Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands
De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.
Er is ook een iPhone-versie van TidBITS-NL op <http://nl.tidbits.com/TidBITS-nl-1156i.html>
En als je de volgende koppeling opneemt als bladwijzer in Safari op je iPhone, iPad of iPod touch, heb je altijd de nieuwste aflevering:
<http://nl.tidbits.com/TidBITS-nl-i.html>
Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:
Verder werkten mee:
Programmeur, activist, en open-access-voorvechter Aaron Swartz heeft op 11 januari 2013 een einde aan zijn leven gemaakt. Vanaf zijn dertiende, toen hij een prijs won voor jongeren die niet-commerciële websites maken die "nuttig en educatief zijn en samenwerking bevorderen", wijdde Swartz zich volledig aan het maken van programma's en websites die tot doel hadden om informatie beter beschikbaar te maken en streed hij met succes tegen pogingen om toegang tot informatie te beperken.
Swartz schreef de code en bedacht de technologie achter Creative Commons toen dit initiatief ontstond, sloot zich al heel snel aan bij de bedenkers van Reddit, waarbij hij ook de eerste versies van de software waar het op draaide schreef (software die hij vervolgens in het publieke domein plaatste), creëerde Open Library met het Internet Archive, en stichtte Demand Progress, één van de actiegroepen die actief waren bij het bundelen van het verzet tegen de SOPA- en PIPA-wetgeving met betrekking tot auteursrechten [SOPA = Stop Online Piracy Act; PIPA = Protect IP Act; twee Amerikaanse wetsvoorstellen die in naam auteursrechten beschermen, maar door velen gezien worden als vooral wetgeving die burgerrechten inperken - nvdv]. Swartz hield zich ook bezig met RSS 1.0 (wat niet hetzelfde is als het oorspronkelijke RSS dat door Netscape werd ontwikkeld en door Dave Winer populair werd gemaakt, en dat leidde tot RSS 2.0), wat leidde tot zijn bemoeienis met het opstellen van de specificatie voor het Resource Description Framework (RDF) bij het World Wide Web Consortium (W3C).
Meer recentelijk ontwikkelde Swartz zich tot een uitgesproken voorstander van het 'bevrijden' van informatie waar niet langer auteursrecht op rust, of waarvan hij vond dat er geen auteursrecht op zou moeten rusten, maar waar nog steeds voor betaald moet worden, zoals rechtbankverslagen en wetenschappelijke literatuur. Zijn bemoeienis met het 'bevrijden' van oude wetenschappelijke literatuur leidde tot een gerechtelijk onderzoek op grond van beschuldigingen van computervredebreuk, dat ten tijde van zijn overlijden nog steeds gaande was. Een rechtzaak stond gepland voor april 2013. Hij zou voor jaren de bak in hebben kunnen draaien.
De nagedachtenis aan Swartz is niet alleen gebaseerd op deze en de vele andere projecten waarin hij participeerde, ook al waren veel van deze projecten van groot belang voor de ontwikkeling van het internet. Naast zijn bijdragen tot nut van het algemeen gedenken wij ook zijn grote intellect, zijn scherpe inzicht, zijn warmte en zijn vrijgevigheid. BoingBoing heeft een groeiende verzameling van loftuitingen aan en artikelen over Swartz verzameld, waaronder een in memoriam door Cory Doctorow, één van de redacteuren van Boingboing, maar ook een vriend van Swartz.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Ik groet jullie vanuit de Bali Hai Country Club in Las Vegas, waar ik kort bij lig te komen van de 2013-aflevering van de Consumer Electronics Show. Het decor is seventies tiki, de buitentemperatuur is 3 graden Celsius, de muziek is gelukkig niet Don Ho, en het enige dat deze kamer met glazen muren dragelijk maakt is de gasvlam op zo'n 15 centimeter van mijn rug.
Ik ben net terug van "CES Unveiled" in Mandalay Bay, waar bedrijven vaak flink extra moeten betalen voor een moment met extra persaandacht, en uiteindelijk ook die van jullie. Ik zag een paar aardige dingen die ik graag met jullie deel.
Other World Computing heeft altijd leuke gadgets, hoewel ik niet precies weet welke echt nieuw zijn. Maar omdat ik mijn nieuwe iPhone 5 gister per ongeluk liet vallen (hij werd gelukkig vlak voor het beton gered door het snoer van mijn koptelefoon) ga ik nog wel eens kijken naar hun hoes Nuguard KX, die de telefoon niet erg veel dikker maakt.
Lilliputian Systems brengt ons Nectar. Dat is een aantrekkelijk vormgegeven zwarte doos van $ 299 waaraan je "Nectar Pods" kunt vastmaken, cilinders van $ 9,99 per stuk die elk een mobiel apparaat zo'n twee weken van stroom kunnen voorzien. Ik geef je graag details en specificaties, maar die heb ik nog niet. Indien mogelijk moet je eens uitkijken naar de Brookstone-catalogus, want dit bedrijf schijnt ze te verkopen. Ik associeer dit bedrijf met coole gadgets die nogal duur zijn.
In dezelfde categorie: de Hub Series van myCharge. Dit zijn batterijen van 3000, 6000 of 9000 milliampere-uur die geleverd worden met Lightning-, micro-USB- en USB-kabels om van alles te kunnen laden. Lightning is de meest specifieke. Helaas zullen ze pas in april 2013 beschikbaar komen (de 9000 zelfs pas in juli 2013).
Voor gezinnen waar zelfs de hond een iPhone heeft biedt Griffin de PowerDock 5 van $ 99, waaraan je tot vijf telefoons of tablets kunt verbinden. Ze leveren ook WoodTones headsets en kabels die gemaakt zijn van... ehm, hout.
Belkin gaf een demonstratie van het Thunderstorm Handheld Home Theater van $ 199,99, een iPad-hoes die stereo surround audio biedt wanneer verbonden met een iPad 2 of nieuwer. Er zijn aparte modellen voor de oude dock-connector en de nieuwe Lightning-poort. Ik heb geen demo gehoord, maar vind de naam alvast verschrikkelijk: zijn Lightning en Thunderbolt al niet erg genoeg? In het Engels klinkt het ongeveer zo als je de helpdesk belt: "Ik probeerde de bliksemschicht met de onweersbui te verbinden... of moet in plaats daarvan flits proberen?"
Het bedrijf Parrot, dat ook de AR.Drone quadcopter maakt die je bestuurt met een iPhone (zie "CES 2010: De toekomst gepureerd", 7 januari 2010), maakt een enorme indruk op mij met hun persbericht over de Flower Power, die via Bluetooth je, jawel, kamerplanten in de gaten houdt. Ik neem aan dat dat op water slaat. Ik zal bij hun langslopen om te zien of het echt waar is, of dat een werknemer van Parrot een slechte doos Bordeaux heeft gedronken voordat hij dit persbericht schreef.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Ik groet u allen vanaf CES 2013, of beter, vanuit de Starbucks in Planet Hollywood, waar de kwaliteit van de wifi boven verwachting is, de extra grote koppen koffie duurder dan waar ook, en de huisband in het casino covers van Guns N' Roses ten gehore brengt. De Starbucks zit op een uitgelezen plek, halverwege mijn 40-jarige tocht door de woestijn, van de grote zaal van de MGM Grand Ballroom naar het hotel waar ik verblijf. Meer dan de helft van die tocht speelt zich af binnen het MGM Grand, het grootste hotel in de Verenigde Staten. Ik overdrijf niet als ik je vertel dat ik ten minste drie personen onderweg naar de grote zaal in een hatelijke lach hoorde uitbarsten nadat ze na de zoveelste bocht wéér een lange gang voor zich in de verte zagen verdwijnen.
De pershappening van deze avond, waar wij onder andere met voedsel en drank naartoe zijn gelokt, was de Digital Experience, georganiseerd door Pepcom. Dit evenement fungeert, samen met Showstoppers morgenavond, als een soort van alternatieve CES. Veel van de exposanten op de Digital Experience staan ook op de CES zelf, die morgen begint, maar de shows zijn onafhankelijk van elkaar. De Digital Experience biedt exposanten betere toegang tot vertegenwoordigers van de pers, en dat tegen minder kosten dan een stand op de CES kost. En die persvertegenwoordigers komen uiteraard af op het gratis voedsel en de drank, daar waar we morgen twintig dollar kwijt zijn voor een cola en een hot dog in het Las Vegas Convention Center.
Allereerst wil ik twee mobiele aanbieders aan u voorstellen die voornemens zijn om de ijzeren grip van de bestaande aanbieders op de markt te breken. Truphone introduceert een gsm-simkaart van dertig dollar, voor gebruik in een ongebonden mobiele telefoon, en waarmee je internationaal kan 'roamen' op het Truphone netwerk. Truphone koopt die diensten op grote schaal in bij lokale aanbieders. Truphone biedt zowel maandelijkse prepaid-diensten als abonnementen. In principe zou roamen zo goedkoper moeten zijn dan via je eigen abonnement, maar toen ik voor een trip naar Canada hun kosten bekeek, kwam ik op een tamelijk forse $ 4,29 per megabyte uit. Da's een stuk goedkoper dan de kosten die AT&T in rekening brengt voor roaming ($ 15,36 per megabyte), maar een stuk duurder dan het internationale data-abonnement dat AT&T ook aanbiedt, en dat maar dertig dollar voor 120 MB kost (oftewel $ 0,25 per MB). Ik zal de gratis simkaart die Truphone weggaf aan persmuskieten goed bewaren. Wellicht komt hij nog van pas in het buitenland. Het is in ieder geval makkelijker deze kaart te gebruiken, dan elke keer dat je in het buitenland bent een lokale aanbieder te moeten vinden. Truphone komt op de CES ook met een nieuwe nano-simkaart die in een iPhone 5 past, en heeft nu ook een hoofdkwartier in de Verenigde Staten, kennelijk in een poging om hun nogal op Groot-Brittannië gerichte diensten wereldwijd aan te bieden.
Als je meer geïnteresseerd bent in gratis 4G-dataverkeer, dan verdient FreedomPop je aandacht. Ze hadden een keur aan speeltjes van 99 dollar bij zich, zoals een mifi-achtige hotspot, en hoesjes voor de iPhone 4 en 4S en voor de iPod touch, waarmee je contact kunt maken met hun 4G-dienst (die ze inkopen bij Sprint). Gebruik van deze dienst is gratis, vooropgesteld dat je de 500 MB per maand niet overschrijdt. Extra bandbreedte is beschikbaar tegen concurrerende tarieven, maar kan ook 'verdiend' worden door advertenties te bekijken of bij samenwerkende bedrijven aankopen te doen. Naar mijn mening is dit een bijzonder interessante optie voor incidenteel gebruik, maar 500 MB per maand is niet bijzonder veel.
Grokr trok mijn aandacht met "voorspellend zoeken voor iOS". Voorspellend zoeken is een andere manier om te zeggen "we houden alles bij, wat je bij ons doet (en optioneel ook op Facebook, Twitter en LinkedIn), en we gebruiken dat om te voorspellen wat je zoekt wanneer je de app start". In theorie krijg je zo een bijna psychische assistent waardoor je sneller iets kunt opzoeken en je op de hoogte wordt gehouden over interessante evenementen die er aankomen. In de praktijk hangt het allemaal af van hoe goed hun algoritmes werken, maar zij krijgen punten van mij voor de "Stranger in a Strange Land"-branding. Grokr is een gratis download in de App Store.
Rambus stond er met hun led-vervangingslamp van 60 W, en zij toonden deze lamp in wat misschien wel de slechtste omgeving was om lichtkwaliteit en kleur te vergelijken. De lamp was zo sterk dat ik er met mijn iPhone geen goede foto meer kon van nemen, maar als je de foto's van Rambus van de lamp wil vertrouwen, dan zal ze in de volgende drie tot zes maanden verkrijgbaar zijn.
Lytro toonden hun lichtveldcamera's, waarmee de focus en de hoek van een foto na de opnamen kunnen worden veranderd, dankzij een of andere optische technologie waarvan mijn slimmere vrienden mij konden verzekeren dat het geen magie is (zie "Unieke Lytro Light Field Camera nu te bestellen", 19 oktober 2011). De hardware ziet er dezelfde uit als die van het model van vorig jaar, maar enkele firmware-updates vanaf oktober 2012 hebben die camera's wel uitgebreid met nieuwe functies. Lytro gaf een demonstratie van toekomstige software waarmee fotografen hun lichtveldfoto's kunnen delen op Facebook, Twitter en op websites, met code waarmee de kijkers dezelfde hoek- en focusregelingen hebben als in de camera. Mogelijk nadeel: Lytro host deze foto's op hun servers, en dit is de enige optie om deze foto's te delen, tenzij je ze eerst exporteert naar een vlakke JPEG. De camera's van Lytro kosten nog altijd $ 399 (8 GB geheugen) en $ 499 (16 GB) en zijn verkrijgbaar in verscheidene kleuren.
Brookstone had weer een product dat "ergens halfweg tussen cool en belachelijk" zit met hun SoftSound Pillow van $ 129,99, verkrijgbaar vanaf april 2013. Dit is een hoofdkussen met geheugenschuim met draadloze luidsprekers, dat wordt gemarket als "geniet van tv zonder je partner te storen" of, en dit is belangrijker voor mij, zonder 's ochtends wakker te worden met de sporen van een koptelefoon in mijn gezicht.
Ik heb in verscheidene commentaren op het internet gelezen dat de 27-inch tablet IdeaCentre Horizon van Lenovo ofwel fantastisch, ofwel gek is. Deze tablet is in wezen een pc van 8,1 kg met een gespleten persoonlijkheid: ondersteun hem in een hoek en hij is een Windows 8-computer; leg hem neer en hij schakelt over naar de Aura-aanraakinterface van Lenovo die me sterk doet denken aan de oorspronkelijke Microsoft Surface, die Microsoft in enkele (heel weinig) bars en restaurants had geïnstalleerd. Persoonlijk vind ik dat dit er eentje is voor de CueCat-categorie van dingen waar we binnen enkele jaren om zullen lachen. Als een aanraakoppervlak van 27 inch inherent zo interessant was, dan zouden ze minder tijd steken in een demonstratie met de Bluetooth-dobbelstenen die automatisch integreren met games, die allemaal ergens in de toekomst verkrijgbaar zullen zijn.
Over de opmerking van gisteren over de Parrot Flower Power plantmonitor: oke, het is echt wel veel minder frivool dan ik dacht (zie "CES 2013: hoezen, laders, docks en kamerplantmonitoren?", 7 januari 2013). Bij de de monitor krijg je een iPad-app met encyclopedische beschrijvingen van 6000 kamerplanten. Als je zoals ik bent en een plant op 100 meter kunt doden, dan kun je planten opzoeken via tags met een beschrijving. Wanneer je op je iPad hebt aangegeven welke plant het apparaat monitort, gebruikt het sensoren voor zonlicht, vochtigheid, temperatuur en groeistofdichtheid om zelfs mensen zoals mezelf te vertellen wat ze wanneer moeten doen om hun planten gelukkig te houden. Dit is nog in ontwikkeling en er is nog geen prijs bekend, voorzien voor "dit jaar".
Het gebeurt niet vaak dat een stand me goed doet voelen alleen al door er te zijn, maar dat is het gevoel dat ik kreeg van Stern Pinball. Flipperkasten waren mijn muntverslindend gebrek lang voor ik videogames zelfs maar had ontdekt, maar elke fabrikant behalve Stern heeft de boeken neergelegd door de ondergang van de speelhallen. Stern benadert dit vanuit een interessante marketinghoek: hun nieuwe flipperkasten zijn verkrijgbaar in verschillende afmetingen - kleinere toestellen voor thuisgebruik, en grotere voor speelhallen en openbare plaatsen. Het speelveld op een flipperkast blijft grotendeels hetzelfde, maar modellen voor speelhallen zijn voorzien van meer animatronics en een groter verticaal deel. Het belangrijkste is wel dat thuistoestellen een speelveld hebben, flippers, en mechanismen met speelhalkwaliteit. Een flipperkast van Stern voor thuisgebruik kost $ 2500, tegen $ 6000 à $ 8000 voor de versies die je broekzakken leegzuigen.
Ook nog in de categorie "verrast en blij ze te zien": FileMaker en Parallels, die er allebei stonden maar niet veel nieuws te melden hadden. (FileMaker Go voor iOS werd tot op vorige maand 500.000 keer gedownload, waarmee je niet veel uithaalt op een beurs.) Wat me opvalt is dat het één ding is om in een non-Mac persruimte binnen te lopen en tientallen gloeiende appels naar me te zien terugkijken, maar voor deze twee ondernemingen is het iets heel anders om zo veel geld uit te geven om onder de aandacht van het persleger te komen. En, voor wat het ook waard moge zijn, als FileMaker telt, dan is Apple nog altijd hier, alle lopende Twitter-oorlogen over de laatste keer dat Apple op CES stond ten spijt.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Voor de derde keer groeten van CES 2013 aan het einde van het evenement Showstoppers in de Wynn. De catering was uitstekend, de winkels très duur en de wifi in het hotel brak het record voor belachelijk door $ 20 voor 40 minuten te berekenen. Voor die prijs verwacht ik dat elke kilobit op een zilveren blaadje door de cast van "Downton Abbey" geserveerd wordt. Net als gisteren (zie "CES 2013: Digital Experience van Pepcom slopend", 8 januari 2013), stopte ik op weg naar mijn hotel voor caffeine. Misschien niet zo sjiek maar het was de eerste Starbucks waar ik geweest ben die zijn eigen vulkaan heeft.
Ik moet mijn verslag van Showstoppers beginnen met een vrijwaringsclausule. Het is geen geheim dat vakbeurzen berucht zijn voor omkop... dat wil zeggen het verstrekken van een "recensie-exemplaar" aan vereerde en gerespecteerde vertegenwoordigers van gekwalificeerde persorganisaties. Het is gebruikelijk voor schrijvers om thuis te komen met een paar technische snuisterijen. De meesten komen op een boekenplank terecht. Ik wil er niet over opscheppen, maar deze keer won ik de jackpot. Daarom zal ik iedere keer als ik een bedrijf noem die me dingen cadeau gaf, het Unicode emoji-symbool voor cadeautjes gebruiken: 🎁. Van belang is dat regelrechte omkoping geenszins garandeert dat een bedrijf zal worden vermeld. Het geeft ook absoluut geen garantie dat zij positieve publiciteit krijgen.
Spelregels behoorlijk vastgesteld? Daar gaan we dan.
Mijn blik viel bijna letterlijk op DisplayLink, met hun demo van een MacBook Air met twee externe 1920 x 1200 monitors naast elkaar. Dat zijn 1080p videos die je op elk scherm ziet. Er is nog genoeg ruimte over. De MacBook Air was via USB 3.0 aangesloten naar een Lenovo-dock dat de monitors bestuurde. DisplayLink maakt de chip die in andere docks via externe fabrikanten worden verkocht, inclusief Belkin. DisplayLink werkt ook met USB 2.0 en downsamplet de externe afbeeling als die meer bandbreedte nodig heeft dan 2.0 aankan.
De Olloclip snap-on lens is bijgewerkt zodat hij nu past op de iPhone 4, 4S of 5 en heeft nu ook een adapter voor de iPod touch. De lens voegt groothoek-, fisheye- en macrolens-mogelijkheden toe aan de ingebouwde cameralens. Ik ben hooguit een amateurfotograaf dus $ 69 is te duur voor mij, maar het is een stuk goedkoper dan de meeste lenzen. Ik heb bewondering voor de "gooi het in je tas voor later" gadget-vormfactor.
SoloMatrix, ook in de categorie "gouwe ouwe", maakte indruk op me met hun... ja, fysieke toetsenbord voor de iPhone. Ik weet niet hoeveel BlackBerry-gebruikers er over zijn die eindelijk de overstap maken, maar de Spike TypeSmart zet een fatsoenlijk toetsenbord over het virtuele toetsenbord van de iPhone. Dit verdient een vermelding omdat het gebruikmaakt van een hoes met een Lightning of 30-pin connector in plaats van Bluetooth. Als het niet in gebruik is, kan het toetsenbord vlak met de hoes worden opgevouwen. De man die de demonstratie deed bleef uiterst vriendelijk, zelfs toen ik zijn iPhone liet vallen en het "eerste van de tien toetsenborden die net aankwamen uit China" afbrak. Oeps. Pre-order prijzen zijn $ 35, $ 60 of $ 150, afhankelijk van het type hoes waarmee het geleverd wordt.
Ik ben geen audiofiel en mijn gehoor is verschrikkelijk (zie "CES 2010: De toekomst gepureerd", 8 februari 2011), dus ik ben niet gekwalificeerd om de geluidskwaliteit van een koptelefoon te beoordelen. Maar ik vind het idee van een $ 69 BlueAnt Ribbon 🎁 aantrekkelijk. Het scheidt het Bluetooth-deel van een Bluetooth stereo headset naar een normale 3,5 mm koptelefoonaansluiting die overal op kan worden aangesloten, zoals je huidige koptelefoon of andere luidspreker-apparatuur. De Ribbon kan worden vastgemaakt aan je kleren en hij is licht genoeg om hem te laten bungelen als je hem gebruikt als een Bluetooth-stuurprogramma voor externe luidsprekers. Ik ben een fan van deze aanpak want ik ben de tel kwijt hoe vaak mijn laptoptas mijn headset uit mijn oren gerukt heeft.
Ik ben ook niet geschikt om apps voor kinderen te beoordelen. Ik hou van kinderen... maar alleen in een Bearnaisesaus, met groene slablaadjes erbij. Nu we dat uit de weg hebben geruimd, TCKL's Drip Drops Color the World 3D, voor kinderen van 2-6, ziet er sjiek uit. Het kind (of een volwassene met een door kinderopvoeding veroorzaakte hersenbeschadiging) wordt geleid door middel van een verhaallijn waar ze 3D-voorwerpen kan kleuren die vervolgens deel gaan uitmaken van toekomstige gebeurtenissen. Een linnen wereldbol in de eerste scene wordt een bal waar een personage op het scherm mee speelt in een volgende tafereel. Het zal eind januari verkrijgbaar zijn (en verschilt van de gratis 2D versie die al in de App Store te krijgen is). Er is nog geen prijs bekend. Waarschuwing: klik niet op deze link als je niet voorbereid bent voor verbazingwekkend vrolijke muziek, als het bijvoorbeeld half vier in de nacht is in je hotelkamer in Las Vegas.
Wat wellicht ook past in de categorie "Jeff haat kinderen" is de Tethercell. Dat is een hoes die past om een AAA-batterij en deze omvormt in een AA-batterij met Bluetooth. Die maakt op zijn beurt weer contact met een smartphone-app waarmee je kunt instellen op welke tijden de batterij gebruikt kan worden en biedt je gelukkig ook een hoofdschakelaar voor al je speeltjes die met Tethercell overweg kunnen. De Tethercell is momenteel al te bestellen bij Indiegogo, hoewel de stand een prototype demonstreerde en ogenschijnlijk volledige iOS-software. Als wereldwijde vertegenwoordiger van kinderloze mensen smeek ik je om dit te laten bestaan.
Spigen SGP is de enige leverancier die zijn plekje hier verdiend heeft door pure omkoperij: ik was hun stand gepasseerd zonder te stoppen toen iemand mijn kale iPhone 5 zag en opmerkte "Je weet toch dat ze schermbeschermers weggeven?" Het is de kwaliteit van hun schermbeschermers die er toe leidde ze op te nemen: ik had weer zo'n dun plastic prulletje verwacht, maar in plaats daarvan is hun GLAS.t- 🎁 ($ 27,99) en GLAS.tr- 🎁 ($ 34,99) lijn van beschermers gemaakt van veiligheidsglas met een olie-afstotende coating, dat precies zo aanvoelt als een kaal iPhone 5-scherm. De GLAS.tr heeft ronde hoeken die bestand zijn tegen scheuren wanneer deze gebruikt wordt op een verder onbeschermde iPhone, terwijl de GLAS.t wordt aanbevolen voor een iPhone met hoes. Wanneer de iPhone wordt blootgesteld aan een gebeurtenis die mogelijk het scherm zou kunnen doen barsten, zijn beide beschermers zodanig ontworpen dat ze de klap kunnen absorberen en mogelijk zelf kunnen barsten, waarmee ze het iPhone-scherm intact laten. Spigen gaf me ook hun $ 17,99 kostende Slim Armor 🎁 iPhone-hoes, die er aantrekkelijk maar verder onopvallend uitziet, en die zolang als menselijk mogelijk is ongetest zal blijven voor valbescherming. iPhone 5-versies van alle bovenstaande artikelen zijn nieuw op CES of op zijn minst van zeer recente datum.
Eentje voor de categorie "kan het niet geloven": wanneer je altijd al een met Bluetooth uitgeruste vork wilde hebben, dan heeft HAPIlabs er nu een. De HAPIfork waarschuwt je dat je langzamer moet eten door te vibreren wanneer je te snel eet. Het beste deel: het kan dat bepalen doordat het het electrische geleidingsvermogen van je mond gebruikt om zijn circuit te sluiten. HAPIfork werkt met een computer via USB, met een smartphone via Bluetooth en met je diepgaande gevoel van existentiële wanhoop via een beker Ben & Jerry's.
Eveneens in de categorie "kan het niet geloven" is NeuroSky's $ 129,95 kostende MindWave Mobile, wat ze aanbevelen voor gebruik samen met Neurowears $ 99,95 kostende Brainwave Cat Ears. De MindWave Mobile is een hoofdtelefoon met een sensor die op je schedel rust en dan ogenschijnlijk het geleidingsvermogen van je hersenen gebruikt om te communiceren met smartphone apps - of de Cat Ears, die overeind gaan staan of neerhangen afhankelijk van hoeveel aandacht je ze op willekeurig welk moment geeft. Gelaatsuitdrukkingen alleen zijn zo 2012. Hieronder zie je de $ 20 kostende Obsidian vervangingsoren voor als je per se een zwarte kat wilt zijn.
Als laatste en zeer beslist ook minste is er de LiteBrix. Ik noem ze omdat ze me onwillekeurig aanstaken met de Lite Brite reclame uit de jaren 70 als een permanente oorwurm, en de enige manier om daarvan af te komen is om de misère te delen.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Af en toe komen oplossingen voor problemen gewoon uit de lucht vallen, of, in dit geval, van TidBITS Talk. In een recente bijdrage merkte Shirley Jordan op dat als zij op een document een rechter-muisklik gaf in de Finder en het submenu "Open met" weergegeven werd om het document te openen in een ander dan het standaardprogramma, elk programma in het menu twee keer weergegeven werd. Door snelle reacties van Miraz Jordan, Alan Forkosh en Curtis Wilcox werd duidelijk dat het probleem lag aan een beschadigde Launch Services-database en dat dit opgelost kon worden met een Terminal-opdracht, of met een programma zoals Cocktail.
Ik had het zelf ook. Ik zag twee of zelfs drie exemplaren van elk programma in het submenu "Open met", maar het was nooit irritant genoeg om er wat aan te doen. Daarom was ik blij dat de oplossing in mijn schoot viel via e-mail. Nadat ik de opdracht (als één regel) in Terminal geplakt had en vervolgens de Finder opnieuw startte door Control-Optie-klik op het Finder-Dock symbool te geven en te kiezen voor "Start opnieuw", was mijn submenu "Open met" geslonken tot één exemplaar van elk programma.
sudo /System/Library/Frameworks/CoreServices.framework/Versions/Current/Frameworks/LaunchServices.framework/Support/lsregister -kill -r -domain local -domain system -domain user
Conrad Hirano merkte vervolgens op dat het opnieuw starten van de Finder niet voldoende was voor zijn Mac om zijn submenu "Open met" volledig te herstellen. Dat gebeurde pas na uitloggen en weer opnieuw inloggen. Persoonlijk geef ik er de voorkeur aan, als er gekke dingen gebeuren, de Mac in zijn geheel opnieuw te starten, iets wat ook niet merkbaar meer tijd kost.
Voor zover ik kan beoordelen is er geen nadeel verbonden aan het op deze wijze opnieuw opbouwen van de Launch Services-database, maar het is ook niet iets dat je moet doen zonder goede reden, zoals de dubbele weergave van programma's in het submenu "Open met".
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Koop een cd vandaag de dag en wat doe je ermee? Direct omzetten naar mp3 of aac natuurlijk zodat je het kan afspelen vanaf je computer, je telefoon of tablet. Ik weet zeker dat er nog genoeg mensen zijn die echte cd-spelers hebben, maar ik vond het steeds maar weer schijfjes wisselen lastig worden toen ik eenmaal gewend was aan het kiezen van muziek uit een grote digitale bibliotheek. Dat is een groot deel van de charme van het kopen van muziek op de iTunes Store of de Amazon MP3 Store. Je hoeft om te beginnen niet de moeite te doen de cd op te nemen, en je hoeft er ook geen plek voor te vinden in de kast of in een doos.
Maar ga niet helemaal aan cd's voorbij. Ze zijn zo veel leuker om in te pakken en onder de kerstboom te leggen dan een iTunes-giftcard, ze zijn een ingebouwde back-up (minder belangrijk nu zowel Apple als Amazon je aangeschafte muziek opnieuw laten downloaden) en ze kunnen zorgen voor interessante kunstwerken met de albumillustraties en teksten. En ik ben ervan overtuigd dat er genoeg mensen zijn die gewoon liever een stuk plastic hebben dan een kortstondige digitale download.
Amazon heeft zojuist een nieuwe dienst aangekondigd, geheten AutoRip, die zich er op richt diegene die cd's willen kopen het beste van twee werelden te bieden. Als je bij Amazon een cd koopt die behoort tot de 50.000 albums waarvoor de dienst geldt, ontvang je automatisch ook de mp3-versies van de nummers om direct te downloaden. Geen cd-opnemen op de computer dus meer. (Het "AutoRip"-logo staat onder de "Add to Cart"-knop voor albums waarvoor de dienst geldt.)
De AutoRip-mp3's verschijnen in Amazon's Cloud Player, een web-app die de muziek aangeschaft in de Amazon MP3 Store, opslaat en afspeelt, tezamen met de muziek die je geüpload hebt (zie "Amazon zet je muziek in de Cloud", 2 april 2011). Je kan de opgeslagen muziek ook afspelen met apps voor iOS, Android, Sonos en Roku.
Gebruikmaken van AutoRip is zo eenvoudig al een cd kopen die in het programma zit. Amazon heeft het nog aangenamer gemaakt door AutoRip ook te laten gelden voor cd's die je al eerder gekocht hebt, teruggaand tot 1998. Dus als je inlogt op de "Cloud Player"-site, laat die zien of er muziek is van eerder aangeschafte cd's en markeert hij deze met een speciaal blauw-groen symbool. Ik heb geen idee hoeveel cd's ik bij Amazon gekocht heb sinds 1998, maar ik zag er maar vier in de "Cloud Player".
Voordat je het vraagt: nee, cd's gekocht als geschenk doen niet mee in AutoRip, omdat dan twee mensen de muziek zouden krijgen. Natuurlijk weet Amazon niet dat je een cd als cadeau koopt behalve als je de cd kiest uit iemand zijn Amazon-verlanglijst of tijdens het betaalproces aangeeft dat het een cadeau is. Let ook op de voorwaarden aangaande retouren. Als je een cd retourneert nadat je de mp3's al gedownload hebt worden ze in rekening gebracht, maar als je de cd retourneert zonder de mp3's te hebben gedownload, verdwijnen ze van je "Cloud Player"-bibliotheek en worden ze niet in rekening gebracht.
Hoe verhoudt AutoRip zich tot Apples $ 24,99 per jaar kostende dienst iTunes Match? Slechts marginaal. Met beide diensten krijg je DRM-vrije digitale muziek op hoge kwaliteit, maar iTunes Match werkt met al je geripte muziek en AutoRip werkt alleen met muziek van cd's die gekocht zijn bij Amazon en dan nog slechts een deel daarvan. Maar AutoRip is gratis, dus als je fysieke cd's hebben leuk vind, is het nog een reden om bij Amazon te kopen in plaats een andere winkelier en dat is natuurlijk precies de bedoeling.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Het allereerste radiostation dat alleen met podcasts werkte, ITConversations, opgericht door Doug Kaye in 2003, zal geen nieuwe uitzendingen meer meer maken. Op het moment dat het stopte, vorige maand, had het station een geschiedenis van tien jaar en zo'n 3.300 afleveringen achter de rug, met een variëteit aan programma's en thema's gericht op technologie-professionals. Maar de invloed van Kaye was veel groter dan af te lezen is uit enige afzonderlijke uitzending.
Kaye begon dit station voordat de term "podcast" zelfs maar uitgevonden was. Hij wilde gewoon downloadbare luisterprogramma's te maken, en hij begon met het opnemen van presentaties op conferenties. Langzamerhand groeiden de technische mogelijkheden, en ontstond steeds meer interesse bij een groeiend publiek. Hij hield zich nog niet bezig met winst maken, maar deelde in dit proces ongeveer alles wat hij te weten kwam met zijn luisteraars, en overal waar hij kwam. En hij werkte vooral met vrijwilligers.
Door de mogelijkheden van podcasting veranderde ITConversations van een verzameling linkjes op een webpagina naar een luisterkanaal, doordat hij stukjes geluidsopname direct in RSS-nieuwsberichten integreerde, die vervolgens automatisch in iTunes geïmporteerd konden worden. Syndication en automatisch importeren waren in die tijd grote vernieuwingen van Dave Winer en Adam Curry: deze mogelijkheid van het automatisch verkrijgen van podcast-afleveringen en het kunnen opslaan hiervan in een programma als iTunes maakte het veel en veel eenvoudiger om een groter publiek te bereiken. Kaye was één van de eersten die in zijn berichten ook programmatuur opnam. IT-professionals waren een perfecte doelgroep, die met graagte de scripts en nieuwe programmaatjes installeerden, en zijn podcasts tot een succes maakten.
Kaye was ook verantwoordelijk voor het ontwerp van The Levelator, een programmaatje dat we hier bij TidBITS gebruiken om de audio-kwaliteit van onze podcasts te verbeteren. (Zie "PodBOT verbetert TidBITS-geluid", 7 mei 2012). The Levelator bewerkt een podcast, die mogelijk opgebouwd is uit een aantal opnames met verschillende invoersterktes (geluid van een microfoon, een Skype-conversatie, een weergave van een telefoongesprek et cetera) tot één geluidsbestand met een constant volume. Tenminste, ieder onderdeel heeft ongeveer hetzelfde volume, en valt binnen dezelfde minimum- en maximumgrenzen. Luisteraars hoeven niet meer constant naar de volumeknop te grijpen voor een prettige weergave. Het waren collega's van Kaye, met name geluidsdeskundigen Bruce en Malcolm Sharpe, die een programmaatje voor geluidsnormalisatie ontwikkelden dat uiteindelijk The Levelator ging heten, en gratis beschikbaar werd gesteld. Een prachtig cadeau, waar de internet-gemeenschap nog altijd dankbaar gebruik van maakt.
Kaye droeg de dagelijkse leiding van ITConversations in 2006 over aan Phil Windley, maar bleef nog steeds sterk betrokken bij het project. Ik heb zelf een aantal mooie gesprekken met Kaye gehad in de tijd dat ik een korte serie podcasts aan het maken was voor mijn blog "Wi-Fi Networking News", waarvoor ik 26 afleveringen opnam in 2006. Hij gunde mij veel van zijn tijd en inzichten, en bood aan om mijn podcast bij ITConversations te hosten. Windley is ook een van de Good Guys van het Internet, iemand die de kennis waar hij hard voor gewerkt heeft liever deelt met zoveel mogelijk mensen, dan er bovenop te gaan zitten. Kaye en Windley hebben beiden hun gedachten over einde van van deze periode opgeschreven in augustus en september 2012. Ik hoorde het nieuws pas kort geleden toen ze de laatste aflevering van ITConversations aankondigden. Samen hadden ze een laatste conversatie op 3 december 2012, en natuurlijk deden ze dat in de vorm van een podcast.
Waarom stopten ze er eigenlijk mee? Een citaat van Kaye:
Wij hebben organisatoren van evenementen en podcast-auteurs geholpen om zelf programma's samen te stellen en te publiceren. Dat doen ze op dit moment steeds meer. Er is gewoon minder vraag naar een dienst als The Conversations Network. Dus hebben wij besloten om onze missie te beëindigen, en als laatste actie hebben we onze huidige partners geholpen om hun podcasts voort te zetten op hun eigen websites.
Welnu, een toast op Doug Kaye and Phil Windley! De geschiedenis van het internet is lange tijd een verhaal van gulle gevers geweest, en zij zijn daar twee prachtige voorbeelden van. Duizenden podcasters en miljoenen luisteraars hebben zij geholpen. Dit in samenwerking met een team van 200 betaalde en onbetaalde medewerkers die jarenlang podcasts maakten. En laten we niet alleen verdrietig zijn bij het idee dat het geluid van ITConversations verstomt, en wordt bijgezet in het Grote Internet-archief, maar laten we vieren dat zij duizend nieuwe stemmen lieten klinken.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Als je leeft in het ecosysteem van Apple, dan kan het bekijken van een video opeens een probleem blijken te zijn. Okee, het loopt allemaal soepel als je al je tv-afleveringen en films via iTunes koopt of als je een stream via Netflix bekijkt, maar hoe zit het met al die andere films en televisieprogramma's? Hoe zit het met alles dat je geript hebt van een dvd, opgenomen op een Elgate EyeTV-apparaat of, eh, verkregen via andere wegen?
Met dvd-rippers als Handbrake kan je je dvd's omzetten naar een voor iTunes geschikt mp4-formaat, maar dit werkt niet altijd 100%. Films die ik met Handbrake maakte werken niet altijd op al mijn apparaten. Ze werken misschien prima op mijn Apple TV, maar blijken blokkerig af te spelen op mijn Mac, of andersom. En zelfs als ze soepel draaien, hoe komen de omslag en bijbehorende metadata eruit? Er is niets zo vervelend als te moeten ontdekken dat er geen omslag-illustratie is, en je iTunes-venster leeg blijft. Subler is een populair bewerkingsprogramma van metadata, maar het is een draak in het gebruik en er bestaan problemen van Subler met OS X 10.8 Mountain Lion. Wie is bereid al dit gedoe te doorstaan voordat je gewoon een film kunt bekijken?
Maar nu is er iFlicks ($ 19,99). Je kunt je film of opgenomen televisieprogramma gewoon in iFlicks slepen, en het programma doet de rest. De bestanden worden naar een compatibel Apple-formaat omgezet, omslag-illustraties en metadata worden automatisch binnengehaald, en het resultaat wordt in iTunes geïmporteerd. Je kan meerdere bestanden tegelijk bewerken, wat handig is als je een verzameling wilt digitaliseren.
Ik heb iFlicks nu een paar maanden in gebruik en het werkt bijna perfect. Voor elke film die geëncodeerd is met H.264, de voorkeurscodec van Apple, is de conversie snel en simpel en zijn slechts een paar minuten nodig om zelfs een film met hoge resolutie om te zetten. De meeste MKV- en FLV-videobestanden, maar ook de meeste videobestanden van met Handbrake geripte dvd's zijn hiermee geëncodeerd. Voor deze bestanden gebruik ik de standaard voorinstelling "iTunes compatible" waarbij de videokwaliteit niet achteruit gaat maar feitelijk de video in een Apple-vriendelijk format wordt ingepakt.
Voor video's die niet met H.264 zijn omgezet, zoals veel AVI-bestanden, kan het proces langer duren. Voor deze films moet ik vaak de Universele voorinstelling kiezen die de QuickTime plug-in Perian gebruikt om de video opnieuw te encoderen naar de standaard resolutie van 720 x 576. (Perian wordt niet langer geüpdatet maar er is een iFlicks-update op komst die Perian overbodig maakt. Lees "Ontwikkeling QuickTime-uitbreider Perian wordt stopgezet", 16 mei 2012.) Gelukkig komen HD-video's die niet in H.264 zijn geëncodeerd uiterst zeldzaam.
Ondertitelde films zijn een wat lastiger onderdeel van video-conversie, maar iFlicks heet er geen problemen mee. Als je een ondertitelingsbestand hebt (meestal met de bestandsextensie .srt) in dezelfde map als de video voegt iFlicks dat automatisch toe. Je kunt ondertiteling op de gebruikelijke wijze inschakelen: in iTunes klik je op het tekstbalonnetje tijdens het kijken, op de Apple TV houd je tijdens het afspelen even de middelste knop op de afstandsbediening ingedrukt.
Hoe herkent iFlicks je video? Automatisch, gebaseerd op de video-bestandsnaam en het weet prima de juiste metadata te vinden. iFlicks gebruikt daarvoor themovidedb.org en TheTVDB.com voor de informatie. Ik sleepte een gloednieuwe aflevering van een TV-show in iFlicks en het herkende ogenblikkelijk welke episode het was en vond daarbij ook nog eens de omslag-illustratie van het huidige seizoen. Als iFlicks het niet precies goed heeft kun je de metadata ook met de hand toevoegen door te dubbelklikken op de video in het hoofdvenster.
En wat gebeurt er als de video al in iTunes zit? Geen probleem. iFlicks heeft een menu Services dat vanuit iTunes te gebruiken is. Je kunt de metadata laten updaten of probleemvideo's opnieuw encoderen zonder dat je iTunes hoeft te verlaten.
iFlicks is de eenvoudigste manier die ik heb kunnen vinden om iTunes-vriendelijke videobestanden mee te maken. Het voorkomt hoofdpijn die gepaard gaat met het omzetten van je videocollectie en het maakt zelfs de collectie een lust voor het oog. iFlicks is elke cent van de $ 19,99 waard en is nu zelfs in de aanbieding voor maar $ 2. Als je je filmcollectie wilt ordenen in iTunes is iFlicks een aanrader.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Het is ruim vier jaar geleden dat ik het stuk "Moeten Macgebruikers antivirus-software gebruiken?" (18 maart 2008) schreef. Ook al is er sindsdien veel veranderd, mijn aanbevelingen zijn dat niet. Macs zijn zeker niet immuun voor kwaadaardige software (malware), we hebben zelfs een nogal wijdverbreid incident meegemaakt in 2012, toch is malware op de Mac bij lange na niet verbreid genoeg om iedereen antivirussoftware aan te raden. En hoewel antivirusgereedschap doeltreffend is tegen bepaalde (bekende) aanvallen, geven ze vaak toch niet die mate van beveiliging die mensen verwachten.
Meer malware, maar nog steeds zeldzaam -- In april 2012 hebben we Flashback gehad, de eerste echte, wijdverbreide malware-aanslag op de Mac (zie: "Hoe detecteer je de nieuwste varianten van de Flashback Malware? Hoe bescherm je je computer?", 5 april 2012). Volgens sommige berichten zouden op een bepaald moment zo'n 500.000 Macs besmet zijn geweest, maar er is geen hard bewijs dat enige Mac of Mac-gebruiker werkelijk schade heeft geleden van deze malware-aanval. Dit leidde overigens wel al snel tot de uitspraak dat De Jaren van Onschuld ten einde waren gekomen.
Sinds die noodlottige week hebben we geen enkele wijdverbreide aanval meer gehad, slechts hier en daar een een paar op zichzelf staande gevallen van besmetting, vergelijkbaar met de pre-Flashback dagen. (NB er zijn wel een paar aanvallen geweest tegen specifieke doelen, maar antivirusprogramma's zijn betrekkelijk ondoeltreffend om deze tegen te houden.) In weerwil van al deze voorspellingen hebben Mac-gebruikers geen wezenlijke toename van malware ondervonden en is deze nog steeds zeer zeldzaam.
Dit is ten dele te danken aan de maatregelen die Apple heeft genomen zowel voor als na (als reactie op) Flashback, zoals ik heb opgesomd in het artikel "Apples beveiligings-inspanningen in 2012" (20 december 2012). Gatekeeper was ontwikkeld om het minder waarschijnlijk te maken dat een gebruiker uitgelokt wordt malware op zijn of haar computer te installeren, wat nog steeds de meest gebruikelijke manier is om een aanval tegen de Mac te bewerkstelligen (zie "Gatekeeper op de Mac slaat de deur in het gezicht van malware-epidemieën", 16 februari 2012). Apple gaat door met het besturingssysteem meer solide maken, waardoor het moeilijker (maar verre van onmogelijk) wordt om op afstand in te breken. Alle apps in de Mac App Store moeten nu het "sandboxing"-systeem toepassen, wat de schade zal beperken mocht de app worden blootgesteld aan een aanval. (Overigens heeft Apple, ironisch genoeg, zijn eigen apps nog niet eens volgens het sandbox-systeem opgezet!) Ook heeft Apple de ondersteuning van Java en Adobe Flash wezenlijk veranderd om daarmee de toegangsweg voor besmetting via een webbrowser verder te beperken.
Bovendien, als de berichten juist zijn heeft Flashback geen wezenlijke netto-opbrengst opgeleverd voor degenen die achter de aanval zaten. De 'bad guys' gaan ook meestentijds voor het geld en laten niet-winstgevende producten vallen, net als welke andere onderneming ook. Eigenlijk hebben de veranderingen in de beveiligingsstrategie van Apple, geven ze zelf toe, meer de nadruk gelegd op het verhinderen van de winstgevendheid van malware dan het blokkeren van elke willekeurige aanvalsmethode.
Dit betekent overigens niet dat er nooit een geslaagde malware-aanval tegen de Mac zal kunnen komen. Alle tekenen wijzen er evenwel op dat deze aanvallen beperkt zullen blijven tot af en toe een los incident, in plaats van de eindeloze stroom van aanvallen die we tegen Windows gezien hebben. Het hele 'ecosysteem' van Apple kan, dankzij zijn beperkte grootte plus alle opgeworpen beveiligingen, eenvoudigweg eindeloze golven malware tegen de Mac niet rendabel maken. Trouwens, ook de recentste versies van Windows worden niet meer zo geplaagd door malware-problemen als eerdere edities.
Sommige van deze toekomstige gevallen zullen wijdverbreid zijn, maar het is zeer waarschijnlijk dat ze ook snel worden ontdekt en binnen de perken te houden zullen zijn. Wat antivirusprogramma's betreft: alles wijst erop dat deze geen wezenlijke rol zullen spelen in het voorkomen van dit soort aanvallen, vanwege hun inherente beperkte doeltreffendheid.
De grenzen van antivirus -- Er zijn twee hoofdlijnen waarlangs kwaadaardige software op te sporen zijn: het waarnemen van ongebruikelijke activiteit, en ook het herkennen van elementen in de software die zich verraden als kwaadaardig. Practisch alle antivirusmethodes op de markt zijn vooral of uitsluitend gebaseerd op het herkennen van dit soort 'vingerafdrukken' voor het opsporen van malware.
Een 'vingerafdruk' is een karakteristieke tekststring, vaak een hashwaarde van een stukje bekende malware-code. Antivirusbedrijven speuren het internet af naar voorbeelden van malware. Zodra ze een kwaadaardig programma gevonden hebben, maken ze een vingerafdruk die geënt is op de code van die applicatie. Vervolgens zetten ze die vingerafdruk in de antivirussoftware op jouw computer wanneer je je virusdefinities updatet. De antivirussoftware scant nieuwe bestanden telkens door wanneer die op je computer worden gezet, en regelmatig alle bestanden, op zoek naar die vingerafdrukken.
Beveiligingsmethodes zullen bij voorkeur niet gebaseerd zijn op gedragsanalyse omdat het moeilijk vast te stellen is wanneer een bepaalde actie op een gewone computer als 'slecht' moet worden gezien. Voor elke kwaadaardige actie die je kunt bedenken bestaat wel een goede reden binnen een andere context. Het is ook moeilijk om op het juiste niveau binnen het besturingssysteem aan te haken om dit soort activiteit te pakken te krijgen. Bovendien, tenzij je de besmetting direct kan detecteren (die er precies zo uit kan zien als een normale software-installatie) en direct actie kan ondernemen, zal de malware toch in je systeem meedraaien voordat het antivirusprogramma de kans heeft gehad de kwaadaardige activiteit te detecteren. Gedragsanalyse is dan ook nogal beperkt van nut. Deze strategie is doeltreffender in een goed beheerde omgeving, zoals servers van ondernemingen, dan op personal computers.
Het voordeel van zoeken op vingerafdrukken is dat als er herkenning is (en de vingerafdrukken zijn zorgvuldig in kaart gebracht), je met zekerheid kwaadwillende software hebt ontdekt. Je kunt programmatuur ook doorzoeken voordat het op je computer belandt of voor de eerste keer wordt opgestart. Er zijn echter twee grote nadelen.
De meest voor de hand liggende beperking is dat er een exemplaar van de malware beschikbaar moet zijn om de vingerafdrukken in kaart te kunnen brengen. De antivirusmaker moet de vingerafdrukken eerst vinden. Dat betekent dat de malware al actief is voordat er een exemplaar is geanalyseerd op vingerafdrukken en die analyse is verspreid onder de gebruikers. Nu is niet elk kwaadwillend programma van de grond af aan opgebouwd, dus in theorie zou een antivirusprogramma een redelijke kans moeten hebben om nieuwe varianten er uit te pikken. Maar de slechteriken weten dit. Die schaffen de bekende antivirusprogramma's aan om hun varianten van tevoren te testen. En als ze daar geen geld voor hebben, gebruiken ze sites als VirusTotal, waar voorbeelden getest kunnen worden in tientallen antivirusprogramma's.
Het tweede punt is dat malware een populaire markt is, waar dagelijks enorme aantallen nieuwe varianten verschijnen. Sommige antivirusmakers maken melding van 65.000 nieuwe malware varianten per dag! Dat betekent dagelijks 65.000 vingerafdrukken die moeten worden gedefinieerd, getest en verpreid onder de klanten. Nu begrijp je waarom het belangrijk is om je virusdefinities up to date te houden. Door de combinatie van deze twee factoren is het bijna onmogelijk voor antivirusmakers om bij te blijven. Hun gereedschap filtert veel malware eruit, maar heeft geen kans om al het slechte eruit te vissen. En er is altijd een periode waarin nieuwe malware zich kan verspreiden voordat het ontdekt wordt.
Er bestaat veel minder malware voor Macs, maar zelfs daar is de effectiviteit van de diverse antivirusgereedschappen beperkt. Zo bleek bijvoorbeeld uit een recente test door Thomas Reed dat zelfs het beste Mac malware-gereedschap slechts 90 procent van de bekende malware-exemplaren ontdekte. Dit is een slechte score gezien het feit dat er slechts enkele tientallen Mac malware-varianten per jaar verschijnen, vergeleken met 65.000 per dag voor Windows.
Ondanks het feit dat Flashback werd gebruikt om mensen aan te zetten tot het gebruik van antivirussoftware, slaagden de meeste programma's er wekenlang niet in Flashback te ontdekken. Totdat het uitgebreid in het nieuws was geweest.
Bovendien zijn er nog een aantal technische punten. Wil je meer analyse en detectie, dan moet de antivirussoftware dieper worden ingebouwd in het besturingssysteem. Met een groter risico op mislukking. Apple is daarbij niet erg behulpzaam. Die is veel meer bezig met het verhinderen van malware-aanvallen op het besturingssysteem dan met het helpen van antivirusmakers. Die moeten vooral de toegang tot bestanden in de gaten houden en het openen van programma's en bestanden controleren, precies de zaken die malwaremakers ook willen. Bovendien zijn er aanzienlijke gevolgen voor de snelheid van het systeem, en vrijwel iedere antivirusmaker heeft wel eens een foutieve vingerafdrukken-analyse uit doen gaan. Veelal een onterechte melding dat een belangrijk systeem- of programmabestand een virus is. Waardoor er natuurlijk problemen ontstaan op het moment dat het antivirusprogramma zo'n legitiem bestand weerhoudt van het 'compromitteren' van het systeem.
Gezien de stand van zaken op het gebied van beveiliging van de Mac en de ontwikkeling van malware, vind ik het moeilijk om Mac-antivirussoftware aan te raden voor de meeste gebruikers. De ingebouwde beveiliging en de basisbescherming tegen malware in OS X beschermt momenteel tegen de meeste, zo niet alle, bestaande Mac-malware. En nieuwe malwarevarianten verschijnen niet vaak genoeg om bescherming van persoonlijke Macs door antivirussofware te rechtvaardigen. Mac-infecties zijn zo zeldzaam, en antivirusgereedschap zo beperkt, dat de toegevoegde waarde simpelweg niet genoeg is. Zelfs niet van de gratis programma's.
Wanneer gebruik je Mac-antivirus -- Ondanks de beperkingen zijn er situaties waarin antivirussoftware nuttig kan zijn.
Het allerbeste is wanneer je deze sofware niet op je computer gebruikt. E-mailfilters gebaseerd op vingerafdrukken-analyse houden bekende virussen tegen voordat ze je computer bereiken. Ik ben een groot voorstander van e-maildiensten zoals Gmail, iCloud, Yahoo of Hotmail, die alle e-mail filteren op virussen voordat het op je computer arriveert. Voor zakelijke gebruikers kan ik webfiltering aanbevelen, maar dat is niet makkelijk beschikbaar voor consumenten.
De volgende groep voor wie antivirussoftware nuttig kan zijn, is familieleden die een oudere versie van OS X draaien. De beste anti-malware beveiligingsfuncties zitten in 10.8 Mountain Lion, met 10.7 Lion op de tweede plaats. Wij weten dat TidBITS-lezers over het algemeen bijblijven met Mac- en iOS-syteemupdates. Maar als familieleden dat niet doen dan zou antivirussoftware gerechtvaardigd kunnen zijn.
Zakelijke gebruikers zouden vanwege bedrijfsbeleid of andere vereisten ook antivirussoftware nodig kunnen hebben.
Antivirussoftware kan ook nuttig zijn als je voortdurend risicovol bezig bent. Bijvoorbeeld: als je Gatekeeper uitzet en je downloadt regelmatig illegale of dubieuze programmatuur, dan kan antivirusgereedschap infectie verhinderen. Misschien. Malware verschijnt natuurlijk ook op reguliere sites, maar als je je bij Gatekeeper en vertrouwde ontwikkelaars houdt, dan zijn de kansen op infectie vrijwel nul.
Laatste punt: het gebruik van antivirus maakt je misschien wat geruster, zolang je maar begrijpt dat antivirus-programma's niet onfeilbaar zijn, en dat je nog steeds geïnfecteerd kunt raken, vooral als je de benodigde patches en updates overslaat.
Als antivirus-programma's op de Mac 100 procent bescherming boden, of zelfs 99 procent, zou ik er wellicht anders over denken. Als er een invasie van malware zou zijn, zoals onder Windows, zou ik mijn aanbevelingen misschien veranderen. Maar op dit moment is de bedreiging zo klein, en zijn antivirus-programma's zo beperkt, dat antivirus-programma's voor de meeste gebruikers van de huidige versies van OS X niet zinvol zijn.
Tijdens de Flashback affaire werd er her en der gezegd dat Mac-gebruikers te naief waren, of te slecht op de hoogte, om antivirus-software te installeren. De waarheid is echter dat die software maar beperkte bescherming biedt, en te vertrouwen op deze software is net zo naief als te denken dat Macs onkwetsbaar zijn.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
MacBook Air EFI Firmware Update 2.6 -- Apple heeft EFI Firmware Update 2.6 uitgebracht voor de MacBook Air-modellen die zijn uitgebracht in juni 2012. De update verhelpt een kleurenprobleem met aangesloten HDMI-schermen, een bug die ervoor zorgde dat het systeem vastliep als er een Thunderbolt-apparaat in de standby-modus werd losgekoppeld, en een probleem met goed opstarten van Windows in Boot Camp. Het vereist OS X 10.8.2 Mountain Lion. Zoals altijd met firmware-updates raden wij een beroep op de App Store aan om ervoor te zorgen dat je de firmware-update voor jouw specifieke model krijgt, en ervoor te zorgen dat je het update-proces niet onderbreekt. (Gratis, 4,76 MB
Reacties - MacBook Air EFI Firmware Update 2.6
Firefox 18 -- Met het in recordtijd bereiken van de kiesgerechtigde leeftijd heeft Mozilla Firefox 18 uitgebracht met de nieuwe JavaScript-compiler IonMonkey, die volgens Mozillal de snelheid van web-apps en -games met tot 25 procent zal verbeteren. De nieuwe uitgave krijgt ook Retina-display ondersteuning (waarmee het aansluit bij de reeds Retina-bevattende Safari en Chrome Web browsers) voor degenen die met Mac OS X 10.7 Lion en later werken. Het voegt ook "voorlopige" ondersteuning toe voor het open framework Web Real Time Communication (WebRTC), dat videochat in de browser mogelijk maakt. Andere veranderingen zijn verbeterde prestaties bij het veranderen van tabbladen, verbeterde beeldkwaliteit dankzij een nieuwe scaling-algoritme voor HTML, een oplossing die onveilige inhoud uitschakelt bij het laden naar HTTPS-pagina's, en verbeterde proxy-responsiviteit. Merk op dat als je Firefox een tijdje niet hebt geopend en de automatische updates niet hebt toegepast, je moet door meerdere updates moet stappen om naar Firefox 18 te gaan (onze versie moest eerst van 16.0.1 naar 17.0.1 springen, en daarna naar 18). (Gratis, 36,6 MB, toelichting)
Reacties - Firefox 18
Fission 2.1.1 -- De software van Rogue Amoeba om audio te bewerken, Fission, krijgt een kleine update met versie 2.1.1, die één enkele nieuwe functie biedt: de Batch Convertor accepteert nu mappen met audiobestanden en afzonderlijke bestanden. Deze verschijning zorgt er ook voor dat het paneel Bewaar de laatst opgeslagen locatie onthoudt, corrigeert een probleem met AACS-hoofdstukken en zeer grote beeldbestanden, en lost een probleem met de Mac App Store-versie op, waar een poging om een bestand op te slaan een fout veroorzaakte. Daarnaast bevat Fission nu een verborgen voorkeur via het venster Debugging dat de app in staat stelt om te controleren of en te voorkomen dat in zeldzame gevallen Normalisatie zal gaan knippen. ($ 32 nieuw met 20 procent korting voor TidBITS-leden, gratis update, 10,7 MB, toelichting)
Reacties - Fission 2.1.1
Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands