[vertaling: JO]

Dit is nu eens een update die je waarschijnlijk een tijd kan uitstellen. Apple heeft iOS 12.1.2 uitgebracht en noemt maar twee opgeloste bugs, beide voor de iPhone XR, XS, en XS Max. De eerste reparatie zorgt dat het activeren van een eSIM goed werkt en de tweede lost een probleem op dat je mobiele bereik in Turkije nadelig beïnvloedde.

Apple zegt op de beveiligingspagina dat iOS 12.1.2 bedoeld is voor de iPhone 5s en later, voor de iPad Air en later en voor de 6e-generatie iPod touch, maar dit kan een foutje zijn: we zien de update niet verschijnen op onze iPads. Voor oudere iPhone-modellen biedt de update waarschijnlijk een slimme oplossing voor het verkoopverbod in China, dat opgelegd werd na de beschuldiging van Qualcomm over een inbreuk op zijn patenten. Er is voor deze beveiligingsupdate geen CVE-lijst [nvdv: "Common Vulnerabilities and Exposures" - een lijst van bekende kwetsbaarheden], dus van Apple krijgen we hierover verder geen informatie.

Als je zelf wel een eSIM wilt activeren of goed bereik wilt hebben in Turkije, dan kan je de update installeren via Instellingen > Algemeen > Software-update of via iTunes. Als dat niet het geval is, raden we je aan om deze update maar even te laten liggen tot na de feestdagen. Voor Apple is de update waarschijnlijk belangrijk om in China iPhones te kunnen blijven verkopen, maar voor de meeste gebruikers zien we weinig nut.

[vertaling: LmR]

Dit is onze laatste TidBITS-aflevering in 2018. We zullen de komende dagen de gebeurtenissen blijven bijhouden en die dingen bespreken die onze aandacht verdienen, maar daarna zullen ook wij ons overgeven aan de rustperiode van de feestdagen tot aan nieuwjaarsdag. Ik hoop van harte dat je in de gelegenheid zal zijn om deze periode naar eigen wens te besteden met de mensen die je het liefst om je heen hebt. De volgende TidBITS-aflevering zal verschijnen op 7 januari 2019.

Tijdens ons reces zullen we rusten, herstellen en opladen. Josh Centers en zijn vrouw Hannah hebben enkele weken geleden een kind gekregen en hebben ongetwijfeld alle slaap die ze kunnen krijgen hard nodig. (Na een aanvankelijke wat zorgwekkend begin gaat het ondertussen uitstekend met Jeremiah Stone Centers.) Daarnaast ben ik blij met de pauze om te kunnen bijkomen van een hernia-operatie die ik de eerste week van december onderging in het Shouldice ziekenhuis in Toronto. (De operatie is goed gegaan, het gaat elke dag beter met me en ik raad Shouldice van harte aan voor mensen die van hun hernia af willen. Ze zijn bijzonder goed omdat ze niets anders doen dan hernia-operaties: maar liefst 380.000 sinds 1945.) We zijn ook bezig met het omzetten van onze e-mailverzending van SendGrid naar Sendy en Amazon SES, wat ons zo'n $ 180 per maand gaat schelen.

Deze dagen denken we ook na over wat we doen en waarom en hoe dankbaar we zijn voor iedereen die TidBITS mogelijk maakt:

• TidBITS-leden: aan de duizenden mensen die ons steunen via het TidBITS-ledenprogramma: dank jullie wel voor alle hulp. TidBITS zou zonder jullie niet kunnen overleven. Het betekent ontzettend veel voor ons dat jullie zoveel waarde hechten aan onze inspanningen om praktische en bruikbare informatie te brengen en niet achter roddels aan te rennen en controverse te stimuleren.
• TidBITS-sponsors: we zijn altijd dankbaar voor onze langlopende bedrijfssponsoren: Smile, makers van de essentiële hulpprogramma's TextExpander en PDFpen; Backblaze, onze favoriete Internet back-updienst; en easyDNS, het Canadese internetbedrijf dat wij aanraden voor domeinregistraties en e-mail en webhosting.
• Onze staf en bijdragende redacteuren: Tonya en ik zijn ook dankbaar voor de bekwame en aimabele assistentie van Josh Centers, Agen Schmitz, Julio Ojeda-Zapata, Michael Cohen, Jeff Porten, Glenn Fleishman, Rich Mogull, Jeff Carlson en Lauri Reinhardt. Jullie zijn geweldige mensen en hoewel we proberen regelmatige onze waardering te laten blijken willen we jullie hier ook publiekelijk bedanken.
• Gast-auteurs: de bijdragen van TidBITS-leden hebben ons dit jaar opnieuw in staat gesteld om talloze artikelen te laten schijven. Grote dank aan de auteurs, onder wie Andy Affleck, Dave DeLong, Geoff Duncan, Joe Kissell, Kirk McElhearn, Mike Matthews, Charles Maurer en Sharon Zardetto die geholpen hebben onze verslaggeving uit te breiden.
• Vertalers: onze dankbaarheid gaat ook uit naar de ijverige vrijwilligers die TidBITS iedere week vertalen in het Nederlands en het Japans en hun vertalingen distribueren naar de honderden mensen die liever in hun eigen taal lezen. (Als je mee wilt helpen met een van deze vertalingen, laat het me dan weten!)
• De TidBITS-gemeenschap: het technische nut van ons herbouwde en hernieuwde forum TidBITS Talk is de laatste tijd exponentieel gestegen. Het is een uitstekende plek om je Apple-vragen te stellen en je antwoorden te geven op basis van eigen ervaringen. En hoewel onze chatgroep SlackBITS niet zoveel regelmatig verkeer krijgt, vinden we het leuk om te zien hoe honderden TidBITS-lezers samen met ons kijken naar en commentaar geven op live Apple-gebeurtenissen. Dank aan iedereen die hieraan meedoet!
• Lezers als jij: tot slot zijn we, zelfs als je nog geen TidBITS-lezer bent geworden, een reactie hebt achtergelaten, of deel hebt genomen aan TidBITS Talk of SlackBITS, heel blij met het feit dat je de tijd genomen hebt om te lezen wat wij schrijven. Want dat is waar het toch allemaal om gaat.

Dank jullie allemaal en mogen al jullie jullie wensen voor de feestdagen uitkomen. Tot ziens in 2019!

[vertaling: RAW]

Ben jij een van die vele mensen die voor april 2018 een automatische hernieuwing hadden opgezet voor hun TidBITS-lidmaatschap? Dan moeten wij ons verontschuldigen voor het ongemak, maar wanneer ons nieuwe ledensysteem je een e-mail ter herinnering stuurt, zul je dit jaar moeten inloggen en handmatig hernieuwen. Meerdere leden keken al over die berichten heen en lieten hun verbazing merken over de noodzaak om handmatig te hernieuwen, dus wil ik hier wat duidelijkheid scheppen.

Zoals ik vorige week al aangaf in “TidBITS heeft in 2019 jouw hulp nodig!”, (3 december 2018), was het onmogelijk om de benodigde betalingsgegevens over te zetten uit het oude systeem, dus verlopen alle voorgaande automatische hernieuwingen en moeten die alleen dit jaar handmatig hernieuwd worden. Ondanks dit eenmalige ongemak zijn we blij dat we overgestapt zijn, omdat eSellerate er in 2019 mee ophoudt, dus we hadden sowieso moeten verhuizen. Bovendien vraagt Stripe een lagere transactiebijdrage.

Wanneer ons systeem je een herinnering voor hernieuwing stuurt, moet je inloggen op je TidBITS-account om te hernieuwen. (En als je niet zeker weet of je die herinnering ontvangen hebt, kun je altijd inloggen om je lidmaatschapsstatus te controleren.) Bij die stap moet je wellicht je wachtwoord opnieuw instellen als je niet meer op je account bent geweest sinds we in april naar onze nieuwe server verhuisden. Wanneer je binnen bent, klik je op de koppeling Account, linksboven op de pagina, en daarna op de koppeling Renew onder Membership Details, of je kiest een ander lidmaatschapsniveau.

Bij diegenen wier lidmaatschap niet binnen een maand verloopt, verschijnt de koppeling Renew niet, en je kunt wachten totdat jouw verloopdatum arriveert. Als je lidmaatschap al verlopen is, staat er geen Renew-koppeling op je Account-pagina. Klik gewoon op Join TidBITS om je lidmaatschap te herstarten.

Enkele mensen vroegen of er een manier is om een extra eenmalige donatie te doen, en we zoeken nu uit of we zo'n knop kunnen toevoegen aan de Membership Levels-pagina. Tot die tijd kunnen we altijd iets bedenken via PayPal: neem gewoon contact op met Lauri Reinhardt op [e-mail protected] . Zij kan je hiermee helpen, en ook met elke andere vraag die met je account of lidmaatschap te maken heeft.

Nogmaals bedankt voor alle steun! We zeuren hier niet veel over in de rest van het jaar, maar het geld dat we ophalen met het lidmaatschapsprogramma hebben we echt nodig om je elke week TidBITS te kunnen blijven brengen. Het betekent erg veel voor ons dat je ons werk hoog genoeg inschat om ervoor te willen betalen, vooral in de wereld van vandaag met vrijwel oneindige hoeveelheden informatie.

[vertaling: DPF, JO]

Apple heeft een hit gescoord met Portretmodus, de functie in de Camera-app die slimme algoritmen gebruikt om onderwerpen in de voorgrond scherp te houden terwijl de achtergrond vager gemaakt wordt - een effect dat soms 'bokeh' genoemd wordt. In eerste instantie vereiste de portretmodus een iPhone met een dubbele camera, maar met de kracht van de A12 Bionic chip is de functie ook beschikbaar op de iPhone XR, die maar één camera heeft.

Portretmodus werd geïntroduceerd in 2016 en is vervolgens zo populair geworden dat Google en Samsung de mogelijkheid ook toegevoegd hebben aan hun eigen telefoons.

Apple heeft ondertussen ook aan derden toegestaan om Portretmodus in hun iOS-apps in te bouwen. Facebook en Google behoren daar sinds kort ook bij en ze hebben de techniek in de afgelopen weken in hun apps ingebouwd, zodat hun gebruikers ook interessante nieuwe mogelijkheden hebben.

Wat is portretmodus?

Portretmodus simuleert het gebruik van een lens van een spiegelreflexcamera met het diafragma wijd open om de achtergrond vager te maken. Een spiegelreflexcamera doet dit optisch, maar de iPhone gebruikt hier software voor. Fotografiepuristen zullen wellicht hun neus ophalen voor deze 'nepbokeh', maar de resultaten kunnen soms geweldig zijn.

Apple introduceerde deze mogelijkheid in 2016 op de iPhone 7 Plus en bouwde het vervolgens in in de iPhone 8 Plus, iPhone X, iPhone XS en de iPhone XS Max. Elk van deze telefoons heeft een dubbele camera aan de achterkant, wat een vereiste was voor portretmodus tot het verschijnen van de iPhone XR. De goedkopere iPhone XR heeft maar één camera aan de achterkant, maar ondersteunt toch portretmodus. De mogelijkheden zijn wel beperkter - het werkt met mensen, maar niet met dieren of objecten.

Iedere foto gemaakt met portretmodus heeft ingebouwde gegevens over de diepte en de scherpte, en daar wordt de bokeh van afgeleid. Deze gegevens kunnen op verschillende manieren rekenkundig verwerkt worden, waardoor een heerlijk aantal mogelijkheden ontstaat.

Apple heeft bijvoorbeeld recentelijk de mate waarin de achtergrond onscherp is aanpasbaar gemaakt. Deze mogelijkheid heet Diepteregeling en is beschikbaar op de nieuwe iPhone XR, XS en de XS Max. Hiermee kun je dus de achtergrond zo scherp of onscherp maken als je wil.

Maar Apple is niet de enige die de ingebouwde diepte- en scherptedata gebruikt.

Diepteregeling van Google

Google heeft nu een diepteregeling die vergelijkbaar is met die van Apple toegevoegd aan de Google Foto's-app, waarmee gebruikers van de iPhone nog een manier hebben om hiervan te profiteren.

En er is nog meer: Google Foto's biedt deze mogelijkheden niet alleen aan gebruikers van de iPhone XR, XS en XS Max, maar ook aan gebruikers van oudere iPhone-modellen die portretmodus ondersteunen - de iPhone 7 Plus, 8 Plus en X.

Tijdens het bewerken van een portretfoto in Google Foto's zie je een schuifregelaar voor de diepte onder de schuifregelaars voor licht en kleuren. Het naar links of rechts verschuiven van deze schuifregelaar verlaagt of verhoogt de onscherpte.

Je kunt ook aanpassen waar de foto precies op scherpgesteld wordt door een kleine witte ring te verslepen die bovenaan de foto verschijnt. Hiermee bepaal je welk deel van de foto scherp blijft terwijl de rest vager wordt.

Het lastige met Google Foto's is het vinden van je foto's in portretmodus om te bewerken. In Foto's van Apple vind je al deze foto's in een Portretten-album, maar bij Google Foto's moet je zelf zoeken (al kun je natuurlijk dat Portrettenalbum van Apple als referentie gebruiken).

3D-foto's van Facebook

Als sociaal netwerk gaat het bij Facebook minder om hulp bij het bewerken van je foto's en meer om je foto's aantrekkelijker te maken om te delen. Het gaat immers om de klikken en niets anders.

In 3D-foto's van Facebook kun je de mate van (on)scherpte niet aanpassen, maar is er wel een subtiele, driedimensionale 'parallax'-beweging die ook is gebaseerd op de gegevens over de diepte en scherpstelling van portretfoto's. Je hebt dit effect al eens gezien als je de Perspectief-functie van iOS aanzette bij het kiezen van een achtergrond voor het scherm van je iPhone.

Wanneer je zo'n foto bekijkt in de Facebook-app op willekeurig welke moderne smartphone, heeft het kantelen van de telefoon tot gevolg dat het scherpgestelde onderwerp verschuift ten opzichte van de onscherpe achtergrond. Als je deze foto's op een Mac bekijkt, kun je de parallax-beweging zien wanneer je je muis beweegt of de Facebook-feed doorscrollt.

Iedere gebruiker van Facebook kan deze 3D-foto's zien, los van het model telefoon of platform. Niet alle browsers ondersteunen ze echter - Chrome en Safari wel, maar Firefox niet. En alleen gebruikers van iPhones met Portretmodus kunnen ze maken. Je doet dat als volgt:

Je zult onmiddellijk een paar kleine problemen zien. Sommige 3D-foto's vertonen lelijke vegen tijdens het parallax-effect. In een foto van mij met mijn fietsmaatjes kwamen onze helmen op een griezelige manier los van onze hoofden bij het kantelen van mijn iPhone. (En nee, ik weet ook niet waarom er Chinese tekens staan in de ingebedde foto's.)

Er kunnen nog meer rare dingen fout gaan - maar sommige van mijn Portret-foto's zien er prachtig uit als 3D-foto!

Om een aantal van deze problemen te voorkomen, kun je de uitgebreide adviezen van Facebook lezen over manieren om goede 3D-foto's te creëren, zoals zoeken naar onderwerpen met een specifieke textuur, contrasterende kleuren of met meerdere dieptelagen.

De Portretmodus wordt volwassen

Zoals gezegd heeft Apple zijn Portretmodus voortvarend gedeeld met ontwikkelaars van andere foto-apps. Wanneer je een beetje rondkijkt op Apple's site voor ontwikkelaars vind je vanzelf fascinerende artikelen en video's over hoe je de factor diepte inzet in iPhone-fotografie.

En deze mogelijkheden blijven zich ontwikkelen. Met iOS 12 verfijnde Apple de manier waarop portretfoto's van mensen eruit zien, vooral door de softwarematige effecten preciezer en meer realistisch te maken. Dit lukt vooral door een nieuwe techniek genaamd Portrait Effects Matte of PEM.

App-ontwikkelaars, zoals de makers van de populaire app Halide, zijn erg blij met PEM, die het mogelijk maakt om met de enkele camera van de iPhone XR toch mooie portretfoto's van mensen te maken. Een blog, een aantal artikelen van Halide en een artikel van SlashGear gaan ook dieper op PEM in, waardoor het duidelijk wordt wat er allemaal mogelijk is. Zo kan Halide bijvoorbeeld de gezicht-silhouetten die PEM herkent exporteren, en werkt de portretmodus op de iPhone XR nu ook bij niet-menselijke vormen. En in het artikel van SlashGear komt naar voren dat PEM zelfs gebruikt zou kunnen worden in plaats van een groen scherm, om achteraf de hele achtergrond te kunnen vervangen.

Dus wees alert op nieuwe functionaliteit en effecten met Portretmodus in iPhone-foto-apps. Google en Facebook zijn dan wel de bekendste, maar zeker niet de enige ontwikkelaars die hiermee bezig zijn.

[vertaling: JWB, PAB, LmR, DPF, JO, PAB, TK]

In 2015 onthulde Apple de iPad Pro als een high-end tegenhanger van zijn consumenten-iPads voor de massa. (Zie “iPad Pro met Smart Keyboard en Apple Pencil aangekondigd”, 9 september 2015.) Met de invoegtoepassingen voor toetsenbord en stylus was de iPad Pro bedoeld om te concurreren met soortgelijke producten als Microsofts tablet-achtige Surface Pro-pc's als productiviteitscomputer voor wie veel onderweg is.

We zijn drie jaar verder en Apple heeft nu de iPad Pro-lijn vernieuwd, terwijl het bedrijf zijn boodschap herhaalt dat de iPad Pro een volwaardige computer op zich is, niet alleen een hulpmiddel voor bij een bureaucomputer of notebook. De iPad Pro zou, zo lijkt het bedrijf te zeggen, de enige computer kunnen zijn die je echt nodig hebt.

Dat zou het ook wel moeten zijn, gezien de kosten ervan, met een startprijs van $ 799 voor het 11 inch-model en $ 999 voor het 12,9 inch-model, en vanaf daar (nog veel) verder omhoog. Je kunt nu meer dan $ 2000 uitgeven voor een iPad, een breed bereik gezien het feit dat het goedkoopste model $ 329 kost. Er valt niet veel meer te zeggen over de prijs, behalve dat die nu vergelijkbaar is met de laptoplijn van Apple, dus elke discussie of een iPad Pro de moeite waard is, zal ook moeten gaan over hoe die zich verhoudt tot een MacBook.

Voor zoveel geld krijg je uitstekende hardware. De nieuwe iPad Pro's zijn hardwarematig in vrijwel elk opzicht beter, met genoeg pk's onder de motorkap om die van de meeste notebooks te evenaren, een minimalistisch ontwerp dat afscheid neemt van de thuisknop, een sterk verbeterde Smart Keyboard Folio en Apple Pencil, en een nieuwe-generatiegevoel.

De software is echter niet van de volgende generatie. Het is hetzelfde iOS 12 als andere iPads gebruiken en het draait dezelfde apps. Of dat goed genoeg is voor serieuze productiviteit, vergelijkbaar met traditionele Mac-software, hangt helemaal af van wat je doet voor de kost. Voor sommige gebruikers zal het toereikend zijn, maar veel mensen zouden moeite hebben met wat in feite een beperkte computeromgeving is.

Met dit alles in gedachten heb ik de afgelopen weken doorgebracht met de 12,9 inch-iPad Pro en hij is indrukwekkend. Veel hardware-aspecten die mij irriteerden aan eerdere iPads zijn weggevaagd. Het was echter niet eenvoudig om er al mijn productiviteitsdoelen op te realiseren, vanwege door iOS opgelegde beperkingen en uitgeklede apps.

Een nieuwe uitstraling

In de eerste allesomvattende opknapbeurt van Apples toonaangevende tablet is het uiterlijk van de iPad Pro aanzienlijk veranderd, en grotendeels ten goede.

Door de thuisknop te verwijderen, kon Apple de randen van het scherm aan alle kanten even groot maken en ze zijn ook een stuk smaller. De eerder afgeronde zijkanten en achterkant zijn nu rechthoekig gemaakt in de stijl van de klassieke iPhone 4 en 5.

Het totale effect is in eerste instantie een beetje schrikken, omdat de iPad Pro niet langer een natuurlijke landschaps- of portretoriëntatie lijkt te hebben. Elke oriëntatie is goed, zo blijkt. Dit leidt ertoe dat je minder afgeleid bent door het fysieke apparaat en meer gefocust bent op de inhoud van het scherm. De ervaring wordt geholpen door de iPad-gebaren van iOS 12 die vrijwel identiek zijn aan die van de iPhone X-lijn. Als je de iPhone X of nieuwer hebt, zou je je meteen thuis moeten voelen.

De tablets voelen merkbaar kleiner en lichter aan, en dit is vooral duidelijk bij de grootste van de iPad Pro's, het 12,9 inch-model. Ik vond zijn voorganger onverdraaglijk log en aanvoelen als een dienblad. (Zie “Een vergelijking van iPad Pro-technologieën en immateriële zaken”, 28 juli 2016.) Door het scherm van het nieuwe model op dezelfde afmetingen te houden maar de hardware rond het scherm te verkleinen, heeft Apple het comfortabeler gemaakt om vast te houden en te gebruiken.

Draagbaarheid was bij de kleinere iPad Pro niet het probleem, dus gooide Apple het met de herziening van dat model over een andere boeg: de fysieke lengte en breedte bleven hetzelfde, maar de schermafmetingen werden vergroot van 10,5 tot 11 (diagonaal) inch door de randen te verkleinen en de Home-knop weg te laten.

Deze nieuwe iPad Pro's beschikken niet over de volgende generatie oled-schermtechnologie die wordt gebruikt in de iPhone X, XS en XS Max. De schermen van de iPad Pro zijn nog steeds lcd, wat Apple (net als op de iPhone XR) 'Liquid Retina' noemt, wat lastig te onderscheiden is van oled, tenzij je beide soorten schermen naast elkaar hebt.

Er zijn indrukwekkende visuele verfijningen van de vorige generatie, inclusief ProMotion voor een hogere beeldsnelheid, wat soepel scrollen mogelijk maakt, en True Tone voor het aanpassen van de kleurtemperatuur op basis van de omgevingsverlichting. Ook is Tap to Wake, via de iPhone X-lijn, naar de iPad gekomen.

Alle iPad-schermen hebben 264 pixels per inch, wat betekent dat er op de grotere iPad Pro-schermen meer pixels verschijnen. Dit kan tekst klein maken in apps zoals Gmail, maar je kan dit met iOS-weergavezoom compenseren, net als op een iPhone.

Ten slotte heeft het lcd-scherm op de nieuwe iPad Pro een subtiel kenmerk dat in eerste instantie misschien niet opvalt: afgeronde hoeken. Met een proces dat subpixel-anti-aliasing wordt genoemd, rondde Apple de hoeken af door individuele pixels af te stemmen op vloeiende, vervormingsvrije randen, wat blijkbaar gemakkelijker te bereiken is op een oledscherm, zoals op de iPhone XS. Leuk! Een beetje zinloos, maar wel leuk.

Thunder en USB-C

Een van de opvallendste nieuwe dingen van de iPad Pro is de laad- en synchronisatiepoort. Die is niet langer Lightning maar USB-C. Met Apples iPhones nog steeds op Lightning en moderne Macs op Thunderbolt 3 (dat de USB-C-connector gebruikt en grotendeels een superset is van USB-C) raakt de poortfilosofie van het bedrijf zelfs nog meer in de war, maar het lijkt mogelijk dat de iPhones ook uiteindelijk overschakelen naar USB-C.

USB-C op de iPad is niet zo eenvoudig als Lightning, zoals dit gedetailleerd help-artikel van Apple laat zien. Hier een samenvatting van wat je ermee kan.

Opladen

Dit is eenvoudig: gebruik de USB-C-stroomadapter van de iPad Pro met de USB-C naar USB-C-kabel. Als je een USB-C-stroomadapter met een hoger wattage van een Apple-laptop hebt, gebruik die dan om sneller te kunnen opladen. Ik heb met goed resultaat stroomadapters en powerbanks van derden getest, maar sommige opladers met een lager wattage werkten niet goed.

Omdat USB-C-stroom twee kanten op kan, is het mogelijk om met de iPad Pro een iPhone, een Apple Watch of zelfs een andere iPad op te laden, als je de juiste kabels hebt. Als je twee USB-C-iPad Pro's met elkaar verbindt, dan laadt iPad A iPad B op. Als je de kabel even loshaalt en weer verbindt, kan je dit proces omkeren. Je kunt de iPad Pro echter niet gebruiken voor het opladen van een Mac.

Beeldschermen

De iPad Pro kan worden verbonden aan computerbeeldschermen en televisies. Als je een USB-C-beeldscherm hebt, dan is verbinden eenvoudig. (Zie “Usb-C-beeldscherm Acer H277HU is een betaalbare MacBook-metgezel”, 11 april 2016). Je hebt echter wel een USB-C naar USB-C-kabel met een hoge bandbreedte nodig, en de met de iPad Pro meegeleverde kabel is dat niet. Als je een gangbaarder HDMI-beeldscherm of televisietoestel wilt gebruiken, heb je een USB-C naar HDMI-adapter nodig, zoals Apples eigen USB‑C naar digitale AV multipoort-adapter.

Het effect van het verbinden van een iPad Pro met een ander beeldscherm is weinig opmerkelijk. In de meeste gevallen wordt de iOS-interface gespiegeld op het externe scherm, hoewel sommige apps, zoals Keynote, op elk scherm een andere interface kan tonen.

Audio

Een setje Google USB-C-oordopjes, bedoeld voor een Pixel 3-telefoon, werkte prima op mijn iPad Pro. Apple zegt dat je ook MIDI-apparatuur, microfoons, luidsprekers en andere audio-hardware kunt aansluiten, maar andere tech-recensenten zijn hierbij wel op uitzonderingen gestuit. Gizmodo meldt bijvoorbeeld dat niet alle USB-C-koptelefoons werken.

Opslag

Hier wordt het ingewikkeld. Je kunt niet een externe schijf inprikken en door de bestandenstructuur heen bladeren: iOS staat dat niet toe. Het gebruikelijke proces van het importeren van foto's van camera's is ongewijzigd gebleven, net als het gebruik van de SD-kaarten van camera's via adapters. Maar ik kreeg een SanDisk USB-C USB-stick vol foto's niet aan de praat toen ik die in de USB-C-poort van de iPad plugde. Apple stelt dat er software van de datastick-fabrikant vereist is.

Hubs en docks

Er zijn een hoop multipoort-uitbreidingsapparaten die wellicht werken met de iPad Pro, maar er zijn geen garanties. In mijn geval wilde een Huawei-hub in het geheel niet werken, maar enkele Satechi-hubs werkten prima. Satechi heeft ook een iPad Pro–specifieke USB-C-hub aangekondigd met een USB-A-poort, een HDMI-poort en een koptelefoon-uitgang.

Probeer geen Thunderbolt 3-docks van fabrikanten als Elgato en Other World Computing: de iPad Pro kan niet met Thunderbolt 3 omgaan, ook al zijn dergelijke poorten in sommige gevallen achterwaarts compatibel met USB-C. Thunderbolt 3-beeldschermen worden niet ondersteund. Zelfs Thunderbolt 3-kabels zullen niet werken als je wilt verbinden via USB-C.

Toetsenborden en adapters

Verdere USB-C-mogelijkheden zijn toetsenborden (maar geen aanwijs-apparaten) en USB naar Ethernet-adapters (maar geen printers).

Andere hardwaremogelijkheden

Apple heeft de nieuwe iPad Pro-modellen ook op een aantal andere belangrijke manieren bijgewerkt.

A12X Bionic

De nieuwe iPad Pro-modellen hebben een nieuwe processor die, volgens Apple, krachtiger is dan de meeste traditionele laptops. Een imponerende mededeling, maar van weinig betekenis omdat op dit moment maar weinig apps van die kracht gebruikmaken.

Zulke apps (denk aan een volledige versie van Adobe Photoshop) komen er wel aan. (Zie “Adobe brengt “echte Photoshop” naar de iPad”, 20 oktober 2018.) Maar het gaat waarschijnlijk jaren duren voordat iPads gezien worden als vergelijkbaar met Macs en pc's, hoezeer Apple ook zou willen dat dit nu al gebeurt.

Camera's

De camera aan de achterkant (12 megapixel, f/1.8) is een forse verbetering ten opzichte van de 8 megapixel-camera in de vorige iPad Pro, hoewel ik bang ben voor nog meer ouders die hun iPad in mijn gezichtsveld zullen houden om op de concerten van hun kinderen foto's te maken. Net zoals bij de vorige modellen steekt de camera aan de achterkant iets uit, wat het platte ontwerp verstoort, maar het valt niet heel erg op.

En voor iedereen die niet kan wachten om Animoji en Memoji op een iPad te maken, zal de 7 megapixel-TrueDepth-camera aan de voorkant van de iPad Pro erg welkom zijn. Hij zit bijna onzichtbaar ingebouwd in de rand van een van de kortere kanten van de iPad Pro, zonder iPhone X–achtige notch. Ook geweldig voor FaceTime.

Portretmodus is ook beschikbaar, maar alleen voor selfies of foto's van groepen mensen. Het is dezelfde beperking als bij de iPhone XR, die het bokeh-effect ook niet kan toepassen op knaagdieren of stilstaande objecten. (Zie “Google en Facebook gebruiken portretmodus iPhone voor grappige effecten”, 13 december 2018.)

Face ID

Met het verscheiden van de Thuisknop is Apple overgestapt op gezichtsherkenning voor het ontgrendelen en voor transacties met Apple Pay, net zoals met recente iPhones. Als bonus werkt Face ID op de iPad Pro onafhankelijk van de oriëntatie van je apparaat. Anders dan bij veel anderen heeft Face ID bij mij nooit betrouwbaar gewerkt, dus ik kan alleen maar zeggen dat het in elk geval niet slechter werkt. Dat kunnen we zien als een overwinning voor Apple, gezien de hoeveelheid camerahoeken die de iPad moet ondersteunen.

Face ID kreeg in zijn ontwerp op de nieuwe iPad Pro een paar slimme extra's. Je bedekt de camera makkelijk per ongeluk met je hand, en de iPad toont dan een speciaal bewegend pijltje dat daarop wijst. Als je de iPad in portretweergave met de camera aan de onderkant gebruikt, vertelt de iPad je dat je naar beneden moet kijken. Bij gebruik van een toetsenbord kan je via Face ID inloggen met een snelle dubbelklik op de spatiebalk. En dit alles functioneert vlekkeloos.

Het geluid

De iPad Pro klinkt fantastisch, dankzij twee speakers boven het scherm en twee eronder, ieder met zijn eigen tweeter en woofer. Je moet wel afscheid nemen van het idee om de ouderwetse oordopjes of koptelefoons in te pluggen, want er is geen koptelefoon-aansluiting meer. Je moet werken met een USB-C naar 3,5mm-adaptertje, $ 9 bij Apple.

Mobiel netwerk

Je betaalt zoals gewoonlijk $ 150 extra voor het gebruik van LTE, als je kiest voor een iPad die verbinding kan maken met mobiele netwerken. Daarvoor krijg je LTE, een sim-lade, en een softwarematig in te stellen eSIM, die handig is als je met meerdere providers tegelijk wilt werken. Het lukte mij zonder problemen om via de eSIM bij AT&T een mobiel maandabonnement af te sluiten, gewoon op de iPad zelf. Onmiddellijk te activeren abonnementen vind je verder bij Sprint en T-Mobile, naast een aantal Europese aanbieders.

Apple Pencil, tweede poging

De eerste stylus die Apple ooit maakte, de Apple Pencil, betekende een revolutie voor grafische artiesten en anderen die hunkerden naar een bijzonder presterend input-apparaat in de vorm van een pen. Hij werkte met de eerste twee generaties iPad Pro, en met de iPad 2018.

Maar de eerste Apple Pencil had nogal wat problemen. Opnieuw opladen was onhandig, want je moest een in de bovenkant ingebouwd Lightning-stekkertje in de Lightning-poort van de iPad steken, en de pen stak daar dan onelegant uit. Als je de pen niet gebruikte, bedekte je de punt met een dopje dat je gemakkelijk kon verliezen. De Apple Pencil zelf raakte ook gemakkelijk weg, want je kon hem nergens in of op de iPad bewaren. Bovendien rolde de pen door zijn volledig ronde vorm constant van tafel. Koppelen met de iPad gebeurde via Bluetooth, maar die verbinding was in mijn ervaring nogal wisselend.

Met de zojuist uitgegeven tweedegeneratie-Apple Pencil, die alleen werkt met de nieuwe iPad Pro-modellen, zijn deze tekortkomingen grotendeels aangepakt, maar hij kost wel $ 129, terwijl de vorige versie $ 99 kostte.

De nieuwe Apple Pencil gaat magnetisch op de bovenkant van de iPad Pro vastzitten, wat in eerste instantie een koppelproces activeert en daarna dient om het accessoire op te laden. Een platte strook op de verder ronde Apple Pencil zorgt ervoor dat hij beter vastzit en is visueel een stijlvol ontwerp. Ook netjes is een klein venster met een laadstatus dat eventjes bovenaan het scherm van de iPad verschijnt als je de Apple Pencil op zijn plaats zet.

Een waarschuwing: reken er niet op dat de Apple Pencil op de iPad blijft zitten terwijl hij in een tas wordt rondgeduwd. De verbinding is niet sterk genoeg en het gebrek aan bescherming van de ietwat kwetsbare stylus zou zorgelijk zijn.

Ik heb gemerkt dat Bluetooth-koppeling met de nieuwe Apple Pencil tot nu toe redelijk betrouwbaar is. En de ProMotion-functionaliteit van de iPad Pro elimineert vertraging bij het tekenen of schetsen.

De nieuwe Apple Pencil maakt gebruik van dezelfde verwisselbare puntjes als de oude, maar Apple biedt niet langer een gratis reserve-exemplaar. De nieuwe en de oude versie zijn overigens gemakkelijk van elkaar te onderscheiden. De nieuwe Apple Pencil is korter, heeft een matte afwerking in vergelijking met die van het origineel en heeft een vlakke rand. Bovendien is er geen verwijderbare dop aan de bovenkant omdat de Lightning-pen is verdwenen. En het woord 'Pencil' dat op de pen is gegraveerd, hoeft voor mij niet.

Er is een handige truc ingebouwd in de nieuwe Apple Pencil. Houd hem vast en tik tweemaal met je wijsvinger op het platte gedeelte om verschillende dingen te laten gebeuren: schakelen tussen het huidige gereedschap van een tekening- of een schilderij-app en de wisser, schakelen tussen het huidige gereedschap en het laatst gebruikte gereedschap of het kleurenpalet weergeven. Deze sneltoetsfunctie is gaaf en werkte goed voor mij in Apple Notes, maar app-makers van derden moeten het expliciet ondersteunen, zoals The Iconfactory onlangs deed met hun app Linea Sketch.

Smart Keyboard Folio

Het originele Smart Keyboard van Apple (de eerste poging tot een iPad-toetsenbord, bedoeld als reactie op Microsofts toetsenbordhoezen voor de Surface-pc's) had ook enkele problemen.

Dichtgevouwen voor transport beschermde het alleen de voorkant van de iPad en had het een onooglijke uitstulping om het toetsenbord te herbergen. En als het werd ingezet om te typen, bood het slechts een enkele kijkhoek en zorgde het voor een onhandige, onstabiele schootcomputer. De toetsen waren voor sommigen iets om aan te wennen, hoewel veel mensen die een hekel hadden aan de MacBook Pro-toetsenborden van Apple deze verrassend comfortabel vonden. Over het algemeen voelde het Smart Keyboard enigszins dun en had het origami-achtige vouwkunsten nodig.

Apples herontworpen iPad Pro-toetsenbord, de Smart Keyboard Folio, biedt voor de meeste van deze problemen een oplossing. Hij is ook duurder dan zijn voorganger: $ 179 voor het 11 inch-model en $ 199 voor het 12,9 inch-model.

Hij is steviger, en opgevouwen voor transport bedekt hij zonder uitsteeksels zowel de achterkant als de voorkant van de iPad Pro (maar niet de boven-, onder- en rechterkant). Wanneer hij wordt ingezet voor een werksessie, neemt hij de onderkant van de iPad Pro magnetisch op in één van twee groeven voor twee kijkhoeken. De groeven zijn samen met het toetsenbord ingebouwd in de binnenkant van de voorklep, een stijve plaat die plat op een werkoppervlak ligt en stabieler en comfortabeler op schoot voelt.

De Smart Keyboard Folio heeft nog steeds van die rare kauwgom-toetsen, maar ik ben eraan gewend. Ik vind het echter niet prettig dat ze zich aan de buitenzijde van de hoes bevinden wanneer deze helemaal wordt omgedraaid, wat de iPad Pro vasthouden een beetje onaangenaam maakt. Als de Smart Keyboard Folio niets jou is (probeer het eerst zelf), wacht dan op de onvermijdelijke komst van toetsenborden van derden.

Net als zijn voorganger, het Smart Keyboard, maakt de Smart Keyboard Folio verbinding met de iPad Pro via een eigen Smart Connector. Dit betekent, net als voorheen, dat je hem nooit meer hoeft op te laden, omdat hij stroom van de iPad betrekt. Bij de nieuwe iPad Pro-modellen bevindt de Smart Connector zich echter aan de achterkant in plaats van aan de onderrand. Om de verbinding tot stand te brengen, schuif je de iPad Pro tegen de binnenkant van de achterkant van de Smart Keyboard Folio waarna deze magnetisch op zijn plaats klikt, terwijl de contacten aan de achterkant van de iPad Pro op één lijn liggen met de pinnen op de klep. Hoewel dit goed werkt, vond ik dat de iPad Pro een beetje te snel losraakte van de Smart Keyboard Folio wanneer hij werd geduwd of gedraaid. Dit is een beetje verrassend, gezien het feit dat Apple bijna 100 magneten heeft ingebouwd in de achterkant van de iPad Pro voor het op de juiste plek vastkleven.

Software als knelpunt

De nieuwe iPad Pro-hardware van Apple is van topklasse. Het echte probleem, voor gebruikers die er hun werk mee proberen te doen, is de software. Dit is het bekende liedje. iOS is elegant en eenvoudig te gebruiken, maar kan soms inflexibel zijn en staat mensen vaak in de weg om echt werk gedaan te krijgen.

In welke mate dit een probleem voor jou is, hangt ervan af wat je moet doen, dus algemeen geldende conclusies zijn onmogelijk. Het kan geen probleem zijn om een werkdag op de iPad door te komen, vooral als je een grafisch, Apple Pencil-vriendelijk beroep hebt. Voor anderen kan het moeilijk of onmogelijk zijn. Met de Mac komt dergelijk gewetensonderzoek weinig voor: het is goed voor zo ongeveer alles wat je ermee zou willen doen en dat is gewoon niet waar voor de iPad van nu.

Neem mij als voorbeeld. Ik was heel blij met het vooruitzicht dat ik mijn 12,9 inch-iPad Pro-bespreekexemplaar zou gebruiken als mijn primaire werkstation, in plaats van de Windows-pc en de Mac mini die ik gewoonlijk gebruik voor werktaken, maar ik liep tegen een aantal problemen aan.

Ik moet aan de slag met tools van Google zoals Gmail en Google Docs voor productiviteitstaken zoals e-mail, tekstverwerking, spreadsheets enzovoort. De web-appversies die je gebruikt op Mac of pc zijn helaas niet bedoeld voor gebruik in een browser op een iPad en werken er niet goed op. De iPad-apps van Google hadden dan wel te lijden onder minder problemen, maar zijn niet krachtig genoeg en werken vreemd in vergelijking met de web-versies.

Als webredacteur in mijn gewone baan bij de krant gebruik ik allerlei ander webgereedschap, waaronder ons content management system WordPress, waarin interface-elementen met een muis moeten worden verplaatst. In iOS lukte me dat niet zo goed met mijn vingers, maar met een Apple Pencil op een iPad Pro lukte me dat wel.

Maar een andere webgereedschap werkte helemaal niet. De site AP Newsroom van Associated Press laat nieuwsredacteurs artikelbestanden downloaden met de foto's erbij als zip-archief. Op de iPad Pro lukten deze downloads geen enkele keer.

Ik heb ook graag twee vensters in Chrome naast mekaar open op het scherm van mijn Mac, eentje om te schrijven en het andere voor naslag. In Chrome voor de iPad kan dit niet. Safari heeft dan wel een modus met twee vensters, maar het is niet mijn favoriete browser, en ik houd er niet van als ze me dwingen om een programma te gebruiken. Dit is niets nieuws, en zelfs Chrome in iOS moet werken met de WebKit rendering engine van Apple.

Apps voor het bewerken van beelden op de iPad zijn doorgaans meer dan genoeg voor wat ik de hele dag doe aan het bewerken van nieuwsfoto's. Maar ik werk ook met Final Cut Pro op mijn Mac mini voor het verwerken van raw-beelden van de journalisten en fotografen van mijn krant, en vergelijkbare video-editors voor de iPad bestaan nog niet. iMovie is goed, maar kan niet alles wat ik ervan verlang.

Het feit dat de iPad Pro niet gemakkelijk andere bestanden (dan foto's) kan lezen op een extern opslagvolume via de USB-C-poort was een voortdurend negatief punt, omdat ik vaak USB-geheugens krijg met pdf's en andere bestanden.

Zo kan ik er nog wel wat opnoemen, maar je snapt wat ik bedoel. Geloof me wanneer ik zeg dat ik de iPad echt voor mijn werk wilde gebruiken. iOS liet het me vaak gewoon niet toe. Niet dat ik iets exotisch deed: ik werkte gewoon met tekst, afbeeldingen en video.

Ironisch genoeg is de iPad Pro misschien wel het efficiëntst in exotische situaties waar een ontwikkelaar een speciale app heeft ontwikkeld die werkt met de multi-touch interface van iOS en misschien de Apple Pencil voor een workflow die vlotter loopt dan op een Mac. Wie de aankoop van een iPad Pro overweegt, kijkt best eerst eens naar deze video van Apple.

Het kan ook zijn dat de introductie van Shortcuts in iOS 12 interessant kan zijn voor iPad-gebruikers die hun workflow moeten automatiseren en stroomlijnen om te kunnen concurreren met het type automatisering dat al lang mogelijk is op de Mac. Josh Ginter van The Sweet Setup is hiervoor een interessante casestudy.

iPad Pro: het verdict

Ik was bij het testen van de nieuwe iPad Pro onder de indruk. Dit lijkt sterk op de computer van mijn sciencefictionfantasieën. Captain Picard van Star Trek: The Next Generation zou er zeker eentje hebben.

Maar iOS 12 en de apps die er nu zijn, halen me helemaal weg uit de toekomst. De hardware van de iPad Pro is dan wel krachtig genoeg om de concurrentie met menig traditionele notebookcomputer aan te kunnen, maar hij wordt beperkt door een besturingssysteem dat vaak niet meewerkt, en door apps die niet op kunnen tegen hun equivalent op de Mac. In mijn eigen pogingen om de iPad Pro als mijn primaire workstation in te zetten, werd ik me pijnlijk bewust van de beperkingen, maar voor jou kan het misschien wel beter werken.

De iPad Pro is, kortom, een opgevoerde machine die vaak nergens naartoe kan.

Het ziet ernaar uit dat dit wel verandert. Apple werkt samen met softwarehuizen zoals Adobe om professionele versies van hun apps op de iPad Pro uit te brengen, en dit in combinatie met de voordelen van de unieke mogelijkheden van de iPad.

Maar dit proces zou weleens jaren kunnen duren. Tot die tijd moeten potentiële kopers zorgvuldig analyseren wat ze willen bereiken en nadenken of de iPad Pro hier de juiste machine voor is, vooral als je ook rekening houdt met de prijs.