Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands

TidBITS Logo

TidBITS#1214, 17 maart 2014

Josh Centers is deze week druk geweest, in de eerste plaats met het bijbenen van de snuffelaars, in een artikel dat gaat over UFO's, de raadgevende columnist van de NSA en een potentieel belangrijke ruzie tussen de CIA en de Senaat. Op de momenten dat hij de nieuwste manipulaties van de NSA niet volgde was Josh te vinden in de keuken, waar hij de receptenmanagement-app Paprika voor de iPhone, iPad en Mac aan het testen was voor zijn nieuwe FunBITS-colum. Julio Ojeda-Zapata laat ook van zich horen, met een blik op de Microsoft Surface voor degenen die zich afvroegen hoe het ging met Microsofts binnenkomer op de tabletmarkt. Adam Engst bespreekt de iPhone-app Recur voor het bijhouden van terugkerende taken en vertelt ons waar de TidBITS-medewerkers zullen zijn op de komende Macworld/iWorld-conferentie. Noemenswaardige softwarepublicaties van deze week zijn Alfred 2.2, Default Folder X 4.6.4 en 1Password 4.2.1.
 
Artikelen
 

De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.

Er is ook een iPhone-versie van TidBITS-NL op <http://nl.tidbits.com/TidBITS-nl-1214i.html>
En als je de volgende koppeling opneemt als bladwijzer in Safari op je iPhone, iPad of iPod touch, heb je altijd de nieuwste aflevering:
<http://nl.tidbits.com/TidBITS-nl-i.html>


Deze editie van TidBITS werd gedeeltelijk gesponsord door:
Help TidBITS te ondersteunen door onze sponsors te sponsoren!

Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:

Verder werkten mee:

Hoe je ons kunt bereiken kun je lezen op:
<de contactpagina>


Het bijhouden van de snuffelaars 4: als het er vreemd aan toe gaat...

  door Josh Centers: [email protected], @jcenters

[vertaling: KB, JO]

Het gaat er vreemd aan toe in Spionnendorp terwijl we de snuffelaars weer eens proberen bij te houden. Hoe vreemd? In één woord: UFO's. Nee, ik maak geen geintjes.

Zoals gemeld door The Intercept, de nieuwe samenwerking op mediagebied tussen verslaggever Glenn Greenwald en miljardair en eBay-oprichter Pierre Omidyar, is het GCHQ (het Britse equivalent van de NSA) druk bezig geweest met het vervalsen van informatie om daarmee doelen in het diskrediet te brengen die nog niet eens van een misdaad beschuldigd zijn. De technieken, die Online Covert Action (OCA) worden genoemd, omvatten het schrijven van onechte blogposts door mensen die claimen slachtoffers van het doel te zijn, het e-mailen en sms'en van mensen die bevriend zijn met het doel, het wijzigen van foto's van het doel op sociale media sites, en het ondermijnen van zakenrelaties. OCA is gebaseerd op de vier D's: Deny, Disrupt, Degrade, Deceive [Ontken, Verstoor, Verslechter, Bedrieg - nvdv]. Hoewel niet bekend is of de NSA zich met deze tactieken bezig houdt, werden er GCHQ-dia's gepresenteerd aan de NSA.

De presentatie, met de titel "De Kunst van Misleiding", bevat zelfs nog iets vreemders: verschillende foto's van UFO's, zonder begeleidende tekst. Nigel Watson, auteur van de UFO Investigations Manual van Haynes, vertelde aan Yahoo News dat deze afbeeldingen waarschijnlijk geen bewijs vormen van buitenaards bezoek, maar eerder bewijs dat spionagebureaus de angst voor UFO's gebruiken om het publiek bang te maken. (Natuurlijk is het waarschijnlijker dat deze dia's simpelweg iets illustreerden dat de spreker zei, bijvoorbeeld over hoe mensen iets proberen te duiden als ze worden geconfronteerd met onverklaarbare dingen. Ga maar na, een andere dia is een foto van een reclameposter van Whole Foods. Niemand suggereert dat Whole Foods een dekmantel is van het GHCQ.)

Maar het wordt nog vreemder. Wist je dat de NSA zijn eigen adviescolumnist heeft? De column, met de naam "Ask Zelda!" is sinds 2010 te vinden op het intranet van deze dienst. In een kronkel van bizarre ironie was één van de brieven aan Zelda van een NSA-medewerker die zich er zorgen over maakte dat zijn baas hem en zijn collega's bespioneerde. Zelda vertelde aan "Silenced in SID" dat dit soort gesnuffel niet netjes is, en dat hij zijn baas hierop moest aanspreken.

De mensen aan het hoofd van Amerikaanse inlichtingendiensten lezen Zelda's column blijkbaar niet, want Associated Press maakte bekend dat die van plan zijn een systeem op te zetten voor het continu controleren van medewerkers met veiligheidsmachtigingen. Het gecomputeriseerde systeem is gericht op het scannen van "particuliere kredietinstellingen, politie- en justitiedatabases en dreigingslijsten, militaire en andere overheidsgegevens, vergunningen, datadiensten en publieke gegevensbanken" op "ongewone gedragspatronen".

Op juridisch gebied wordt door de New York Times uitgelegd hoe de geheime uitspraken van de FISA-rechtbank de weg plaveiden voor massa-toezicht. De sleutel daartoe is het zogenaamde "Raw Take"-decreet uit 2002, dat beperkingen ophief op het delen van "ongefilterde persoonlijke informatie" met nationale diensten en buitenlandse overheden.

Ondertussen bracht The Intercept een ander belangrijk verhaal over hoe de NSA van plan is miljoenen computers te besmetten met malware, met de codenaam TURBINE, om "exploitatie op industriële schaal" mogelijk te maken. Naast de voor de hand liggende bezorgdheid hierover (Malware op industriële schaal? Werkelijk? Alsof dat nooit fout kan gaan.), waarschuwt Mikko Hypponen van het Finse beveiligingsbedrijf F-Secure dat TURBINE onbedoeld de veiligheid van het internet zou kunnen ondermijnen door mogelijk nieuwe kwetsbaarheden op besmette systemen aan te maken, en ze zo nog vatbaarder te maken voor een aanval door derden.

Maar van al deze ontwikkelingen op het gebied van het verzamelen van inlichtingen, is de doorgaande oorlog tussen de senaatscommissie voor de inlichtingendiensten en de CIA het vreemdst, en ook het meest verstrekkend in z'n gevolgen.

Deze hevige strijd gaat om een rapport van 6300 pagina's dat 40 miljoen dollar kostte, geschreven door de senaatscommissie voor de inlichtingendiensten over het gebruik van marteltechnieken door de CIA, tijdens de regering Bush. Het document noemt de gebruikte marteltechnieken kennelijk ineffectief, maar de CIA heeft het onmiddellijk als geheim geclassificeerd, waarmee het niet openbaar gemaakt kon worden. Een deel van de oorzaak waardoor het rapport zo kostbaar was, ligt in de noodzaak voor senaatsonderzoekers om naar een speciaal CIA-gebouw te reizen omdat alleen daar relevante documenten ingezien mochten worden op computers die de CIA daarvoor goedgekeurd had.

Ergens in dit proces hebben de onderzoekers een kopie gevonden van een interne beoordeling van het gebruik van marteltechnieken, een document dat de CIA niet voor de senaatscommissie had vrijgegeven. Daar reageerde de CIA op, door de computers die aan de commissie in gebruik gegeven waren te doorzoeken. Hierbij werd ook een externe schijf doorzocht, met daarop bestanden en interne communicatie van de senaatsonderzoekers. Nu beschuldigen de senaatscommissie en de CIA elkaar van vijandige handelingen, en beide claims zijn aanhangig gemaakt bij het Amerikaanse ministerie van Justitie.

Senator Dianne Feinstein, in het verleden een geharde voorvechtster van de veiligheidsdiensten is woest over de CIA-acties in deze zaak. Op 11 maart 2014 hield Feinstein een lang, vlijmscherp betoog, waarin ze de CIA beschuldigde het werk van de Senaat te saboteren.

De sleutelvraag in deze discussie gaat over het eigenaarschap van de computers in kwestie. De CIA stelt dat de computers hun eigendom zijn. Feinstein stelt dat de computers eigendom van de Senaat zijn, en senator Ron Wyden staat hierin achter haar. Hij stelt zelfs dat de CIA zoveel heeft toegegeven in een recente (niet nader genoemde) verklaring voor de rechter. The Guardian schrijft dat een overeenkomst in 2009 tussen de senaatscommissie en de CIA expliciet vermeldt dat bestanden en in gebruik gegeven computers eigendom van de commissieleden zouden blijven.

Een algemenere vraag is de volgende: waarom bestonden er überhaupt documenten rondom het gebruik van marteltechnieken die deze senaatscommissie niet in zouden mogen zien? En nog ernstiger zijn de implicaties van deze gang van zaken voor de Amerikaanse overheid als geheel.

"Je zou van de dood van de republiek kunnen spreken", zei Rachel Maddow van nieuwszender MSNBC, iemand wier toon meestal sterk overeenkomt met officiële verklaringen van de regering Obama. En in deze reactie staan de media niet alleen: "Ik maak me ernstig zorgen over deze zoekactie door de CIA, die mogelijk een schending vormen van het principe van de scheiding der machten in de Amerikaanse Grondwet", aldus senator Feinstein in haar toespraak.

Nog veel schrikwekkender is het feit dat belangrijke mensen in de veiligheidsdiensten aandringen op wetgeving om journalisten aan te klagen voor het publiceren van gelekte informatie uit de regering. "Ik ben een optimist. Ik denk dat we een stuk verder zijn met de wetgeving tegen cyber-criminaliteit, als we nu eerst de wetgeving over het lekken van overheids-informatie op orde brengen", verklaart vertrekkend NSA-directeur Generaal Keith Alexander. President Obama heeft in zijn plaats vice-Admiraal Michael Rogers benoemd, en hij zal er een zware dobber aan hebben.

Aan de andere kant van de afrastering staat Edward Snowden, die onlangs een getuigenis van twaalf pagina's indiende bij de EP-commissie voor burgerlijke vrijheden, justitie en binnenlandse zaken. Hierin staat niet veel nieuws, maar het is fascinerend leesvoer. Snowden bestrijdt zijn critici met de verklaring dat hij vaker zijn zorgen over het ongericht verzamelen van informatie probeerde te delen met "meer dan tien specifieke leidinggevenden", maar dat deze hem volkomen negeerden. Zowel Snowden als Julian Assange van WikiLeaks namen, in een soort videoconferentie, deel aan de SXSW Interactive-conferentie. Ook hier geen schokkend nieuws, maar nog steeds interessant om te bekijken.

Nu we het toch hebben over (video-)panels op een conferentie: schrijver dezes is uitgenodigd om zo'n panel voor te zitten op de Macworld/iWorld-conferentie van dit jaar, onder de titel "De NSA en jij". We hebben een fantastische lijst met gasten. Een van hen is Parker Higgins van de EFF (Electronic Frontier Foundation). Verder verschijnen onze eigen Joe Kissell (auteur van "Take Control of Your Online Privacy") en Rich Mogull (die zijn brood verdient als beveiligingsadviseur bij Securosis). En tenslotte ontvangen we Kim Zetter van Wired, en Quinn Norton, die in het verleden als verslaggever meeliep met Occupy Wall Street en met Anonymous, en die onlangs een uitnodiging kreeg om in gesprek te gaan met het bureau van de directeur van Nationale Veiligheid. Ik weet zeker dat hier levendige discussies zullen ontstaan, dus kom langs als je in de buurt bent. En als je het panel een vraag wilt voorleggen, stuur die dan voorlopig naar mij. Tot die tijd kan je nog kijken naar een interview met Chuck Joiner bij MacVoices over dit panel.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


TidBITS-evenementen op Macworld/iWorld 2014

  door Adam C. Engst: [email protected], @adamengst

[vertaling: HR]

De jaarlijkse beurs en conferentie Macworld/iWorld is verschoven van januari naar eind maart dit jaar, van donderdag 27 maart 2014 tot en met zaterdag 29 maart 2014. De conferentie wordt wederom gehouden in het Moscone Center in San Francisco, hoewel de bijna 200 standhouders zullen worden gehuisvest in Moscone North in plaats van de locatie Moscone West van de afgelopen jaren. Openingstijden zijn op donderdag en vrijdag van 11:00 tot 18:00, en op zaterdag van 10:00 tot 18:00.

Zoals altijd zullen een aantal van ons erbij zijn, inclusief Tonya en ik, Josh Centers, Michael Cohen, Joe Kissell, Jeff Carlson en Rich Mogull. Ik nodig je uit om ons op de show aan te schieten om kennis te maken en ons te vertellen wat je van ons werk op dit moment het nuttigst vindt.

Een aantal TidBITS-medewerkers zullen ook presentaties geven. Ik zal ze hieronder kort opnoemen, maar vergeet niet dat dit een van de hoofdredenen was waarom we de publieke TidBITS Events-kalender hebben gemaakt (zie "Abonneer je op de TidBITS Events-kalender", 15 oktober 2012). Dus als je naar Macworld/iWorld gaat, abonneer je er dan op zodat je op de hoogte blijft van de laatste ontwikkelingen. Als je de evenementen van een wekker wilt voorzien, kopieer ze dan eerst naar een lokale kalender. (Ik ben een beetje bezorgd dat Apple het publieke adres van de kalender heeft veranderd, dus als je je voorheen hebt geabonneerd en je ziet de evenementen van dit jaar niet, probeer dan om je opnieuw te abonneren.)

Hier is in ieder geval de lijst waar we zullen zijn. De voordrachten op het hoofdpodium zijn toegankelijk voor iedereen. Voor de Tech Talks is een Conference Pass nodig en een All Access Pass geeft toegang tot zowel de Tech Talks als de MacIT-presentaties.

Natuurlijk zullen Tonya en ik, samen met Michael Cohen, Jeff, Joe en Josh alle drie dagen op de show aanwezig zijn, dus kom als je ons ziet vooral gedag zeggen!

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


De iPhone-app Recur helpt je terugkerende taken te beheren

  door Adam C. Engst: [email protected], @adamengst

[vertaling: GvH, TK]

De meeste apps voor actielijstjes hebben hetzelfde probleem. Dat is dat er veel meer dingen zijn die je zou kunnen doen en zou willen doen, dan er uren in een dag zitten. Voor mijzelf betekent dat, dat veruit de meeste dingen op mijn actielijst ergens onderaan blijven hangen en mij voor eeuwig plagen met hun niet gedaan zijn. Maar dat ik met mijn actielijst in m'n hoofd blijf spelen betekent nog niet dat ik niet productief ben: TidBITS komt elke week uit, er worden Take Control-boeken gepubliceerd, de onderneming blijft draaien. En al ben ik niet altijd zo punctueel als ik zou willen zijn, ik geloof niet dat ik mensen teleurstel omdat ik helemaal niets zou doen.

Maar goed, ik kwam een heel aparte actielijst-app voor de iPhone tegen: Recur van Grailr, voor $ 1,99 (€ 1,79). Deze app draait het hele concept van de actielijst op een verrassende en intrigerende manier om, zo intrigerend dat het één van de beste plekjes op het thuisscherm van mijn iPhone heeft ingenomen. (Al draait Recur op de iPad, het is in feite een iPhone-app die opgeschaald wordt voor het scherm van de iPad. En voordat je ernaar vraagt: nee, de gegevens kunnen niet gesynchroniseerd worden tussen de apps op verschillende apparaten).

De gebruikelijke actielijsten zijn streeflijsten: ze bevatten dingen die je moet doen, zou moeten doen, of zou willen doen. Daarnaast zijn er klusjes die je helemaal niet wilt doen, maar waarvan je vindt dat je ze niet moet vergeten. Grailr negeert dat soort dagdromen over toekomstige mogelijkheden maar heeft Recur expliciet ontwikkeld om met die terugkerende taken en activiteiten te helpen die de basis zijn van ons dagelijkse leven. (Het moet gezegd worden dat het bedrijf nog een app heeft: CARROT To-Do, voor $ 1,99, die meer lijkt op een gewone takenlijst-app, maar dan met een pesterige persoonlijkheid, die je beloont voor gedane taken en boos wordt als je het laat sloffen.)

Concreter gezegd: Recur helpt je je te richten op die taken die je niet al vanzelf zou doen en waarvoor de agenda niet zo handig is. Je hoeft er waarschijnlijk niet aan herinnerd te worden het avondeten te maken of je tanden te poetsen, omdat de hongerklap het moeilijk maakt het eten te vergeten, en iets als tandenpoetsen gemakkelijk deel wordt van je avondritueel. En voor taken die op een bepaalde dag moeten gebeuren en waar je aan herinnerd moet worden, zoals de vuilnisbak iedere woensdagavond buiten zetten, daarvoor zijn nu juist apps zoals Agenda en BusyCal bij uitstek geschikt.

Maar wat moet je als het gaat om planten water geven, wat elke week moet gebeuren, of een fysiotherapeutische oefening na een blessure, elke dag of om de dag, of een fitness-training een paar keer per week? Al deze dingen moeten regelmatig gedaan worden, dus als je ze op een gewone actielijst zet dan betekent dat een boel heen-en-weer geschrijf en een rommelige lijst. En omdat ze niet op een bepaalde dag gedaan hoeven te worden zou een agenda-programma daarvoor alleen maar lastig zijn. Maar toch wil je weten welke van al die activiteiten je op een bepaald moment moet doen. Dus is het nuttig even een por te krijgen plus, op de korte termijn een prettig gevoel van een gedane taak, en op de lange termijn van een geleverde prestatie.

Hier is mijn probleem: ik ben al sinds oktober 2012 herstellende van een zware peesplaatontsteking. Ik ben nu eindelijk zover dat ik weer meerdere dagen per week kan gaan lopen, maar de laatste 8 maanden werk ik dagelijks aan mijn kracht en flexibiliteit om sneller te herstellen en om nieuwe letsels te voorkomen wanneer ik weer veel ga lopen. Ik heb een reeks routines opgebouwd, die ik niet elke dag moet doen, maar wel moet afwisselen. Kijk naar de schermkopieën hieronder en ik leg uit wat er zo goed is aan Recur.


Recur heeft één hoofdscherm met daarop je taken. Een nieuwe taak toevoegen doe je door + aan te raken of door de lijst naar beneden te trekken. Een nieuwe taak moet alleen een naam krijgen. Wanneer je een item hebt aangemaakt, markeer je het als klaar door op de naam naar rechts te vegen. In de schermkopie rechts noteer ik dat ik mijn oefeningen om mijn voet/enkel te versterken heb gedaan. Het getal in de groene cirkel gaat met één omhoog zodat je kunt zien hoeveel keer je de taak hebt uitgevoerd, de laatst uitgevoerde datum wordt geactualiseerd, en het item gaat naar de eerste plaats op de lijst.

Wanneer je de naam van een item aanraakt, verschijnen vier knoppen, zoals je kunt zien in de lijn Bodyweight Exercises hierboven. Functie van de knoppen:

Wat ik goed vind aan Recur, is dat ik 's ochtends even naar de app kan kijken om te zien welke van mijn oefeningen onderaan de lijst staan en dus aandacht verdienen. En als ik het met een coach of therapeut over mijn oefeningen heb, dan weet ik precies hoe vaak ik de opgelegde oefeningen heb gedaan.

Ik heb verschillende manieren geprobeerd om dit soort informatie bij te houden, van papier tot een Google Docs spreadsheet, maar geen enkel systeem was ideaal, omdat het te veel moeite was, te rommelig, of gewoon niet goed genoeg. Je zult me niet horen zeggen dat met Recur werken een belangrijke beloning is, maar het geeft me wel een zeker gevoel van voldoening wanneer ik een taak als klaar markeer en ze naar de eerste plaats op de lijst zie gaan. En voor taken die je moet doen, maar waar je niet veel zin in hebt, helpen alle kleine beetjes.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


Microsoft Surface: de geschiedenis van twee computers

  door Julio Ojeda-Zapata: [email protected]
  22 reacties (Engelstalig)

[vertaling: HV, TK, MSH, PAB, DPF, KB]

In de eerste twee afleveringen van deze informele serie over onverwachte hardware-keuzemogelijkheden voor Apple-gebruikers heb ik de iPad Air gepositioneerd als de ideale machine voor de mobiele schrijver (zie "iPad versus MacBook voor de mobiele schrijver", 17 februari 2014) en stelde ik dat een Chromebook ("Googles Chromebook is een prima laptop voor erbij", 24 februari 2014) een prima keus is voor een scholier of student, en ook helemaal niet verkeerd als mobiele machine voor erbij voor een gemiddelde Mac-gebruiker. Maar nog opmerkelijker is dat ik nog een andere meer dan geschikte optie voor computergebruik onderweg heb gevonden: de Microsoft Surface.

Dat was iets waar ik geen rekening mee had gehouden. Zoals zoveel verstokte Apple-gebruikers beschouwde ik de wereld van Windows als een soort Verweggistan: een interessante, exotische locatie, geschikt om van een afstandje te aanschouwen, maar behept met te veel problemen om er ook maar te willen wonen.

De Surface, Microsofts gamma van hybride apparaten, deels tablet-computer en deels Windows-machine heeft mij op andere gedachten gebracht. Ik had deze draagbare apparaten wel vaker aan de tand gevoeld, in mijn hoedanigheid als technologie-verslaggever, maar ik werd er nooit enthousiast over. Maar je moet je natuurlijk nooit afsluiten voor andere mogelijkheden, en dus heb ik me nogmaals verdiept in de mogelijkheden van de Surface als primaire computer, om te kijken of mijn oordeel over deze apparaten wellicht bijstelling behoefde.

Op het moment dat ik dit schrijf heb ik een maand vrijwel continu een Surface gebruikt, en dat was zeker niet zonder frustraties. Er waren momenten dat ik het apparaat zo hard tegen de muur wilde gooien dat het in honderden glassplinters uit elkaar zou spatten. Maar door de bank genomen was de ervaring positief.

Een bekend kenmerk van Surface-pc's is het feit dat ze elementen van tablet-computers, laptops en bureaumachines verenigen in een mobiel apparaat dat je kunt gebruiken als een iPad, maar dat zich ook gedraagt als een volwaardige Windows-pc.


Het grootste voordeel van een Surface, en de belangrijkste reden waarom ik ervan ben gaan houden, is zijn veelzijdigheid. Je kunt het apparaat volledig via het aanraakscherm bedienen, net als een iPad, als een soort van laptop, als je het superdunne Microsoft-toetsenbord aansluit en het ingebouwde steuntje uitklapt, maar ook als een bureaumachine, als je er ook nog een externe monitor aan hangt.

Juist die flexibiliteit is waar Microsoft al jaren op hamert, en hoewel de tegenvallende verkoopcijfers lijken aan te geven dat die boodschap niet bijster goed aankomt, ben ik persoonlijk overtuigd, zelfs ondanks een aantal grote onderhuidse tekortkomingen.

Drie verschillende visies op computers -- Een beetje achtergrondinformatie is hier wel op zijn plaats. De nieuwste versie van Windows, met zijn nadruk op aanraakbediening, biedt een visie op mobiel computergebruik die sterk afwijkt van die van Apple met de iPad, maar ook van die van Google met de Chromebook.

Neem nou Apple. Hoewel Mac OS X en iOS op dezelfde fundamenten zijn gebouwd, heeft Apple de twee volledig uit elkaar gehaald. iOS lijkt niet op Mac OS X. iOS heeft vrijwel exclusief een aanraak-interface in plaats van muis en toetsenbord, en hoewel ontwikkelaars er alles aan doen om Mac- en iOS-apps goed met elkaar te laten samenwerken, zien de meeste apps er op de beide platforms toch heel anders uit, en werken ze ook anders. Daarnaast is het gamma aan hardware-opties bij Apple beperkt, zodat er nooit zoveel keuzes zijn dat ze potentiële kopers zouden kunnen verlammen.

Google daarentegen heeft met hun mobiele besturingssysteem Chrome OS, afgeleid van de webbrowser Chrome, gekozen voor een web-aanpak. Hoewel Chrome OS opgekalefaterd is zodat het eruit ziet en voelt als een klassiek besturingssysteem, is het in wezen een web-omgeving. Als je een Chromebook opent en ermee aan de slag gaat, gebruik je feitelijk web-apps, net als wanneer je Chrome op Windows of Mac OS zou gebruiken. En hoewel het hardwarelandschap van Chromebooks weidser is dat dat van Apple, is het nog steeds tamelijk beperkt: je kunt nu eenmaal maar beperkt variëren op een laptopversie van een webbrowser.

Het hoeft geen verbazing te wekken dat Microsoft een compleet andere richting is ingeslagen met Windows, waarbij ze de essentie van Windows behielden en tegelijkertijd een mobiele interface toevoegden om een werkbaar alternatief te kunnen bieden voor iOS (en voor concurrent Android, ook van Google). Een nieuwe, aanraakvriendelijke interface, bestaand uit grote en kleurige aanraaktegels werd toegevoegd voor al die situaties waar een vinger beter werkt dan een klassiek invoerapparaat. Deze "Start Screen"-omgeving kent zijn eigen schermvullende, aanraakvriendelijke apps, verkrijgbaar via een Windows Store die lijkt op Apples App Store. Maar conform de klassieke aanpak van Microsoft, vast te houden aan het verleden, is het traditionele Windows-bureaublad (bediend via muis en toetsenbord) nooit ver weg. En dat is ook helemaal niet zo gek, gezien het feit dat Microsoft tientallen jaren heeft geïnvesteerd in de ontwikkeling van een bureaublad-besturingssysteem met standaardprogrammatuur waar gebruikers voorlopig nog even geen afstand van willen doen.

Window 8 wordt vergezeld door een duizelingwekkende keuze aan mobiele apparaten, variërend van iPad-achtige tabletcomputers en traditionele laptops met toevallig ook een aanraakscherm, tot hybrides: tabletcomputers die in een toetsenbord-dock geplaatst kunnen worden zodat het laptops worden. Het voelt een beetje als een samengeraapt zooitje, alsof pc-hardwareverkopers rijp en groen in het diepe gooien om te kijken wat er komt bovendrijven, maar het resultaat is wel een ruime keuze aan mogelijke apparaten, zeker vergeleken met de beperkte keus aan iPads en Chromebooks.

Voorzichtige eerste pogingen -- De Surface-lijn is Microsofts eerste avontuur met het zelf produceren van hardware, in plaats van volledig te vertrouwen op derden als Acer, Dell, HP en Lenovo.

Maar wat is een Surface nou precies? Laten we eerst eens het speelveld afbakenen. 'Surface' verwijst niet naar één type pc, maar naar verschillende. En daarmee wordt het wel wat gecompliceerd en verwarrend, ook niet onverwacht bij Microsoft.

Eén categorie van Surface-apparaten, de 'Surface Pro', bestaat uit apparaten die in alle opzichten volwaardige Windows-machines zijn. Het besturingssysteem op deze apparaten is de volledige versie van Windows 8. Apparaten in deze categorie zijn de eerstegeneratie-Surface Pro, uit februari 2012, en zijn onlangs verschenen opvolger Surface Pro 2 (beginnend bij $ 899 voor een model met 64 GB geheugen). Alleen het recentere model is nog nieuw verkrijgbaar, althans volgens Microsoft zelf, en de voorraad van het oudere model in de detailhandel is vrijwel uitverkocht.

Surface Pro's kunnen standaard Windows-desktopprogramma's draaien (zoals elke andere pc) maar ook nieuwe, aanraakcentrische apps die bedoeld zijn voor gebruik in de tabletstand.

Deze tabletstand is praktisch volledig gebaseerd op de eerder vermelde Startscherm-interface (hieronder afgebeeld) met app-tegels, waardoor technologie-auteur David Pogue het "TileWorld" noemt. Deze interface voelde voor mij eerst stroef en vreemd aan, maar na verloop van tijd zie ik er wel de voordelen van in. Het is een gedurfde aanpak van de gebruikersinterface, die behoorlijk wat kritiek heeft gekregen, maar nu ben ik er gek op.


De andere Surface-categorie, met computers zonder "Pro"-benaming, biedt de klassieke Windows-omgeving alleen in beperkte zin. Het vertrouwde bureaublad is er, en Microsoft heeft Office geïnstalleerd, maar de gebruiker kan geen andere traditionele desktopprogramma's installeren. Dit omdat deze niet-Pro Surface-pc's uitgerust zijn met een ARM-processor in plaats van een Intel-processor, en de Windows RT-variant van Windows gebruiken, die niet compatibel is met traditionele Windows-software. Microsoft gaat ervan uit dat ze bijna uitsluitend via het Startscherm zullen worden gebruikt, met die app-tegels, en dat ze eerder concurrentie zullen zijn voor de iPad dan voor Surface Pro's.

Computers in deze categorie zijn onder meer de Surface RT van begin 2012 (van $ 299 voor 32 GB zonder Touch Cover tot $ 349 voor 64 GB met Touch Cover) en een recent uitgebrachte opvolger met de naam Surface 2 ($ 449 voor 32 GB, $ 549 voor 64 GB). Beide zijn bij het schrijven van dit artikel officieel verkrijgbaar, en de Surface RT gaat nu gewoon als Surface door het leven.

Pro- en niet-Pro Surface pc's zien er gelijkaardig uit, maar de tweede categorie is wat kleiner. Op de eerste afbeelding hieronder zie je een dikkere Surface Pro, op de tweede een dunnere Surface 2.



Ik verkies de Surface Pro-machines, zelfs al wegen ze meer en zijn ze groter, omdat ze krachtiger en veelzijdiger zijn. Niet-Pro-pc's die onder Windows RT draaien in plaats van Windows 8 zijn voor mij helemaal onbruikbaar omdat het Windows-computers zijn die geen Windows-software kunnen draaien. Dit houdt geen steek. Microsoft lijkt dit ook te denken, aangezien zij onlangs hebben laten verstaan dat pc's op basis van Windows RT niet lang meer verkocht zullen worden.

Surface Pro's zijn niet goedkoop, met prijzen van $ 899 voor 64 GB tot $ 1799 voor 512 GB, maar het Surface Pro-model van de eerste generatie is nu verkrijgbaar met een stevige korting, en kost dan nog slechts 500 dollar. Dat is wat je zou betalen voor het instapmodel van de iPad Air. Het instapmodel van de MacBook Air kost het dubbele.

Microsoft verdient erkenning omdat ze een computercategorie hebben uitgevonden die boordevol goede ideeën zit, al is de uitvoering van sommige van die ideeën slecht. We zullen het nu over deze ideeën hebben, verdeeld in categorieën.

Een gladde en glimmende Surface -- Pak een willekeurig Surface-apparaat op, Pro of niet-Pro, en je zult beseffen dat je niet meer in Cupertino bent.

De computers zijn scherp rechthoekig met een beeldverhouding van 16 bij 9 in tegenstelling tot de vierkant-achtige iPads die een verhouding van 4 bij 3 hebben. Surfaces zijn gemaakt van een speciale magnesiumlegering, VaporMg, waarvan Microsoft beweert dat die een derde van het gewicht van aluminium heeft en, afhankelijk van het Surface-model, ofwel licht of donkergrijs is. Ze zien er fantastisch uit, maar ik houd niet van hun scherpe randen, waardoor ze minder makkelijk aan te pakken zijn dan een iPad.

Ongeacht het model hebben Surfaces een paar iconische functies die behoren tot de redenen waarom ik voor deze apparaten gevallen ben.

Ten eerste: de achterkant van de apparaten beschikken over een stevige uitklapbare staander. Dat is uit de kunst. Voor veel lieden moet de iPad rechtopstaand worden geplaatst of worden omgeven met een staande behuizing, hetgeen de Surface, zo uit de doos, een pluspunt geeft in bruikbaarheid. Staanders van de eerstegeneratie-Surfaces hebben één positie terwijl de tweede generatie twee posities hebben, die verschillende kijkhoeken bieden voor meer gemak. De staanders op mijn verschillende geleende Surface-apparaten hebben maanden van gebruik goed doorstaan.


Ten tweede kunnen Surface-tabletten worden gekoppeld, tegen een meerprijs, met omhulsels die naar onderen kunnen gaan om alzo werkbladen en ingebouwde toetsenborden te laten zien.


Er zijn twee van dergelijke ultra-dunne covers, één genaamd de Touch Cover met aanraak-gevoelige knoppen die vingertikken detecteren via drukgevoelige sensoren, en een andere, genaamd de Type Cover met mechanische toetsen. Je kunt beide hieronder zien, met de Touch Cover aan de linker- en de Type Cover aan de rechterkant.


De Type Cover is verreweg de beste optie. In feite het beste mobiele toetsenbord dat ik ooit heb gebruikt. Hoewel zeer dun, geeft het een uitstekende voelbaarheid, met vierkante knoppen van een royaal formaat (in tegenstelling tot de vaak piepkleine toetsen op het iPad toetsenbord en behuizing), en precies de juiste hoeveelheid beweging of "aanzet". Het ingebouwde trackpad van het toetsenbord is niet zo groots, maar verondersteld wordt dat je de meeste tijd het aanraakscherm van de Surface gebruikt. Ook kun je gebruikmaken van Bluetooth of een USB-muis.


Een Surface met zijn toetsenbord is eveneens redelijk "schootvriendelijk", hoewel hij op schoot niet zo comfortabel is als een conventioneel scharnierend notebook.

Microsoft, voelend dat het een toebehoor-treffer in handen heeft, heeft zijn Surface-omhulling tot een mini-ecosysteem omgevormd. Modellen met achtergrondverlichting zijn nu beschikbaar. Met een Bluetooth-verbinding kunt u een Surface-toetsenbord los van de computer gebruiken, in plaats van dat het magnetisch gelokaliseerd zou zijn aan de onderzijde van het apparaat. Een behuizing met een ingebouwde batterij verlengt de tijdsduur dat een Surface kan functioneren zonder een AC-adapter. Kleurkeuzes zijn uitgebreid, maar de zwarte achtergrondverlichting van Type Cover lijkt het populairst te zijn, want die is in Microsoft-winkels chronisch niet op voorraad.


Samen maken de standaard en toetsenbordhoezen de Surface tot een computer die voor productiviteit ideaal is.

De iPad, met een breed scala van door anderen toegevoegde hoezen en kasten met ingebouwde toetsenborden, zijn op overeenkomstige wijze gepositioneerd. Zo gebruik ik graag een iPad Air met het fijne FabricSkin Keyboard Folio van Logitech. Maar de Surface biedt een superieure ervaring, want hij is breder dan de iPad, en dat zorgt voor een groter en dus veel effectiever toetsenbord.

De Microsoft Surface-lijn bevat nog een opmerkenswaardig stuk hardware: het bureau-dock. Het is een aantrekkelijke, minimalistische accessoire die je aan een kant van een Surface Pro gebruikt, met een USB-aansluiting aan de ene kant en een Mini DisplayPort aan de andere kant. Het Surface-dock kan daarmee verbinding maken met een extern beeldscherm en voegt tegelijkertijd vier USB-aansluitingen met voedings-, geluids- en Ethernet-aansluitingen. Het maakt de Surface Pro in een klap van een mobiele computer tot een vaste (desktop-)pc. Zoals met andere computer-beeldschermcombinaties, kan je de schermen instellen op spiegelen of uitbreiden. (Ik neig naar het laatste omdat ik daarmee meer werkruimte krijg.)


Apple biedt geen dock voor een van zijn mobiele computers sinds het geliefde Duo Dock. Derde hardware-makers zijn gekomen met iPad-docks en, in mindere mate, Mac-docks, maar het Surface-dock is het beste accessoire in zijn soort dat ik in jaren tegen gekomen ben.

Het dock is wat de Surface Pro voor mij top maakte. Het betekende dat ik een Surface Pro als volwaardige Windows-desktop-pc kon gebruiken alsmede als een tablet- en een notebook-computer. Als ik bij mijn werkplek op mijn werk aankwam, plaatste ik de Surface in het dock en schoof ik de linker en rechter zijkanten op hun plek om daarmee verbinding te maken met de voedings-, usb- en DisplayPort-aansluitingen, waarna ik kon gaan werken op mijn grote scherm.

Als ik lunchpauze nam, trok ik de Surface uit het dock, plaatste hem recht op mijn bureau en bladerde door Flipboard terwijl ik mijn broodje wegwerkte. Als ik een afspraak had bij een koffiebar, zette ik de Type Cover erop om de Surface in de notebook-stand te gebruiken. Later, in bed, legde ik de Surface op mijn schoot om te kijken naar "House of Cards" zoals ik met de iPad zou doen. Als een e-mail binnenkwam die een directe reactie vereiste, zette ik het toetsenbord weer vast om een reactie te typen voordat ik weer verder ging kijken.

Begrijp je wat ik bedoel? Veelzijdigheid.

Het batterijleven is ook behoorlijk goed te noemen. De eerste Surface Pro liep achter op dit gebied, maar de Surface Pro 2 is een enorme verbetering dankzij de verbeterde Intel-processor. Ik haalde makkelijk tussen de zes en acht uur of meer, afhankelijk van omstandigheden (of ik video aan het kijken was, of gewoon tekstverwerken, hoe helder het scherm was, enzovoorts). De Surface RT-modellen hebben ook een uitstekend batterijleven.

Onder het oppervlak van Windows -- Het gebruik van een Surface Pro en, in mindere mate, een niet-Pro Surface is een onsamenhangende ervaring vanwege de twee radicaal verschillende interfaces: de klassieke Windows-interface en de nieuwe Startscherm- of "TileWorld"-interface.

Microsoft heeft signalen afgegeven dat het Startscherm de toekomst van Windows is, maar het immer conservatieve bedrijf verafschuwt het loslaten van de traditionele Windows-omgeving. Zelfs op de simpelere, niet-Pro Surface-computers, waar het het meest logisch zou zijn vanwege hun onvermogen traditionele pc-software te installeren. Het aarzelen hierover komt het bedrijf op kritiek te staan.

Maar toch, met het overal mee naar toenemen van de Surface Pro in de afgelopen weken, ben ik beide interfaces gaan waarderen voor wat ze zijn en wat ze me kunnen bieden.

Wanneer ik de Surface Pro 2 op zichzelf met me meeneem, zijn het Startscherm en zijn snoepkleurige tegels snel, vloeibaar en effectief voor aanraak-interactie. Hoewel je een muis kan aansluiten of het trackpad van de Type Cover kan gebruiken, doe je dat alleen als je een bureau-achtige opzet hebt. Aan de andere kant, de klassieke Windows-interface wordt onontbeerlijk wanneer er een muis en een extern scherm aangesloten zijn, direct of via het Surface-dock. Met andere woorden, wanneer hij een desktop-pc wordt.

Maar het omgekeerde is ook waar. De Startscherm-interface voelt een beetje gek op een groot beeldscherm en de klassieke Windows-interface kan niet lekker gebruikt worden op het kleinere scherm van de Surface Pro. De klik-gebieden zijn gewoon te klein om met een vinger aan te raken. Het is gemakkelijk grappen te maken over een ronde pen die je probeert in een vierkant gat te laten passen, maar in mijn geval gebruikte ik gewoon elke interface voor waar het voor bedoeld was en vocht ik er niet tegen.

Noch de Mac noch de iPad kunnen een dergelijke dubbele interface-veelzijdigheid bieden. Apple heeft Mac OS X en iOS apart gehouden. Dat is prima. Het is een goede aanpak, een waarmee de gigant uit Cupertino goed geboerd heeft en ik moet er niet aan denken deze hier nu af te kraken. En terwijl Google zowel Chrome OS als het Android-smartphone- en -tablet-besturingssysteem ontwikkelt, zijn beide op het moment totaal verschillend.

Dit maakt de aanpak van Microsoft niet slecht. Het is er een waar ik van ben gaan houden. Hij is deels aantrekkelijk omdat hij je als gebruiker in staat stelt een alles-in-één-computer overal mee naartoe te nemen. Het is een tablet. Hij is een laptop. Hij is een desktop-pc. Hij is het allemaal.

Dit maakt hem ook een beetje een soort van Frankencomputer. Een Surface is te klein voor om een perfecte laptop te zijn, maar ook een beetje te groot en zwaar om een ideale tablet te zijn (vooral de Surface Pro-modellen). De claim van Microsoft dat een Surface een "compromisloze" computer is, is een beetje overdreven, maar compromissen zijn niet noodzakelijkerwijs een slechte zaak als het betekent dat je een enkel apparaat hebt dat goede invulling geeft aan verschillende behoeftes. In die zin is de Surface wel wat waard.

Schuiven met de apps van Microsoft -- TileWorld kan een smaak zijn die je moet leren, maar het is ook een gewaagde, innovatieve aanpak van een bedrijf dat niet bekend staat om zijn originaliteit. Apps in deze omgeving zijn te vinden en worden geïnstalleerd via de Windows Store en worden toegevoegd aan een app-bibliotheek. Je hebt dan de mogelijkheid ze tegels te maken op jouw Startscherm in afmetingen van jouw keuze, van een klein of middelgroot vierkant tot een rechthoek of een gigantisch vierkant. Iedereen gebruikt sommige apps meer dan een ander. Dat je ze van afmeting kan veranderen en kan rangschikken naar jouw wens is een welkome verbetering boven schermen en te veel op elkaar lijkende pictogrammen.

Raak een tegel aan en je start een beeldvullende app, in wezen het equivalent van een iPad-app met als belangrijkste verschil dat je de Surface-apps met een muis of vingertop kan bedienen. Microsoft heeft, bijvoorbeeld, een op aanraking gerichte versie bekokstoofd van OneNote, hun populaire app om informatie te ordenen, met vergelijkbare kenmerken als de desktop-versie, maar met de Startscherm-aroma. Het is geweldig. Hetzelfde geldt voor de apps Mail en Maps die bij de Surface-computers geleverd worden.

Sommige tegels zijn zelfs interactief en veranderen voortdurend op nuttige wijzen. Microsofts eigen Nieuwstegel toont een aantal nieuwskoppen en foto's. De Weertegel toont actuele weersomstandigheden en voorspellingen. De apps Travel, Food, Health en Finance zijn allemaal piepkleine Live Tile-nieuwsschermen met slimme personalisatie-opties om ermee te beheren welke informatie je ziet. Ik ben er gek op.


Tot zover alles oké. Maar Microsoft vergat de belangrijkste stap om TileWorld echt succesvol te laten zijn: er zijn geen startschermversies voor het hele scherm voor de Office-apps. Lijkt voor de hand te liggen, toch? Toen Apple de eerste iPad uitbracht waren er meteen iWork-apps beschikbaar zodat iedereen gelijk aan het werk kon, en een aantal andere apps die ontwikkelaars konden inspireren. Toen de eerste Mac 30 jaar geleden uitgebracht werd was er MacWrite en MacPaint zodat ook daar meteen wat te doen was. Microsoft had zelfs Live Tile-functionaliteit in kunnen bouwen, met wellicht visuele hints op de Word-tile zodat je zou kunnen zien wanneer anderen wijzigingen aangebracht hebben in een Word-document.

Het feit dat Microsoft geen touchscreen-versies van Microsoft Office leverde bij de eerste versies van de Surface-apparaten is echt ongelooflijk. Men zegt dat de software bijna af is, maar ik vraag me voortdurend af hoe succesvol de Surfaces geweest zouden zijn als Microsoft Office touch meteen beschikbaar was geweest.

Microsoft heeft wel de gewone versie van Office bijgeleverd op de non-Pro versies van de Surface, zodat het in elk geval op de Windows-desktop gebruikt kan worden, maar de verkoop zal het niet opgestuwd hebben. Ik begrijp de reden: ik loop niet warm voor het gebruik van Microsoft Word op een Surface Pro in de mobile touch modus.

Onder de Surface duiken met andere apps -- Een andere grote misser van Microsoft is dat het bedrijf er niet in is geslaagd om andere ontwikkelaars naar de Surface te lokken. Hierdoor zijn de apparaten feitelijk kreupel, want de beschikbaarheid van apps nemen mensen zeker mee in hun afweging. Een groot verschil tussen iPad en Surface.

In het bijzonder is de oorspronkelijke Surface RT een enorme flop geweest. Afgelopen zomer werd het apparaat 30 procent goedkoper omdat het bedrijf de exemplaren aan de straatstenen niet kwijt kon, en dat betekende een afschrijving van 900 miljoen dollar. De Surface Pro was ook al geen groot succes. Microsoft heeft geen verkoopaantallen bekendgemaakt, maar het schijnt dat er maar 2,1 miljoen Surface-tablets aan verkopers zijn geleverd tussen oktober 2012 (de verschijningsdatum van de RT) en halverwege 2013. Apple verkocht gedurende dezelfde periode 57 miljoen iPads.

Geen verrassing dat ontwikkelaars nogal huiverig zijn voor het ontwikkelen voor het Surface-platform.

Facebook, Twitter, Flipboard, Evernote, Netflix, 500px en Hulu hebben touch-versies gemaakt van hun apps, maar Instagram, Feedly, Pocket, Amazon Instant Video, Rdio, Spotify, Xfinity TV Remote, TV Go en Google niet (goed, er is een zoekapp met links naar de webapps van Google). Er zijn wel onofficiële alternatieven (Nextgen Reader is bijvoorbeeld een prima Feedly-compatible nieuwslezer, en er zijn ook alternatieven voor Instagram en YouTube) maar officiële versies geven een platform legitimiteit.

Als schrijver vind ik het gebrek aan schrijfapps extra pijnlijk. Er zijn een paar basale Markdown-editors in de Windows Store van Microsoft, en nog een paar andere middelmatige apps voor schrijvers. Ik moet nog iets spectaculairs vinden. Als er een goede versie van Office beschikbaar zou zijn zou ik dat geen probleem vinden, maar nu dus wel.

Op iOS is de situatie volledig anders. Ook daar is geen echte versie van Office beschikbaar, maar wie kan het wat schelen? Er zijn veel alternatieven voor schrijvers beschikbaar, van Pages van Apple tot vele onafhankelijke alternatieven.

De Live Tile-omgeving heeft ook al niet veel keus. Toen ik een zichzelf updatende nieuwsmuur in deze omgeving wilde maken moest ik hard zoeken om het scherm te kunnen vullen. USA Today, de Wall Street Journal, New York Times, Associated Press en CNET behoren tot een minderheid: zij zijn wel beschikbaar voor Live Tiles (en doen dat goed), maar meer is er eigenlijk niet.


Startscherm-apps hebben vaak veel zware bugs. Ik ben gestopt met het gebruik van Evernote Touch op Surface 2 omdat de synchronisatie van informatie met de cloud niet betrouwbaar was, waardoor het gebeurd is dat ik een dag werk kwijt was.

Jammer, want op zich zijn Live Tiles erg leuk. Ik heb uren besteed aan het organiseren van mijn startscherm, met gethematiseerde clusters: equivalenten van iOS-mappen, maar visueel veel nuttiger omdat je alles in een oogopslag kunt zien.

De webbrowser is mijn redding geweest, tot op zekere hoogte. Google Chrome werkt prima op een Surface Pro maar kan niet op een Surface geïnstalleerd worden. Prima, want de startschermversie van Internet Explorer werkt acceptabel. Ik kan tenminste hierop bij mijn Gmail en Google Calendar. Ik kan de rest van Google bereiken via de app Google Zoeken via de links die ik eerder beschreef.

Eindoordeel over Surface -- Toen Microsoft Windows de computerwereld nog domineerde was de Mac een alternatief voor mensen die de voorkeur geven aan productiviteit en flexibiliteit in plaats van de menigte. Er werd niemand ontslagen voor het kopen van Microsoft-spul, en Apple moest zich tevreden stellen met een marktaandeel van minder dan 10 procent.

Dat is nu wel anders. Tel de verkopen van iPhones, iPads en Macs bij elkaar op, en je ziet dat Apple meer apparaten verkoopt dan alle Windows-pc's bij elkaar (appels met peren, uiteraard, maar het geeft een indruk). Apple is nu de gouden standaard van de computerwereld, en concurrenten moeten hard werken om hier tegenwicht aan te bieden.

Goed voor ons allemaal. Het is de gouden eeuw van computers. We hebben gelukkig de Mac, de iPhone en de iPad, en de Surface-alternatieven zijn aantrekkelijk voor die mensen die wat anders willen dan Apple.

Google heeft niet één maar twee computer-ecosystemen voortgebracht (Chrome OS voor een nieuw ras van betaalbare web-centrische computers, en Android voor tekentablets en smartphones) die wel wat ruwe kantjes kennen, maar ook momentum en potentie.

Microsoft, dat nu meer onder vuur ligt dan op welk ander moment in haar veertigjarig bestaan ook, is uit alle macht zijn bureaublad-besturingssysteem en mobiele besturingssysteem Windows Phone gaan herontwerpen, en hoewel geen van beide een laaiend succes is, zijn ze beide zonder meer bruikbaar.

Met Surface heeft Microsoft een soort computer ontworpen die nieuw, innovatief en opwindend is zonder tegelijkertijd het verleden achter zich te laten. Apple steekt regelmatig de bruggen achter zich in brand. Microsoft sleept voortdurend de achterblijvers achter zich aan. Geen van deze aanpakken is goed of fout. Apple bedient de groep die altijd voor het frisse en nieuwe gaat, terwijl Microsoft experimenteert met nieuwe ideeën en ondertussen probeert de groep "niet aankomen als het niet kapot is" blij te houden.

Microsoft heeft aan zitten rommelen met de fundamentele aspecten van dit computer-ecosysteem, maar probeert zijn misstappen ongedaan te maken, terwijl het gerucht gaat dat er nog meer Surface-apparaten aan zitten te komen. Drie keer kon wel eens scheepsrecht zijn: Microsoft heeft een reputatie van geduld en van producten pas goed voor elkaar krijgen bij de derde poging.

Zelfs nadat ik hem een leuker apparaat ben gaan vinden dan ik ooit voor mogelijk had gehouden, zou de Surface Pro 2 niet mijn eerste keuze zijn. Ik ben nog steeds een Apple-mens. Met 500 dollar te besteden zou ik een iPad Air kopen. Met 1000 of meer zou ik voor een MacBook Air gaan. En als ik me moest beperken tot minder dan 500 dollar, zou ik naar Chromebooks gaan uitkijken. Ik ben niet Microsofts doelgroep.

Maar door mezelf te dwingen nog eens naar de Surface te kijken, ben ik datgene gaan bewonderen waarop ik eens afgaf, en me gaan realiseren dat alternatieven voor de Apple-ecosystemen een vooruitgang betekenden van computers voor de consument, op manieren die ik me niet had kunnen voorstellen.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


FunBITS: Paprika, receptenbeheer voor iPhone, iPad en Mac

  door Josh Centers: [email protected], @jcenters
  1 reactie (Engelstalig)

[vertaling: RAW, JWB]

Mijn vrouw en ik zijn dol op koken, maar erg slecht in het organiseren van de keuken. Ordenen van recepten, boodschappen doen en het plannen van maaltijden zijn niet onze sterkste punten. Daarom gebeurde het vaak dat het etenstijd werd en we ons dan beseften dat we geen idee hadden wat te koken en we niet veel in voorraad hadden, en we dus maar weer uit eten gingen.

Maar daar is Paprika, verkrijgbaar als afzonderlijke aankopen voor iPhone (€ 4,49), iPad (€ 4,49) en Mac (€ 17,99). Het programma slaat handig recepten op, houdt een boodschappenlijst bij en kan je helpen bij het plannen van maaltijden. Het maakt nog net niet het eten voor ons klaar, maar Paprika is toch een essentieel onderdeel van ons huishouden geworden.

Het eerste dat je zal opvallen aan Paprika is hoe goed het ontworpen is. Het is de iOS-stijl op zijn best: prachtige typografie omgeven door veel witruimte, waardoor de interface opgeruimd en gemakkelijk te lezen is. In een navigatiekolom staan knoppen die vier secties aanduiden: Recipes voor recepten, Browser om online recepten te vinden, Groceries voor het maken van boodschappenlijstjes en Meals voor het plannen van menu's.


Als je vooral met online-recepten kookt: het toevoegen ervan aan Paprika is snel en leuk. Tik op de webbrowser en voer je zoektermen in in de zoekbalk. Hindsight Labs, de ontwikkelaar van Paprika, heeft het ontworpen om op een aantal receptensites te zoeken, waaronder About.com, AllRecipes, Bon Appétit, Cook's Illustrated en Food Network. Om recepten te vinden, voert Paprika een eigen Google-zoekopdracht uit die beperkt is tot de sites die het ondersteunt. Tik op een recept om het te bekijken, en tik dan op Save Recipe om het aan je opgeslagen recepten toe te voegen. Paprika doet het werk van het op hun plek zetten van ingrediënten, instructies en metadata, maar geeft je ook de mogelijkheid om de details te wijzigen. Wanneer het er goed uitziet, tik je op Create Recipe.


Als je op één van de door Paprika ondersteunde receptensites rondneust en je komt een recept tegen dat je zou willen toevoegen, kun je dat doen door de URL te kopiëren en naar Paprika over te schakelen, die de URL detecteert en je vraagt of je die aan je bewaarde recepten toe wilt voegen.

Maar wat als je recepten niet op een compatibele website staan, of ze helemaal niet online staan? Wat als je, net als TidBITS-uitgever Adam Engst, jaren papieren recepten hebt verzameld, handgeschreven of geprint, opgeborgen in klappers? Of als je, zoals veel mensen, je tientallen papieren kookboeken hebt, waar je regelmatig uit kookt?

In dat geval heb je twee opties. Als je de iPhone- of iPad-versie en een Bluetooth-toetsenbord hebt, kun je handmatig recepten intypen. Dat is gemakkelijker in de Mac-versie, als je veel gegevens wilt invoeren. Hoe lang het duurt om een recept in te voeren hangt ervan af hoeveel detail je nodig hebt en hoe snel je typt. Een handjevol recepten invoeren duurt maar een paar minuten, maar als je er tientallen wilt invoeren, zou je ook de transcriptiedienst RecipeScan van BigOven kunnen proberen. Het biedt drie transcripties gratis, en als je tevreden bent met het resultaat, kun je er 25 meer krijgen voor een jaarlijks BigOven Pro-abonnement van $ 19,99. Extra transcripties kosten $ 0,99 per stuk, of maar $ 0,59 als je groot inkoopt.


Om met je bewaarde recepten te werken, tik je op Recipes in de navigatiekolom. Hier kun je je bewaarde recepten zien en sorteren. Tik op een recept om de ingrediënten en instructies te zien. Paprika zorgt ervoor dat het scherm niet gaat slapen terwijl je een recept bekijkt, zodat je je apparaat niet hoeft wakker te maken tijdens het koken. Paprika heeft ook handige gereedschappen om te helpen bij het bereiden, zoals meerdere kookwekkers en opties om recepten op te schalen, en je kunt meerdere recepten opprikken, zodat je er snel tussen kunt switchen.


Als ik een recept voor het eerst maakt, lees ik het graag eerst op het grotere scherm van de iPad voordat ik begin. Daarna, als ik eenmaal aan het werk ben, ga ik terug naar Paprika op de iPhone om mijzelf eraan te herinneren hoe het verder moet. Een iPhone in mijn broekzak is beter beschermd tegen schade dan een iPad die op het aanrecht ligt, maar wanneer ik de iPad toch nodig heb, hebben we een aparte voorbereidingstafel in het midden van de keuken, waar ik hem op zet. Als je liever vanaf een iPad werkt: veel winkels hebben goedkope tabletstaanders die hiervoor geschikt zijn en je delicate apparaten beschermen tegen lekken en spatten. Of gebruik gewoon een plexiglas kookboekhouder.

Je recepten opslaan in Paprika maakt het koken niet alleen gemakkelijker, het helpt ook bij het boodschappen doen. Wanneer je een recept open hebt liggen, tik je op het winkelwagenpictogram, voeg je de ingrediënten toe aan je boodschappenlijst en deselecteer je ingrediënten die je al hebt.


Voor ons is de boodschappenlijst-functie alleen al de aanschafprijs waard, omdat we allebei op verschillende tijdstippen boodschappen doen en voortdurend vergeten om dingen aan te schaffen die de ander voor een recept nodig heeft. Om dat probleem op te lossen heeft Paprika zijn eigen synchronisatiedienst, zodat je een account kunt delen met andere leden van je gezin, of met huisgenoten. Voeg zaken toe aan de boodschappenlijst en ze verschijnen automatisch op de apparaten van alle anderen, waardoor het nog gemakkelijker wordt om iets toe te voegen terwijl je partner in de winkel rondloopt. Je kunt vanuit alle drie de apps ook een lijst afdrukken, als je niet met je iPad of iPhone wilt goochelen in de supermarkt, maar je moet ze dan later wel handmatig in Paprika afvinken.

Paprika's boodschappenlijst is een van de beste in zijn soort die ik ooit in iOS gezien hebt. Hij is gebouwd op een database van ingrediënten, zodat je maar een paar letters hoeft in te tikken en te selecteren wat je wilt, en Paprika sorteert intelligent de boodschappen op gang in de supermarkt. Je kunt de gangen niet veranderen en ze komen misschien niet overeen met hoe het in jouw supermarkt georganiseerd is, maar ik vind de sortering toch praktisch. Als jij dat niet vindt, kun je ganggroepering uitzetten in de instellingen.

De interface voor de boodschappenlijst is verdeeld in drie secties: All, Bought en To Buy [Alles, Gekocht en Kopen - nvdv]. Aanvankelijk vond ik dat irritant, want waarom zou ik items willen zien die ik al gekocht heb? De reden is dat je je eerdere boodschappenlijst-items kunt zien en ze door het weghalen van het vinkje terug kunt zetten in de To Buy-lijst. De meeste van ons kopen elke week veel dezelfde dingen en als je daarvan uitgaat is het niet nodig om elke week "melk" te typen. Je gaat gewoon door je oude items heen en haalt de vinkjes weg bij wat je nodig heb.

Voor de basisbenodigdheden houdt Paprika een lijst bij van dingen in je provisiekast. Tik op Pantry [Provisiekast - nvdv] onderaan je boodschappenlijst om zaken aan je provisiekast toe te kunnen voegen. De nadelen zijn dat je alleen zaken kunt bijhouden die vooraf gedefinieerd zijn door de ontwikkelaars, dat het programma geen hoeveelheden bijhoudt en dat je het geheel handmatig moet bijhouden. Dit is waarschijnlijk het zwakste onderdeel van Paprika. Maar het voordeel van het toevoegen van dingen aan je provisiekast is dat wanneer je een recept of menu aan je boodschappenlijst toevoegt, Paprika automatisch die items afvinkt zodat je ze niet onnodig koopt.


Hoewel het geweldig is om een boodschappenlijst te kunnen samenstellen, heeft Paprika ook extra functies voor degenen die verder willen plannen. Tik op Meals in de navigatiekolom om een kalender tevoorschijn te halen, die je per week of maand kunt bekijken. Tik op de plus-knop om een recept, notities of menu toe te voegen voor een bepaalde datum, voor ontbijt, middagmaal, avondmaal of snacks.

Wat is een menu? Dat is een groep recepten voor een aparte maaltijd, net als in de echte wereld. Wanneer je in de Meals-weergave bent, tik je onderaan op Menus. Geef je menu een naam en selecteer vervolgens opgeslagen recepten om die er aan toe te voegen. Dus als je bijvoorbeeld aubergine met parmezaanse kaas (met het bijbehorende spaghettisaus-recept) en geroosterde venkel wilt serveren voor een uitgebreid zondagsdiner, kun je ze combineren in een menu. Met nog een tik voeg je de complete maaltijd toe aan je agenda voor de zondag.

Wanneer je eenmaal een maaltijdplan of menu hebt samengesteld, kun je het aan je boodschappenlijst toevoegen. Dat geeft je de mogelijkheid om een hele week (of maand) aan maaltijden van tevoren te plannen en automatisch je boodschappenlijst te laten maken. Stel je eens voor hoe handig dat zou zijn om een dieet vol te houden! Je kunt ook een maandelijkse kalender van maaltijdplannen afdrukken om op je koelkast te plakken. Met de Mac-versie kun je ook alleen een wekelijks maaltijdplan afdrukken.

Paprika is verreweg de beste keuken-app die ik ooit heb gebruikt en ik beveel hem van harte aan. Maar met aparte iPhone-, iPad- en Mac-versies is het de vraag welke versie of versies je moet aanschaffen. Als ik er maar één zou mogen hebben zou ik de iPhone-versie nemen, omdat mijn iPhone altijd in mijn zak zit en de gedeelde boodschappenlijst-functie briljant is. Maar de iPad-versie is gemakkelijker te lezen en als je van plan bent Paprika in de keuken tijdens het koken te gebruiken, kun je gebruik maken van de handsfree referentie-functie. Een iPad mini zou wel eens het beste compromis kunnen zijn. De Mac-versie is de vreemde eend in de bijt, aangezien dit de duurste is en de minst bruikbare tijdens het winkelen of in de keuken. De belangrijkste reden om deze aan te schaffen is wanneer je veel recepten moet invoeren vanaf notitievelletjes of uit kookboeken.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


TidBITS Volglijst: belangrijke software-updates, 17 maart 2014

  van de TidBITS-redactie: [email protected]

[vertaling: LmR]

Alfred 2.2 -- Running with Crayons heeft Alfred 2.2 uitgebracht, dat een aantal nieuwe functies bevat zoals debugmogelijkheden voor workflows, aanvullende organisatie-opties en filters voor workflows, de mogelijkheid om objecten te kopiëren van de ene workflow naar de andere en een mogelijkheid om metadata te gebruiken in plaats van de Address Book-API voor het zoeken door contacten (dit voor betere resultaten als je zoekt op woorden of diakritische tekens). Het toetsenbordgestuurde opstartprogramma zorgt er nu ook voor dat er geen gekrulde aanhalingstekens worden gebruikt bij het bewerken van AppleScript-workflowacties, verbetert het herindexeren en staat meervoudige selecties toe voor het catalogiseren en verwijderen van workflows. Voor hen die de extra functies van het Powerpack hebben aangeschaft, biedt Alfred ook nog ondersteuning voor het aanmaken van e-mails met bijlage in het e-mailprogramma Airmail, verbetert Alfred het sorteren van vaste en unieke filterresultaten, verduidelijkt het programma de uitgebreidere voorkeuren voor 1Password 3 en 1Password 4, en verwijdert het de mogelijkheid om nieuwe synchronisaties toe te voegen aan de Apps-map van Dropbox (wat voor een kleine groep gebruikers problemen veroorzaakte). (Gratis, £ 15 voor het Powerpack, 3,0 MB, toelichting)

Reacties - Alfred 2.2

Default Folder X 4.6.4 -- St. Clair Software heeft Default Folder X 4.6.4 uitgebracht dat in een keur aan populaire programma's (waaronder Apples Mail en Pages, Microsoft Word en Excel, en Adobe InDesign en Photoshop) verbeteringen aanbrengt in hoe de initiële map wordt weergegeven in een bewaarscherm. De update repareert een fout in Carbon-programma's dat de resultaten in bewaarschermen deed terugspringen van de map die Default Folder X aanvankelijk had aangegeven, lost een probleem op met de herstelfunctie die ervoor zorgde dat er niets geselecteerd werd en corrigeert een conflict met OmniOutliner 4 waardoor diens Export-scherm vastliep. Het verbetert ook een foutje dat ervoor kon zorgen dat de knop Bewaar in het Bewaar als...-venster niet meer reageerde en loste een probleem op met apps en macro-hulpprogramma's die tekst invoegen in het bestandsnaam-veld van het Bewaar-venster (zoals Typinator, Keyboard Maestro en TypeIt4Me). ($ 34,95 nieuw, $ 10 korting voor TidBITS-leden, gratis update, 11,1 MB, toelichting)

Reacties - Default Folder X 4.6.4

1Password 4.2.1 -- AgileBits heeft 1Password 4.2 uitgebracht dat verbeteringen brengt voor 1Password mini, AutoSave en het bewerken van onderdelen. Je kunt in de verbeterde 1Password mini nu onderdelen direct vanuit de menubalk bewerken (waaronder gegenereerde wachtwoorden), de beveiligde notities weergeven en fuzzy search toepassen (waardoor je "zon" kan typen om "Amazon" te krijgen). Tevens verbetert het de ondersteuning van meervoudige Chrome-profielen en verbetert het de URL-invoerfunctie als je een wachtwoord wilt invoeren op een van de subdomeinen van een website (dit kan worden ingesteld onder Voorkeuren > Browser).

Het AutoSave-scherm stelt nu standaard voor om je nieuwe logins in je primaire kluis op te slaan, en het zoekt nu ook in alle kluizen voordat het je vraagt om een nieuwe login te bewaren of bij te werken. Bovendien kan je nu aangeven in welke kluis je een nieuwe login wilt opslaan. De update voegt daarnaast ondersteuning toe voor Herstel/Opnieuw als je een onderdeel aan het bewerken bent, heeft de mogelijkheid verder te gaan met bewerken nadat 1Password vast is gelopen of is afgesloten halverwege een bewerking en laat je tags hernoemen vanuit de zijbalk. Andere aanpassingen zijn de toevoeging van een knop Zoek back-up om te helpen bij het herstellen van externe back-upbestanden, de mogelijkheid om van een back-up te herstellen als je 1Password voor het eerst opstart, verbeterde importfunctie voor CSV en de toevoeging van Catalaans en Deens.

Vlak na het uitbrengen van versie 4.2 kwam AgileBits met 1Password 4.2.1, waarin vastlopers tijdens het opzetten van synchronisatie onder OS X 10.8.5 Mountain Lion worden verholpen en die verbeterde meldingen heeft die voorkomen dat berichten worden afgebroken en je eraan herinneren dat 1Password eerst ontsloten moet worden voordat je de synchronisatievoorkeuren kunt aanpassen. Ten tijde van dit schrijven stond de Mac App Store-editie van 1Password nog op versie 4.1.2. De nieuwste versie zal verschijnen zodra Apple dit heeft bijgewerkt. ($ 49,99 nieuw met 25 procent korting voor TidBITS-leden als je via AgileBits koopt, gratis update, 38,6 MB, toelichting)

Reacties - 1Password 4.2.1


ExtraBITS, 17 maart 2014

  van de TidBITS-redactie: [email protected]

[vertaling: LmR]

In de ExtraBITS van deze week kijken we naar een opstartend bedrijfje dat misschien wel de strijd aangaat met Googles zoekmachine, speculeren we over waarom Apple na iedere iOS-update steeds weer Bluetooth aanzet en komen we te weten waarom de maker van Flappy Bird de stekker eruit trok.

Het startende bedrijf dat Google durft te trotseren -- John Paul Titlow kijkt voor Fast Company naar DuckDuckGo, de jonge zoekmachine die zich richt op privacy. Nieuwe gebruikers zijn sinds de informatie-lekken vorig jaar begonnen in steeds groteren getale naar die website gegaan. Maar ondanks zijn snelle groei verwerkt het maar ongeveer 4 miljoen zoekopdrachten per dag, wat drie ordes van grootte kleiner is dan de 5,9 miljard van Google.

Reacties

Waarom Apple steeds Bluetooth aanzet -- Het lijkt erop dat alle recente iOS-updates Bluetooth weer aanzetten als je dit zelf daarvoor had uitgeschakeld. Waarom doet Apple dat? Kashmir Hill van Forbes theoretiseert dat het antwoord op de vraagt te maken heeft met iBeacons.

Reacties

De opkomst en val van Flappy Bird -- Het iOS-spel Flappy Bird steeg plotseling van onbekend tot razend populair. Toen trok de maker, Dong Nguyen, even plotseling de stekker uit het project en verwijderde hij het van de App Store. David Kushner van Rolling Stone reisde af naar Hanoi, Vietnam om Nguyen te vragen waarom.

Reacties


Dit is TidBITS, een gratis wekelijkse technologie-nieuwsbrief met recent nieuws, bekwame analyse en grondige besprekingen voor de Apple internet-gemeenschap. Geef het gerust door aan je vrienden; beter nog, vraag of ze een abonnement willen nemen!
Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en websites mogen artikelen overnemen of een link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We kunnen de precisie van de artikelen niet garanderen. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.
Copyright 2014 TidBITS; reuse governed by this Creative Commons License.

Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands