Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands
De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.
Er is ook een iPhone-versie van TidBITS-NL op <http://nl.tidbits.com/TidBITS-nl-1234i.html>
En als je de volgende koppeling opneemt als bladwijzer in Safari op je iPhone, iPad of iPod touch, heb je altijd de nieuwste aflevering:
<http://nl.tidbits.com/TidBITS-nl-i.html>
Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:
Verder werkten mee:
Apple heeft zijn lijn MacBook Pro's met Retina-schermen bijgewerkt met meer RAM, iets snellere processoren en een aantal prijsverlagingen. Hoewel deze aanpassingen ongeveer net zo schokkend zijn als de recente herziening van de MacBook Air (zie "2014 MacBook Air biedt betere prestaties voor $ 100 minder", 29 april 2014), is het interessant dat 8 GB RAM nu het minimum is.
De 13 inch-MacBook Pro met Retina-scherm van $ 1.299 is praktisch gelijk aan het model van vorig jaar, maar heeft nu een iets snellere 2,6 GHz dual-core Intel i5-processor (in plaats van 2,4 GHz) en twee keer zoveel RAM: 8 GB in plaats van 4 GB. Hij bevat nog steeds 128 GB aan flash-opslag. Het model van $ 1.499 verdubbelt dat naar 256 GB. Het duurste 13 inch-model is opgewerkt naar een 2,8 GHz dual-core Intel i5-processor (in plaats van 2,6 GHz) en bevat nog steeds 512 GB flash-geheugen en 8 GB RAM.
Opties op bestelling voor de 13 inch-MacBook Pro met Retina-scherm zijn onder andere een upgrade voor $ 300 naar een 3,0 GHz dual-core Intel i7-processor, 16 GB RAM voor $ 200 en voor het duurste model 1 TB flash-opslag voor $ 500.
Tot slot is in de 13 inch-lijn ook nog het niet-Retinamodel van 2012 blijven hangen en deze is $ 100 in prijs verlaagd, naar $ 1.099. Het heeft een 2,5 GHz Intel Core i5, 4 GB RAM en een harde schijf van 500 GB.
De 15 inch-MacBook Pro met Retina-scherm begint nog steeds bij $ 1.999, maar het duurste model is in prijs verlaagd van $ 2.599 naar $ 2.499. Het basis 15 inch-model is verhoogd naar een 2,2 GHz quad-core Intel i7 (in plaats van 2,0 GHz) en 16 GB RAM (in plaats van 8 GB), en bevat nog steeds 256 GB flash-geheugen. Het duurste model is verhoogd naar een 2,5 GHz quad-core Intel i7 (in plaats van 2,3 GHz).
Uitbreidingen voor het basis 15 inch-model zijn onder andere 2,5 GHz ($ 100 extra) en 2,8 GHz quad-core Intel i7-processoren ($ 300 extra) en ofwel 512 GB ($ 300 extra) of 1 TB ($ 800 extra) aan flash-geheugen. Bij het duurste model kost de 2,8 GHz-processor $ 200 en het flash-geheugen van 1 TB $ 500.
Gezien het feit dat de nieuwe generatie Broadwell chipset-processoren van Intel vertraagd zijn (zie " Nieuwe processor van Intel voor de Mac komen pas in 2015", 9 juli 2014), is het geen verrassing om te zien dat Apple zich aan zijn normale aanpak van kleine prestatie- en RAM-verhogingen en bijbehorende prijsverlagingen houdt. Bovendien: Apple hoeft zijn MacBook Pro-lijn niet ieder jaar opnieuw vorm te geven, zeker niet daar de verkoopcijfers van de Mac een verbijsterende 18 procent gestegen zijn ten opzichte van vorig jaar, terwijl de pc-verkopen verder zijn ingezakt (zie "Resultaten Apple Q3 2014 vertonen hoogste WPA in zeven kwartalen", 22 juli 2014).
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Het is tijd om iets op te biechten. Ik vormde mijn mening over Apples versleutelingsfunctie FileVault lang geleden in een heelal hier ver vandaan [referentie aan Star Wars - nvdv], en wanneer je terugdenkt aan die dagen (Mac OS X 10.3 Panther!), zul je je herinneren dat het vreselijk slecht was, en prestatie-problemen, problemen rond de betrouwbaarheid van gegevens en back-upfrustraties veroorzaakte. Dat verdween allemaal in 10.7 Lion, toen Apple het compleet herschreven FileVault 2 introduceerde. Zo ongeveer de enige zaken die FileVault 2 en wat nu genoemd wordt Legacy FileVault gemeen hebben, zijn de naam, de interface in Systeemvoorkeuren en het feit dat er versleuteling bij betrokken is. FileVault 2 is snel, transparant en veel veiliger dan Legacy FileVault. Maar weet je wat het is? Ik ben er nooit aan toegekomen om FileVault 2 uit te proberen, ook al had ik geen meldingen gehoord dat er problemen mee zouden zijn, deels omdat ik nooit een bespreking van FileVault zag die voldoende diepgaand was en van een bron die ik vertrouwde.
Dus toen het idee van Joe Kissell om "Take Control of FileVault" te schrijven ter sprake kwam, was ik verrukt, daar ik al heel lang een knagend gevoel had dat ik volledige schijf-versleuteling op mijn Macs zou moeten gebruiken teneinde gegevens te beschermen in geval van diefstal. Dat laatste is gelukkig nog niet gebeurd, maar nu ik "Take Control of FileVault" heb gelezen, voel ik me veel meer op mijn gemak om FileVault aan te zetten, het te integreren met mijn back-ups (die nu ook versleuteld zouden moeten zijn!) en uit te vogelen hoe ik gebruik moet maken van Zoek mijn Mac in geval van diefstal. Als jij ook aarzelt om je gegevens toe te vertrouwen aan FileVault voordat je begrijpt hoe het werkt, zal Joe's 92 pagina's tellende "Take Control of FileVault" alle misvattingen de wereld uit helpen, je vragen beantwoorden en je FileVault met vertrouwen laten gebruiken. Het is nu verkrijgbaar voor $ 10.
Hier is dan de vraag. Als jouw Mac gestolen zou worden, zou je je dan druk maken over het feit dat de dief (of om het even wie je Mac in handen zou krijgen) je e-mail, foto's, financiële gegevens en andere gevoelige informatie zou kunnen zien? Of heb je een Mac die zakelijke gegevens bevat, zoals namen en adressen van klanten, creditcard-nummers en dergelijke? In beide situaties zou je FileVault aan moeten zetten, vooral als je een MacBook gebruikt die je overal mee naartoe neemt. Er worden te veel laptops gestolen uit café's of vergeten in taxi's om het risico te lopen dat de schijf onversleuteld achtergelaten wordt.
In "Take Control of FileVault" begint Joe met het demystificeren van FileVault in een korte FAQ die, onder andere, verklaart hoe het kan dat je normaal kunt werken met je opstartschijf, zelfs al alle gegevens die erop staan versleuteld zijn. De FAQ beantwoordt ook vragen over of FileVault invloed zal hebben op de prestaties van je Mac (nee), welke restricties FileVault oplegt (niet meer automatisch inloggen, bijvoorbeeld) en wanneer precies je gegevens beschermd zijn (in ruststand, en wat "in ruststand" betekent). Na de FAQ komt Joe met gedetailleerde stappen voor het activeren en gebruiken van FileVault op zowel je opstartschijf als externe schijven. Hij legt ook uit hoe FileVault omgaat met je back-ups en hoe je Zoek mijn Mac moet gebruiken om de schijf van een gestolen Mac op slot te doen of te wissen wanneer je FileVault hebt aangezet.
Aanvullende onderwerpen in "Take Control of FileVault" zijn onder meer het maken en gebruiken van versleutelde schijfkopieën, software van derden die een enkel bestand of map kan versleutelen en het gebruik van speciale FileVault-functies vanaf de commandoregel.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Ik ben nog steeds bezig met het redigeren van Charles Edges "Take Control of OS X Server", en tot nu toe met een zekere kennis van het onderwerp omdat ik OS X Server in een ver verleden zelf heb gebruikt en jarenlang internetservers heb laten draaien. Maar het stuk van deze week, hoofdstuk 9, "Mobile Device Management" was een openbaring voor me. De Profile manager in OS X Server is een van de ingewikkeldere (maar zeer bruikbare) toepassingen in OS X Server, omdat de systeembeheerder hiermee meerdere iOS-apparaten of Macs met dezelfde instellingen kan configureren, iets waar ik tot nu toe niet echt mee had kunnen spelen.
De lijst instellingen die draadloos naar, bijvoorbeeld, een hele vloot van iPads gestuurd kunnen worden is schier eindeloos en het is iets dat iedere organisatie met meer dan een paar apparaten zeker zou moeten gebruiken. Je kunt er heel veel mee, zoals apps en webclips op de apparaten zetten, wachtwoorden instellen en activeren, e-mailinstellingen bepalen, beperkingen op het apparaat instellen en zelfs het apparaat op afstand op slot zetten ontsluiten en wissen.
Charles begint met de lezers stap voor stap door het proces te gidsen van het inschakelen van de Profile Manager, wat een beetje meer aandacht vergt dan veel andere diensten in OS X Server. De volgende stap is het registreren van toestellen in de Profile Manager, en als dat eenmaal gedaan is legt Charles uit hoe je de apparaten kunt beheren, wat gebeurt via een web-portaal in plaats van in de Server-app. Het is allemaal niet moeilijk, maar het kost even wat tijd om het overzicht in je hoofd te krijgen van alle opties en instellingen en uit te zoeken welke instellingen en regels je wilt toepassen.
We moedigen iedereen aan om de eerste twee hoofdstukken van "Take Control of OS X Server" te lezen om te zien waar het allemaal over gaat. Alle volgende hoofdstukken zijn voorlopig uitsluitend beschikbaar voor TidBITS-leden. Als je al lid bent van het TidBITS-lidmaatschapsprogramma, log dan in bij TidBITS met het e-mailadres waarmee je bent ingeschreven. Het volledige boek "Take Control of OS X Server" zal voor iedereen te koop zijn als het eenmaal klaar is en beschikbaar zijn als PDF-, EPUB-, en Mobipocket- (Kindle-)bestand. De inmiddels gepubliceerde hoofdstukken zijn:
Het in zijn geheel publiceren van dit boek voor TidBITS-leden terwijl het geschreven wordt is slechts een van de manieren waarmee we jullie willen bedanken voor de ondersteuning die we van jullie krijgen. We hopen dat het degenen die TidBITS de afgelopen jaren gratis hebben gelezen motiveert om ons ook te helpen meer van deze professioneel geschreven artikelen, waar je inmiddels aan gewend bent geraakt, uit te geven. Meer over wat het lidmaatschap inhoudt en voor ons betekent lees je in "Steun TidBITS in 2014 via het TidBITS-lidmaatschapsprogramma" (9 december 2013).
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Microsoft Office voor de iPad, vier maanden terug uitgebracht met veel lof (ook van mij, lees "Office voor de iPad: een diepgaande beschouwing", 3 april 2014), maar tekortschietend in bepaalde belangrijke functies, heeft nu verscheidene solide upgrades ondergaan.
Nieuwe functies in elk van de drie apps in het softwarepakket (Word, Excel, en PowerPoint) zijn de mogelijkheid om te exporteren naar PDF, ondersteuning voor lettertypen van derden, en een grafisch gereedschap om beelden bij te snijden. Exporteren naar PDF is zelfs beschikbaar zonder een Office 365-abonnement, dat vereist is voor meeste mogelijkheden van Office voor de iPad.
De andere updates zijn gericht op Excel en PowerPoint. Excel voor iPad heeft nu draaitabellen, de mogelijkheid om gegevens te selecteren met een snelle schuifbeweging over een rij of kolom, ondersteuning voor externe toetsenborden, en uitgebreidere afdrukopties.
PowerPoint voor de iPad is nu voorzien van een Presenter View om notities te kunnen lezen en bewerken, van tevoren een dia te bekijken, en om andere dia's tussendoor te bekijken, alles terwijl de diavoorstelling doorspeelt. De app biedt ook de mogelijkheid om gedurende een diashow audio- of videobestanden af te spelen, video's van de Camera Roll toe te voegen, koppelingen toe te voegen en te bewerken, en een elektronische pen en gum te gebruiken om gedurende een diashow aantekeningen te maken of te verwijderen.
Eerder bracht Microsoft een oplossing uit voor een andere ernstige tekortkoming, met meer ondersteuning voor afdrukken. Hiermee zijn de grootste problemen in de Office-apps opgelost.
Eerder merkte ik al andere, minder ernstige problemen in Office voor de iPad op, en voor het grootste deel blijven die. Zo is er niet vanuit alle apps toegang naar de camera, is er geen Open In-functie om gegevens naar niet-Microsoft-apps door te geven, en blijft het delen van documenten beperkt tot e-mail (als een koppeling of bijlage).
Ik verwacht niet dat Microsoft enige samengebruik- of back-upopties via het web zal aanbieden, buiten hun eigen OneDrive (vroeger bekend als SkyDrive). Ook Apple en Google bevoordelen hun eigen dergelijke diensten boven onafhankelijke diensten zoals Dropbox, dus dit komt niet als een grote schok.
Microsoft is ook uitgekomen met updates voor iOS- en OS X-versies van OneNote, de gratis app om briefjes en notities te organiseren die apart wordt aangeboden maar sterk lijkt op de producten van Office, en in alle opzichten een Office-app is.
De update van OneNote geeft toegang naar OneDrive voor Business en Office 365 notebooks, het ontsluiten van materiaal met wachtwoordbeveiliging dat is samengesteld in OneNote voor Windows, het invoegen van bijlagen, ook van pdf's, verbeterd ordenen van berichten, waaronder ook het veranderen van de volgorde, en verbeterd kopiëren en plakken. Met OneNote voor Mac is het ook mogelijk om notities te sturen in de hoofdtekst van e-mailberichten, in plaats van alleen als pdf-bijlagen.
Maar OneNote heeft nog een lange weg voor de boeg voordat het programma me zal verleiden om over te lopen van mijn trouwe hulp Evernote, waar ik mijn briefjes en notities bewaar, zoals ik concludeerde in "OneNote van Microsoft daagt Evernote uit" (6 mei 2014).
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Iets meer dan een jaar geleden mijmerde ik in TidBITS in het artikel "Ideeën over de sociale toekomst van computers op het lichaam" (29 mei 2013) over wat voor draagbare computertjes er aan zouden komen, en voorspelde ik dat smartwatches sneller zouden worden geaccepteerd dan systemen die informatie naar boven projecteren zoals Google Glass. Nu vandaag de dag beide systemen nog maar een mini-fractie van een procent in de markt zijn doorgedrongen is de jury er nog niet uit wie dat gaat winnen. Maar ik kan mijzelf een medaille opspelden als voorspeller van welke markt drukker zou kunnen worden. Het is nu tijd een overzicht te maken van welke techniek op dit moment klaar is om de wereld ingestuurd te worden. Steve McCabe heeft een volledig overzicht geschreven over de Pebble (zie "Smartwatch Pebble zet meldingen op je pols", 29 juni 2014), waarschijnlijk de bekendste smartwatch die werkelijk leverbaar is. Het huidige artikel kijkt naar vier andere nieuwe kandidaten.
Ik heb de internationale beurs van consumenten-elektronica (CES) eerder dit jaar bezocht met het vage plan een overzichtsartikel voor TidBITS te maken over "draagbare technieken" (zie "CES 2014: CES onthuld en het "Startup-debuut"", 6 januari 2014). Dit plan heb ik snel moeten inkrimpen naar uitsluitend "smartwatches", omdat zelfs een team van 50 man het moeilijk zou hebben gehad een beeld te geven van de honderden bedrijfjes op de beurs die beweerden een doorbraak te tonen op het terrein van "draagbare technieken". Veel daarvan hadden het helaas over iets wat totaal niets daarmee te maken had, zoals iPhone-hoesjes. Marketingmensen blazen in de catalogus van de CES altijd de informatie op, maar dan nog waren de tientallen exposanten die werkelijk draagbare fitness-apparaatjes onthulden onmogelijk allemaal te beschrijven. (Dat soort apparaten behoort trouwens niet tot mijn journalistieke stiel. Mijn conditietraining wordt afdoende bediend door een passende stappenteller-app.)
En zelfs nu, als ik het overzichtsartikel beperk tot smartwatches, met genoeg modellen om mijn arm van pols tot elleboog te vullen, zal de deskundige lezer opmerken dat ik er een aantal weggelaten heb. In dit overzicht zitten sommige heel bekende modellen en een paar onbekende merken, maar geen andere. Het achterliggende besluitvormingsproces kan eenvoudig worden omschreven als: welke firma had een testmodel geleverd en welke niet. Als je een nog uitgebreider overzicht zoekt, dan raad ik de uitstekende opsomming van The Verge in 2013 aan over smartwatches en draagbare elektronica.
Bij het uitkomen van dit artikel was de WWDC voorbijgegaan zonder een iWatch van Apple, maar sommigen voorspellen dat deze op enig moment voor oktober zal worden aangekondigd. Persoonlijk denk ik, nu ik tientallen van dit soort geruchten heb gehoord: ik geloof het pas als ik het zie. Maar later geef ik toch een paar ideeën over hoe ik denk dat het eruit zou moeten zien.
Wat is nu precies een smartwatch? -- Dit is de vraag die de smartwatch-markt kwelt, terwijl de verschillende 'watches' elkaar de loef afsteken dat zij de eerste computer zijn die je als kleding kunt dragen. Maar bepaalde eigenschappen springen eruit als vanzelfsprekendheden voor wat je van een smartwatch verwacht.
Een smartwatch laat je nuttige informatie zien. MetaWatch gebruikt de marketingslogan "de kunst van de oogopslag", en ik denk dat ze het uitstekend hebben samengevat. Een horloge is een apparaatje dat altijd 'beeld' geeft en dat in een seconde of minder beschikbaar is. Draai even met je pols om je mouw uit de weg te krijgen en elk horloge zal je de tijd en de datum laten zien, terwijl het tegelijkertijd aan ieder om je heen iets laat weten over je modestijl.
Elke smartwatch heeft als bedoeling je meer te bieden dan alleen de datum en de tijd, maar de cruciale vraag is hoe elk merk beslist welke informatie het je wil tonen. De meest geavanceerde modellen werken met het meldingensysteem van iOS of Android om relevante gegevens te kiezen, door een standaard wijzerplaat te vervangen door een meldingendisplay die verschilt afhankelijk van het type van de melding die binnenkomt. Bij andere modellen moet je tikken, vegen of op knoppen drukken om van display te veranderen. Dit werkt goed zolang je je in een situatie bevindt waar je aan je speeltjes kunt knoeien, maar dit is geen goede oplossing meer wanneer je alleen maar wil weten waarom je pols zoemt.
Eén domein waar alle smartwatches tekortschieten is hun doelmarkt. Smartwatches zijn groot en onhandig in vergelijking met de algemene horlogemarkt, wat betekent dat, zoals Andy Ihnatko al in een vragen- en antwoordenpodcast uitlegde, een model dat geschikt is voor vrouwen gewoon niet bestaat. Of een vrouw zou, gezien alle modellen die worden besproken naar mijn maatstaf (een mannelijke pols van gemiddelde grootte) een beetje groot aanvoelen, nog minder modebewust dan ikzelf moeten zijn om er zo eentje te dragen. Tot iemand een smartwatch met afmetingen voor vrouwen op de markt brengt (en ik zal verderop voorstellen hoe dat zou kunnen) mag je niet vergeten dat ik met mannelijke parameters werk wanneer ik zeg dat een smartwatch normaal of groot en onhandig aanvoelt.
Een smartwatch biedt een bedieningsoppervlak. Dit is waar smartwatches het meest mee worstelen, of toch die horloges die het zelfs maar proberen goed te doen. Bijna alle smartwatches werken met het energiezuinige Bluetooth LE om te communiceren met je iPhone of Android-mobiel, en communiceren met je mobiel. Je bedient hem door middel van een combinatie van op knoppen drukken, tikken en vegen.
Dit gebeurt allemaal op een scherm van, op een smartwatch met grotere afmetingen, een doorsnede van 50 millimeter of minder. Ken je dat claustrofobisch gevoel wanneer je van een iPad naar een iPhone gaat? Datzelfde gevoel maal 10 krijg je wanneer je een smartwatch gebruikt, waar een gigantisch scherm een oppervlakte van 240 pixels beslaat. Dat is 1/13e van het schermoppervlak van je iPhone 5. Het 144 x 168-pixel grote scherm van de Pebble is zwart/wit en telt 24.192 pixels, wat ongeveer 1/8e van de resolutie van de 128K Mac uit 1984 is (512 x 342, of 175.104 pixels).
Vergeet het met andere woorden maar om een tikbaar aanraakscherm als bedieningsinterface van een smartwatch te gebruiken. De modellen die dit wel doen zijn zo goed als onbruikbaar voor elk intelligent ras met vingers die niet in een fijne punt eindigen. Dit houdt in dat de huidige generatie smartwatches gedefinieerd wordt door hoe goed de software ontworpen is om knoppen en misschien vegen (in plaats van tikken) te gebruiken bij het navigeren door de functies. Dit is al moeilijk genoeg gewoon voor de functie die beslist welke informatie weer te geven, en om een iPhone te bedienen is dit zelfs nog moeilijker.
Een smartwatch is een horloge. Ik wil de fabrikanten van smartwatches niet ontmoedigen, maar als vroege vogel die al verscheidene smartwatches heeft aangeschaft met het gevoel van een kind op de avond van 6 december: ik kocht mijn eerste mobiel in het midden van de jaren '90, en sindsdien heb ik geen gewoon horloge meer gedragen. Mijn computers en gadgets synchroniseren met gsm-netwerken en atoomklokken om de exacte tijd te geven. Waarom zou ik nog zo een toestel willen dat die functie gewoon dupliceert?
Een smartwatch moet genoeg te bieden hebben om me weer om het even welk horloge te laten dragen. (En nuttig genoeg zijn om het prijskaartje te verantwoorden, dat waarschijnlijk gaat van "waarschijnlijk geen impulsaankoop" tot "ben je gek".) En ofschoon ik al heb gezegd dat mijn eigen modestandaard heel laagdrempelig is (past het ook goed bij een T-shirt en jeans?) zijn andere potentiële kopers niet zo vergevingsgezind voor wat zij rond hun pols dragen.
De besprekingen dan, waar ik de kandidaten ruwweg heb gerangschikt van minst naar meest "smart", wat absoluut niet betekent van minst naar meest "goed". Bijna elke smartwatch in deze bespreking heeft bij minstens sommige functies te lijden van zelfingenomenheid, en zou beter zijn met minder functies en meer focus.
Cookoo -- De Cookoo van ConnecteDevice is een analoog horloge met een groep vaste lcd-aanduidingen onder de wijzerplaat. "Vast" betekent dat er geen echt display is, maar wel een vijftal symbolen die branden wanneer je iPhone een melding krijgt. Om te zien waarover het gaat, moet je dan je mobiel gebruiken. Dankzij het ontbreken van een display wint de Cookoo alvast op één domein: hij draait volledig op twee ingebouwde horlogebatterijen, en moet niet worden opgeladen. De Cookoo kost $ 129 in de online winkel van de fabrikant, met uitzondering van de groene "limited edition"-versie, die $ 249 kost.
Volgens de specificaties heeft de Cookoo een diameter van 44 millimeter, wat vrij goed aanvoelt, en is hij 16 millimeter hoog, wat te dik aanvoelt. Misschien komt het door de beperkte functionaliteit van de wijzerplaat, maar een dunnere omkasting zou mooi zijn.
Het horloge maakt via Bluetooth verbinding met een Cookoo-app op de iPhone, waar je voorkeuren kunt instellen voor de weergave van meldingen op het horloge, en in theorie ook de firmware van het horloge kunt updaten. ("In theorie", omdat deze functie het niet deed toen ik het horloge koppelde, en ik geen manier vind om het opnieuw te proberen.) Het koppelen wordt aangedreven door de app en is zelfs aantrekkelijk omdat de initiële setup mogelijk is zonder in de Bluetooth-instellingen te knoeien.
Aan de andere kant: ik kan nauwelijks begrijpen wie er behoefte zou hebben aan al die meldingen op de Cookoo. De hoeveelheid informatie die op de smartwatch wordt weergegeven is nauwelijks groter dan wat de telefoon zelf levert middels vibraties in je zak. Ja, je kan het verschil zien tussen een sms- en een Facebook-bericht, maar niet het verschil tussen een een belangrijk mailtje en een willekeurig ander mailtje dat onaangekondigd binnenkomt. Het buiten-bereik-signaal gaat af zodra je je Bluetooth uitzet of je telefoon laat liggen. Dus toen ik voor het eerst een Cookoo gebruikte met een oudere versie van de verbindingssoftware, kreeg ik bijna voortdurend gezoem aan mijn pols. En nu kan je het gezoem wel afzetten, maar alleen door hele categorieën uit te schakelen, zoals e-mailwaarschuwingen. Hier ontbreekt een essentiële functie: de mogelijkheid alleen berichten van contacten in een VIP-lijst door te geven, in plaats van berichten van iedereen, hetgeen de indicatie-miniaturen op de Cookoo aanmerkelijk bruikbaarder zou maken.
Op eenzelfde manier schiet de Cookoo tekort in wat hij de iPhone kan laten doen. In de app kan volgens de handleiding een commando-knop worden geconfigureerd om een verloren iPhone te vinden of in te checken bij Facebook, maar ik kon deze functie niet gebruiken, misschien vanwege mijn upgrade-problemen. Ik kon vanaf mijn horloge een foto met mijn iPhone nemen, maar aangezien dat vereist dat je de Cookoo-app van tevoren instelt en de iPhone vooraf positioneert, lijkt het handiger dit te doen met een speciale foto-app.
Dus ik begrijp niet voor wie de Cookoo nou is bedoeld. Het is niet "smart" of instelbaar genoeg voor de technofiel, die veel te veel meldingen ontvangen om het scherm van de Cookoo bruikbaar te maken. Het zou handig kunnen zijn voor het soort persoon dat maar weinig berichten ontvangt en vaak geen telefoon op zak heeft, op voorwaarde dat hij binnen Bluetooth-bereik blijkt. Misschien dat ik daarom dit apparaat het meest associeer met de de Cookoo-video van de vriendelijke maar vergeetachtige opa, omdat het ding het bruikbaarst lijkt voor mensen die bijna geen berichten ontvangen. En waarom heb je dan eigenlijk een smartwatch?
Martian-watches -- De Martian-lijn met spraak bediende horloges bestaat uit drie modellen, variërend van $ 249 tot $ 299, die alle drie een analoge wijzerplaat combineren met een led-scherm voor meldingen en een tweeweg polsradio. Ten minste, deze Dick Tracy-beschrijving is de eerste die bij je opkomt als je de ingebouwde microfoon-luidspreker gebruikt. Ik ontving het Passport-model van $ 299, de mooiste van de drie. Daarnaast heb je de Victory van $ 299, die een rond uurglas heeft in plaats van het vierkante van de Passport, en de G2G van $ 249 die wel weer vierkant is, maar die beschikbaar is in een aantal kauwgumkleuren.
De Martian gebruikt een ingebouwd horlogebatterijtje om de analoge klok van stroom te voorzien, maar voor de "smart notifier" en spraakbedieningsfuncties moet je opladen via micro-USB. Het micro-USB-sleufje heeft een klepje dat een beetje slap aanvoelt maar dat de tests overleefde zonder af te breken. Vergeleken met de slimmere horloges is het fijn dat de basisfuncties van het horloge blijven werken (met de juiste tijd), zelfs als je vergeet om hem op te laden.
De Martian wordt aan de iPhone gekoppeld via Instellingen > Bluetooth, en kan vervolgens worden ingesteld met de Martian-app. Met de app kan je kiezen welke berichten het horloge moet geven, maar wel slechts uit een beperkte lijst: Facebook, Twitter, Agenda, Herinneringen en één e-mailaccount. Ik gebruik Google Voice in plaats van Berichten, dus ik heb niet kunnen proberen of iMessages ook werken in de sms-meldingen die altijd aan staan. Ook kan ik geen sms-meldingen van Google Voice ontvangen, want die worden niet ondersteund. Deze beperkingen kunnen misschien worden omzeild met een paar listige IFTTT-automatiseringsacties (zie "IFTTT automatiseert het internet nu, maar wat is de volgende ontwikkeling?", 20 december 2013) maar net als bij de Cookoo is het gebrek aan controle over de meldingen vervelend.
De knop linksonder roept een menuutje op met de huidige instellingen, een wereldklok (of lokale datum, die niet op het analoge deel zit) en de huidige temperatuur. Druk je twee keer, dan verschijnt er een scherm waarmee je enkele instellingen op het horloge kan aanpassen, of het horloge kan gebruiken als sluiterknop op afstand. (Wat iedere keer een toestemmingsscherm op de iPhone doet verschijnen, dus het is niet bepaald "hands-free".)
De knop linksboven activeert de spraak-functie: eenmaal ingedrukt verbindt de microfoon van het horloge je direct met Siri. In een rustige omgeving werkt dat ongeveer zo goed als Siri doorgaans werkt, maar zonder de gebruikelijke feedback. De knop kan ook gebruikt worden om via het horloge een gesprek te beantwoorden, zoals bij Bluetooth-koptelefoons. Dit was vaak wat problematischer, daar ik vaak meemaakte dat een telefoongesprek werd doorgestuurd naar het horloge, terwijl ik het toestel wilde gebruiken.
De spraak-functie is wel slim, maar ik vind het een beetje te slim: hoe vaak ben je in een stille omgeving en wil je dan ook nog een telefoongesprek liever voeren via de microfoon en speaker van het horloge dan via die van je iPhone? Martian noemt dit "nuttig bij snelle telefoongesprekken tijdens het joggen", (zie je het al voor je?) maar voor de mensen die hier net zo over denken als ik, heeft het bedrijf een keur aan Notifier-horloges van $ 129 die geen spraakfunctie hebben. Ik geef de voorkeur aan Passport boven de Notifier, maar uiteindelijk denk ik dat het weglaten van de spraak-functie een beter horloge oplevert.
MetaWatch -- De MetaWatch is de smartwatch die momenteel ook meedoet in de race tegen de Pebble. Hij is ook de enige smartwatch naast de Pebble ik ooit daadwerkelijk op straat ben tegengekomen. Hij bevat een schermpje dat, hou je vast, 96 bij 96 pixels is, iets wat een vergrootglas zou vereisen als je het op een Retina-scherm zou willen kunnen zien, maar wat er niet al te rommelig uitziet dankzij goed gebruik van lettertypes en schermpositie.
De MetaWatch synchroniseert via Bluetooth met een app op de iPhone, iets dat makkelijk te doen is. En dat is een goede zaak, want ik moest elke keer opnieuw met de iPhone synchroniseren als de batterij leeg was of de MetaWatch klaar was met opladen. Opnieuw opladen hoeft slechts per 2 à 3 dagen, maar vereist een dongle die aangesloten wordt via micro-USB en dan letterlijk vastklemt aan de voor- en achterkant van het horloge. Het werkt, maar het is weer een extra dongle die ik vrees kwijt te raken.
Het goede nieuws over MetaWatch is de slimme opzet hoe apps geselecteerd en weergegeven worden. Hij heeft vier virtuele schermen, opgedeeld in een matrix van 2x2, die je instelt op je iPhone. Apps voor het horloge, widgets genaamd, zijn 1x1, 1x2, 2x1 of 2x2, waardoor je ze dus kan passen en meten zolang ze binnen het vierkant van 2x2 passen. Ik heb mijn MetaWatch ingesteld met een schermvullend horloge op het eerste scherm, tijd-weer-iPhone batterij op het tweede, schermvullende kalender op het derde scherm en schermvullende weerinformatie op het vierde scherm.
Bij inkomende berichten, nemen deze het scherm kort over en tonen ze relevante delen van het bericht in een lettertype die varieert van klein tot minuscuul. Ondanks de inherente beperkingen van het beeldscherm, is dit leesbaar met omgevingslicht of met de ingebouwde led. Een eigenaardigheidje is echter dat zwarte pixels die tegen het glas worden gedrukt, een spiegeleffect kunnen veroorzaken, wat de MetaWatch een unieke uitstraling geeft als je hem onder een hoek bekijkt. Met een welkome instelling in de MetaWatch-app stel je in welke apps berichten kunnen sturen naar het horloge, zodat je gedetailleerd kan instellen wat er op je pols verschijnt.
Het andere goede nieuws is dat de MetaWatch geleverd wordt met een lange lijst aan widgets, waaronder sport en aandelen, naast de andere die ik al eerder noemde. Het slechte nieuws is dat er geen app store is, en er maar weinig nieuwe widgets zijn. Een voorbeeld: MetaWatch bracht een widget met scores van de NBA [National Basketball Association - nvdv] tijdens de beslissingsronde, maar niets voor World Cup-resultaten. Je kan ook niet kiezen uit verschillende wijzerplaten zoals je bij de Pebble wel kan.
Maar goed, de MetaWatch bevat genoeg functionaliteit om nuttig te zijn en ik kan niet zo een-twee-drie andere widgets bedenken die ik zou toevoegen als dat zou kunnen. Dat is de reden waarom ik een app store van widgets wil, om op betere ideeën te komen.
De MetaWatch is nu verkrijgbaar via Best Buy of in de MetaWatch-online winkel. De prijzen variëren van $ 179 tot $ 299, hoewel Best Buy ze heeft geadverteerd met prijzen van $ 79 tot $ 99. De online winkel toont niet langer dat een artikel uitverkocht is, maar biedt een directe link naar Best Buy, wat een voorbode kan zijn van de aanstaande MetaWatch 2 met een hogere kwaliteit scherm die werd gedemonstreerd op de CES in januari 2014.
i'm Watch -- De i'm Watch van het Italiaanse bedrijf i'm S.p.A. maakte indruk op de internationale beurs CES in 2013. Deze indruk valt al dan niet toevallig samen met het feit dat ze een stapel van de $ 389 kostende horloges weggaven aan iedereen die bij de persconferenties kwam. Een jaar later is de prijs van een i'm Watch nu $ 349 (of $ 1.199 als je de versie met titanium band wil), maar dit heeft niet veel aandacht van de pers gekregen. Dit kan zijn omdat andere recensenten hetzelfde ontdekt hebben als ik: het was onmogelijk de 2013-versie nuttig in te zetten.
Op het eerste gezicht is het horloge schitterend. De machinale uitvoering is net zo goed gemaakt als van een Apple-apparaat en de band van siliconen is perfect functioneel en aantrekkelijk. Het is bijna lachwekkend groot (52,9 x 40,6 mm, met een Android-scherm van 240 bij 240 pixels op 220 ppi. Een USB-oplaadkabel laadt het horloge op slimme wijze via de koptelefoonaansluiting op. Bij het horloge wordt een stapeltje apps meegeleverd, en er zijn er meer beschikbaar via een online markt. Als je vier minuten de tijd hebt, bekijk dan deze marketing-video om een idee te krijgen waarom dit product er, in eerste instantie, uitziet als hemelse smartwatch-manna.
De eerste keer dat je je begint te realiseren dat er een probleem kan zijn, is als je een horlogefunctie van de i'm Watch probeert te gebruiken, omdat het een twee-handengebaar vereist om het scherm aan te zetten. Het scherm staat meestentijds uit om de batterij te sparen. Als je het scherm eenmaal kan zien, toont het standaardscherm de tijd en temperatuur en drie standaardknoppen die niet veranderd kunnen worden, voor toegang tot de telefoon, e-mail en contacten. Scroll naar links voor nog vier voorgeselecteerde apps, of naar rechts voor de complete lijst. Echter, geen van deze apps kunnen binnen het horloge worden ingesteld. In plaats daarvan meld je je aan in de i'm Cloud-website om je instellingen aan te maken. De i'm Watch kan je contacten ophalen van je iPhone, daar houdt de integratie op. Als je je e-mail of agenda wilt bekijken, moet je hem synchroniseren met één, en slechts één, Gmail-account.
Hij paart niet met een iPhone, maar gebruikt in plaats daarvan voor de verbinding internet-tethering via Bluetooth. Dit laat de iPhone-batterij sneller leeglopen dan gepaard zijn via Bluetooth, maar omdat de i'm Watch zelf bij bescheiden gebruik twee keer per dag opgeladen moet worden, heb je meer dan genoeg tijd om je iPhone tegelijkertijd op te laden.
De i'm Watch kan samenwerken met Facebook en Twitter, maar ik zette deze diensten snel uit want hoewel ik er geen probleem mee heb tientallen meldingen op mijn iPhone te zien, is dit minder nuttig op de i'm Watch. En dan is er het probleem dat je ze niet kan beantwoorden of er iets mee kan doen. Net zoals met i'm Mail, hoewel je daar (korte en alleen tekst bevattende) e-mailberichten kan lezen in een veel redelijker klein lettertype. Maar je kan niet veel lezen in de nieuws-app, die alleen koppen toont. De weer-app toont de temperatuur voor slechts drie steden, alleen de eerste stad wordt getoond op het beginscherm. Er is geen "huidige lokatie", en als je de beginscherm-stad wil aanpassen, moet je deze eerst zelf bewust verwijderen in een andere instelling, of anders verschijnt deze twee keer.
In het voordeel van i'm Watch maakte ik deze opmerking: "Met verbeterde software kan hij in een paar jaar een echt uitstekende gadget worden". Helaas zie ik geen aanwijzigingen in hun nieuwere handleiding-video dat ze iets verbeterd hebben. Het belangrijkste dat op deze video te zien is, is hoe moeilijk het is om op een klein scherm een Android-apparaat in te stellen en te gebruiken. De i'm Watch is een indrukwekkend staaltje van techniek, dat helaas resulteerde in een ondermaats product dat zelfs vroege vogels frustrerend en beperkt zullen vinden.
De winnaars -- Zoals ik al eerder zei: mannen hebben de keuze uit verschillende winnaars, maar vrouwen moeten meer opletten. De Pebble en de MetaWatch gaan rondom het tijdstip van publicatie nek-aan-nek, door te zijn wat de meeste mensen verwachten van een smartwatch, en door de uiteenlopende benaderingen in hun ontwerp hebben ze onderscheidende sterke en zwakke punten. Ik verwacht dat de MetaWatch binnenkort op een aantal gebieden een stap vooruit zet met de komst van nieuwe modellen met hogere resolutie, maar dat Pebble voorop blijft lopen met de verscheidenheid van zijn apps. In een nek-aan-nekrace kunnen beide gekozen worden, afhankelijk van persoonlijke voorkeuren.
De buitenstaander die zijn eigen race lijkt te winnen is de Martian. Dit is het enige model dat ik gezien, laat staan gerecenseerd heb die meestrijdt als een "dress smartwatch". Als er geen melding is, verdwijnt het led-scherm grotendeels in de rand en zelfs in "smart"-modus is hij snel en onopvallend. Een Pebble of een MetaWatch blijft een computer op je pols, nochtans zijn mooie behuizing. Een Martian is een mooi horloge. Er zouden punten gegeven kunnen worden voor de Withings Activité omdat die er ook mooi uitziet, maar deze heeft alleen biometrische sensoren en eigenlijk geen smartwatch-functionaliteit.
De Ideale Smartwatch -- Omdat iedereen, inclusief The Verge het schijnt te doen, waag ik het er ook op en stel ik voor wat ik denk dat een ideale smartwatch zou moeten zijn. En ja, ik ga proberen om te denken in termen van wat Apple zou doen, als het bedrijf zou besluiten om in deze idiote markt te stappen. Maar ik zou het niet erg vinden als alle smartwatch-makers daarop uit zouden komen.
Ten eerste zou de Ideale Smartwatch een kleurenscherm met hoge resolutie hebben. Dit is nogal ironisch, omdat de enige horloges die dit nu hebben Android zijn, en te oordelen aan diegene die ik bezit plus de besprekingen die ik gelezen heb van degene die ik niet heb, zijn ze allemaal knudde. Dat is omdat geen Android-smartwatch erin slaagt om te zorgen voor logische invoer, ongeacht hoe mooi hun schermen zijn. Ik verwacht dat dit beter zal worden wanneer de eerste generatie Android Wear-smartwatches op de markt komt, maar hoewel hun demo's mooi zijn, weten we niet echt waar we aan toe zijn tot ze algemeen gebruikt worden. De initiële besprekingen van de eerste modellen, de LG G en de Samsung Gear Live, plaatsen ze in dezelfde categorie als de i'm Watch: erg groot en een batterij met korte levensduur. Maar het polstoestel Google Now lijkt een mogelijke doorbraak voor toekomstige hardware.
Een snelle rekensom van Retina-achtige schermen leert dat je een scherm van 1024 bij 768 pixels op een mannenhorloge zou kunnen krijgen zonder dat het de afmetingen van een baksteen krijgt, en het zou wellicht kunnen lukken om een vrouwenhorloge van 640 bij 480 te maken.
Dit maakt dat het ideale horloge pas na 2014 uit kan komen, aangenomen dat je er niet $ 300 of meer aan wilt uitgeven. Redelijk geprijsde smartwatches hebben vandaag de dag logischerwijze zwart-witschermen. Misschien heeft Apple een producent bij wie ze piepkleine kleurenschermen zouden kunnen krijgen die goedkoper zijn dan bij ieder ander. Maar zelfs als dat zo zou zijn, sinds wanneer is Apple een prijsbreker?
Ten tweede hebben we behoefte aan een revolutionair invoermechanisme. Het nephorloge van The Verge gebruikt de ring rondom het glas als een scroller. Dat lijkt me slechts een andere manier van prutsen in plaats "op welke knop druk ik om wat te doen?". Het gps-horloge Garmin Forerunner 410 gebruikte een aanraakring die algemeen gehaat werd. Het bedrijf liet die in de volgende generatie vallen en vertrouwt nu op schermtikjes en echte knoppen.
Wat is het gemakkelijkst om te doen op een horloge? Op het glas tikken. (Dat is trouwens deels wat Garmin doet met de huidige Garmin Forerunner 620.) Geef me een smartwatch waarop een enkele tik een door de gebruiker geselecteerde app laat zien. Als je sjiek wilt doen, verdeel je het scherm in helften, derden of kwarten (maar niet meer) om een serie apps te laten zien, die je op het scherm zou kunnen aangeven met favicon-achtige geheugenpictogrammen. Een dubbele tik schakelt over naar een steminterface (ingebouwd in het horloge, niet via een verbinding naar de telefoon) die zo'n 50 woorden begrijpt, die allemaal individuele functies opstarten.
Het kan me niet schelen hoeveel knoppen of schijven je op je horloge hebt, niets is zo gemakkelijk als "[tik] [tik] morgen" voor een kalender, of "[tik] [tik] weerbericht". Als een app Siri nodig heeft, zoals "[tik] [tik] bellen", kan die geactiveerd en via Bluetooth verbonden worden nadat de ingebouwde stemherkenning zijn werk gedaan heeft. (Dit is wellicht waar Android Wear nog een stapje verder is gegaan, omdat "OK Google" zeggen tegen een horloge nog gemakkelijker is dan tikken. Maar ik denk dat ik de voorkeur geef aan mijn aanrakingsmethode, totdat ik ervan overtuigd ben dat ik het niet vier keer hoef te herhalen om gehoord te worden.)
Ten derde moeten we een prijs hebben. De ontwikkeling en productie van wat ik zojuist heb opgesomd zouden gemakkelijk kunnen resulteren in een horloge van $ 500, dat vervolgens in de vergetelheid verdwijnt omdat de markt van vroege kopers die er eentje willen hebben te klein is. Maar misschien ook niet.
Degene die erin slaagt om de eerste Ideale Smartwatch te maken, moet Apples prijsstrategie volgen. De eerste iPhone kostte $ 700; nu kun je er eentje gratis krijgen (toegegeven, niet de nieuwste) bij een tweejarig contract. Ik denk dat $ 500 voor een Ideale Smartwatch van de eerste generatie een verstandige prijs is, net zoals $ 1.500 voor de eerste generatie Google Glass dat niet was. Het eerste model mag een premium hebbeding zijn dat slechts een paar mensen kopen, zolang hetzelfde model een of twee jaar later maar goedkoper is.
Ondertussen vind ik het prima dat Pebble, MetaWatch en Martian het met hun verschillende ontwerpen en oplossingen uitvechten in de prijsklasse van $ 100 tot $ 400. Ik hoop dat tegen de tijd dat de maker van de Ideale Smartwatch het tegen ze op kan nemen in prijs, deze drie hun ontwerpen verbeterd hebben om op functiegebied te kunnen concurreren, of tenminste hun ontwerpen hebben verfijnd om precies te zijn wat jouw smartwatch zou moeten zijn.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Ik was afgelopen week op vakantie. Dat was een goede gelegenheid om mijn leesachterstand in te halen. Het was een ideale tijd om de strandkwaliteiten testen van mijn nieuwste Kindle Paperwhite te testen (bekijk voor mijn eerste indrukken "Amazon kondigt nieuwe Kindle Paperwhite aan", 3 september 2013), waar Amazon allang over opschept en ook van de onlangs gelanceerde dienst Kindle Unlimited.
Kindle Unlimited is Amazons antwoord op de boeken-abonnementdiensten zoals Oyster en Scribd. (Lees voor de kijk van Michael Cohen op Oyster en Scribd "FunBITS: Scribd en Oyster willen Netflix voor boeken zijn", 25 oktober 2013.) Voor $ 9,99 per maand belooft Kindle Unlimited open toegang tot 600.000 Kindle-boeken, naast een royaal aandeel in de audioboeken van Audible.
Als je een alleslezer bent, klinkt dit misschien verleidelijk, maar er is een valkuil: geen enkele van de vijf grote uitgevers doet mee. Dat betekent niet dat er niet enkele juweeltjes aanwezig zijn in Kindle Unlimited, dat pronkt met de Lord of the Rings-trilogie, de Hunger Games-trilogie en de hele Harry Potter-serie.
Het enige dat Kindle Unlimited onderscheidt van zijn concurrenten is dat het standaard compatibel is met Kindle, Amazons e-boeklezers. Als je eenmaal ingeschreven bent en je de boektitels ziet die in de Kindle Store zijn gekenmerkt met "kindleunlimited", dan kun je die downloaden en gratis lezen.
Ik ben nogal kritisch geweest over enkele zakelijke besluiten van Amazon (zoals de verwijdering van de in-app aankopen bij ComiXology, lees "Het fiasco met ComiXology in-app aankopen", 3 mei 2014), maar ik houd van de Kindle Paperwhite, die de beste e-boeklezer op de markt is. Hij is klein genoeg om in een grote broekzak te steken, maar groot genoeg om goed leesbaar te zijn. Hij heeft een duidelijk, helder beeldscherm dat prettig is voor de ogen, zonder dat het verblindt. Hij heeft meer opslagruimte dan dat ik ooit zal gebruiken. Hij heeft weinig onhebbelijkheden en hij is relatief goedkoop. In het algemeen ben ik weinig enthousiast over de andere apparatuur van Amazone, maar naar mijn mening is de Kindle Paperwhite een schot in de roos. Het is een eenvoudig apparaat dat één functie heeft en die goed uitvoert.
Dat, in zijn geheel beschouwd, is het voordeel dat Amazon in de inschrijvingingsruimte voor e-boeken heeft: de kracht van zijn door en door goed functionerende Kindle-lezers, en de overal aanwezige verkoopmogelijkheden van Amazon.com. Als je je eenmaal hebt ingeschreven bij Kindle Unlimited, is het verkrijgen van boeken een kwestie van klikken op "Read for Free" bij hiervoor in aanmerking komende boektitels. Het boek zal worden verzonden naar het apparaat dat je gespecificeerd hebt.
Anders dan Kindle Owners' Lending Library (een nevenvoordeel als je geabonneerd bent op Amazon Prime) werkt Kindle Unlimited op elk apparaat met een Kindle-app, zoals een iPad. De Kindle Owners' Lending Library vereist dat je leest met behulp van een Kindle-apparaat. Als je van Kindle Unlimited een boek downloadt dat het predikaat "with narration" heeft, zal het corresponderende audioboek worden toegevoegd aan je gekoppelde Audible-account, als je er een hebt: open gewoon de Audible-app op je iPhone of iPad, dan zie je het boek automatisch in de lijst van je bibliotheek. Dankzij de magie van Whispersync for Voice, zullen het e-boek en het audioboek bij elke locatie worden gesynchroniseerd, een functionaliteit waar ik een moord voor zou hebben begaan toen ik een pendelaar was.
Amazon is niet de eerste die een ruime keuze aan leesvoer biedt: naast Scribd en Oyster bestaan er, zoals vele scherpe online commentaren al aangaven, al honderden jaren openbare bibliotheken, en veel daarvan lenen allang e-boeken uit.
Dat is een punt. Veel openbare bibliotheken hebben systemen die gevoed worden door Overdrive, waar je je bibliotheekkaartnummer kunt invoeren en gratis boeken naar je Kindle kunt sturen. Maar hoewel het aanbod van Overdrive in mijn locale openbare bibliotheek beter was dan ik had verwacht, leed het onder kunstmatige schaarste. Ik kon "Zealot" van Reza Aslan gemakkelijk lenen, mooi, maar bij vrijwel alle andere titels die ik probeerde, ving ik bot. "The Hunger Games"? Beschikbaar, maar alleen als je reserveerde en wachtte tot het vrijkwam. "Harry Potter en de Tovenaarssteen"? Beschikbaar, maar je moet wachten. En "American Gods" van Neil Gaiman? Je raadt het al. Ik probeerde zelfs een titel onderaan mijn leeslijst waarvan ik dacht dat hij behoorlijk obscuur was ("Jesus van Nazareth" door paus Benedictus XVI). Nee hoor, in de wachtrij.
Dus je locale openbare bibliotheek heeft een aantal e-boeken in de aanbieding, maar je moet misschien wachten voordat je ze kunt lezen. Dit is geheel te wijten aan kunstmatige beperkingen die door de uitgevers opgelegd worden: sommige uitgevers eisen zelfs van bibliotheken dat ze een nieuwe e-boeklicentie aanschaffen na een aantal keren uitlenen, in een poging om de slijtage van papieren boeken te simuleren in de virtuele wereld.
De vraag is: is Kindle Unlimited zijn geld waard? Om dat uit te vinden, stelde de TidBITS-redactie een diverse lijst samen van 30 boeken, met verschillende leeftijden en onderwerpen, die allemaal in de Kindle Store verkrijgbaar zijn en die je op dit moment $ 232,12 zouden kosten als je ze los zou kopen (de prijzen zijn natuurlijk aan verandering onderhevig). Ik wilde weten hoeveel van deze boeken beschikbaar waren voor abonnees van Kindle Unlimited, Oyster en Scribd, en via Overdrive in mijn openbare bibliotheek.
Van onze 30 boeken waren er maar 6 (20 procent) beschikbaar via Kindle Unlimited, 7 (23 procent) via Oyster, 8 (27 procent) via Scribd en 13 (43 procent) via mijn bibliotheek. Maar van die 13 waren er 10 niet direct te lenen. In financieel opzicht zou het Kindle Unlimited-abonnement $ 51,48 van onze lijst op hebben kunnen leveren, Oyster $ 40,54, Scribd $ 56,53 en als je het niet erg vindt om even te wachten, had de bibliotheek je $ 92,42 kunnen besparen, plus nog het geld dat je bespaarde op abonnementsgeld voor een commerciële dienst). Toegewijde bibliotheekgebruikers vertrouwen vaak op de "hagelgeweermethode", waarbij je meerdere boeken waarin je geïnteresseerd bent, reserveert en ze dan willekeurig binnenkrijgt wanneer ze vrijkomen, maar dat helpt niet veel als je je leesmateriaal direct nodig hebt.
We kunnen hier een paar dingen van leren. Ten eerste dat het de moeite waard is om een bibliotheekkaart aan te schaffen en eens uit te zoeken wat de bieb in jouw buurt zoal op de digitale plank heeft liggen. Waarschijnlijk betaal je al voor je bibliotheek via de belasting, dus je kan er net zo goed gebruik van maken. Ten tweede is er slechts een kleine kans dat deze boek-abonnementsdiensten veel goedkoper zullen zijn.
Dat wil niet zeggen dat Kindle Unlimited totale onzin is. Goed, het zit vol met virtuele stapels zelf-gepubliceerde rommel maar hier en daar zijn daartussen toch juweeltjes te vinden: de al eerder genoemde The Hunger Games-trilogie, Harry Potter en Tolkiens Lord of the Rings-boeken, het grootste gedeelte van het werk van Philip K. Dick, Ian Flemings James Bond, Anthony Bourdains "Kitchen Confidential" en het net uitgekomen "Capital in the Twenty-First Century" van Thomas Piketty.
Als daar een aantal titels tussen zitten die je redelijk snel kan lezen, dan kan een abonnement van een maand of twee op Kindle Unlimited je een hoop geld schelen. Maar je zult natuurlijk niet de eigenaar zijn van deze boeken. Maar ja, als je boeken koopt die verankerd zijn met digital rights management [kopieerbeveiliging - nvdv], zijn ze nooit echt van jou.
Tenzij je Amazons DRM uit het gedownloade bestand sloopt. Hoe, dat laat ik hierbij even aan de lezer. Maar dat leidt weer tot een door onze eigen Michael Cohen geponeerde vraag: wat houdt mensen tegen om zich op te geven voor een gratis proefabonnement op Kindle Unlimited, vervolgens tientallen e-boeken te downloaden en dan de DRM eruit te slopen? Tja, niets dus, behalve eerlijkheid.
Er wordt veel gesproken over de gevolgen van Kindle Unlimited voor de auteurs, maar als auteur ben ik zelf niet zo bezorgd. Ten eerste is het illegaal downloaden van e-boeken niet nieuw en zijn het doorgaans de best verkopende titels die het meeste gedownload worden. (Het gratis weggeven van minder populaire boeken kan soms zelfs de verkoop stimuleren.) Ten tweede is het aan de uitgevers om uit te maken of zij willen deelnemen aan Kindle Unlimited (Take Control-boeken doen bijvoorbeeld niet mee). Als Amazon de uitgever en dus de auteur niet genoeg geld biedt, komen die titels niet beschikbaar via Kindle Unlimited. Goed, uitgevers denken niet noodzakelijkerwijs aan wat het beste is voor de auteurs, maar zij hebben wel een bedrijf dat ze graag draaiende houden. En dat bedrijf heeft wel auteurs nodig. Als laatste: Amazon betaalt onafhankelijke auteurs direct, als ze alleen via het Kindle Direct Publishing Select programma verkopen en als een lezer 10 procent of meer van het boek leest. Onafhankelijke auteurs kunnen kiezen of zij wel of niet worden meegenomen in Kindle Unlimited. Dit is een behoorlijke versimpeling van een complexe situatie die voor iedere auteur weer anders kan zijn.
Over het algemeen ben ik, als lezer en schrijver, voor ieder initiatief dat mensen meer doet lezen, ook al verafschuw ik Amazons tactieken ten opzichte van auteurs en uitgevers.
Een ander manier om hiernaar te kijken is als volgt: is door Netflix de film- en televisie-industrie verdwenen? Nee, natuurlijk niet. Netflix is in feite alleen maar goed geweest voor de film- en televisie-industrie. (En ja, ik besef dat er een groot verschil is tussen video en boeken.) Als een recent voorbeeld noem ik AMC's "Breaking Bad". Dat was een obscure serie, totdat Netflix-kijkers en masse naar dit snode drugs-drama gingen kijken. In de platenwereld scoorde "Weird Al" Yankovic zijn eerste nummer 1 Billboard 200-album met het recente "Mandatory Fun", hoogstwaarschijnlijk dankzij het online zetten van acht gratis muziekvideo's en het gehele album op streaming-audiodiensten. Kortom, er is geen reden om aan te nemen dat abonnement-diensten de huidige markten niet kunnen uitbreiden.
En hoe zit het met lezers? Zoals de zaken er op dit moment voorstaan, zie ik Kindle Unlimited met zo'n dunne selectie niet veel abonnees krijgen. $ 9,99 per maand is redelijk, maar alleen als je daarvoor voldoende boeken kunt lezen. Ter vergelijking: Marvel Unlimited, die stripverhalen aanbiedt, rekent dezelfde $ 9,99, maar voor een veel grotere collectie, met daarin de meeste titels die fans van Marvel willen lezen.
Kindle Unlimited is een dienst die bijna niemand kan bekoren. Uitgevers zijn ontstemd omdat zij het zien als een onderwaardering van hun product, een sentiment dat veel schrijvers delen. Onverzadigbare lezers zullen gefrustreerd zijn, omdat ze waarschijnlijk de meeste goede boeken die worden aangeboden al hebben gelezen. En minder fanatieke lezers zullen naar verwachting beter af zijn door boeken per stuk te kopen. Kindle-boeken zijn niet bepaald duur te noemen: relatief weinig boeken overschrijden de $ 10, met dank aan Amazon die vasthoudt aan goedkope e-boeken (gesteund door rechterlijke uitspraken tegen de pogingen van Apple en uitgevers om prijzen te verhogen, zie "Apple krijgt uitspraak in de zaak van de e-boekprijsafspraken", 9 september 2013). De enige mensen die wel iets aan Kindle Unlimited zouden kunnen hebben zijn de zelf-publicerende schrijvers in het Kindle Direct Publishing Select programma. Voor hen is elke kans op zichtbaarheid winst.
Wat het bestaan van Kindle Unlimited uiteindelijk nogal overbodig maakt, is het feit dat je voor een jaarabonnement van $ 99 op Amazon Prime en een Kindle (vanaf $ 69) toegang krijgt tot vrijwel dezelfde voorraad e-boeken (minus audioboeken), met dank aan de Kindle Owners' Lending Library. Tel daar de bijkomende voordelen van Amazon Prime bij op, zoals gratis tweedaagse bezorging, streaming video en streaming muziek, en het is duidelijk dat dit een betere deal is dan Kindle Unlimited.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Paprika 2.0.4 -- Hindsight Labs heeft Paprika 2.0.4 uitgegeven, met een aantal handige aanvullingen op en verbeteringen aan de populaire receptenmanager. (Lees voor onze bespreking "FunBITS: Paprika Recipe Manager voor iPhone, iPad en Mac", 14 maart 2014.) De update voegt ondersteuning toe voor het schalen van recepten met willekeurige percentages, opties voor het afdrukken van een grotere foto en een lay-out met twee kolommen, ondersteuning voor het dupliceren van recepten, de mogelijkheid om een enkel recept direct te exporteren en ondersteuning voor gebruikers met meerdere sleutelhangers wanneer Paprika Cloud Sync-gegevens worden opgeslagen. Wanneer afbeeldingen vanuit de browser worden gekopieerd, zet Paprika ze ook op het klembord, zodat je ze in een recept kunt plakken. De app repareert ook een probleem dat was gerelateerd aan het onnodig opnieuw bewaren van foto's bij recepten, verwijdert een bug waarbij het contextuele menu niet meer verscheen na control-klikken, en repareert een geval bij het sorteren van recepten in de gedetailleerde-lijstmodus. ($ 19.99 nieuw van de Mac App Store, gratis update, 3.5 MB, 10.8+)
Reacties - Paprika 2.0.4
ChronoSync 4.5.2 -- Econ Technologies heeft ChronoSync 4.5.2 gepubliceerd, met een groot aantal reparaties aan de app om automatisch te synchroniseren en back-ups te maken. De update produceert nu betere foutmeldingen wanneer hernoemen, wissen of dupliceren mislukt, verwijdert verschillende bugs die te maken hebben met het vertonen van de Document Organizer (geïntroduceerd in versie 4.5, zie "ChronoSync 4.5", 11 juni 2014), lost in de panelen Analyze en Archive een probleem op met de kolom Last Synchronized, dat resulteerde in foutieve waarden, verbetert het kopieerproces, verbetert het verzamelen van metagegevens van bestanden en repareert diverse cosmetische foutjes. ( $40 nieuw met 25 procent korting voor TidBITS-leden, gratis update, 41,6 MB, toelichting, 10.6+)
Reacties - ChronoSync 4.5.2
Mellel 3.3.6 -- RedleX heeft Mellel 3.3.6 uitgebracht, een kleine onderhoudsupdate van de tekstverwerkings-app. De uitgave maakt een einde aan de verschijning van de "mysterieuze" alineastijl systemParStyle, die verscheen in de alineastijllijst na het instellen van een stijl voor een alinea die een citatie of een koppeling bevatte. Hij voegt ook ondersteuning toe voor Traditional Chinese DOS-codering (waardoor een probleem wordt opgelost dat vanuit Scrivener geplakte, gestijlde Chinese tekst door elkaar husselde) en repareert een aantal bugs die vastlopers veroorzaakten: één bij het wijzigen en opslaan van documenten met lege citaties en koppelingen, en een andere bij het wijzigen rond inlines die bijgehouden veranderingen bevatten. ($ 39 nieuw van RedleX en de Mac App Store, gratis update, 101 MB, toelichting, 10.6+)
Reacties - Mellel 3.3.6
OmniFocus 2.0.2 -- The Omni Group heeft OmniFocus 2.0.2 uitgebracht, met verschillende reparaties en een verandering in de initiële installatie van het op Getting Things Done geïnspireerde hulpprogramma voor takenmanagement (zie "OmniFocus 2 voor Mac brengt een frisse blik op GTD", 22 mei 2014). De update repareert een bug waarbij de knipselfunctie niets meer deed als die werd ingezet terwijl OmniFocus uitstond, verhelpt een geval waarbij oude clients niet werden opgeruimd (waardoor de database niet compact kon worden gemaakt) en lost een vastloper op bij momenten van krap systeemgeheugen. Wanneer OmniFocus voor de eerste keer wordt geïnstalleerd, kan er nu een OmniFocus 1-database worden geïmporteerd of een nieuwe, lege database worden aangemaakt als je een cloudlocatie kiest die nog geen Omnifocus-database heeft. ($ 39.99 nieuw voor de Standard edition en $ 79.99 voor de Pro edition van de The Omni Group-website, $ 39.99 voor de Standard edition via de Mac App Store (met in-app koopoptie om te upgraden naar Pro), gratis update voor licenties voor versie 2.0, 44,2 MB, toelichting, 10.9.2+)
Reacties - OmniFocus 2.0.2
Apple heeft zijn netwerk om materiaal te leveren gelanceerd. Er doen belangrijke internetproviders mee, wat zou moeten leiden tot snellere streaming en downloads voor gebruikers. Verder heeft de "Stickers"-reclame van Apple geleid tot een verrassende omzetstijging voor producenten van MacBook-stickers en -decals [overdrukplaatjes - nvdv].
"Stickers"-reclame van Apple goed voor decalproducenten -- De "Stickers"-reclame van Apple was verrassend, omdat hij eigenaars van een gestroomlijnde aluminium MacBook Air er daadwerkelijk toe aanzette om hun MacBook aan hun eigen smaak aan te passen. Volgens een artikel in MacStories had de reclame ook een positief, zij het onbedoeld neveneffect: de verkoop van MacBook-stickers en -decals is ontploft. Benjamin Clark van The Decal Guru zei dat hun bestellingen na de reclame zijn verviervoudigd, en verkopers van Etsy meldden ook gelijkaardige cijfers.
Apple CDN is live -- Apple heeft het CDN ("content delivery network"), waaraan het vorig jaar begon, voltooid. Een CDN verdeelt materiaal over meerdere servers en datacenters om de belasting te verdelen en de vraag beter de baas te kunnen. Dan Rayburn van StreamingMediaBlog.com heeft met internetproviders gesproken, en heeft ontdekt dat het CDN van Apple tien keer het huidige gebruik van de onderneming aankan, wat van pas zal komen voor de lancering van iOS 8 en OS X 10.10 Yosemite, plus voor toekomstige functies zoals iCloud Drive, iCloud Photo Library en alle eventuele uitbreidingen voor zijn streaming-mediadiensten. Om een goede doorstroom van het gegevensverkeer te verzekeren, heeft Apple interconnectiedeals gesloten met internetproviders zoals Comcast, wat deels kan verklaren waarom Apple zo stil bleef over netneutraliteit.
Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands