TidBITS#878, 7 mei 2007

Op de persoonlijke blog van Steve Jobs - zo zou je de website van Apple kunnen noemen - verscheen de afgelopen week de tweede bijdrage, een open brief over het milieubeleid van het bedrijf, kennelijk als antwoord op een campagne van Greenpeace. Adam onderzoekt wat Jobs schreef en welke rol publiciteit kan spelen voor de bescherming van het milieu. Ook denkt hij na over zwemtraining op muziek, met de waterdichte iPod shuffle van SwimMan, en kijkt hij naar een ongehoord geval van patent-krankzinnigheid, waarvan de oplossing misschien ligt in de dieptes van de Mac-geschiedenis. Elders in deze aflevering ziet Glenn Fleishman een veelbelovende toekomst in het aansluiten op draadloze hotspots dankzij Devicescape, en merken we het uitbrengen op van QuickTime 7.1.6, AirPort Extreme Update 2007-003, en Veiligheidsupdate 2007-004 v1.1.

De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.

QuickTime, AirPort, Veiligheidsupdates uitgegeven

In reactie op een twee weken geleden ontdekt veiligheidslek (zie "Boter bij de Mac-gevarenvis," 2007-04-23), heeft Apple QuickTime 7.1.6 voor de Mac (43.6 MB) en Windows (19.1 MB), uitgebracht, beschikbaar als losse updater of via Software-update. De update verhindert dat QuickTime door Java gebruikt kan worden om via een speciaal voor dat doel gemaakte, kwaadaardige webpagina anderen toegang tot je computer te verlenen. QuickTime 7.1.6 biedt nu ook de mogelijkheid om tijdcodering en ondertiteling te tonen in QuickTime Player, evenals ondersteuning voor de nog uit te brengen Final Cut Studio 2 en de reparatie van verder niet nader aangeduide problemen.

AirPort Extreme Update 2007-003 is een update voor Intel-Macs die daarmee "beter compatibel worden met toegangspunten van derden die met WPA or WPA2-beveiliging zijn geconfigureerd." Het is een 3 MB download en ook beschikbaar via Software-update.

SwimMan maakt de iPod shuffle waterdicht

Hoewel ik regelmatig hardloop en graag in onze vijver rondspetter, ben ik maar een matige zwemmer. In de zomer na mijn eerste jaar op Cornell, ik was 18 jaar, ging ik een paar keer per week baantjes trekken met een kennis die voor mijn moeder werkte. Anne was 36 jaar en ooit kampioen rugslag van Alaska. Ze was niet alleen twee keer zo oud als ik, maar ook twee keer zo snel. Ze kon ruim anderhalve kilometer zwemmen in de 30 minuten lunchpauze, terwijl ik zelfs de helft van die afstand niet haalde.

Sindsdien heb ik geen baantjes meer gezwommen, ook al omdat je geen gesprek met je vrienden kunt voeren onder het zwemmen en omdat 30 minuten naar de blauwe bodem van het bad kijken, ondertussen proberend om geen chloorwater binnen te krijgen, me niet dezelfde kick geeft als een half uurtje door het bos rennen. Maar nu ik erover denk om volgend jaar, als ik 40 wordt, de triathlon te doen, is een beetje baantjes trainen misschien zo'n gek idee nog niet, heen-en-weer de tijd vergetend met een iPod op. Ik heb het nog niet kunnen proberen, want de vijver is op dit moment alleen geschikt voor ijstherapie.

"Maar, maar, maar," hoor ik je tegensputteren, "je kunt niet met een iPod zwemmen!" Aha, dat is inmiddels niet meer zo, dankzij een bedrijf dat onder de naam SwimMan, waterdichte tweede-generatie iPod shuffles ($150) en waterbestendige oortjes ($100), afzonderlijk of als pakket ($250) verkoopt. Heb je al een tweede-generatie shuffle, dan kun je hem opsturen naar Swim Man en voor $ 75,- laten ombouwen tot een waterdicht exemplaar. SwimMan verklaart dat een waterdicht gemaakte iPod er precies zo uitziet en werkt als een gewone, maar omdat het afdichten geheel inwendig gebeurt, werkt de aan-uit schakelaar niet meer en is de bediening van de schakelaars iets zwaarder geworden. Het bedrijf verklaart dat je de middelste (pauze-speel)-knop kunt gebruiken om de Shuffle aan te zetten en de oortelefoon kunt verwijderen om hem uit te zetten; De Shuffle kan blijkbaar ook bediend worden via iTunes, als de Shuffle op je computer is aangesloten.

Steve Jobs ziet groen

Steve Jobs heeft weer een open brief geplaatst op de Apple website. De vorige brief, "Thoughts on Music" zorgde voor veel discussie en aandacht voor Apple (zie Steve Jobs ontleedt DRM," 2007-02-12) en ging vooraf aan de daar vlak op volgende aankondiging van de Apple/EMI-deal om de DRM [kopieerbeveiliging muziek - nvdv] te laten vallen (wat we bespraken inApple en EMI bieden DRM-vrije muziek via iTunes," 2007-04-02).

In "A Greener Apple" [een groener Apple/groenere appel - nvdv], richt Jobs zijn aandacht op de kritiek die Apple gekregen heeft van milieugroeperingen (met Greenpeace als de belangrijkste) vanwege de productie- en recycling-praktijk bij Apple. In de brief somt hij op wat Apple doet om het gebruik van giftige chemicaliën in het productieproces te verminderen of uit te bannen en legt hij Apples recyclingprogramma's uit. In afwijking van zijn normale gedrag, bespreekt hij ook wat Apples doelen zijn voor de toekomst, met verdere reducties in giftige productiechemicaliën en verbeterde recyclingsinspanningen.

De Green Electronics Guide van Greenpeace en bijbehorende Green My Apple-campagne hebben veel media-aandacht gekregen en de soms confronterende tactieken van de organisatie op Macintosh-conferenties waren de oorzaak van, jawel, nog meer media-aandacht. Hoewel Greenpeace misschien andere informatie heeft, heb ik door gesprekken met Mac-gebruikers de indruk gekregen dat de Greenpeace-aanpak eerder polariseerde dan overtuigende, met hardnekkige milieuactivisten die een steeds luidere toon aansloegen over alles wat er mis is bij Apple en langdurige Mac-gebruikers die opsprongen om het bedrijf te verdedigen (zoals ze al sinds jaar en dag gewend zijn te doen in reactie op kritiek van pc-gebruikers).

Wat bijdraagt aan de verwarring is het feit dat noch Greenpeace noch Apple noodzakelijkerwijs gedreven wordt door nobele doelstellingen, wat ze allebei ook beweren. En vreemd genoeg gaan veel van de klachten van Greenpeace en de reacties van Apple daarop niet zozeer over wat er hier en nu gedaan wordt, maar wat er gedaan moet of zou moeten worden. In andere woorden, het is grotendeels een oorlog van woorden, van voornemens en van strategie.

Haakse beweegredenen -- Een volkomen rationele waarnemer aan de zijlijn zou kunnen zeggen dat Greenpeace handelt in lijn met traditionele milieuprincipes in zijn pogingen om het gebruik van giftige chemicaliën terug te dringen en toenemend hergebruik aan te moedigen. Ik geloof niet dat iemand eraan twijfelt dat Greenpeace dat als uiteindelijk doel heeft. Maar het voelt ook alsof Greenpeace zijn pijlen op Apple richt, niet omdat Apple per se slechter is dan andere, veel grotere bedrijven, maar omdat alles rondom Apple aandacht van de media en controverse opwekt, en dat die aandacht goed is voor het uiteindelijke doel van Greenpeace. Ik denk dat daarin de reden schuilt waarom veel Mac-gebruikers zo defensief hebben gereageerd op de aanvallen van Greenpeace. Het lijkt alsof Greenpeace zijn pijlen speciaal op Apple richt om andere dan de officiële redenen.

Maar ook Apple heeft boter op het hoofd. Ook al verliezen fans van Apple dit feit soms uit het oog, Apple is een beursgenoteerd bedrijf, en niet zo'n kleintje ook. Vóór al het andere zal Apple zijn aandeelhouders van dienst willen zijn met steeds betere resultaten. Zonder twijfel geloven veel van de individuen die samen het bedrijf maken sterk in de doelen van de milieubeweging, maar Apple als een bedrijf zal altijd de gezondheid van het bedrijf voorrang geven ten opzichte van de gezondheid van het milieu.

Dat betekent niet dat Apple als bedrijf niet stilstaat bij de gevolgen van zijn daden voor het milieu. Het betekent ook niet dat Apple altijd de goedkoopste oplossing kiest, ongeacht de gevolgen. Apple moet het namelijk, nog meer dan bedrijven als HP of Dell, hebben van zijn publieke imago. Het kopen van een iPod, of tegenwoordig zelfs van een Mac, geldt als gaaf, en iedere smet op de glimmende merknaam van Apple zou het fortuin van het bedrijf drastisch kunnen beschadigen. Apple moet dus koorddansen tussen spullen zo goedkoop mogelijk produceren, terwille van het bedrijfsresultaat, en meer geld uitgeven om het milieu en de reputatie van het bedrijf te beschermen.

Woord tegen woord -- Als je de beoordelingen door Greenpeace van Apple leest - de recentste dateert van voor de brief van Jobs - valt vooral op dat de scores niet zijn gebaseerd op een kwantitatieve meting, laat staan op een meting die herhaald zou kunnen worden door een onafhankelijke waarnemer, maar op de beloftes van het bedrijf. Greenpeace maakte zich er zorgen over dat Apple eerder geen tijdpad had gegeven voor het elimineren van broomhoudende vlamvertragers en polyvinylchloride [PVC - nvdv], dat de door Apple aangekondigde voorzorgsmaatregelen niet voldeden aan de normen van Greenpeace, dat Apple zijn verantwoordelijkheden als producent niet duidelijk genoeg had beschreven, enzovoort.

Mijn bezorgdheid over deze aanpak is, sprekend als schrijver, dat woorden goedkoop zijn. Een bedrijf kan alles zeggen wat het wil. Wees eerlijk, hoeveel mensen zullen het merken als vele jaren later die beloftes niet worden ingelost? Sterker nog, we gaan ervan uit (in elk geval de cynisch of realistisch ingestelden onder ons) dat veel beloften van politici tijdens hun campagnes nooit waar gemaakt zullen worden. Greenpeace zou het met eigen ogen kunnen zien, aangenomen dat het aandringen op vermindering van vervuiling door de electronica-industrie nog een aantal jaar doorgaat. Om het cynische spoor nog iets verder te volgen, een sluw bedrijf zou in feite met zijn publieke verklaringen een spel kunnen spelen en de situatie naar zijn hand kunnen zetten. Of, erger, het bedrijf zou eenvoudigweg kunnen liegen, door te zeggen dat het aan bepaalde normen voldeed zonder dat dat waar is. Met het huidige internet is het misschien lastiger dan in het verleden om die leugen staande te houden, maar er zijn zeker talloze voorbeelden van bedrijven die onaangename feiten onder het tapijt vegen.

Ik beschuldig Apple er absoluut niet van dat het dit in het verleden heeft gedaan, noch verdenk ik Apple van toekomstplannen in die richting. Over het algemeen ben ik geneigd te geloven dat Apple een redelijk verantwoordelijk bedrijf is, ook al staat het er momenteel om bekend hoe sterk het zijn geheimen koestert. Maar het is in het verleden voorgekomen dat andere bedrijven zich onbetrouwbaar hebben gedragen, en het zou zeker weer kunnen gebeuren. Ik maak me zorgen dat zelfs de goedbedoelde scorekaart van Greenpeace op deze wijze onderuit gehaald kan worden. Misschien is de situatie gewoon te ingewikkeld, maar ik zou liever een aanpak zien met kwantitatieve beoordelingen die objectief en onafhankelijk gecontroleerd zouden kunnen worden.

Maar ondertussen doet het me plezier dat Apple afwijkt van zijn tradities en meer naar buiten treedt met de huidige stand van zaken en de toekomstplannen van het bedrijf op het gebied van hergebruik. De volgende scorekaart van Greenpeace zal extra interessant zijn. Apple staat momenteel helemaal onderaan, met maar 2,7 punten van de maximaal 10. Maar op de hoofdpagina van de Green My Apple-campagne staat nu een interactieve Flash-animatie die, als je over de betreffende plek beweegt, een "onder voorbehoud berekende" 5 punten claimt. (Het feit dat een openbare brief op een website de milieuscore van een bedrijf aanzienlijk kan veranderen steunt mijn bewering dat het allemaal retoriek is.) De belangrijkste kritiek van Greenpeace voorafgaand aan de brief van Jobs is dat het hergebruikprogramma van Apple alleen maar in de Verenigde Staten loopt. Maar volgens Jobs loopt het in landen die samen goed zijn voor meer dan 82 procent van alle verkochte Macs en iPods.

Laat mij je tot slot wijzen op de twee voor mijn gevoel interessantste details in de brief van Jobs. Ten eerste zei hij, voor wie de Appleproducten in de gaten houdt, dat Apple van plan is om de eerste Macs met LED-verlichte schermen in 2007 in te voeren, en er wordt al druk gespeculeerd welk product als eerste zo'n scherm zal hebben. Uit oogpunt van bruikbaarheid is het natuurlijk maar een detail. Het kan me niet schelen hoe mijn LCD-scherm wordt bijgelicht, als het maar gebeurt. Maar als de overstap naar LED-verlichting minder stroomverbruik en een langere levensduur van de batterijen van laptops oplevert, dan ben ik er helemaal voor. Ten tweede heeft de brief, die verder een schoolvoorbeeld is van hoe je de publiciteit bespeelt, op het eind een ongebruikelijke zin. Iets dat je niet vaak zult horen van Apple: "Onze verontschuldigingen voor de lange tijd dat we u in het duister hebben laten tasten".

Devicescape probeert verbinden met Wi-Fi-hotspots te vereenvoudigen

Ik word er zo moe van dat ik op Wi-Fi-hotspots steeds op toegangspagina's kom die me vragen om gebruikersgegevens die ik al heb ingesteld. Er zou toch een gemakkelijkere manier moeten zijn dan zo'n 1995-achtige interface; misschien een stukje software dat het verbinden eenvoudiger maakt? Devicescape weet wat ik wil: hun gelijknamige software en ecosysteem, Devicescape, stelt je Mac in staat om met minder gezeur verbinding te maken met Wi-Fi-netwerken waarop je een gebruikersnaam hebt. Maar ze bieden je nog veel meer.

Boingo Wireless biedt al lang een software-client om te verbinden met een Wi-Fi-netwerk, zij het dat de versie voor Mac OS X pas jaren na de oorspronkelijke versie voor Windows kwam. Boingo verenigt wereldwijd allerlei hotspot-netwerken, en onderverhuurt een combinatie van 60.000 locaties voor een vaste prijs per sessie (meestal $8) of een vast bedrag per maand van $22 voor onbeperkte toegang binnen Noord-Amerika, en, in overleg, bemeterde toegang in vrijwel de gehele rest van de wereld. Hun client-software herkent Boingo-partners en verbindt je via een enkele menukeuze, of automatisch. (Boingo ondersteunt nog geen Macs met Intel Core 2 Duo processoren.)

Devicescape heeft een nog groter net uitgeworpen, met als doel om elk stukje electronica te vangen dat verbinding zou kunnen willen maken met een Wi-Fi-netwerk. (Maar vlak Boingo niet uit. Daarover straks meer.)

Browserloze apparaten, frustratievrije verbindingen -- Devicescape wil het voor mobiele apparaten eenvoudig maken Wi-Fi-netwerken op te komen zonder die vervelende invoer van gebruikersnaam en wachtwoord, wat zelfs nog lastiger is door het gebrek aan een interface of een webbrowser op de meeste compacte apparaten. Devicescape ziet een wereld vol Wi-Fi-telefoons, camera's, gameconsoles, PDA's en andere apparaten die zelfs nog niet eens bestaan en een wereld vol frustratie bij het maken van een verbinding.

Ik ken deze frustratie. Ik heb een paar vroege Wi-Fi-telefoons en muziekapparaten geprobeerd en de moeite die het kost om WPA-netwerksleutels in te voeren, of in te loggen op hotspot-netwerken (met name open netwerken die een bevestigingsklik op een webpagina vragen om akkoord te gaan met de voorwaarden van dienstverlening) laten mij zien dat dat de gemiddelde gebruiker het zeker niet voorbij de eerste stappen gaat redden.

Een verbinding maken op een publieke Wi-Fi-hotspot gaat meestal via een toegangspagina die je poging het internet te bereiken via een webbrowser onderschept. Totdat je voorbij de toegangspagina in je webbrowser bent, kan geen ander programma het internet benaderen. Die toegangspagina is een loginscherm waar je browser naar doorverwezen wordt en waarop je je accountinformatie invoert, als je die hebt, of betalingsdetails als er betaald moet worden, of soms alleen maar een acceptatie van de voorwaarden van dienstverlening. Als er in het apparaat dat je gebruikt geen webbrowser ingebouwd zit, kom je niet bij de login-pagina en als je wel een browser hebt en je een mobiel apparaat gebruikt, kan het omslachtig zijn om te navigeren en de benodigde gegevens in te voeren.

De software en het systeem van Devicescape gaan zelfs verder dan alleen maar het overboord gooien van dit gedoe. Het idee van één persoon, één account lijkt ouderwets, als je ziet dat je verschillende soorten apparaten in je bezit gaat krijgen (of misschien al hebt) die alle een unieke netwerktoegang hebben. In die apparaatgerichte aanpak kun je een enkel overkoepelend account hebben bij een netwerk, met daarbij een profiel dat al je bij dat account betrokken apparaten bevat. Maar waarom zou iemand $ 20 tot $ 40 per maand per apparaat betalen voor onbeperkte Wi-Fi op betalende netwerken? Dat telt snel op. In het Devicescape-model betaal je een klein bedrag per maand voor elk apparaat of het gebruik ervan, waardoor de netwerken betaalbaar worden om te gebruiken, terwijl het nog steeds winstgevend is voor de hotspot- of netwerkaanbieders. (Een publiek geheim in de wereld van aanbieders is dat het beheren van accounts, het opstellen van rekeningen aan gebruikers en het innen van betalingen snel $ 10 tot $ 20 per maand kosten, terwijl aanvullende diensten die toegevoegd worden aan bestaande accounts extraatjes zijn bovenop de overhead van de dienst zelf.)

In Devicescapes visie sla je alle identiteitscontrole-informatie op (zoals gebruikersnaam en wachtwoord of andere sleutels die een netwerk kan inzetten op een account) op een account dat je onderhoudt via hun website. Je gebruikt vervolgens apparaten die de Devicescape-software hebben. Je koppelt deze apparaten aan je account op een eenvoudige manier en vervolgens communiceren deze apparaten bij draadloos gebruik elders met de servers van Devicescape om via een beveiligde manier om je account-informatie op te halen en je apparaat op een hotspot-netwerk in te loggen.

De software inbedden -- Er zijn een hoop struikelblokken voor Devicescape. Des te indrukwekkender is het dat ze een bètatest in elkaar geknoopt hebben die werkt.

Het eerste struikelblok is dat er software moet komen op apparaten met wat heet een "embedded operating system (OS)", oftewel een ingebed besturingssysteem. Een embedded OS stuurt een stuk electronica dat niet ontworpen is als computer voor algemene toepassingen. Het is doorgaans een uitgeklede of geoptimaliseerde versie of aftakking van een groter besturingssysteem, zoals Windows Mobile/Pocket PC of Linux - of een van de grond af aan ontworpen OS, zoals die van VxWorks.

Apparaten met ingebedde systemen zijn meestal gesloten voor extra software, zelfs als het platform waar ze gebruik van maken ontwikkeling door derde partijen ondersteunt. Deze gesloten toestellen vereisen nauwe samenwerking met de maker van het toestel, als je jouw software op hun product wilt hebben. De iPhone van Apple is een voorbeeld. De iPhone is niet bijzonder in de wereld van grotere apparaten, maar het is een buitenbeentje onder de smartphones, waar de belangrijkste platforms zoals Symbian, Windows Mobile en Palm OS aan eindgebruikers de mogelijkheid bieden om willekeurige software die door derden is gemaakt, zelf te installeren.

De echte hebbedingen zijn de moeilijkste noten om te kraken. Devicescape heeft aangetoond dat het kan werken met de Linksys WIP300 Wireless-G IP Phone, een dure, draadloze IP-telefoon die is ontworpen om te worden verkocht door leveranciers van Wi-Fi-netwerken in grote steden. Dit is het enige gesloten, mobiele toestel waarvoor Devicescape momenteel ingebedde software levert. Om deze markt echt te betreden zal Devicescape contracten moeten afsluiten met bedrijven zoals Nintendo, Kodak en Nokia om de Devicescape-software te laten meeleveren.

In het huidige, prille stadium werkt de software van Devicescape op een handvol handheld-apparaten, waaronder Windows Mobile 5 smartphones en sommige Nokia tablets. Ze hebben ook software uitgebracht voor besturingssystemen van computers, aanvankelijk alleen Windows XP maar nu ook Mac OS X en Windows Vista.

Smartphone-gebruikers zitten goed, want zij kunnen de software van Devicescape direct installeren, maar smartphone-gebruikers kunnen ook gebonden zijn aan Wi-Fi-netwerken van hun eigen leveranciers, vanwege gebundelde aanbiedingen zoals T-Mobile HotSpot of AT&T Wi-Fi.

Het netwerk op glippen -- De volgende noot om te kraken wordt gevormd door de hotspotnetwerken. Devicescape biedt of test momenteel ondersteuning voor als je al gebruiker bent bij een van een lange rij belangrijke netwerken, waaronder de twee die ik net noemde, het publieksnetwerk Fon, de in de V.S. belangrijke Wayport, de gigant van het Verenigd Koninkrijk The Cloud, en diverse anderen.

Devicescape doet erg geheimzinnig over het feit dat ze geen formele banden hebben met deze netwerken. Tijdens mijn eerste contact met het bedrijf in december 2006 vroeg ik: "Als jullie geen band hebben met een netwerk, hoe kun je dan de software op je toestel via Internet laten communiceren met jullie servers en zo de nodige inloginformatie ophalen?"

Ze kuchten en giechelden, maar toen ik uitgedokterd had wat hun truc was, bevestigden zij het. Het is niet ongeoorloofd, maar wel slim. Ze gebruiken DNS, de methode waarmee iedere computer die is verbonden met het internet, voor de mens leesbare domeinnamen vertaalt naar IP-adressen. Hotspotnetwerken blokkeren vrijwel ieder internetverkeer, maar laten wel DNS-vragen door naar gedecentraliseerde DNS-servers, en zo kan Devicescape kleine hoeveelheden versleutelde gegevens doorgeven als antwoord van de DNS-server. (Er bestaan minstens twee softwarepakketten die je in staat stellen om verkeer door DNS-vragen te sluizen en zo deze beperking op de toegang te omzeilen!)

Veel netwerken, hoeveel rekeningen? De laatste kwestie is de ongelijksoortigheid van hotspotnetwerken, en daar kan Devicescape niets aan veranderen. Er zijn tegenwoordig honderdduizenden Wi-Fi-hotspots in de wereld, voor het grootste deel toegankelijk tegen betaling. Om een willekeurige hotspot te mogen gebruiken moet je meestal het volle tarief betalen, of een abonnement hebben. In het laatste geval betaal je een vast bedrag per maand, en ben je meestal verplicht een bepaalde tijd abonnee te blijven. Gratis hotspots kennen lagere of helemaal geen drempels; de grootste hindernis is misschien dat je een advertentie te zien krijgt of dat je door klikken moet instemmen met bepaalde voorwaarden voordat je toegang krijgt - dat is vaak moeilijk of onmogelijk op een mobiel toestel.

Deze mengelmoes van netwerken betekent dat gebruikers niet altijd kunnen voorspellen waar ze toegang hebben of wat het zal kosten. Doordat Devicescape jouw gegevens op hun servers kan opslaan, kunnen ze toegang tot netwerken in het groot inslaan, en die aan jou met korting doorverkopen, zonder dat je opnieuw je kredietkaartgegevens via het netwerk moet opgeven. De transactie vindt dan plaats tussen hun servers (waar dan jouw betaalgegevens staan) en het hotspotnetwerk. Zo krijg je soepeler toegang in een vreemde omgeving.

Een mogelijk scenario: je bent op vakantie en je wilt foto's uploaden vanaf je Wi-Fi-capabele camera. Je zet de camera aan, waarop software van Devicescape zit, gebruikt pijlen en een selecteerknop om een netwerk te vinden, en selecteert vervolgens "Betaal $3 voor 24 uur toegang" om het netwerk te gebruiken. Dat klinkt lekker gemakkelijk.

Een ander voorbeeld is het probleem van de "criminele" telefoontarieven: je vliegtuig landt in Londen, en je ontdekt dat je een oponthoud van vijf uur hebt. Bellen met je mobieltje kost $2,35 per minuut of een vergelijkbaar krankzinnig bedrag. Maar met Skype en een handheld die met Wi-Fi kan werken kost het maar $0,02 per minuut. Je activeert de software van Devicescape op je handheld, stemt in met het betalen van 8 euro - goedkoop in vergelijking met de gemeterde telefoonkosten - en klaar is Kees. Of, beter gezegd, Kees is aan de andere kant van de lijn en hoort je luid en duidelijk.

Devicescape en de concurrentie -- Devicescape zal natuurlijk te maken krijgen met concurrentie. Boingo heeft het speelveld al betreden met met hun Boingo Mobile-optie, een nieuwe richting voor het bedrijf dat Voice over IP (VoIP)-toegang aanbiedt met Wi-Fi IP-telefoons via hun wereldwijd aaneengeregen netwerk voor $ 8 per maand. Terwijl Boingo's laptoptoegang $ 22 per maand kost voor onbeperkte toegang in Noord Amerika, wordt op de meeste andere plekken ter wereld een tarief per gemeten toegang met een computer in rekening gebracht. Het Boingo Mobile-pakket bevat daarentegen al het telefoongebruik op elke ondersteunde locatie voor het enkelvoudige tarief van $ 8 per maand. (Nog niet alle Boingo-laptoplocaties zijn opgenomen in hun mobiele pakket, maar ze zijn er mee bezig.)

Skype heeft met veel telefoonproducenten samengewerkt om hun software ingebakken te krijgen in Wi-Fi en draadloze telefoons en ze werken ook samen met Boingo. Ik heb al in een vroegtijdig stadium een telefoon van Belkin geprobeerd, die Skype combineert met Boingo. Je betaalt $ 200 voor de telefoon en $ 8 per maand voor onbeperkt bellen via Boingo. (Skype rekent niets voor gesprekken op het internet zelf, $ 30 per jaar voor onbeperkt bellen naar nummers in de Verenigde Staten en Canada en $ 38 per jaar voor het onbeperkt ontvangen van binnenkomende gesprekken naar een "echt" telefoonnummer, inclusief voicemail.)

Het ultieme resultaat van Devicescapes aanpak en het gelijktijdig opkomen van samenwerkende partners en concurrerende bedrijven zal zijn dat het voor deze nieuwe apparaten met hun stoere, draadloze hoge snelheid-adapters, steeds gemakkelijker wordt om, uhh, je weet wel, gewoon iets te doen.

Er zijn geen woorden voor de frustratie die ik ondervond toen ik las dat Microsofts Zune Wi-Fi aan boord had, maar geen verbinding kon maken met Wi-Fi-netwerken, muziek via Wi-Fi kon downloaden, of zelfs maar kon synchroniseren via Wi-Fi (zie "De zure smaak van Zune," 13-11-2006). Apple neigt ertoe ons dezelfde beperkingen op te gaan leggen voor muziek (niet bij webbrowsen of email) en synchroniseren met de iPhone (zie iVragen voor de iPhone," 2007-01-22). Devicescape wil er voor zorgen dat deze misdrijven tegen technologie niet de norm gaan worden.

Kraak het Disc Link CD-ROM Patent

Als de laatste voorzitter van het niet meer bestaande Info-Mac Network heb ik de laatste paar jaar verschillende keren aanvragen gekregen van advocaten of hun medewerkers voor bepaalde cd-roms. Deze werden indertijd geproduceerd door een bedrijf genaamd Pacific HiTech en bevatten kopieën van het Info-Mac Archive op verschillende momenten van zijn bestaan. (Er zijn acht van deze cd-roms verschenen, de eerste in augustus 1992, de laatste in mei 1996; TidBITS vermeldde de eerste in "Internet CD-ROMs" 19-10-1992, en publiceerde een tamelijk uitgebreide en historisch gezien nogal interessante bespreking van de tweede in "Info-Mac CD-ROM II: The Monster Archive," 05-07-1993.) Zelf bezit ik geen van deze cd-roms, maar TidBITS-redactiemedewerker Matt Neuberg, een verstokte verzamelaar, heeft ze allemaal, en hij heeft de advocaten meerdere keren voorzien van een kopie van een bepaalde cd waar ze in het bijzonder in geïnteresseerd waren, namelijk Info-Mac CD-ROM III, van januari 1994.

Natuurlijk waren we nieuwsgierig waarom de advocaten deze cd wilden hebben. We wisten dat het iets te maken had met de aanwezigheid van koppelingen in documenten op de cd; op de cd staat onder andere de ReadMe van Chuck Shottons webserver MachHTTP, een HTML-document dat koppelingen bevat, en een aantal afleveringen van het Trincoll Journal, een internettijdschrift. Deze documenten dateren van het allereerste begin van het web (HTML werd in ongeveer 1990 uitgevonden en de eerste webbrowsers, zoals NCSA Mosaic, werden in 1993 uitgebracht), en dat maakt deze cd een van de eerste waar een document met koppelingen op staat. De advocaten waren echter altijd behoedzaam met details, ze zeiden alleen maar dat ze de cd wilden wegens een zaak tegen een vals patent, nooit noemden ze de naam van hun cliënt of bevestigden ze dat er een rechtszaak zou zijn aangespannen. De geheimhoudingsplicht, wie kent hem niet.

De rechtszaak behandelt de vermeende inbreuk op het Amerikaanse patent 6.314.574, dat een "informatie-distributiesysteem" beschrijft. Hier is de samenvatting van de beschrijving - in vrijwel onbegrijpelijk, juridisch koeterwaals:

"Een informatie-distributiesysteem codeert een eerste hoeveelheid digitale gegevens op een veelheid van eenmalig beschrijfbare, draagbare opslagapparaten. Extra informatie wordt opgeslagen in een doorzoekbaar gegevensbestand dat toegankelijk is door middel van een bidirectionele verbinding. De eerste hoeveelheid digitale gegevens bevat een veelheid aan speciaal weergeefbare termen, een eerste, niet-weergeefbaar symbool, een veelheid aan onderliggende verwijzingen en een tweede, niet-weergeefbaar symbool. Een gebruiker kan tenminste één speciaal weergeefbare term selecteren. De onderliggende verwijzing die geassocieerd is met de geselecteerde, speciaal weergeefbare term wordt via de bidirectionele verbinding naar het doorzoekbare gegevensbestand gezonden. Het doorzoekbare gegevensbestand gebruikt de koppelverwijzing om te zoeken naar informatie en verstuurt de resulterende informatie naar de gebruiker."

Als je een masochist bent met tijd te veel, kun je de rest zelf lezen op FreePatentsOnline. In normaal Nederlands zou je kunnen zeggen dat het patent het gebruik beschrijft van koppelingen in bestanden of programma's op cd-rom, die verwijzen naar gegevens opgeslagen op een netwerk. Opvallend is, als je doorleest tot de schema's en het gedeelte van het patent dat op Engels lijkt, dat de voorbeelden betrekking hebben op een systeem voor de verspreiding van krantennieuws via de satelliet.

Verbanden leggen -- Disc Link blijkt een dochteronderneming van Acacia Research te zijn, een onderneming die bestaande patenten opkoopt om dan licenties op de technologie te verkopen. Volgens critici van het bedrijf heeft Acacia Research een reputatie ontwikkeld als "patentvisser", omdat ze in hun benadering van licenties andere bedrijven een proces aandoen, die dan vervolgens instemmen met een licentieovereenkomst om maar geen lange en dure juridische strijd hoeven aan te gaan.

De in het patent vermelde uitvinder is een zekere Dr. Hark Chan, een ingenieur en advocaat met een aantal informatietechnologiepatenten op zijn naam, waarvan in elk geval enkele zijn aangekocht door Acacia Research. Eén van deze patenten, misschien wel hetzelfde als waarvan hier sprake, werd gebruikt in een proces in 2003 over het updaten van een op een cd-rom gebaseerde database over het web. Dr. Chan is echter niet zo maar een ingenieur die patenten heeft verkocht aan Acacia Research; volgens de website van een onderneming met de naam TechSearch zit hij in hun raad van adviseurs. TechSearch beschrijft zichzelf dan wel als "een privéonderneming die voornamelijk actief is in het aankopen, houden en in licentie geven/afdwingen van patenten", maar als je op de homepage-koppeling op de website van TechSearch klikt, kom je terecht... op de website van Acacia Research. Blijkbaar zijn zowel Disc Link als TechSearch niet veel meer dan een front voor Acacia.

Dit is overigens niet de eerste keer dat Disc Link een proces aanspant in verband met dit patent. In december 2006 deed Disc Link Adobe, H&R Block, McAfee, Sage Software en andere ondernemingen een proces aan wegens inbreuken op hetzelfde patent. Sage Software en McAfee zijn tot een schikking gekomen met Disc Link, maar de andere aangeklaagde partijen willen de zaak in de rechtbank uitvechten. In een artikel in Ars Technica verklaarde H&R Block dat Disc Link "probeerde het '574 patent te interpreteren op een te uitgebreide en ontoelaatbare manier om een anti-concurrentieel effect te veroorzaken" en dat Disc Link "zich bewust was van de ongeldigheid en/of onafdwingbaarheid van het patent in kwestie toen ze het proces aanspanden."

De puzzelstukjes vallen op hun plaats -- Nu wordt alles duidelijk. Hoewel het patent werd geregistreerd in november 1998, is het een "vervolg" van vroegere registraties die teruggaan tot april 1993; de rechtbank zal moeten beslissen in welke mate deze vroegere registraties invloed hebben op of er al dan niet van "prior art" [eerdere uitvoering - nvdv] sprake is. De Info-Mac cd-roms behoren tot oudste cd-roms die algemeen werden verspreid, en zij bevatten software van het online Info-Mac Archive, waarvan sommige mogelijk koppelingen naar het internet bevatten voor programma's of documentatie. De aangeklaagden hopen duidelijk dat de Info-Mac cd-roms "eerdere uitvoering" zijn [en het patent niet dus geldig is volgens de Amerikaanse patentwetgeving, waar de eerste uitvoerder en niet de eerste indiener het patent heeft - nvdv].

Een potentieel probleem is dat de software-ontwikkelaars die hun werk indienden bij Info-Mac de bedoeling hadden dat het beschikbaar zou zijn via de Info-Mac ftp-site, en slechts bijkomstig op de door Pacific HiTech geproduceerde Info-Mac cd-roms. De ontwikkelaars waren er echter zeker van op de hoogte dat de Info-Mac cd-roms werden geproduceerd, omdat Pacific HiTech de moeite heeft gedaan om contact op te nemen met alle auteurs van Info-Mac materiaal, en hen expliciet om toestemming heeft gevraagd voor de verdeling van elke cd. Op deze manier zou kunnen worden bewezen dat de bedoeling bestond om dergelijke documentatie met web-koppelingen op de cd-rom te plaatsen.

We hebben dit ook even besproken met een advocaat die in de zaak betrokken is, en na discussies met hem blijken er misschien drie manieren te zijn waarop dit valse patent kan worden aangevallen met "eerdere uitvoering", die verband houden met de drie basisaspecten van het patent: cd-roms, koppelingen en een netwerk.

Als je wilt meewerken aan het ongeldig laten verklaren van dit patent met "eerdere uitvoering", dan is de heilige graal een cd-rom die werd verdeeld vóór april 1993 met daarop een programma met koppelingen naar het internet of een ander netwerk. De koppelingen moeten bestaan uit een zichtbaar deel (zoals de tekst van een koppeling in HTML of een menu-item) en een onzichtbaar deel (zoals de verborgen HREF-tag in HTML, of de onderliggende code voor een Ga-naar-website menucommando in een programma). Blijkbaar zou het nog iets beter zijn als het bedoeling was om het programma naar de harde schijf te kopiëren in plaats van het vanaf de cd te draaien. Als jij zoiets hebt, laat het me dan weten en ik breng je verder in contact.

Er is nog één andere, mogelijke verdediging. In een heel recente uitspraak van het Hooggerechtshof in een andere zaak verklaarde het Hof "Patentbescherming geven aan een verbetering die zich zou voordoen in het gewone verloop zonder echte innovatie, vertraagt de vooruitgang en kan, voor patenten die voordien bekende elementen combineren, vroegere uitvindingen beroven van hun waarde of nut." Dat is een heel belangrijk punt, aangezien veel van de actuele patenten op software en business-modellen verkeerd aanvoelen omdat zij werken met ideeën die wijd verspreid waren. De bewering van Disc Link dat zij het concept van koppelingen op een cd-rom hebben "uitgevonden" verdient alvast geen bescherming als unieke uitvinding: het is niet meer dan een combinatie van gebruikelijke ideeën en technologieën van dat moment. Door mijn status als auteur van "Internet Starter Kit for Macintosh" van rond die periode, gaf ik zelfs ooit eens een presentatie voor de uitgevers van alle Macmillan-materiaal waarin ik een visuele interface op cd-rom voorstelde voor de interessantste internet-bronnen.

Wat er ook gebeurt, het zal interessant zijn om deze rechtzaak te volgen, daar alle partijen een interpretatie proberen te geven aan het zo goed als onbegrijpelijke patent en de eisen van Disc Link.

Take Control-nieuws, 7 mei 2007

Leer slimme manieren om goedkope vluchten te boeken -- Als jij op ons lijkt, houdt bijna iedere vliegreis in dat je uren doorbrengt om het web te door zoeken naar een goedkoop ticket, om tenslotte toch meer te betalen dan je wilde of het idee te hebben dat het geld dat je bespaarde de tijd en de ergernis niet waard was. Om dit probleem de volgende keer te voorkomen, moet je eens naar de bijgewerkte versie van "Take Control of Booking a Cheap Airline Ticket" van Sam Sellers kijken, een e-boek van 148 bladzijden dat je helpt om efficiënt door het doolhof van reissites te navigeren om het beste koopje te vinden zonder een hoop tijd te verspillen.

We hebben net versie 1.1 van het e-boek uitgegeven, dat nu gedetailleerde informatie geeft over wanneer en hoe Farecast te gebruiken om binnenlandse vluchten in de VS te boeken. Farecast, hoewel nog in bèta, werd door Popular Science genoemd als een van de beste nieuwe dingen in 2006, en de site ontving vergelijkbare waarderingen van Frommers.com, PC World, Time Magazine en Business Week. Het eboek beslaat internationale en binnenlandse vluchten die beginnen in de Verenigde Staten.

Updaten zijn gratis voor wie het e-boek al bezit; klik op de Check for Updates-knop op de eerste pagina van het e-boek om toegang te krijgen tot de gratis update.

Recente onderwerpen in TidBITS Talk, 7 mei 2007

[De discussies waarnaar verwezen wordt zijn in het Engels, daarom hebben we de titels niet vertaald - Tb-NL.]

Improving Services -- Wil je jouw Voorzieningen-menu opruimen? Service Scrubber zal dat klusje wel voor je opknappen. Heb je andere ideeën hoe Voorzieningen verbeterd zou kunnen worden? Maak ze hier publiek. (1 bericht)

Unable to empty trash -- Een lezer die een gebruikte Mac gekocht heeft kan de Prullenmand niet legen, wat leidt tot suggesties voor het oplossen van het probleem en andere gevallen van bestanden die weigeren om zonder drukte te verdwijnen. (9 berichten)

Step on a WEP Crack, Break Your Network -- Problemen met het activeren van WPA op een oud AirPort basisstation gaan over op in kwesties over draadloze veiligheid en de risico's van het draaien van een open netwerk. (19 berichten)

Stock Options at Apple -- Het onderzoek van de SEC [beurscontroleorgaan in de VS-nvdv] naar het terugdateren van aandelenopties bij Apple zou gelezen kunnen worden als het zuiveren van Steve Jobs, maar dat is niet noodzakelijk het laatste woord. (2 berichten)

Address Book/.Mac --> Outlook? Is er een makkelijke oplossing voor het overzetten van contactgegevens van het Adresboek van de Mac naar Outlook? Het blijkt dat Entourage kan helpen. (6 berichten)

iMac 24" as a display? Als de tijd komt om de 24-inch iMac van een lezer te vervangen, kan dat prachtige scherm dan gebruikt worden als een extern beeldscherm?(3 berichten)

Flash player install problems -- Kan inloggen als root een installatieprobleem oplossen, of maak je daar alleen maar een andere doos met problemen mee open? (6 berichten)

Moving Apple Mail Folder -- De Mac van een lezer denkt dat de Mail-map nog op de oude plaats staat na een verhuizing, dus hoe stuur je het programma in de juiste richting? (3 berichten)

APPLE-SA-2007-05-01 QuickTime 7.1.6 -- De nieuwste QuickTime-update onthult een installatiefout in Windows die terug gaat tot Windows 95. (4 berichten)

Jobs posts about Apple's "green" credentials -- Lezers reageren op de open brief van Steve Jobs van vorige week, met daarbij discussies over het recyclen van computerapparatuur en LED-gebaseerde verlichtingssystemen. (15 berichten)

Quicken 2004 "Sunsets" --Sinds 30 april 2007 voert Quicken 2004 blijkbaar geen online transacties meer uit, een beperking die in de software ingebouwd is. Is het een logische stap om ondersteuning te concentreren op recente software, een ergerlijke manier om opwaardering af te dwingen, of beide? (5 berichten)

Filtering in Eudora based on Mac OS X Address Book Group -- De nieuwste versie van Eudora kan werken met adressen in Adresboek, maar een lezer heeft problemen met het gebruik van de groeps-mogelijkheden. (3 berichten)

Accessing Financial Web Sites on a Public Connection -- Is Walt Mossberg paranoïde wanneer hij aanbeveelt om sommige websites niet te bezoeken op openbare netwerken? We leren maar weer eens dat paranoia erg relatief is. (4 berichten)

Dit is TidBITS, een gratis wekelijkse technologie-nieuwsbrief met recent nieuws, bekwame analyse, en grondige besprekingen voor de Macintosh- en internet-gemeenschappen. Geef het gerust door aan je vrienden; beter nog, vraag of ze een abonnement willen nemen!

Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en websites mogen artikelen overnemen of een link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We kunnen de precisie van de artikelen niet garanderen. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.