Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering

TidBITS#603/29-Oct-01

Na dagen van speculeren over het nieuwe niet-Mac apparaat van Apple werd het mysterie opgelost door de aankondiging van de iPod, een beeldig kleine MP3 audiospeler die een nieuwe standaard zet. Jeff Carlson bespreekt de praktijk en kijkt naar het enige feit dat kan voorkomen dat iPod een welverdiend succes wordt. Ook bekijkt Dan Kohn deze week waarom encryptie on-line inkomsten niet beschermt en aandacht voor het uitbrengen van Windows XP en IPNetSentry 1.3.

Onderwerpen:

Copyright 2001 TidBITS Electronic Publishing. All rights reserved.
Information: <[email protected]> Comments: <[email protected]>

-> Denk je dat TidBITS interessant is voor <-
-> je vrienden, kennissen, collega's? Geef <-
-> hen de tip zich ook GRATIS te abonneren <-
-> of stuur deze aflevering naar hen door! <-

Je kunt je gratis abonneren op de Nederlandse afleveringen van TidBITS door een (blanco) mailtje te sturen naar: [email protected]. Je krijgt deze dan per e-mail toegestuurd.
Om je abonnement op te zeggen, kun je een mailtje sturen naar: [email protected].

Deze editie van TidBITS werd gedeeltelijk gesponsord door:

De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de USA.

Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:

Verder werkten mee:

MailBITS/29-Oct-01

[vertaling: PEP]

Microsoft brengt Windows XP uit -- Verleden week bracht Microsoft Windows XP uit, de eerste versie van het Windows besturingssysteem dat het zwaardere industriële vermogen van Windows NT/2000 koppelt aan de gebruiksvriendelijke functies en interface van Windows 95/98/Me. De reacties verschillen, sommige recensenten zijn enthousiast over de nieuwe interface, het ingebouwde gereedschap en de verhoogde betrouwbaarheid, terwijl anderen klagen dat XP slordig en onaf aanvoelt, aangesloten apparatuur niet ondersteunt en problematische links bevat met de .Net diensten van Microsoft.

Vanuit het perspectief van een Mac-gebruiker die gedwongen wordt om een PC te gebruiken is Windows XP waarschijnlijk goed nieuws, aangezien de vele aanpassingen de onhandige Windows-interface meer doen lijken op de Macintosh aanpak van mens-vriendelijk interface ontwerp en uitvoering. Je kunt een upgrade aanschaffen, maar voor computers die meer dan een paar jaar geleden zijn aangeschaft is dat niet echt de moeite waard, gezien de potentiële problemen met oudere hardware en de lage prijs van nieuwe PC's. Hoe Windows XP zich verhoudt tot Mac OS X, dat weten we voorlopig nog niet, vooral daar Apple ervoor zorgt dat het Mac OS X systeem snel evolueert terwijl Microsoft normaliter minder vaak met een nieuwe release van z'n besturingssysteem komt. [ACE]

<http://www.microsoft.com/windowsxp/>
<http://www.forbes.com/forbes/2001/1001/118.html>
<http://www.zdnet.com/zdnn/stories/comment/0,5859,2819063,00.html>
<http://www.zdnet.com/products/stories/reviews/0,4161,2809517,00.html>
<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=05809>

IPNetSentry 1.3 gaat verder dan privé-gebruik --Sustainable Softworks heeft IPNetSentry 1.3 uitgebracht, de nieuwste versie van hun persoonlijke firewall en inbraak-detectie programma (zie "Macworld SF 2001 Trend: Persoonlijke firewalls" in TidBITS-564 voor meer informatie over persoonlijke firewalls). Nieuw aan versie 1.3 zijn verbeteringen die de prestatie verhogen in een omgeving met veel verkeer, zoals de verbeterde efficiëntie bij het inspecteren van de belasting bij het onderscheppen van Code Red en Nimda wormverkeer, meer oudere filters (2000 nu, dat was 250) die inbraakpogingen signaleren en daarop volgende pogingen voorkomen, een optie om binnenkomende TCP-verbindingen af te sluiten en de mogelijkheid om alle schijf-toegang te voorkomen bij gebruik in professionele netwerkomgevingen. De upgrade is gratis voor geregistreerde gebruikers. [ACE]

<http://www.sustworks.com/site/prod_ipns_overview.html>
<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=06281>

iPod maakt muziek aantrekkelijker

door Jeff Carlson <[email protected]>
[vertaling: JS, RAW, DPF, JG]

In de promotievideo die Apple gemaakt heeft voor zijn nieuwe audiospeler, zegt de vice-president van Industrieel Ontwerp van Apple, Jonathan Ive, "Ons doel was om de allerbeste MP3-speler die we konden maken te ontwerpen." Kijkend naar de iPod is het duidelijk dat dat gelukt is - maar voor $400 per stuk is de grote vraag of de iPod net als de iMac een succesverhaal wordt of een pijnlijke les net als de G4 Cube.

<http://www.apple.com/ipod/>

Open the iPod Bay Doors, HAL -- De iPod is een roestvrijstalen, 185 gram wegende draagbare audiospeler. Dankzij een kleine 5 GB harde schijf zijn de afmetingen van het apparaat slechts 61.8 mm breed en 102 mm hoog, en 19.9 mm dik. De schijf kan ruwweg 1.000 MP3-bestanden bevatten (of meer, afhankelijk van de compressiefactor), er naartoe gekopieerd via een FireWire-verbinding. Apple claimt dat de bandbreedte die FireWire heeft een hoeveelheid muziek ter waarde van een CD in tien seconden kan verplaatsen, en dat de volledige MP3-verzameling tussen de vijf en tien minuten kost (aangenomen dat je verzameling past). De iPod ondersteunt ook WAV en AIFF formaten en heeft firmware die vernieuwd kan worden om andere audioformaten te ondersteunen.

Met zijn 32 MB geheugen claimt het apparaat een 20 minuten "skip protection," hoewel het geheugen beter gezien kan worden als een gigantische buffer die het mogelijk maakt de harde schijf uit te zetten waardoor de accu gespaard wordt. De iPod loopt op een ingebouwde lithium polymeer accu die 10 uur continu afspelen mogelijk maakt. Deze kan opnieuw opgeladen worden tot 80 procent van de capaciteit in een uur, en tot volledige capaciteit in 3 uur. Omdat van FireWire gebruik gemaakt wordt, laadt de pod opnieuw op als je hem aan je Mac aansluit; het kan ook dienst doen om gegevens op te slaan alsof het een gewone harde schijf is als de iPod als FireWire-disk gebruikt wordt.

De iPod is bij lange na niet de eerste op een harde schijf gebaseerde MP3-speler die op de markt is (zie "Archos Jukebox 6000 daagt Nomad Jukebox uit" in TidBITS-592 voor een vergelijking van twee andere modellen), maar het is de mooiste en biedt ondersteuning voor meerdere talen (op het moment Engels, Frans, Duits en Japans). De iPod heeft ook een stroomadapter die via de FireWire-kabel aangesloten wordt (die ook meegeleverd wordt) en een koptelefoon. Apple neemt nu al bestellingen op voor de iPod, die vanaf 10 november 2001 verkrijgbaar is.

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=06521>

Geheel volgens Apple's minimale ontwerpesthetiek, heeft de iPod een monochroom LCD-scherm van vijf centimeter doorsnee met verlichting en een grote ronde set van vier knoppen (Play/Pause, Forward, Reverse, en Menu), een scrollwiel dat in beide richting draait, en een knop in het midden voor het selecteren van een nummer op het scherm. Een knop bovenaan, met de markering Hold, zet de knoppen op slot zodat je niet per ongeluk van nummer wisselt door tegen het apparaat aan te stoten (wat best voor zal komen: de iPod heeft geen clip voor je riem, dus draag je hem voornamelijk in je zakken).

De interface is werkelijk een juweeltje (en niet alleen omdat het aloude Chicago lettertype weer van stal gehaald is). Het indrukken van een van de knoppen zet de iPod aan en toont het hoogste niveau van opties. Je kunt kiezen tussen afspeellijst, liedje, artiest of de instellingen van het apparaat, of 'About' kiezen om informatie over de iPod te krijgen. (Dit is ook waar de ontwerpers een verborgen grapje hebben verstopt: met het 'About' scherm zichtbaar houd je de centrale knop een paar seconden ingedrukt om een versie van het Breakout spel te starten.) Gebruik het scrollwiel om iets in de lijst te selecteren en druk de centrale knop in om die selectie op te roepen. Om een niveau terug te gaan in de hiërarchie, druk je op de Menuknop.

<http://www.apple.com/ipod/userinterface.html>

De Menuknop twee seconden ingedrukt houden activeert de verlichting van het scherm, die verrassend helder wit is (niet het mooie blauw dat in de promotievideo van Apple te zien is) - de iPod kan letterlijk je weg naar huis verlichten. Terwijl je muziek speelt kun je de resterende tijd van een liedje zichtbaar maken door de centrale knop in te drukken en je kunt het volume wijzigen met het scrollwiel. Als de iPod niet speelt, zet die zichzelf automatisch uit na twee minuten, of je kunt hem zelf handmatig uitzetten door de Play/Pause-knop twee seconden in te drukken.

Andere eigenschappen van de software in de iPod zijn een timer om automatisch te gaan spelen na een in te stellen hoeveelheid tijd en de mogelijkheid het klikkende geluid van het draaien van het scrollwiel uit te zetten. Het verrast me dat er geen manier is om de balans tussen het geluid van de linker en rechter speakers in te stellen, of enige equalizer instellingen die veel andere apparaten hebben, maar ik ben bereid mild te oordelen over deze 1.0 versie.

Synchroon valt niet uit de toon -- De iPod is niet zomaar een apparaat waar je muziek op kunt kopiëren, dat zou lang zo interessant niet zijn. Een van zijn grote pluspunten is automatische synchronisatie tussen de iPod en iTunes 2, dat begin november verkrijgbaar zal zijn als een gratis download voor Mac OS 9 en Mac OS X. Bij de allereerste verbinding tussen de iPod en je Mac kan iTunes je hele muziekverzameling kopiëren. Bij daarop volgende verbindingen kunnen de muziek en de speellijsten op het apparaat en de Mac gesynchroniseerd worden. Je kunt er ook voor kiezen om nummers handmatig van je Mac naar je iPod over te zetten. Je kunt echter geen nummers van de iPod naar je Mac kopiëren in iTunes, volgens Apple's iPod FAQ en mijn eigen ervaring (het Show Song File commando in het File menu is ook uitgeschakeld als je op de iPod-schijf rondneust).

<http://www.apple.com/ipod/pdf/iPod_FAQ-b.pdf>

iTunes gebruikt het serienummer van de iPod en identificeert je iTunes muziekverzameling om vast te stellen wie de eigenaar van het apparaat is. Toen ik hem met mijn PowerBook G4 verbond, kreeg ik een dialoogvenster met de mededeling dat mijn iTunes muziekverzameling niet overeenstemde met die in de iPod. Deze was erop gezet door mijn vriend Glenn Fleishman, die een bespreking van de iPod voor de Seattle Times maakt. Ik kreeg de keuze om mijn verzameling te gebruiken, wat de inhoud van het apparaat zou wissen en vervangen door met mijn iTunes gesynchroniseerde nummers, of om door te gaan zonder van eigenaar te wisselen. Aangezien ik de iPod slechts kort te leen had, koos ik ervoor om niet te synchroniseren. Daardoor verschenen de nummers die op de iPod stonden vergrendeld en in grijs in iTunes. Om mijn eigen muziek toe te voegen moest ik naar handmatige bediening omschakelen via het voorkeurmenu van iPod. Hiervoor verschijnt een speciale knop in de rechteronderhoek van iTunes wanneer de iPod is aangesloten.

<http://www.glennf.com/>

Daarna kon ik mijn eigen nummers toevoegen, hetgeen inderdaad zo snel gaat als Apple beweert. Het kostte ongeveer 13 seconden om alle nummers van een CD te kopiëren, waarbij de iPod enkele seconden neemt om verbinding te maken. Het overzetten van 102 nummers, zo'n 398 MB, duurde anderhalve minuut, de rest van de muziek op mijn PowerBook (3 GB) 11 minuten. Ik slaagde er niet in om de maximale opslagcapaciteit van de schijf (4,6 GB) te overschrijden, maar volgens de iPod FAQ merkt iTunes het indien je bibliotheek te groot is. Hij zal je dan vragen om alleen bepaalde speellijsten over te zetten of om op handmatige bediening over te gaan.

FireWire brandt een gat in je zak -- De iPod maakt gebruik van FireWire om een verbinding te maken met je Mac, zodat je hem als een gewone harde schijf op je bureaublad zult zien verschijnen. Apple heeft de onderdelen voor het afspelen van muziek gescheiden gehouden van de mogelijkheden voor data-opslag door muziekbestanden in een onzichtbare map op te slaan. Op deze manier zal de iPod geen MP3-bestanden afspelen die zomaar op de interne HD gezet zijn.

Zelfs ondanks het feit dat Apple niet erg veel aandacht besteedt aan de FireWire diskmodus is het een belangrijke bonus. Het is hierdoor natuurlijk mogelijk om je muziekbibliotheek mee te nemen. Maar denk eens aan mogelijkheden als het maken van een kopie van je e-mailmappen op je harde schijf, of beveiligde documenten, of software-registraties die beschermd zijn door een of andere utility? Met een schijf van 5 GB in je zak hoef je geen Zip disks mee te nemen of grote bestanden over internet te kopiëren wanneer je op meerdere locaties werkt.

Het belangrijkste nadeel (maar tegelijkertijd het enige, en bovendien van minder belang) aan het gebruik van de FireWire diskmodus is dat je de harde schijf handmatig van het bureaublad moet verwijderen (of de Eject knop in iTunes moet gebruiken) voordat je de iPod ontkoppelt om verlies van gegevens te voorkomen.

iTunes 2 -- De nieuwe versie van iTunes voegt meer dan alleen iPod compatibiliteit toe. iTunes 2 voegt ook eindelijk een 10-bands equalizer toe (die de voorganger van iTunes, SoundJam, al wel had). Je kunt kiezen uit 22 voorgeprogrammeerde configuraties, of handmatig instellen en die instellingen bewaren. Je kunt zelfs verschillende EQ presets associëren met individuele liedjes (roep daarvoor de Get Info dialoog op bij een liedje, klik op het options tabblad, en selecteer een equalizer preset). Het is mogelijk dat je door deze instelling vervorming genereert afhankelijk van de soort muziek die je speelt en hoe de opname was gemasterd - wanneer dat gebeurt kun je de Preamp schuifknop gebruiken om het volume te verlagen voordat iTunes de instellingen aanpast. iTunes 2 is ook in staat om MP3 Cd's te branden die meer dan 150 MP3 bestanden per schijf bevatten en bovendien kun je liedjes in elkaar laten overlopen. Eerder moest je ruimte tussen nummers laten. Onder Mac OS X kun je nu ook knoppen voor herhaling en 'shuffle' zien in de 'Dock'.

<http://www.apple.com/itunes/>

Volgens de website van Apple brandt iTunes audio-Cd's nu tot twee keer zo snel als voorheen, maar omdat ik geen Mac heb met een CD-brander kon ik dit niet testen. Het programma voegt ook een zogenaamde 'Sound Enhancer' toe, een schuifknop in de voorkeuren van iTunes die je kunt instellen van laag naar hoog. De laagste waarde lijkt de mogelijkheid uit te schakelen, maar hoe hoger je gaat, hoe meer scheiding iTunes toevoegt in de stereokanalen, ongeveer zoals de "3D" effecten op sommige draagbare stereo's. Sound Enhancer kan ook vervorming en andere narigheden introduceren, maar het is ook mogelijk dat het geluid helderder en scherper wordt, in het bijzonder over kleine luidsprekers of op lage geluidsniveaus.

iPod slechts voor Macs -- Apple laadt wat kritiek op zich met het feit dat de iPod alleen werkt op Macs met FireWire - Windows- en Linux-machines hoeven niet te reageren. Er is veel speculatie geweest over deze beslissing, omdat het zelfmoord lijkt voor Apple om de enorme Windows-markt te negeren met een product dat niet per se een Mac vereist. Cross-platform gebruikers hebben hier al over geklaagd, maar anderen hebben al opgemerkt dat wanneer een Windows-machine externe luidsprekers heeft het niet moeilijker is om de iPod hierop aan te sluiten dan het is om het apparaat op een computer aan te sluiten.

Steve Jobs heeft gezegd dat Apple de iPod in de toekomst misschien Windows-compatibel gaat maken, maar hij zei ook dat het product in slechts negen maanden is gelanceerd. Dit betekent dat er mogelijk gewoon niet genoeg tijd was om Windows-compatibiliteit te realiseren. Het is ook mogelijk dat Apple ervoor gekozen heeft om de Windows-markt te vermijden om tekorten aan het apparaat in december te voorkomen - wanneer er tekorten ontstaan aan de Toshiba 1.8" harde schijven in de iPod of wanneer Apple er aan zou twijfelen of ze aan de vraag kunnen voldoen, waarom zou je je dan niet beperken tot Mac-gebruikers?

De Windows-markt negeren is niet ongebruikelijk voor Apple - Apple heeft het voor Windows-gebruikers niet makkelijk gemaakt het AirPort Base Station te gebruiken zelfs al verscheen de noodzakelijke informatie en software snel. Ik verwacht dat hetzelfde zal gebeuren met de iPod - er zullen mensen opstaan die uit zullen vogelen hoe naar de juiste plek op de harde schijf te schrijven van willekeurig welke Windows- of Linux-computer met FireWire, en de noodzakelijke drivers zullen vervolgens overal te verkrijgen zijn. Bovendien zullen andere bedrijven, net zoals met het AirPort Base Station, het ontwerp van Apple gaan volgen met lagere prijzen, zodat het niet zo gek is dat Apple zich concentreert op het maken van een zo goed mogelijk product voor gebruikers van de Mac in plaats van ook nog aandacht te besteden aan andere platforms.

Ik zag, ik betaalde, iPod -- Ik denk eerlijk dat Apple de beste draagbare audiospeler op de markt heeft gemaakt. Fraai en elegant, vraag ik me af waarom ik dacht dat het "cool" was om een Rio 500 met 64 MB RAM te hebben. Maar hij kost $400, wat het grootste struikelblok voor de iPod zal zijn. Toegegeven, je kunt zeggen dat alles $100 te veel kost, dus ik sla deze dagdroom over: "Als iemand me een iPod voor niks zou geven...." Het probleem met een $400 iPod is dat de prijs feitelijk verantwoord is, en tegelijkertijd te hoog.

Als je naar de specificaties van de iPod kijkt, en als je het industriële ontwerp en grootte (kleiner is altijd duurder) in aanmerking neemt, is de prijs vrij redelijk. En als je ziet dat de Toshiba 1.8" hard drive alleen al $400 kost, is de iPod bijna een koopje. Zoals Marshall Clow in TidBITS Talk opmerkte, je kan de iPod bekijken als een gratis MP3-speler verpakt met een zeer draagbare harde schijf.

<http://www.toshiba.com/taecdpd/products/features/MK5002-Over.shtml>
<http://www.smartdisk.com/Products/Storage%20Products/Hard%20Drives/FWFL.asp>
<http://www.smartdisk.com/Press%20Releases/5GBHardDrive.asp>
<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tlkthrd=1500>

Maar je kunt de markt niet negeren, $400 betalen voor een MP3-speler is nauwelijks aanvaardbaar, zelfs als het de beste MP3-speler is die ooit bedacht is. De meeste mensen waarmee ik gesproken heb zeiden dat als ie $250 of $300 was, ze hem al besteld zouden hebben. Maar $400 gaat te ver voor een audio-speler, vooral als Creative's Nomad Jukebox 20 GB-speler 4 keer de capaciteit van de iPod opslaat voor dezelfde prijs. Mensen zijn misschien eerder bereid om een groter apparaat voor lief te nemen zonder het gestroomlijnde ontwerp van de iPod, de betere interface, en een langer batterijleven als het hun $100 of meer zal besparen.

<http://www.nomadworld.com/products/jukebox_20gb/>

Dus, wat denk jij? Kijk op onze home page voor de enquête van deze week, die vraagt naar hoeveel jij zou willen betalen voor een iPod.

<http://www.tidbits.com/>

Ik ben benieuwd hoe het de iPod zal vergaan, zeker als er genoeg verkrijgbaar zijn zodat mogelijke klanten zelf iPods kunnen zien en aanraken - de reclame van Apple is verleidelijk, maar je hebt geen idee hoe klein de iPod werkelijk is totdat je hem in je hand hebt.

Steel dit essay 2: Waarom encryptie niet helpt

door Dan Kohn
[vertaling: GH, MSH, TK]

"Doveriai no proveriai." (Vertrouw maar verifieër.)
- Russisch gezegde, geciteerd door Ronald Reagan

Zelfs als 'content' een publiek goed wordt, zijn 'content'-makers (of tenminste de uitgeverijen en muziekindustrie die claimen hen te vertegenwoordigen) geneigd te geloven dat encryptie hun inkomsten kan beschermen. Zoals ik al opmerkte in het eerste deel van dit essay, het zijn lammeren die naar de slachtbank worden geleid.

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=06604>

Waarom wordt alle 'content' een publiek goed? Het is eigenlijk al enige tijd een niet-concurrerend goed, dat betekent dat ik jouw CD of muziek of software voor een paar cent kan kopiëren, en dat je op geen enkele manier benadeeld wordt. ( De auteur van die 'content' kan zich wel behoorlijk benadeeld voelen door deze "diefstal," maar zolang ik jouw cd's niet bekras, is er geen reden om je zorgen te maken als ik ze een paar minuten leen.). In feite, het centrale concept van digitalisering, - het converteren van alle 'content' in reeksen van enen en nullen - maakt het mogelijk tot in het oneindige te kopiëren zonder enig kwaliteitsverlies, de essentie van niet-concurrerende goederen.

Het enige wat duidelijk geworden is de laatste jaren (de Recording Industry Association of America - de RIAA - heeft echter nog steeds z'n kop in het zand) is dat digitale 'content' ook niet exclusief is. Natuurlijk worden er tientallen miljoenen dollars gespendeerd aan een reeks van middelen om digitale 'content' te beveiligen. Schijnbaar niet te verwijderen watermerken worden verwerkt in beelden om kopiën te detecteren (bijv: SDMI en Macrovision), 'content' is versleuteld zodat het alleen bekeken kan worden met een gevolmachtigde speler (bijv: DVD CSS en Microsoft's en Real Network's digitale rechten behandelingssystemen zoals gebruikt in de Napster concurrenten van de muziekindustrie, PressPlay en MusicNet), of een vorm van registratie is vereist voor activatie (bijv: Office en Windows XP).

<http://www.riaa.org/>
<http://www.sdmi.org/>
<http://www.macrovision.com/>
<http://www.dvdcca.org/>
<http://www.pressplay.com/>
<http://www.musicnet.com/>

Encryptie is uiteindelijk zinloos -- Het probleem met de veiligheid van deze benaderingen is dat, zoals cryptograaf Bruce Schneier het aanduidt, er basaal twee types gebruikers zijn: gemiddelde gebruikers tegen wie elke vorm van kopieerbeveiliging zal werken, en ervaren hackers die door geen enkele vorm van technologie gestopt worden. Je technofobe moeder vertegenwoordigt de eerste categorie, en je maffe neefje is een exemplaar van de tweede categorie. Waarom kunnen de hackers niet gestopt worden door encryptie? Als het alleen de bedoeling is een bestand van een punt naar een ander punt over te brengen zonder de inhoud te openbaren is encryptie wel geschikt. Maar consumenten luisteren of bekijken de versleutelde vorm niet. (ik heb het gedaan, het lijkt op statische ruis). Zij bekijken de reguliere niet-versleutelde versie. Uiteindelijk moet dichtbij de gebruiker de 'content' gedecodeerd worden. Natuurlijk op een PC waar ervaren hackers de werking per uitvoeringsstap kunnen bekijken, en de werking zodanig kunnen veranderen dat de niet-versleutelde vorm gekopieerd kan worden.

Anders gezegd, zolang de intentie is dat de 'content' bij de gebruiker aankomt (hopelijk probeert zelfs de RIAA dat nog steeds) is het onmogelijk kwaadwillende hackers te stoppen om niet-versleutelde 'content' in handen te krijgen en ermee te doen wat ze willen. "Pogingen om [digitale goederen] te beveiligen zijn pogingen om water niet nat te maken," heeft Schneier recentelijk gezegd. "Bits zijn per definitie kopieerbaar."

Begin 2000 was een 16-jarige in Noorwegen, genaamd Jon Johansen, overstuur. Hij wilde zijn DVD-films afspelen in de DVD-drive van zijn Linux-computer, maar de filmindustrie had geen afspelers voor Linux geautoriseerd. Zodoende kraakte hij, samen met diverse anonieme contacten op internet, het schema voor kopieerbescherming voor alle DVD'S, wat hen in staat stelde ze op hun machine af te spelen en om eindeloos en perfect te kopiëren. (De Noorse politie nam een aantal dagen later zijn computer in beslag op verzoek van de Motion Picture Association of America, nadat hij de code op het internet had gedistribueerd, daarmee een klassiek voorbeeld gevend van doeltreffendheid.) Meer terzake, men zou kunnen vragen welke kans van slagen enige kopieerbescherming zou bieden als 16-jarigen met een internetverbinding in hun vrije tijd er in slagen ze te kraken

Maar het nieuws voor auteurs zoals ikzelf, die voor hun werk betaald zouden willen worden, wordt slechter. Velen in de muziekindustrie geloven dat 98 procent kopiebescherming goed zou zijn, net zoals de warenhuizen een geschat verlies aannemen (gestolen goederen) in hun inventarisatie. Voor warenhuizen werkt dat, want hun goederen zijn concurrerend, zelfs als enkele winkeldieven hun spullen voor niets krijgen, moeten alle anderen nog steeds betalen. Voor de RIAA is het probleem dat unieke inhoud betekent: een keer kraken, overal werkend. Dat wil zeggen, er is slechts één slimme hacker nodig om kopiebeschermingschema's voor iedereen te omzeilen. Je neefje kan dan zijn hacks distribueren in makkelijk te gebruiken vorm, zodat zelfs je moeder ze kan installeren, of, nog directer, hij kan eenvoudigweg de niet versleutelde inhoud distribueren.

Advertentie steun? Als de inhoud niet exclusief gemaakt kan worden door middel van versleuteling (en er dus een prijs voor gevraagd kan worden), dan zijn er misschien andere manieren om een zakelijke optie omtrent de inhoud te realiseren. Adverteren? Immers, televisie is in wezen niet concurrerend en niet exclusief en wordt bekostigd door advertenties. Helaas, neen. Ten eerste, is het effect van alomtegenwoordige banners gemeten aan aantallen hits, dramatisch gedaald, ze daalden van 4 procent naar 0,1 procent. Dat is niet zo verwonderlijk omdat de meeste mensen banner-advertenties haten en er alles aan doen om ze te negeren. Advertentieterieven op sommige grote sites zijn navenant gedaald van 40 cent tot minder dan 0,1 cent, dat is een van de redenen dat voormalige dot-com medewerkers solliciteren voor een baantje bij Starbucks.

'Content'-providers hebben het ergste nog niet gehad. Door de dalende economie is het moeilijker geworden om adverteerders aan te trekken, vooral voor publicaties zonder trouwe lezers, zelfs met lagere tarieven. En dan is er nog software zoals WebWasher, die banners op een webpagina automatisch detecteert en wegfiltert, zodat de pagina als bonus sneller wordt geladen (net zoals je een soap van 30 minuten op tv zonder de reclameblokken in 22 minuten kan uitzitten). Software voor het blokkeren van reclame vervangt de advertenties, die normaal gezien voor de 'content' betalen, met een blanco ruimte. Dit is ook precies hoe de overzichten van de inkomsten van de 'content'-providers er beginnen uit te zien. De software is niet perfect, maar hij wordt voortdurend verbeterd en is al efficiënt genoeg om de 'content'-uitgevers en adverteerders bang te maken.

<http://www.webwasher.com/en/products/wwash/functions.htm>

Zelfs de zeepmerken die jarenlang namiddagsoaps hebben gefinancierd zouden de volgende tien jaar, naarmate digitale videorecorders zoals TiVo meer ingeburgerd raken, hun advertentiebudgetten wel eens opnieuw kunnen bekijken. Met een digitale videorecorder kan je je favoriete uitzendingen opslaan op een harde schijf, en later weergeven wanneer het jou past (en niet wanneer het de zender past). Beeld je even in dat je zelf je programma-overzicht samenstelt in plaats van een of ander eigenwijs zenderhoofd in L.A. of New York te volgen. Bovendien kun je met deze toestellen met een paar klikken op de afstandsbediening reclameblokken overslaan, zodat je tegelijkertijd een einde maakt aan 50 jaar winstgevende televisie-industrie. Met nieuwe op computer gebaseerde recorders zoals SnapStream kan je zelfs opgenomen uitzendingen via het internet uitwisselen, zodat video naast de MP3's komt te staan op de nieuwe peer-to-peer netwerken die in snel tempo de plaats van Napster innemen. Waarom zou je je avond plannen op basis van een programmarooster en afstompende reclameblokken uitzitten terwijl de uitzending beschikbaar is wanneer jij dat wilt en vrij van reclameblokken? Een wereld vol digitale videorecorders is een wereld waarin de tv-junkie wordt bevrijd van alle nadelen van vaste programmaroosters (waarom tonen ze nu in 's hemelsnaam die interessante nieuwe reeks op hetzelfde ogenblik als Survivor!), en opnieuw echte keuzes kan maken over hoe, wanneer, en wat hij wil zien. [Voor meer informatie over TiVo, zie Andrew Laurence's tweedelige artikelreeks "TiVo: Vrijdheid door Time Shifting" en lees zeker ook de gedetailleerde TidBITS Talk-discussie over hoe reclame wordt veranderd door personal videorecorders. -Adam]

<http://www.snapstream.com/>
<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbser=1204>
<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tlkthrd=1461>

Bestaan er categorieën van 'content' waarvan individuen kunnen worden uitgesloten? Ik kan er maar twee bedenken. De eerste is films in de bioscoop. Met een belangrijke investering in digitale distributie, en een nog aanzienlijker investering in fysieke veiligheid in de bioscoop, zouden studio's films moeten kunnen verdelen zonder dat ze onmiddellijk op het internet worden gekopieerd (maar kijk uit voor die 16-jarige operateurs/hackers). De andere categorie lijkt me webdiensten te zijn, waar software in componenten wordt opgesplitst die in los verband aan elkaar worden gekoppeld en over het internet verdeeld. Aangezien je met een groot aantal andere computers te maken hebt, kan je identiteit voortdurend worden herbevestigd (wat Microsoft van plan is met Hailstorm), zodat je de rekening nauwelijks nog kunt ontlopen. Maar alle software die met een niet-verbonden modus werkt (zoals een besturingssysteem), kan (naar hackernormen) gemakkelijk worden gewijzigd om niet meer in te bellen en de authenticiteit te controleren. Het registratiesysteem voor Windows XP werd al zes maanden voor de officiële lancering van de software gekraakt zodat met een eenvoudig programma de online-activatie niet meer vereist was.

'Content' wordt de eerstvolgende tien jaar of zo geen echt publiek goed totdat breedband privé-internetverbindingen alomtegenwoordig zijn, zodat je met gemak grote bestanden kunt rondsturen. Maar, aangezien het proces al aan het versnellen is (Napster is begonnen met universiteits-studenten die al over breedbandverbindingen beschikten, en sommige nieuwe peer-to-peer bestandendeeldiensten zijn speciaal ontworpen voor het op de achtergrond downloaden van heel grote bestanden), kun je misschien vragen waarom iemand 'content' zou creëren als de oude modellen van betaling niet werken. Het antwoord volgt in een ander essay.

[Dan Kohn is General Partner bij Skymoon Ventures. Zijn artikelen worden aangekondigd via <[email protected]> en kunnen worden besproken via <[email protected]>.]

<http://www.dankohn.com/>
<http://www.skymoonventures.com/>

Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en Websites mogen artikels overnemen of een HTML link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We garanderen de precisie van de artikels niet. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.

Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering