TidBITS#1287, 31 augustus 2015

In deze extra hulpvaardige editie van TidBITS tackelen we drie veelvoorkomende problemen. Om te beginnen, indien je geplaagd wordt door automatisch afspelende filmpjes op sociale netwerken die je aanstootgevende zaken laten zien: Josh Centers geeft je het benodigde advies om dit uit te kunnen zetten. Ten tweede, indien je verwacht naar een nieuwe Mac te migreren vanaf een Time Machine-back-up: Michael Cohen biedt oplossingen voor veel van de potentiële valkuilen die je tegen zou kunnen komen, op basis van zijn eigen recente migratie naar een nieuwe Mac. Ten derde, indien je wifi-netwerk veel drop-outs vertoont of te lijden heeft onder een trage doorvoer: Glenn Fleishman legt uit hoe je een paar Mac-gereedschappen kunt gebruiken om de reikwijdte en de prestaties ervan te optimaliseren. Ten slotte gaat Josh in FunBITS op de retro-toer met een recensie van Pac-Man 256. Vermeldenswaardige software-uitgaven deze week zijn VMware Fusion 8.0 en Fusion 8.0 Pro, en PopChar X 7.2.

De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.

Automatisch video's afspelen op sociale media uitzetten

Je bladert al snuffelend in andermans zaken door je tijdslijn op Facebook of Twitter, en plotseling start er een video op. Zoals recentelijk bleek, kan zo'n video zomaar een moord bevatten. Daarom hierbij instructies om dat automatisch afspelen op Facebook en Twitter uit te zetten.

Google+ heeft die mogelijkheid niet, maar daar zag ik ook geen video's die automatisch afspeelden. Als je echter een liefhebber van Instagram of Vine bent, heb je pech gehad.

Facebook -- Klik op het Facebook-bureaublad op de pijl rechtsboven, en klik daarna op het instellingenmenu. Kies daar Videos in de navigatiekolom, en schakel Auto-Play uit.

Om daarna video's op de website van Facebook af te spelen, moet je op de startknop in het midden van de video klikken.

Maar de iOS-app Facebook blijft video's automatisch afspelen. Om dat uit te zetten, moet je op More in de hoek rechtsonder tikken, omlaag scrollen, op Settings tikken en daarna op Account Settings tikken. Tik op Videos and Photos, dan op Auto-Play, zet Smart Auto-Play uit, en selecteer dan Never Play Videos Automatically.

Twitter -- Gelukkig hebben de meeste Twitter-apps geen video autoplay. Maar de website van Twitter en de iOS-app wel. Zo zet je ze allebei uit.

Klik op de website van Twitter in de rechterbovenhoek op je avatar en kies Settings. Zet bij Account Video Autoplay uit, en klik op Save Changes (waarbij je waarschijnlijk je wachtwoord moet invullen). En ook hier moet je vanaf nu op een startknop drukken om een video af te spelen.

Net als bij Facebook zal de iOS-app van Twitter video's automatisch blijven afspelen. Tik op Me in de menuregel, tik op het tandwiel en tik dan op Settings. Tik op Video Autoplay, en daarna op Never Play Videos Automatically.

Instagram en Vine -- Helaas heeft Instagram in 2013 de mogelijkheid om video autoplay uit te zetten verwijderd. Maar je kunt wel gebruikers die beledigende video's plaatsen blokkeren. Open het profiel van een persoon, tik op de knop ..., en tik op Block User.

Ook Vine, wat het juist moet hebben van autoplay video's, heeft geen uitschakeloptie. Als je daar geen automatisch afspelende video's wilt zien, kun je maar beter de hele app vermijden.

Gelukkig zien makers van websites het probleem ook. Het Google Chrome-team werkt aan een functie waarbij video's alleen kunnen spelen als ze in de actieve tab zitten. Het is een begin, en hopelijk gaan we deze functionaliteit ook in andere browsers zien.

Migreren naar een nieuwe Mac in de praktijk

Het begon allemaal eerder deze maand, met een heel hoog, zacht gefluit uit de rechterbovenhoek van mijn iMac uit 2011. En toen, een paar avonden geleden, hoorde ik een aantal klikken en hield mijn Mac ermee op. Normaal opstarten ging niet meer, ook niet van een safe boot (shift ingedrukt houden bij de opstarttoon), en zelfs niet van een recovery boot (met commando-R ingedrukt). Een Internet recovery boot (commando-optie-R) werkte wel, maar het Schijfhulpprogramma meldde een serieus probleem: de harde schijf van mijn Mac kon niet worden gevonden.

Een bezoek aan mijn plaatselijke Apple Store Genius Bar bevestigde dat de harde schijf er de brui aan had gegeven. De Apple Genius vertelde mij dat ze een nieuwe schijf konden installeren, maar dat zou een week duren. Aangezien ik had gepland om volgend jaar een nieuwe iMac te kopen, besloot ik om die aankoop naar voren te halen. (Bovendien kon ik de oude iMac altijd met een externe schijf als testmachine inzetten.) Dus sloeg ik mijn oude iMac onder de arm, trok ik de creditcard, en wandelde ik een paar minuten later naar buiten met mijn oude iMac en een nieuwe met 5K Retina-beeldscherm. Ik reed naar huis, benieuwd of Time Machine echt zou doen wat het moest doen. Zou het "gewoon werken"?

Het antwoord is "min of meer": al mijn bestanden werden teruggezet, evenals de meeste instellingen, maar er waren meer dan een paar losse eindjes en hobbels tijdens de herstelprocedure.

Ik heb het sterke vermoeden dat mijn ervaringen bij het herstellen van de inhoud van mijn Mac naar een nieuwe Mac vanaf Time Machine vergelijkbaar zijn met die van andere gebruikers die hetzelfde moesten doen. Ik presenteer het volgende verhaal voor degenen die die ervaring (nog) niet hebben gehad: wat ik tegenkwam kan je helpen je voor te bereiden op wat er in het verschiet zou kunnen liggen.

De migratie via Time Capsule -- Mijn Time Machine-back-up bevindt zich in een Time Capsule van 2 TB in de buurt van mijn bureau. Bewaarachtig als ik ben, bewaar ik een Ethernet-kabel in mijn Geheimzinnige-connectorenkast: ik hing die tussen mijn nieuwe iMac en de Time Capsule voordat ik de migratie startte. In plaats daarvan had ik de wifi-verbinding van de Time Capsule kunnen gebruiken, maar een back-up op die manier herstellen zou aanzienlijk meer tijd hebben geduurd: de laatste keer dat ik een migratie via wifi deed, heeft dat een volledig weekend geconsumeerd. Mijn vingers kruisend, startte ik mijn nieuwe iMac voor de eerste keer. Het was 19:20 op een zaterdagavond.

Toen ik mijn nieuwe iMac opstartte, herkende die de Time Capsule en bood hij mij de gelegenheid om hem op te zetten vanaf een Time Machine-back-up. Ik koos voor die optie, en we waren op weg naar de race... hoewel het, zoals races gaan, een marathon was, geen sprint.

Het eerste obstakel was dat er een dialoog verscheen die me vertelde dat de Mac werd "voorbereid" om mijn back-up over te dragen: er was geen voortgangsindicator, en terwijl minuut na minuut verstreek, wees niets erop dat in feite enige vooruitgang gemaakt werd. In mijn jongere, ongeduldigere dagen zou ik een herstart hebben geforceerd en het opnieuw hebben geprobeerd, maar die avond zei ik tegen mezelf dat ik een uur moest wachten alvorens op te geven. Na "slechts" 30 minuten werd de "voorbereidende" dialoog echter vervangen door een voortgangsmeter en, wat meer is, een schatting van de tijdsduur! Die sprak van nog 6 uur. Die schatting werd snel meer dan 8 uur, daalde vervolgens tot 7, daarna 4, daarna 3,5, alvorens te stabiliseren op 5 uur. Bestanden en instellingen begonnen met de overdracht en ik liep weg.

Ik keek een uur later en zag dat de geschatte tijd tot voltooiing nu 36 uur was! Terwijl ik keek, sprong die naar 40, en werd al snel maar liefst 72 uur. Ik besloot niet in paniek te raken, en liep weg. Een paar gespannen minuten later kwam ik terug om opnieuw te kijken, en zag ik tot mijn opluchting dat de geschatte resterende migratietijd wederom minder dan 5 uur was.

In feite duurde de migratie van zo'n 300 GB aan gegevens van mijn Time Capsule naar mijn iMac via Ethernet net iets minder dan 6 uur: vrijwel de oorspronkelijke schatting!

De moraal van deze episode: geduld is een schone zaak. Voortgangsmeters zijn notoire leugenaars, dus trek niet haastig de stekker eruit als er denkt dat er dingen misgaan, en laat je niet ontmoedigen door tussentijdse tijdschattingen die er ver naast kunnen zitten.

Terug naar mijn bureaubladen -- Toen de gegevensmigratie afgerond was, stelde mijn nieuwe iMac me een paar van de gebruikelijke vragen bij een nieuwe Mac (kies een tijdzone, kies een taal), waarna hij opnieuw startte en me vroeg opnieuw in te loggen in een van mijn overgezette gebruikersaccounts (ze lijken allemaal overgezet te zijn). Het was inmiddels ver na middernacht, maar ik kon niet naar bed zonder te weten of mijn vertrouwde bureaubladen echt terug waren in mijn primaire gebruikersaccount (ik gebruik Mission Control en heb zeven bureaubladen waartussen ik heen en weer ga). En ze waren er.

Maar ik kon er niet tussen bewegen met een snelle vingerbeweging zoals ik gewend was, omdat de nieuwe iMac die met een Magic Mouse geleverd werd, mijn trackpad niet herkende. De Bluetooth-instelling voor de trackpad was niet overgezet, zodat ik mijn trackpad handmatig moest koppelen aan de nieuwe machine. Niet echt verwonderlijk: de trackpad zelf wist dat hij al was gekoppeld aan een ander apparaat dan mijn nieuwe iMac, maar met de hulp van het Bluetooth-paneel in Systeemvoorkeuren kreeg ik de twee met elkaar aan de praat.

Maar voordat ik daaraan toekwam, kreeg ik te maken met een spervuur aan vragen om mijn iCloud wachtwoord. Dialoogvenster na dialoogvenster kwam het verzoek, vier of vijf op een rij. Dit spervuur werd uiteindelijk gevolgd door een alert die me vertelde dat sommige van mijn programma's specifieke wachtwoorden vereisten, en die me aanbood te helpen deze te maken. De alert vertelde me niet welke programma's die wachtwoorden nodig hadden, maar ik merkte dat hij een Berichten-pictogram had.

Uiteindelijk ging er een lampje branden: een paar maanden geleden had ik twee-staps-verificatie voor Apple ID aangezet, die me verplichtte een app-specifiek wachtwoord te creëren voor gebruik met zowel FaceTime als Berichten (waarom Apples eigen apps dit vereisen is een andere vraag). De gedachte kwam bij me op dat het spervuur iCloud-wachtwoordverzoeken feitelijk wellicht zeer slecht geformuleerde verzoeken om het app-specifieke FaceTime-/Berichten-wachtwoord waren. Gelukkig had ik dat app-wachtwoord opgeslagen in 1Password en kon ik het terughalen met de app 1Password op mijn iPad. Dus ik sloot het wachtwoord-vraagvenster, en bij het eerstvolgende iCloud-wachtwoordverzoek gaf ik het app-specifieke FaceTime/Messages-wachtwoord. Het vragen-spervuur stopte.

Het liep nu tegen enen in de nacht, maar voordat ik naar bed ging, wilde ik zeker weten dat mijn e-mail de migratie overleefd had. Toen ik Mail opende, zag ik helaas een dialoogvenster dat me vertelde dat Mail al mijn opgeslagen berichten moest verwerken, meerdere honderdduizenden. Een proces dat op zijn minst nog een uur zou kosten. Ik besloot dat Mail zijn gang kon gaan, en waggelde naar bed. Na een paar uur rusteloze slaap ging ik terug naar mijn nieuwe iMac en zag ik inderdaad dat al mijn e-mail terug te vinden was. Sterker nog, Mail vond een aantal berichten die op mijn oude Mac vorig jaar tussen wal en schip waren geraakt en nog niet verstuurd waren. Terwijl ik sliep verstuurde Mail die voor mij. Iets dat ongetwijfeld de ontvangers in verwarring gebracht heeft.

Gelukkig merkte ik dat de migratie al mijn mail-accounts had bewaard. Bij één account leken de instellingen verminkt, maar later bleek dat het probleem eigenlijk op de mailserver was: de instellingen waren intact.

Vervolgens wilde ik zien of mijn Foto's-bibliotheek ook de sprong naar mijn nieuwe machine gemaakt had. Toen ik naar het Dock ging om Foto's te starten, was er echter een grote groot vraagteken waar het Foto's-icoon had moeten staan! Het blijkt dat de versie van Yosemite op mijn nieuwe iMac degene was die eerder dan de release van Foto's uitkwam. Hoewel Time Machine een back-up had van mijn oude Mac-systeem samen met de rest van mijn gegevens, heeft de migratie geen geïnstalleerde versie van het besturingssysteem of een van de Apple-apps op mijn nieuwe iMac vervangen. Dus het was op weg naar de Mac App Store om Yosemite te upgraden. Toen de upgrade naar OS X 10.10.5 compleet was, stond Foto's weer op mijn Dock, en was mijn Foto's-bibliotheek weer toegankelijk. En intact.

Tot slot kreeg ik de vraag voorgelegd of ik wilde dat mijn Time Machine de vorige back-up zou "adopteren" voor mijn nieuwe machine. Met de waarschuwing dat als ik ervoor koos om dit te doen, ik deze niet opnieuw zou kunnen gebruiken voor mijn oude Mac. Ik koos ervoor om dit te doen, wat betekent dat ik Time Machine naadloos kan gebruiken om bestanden op te halen van zowel voor de crash als erna. Wat Time Machine betreft, zijn mijn nieuwe Mac en mijn oude Mac, dezelfde Mac.

De moraal van deze episode: wees voorbereid op het onverwachte. Je zal als je met behulp van een Time Machine-back-up migreert naar een nieuwe Mac nog steeds een heleboel dingen zelf moeten doen en updates moeten installeren. Verder kan Migratie-assistent wel zeggen dat hij de instellingen overzet, maar hij zet ze niet allemaal over. Als je de wachtwoorden voor de diensten en accounts van je Mac niet zodanig hebt opgeslagen dat je erbij kan als het nodig is, doe dat dan alsnog. Doe het nu.

Losse eindjes en probleempjes -- Zelfs nadat mijn nieuwe iMac eindelijk was geïnstalleerd, moest ik nog altijd enkele problemen oplossen.

Eén probleem was de kwestie van licenties van software van derden. Sommige programma's overleefden probleemloos de migratie, terwijl andere, zoals Smile PDFpen en TextExpander, en mijn licentie van Microsoft Office 2011, het niet haalden. Smile heeft een opzoekdienst waarmee je aangekochte licenties kunt opzoeken, maar voor het registratienummer van Microsoft Office moet je misschien telefoneren. Gelukkig had ik mijn registratienummer van Office opgeslagen in 1Password. Helaas werkte de opzoekdienst van Smile niet voor mij, omdat ik mijn licenties rechtstreeks van Smile had gekregen toen ik "Take Control of PDFpen 7" en "Take Control of TextExpander" schreef, maar aangezien de goede mensen van Smile me kennen, kon ik dat probleem snel oplossen met een e-mail. (Opmerking: als je het je afvraagt, ja, de Smile-licenties zitten nu in mijn 1Password-archief.)

Ik had ook nog een ander probleem met TextExpander: al mijn snippets ontbraken! De reden bleek te zijn dat ik ze had opgeslagen in Dropbox, en dat mijn Dropbox-instellingen om de een of andere reden niet waren gemigreerd. Hierdoor waren ze niet meer bereikbaar voor TextExpander. Nadat ik mijn Dropbox-account opnieuw had gemachtigd voor mijn nieuwe iMac, kon ik TextExpander weer aan zijn instellingen koppelen en had ik mijn snippets terug.

Maar er bleef nog één ander probleempje met Dropbox: geen enkele van mijn Dropbox-berichtgevingsinstellingen was mee-gemigreerd. Nadat ik mijn nieuwe Mac voor Dropbox had gemachtigd, begon ik dus berichtgevingen te zien telkens wanneer iemand iets veranderde in een van mijn gedeelde Dropbox-mappen (en als Take Control-auteur/redacteur deel ik heel wat Dropbox-mappen met mijn collega's). Een kleine ingreep in het paneel Berichtgevingen van Systeemvoorkeuren loste dat snel op.

En dan was er iTunes. Toen ik het opende, kreeg ik een waarschuwing dat een deel van mijn media niet toegankelijk was omdat mijn Mac niet gemachtigd was voor mijn iTunes-account (dank u DRM!). Bovendien had ik geen machtigingen meer over: ik had alle vijf machtigingen die iTunes je biedt al opgebruikt. Gelukkig laat Apple je, één keer per jaar, de machtigingen van alle computers voor een specifiek iTunes-account intrekken. Aangezien ik de machtiging van mijn oude Mac niet kon intrekken (geen harde schijf, weet je nog wel), trok ik de machtiging van alle computers met mijn account in, en machtigde dan mijn nieuwe. Nu had ik weer toegang tot mijn media.

Ik had ook een vreemd probleem met Mail. Al mijn mail was gemigreerd, maar om de een of andere reden leek geen enkele van mijn slimme postbussen te werken, en werkten nieuw aangemaakte ook niet. Dit bleek de schuld van Spotlight te zijn: Mail had al mijn gemigreerde mail wel verwerkt, maar Spotlight, op basis waarvan slimme postbussen werken, had om de een of andere reden die mail niet geïndexeerd. De oplossing hiervoor was eenvoudig: zodra ik Spotlight een nieuwe index van de harde schijf van mijn nieuwe iMac had laten aanmaken, deden de slimme postbussen het weer. (Een nieuwe index aanmaken van een harde schijf kan uren duren, maar het is wel gemakkelijk: voeg in de Privacy-weergave van het voorkeurenpaneel Spotlight je harde schijf toe om de index te verwijderen, wacht enkele seconden, en verwijder dan de schijf uit de Privacy-lijst.)

Ten slotte stelde ik vast dat ik niet meer vanaf mijn Mac met de iPhone via wifi kon telefoneren. Telkens wanneer ik de instelling iPhone Cellular Calls inschakelde (in de voorkeuren van FaceTime) schakelde de instelling zichzelf onmiddellijk uit, met de waarschuwing dat mijn Mac en iPhone hetzelfde iCloud-account moesten gebruiken. Maar dat was al zo! De oplossing hiervoor bleek echter ook eenvoudig: ik logde op mijn Mac uit van mijn iCloud-account, en logde vervolgens weer in. Daarna deed de instelling iPhone Cellular Calls het weer.

De moraal van deze episode: het gaat door totdat het ophoudt. Zelfs als je je Mac met succes migreert, dan nog zul je in de daaropvolgende dagen en weken wel enkele dingen vinden die verder moeten worden aangepast.

Slotbemerkingen -- Slechts weinigen hebben het geluk om nooit onverwacht een harde schijf of zelfs een Mac te verliezen. Die dingen gebeuren nu eenmaal. Maar als je minstens één goede actuele back-up hebt, en als je al je softwarelicenties en wachtwoorden voor diensten goed bijhoudt, dan kun je een potentiële ramp doorgaans beperken tot een tijdverslindend ongemak.

Een back-upstrategie opstellen is niet moeilijk (lees "Backing Up Your Mac: A Joe On Tech Guide" van Joe Kissell), en nieuwe logins en licenties registreren kan saai zijn, maar het duurt telkens maar een paar seconden. Doe dit, en als je je ooit bevindt in de rokende krater van wat eens je Mac was, dan kan je er weer uit klimmen en hoef je je geen zorgen te maken, omdat je weet dat je onvervangbaarste materiaal (de foto's, documenten, mail en media die je in de loop der jaren hebt vergaard) intact is.

Los problemen met wifi-bereik op met WiFi Explorer en NetSpot

Als iemand die jarenlang over wifi geschreven heeft en honderden apparaten hiervoor getest heeft, houd ik mijn ogen altijd open voor betaalbare en handige programmaatjes om mijn thuisnetwerk te analyseren. In het verleden heb ik van bedrijven spectrum analyzers mogen lenen waarmee ik alle radiosignalen op allerlei verschillende frequenties heb kunnen onderzoeken. Maar hoewel professionele IT-mensen dit wellicht interessant vinden, is het voor de meeste thuisgebruikers en kleine bedrijfjes te veel van het goede: het is gewoonweg te duur.

Daarom ben ik blij dat ik WiFi Explorer heb gevonden, dat slechts $ 15 kost. Het is uitgekomen in 2012, maar ik ontdekte het pas toen ze in mei 2015 al op versie 2.0 zaten. Door een combinatie van grafische visualisaties, lijsten met informatie, en de mogelijkheid om in supertechnisch detail te treden, is WiFi Explorer mijn absolute aanrader geworden voor iedereen die poogt een lokaal wifi-netwerk te analyseren.

WiFi Explorer werkt prachtig samen met NetSpot, een OS X-app om wifi-signalen in kaart te brengen en waarover ik in 2011 schreef voor Macworld. NetSpot is ondertussen ook volwassen geworden en werkt nu nog beter. En hoewel het gratis is, heeft het een aantal serieuze (en dure) professionele uitbreidingsmogelijkheden.

Laten we beginnen met Netspot, al zullen we slechts een klein deel van mogelijkheden ervan gebruiken. Het is een uitstekende manier om een tweedimensionaal overzicht te krijgen.

Als je wifi geen plaatje is -- Netspot begint met een kaart. Je kunt een kantoor of huis-plattegrond importeren, er een schetsen, een eenvoudige plattegrond gebruiken of beginnen met een blanco pagina. Je meet de afstand tussen twee punten op de kaart en daarmee wordt de schaal voor de rest van de kaart bepaald. Vervolgens wandel je met een laptop door de ruimte, en klik je op verschillende plekken om te meten.

Je kunt een klein aantal meetpunten gebruiken, maar ik gebruik er liever veel om een beter overzicht te krijgen. Als je klaar bent met meten, heb je een interactieve kaart. Een van de allerbeste functies van NetSpot, en een van de redenen waarom ik meteen van de app onder de indruk was, is dat hij correct kan berekenen waar je wifi-zenders staan.

Ik heb op de begane grond een 802.11ac AirPort Extreme, en in de kelder bij mijn bureau een 802.11n AirPort Extreme die maar één band tegelijk aankan. Aan de andere kant van het huis, in de logeerkamer, heb ik een 802.11n AirPort Express. Het basisstation boven was op enkele centimeters nauwkeurig in kaart gebracht. De apparaten beneden, die door de vloer gemeten waren, weken slechts een paar centimeter meer af.

Op de interactieve kaart kan je basisstations in een lijst selecteren en deselecteren, zodat je kunt bepalen wat de beste dekking oplevert: afzonderlijk of samen. Zoals ik al aangaf in mijn recensie uit 2011, loopt het kleurenspectrum van blauw (vreselijk) via cyaan naar groen (uitstekend) en dan via geel naar rood (best). Dit toont het verloop in een oogopslag. Onthoud gewoon: groen, geel, rood zijn goed, beter, best. Je kunt ook een trekmenu gebruiken om te schakelen tussen wat er over de kaart heen wordt geprojecteerd.

Met de gratis versie kan je slechts vijf zenders tegelijk in kaart brengen, inclusief elke zender in een multi-band router. Ik heb drie routers waarvan twee zogenaamde dubbele-bandmodellen zijn, dus ik kon net mijn hele netwerk meten binnen de limiet van vijf zenders. Daar komt nog bij dat de gratis versie bedoeld is voor niet-commercieel gebruik van personal computers.

Voor bedrijven kost Netspot Pro $ 149 voor een één gebruiker-licentie, en de licentie voor 10 gebruikers, Netspot Enterprise, kost $ 499. Deze prijzen zijn redelijk als je diverse grote netwerken beheert, en je krijgt er ook nog eens veel meer functies bij.

Als je je kaart eenmaal hebt aangemaakt, kan je deze afdrukken als hulpmiddel om je netwerk te verbeteren terwijl je met WiFi Explorer de signalen en de frequenties die jij en je buren gekozen hebben meet en analyseert.

Snuffel om je heen -- WiFi Explorer geeft inzicht in storing door belendende netwerken, door zowel duidelijke en gedetailleerde informatie te geven als deze grafisch weer te geven. Hij laat je ook in een oogopslag zien hoe je netwerk is geconfigureerd. Apple biedt dit niet in het AirPort-configuratieprogramma, dat wel verbindingen en namen van basisstations toont maar waar je met de muis over elk basisstation moet bewegen om toegewezen kanalen en andere details te kunnen zien.

WiFi Explorer heeft slechts één venster, met vier weergaven onderaan, waarvan er drie grafische visualisaties zijn. Als je het programma opstart, begint het meteen te scannen. Als er niets wordt bijgewerkt, kijk dan of er in de bovenste weergave "scanning" staat. De scan wordt iedere vijf seconden bijgewerkt. In de navigatiebalk aan de linkerkant kan je de netwerken in de omgeving filteren op wifi-modus, netwerknaam en andere variabelen.

De lijst bovenaan is typisch voor wifi-scanners, waaronder degene die ingebouwd is in OS X. (Druk de optie-toets in, klik op het wifi-menu en kies Open Wireless Diagnostics, en kies Scan in het Window-menu.)

WiFi Explorer heeft heel veel informatie geplaatst in een goed ontworpen ruimte. Klik maar op een willekeurig onderdeel en het gebied onder de lijst wordt verlicht. De app wijst een kleur toe aan elk basisstation in de lijst, wat nuttig is in de visualisaties.

In de weergave Network Details wordt als je een willekeurig basisstation selecteert een overzicht getoond van technische details die specifiek zijn voor dat station, en links een voortdurend geüpdatete scan van de netwerkkwaliteit, die getoond kan worden als signaal, signaal en geluid, of verhouding signaal/geluid. Aan de rechterkant toont WiFi Explorer een balk met kleurcodes op basis van de signaalsterkte van alle ander basisstations die hetzelfde wifikanaal gebruiken.

Als meerdere basisstations dezelfde netwerknaam (of SSID, Service Set Identifier) gebruiken, dan wordt als je daar een van kiest, tussen de signaalsterkte en de bezettingsgraad van het kanaal op dezelfde signaalas een weergave toegevoegd van de kracht van elk basisstation, uitgesplitst naar frequentieband (2,4 GHz en 5 GHz). Je kunt je muis over een willekeurige balk bewegen en dan toont WiFi Explorer de naam van het individuele basisstation. Klik op een willekeurige balk in het middelste of in het rechter beeld, en het basisstation wordt geselecteerd in de lijst bovenaan. Deze verzamelingen netwerken worden ook getoond onder Service Set in de resultatenbalk aan de linkerkant.

Je kunt een overlappend beeld van de sterktes van alle netwerksignalen te zien krijgen door op de knop Signal Strength te klikken. Als je een of meer onderdelen in de lijst selecteert, wordt de kleur onder de lijn in de grafiek gevuld om die beter zichtbaar te maken.

Bedenk dat deze weergave niet de doorvoer van het netwerk toont. Daarvoor zou er software in verschillende apparaten geïnstalleerd moeten zijn om de verbinding te onderzoeken. Het is enkel de mogelijkheid van een wifi-netwerk om te werken binnen de parameters van een gegeven netwerksnelheid. De kolom Max Rate in de lijst toegangspunten toont je de huidige gegevenssnelheid waarmee een apparaat werkt. Toegangspunten doorlopen een uitgebreide combinatie van modulaties en kanaalgebruik tussen de laagste en hoogste gegevenssnelheid. Hoe hoger de gegevenssnelheid, hoe dichter jouw computer waarop WiFi Explorer draait bij het basisstation is, niet belemmerd door andere netwerken die in dezelfde ruimte signaal verspreiden.

De weergave van de kanalen is opmerkelijk. Die toont hoe de verschillende basisstations frequentiebanden bezetten. In 2,4 GHz kun je zien waar netwerken elkaar overlappen. Kanaal 1, 6 en 11 worden geacht elkaar niet te overlappen: de centrale frequenties verschillen 25 MHz, oftewel meer dan een volledig kanaal.

Echter, ik heb van IT-professionals gehoord dat een van de lastigste problemen met wifi-interferentie in 2,4 GHZ wordt veroorzaakt door apparaten met een voorinstelling om andere kanalen te gebruiken, waaronder sommige draagbare hotspots. Twee netwerken met overlappende kanalen kunnen proberen elkaar te vermijden zonder te veel doorvoer te verliezen. Maar netwerken op naastliggende kanalen (zoals kanaal 1 en 2) moeten andere, minder efficiënte mechanismen gebruiken om interferentie te voorkomen, wat de hoeveelheid gegevens die erdoorheen komt, dramatisch kan verminderen of de snelheid kan doen wisselen.

In de 5 GHz-band gaat het er wat beschaafder aan toe: basisstation kunnen alleen die kanalen innemen die exact 20 MHz van elkaar gescheiden zijn. Met 802.11n kan een wifi-toegangspunt twee kanalen overspannen (40 MHz), als er geen merkbaar gebruik wordt gemaakt van het tweede kanaal. 802.11ac kan maar liefst 80 MHz claimen. Elke verdubbeling van de kanaalbreedte verdubbelt ook de effectieve maximale doorvoersnelheid. (WiFi Explorer toont alle 5 GHz-banden, inclusief de weinig gebruikte banden UNII-2 en UNII-2 Extended. Om duistere redenen bieden weinig consumentenbasisstations deze keuzemogelijkheid. Lees "Betere Wi-Fi-prestaties in de 5 GHz-band", 14 december 2009, als je geïnteresseerd bent. WiFi Explorer laat je dit in deze weergave onderdrukken via Preferences > Hide DFS Channels If No Networks Are Using Them.)

Ten slotte: een weergave Advanced Detail geeft toegang tot een ongelooflijk aantal bijzonderheden waar een draadloos-goeroe van kan houden of die een thuisnetwerkinstallateur maar wat graag heeft als hij een probleem wil oplossen.

De informatie over de signaalsterkte wordt voortdurend verzameld, en als je op de stopknop drukt of het programma verlaat, verschijnt er een prompt om de resultaten te bewaren. De gegevens worden bewaard in een statische snapshot die je weer kan openen in WiFi Explorer om er later naar te kijken, ofwel off line ofwel om actuele details van je netwerkomgeving ermee te vergelijken.

En wat doe je nou met al die informatie? -- Netspot en WiFi Explorer bieden je een hele hoop informatie. Maar hoe maak je van een kaart en een overzicht iets waar je praktisch mee aan de slag kunt om interferentie aan te pakken of de locatie van apparaten te verbeteren?

De kaart van NetSpot zou je moeten laten zien of je problemen vooral het gevolg zijn van signaalsterkte of dat je last hebt van interferentie. Als het probleem het signaal is, dan zijn je basisstations blauwgroen of blauw, of zie je helemaal geen bereik. Neem WiFi Explorer dan mee naar deze plekken en observeer wat er met je netwerk en andere netwerken in de buurt aan de hand is, wat de signaalsterkte is van de verschillende netwerken, ook die van de buren, en wat de maximale transmissiesnelheid is. Dat kan bijvoorbeeld aantonen dat je netwerk weggedrongen wordt door andere netwerken op hetzelfde kanaal of nabijgelegen kanalen in een bepaalde frequentieband.

(Belangrijke losse opmerking: dit kan weliswaar een tijdje goed gaan, maar de meeste basisstations zijn zo ontworpen dat ze elke keer als ze opnieuw worden opgestart (reset, stroomuitval, of de stekker eruit halen) automatisch een kanaal kiezen. Daarmee kunnen je eigen kanaalkeuzes zomaar opeens verdwenen zijn. En over wat de buren met hun basisstations doen heb je al helemaal geen controle.)

Zodra je een langere analyse hebt van elke plek kun je één van de volgende opties proberen, en dan je netwerk opnieuw testen met NetSpot of WiFi Explorer om te zien wat er gebeurt:

Als je basisstations in NetSpot luid en duidelijk zichtbaar zijn (groen, geel, of rood), maar je desondanks verbindingsproblemen op die locaties hebt, gebruik WiFi Explorer dan om uit te zoeken wat er mis is op het gebied van interferentie en kanalenkeuze:

Het is een wi-, wi-, wifiwereld -- Draadloze netwerkverbindingen opzetten is geen hogere wiskunde. Oké, het brengt wel veel radiotechnologie en berekeningen met zich mee, dus misschien zit het toch wel dicht tegen hogere wiskunde aan. Maar als je met beide benen op de grond staat, dan kun je met een setje gereedschappen waarmee je die onzichtbare wereld om je heen aanschouwelijk kunt maken een heel eind komen.

De combinatie van WiFi Explorer met NetSpot geeft je een werkbaar inzicht in wat er aan de hand is in jouw wifi-netwerk en in andere netwerken die gebruikmaken van de ether om je heen. Met deze visualisatie-gereedschappen kun je wellicht hardnekkige problemen herstellen en incidenteel verlies van signaal verminderen.

FunBITS: Pac-Man 256 brengt klassieker op iOS

De oorspronkelijke Pac-Man kwam al uit in 1980, en is daarmee een van de echte klassiekers uit de gamewereld. Ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat de impact van het spel voor videospellen dezelfde is als die van de Gutenberg-bijbel voor de uitgeverij. Het zal lastig zijn om op deze planeet iemand te vinden die het niet een keer gespeeld heeft, of op zijn minst kent. En de concepten in het spelen van het spel zijn nog steeds van invloed op de spellen van vandaag.

Maar de ontwikkelaar van het spel, Namco, is er nooit in geslaagd om de magie van het spel te kopiëren naar een andere formule. De enorm succesvolle opvolger van Pac-Man, Ms. Pac-Man, is in feite gemaakt door een ander bedrijf, en Super Pac-Man, wel door Namco uitgebracht, is nooit een succes geweest. De figuur Pac-Mac zelf is te vinden op andere platforms, in racespellen, in onderwijsprogramma's en zelfs in vechtspellen, maar meestal met maar beperkt succes. En het spel is ook nooit goed naar het mobiele platform vertaald.

Nu na meer dan dertig jaar heeft ontwikkelaar Hipster Whale de Pac-magie doen herleven op een mobiel platform. Hipster Whale bracht vorig jaar al Crossy Road uit, wat feitelijk een wederopstanding van Frogger voor de iPhone-generatie was, en laat nu Pac-Man herleven als Pac-Man 256, en ook dit is volledig van de grond af opgebouwd voor mobiele apparaten. De game is gratis, met in-app aankopen voor de iPhone en iPad, maar is niet compatibel met de iPhone 4 of iPhone 4S. De trailer is de moeite waard.

Waarom heet het Pac-Man 256? Er zijn toch niet zoveel vervolgen? Misschien wel, maar de echte reden is een verwijzing naar een bug in de oorspronkelijke versie van het spel. In Pac-Man was de teller voor de levels opgeslagen als een 8-bits integer, wat betekent dat het hoogste level 255 was. De bug zorgde ervoor dat de teller toch doorging naar 256, waardoor de rechterkant van het scherm overging in een rotzooi van ASCII-codes, waardoor dit level niet te spelen was.

Hipster Whale trekt dit ver door, door de nieuwe Pac-Man een soort van onbeperkte loper te laten zijn. Je begint je doolhofrace door naar boven te vegen, en je moet proberen voortdurend omhoog te gaan, omdat The Glitch langzaam nadert en alles opeet wat het tegenkomt. In tegenstelling tot de oorspronkelijke versie van Pac-Man, die een apart doolhof had op ieder level, is Pac-Man 256 dus een oneindig doolhof.

Er zijn andere veranderingen in de Pac-Man-formule, die het spel beter speelbaar laten zijn op smartphones en tablets. Je kijkt niet meer van boven op het doolhof, maar uit een hoek, waardoor het spel er moderner uit ziet. De bediening is gebaseerd op swipes, en die werken goed.

Het fundament van de Pac-Man formule is er wel nog steeds. Je eet nog steeds stippen, wordt nog steeds achterna gezeten door spoken en eet nog steeds krachtpillen waardoor je de spoken kunt pakken. Maar natuurlijk heeft Hipster Whale een aantal dingen door elkaar gehusseld. Spoken gebruiken nu verschillende tactieken. Sommigen wachten geduldig tot ze je in een hinderlaag kunnen drijven, terwijl anderen samenwerken door bewegende obstakels te vormen.

Pac-Man 256 gaat vervolgens helemaal los in de "power-ups", die veel verder gaan dan de gewone krachtpillen. Hoe meer stippen Pac-Man eet, hoe meer er diverse power-ups vrijkomen, zoals lasers die in een keer een hele rij spoken kunnen wegschieten, ijsblokken die spoken kunnen vertragen, en bommen die ieder spook dat tegen Pac-Man aan loopt, opblazen. Je kunt maximaal drie verschillende soorten tegelijk op het speelvlak hebben, en je activeert ze door over de icoontjes te lopen. Maar er kan er maar één tegelijk actief zijn. De andere power-ups op het speelveld veranderen dan in witte blokjes die de levensduur van de actieve power-up kunnen verlengen. (Dank aan Richard Anderson voor de tip!)

Pac-Man 256 is erg leuk, maar helaas zijn aanraak-besturing en een oneindig doolhof niet de enige dingen die zijn veranderd voor de iPhone-generatie. Het is een gratis spel met in-app aankopen, en bevat dus ook alle vervelende elementen die er bij een dergelijke aanpak voorkomen.

Om een spelletje Pac-Man 256 te kunnen spelen met de nieuwe power-ups, moet je een credit betalen. Je krijgt er standaard zes, en ze hebben ongeveer tien minuten nodig om weer bij te groeien, of je het spel nu speelt of niet. Je kunt ervoor kiezen om gratis te spelen zonder de nieuwe power-ups, maar dat is natuurlijk minder leuk.

Als Pac-Man doodgaat, kun je een credit uitgeven om nog een keer te spelen. Als je credits op zijn, kun je een 30 seconden durende advertentie die je niet kunt overslaan bekijken om verder te gaan. Je kunt ook meer credits kopen: 12 voor $ 0,99 of onbeperkte credits voor $ 7,99.

Er zijn ook munten die je kunt verzamelen en kunt uitgeven om iedere power-up langer te laten duren. Je kunt een paar munten vinden in het doolhof, munten verdienen door vijf of meer krachtkogeltjes te eten of na een spel klikken op een Earn Gift-knop, die je weer eerst aan een advertentie van 30 seconden onderwerpt, maar die je willekeurig munten of credits toekent. Je kunt ook voor $ 4,99 een muntenverdubbelaar kopen, die het aantal munten dat je verdient verdubbelt.

Wanneer je een power-up upgradet, wordt die power-up tijdelijk onbeschikbaar: de eerst upgrade duurt 5 minuten, de tweede 10 minuten, enzovoorts. Zulke willekeurige wachttijden zijn weer een andere "functie" van "gratis te spelen" spellen.

Hoewel het prettig is dat ik maar één keer hoef te betalen en dan alle credits heb die ik wil, heb ik nog steeds te maken met de advertenties, de wachttijden en munten. Ik zou graag ietsje meer betalen om alle irritante overblijfselen van een "gratis te spelen" spel te elimineren. Zoals het nu is, heb ik niet het gevoel dat ik echt eigenaar van het spel ben. In die zin is Pac-Man 256, veronderstel ik, trouw aan zijn kwartjes verorberende speelhal-wortels.

Maar wanneer je Pac-Man 256 af en toe speelt, zul je waarschijnlijk nooit om geld gevraagd worden, en de advertenties zijn gemakkelijk te vermijden. Al met al is Pac-Man 256 een leuke en verfrissende herstart van het historische spel Pac-Man voor het mobiele tijdperk. Jammer dat het ook het slechtste van het tegenwoordige spellen-bedrijfsmodel met zich meebrengt.

TidBITS Volglijst: belangrijke software-updates, 31 augustus 2015

VMware Fusion 8.0 en Fusion 8.0 Pro -- VMware heeft zijn zowel zijn standaard- als de Pro-versie van hun populaire virtualisatiepakket bijgewerkt naar versie 8.0, waarmee het naast 50 nieuwe functies ook compatibiliteit met OS X 10.11 El Capitan en Windows 10 heeft gekregen. Met VMware Fusion 8 kun je gebruikmaken van Cortana (Microsofts spraakgestuurde virtuele assistent) in Windows 10, het ondersteunt DirectX 10 en OpenGL 3.3 zodat de grafische prestaties 65 procent sneller gaan, en het verbruikt minder stroom zodra je VMware op je batterij draait. VMware verbindt zijn cloud computing platform VMware vCloud Air met Fusion 8 Pro, zodat gebruikers beveiligd reservekopieën in de cloud kunnen maken van hun lokale virtuele machines, of complexe cloud-systemen kunnen namaken en deze kunnen testen of demonstreren voordat ze daadwerkelijk worden geïmplementeerd. Fusion 8 Pro-gebruikers krijgen $ 600 aan vCloud Air service krediet, wat ze zes maanden kunnen gebruiken. Ars Technica ontdekte bij het testen van VMware Fusion 8 een fout waardoor het Startscherm van Windows niet beschikbaar is als je Windows 10 in Unity-mode draait. VMware heeft aangegeven dat deze fout in een toekomstige update verholpen zal worden.

De prijs van VMware blijft een stijgende lijn vertonen: de standaardeditie is nu $ 79,99 ($ 10 meer dan de VMware Fusion 7.0 van vorig jaar) en VMware Fusion Professional stijgt naar $ 199,99 (in plaats van $ 149,99 vorig jaar). Je kunt vanaf versie 6.0 bijwerken voor $ 49,99 (standaardeditie) of $ 89,99 (Pro-editie). Als je versie 7 hebt gekocht tussen 29 juli 2015 en 25 augustus 2015, kom je in aanmerking voor een gratis elektronische update. ($ 79,99/$ 199,99 nieuw, $ 49,99/$ 89,99 upgrade, 362 MB, toelichting)

PopChar X 7.2 -- Ergonis Software heeft PopChar X 7.2 uitgegeven, dat een betere ondersteuning biedt voor OS X 10.11 El Capitan en dat nu ook Unicode 8.0 ondersteunt waardoor er 7.716 nieuwe karakters bijkomen, waaronder letters gebruikt in Afrikaanse talen, kleine lettersymbolen in Cherokee, nieuwe emoji-symbolen en meer. Het hulpprogramma om tekens te ontdekken omzeilt een probleem in El Capitan waardoor je lege lettertypetabellen kreeg, bevat nu doorzoekbare omschrijvingen en uitspraken in het Mandarijn voor Chinese tekens, laadt karakternamen sneller, gaat beter om met lettertype-soorten waarvan sommige lettertypen niet bereikbaar zijn (wat meteen een probleem met terugval-lettertypen oplost in El Capitan) en genereert minder console-logberichten wanneer het naar vormen zoekt. (€ 29,99 nieuw met 25 procent korting voor TidBITS-leden, gratis update, 3,8 MB, toelichting, 10.6+)

ExtraBITS, 31 augustus 2015

In de verzameling ExtraBITS-koppelingen van deze week: Adam Engst bespreekt bij The Tech Night Owl de mythische Apple Car, Apple gaat iets nieuws laten zien op 9 september, Best Buy en Apple worden betere maatjes en Joe Kissell wijst de beste back-updienst aan.

Adam Engst en auto's bij The Tech Night Owl Live -- Heeft Apple de blik gevestigd op de automarkt, als het nieuwe "mobiele" platform? Daarover praten Adam Engst en Gene Steinberg van Tech Night Owl in deze podcast, met onderwerpen van CarPlay tot de zelfrijdende auto van Apple.

Apple Event op 9 september -- De eerstvolgende grote aankondiging van Apple is op 9 september 2015 om 10 uur 's ochtends PDT [19 uur in West-Europa - nvdv], rechtstreeks te bekijken op Safari voor de Mac en iOS, in de app Apple Events op de Apple TV, en verrassend genoeg op de nieuwe browser Edge in Windows 10. Als je op dat moment druk bent: de uitzending is meestal langer te bekijken. Er worden nieuwe iPhone-modellen verwacht, en misschien komen er ook bijgewerkte iPads en een opfrissing van de Apple TV.

Best Buy biedt AppleCare -- De CEO van Best Buy, Hubert Joly, heeft aangekondigd de banden met Apple aan te halen: Best Buy zal met ingang van dit kwartaal AppleCare aan gaan bieden. Best Buy test ook een Apple Authorized Service Provider-programma uit in 50 winkels, en breidt het winkel in winkel-concept uit. Best Buy is recentelijk ook de Apple Watch gaan verkopen, en Joly zei dat er veel vraag naar is.

Joe Kissell heeft de beste online back-updienst gevonden -- Onze eigen Joe Kissell heeft samen met recensiesite The Wirecutter uitgezocht wat de beste online back-updienst is. In deze uitgebreide gids bespreekt Joe waar je op moet letten, hoe iedere dienst presteert, en hoe je gegevens terug kan zetten. De keus is gevallen op voormalige TidBITS-sponsor CrashPlan, met concurrent Backblaze als nummer twee.

Dit is TidBITS, een gratis wekelijkse technologie-nieuwsbrief met recent nieuws, bekwame analyse en grondige besprekingen voor de Apple internet-gemeenschap. Geef hem gerust door aan je vrienden; beter nog, vraag of ze een abonnement willen nemen!

Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en websites mogen artikelen overnemen of een koppeling maken indien de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We kunnen de precisie van de artikelen niet garanderen. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.