Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering

TidBITS#749, 4 oktober 2004

Charles Maurer vervolgt zijn ontdekkingsreis naar het maken van betere digitale foto's door in te gaan op hoe jij en je Mac kleuren zien en behandelen. Aan het muziekfront brengt Apple Logic Pro 7, Logic Express 7 en twee nieuwe GarageBand Jam Packs uit. Adam ontdekt ManOpen, een programmaatje voor het bekijken van Unix man-pagina's zonder de Terminal-applicatie. In het nieuws vergroot Apple de hoeveelheid schijfruimte voor .Mac-abonnees, is de inschrijving voor de Macworld Expo 2005 in San Francisco geopend en wijzen we op de sessies van Matt Neuburg op de AppleScript Pro-conferentie.

Onderwerpen:

Copyright 2004 TidBITS: Reuse governed by Creative Commons license
<http://www.tidbits.com/terms/> Contact: <[email protected]>


**************************************************************************

TidBITS-NL zoekt vrijwilligers.

Vind je het nuttig dat er een Nederlandse vertaling van TidBITS is?
Lijkt het je leuk om teksten uit het Engels te vertalen?
Kun je een paar uurtjes per week missen?

De huidige vertaalploeg is juist groot genoeg om de tekst in porties van plezierige omvang over alle vrijwilligers te verdelen, maar als er een keertje iemand uitvalt wegens ziekte of drukdrukdruk hebben we een probleem. Dus een of twee man/vrouw erbij zou welkom zijn.

Kijk eens op de pagina hieronder wat het werk inhoudt, en laat het ons weten als het je aanspreekt.

<./tidbits-nl/over-vertalen.html>

**************************************************************************


Deze editie van TidBITS werd gedeeltelijk gesponsord door:


De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.

Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:

Verder werkten mee:

Hoe je ons kunt bereiken kun je lezen op:
<./tidbits-nl/contact.html>


MailBITS, 4 oktober 2004

[vertaling: RAW]

Apple verhoogt .Mac-opslag naar 250 MB, maar blijft achterop lopen -- In een knieval voor de dalende kosten van schijfruimte en de concurrentie van gratis webmail-diensten, heeft Apple de opslagruimte die bij een .Mac-abonnement geleverd wordt voor iDisk-opslag en e-mail verhoogd van 100 MB naar 250 MB. Daarvan kun je zelf het relatieve aandeel voor Mail en je iDisk bepalen, elk 125 MB is de standaardinstelling. Apple heeft ook de prijs voor extra opslagruimte flink verlaagd: 1 gigabyte (GB) in totaal is nu te krijgen voor 50 dollar per jaar. De maximale grootte van een e-mailbijlage is nu 10 MB.

<http://www.mac.com/>

De voorgaande hoeveelheid opslagruimte voor .Mac begon steeds magerder te lijken in vergelijking met de Gmail-dienst van Google (nog in bèta-testfase), die de standaard voor gratis webgebaseerde e-mail nu naar 1 GB heeft opgeschroefd. Aanbieders als Yahoo en Hotmail leverden voorheen maar een paar megabyte opslagruimte bij hun gratis abonnementen. Eén gigabyte is nu het magische getal voor e-maildiensten geworden. [GF]

Macworld Expo SF 2005: gratis inschrijving -- IDG World Expo heeft de inschrijving geopend voor de aanstaande Macworld Expo in San Francisco, van 10 tot en met 14 januari 2005 (de tentoonstellingshal opent op dinsdag 11 januari 2005). Al je je voor 5 november 2004 inschrijft met voorrangscode B0201, kun je een gratis pasje krijgen voor de tentoonstellingshal. Daarna kost zo'n pasje tussen de 20 en de 40 dollar, hoewel we er in samenwerking met Peachpit vaak in slagen om later ook nog gratis tentoonstellingspasjes aan TidBITS-lezers aan te bieden. Als je ook van plan bent om de lezingen op Macworld bij te wonen, zorg er dan voor dat je je voor 10 december 2004 inschrijft met dezelfde voorrangscode, dan betaal je de laagste prijs. [ACE]

<http://www.macworldexpo.com/live/20/register///CC961706>

Duik serieus in AppleScript, in Newport, RI -- Omdat ik een boek geschreven heb over AppleScript (AppleScript: The Definitive Guide, uitgegeven door O'Reilly), word ik graag gevraagd om leuke, aan AppleScript gerelateerde dingen te doen. En omdat ik jarenlang universitair docent geweest ben, vind ik niets zo leuk als live les geven voor een collegezaal. Dus ik kijk echt uit naar 11 en 12 november, wanneer ik een kleine sessie geef over scripten van Microsoft Word 2004 en een grote sessie over AppleScript Studio in Newport, Rhode Island, als onderdeel van de AppleScript Pro Sessions. (Ik heb al eens eerder meegedaan, in mei jongstleden in Monterey, CA, en heb me toen uitstekend vermaakt.) Er zullen nog veel meer andere prima sessies gehouden worden: kijk op de AppleScript Pro Sessions website voor meer informatie. [MAN]

<http://press.oreilly.com/pub/pr/1129>
<http://www.amazon.com/exec/obidos/ASIN/0596005571/tidbitselectro00/ref=nosim/>
<http://www.scriptingmatters.com/aspro>


Bespaar op het vernieuwen van .Mac

door Adam C. Engst <[email protected]>
[vertaling: RAW]

Zoals zovelen die een abonnement namen op .Mac toen Apple de dienst omvormde vanuit iTools, ontving ik onlangs een e-mailbericht dat mij eraan herinnerde dat mijn .Mac-lidmaatschap automatisch verlengd zou worden voor 100 dollar plus BTW, wat in totaal op bijna 110 dollar neerkomt. Op dezelfde dag zag ik toevallig dat Small Dog .Mac-abonnementen verkocht in een doos voor slechts 80 dollar, en zelfs met 7 dollar verzendkosten zou dat een besparing betekenen van rond de 20 dollar in vergelijking met verlenging via Apple. De mensen bij Small Dog bevestigden dat hun dozen ook geldig waren voor verlengingen, en hoewel ik niet echt een doos en een CD-ROM met .Mac-software erop nodig had, leek er geen voordeel te zijn aan verlengen via Apple.

<http://www.mac.com/>
<http://www.smalldog.com/product/12653455/>

Toen ik de doos van Small Dog ontving, deed ik hem open en typte de URL in van de activeringssticker op de CD-ROM. Die bracht mij naar een aardig formulier dat mij vroeg of ik een abonnement wilde aanmaken of verlengen. Ik klikte op de verlengingsknop, voerde mijn activeringscode in en kreeg toen een formulier te zien dat vroeg of ik meer e-mailadressen, meer e-mailopslag of meer iDiskopslag wilde hebben op mijn abonnement. Na mijn nee op al deze vragen kreeg ik een scherm voor me dat om kredietkaartgegevens vroeg. Dat zat me wel wat dwars, want ik zag niet in waarom men mij om kredietkaartgegevens zou moeten vragen als ik een abonnement verleng met een activeringscode. Ik ging ervan uit dat de kredietkaartgegevens misschien wel gebruikt zouden kunnen worden voor iPhoto en dergelijke, ik vulde alles in en kreeg een Bekijk Bestelling-scherm dat vertelde dat mijn totaal 0 dollar bedroeg. Alles goed en wel, ik verstuurde de bestelling, om vervolgens op mijn Abonnementinstellingen-scherm vast te stellen dat mijn abonnement nog steeds op 13 oktober 2004 verlengd zou worden.

Nergens was er een aanwijzing dat het systeem mijn activeringscode had geaccepteerd, op het 0-dollar totaal op het Bekijk Bestelling-scherm na. Dus zette ik de Auto-Verlengoptie uit op het kredietkaartscherm en we zien wel wat er gebeurt als het straks 13 oktober wordt. De moraal van dit verhaal? Alles lijkt erop dat dit een prima manier is om 20 dollar te besparen om het verlengen van een .Mac-abonnement, maar dat Apple nog werk te doen heeft aan het abonnement-interface om verwarring te vermijden over of een verlenging met activeringscode daadwerkelijk gelukt is.

Waard om te vermelden is dat .Mac-aanbiedingen ook verkrijgbaar zijn bij andere Internetwinkels, zoals ter sprake kwam in TidBITS Talk, en dat deze aanpak mogelijk niet werkt voor Canadese bestellingen.

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tlkthrd=2331>


Logic Pro 7, Logic Express 7, en Jam Packs uitgegeven

door Jeff Carlson <[email protected]>
[vertaling: JG]

Apple heeft zich de laatste tijd op de iTunes Music Store geconcentreerd, maar de firma zong vorige week een ander liedje toen ze Logic Pro 7, Logic Express 7 introduceerde, en twee extra Jam Packs die gebruikt kunnen worden met die applicaties evenals met GarageBand.

<http://www.apple.com/software/logic/>
<http://www.apple.com/software/logicexpress/>
<http://www.apple.com/ilife/garageband/jampacks/>

Logic Pro 7 voegt drie nieuwe software instrumenten toe: Sculpture, een "synthesizer gebaseerd op componentmodellen;" UltraBeat, een drummachine; en Guitar Amp Pro, een gitaarversterkersimulator. (Apple toonde deze onderdelen bij de NAMM tentoonstelling afgelopen januari; zie "Apple verheldert Logic bij de NAMM" in TidBITS-713.) Logic Pro 7 voegt ook ondersteuning toe aan Apple Loops, beschikt over 'distributed processing', en maakt het mogelijk dat andere Macs in een netwerk tegelijkertijd aan geluidsbestanden kunnen werken.

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=07510>

Logic Express 7 is een gestroomlijnde versie van Logic Pro 7, zoals Apple's Final Cut Express een simpelere versie van Final Cut Pro is; zie Apple's vergelijkingsgrafiek bij de URL hieronder voor gedetailleerde verschillen tussen de twee Logic applicaties.

<http://www.apple.com/software/logicexpress/comparison.html>

Voor GarageBand-gebruikers die nu ieder instrument en loop die in het programma beschikbaar zijn gebruikt hebben, heeft Apple ook twee nieuwe Jam Packs uitgegeven. Jam Pack 2: Remix Tools biedt beats, basloopjes, en synthesizerklanken voor je volgende dansfeestje. Jam Pack 3: Rhythm Section breidt GarageBand's verzameling van drumkits, percussie, en andere instrumenten uit.

De volledige versie van Logic Pro 7 kost $1,000; upgrades van Logic Gold/Platinum 5 of 6, of Logic Pro 6, kosten $300. Logic Express 7 kost $300, met upgrades van Logic Express 6 voor $100. De nieuwe Jam Packs zijn ieder $100. Beide Logic applicaties vereisen Mac OS X 10.3 of nieuwer.


ManOpen opent man-pagina's

door Adam C. Engst <[email protected]>
[vertaling: TK]

Ik heb geen echte problemen met de commandoregel in Unix, maar ik kan niet zeggen dat ik er echt vlot mee kan omgaan of dat het mijn vertrouwde omgeving is. Gewoonlijk leer ik de syntax en alle obscure kleine switches voor een bepaald commando, waarna ik ze in NoteBook noteer zodat ik later alles niet opnieuw moet gaan opzoeken als ik het commando weer nodig heb.

Om een bepaald Unix-commando te leren, gebruik ik net als iedereen de Unix man-pagina's. Typ gewoon "man commandonaam" in de commandoregel en je krijgt documentatie die op zijn minst in de richting gaat van nuttige informatie over het commando in kwestie.

Het commando man werkt echter met een ander Unix-tool (met de naam less) om de informatie weer te geven, en als de tekst van het man-item meer dan één scherm beslaat, kun je niet zomaar even omhoogscrollen in het Terminal-venster om iets in het begin op te zoeken. Je kunt natuurlijk altijd rondscrollen in less zelf met de toetsen d en u (zie de man-pagina over less voor meer informatie), maar ik hou het liever zoveel mogelijk bij Macintosh-programma's en interface-conventies. Ik zit ook voortdurend naar een bepaalde man-pagina te springen wanneer ik met een commando experimenteer, minstens totdat ik weet wat ik doe en een ander Terminal-venster open.

Repareer de man -- Als deze situatie je vertrouwd voorkomt, en jij ook af en toe een man-pagina moet lezen maar niet tevreden bent met de gebruikerservaring van het omgaan met man-pagina's in een Terminal-venster, dan is ManOpen 2.4 van Carl Lindberg, een gratis Mac OS X-applicatie voor het raadplegen van man-pagina's in normale Macintosh-vensters, misschien wel iets voor jou. Het is een eenvoudig programma, maar het biedt wel enkele nuttige mogelijkheden, waaronder:

<http://www.clindberg.org/projects/ManOpen.html>

Verbeter de man -- ManOpen is wel een verbetering wat betreft het werken met man-pagina's, maar op veel punten kan het nog altijd beter - misschien wil iemand wel voortborduren op de broncode van Carl Lindberg. Enkele suggesties:

Zelfs zonder deze mogelijkheden blijft ManOpen in de huidige vorm ook bijzonder nuttig, en ik heb het overal geïnstalleerd waar ik man-pagina's gebruik. Dit is een mooi voorbeeld van hoe een grafische interface de Unix-ervaring kan verbeteren voor wie een grafische benadering verkiest. Voor andere meningen over het raadplegen van man-pagina's, kun je terecht bij de TidBITS Talk-discussie over dit onderwerp.

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tlkthrd=2320>


Kleuren & computers

door Charles Maurer
[vertaling: DPF, GH, PAB, MSH]

Een cynicus zou wellicht zeggen dat er twee soorten fotografen zijn: zij die toegeven dat ze problemen hebben met kleuren, en leugenaars. Het werken met kleur zou eenvoudig moeten zijn, maar in de praktijk blijkt dat meestal niet het geval te zijn.

Het probleem zit echter niet in de personen, het probleem is dat het concept kleur ongelooflijk ingewikkeld is. Het controleren van de weergave van kleuren is een mijnenveld. Je moet weten waar je kunt lopen, en waar niet, en waar het pad onzeker is. In dit artikel zal ik proberen om het mijnenveld weer te geven en suggesties doen voor een veilige route.

De basis van kleuren -- We hebben op school geleerd dat kleuren worden gevormd door combinaties van rood, groen en blauw. Helaas, dit is een versimpeling van de werkelijkheid - dusdanig dat het bijna fout is.

In feite bestaan kleuren alleen in het hoofd van degene die ze ziet. Het zijn dus percepties. Het licht wat in een oog valt brengt een keten van neurochemische reacties teweeg die resulteren in de percepties van de kleur. Het licht zelf heeft geen kleur, het is niet meer dan electromagnetische straling. Verschillende golflengtes licht hebben verschillende percepties van kleur tot gevolg maar de relatie tussen golflengte en kleur is niet eenvoudig. Bekijk maar eens het volgende:

Alle receptoren in een oog kunnen op een breed spectrum aan golflengtes reageren maar zijn wellicht gevoeliger voor sommige golflengtes. Er zijn drie groepen receptoren met verschillende gevoeligheidsgebieden. Wanneer je kijkt naar het licht waar de respectievelijke groep het meest gevoelig voor is zul je rood, groen en blauw zien: daarom kunnen rood, groen en blauw iedere kleur teweegbrengen. Maar hoewel er drie primaire lichtkleuren zijn, zijn er in feite vier primaire kleuren. Rood, groen, geel en blauw zijn perceptueel primair: alle andere kleuren kunnen gezien worden als varianten van deze kleuren, zelfs in culturen die geen onderscheid maken in kleuren door naam.

Kortom, drie groepen golflengtes veroorzaken drie lichtkleuren, en mengvormen van deze golflengtes zullen varianten van vier kleuren veroorzaken. Bovendien zullen de kleuren die veroorzaakt worden door welke combinatie dan ook verschillen van omstandigheid tot omstandigheid, of van persoon tot persoon.

Om deze redenen heeft iedereen problemen met het onderkennen en balanceren van kleuren. Dit is namelijk geen mathematische functie, of een constante. Het balanceren van kleur is als het maken van toffees die zoet genoeg zijn voor iedereen maar voor niemand te zoet.

Technici kunnen overweg met golflengtes maar niet met mathematische functies die van vorm veranderen. Om dit probleem te kunnen aanpakken, het relateren van golflengtes aan kleuren, heeft een groep wetenschappers en technici geprobeerd om de vorm van deze functies te definiëren. Deze groep is de Commission International de l'Eclairage (CIE). De CIE heeft verschillende van deze functies gedefinieerd die gebruikt kunnen worden onder bepaalde omstandigheden. Ze heten Standard Observers. Alle standaarden van de CIE zijn hierop gebaseerd, net als de meeste instrumenten die licht meten, zoals belichtingsmeters en apparaten die kleuren kunnen meten.

Deze standaarden zijn in het leven geroepen om herhaalbare en exacte metingen mogelijk te maken van mechanische en electronische apparaten, van sensoren en pigmenten, en om informatie te kunnen standaardiseren. Technici kunnen zo een sensor maken die zo goed mogelijk overeenkomt met de nieuwste CIE standaard in termen van hoe exact de overeenkomst is tussen golflengtes en kleuren. Ze kunnen meten in hoeverre hun sensor afwijkt van de standaard, en de afwijkingen optekenen in een profiel. Andere technici produceren een printer, en proberen om de afdrukken van deze printer zo goed mogelijk overeen te laten komen met de standaard. Zij slaan ook de afwijkingen op in een profiel. Resultaat hiervan is dat de computer een bepaalde afbeelding die de sensor heeft gemaakt naar de printer kan sturen en aanpassingen kan maken in het plaatje volgens de profielen. De resulterende afbeelding komt dan uit de printer rollen met kleuren die min of meer overeenkomen met de relaties tussen golflengte en kleur die in de standaard gedefinieerd zijn.

Deze benadering zou genoeg zijn wanneer je de Standard Observer voor een diner zou uitnodigen om hem te imponeren met je foto's. Als hij al zou komen zou hij niet naar je foto's aan de muur willen kijken zonder die muur in een specifieke grijstint te verven. Hij zou er bovendien op staan om de gordijnen dicht te doen om zonlicht te weren en zelfs een speciale lamp willen ophangen. Bovendien zou dit geen normale sociale ervaring zijn. Hij zou ze niet willen bekijken voor het diner (als hij honger heeft) of tijdens het diner (dat voor afleiding zorgt), of zelfs maar na het diner (dan is hij te ontspannen).

Het komt er dus op neer dat het nooit praktisch is om kleuren toe te kennen op basis van CIE specificaties en de Standard Observer. Realistische kalibratie is op zijn best onnauwkeurig, en in feite meer kunst dan kunde. De specificaties (ICC.1:2003-09) voor International Color Consortium (ICC) profielen - de profielen die Apple gebruikt met ColorSync - maken dit duidelijk:

"Er zijn duidelijk nogal wat kunsten nodig voor de vormgeving van de weergave van kleur- en toon-karakteristieken van verschillende media, en veel van deze kunsten zijn gebaseerd op subjectieve en esthetische oordelen. Het resultaat is dat het substraat en de kleurstoffen van een medium zo gebruikt zullen worden dat het karakteristieke van een medium in een reproductie bereikt wordt. Als je een beeld wilt weergeven op verschillende media kan het wenselijk zijn om de colorimetrie aan te passen aan de verschillende karakteristieken van die media. In elk geval zullen gamutverschillen aangegeven moeten worden. Zulke overwegingen gaan verder dan het vergelijken van kleurstimuli of kleurverschijning. Deze aanpassingen moeten ingebouwd zijn in de kleurtransformatie van de apparaatprofielen"

<http://www.color.org/ICC1-V41.pdf>

In werkelijkheid is kleurvergelijking een hersenschim. De kleur van een gezicht zoals jij het ervaart kan veranderen door de achtergrond of een hoed. Als verschillende pigmenten en dragers betrokken zijn, wordt kleur aanpassen een spelletje op twee fronten. Behalve per ongeluk zullen huidkleuren op een monitor er nooit net zo uitzien als in druk als je ze direct vergelijkt.

Aan de andere kant maakt het eigenlijk niet uit dat het scherm en de afdruk niet overeenkomen. De twee versies van de afbeelding zullen nooit met elkaar vergeleken worden onder normale omstandigheden. Het is wel belangrijk dat huidkleuren (of andere) altijd duidelijk zijn in de context. De huidkleuren op de monitor moeten er binnen het beeld natuurlijk uitzien. Huidkleuren op een afdruk moeten er natuurlijk uitzien, op de afdruk en vergeleken met de andere portretten op de muur.

Je moet je monitor en printer zo afstellen, dat niet de afbeeldingen overeenkomen, maar zo dat als het er op de monitor goed uitziet, dat op de afdruk ook zo is. Hoe ze tegenover elkaar staan is niet belangrijk.

Kleurprofielen -- Het is mogelijk om veel tijd en geld te spenderen aan kalibratie van apparatuur, tot en met absurde precisie. Omdat er een hoop gebakken lucht omgaat in kleurprofielen en kleuraanpassingen, geven ICC profielen van verschillende herkomst verschillende resultaten, en je kunt op geen enkele manier voorspellen of een profiel je bevalt zonder het aan te schaffen en te proberen. Gelukkig hebben de meeste mensen geen printerprofiel nodig, en zijn de standaardinstellingen genoeg. Lang geleden stelden Microsoft en HP een nu door de industrie geaccepteerde standaard voor, een kleuraanpassingstechnologie die simpeler is dan de volledige ICC standaard maar die voldoende is voor de meeste mensen buiten de grafische industrie. Van apparaten wordt aangenomen dat ze een reeks kleuren kunnen produceren binnen een reeks of een "kleurruimte" genaamd: sRGB. Een standaardset getallen definiëert elke kleur in deze ruimte. Alle apparaten worden verondersteld zinvol met deze getallen om te gaan. Het is de norm voor foto's op het web, en de meeste drukkers gebruiken het, dus ik heb m'n Mac ook standaard ingesteld op sRGB (ColorSync-hulpprogramma > Voorkeuren > Standaardprofielen > sRGB profiel).

De meeste papierinkten zijn beperkt tot het sRGB-bereik, sommigen gaan erbuiten. Bij sommige inkten is een ruimere kleurstelling gedefiniëerd door Adobe, "Adobe RGB," wat sprekender kleuren oplevert. Het verschil maakt kennelijk uit voor drukkers en voor wat uithoeken in de grafische industrie, maar voor mij is het onduidelijk of het verder nog iets uitmaakt. Een grotere kleurruimte is duurder, het geeft meer opslag en verwerkingstijd. Een goede omschrijving van kleurruimtes vindt je op:

<http://www.babelcolor.com/download/RGB%20Coordinates%20of%20the%20Macbeth%20ColorChecker.pdf>

De sRGB standaard zou kleuraanpassingen simpel en onzichtbaar moeten houden, maar Microsoft is niet bekend vanwege de ondersteuning van standaarden, zelfs niet de eigen. Bij het uitzoeken van Photoshop voorkeuren merkte ik eigenaardige resultaten. Het pure groen van de Macbeth ColorChecker liet verschillende hoeveelheden rood zien in verschillende programma's en verschillende versies van het sRGB profiel:

  Profiel
  sRGB sRGB IEC61966-2.1
Photoshop met ColorSync 0% 11.0%
Photoshop met Adobe Color Engine 0% 5.9%
Voorvertoning en GraphicConverter 0% 5.5%

Het eerste profiel is door Apple bij Mac OS X geleverd. Het tweede door Microsoft, geïnstalleerd bij Photoshop, en ingebouwd in sommige programma's. Ik weet niet welke van de twee de juiste is, maar het lijkt dat van Apple. In elk geval is het consistent en dat is het belangrijkste.

Kalibreren van je apparatuur -- Voordat je een beeldscherm kunt gebruiken om de kleuren van foto's in balans te brengen, moet je het kalibreren onder normale lichtomstandigheden. Ik werk met mijn PowerBook soms in gloeilampenlicht en soms in licht van tl-lampen, dus heb ik kalibratie-profielen van beide, waartussen ik omschakel. Apple's Beeldschermkalibratie-assistent, toegankelijk vanuit het voorkeurenpaneel Beeldschermen, is voldoende om een computer voor gewone doeleinden in te stellen, maar niet goed genoeg voor het bewerken van foto's. Ik doe in plaats daarvan graag de suggestie voor het $20 kostende shareware-programma SuperCal. Gebruik het echter niet met de foto die in het programma zit, maar gebruik in plaats daarvan de elektronische versie van de Macbeth ColorChecker (gratis te krijgen op de tweede link hieronder). Als je de sRGB-route neemt en maar een printer gebruikt, is het voldoende om je beeldscherm alleen te vergelijken met de printuitvoer van die afbeelding, maar als je een andere kleurenruimte gebruikt of meer printers wil gebruiken, moet je vergelijken met de echte Macbeth-kaart. In ieder geval, stel het gamma altijd in op 2,2. Dat is de standaard voor het werken met kleur. De Mac's standaard van 1,8 was bedoeld om een grijstinten-monitor eruit te laten zien als een geprinte pagina.

<http://www.bergdesign.com/supercal/>
<http://www.drycreekphoto.com/images/Charts/MacbethCC-sRGB.jpg>

Het doel van het kalibreren van je beeldscherm zou moeten zijn de twee afbeeldingen van de ColorChecker zoveel mogelijk op elkaar te laten lijken en de onvermijdelijke verschillen zo te verdelen dat geen van de kleuren op ongelijke afstand van elkaar staan. Voor zulke verschillende technieken is 100% resultaat onmogelijk: je zoekt de beste benadering.

Om het gewenste resultaat te vergelijken met je beeldscherm en de kleuren van afdrukken te beoordelen, heb je geen fraaie instrumenten nodig. Je ogen zijn de scheidsrechter, niet de Standard Observer, maar je hebt wel een goede lamp nodig. Idealiter is dit dezelfde soort lamp waarmee je altijd foto's bekijkt, maar omdat foto's meestal onder verschillende omstandigheden bekeken worden, heb je eigenlijk een gemiddelde lamp nodig. Nu is er natuurlijk niet zoiets als een gemiddelde lamp, maar er is wel een standaard in de grafische industrie voor het beoordelen van kleuren. Het is weliswaar een willekeurige standaard, maar zij heeft zich bewezen. Gewone gloeilampen zijn roder dan deze standaard en de meeste fluorescentielampen zijn te groen. Een redelijk compromis is een bureaulamp die een gloeilamp van 60-watt combineert met een ringvormige tl-buis. Als je iets moet kopen, zou je een bureaulamp kunnen zoeken die een compacte fluorescentiebuis heeft en die vervangen door een buis met een Ott-Light TrueColor.

<http://www.ottlite.com/productsview.asp?product_type=bulb&product_phosphor=truecolor&category=truecolor>

Als je een 20x25-afdruk wilt, van professionele kwaliteit, stevig en duurzaam en de zaken ook nog eenvoudig wilt houden, kun je de sRGB-aanpak volgen met de $500 kostende Olympus P-440 dye-sublimationprinter. Dat is wat ik doe. Als je de P-440 met een Macintosh gebruikt, hoef je hem alleen maar aan te zetten. Er zijn geen speciale instellingen voor nodig en, in mijn ogen, werkt zijn ingebouwde kleurenbeheer beter dan ongeacht welk ColorSync-profiel die ik gevonden heb voor deze machine. Inclusief een paar van de mensen van QImage en het profiel dat Olympus er zelf bij levert. De printer vereist geen onderhoud en gebruikt geen vloeibare inkt die op kan drogen. De verbruikskosten bedragen $2 per 20x10-afdruk, wat minder is dan goed inktjetpapier en inkt bij elkaar kosten als een printkop ooit uitdroogt. Zijn kleurenbereik is niet de breedste (het ligt volledig binnen de sRGB-ruimte) en als ik afdrukken vergelijk met de Macbeth ColorChecker die erop gemaakt zijn en die ik in mijn donkere kamer gemaakt heb, lijken de tonen van de Olympus een beetje meer beperkt. DIt is echter geen vergelijking die mensen normaliter maken en de afdrukken van de P-440's op zichzelf kunnen verbluffend zijn. De afdrukken die ik krijg, zien er niet digitaal uit, zelfs niet onder een loep. (Vergeet niet dat ik wel speciale schalingssoftware gebruik. Ik stuur het bestand niet zomaar naar de printer om er een vel papier mee te vullen. Afbeeldingen die geschaald zijn met PhotoZoom Pro zijn scherper dan afbeeldingen die geschaald zijn op de normale manieren, zelfs als de verscherp-functie van PhotoZoom uit staat. Zie "Foto's bewerken voor de perfectionist" in TidBITS-748 voor meer details over PhotoZoom Pro.)

<http://www.olympus.com/cpg_section/cpg_product_lobbypage.asp?l=1&bc=23&p=19&product=935>
<http://www.trulyphotomagic.com/products/photozoom/>
<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=07832>

[Noot van de redactie: Ik sta in voor de kwaliteit van deze afdrukken. Charles kwam onlangs op reis door Ithaca en gaf me foto's die hij op een trip in juli door de Himalaja gemaakt had. De afdrukken waren (gemaakt met een Sigma SD-10 camera en de Olympus P-440 printer) absoluut schitterend. Adam]

Ik heb slechts twee 'probleempjes' met de P-440. De eerste is een kleinigheid: de printerdriver accepteert geen afbeeldingen van de geadverteerde specificatie van 3200 pixels, zij moeten drie pixels kleiner zijn. De tweede is serieuzer: als het spanningsvoltage in huis teveel fluctueert, produceert de printer willekeurige vlekken en lijnen. Fluctuerend voltage uit het stopcontact komt niet veel voor in steden, maar het kan gebeuren in landelijke gebieden. Ik moet de printer via een spanningsregulator aansluiten. (De noodstroomvoorziening (UPS) van de computer zou ook voldoen, maar ik had nog een oude spanningsregulator in de kelder liggen.)

Toevoeging op het laatste moment: Kodak heeft zojuist de komst van een vergelijkbaar geprijsde dye-sublimationprinter aangekondigd die foto's afdrukt tot maximaal 20x30. Kodak richt deze printer op professionele fotografen, wat een interessante markt voor ze is, die ze altijd goed bediend hebben. Deze printer ziet er erg interessant uit.

<http://www.kodak.com/global/en/professional/products/printers/1400/1400Index.jhtml?id=0.1.18.22.9.14&lc=en>

Kleur balanceren in foto's -- Zodra je een gekalibreerd systeem hebt dien je aan het werk te gaan om kleur te gaan balanceren in individuele foto's. De gemakkelijkste manier die ik ken om dat te doen is om alles in het plaatje te relateren aan een bepaalde plaats die een zeker neutraal, kleurloos grijs heeft. Een dergelijke plek is er in ongeveer iedere foto. Het moge alleen maar de reflectie van een lamp op een metaaloppervlak zijn, misschien maar enkele pixels groot, misschien alleen mar de glinstering van een ring, het is bijna zeker dat het ergens aanwezig is. Zodra je die neutrale plek gevonden hebt, stel dan de algemene kleurbalans in, zodanig dat rood, blauw en groenwaarden voor die plek dezelfde waarde heeft bij gebruik van DigitalColor Meter of de overeenkomende functie in Photoshop of je eigen raw convertor. (De raw convertor is de beste plaats hiervoor. In Photoshop hoef je slechts met de oogdruppelaar op de plaats te klikken.)

Nu zou iedere kleur van overeenkomstige helderheid juist gebalanceerd moeten zijn. Zoek een kleur die bijzonder gevoelig is voor kleurzweem - zeer waarschijnlijk huidtinten - en zoek naar verschillen in die kleurverzadiging tussen overbelichting en schaduwen. Die verschillen duiden op kleurzwemen die varieren met de helderheid. In Asiva Shift+Gain (wederom, zie het vorige artikel in TidBITS-748 voor details) is het gemakkelijk het helderheidsgebied dat niet goed is te selecteren en je verbetert het door zachtjes de kleurverzadiging naar ietsje warmer of zachter te verplaatsen. Als die ene tint zo gecorrigeerd is dat hij op alle niveau's hetzelfde is, dan zouden andere tinten ook hetzelfde moeten zijn, al zijn er afwijkingen mogelijk als de foto genomen werd bij gemengd, of TL, of heel sterk licht. Indien specifieke tonaliteiten afwijkingen tonen, selecteer dan alleen maar deze in Asiva Shift+Gain en herstel ze.

<http://www.asiva.com/products/plugins/ShiftGainTrial.php>

Het gaat om de ogen -- Het omgaan met kleurbeheersing hier uiteengezet is de eenvoudigste en goedkoopste die ik ken. Een verstandige benadering zou zijn om hier mee te beginnen en het is een goede om op terug te vallen als je moeilijkheden hebt met een andere werkwijze. Dit is echter beslist niet de enige manier om kleur te beheersen, noch kan het de hoogst mogelijke kwaliteit bewerkstelligen. Met genoeg tijd en geld kun je betere resultaten verkrijgen. Beslis je evenwel om hoger te mikken, hou er dan rekening mee dat kleur een variabele waarneming is; het is geen stabiel, objectief verschijnsel. Er is zelden een intelligente manier om de vraag te beantwoorden,"Geeft dit profiel (of deze printer) een betere kleur?"

Perceptie zou ook in gedachte moeten worden gehouden bij het kopen van een digitale camera. De specificaties van digitale camera's zijn niet wat ze lijken te zijn indien je ze bekijkt uit het gezichtspunt van het oog. Mijn volgende artikel gaat camera's onderzoeken vanuit dit gezichtspunt. Onder andere zal het een definitief en verbazingwekkend bescheiden antwoord geven op de vraag, "Hoeveel pixels is genoeg?"

PayBITS: Als Charles aanbevelingen voor kleuraanpassing
je geholpen hebben, vraagt Charles je een donatie te doen aan Artsen Zonder
Grenzen: <http://www.azg.be/nl/steunen/gift.htm>
<http://www.artsenzondergrenzen.nl/index.php?pag=donatie>
Lees meer over PayBITS: <./paybits.html/>


Recente onderwerpen in TidBITS Talk, 4 oktober 2004

van de TidBITS-redactie <[email protected]>
[vertaling: JG]

[De discussies waarnaar verwezen wordt zijn in het Engels, daarom hebben we de titels niet vertaald - Tb-NL.]

De tweede URL onder elke thread-beschrijving verwijst naar de discussie op onze Web Crossing-server, die veel sneller is.

Digital Negative archival photo format -- Adobe heeft net een nieuw digitaal bestandsformaat uitgegeven, Digital Negative (DNG). Leer hoe het anders is dan andere beeldformaten zonder verlies (zoals TIFF), en waarom het RAW formaat een goeie basis is voor DNG. (5 berichten)

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tlkthrd=2326>
<http://emperor.tidbits.com/TidBITS/Talk/188>

Using remote control software for support -- Is het mogelijk om afstandsbediening zoals Apple Remote Desktop of VNC te gebruiken voor het oplossen van moeilijke karweitjes voor de Mac van een familielid op afstand? Of meer precies, is het makkelijk genoeg voor iedereen om het uit te voeren? (7 berichten)

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tlkthrd=2329>
<http://emperor.tidbits.com/TidBITS/Talk/190>

MacOS 10.3.5 - error when trying to play a DVD -- Een DVD bekijken op een externe monitor geeft een onverklaarde fout - maar het is eenvoudig op te lossen door om te schakelen naar duizenden kleuren. (3 berichten)

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tlkthrd=2330>
<http://emperor.tidbits.com/TidBITS/Talk/192>

Save on .Mac Renewals -- Apple wil je $100 rekenen voor het vernieuwen van de .Mac service, maar je kunt voor minder een versie in een doos kopen en wat geld besparen. (5 berichten)

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tlkthrd=2331>
<http://emperor.tidbits.com/TidBITS/Talk/193>


Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en Websites mogen artikels overnemen of een HTML link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We garanderen de precisie van de artikels niet. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.

Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering