Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering

TidBITS#763, 24 januari 2005

Nu de opwinding over de Macworld Expo langzaam afneemt richten we ons op onderwerpen die meer tot nadenken aanzetten zoals Glenn Fleishmans boekrecensie van "Revolution in the Valley", Andy Herzfelds collectie verhalen uit de beginjaren van Apple en Macintosh. En Matt Neuburg laat ons zien waarom Rogue Amoeba's Audio Hijack Pro zelfs nuttiger is dan op het eerste gezicht lijkt. Verder is er weinig nieuws deze week behalve het verslag over hoe Pepsi opnieuw probeert om muziek weg te geven in de iTunes Music Store en een update van Entourage 2004's junk mail filter.

Onderwerpen:

Copyright 2005 TidBITS: Reuse governed by Creative Commons license
<http://www.tidbits.com/terms/> Contact: <[email protected]>


Deze editie van TidBITS werd gedeeltelijk gesponsord door:


De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.

Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:

Verder werkten mee:

Hoe je ons kunt bereiken kun je lezen op:
<./tidbits-nl/contact.html>


MailBITS, 24 januari 2005

[vertaling: EV]

Pepsi probeert het opnieuw met de iTunes Music Store -- Na de mislukte promotie van vorig jaar waarin Pepsi codes voor gratis liedjes van de iTunes Music Store onder doppen van 100 miljoen flessen prik plaatste, waarvan er slechts 5 miljoen door consumenten werden ingelost, proberen Apple en Pepsi het opnieuw. Vanaf 31 januari 2005 tot 23 mei 2005 doet Pepsi een poging om 200 miljoen codes voor gratis liedjes in speciaal gemarkeerde flessen van het gekleurde suikerwater te stoppen. De kans om te winnen wordt geschat als 1 op 3, hoewel Pepsi omzichtig vermeldt dat de eigenlijke codes gebaseerd zijn op hoeveel puzzelstukken er precies worden geproduceerd. Interessant is dat de officiële regels melden dat Apple geen sponsor is van de promotie.

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=07398>
<http://news.com.com/2100-1025-5201676.html>
<http://www.apple.com/itunes/pepsi/>

In gerelateerd triviaal nieuws over de iTunes Music Store heeft Apple onlangs verkondigd dat de iTunes Music Store nu meer dan 250 miljoen liedjes heeft verkocht en dat het een miljoen liedjes per dag verkoopt.[ACE]

<http://www.apple.com/pr/library/2005/jan/24itms.html>

Microsoft update Entourage Spam Filter -- Microsoft heeft Junk E-mail Filter update 1 voor Microsoft Entourage uitgegeven via het Microsoft Auto Update-programma van het Entourage-pakket (indien je hebt ingesteld niet automatisch naar updates te zoeken, kies dan Help > Zoek naar Updates in een Office 2004 programma om Auto Update te starten). De 2.9 MB grote update bevat meer actuele definities van welke e-mailberichten gezien moeten worden als junk; omdat Entourage 2004 op spamdefinities vertrouwt die gebouwd en constant aangepast worden door Microsoft zijn updates essentieel om het filteren van spam werkzaam te houden. Voor meer informatie over het junk mail filter van Entourage 2004 zie het e-boek van Tom Negrino, "Take Control of What's New in Entourage 2004"; het bevat een waardebon voor een korting van $5 op Michael Tsai's uitstekende hulpprogramma SpamSieve als je de voorkeur geeft aan het gebruiken van een Bayesiaanse benadering van spam filteren die leert van de mail die je werkelijk ontvangt. [ACE]

<http://www.microsoft.com/mac/products/entourage2004/entourage2004.aspx>
<http://www.microsoft.com/mac/autoupdate/description/0409OPIM110002.htm>
<http://www.tidbits.com/takecontrol/entourage-2004.html>


Altijd revolutie

door Glenn Fleishman <[email protected]>
[vertaling: JV, RAW, DPF]

Andy Hertzfeld heeft verhalen te vertellen. Tientallen. En wanneer je ooit een 128K Macintosh hebt gehad of had willen hebben, of het ontwerp van dat bijzondere doosje bewondert, is Hertzfeld's nieuwe boek "Revolution in the Valley" een aardige reis door zijn persoonlijke ervaringen opgedaan tijdens de bevalling van de Mac.

<http://www.amazon.com/exec/obidos/ASIN/0596007191/tidbitselectro00/ref=nosim/>

Het boek is een voortzetting van Hertzfeld's Folklore.org Web site, die hij in juli 2003 begon om stukjes nooit, of althans nooit uitgebreid vertelde verhalen aaneen te smeden. De site zelf is een voorbeeld van de software die hij ontwikkelt en die mensen toestaat losse verhalen aan elkaar te koppelen door er opmerkingen en verwijzingen in aan te brengen. Omdat Folklore.org op dezelfde basis werkt, kun je wanneer je fouten vindt of moeite hebt met Hertzfeld's interpretatie, de site bezoeken en commentaar geven op het verhaal in kwestie.

<http://folklore.org/>

Hertzfeld heeft een interessante carrière achter de rug sinds hij in 1984 Apple verliet nadat de eerste Mac verscheept was; hij heeft ook een aantal zaken recht te zetten. Meestal lovend en zelden misprijzend. Het boek draait rond het produceren van een computer en de tientallen trucs die je voor zowel de hardware als de software moet bedenken wil je überhaupt een werkende computer afleveren. Apple had voordien, en ook nog tijdens de ontwikkeling, al meerdere malen gefaald doordat ze probeerde te veel nieuwigheden in één doos te proppen, - de Apple III, de Lisa - en tegelijkertijd alles werkend én betaalbaar te houden.

(Spreek mij er niet op aan, Lisa fans: het was Steve Jobs die het Lisa-team kaalplukte en hen samen met mensen van Innovatie in het Mac-team propte, en zodoende de vorige machine om zeep hielp. Hertzfeld herinnert zich nog goed dat Lisa's schepper, Rich Page, tijdens een van de eerste gezamenlijke Mac/Lisa-teamvergaderingen uitschreeuwde "Jullie hebben geen idee van waar dit heengaat! ... De Macintosh gaat de Lisa vernietigen! De Macintosh gaat Apple ruïneren!". En voor jullie, de Apple III fans... waar heb ik het over? Er zijn geen Apple III fans. Hoewel ik rond 1980 een tijdje data heb ingevoerd op een Apple III, heeft me dat geen blijvend inzicht in de machine verschaft.)

Hertzfeld heeft geen duidelijke verhaallijn aangehouden voor z'n boek, het is een samenraapsel van anekdotes en losse verhalen van de website. Dat zie je op twee manieren, ten eerste: het slingert zich als een rivier losjes van het ene amusante verhaal naar het andere en blikt nu en dan terug naar reeds lang bekende, om daaruit vervolgens weer een nieuw visje te peuren. En ten tweede: Hertzfeld heeft sommige commentaren die zijn achtergelaten op zijn Folklore.org site in zijn boek opgenomen, ook die zijn eigen herinneringen tegenspreken of ronduit aanvechten. Hij zou meer van dit soort terugkoppelingen naar die website hebben moeten maken want sommige commentaren daar zijn best ter zake, soms een beetje pijnlijk, maar er zijn er ook die het waarheidsgehalte van bepaalde verhalen bevestigen.

De hackerheld -- Het boek heeft een held en een booswicht, plus een aantal minder goede en minder slechte personages. De held is Burrell Smith, het hilarisch maffe hardware-genie dat vele, uiterst vreemde en erg succesvolle ideeën bedacht om meer prestaties uit het Macintosh-moederbord te persen. Hij verdient ook de onvoorwaardelijke liefde van Mac-gebruikers voor zijn pogingen om, zonder succes, een uitbreidingssleuf en opwaardeerbare RAM in de eerste Mac te krijgen.

Jobs en de geestelijke vader van het Mac-ontwerp Jef Raskin waren het erover eens dat de Mac geen uitbreidingssleuf zou krijgen, omdat dat maar extra kosten en complexiteit met zich mee zou brengen. Smith kreeg van Jobs de mededeling dat "de Mac absoluut geen, zelfs niet een enkele sleuf zou krijgen". Maar Hertzfeld schrijf ook dat "Barrel zich niet snel uit het veld liet slaan... Na overleg met Brian [Howard], besloten ze dat ze het de 'diagnostische poort' zouden noemen, in plaats van een sleuf, met het argument dat het geld zou besparen tijdens het productieproces als testapparatuur toegang had tot de processorbus om productiefouten op te sporen". Maar hoofdingenieur Rod Holt doorzag de list. "Dat ding daar is eigenlijk een sleuf, nietwaar? Jullie proberen om een sleuf binnen te smokkelen! ...Nou, dat zal niet gebeuren!"

Ach ja, we hebben tot de Macintosh II moeten wachten voordat we een volwaardige uitbreidingssleuf kregen. En, verrassing!, een bedrijf dat werd opgericht door niemand minder dan Burrell Smith, een kleine firma met de naam Radius, profiteerde enorm van die sleuf door geavanceerde grafische kaarten te bieden die hielpen om de Macs vroege dominantie in de grafische sector en de illustratiewereld te vestigen. (Toen ik in de vroege jaren 90 in het Kodak Center for Creative Imaging werkte, hadden we voor minstens een paar honderdduizend dollar aan Radius-kaarten en -beeldschermen.) Op zijn site meldt Hertzfeld, als antwoord op een opmerking, dat Smith nu een teruggetrokken leven leidt en dat hij geen commercieel werk meer doet sinds hij Radius vele jaren geleden verliet.

Ook andere leden van de groep zijn uit de technologiewereld vertrokken. Bill Atkinson, bijvoorbeeld, werd na vele jaren intens werken voltijds fotograaf. Ik ontmoette Bill in 1991 in het Center for Creative Imaging, waar hij een speciale ontwerpersbijeenkomst bijwoonde, samen met John Sculley en een hele reeks ontwerpers, fotografen en illustratoren. (Dat is waar ik een Kodak-medewerker, bezig met het demonstreren van een vreselijk stuk software aan John Sculley, hoorde uitleggen dat toetsenbordcommando's beter zijn dan muiscommando's. "Nee," zei Sculley rustig, "dat zijn ze niet.") Hertzfeld schildert Atkinson af als nogal prikkelbaar en met lange tenen, al komt dat deels omdat Atkinsons rol in de Lisa grotendeels genegeerd werd, en hij niet weer aan de kant gedrukt wilde worden.

Bij de andere kleine helden zit Bud Tribble, die toentertijd een opleiding geneeskunde volgde terwijl hij geheugenbeheer-software schreef. (Tribble verliet Apple, vervoegde zich later bij Hertzfeld in Eazel en kwam uiteindelijk een paar jaar geleden weer bij Apple terug.)

De manager-booswicht -- Je verwachtte dat ik hier Steve Jobs zou noemen, nietwaar? Mis.

De booswicht van dit verhaal is Bob Belleville, de hoofdingenieur die tijdens Hertzfelds laatste paar jaar bij Apple zijn baas was. Hertzfeld lijkt het minst eerlijk wanneer hij een nogal eenzijdig en gemeen beeld schildert van Belleville. Hij kan een slechte manager geweest zijn of niet kundig - ik weet niet of dat juist is - maar hij is de meest karikaturale persoon in het boek. Alle anderen komen eruit als maf en interessant, zelfs als ze tegen Hertzfeld staan te schreeuwen. Belleville is het zwarte monster en een gemene nul.

Ook interessant is dat Jef Raskin vrij positief belicht wordt in het boek. Sinds hij Apple verliet, ver voordat de Mac uitkwam, heeft Raskin veel tijd besteed om Apple en anderen te verhinderen zijn naam uit de geschiedenisboeken te schrappen als de conceptuele bedenker van de basisprincipes van de Mac. Raskin verdient het om centraal te staan als de man die de ideeën waar hij sinds de zestiger jaren over schreef en lezingen over gaf, bij elkaar kreeg in één project met financiering. Het feit dat Jobs hem van zijn controle en zijn rol ontdeed, en dat de uiteindelijke Macintosh aanzienlijk verschilde van zijn algemene visie en specifieke hardwarekeuzes, zou niets aan de waardering van zijn rol af mogen doen.

De herinnering van Hertzfeld aan Raskin is met name die van een leuke en creatieve manager met een professionele stijl en vanzelfsprekend overwicht, die hielp het team bij elkaar te houden door een gezamenlijke en unieke visie te ontwikkelen. Volgens Hertzfeld was de Lisa zonder Raskin nog steeds Apples vlaggeschip geweest, maar zonder revolutionaire kenmerken. Het beleid van Jobs bracht Apple succes omdat hij voortdurend beslissingen tegenhield, of doordat hij het project op detailniveau bijstelde. Soms waren dit slechte, en soms goede beslissingen, maar het project ontving hierdoor personeel, budget en veel aandacht.

Steve Jobs leidde Hertzfeld uiteindelijk af, en komt ook over als nogal een karikatuur. Maar dat is waarschijnlijk de Steve Jobs die je leert kennen als je met hem samenwerkt. Jobs spoort zijn personeel aan om tot in de kleine uurtjes te werken, brengt op het laatste moment veranderingen aan, en vereist op technisch gebied soms gekkenwerk. Toen Smith een blauwdruk liet zien van het laatste moederbord-ontwerp zei Jobs: "Dat ziet er mooi uit... maar kijk eens naar de geheugenchips. Dat is lelijk. Die lijnen zitten te dicht op elkaar". Toen een technicus zei dat niemand het moederbord zal zien zei Jobs: "Maar ik wel! En ik wil dat het er daarom zo mooi mogelijk uit komt te zien, ook al zit het binnen in de computer. Een uitstekende meubelmaker zal ook geen slecht hout gebruiken voor de achterkant van een kast, zelfs niet wanneer niemand het ziet". Het moge duidelijk zijn dat Jobs nooit een meubelmaker is geweest. Hij zorgt ervoor dat het team een mooi moederbord maakt, en als het niet werkt, zullen ze teruggaan naar het functionele ontwerp.

Het gebeurt ook dat Jobs doodlopende paden ingaat, zoals een 3,5-inch floppy diskdrive ontworpen door Alps; gelukkig hielden anderen bij Apple het hoofd koel en zorgden voor een back-up van Sony (die uiteindelijk ook de 3,5-inch drives leverde), waarbij ze soms een Japanse technicus in het toilet moesten verbergen als Jobs onverwacht langskwam.

Aan de andere kant is Jobs verantwoordelijk voor een aantal belangrijke beslissingen in het ontwikkelingsproces die de Mac maakten tot wat het was, en beslissingen gingen over het uiterlijke ontwerp tot aspecten van de prestaties van het apparaat. De man kon er niet mee ophouden zich overal mee te bemoeien, maar hij bracht natuurlijk wel het beste in zijn technici naar boven, en doet dat waarschijnlijk vandaag de dag nog steeds.

Hertzfeld beschrijft hoe hij en een paar andere belangrijke mensen van Apple een diner hadden met Jobs nadat Sculley de coup gepleegd had waardoor Jobs bijna geen controle meer had over het bedrijf, ondanks dat hij in naam de voorzitter van het bestuur bleef. Het is het meest menselijke beeld van Jobs in het boek. Het is duidelijk in het verhaal dat Jobs zich nooit meer in de positie zou bevinden om ontslagen te worden door wie dan ook.

Bill Gates komt ook sluw over, als een vos, woorden verdraaiend en bepakt met een zak vol trucjes om patenten te verzamelen en ideeën op te pikken.

De reis van Hertzfeld -- Het was bijzonder interessant om de verhalen uit de eerste hand te lezen over het ontwikkelen van de software voor Thunderscan, een vervanging voor de printkoppen van de ImageWriter. Deze werd gebouwd door een bedrijf dat zijn hulp nodig had om het snel en goed te maken. Ook het verhaal over Switcher, de voorloper van de Multifinder (die de Mac in staat stelde om meerdere programma's tegelijk te draaien) is zeer de moeite waard.

Ik herinner me nog de opwinding over mijn eerste Macintosh Plus, en de upgrade toolkit die ik kocht om er meer RAM in te zetten (de zg. 'static strip', de speciale schroevendraaier, en de pal om de Mac te openen) - waarna ik de prachtige handtekeningen aan de binnenkant kon zien toen ik de enorme hoeveelheid van 4 MB aan RAM in het apparaat plaatste.

Ik kan niet zeggen dat Hertzfeld geen ego heeft, maar de meeste verhalen die hij vertelt gaan over anderen. Hij zet zichzelf niet op de voorgrond, behalve in sommige pijnlijke gevallen waarbij meestal Steve Jobs betrokken is, die iets van hem eist of hem in een positie plaatst waarbij anderen hem vragen niet naar Jobs te luisteren, die toch gewoon zijn meerdere is.

Hertzfeld eindigt het verhaal met het moment waarop hij bij Radius gaat werken, helpt om General Magic op te starten, waarna hij herenigd wordt met een groot deel van de oorspronkelijke Apple-ontwikkelaars bij Eazel. We weten eigenlijk niet hoe die laatste 20 jaar hem bevallen zijn omdat de algemene interesse in Apple zich niet automatisch uitstrekt naar die andere bedrijven. En misschien heeft dat hem wel ertoe gebracht om de enige waarheid (zoals hij die ziet) na 20 jaar te vertellen.


Waarom pro? (Audio Hijack Pro, om precies te zijn)

door Matt Neuburg <[email protected]>
[vertaling: PAB, TK, JG]

Rogue Amoeba's Audio Hijack Pro is een fantastisch programma, maar ik heb het idee dat op de website van de ontwikkelaars dit niet goed wordt uitgelegd. Het conceptuele probleem is dat Audio Hijack Pro niet een, maar twee functies vervult; het doet twee behoorlijk verschillende dingen. Als je er dus over leest en je de eerste functie niet bijzonder interessant vindt, dringt de tweede functie misschien niet eens tot je door. Terwijl die tweede functie uiterst vet en voorzover ik weet, ook behoorlijk uniek is.

<http://www.rogueamoeba.com/audiohijackpro/>

Beginnen bij het begin -- Het eerste dat Audio Hijack Pro doet is eenvoudig: het maakt opnames van elk geluid in een geluidsbestand dat op je computer te horen is. Om te laten zien waarom dit handig is, moet je eens denken aan geluiden die je computer af en toe voortbrengt en die je misschien wel zou willen opnemen. Bijvoorbeeld als je aan het luisteren bent naar een audiostream via het internet met RealPlayer, een live radio-uitzending misschien, of een herhaling van een eerder uitgezonden programma. Met RealPlayer is er geen geluidsbestand: je downloadt een heel klein bestandje om mee te beginnen, maar in wezen staat daar alleen de URL in. Het echte geluid bestaat alleen als het verzonden wordt. Maar dat geluid komt uit je computer, dus kun je het met Audio Hijack Pro opnemen. En zo kun je ook de soundtrack van een DVD opnemen die je bekijkt met de Dvd-speler, enzovoorts. Als een programma geluid maakt op je computer, kun je het opnemen.

<http://www.real.com/>

De opname die Audio Hijack Pro maakt, kan een geluidsbestand zijn in verschillende standaard gecomprimeerde of ongecomprimeerde bestandssoorten: 16-bits AIFF, 24-bits AIFF, MP3, AAC of Apple's nieuwe verliesvrije (ALAC) bestandssoort. En, het geluid hoeft niet van een programma te komen; het kan ook een aansluiting zijn. Dus als je geluid in je computer krijgt van je ingebouwde microfoon, je "Line In"-aansluiting of je USB-connector via een "breakout-box" als de Griffin iMic of RadioSHARK of elk ander geavanceerder apparaat, je kunt ervan opnemen. Als ik bijvoorbeeld even snel een gesproken aantekening voor mezelf wil maken, kan ik Audio Hijack Pro zo instellen dat dat opgenomen wordt vanaf de interne microfoon in een 32 kb/s mp3-bestand met hoge compressie en vervolgens gewoon tegen mijn computer praten. Aan de andere kant van de geluidskwaliteitsschaal, kan ik een cassettebandje of lp met klassieke muziek digitaliseren door het in 24-bits AIFF op te nemen via mijn Tascam USB-apparaat, waar mijn stereo-installatie op is aangesloten.

<http://www.griffintechnology.com/products/imic/>
<http://www.griffintechnology.com/products/radioshark/>
<http://www.tascam.com/Products/US-122.html>

En toch, zelfs als dit je al interesseert, kan het nog steeds zo zijn dat je het gevoel hebt dat het de $32 voor Audio Hijack Pro niet waard is. Okee, 32 dollar is niet heel veel, maar er zijn alternatieven die goedkoper zijn. Er is Audio Hijack Pro's kleine broer, Audio Hijack. Dat kost slechts $16 en kan hetzelfde. Het belangrijkste verschil is dat Audio Hijack alleen in 16-bits AIFF-bestanden kan opnemen. Je kunt de "sample rate" wel instellen, maar dat is dan ook alles. Maar AIFF is de beste bestandssoort voor het bewerken van geluidsbestanden en je kunt altijd iTunes gebruiken of elk ander programma dat Quicktime begrijpt om achteraf AIFF naar een van de andere bestandssoorten om te zetten. Het is dus helemaal niet zo gek als je toch al het idee hebt dat direct opnemen in een gecomprimeerde bestandssoort (zoals Pro dat kan) niet al te veel uitmaakt. Plus, zelfs Audio Hijack heeft concurrentie: Ambrosia Software's nieuwe WireTap Pro (opvolger van WireTap, dat gratis was) kost maar $19 en kan direct opnemen in verschillende bestandssoorten. Ook is er nog het gratis Jack OS X, maar hier is een apart programma bij nodig om het uiteindelijke geluidsbestand te genereren en het kost meer werk om in te stellen. En als je alleen maar geluid wilt opnemen dat de computer binnenkomt, is een programma als het $30 kostende Amadeus II misschien iets meer voor jou. Deze neemt het geluid op, laat het je bewerken (inclusief het verwijderen van tikken en het gebruik van vele andere effecten en filters) en kan naar meer verschillende bestandssoorten opslaan (en kost minder) dan Audio Hijack Pro.

<http://www.rogueamoeba.com/audiohijack/>
<http://www.ambrosiasw.com/utilities/wiretap/>
<http://www.jackosx.com/>
<http://www.hairersoft.com/Amadeus.html>

Inpluggen, inpluggen -- Dit brengt ons bij het tweede dat Audio Hijack Pro doet: het kan het geluid digitaal verwerken terwijl het opneemt. Dit gebeurt door middel van plug-ins, waarvan er al enkele standaard bij Audio Hijack Pro worden geleverd, terwijl andere al op je computer staan (en je kunt nog andere installeren ook). Een van de best bewaarde geheimen van Mac OS X is inderdaad dat er standaard al enkele verbazend krachtige plug-ins voor digitale signaalverwerking bijzitten, waaronder een grafische equalizer met 31 banden, een compressor, een limiter, en hoog- en laagbandfilters. Als je GarageBand hebt gebruikt, dan klinken deze effecten je misschien vertrouwd in de oren, maar zij kunnen ook worden gebruikt door om het even welke geluidsapplicatie die AudioUnits herkent - waaronder dus ook Audio Hijack Pro. AudioUnits zijn bovendien niet het enige type plug-in dat je met Audio Hijack Pro kunt gebruiken. Het eigen plug-in-formaat van Audio Hijack Pro heet 4FX en biedt rond de 20 functies, voor het merendeel voor het regelen van versterking en de balans. Verder herkent het ook LADSPA plug-ins, een formaat dat afkomstig is van het Linux-platform. Er bestaan al veel gratis LADSPA plug-ins, en je krijgt er al enkele bij het programma. Ten slotte herkent Audio Hijack Pro ook VST plug-ins, waarvan vele commerciële en gratis versies bestaan.

<http://www.apple.com/ilife/garageband/mix.html>
<http://www.ladspa.org/>
<http://www.kvraudio.com/get.php?mode=results&st=q&s=8>

Het mooie is dat je meerdere effecten tegelijk kunt toepassen. Het werkt als een eenvoudig schakelbord: je kunt effecten in serie, in parallel of op beide manieren toepassen. De interface is uiterst efficiënt: het is gewoon een rooster dat werkt als een reeks kolommen - alle effecten in kolom 1 worden in parallel toegepast voordat wordt overgegaan naar kolom 2, enzovoort. Het geluid wordt van je computer door de effecten gestuurd voordat je het hoort en naar een bestand wordt weggeschreven; op deze manier kun je dus meeluisteren naar wat je met het geluid doet terwijl je het opneemt. Terwijl je luistert, kun je elk effect met een knop in- of uitschakelen om zo te horen wat de uitwerking op je geluid is en je kunt experimenteren met aanpassingen in versterking of parameters die voor het effect mogelijk zijn.

Vergeet verder ook niet dat je niet verplicht bent je effect toe te passen wanneer je het geluid oorspronkelijk opneemt. Je kunt even goed eerst het geluid opnemen zonder effecten, en dan die opname afspelen om een nieuwe opname te maken waarop je effecten toepast. Dit betekent inderdaad dat je effecten kunt toepassen op een opname die je niet eens zelf hebt gemaakt. Audio Hijack Pro kan dus worden gebruikt als een verbazend voordelig laboratorium voor remastering. Stel dat ik bijvoorbeeld aan een MP3 ben geraakt van een van die goeie oude Goon Shows van de radio. De klank is al goed, maar ik zou ze nog wat willen verbeteren, en ik zou wat problemen in de hoge frequenties willen uitfilteren. Ik speel de MP3 af met iTunes, die ik heb "gekaapt" met Audio Hijack Pro, en pas de Excitifier en LowPass-effecten toe. Terwijl ik luister, pas ik de parameters van de effecten aan tot alles klinkt zoals ik wil; dan ga ik terug naar het begin van de MP3, stel Audio Hijack Pro in om op te nemen naar een MP3 met dezelfde kwaliteit als het origineel, en speel alles af. Wanneer ik klaar ben, heb ik een nieuwe MP3 die een beetje beter klinkt. (Wanneer je een MP3 omzet naar een andere MP3 gaat gewoonlijk kwaliteit verloren omdat MP3 nu eenmaal "lossy" is, maar in dit geval is het algemene effect positief omdat er in de eerste plaats geen specifieke kwaliteit was die we wilden behouden.) Bij een hogere geluidskwaliteit zou ik kunnen beginnen met een 24-bits AIFF opgenomen van een LP en die afspelen met iTunes, een beetje egalisatie en compressie toepassen en afsluiten met een dither-effect, om dan weg te schrijven naar een 16-bits AIFF. Ziezo: een audio-cd gemasterd met Audio Hijack Pro. (En als kers op de taart kan ik die audio-cd zelfs rechtstreeks vanuit Audio Hijack Pro branden.)

<http://www.thegoonshow.net/>

Er zijn natuurlijk nog andere manieren om effecten toe te passen, en ook andere manieren om te masteren. In een programma zoals Amadeus II selecteer je gewoon een deel audio en past dan rechtstreeks het effect toe: alles wordt berekend, en de audio wordt herschreven. Het nadeel van de manier van Audio Hijack Pro is dat het effect live wordt toegepast: de enige manier om een geluid door een effect te sturen is het volledige geluid af te spelen, wat dus betekent dat de duur van het geluid tevens de vereiste tijd voor het effect is. Maar dat nadeel is tevens het voordeel van Audio Hijack Pro: je kunt het effect controleren terwijl het wordt toegepast, en je kunt zelfs in realtime aanpassingen doorvoeren (je kunt bijvoorbeeld een deel van de opname wat meer comprimeren dan de rest). Verder ken ik geen enkele andere applicatie waarvan het prijskaartje zelfs ook maar in de buurt komt en waarmee je meerdere effecten zo eenvoudig als Audio Hijack Pro in parallel en in serie kunt toepassen.

Meer dan wat het oor tegenkomt -- Audio Hijack Pro bezit veel extra kenmerken en vermogen waar ik tot nu toe nog niet eens toespelingen op gemaakt heb. Je kunt de geluidsuitvoer van meer dan een applicatie tegelijk opnemen (elk zal apart gezonden worden naar z'n eigen bestand), of neem een applicatie op terwijl je naar een andere via je luidsprekers luistert. Je kunt een opname zo opzetten dat deze automatisch stopt na verloop van bepaalde tijd - goed om te voorkomen dat een geluidsbestand enorm groot wordt terwijl je afgeleid wordt door de telefoon. Je kunt Audio Hijack Pro opzetten om een bepaalde applicatie op een bepaalde datum en tijd te gaan opnemen - goed om de volgende radio-uitzending van Car Talk via internetradio op te nemen terwijl je aan het rennen bent. Je kunt opnames automatisch laten verdelen in meerdere bestanden wanneer ze gemaakt worden, of op bepaalde tussentijden of gedurende lange stille periodes ( om ze te verdelen in afzonderlijke tracks, bij voorbeeld). Je kunt Audio Hijack Pro de geluidsapplicatie laten vertellen welk bestand te openen (of welk AppleScript-programma te laten lopen) voordat het begint met opnemen - dus zou je RealPlayer kunnen opzetten om automatisch naar het gewenste internetradiostation over te schakelen, bij voorbeeld. Je kunt ook een AppleScript-script laten lopen nadat het opnemen afgelopen is, om het opgenomen bestand te bewerken (om het misschien toe te voegen aan een speciale iTunes afspeellijst).

Gezien in het volle licht van wat het kan doen, lijkt Audio Hijack Pro een koopje voor $32. Het programma wordt constant verbeterd. De gebruiksaanwijzing zou completer kunnen zijn, maar ondersteuning is uitstekend, en er zijn gebruikersforums die geduldig en behulpzaam geleid worden door de ontwikkelaars. Met het handige demosysteem kun je het uitproberen voordat je het koopt: het programma werkt normaal, maar voegt enige ruis toe aan iedere opname die langer is dan ongeveer 10 minuten totdat het geregistreerd is. De download is minder dan 3 MB. Audio Hijack Pro vereist Mac OS X 10.2.7 of later.

<http://www.rogueamoeba.com/forum/cgi-bin/forumdisplay.cgi?action=topics&forum=Audio+Hijack+Pro+Talk&number=2&DaysPrune=45>
<http://rogueamoeba.com/audiohijackpro/download.php>


Recente onderwerpen in TidBITS Talk, 24 januari 2005

van de TidBITS-redactie <[email protected]> [vertaling: JG]

[De discussies waarnaar verwezen wordt zijn in het Engels, daarom hebben we de titels niet vertaald - Tb-NL.]

De tweede URL onder elke thread-beschrijving verwijst naar de discussie op onze Web Crossing-server, die veel sneller is.

New WireTap vs Audio Hijack Pro Thread -- Lezers vergelijken twee populaire programma's die gebruikt worden om stromende internetradio en andere audio op de Mac op te nemen. (6 berichten)

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tlkthrd=2436>
<http://emperor.tidbits.com/TidBITS/Talk/293>

Long term maintenance of domain names -- Momenteel is het onderhouden van domeinnamen een baan voor techneuten, maar enige deeloplossingen zijn mogelijk voor mensen die misschien niet doorkneed zijn in het loodgieterwerk van het internet. (11 berichten)

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tlkthrd=2435>
<http://emperor.tidbits.com/TidBITS/Talk/292>

Mac and TV convergence -- Wat betekent het om TV op je computer te kijken? En heeft het allemaal wel zin? (7 berichten)

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tlkthrd=2441>
<http://emperor.tidbits.com/TidBITS/Talk/298>

Mac mini -- De discussie over de nieuwe Mac mini van Apple gaat onverminderd door. (93 berichten)

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tlkthrd=2428>
<http://emperor.tidbits.com/TidBITS/Talk/288>

Apple's Cash Hoard -- Aangespoord door het laatste financiële kwartaalrecord van Apple, vragen mensen zich af of Apple de prijs van de Mac mini niet zelfs verder zou kunnen verlagen, en een verlies te nemen om het marktaandeel te vergroten. (18 berichten)

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tlkthrd=2434>
<http://emperor.tidbits.com/TidBITS/Talk/291>


Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en Websites mogen artikels overnemen of een HTML link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We garanderen de precisie van de artikels niet. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.

Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering