De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.
Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:
Verder werkten mee:
Wederom hebben wij onze krachten gebundeld met de makers van enkele van de beste Mac-apps voor een eenvoudige uitverkoop zonder poespas. Tot en met 8 juli 2016 kan je 25 procent korting krijgen op alle Take Control-boeken, die stuk voor stuk verder gaan dan eenvoudige artikelen en die je op weg kunnen helpen om:
meer te doen met je apps: we willen wat je doet verbeteren, bijvoorbeeld door onze boeken over het groepsberichtenfenomeen Slack of één van onze recent bijgewerkte titels over apps als 1Password, Audio Hijack, Dropbox en PDFpen. We concentreren ons ook op Apples apps Foto's en Mail en hebben duidelijke uitleg bij Pages, Numbers en Keynote.
je Mac beter te laten werken: onze vriend Joe Kissell heeft net een aantal nieuwe en bijgewerkte Joe On Tech-titels uitgebracht, die je leren hoe je reservekopieën maakt en de snelheid verhoogt van en onderhoud pleegt en fouten oplost op je Mac.
je Apple-apparaten met vertrouwen te beheren: Apples hardware-serie gaat al jaren verder dan de Mac. Onze auteurs kunnen je helpen bij het instellen, gebruiken en het oplossen van problemen op je iPad, iPhone, Apple Watch of Apple TV.
bij te blijven met de laatste OS-versies en diensten van Apple: of het nu El Capitan is, iCloud, iOS 9 of OS X Server, wij hebben de boeken die zowel de basis uitleggen als diep ingaan op Apples recentste veranderingen.
De SummerFest-uitverkoop bevat ook een keuze van 14 apps, waarvan wij enkele dagelijks gebruiken. Neem je het schrijven serieus, doe jezelf dan een plezier en koop die apps die jou je ideeën het effectiefst met de wereld laten delen:
Je kunt de chronologie van ieder verhaal opzetten met Aeon Timeline.
Ieder TidBITS-artikel wordt geredigeerd met het krachtige tekstprogramma BBEdit.
Als referenties essentieel zijn in jouw werk, kijk dan eens naar Bookends voor hulp bij het verzamelen, annoteren, uitzoeken en citeren van gepubliceerde informatie.
DEVONthink Pro Office is een geweldig programma om aantekeningen en onderzoeksmateriaal te bewaren en is een essentieel onderdeel van Joe Kissells papierloze-kantoorstrategie.
Bouw precisie-zoekopdrachten en vind je bestanden sneller met HoudahSpot.
Voor lange, complexe documenten en met macro's gelardeerde tekst moet je de tekstverwerker Nisus Writer Pro hebben. Wij vertrouwen daarop voor alle Take Control-boeken.
Als het om pdf's bewerken gaat, dan vult Smiles PDFpen precies het gat tussen Apples gratis Voorvertoning en Adobes prijzige Acrobat Pro.
Literature & Latte's Scapple helpt je ideeën op te tekenen en te koppelen, en Scrivener zorgt ervoor dat je je onderzoek en ideeën in een manuscript kunt omzetten.
Maak takenlijstjes in platte tekst met de opzet-mogelijkheden van TaskPaper.
TextExpander bespaart je het steeds moeten uittypen van woorden en zinnen die je vaak gebruikt. Tonya en ik gebruiken het voortdurend.
Eastgate Systems' Tinderbox helpt je je ideeën te ordenen, te plannen en uit te werken. Storyspace is de app waarin ik lang, lang geleden in 1989 aan de Cornell University mijn extracurriculaire scriptie over Hypertextual Fiction schreef.
Als je alle afleiding uit de weg moet ruimen terwijl je je gedachten uitwerkt, gebruik dan het minimalistische schrijfprogramma WriteRoom.
Voor meer informatie over iedere app, en om gebruik te kunnen maken van de 25 procent korting, ga je naar de voorpagina van SummerFest. Gebruik de kortingscode SUMMERFEST2016 als je bestelt.
Dank voor je steun aan Take Control en deze kunstige software-ontwikkelaars!
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Apple heeft in een bericht gezegd dat het bedrijf stopt met de productie van zijn 27 inch-Thunderbolt Display, dat voor het laatst in 2011 een update kreeg en een resolutie had van 2560 bij 1440 pixels.
We stoppen de productie van de Apple Thunderbolt Display. Hij zal verkrijgbaar zijn via Apple.com, Apples winkels en Apple Authorized Resellers zolang de voorraad strekt. Er is een ruime keuze aan uitstekende opties van derden voor Mac-gebruikers.
Deze zet houdt in dat Apple-gebruikers geen beeldscherm van het merk Apple kunnen koppelen aan een Mac Pro of een Mac mini als hoofd-beeldscherm of aan een iMac of één van Apples laptop-modellen als secundair beeldscherm.
Dat Apple opties van derden aanbeveelt, doet vermoeden dat het bedrijf geen plannen heeft om een Retina 5K-Thunderbolt Display uit te brengen, iets wat de meeste mensen verwacht hadden dat het bedrijf zou doen na het debuut in oktober 2014 van de 27 inch-iMac met Retina 5K-beeldscherm.
Dat is teleurstellend voor hen die, zoals Tonya en ik, willen blijven werken op Macs met twee beeldschermen. We hebben beide een 27 inch-iMac gecombineerd met een Thunderbolt Display. Het gaat om de hoeveelheid schermruimte, maar het kwaliteitsverschil tussen de schermen is gemakkelijk te zien. Zelfs kopen via Apple was geen garantie voor een perfecte match. Hoewel de Thunderbolt Display zich goed laat combineren met het uiterlijk van de iMac, moet het enkele centimeters worden verhoogd om op gelijke hoogte met de iMac te staan. Ik gebruikte daarvoor een van mijn oude boeken.
Als je nog een Thunderbolt Display wilt hebben, moet je snel zijn voordat Apple de resterende voorraad heeft uitverkocht. Het is echter lastig om hem aan te bevelen, gezien het feit dat je $ 999 betaalt voor 5 jaar oude technologie en een onbuigzaam industrieel ontwerp. Ter vergelijking, de Dell 27 Ultra HD 4K Monitor P2715Q, voor ongeveer $ 500 bij Amazon, heeft een resolutie van 3840 bij 2160 pixels. Bovendien is deze in hoogte verstelbaar en kan hij kantelen, draaien en zelfs geroteerd worden in portretstand. Wanneer je dit of een ander beeldscherm van een derde partij hebt aangeschaft om met een Mac te gebruiken, laat ons dan in de reacties weten hoe goed het werkt!
Sommigen zien in het verlies van de Thunderbolt Display, naast het gebrek aan updates voor de Mac Pro, een nieuw bewijs dat Apple minder belang is gaan hechten aan professioneel gebruik van de Mac. Ik vermoed daarentegen dat Apple de 27 inch-iMac met Retina 5K-scherm als ruim voldoende voor het meeste professionele gebruik beschouwt.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Op de WWDC-keynote hoorden we dat iOS 10 met een nieuwe afstandsbedienings-app komt, die alles kan wat de Apple TV Remote van de nieuwste Apple TV ook kan (zie "tvOS 10 krijgt verbeterde Siri, eenmalige aanmelding en app iOS Remote", 13 juni 2016). Voeg dit toe aan alle andere manieren om een Apple TV te bedienen, beschreven in "Take Control of Apple TV", zoals de Apple TV Remote, de oude Apple Remote, Bluetooth-toetsenborden en zo ongeveer elke afstandsbediening die je hebt liggen, en je kunt dus alle kanten op.
En nu is er nog een optie: CiderTV, een alternatief voor de app van Apple dat zowel in iOS als inOS X en watchOS werkt. De CiderTV-apps zijn gratis, maar bediening van een tweede Apple TV via iOS kost $ 3,99, en voor een onbeperkt aantal Apple TV's betaal je $ 9,99.
Ik had problemen met zowel de OS X-versie als de watchOS-uitvoering van CiderTV. De OS X-versie werkte eerst prima, maar stopte om onverklaarbare redenen met samenwerken met mijn Apple TV. En de watchOS-versie was volkomen onbegrijpelijk. Dus ik heb het hier alleen over de iOS-uitvoering, met de focus op één specifieke functie.
De hamvraag: waarom een alternatieve app, terwijl er een flitsende nieuwe versie van Apples eigen afstandsbediening aankomt? Het antwoord: die biedt een Today View-widget voor het Berichtencentrum. Zelfs al is de widget niet de ideale manier om een Apple TV te bedienen (knoppen in plaats van vegen), het mooie is dat je hem kunt gebruiken vanuit het vergrendelscherm. Dat voorkomt het gedoe met je iPhone om de afstandsbediening op te starten wanneer je een film snel moet pauzeren.
CiderTV installeren is eenvoudig. Net als bij Apples app Remote ga je naar "Settings > Remotes and Devices > Remote App". Daar kies je de app CiderTV onder Pairable Devices, en geef je de code in die de CiderTV iOS-app laat zien.
Om de Today View-widget op je iPhone te installeren, haal je het Berichtencentrum tevoorschijn door vanaf de bovenkant van je scherm naar beneden te vegen. Tik op de Today-tab, veeg naar beneden en tik op de Edit-knop. Veeg naar beneden totdat je CiderTV tegenkomt, en tik dan de groene plus-knop om hem toe te voegen. Om de widget te zien, breng je het Berichtencentrum weer tevoorschijn, en veeg je in de Today View naar beneden totdat je de CiderTV-widget ziet.
Standaard laat de widget maar twee knoppen zien: één om de app te openen en één voor afspelen/pauzeren. Als je op de pijl naar beneden tikt, zie je navigatiepijlen, de OK-knop (die het klikken op de touchpad van de Apple TV Remote emuleert), en de menuknop.
De iOS-app zelf is niet bijster interessant. CiderTV heeft een touchpad-achtige veegbediening en de gebruikelijke knoppen, en je kunt via het schermtoetsenbord zoekopdrachten ingeven. Een verschil met de app van Apple is dat er een paar extra gebaren zijn. Je kunt bijvoorbeeld dubbeltikken op de touchpad om de menuknop te simuleren, hoewel het net zo makkelijk was geweest als de ontwikkelaars een menuknop hadden gemaakt. Vreemd genoeg is er een menuknop in de widget, maar niet in de app zelf.
Er is nog een handige functie: bij bepaalde smart TV's kun je met de app zowel het geluid van je Apple TV als dat van je televisie regelen. In theorie klinkt dat aardig, maar het werkt niet met mijn zeer nieuwe televisie, en dus waarschijnlijk ook niet met die van jou. Mocht dat wel zo zijn, des te beter.
De CiderTV-apps zijn niet spectaculair, maar de Today View-widget is prima. Hij werkt goed samen met de officiële afstandsbedieningsapp, dus als je je vierdegeneratie-Apple TV wilt besturen via een iPhone of een iPad, probeer hem dan uit.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Bij de nieuwtjes die Apple bekendmaakte aan zijn ontwikkelaars op de onlangs afgelopen Worldwide Developers Conference was een nieuw bestandssysteem voor hun hele productenaanbod (zie "macOS 10.12 Sierra is de opvolger van OS X 10.11 El Capitan", 13 juni 2016). APFS (een letterwoord dat Apple zelfs niet in zijn documentatie voor ontwikkelaars voluit schrijft) is een bestandssysteem dat HFS+ moet vervangen, het bestandssysteem dat in 1988 in de plaats kwam van HFS (Hierarchical File System) uit 1985. (HFS+ is niet hopeloos verouderd, want na 1998 heeft het nog regelmatig updates gekregen.) Bij macOS 10.12 Sierra zat een preview van APFS voor ontwikkelaars, en volgens Apple zal APFS tegen eind 2017 het standaard bestandssysteem zijn in al hun besturingssystemen (macOS, iOS, watchOS en tvOS).
Een nieuw bestandssysteem voor een besturingssysteem is heel wat, aangezien het bestandssysteem instaat voor waar alle gegevens op het apparaat staan. Maar wat betekent een verandering voor de gebruikers?
De Finder is niet het bestandssysteem -- Tenzij je een van die zeldzame individuen bent die hun leven doorbrengen met de Terminal-commandoregel en die sneller ls -la
kunnen typen dan je op een mapsymbool kunt dubbelklikken, is de Finder, samen met de dialoogvensters Open en Bewaar, normaal hoe je de inhoud van je Mac ziet en hoe je navigeert tussen je bestanden en mappen. Hier verandert niets aan wanneer HFS+ wordt vervangen door APFS.
De reden is dat de Finder een client van het bestandssysteem is. De Finder biedt je een weergave van de onderdelen op je Mac en laat je die herschikken tot iets dat voor je past. De Finder, samen met zijn symbolen voor mappen en bestanden, bestaat al op de Mac van voor zelfs HFS bestond, en werkt vanuit het standpunt van de gebruiker nog altijd min of meer op dezelfde manier sinds de eerste Mac in 1984 werd uitgepakt en "Hello" zei.
Het bestandssysteem doet zijn ding achter de schermen, en biedt informatie aan de Finder en aan applicaties over de bestanden en directories die op een of andere manier op een apparaat staan dat op je Mac is aangesloten, in magnetische velden op een draaiende schijf of geladen cellen in een SSD. Het bestandssysteem houdt bij hoeveel plaats je bestanden op het apparaat innemen, waar op het apparaat de gegevens staan waaruit je bestanden bestaan, en allerlei soorten metagegevens over deze bestanden, zoals hun naam, wanneer ze werden aangemaakt en voor het laatst gewijzigd, welke gebruikers bevoegd zijn om ze te openen, en nog veel meer.
De Finder is dus een bemiddelaar die ons, gewone stervelingen, een gemakkelijk verstaanbare weergave biedt van de door het bestandssysteem beheerde gegevens, en aan het bestandssysteem vertelt wat je met die gegevens wilt doen. Zolang de Finder goed kan communiceren met een bestandssysteem om die weergave mogelijk te maken en je instructies door te geven, heeft het bestandssysteem dat op een opslagapparaat wordt gebruikt niet veel belang.
Als je ooit al eens een usb-stick of een SD-kaart met je Mac hebt gebruikt, dan heb je de Finder misschien feitelijk al zien werken met een ander bestandssysteem dan HFS+. De meeste usb-sticks en SD-kaarten zijn geformatteerd voor Windows-computers en werken met het bestandssysteem FAT (File Allocation Table), en toch kun je de bestanden en mappen erop nog zien en manipuleren met de Finder.
APFS is ontworpen om bijna al dezelfde instructies en informatieverzoeken te begrijpen van de Finder, of om het even welke andere Mac-applicatie, in verband met door HFS+ beheerde opslagapparaten. Je zult nog altijd bestanden kunnen herbenoemen, kopiëren, openen, verwijderen, taggen enzovoort.
Je zult wel enkele verschillen zien -- APFS heeft wel enkele voordelen boven HFS+, en deze zijn belangrijk genoeg om je op te vallen.
HFS+ bestond al lang voordat grote opslagapparaten met gigabytes of zelfs terabytes gemeengoed werden, lang voordat flashgeheugen algemeen werd gebruikt om bestanden op te slaan, lang voordat versleuteling van bestanden iets voor gewone gebruikers was, en lang voordat Mac OS werd vervangen door OS X en zijn mogelijkheden voor multi-tasken met virtueel geheugen.
Ondersteuning voor grote schijven, versleuteling, flashgeheugen en virtueel geheugen was min of meer toegevoegd aan HFS+, en er niet in geïntegreerd. Bij APFS is die ondersteuning (en meer) standaard ingebouwd, wat een impact zal hebben op je ervaring als gebruiker.
Sneller bestanden kopiëren en bewaren: bestanden bewaren en dupliceren op hetzelfde apparaat zal veel sneller gaan en minder plaats innemen. De reden hiervoor is dat APFS ontworpen is om duplicatie van gegevens tegen te gaan, door gegevens tussen bestanden waar nodig te delen. Wanneer je in APFS een bestand naar een andere map kopieert, dan worden er geen gegevens verplaatst. De kopie verwijst dan naar de gegevens van het oorspronkelijke bestand op het apparaat. Als één van deze kopieën nadien wordt gewijzigd, dan worden alleen de wijzigingen opgeslagen: APFS houdt bij welke bits bij welke bestanden horen. De mogelijkheid van APFS om alleen delen van bestanden te wijzigen betekent ook dat bestanden sneller worden gekopieerd, en vooral dat automatisch versies bewaren sneller verloopt. Een vorige versie in een app weergeven en terugzetten zou ook sneller moeten zijn.
Apples doel achter deze gedeelde gegevens-aanpak is om APFS te optimaliseren voor flash-opslag en solid state-opslagapparaten (SSD in het kort). Wanneer je een bestand herhaaldelijk opslaat, kunnen de feitelijke gegevens van het bestand niet meer worden opgeslagen in één aaneengesloten stuk op de schijf en wordt het dus gefragmenteerd. Dat is normaal, maar op een draaiende schijf vermindert bestandsfragmentatie de prestaties, doordat de lees-/schrijfkoppen gedwongen worden zich vaker te verplaatsen om verspreid opgeslagen delen van het bestand te zoeken. Op een draaiende schijf zal de aanpak met gedeelde gegevens meer schijffragmentatie betekenen.
Maar fragmentatie op een SSD beïnvloedt de snelheid lang niet zoveel. Op een SSD is het herschrijven van geheugencellen veel duurder, zowel in termen van snelheid als in termen van bruikbare levensduur van de cellen. SSD-cellen herschrijven brengt geleidelijk aan slijtage met zich mee. Alleen de veranderde inhoud van bestanden wegschrijven en wel op fysiek verspreide locaties op de SSD, is een efficiënte manier om slijtage te verspreiden en het aantal schrijfbewerkingen te verminderen. Dat is pure winst nu de meeste Apple-apparaten, waaronder Macs, flash-opslag hebben.
Echter, APFS is net zo goed ontworpen om te werken met ronddraaiende schijven en moet slim genoeg zijn om rekening te houden met schijflocatie en rotatievertraging bij de keuze van de locaties om bestandswijzigingen op dergelijke apparaten op te slaan.
Vlottere back-ups en herstelacties: APFS kan alleen-lezen momentopnamen maken van de inhoud van bestanden van een volume. Nogmaals, deze mogelijkheid is mogelijk door de gedeelde data-aanpak. Aangezien bestandswijzigingen verspreid zijn op verschillende locaties op een apparaat, kan APFS de gegevenslocaties bijhouden die een bestand op een bepaald moment heeft en ervoor zorgen dat ze worden bewaard. Nieuwe versies van Time Machine en andere back-upprogramma's moeten in staat zijn te profiteren van APFS-momentopnamen, wat het maken van incrementele back-ups veel sneller zal maken.
Flexibele partities: APFS creëert fysieke containers op een apparaat, die kunnen worden onderverdeeld, of verdeeld, in individuele opslagvolumes. In tegenstelling tot de partities beheerd door HFS+, delen APFS-partities hun ruimte met elkaar in dezelfde container. Dit betekent dat als je een APFS-container van 500 GB hebt, je er meerdere volumes in kan hebben die elk in de Finder zullen verschijnen alsof ze 500 GB aan ruimte hebben. Daarom is de hoeveelheid vrije ruimte die weergegeven wordt voor elk volume de vrije ruimte van de container, niet die van de afzonderlijke volumes.
Hoewel deze aanpak kan leiden tot verwarring bij de gebruiker, kan die verwarring worden beperkt door een ander kenmerk van APFS: snelle map-opmeting. Onder APFS zal je niet langer seconden of zelfs minuten moeten wachten voordat de Finder je in een Toon info-venster de exacte hoeveelheid opslagruimte toont die wordt gebruikt door een map. Snelle map-opmeting maakt die informatie veel sneller beschikbaar. Handig als je wil weten of je fotobibliotheek past op de draagbare schijf die je op vakantie mee wilt nemen.
Meer versleutelmogelijkheden: macOS Sierra biedt, zoals alle OS X-versies sinds 10.7 Lion, volledige schijfversleuteling via FileVault 2. En ook al is het niet duidelijk voor gebruikers, iOS biedt versleuteling van individuele bestanden sinds iOS 4 en versleutelt alle gebruikersbestanden van apps van derden sinds iOS 7. APFS biedt zowel versleuteling van volumes als van individuele bestanden: je kan de versleuteling van het hele volume toepassen op een volume in een APFS-container en individuele bestandsversleuteling gebruiken op een ander volume in dezelfde container.
Daarnaast biedt APFS niet alleen versleuteling met één sleutel, maar ook versleuteling met meerdere sleutels, waardoor de gegevens van een bestand en de metagegevens afzonderlijk kunnen worden versleuteld. Je kan bijvoorbeeld een volume hebben dat een programma om bestanden te ordenen wel toestaat om metagegevens van een bestand te decoderen, zoals de naam en de aanmaakdatum, maar niet de echte inhoud van dat bestand.
Hoe dan ook kunnen we, hoewel het moeilijk is om te weten hoe Apple en andere ontwikkelaars zullen profiteren van deze mogelijkheden, veilig zeggen dat er meer versleutel-opties beschikbaar zullen zijn wanneer APFS verantwoordelijk is voor de opslag op je apparaat. En aangezien Apple versleuteling inbouwt in APFS, moet het snel gaan.
De overstap naar APFS -- Apple wil de overgang zo pijnloos mogelijk maken. Wanneer je een nieuwe Mac koopt als APFS het standaard bestandssysteem is, hoef je geen overgangsgedoe te verwachten: de Migratie-assistent zal je gegevens van je oude Mac naar de nieuwe verplaatsen zo'n beetje zoals dat altijd al gebeurde. En aangezien macOS HFS+ zal blijven ondersteunen naast APFS (net zoals het andere bestandssystemen ondersteunt), kan je oudere met HFS+ geformatteerde externe harde schijven zonder problemen blijven koppelen en gebruiken.
Apple is ook van plan een APFS-migratieprogramma te maken voor gebruikers die oudere Macs upgraden naar een macOS-versie die APFS als standaard gebruikt. Hoogstwaarschijnlijk zal het migratieproces enige tijd nodig hebben (minuten of uren) om een HFS+-apparaat te converteren naar APFS, maar Apples doel is om het proces zo eenvoudig en veilig mogelijk te maken.
Laten we allemaal hopen Apple dat doel bereikt: APFS is een grote klus die merkbare prestatieverbeteringen, ruimtebesparing en beveiligingsvoordelen voor de gebruikers biedt en tegelijkertijd belooft zijn kunsten onopvallend achter de schermen te verrichten, zoals elk goed bestandssysteem zou moeten doen.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Kopiëren en plakken is misschien wel de belangrijkste computertechnologie van de afgelopen 30 jaar. Dat klinkt misschien vreemd, maar denk er maar aan hoeveel je erop vertrouwt. De meesten van ons maken meerdere keren per dag gebruik van de opdrachten Kopieer en Plak, waarschijnlijk honderden keren per week, zonder dit te beseffen.
Als we kopiëren en plakken niet hadden, zouden we veel werk vanuit het niets moeten doen, in plaats van uit te gaan van vorige stukjes tekst, afbeeldingen of hele documenten waaraan slechts kleine aanpassingen nodig zijn. Het zou ook veel moeilijker worden om koppelingen naar webpagina's te delen. Zeker, tegenwoordig bestaan er knoppen om te delen, maar zouden Twitter en Facebook van de grond gekomen zijn als iedereen met de hand naar video's van de kat had moeten linken?
Het klinkt misschien verbazingwekkend, maar sommige mensen begrijpen nog steeds niet de grondbeginselen ervan. En veel anderen zijn niet op de hoogte van geavanceerde technieken met kopiëren en plakken, laat staan verwante manieren om gegevens tussen documenten en apps te verplaatsen.
De grondbeginselen van Knip, Kopieer en Plak -- Om te begrijpen wat de commando's Knip, Kopieer en Plak doen, moet je eerst het concept van het klembord begrijpen: een virtuele container die om het even welke gegevens die je kopieert of uitknipt, bewaart. Hoewel het klembord over het algemeen onzichtbaar voor de gebruiker is, kun je de inhoud ervan in de Finder bekijken: kies maar "Bewerken > Klembord tonen". Eer verschijnt klein venster met de tekst of afbeelding die op dat moment op het klembord staat.
Voordat je Kopieer of Knip kunt gebruiken, moet je eerst een aantal gegevens selecteren. Dat zou tekst kunnen zijn, variërend van een karakter tot een heel boek, een afbeelding of een gedeelte van een afbeelding, een bestand in de Finder, een kolom met gegevens in een spreadsheet, of een stuk van een geluidsopname. Hoe je selecteert, hangt af van de situatie en de gegevens, maar het gaat meestal met één keer klikken, of met klikken en slepen over een gebied. (Vergeet niet de sneltoets commando-A voor Alles selecteren!) Als je eenmaal iets hebt geselecteerd, kunt je kopiëren of knippen.
Wanneer je geselecteerde gegevens kopieert, dupliceert OS X ze op het klembord zodat je ze later kunt plakken. Je zou een adres kunnen kopiëren om het in een kaart-app te plakken, een foto van Safari om hem te delen met een vriend of een bestand om die te verplaatsen naar een andere map.
Nauw verwant aan Kopieer is Knip, die de kopieer-actie met een verwijder-actie combineert. Wanneer je geselecteerde gegevens knipt, verdwijnen deze van de oorspronkelijke locatie en worden ze verplaatst naar het klembord. Knippen is dus handig om dingen te herschikken. Bijvoorbeeld: als je een rapport aan het schrijven bent, en je besluit dat je een alinea omhoog wilt verplaatsen, dan kunt je deze alinea selecteren, knippen en op de nieuwe plek inplakken.
Hoe doe je dat, kopiëren en plakken? Zodra je de inhoud geselecteerd hebt die je wilt knippen of kopiëren, kies je "Bewerken > Knip" of "Bewerken > Kopieer". Om de inhoud van het klembord te plakken, zorg je dat het document of de bestemmingsmap actief is en kies je "Bewerken > Plak".
Maar het is geestdodend om iedere keer weer naar de menubalk te moeten gaan als je wilt knippen, kopiëren of plakken. Iedere gebruiker van een Mac zou de sneltoetsen van die opdrachten uit het hoofd moeten kennen, en ze als vanzelf moeten toepassen:
Opgemaakte tekst plakken, of alleen de opmaak plakken -- Het kopiëren en plakken van tekst is simpel, maar kan lastig worden als er opgemaakte tekst in het spel is. Een platte-tekstbewerker als BBEdit omzeilt het hele probleem. Maar als je bijvoorbeeld tekst van een webpagina kopieert en in Apple Mail wilt plakken, dan komt ook het lettertype, de kleur van de tekst en zelfs die van de achtergrond mee. Al deze opmaak is in bepaalde gevallen op z'n plek, maar meestal wil je gewoon dat de geplakte tekst in de opmaak van de tekst eromheen past, of dat de standaardopmaak van de app gebruikt wordt.
In de meeste apps werkt het zo, dat het commando voor het plakken van tekst zonder opmaak gaat via "Wijzig > Plak en pas stijl aan" (commando-optie-shift-V). Sommige apps noemen het misschien "Plak alleen tekst" of "Plak zonder opmaak".
Helaas kennen niet alle apps een dergelijke opdracht, hoe handig dat ook zou zijn. Om dit probleem op te lossen, kan je specifieke software gebruiken, die je misschien al bezit. Zo kunnen speciale apps om met macro's te werken alle opmaak verwijderen wanneer je tekst plakt: Keyboard Maestro. Ook programmastarters zoals LaunchBar en klembord-apps zoals Copy'em Paste doen dit. Meer ideeën over deze en andere trucjes bij het gebruiken van je klembord lees je in "Take Control of Automating Your Mac" van Joe Kissell.
Bepaalde Apple-apps (waaronder Pages, Teksteditor en Berichten) doen het omgekeerde: hier kan je, los van de tekst zelf, juist de opmaak van de brontekst overplakken. Deze functie kom je minder vaak tegen, en er is veel variatie in de locatie van de desbetreffende opdrachten.
In Pages biedt het Opmaak-menu de opdrachten "Kopieer stijl" en "Plak stijl". In Teksteditor vind je ze in "Opmaak > Lettertypes". En in Berichten vind je ze in het Wijzig-menu. Gelukkig gelden dezelfde sneltoetsen, tenminste in Apple-apps: commando-optie-C voor "Kopieer stijl" en commando-optie-V voor "Plak stijl".
Het verborgen tweede klembord van OS X -- Op ieder moment dat je iets knipt of plakt, wordt eerdere inhoud van het klembord overschreven door iets nieuws. Dit kan behoorlijk vervelend zijn, aangezien je dan steeds heen en weer moet schuiven tussen apps om aparte stukjes gegevens van de ene naar de andere te verplaatsen. We behouden hier graag onze focus op ingebouwde OS X-functionaliteit, maar toch is het handig om te weten dat je met alle hierboven genoemde apps van derden toegang krijgt tot je klembord-geschiedenis. Deze apps bieden daarin extra hulp, en als je met meerdere klemborden (met ieder een eigen naam) wilt werken, dan kan je terecht bij Keyboard Maestro en Copy'em Paste.
Maar ook in OS X bestaat een tweede klembord-functie. Deze kan je echter alleen via sneltoetsen gebruiken. Met control-K ("kill") verwijder je gegevens, en met control-Y ("yank") haal je ze tevoorschijn.
De merkwaardige termen "Kill" en "Yank" zijn ontleend aan Emacs, een tekstbewerker die vooral met commandoregels werkt. In de praktijk kan je Kill en Yank goed gelijkstellen aan de huidige opdrachten Knip en Plak, maar er zijn een paar verschillen. Het belangrijkste is, dat deze opdrachten hun eigen klembord hebben, dat in Emacs "kill ring" heet. Het komt erop neer dat iets dat je knipt met de opdracht control-K niet in de plaats komt van dingen die al in het standaard systeem-klembord staan.
Er zijn nog andere belangrijke verschillen. Anders dan bij commando-X, betekent control-K gebruiken zonder specifieke tekst te selecteren, dat de actie geldt voor alles wat staat tussen de cursor en het eind van de alinea. En als je meerdere "kills" zonder tekstselectie achter elkaar uitvoert, worden al deze stukken tekst toegevoegd aan de kill ring. Met control-Y plak je de hele serie achter elkaar in de tekst. En tot slot wordt bij plakken met control-Y alle opmaak van de tekst automatisch verwijderd.
Kill en Yank werken in de meeste OS X-apps, maar niet in allemaal. Bovendien worden de sneltoets-commando's in een aantal apps (vooral in tekstbewerkers) op net iets verschillende manieren geïmplementeerd. Zo gebruikt BBEdit het standaard systeemklembord, dus hier kan je tekst verwijderen met control-K en daarna plakken met commando-V. In Nisus Writer Pro betekent Yank dat je tekst uit de kill ring meerdere keren kunt plakken, ongeacht met welk commando de tekst daar kwam, en komt de opmaak bij het plakken wel mee.
Bestanden knippen en plakken in de Finder -- Tot nu toe hadden we het over het kopiëren en plakken van tekst, maar veel mensen realiseren zich niet dat je dit ook met bestanden en mappen in Finder kan doen. Slepen werkt vaak makkelijker, maar er zijn situaties waarin knippen en plakken misschien efficiënter is.
Om een bestand of map te kopiëren selecteer je het eerst, en kies je vervolgens "Wijzig > Kopieer bestandsnaam" (commando-C). Let op dat je de icoon selecteert, en niet de tekst in de naam van het bestand. Met shift- of commando-klikken kan je meerdere items selecteren en vervolgens kopiëren. Vervolgens open je een venster met de gewenste plak-locatie, en kies je "Wijzig > Plak onderdeel". Hiermee plak je de geselecteerde onderdelen op die locatie.
Je kunt het commando Knip niet gebruiken om bestanden of mappen te verplaatsen, maar het commando Plak kan dat weer wel. Allereerst kopieer je de onderdelen op de normale manier en als je op de plek bent aangekomen waar ze naar toe moeten kun je de optie-toets ingedrukt houden en tegelijkertijd voor "Wijzig > Verplaats onderdeel hierheen" kiezen. (Dit commando komt dan in de plaats van Plak.) De toetscombinatie blijft hetzelfde: commando-optie-V.
Je kunt altijd commando-Z gebruiken om het resultaat ongedaan te maken, los van de vraag of je iets verplaatst of gekopieerd hebt.
Een laatste trucje voor de Finder. Soms moet je iemand vertellen waar je een bepaald bestand of een bepaalde map kunt vinden. Als dat bestand of die map ver weggestopt zit in de mappenstructuur kan dat lastig zijn, zoals bij deze map:
/Library/Application Support/Apple/Automator/Workflows
Het is niet nodig om het hele pad te typen, je kunt het pad kopiëren. Selecteer het bestand of de map, houd de optie-toets ingedrukt en kies vervolgens voor "Wijzig > Kopieer bestandsnaam als padnaam" (commando-optie-C). Er wordt dan een kopie gemaakt van de gehele padnaam van het bestand of de map.
Wanneer je de padnaam in de app Terminal kopieert als onderdeel van een opdracht voor de commandoregel kan het nog makkelijker: versleep het onderdeel naar het Terminal-venster. Deze benadering zorgt er bovendien voor dat de padnaam wordt aangepast als dat nodig mocht zijn.
Kopiëren in Safari -- Hoewel we vooral gekeken hebben naar methoden van knippen en plakken die overal werken, gebruiken sommige programma's deze commando's ook op bijzondere manieren. Vooral in webbrowsers is veel mogelijk. Niet alle webbrowsers werken op dezelfde manier, maar in Safari kun je een aantal verschillende dingen kopiëren vanaf een webpagina:
Tekst kopiëren werkt zoals in iedere app. Voor de andere dingen moet je kopiëren met de control-toets ingedrukt of rechtsklikken. Afhankelijk van waar je op geklikt hebt, kun je de URL of de gehele afbeelding kopiëren. (Denk even terug aan "De kracht van Voorvertoning: bestanden in Voorvertoning halen" (25 februari 2016): je kunt de gekopieerde afbeelding in Voorvertoning openen door te kiezen voor "Archief > Nieuw van klembord".)
Tekstfragmenten en slepen en neerzetten -- Deze tip maakt eigenlijk niet gebruik van het klembord, maar levert wel vergelijkbare functionaliteit op. In bijna ieder OS X-programma kun je geselecteerde tekst naar je bureaublad verslepen om een tekstfragment aan te maken: een speciaal bestand dat alleen de geselecteerde tekst bevat. Tekstfragmenten zijn geen standaard tekstbestanden, en erop dubbelklikken opent het bestand in een speciaal venster in de Finder. Je kunt een tekstfragent niet bewerken, maar je kunt grappig genoeg wel een deel van de tekst in een tekstfragment selecteren en dat naar een nieuw tekstfragment verslepen.
Tekstknipsels creëren werkt net als tekst kopiëren: om de tekst in een tekstknipsels te "plakken" moet je het icoontje daarvan, binnen de Finder, naar het venster van die app slepen. Eigenlijk lost de functionaliteit van tekstknipsels de tekortkoming op dat OS X maar één klembord heeft. Want je kunt een aantal tekstknipsels aanmaken en die allemaal tegelijk verslepen (je kunt meer dan één tekstknipsel tegelijk in een document slepen).
Tekstknipsels kunnen platte tekst bevatten of "rich text", in RTF-formaat. Als je tekstknipsels met platte tekst een document insleept, dan nemen die de opmaak over van de tekst waar ze in terechtkomen, terwijl knipsels met geformatteerde tekst hun stijlkenmerken behouden.
Sommige tekstverwerkers, zoals BBEdit en Nisus Writer Pro (maar niet Teksteditor en Pages) kunnen tekstknipsels openen als document, maar dit is dan een nieuw document en je kunt de veranderingen op geen enkele wijze weer als tekstknipsel opslaan. Je kunt een tekstknipsel op geen enkele manier bewerken.
Maar wacht even! Als je alleen maar een stuk tekst van het ene document naar het andere wilt verplaatsen, of zelfs van de ene app naar de ander, dan hoef je er tussendoor geen tekstknipsel van te maken. In plaats daarvan selecteer je gewoon de gewenste tekst en sleept je die van het ene venster naar het andere. Dit trucje met slepen en neerzetten werkt ook met afbeeldingen.
Maar wat als het document waarin je iets wilt neerzetten niet in beeld is, of zelfs niet is geopend? Probeer dan de volgende, waanzinnig slimme stappen:
Selecteer in een app, zoals Safari, een stuk tekst en begin die te verslepen.
Sleep de tekst naar het dock-icoontje van de gewenste app die versleepte tekst kan aannemen, zoals Teksteditor of Pages.
Sleep verder en laat intussen de muisknop niet los. Houd stil als de gewenste dock-icoon oplicht. Al het andere op je scherm verdwijnt, behalve kleine vensterafbeeldinkjes, die staan voor de open vensters in deze app, en kleine afbeeldingen onderin het scherm die staan voor bestanden die je kort geleden open had.
Sleep verder naar één van de open documenten of afbeeldinkjes van bestanden, en zodra je cursor erboven hangt, houd dan weer stil. Het scherm wordt weer normaal en het document waar je boven hing wordt geopend.
Terwijl je, nog steeds met ingedrukte muis, verder sleept, beweeg je de cursor naar boven of onderaan het document totdat je het punt gevonden hebt waar je de versleepte tekst wilt laten verschijnen. (Met je andere hand kun je op dit moment zelfs de navigatie-toetsen gebruiken, bijvoorbeeld om een pagina verder of terug te gaan!)
Als je uiteindelijk het gewenste punt in de tekst hebt gevonden waar de tekst moet worden ingevoegd, laat je de muisknop los om de tekst op die positie in te "plakken".
Je kunt ook met het slepen beginnen en dan met commando-Tab van applicatie wisselen, maar op deze manier kun je niet een document selecteren dat recent gebruikt was maar nu niet open staat, iets wat wel kan met slepen naar het dock.
Het draait om de pasteboards -- Tekstknipsels en verslepen gebruiken het klembord niet, maar we noemen ze toch omdat ze gebruikmaken van dezelfde onderliggende technologie, die Apple "pasteboards" noemt. Pasteboards in OS X zijn een gestandaardiseerd mechanisme om gegevens uit te wisselen binnen een app of tussen verschillende apps. Het klembord is maar één van de publieke pasteboards die alle programma's delen. Versleep-handelingen gebruiken een ander publiek klembord, en de commando's Kill en Yank vermoedelijk weer een ander. Apples ontwikkelaarsdocumentatie over pasteboards is eigenlijk best interessant om te lezen.
Terwijl pasteboards in essentie vrij eenvoudig zijn, is het juist implementeren ervan vaak weer heel ingewikkeld. Verschillende apps kunnen bijvoorbeeld diverse typen gegevens aan, en het is vervolgens aan de app om de juiste typen gegevens in het gedeelde pasteboard te zetten zodat zoveel mogelijk andere apps erbij kunnen. Dit gebeurt niet altijd, dus je kunt bijvoorbeeld een afbeelding van Foto's naar Apple Mail slepen maar niet naar Mailplane, want Foto's geeft Mailplane geen informatie over die afbeelding die Mailplane kan begrijpen.
Als je klembord-gegevens met Unix-apps wilt delen, kijk dan eens naar de commando's pbcopy
en pbpaste
. Een uitleg over hoe je die moet gebruiken gaat wat verder dan wat in dit artikel past, maar je kunt beginnen met hun man-pagina's.
Nog een laatste nerdfeit. Omdat je gegevens kunt kopiëren uit een app die je daarna afsluit, waarna je de app opent waarin je die gegevens plakt, is het duidelijk dat dit proces alleen maar kan plaatsvinden met behulp van een andere achtergrondapp. Dat pasteboard-serverproces heet pbs
. Dus als je het bezig ziet in Activiteitenweergave, dan weet je nu dat het je klembord en het verslepen aanstuurt.
Je hoeft natuurlijk niets te weten over klemborden, maar dat het verplaatsen van gegevens via knippen en plakken, tekstknipsels en verslepen zo makkelijk gaat, is de verdienste van de OS X-ontwikkelaars van Apple. Laten we er dus dankbaar gebruik van maken! En laat het ons weten als je op dit gebied nog tips hebt.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
BusyCal 3.0.1 -- BusyMac doet zijn naam alle eer aan met zijn werk aan BusyCal 3, een belangrijke update van het volledig uitgedoste alternatief van deze firma voor Apples app Agenda. BusyCal 3 heeft een moderne uitstraling, vlotte navigatie via trackpad-vegen, de reistijd bij herinneringen aan gebeurtenissen, getimede to-do's die inline weergegeven worden met agenda-afspraken en een verbeterd Info-paneel. Een snelle update 3.0.1 verhielp een paar crashes en andere bugs. Naast de Mac-versie van BusyCal is er BusyCal voor iOS ($ 4,99), die dezelfde agenda-functies biedt in een versie die geoptimaliseerd voor de iPhone en iPad. ($ 49,99 nieuw, $ 29,99 upgrade, 10,7 MB, toelichting, 10.11+)
Reacties - BusyCal 3.0.1
In de ExtraBITS van deze week hebben we een vergelijking van Apple Maps met Google Maps, een blik op wat de Advanced Computer Vision van Apple vermag en nieuws over de nieuwe geldautomaten van de Bank of America die Apple Pay ondersteunen.
Cartografische vergelijking van Apple Maps met Google Maps -- Kaarten zijn slechts representaties van de werkelijkheid, en het perspectief van Apple en Google op die werkelijkheid heeft verrassend verschillende resultaten opgeleverd. Justin O'Beirne was ooit in dienst van Apple Maps en heeft een gedetailleerde vergelijking gemaakt tussen beide systemen. Hij gaat in op hoe beide diensten steden, wegen en locaties tonen. O'Beirne maakt geen keuze, maar een samenvatting van zijn resultaten toont aan dat Apple meer steden kent en Google meer straten. Het aantal locaties is op zich vergelijkbaar, maar ze hebben slechts 10 procent overlap, omdat Apple zich richt op oriëntatiepunten en Google op verkeer.
De Advanced Computer Vision van Apple -- Advanced Computer Vision is een technologie die in macOS Sierra en iOS 10 beschikbaar zal zijn voor de app Foto's. Hiermee worden je foto's gescand op doorzoekbare sleutelwoorden om daar verzamelingen van te maken gesorteerd op thema. Kay Yin heeft geanalyseerd wat er nu bestaat aan Advanced Computer Vision en komt tot zeven gezichtsuitdrukkingen, 33 categorieën en 4432 verschillende scènes en objecten die Foto's kan herkennen. De techniek herkent niet specifieke locaties als Maho Beach (Sint Maarten), maar kan ze wel correct toewijzen, door eerst te bepalen dat het om een strand gaat en dan te kijken welke stranden in aanmerking komen.
Bank of America biedt Apple Pay bij de flappentap -- Bank of America (BoA) gaat Apple Pay ondersteunen bij flappentappen, waarmee het mogelijk wordt om Apple Pay op je iPhone te gebruiken om geld uit een van hun meer dan 2400 flappentappen te halen die de technologie ondersteunen. Het werkt niet op elke BoA-flappentap met NFC, je moet echt op het merk Apple Pay letten. Tot nu toe werkt het systeem alleen met BoA-pinpassen waarvoor Apple Pay geactiveerd is.
Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands