[vertaling: JWB]

De op handen zijnde standaard USB 3.2 biedt een maximale snelheid van 20 Gbps wanneer producten die hem ondersteunen later in het jaar op de markt komen, maar door verwarrende benamingen van USB-IF, de USB-industriegroep, kan het moeilijk zijn om uit te vinden welke snelheid een bepaald apparaat ondersteunt. Dat komt omdat USB-IF met terugwerkende kracht de oudere standaarden USB 3.0 en USB 3.1 onder de nieuwe naam USB 3.2 integreert. De nieuwe benamingen pakken als volgt uit:

Eerlijk gezegd is USB-IF consistent verwarrend, omdat de eerste versie van USB 3.1 bestempeld werd als USB 3.1 Gen 2 en USB-IF vervolgens ook met terugwerkende kracht de naam USB 3.0 omdoopte in USB 3.1 Gen 1. Wat was er mis met de eenvoudige benamingen USB 3.0, 3.1 en 3.2?

Het praktische resultaat van al deze naamswijzigingen is dat niet zomaar ieder "USB 3.2"-apparaat de snelheid zal bieden die je verwacht, dus je zult de specificaties zorgvuldig moeten lezen.

Net voordat we dit artikel publiceerden, kondigde de USB Promoter Group de ontwerpspecificatie van USB4 aan, dat medio 2019 moet verschijnen. USB4 moet volgens de plannen achterwaarts compatibel zijn met USB 2, USB 3.2 en Thunderbolt 3. Deze standaard is feitelijk gebaseerd op Thunderbolt 3 en verdubbelt de doorvoersnelheid van 20 Gbps van USB 3.2 naar 40 Gbps, waardoor hij meerdere, gelijktijdige gegevens- en weergaveprotocollen ondersteunt. Wat niet duidelijk is, is hoe USB4 zal verschillen van Thunderbolt 3, gezien zijn achterwaartse compatibiliteit, USB-C-connector en de noodzaak voor nieuwe kabels die zijn gecertificeerd voor 40 Gbps.

[vertaling: LmR]

Het is alweer jaren geleden dat Apple voor het laatst een Mac uitbracht met een ingebouwde optische schijfeenheid, maar zowel het Magic Keyboard als de Magic Keyboard met numeriek toetsenblok heeft nog steeds een uitwerptoets. En veel mensen hebben nog steeds oudere MacBooks en toetsenborden met uitwerptoetsen erop. Maar als je geen Apple USB SuperDrive hebt, dan zit die uitwerptoets daar maar eenzaam, alleen ongebruikt op je toetsenbord (tenzij je control-Uitwerpen gebruikt om het dialoogvenster op te roepen met de Herstart-, Sluimer en Afsluiten-knoppen, of control-shift-Uitwerpen gebruikt om het scherm in sluimerstand te zetten). Alle andere gebruikers kunnen eens naar Dave DeLongs slimme app Ejector kijken.

Ejector is zeer eenvoudig. Hij draait in de achtergrond en als je op de uitwerptoets klikt, opent hij een venster met alle uitwerpbare volumes. Kies er een en druk op Uitwerpen of je gebruik de pijltjestoetsen om er een te selecteren en de Returntoets gebruiken om die uit te werpen. Je hoeft je handen dus niet van je toetsenbord te halen!

Heb je geen uitwerptoets op je MacBook Pro? Geen probleem, want Ejector ondersteunt ook de Touch Bar en kan dan in de Control Strip een uitwerptoets weergeven. Heb je echter een Mac zonder uitwerptoets en zonder Touch Bar, dan heb je pech: er is momenteel geen manier om het uitwerpcommando aan een toets naar keuze te koppelen. Maar als je een macro-hulpprogramma hebt zoals Keyboard Maestro, dan kan je iedere toetscombinatie toekennen aan de app Ejector.

Wat kan je allemaal uitwerpen? DeLong noemt “partities, schijfkopieën, netwerkschijven of externe schijven”. Kortom, je kunt ieder geactiveerd volume buiten je opstartschijf uitwerpen. Natuurlijk zal macOS je niet toestaan om het volume uit te werpen als daarop bestanden zijn geopend (zelfs als deze onzichtbaar zijn). In dat geval moet je de optietoets gebruiken om uitwerpen te forceren.

Ingewikkelder is de app niet, waardoor je misschien opkijkt van de prijs van $ 9,99 (er is wel een 7 dagen durende probeerversie). Maar niemand kan DeLong beschuldigen van geldgraaierij, want hij roept Apple onderaan Ejectors webpagina publiekelijk op om zijn app te “Sherlocken”. Er staat zelfs een Radar-koppeling bij die Apple-ontwikkelaars kunnen volgen om Apple officieel om de functionaliteit te vragen.

Hier is nog een snelle tip die je wat verwarring kan besparen. Toen ik Ejector voor het eerst downloadde en opende, gebeurde er niets in zowel mijn High Sierra- als mijn Mojave-machine. Na het lezen van DeLongs Twitter-feed ontdekte ik het probleem: Ejector start niet juist op als je het in de Downloads-map laat staan. Nadat ik Ejector geforceerd had afgesloten in Activiteitenmonitor en het naar de map Programma's had verplaatst, werkte het prima. DeLong heeft aangegeven dat dit een probleem is en dat hij het gaat oplossen in een update.

En een bonus-tip: als je een Apple USB SuperDrive maar geen uitwerptoets hebt, dan kan je doorgaans een geactiveerde cd of dvd naar de Prullenmand slepen om deze uit te werpen. Apple biedt ook een menu-functie die een uitwerpmenu in je menubalk toont, waarin je een SuperDrive kunt selecteren om de schijf uit te werpen. (Van schijfeenheden met een lade kun je er ook de lade mee openen.) Helaas kan je hiermee, in tegenstelling tot Ejector, geen andere volumes uitwerpen. Om de menu-functie te activeren, ga je naar /System/Library/CoreServices/Menu Extras en dubbelklik je op Eject.menu.

[vertaling: DPF, PAB]

Zoals zoveel mensen die voor TidBITS schrijven, ben ik al lang een fan van meerdere schermen om productief te zijn, maar voor mij als mobiele MacBook-gebruiker is het vaak lastig om dit ook in de praktijk te brengen. Ik neem geen iMacs mee naar Starbucks, maar er is wel een tijd geweest dat ik mijn oude 17 inch-PowerBook gebruikte als tweede scherm voor mijn nieuwere MacBook. Dat had als bijkomend “voordeel” dat het lopen met mijn rugzak meteen een goede training was. (Zie “Bouw je eigen 23-inch MacBook”, 5 februari 2007.)

Recent ben ik een iPad als tweede scherm gaan gebruiken, en dat vinden mijn schouders fijn. Ik gebruik en adviseer Duet Display, terwijl mijn collega Julio Ojeda-Zapata Luna Display aanbeveelt. (Zie “Luna Display maakt van de iPad een gevoelig Mac-scherm”, 7 december 2018.) Ik gebruik bij voorkeur een resolutie van 1440 bij 900 op mijn MacBook, en de iPad Air 2 op 1280 bij 800, wat me ruwweg dezelfde schermruimte geeft als de monitor van een 21,5 inch non-Retina iMac (1920 bij 1200). Twee kleinere schermen is natuurlijk niet hetzelfde als een groot scherm, en aan een enkel groot scherm is gewoonlijk de voorkeur te geven, maar er zijn ook activiteiten waarbij twee schermen beter is, in het bijzonder als je Mission Control gebruikt.

Aan deze benadering kleefde wel een klein probleem: ik kon de schermen alleen naast elkaar gebruiken als er genoeg tafelruimte was. Aan een kleine tafel in een drukke koffiewinkel of in een gemakkelijke stoel kon ik de iPad nergens kwijt. Toen ik vervolgens Mountie van Ten One Design aanschafte, een clip waarmee je een iPad (of kleiner apparaat) aan de zijkant van een a MacBook scherm kunt bevestigen dacht ik dat dat alleen maar handig was.

In plaats hiervan heeft de Mountie mijn leven veranderd: de hoeveelheid tijd waarin ik meerdere monitoren gebruik, is gestegen van zo'n 20% naar 80%, en daardoor werk ik nu volledig anders. De Mountie vereist luchtruimte, niet tafelruimte. Een iPad in een steun aan de bar van een koffiewinkel neerzetten voelt alsof je indringt in de ruimte van de persoon naast je, maar een zwevende iPad past wel in de persoonlijke ruimte die men jou geeft. En de Mountie werkt ook prima als ik mijn MacBook Pro op schoot heb, waardoor ik ontspannen kan werken. In de economyclass in een vliegtuig is dat wellicht anders.

Ten One Design heeft de Mountie ontworpen voor 9,7 inch-iPads en kleinere apparaten. (Een iPhone past ook. Die zal niet werken als tweede scherm, maar je kunt hem wel gebruiken voor een video of de app Berichten zonder er ruimte op je Mac aan kwijt te zijn.) Voor grotere iPad Pro's is er de Mountie+, die hetzelfde doet met twee clips in plaats van één.

De Mountie heeft slechte documentatie en het frustreert mij dat Ten One Design geen geschreven materiaal op zijn website biedt. Ik ben iemand die een huis kan laten afbranden terwijl ik een IKEA tafel in elkaar zet, en het kostte me dan ook een uur om het ding goed te krijgen. In de foto hieronder zijn de gekleurde clips bevestigd aan de achterkant van het iPad- en het MacBook-scherm. De eerste keer deed ik ze aan de voorkant en dacht ik dat het zo hoorde dat hiermee de hoek van mijn scherm werd afgedekt. De kleinere andere kant, feitelijk de voorkant van de Mountie, bedekt de rand maar niet de monitor zelf. Iemand die handiger is dan ik zou dit wellicht sneller uitgevogeld hebben, evenals iemand die beter oplet want ik hoorde achteraf dat er een demonstratievideo op de website staat.

De Mountie wordt geleverd met zeven rubberen stukjes van verschillende dikte die je als het ware in de clip schuift, en een stukje papier ter grootte van een Post-it (de enige uitleg) waarop je kunt lezen welk stukje rubber je moet gebruiken voor welke specifieke apparaten. Eé van de stukjes rubber is voor een iPad in een hoes, maar de Moshi VersaCover, de hoes die ik gebruik is te dik, dus ik moet de iPad uit de hoes halen. Er zijn ook nog twee rubberen stukjes die je kunt plakken, maar ik had geen idee wat ik daarmee aan moest totdat de technische ondersteuning me vertelde dat die zijn om de klemmen nog wat nauwkeuriger af te stellen.

Eenmaal gemonteerd, wordt elke kant van de voorkant van de clip stevig (een beetje eng, zelfs) op het MacBook-scherm en de iPad bevestigd. De hoeveelheid druk is net genoeg om me een beetje zorgen te baren dat ik het scherm zou kunnen breken, dus ik sluit de clips altijd langzaam en behoedzaam, maar ik ben er redelijk zeker van dat ik paranoïde ben. De klemmen houden de iPad stevig op zijn plaats, hoewel ik hem niet zou gebruiken in een bus of vliegtuig, vanwege trillingen en turbulentie. Ik heb mijn iPad één keer laten vallen (gelukkig op een tapijt) toen ik de MacBook op mijn schoot had en te snel opstond. Het gewicht van de iPad trok het deksel van de MacBook naar beneden, waardoor de iPad uit de klem viel. Ik wijt dat aan een gebruikersfout, omdat het zorgvuldiger opstaan en beide handen gebruiken om beide apparaten te ondersteunen prima werkte. Doe voorzichtig.

De tweede zorg is of het gewicht van de iPad je MacBook zou kunnen beschadigen. MacBook-schermscharnieren hebben geen voorbeeldige staat van dienst, dus het begrijpelijk als je je zorgen maakt dat je een dure reparatie riskeert. Peter Skinner van Ten One Design zegt dat het bedrijf dit heeft getest en de Mountie zo heeft ontworpen dat het gewicht op het sterkste deel van het geheel rust. Hij wees ook op de mogelijkheid om de iPad niet aan de bovenkant van de monitor te klemmen, maar hem zo te bevestigen dat de onderkant van de iPad op de tafel rust. Dat is vooral verstandig als je een zwaarder tablet aan een lichtere MacBook bevestigt, omdat het zwaartepunt stabiel blijft.

Eenmaal vastgeklemd kantelt de iPad iets naar je toe. Deze hoek is niet instelbaar. De plastic voet komt tegen de zijkant van het MacBook-scherm en biedt zowel een stabilisatie als die vaste hoek. Hij wiebelt een beetje als je de iPad aanraakt, dus is een zachtere aanraking vereist dan wanneer de iPad in een standaard staat. Er is maar een klein beetje speelruimte en het lijkt alsof hij door een harde duw uit de klem zou kunnen schieten of schade zou kunnen oplopen. Nogmaals: wees voorzichtig.

Mijn andere grote vraagteken bij het ontwerp is hoe het samenwerkt met hulpprogramma's voor meerdere monitoren. Met Duet Display heb ik een kabelverbinding nodig van mijn MacBook naar de iPad (de draadloze optie van Duet werkte bij mij niet), wat betekent dat de Lightning-poort van de iPad naar buiten moet staan, omdat de zijkant van de MacBook vlak tegen het scherm aan ligt. Mijn kabel is net lang genoeg om een bungelende lus tussen de Lightning-aansluiting en de USB-C-aansluiting te creëren, wat mij voorkomt als de goden verzoeken om beide apparaten naar de vloer te sturen. Ik ben van plan om als een MacGyver een lus te maken op de Mountie om de kabel door te lussen en ik heb het aan Ten One Design voorgesteld als een mogelijkheid. Als je een Luna Display of Duet Display Air of Pro-service gebruikt, ben je draadloos en heb je dit probleem niet.

De Mountie kost $ 24,95 en is verkrijgbaar in twee kleuren, groen en blauw, maar elke keer dat ik keek, was één kleur uitverkocht. De Mountie+ kost $ 34,95 en je kan hem in elke gewenste kleur krijgen zo lang het maar zwart is.

[vertaling: HV, LmR, PAB, TK]

Liefhebbers van kleine telefoons treuren over het verdwijnen van Apples iPhone SE, veel kleiner dan alle huidige iPhone-modellen en daarmee handiger voor mensen met kleine handen, en makkelijker weg te stoppen, zoals in de door de bank genomen kleinere zakken in dameskleding. Er zijn wel geruchten over een iPhone SE 2, door sommige tech-commentatoren al noodzakelijk genoemd.

Maar zou het niet wat zijn als Apple een smartphone zou uitbrengen die nog veel kleiner is, eentje die je in het aanstekerzakje van je spijkerbroek kwijt zou kunnen? Het zakje waar je honderd jaar geleden een zakhorloge in stopte, en dat Steve Jobs in 2005 gebruikte bij de introductie van de iPod nano.

Stel je voor dat Tim Cook het podium betreedt om die actie te herhalen met een iPhone nano, de kleinste Apple-smartphone ooit (oorverdovend applaus en geschreeuw op de achtergrond).

De iPhone nano bestaat, uiteraard, alleen in mijn verbeelding, maar die verbeelding is wel flink gevoed door het testen van een echte, nu verkrijgbare smartphone met die afmetingen.

Hij heet de Palm. Velen van jullie zullen hun oren spitsen bij het horen van die geliefde naam Palm, ooit verbonden aan populaire persoonlijke digitale assistenten en vroege smartphones. Stel je er echter niet te veel van voor: nadat Palm in zwaar weer terechtkwam, wisselde de merknaam meerdere keren van eigenaar. Hij is nu in handen van mensen die in het geheel geen binding hebben met het oorspronkelijke bedrijf.

Ze gebruiken de naam Palm voornamelijk om reuring te genereren voor hun enige product, een Android-telefoon die bijzonder compact en toch redelijk functioneel is. En hopeloos onbruikbaar. En omdat hij op Android draait, ook nog eens redelijk incompatibel met het Apple-ecosysteem, en dus niet heel erg interessant voor TidBITS-lezers en andere Apple-gebruikers. Alleen al het ontbreken van ingebouwde ondersteuning voor iMessage maakt de Palm Phone redelijk onverkoopbaar in deze doelgroep.

Laat ik die Palm daarom maar gebruiken als het startpunt van een rondje speculeren: wat zou Apple als alternatief kunnen ontwerpen als ze daar zin in zouden hebben? Apple is tenslotte al zo lang als ze bestaan er zeer bedreven in om goedbedoelde maar slecht uitgevoerde apparaten te nemen als uitgangspunt voor sterk verbeterde alternatieven. Hoe zou een minitelefoon van Apple eruit kunnen zien, met de Palm als inspiratie en als waarschuwing?

De Palm

De Palm ziet er precies zo uit als je zou verwachten. Het is een rechthoekig voorwerp met ronde randen, net als de iPhone XR of de Google Pixel, alleen heel veel kleiner. Hij heeft een aan-uitknop rechtsboven, een USB-poort aan de onderkant, camera's met een enkele lens voor en achter, en verder (op hardwaregebied) eigenlijk niks, zelfs geen volumeknoppen. Een aangenaam minimalistisch ontwerp.

Ondanks zijn kleine afmetingen is het een complete Android-telefoon die vrijwel alle beschikbare Android-apps kan draaien.

Palm heeft verder een slimme aanpassing gemaakt om beter met het kleine scherm te kunnen werken. In plaats van een raster met iconen als standaard-interface toont het apparaat een soort wolk van icoontjes, die groter worden als ze geselecteerd worden en kleiner als ze naar de achtergrond worden geschoven. Ook is er een klein rastertje onder die wolk, om favoriete apps in te proppen.

De Palm heeft ook wat onverwachte eigenschappen. Zo is het geen op zichzelf staand apparaat, in de zin dat je hem als je enige telefoon zou kunnen gebruiken. Hij is bedoeld als een accessoire bij een traditionele telefoon, net als een smartwatch. Verizon, op dit moment de enige aanbieder in de VS die de Palm voert, geeft beide telefoons hetzelfde telefoonnummer, waarbij gegevens gesynchroniseerd worden via Verizons dienst NumberShare, die ook met de Apple Watch en andere horloges met telefoonondersteuning werkt.

Maar waarom zou je een telefoonhulpje erbij willen, zeg maar een Mini-Me naast de levensechte Dr. Evil? Palm stelt dat gebruikers soms hun grote, storende telefoons thuis willen laten en alleen een klein handzaam gevalletje willen meenemen; handig bij het sporten bijvoorbeeld.

Om die boodschap erin te hameren, biedt Palm een reeks accessoires om de Palm om je nek te hangen, aan een fietsstuur te bevestigen, om je arm te dragen, in een tasje te stoppen of te veranderen in een mini-tasje met een stijlvol lederen Kate Spade-hoesje en -armbandje.

Palm positioneert het minitelefoontje ook als een alternatief voor een smartwatch, en volgens Palm een betere dan een horloge, omdat het een volwaardige Android-telefoon is, ingebouwde camera's heeft en een volwaardig toetsenbord om berichten te tikken, allemaal zaken die geen enkele smartwatch heeft.

Maar de Palm heeft een aantal flinke problemen. De batterijduur is afgrijselijk. Hij is langzaam. De camera is zeer middelmatig en voor $ 349,99, of $ 299,99 voor wie een mobiel abonnement van twee jaar nemen, is het een duur grapje voor een apparaat dat in feite overtollige functionaliteit biedt. De kop van Ars Technica zegt alles: “Palm Phone Review: Fun, endearing, and bad at everything”. ["Palm Phone-recensie: leuk, aandoenlijk en overal slecht in" - nvdv.]

De iPhone nano

Alleen al het idee van een superklein telefoontje voor je telefoon is voor sommigen al zo absurd, dat het in Apple-kringen bespot werd. Onze vrienden Snaggy en Nitrozac van Geek Culture hadden er een grap over (het onderstaanden is een deel van een cartoon van 10 december 2018; de volledige cartoon staat hier):

Toch kan ik me goed voorstellen dat veel iPhone-gebruikers naar de Palm keken en “Waarom niet?” dachten. Ik in ieder geval wel.

Een iPhone zo groot als de Palm lijkt toch binnen de mogelijkheden van Jony Ive en de zijnen te liggen, als je ervan uitgaat dat ze het willen.

Sterker nog: Apple heeft zoiets in feite als eens gedaan. Ik haalde mijn huidige zesdegeneratie-iPod touch tevoorschijn en legde die naast de Palm Phone. En kijk nou! Qua schermgrootte zijn de twee apparaatjes vergelijkbaar: het beeldscherm van de iPod is slechts een klein beetje langer en breder, als je de rand van de iPod wegdenkt.

Apple heeft de laatste tijd de randen van de iPhones gestript om te evolueren naar waar het bedrijf waarschijnlijk naar streeft sinds de oorspronkelijke iPhone en wat al decennialang een sciencefictiondroom is: draagbare apparaten die aan de voorkant alleen maar uit scherm bestaan. Dus waarom zou het bedrijf geen volgende-generatieversie van de iPhone SE uitbrengen die de grote randen boven- en onderaan niet meer heeft en die een stuk dunner is?

Ik heb geen idee of er een markt is voor zo'n iPhone. Ik kan me niet voorstellen dat de Palm een doorslaand succes zal zijn. Maar ik stel me voor dat in ieder geval sommigen van degenen die naar een opvolger van de iPhones SE smachten, zullen opfleuren van het idee van een schattig verkleinde iPhone nano. De naam alleen zou al voor enthousiasme zorgen, dat weet ik zeker.

Dit roept allerlei vragen op. Hoe zou de levensduur van de batterij zijn? Zou een dergelijke miniatuur-iPhone een zelfstandig apparaat zijn, of een accessoire voor een iPhone? Zou de iOS-interface aanpassingen vereisen voor een veel kleiner scherm, zoals de Android-interface op de Palm? Nogmaals, we zitten hier diep in het rijk van de speculaties, maar ik vraag me af of de antwoorden op deze vragen misschien van iOS vandaan naar iets anders wijzen.

Een watchOS-telefoon

Dat andere iets is de Apple Watch… of eigenlijk een of andere apparaatje op watchOS maar eerder gebouwd als zaktoestel dan als iets dat om je pols past.

Ik heb er al verleidelijke blikken van opgevangen. Verschillende accessoirefabrikanten van andere merken hebben iets ontworpen om de Apple Watch te dragen als een zakhorloge, een medaillon, een halssnoer of als versiering op je sjaal. Deze zijn vaak onpraktisch, want op de Apple Watch moet je je toegangscode invoeren als je hem niet aan je pols draagt, maar zij tonen wel, althans visueel, hoe een watchOS-apparaat op een andere manier dan aan de pols kan worden gebruikt.

Meer volgens de vormfactor van de Palm is een conceptueel accessoire, de Pod Case, waarmee een hypothetische gebruiker een Apple Watch in een houder zou kunnen steken, zoals een dock die lijkt op de iPod nano. Het ziet er niet naar uit dat de Pod Case er ooit ook echt komt, en het lijkt in alle geval eerder een zuiver cosmetische kwestie.

Maar (en help me hier even) wat als Apple een watchOS-apparaat maakte dat werkt zoals een Apple Watch maar eruitziet als een iPod nano? Ik denk dan specifiek aan het laatste model van de iPod nano, met een volledig aanraakscherm, voordat Apple dit in 2017 stopzette.

Vergeet verder ook niet dat de Apple Watch de laatste tijd almaar autonomer is geworden. Hiermee bedoel ik dat hij meer en meer dingen zelf kan doen, zonder de gekoppelde iPhone in de buurt. Zo is de Apple Watch nu een behoorlijke autonome podcast-speler. (Zie “Overcast en Apples Podcasts maken van de Apple Watch een behoorlijke podcast-speler”, 15 oktober 2018.) Meer in de geest van dit artikel: de Apple Watch kan worden gebruikt om te telefoneren, muziek af te spelen en sms'en te sturen en te ontvangen, onafhankelijk van de gekoppelde iPhone.

Je ziet waar ik hiermee naartoe ga. Ik voorzie een iPhone nano als Apples antwoord op de telefoon van Palm, met variaties om de tekortkomingen van het apparaat van Palm op te vangen. Ze zijn zelfs ongeveer even groot.

Zo'n iPhone nano zou:

• watchOS draaien in plaats van iOS om de redundantie en gebruiksproblemen met het kleine scherm op te lossen. Wie wil een iPhone voor een iPhone?
• Een batterij met een uitstekende levensduur hebben, vergelijkbaar met die van de Apple Watch Series 4, wat het probleem van de Palm oplost die een standaard besturingssysteem van een telefoon draait in een geminiaturiseerde smartphone.
• Zowel als iPhone-accessoire als, wanneer nodig, als autonoom apparaat werken. (Ongeacht of Apple ooit een mini iPhone ontwikkelt, verwacht ik dat toekomstige versies van watchOS ondersteuning zullen bieden voor apps die nog meer autonomie zullen bieden dan wat nu al bestaat.)
• Een verleidelijk industrieel ontwerp bieden dat hulde brengt aan de geliefde iPods uit het verleden en tegelijk moderne innovaties toevoegt. Ik denk hierbij aan een rechthoekig watchOS-scherm voor de uitgebreide schermruimte van een zakapparaat in de stijl van de iPod nano.
• Vergezeld worden door accessoires om hem te gebruiken in allerlei situaties, waaronder fitness-tracking met het apparaat om je pols.

Wie wil een iPhone nano?

Is er wel een markt voor een dergelijk product? Ik weet het niet… maar ik wil er een.

Ik draag niet graag een horloge, althans niet de hele tijd. Mijn Apple Watch is prima voor fitness, maar hij stoort me in de winter wanneer ik door meerdere lagen kleding moet graven (niet iedereen woont in het zonnige Cupertino) om bij het scherm te geraken om iets te zien of ergens op te tikken. Soms doe ik niet eens de moeite, omdat ik even goed mijn iPhone kan bovenhalen.

Toch is de iPhone soms ook vervelend. Ik heb lang de grote modellen van de iPhone genomen, omdat ik ze dan gebruik als mini-tablet om e-boeken te lezen, video te kijken en foto's te bewerken, en zelfs voor wat lichte productiviteit met een extra fysiek toetsenbord. Maar een zo grote telefoon past niet goed in zakken en zit vaak in de weg.

Een iPhone nano zou een perfecte extra kunnen zijn. Ik zou zo'n accessoire graag wegstoppen in het kleine horlogezakje in mijn jeans of op mijn arm dragen in de fitness. En jij? Apple moet alleen maar een beetje van dat geroemde talent voor het ontwerpen van hardware toepassen om de iPhone weer klein te maken.