Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering
De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.
Er is ook een iPhone-versie van TidBITS-NL op <http://nl.tidbits.com/TidBITS-nl-1095i.html>
En als je de volgende koppeling opneemt als bladwijzer in Safari op je iPhone, iPad of iPod touch, heb je altijd de nieuwste aflevering:
<http://nl.tidbits.com/TidBITS-nl-i.html>
Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:
Verder werkten mee:
Code 42 Software heeft CrashPlan Mobile geïntroduceerd, een gratis iOS-app waarmee je met een willekeurig iOS-apparaat bij je CrashPlan Central back-ups kunt. (Er is ook een versie beschikbaar voor Android-apparaten.) Als je je back-ups maakt op de manier die de app veronderstelt lijkt het effect wel tovenarij: vrijwel instantane toegant tot elk bestand waar je een back-up van hebt gemaakt, van elke computer waarop je CrashPlan gebruikt, ongeacht waar je bent en ook als de betreffende computer offline is. Ik heb de app uitgeprobeerd op mijn iPhone en iPad en het werkt als beloofd. Daarmee is het een bijzonder bruikbare aanwinst in mijn arsenaal van methoden om vanaf een willekeurige plek bij mijn gegevens te kunnen.
Nu is dit nog maar een 1.0 versie, en het mag dan ook geen verbazing wekken dat CrashPlan Mobile nog niet alle mogelijkheden heeft die gebruikers zouden willen zien. Je zult je verwachtingen daarop moeten afstemmen. (Naar ons verteld is is het bedrijf van plan om toch zeker een aantal van deze functies in toekomstige versies toe te voegen.)
Deze app werkt alleen als je CrashPlan+ gebruikt, waarbij je je computers back-upt op CrashPlan Central, niet als je je back-ups lokaal opslaat, of via peer-to-peer netwerken verdeelt.
Het werkt alleen als je je back-ups beveiligd hebt met het wachtwoord van je account (de standaard-methode); als je een apart wachtwoord of aparte sleutel gebruikt, voor een betere beveiliging werkt de app in zijn huidige vorm niet. (Wellicht ten overvloede, maar je account-wachtwoord beveiligt al je opgeslagen gegevens, zorg dus dat het een veilig wachtwoord is!)
Je hebt alleen toegang tot de nieuwste versie van een bestand; oudere versies van bestanden en bestanden die je van een computer verwijderde voordat je de meest recente back-up maakte, zie je in de app niet terug.
Je kunt elk (type) bestand downloaden en je kunt een aantal typen bestanden, zoals tekst, PDF, en afbeeldingen, bekijken, maar sommige typen bestanden (zoals audio en video) kun je met CrashPlan mobile niet inzien.
De app is uitsluitend éénrichtingsverkeer; je kunt er geen bestanden van je iOS-apparaat mee opslaan op CrashPlan Central.
Maar zelfs met deze beperkingen heb ik niks te klagen. CrashPlan Mobile is gratis en biedt een bijzonder zinvolle aanvulling op mijn favoriete online back-up systeem. En ik ga er van uit dat het alleen maar beter wordt.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
In het artikel "Zoek een vervanger voor Quicken" (5 augustus 2011), hebben we al eens onderzocht welke vragen je jezelf zou kunnen stellen bij de beslissing over een vervanger van Quicken 2007 (en vroeger), het softwarepakket voor persoonlijke financiën dat vanaf Mac OS X 10.7 Lion niet meer werkt. Bovendien hebben we jullie gevraagd om in je reacties op het artikel aan te geven welke vragen je aan de lijst zou willen toevoegen. Veel mensen hebben inderdaad gereageerd, en de bundeling van onze vragen en die van jullie hebben we in een e-mailbericht gezet en verzonden naar de zeventien potentiële ontwikkelaars van vervangende software die we in het artikel noemden.
Acht van deze ontwikkelaars hebben ook een antwoord gestuurd en hun antwoorden kan je lezen in "Follow-up to Finding a Replacement for Quicken" (20 september 2011). Dit artikel zal niet in in de nieuwsbrief van TidBITS verschijnen: het is gewoon een grote verzameling lijsten die in de komende tijd steeds verder zal groeien met volgende reacties van ontwikkelaars. Maar als jij nog steeds op zoek bent naar software die jouw persoonlijke financiën van Quicken kan overnemen, dan hopen we dat deze informatie je zal helpen om het aantal kandidaten te verkleinen.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Amerikaanse openbare en schoolbibliotheken zullen nu digitale boeken kunnen uitlenen via Amazons Kindle-systeem van e-boeklezers en software-apps voor bureau- en mobiele besturingssystemen. Maar het is niet zo fantastisch als een snelle lezing van de koppen zou kunnen suggereren. Amazon gooit niet zijn catalogus aan Kindle-titels open. De Kindle-verbinding is eerder een overeenkomst tussen Amazon en OverDrive, het gangbaarste digitale boekuitleensysteem, dat door meer dan 11.000 openbare en schoolbibliotheken in de Verenigde Staten gebruikt wordt. (Het bedrijf splitst de bibliotheken niet uit per categorie. Er zijn 9.000 afzonderlijk georganiseerde openbare-bibliotheekorganisaties in Amerika, maar bijna 100.000 schoolbibliotheken.)
Bibliotheken hebben een contract met OverDrive, dat op zijn beurt licenties heeft bedongen met uitgevers. OverDrive maakt software voor Mac OS X, Windows en mobiele platforms om de gebruiksduur van geleende boeken te beperken, vergelijkbaar met het lenen uit een fysieke bibliotheek. De firma begon met beveiligde wma-bestanden voor audioboeken, een formaat dat alleen onder Windows ondersteund werd. OverDrive voegde daar in 2008 mp3-versies aan toe, lang na de opkomst van de iPod en bracht recentelijk apps uit voor iOS en andere mobiele systemen om rechtstreeks te kunnen downloaden en afspelen zonder te moeten synchroniseren met iTunes. (In 2009 beschreef Matt Neuburg zijn frustraties met OverDrives uitleenprocedure voor audioboeken voor Mac OS X in "Een dwaas verhaal: hoe ik een audioboek van mijn bibliotheek downloadde". Vervelend genoeg heeft OverDrive de procedure niet verbeterd in de afgelopen jaren.)
Het bedrijf begon in het begin van de jaren 2000 met een aanbod van e-boeken voor uitlenen en online lezen, met beveiligde vormen van Adobe-pdf die, net als de audioboeken, konden verlopen om ze zo voor een beperkte duur te kunnen uitlenen. Daar werd later het beveiligde epub-formaat van Adobe aan toegevoegd. Dit was een opsteker voor mobiel lezen, hoewel OverDrives eigen lezers veel te wensen overlieten. (Eerder dit jaar beschreef Michael Cohen hoe hij de OverDrive-app voor iOS vermeed en in plaats daarvan de gratis Bluefire epub- en pdf-viewer gebruikt, in "OverDrive, Bluefire, and the EPUBlic Library", 18 februari 2011.)
De Kindle-aankondiging is eigenlijk alleen een formaatuitbreiding, niet een nieuwe overeenkomst tussen bibliotheken en Amazon waarmee honderdduizenden boeken aan de collectie van OverDrive zouden worden toegevoegd. In de meeste gevallen kunnen bibliotheken nu hun eigen OverDrive e-boekcollecties aanbieden in het Kindleformaat, evenals in pdf en epub.
Het vermelden waard is dat de licenties van OverDrive een precies aantal aan gelijktijdige leningen betreffen. Dat betekent dat als een bibliotheek drie e-boeklicenties heeft gekocht en drie bibliotheekbezoekers hebben een e-boek "geleend", er niet meer van dat boek mogen worden uitgeleend totdat de uitleenperiode van een van de eerste drie afloopt. Uitgevers beginnen nu een maximum aantal uitleningen te eisen per aangeschafte licentie, 26 in het geval van Harper Collins-boeken. Dit wordt geacht het verslijten van een echt boek te simuleren, hoe belachelijk dat ook moge klinken.
Mijn lokale bibliotheekorganisatie, de Openbare Bibliotheek van Seattle, heeft meer dan 25.000 unieke digitale boeken te leen en veel daarvan hebben een licentie voor maar één exemplaar per keer. Hiervan kunnen er 18.000 worden geleend in pdf-formaat, 24.000 in epub-formaat en meer dan 25.000 in Kindle-formaat. (De meeste boeken zijn verkrijgbaar als epub en Kindle, terwijl een klein aantal alleen pdf en epub is.)
Om een boek te lenen bij de Openbare Bibliotheek van Seattle zoek je in de catalogus, selecteer je een boek en voeg je de Kindleversie toe aan je "winkelwagentje", een bijzonder onhandige metafoor (zoals Matt beschrijft in zijn artikel uit 2009) voor het bij elkaar zoeken van wat je wilt lenen. Als je je winkelwagentje gevuld hebt, ga je door de uitleenprocedure, waarna je het gekozen formaat kunt downloaden.
Wanneer je op de "Get for Kindle"-knop drukt, gaat er een nieuw venster open in je browser, waarin je inlogt op je Kindle-account en de uitleen bevestigt. Het boek wordt automatisch overgezet naar het Kindle-apparaat van jouw voorkeur, of in de wachtrij gezet voor de volgende synchronisatie met een mobiele of bureau-app. Nadat de uitleen is verwerkt, laat Amazon andere Kindle-boeken zien die je zou kunnen kopen. Er werd niet gemeld of OverDrive of de bibliotheek die de uitleen regelde een commissie ontvangt als er vervolgens nog boeken gekocht worden.
De Kindle-uitleen is de gemakkelijkste manier om een e-boek te lenen. De mogelijkheid om Kindleboeken te lezen met alle hardware- en gratis softwarelezers van Amazon is ook een voordeel. Maar het probleem, afgezien van de stomme interface van OverDrive, is de beperkte keuze. Dit breidt alleen het aantal apparaten uit waarvoor bibliotheken boeken kunnen uitlezen aan hun leden, niet het aantal beschikbare titels. Ik besteedde ruim 15 minuten aan het zoeken naar iets dat het lenen waard was om de procedure uit te testen, maar de selectie wordt beheerst door vampier-, zombie- en zelfhulpboeken. De volgende stap is om bibliotheken te helpen om het uitbreiden van hun digitale collecties te financieren en te protesteren tegen uitgevers die proberen om licenties met een beperkt aantal uitleningen te eisen voor hun e-boeken. Misschien moeten we de hulp van de zombies inroepen.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Al een aantal jaren breek ik mijn hoofd hoe in alle opzichten slimme mensen, waaronder vakmensen die dagelijks enorme hoeveelheden informatie verwerken, niet in staat blijken te zijn om de gebruikersinterface van hun computer de baas te worden. In tegenstelling daarmee lijken deze mensen geen enkele moeite te hebben met de iPad. De iPad is het eerste apparaat dat ik heb gezien waar bijna iedereen die je het in de hand geeft de basisfuncties begrijpt en kan gebruiken.
Een oudere buurvrouw die nog een ouderwetse inbelverbinding heeft voor de e-mail begon tegen te sputteren toen haar stiefzoon probeerde haar een Windows-laptop aan te praten. Maar daar wilde ze niks van weten. Dat is geen kritiek op Windows: als ik haar een Mac had willen aanpraten was haar reactie hetzelfde geweest. Maar ze scheen wel geïnteresseerd te zijn in de iPad. Dus heeft haar stiefzoon haar meegenomen naar de Apple winkel voor een demonstratie. Daarna verkocht ik haar de iPad die ik niet meer gebruikte (haar stiefzoon had al een wifi breedband internet aangelegd) en kon ik haar wegwijs maken op de iPad.
Hoewel ze een aantal notities op papier maakte en zei dat ze nooit zou onthouden wat precies wat deed had ik er alle vertrouwen in dat de iOS-beleving ook bij haar zou werken. Zeker toen ze me later op de dag een e-mail stuurde vanaf de iPad. Maar het was niet alleen de eenvoud die het haar mogelijk maakte om een verder onbekend apparaat te kunnen bedienen. Wat is de sleutel tot dit raadsel? Ik denk dat ik het eindelijk weet en, beste lezers, ik zou graag jullie mening daarover horen.
Daniel Goleman's boek "Emotional Intelligence", introduceerde bij mij het concept vanspiegelende zenuwcellen, een speciaal soort zenuwcel dat een signaal afgeeft als je iets doet of een ander iets ziet doen. Er wordt vermoed en er is ook wel enig bewijs voor gevonden dat deze cellen het mogelijk maakt om in ons hoofd een model te maken van hoe mensen handelingen uitvoeren, een soort interne simulatie. Dit zou ook verklaren hoe we conversaties (en argumentaties) met mensen die we kennen in ons hoofd kunnen voeren en dat we de reacties van de ander kunnen indenken. (Er bestaat wel wat kritiek op de spiegelende zenuwcel maar ik blijf even bij de huidige meest gangbare opvatting.)
Dit bracht me er toe om mijn eigen computergebruik eens nader te onderzoeken. Als ik aan het werk ben met een programma met een grafische gebruikersinterface dan anticipeer en bedenk ik al wat er nu gaat gebeuren terwijl ik er mee bezig ben. Ik kan precies voor me zien wat het programma gaat doen met mijn handelingen. In feite ben ik een simulatie van het programma in mijn hoofd aan het uitvoeren tegelijkertijd met mijn interactie met het echte programma. En als ik een interface beter leer kennen, net als je een persoon beter leert kennen, past mijn interne simulatiemodel zich steeds beter aan de werkelijkheid aan.
Je kunt dit ook in overeenstemming brengen met hoe programmeurs denken. Ik beschouw mezelf als professioneel programmeur als een beginner, hoewel ik duizenden uren (maar niet véleduizenden uren) geprogrammeerd heb in de laatste 20 jaar. Het doel van een programmeur is echter om een programma in zijn of haar hoofd te kunnen draaien. Die mensen hebben een ingebouwde compiler in hun hoofd, voor wat voor taal dan ook. Die kunnen misschien niet miljoenen regels code aan, maar ze weten wel hoe de functie loopt en wat er met de input gebeurt. Je kunt immers niet effectief programmeren als je zomaar wat code in je editor inklopt en maar ziet wat er van komt.
De mensen waarvan ik weet dat ze de traditionele grafische interface maar niet onder de knie krijgen lijken zo'n interne compiler te missen, ze gebruiken niet de vaardigheden van alledaagse omgang met mensen om toekomstig gedrag te voorspellen. Het is voor hen meer een spelletje hamertje-tik waarbij ze niet weten waar de volgende spijker is die ze moeten slaan, maar wel d&eactue;t ze moeten slaan. Eigenlijk een soort pervers Skinner-experiment. Zonder zo'n geïnternaliseerd model is iedere reactie van de interface een verrassing; de gebruiker kan zo nooit anticiperen en nooit soepel met de interface omgaan.
Wanneer je het tot hier met mee eens bent, kunnen we ook verklaren waarom we helemaal gek worden van sommige interfaces. Ik noem geen namen, maar het is niet zomaar anders of moeilijker om te doen. De meeste moderne besturingssystemen, zowel gewoon als mobiel, laten je dezelfde soort taken doen met min of meer dezelfde hoeveelheid stappen of hetzelfde gemak. Maar ga je naar een andere interface, eentje die je niet teveel gebruikt, dan is het net alsof de gewone persoon met wie je altijd omgaat via het toetsenbord, is vervangen door de een of andere mafkees.
Het is net alsof je op een dag op je werk bent gekomen en het volgende gesprek hebt met de collega met wie je al jaren een kamer deelt.
"Goeiemorgen, Bill!"
"Wie ben jij?"
"John, je nieuwe kamergenoot."
"Waar is Justin?"
"Een tijdje weg. Ik kan dezelfde taken doen, ik heb zijn paarse mappen en ik kan het allemaal sneller."
"OK dan. Ik mis Justin nu al, maar laten we aan het werk gaan met het Wilson dossier."
"OK, als jij me vertelt in welke map dat zit."
"Die daar."
"Welke? Deze?"
"Nee, nee, <em>die</em>!"
"Niet ongeduldig worden. Als je me nu een rode pen geeft, kan ik de pagina's markeren."
"Justin gebruikt altijd een blauwe pen. Ik begrijp bovendien je notities niet."
"Ik kan je ze leren. Bijna iedereen op kantoor gebruikt dit soort notities. Kost maar een paar dagen om aan te wennen, en een paar weken om ze uit je hoofd te kennen. Bovendien is het tijd voor de lunch."
"Sushi?"
"Ik houd niet van vis. Maar jij bent vast dol op kebab. Daar sta ik op."
Uiteindelijk zal je dol op John worden, wennen aan zijn eigenaardigheden en net zo efficiënt werken als voorheen. Of je wordt helemaal gek van John dat je dreigt je baan op te zeggen tenzij hij een andere functie krijgt.
Waar past de iPad in deze theorie? De iPad is letterlijk meer een lege plank dan welke computerinterface dan ook. Het apparaat stelt minder eisen aan een intern model, omdat het zich conformeert aan een aantal fysieke wetten uit de praktijk.
Denk aan aan het gebruik van bewegingen door Apple. Ze zijn niet echt intuïtief, omdat je ze alleen maar voor de computers van Apple gebruikt. Maar ze bootsen wel de verwachte beweging na, en gebruiken dat als basis voor de interface.
Dat de iPad vasthoudt aan apps die je hele scherm vullen moet je ook niet onderschatten. Er is eigenlijk geen itembeheer, maar alleen maar een vlak waarop de activiteit plaatsvindt. We hebben in TidBITS vaker gesproken over de manier waarop de iPad eigenlijk de app wordt die je draait. Wanneer je een spelletje kunt spelen met bewegingen en geen toetsenbord, bestandssysteem of bureaublad hoeft te beheren waarop je per ongeluk kunt klikken, hoef je niet alleen minder te leren, er hoeft ook minder gesimuleerd te worden.
Deze theorie heeft eigenlijk nog maar net postgevat in mijn koortsachtige brein en ik vraag me af hoe jullie werken. Is een grafische interface je vriend of je vijand? Kun jij iedere reactie van je Mac of je iOS-apparaat voorspellen? Ik wed dat dat waar is voor iedereen die TidBITS leest, maar als je de kans krijgt om iemand te vragen voor wie computers minder vanzelf spreken, is het leuk om eens te vragen of deze onmogelijkheid tot voorspellen aan de kern van het probleem ligt.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Onlangs hielp ik een min of meer gepensioneerde vriend (laten we hem Ishmael noemen) bij het vervangen van zijn Mac, een dual-processor Power Mac G4 met Mac OS X 10.4 Tiger. Deze vriend is bepaald geen dummy (sterker nog, hij is een zeer gerespecteerde professional in de entertainment-wereld) maar hij was altijd te druk met zijn werk om veel computerkennis te kunnen opdoen. Uiteraard kan hij prima met een computer overweg voor basishandelingen zoals e-mail en tekstverwerking en zelfs voor sommige knap geavanceerde dingen zoals high-end videobewerking, maar als het er op aankomt een nieuwe computer te installeren en te configureren, nee: daar heeft hij zijn mensen voor. Mensen zoals ik.
Dus op een mooie dag gingen Ishmael en ik naar de plaatselijke Apple Store om te kijken naar wat hij zou willen kopen. We besloten dat de meest complete 27-inch iMac in zijn behoefte zou voorzien. We besloten ook dat het handig was om gebruik te maken van Apple's One-to-One-dienst, daar deze beloofde om al zijn gegevens van de oude machine naar de nieuwe te migreren en tevens om wat training te geven, om Ishmael te helpen de verschillen te begrijpen tussen 10.4 Tiger en 10.7 Lion.
Dat besloten hebbende ging ik enkele dagen later naar het huis van Ishmael om zijn oude machine te ontkoppelen en deze samen met hem naar de Apple Store te brengen. Tot zover alles goed.
Eenmaal in de winkel kostte het slechts een paar minuten om iemand te vinden die ons kon helpen en binnen een half uur hadden we de nieuwe top-end iMac aangeschaft, alsmede een trackpad, AppleCare en de One-to-One dienst. Dat was het moment dat de "pret" begon.
Bij gebrek aan een wachtwoord -- De Apple Store medewerker die ons hielp probeerde Ishmael in te schrijven voor de One-to-One dienst, maar deze dienst vereist een Apple ID. Ishmael had geen Apple ID, hij heeft nooit iTunes gebruikt of iets anders waar het voor nodig is. Dus probeerde de Apple Store medewerker er een voor hem aan te maken. In zijn poging om een Apple ID aan te maken liep de medewerker echter al gelijk tegen een probleem aan. Om een of andere reden werd het Apple ID niet geaccepteerd en hij opperde dat we misschien Ishmael's email moesten controleren om te antwoorden op een verificatiebericht van Apple.
Het tweede probleem: Ishmael wist zijn emailwachtwoord niet. Nu niet lachen: hij had het emailwachtwoord niet meer in hoeven te geven sinds de dag, jaren geleden, dat iemand hem had geholpen zijn emailaccount te configureren. Hij had het eenvoudigweg nooit nodig gehad: In al die tijd had zijn emailsoftware het automatisch verzonden, iedere keer als hij zijn mail controleerde.
Welnu, we hadden nu toegang tot Ishmael's webmail-provider vanaf een van de Macs in de Apple Store en we klikten op "Wachtwoord vergeten?". Hier kwam de derde adder onder het gras: om Ishmaels wachtwoord te kunnen resetten, moesten we reply'en op een email van de provider aan ditzelfde e-mailaccount.
Hiermee kwamen we in een prachtige Catch-22: een sluitend bewijs dat beveiliging gevaarlijke vormen kan aannemen. Om een vergeten wachtwoord bij de provider te kunnen resetten kregen zouden we alleen via ditzelfde wachtwoord toegang tot Ishmaels e-mailaccount krijgen, om daar het e-mailbericht te kunnen lezen waar het nieuwe wachtwoord in stond. Maar als we dat wachtwoord hadden geweten zouden we geen nieuwe aangevraagd hebben! Het oude wachtwoord hadden we natuurlijk eenvoudig kunnen achterhalen via Sleutelhangertoegang, maar de oude Mac was nou juist niet meer beschikbaar doordat we het aan deze Apple Store afgestaan hadden. In een of ander kamertje achteraf waren ze ermee aan het werk, een plek waar klanten niet mogen komen. En voorin de winkel was geen ruimte noch de mogelijkheid (via een verbonden monitor bijvoorbeeld) voor ons om ergens mee te helpen.
Gelukkig had ik mijn iPhone bij me. Ongelukkigerwijs benadert het niveau van omgevingslawaai in een Apple Store dat van een Boeing 747, zodat telefoneren met de internetprovider, vervolgens via alle keuzemenu's bij iemand terechtkomen en tenslotte daar ook nog eens uitleggen wat er precies aan de hand is een vrijwel onmogelijke opgave is. Uiteindelijk kregen we (na bijna 20 minuten geschreeuwde conversatie over de telefoon) van de provider het advies om terug te bellen met de telefoon van Ishmael, zodat ze zijn identiteit konder verifiëren via zijn caller-ID.
Een vierde addertje onder het gras: we mochten onze oude computers niet achterlaten bij de Apple Store terwijl we naar Ishmaels huis zouden rijden. We moesten dus beide apparaten en zijn nieuwe iMac in de auto zetten voordat we op weg konden.
Eenmaal daar aangekomen lieten we de computers even in de auto, belden de internetprovider terug en na een (achteraf zeer amusant) gesprek met de nodige doorschakelingen en onbedoelde verbrekingen van het contact, kwamen we uiteindelijk in gesprek met de juiste medewerker. Het wachtwoord werd gereset. We sprongen weer in de auto naar de Apple Store, waar we de oude en nieuwe computers van Ishmael weer tevoorschijn haalden en een volgende poging waagden om het One-to-One-proces met succes af te ronden.
Toen we opnieuw probeerden een Apple ID te creëren ontdekten we dat de eerste poging daartoe eigenlijk al geslaagd was… Hier kwam een nieuw addertje tevoorschijn: het lukte dus niet om deze tweede Apple ID te creëren omdat er al een eerdere gevonden werd, gekoppeld aan hetzelfde e-mailadres van Ishmael. Deze keer lukte het een Apple Store-medewerker gelukkig snel om dit probleem uit de weg te ruimen. Een Apple ID was snel en correct opgezet, en de One-to-One-inschrijving was klaar.
De Apple Store-medewerker liep naar achteren om te checken of de oude Power Mac G4 in staat was om zijn gegevens te laten migreren. Weer een addertje: deze computer vroeg om het inlog-wachtwoord, wat Ishmael niet kende. Hij had dit wachtwoord, vanaf het moment dat hij het apparaat voor het eerst installeerde, nog nooit nodig gehad! De Apple-medewerker was niet enthousiast, maar zie dat hij zou zien wat hij kon doen.
Na een paar minuten kwam hij terug en zei dat de oude Power Mac G4 nooit een wachtwoord gehad had: de computer was zo geïnstalleerd dat het indrukken van enter voldoende was bij ieder wachtwoordverzoek! (Ja, ik weet dat dit een enorm beveiligingsrisico met zich meebracht. Aan de andere kant stond Ishmaels computer in zijn thuiskantoor, achter een gesloten deur. En het huis zelf had een beveiligingssysteem, dus de beveiligingsrisico's waren niet zo groot als ze hadden kunnen zijn. Maar ik zou het zelf niet snel op die manier gedaan hebben…)
Uiteindelijk leek alles in orde. We lieten de Power Mac G4 en de nieuwe iMac in de winkel achter, zodat de technische mensen de migratie op hun programma konden zetten.
Het belang van een goede backup -- Maar alles liep helaas niet van een leien dakje. Een dag of twee later belde de Apple Store Ishmael met het bericht dat er een probleem was bij het migreren van zijn gegevens.
Die avond ging we samen terug naar de winkel om te zien wat het probleem was. Ze vertelden ons dat de Migration Assistant geen verbinding kon maken via FireWire, Ethernet en ook niet met een andere methode. De Power Mac G4 leek "doof" voor alle communicatiepogingen. Dit was vreemd, want voor we hem naar de winkel brachten maakte hij verbinding met zijn externe FireWire harde schijven en een Ethernet-verbinding met zijn DSL-modem ging ook zonder problemen.
Aan de andere kant herinnerde ik me ook mijn eigen problemen met de Migration Assistant met een nieuwe iMac die ik een maand of twee eerder voor mezelf had aangeschaft: Migration Assistant kon geen verbinding in stand houden met mijn 2006 Core Duo iMac met FireWire, en evenmin via Ethernet. Ik slaagde er uiteindelijk in mijn bestanden te migreren via een wifi-verbinding. Misschien heeft de Migration Assistant bepaalde connectiviteitsproblemen op de nieuwe iMacs. Wat de echte oorzaak ook was, ik vermoedde dat het probleem aan iets anders te wijten was.
Ik vroeg de technicus van de Apple Store of ze hadden geprobeerd een schijfkopie te maken en daarvan te migreren, maar hij zei ons dat ze volgens de voorschriften van Apple de gebruikersgegevens nooit naar een extern apparaat mochten kopiëren. Dit was de derde strike en de Apple Store was out: we brachten beide machines terug naar het huis van Ishmael en ik zou de volgende dag terugkomen om te zien wat ik kon doen.
Eindelijk was het geluk aan onze kant. Ishmael had toevallig enkele extra terabyte schijven liggen, die hij voor verschillende videoprojecten had gebruikt. Op één van de schijven was nog meer dan voldoende ruimte vrij voor een schijfkopie van het systeemvolume van zijn Power Mac G4. Ik maakte dan een schijfkopie met Carbon Copy Cloner, zoals ik geleerd had in "Take Control of Mac OS X Backups" van Joe Kissell.
Een kwestie van Accounts - De schijfkopie gemaakt hebbende pakte ik de nieuwe iMac uit, zette hem neer, sloot de back-upschijf aan en was bijna klaar. Toen ik echter de nieuwe iMac startte, merkte lk dat de Apple Store technici het punt bereikt hadden voor het opzetten van een gebruikersaccount voor Ishmael, met dezelfde account naam als op zijn Power Mac G4. Ze hadden hem zelfs zonder wachtwoord gemaakt, net als het oorspronkelijke account van Ismaël opgezet was.
De accountnaam was een probleem: zoals Joe's boek opmerkt, kun je niet useraccounts overbrengen met de Migratie-assistent. Ik heb daarom een nieuwe administratieve account op de iMac aangemaakt (het is altijd goed om er twee te hebben), verwijderde de oorspronkelijke login-account en was uiteindelijk in staat om de Migratie-assistent opnieuw uit te proberen, de migratie van Ismaël gegevens van de schijfkopie naar de nieuwe iMac.
En hoeraa, het werkte.
Toen de migratie klaar was, configureerde ik Ishmael's account zodanig dat het een reëel wachtwoord had, en zorgde ervoor dat hij een copie ervan op een veilige plek opgeborgen had. Ook liet ik hem zien hoe je de sleutelhangertoegang gebruikt om uit te zoeken wat zijn andere wachtwoorden waren.Toen maakte ik van zijn account een login-account, schoonde hier en daar wat op en ging toen vrolijk mijns weegs.
Geleerde lessen -- Ik heb veel van dit avontuur geleerd, maar twee punten springen er uit.
Ten eerste, het bijhouden van je wachtwoorden. Zelfs als Sleutelhangertoegang (of welke wachtwoord hulpprogramma dan ook dat je gebruikt) elimineert dat je ze zelf hoeft in te voeren, moet je weten wat ze zijn indien al je mooie technologie onbereikbaar is.
Ten tweede, heb altijd een goede back-up bij de hand. Had Ishmael een complete back-up gemaakt (of een opstartbaar duplicaat of een Time Machine back-up) om mee te beginnen, zouden we die naar de Apple Store hebben kunnen brengen en ze zouden dan zijn data ervan hebben kunnen overbrengen om zo te voorkomen dat we zijn oude machine twee keer naar de Apple Store hadden moeten vervoeren.
Als er een derde les is, is het dit: géén paniek. Er is bijna altijd een andere manier voor een schijnbaar onoverkomelijk probleem. Stop, haal diep adem en denk na. Reflectie en onderzoek kunnen je meestal uit de meest penibele situaties halen.
Tot slot moet ik erop wijzen dat ik Apple Store de schuld niet kan geven van een van onze problemen. De medewerkers waren feilloos vriendelijk, behulpzaam en aanmoedigend en zij gingen zo ver als hen toegestaan was ons te helpen. Het was een combinatie van pech, niet flexibel beleid en slechte planning die leidde tot onze problemen. Aan geluk of Apple's winkelbeleid kan ik niets doen, maar volgende keer zal ik de dingen beter plannen als ik een vriend ga helpen om naar een nieuwe machine te gaan.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Thunderbolt Software en Display updates -- Als je een Mac met Thunderbolt hebt of een Thunderbolt beeldscherm moet je beslist Apples recente Thunderbolt Software Update, beschikbaar voor zowel Mac OS X 10.7 Lion (60,3 MB) als 10.6 Snow Leopard (65,5 MB) installeren. Apple claimt dat het ondersteuning biedt voor het Thunderbolt scherm en problemen met Thunderbolt apparaten verhelpt. Nieuw is ook de Thunderbolt Display Firmware Update (923 KB), die de stabiliteit van het Thunderbolt beeldscherm moet verbeteren. Deze update werkt als een update applicatie die geïnstalleerd wordt in /Programma's/Hulpprogramma's, vanwaar het automatisch wordt opgestart. (Gratis)
Reacties - Thunderbolt Software and Display Updates
Final Cut Pro X 10.0.1 -- Apple kreeg een flinke lading kritiek vanuit de professionele videowereld over zich heen toen het Final Cut Pro X lanceerde. Het programma was op belangrijke punten helemaal herschreven en bood daarmee veel verbeteringen, maar er waren helaas ook een aantal belangrijke omissies waar videoprofessionals niet zonder kunnen (zie "Apple begint vanaf nul met nieuwe Final Cut Pro X", 22 juni 2011). De meest recente update, Final Cut Pro X 10.0.1, lijkt een kleine aanpassing als je naar het versienummer kijkt, maar het is in feite een forse update, die aantoont dat Apple wel degelijk luistert naar kritiek en daar naar handelt. Project- en gebeurtenisinformatie kan nu geïmporteerd en geëxporteerd worden via een XML-uitwisselingsbestand. Met een nieuwe "Roles"-label kunnen bewerkers individuele "stems" (media elementen) in een project identificeren en exporteren. En Xsan wordt weer ondersteund, zodat teams gezamenlijk kunnen werken aan onderdelen die op een gedeelde server staan. Er is een Camera Import SDK, waarmee het voor cameraproducenten eenvoudiger wordt om import-routines voor hun camera's te maken. Verder laat Apple weten dat twee belangrijke ontbrekende functies, het bewerken van multicam-materiaal en synchrone weergave van video op televisiekwaliteit, begin 2012 worden toegevoegd. Ook interessant: Er is nu een uitprobeerversie van Final Cut Pro X (30 dagen geldig) beschikbaar op Apples website. Verder heeft Apple ProApps QuickTime Codecs 1.0.1, voor gebruikers van Final Cut Pro X, Motion 5, en Compressor 4, vrijgegeven. (Gratis update via de Mac App Store, Nieuw 299,99 dollar)
Reacties - Final Cut Pro X 10.0.1
Wie in Californië is, kan TidBITS Senior Editor Jeff Carlson volgende week ontmoeten op de Mac Computer Expo en als je hier niet naartoe kunt reizen, kijk dan even naar de recente videopresentatie van Adam voor de Portland Macintosh Users Group. We hebben ook nieuws over Sprint die geen onbeperkte datalimiet voor mobiele hotspots meer aanbieden, Thunderbolt Display-aansluitopties, tips voor activeren van AirDrop op alle Macs en een web-based tool voor het opzoeken van Macs op hun specificaties.
Ontmoet je favoriete Mac-experten op MCE -- Elke jaar gaan we naar de grote Macworld Expo conferentie en schrijven we er over, maar dat is niet de enige beurs waar je enkele van de topnamen in de Mac-wereld kunt zien. Noteer alvast volgende week in je agenda voor een ontmoeting met TidBITS Senior Editor Jeff Carlson en andere vooraanstaande Mac-gebruikers op de Mac Computer Expo (MCE) in Petaluma, CA voor een gratis dag met informatieve sessies stimulerende conversaties. Jeff zal er demonstraties videobewerking in iMovie voor iOS geven (met een reeks tips en oplossingen) en sprekers zoals Jason Snell, Christopher Breen, Ted Landau, Tom Negrino, Jeff Gamet, en Derrick Story. Op het event kun je ook de indrukwekkende Times Square digitale illustratie van Bert Monroy zien (1,5 meter hoog en 7,6 m lang, opgebouwd uit 500.000 lagen in Adobe Photoshop en Illustrator). Als je komt, breng dan wat elektronisch recyclingmateriaal mee, iedereen die een harde schijf meebrengt voor recycling, maakt kans op een nieuwe Mac mini. De entree voor MCE is gratis, en vindt plaats van 9:00 tot 17:00 op zaterdag 1 oktober 2011.
Bekijk Adam's PMUG-presentatie over Jobs en Lion -- Enkele weken geleden gaven Adam en de host van MacVoices Chuck Joiner een gezamenlijke iChat-videopresentatie voor de Portland Macintosh Users Group over Apple in het tijdperk na Steve Jobs, over wat wel en wat niet interessant is in Lion, over converteren van e-mail uit Eudora en over hoe technologie uit Star Trek nu volledig achterhaald lijkt.
Aansluitmogelijkheiden Thunderbolt Display -- Kan een MacBook Pro een Thunderbolt Display of twee aansturen? En een MacBook Air? Een Mac mini? Een iMac? De antwoorden verschillen naargelang van het model, zoals James Galbraith van Macworld uitlegt in deze bespreking van de nieuwe Thunderbolt Display van Apple.
Sprint stelt datalimiets voor mobiele hotspots in -- Sprint zal een datalimieit instellen voor het gebruik van mobiele hotspots, wanneer een telefoon als wifi-gateway wordt gebruikt. Deze limiet is 5 GB voor zowel bestaande als nieuwe abonnees met ingang van 2 oktober 2011. Extra volume kost $ 50 per gigabyte, afgerekend per megabyte. Sprint is de laatste Amerikaanse operator met een echte onbeperkte 3G-dienst, die (voorlopig nog) blijft bestaan voor dataverbruik door je eigen telefoon.
AirDrop activeren voor alle Macs met Lion -- Glenn Fleishman legt een kleine verandering uit die je kunt maken in Lion waardoor peer-to-peer bestandsuitwisseling via AirDrop mogelijk wordt over lokale Ethernetnetwerken en draadloze netwerken. Hiermee werkt AirDrop op oudere Macs die de juiste wifi-chips niet hebben standaard en wordt ook bedrade LAN-toegang mogelijk zelfs voor Macs zonder ondersteunde wifi-chips.
De ultieme Mac-sorteertool van EveryMac -- Wilde je wel eens weten in welke iMacs een Intel Core i5-processor zit? Of welke Macs geen FireWire hebben? EveryMac heeft een heel mooie webtool gemaakt waarin je uit een hele reeks systeemspecificaties kunt kiezen en zien in welke modellen van de Mac ze zitten. Dit is een betaversie, meld eventuele fouten of suggesties voor verbeteringen.
Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering