TidBITS#1038, 2 augustus 2010

Het belangrijkste nieuws is deze week het feit dat Apple nieuwe modellen iMac en Mac Pro heeft geïntroduceerd, evenals een nieuwe 27 inch Cinema Display, het nieuwe Magic Trackpad en de nieuwe Apple batterijlader. Jeff Carlson en Doug McLean brengen je de details van al deze nieuwe speeltjes. Doug bespreekt verder Safari 5.0.1 en de nieuwe Safari Extension Gallery; Jeff legt uit wat voor gevolgen een slechte batterij in een Magic Trackpad heeft… geen dus eigenlijk en Glenn Fleishman onderzoekt waarom een recente uitspraak van de Congresbibliothecaris over uitzonderingen op de DMCA (Digital Millenium Copyright Act) het legaal (hoewel nog steeds niet makkelijk) maakt om je iPhone te jailbreaken. Verder is het artikel van Joe Kissell, waarin hij twee draagbare documentscanners, te weten de ScanSnap S1300 en de Doxie, bespreekt en vergelijkt, zeer de moeite waard. Denk er om dat de kortingsactie op Take Control boeken (50% korting) dinsdag afloopt. Belangwekkende nieuwe software die deze week verscheen is onder andere Snapz Pro X 2.2.3, Retrospect 8.2, en BBEdit 9.5.1.

De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.

Take Control-actie eindigt 3 augustus 2010

Regelmatig horen we van mensen dat ze er niet altijd toe komen om hun TidBITS-nummers dadelijk te lezen (we zijn niet beledigd, we hebben hetzelfde probleem), dus willen we een ieder die het nummer van vorige week miste er aan herinneren dat onze 50-procent korting op alle Take Control e-boeken en Macworld Superguides doorgaat tot het einde van dindag, 3 augustus 2010. Voor meer informatie, zie "Take Control aanbieding: 50% korting ter gelegenheid van de introductie van ons klantbeheerssysteem" (26 juli 2010).

Safari 5.0.1 brengt bug-oplossingen en Safari Extensions Gallery

Apple heeft Safari geüpdate naar versie 5.0.1, waarbij nieuwe extensie-mogelijkheden zijn geactiveerd en de externe Safari Extensions Gallery wordt geïntroduceerd. (zie "Apple breidt Safari 5 uit met Reader, HTML5, en betere prestaties", 9 juni 2010). De webgallerij laat gebruikers zoeken naar specifieke extensies, extensies op categorie doorzoeken en extensies installeren met één muisklik en zonder herstart.

Hoewel Safari altijd al ondersteuning bood voor invoegtoepassingen zoals Flash Player en ook uitbreidbaar was op niet ondersteunde manieren, zijn Safari Extensies anders. Het belangrijkste is dat ze veiliger zijn dankzij het feit dat ze gesigneerde digitale certificaten van Apple vereisen die er voor zorgen dat updates altijd afkomstig zijn van de originele ontwikkelaar en dat niemand daarmee kan knoeien. De Extensies zijn ook "ge-sandboxed", wat inhoudt dat ze buiten Safari niet met het systeem van een gebruiker kunnen communiceren en geen informatie kunnen verstrekken aan websites die niet zijn gespecificeerd door de ontwikkelaar. Safari Extensies zijn ook aantoonbaar gemakkelijker voor ontwikkelaars om te bouwen, omdat ze gebruik maken van open HTML5-, CSS3- en JavaScript-webstandaarden en Apple heeft ontwikkelaars voorzien in een Extension Builder-programma. Tenslotte worden ze beter ondersteund door Apple in hun onderhoud en installatie (vandaar de eenvoudige installatie met één klik).

Safari 5.0 ondersteunde weliswaar Safari Extensies, maar de functie was standaard gedeactiveerd en gebruikers waren op zichzelf aangewezen om extensies te vinden op internet. Met Safari 5.0.1 en de Safari Extensions Gallery staan extensies standaard aan en verschijnt er een Safari Extensions Gallery item in het Safari programma-menu. Gebruikers kunnen nog steeds extensies zoeken en downloaden die niet vermeld staan in de galerij, maar Apple's website maakt het gemakkelijker om die extensies te vinden die waarschijnlijk, voor de meeste mensen, de nuttigste en interessantste zullen blijken te zijn.

Apple's recente persbericht, waarin de Safari Extensions Gallery werd aangekondigd, lichtte een paar van die nieuwe extensies toe. Daaronder viel een Amazon wenslijst-extensie die gebruikers in staat stelt om items van een willekeurige website toe te voegen aan een Amazon wenslijst; een Bing zoekmachine-extensie die potentieel relevante informatie kan geven wanneer een stuk tekst wordt geselecteerd, zoals een kaart die verschijnt wanneer een adres is geselecteerd; en een Twitter-extensie die gebruikers rechtstreeks vanuit Safari laat twitteren als ze iets gevonden hebben op internet.

Interessanter voor ons zijn sommige productiviteits-extensies, zoals SafariRestore, dat automatisch je vorige browser-sessies herstelt wanneer Safari wordt gestart; Sessions, dat een stap verder gaat door in een browser geschiedenis-beheerder te voorzien; en AutoPagerize, dat lange, over meerdere pagina's verspreide internetartikelen op websites als Ars Technica en de New York Times omzet in enkelvoudige scrollbare webpagina's.

Safari 5.0.1 voegt ook een aantal kleinere functies toe en lost een handvol stabiliteitsprobleempjes op. Onder de verbeteringen is een verbeterde accuratesse bij "Beste resultaat" in de adresbalk, een accuratere timing voor CSS-animaties, verbeterde stabiliteit bij het aanroepen van de toetsenbord-snelkoppeling voor Safari Reader en een betere stabiliteit bij het scrollen in MobileMe Mail. Onder de problemen die zijn opgelost is een aantal website-specifieke zaken, zoals het weergeven van over meerdere pagina's verspreide artikelen van Rolling Stone's website in Safari Reader en het afdrukken van instapkaarten vanaf de website van American Airlines. Ook is de compatibiliteit van Google Wave met 32-bit systemen gerepareerd, is een bug verholpen die Safari weerhield op te starten op Leopard-systemen met netwerk-thuismappen en is een bug verholpen die tot gevolg had dat DNS-prefetching van resultaten, bepaalde routers deed vastlopen. Een complete lijst met veranderingen is te vinden op Apple's website.

De update verhelpt ook verscheidene kritische beveiligingslekken. Deze beveiligingsproblemen zijn vooral gerelateerd aan WebKit's afhandeling van diverse webelementen, kwaadaardige RSS-feeds en Automatisch invullen. Ze zouden kunnen leiden tot het willekeurig uitvoeren van code, bestanden die naar andere systemen worden verstuurd en, in het geval van Automatisch invullen, het vrijgeven van informatie aan kwaadwillende websites zonder tussenkomst van de gebruiker. Deze laatste oplossing verhelpt de zwakke plek die recentelijk is geïdentificeerd door Jeremiah Grossman, dus het is nu weer veilig om Automatisch invullen aan te zetten. Safari 5.0.1 is een download ter grootte van 37,57 MB, verkrijgbaar via Software-update en de Apple Support Downloads-pagina.

Tenslotte heeft Apple ook Safari 4.1.1 voor Mac OS X 10.4 Tiger gebruikers uitgebracht, waarin ook veel van dezelfde functie-updates, stabiliteitsverbeteringen en beveiligingsoplossingen zitten, hoewel het geen ondersteuning biedt voor Safari Extensies. Het is ook verkrijgbaar via Software-update en de Apple Support Downloads pagina als een download ter grootte van 29,53 MB.

Apple met magisch stuurvlak en batterijlader

Apple presenteerde vorige week iets nieuws: het Magic Trackpad, een draadloos aanrakingsgevoelig stuurvlak dat Multi-Touch-bewegingen mogelijk maakt voor desktop-Macs.

Met dezelfde hoogte en diepte als het Apple Wireless Keyboard, maakt het de Magic Trackpad-bewegingen als vegen, knijpen, en roteren mogelijk in programma's die ze ondersteunen. Volgens de webpagina van Apple is "het gehele vlak een knop die klikt", en volgens Dan Frakes van Macworld klikt het stuurvlak door knoppen in de voetjes.

Het stuurvlak communiceert met de Mac via Bluetooth en werkt op twee AA-batterijen. In rust wordt het stroomgebruik geminimaliseerd, en hij heeft een aan/uit-knop.

Apple Battery Charger -- Dit is een onverwachte ontwikkeling. Apple onthulde ook de Apple Battery Charger, een $ 29 kostende lader inclusief 6 oplaadbare AA-batterijen, die per twee opgeladen kunnen worden. Volgens Apple hebben de door Apple geleverde NiMH-batterijen een levensduur tot 10 jaar, met een zodanig lage zelfontlading, dat zelfs na een jaar op de plank nog 80 procent van de lading behouden blijft. De lader werkt ook met NiMH-batterijen van andere merken.

Wat Apples lader bijzonder maakt, is het stroomgebruik als de batterijen eenmaal geladen zijn: 30 milliwatt (mW), tegenover 315 mW voor andere laders. De afname in "sluipverbruik", zoals Apple dat noemt, is gunstig voor het energieverbruik van je huishouden of kantoor. De Apple Battery Charger is nu te koop.

Een redelijke verklaring voor een storing in het Magic Trackpad

Ik probeerde de "aan"-knop een keer in te drukken, indrukken en blijven vast houden, nogmaals een paar keer, maar niets werkte. Dus opende ik het batterijvak en ontdekte dat de bovenste batterij van het type Energizer alkaline AA, gecorrodeerd was.

Wel, besef dat we het hebben over een Apple-product en het is algemeen bekend dat Apple onfeilbaar is en alles wat het bedrijf maakt perfect is… behalve natuurlijk wanneer het dat niet is. Dus wat is het voor de hand liggend antwoord op deze situatie? Product terugroepen? Rechtzaak van maken? Boos blogbericht eisend een herontwerp van niet alleen het Magic Trackpad, maar ook alles wat Apple gebruikt waar een batterij in zit? Ik veronderstel ik zou ook schuimbekkendheid en razernij ergens hier bij insluiten.

De batterijen in deze Magic Trackpad werden ongetwijfeld ingebouwd in een fabriek in China. Hoewel de zending van de pr-afdeling van Apple kwam, was de doos gesealed, dus een iedere gebruiker had deze specifieke Magic Trackpad kunnen hebben gekregen.

Volgens Green Batteries, worden meer dan 15 biljoen batterijen ieder jaar geproduceerd en wereldwijd verkocht. Praat je over hoeveelheden als deze, ligt het voor de hand dat er een aanzienlijk aantal niet zal werken of een klein fabrikage defect zal hebben, zelfs kwaliteitscontrole procedures in aanmerking nemende.

We zien dat voortdurend bij technische producten en, ja, ook bij Apple producten. Iemands iPhone 4 werkt niet goed of een Mac arriveert compleet stuk en sommige mensen worden er dol van. Als langdurig aanhanger van Apple producten en nieuws heb ik dat vaker en vaker gezien.

In dit geval, omdat het trackpad van Apple PR afkomstig was, stuurde ik een email naar mijn contactpersoon, uitleggend wat er gebeurd was; ze vroeg me naar het serienummer en ik gaf dat door. In het uiterst onwaarschijnlijke geval dat er een breder batterijprobleem is, kan Apple die informatie gebruiken om de bron op te sporen. Had ik het trackpad gekocht bij een Apple winkel, had ik hem zeker terug kunnen brengen en had of een nieuw trackpad gekregen of gewoon een nieuwe set batterijen.

Oh, ik zette er een nieuwe batterij in, daarna werkte het Magic Trackpad perfect. Einde verhaal, drama niet nodig.

Jailbreaking legaal gemaakt door Librarian of Congress

De Digital Millennium Copyright Act (DMCA) is een naargeestige wet die allerlei gewone handelingen met door jou aangeschafte media criminaliseert met als doel ongebreidelde piraterij van digitale muziek, spellen en video tegen te gaan. Tja, we hebben gezien hoe goed dit werkt.

Een van de voorwaarden in deze DMCA betreft het verbieden van het gebruik van gereedschappen om versleutelingen waarmee bestanden beveiligd zijn tegen ongeoorloofd kopieëren (digital rights management, DRM) te doorbreken. De DMCA is precies hiervoor met veel succes gebruikt in rechtzaken, ook als dit niet geheel fatsoenlijk was maar ook voor onzinnige zaken als het beschermen van code die voorkomt dat men inkt-cartridges van andere fabrikanten gebruikt.

De wet had een aanpassingsmogelijkheid: het hoofd van de Library of Congress, de Librarian of Congress, de hoogste pief wat betreft copyright in de Verenigde Staten mag vrijstellingen benoemen voor gevallen die niet in de wetgeving zijn gespecificeerd. Deze vrijstellingen staan gebruik zonder inbreuk toe van werken die vanwege copyright technologische versleuteld zijn (door bijvoorbeeld kopieëerbeveiliging).

Groeperingen als de Electronic Frontier Foundation (EFF) hebben deze vrijstellingsregels gebruikt om te lobby'en voor het recht op meer vrijheid van individuen en onderzoekers voor het gebruik van de media en apparaten die zij bezitten. De EFF is uitgebreid geciteerd in de nieuwe uitspraken en heeft een opgewekt persbericht uitgegeven.

De nieuwste verzameling vrijstellingen die door de beheerder van copyrights is opgezet en door de Librarian of Congress is goedgekeurd, legaliseert het jailbreaken van iPhones. Het is opmerkelijk specifiek omdat Apple's mobiele telefoon het populairste gesloten apparaat is waar je geen willekeurige software van derden op kan installeren. De bepaling is ook van toepassing op andere apparaten, alleen worden die niet met naam genoemd.

De vrijstelling betreft tevens een vernieuwing van de regel uit 2006 die toestaat dat de versleuteling verbroken wordt op een telefoon die aan één specifieke provider gebonden is. De nieuwe regel geldt alleen voor het ontsluiten van gebruikte telefoons, hetgeen lijkt te betekenen telefoons die gekocht zijn voor en gebruikt op het netwerk van een specifieke mobiele provider. Deze providers kunnen echter nog steeds opzegkosten in rekening brengen.

De uitspraak over het jailbreaken is redelijk gecompliceerd maar het sluit af met een "beschrijving van een klasse van werken" die ik nader voor je zal behandelen:

Als je de uitleg van waarom deze vrijstelling is toegekend hebt gelezen, weet je dat de beheerder vond dat alle copyright-gerelateerde redenen van Apple om de iPhone te versleutelen niet relevant zijn en dat een individuele gebruiker niet beperkt zou mogen worden in het omzeilen van de versleutelingen op de iPhone om legitieme software te installeren die niet door Apple is goedgekeurd.

De bovenstaande toekenning houdt in dat het iOS (een computerprogramma dat het een apparaatmogelijk maakt om software te draaien) mag worden omzeild zodat andere programma's die naast de programma's van of verkocht door Apple werken, geënstalleerd kunnen worden. (Let op de zinsnede "legaal verkregen": dat staat er om te voorkomen dat het installeren van illegale software opeens legaal wordt.)

De uitspraak van de beheerder houdt niet in dat Apple het jailbreaken moet toestaan maar Apple kan niet meer beweren dat jailbreaken illegaal is. Het bedrijf heeft kennelijk nooit iemand aangeklaagd voor het maken van jailbreak-instructies of voor het jailbreaken zelf.

Daarnaast kan Apple blijven zeggen dat het jailbreaken de garantie doet vervallen (zoals Apple's PR-afdeling meldde aan Leander Kahney van Cult of Mac). Het is geheel aan Apple om aan te geven wat de grenzen zijn van hun garantieregelingen voor hun producten maar, de rechtbank bepaalt per staat of de garantieregelingen van een bedrijf wetmatig zijn. De vrijstelling in de DMCA over het jailbreaken kan een een consumentenbeschermingsrechtzaak meer slagkracht geven, dit geldt zelfs voor kleinere, individuele rechtzaken tegen Apple. Consumentenbeschermingswetten zijn vaak in het voordeel van consumenten als een aankoop stuk gaat bij normaal gebruik, los van wat clausules in de garantie proberen op te leggen.

Deze verandering van de regel verandert dus niet heel veel aan het hele jailbreak-verhaal. Het is onduidelijk of het jailbreaken van software of diensten verboden is onder de DMCA, daar het leveren van zulke informatie of diensten niet behandeld wordt in deze vrijstelling. Er worden hoge strffen opgelegd aan hen die de DMCA schenden voor "commerciëel voordeel of eigen financiële vooruitgang" maar een website waarop wordt uitgelegd hoe je een iPhone kan jailbreaken zonder dat ze er geld voor vragen, schijnt daar niet onder te vallen.

Is het landschap nu veranderd voor de App Store? Zullen ontwikkelaars nu kiezen tussende verkoop van apps via Apple of direct aan consumenten via winkels van derden? Op dit moment lijkt dat alles nog onwaarschijnlijk. Apple zal waarschijnlijk harder moeten werken om ontwikkelaars tevreden te houden maar het bedrijf heeft ook met regelmaat de kwetsbaarheden waar jailbreak-software gebruik van maakt opgelost en zal hier misschien nogmeer werk van gaan maken.

De vrijstelling stelt wel een duidelijk principe neer: dat copyright niet gebruikt kan worden als knuppel om mensen te dwingen hun apparaten op een bepaalde manier te gebruiken. Het zal niet leiden tot een open iOS-platform, maar het houdt Apple wel scherp.

Apple past iMac, Mac Pro, en Cinema Display aan

Apple maakte vorige week bekend dat het met upgrades komt van de iMac- en Mac Pro-modellen en introduceerde een nieuwe Cinema Display van 27 inch.

iMac -- Apple heeft zijn iMac-reeks verbeterd door er snellere processoren en grafische kaarten in te stoppen. De instapmodellen van de iMac zijn het meest ingrijpend gewijzigd. Zo hebben zij niet langer Intel Core Duo-processoren, maar de nieuwe Intel Core i3- en i5-processoren. Verder is hun Nvidia GeForce 9400M-grafische processor vervangen door verschillende grafische processoren van ATI. De Intel Core i3-, i5- en i7-processoren en de ATI-grafische processoren zijn nu standaard op alle iMacs.

De 21,5 inch- en 27 inch-modellen blijven de standaard afmetingen voor de iMac. Het kleinste model is er in drie verschillende processorconfiguraties en het grootste model in vier. De basisconfiguraties en hun mogelijke variaties op bestelling zijn als volgt:

Alle modellen zijn standaard voorzien van vier USB 2.0-aansluitingen, een FireWire 800-aansluitingen, 802.11n wifi, Bluetooth 2.1+EDR, een 8x SuperDrive, een Gigabit Ethernet-connector en een sleuf voor een SD-kaart die nu de SDXC-bestandsindeling (voor kaarten met meer capaciteit) aankan. Ook standaard zijn de ingebouwde iSight-camera, microfoon, luidsprekers (die volgens Apple beter zijn dan de vorige versie), koptelefoon en audio-in jacks, en een Mini DisplayPort output die DVI, VGA, en dual-link DVI aankan.

De verbeteringen aan deze modellen houden geen sprong vooruit voor het milieu in, maar Apple houdt vast aan zijn groene standaarden. In zijn persbericht merkt Apple op dat de iMac voldoet aan de eisen van Energy Star 5.0, de EPEAT-status "goud" heeft, beeldschermen heeft zonder kwik en zonder arsenicum, en gemaakt is van in hoge mate recyclebare materialen zonder BFR en zonder PVC.

Merk op dat Apple Mac OS X v10.6.4 Update iMac (Mid 2010) (452,62 MB) en Mac OS X Server v10.6.4 Update iMac (Mid 2010) (460,91 MB) heeft uitgebracht, om bepaalde problemen op te lossen die verband houden met compatibiliteit en snelheid van de grafische kaarten, om beter om te kunnen gaan met grote bestanden op SDXC-geheugenkaarten, en om de Magic Trackpad aan te kunnen. Software-Update starten is waarschijnlijk de eenvoudigste manier om te zien of jouw nieuwe iMac deze updates nodig heeft.

Mac Pro -- De Mac Pro, Apples bureaublad-krachtpatser, heeft zichzelf overtroffen met de mogelijkheid maximaal 12 rekenkernen te plaatsen en maximaal vier 512 GB solid-state drives. Ook heeft hij verbeterde ATI graphische processoren.

In het instapmodel zit een enkele quad-core Intel Xeon "Nehalem"-processor (het type dat voorheen in de krachtigste Mac Pro-modellen zat) met snelheden tot 3,2 GHz. In de krachtigste modellen zitten Intels "Westmere"-processoren. Dit betreft quad-core en 6-core modellen. (Als we 4 kernen "quad-core" noemen, noemen we 6 kernen dan "sex-core"?) De Mac Pro kan zijn toegerust met een of twee processoren en is dan een 6-core systeem van 3,33 GHz, een 8-core (octo-core?) systeem van 2,4 GHz, of een 12-core (duode-core?) systeem van maximaal 2,93 GHz. Apple merkt verder op dat Westmere-chips 8 of 12 MB L3-cache per processor hebben en dat dat een hogere snelheid oplevert.

Het grafische rekenwerk wordt gedaan door de ATI Radeon HD 5770 met 1 GB GDDR5-geheugen. Volgens Apple is deze processor sneller dan de vorige snelste mogelijkheid. Of je kunt de nog snellere ATI Radeon HD 5870 kiezen, met 1 GB GDDR5-geheugen. Deze heeft een bredere geheugenbus (256-bit en 153,6 GB per seconde, versus 128-bit en 76,8 GB per seconde) en een snellere GPU. Elke kaart heeft twee Mini DisplayPort-uitgangen en een dual-link DVI-poort. Als je twee ATI Radeon HD 5770-kaarten in je Mac Pro laat zetten kun je maximaal zes beeldschermen aansluiten.

Wat de opslagmogelijkheden betreft heeft de Mac Pro vier sleuven voor schijven van 3,5 inch. Dat is maximaal 8 TB opslag, als je er vier 2 TB SATA-3 Gb/s schijven in laat zetten. Apple biedt ook de mogelijkheid om vier 512 GB solid-state schijven erbij te plaatsen, die maximaal 230 MB gegevens per seconde kunnen benaderen. Of vul de sleuven met een willekeurige combinatie van harde schijven en solid-state schijven.

De nieuwe Mac Pro verschijnt in augustus 2010. Hij staat nog niet in de online Apple Store als mogelijkheid om vooruit te bestellen. Je kunt dus niet online een configuratie samenstellen en kijken hoeveel die combinatie van processoren en schijven zal kosten. Maar Apples persbericht voor de Mac Pro noemt twee basisconfiguraties:

Alle modellen hebben vier PCI Express 2.0-sleuven, vijf USB 2.0-aansluitingen, vier FireWire 800-aansluitingen, AirPort Extreme 802.11n- draadloos netwerk, Bluetooth 2.1+EDR, Gigabit Ethernet en een Apple toetsenbord met numeriek toetsenblok en een Magic Mouse.

27-inch Cinema Display -- De nieuwe 27-inch Cinema Display heeft een resolutie van 2560-bij-1440-pixels met een kijkhoek van 178 graden (dankzij IPS-(In Plane Switching)-technologie) en biedt 60 procent meer schermruimte dan zijn 24-inch broertje. Hij blijft in lijn met Apple's standaard van het 16:9 rand-tot-rand glazen scherm gemonteerd op een aluminium standaard met een verstelbaar scharnier en bevat een ingebouwde iSight-camera, 49-watt luidsprekers een microfoon en een USB 2.0 hub.

Het beeldscherm heeft ook een ingebouwde Mini DisplayPort-connector, een geïntegreerde MagSafe-connector om een MacBook of MacBook Pro van stroom te voorzien en een omgevingslicht-sensor die automatisch de helderheid van het scherm aanpast afhankelijk van de aanwezige hoeveelheid licht.

Interessant genoeg is de 27-inch Cinema Display Apple's enige externe beeldscherm dat zal worden gecontinueerd. Apple bevestigde aan diverse nieuwsbronnen dat de huidige 24- en 30-inch Cinema Displays zullen komen te vervallen bij de introductie van het nieuwe 27-inch model, dus als je een van die modellen hebben wilt, kun je er beter nu een aanschaffen voordat de voorraad bij Apple op is.

Voor de 27-inch Cinema Display heb je een Mac nodig met een Mini DisplayPort en hij zal $ 999 gaan kosten wanneer hij in september 2010 op de markt komt.

ScanSnap S1300 vs. Doxie: Twee draagbare document scanners

Als onderdeel van mijn continue gevecht tegen rommel, heb ik me aangewend om mijn elk document wat mijn bureau passeert in te scannen. Veel papier kan dan gerecycled worden of versnippert, wat veel waardevolle ruimte bespaard. Maar zelfs in het geval dat ik het origineel moet bewaren om bepaalde redenen, scannen maakt het mogelijk om fysieke documenten samen te bewaren bij digitale bestanden. En omdat ik OCR (optische karakter herkenning) toepas op alles wat ik scan, kan ik makkelijk zoeken, selecteren en tekst kopiëren in al mijn documenten. Ik schreef over dit proces voor Macworld in "Het echte papierloze kantoor", met verbeterde AppleScripts voor OCR in "Update: Het papierloze kantoor".

Een centraal onderdeel voor elk papierloos kantoor is natuurlijk de scanner en eerder dit jaar op de Macworld Expo was ik blij verrast om een enorme hoeveelheid nieuwe modellen documentscanners tentoongesteld te zien. Recent had ik de mogelijkheid om twee van de nieuwste scanners te testen, de Fujitsu ScanSnap S1300 en Apparent's Doxie. Beide 600-dpi document scanners zijn gemaakt voor draagbaarheid en zijn daarom aanzienlijk kleiner en lichter dan conventionele bureau scanners. Ik heb behoorlijk wat tijd door gebracht met beide om ze met elkaar te vergelijk en met mijn bureau ScanSnap scanner. Geen van beide was perfect, maar elk van hen had zijn interessante deugden wat hen aanprijst voor bepaalde type gebruikers.

Fujitsu ScanSnap S1300 -- Ik ben al enkele jaren fan van Fujitsu's ScanSnap-scanners en gebruikte twee eerdere modellen (de S510M en de fi-5110EOXM). ik beschreef de S510M voor Macworld in 2007 en had weinig om over te klagen. Op het eerste gezicht is de nieuwe S1300 anders dan zijn voorgangers op twee punten: zijn geringe afmeting (met overeenkomstige reductie van snelheid en documenteninvoer capaciteit) en de software, welke een update is van de meegeleverde versie van eerdere incarnaties van de ScanSnap.

De S1300 meet 284 x 99 x 77 mm een weegt 1,4 kg). Dat maakt hem eenderde in volume. Ongeveer de helft in gewicht, van een best vergelijkbaar bureau model, de SacnSnap S1500M. Dat klinkt indrukwekkend, al helemaal omdat Fujitsu's bureau scanners al heel petite zijn, Maar in de praktijk, op het moment dat je de deksel op tilt en de papier geleiders uitschuift, neemt de S1300 niet echt minder ruimte in op je bureau; de kleiner afmeting wordt pas interessant op het moment dat je hem moet inpakken voor een reis. (en, de S1300 ziet er werkelijk gigantisch uit vergeleken met de kleine Doxie, waarover ik zo meer vertel.)

In de papierlader van de S1300 passen 10 velletjes, tegenover 50 op de S1500M. Ik scan zelden documenten langer dan 10 pagina's, daarom is de kleinere capaciteit voor mij geen probleem. De snelheid is iets lager dan desktopmodellen: op standaardresoluties scant hij 8 pagina's per minuut in kleur en 16 in grijstinten (tegenover 20 ppm voor kleur èn grijstinten op de S1500M). Het verschil is merkbaar, maar niet onrustbarend; aangezien ik vooral documenten in zwart-wit scan, moet ik gewoon een paar seconden langer wachten. Toch kunnen deze cijfers wat misleidend zijn, afhankelijk van hoe je de scanner gebruikt en dat brengt me bij het onderwerp stroomverbruik.

De S1300 kan met een standaard (en redelijk compacte) netadapter gevoed worden, of al zijn stroom krijgen via USB. Als ik de netadapter thuis kan laten bij het reizen, dan is dat natuurlijk een voordeel. Er zitten echter twee significante addertjes onder het gras. Ten draait de scanner met USB-voeding veel trager. Ten tweede, om zonder adapter te kunnen werken, moet je twee aparte USB-kabels tussen je computer en de scanner aansluiten: een voor de gegevens en een andere (met een gelijkstroomplug aan het andere eind) die de stroom levert. De meeste Mac-laptops hèbben maar twee USB-poorten (en de MacBook Air maar één), dus om andere USB-apparaten te gebruiken zou je ook nog een hub moeten inpakken, die meestal zelf ook een netadapter nodig heeft! En pas goed op die speciale, niet-standaard USB-stroomkabel; als je die kwijtraakt ben je ver van huis.

Goed, nu op al die slakken zout ligt, hoe werkt het ding nou eigenlijk? De korte versie luidt: gemakkelijk en goed. Een document in de papierlader en een druk op de enige knop die de scanner rijk is. De S1300 scant snel beide zijden van het papier tegelijk en detecteert automatisch papierformaat, de aanwezigheid van kleur, papieroriëntatie, enzovoort. Ik heb geen testdocumenten op de pixel nauwkeurig onderzocht, maar kon geen in het oog springende verschillen van kwaliteit ontdekken tussen de scans van de S1300 en die van mijn desktop-ScanSnap (met andere woorden: ze zijn prachtig).

Afhankelijk van hoe je ScanSnap Manager configureert, kan na het voltooien van een scan naar keuze een reeks dingen gebeuren. Zoals:

Je kunt ook een reeks profielen voor allerlei scanactiviteiten opslaan, elk met zijn eigen instellingen voor dingen als compressie, bestandsformaat en bestemming en er met twee klikken een selecteren. Kies je liever je opties voor elk document afzonderlijk, dan kun je het Quick Menu gebruiken, een keuzevenster waarin met één klik 7 vaakgebruikte acties uitgevoerd kunnen worden.

Over het algemeen prefereer ik de werkwijze waarvoor het minimum aan denkwerk, moeite en interventie is vereist. Bij mij wordt elke nieuwe scan rechtstreeks naar DEVONthink Pro Office gestuurd, dat zelf tekstherkenning heeft, en de meeste documenten automatisch kan categoriseren. (Ik vertel hier veel meer over in "Take Control of Getting Started with DEVONthink 2".)

In vergelijking met de software die bij mijn ouder ScanSnap-model zat, is de software van de S1300 (met een driver, een controlecentrum ScanSnap Manager, OCR-software ABBYY FineReader for ScanSnap en Cardiris for ScanSnap) op de meeste punten een verbetering. De mogelijkheid om scans om te zetten in bewerkbare Word- of Excel-bestanden was nieuw voor mij en werkte verrassend goed bij mijn testdocumenten. In de meeste gevallen leken de resulterende Office-bestanden zo goed op het origineel (inclusief de juiste lettertypen) dat ik eerst dacht dat ik een bitmapped beeld te zien kreeg. Er waren enkele grappige dingen: zo scande ik bijvoorbeeld een brief die mijn vrouw en ik allebei hadden ondertekend, en liet ik ScanSnap Manager deze brief omzetten in een Word-bestand. In het resulterende document kon ik mijn handtekening apart selecteren als zwevende afbeelding. Ik was totaal verrast omdat dat precies was wat er moest gebeuren, maar ik had nooit verwacht dat de software zo intelligent was. De handtekening van mijn vrouw, die net naast de mijne stond, was dan echter weergegeven als een reeks willekeurige tekens. Het kan niet altijd goed gaan.

Een andere component die niet bij mijn vorige scanner zat, is de Cardiris-software for het verwerken van ingescande naamkaarten. Hier was het resultaat heel wat minder indrukwekkend. In theorie moet de software elementen herkennen zoals de naam, functie, adres en telefoonnummer en ze toewijzen aan de overeenkomstige velden. Je kunt die data dan exporteren in een vorm die Adresboek (of je favoriete contactmanager) kan lezen. Bij de meeste kaarten die ik probeerde herkende de software slechts enkele elementen juist, en bij sommige kaarten (vooral die met een donkere achtergrond en lichte tekst) werd geen enkele letter herkend. Dit is jammer want de door Cardiris geproduceerde data opschonen duurt praktisch zo lang als de data met de hand invoeren. Ik heb dan weer wel niet zo veel naamkaarten dat dat een probleem is.

Wanneer je vroeger een ingescand document in een doorzoekbare PDF wilde omzetten, opende je met de functie "Scan to Searchable PDF" in ScanSnap Manager het ingescande bestand in een afzonderlijk programma met de naam ABBYY FineReader for ScanSnap, dat dan de OCR deed. Je kon het resultaat van FineReader verfijnen met een voorkeur voor de te herkennen talen, beeldkwaliteit, al of niet om een bestandsnaam vragen, enz. Dat was allemaal eenvoudig en nu kun je dat ook nog allemaal doen, maar ScanSnap Manager biedt nu ook een tweede en volledig verschillende manier voor OCR. In de tabFile Option van het programma kun je een selectievakje "Convert to Searchable PDF" activeren om een document te OCR'en zonder een externe applicatie te openen. Je hebt minder opties om tussen te kiezen (zo kan je bijvoorbeeld maar één enkele doeltaal selecteren, terwijl je in de autonome FineReader meer dan een taal kunt kiezen en het programma dan automatisch de taal van het document herkent. Aan de andere kant, wanneer je deze ingebouwde mogelijkheid gebruikt, kan de software letten op tekstdelen die je gemarkeerd hebt en alleen alle gemarkeerde delen of het eerste gemarkeerde deel OCR'en en de gemarkeerde tekst gebruiken als sleutelwoord dat je kunt zien in Adobe Acrobat-producten. Dit is een heel handige functie.

Het enige probleem is dat twee aparte methoden om te OCR'en wel verwarrend is. De software voorkomt niet dat je beide methoden tegelijk activeert (en de OCR dus twee keer wordt uitgevoerd!) en de documentatie biedt maakt je ook niet wijzer over welke techniek beter bij welke omstandigheden past. In het ideale geval zouden de twee methoden samengevoegd moeten worden met een interface met toegang tot beide functies, en bij voorkeur zo dat je geen afzonderlijk programma moet starten.

Maar laat ons nu zeggen dat deze nieuwe OCR-functie of de functie scan-naar Word je bevalt, of een van de verschillende andere verbeteringen en bugfixes in deze versie van de software, maar je hebt het vorige model van de ScanSnap. Het softwarepakket van de S1300 werkt ook prima met oudere ScanSnap-scanners, zoals de S510M en de S300M, en de documentatie wijst je zelfs op enkele softwarefuncties die niet werken met oudere scanners die niet beschikken over bepaalde hardwaremogelijkheden. Je kunt dus gewoon upgraden naar de nieuwste software en zo alle nieuwe functies hebben? Mis poes. Fujitsu maakt het onmogelijk voor wie al een ouder model heeft om te upgraden naar de nieuwste software zonder ook een nieuwe scanner te kopen. Ze hebben een ge-update versie van de oudere software uitgebracht die compatibel was met Snow Leopard, maar wie al een ScanSnap heeft en de nieuwe softwarefuncties wil (die, en hier leg ik de nadruk op, prima werken met hun oudere scanners), die kan ze niet krijgen zonder een tweede scanner te kopen. Ik kan begrijpen dat er licentieproblemen kunnen zijn met gebundelde software van derden, maar met hun eigen ScanSnap Manager heeft Fujitsu dat probleem niet.

Deze volledig idiote situatie is niets nieuws. Bij elke nieuwe generatie van de ScanSnap wordt zowel de hardware als de (neerwaarts-compatibele) software verbeterd, maar de enigen die kunnen genieten van de nieuwere software zijn diegenen die de nieuwe hardware kopen. Wat nog idioter is, is dat oude klanten de ge-upgrade software niet eens kunnen kopen; de software is gewoonweg niet verkrijgbaar. Ik heb hierover gesproken met een vertegenwoordiger van Fujitsu en zij gaf het probleem toe, maar verklaarde dat het een beslissing was van het hoofdkantoor van Fujitsu in Japan en dat de Amerikaanse afdeling machteloos stond.

Dat is een puntje minder voor de S1300 die mijn oude ScanSnap alleen nieuwe mogelijkheden geeft als er een apparaat bij gekocht wordt.

Over het algemeen vond ik de S1300 net zo goed als de bureauscanner S510M die ik een paar jaar geleden heb besproken (betere programmeermogelijkheden, compacter, werkt in noodgevallen zonder een extra netvoedingsgelijkrichter en is maar weinig langzamer), maar veel duurder!. O ja, ik vergat te vermelden dat de S1300 een adviesprijs heeft van $ 295, wat $ 200 minder is dan de S1500M (het gebruikelijke bureaumodel voor Mac-gebruikers). Voor die hogere prijs krijg je een groter papiermagazijn, een iets grotere snelheid, een ultrasonische sensor voor detectie van meervoudige invoer en een meegeleverde Adobe Acrobat 8 Professional. Maar dat is allemaal niet van belang voor veel gebruikers, waar ik bij hoor. Dus als ik een nieuwe bureau-scanner nodig had, zou ik eerder de S1300 kiezen dan de S1500M - waarbij de draagbaarheid mooi meegenomen is.

Maar als draagbaarheid een eerste vereiste is, kan de S1300 niet in de schaduw staan van de Doxie - die nu aan de beurt is.

Doxie -- Ik wil de bespreking van de kleine Doxie-scanner beginnen met een paar bezwaren (wees maar niet bang, de goede eigenschappen komen dadelijk aan de beurt). De advertentiecampagne van Apparent voor Doxie, die al maanden liep voordat de scanner geleverd werd in april 2010, legde de nadruk op de meest karakteristieke mogelijkheid van het apparaat: het "scant rechtstreeks naar de cloud". Dat begreep ik eerst niet goed en eigenlijk nu nog niet. Op de lijst van de vele zaken waarvan ik wil dat een scanner die zou moeten kunnen, staat nooit het uitvoeren van de scan naar de cloud. Ik snap wat het betekent: gescande documenten worden (min of meer) rechtstreeks naar een server gestuurd ergens op het Internet. Nou, en?

Als het gaat om de mogelijkheid van toegang via het net, dan is dat te begrijpen hoewel het niet erg nuttig is. Ik kan dat met elke oude scanner door mijn Dropbox of iDisk te kiezen als de bestemming voor de scans, of door de scan-folder te synchroniseren met SugarSync, met een back-up met CrashPlan of Backblaze, of op een van een dozijn andere manieren. Maar eigenlijk gaat Doxie niet over online bewaren; het gaat om meedelen. De online-diensten waar je documenten, die met Doxie gescand zijn, naar kunt sturen, zijn Flickr, Google Docs, Picnik, Scribd, Tumblr, en Twitter. Die keuze zegt het al: de reden om "naar de cloud te scannen" is om het aan anderen (in het algemeen het publiek) te laten zien en niet in de eerste plaats om een online back-up aan te maken of om een document toegankelijk te maken vanuit verschillende kanten.

Laten we dat eens nader bekijken. Welke van mijn papieren documenten zou ik online willen delen met een van de genoemde diensten? Die incidentele oude foto van voor de tijd van digitalisatie? Het meest recente krabbelwerk van mijn kind? Een toegangskaartje met de handtekening van een ster rocker? Vermoed ik. Eerlijk gezegd kom ik dergelijke documenten zelden tegen. In ongeveer 99,99% van de gevallen is het document dat ik wil scannen, niet iets dat ik bekend wil maken aan anderen op Internet: contracten, rekeningen, kwitanties, legale documenten, belastingaangiften, dat soort dingen. Natuurlijk wil ik wel eens een of meerdere documenten aan een accountant of advocaat of zo iemand sturen, maar dat komt niet veel voor, alleen af en toe, en er zijn veel manieren om dat te doen. En foto's (die liggen het meest voor de hand om aan iemand te laten zien) zijn tegenwoordig vrijwel altijd van huis uit al digitaal.

Dit alles zeg ik om de Doxie in zijn kader te plaatsen. Het is eigenlijk een aantrekkelijk apparaat waar veel voor te zeggen is, maar zijn grootste misser (die gemakkelijk te verhelpen is met kleine wijzigingen in de software en grote veranderingen in de marketing) is dat het een oplossing lijkt te zijn die het probleem erbij zoekt.

Wacht eens! Naar de cloud scannen is een ding dat Doxie kan maar dat is niet het enige. Het kan ook bestanden lokaal opslaan zoals andere scanners, dus dat is vast de reddende oplossing. Nou, ja en nee. Laat me precies uitleggen wat Doxie doet.

Voordat je kunt scannen moet je eerst het Doxie-programma starten. Om het eenvoudig te houden bevat het programma geen drivers maar dat betekent dat er geen achtergrondproces nodig is dat bijhoudt welke scanner gebruikt gaat worden. Goed, geen probleem. In het Doxie-venster kies je een resolutie en een modus (kleur, grijstint, of zwart-wit) uit een aangeboden lijst. Dan voer je het document in en druk je op de knop met het grote rose hart (echt waar). Doxie trekt het document door de scanner in een tijd van 20 seconden bij 200 dpi en zwart-wit of in 80 seconden bij 600 dpi in kleur, dit is geen snelle scanner.

Als het document gescand is en verwerkt, verschijnt een voorvertoningsvenster. Je kunt dan "Done" aanklikken om verder de gaan met het bestand van een enkele gescande bladzijde of "Scan Another Page" aanklikken om handmatig een bestand met meerdere bladzijden te maken. (Doxie scant een kant van de bladzijde per keer, in tegenstelling met de ScanSnap en heeft geen automatische bladzijde-invoer dus iedere bladzijde moet met de hand worden ingevoerd.) Vervolgens verschijnt een venster waarin je de opmaak van het document (PDF, PNG, of JPEG) kunt kiezen en een bestemming, een bestand of programma op de eigen computer, een van de eerder genoemde internetdiensten, Doxie's eigen web-geheugen, of (volgens een recente programmarevisie) de iBooks-app op je favoriete iOS-apparaat. Je kunt zelfs een document naar meerdere bestemmingen sturen zonder het opnieuw te scannen.

Ik wilde er wel op wijzen dat zelfs als je alle standaardinstellingen van de vorige scan overneemt, het minimaal vier keer klikken en drie vensters (zonder het drukken op de knop mee te tellen) kost om zelfs de simpelste scan met Doxie te volbrengen, vergeleken met de ScanSnap die ingesteld kan worden om alles te doen met één druk op de knop. In andere woorden, eenvoud heeft zijn prijs.

OK, je document is gescand en je hebt een pdf-, png- of jpeg-bestand dat ergens op je harde schijf staat, in de cloud, op je iOS-apparaat of op meerdere plaatsen. Wat ontbreekt er nog? Alleen het belangrijkste: Doxie heeft geen OCR [optische tekenherkenning, nvdv].

Om precies te zijn: Doxie heeft geen ingebouwde OCR-mogelijkheid. Als je je document in Google Docs opslaat, kan de server OCR uitvoeren op één bladzijde van je scan, maar toen ik het probeerde, vond ik het resultaat afgrijselijk slecht. Bovendien bewaart Google Docs alleen de herkende tekst en geen afbeelding van het origineel, zoals het geval is bij een doorzoekbare pdf. Je kunt je document naar Evernote sturen, dat wel OCR op meerdere bladzijden kan uitvoeren en je een doorzoekbaar pdf-bestand oplevert… maar alleen als je een Evernote Premium-abonnement neemt ($ 5 per maand of $ 45 per jaar): de gratis versie van Evernote doet niet aan doorzoekbare pdf's. Natuurlijk, als je software bezit die OCR kan doen (zoals PDFpen Pro, Readiris Pro of Acrobat Professional) kun je die gebruiken met de gescande beelden van Doxie, maar je moet dan wel zelf die software aanschaffen en instellen.

En zelfs dan krijg je niet altijd de resultaten die je verwachtte. Ik probeerde om de Doxie-software scans in pdf-formaat naar DEVONthink Pro Office te laten sturen, en hoewel DEVONthink de pdf importeerde, voerde het niet automatisch OCR uit zoals wanneer ik een ScanSnap gebruik. Ik zou het met een paar keer klikken per document in een doorzoekbare pdf kunnen omzetten, maar als je zoals ik gewend bent aan de automatische eenvoud van de ScanSnap is dat een teleurstelling.

Apparent beweert dat het bij Doxie nu eenmaal niet om OCR gaat, dat mensen die OCR nodig hebben niet hun doelgroep zijn en dat ze zat tevreden klanten hebben zelfs zonder die mogelijkheid te bieden. Maar mijn gevoel is dat Doxie het hele idee van documenten scannen niet begrijpt. De website van Doxie zegt dat het product dient voor het scannen, opslaan en organiseren van zaken als visitekaartjes, rekeningen, ontvangstbewijzen en rapporten, maar hoe kan dat handig zijn zonder OCR? Zou je nou echt door honderden plaatjes van rekeningen willen kijken om degene te vinden die je zoekt? Natuurlijk niet: je wilt een woord of datum intypen en meteen resultaten zien, en je wilt de informatie kunnen kopiëren om in andere programma's te kunnen gebruiken. Vrijwel elke andere documentenscanner op de markt, niet alleen die van Fujitsu maar bureau- en draagbare modellen van Avision, Canon, Epson, Iris, iVina, Neat en anderen, heeft de aanmaak van doorzoekbare pdf's bovenaan het gebruikslijstje staan. Dat is zoals het hoort, en door die mogelijkheid weg te laten, mist Doxie de boot behoorlijk.

Nu ik mijzelf, en jou waarschijnlijk ook, helemaal heb opgewonden over hoe vreselijk het is dat Doxie geen OCR doet, wilde ik je zeggen dat dat misschien toch niet zo erg is, tenminste niet voor bepaalde soorten gebruikers.

1. Doxie is goedkoop. Doxie kost $ 129, hetgeen betekent dat ik voor de prijs van een Fujitsu ScanSnap S1300 een Doxie, behoorlijk goeie OCR-software en een dineetje voor twee in een goed restaurant zou kunnen betalen. Met andere woorden, je krijgt waar je voor betaalt, en als (of eigenlijk omdat) je OCR nodig hebt, houdt niets je tegen om OCR-software afzonderlijk te kopen met al het geld dat je bespaart op je scanner.

2. Doxie is piepklein. Toen ik voor het eerst naar een bureau-ScanSwap van "normale grootte" keek, dacht ik: wauw, dat is een compacte scanner, kleiner dan de StyleWriter die ik ooit op mijn bureau had staan. Toen ik voor het eerst een blik wierp op een draagbaar ScanSnap-model, dacht ik: wauw, daarbij vergeleken is mijn bureau-ScanSnap enorm. En toen ik voor het eerst een Doxie zag, dacht ik: @#$%-samme, daarnaast is de ScanSnap S1300 een reus. En hij is niet alleen klein (291 x 51 x 40 mm), maar ook licht: 309 gram. Wat heeft grootte met OCR te maken? Nou, ik zou een Doxie mee kunnen nemen op reizen waarbij ik er niet over zou piekeren om een S1300 mee te zeulen. Dat betekent dat hij meer papier bij de bron kan onderscheppen, waardoor dat papier nooit mijn huis of kantoor binnen zal komen. Omdat OCR nog steeds mogelijk is (zelfs al is het minder practisch dan met andere scanners), maakt het feit dat Doxie papierrommel uit de buurt houdt een hoop goed.

3. Doxie zou in de toekomst OCR kunnen toevoegen. Apparent zou OCR-mogelijkheden zoals die met Evernote Premium te krijgen zijn toe kunnen voegen aan de Doxie Cloud-dienst, wat zou betekenen dat Doxiegebruikers zelfs zonder software-update doorzoekbare pdf's zouden kunnen krijgen. Of ze zouden er OCR-software van derden bij kunnen bundelen, misschien voor iets meer geld. Ik weet niet of het bedrijf een van deze mogelijkheden ook daadwerkelijk zal uitvoeren, maar er is geen technologische reden om het niet te doen. De scanner zelf heeft alle mogelijkheden die hij nodig heeft, en met slechts een klein duwtje in de juiste richting zou hij echt goed kunnen worden.

Nu dat allemaal duidelijk is, zal ik nog een paar noemenswaardige dingen over de Doxie vertellen

Alles bij elkaar genomen zou ik de Doxie niet aanbevelen als de enige scanner voor de gebruiker die, zoals ik, documenten scant om ze te bewaren als doorzoekbare pdf-bestanden, helemaal als veel van de documenten dubbelzijdig zijn of meerdere pagina's beslaan. Aan de andere kant, als je al een grote scanner hebt en aparte OCR-programmatuur: de Doxie is een fantastisch ding om mee te nemen op zakenreis omdat het klein genoeg is om zonder verder na te denken in je tas te stoppen voor je de deur achter je dicht gooit. Daarbij, als prijs en formaat de belangrijkste punten zijn (en dat is zonder twijfel voor veel mensen het geval), als je niet zo heel veel scans maakt en OCR is niet van al te groot belang (of dat op een andere manier voor elkaar kunt krijgen) is de Dixie een prima keuze.

Andere draagbare Scanners -- Zoals ik al zei, de ScanSnap S1300 en de Doxie zijn slechts twee van het grote (en groeiend) aanbod draagbare en met de Mac te gebruiken scanners (Windows-gebruikers hebben zelfs nog meer keus). Hoewel dit dus de enige twee modellen die ik tot nu toe heb gebruikt kun je heel goed een ander model vinden dat nog meer aan je wensen voldoet. Tussen al die mogelijke modellen kun je de volgende scanners overwegen:

TidBITS Volglijst: belangrijke software-updates, 2 augustus 2010

Snapz Pro X 2.2.3 -- Snapz Pro X, het populaire screenshot en video hulpprogramma van Ambrosia Software, is toe aan versie 2.2.3. De update herstelt twee weeffouten die tot programma-crashes kunnen leiden. De ene fout, die alleen voorkomt op recente MacBooks, trad op als een object geselecteerd werd, de andere alleen bij gebruikers met gespiegelde monitors, als zij een capture probeerden te maken. De geüpdate versie stop nu ook automatisch met het opnemen van video als de grenzen van je harde schijf in zicht komen. (Nieuw 69 dollar, update gratis, 10,8 MB)

Retrospect 8.2 -- Versie 8.2 van het cross-platform backup programma Roxio Retrospect (onlangs aangekocht door het moederbedrijf van Roxio; zie "Back-upsoftware Retrospect gekocht door Sonic Solutions", 27 mei 2010) is nu beschiktbaar. Naast verbeteringen in de interface, bedoeld om het gebruik van het programma eenvoudiger te maken, is ook de snelheid waarmee netwerk-backups gemaakt worden met een factor drie toegenomen. Verder kent deze versie ondersteuning voor 64-bit geheugengebruik, waarmee ook schijven met tientallen miljoenen bestanden gebackupt kunnen worden, aldus Roxio. Ook kan het programma nu weer backups die gemaakt zijn met Retrospect 6 terugzetten (dergelijke backups zijn wel "alleen lezen"-backups). In het Retrospect 8.2 Lees Mij-bestand raadt Roxio aan om Retrospect servers op Intel-Macs te draaien en waarschuwt daarbij dat de programmatuur langzamer werkt op PowerPC-Macs. Ook wordt gemeldt dat het maken van backups via internet of FTP nog niet ondersteund wordt en dat de ondersteuning van optische media in deze versie standaard uit staat (hoewel je het welhandmatig aan kunt zetten als je de betreffende drive volledig aan Retrospect wilt wijden). De complete toelichting is beschikbaar. (Nieuw 129 dollar, maximaal drie gebruikers, update gratis, gratis proefversie beschikbaar, 258 MB)

BBEdit 9.5.1 -- Bare Bones Software heeft een kleine update uitgebracht van hun krachite teksteditor BBEdit. Dit keer geen nieuwe mogelijkheden, maar uitsluitend een hele lijst van bugfixes. Voor hen die zich ergerden aan de manier waarop BBEdit 9.5 omging met "Capitalize Sentences" en "Capitalize Lines" is ook dit gedrag, als een van de circa 24 verbeteringen weer zoals het in versies van vóór BBEdit 9.5 was; het programma zet nu weer eerst alle tekst om in onderkast voordat het betreffende commando wordt uitgevoerd. Daarnaast werd een probleem met het updaten van HTML-voorkeuren hersteld, evenals een probleem met bepaalde Emacs-commando's, en wordt er beter omgegaan met het in stand houden van bestandspermissies als een document opgeslagen wordt. Verbeteringen in verband met het aankoppelen van scripts zorgen er voor dat scripts die draaien als documenten dicht zijn toch goed werken. (Nieuw 125 dollar, update gratis, 16,4 MB)

ExtraBITS, 2 augustus 2010

Naast een verwijzing naar het optreden van Glenn Fleishmanin in het TechFlash-radioprogramma hebben we koppelingen naar de bespreking van de Magic Trackpad door Ars Technica, het nieuws dat Amazon nieuwe Kindles gaat uitbrengen en een New York Times blogbericht dat wellicht iedereen die de dag voornamelijk achter een bureau doorbrengt de stuipen op het lijf jaagt.

Glenn Fleishman spreekt over de Windows Phone en nieuwe tabletcomputers op de radio -- Glenn Fleishman en Windows-watcher Mary Jo Foley spraken met Todd Bishop, presentator van TechFlash, een radioprogramma over technologie en investeringen dat door KIRO-FM wekelijks wordt uitgezonden. We behandelden de gemiste kansen van Microsoft om de iPad concurrentie aan te doen en wat wij denken dat de plaats van de Kindle is in het landschap van de mobiele apparaten.

Ars Technica bespreekt de Magic Trackpad -- In een bespreking onder een pijnlijk accurate kop fileert Jacqui Cheng Apples nieuwe Magic Trackpad en concludeert dat het apparaat hele goede en hele slechte kanten heeft. Ze was bijzonder te spreken over de meeste van de Multi-Touch commando's die het trackpad herkent, maar tekent daar meteen bij aan dat de precisie van het apparaat te wensen overlaat. We zullen niet verklappen hoe het eindigt, maar we kunnen wel vertellen dat de bespreking niet alleen vertelt hoe goed de Magic Trackpad is, maar ook of het daarmee 70 dollar waard is.

Nieuwe Kindles bij Amazon vanaf $139 -- Amazon introduceert twee nieuwe Kindles met 6-inch schermen, ter vervanging van de Kindle 2, te weten een model met alleen wifi voor 139 dollar en een met zowel AT&T 3G en wifi voor 189 dollar. De nieuwe apparaten hebben een scherm met 50 procent hoger contrast, nieuwe lettertypen, zijn sneller, hebben een langere standby-tijd (tot een maand!) en hebben tweemaal zoveel opslagruimte; daarbij zijn ze ook nog eens lichter. Verkrijgbaar vanaf 27 augustus 2010 in de Verenigde Staten.

Je stoel probeert je te vermoorden -- In de gezondheidsblog van de New York Times bespreekt Gretchen Reynolds de immense toename in het aantal doden door hartaandoeningen onder personen die lange periodes zittend doorbrengen (of dat nou achter een computer of televisie is, of in een auto). Wat nog verontrustender is voor hen die regelmatig hun scherm en stoel verlaten om wat beweging te krijgen is dat uit een recent onderzoek zou blijken dat het doen van oefeningen de negatieve gevolgen van een zittend bestaan niet tegengaat. Wat wel zou helpen is veel meer bewegen gedurende de werkperiode. Regelmatig opstaan en een rondje lopen, ijsberen tijdens het telefoneren, of staand werken zou veel beter zijn.

Dit is TidBITS, een gratis wekelijkse technologie-nieuwsbrief met recent nieuws, bekwame analyse, en grondige besprekingen voor de Macintosh- en internet-gemeenschappen. Geef het gerust door aan je vrienden; beter nog, vraag of ze een abonnement willen nemen!

Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en websites mogen artikelen overnemen of een link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We kunnen de precisie van de artikelen niet garanderen. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.