Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering

TidBITS#570/05-Mar-01

Ooit geprobeerd om samen met iemand aan één document te werken via Internet? Het is vaak moeilijker dan het zou moeten zijn, dus begint Adam deze week an een serie artikelen over hoe TidBITS dit doet en hoe ook jij met succes samenwerkingssystemen kan opzetten. Verder gaat Louise Bremner deze week verder met haar verslag van de Macworld Expo Tokyo en staan we stil bij het verscheiden van een oude Macintosh favoriet, MacWEEK.

Onderwerpen:

Copyright 2001 TidBITS Electronic Publishing. All rights reserved.
Information: <[email protected]> Comments: <[email protected]>

-> Denk je dat TidBITS interessant is voor <-
-> je vrienden, kennissen, collega's? Geef <-
-> hen de tip zich ook GRATIS te abonneren <-
-> of stuur deze aflevering naar hen door! <-

Je kunt je gratis abonneren op de Nederlandse afleveringen van TidBITS door een (blanco) mailtje te sturen naar: [email protected]. Je krijgt deze dan per e-mail toegestuurd.
Om je abonnement op te zeggen, kun je een mailtje sturen naar: [email protected].

Deze editie van TidBITS werd gedeeltelijk gesponsord door:

De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de USA.

Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:

Verder werkten mee:

MailBITS/05-Mar-01

[vertaling: LmR]

MacWEEK gaat op in MacCentral -- Na elf jaar in druk te zijn verschenen en nog eens drie jaar online, waaronder vijf maanden als eMediaweekly, houdt MacWEEK nu echt op te bestaan. Vanaf vandaag zal Mac Publishing, Ltd. de inhoud van MacWEEK opnemen in hun MacCentral site. Toen Mac Publishing MacCentral kocht, was het voor MacWEEK, dat zich richtte op de analyse van bedrijfsnieuws, moeilijk een combinatie te vinden tussen MacCentral nadruk op vaak geüpdate nieuws en de redactionelen, artikelen en recensies van Macworld. Hoewel de online-versie van MacWEEK lange tijd de publieke aandacht miste van de oude gedrukte versie, vinden we het toch jammer dat het nu ophoudt te bestaan en wensen we de zeven werknemers die bij de reorganisatie van Mac Publishing's online bezigheden werden ontslagen, veel sterkte. We zullen MacWEEK nooit vergeten - de kleine leugentjes die iedereen scheen te gebruiken op de gratis abonnementenformulieren, de Mac the Knife collumns als geruchten belangrijk schenen en de invloed die de dood van MacWEEK redacteur Robert Hess had op de gehele industrie. [ACE]

<http://macweek.zdnet.com/2001/02/25/0203requiem.html>
<http://macweek.zdnet.com/2001/02/25/macweek.html>
<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=04890>
<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=05272>
<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=05425>
<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=01175>

Impressies van de Macworld Tokyo 2001

door Louise Bremner <[email protected]>
[vertaling: PEP, TK, HvH]

Je hoort veel over de Macworld Expo's in San Francisco en New York maar de Macworld Tokyo 2001 trok haast twee keer zoveel bezoekers als het record aantal van de Macworld San Francisco (181,000 tegen 93,000). Het is mijn eerste kans om met een digitale camera te werken dus laat ik mijn Psion Series 3mx, waar ik meestal aantekeningen mee maak, thuis. Ik dacht van de brochures gebruik te maken voor de toelichting en met de foto's mij alles te herinneren dat ik heb gezien. Ik werd wat teleurgesteld in deze verwachting maar het werkte ook weer niet helemaal slecht, je kunt mijn foto's zien op de website die hieronder staat (Ringo MUG, de Engelstalige Macintosh gebruikersgroep hier in Tokyo heeft ook foto's geplaatst met daarbij informatie over de beurs). Daarbij heb ik de URL-adressen van producten en bedrijven die ik de moeite waard vond genoemd, maar denk erom dat sommige van deze websites enkel Japanse toelichting geven en geen Engelse tekst hebben.

<http://www.idg.co.jp/expo/mw/>
<http://albums.photopoint.com/j/AlbumIndex?u=1375758&a=11785088>
<http://www.ringo.net/mw2001.html>

Irritante vertraging -- Ik kwam aan precies op het aangekondigde tijdstip van de opening, in de verwachting dat ik direct de beurs op kon. Pas later toen ik de aankondiging voor de tweede keer nauwkeurig las zag ik dat dat niet kon. Bij eerdere beurzen werd het publiek toegelaten tot de beurs op hetzelfde tijdstip dat de keynote lezing wordt gehouden. Dan kun je kiezen of je de lezing volgt op de grote schermen in het midden van de beurs of dat je vast aanvangt met het bekijken van de uitgestalde producten voordat het te druk wordt - of van allebei een beetje. Maar deze keer gingen de deuren naar de beurs pas open om half twaalf na afloop van de keynote-presentatie. Ik had kunnen proberen terug te gaan naar de lezing-hal, maar dan had ik na afloop alsnog door de registratie gemoeten.

Ik deed het anders. Eerst in de rij tot half elf om een kaartje te kopen, een aantal jonge mannen met megafoon vielen ons daar voortdurend lastig, zij schreeuwden ons toe dat wij precies gepast 2.500 yen klaar moesten hebben voor de kassa, en dat terwijl de vrouw in de kassa geen enkel probleem had met het 10.000 yen biljet dat ik gebruikte om te betalen. Daarna tot elf uur in een afgezette ruimte voor de reserveringen (en weer van die jonge mannen met megafoons die ons deze keer maanden om ons op te stellen in vijf dichte rijen); en toen tot half twaalf weer een afgezette ruimte voor de ingang naar de beurs (en weer van die jonge mannen die ons dit keer al schreeuwend maanden om ons in vier rijen op te stellen). Hoewel ik doorgaans probeer als voorbereiding op al het te verzamelen papier dat een beurs oplevert met weinig bagage aan een beurs te beginnen had ik gelukkig een boek in mijn tas.

Had ik maar geen lijst gemaakt van alle producten die ik meende te willen zie; het werkte bijna als een boodschappenlijst. Volgens mij heeft een volle portemonnaie de kracht om de eigenaar een ietsje z'n verstand te laten verliezen waardoor er een signaal uitgaat van, "grijp je kans!" naar alle verkopers die in de buurt komen. Wellicht volgde ik daarom een zigzag koers naar de T-Zone waar ik een veel krachtiger Sonnet G3 upgrade aanschafte dan ik van plan was, aangezien het een van de vijf speciaal gebundelde producten was die werden aangeboden bij de video adapter die ik wilde aanschaffen voor onze Power Macintosh 7100. Het resultaat was dus dat ik de rest van de dag met dat grote pak sleepte. Niet slim.

<http://www.sonnettech.com/product/crescendo_nubus.html>

Gelukkig blijkt het U.S. toetsenbord dat mijn man voor zijn PowerBook G3 wil hebben veel te duur voor ons budget en kan ik de rest van zijn verlanglijst niet vinden; tegelijkertijd neemt de kracht van mijn gevulde portemonnaie af zodat ik de rest van de beurs op mijn gemak kan bekijken.

<http://www.amulet.co.jp/mac/mac.html>

Tijd om op te biechten -- Ik voel me wel een beetje schuldig over het volgende, maar ik vind kleinere bedrijven op Macworld Expo veel interessanter dan de grote, vooral wanneer die kleinere bedrijven een niche-markt hebben gecreëerd waar Apple nog geen oplossing voor had. Ik weet dat grote bedrijven het meeste bijdragen aan Macworld Tokyo - zij betalen immers voor de grootste stands en voorzien redelijk comfortabele zitplaatsen voor de vermoeide Expo-ganger, maar hun pronkerige en luidruchtige presentaties laten me doorgaans koud.

Id East End is een van deze kleinere bedrijven. Vorig jaar waren zij aanwezig met verscheidene toetsenborden en accessoires voor PowerBooks, en dit jaar stelden zij hun Arch 43 voor; in deze Arch 43 kan je je toetsenbord onder het scherm (uit de weg) opbergen wanneer je het niet gebruikt. De Arch 43 is helemaal anders dan de onelegante metalen versies die ik vroeger al had gezien - dit is een elegante houten boogvorm, met een lichte kleur of rood gelakt, die voldoende ruimte biedt voor een toetsenbord, met twee verzinkingen bovenaan voor de voorste voeten van het Cinema Display van Apple en twee voorzieningen voor luidsprekers. Het is een gestroomlijnd meubel dat niet zou misstaan in een woonkamer. [Toen TidBITS werd gepubliceerd was er nog geen informatie over de Arch 43 voorhanden op de site van Id East End, maar we hebben wel een beeld in de fotoverzameling van Louise, zie hierboven. -Geoff]

<http://www.id-ee.co.jp/>

De Matrox Millennium G400 for Mac leek me ook interessant. Dit is een videokaart met twee uitgangen, waardoor een G4 Cube twee monitors kan aansturen - een groot voordeel, want ondersteuning voor meerdere schermen is een van de grootste productiviteitsvoordelen van de Macintosh. De tweede uitgang kan ook op een tv worden aangesloten.

<http://www.matrox.com/mga/products/mill_g400/home.cfm>
<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbser=1033>
<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tlkthrd=1225>

Verder waren er een hele reeks third-party toetsenborden (zelfs met dingbats op de toetsen - leuk, maar waarschijnlijk niet zo nuttig). Ik begrijp niet helemaal waarom Apple Japan alleen JIS-toetsenborden levert. JIS staat voor Japanese Industrial Standards, en JIS-toetsenborden zouden dus perfect moeten zijn voor deze markt, maar afgaand op het aantal alternatieve toetsenborden, zijn slechts weinigen blij met de vreselijke lay-out. Ik heb ook enkele third-party JIS-toetsenborden gezien, maar niet zoveel. De meeste alternatieve toestenborden zijn ofwel gebaseerd op de U.S.-standaard, ofwel op de U.S.-standaard met toetsen waarop een combinatie van kana en ASCII staat. Ook dit jaar was Eleking er weer met verschillende kits om een JIS-toetsenbord te converteren naar iets dat sterk lijkt op een U.S.-toetsenbord, met zelfs een zak losse toetsen zodat je ASCII-toetsen met kana kan vervangen door gewone ASCII-toetsen.

<http://www.eleking.com/>

Onbekend gebied -- Ik word ook gefascineerd door toepassingen die ik nooit zou hebben gezien als ik niet naar Macworld Tokyo was gegaan - zoals een CCD-camera die bovenop een microscoop wordt gemonteerd om het beeld over te brengen naar een Mac, of CD-R's die zo klein zijn dat je ze kunt gebruiken als naamkaartjes, baseball-kaarten, of voor een huwelijksverjaardag.

Hier zag ik bijvoorbeeld voor het eerst SoftMac 2000, een Mac-emulator voor Windows, met de demonstrator die trots de kleinste "Mac" ter wereld toonde - een Sony Vaio C1 PictureBook. In Japan wordt hij via Amulet verkocht, die er ook waren met hun stand van gewoonlijk, compleet met de gebruikelijke handige jongeman die ter plaatse meteen PowerBook-upgrades uitvoerde.

<http://www.emulators.com/>
<http://www.sonystyle.com/vaio/picturebook/main.htm>
<http://www.amulet.co.jp/>

Palm-dingen -- Mijn favoriete PDA is een Psion, maar de recentste Psions werken momenteel niet zo goed met Macs, zodat ik nog altijd de oudere 3mx gebruik, zelfs al betreur ik dat ik er geen Japans kan mee gebruiken. Ik heb een gejapaniseerde Palm-clone aangeschaft, maar gebruik hem nog maar nauwelijks, zodat mijn interesse voor Palm-producten voorlopig grotendeels academisch is.

De leuke kleine MicroPower "super-mini draagbare AC/DC-adapter" trok mijn aandacht, evenals een backup-module voor Palms die MemorySafe werden genoemd. Deze producten maakten de Palm dan wel wat aantrekkelijker voor me, en gMovie Maker deed dit nog meer - maar waarom zou ik nu in godsnaam op dat kleine scherm een film willen zien?

<http://www.diatec.co.jp/>
<http://www.genericmedia.com/products.html#maker>

Er waren ook accessoires om van de Palm een spelmachine te maken, zoals de Visor GameFace, een joystick/toets-combinatie die over de bestaande toetsen past. Die moet ik echter gauw vergeten, en ik heb de brochures dan ook maar laten liggen.

<http://www.handspring.com/products/Product.jhtml?PRODID=607&CATID=606>

Gladde verkopers -- Producten demonstreren is een vreemde baan - ik zou het niet kunnen, en ik leef mee met mensen die zo'n baan hebben. Sommigen kletsen met hun vrienden en negeren potentiële klanten, terwijl anderen zich op voorbijgangers storten - wat mij afschrikt. Tussen deze twee extremen bevinden zich de gladde verkopers die er in slagen mijn aandacht te trekken en me binnen te lokken.

Mijn eerste goede ervaring met zo'n verkoper was bij het SoftPress Freeway kraam. Ik bekeek de uitstalling en de man vroeg of ik interesse had om een website op te zetten. Mijn antwoord was bedoeld om hem af te schudden: jazeker, maar ik ga het mezelf niet nog moeilijker maken door te leren hoe het in het Japans moet. Waarop hij zei dat Freeway 3.0-J over kan schakelen naar de originele Engelse menu's, hij bood me een stoel aan en demonstreerde deze functie. Daarna liet hij me zien hoe eenvoudig het was voor iemand die ervaring heeft met QuarkXPress om een sjabloonpagina op te zetten, en daarna individuele pagina's. Ik voelde dat ik verleid werd, maar het was een aangename ervaring. Ik had wat vage plannen om een website in elkaar te prutsen voor mijn foto's, maar ik ging er van uit dat ik met de hand de HTML moest schrijven. Hij bracht me op het idee om te investeren in een software pakket dat die taak van me overneemt. Er zijn natuurlijk veel van dat soort pakketten, maar de Freeway-vertegenwoordiger had me het eerste beet.

<http://www.softpress.com/>
<http://www.freeway-j.com/>

Mijn volgende ontmoeting was met een man die een simpel CD-label print-pakket demonstreerde, een van de vijf die onlangs door Hisago zijn uitgebracht - een stapel speciaal papier samen met een CD-ROM die sjablonen bevat die de gebruiker kan aanpassen met verschillende kleuren, patronen, en afbeeldingen. Hij was zo enthousiast dat ik in de verleiding kwam om daar en dan verschillende pakketten te kopen, terwijl mijn oude HP printer waarschijnlijk het glanzende papier niet aankan.

<http://www.hisago.co.jp/OP/shiagariMac/>

Ook gebeurt er altijd wel iets vreemds. Naarmate de Expo vorderde, besefte ik dat ik veel foto's had van kramen, producten in die kramen, verkopers in kramen, en de ruggen van klanten in kramen, dus ik ging op zoek naar iets anders - en bij voorkeur iets leuks. Jammer genoeg liep het kleine meisje met de ballon te hard voor mijn sluitersnelheden zonder flits. Toen zag ik de apathische hond, op zijn gemak in een stoel - ideaal cameramateriaal. Dus ik maakte verschillende foto's van de hond terwijl het personeel in de kraam probeerde hem tot leven te wekken. Ik bedankte hen en liep verder, keek even om en zag het grote scherm achter hen, dat een reeks kleine afbeeldingen vertoonde. Ze hadden gezien dat ik een camera had en verschillende keren heb afgedrukt - wat betekende dat ik een grote Compact Flash kaart in de camera moet hebben gehad en zodoende behoefte aan een manier om de foto's te catalogiseren. Dus waarom prezen zij hun product niet aan maar hielden ze zich met de hond bezig?

Tijd om te gaan -- Voordat ik vertrok bekeek ik de Titanium PowerBook G4 (die weinig lustgevoelens opwekt: ik vind hem heel mooi, maar ik heb hem niet nodig) en ik bekeek de nieuwe Flower Power en Blue Dalmatian iMacs. Ik heb altijd gedacht dat een deel van de aantrekkingskracht van de iMac zat in de semi-transparante verpakking. Dus wat moet ik denken van die ondoorzichtige kast en die patronen?

De Macworld Tokyo van dit jaar was geen grote gebeurtenis voor de Macintosh industrie, maar het was ook geen slechte Expo. Het bewees dat er vele serieuze Mac-gebruikers zijn in Japan. Er leken meer mensen aanwezig dit jaar - meer ouderen, zakenlui, en jonge gezinnen. De eerste dag vroeg ik me zelfs af of ik wel goed zat omdat er zoveel alledaagse mensen rondliepen. Maar die verscheidenheid aan gebruikers is precies wat Apple nodig heeft, niet alleen hier maar over de hele wereld.

[Louise Bremner is een freelance technisch vertaler (Japans-naar-Engels), en woont in Tokyo.]

Met elkaar: Samen aan Documenten Werken , Deel 1

door Adam C. Engst <[email protected]>
[vertaling: MSH, JB, JG, JS, MK]

Volgens experts is een van de fijne eigenschappen van het Internet dat het prima communicatie en samenwerking mogelijk maakt tussen individuen die ver van elkaar verwijderd zijn. Veel van deze communicatie gebeurt via e-mail of, in sommige gevallen, via instant messaging (onmiddelijke berichtgeving), dat werkt goed. Maar als je ooit hebt geprobeerd om met een groep mensen op het Internet samen te werken om een document te schrijven of te redigeren, wil ik wedden dat je gemerkt hebt dat het heen en weer sturen van het document via Internet maar een klein onderdeel is van het gehele proces en dat het efficient samenwerken met mensen behoorlijk moeilijk is.

Hier bij TidBITS spenderen we veel tijd aan het samen editen van documenten - ook al delen we geen reëel kantoor - we hebben een systeem in elkaar gezet dat voor ons heel efficient is gebleken. Maar omdat we allen voor meerdere andere publicaties en organisaties werken, kwamen we talrijke andere benaderingen voor het samenwerken tegen. Steeds zijn we verbaasd hoe moeilijk het is om een strategie voor samenwerking aan documenten te realiseren en hoe verschillende groepen dit probleem hebben aangepakt.

Deze week bekijk ik enkele belangrijke variabelen inherent aan welk samenwerkingsverband voor documenten dan ook en geef jullie een gedetailleerde kijk op hoe wij documenten bij TidBITS verdelen. Volgende aflevering onderzoek ik een aantal andere systemen die ik met andere groepen toegepast heb en bespreek ik in welke mate eenieder voldeed. Ik hoop, dat je uiteindelijk een beginpunt hebt van waaruit je je volgende document, al werkende, kunt maken, snel en efficient.

Ontwerpvariabelen bij Samenwerkingsverbanden -- Meerdere variabelen moeten worden bekeken zodra je een sanenwerkingsverband voor een document probeert op te zetten, vooral eentje die niet berust op uitzonderlijke gereedschappen, die duur kunnen uitvallen, moeilijk toe te passen zijn en onbetrouwbaar in het gebruik. Ik neem hier aan dat je een document hebt dat door anderen moet besproken en geredigeerd worden ; ook al zouden documenten meerdere "auteurs" hebben, tijdens de ontwerpfase van een pubicatie dient er op ieder moment slechts een persoon uiteindelijk verantwoordelijk te zijn.

Houdt in gedachte dat geen enkel samenwerkingsplan op iedere situatie zal passen, en misschien moet je verscheidene plannen voor verschillende groepen bedenken.

TidBITS Samenwerking -- Wij hebben een specifieke strategie voor het samen werken aan documenten ontwikkeld die voor ons bijzonder goed werkt. Het is niet perfect, en zonder twijfel zal het niet in alle situaties werken, maar laat mij het uitleggen zodat je een gevoel kan krijgen hoe je delen ervan in je eigen processen kunt invoeren.

We gaan uit van een om-de-beurt aanpak met een kleine groep mensen die op een centrale server werken, toegankelijk via zowel FTP als AppleShare over IP. Alle documenten zijn gemaakt in Nisus Writer, dat ons stijlgidsen levert voor het markeren, hoewel de revisie-beheersing of opmerkingen niet aanwezig zijn zoals ze wel in Word zitten. Dit is de route die een document aflegt door het hele proces voordat het in een TidBITS nummer terecht komt.

  1. Een van ons maakt een kladversie van het document, past de stijlgidsen toe die nodig zijn voor de macro's die een nummer maken en distribueren. Die persoon doet ook een eerste redactionele gang. We maken ons geen zorgen over kleine veranderingen, maar we markeren belanrijke wijzigingen in kleur zodat anderen kunnen zien wat er is gedaan. Toevoegingen of wijzigingen zijn in het groen, en voorgestelde verwijderingen zijn in het rood. Als we een opmerking of vraag over een paragraaf moeten maken, doen we de opmerking in rood op een eigen regel onder de paragraaf om te voorkomen dat er verwarring ontstaat over de betekenis van een paragraaf door teksten die er doorheen verschijnen. Alle opmerkingen zijn ondertekend met de initialen van de maker van de opmerking. Als de opmerking of de vraag alleen op een klein gedeelte van de tekst betrekking heeft, markeren we die tekst in het blauw. Opmerkingen en tekst die verwijderd moet worden zijn beide in het rood omdat alle rode tekst automatisch wordt verwijderd vlak voordat we distribueren.

  2. Na het doen van de initiële redactie, gaat het document naar een map met de naam IN op onze server. Toegevoegd aan de naam zijn een versienummer en een set initialen. Het bestand met dit artikel is op dit moment genaamd Collaboration.1.ace, wat een indicatie is dat het één redactionele gang heeft gemaakt, door mij gedaan.

  3. Stel dat Jeff Carlson de volgende redactionele gang wil maken. Alles in de IN map is beschikbaar, dus hij neemt het document in bezit door het te verplaatsen (een sleep-actie via AppleShare over IP, en mogelijk in Interarchy via FTP met de Rename/Move optie) naar een andere map met de naam OUT. Hij voegt ook zijn initialen toe aan de naam van het bestand zodat iemand die probeert te achterhalen wie een document in zijn bezit heeft dat kan zien aan de nieuwe naam: Collaboration.1.ace.jlc. Het document in bezit nemen houdt ook in dat Jeff en Geoff het downloaden terwijl ik, omdat ik op hetzelfde netwerk als de server zit, het gewoon direct kan openen, hoewel ik verder dezelfde regels volg. Terwijl Jeff het document in bezit heeft, kan hij alle wijzigingen die hij wil maken met gebruik van dezelfde kleuren en markeringsschema's en opmerkingenaanpak uit de eerste stap maken.

  4. Als Managing Editor, heeft Jeff vaak de taak een artikel terug te sturen naar de oorspronkelijke auteur, als het niet door een van de TidBITS makers is geschreven. Dit is waar ons systeem een beetje fout gaat. Als we de tekst van Nisus Writer naar een ander programma kopiëren (zoals Eudora) gaat de kleurinformatie verloren (we zetten ook drie sterretjes voor alle opmerkingen zodat ze zelfs zonder kleur opvallen). Merkwaardig genoeg treedt een soortgelijk kleur plak-probleem op als we Microsoft Word gebruiken, dus we kunnen niet als tussenoplossing vanuit Nisus Writer als Word document exporteren. En omdat een relatief klein aantal mensen Nisus Writer gebruikt is het versturen van het originele document over het algemeen geen optie. Onze voorkeur gaat dan ook uit naar het versturen van het artikel in de tekst van een e-mailbericht en het vragen aan de auteur om opmerkingen en voorgestelde wijzigingen te maken alsof ze op een gewoon e-mailbericht antwoord geven. Jeff voegt de wijzigingen dan handmatig toe. Dat werkt goed zolang de wijzigingen relatief beperkt zijn, maar voor grotere herschrijf-acties is het nodig dat we het hele oorspronkelijke bestand teruggeven aan de auteur, hem of haar de wijzigingen laten doen, en dan het hele proces opnieuw te beginnen. Als Jeff klaar is, uploadt hij het bestand weer naar de IN map, en wijzigt de naam in Collaboration.2.ace.jlc zodat we weten dat het door de tweede redactionele gang is gegaan en wie het gedaan heeft.

  5. Tijdens dit proces kunnen we op elk gewenst moment de voorlopige versie van het artikel naar een bevriende deskundige sturen om snel te horen of de inhoud technisch klopt. Deze krijgt het artikel ook als onderdeel van een e-mailbericht, en hij of zij kan kanttekeningen maken en wijzigingen voorstellen in het antwoordbericht. Degene die het bericht oorspronkelijk wegstuurde, moet er dan voor zorgen dat alles wordt verwerkt in het bestand, waarbij het wordt uit- en weer ingecheckt als dat nodig is. Het komt voor dat de lijst met initialen, die deel uitmaakt van de bestandsnaam, te lang wordt, en dan halen we wat initialen aan het begin weg.

  6. Als Jeff klaar is, zet hij de versie van het artikel die op dat moment aktueel is in de UIT-map en kopieert alle tekst met kleuren en aantekeningen en al in wat we een "kopijbestand," noemen, wat het werkdocument is van het hele nummer. Als het kopijbestand de meest recente versies van alle artikelen bevat, gaat het ook naar de IN-map, en is het onderworpen aan de regels die daar gelden, hoewel we pas initialen aan de bestandsnaam toevoegen als het naar de UIT-map wordt verplaatst, omdat dat op maandag gebeurt en we dan op elk moment precies moeten weten wie het bestand aan het bewerken is. 's Maandags blijken we ook nogal intensief te e-mailen en te bellen om de anderen te laten weten wanneer het bestand van plaats verandert, zodat niemand tijd hoeft te verliezen door dat steeds zelf te moeten checken.

  7. Tijdens dit hele proces blijven kleuren en kanttekeningen bewaard. In de laatste fase voor de feitelijke verzending leest Geoff Duncan het nummer nog een keer helemaal door (vaak hardop -ik hoop dat zijn buren daar geen last van hebben) en verwijdert hij alle kanttekeningen en alle tekst waarvan staat aangegeven dat hij moet worden gewist.

Ons systeem is voor het grootste deel gebaseerd op eenvoudige technologie -een AppleShare/FTP server en gekleurde tekst in een tekstverwerker. We proberen expres de markeer-regels simpel te houden, zodat er intern nooit verwarring kan ontstaan over wat er precies is gebeurd. En als we een bijdrage binnenkrijgen van een recensent die onze manier van werken niet kent, heeft hij daar meestal ook niets mee van doen, en anders kost het niet veel moeite het uit te leggen.

Aan de andere kant werkt een systeem als het onze alleen als je te maken hebt met een beperkt aantal technisch goed onderlegde medewerkers, die ook nog eens een heel goed oog voor detail moeten hebben. Ons systeem zou niet werken als ook maar iemand te slordig zou zijn of zich niet aan de regels zou houden, vooral die over het in- en uitchecken van bestanden, omdat in dat geval andermans aantekeningen zouden kunnen worden overschreven. Maar er zijn andere benaderingen die in dat soort situaties beter werken. In de volgende aflevering zal ik aandacht besteden aan een paar daarvan die ik met meer of minder succes wel eens heb gebruikt.

Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en Websites mogen artikels overnemen of een HTML link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We garanderen de precisie van de artikels niet. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.

Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering