Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering
De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.
Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:
Verder werkten mee:
Macworld | iWorld (de onhandige nieuwe naam voor de prominente beurs en conferentie) staat voor de deur. Van 26 tot 28 januari 2012, zul je redactieleden van TidBITS kunnen aantreffen tussen de duizenden bezoekers in de West Hall van het Moscone Center in San Francisco. Hier is een lijst van wat wij zullen gaan doen. We zullen dit artikel updaten met elke verandering die optreedt voordat de show van start gaat.
Donderdag, 26 januari -- Tegelijk met de opening van de beursvloer zal een aantal TidBITS-redactieleden praatjes houden op donderdag.
10:00 uur: Joe Kissell vertelt geheimen van Siri in een sessie die is bedoeld om te laten zien hoever Apple's stemverwerkingstechnologie je kan brengen en hoe ver het nog te gaan heeft. Joe geeft advies hoe je Siri door allerlei interessante hoepels kunt laten springen, waaronder het interacteren met je Mac en andere apparaten. Hij laat ook Siri's lichtvoetiger kant zien en bespreekt de richting die Siri in de toekomst in kan slaan.
11:00 uur: Glenn Fleishman interviewt Susan Orlean, redactielid van de New Yorker en auteur van "De orchideeëndief", op het hoofdpodium. Orlean is het bekendst om haar uitgebreide non-fictie, maar ze is langzamerhand ook een echte technologie-geek geworden, met meer dan 200.000 Twitter-volgers en iemand die een vroege adopteur aan het worden is. Glenn praat met Orlean over hoe ze technologie gebruikt in haar werk en hoe Twitter haar heeft geholpen haar nieuwste boek te schrijven, "Rin Tin Tin", over de hond-ster uit Hollywood. (Na afloop is ze ook even beschikbaar voor het signeren van boeken.)
13:00 uur: Tonya Engst sluit zich aan bij gastheer Chuck Joiner en andere panelleden in Ouderschap in het mobiele internettijdperk, een groepsdiscussie over opvoedingsdilemma's en overwinningen met SMS-en, schermtijd, Facebook, Minecraft en meer.
14:00 uur: Joe Kissell bespreekt unitasking (je weet wel, het tegendeel van multitasking) met Macs en iOS-apparaten, waaronder verrassende feitjes over hoe computers en mensen meervoudige taken afhandelen. Hij laat je zien hoe unitasking je productiever kan maken en hoe je dat bewerkstelligt. Joe bespreekt ook hoe huidige Apple-technologie die toegespitst lijkt te zijn op unitasking ironisch genoeg vaak juist het tegenovergestelde doet (en wat je daar aan kunt doen).
14:00 uur: Glenn Fleishman en Lex Friedman bespreken hoe je staand en wandelend kunt werken. Ze bespreken het hele traject van hun ervaringen in het maken van de overgang van de hele dag zitten tot een combinatie van zitten, staan en wandelen op een loopband. Glenn en Lex spraken met Chuck Joiner in een voorbeschouwing op hun sessie voor MacVoices.
17:00 uur: Velen van ons zullen elkaar ontmoeten in Moscone West onder de roltrappen op de begane grond, ter voorbereiding op het jaarlijkse Netters' Dinner. Om 17:30 uur wandelen we gezamenlijk naar de Hunan op de kruising van Sansome en Broadway, waar het hete en kruidige Chinese eten (er zijn ook vegetarische maaltijden verkrijgbaar) $ 20 kost. Je moet van tevoren reserveren, voor dinsdag 24 januari, via Kagi; de snelkoppeling bevat alle details. Jon Pugh zal wederom de gastheer zijn en het belooft opnieuw een fantastische avond met eten en conversaties te worden.
Vrijdag 27 januari -- Voor vrijdag hebben we eigenlijk geen vastomlijnd programma, dus zullen we het grootste deel van de dag gewoon rondlopen over de beurs, om nieuwe en interessante dingen te vinden om over te schrijven.
15 uur: We gaan hier vast spijt van krijgen, maar dit is een mooie gelegenheid om de Square-creditcardlezer die we hebben aangeschaft toen we bezig waren met het artikel van Dennis Wurster ("Square biedt een makkelijk alternatief voor cash en een chequeboek", 8 november 2011) uit te proberen. Dus als je je graag persoonlijk als TidBITS-lid wilt komen opgeven, dan kun je Adam en Tonya en misschien nog wel een aantal andere TidBITS-redactieleden vinden bij de roltrappen in de lobby van Moscone West, waar we de Square aan de tand zullen voelen. (We moeten je lidmaatschap na afloop van de beurs nog wel handmatig activeren, dus het is wel handig om van te voren te zorgen dat je al een TidBITS-account hebt.) Mocht je vrijdagmiddag verhinderd zijn, probeer Adam dan op een ander moment te vinden.
16 uur: Glenn Fleishman doet mee aan een live opname van The Incomparable-podcast, een "geeky" panel discussie over strips, science-fiction romans, tv-series, "nerdcore" en nog veel meer, op het Macworld Live-podium
Zaterdag 28 januari -- Net als vorig jaar duurt de beurs tot en met zaterdag, zodat inwoners van San Francisco die normaal moeten werken ook in de gelegenheid zullen zijn om langs te komen.
11 uur: De gehele TidBITS-staf (Adam, Tonya, Glenn, Jeff, Joe, en Michael) zal deelnemen aan een paneldiscussie met Chris Breen op het Macworld Live-podium, over het heden, verleden en toekomst van het uitgeven van e-boeken, met een nadruk op hoe het is om een schrijver, redacteur, of uitgever te zijn in een wereld waar uitgeven niet langer voorbehouden is aan grote bedrijven met drukpersen.
14 uur: Glenn Fleishman zal opnieuw op het Macworld Live-podium te zien zijn, maar we weten nog niet waarom. Serieus, het onderwerp is nog geheim, ook voor hem.
15 uur: Jeff Carlson zal een presentatie verzorgen over iMovie op de iPad in de Apple Store San Francisco (te vinden op One Stockton Street, op slechts een paar straten van het Moscone Center), waarbij hij spreekt over zijn boeken "The iPad 2 Pocket Guide" en "The iMovie '11 Project Book" en over het bewerken van video-opnames op locatie, als je inspiratie nog springlevend is.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
iTunes 10 is er lang: eigenlijk zo lang al dat Kirk McElhearn niet één, maar twee uitgaven van zijn "Take Control of iTunes 10: The FAQ" heeft kunnen uitbrengen. Hierna volgen (in de vraag-en-antwoord-stijl van het boek) enkele antwoorden op mogelijke vragen over deze net uitgebrachte verzameling aan informatie over de alomtegenwoordige media-software van Apple.
Waarom een tweede uitgave van een boek over software waarvan geen grote nieuwe versie is uitgekomen sinds de vorige uitgaven?
Laat je niet misleiden door de beslissing van Apple om geen versie 11 uit te brengen. Sinds de oorspronkelijke iTunes 10 heeft Apple zijn benadering van online-media herzien, met nieuwe functies zoals iCloud en iTunes Match. Dit boek biedt een antwoord op de talrijke vragen die gebruikers over deze functies hebben, met o.a. een nieuw hoofdstuk over de cloud. Nu deze tweede uitgave er is, is de kans natuurlijk groot dat Apple iTunes 11 binnenkort uitbrengt.
Wat is er verder nog nieuw in deze uitgave?
Veel. Naast veel andere veranderingen, biedt het boek nieuwe antwoorden op vragen over synchroniseren, muziek kopen bij andere plaatsen dan de iTunes Store, bronnen voor streaming muziek en manieren om je muziek beter te laten klinken.
Waarom is dit boek opgebouwd als een lijst van vaak gestelde vragen?
iTunes is niet zoals de meeste andere software: het is groot en omvat veel dingen; het is niet alleen een mediabibliotheek en mediaspeler, maar ook een programma voor apparaatbeheer, een cloud-opslagportaal, een socialemediadienst, de toegang van een onlinewinkel, en, afhankelijk van wat Apple heeft gepland voor de media-aankondiging van deze week, een dessertsaus en een boenwas. Omdat iTunes een vinger in zoveel verschillende pappen heeft, hebben gebruikers veel vragen over de talrijke en uiteenlopende mogelijkheden. Door het boek op te bouwen als een verzameling in categoriën opgedeelde vragen helpt Kirk de lezers om sneller een antwoord te vinden op hun vragen over hoe iTunes werkt en wat het kan doen.
Wat bedoel je met "in categorieën opgedeelde vragen"?
We bedoelen hiermee dat aanverwante vragen worden onderverdeeld in categoriën zodat je er gemakkelijker kan door bladeren of iets in opzoeken. Elk hoofdstuk van het boek begint bijvoorbeeld met een lijst van de vragen die erin worden beantwoord, bijvoorbeeld "Play", waarin 18 vragen over het afspelen van verschillende soorten media in iTunes worden beantwoord; "Cloud", waarin 13 vragen over het gebruik van iTunes Match en het instellen van automatische iTunes Store downloads worden beantwoord; "Organize", waarin 19 vragen over de verschillende soorten afspeellijsten die iTunes kan aanmaken en hoe ze best worden gebruikt worden beantwoord, enz. Deze uitgave biedt antwoorden op meer dan honderd vragen.
Hoeveel pagina's telt het boek en hoeveel kost het?
Dat zijn twee vragen, maar oké. De pdf-versie telt 173 pagina's en kost $ 15; het aantal pagina's in de EPUB-versie, die je zonder extra betaling kunt downloaden, verschilt natuurlijk, afhankelijk van het apparaat waarop het wordt weergegeven en de instellingen. Beide versies zijn nu beschikbaar en een Mobipocket-versie komt binnenkort. Voor wie het boek op een Kindle wil lezen. Vergeet niet dat TidBITS-leden 30 procent korting krijgen op alle Take Control-bestellingen, waardoor het boek dan nog maar slechts $ 10,50 kost.
Bevat het boek ook nog kortingsbonnen die het nog interessanter maken?
Wat een heerlijk suggestieve vraag! Wie het boek koopt krijgt er een kortingsbon ter waarden van $ 5 voor SongGenie van Equinux bij, een programma voor het opruimen van de informatie in je iTunes-muziekbibliotheek en zoeken van liedjesteksten voor je nummers en een bon ter waarde van $ 3 voor Airfoil van Rogue Amoeba, waarmee je audio over je netwerk naar een reeks apparaten kan afspelen, zelfs andere programma's dan iTunes.
Wie is Kirk McElhearn?
Een internationale mysterieuze man die voor het laatst ergens in de Franse Alpen werd gezien. Op professioneel vlak schrijft Kirk af en toe bijdragen voor TidBITS, is hij de maker van de Kirkville-blog en auteur van enkele andere Take Control boeken. Hij is ook senior-schrijver van Macworld, waar hij recent werd benoemd tot "The iTunes Guy". Kirk is al jaren een muziekfan en telt onder andere Grateful Dead, Franz Schubert, Bill Evans onder zijn favoriete muziek. Zijn iTunes-bibliotheek bevat momenteel rond de 80.000 nummers.
Nu we het toch over Macworld hebben, heb je deze week ook nog geen ander boek van hen?
Hoe raad je het, natuurlijk! Het gaat om de "Macworld iPhone 4S Superguide", een 268-pagina's tellend e-boek met advies over instellingen, details over de meeste apps van Apple, insidersuggesties om efficiënter te werken, manieren om te werken met muziek, foto's en video, een uitgebreid hoofdstuk met problemen en oplossingen en aanbevelingen voor onder andere hoesjes, koptelefoons, luidsprekers.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
In de voorjaarsvakantie van 2011 brachten we tijd door in Denver en Boulder en omdat ik mijn iPhone flink gebruikte voor navigatie tijdens het rijden, was ik erg blij met de Mophie Juice Pack Air. Een iPhone-hoes met batterij waarmee je je iPhone langer kunt gebruiken (zie "Mophie Juice Pack Air zorgt voor langer plezier van GPS op je iPhone", 23 april 2011). Sindsdien gebruik ik de Juice Pack Air met regelmaat als ik er niet zeker ben of de batterij van mijn iPhone 4, die langzaam achteruitgaat, genoeg leven heeft om het een hele dag vol te houden.
De afgelopen tijd heb ik echter een alternatief getest, het Slim Case System van Third Rail Mobility, $ 89,99. Het ontwerp van dit systeem is anders en dat maakt het in sommige situaties wellicht aantrekkelijker dan de Juice Pack Air of vergelijkbare oplossingen.
Op zichzelf is de Slim Case een no-nonsense zwart ontwerp in twee delen, eigenlijk net zoals de Juice Pack Air. (Deze constructie is noodzakelijk zodat aan de onderkant van de iPhone nog steeds de dock kabel aangesloten kan worden.) De iPhone zelf wordt er slechts 11,7 mm dikker van en iets breder en hoger. De case weegt 24,1 gram. Het heeft de bekende uitsparingen voor de volume knoppen, de power knop, de aansluiting voor de hoofdtelefoon en de cameralens.
Als dit je onmogelijk lijkt voor een hoes met een batterij, dan klopt dit. Het is exclusief de verwijderbare batterij, die 39,7 gram weegt en 6,9 mm diep is. De Smart Battery schuif je in vier uitsparingen aan de achterkant van de hoes en sluit dan aan op drie contacten met een gouden toplaag om de stroom te kunnen geven aan de iPhone.
Op zich is dat slim, want dat betekent dat je meerdere batterijen kunt gebruiken, vervang gewoon de lege door een andere. Losse batterijen kosten $ 59,99, en als je een losse Slim Case nodig hebt zonder batterijen, dan kost die $ 39,99.
Nog handiger is dat de batterijen niet alleen vervangen kunnen worden, maar ook nog eens gestapeld kunnen worden, want iedere batterijen heeft dezelfde sleuven en contacten als de Slim Case zelf. Dat is vooral handig omdat het betekent dat je meerdere batterijen tegelijkertijd kunt laden. Je hoeft dus niet voor iedere batterij apart een USB-poort vrij te houden en een micro-USB kabel te gebruiken.
De laatste handigheid van de Smart Battery is dat hij niet één maar twee micro-USB aamsluitingen heeft, een IN-aansluiting voor het laden van de batterij en een OUT-aansluiting waarmee je andere USB-apparaten kunt laden, zoals een Kindle of een Garmin Forerunner 305 GPS. Daarvoor wordt een adapterkabel bijgeleverd. De capaciteit van de Smart Battery is uiteraard beperkt (het is een 1250 mAh-batterij) maar het is wellicht genoeg om ze weer aan de gang te krijgen. De Smart Battery heeft ook een knop aan de onderkant om te zien hoeveel lading er nog inzit door middel van vijf ledjes.
Allemaal prima mogelijkheden om langer met je iPhone of andere apparaten te doen zonder dat je een grote externe batterij hoeft mee te nemen. De Slim Case is met meerdere Smart Batteries wellicht precies genoeg.
Voor het functionele ontwerp krijgt Third Rail dus bonuspunten, maar voor mij heeft het Slim Case System ook twee nadelen in het regelmatig gebruik. Allereerst zijn de hoeken vrij scherp, vooral op de batterij en dat irriteert me vooral omdat de iPhone zelf zo'n zorgvuldig afgerond ontwerp is.
Het tweede nadeel is ernstiger: ik kan met de hoes mijn iPhone eigenlijk niet meer gebruiken zoals ik dat gewend was te doen. Ik draag mijn iPhone altijd in de rechtervoorzak van mijn broek, bovenkant naar beneden en het scherm naar binnen. Dan is hij meteen gebruiksklaar als ik hem uit mijn broekzak haal. Als ik dat doe terwijl de iPhone in de hoes zit met een batterij eraan, is het eigenlijk onvermijdelijk dat ik de batterij van de iPhone af schuif. Ik moet hem er dus weer inschuiven voordat ik hem uit mijn broekzak haal. Een detail, maar voor mij een hinderlijk detail. Als je je iPhone ergens anders opbergt is het voor jou wellicht niet zo'n probleem.
Uiteindelijk zal ik het Third Rail Slim Case System niet missen als ik het teruggegeven heb. Hoewel het ontwerp handig is voor diegenen die meerdere batterijen gebruiken, of diegenen die ook andere apparaten willen oplaten, heb ik die voordelen niet nodig. Ik blijf bij de Mophie Juice Pack Air, waarvan de 1500 mAh-batterij me genoeg extra gebruik geeft en waarvan de afgeronde hoeken hem prettiger laten zitten in mijn broekzak.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Tot nu toe mag de prijs voor publiekelijk voor schut staan in 2012 wel uitgereikt worden aan de New York Philarmonic-seizoenskaarthouder die op de eerste rij zat in de Avery Fischer Hall van het Lincoln Centre. Zijn iPhone speelde telkens het marimba-geluid, totdat de dirigent het orkest liet stoppen en de eigenaar het voor elkaar kreeg het ding uit te zetten.
De concertganger had de dag tevoren zijn Blackberry van het bedrijf omgeruild voor een iPhone en had er geen idee van dat het alarm ingeschakeld was volgens de New York Times-zegsman. Maar was het zijn fout? Ik onderzocht dit geval en sprak met de gebruiksvriendelijk-ontwerp-goeroe Donald Norman (ooit een sleutelfiguur bij Apple voor de terugkeer van Jobs) voor een artikel in the Economist.
Is het de fout van de telefooneigenaar? Volgens eigen zeggen had hij keurig de geluidsschakelaar van de iPhone op "stil" omgezet, maar het alarm valt daar buiten. En dat lijkt ook wel zinnig: je zet geen alarm om het te vergeten. John Gruber pleit voor deze instelling op zijn blog Daring Fireball. Andy Ihnatko suggereert dat ieders verwachting van op stil zetten verschillend is en dat dus geen enkele methode correct is, behalve de methode die je wil hebben. Ook wijst hij er op dat de er al een instelling is om alle geluiden op stil te zetten: het heet "zet je telefoon uit".
Andy merkt op dat de volharding van Apple in simplisme, meestal geheel terecht, betekent dat we onze telefoon niet zo kunnen veranderen dat hij aan onze verwachtingen voldoet. Het zou een veelheid aan knopjes vereisen en ieders instelling zou weer net even anders zijn. Google zal het misschien aanbieden en ontwikkelaars de kans geven om het geluid stil zetten zelf te regelen maar Apple geeft de voorkeur aan minder ingewikkeld ook al betekent dat voor sommige mensen niet het beste.
Er is een eenvoudige manier om het probleem op te lossen die het allemaal niet veel ingewikkelder maakt, slechts één knopje in het instellingenvenster: de "Concertmodus", net onder vliegtuigmodus. Vliegtuigmodus schakelt alle zenders in de iPhone: telefoon, wifi, bluetooth en ook de passieve GPS-ontvanger (hoewel je wifi en Bluetooth weer apart in kunt schakelen).
Concertmodus zou je met een tap op het scherm een periode of tijdsduur in kunnen stellen (misschien zelfs gekoppeld aan de Agenda-app) en zo alle geluidssignalen van welke soort dan ook gedurende die periode moeten uitschakelen. Het kan ook gelijk de schermverlichting dimmen zodat je bij het inschakelen van de telefoon niet teveel stoort en de trilfunctie moet op zijn zachtst staan.
Je kunt ook een andere, meer techische oplossing bedenken. Omdat een GPS binnenshuis niet goed werkt zou een combinatie van een zwak GPS-signaal en een lokaal wifi-netwerk precies genoeg moeten zijn om te weten dat iemand in of vlakbij een plek is waar voorstellingen worden gegeven. Een mobiele telefoon zou je dan een waarsschuwingsvenster kunnen tonen dat je een stiltezone binnen gaat: "Gedurende je verblijf hier zullen alle (alarm)geluiden gedurende 1 uur uitgeschakeld worden tenzij je op Nee drukt".
Geen van deze opties is perfect. Maar is het het proberen niet waard om een beetje de stilte te bewaren op plaatsen waar zwijgen goud is? De industrie zou de eerste stap kunnen zetten met Google en Apple die de slagorde bepalen.
Verdere overpeinzingen -- De reacties op dit artikel waren hevig en talrijk, zowel hier als op Twitter. Ik wil er daarom hier enkele behandelen.
Nitrozac en Snaggy van de Joy of Tech kwamen met de volgende cartoon: "To Mute or Not To Mute?"
"Het is de schakelaar voor het belsignaal en als je dat niet kunt uitvogelen zou je de telefoon niet moeten gebruiken". Op pagina 162 van Apple's iOS 5 for iPhone manual (pdf), toont de uitleg van het bedrijf dat dergelijke reacties een beetje overdreven zijn. "Als geluidssignalen zijn uitgeschakeld, geeft de iPhone geen belsignalen, geen geluid bij meldingen of andere geluidseffecten weer. Wekkergeluiden worden echter wel weergegeven". Lees dit een paar keer en doordring jezelf ervan: een belsignaal, een melding of een geluidseffect is geen wekkergeluid.
"Jij stelt het wekkergeluid in dus jij bent verantwoordelijk voor het geluid als de wekker afgaat". Dit is deels waar. In iOS, is het ten minste zo en ik weet niet of dat ook voor andere telefoonsoorten geldt, is dit een asymmetrische handeling. Als je een wekker instelt, kun je daarbij een geluid kiezen. Maar als je dit geluid instelt is het niet duidelijk, tenzij je de Fijne Handleiding zorgvuldig hebt gelezen, dat wekkergeluiden wel worden weergegeven ook al zet je de belsignaalschakelaar op uit. Reageerders en anderen hebben voorgesteld dat iOS een melding zou moeten geven als je een een wekker zet terwijl de belsignaalschakelaar uit staats dat het wekkersignaal niet uitgeschakeld is en dat bij het schakelen van aan naar uit er een schermpje zou moeten komen of een melding (ook al kan je deze schakelaar omzetten zonder dat je naar je scherm kijkt). Ik zou hieraan toe willen voegen dat je kan zien of er een wekker is gezet vanwege het kleine wekker-icoon in de statusbalk bovenin je scherm. Maar is dat voldoende om een niet technisch persoon eraan te herinneren dat er straks toch een geluid kan afgaan?
"Die man zette de wekker, dus hij kon weten dat deze af zou gaan". Apple maakt het redelijk duidelijk als je een wekker zet, wanneer precies deze al afgaan. Maar enige coulance is wel gepast: hij had de telefoon pas één dag en had daarvoor BlackBerry-gebruiker. Het is waarschijnlijk dat iemand anders die wekker had gezet (misschien als demonstratie?). Of de wekker was gezet voor een andere tijdzone, een probleempje waar wij soms tegenaan lopen in de TidBITS-groepkalender waar de staf op geabonneerd is. Daar hij een abonnee was van de Philharmonic wist hij precies waar hij om die tijd zou zijn: namelijk in de laatste momenten van Mahler's Negende.
"Mensen moeten weten hoe ze met dergelijke hardware om moeten gaan en pas dan kopen". Dit is deels waar. Maar zoals Adam schreef in "Is dit het tijdperk van technologisch analfabetisme?" (18 augustus 2009), hoeven veel mensen vandaag de dag (en dat geldt ook voor de jongere gebruikers waarvan wij vinden dat ze dit moeten weten) geen basiskennis van computers meer te hebben omdat de meeste apparaten ook zonder te gebruiken zijn. Een iPhone kan je zonder demonstratie gebruiken. Er zit geen handleiding bij, alleen een link naar iets wat je online kan lezen. Het subtiele verschil kennen tussen geluidseffect en wekkergeluid is wellicht wat teveel gevraagd.
"Zet dat rotding dan ook uit". Dit is absoluut een oplossing en verstandig om te doen onder de juiste omstandigheid. Als ouder van kleine kinderen die soms middelbare scholieren inhuurt om op het kroost te passen, zit ik vaak in de situatie waarbij de mogelijkheid om een bericht of een een waarschuwingssignaal te ontvangen (en vervolgens de zaal te verlaten wanneer dit mogelijk en/of gepast is) problemen die thuis ontstaan kan oplossen. Het stelt mijn vrouw en mij ook gerust dat we in noodgevallen bereikbaar zijn. Wij zitten niet aan onze telefoons te frunniken. Onze ouders hadden natuurlijk deze mogelijkheid niet. Zij zouden het nummer van het theater of concerthuis, het restaurant of de bioscoop achterlaten en vervolgens vrolijk op stap gaan. Daar staat tegenover dat toen ik onlangs een meditatiecursus had op avonden dat mijn vrouw ook verplichtingen buitenshuis had, we hadden afgesproken dat zij "nooddienst" zou hebben en deed ik de telefoon uit.
"Mensen die niet weten hoe zij moeten voorkomen dat een wekker afgaat, snappen zo‘n Concertmodus-schakelaar ook niet". Ik ben het hier niet mee eens, ook al heb ik dit zelf voorgesteld. Aan boord van het vliegtuig wordt je gevraagd om je telefoon uit te zetten en ‘m pas weer te gebruiken boven 10.000 voet (3.000 meter) met Vliegtuigmodus ingeschakeld, als je telefoon dit heeft. Bij iedere live of opgenomen uitvoering die ik heb bezocht waren er, soms uitgebreide, instructies voor het op stil zetten van je telefoon. In plaats daarvan zouden ze kunnen zeggen: "Als je telefoon een ingebouwde Concertmodus heeft om je meldingen, wekkergeluiden, belsignalen en harde vibraties uit te zetten, schakel deze dan nu in.".
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Begrijp mij niet verkeerd, ik ben volkomen tegen de Amerikaanse wetgeving die bekend staat als SOPA, de " Stop Online Piracy Act" [Stop online-piraterij wet, nvdv] van het Huis van Afgevaardigden en de tweeling ervan PIPA, de "Protect Intellectual Property Act" [Bescherm Intellectueel Eigendom-wet, nvdv] van de Senaat om alle redenen die Joi Ito, de directeur van het MIT Media LAb in zijn blog post geeft voor waarom het Media Lab zich officieel tegen deze waanzinnig overdreven wetsvoorstellen heeft uitgesproken. In het kort komt het er op neer dat deze wetsvoorstellen het voor de content-industrie mogelijk maken om hun wapens tegen het schenden van het copyright te upgraden van een onhanteerbare zware knuppel naar een ongeleid projectiel met kernkop dat meer nevenschade berokkent dan mogelijkerwijs door de strafbare feiten kan worden gerechtvaardigd.
Maar hoewel ik geenszins SOPA en PIPA steun, wilde ik een zienswijze naar voren brengen die over het algemeen in deze discussie ontbreekt, die van een kleine uitgeverij waarvan de e-boeken regelmatig zonder toestemming worden gebruikt.
Ik zeg "zonder toestemming gebruikt" in plaats van de beladen woorden "geplagieerd" of "gestolen", omdat geen van tweeën juist is. "Plagiaat" is verwaterd in de context van het kopiëren van software en door het hernieuwd neerzetten van piraten als beminnelijke schurken met papegaaien als huisdier in plaats van de moordlustige gekken die ze waren, maar het is nog steeds omgeven met de geur van het Robin Hood-achtige stelen van de rijken om het aan de armen te geven
Maar dat lijkt ongepast gezien het feit dat content, of het nu om muziek, video of, in mijn geval, boeken gaat, in wezen een luxe is. Niemand heeft de laatste hit van Lady Gaga of zelfs het laatste Take Controle-boek nodig om eten op tafel te zetten. Daarbij hoop ik dat, hoewel het mogelijk is om de grote muzieklabels te beschouwen als verantwoordelijk voor een zekere mate van culturele alleenheerschappij, niemand ons huis-tuin-en-keukenbedrijf zo beschouwd. Evenzo is "stelen" niet precies hetzelfde als het maken van een digitale kopie, niemand verliest iets behalve dan de mogelijkheid tot verkoop, ervan uitgaande dat degene die de kopie maakte het anders gekocht zou hebben.
Maar goed, alles bij elkaar heb ik er behoorlijke de pest in wanneer ik onze e-boeken zie verschijnen op sites voor het delen van bestanden voor iedereen om te downloaden. Ik kan niet bewijzen dat het ons bedrijf schade berokkent en dus ook onze schrijvers. Maar ik kan ook niet aantonen dat het ons op welke manier dan ook concreet helpt. Maar ik kan wel zeggen dat ik er behoorlijk van over mijn nek ga, zodanig dat ik op z'n minst vanuit het perspectief van een kleine e-boekuitgever een paar bekende mythes over het online delen van bestanden aan de orde wilde stellen. Ik kan niet spreken voor de grote muziek- of filmstudio's voor wie de zaken anders kunnen liggen.
"Alle publiciteit is goed" -- Sommige mensen praten wijdverspreid kopiëren goed door te suggereren dat het eigenlijk goeie publiciteit is voor de auteur of het werk. Volgens mijn ervaringen is dit onjuist, ondanks de bekende stelling van Tim O'Reilly dat onbekendheid en niet piraterij het probleem is.
Het probleem is dat de manier waarop deze mensen over publiciteit praten nergens op slaat. Het gaat terug naar de dagen van de dot.com-luchtbel, toen internetstarters bedrijfsplannen hadden die begonnen met de grootte en de groeisnelheid van het internet en meteen doorgingen op Winst met een hoofdletter W. Een potentieel groot publiek hebben is een goeie eerste stap, maar het is bij lange na niet genoeg.
We zien het bij Amazon en de iBookstore. Veel mensen denken dat alleen het verschijnen in de Amazon-catalogus al zal leiden tot een gigantische verkoop en met het enorme succes van de iPad wordt de iBookstore dezelfde macht toebedacht. Het is waar dat als je boeken niet te koop zijn in die winkels, ze daar ook niet gekocht zullen worden, maar in werkelijkheid betekent het verschijnen in die catalogi maar een handjevol verkopen extra als er geen ondersteunende reclame is.
Terug naar wijdverspreid kopiëren. De bewering "Nou, mijn boek is naar alle bestandsdelingssites geüpload, dus ik krijg tenminste een hoop publiciteit", is onzin. BitTorrent heeft misschien 150 miljoen gebruikers, maar hoeveel van hen zoeken er naar jouw boek? Weinig of geen, net als op Amazon en de iBookstore. En diegenen die het wel doen, in tegenstelling tot bij Amazon of de iBookstore, gaan ervan uit dat ze jouw boek gratis zullen downloaden, niet kopen. Moet dit als goed beschouwd worden?
Geloof je me niet? Kijk maar naar onze weblogs. In december 2011 kreeg de Bing-zoekmachine van Microsoft, die ook zoekopdrachten op Yahoo uitvoert, 5,3 miljard zoekopdrachten. Dat is een enorm aantal voor diegenen die geloven in de kracht van brute blootstelling. Maar op de Take Control-website kregen we maar liefst 222 zoekopdrachten die afkomstig waren van Bing en Yahoo en voor zover ik kan zien, geen enkele verkoop. Met andere woorden, de publiciteit van het verschijnen in de zoekmachine van Bing leverde niets op.
Of denk maar eens na over webpagina-advertenties. Het is onmogelijk om te meten hoeveel mensen echt kijken naar een advertentie op een website die ze bezoeken (dat is het aantal blootstellingen), maar we weten dat het percentage doorklikken op dat soort advertenties een heel eind onder de één procent ligt. En dat is in een situatie waarin de adverteerder flink zijn best doet om gevonden te worden.
Een laatste punt: de beweringen dat sociale netwerken enorm nuttig zijn vallen voor ons net zo goed in deze categorie. Wij versturen tweets bij het uitkomen van onze boeken en die worden vaak doorgetweet door de schrijvers en andere vrienden (iets dat leuk is om te doen en altijd op prijs wordt gesteld!). Wie weet wat het totale "bereik" van deze tweets is, het zouden er tien- tot honderdduizenden kunnen zijn, maar het aantal mensen dat daarom een e-boek koopt is vreselijk laag, en dat weten we omdat we een code inbouwen in de getweete url's. In de eerste elf maanden van 2011 verkochten we in totaal 46 boeken via Twitter, op een totaal van enkele tienduizenden.
In feite, voor de goede orde, onze totale traceerbare Twitter-gedreven verkoop is 186, dus vraag je je misschien af waarom wij helemaal de moeite wel nemen om te tweeten. Behalve gewoon aanwezig te zijn in een gemeenschappelijke ruimte, is er ongetwijfeld een klein maar positief halo-effect van de aanbevelingen op Twitter, de verkoop aan mensen die kopen via een directe link enige tijd na het zien van een aanbeveling. Plus, is het altijd goed om het steunen van vrienden en fans een kans te bieden.
Er zijn hier dus twee schijnbaar tegenstrijdige conclusies te trekken. Aan de ene kant, voor de Take Control-serie, de "blootstelling" van het hebben van een boek geüpload naar bestandsdeling-sites is niet aantoonbaar nuttiger dan te verschijnen in de Bing zoekmachine, in wezen wordt niemand er aan blootgesteld. Aan de andere kant, is het niet alsof significante verkoop verloren gaat, vooral gezien het feit dat als het onwaarschijnlijk lijkt dat zij die het boek niet vinden op een bestandsdeling-site, het dan zouden gaan kopen.
Tim O'Reilly heeft gelijk. Onduidelijkheid is het probleem, niet de piraterij. Maar dat betekent niet dat piraterij op zichzelf het duistere probleem zal gaan aanpakken. Daar is promotie voor en promotie is een van de belangrijkste taken voor uitgevers en her-verdelers. Dit wil niet zeggen dat op grote schaal kopiëren niet deel zou kunnen uitmaken van de promotie-inspanningen. De auteurs die hun boeken met succes weggeven (Cory Doctorow en Seth Godin zijn de beste voorbeelden) doen een fantastische job van zelf-aanbeveling. Maar ze hebben hun zakelijke modellen zorgvuldig ontworpen (geef e-boeken weg en verkopen ondertussen afgedrukte kopiën) die voor hen werken omwille van de kwaliteit en het type van de boeken die ze schrijven (goed ontvangen science fiction en zakelijke boeken), de relaties met hun uitgevers, het gaat over vergoedingen mede op basis van hun bereik, hard werken en, naar ik aanneem, een beetje geluk (gezien het feit dat weinig anderen hun succes hebben herhaald).
Inderdaad, boeken weggeven kan uitstekende promotie zijn, maar je moet realistisch zijn over wat het kan doen. In 2010 gaven we een toestemming om Joe Kissell's "Take Control of passwords in Mac OS X,Second Edition" aan AgileBits (de 1Password-mensen) om het voor een beperkte tijd weg te geven aan hun klanten als een vakantiecadeautje, samen met een 50-procents kortingsbon voor dezelfde doelgroep. Het was een geweldige promotie en hoewel we niet weten aan hoeveel mensen het aanbod werd gedaan, hebben meer dan 38.000 mensen het boek gedownload. We hebben geen manier om te weten hoeveel van die mensen ooit nog een boek bij ons zal bestellen, maar vanuit marketing-oogpunt was het een grote overwinning. Echter vanuit verkoop perspectief? Ook een winstpunt, maar een ordergrootte van 2 kleiner, slechts 373 mensen profiteerden van de korting.
"Kopiëren is onschuldig". -- Als je het met me eens bent dat het wijdverbreide kopiëren weinig tot geen effect heeft, waarom stoort het me dan toch? Hier zijn een paar overwegingen:
Het voelt niet goed. Ik kan eenvoudig (en dat heb ik dan ook zojuist gedaan) de gevolgen die het wijdverbreide kopiëren heeft op mijn negotie wegredeneren, maar dat betekent niet dat er geen emotionele gevolgen zijn. Stel je voor dat je ‘s avonds thuiskomt van je werk en je ontdekt dat er in je huis is ingebroken, maar dat er niets gestolen of vernield is. Je hebt geen materiële schade, maar dat betekent nog niet dat je 's nachts zonder zorgen naar bed gaat. Ik heb in ieder geval een ongemakkelijk gevoel bij het feit dat onze boeken op bepaalde plaatsen onbetaald gedownload kunnen worden. Er zou zomaar iets onaangenaams kunnen gebeuren, net zoals je het gevoel hebt dat er nog iets onaangenaams zou kunnen gebeuren als je weet dat er iemand door je huis heeft gelopen.
De bedoelde sites doen net alsof ze mij zijn en ze doen dat slecht. Er zijn in feite twee soorten sites betrokken bij het wijdverbreide kopiëren. Allereerst zijn daar de sites die blind alle bestanden die door gebruikers geüpload worden gratis aan eenieder beschikbaar stellen, zoals: FileServ, FileSonic, Depositfiles, Wupload, Uploadstation en nog veel meer. Op zich zou dat niet zo'n groot probleem zijn, want de enige manier om een bestand van zo'n site te downloaden is als je de directe URL van dat bestand kent. Daarnaast zijn er de veel problematischer sites, die fungeren als zoekmachines voor de sites waar de bestanden opgeslagen zijn, met lange lijsten van beschikbare bestanden, compleet met beschrijvingen en plaatjes. Het resultaat is dat iemand die via Google één van onze boeken zoekt terecht kan komen op een pagina die onze beschrijving en omslagfoto gebruikt, met een koppeling naar een gratis download-site. De beschrijvingen zijn vaak verminkt en dergelijke pagina's staan vaak vol met walgelijk advertenties, wat er ook nog eens toe bijdraagt dat ik, als iemand die graag zijn best doet om zo goed mogelijk voor de dag te komen, me schaam om in verband gebracht te worden met dergelijke sites, ook als is dat geheel ongewild.
Iemand anders verdient geld over mijn rug. Ik ben in principe erg ruimdenkend als het gaat over wat anderen met onze boeken doen. We gebruiken dan ook bewust geen DRM, in welke vorm dan ook, om kopiëren tegen te gaan of om ze aan een individueel leesapparaat te koppelen. Ik ben een groot voorstander van uitleenbibliotheken (ik zou er een lief ding voor over hebben als we elke bibliotheek in de hele wereld een exemplaar van elk van onze e-boeken ter uitleen konden slijten), en we zeggen expliciet in onze e-boeken dat we onze lezers stimuleren om ze als fysieke boeken te behandelen door ze aan vrienden "uit te lenen". Ook hebben we een liberaal weggeef-programma voor Mac-gebruikersgroepen, voor verlotingen en besprekingen (en een genereus programma voor groepskortingen). En als je een e-boek koopt mag je het van ons in alle voorkomende bestandssoorten downloaden en het op al je computers en mobiele apparaten opslaan, inclusief de iPad van je partner en de ouderwetse Mac van de dochter. Maar ik kan niet tegen het gevoel dat ik voor schut word gezet en de betreffende sites (deze parasieten) profiteren zakelijk van mijn harde werk. Ik ben in het algemeen tegen zakelijk parasitisme en al helemaal wanneer het mijn werk is dat geparasiteerd wordt.
(Even voor de volledigheid, de sites waar de bestanden fysiek te vinden zijn zijn gebaseerd op het zakelijke principe dat het moeilijk moet zijn om bestanden ook daadwerkelijk gratis te downloaden. Hun uiteindelijke doel is om gebruikers te laten betalen voor accounts met extra voordelen, zoals snellere en eenvoudiger downloads. Het gebeurde me eens, toen ik probeerde om één van onze boeken van zo'n site verwijderd te krijgen, dat een medewerker van die site toegaf dat ze het bestand helemaal niet hadden; ze deden maar alsof, om gebruikers op oneigenlijke gronden te verleiden om een betaald account aan te schaffen. De index-sites daarentegen zijn gewoon botte advertentie-sites: die willen alleen maar dat zoveel mogelijk mensen hun advertenties zien.)
"Maar de DMCA-wet voldoet toch?". -- Veel dichter bij het steunen van de SOPA-wetgeving zal ik niet komen. Men ziet de DMCA (Digital Millennium Copyright Act) als een ijzersterke wet die creatieve mensen echt in een positie van macht brengt. Juristen van grote bedrijven zullen deze wet voor hun eigen belangen kunnen inzetten, maar vanuit het perspectief van een kleine uitgever is de DMCA maar weinig bruikbaar om de wijdverbreide praktijk ongeoorloofd kopiëren te voorkomen. In de praktijk gaat het als volgt.
Ik heb een Google-alert ingesteld, die me waarschuwt als kopiën van onze e-boeken op het internet gedeeld worden. Google doorzoekt zelf geen sites waarop bestanden gehost worden, maar de machine doorzoekt wel alle sites die zulke bestandslijsten indexeren. Als ik een waarschuwing krijg dat één van onze boeken klaar staat om gekopieerd te worden, dan ga ik onmiddellijk naar zo'n site toe, volg de verwijzingen naar de sites die het bestand hosten en stuur ze een "notice&takedown"-waarschuwing op grond van de DMCA-wet.
Het is, om verschillende redenen, belangrijk om dit snel te doen. Ten eerste lijken de indexeersites elkaar te kopiëren: dus als één ervan ons boek opvoert, nemen meerdere sites dit binnen een paar dagen over. Ten tweede proberen indexeersites DMCA-waarschuwingen te ontduiken door het boek van de ene site te downloaden en het vervolgens opnieuw op dezelfde site en op andere plekken te plaatsen onder een andere naam. Op die manier ontstaat een "eigen" exemplaar, dat minder kwetsbaar is voor de "notice&takedown"-procedure en bovendien moet ik nog meer moeite doen.
Bovendien is het indienen van een DMCA-aanklacht misschien niet moeilijk, het heeft ook niet onmiddellijk resultaat. Ik heb de procedure wel sterk geautomatiseerd: ik knip en plak de url van de foute site in een nieuw bericht in het programma Mailplane, vervolgens gebruik ik Keyboard Maestro om een bericht samen te stellen met precies de juiste onderdelen voor eigen "notice&takedown"-verklaring (waarbij ik ook nog een kopie van de url bewaar in mijn archief). Bepaalde sites vereisen het invullen van ingewikkelde formulieren voordat ze de boodschap accepteren, wat het werk extra enorm verzwaart. Maar het grootste probleem is dat het vaak geen simpele kwestie is van het sturen van de DMCA-klacht. Omdat die ene site ook nog een aantal gerelateerde pagina's vermeldt die meestal ook nog eens doorlinken naar vier of vijf nieuwe hostpagina's, komt het er meestal op neer dat ik een flinke hoeveelheid klachten in één keer moet produceren en opsturen. Om je een idee te geven hoe ernstig het probleem werkelijk is: ik heb nu zo'n 1000 van deze DMCA-meldingen gestuurd. Daar zit een heleboel tijd in.
DMCA-klachten indienen bij de grotere file-hostingsites gaat snel en daarmee voorkom je dat een indexeersite je bestand verder verspreidt. Maar die indexeer-sites opereren in een lastiger schemergebied en accepteren zo'n klacht helemaal niet of je krijgt helemaal geen reactie. Hoe dan ook, ik krijg in ieder geval niet het idee dat het ze ook maar iets kan schelen. Mijn DMCA-klacht zien ze als niet meer dan een lastige bijzaak.
En BitTorrent dan? Wel, omdat het hier gaat om het delen via peer-to-peernetwerken en door de specifieke manier waarop torrent-zoekmachines werken, is het in deze gevallen onmogelijk om een DMCA-klacht aan te bieden. Dus ik kan BitTorrent niet erg waarderen. En daarbij zie ik ook wel dat zowel BitTorrent als bestand-hostingdiensten (ook) voor legitieme activiteiten gebruikt worden. Maar ik heb sterk het idee dat legitiem gebruik slechts een klein deel van het alle activiteiten uitmaakt.
Het delen van bestanden via internet is nu minder een probleem dan het was. Halverwege 2011 veranderde Google zijn zoek-algorithmes, waardoor indexeersites veel lager in de zoekresultaten uitkomen. Voor die tijd kon je op de titel van een van onze boeken zoeken en dan verscheen een gratis download al op de eerste pagina. Dat vond ik echt schrikbarend, aangezien Google daarmee legale en illegale bronnen voor download vrijwel gelijkwaardig presenteerde.
Welnu, als ik dus niet geloof dat deze sites werkelijk schadelijk zijn, waarom besteed ik dan al die tijd aan hun acties? Ten eerste zag het er een tijd naar uit dat gratis downloadsites in resultaten van zoekmachines populairder werden dan onze eigen pagina's. Ten tweede, als mijn aanklachten dan tenminste irritant voor die sites zijn: prima! Als iemand hier last ondervindt dan ben ik het wel en als ik hun in ieder geval aan het werk kan zetten met het verwijderen van mijn bestanden, dan zal ik dat niet laten. Als ik even door fantaseer stel ik me voor, dat deze verzwaring van hun werk hun businessmodel zoveel minder aantrekkelijk maakt, dat ze de site opdoeken.
Mijn conclusie: laten we SOPA en PIPA weer bedekken met de steen waar ze onder vandaan gekropen kwamen, maar laten we niet het idee koesteren dat wijdverbreide kopieerpraktijken gewoon een "Goed Ding" zijn. En laten we ook erkennen dat SOPA en PIPA vooral gericht zijn op rotzakken die een slaatje slaan uit producten waar anderen hard voor gewerkt hebben.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
GraphicConverter X 7.6 -- Na twee versies die meer op onderhoud gericht waren, luidt GraphicConverter X 7.6 van Lemkesoft het nieuwe jaar in met verscheidene nieuwe opties. Bij de toevoegingen aan het goed bekend staande programma voor grafische conversie zitten schaduwen en accenten, kleurbalans, histogram-equalisatie en batchverwerking van sepia-aanpassingen. De ondersteuning voor Mac OS X 10.7 Lion is verbeterd met herkenning van je "natuurlijke" scrollselectie plus de mogelijkheid om het opnieuw openen van de laatst geopende vensters bij het opstarten te verhinderen. Deze versie heeft ook verbeterde metadata en zoekopties, ondersteuning voor het scannen met netwerkscanners, Russische vertaling en een reeks foutreparaties. (nieuw $ 39,95 bij Lemkesoft of in de Mac App Store, gratis update, 124 MB, toelichting)
Reacties - GraphicConverter X 7.6
BBEdit 10.1.1 -- Bare Bones Software heeft BBEdit 10.1.1 uitgebracht, een waardevolle update voor de krachtige HTML- en tekstverwerker, waarbij de nieuwe mogelijkheden draaien rond de Projecten en "Open File By Name"-opties. De vele kleine veranderingen en foutreparaties zijn individueel te klein om er hier op in te gaan (een nieuwe Command-/sneltoets gekoppeld aan het "Un/Comment Selection"-commando zoals in Xcode is een goed voorbeeld), maar is nuttig om de uitgebreide toelichting te lezen als je een toegewijde BBEdit-gebruiker bent. En zo niet, dan geven ze een goede indruk van hoe ingewikkeld het tegenwoordig is om professionele software te schrijven: kun je je voorstellen hoe je er achter komt dat crashes veroorzaakt worden door een oude Flip-video-codec of door het gebruik van een lettertype met defecte afmetingen? (nieuw $ 49,99 bij Bare Bones of in de Mac App Store, gratis update, 7,2 MB, toelichting)
Reacties - BBEdit 10.1.1
Adobe Photoshop Lightroom 4 publieke bèta -- Adobe zet een succesvolle traditie voort die in 2006 begon met de eerste versie en heeft nu een publieke bètaversie van Photoshop Lightroom 4 uitgebracht. Versie 4 van het professionele programma voor het beheer en bewerken van foto's heeft nu een nieuwe kaartmodule voor het vinden van foto's met geo-tags, verbetert de ondersteuning voor videobestanden en heeft een ingebouwd gereedschap voor het maken van fotoboeken. Aan de bewerkingskant zijn basisaanpassingen vereenvoudigd, is het gereedschap voor het herstellen van accenten en schaduwen verbeterd, en is er nu een optie ingebouwd voor het maken van afdruksimulaties. De publieke bèta van Lightroom 4 is gratis te gebruiken en verloopt op 31 maart 2012. Let op, het kan bestaande Lightroom-catalogi niet omzetten (je zou toch geen bestaande fotobibliotheek in bètasoftware willen gebruiken). (gratis tijdens de bètaperiode, 430,3 MB)
Reacties - Adobe Photoshop Lightroom 4 Public Beta
Deze week maar twee snelle items: een verwijzing naar de Macworld | iWorld t-shirt wedstrijd en een algemeen verslag van CES waarin de beurs als goed te missen naar voren komt.
Macworld | iWorld t-shirt-wedstrijd -- Dit is leuk, de mensen van Macworld | iWorld houden een t-shirtwedstrijd (droog, dankjewel, we zijn ten slotte geeks) om de coolste t-shirts in de wereld van Apple in de schijnwerpers te brengen. We zijn van plan om onze enorme verzameling oude Mac-shirts te doorspitten op zoek naar geschikte exemplaren.
CES-persdag geeft aan dat je niet veel mist -- Afgaande op het verslag van CNET viel er niet veel te beleven op de persdag van de Consumer Electronics Show. De pc-wereld begint met ultrabooks (het equivalent van een MacBook Air met Windows), er zijn nieuwe tv's die er niet zo anders dan bestaande tv's uitzien, smartphone-fabrikanten proberen modellen met een groot scherm uit die niet in je zak passen, 3d-printers blijven nog altijd wat duur en meer en meer camera's krijgen wi-fi. Oh, en Microsoft zal niet langer op CES staan.
Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering