Vorige aflevering | Search | TidBITS Home | Volgende aflevering

TidBITS Logo

TidBITS#1108, 9 januari 2012

Omdat er maar weinig actueel nieuws was deze week, richten we ons op de praktijk, te beginnen met Adams kijk op Lumin, een eenvoudige iOS-app die je iPhone in een verlicht vergrootglas verandert. Daarna kijkt Michael Cohen naar Snapseed, een fotoverbeter-app die een aantal innovatieve interfacetechnieken laat zien. Daarna gaan we over naar de wereld van Macs en netwerken, met gastauteur Marshall Clow die uitlegt hoe je een eenvoudige blog kunt opzetten met de op Markdown en Dropbox gebaseerde dienst Calepin en Matt Neuburg die uitlegt hoe hij iTunes Match gebruikte om toegang te krijgen tot een deel van zijn muziek op al zijn apparaten.
 
Artikelen
 

De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.

Er is ook een iPhone-versie van TidBITS-NL op <http://nl.tidbits.com/TidBITS-nl-1108i.html>
En als je de volgende koppeling opneemt als bladwijzer in Safari op je iPhone, iPad of iPod touch, heb je altijd de nieuwste aflevering:
<http://nl.tidbits.com/TidBITS-nl-i.html>


Deze editie van TidBITS werd gedeeltelijk gesponsord door:
Help TidBITS te ondersteunen door onze sponsors te sponsoren!

Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:

Verder werkten mee:

Hoe je ons kunt bereiken kun je lezen op:
<de contactpagina>


Lumin verandert je iPhone in een vergrootglas met leeslamp

  door Adam C. Engst <[email protected]>
  7 reacties (Engelstalig)

[vertaling: JO]

Mijn ogen zijn niet slecht (tenminste als ik de lenzen draag die mijn grote bijziendheid corrigeren), maar het komt vaak voor dat ik iets moet lezen dat te klein is om goed te zien in de gegeven lichtomstandigheden. Een serienummer op de achterkant van een apparaat, een menu in een romantisch verlicht restaurant, de kleinere details van zo'n dingetje onder mijn dashboard. Ik werk graag met Petzl Tikka 2 head lamp om iets waar ik aan werk mee te verlichten, maar ik kan niet de stad in gaan met leds op mijn voorhoofd geplakt. En dan nog: het helpt je niet met dingen die gewoon te klein zijn om goed te kunnen zien.

De bedrieglijk eenvoudige oplossing voor die situaties is de iOS-app Lumin van Mahboud Zabetian ($ 1,99). De app voert twee kerntaken uit: vergroting en verlichting. Maar als je deze twee op een iPhone combineert, krijg je een handig apparaatje voor iedereen wiens ogen niet meer zijn wat ze ooit waren.

Lumin maakt gebruik van de camera op je iOS-apparaat om een uitvergroot beeld te laten zien van datgene waar je de camera op richt. Meestal zal je deze lens met hogere resolutie willen gebruiken, maar soms (als je wil checken of er geen pitjes tussen je tanden zijn blijven zitten) kan je de camera aan de voorkant gebruiken. Lumin vergroot sterker dan de standaardversterking van de Camera-app, misschien omdat Lumin er juist om gaat je te helpen iets te kunnen lezen, in plaats van het bieden van de beste foto-kwaliteit. En als je iets nóg wat sterker wilt vergroten, dan werkt de normale iPhone-knijpbeweging met je vingers prima.


Als je een iPhone 4 of 4S hebt, kan je op een knop op het scherm drukken om de flitslamp te gebruiken als superkleine led die verlicht waar je de lens op richt. Nu is dit niet zo heel bijzonder: Apple wijst zaklantaarn-apps tegenwoordig al af omdat er al zoveel in de App Store aanwezig zijn. Maar je hebt nu een lampje hebt dat rustig op die kleine lettertjes in een slecht verlichte ruimte schijnt, wat iets heel anders is dan de korte flits die alleen heel even het onderwerp van je foto verlicht.


Lumin zal het meest van pas komen in dagelijkse situaties, als vergrootglas. Maar als je een serienummer wil overschrijven, of iets nog wat beter wil bekijken, dan gebruik je de knop met het slotje om het beeld te bevriezen. Je kunt dan zelfs nog verder inzoomen met de knijpbeweging als dat nodig is. Het plaatje verdwijnt als je het slotje weer aantikt, tenzij je het met de Share-knop toevoegt aan je Filmrol, doormailt of zelfs op Twitter wilt zetten. En als je het aan je Filmrol toevoegt, geeft Lumin je opties om het ingezoomde, uitvergrote beeld op te slaan, het originele niet-vergrote beeld, of beide.


Het enige probleem dat ik had, is dat Lumin zo sterk kan vergroten, dat het soms lastig is de iPhone lang genoeg stil te houden, wat nodig is om Lumin te laten scherpstellen op het onderwerp. Lumin helpt niet om bijvoorbeeld een rijtje beursnotaties in de krant te lezen, tenzij je een soort standaard hebt om je toestel op precies de juiste afstand te bevestigen. En verder was het in sommige situaties lastig om de knop met het slotje in te drukken; het zou prachtig zijn als dit kon met de volume-up-knop (wat in iOS5 wel kan, als je een foto neemt).

Het zal je nog tegenvallen om een normaal vergrootglas met een lampje te vinden dat minder dan een dollar of vijf kost (de prijzen die ik zag begonnen bij 20 dollar). Nog moeilijker is eentje die ook nog foto's kan nemen, en die je altijd bij je wilt hebben in je tas of broekzak. Dus als je wel eens wenst dat je dingen wat beter kon zien, dan moet je Lumin eens proberen.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


Snapseed hanteert vernieuwende aanraaktechnieken

  door Michael E. Cohen <[email protected]>

[vertaling: JWB, RAW]

Ik ben oud genoeg om me het eerste Macintosh-toetsenbord te herinneren en de nu vergeten wijd verspreide consternatie dat er geen cursortoetsen op zaten. Indertijd beschouwden critici en ontwikkelaars dit net zo een zware breuk met het verleden als een obstakel voor het programmeren-zoals-we-dat-kenden als de Mac's rare, hoekige muis en gebitmapte scherm.

Na verloop van tijd, aanvankelijk met hulp van wat voorbeelden van Apple (en uiteindelijk gevolgd door gepubliceerde richtlijnen), samen met de ongebreidelde inventiviteit van andere ontwikkelaars, raakte de aanwijzen-en-klikken-interface geaccepteerd als het nieuwe paradigma voor het programmeren-zoals-we-dat-kennen. (Natuurlijk vonden de cursor-toetsen al snel hun weg weer terug naar het Mac-toetsenbord, maar dat is een ander verhaal.)

We bevinden ons nu alweer enkele jaren in de aanraak-interface revolutie die is aangesticht door de oorspronkelijke iPhone. Opnieuw hebben we programmeurs gezien die er niet in slaagden zich aan te passen aan zowel de beperkingen als de mogelijkheden die de aanraak-interface met zich meebracht, terwijl anderen zich Apple's conventies niet alleen met stijl eigen hebben gemaakt, maar er ook op voortborduren op interessante en bruikbare manieren.

Ik werd hier een paar dagen geleden aan herinnerd toen ik, op basis van een aanbeveling die ik in mijn Twitter-stroom voorbij zag drijven, een foto-verbeteringsapp voor iOS kocht: Snapseed van Nik Software. Snapseed was een impulsaankoop omdat ik me zelden inlaat met fotoverbeteringen op mijn iPhone of iPad; voor snelle aanpassingen voldoet iPhoto op mijn Mac doorgaans en voor wanneer dat niet het geval is heb ik krachtiger grafische applicaties. Bovendien maken de muis en het toetsenbord op mijn Mac het mij veel gemakkelijker om in te zoomen op de delen van de afbeelding die ik wil aanpassen en om de verschillende afbeeldingaanpassingsgereedschappen van een programma precies in te stellen. Maar, ach, Snapseed kostte slechts $ 4,99, en de lovende tweet was afkomstig van iemand wiens opinie ik geneigd ben te vertrouwen, dus waarom niet?

Zoals veel andere fotoverbeterings-apps voor iOS (waaronder een hele fijne, Camera Plus Pro van TidBITS sponsor Global Delight), biedt Snapseed een scala aan aparte verbeteringsfuncties opgedeeld in groepen. Zo voorziet bijvoorbeeld Snapseed's Details groep in filters voor verbetering van de verscherping (randen) en structuur (textuur), terwijl de Black & White groep niet alleen de kleur van een afbeelding verwijdert maar ook voorziet in manieren om het contrast, de helderheid, de korreligheid en andere afbeeldingskarakteristieken aan te passen. Wat Snapseed onderscheidt van de rest zijn haar innovatieve interface-technieken.

Als een universele iOS-app heeft Snapseed aparte interfaces voor de iPhone/iPod touch en de iPad, maar beide gebruiken vergelijkbare technieken voor het bieden van hulp, het selecteren van gereedschappen en het manipuleren van deze gereedschappen. Hier zijn de interface-technieken die in Snapseed zijn geïmplementeerd die ik bijzonder innovatief vond.

Ten eerste gebruiken veel apps gewoonlijk een interface-element, popover of venstermenu genaamd, om je opties of gereedschappen voor te schotelen: tik op een pictogram en een paneel verschijnt met een lijst met opties. Tik op een optie en deze wordt uitgevoerd en het venstermenu verdwijnt. Deze conventie is vertrouwd (het is identiek aan de rolmenu's op een Mac) en gemakkelijk te gebruiken. Maar het heeft één groot nadeel wanneer de schermruimte beperkt is: er moet een zichtbaar pictogram in beeld staan waarop de gebruiker kan tikken.

Snapseed omzeilt deze beperking door optiekeuzes te presenteren via een veegbeweging: veeg naar boven of naar beneden en een tijdelijke widget verschijnt voor het kiezen van een optie, waaruit je een optie kunt kiezen door je vinger er heen te laten glijden. De widget verdwijnt zodra je je vinger optilt. Er is geen startpictogram meer nodig: de widget verschijnt alleen wanneer je het gebaar maakt.


Vervolgens hebben gereedschappen die hun intensiteit of eigenschappen lineair veranderen, zoals het bijstellen van contrast, helderheid of kleurzweem, eenvoudige veeggebaren naar links of rechts waarmee je veranderingen kunt aanbrengen.

Als je je niet meer herinnert hoe je bepaalde gereedschappen bereikt of gebruikt, heeft Snapseed standaard een Help-laag die verschijnt wanneer je een nieuwe groep gereedschappen selecteert, De laag verdwijnt zodra je het scherm aanraakt en kan uitgezet worden wanneer je vertrouwd bent geraakt met de Snapseed-methode.


Ten slotte is er een derde techniek die Snapseed gebruikt voor het bijwerken van delen van een afbeelding: een verplaatsbaar "controlepunt" dat gekopieerd en geplakt kan worden binnen een afbeelding. Om bijvoorbeeld een deel van een afbeelding lichter te maken plaats je een controlepunt in een deel van de afbeelding, bewerk je dat naar believen en houd je je vinger dan op het punt om een venstermenu te krijgen met een kopieeroptie. Daarna kun je elders op de afbeelding tikken en Paste uit het venstermenu kiezen om een kopie van het punt, met zijn instellingen, op die locatie te plakken.


De reikwijdte van het effect van het controlepunt stel je bij door op het punt te tikken om het te selecteren en daarna te knijpen om de reikwijdte te wijzigen. In de meeste gevallen zijn de controlepunten slim genoeg om hun effecten te beperken tot die delen van de afbeelding die lijken op het gebied waarin het punt staat. Zo zal een controlepunt een donker deel van een afbeelding lichter maken zonder de lichte achtergrond ernaast te beïnvloeden. Tijdens het knijpen laat een rode zweem zien welke delen van de afbeelding wel en niet veranderd zullen worden.


De interfacetechnieken die de Snapseedontwikkelaars hebben ingebouwd zijn slimme variaties en uitbreidingen op de standaard gebaren-interface van iOS. Ze geven gemakkelijk toegang zonder rommel op het scherm en zijn consequent genoeg tussen de verschillende gereedschapsgroepen in de app om al na heel weinig gebruikstijd natuurlijk en logisch te lijken.

Net als tijdens de jeugd van Mac OS maakt iOS nu een creatieve periode door van interfaceverkenning en -uitbreiding, geleid door onafhankelijke ontwikkelaars. Niet al deze experimenten zullen overleven en geadopteerd worden door anderen, natuurlijk. Maar de interfaceontwikkelaars van Nik Software hebben er een paar bedacht die op blijvertjes lijken.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


Calepin: eenvoudig, minimalistisch bloggen met slimme trucjes

  door Marshall Clow <[email protected]>
  4 reacties (Engelstalig)

[vertaling: DPF]

Af en toe schrijf ik een kort stuk, dat ik ook nog eens met mensen wel delen. Dit kan eenvoudig op een blog, maar voor het soort stuk dat ik schrijf zijn blogplatforms als Blogger en WordPress overkill. Ik heb geen uitlaatklep op het web nodig; ik wil alleen maar een plek om mijn stukken te plaatsen, zonder dat ik software hoef in te stellen of een thema hoef te kiezen.

Bovendien ben ik bang dat ik gegevens kwijtraak; het opslaan van (de enige kopie van) mijn pure proza op de server van iemand anders maakt dat een systeembeheerder mijn teksten met een enkele fout voor eeuwig kan vernietigen. Dat is niet de manier waarop ik wens te werken.

Dus een hartelijk welkom voor Calepin.co, een slimme mix van twee bestaande technologieën: Markdown en Dropbox. Markdown is een eenvoudige opmaaktaal waarmee je makkelijk je tekst kunt opmaken en het vervolgens in HTML kunt omzetten. Dropbox is een webdienst die je in staat stelt om een map op je harde schijf via internet met anderen te delen (zie "Dropbox: De droom van elke samenwerker", 3 februari 2009). Combineer beide en je hebt een recept voor een eenvoudige blog.

Het idee achter Calepin is eenvoudig. Je schrijft je tekst in een eenvoudig tekstbestand met behulp van de Markdown-taal en bewaart ze in een speciale map in je Dropbox-map. Alle bestanden blijven op je eigen machine staan; ze worden geïndexeerd door Spotlight en er wordt een back-up gemaakt, met Time Machine, CrashPlan, of welk back-up programma je dan ook gebruikt.

De eerste step in het gebruik van Calepin is je inschrijven op de Calepin-website. Je kiest je gebruikersnaam (die ook deel is van de URL naar je blog) en je kiest een titel voor je site. Wanneer je commentaar geven mogelijk wilt maken kun je je Disqus-sitenaam ingeven en als je een avatar wilt (en een "Follow"-knop) kun je je Twitter-gebruikersnaam aangeven. Calepin vraagt vervolgens toestemming om verbinding te maken met je Dropbox-account en zodra dat gebeurd is maakt het een speciale Dropbox/Apps/Calepin-map aan voor je blogberichten (Calepin heeft alleen toegang tot deze map, dus maak je geen zorgen over het per ongeluk weergeven van andere content).


Zodra je een bericht hebt aangemaakt in Markdown en het bericht bewaard hebt in je eigen Calepin-map, kun je naar de website van Calepin gaan om je bericht te publiceren. Klik op de "Publish"-knop. Calepin leest de inhoud van je Calepin-map en bepaalt of er nieuwe of aangepaste bestanden zijn. Deze worden vervolgens geconverteerd naar HTML, op je website geplaatst en de inhoudsopgave wordt aangepast.

Omdat Markdown-bestanden gewone tekstbestanden zijn, kun je zelf kiezen met welk tekstprogramma je ze wilt maken. Ik geef zelf de voorkeur aan BBEdit, vooral omdat het een voorvertoning kan geven van Markdown-bestanden. Ik kan dus zien hoe mijn berichten er uit gaan zien. Maar je kunt zelf wat anders kiezen en zelfs meerdere programma's gebruiken. Je kunt op je werk met BBEdit beginnen, naar huis gaan en onderweg een editor gebruiken die Markdown en Dropbox kent, zoals Elements voor de iPhone of iPad. Als je toegang hebt tot Dropbox heb je ook toegang tot je blogbestanden.

Een afbeelding of video toevoegen aan je Calepin-bericht is ook makkelijk. Je hoeft alleen maar een referentie naar je afbeelding in te voegen en Calepin genereert vervolgens de bijpassende HTML voor je. Calepin plaatst de afbeeldingen niet op je blog, maar vertrouwt ook hiervoor op Dropbox. Dit betekent dat je de afbeeldingen in je Dropbox map moet zetten en de "publieke verwijzing" moet gebruiken (Control-klik het bestand en kies "Copy Public Link" uit het contextuele menu). Gelukkig is de tekst in de Calepin Guide heel helder: zoek de paragraaf "Adding a Photo to Posts". Je kunt een Afbeeldingenmap maken in Dropbox/Public om daar je afbeeldingen in op te slaan, zodat ze niet tussen andere publieke bestanden staan.

Calepins visuele weergave van berichten is erg Spartaans; alle berichten hebben dezelfde stijl. Je kunt hier een voorbeeld zien. Er zijn ook geen plannen om thema's toe te voegen. Ze zeggen hier zelf het volgende over: "Beschouw het als het toevoegen van een bericht aan je krant. De identiteit van de schrijver zit ‘m niet in de look and feel van het bericht, dat zit in de woorden zelf."

Calepin biedt gratis hosting aan, en ze zijn heerlijk helder over copyright:

"Je behoudt je copyright over alle berichten die je plaatst met Calepin en dat blijft ook zo. We zullen niks hergebruiken, verkopen of ook maar proberen om je copyright over te nemen. En als we iets van je hand willen gebruiken voor promotie, zullen we dat eerst aan je vragen".

Calepin is zeker niet voor iedereen. Mensen die de voorkeur geven aan WYSIWYG zullen het niet op prijs stellen, zij die keus in thema's willen hebben zullen teleurgesteld zijn en bloggers die controle willen over de wijze waarop hun berichten getoond worden moeten ook verder kijken. Markdown is een eenvoudige taal, ontworpen voor tekstartikelen met een beetje structuur. Maar voor diegenen die juist wel tekst willen gebruiken en hun berichten getoond willen hebben in een eenvoudige layout, is Calepin een gratis, eenvoudige manier om te beginnen met bloggen.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


Hoe ik iTunes Match durfde te proberen en er echt van genoot

door Matt Neuburg < [email protected]>
16 reacties (Engelstalig)
[vertaling: MSH, SWB, HV, JO, VAN]

Na de eerste publieke onthulling van iTunes Match (zie Adam Engst's "iTunes 10.5.1 onthult iTunes Match", 14 november 2011), ging ik door de zes fasen van ontkenning: ik vroeg me af wàt het was, ik was er zeker van dat het iets was wat ik nooit zou willen proberen, enzovoorts. Mijn voornaamste bezwaar leek het mij, was alsof er een heleboel dingen automatisch zouden gebeuren en dat vond ik eng. Wat iTunes Match ook is, het heeft iets te maken met mijn muziek en ik ben jarenlang bezig geweest met het verzamelen en vastleggen van die muziek. Ik wil niet dat er iets akeligs mee gebeurt. Ik heb het graag onder controle, dus besloot ik iTunes Match te negeren.

Na een tijdje kwam ik daar overheen en begon met mijn huiswerk. In het bijzonder, las ik een fantastisch artikel bij Macworld. Aanvankelijk begreep ik het niet. Toen las ik nog een keer. En nog een keer. En na een tijdje begon ik het te snappen.

Wat ik vooral begreep was dit: het belangrijkste voordeel van iTunes Match is, precies zoals Adam had gezegd in zijn artikel, dat "het je in staat stelt om [je muziek] op te slaan in de cloud en vervolgens af te spelen vanaf een van je computers of iOS-apparaten". Dus kon ik, laten we zeggen, 50 GB aan muziek in de cloud bewaren en er naar luisteren op een 16 GB-iPhone, ook al is er geen ruimte voor alles op de iPhone. In feite hoeft er nauwelijks ruimte te zijn voor ieder ervan op de iPhone, het is in de cloud. Dat is iets wat ik zou willen kunnen doen. Op zijn minst, wilde ik het proberen.

Maar ik wilde het geleidelijk proberen. Ik ging zeker niet iTunes Match benaderen met mijn hele muziekbibliotheek en zeggen: "Hier, iTunes Match, stop deze in de cloud". Ten eerste, heb ik 200 GB aan muziek en een nogal lamme, traag werkende DSL-verbinding. Ten tweede, is er een limiet van 25.000 nummers en mijn bibliotheek gaat daar ver overheen. Tenslotte wilde ik iTunes Match niet mijn echte muziek aanbieden, omdat ik niet wilde dat er onbedoelde schade zou kunnen ontstaan.

Dus begon ik met een simpele doelstelling: stop de complete werken van Mozart veilig in de cloud, als experiment. Hier zijn de stappen die ik nam.

Kopieer de muziek - Alles begint op mijn computer, met iTunes. Wat er hier van belang is zijn de muziek bestanden . Ik wenste mijn normale muziekbestanden niet te overhandigen aan iTunes Match, ik wilde het kopieën overhandigen.

Dus, in de Finder, op het bureaublad, maakte ik een map met de naam Mozart. In iTunes opende ik de afspeellijst met al mijn Mozart, selecteerde alle nummers en sleepte ze van iTunes naar de Mozart-map op het bureaublad. Het resultaat is dat al mijn Mozart nummers gekopieerd zijn naar de map Mozart. Dat zijn de kopieën die ik wilde overhandigen aan iTunes Match.

Maak een aparte bibliotheek -- Het is een weinig bekend maar cruciaal feit dat je meer dan één iTunes-bibliotheek kunt hebben. Ze kunnen alleen niet allebei tegelijkertijd actief zijn. Als je iTunes start terwijl je de optietoets ingedrukt houdt vraagt iTunes welke map de iTunes-bibliotheek bevat met tevens de mogelijkheid om een geheel nieuwe map voor de iTunes-bibliotheek aan te maken. Dus dat deed ik. iTunes had voor mij in mijn muziekmap een nieuwe bibliotheek in een nieuwe map aangemaakt genaamd iTunes Match, direct naast mijn normale iTunes-bibliotheekmap, die simpelweg iTunes heet.

Op dat moment draaide ik iTunes en er was helemaal geen muziek beschikbaar, omdat de iTunes Match-bibliotheek compleet nieuw was. Die nieuwe bibliotheekmap bevat alle verschillende bestanden en mappen waaruit een complete iTunesbibliotheek bestaat, inclusief de eigen voorkeuren. Dus zette ik in Geavanceerde voorkeuren de optie "Kopieer bestanden naar ‘iTunes media’ bij toevoegen aan bibliotheek" uit. Mijn bedoeling was om iTunes wat muziek te laten zien en die muziek in de cloud te laten zetten, meer niet. Ik wilde er niet een extra kopie van mijn muziek aan overhouden.

Maak een tijdelijke muziekopslag -- Ik maakte in de Finder een nieuwe map aan in mijn muziekmap, genaamd Muziek Tijdelijk. Ik sleepte de Mozartmap die ik eerder op het bureaublad had gemaakt in Muziek Tijdelijk. Van daaruit sleepte ik de Mozartmap in de zijbalk in iTunes.

Het resultaat was dat de nieuwe iTunesbibliotheek nu mijn Mozartnummers kende en niets anders. En dat was via een kopie die zich op een specifieke plek bevond (de Mozartmap in Muziek Tijdelijk). Dat zou later van cruciale betekenis zijn, zoals je zult zien.

Zet iTunes Match aan -- Nog steeds werkend met de iTunes Match-bibliotheek meldde ik mij aan voor iTunes Match. Dat werkt erg eenvoudig: je klikt de iTunes Matchlijst aan in de zijbalk bij Winkel en geeft je Apple ID en wachtwoord op. Onmiddelijk wordt het bedrag ($ 25) van je iTunesaccount afgehaald en voilà: iTunes Match werkt.

(Ik ontdekte later dat ik een vriendelijke e-mail had ontvangen die mij informeerde over het bedrag dat van mijn rekening was afgehaald.)

Ga naar bed, twee keer -- De precieze details van de stap zijn optioneel, maar je wilt op dit punt iets gaan doen wat veel tijd kost, want iTunes gaat nu je muziek analyseren en de upload naar de cloud starten. Ik rekende er op dat dit, gegeven de omvang van mijn Mozartcollectie en mijn beperkte uploadbandbreedte, makkelijk de hele nacht in beslag kon nemen dus ging ik naar bed. 's Ochtends ontdekte ik dat ik helemaal gelijk had, in feite was iTunes nog niet eens halverwege het uploaden van mijn Mozart.

Omdat ik niet wilde dat mijn internetverbinding zou vastlopen door het overdag uploaden van muziek sloot ik iTunes af. Voordat ik die nacht naar bed ging startte ik toen iTunes weer opnieuw en koos Winkel > Update iTunes Match. iTunes pikte het weer op vanaf waar het eerder was gebleven en ging voor nog een nacht door met het uploaden van mijn Mozart.

Laat je verbazen op een iOS-apparaat -- Toen ik de volgende morgen wakker werd leek het wel Kerstmis. Nou was het dat toevallig ook. Maar de extra verrassing was dat iTunes het uploaden van mijn Mozart-collectie had afgerond. En ik was er helemaal klaar voor om uit te vinden wat iTunes Match mij gebracht had.

Ik greep mijn iPhone met trillende vingers en activeerde de Instellingen-app. Onder Muziek vind je twee schakelaars: "iTunes Match" en "Show All Music". Ik zette ze allebei aan, waarop iTunes dreigde om alle muziekbestanden die op het apparaat aanwezig waren te verwijderen. Ik lachte in mijn vuistje, want dat was onderdeel van mijn geslepen plan. Ik had dit apparaat al aangemeld bij iCloud, met dezelfde Apple ID die ik had gebruikt om mij op mijn Mac voor iTunes Match aan te melden. Nu zou mijn iPhone automagisch mijn hele Mozart-collectie moeten zien. Ik hield mijn adem in.

(Hier ergens in het proces vroeg mijn iPhone me om het wachtwoord dat bij mijn Apple ID hoort. Ik kan me niet meer herinneren waar dat precies was. Hoe het ook zij, ik voerde het in.)

Vervolgens verliet ik Instellingen en ging ik naar de Muziek-app, naar Albums. Aan de het activiteitsindicatortje in de statusbalk kon ik zien dat de Muziek-app druk aan het communiceren was over het internet. Ik wachtte rustig af en na een tijdje… was het er allemaal! Al mijn Mozart muziek, netjes geëtiketteerd en ingedeeld in albums. Dat wil zeggen, alle albums waren zo te zien aanwezig in mijn Muziek-app, maar elk album ging vergezeld van een klein wolk-ikoontje. Klikken op een album liet alle nummers op dat album zien; allemaal ook weer met een wolk-ikoontje. Toen klikte ik op een nummer, en na een hartverzakkend lang moment van stilte begon de muziek.

Image

Image

En niet alleen dat, maar de muziek bleef ook spelen. Ik was middenin een album begonnen, dus de Muziek-app deed wat het altijd doet als je middenin een album begint: het ging automatisch over naar het volgende nummer in het album.

Wat nog veel verbazingwekkender is is dat dit ook werkt met apps die gemaakt zijn lang voordat er iets als iTunes Match bestond en die geen flauw idee van zijn bestaan hebben. Neem nou mij eigen Albumen-app. Het doel van deze app is de onhebbelijkheid van iTunes om titels af te breken te omzeilen: het toont de complete titels van alle albums en complete namen van nummers en artiesten van alle muziek in mijn collectie en ik kan die muziek ook afspelen en pauzeren. En je zult het niet geloven, maar nadat de Muziek-app de muziekbibliotheek op mijn iPhone had bijgewerkt toonde ook Albumen al mijn Mozart-albums en nummers, ook al bevond geen van deze nummers zich in werkelijkheid op mijn apparaat. En als ik op een nummer klikte klonk er muziek.

Image

Image

Albumen is niet helemaal foutloos: om het afspelen van muziek in de cloud op een iOS-apparaat mogelijk te maken download iTunes, als je een nummer start, in de achtergrond niet alleen het huidige nummer (om het af te spelen), maar ook het volgende nummer (zodat het zonder onderbreking naar het volgende nummer kan overgaan als het huidige nummer afgelopen is). Die twee nummers, het huidige en het eerstvolgende nummer, zijn altijd afwezig in het Albumen-venster. Ik neem aan dat Apple ooit app-developershulpmiddelen zal verstrekken om een muziekbibliotheek te raadplegen die om kunnen gaan met dit nieuwe cloud-gebaseerde gedrag.

Gooi je muziek weg -- Mijn Mozart bevond zich nu in de cloud. Precies waar ik het wilde hebben. Dus had ik die kopie van al mijn Mozart-muziek die ik uitsluitend gemaakt had om het aan iTunes Match te voeren niet meer nodig.

Dus deed ik iets heel dappers. Ik ging weer naar iTunes op mijn computer, dat nog steeds mijn speciale iTunes Match-bibliotheek met mijn hele Mozart-collectie liet zien. Ik selecteerde die hele collectie en drukte op Option-Delete om het uit mijn iTunes Match bibliotheek te verwijderen! iTunes vroeg nog of ik het zeker wist en bood daarbij ook de keus om de betreffende nummers ook uit de cloud te verwijderen. Dat wou ik uiteraard niet, dus die keuze vinkte ik maar liever niet aan.

Mijn iTunes Match-bibliotheek in iTunes was nu weer leeg, maar al die Mozart-muziekbestanden stonden nog wel in de Mozart-map in de Music Temporary map en die namen nog steeds een hoop ruimte in. Maar omdat ik me nu wel heel zeker van mijn zaak voelde gooide ik die hele Mozart-map in de prullenbak en maakte de prullenbak leeg. (Uiteraard waren dit nog steeds maar kopieën van mijn oorspronkelijke muziekbestanden en die worden ook nog eens elke dinsdag geback-upped.)

Overigens had mijn speciale iTunes Match-bibliotheek nog een aardige verrassing voor mij in petto. De Mozart-nummers die ik net had verwijderd stonden er nog steeds allemaal in genoemd. Allemaal met een wolk-ikoontje, net als op mijn iPhone! En ze staan er nog steeds, als een permanente herinnering dat al die nummers, die zich niet meer op mijn computer bevinden (althans niet wat iTunes betreft), wel in mijn cloud opgeslagen zijn. Ik kan ze gewoon vanuit de cloud afspelen, of zelfs, door op dat wolkje te klikken, ze weer naar mijn computer downloaden.

Tenslotte sloot ik iTunes af, startte het weer op met de Optie-toets ingedrukt en instrueerde het om mijn gewone iTunes bibliotheek weer te openen.

Het was me gelukt! Alles op mijn computer was weer honderd procent normaal. iTunes zag eruit zoals bedoeld en bedenk wel, deze iTunes-bibliotheek had geen idee van iTunes Match. De ruimte op mijn harde schijf was niet verminderd; ik had weliswaar kopieën van mijn hele Mozart-collectie gemaakt, maar die had ik ook weer allemaal verwijderd. Maar mijn Mozart bevond zich nu in de cloud, en daarmee kon ik het vanaf elk iOS apparaat afspelen en zelfs vanaf een andere Mac.

Inzepen, uitspoelen, en weer inzepen en uitspoelen -- De dagen daarna herhaalde ik dezelfde stappen steeds weer, behalve dat ik nu geen nieuwe iTunes-bibliotheek speciaal voor iTunes Match hoefde aan te maken (die had ik al), en ik hoefde niet steeds opnieuw aan te melden bij iTunes Match, want ik zit nu een jaar op rozen. Dus ik sluit iTunes af, start het programma opnieuw op met de Optie-toets ingedrukt en kies dan mijn speciale iTunes Match-bibliotheek. Dan haal ik daar wat muziek van een andere componist naartoe, kies "Store > Update iTunes Match". En dan ga ik naar bed.

Het resultaat is dat nu al mijn Beethoven, Mozart, Brahms, en Dvorak nu "in the cloud" zijn. De komende avonden zal ik waarschijnlijk vullen met het uploaden van meer werk van mijn favoriete componisten.

Muziekbeheer op het apparaat -- Okee, nu is er wel één probleem. De manier waarop je je muziek-in-de-Cloud moet beheren op een iOS-apparaat is niet erg goed. Elke keer dat je een track afspeelt wordt het niet alleen gestreamd naar je apparaat, maar ook gedownload en opgeslagen. (Dit in tegenstelling tot de situatie op de Mac, waar je de muziek werkelijk vanuit de Cloud kan streamen als je ernaar wilt luisteren). Want downloaden is nu precies niet wat we wilden. Nu gebeurt het weer dat je iPhone, iedere keer dat je muziek vanaf de Cloud wilt luisteren, langzamerhand volloopt met muziek, waar je eigenlijk niet de ruimte voor hebt.

Wat je dus graag van tijd tot tijd wilt doen, is het verwijderen van die tracks die nu op je iPhone staan. Maar dat heeft Apple niet makkelijk gemaakt, aangezien de desbetreffende tracks niet eenvoudig te vinden zijn. Hier is mijn oplossing (en ik geef het toe, hij is wat ingewikkeld). Ga naar Instellingen, en zet onder Muziek iTunes Match af. Open nu de Muziek-app opnieuw. Onder Nummers zie je nu alleen de muziek die fysiek op het apparaat aanwezig is. Verwijder deze nu allemaal met de veegbeweging. De track blijft dan staan, maar is nu gemarkeerd met een Cloud-symbool, wat aangeeft dat het niet echt op je toestel aanwezig is. Tenslotte zet je iTunes Match weer aan onder Instellingen.

Zeg kerel, waar is het stuk over Matching? -- Je hebt wellicht al gemerkt dat ik niks gezegd heb over de "match" in iTunes Match. Het idee is dat, in plaats van al je muziek naar de cloud te uploaden, Apple (op zijn minst voor voor een deel van je nummers) een kopie van diezelfde nummers uit hun eigen gigantische muziekverzameling in je cloud zet en je op die manier tijd en bandbreedte spaart.

Dat onderdeel van iTunes Match interesseert me niet zo erg. Sommige mensen zullen blij zijn dat de "matched" nummers 256 Kb/s AAC-bestanden zijn die misschien beter zijn dan de versie die je op je computer hebt staan, maar mijn muziek is al op die bitrate van de CD's gekopiëerd (ik kan het verschil horen als het nog verder gecomprimeerd is).

Ook is mijn muziek niet van het soort dat Apple in het algemeen ter beschikking heeft. Van de 5.000 nummers die ik heb overgezet naar iTune Match werden er slechts 3500 van automatisch gematched. De andere 2000 moesten gedurende een aantal nachten worden geüpload. Ik zeg niet dat het er niet toe doet, het is beter dan de helft en dat is het verschil tussen pakweg drie of zes nachten uploaden. Maar in het algemeen verwachtte ik niet erg onder de indruk te raken van dit onderdeel van de procedure en, zoveel is zeker, ik ben het ook niet. Maar de resultaten kunnen, zoals ze dat zeggen, bij jou anders uitpakken.

Waar ik wél van onder de indruk ben, zoals ik al zei, is de virtuele aanwezigheid van al die muziek op mijn iOS-apparaat dat in werkelijkheid veel te weinig opslag heeft voor al die nummers. De onzichtbare overgang tussen wat op mijn iOS-apparaat staat en wat in de cloud zit is een perfecte illusie. Ik kan nauwelijks wachten op het moment dat ik mijn iPhone tevoorschijn trek tijdens een discussie over een muzikale frase en zeg "je weet wel welk stuk ik het over heb, het gaat zo! Wat? Hebben jullie dan niet altijd het complete oevre van Beethoven, Brahms en Mozart bij je?" Ik oefen alvast op een vernietigende blik met een mengsel van medelijden en minachting. Uiteraard zal ik van deze blik moeten afzien als mijn gesprekspartner een Spotify Premium-account heeft of ook iTunes Match gebruikt.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


ExtraBITS, 9 januari 2012

  door TidBITS Staff <[email protected]>

[vertaling: OF, RAW]

We hebben een hoop extra leesvoer deze week: een diepgravend artikel van James Fallows over hoe het is als het Gmail account van je vrouw gehackt is, De "Het Beste Uit 2011"-lijstjes van Amazon, een website die de opstartbeelden van ouderwetse computers toont en de EFF gids over hoe je je privacy kunt beschermen bij het passeren van de grens met de USA plus Adams podcast-optreden tijdens de Tech Night Owl Live.

Hoe is het om ke e-mail-account gehackt te zien -- In het novembernummer van The Atlantic vertelt James Fallows zijn verhaal over hoe het Gmail-account van zijn vrouw gekraakt werd en wat ze allemaal hebben moeten doen om de jaren van opgeslagen e-mail weer terug te krijgen. Het is een fascinerend verhaal dat hopelijk eens te meer duidelijk maakt dat een sterk wachtwoord belangrijk is, net als het hebben van een lokale kopie van je cloud-based gegevens.

Reacties

Het beste van 2011 volgens Amazon -- Het is altijd interessant om je eigen wereldbeeld te vergelijken met het gezamenlijke beeld van anderen, en de recent uitgebrachte "Best of 2011"-lijsten van Amazon geven precies dit soort inzicht. Ze compileren de best verkopende, meest gevraagde, meest geschonken en positiefs besproken producten van 2011 en het is vooral intrigerend om te zien welke producten meermalen verschijnen. Er staan geen Apple-producten op, tenzij je de Steve Jobs-biografie van Walter Isaacson meetelt.

Reacties

Oude opstartroutines op The Restart Page Relive Vintage Startup Sequences with The Restart Page -- Verlang je terug naar de dagen dat je Mac opstartte met een glimlachend Maclogo en een rij INITs onderaan je scherm? Of mis je misschien het kijken naar hoe een NeXT-machine zijn initiële geheugenscan uitvoert? Geen reden om nog langer te smachten, want The Restart Page transporteert je terug in de tijd. Kies uit 17 herstartdialogen uit oude versies van Mac OS, Windows, OPENSTEP van NeXT, ProDOS (op de Apple IIgs), een developerversie van Rhapsody en meer. Sommige routines hebben zelfs hun oude opstartgeluid.

Reacties

Adam bespreekt kerstman en piraterijwet op Tech Night Owl -- In zijn meest recente verschijning op de Tech Night Owl-podcast bespreekt Adam met gastheer Gene Steinberg hoe je recycle-kerstman kunt spelen, de problemen rond de Wet tegen Online Piraterij, het vervolgverhaal van Quicken en sommige van de topverhalen van 2011 in TidBITS.

Reacties

EFF-gids voor beschermen privacy aan grens V.S. -- Wanneer je de grens van de Verenigde Staten oversteekt, kunnen beambten je elektronische apparaten in beslag nemen, ze onderzoeken en ze een tijdje houden voor verder onderzoek, zelfs als er geen vermoeden van overtreding bestaat. Als je de Verenigde Staten in- of uitreist, doe jezelf dan een plezier door de uitgebreide gids van EFF [Electronic Frontier Foundation, nvdv] te lezen over wat er kan gebeuren en wat je er aan kunt doen.

Reacties


Dit is TidBITS, een gratis wekelijkse technologie-nieuwsbrief met recent nieuws, bekwame analyse, en grondige besprekingen voor de Macintosh- en internet-gemeenschappen. Geef het gerust door aan je vrienden; beter nog, vraag of ze een abonnement willen nemen!
Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en websites mogen artikelen overnemen of een link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We kunnen de precisie van de artikelen niet garanderen. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.
Copyright 2012 TidBITS; reuse governed by this Creative Commons License.

Vorige aflevering | Search | TidBITS Home | Volgende aflevering