigt grootschalig de financiële wereld te betreden. Net zoals de iPhone elke mobiele telefoon met een toetsenbord wegblies, geloof ik dat de Apple Card een vergelijkbaar keerpunt voor consumentenfinanciering zou kunnen markeren. Ten eerste voor wat klanten van hun financiële dienstverleners verwachten, ten tweede voor overheidsmaatregelen gedreven door die veranderingen en ten slotte voor de bedrijven zelf. Hoe meer mensen Apple Card gebruiken, hoe sneller deze wijzigingen kunnen optreden.