Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering

TidBITS#455/16-Nov-98

Op video opgenomen verklaringen, beschuldigingen van executives en juridisch geharrewar: meer problemen met het Amerikaanse presidentschap? Nee, deze keer is het het proces tegen Bill Gates en Microsoft, bij de rechtbank en in de media. In deze aflevering kijkt Matt Deatherage naar de antitrust-rechtszaak, en waarom Mac-gebruikers dit moeten volgen. Verder kijken we naar het MP3-formaat voor het luisteren naar muziek van Internet op CD-kwaliteit en behandelen we updates van Photoshop 5 en Font Reserve 2.

Onderwerpen:

Copyright 1998 TidBITS Electronic Publishing. All rights reserved.
Information: <[email protected]> Comments: <[email protected]>

Je kunt je gratis abonneren op de Nederlandse afleveringen van TidBITS door een (blanco) mailtje te sturen naar: [email protected]. Je krijgt deze dan per e-mail toegestuurd.
Om je abonnement op te zeggen, kun je een mailtje sturen naar: [email protected].

De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de USA.

Deze editie van TidBITS werd gedeeltelijk gesponsord door:

De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de USA.

Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:

Verder werkten mee:

MailBITS/16-Nov-98

Vertaling: [GRP].

Font Reserve 2.0 Bloeit in Volwassenheid -- DiamondSoft heeft haar programma, dat al erg goed was voor het organiseren, bekijken en aanzetten van lettertypen, sterk verbeterd. (Zie "The Final Font Frontier" in TidBITS-400.) De structuur van de lettertype-database van Font Reserve 2.0 is vereenvoudigd: het is een doodgewone map, die je kan kopiëren, waarvan je een back-up kan draaien en waarvan je er meer dan een kan onderhouden. Lettertypen kunnen nu worden weergegeven en geactiveerd per suitcase. Voor vele applicaties geldt dat de lettertypen die in een document nodig zijn, zichzelf automatisch kunnen activeren. Gebruikers kunnen aangepaste lettertype-boeken uitprinten en rapporten genereren; het delen van instellingen is makkelijker, en lettertypen kunnen tijdelijk worden toegevoegd als aliassen (handig voor eenmalige klussen met speciale lettertypen). Het is mogelijk om via een AppleScript alles te automatiseren, maar ik heb nog niet helemaal uitgevonden hoe precies. Er is ondersteuning toegevoegd voor GX lettertypen; de uiterlijke compatibiliteitsproblemen (met Mac OS 8.5 en Kaleidoscope) zijn opgelost. De nieuwe handleiding (in PDF) is fantastisch. Font Reserve 2.0 kost $100; geregistreerde gebruikers kunnen de 5.4 MB grote upgrade gratis downloaden en OEM-gebruikers kunnen kontakt opnemen met DiamondSoft voor een upgrade van $70. [MAN]

<http://www.fontreserve.com/>
<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=04180>

Photoshop Update rukt aan Type en Kleur -- Adobe heeft recentelijk een Photoshop 5.0.2 update uitgebracht waar de afhandeling van document-types en kleur-management van het plaatjesbewerkingsprogramma verbeterd is. Het auto-kerning facet van het Type-tool gebruikt nu correcte kerning waarden, terwijl een anti-aliassend algoritme kleine tekst beter leesbaar maakt. (Voor een bespreking van type en anti-alias-en, zie "Better Typography Coming to a Screen Near You" in TidBITS-403.) Photoshop 5.0.2 heeft ook een Color Management Wizard voor het configureren van kleur-management instellingen; deze instellingen geven nu ook aan dat RGB bestanden zonder tag ook niet worden geconverteerd naar de sRGB kleurruimte als ze geopend worden. (Adobe geeft een technische beschrijving van hoe de nieuwe kleur-engine van Photoshop 5 werkt, hetgeen sterk verschilt van vorige versies.) De gratis te downloaden update is 3.9 MB.[JLC]

<http://www.adobe.com/prodindex/photoshop/updat502.html>
<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tbart=04228>
<http://www.adobe.com/supportservice/custsupport/TECHGUIDE/PSHOP/CMS1/cms_ps5.html>

Uit de weg MTV, hier is MP3

door Kevin Savetz <[email protected]>. Vertaling: [IdM], [MSH] & [MK].

Mijn rooftocht in de wereld van MP3 begon niet online, maar tijdens het tv-kijken. Op een nacht werd een bepaalde auto-reclamespot voor de honderdste keer uitgezonden, met daarin een aanstekelijk nummertje gebaseerd op de song "88 Lines about 44 Women". Ik wou het hele nummer horen en ik wist dat het Internet de sleutel was.

Mijn muzikaal verlangen was ook de kans om met MP3 te spelen, een audio formaat van hoge kwaliteit dat heel populair is geworden in bepaalde Internet-kringen.

Een zoektocht langs DejaNews leerde me dat het nummer dat ik graag hoorde van The Nails was, een new wave-groep. Die informatie vinden was gemakkelijk. Het nummer zelf vinden was een ander paar mouwen: het behelsde een frustrerende rooftocht in de wereld van piraat-websites die gratis (maar illegale) MP3-bestanden aanbieden. Uiteindelijk vond ik de song - legaal - op de officiële Nails home page. Mijn honger naar jaren '80 new wave was gestild, maar al doende had ik veel geleerd over MP3.

<http://www.dejanews.com/>
<http://ourworld.compuserve.com/homepages/dakaufman/nails.html>

Om te beginnen -- MP3 staat voor MPEG 1 laag 3: het is een bestandsformaat voor audio-opslag. De kwaliteit benadert die van compact disc: de muziek klinkt geweldig. Voor mijn ongetrainde oren klinken goed gecodeerde MP3-bestanden even goed als liedjes van een cd. Al wat je nodig hebt om MP3-muziek te spelen is player software op je computer. Dat moet dan ten minste een PowerPC-Mac zijn (de juiste vereisten hangen af van de player). Je moet ook iets hebben om naar te luisteren: MP3-bestanden kunnen gedownload worden, of je kan ze zelf maken van je eigen cd's.

MP3-bestanden vragen, behalve pure computerkracht, bandbreedte en opslagruimte. Een MP3-bestand beslaat ongeveer 1 megabyte per minuut audio: een gemiddelde popsong beslaat dus 3 tot 4 Mb; het wijdlopige "Alice's Restaurant" van Arlo Guthrie zou zo'n 20 Mb in beslag nemen. Eigenlijk zijn MP3-bestanden verbazingwekkend klein; ze nemen ongeveer 10 procent in van de ruimte nodig voor AIFF of andere geluids-formaten van hoge kwaliteit. (Net zoals JPEG bij beelden is MPEG een "lossy" compressieformaat; er gaat informatie verloren bij het coderen, maar niet zoveel dat het opvalt.) Als je MP3's wilt gaan downloaden, zorg dan voor een snelle verbinding of hou je anders klaar voor lange wachttijden. Hou voldoende schijfruimte vrij, ook als je zelf je MP3's codeert.

Gedetailleerde informatie over MP3 en aanverwante bestandsformaten is verkrijgbaar bij het MPEG-archief. De site bevat een brutaal-technische FAQ, players voor verschillende platformen om te downloaden, en andere informatie.

<http://www.mpeg1.de/>

Pluk een player -- Om die fantastische MP3-songs te horen, heb je een MP3-player nodig.

Voor Windows-gebruikers is er een ware hoorn des overvloeds aan MP3-players, maar Mac-gebruikers hebben minder keuze. MacAmp en SoundApp zijn de populairste. De interface van MacAmp lijkt op het frontpaneel van een cd-speler, met dezelfde track timer en equalizer-lichtjes. Er is ook een playlist: je kan je MP3-files op de playlist slepen en ze dan verschuiven om de afspeelvolgorde te veranderen.

De interface van SoundApp is eenvoudiger. Hoewel SoundApp veel andere geluidstypes dan MP3 kan afspelen, heeft dit programma slechts een rudimentaire playlist-functie. Een lijst van andere players voor Macintosh is te vinden op het MP3.com-archief voor Mac software.

<http://www.macamp.com/>
<http://www-cs-students.stanford.edu/~franke/SoundApp/>
<http://www.mp3.com/software/mac/players.html>

MP3's Downloaden --Er zijn twee verschillende typen MP3 bestanden op het Internet - legale en illegale. Makers van legale MP3's zetten ze voor jouw genoegen op het net: de mensen die de alleenrechten voor de muziek bezitten hebben ervoor gekozen om te delen. Legale MP3 liedjes zijn gemakkelijk te vinden - en het luisteren ernaar zal niet leiden tot opbouw van een afzichtelijk schuldgevoel.

MP3.com rapporteert download vanaf die site van meer dan twee miljoen songs in September. Volgens de International Federation of Phonographic Industries worden iedere maand ongeveer 90 miljoen bestanden gedownload. - dit geldt vermoedelijk alleen voor de legitieme.

Het slechte nieuws? De voornaamste lieden van de phono-industrie hebben niet veel op met MP3, daardoor zijn legitieme opnames van bekende bands zeldzaam. Feitelijk zien velen van de opnamefirma's MP3 als een grote bedreiging. Omdat het zo makkelijk is goed klinkende MP3 opnames te maken vanaf een CD en deze bestanden dan gratis beschikbaar te stellen, loopt de opname-industrie de kans veel geld te verliezen aan doe-het-zelf-piraten, die liever songs verhandelen dan voor een CD te betalen. Er is dus een kans dat je favoriete Top 40 groep nog niet op het MP3 karretje zit.

Dat gezegd hebbende, er zijn enkele bekende artiesten en labels aan het experimenteren met MP3. Onder hen zijn de Beastie Boys, Dionne Warwick, en Taylor Dayne. Sommigen stellen een gratis keuze van tracks beschikbaar om de verkoop van CD's te bevorderen, anderen nemen de volgende stap door MP3-deuntjes direct via het Internet te verkopen.

De meeste muziek op legale MP3 Web sites is van bands waar je nog nooit van gehoord hebt, bestrijkt van blues tot techno. Al heb je nooit gehoord van deze bands, dan wil dat nog niet zeggen dat ze waardeloos zijn - feitelijk heb ik wel wat prima muziek ontdekt. Nogmaals, er is een oorzaak voor dat andere van deze bands in schemerdonker verscholen zijn: ze zijn waardeloos.

Twee sites met enorme collecties vrije, legale MP3-muziekbestanden zijn MP3.com en de Internet Underground Music Archive. Beide laten je zoeken naar muziek volgens genre, maar wat je vindt zal bijn altijd een schot in het duister zijn als je niet namen van de bands herkent. Ben je geïnteresseerd in het horen van nieuwe muziek en indie bands, dan is dit een prima manier om dit zo te doen. Je zult aangenaam verrast zijn als je een prachtig liedje vindt - maar wapen je tegen de echt slechte.

<http://www.mp3.com/>
<http://www.iuma.com/>

Illegale MP3s-aanbieders van muziekbestanden zonder toestemming van de rechthebbenden zijn ook overal aanwezig. Als je favoriete bands geen MP3 muziek uitgeven, dan doen lieden op het Internet dat wel voor hen. Ik zou op mijn zeepkistje kunnen gaan staan jammeren dat piraterij fout is, maar dat doe ik niet. Genoeg om te zeggen: proberen muziek van piraat-MP3-sites te halen veroorzaakt schele hoofdpijn.

De sites zijn gemakkelijk te vinden in zoekmachines, maar dan verzeil je overvloedig in niet functionerende links, want ISP's sluiten zulke piratensites snel af. Bestaande sites kunnen slechts een handjevol songs aanbieden om te downloaden (maar claimen wel dat ze er duizenden in hun archief hebben). Andere sites verplichten je om voor iedere song die je downloadt, er een te uploaden. Ik ben geen expert op het piratenvlak en misschien weet ik niet waar ik moet kijken, maar twee uren zoeken op de binnenwateren van het net resulteerde in enkele MP3-bestanden en geen van allen zou ik willen horen.

Een MP3 goeroe zegt me dat Usenet de aanbevolen keuze is om MP3 piraat- bestanden te vangen, ze geven dagelijks twee tot drie gigabytes aan MP3-bestanden en vertegenwoordigen meer dan 10 procent van de totale Usenet-bandbreedte.

Maak je eigen MP3's -- Het met anderen delen van muziek waar een copyright op rust is illegaal, maar het is wel toegestaan om MP3-bestanden te maken voor eigen gebruik van CD's die jouw eigendom zijn. Het coderen van een enkel liedje of een hele CD is niet moeilijk als je in het bezit bent van een CD-ROM drive en software om te coderen. Het maken van een MP3-bestand van een nummer van een CD is een proces dat uiteen valt in twee stappen: eerst converteer je de CD-audio naar een bestandsformaat dat de computer begrijpt, zoals AIFF - dit deel van het proces heet "rippen". Vervolgens zet je dat bestand weer om naar een MP3-bestand in een proces dat "coderen" heet. Afhankelijk van de software die je gebruikt, kunnen voor deze twee processen inderdaad twee aparte programma's nodig zijn of slechts één programma, dat beide processen kan uitvoeren.

Je kunt je favoriete nummers van een overigens snel vergeten CD 'rippen' om een "Best of..."-map te maken met MP3-bestanden. Als je beschikt over een removable zoals een Zip of Jaz drive kun je die MP3-bestanden op een cartridge zetten en de plaatjes draaien waar je voor in de stemming bent (het weggeven van kopieën is weer wel een schending van het copyright, evenals het uploaden van de bestanden op het Internet.)

De enige ééntraps ripper/codeerder die ik voor de Mac ben tegengekomen op Internet is MPEG Audio Creator, een makkelijk te gebruiken programma. Wel kan het alleen MPEG 1 layer 2 bestanden aanmaken (ook wel MP2 genoemd). MP2 is een voorloper van MP3 en het heeft net iets meer ruimte nodig voor zijn bestanden.

<http://www3.pair.com/odreer/mpeg.html>

Tot iemand een utility voor de Mac schrijft die zowel kan rippen als coderen, zijn er twee programma's nodig om echte MP3-bestanden te maken. Eerst gebruik je CDtoAIFF om een nummer van een CD te converteren naar een AIFF-bestand, waarna je dit omzet naar een MP3-bestand met behulp van Mpecker Encoder.

<http://www.musicglobalnetwork.com/Mac.html>
<http://www.anime.net/~go/mpeckers.html>

Het coderen van een MP3-bestand is een intensief gebeuren, dus bereid je voor op het langdurig kijken naar de draaiende cursor.

Daar heb je het dus: hoe een steeds herhaalde commercial voor auto's me verslingerde aan een vergeten band uit de jaren tachtig, me meer liet leren over MP3 dan ik ooit had gedacht te willen weten en me mijn volledige arsenaal aan schijfruimte liet volschrijven met talloze muziekbestanden. Ik moet eens ophouden zoveel TV te kijken.

[Kevin Savetz schrijft over Macs en Internet voor Computer Shopper en andere tijdschriften. Als vurig verzamelaar van antieke computers speelt Kevin net zo graag met een Atari 800 of een Timex-Sinclair als met zijn Mac.]

Met wie speel je Monopoly? Deel 1

door Matt Deatherage. Vertaling: [JS], [LmR] & [DPF].

Terwijl de anti-monopolie-rechtszaak doorgaat tussen het Ministerie van Justitie in de V.S. en Microsoft, is het publiek verdeeld over de vraag of Microsoft nu wel of niet heeft geprobeerd de concurrentie tegen te gaan, en als het zo is, of dat iets uitmaakt. Als je denkt dat dit geen Apple probleem is, kijk er dan nog eens naar, want deze zaak heeft gevolgen voor de gehele computer-industrie. Apple kan hier garen bij spinnen of bij verliezen hoe de zaak ook afloopt, maar als je de mogelijke uitkomsten onderzoekt, zul je zien dat er een is die de voorkeur verdient.

Wat is er precies mis? Het probleem dat veroorzaakt wordt door de dominantie van de computerindustrie door Microsoft is complex, en zal ongetwijfeld een ingewikkelde oplossing hebben, iets dat je waarschijnlijk al geraden had omdat geen enkel voorstel tot nog toe voor iedereen zinvol klinkt. De zaak is te ingewikkeld om in korte citaten te vatten, dus maak je borst maar nat voor een meer indringende discussie.

De wet in de V.S. van vroeg in deze eeuw classificeert bedrijven die een vrijwel exclusieve positie in een bepaalde markt hebben als een "monopolie." Er waren in die tijd verscheidene dergelijke bedrijven die volledig bezit hadden genomen van de markt die ze zogenaamd bedienden. Toen er concurrentie kwam gebruikten de monopolie-bedrijven hun machtige positie om de concurrenten ofwel te vernietigen ofwel op te slokken in een aktie die de Borg zo'n 500 jaar vooraf ging. Standard Oil bijvoorbeeld, bezat spoorwegen, waardoor ze er voor konden zorgen dat olie van Standard goedkoper getransporteerd kon worden dan om het even welke andere. Dat gaf Standard Oil lagere kosten en een prijsvoordeel dat niet te verslaan was.

Standard Oil bestond in theorie uit een aantal bedrijven, maar ze werkten samen alsof het één groot bedrijf was bij het stellen van prijzen en het uitschakelen van de concurrentie. Een dergelijke samenwerking wordt een "trust" (noot van de vertaler: een kartel) genoemd, het American Heritage woordenboek definieert het als "een combinatie van bedrijven of organisaties met het doel de concurrentie te verminderen en controle uit te oefenen over de prijzen in een markt of industrie." Dat is waarom de concurrentiebevorderende wetten in de V.S. ook wel "antitrust"-wetten genoemd worden, hoewel ze ook vaak toegepast worden op een enkel bedrijf, zoals AT&T of Microsoft.

De wetten zijn zelf vaak het onderwerp van discussie. Sommigen citeren economen zoals Adam Smith, volgens wiens theorie een "Onzichtbare Hand" werkt om de vrije markt naar een optimale status te bewegen. Als één bedrijf te machtig wordt, zorgt de Onzichtbare Hand voor kansen voor kleinere bedrijven om zich in de markt te begeven en verkopen op te pikken, en daardoor de concurrentie te herstellen. Als geen enkel bedrijf succesvol is in een markt, is dat een signaal van de Onzichtbare Hand dat er geen markt is. De theorie heeft een paar eeuwen van interpretatie en praktijk overleefd, en blijft de belangrijkste verklaring waarom een vrijwel niet gereguleerde economie zo goed blijft draaien. Regulaties bij amerikaanse bedrijven zijn meestal sociaal; slechts weinig bedrijven wordt verteld wat ze wel of niet mogen maken, en verboden goederen zijn normaliter verboden om sociale redenen zoals giftigheid of "nationale veiligheid." Omdat de Onzichtbare Hand de economie over het algemeen goed laat draaien zijn mensen terughoudend om een bureaucratie zoals de overheid de handel te laten reguleren.

Voorstanders van regulering en antitrust wetgeving zeggen dat dit een simplistisch standpunt is. Adam Smith leefde honderden jaren geleden, en kon zich geen voorstelling maken van moderne bedrijven. Bedrijven zijn vandaag gewoongoed - er is slechts een formulier en een klein bedrag voor nodig om er een te beginnen. Maar ze waren zeer zeldzaam in de dagen van Smith en gedurende lange tijd daarna - toen Texas een staat werd, vergde het stichten van een bedrijf een tweederde meerderheid in beide huizen van afgevaardigden. Bedrijven scheiden persoonlijke verantwoordeijkheid van economische actie, en er valt veel voor te zeggen dat dit grote wijzigingen heeft aangebracht in hoe onze economie werkt. Vandaag de dag worden bedrijven geacht alleen verantwoording te moeten afleggen naar hun aandeelhouders. Slechts 20 jaar geleden werden bedrijven door velen (en zonder veel discussie) verantwoording toegedicht voor hun werknemers, de gemeenschap waarin ze gevestigd waren, en hun klanten. Vandaag de dag is er weinig controversie, maar wel veel gekrakeel, als een bedrijf besluit een paar duizend man te ontslaan om meer winst te maken.

<http://db.tidbits.com/getbits.acgi?tlkthrd=387>

Oudere klanten laten schieten om nieuwere beter te kunnen bedienen mag wellicht niet de beste zakelijke beslissing zijn, maar hoeveel bedrijven doen dat niet als de nieuwe richting tot hogere winsten leidt - hoeveel winstgevende Macintosh software-bedrijven hebben niet besloten om meer winstgevende Windows-bedrijven te worden? Het nieuws staat vol met rechtszaken, boycots, en andere acties tegen bedrijven die naar zeggen producten hebben verkocht die schadelijk waren, of die handelingen hebben verricht waarvan ze wisten dat het het milieu of de gezondheid van werknemers kon schaden, simpelweg voor hogere winsten. Uitbuiting van werknemers kwam in de tijd van Adam Smith ook voor, maar in de economie van Smith konden eigenaren van zulke bedrijven persoonlijk verantwoordelijk gesteld worden voor hun acties. Vandaag ligt die verantwoordelijkheid bij de bedrijven zelf, en de bedrijven kunnen alleen economisch gestraft worden tenzij specifieke aanklachten tegen specifieke personen bewezen kunnen worden. Het gebrek aan verantwoordelijkheid leidt tot een total gebrek aan sociaal besef.

Met dat uit de weg, dit zijn de twee vragen in de Microsoft-zaak:

1. Heeft Microsoft de letter of de geest van de antitrust-wetten geschonden?

2. En als dat zo is, moet Microsoft gestraft worden, of moet de wet veranderd worden?

Is Microsoft Schuldig? Rechter Thomas Penfield Jackson zit momenteel een rechtszaak voor waarin deze vraag wordt beschouwd, maar zelfs "schuldig" is een beladen woord. Microsoft wordt beschuldigd van een civiele overtreding van de antitrust-wetten en niet een criminele.

In juni, toen we dit onderwerp voor het eerst aansneden in MWJ, concludeerden we dat Microsoft waarschijnlijk hieraan schuldig was, gebaseerd op de bewijzen daarvoor die toenertijd voorhanden waren. De openbaringen tijdens de rechtszaak zijn opmerkelijk geweest maar hebben geen schade berokkend aan de kern van de rechtszaak tegen het bedrijf.

De wetten in de U.S. schrijven voor dat een bedrijf, dat een monopolie-positie heeft, dit voordeel niet mag gebruiken om een overwicht te krijgen in een andere markt. Een monopolie-positie is op zichzelf acceptabel; publieke utilities worden vaak gezien als "natuurlijke monopolies" omdat de infrastructuur van stroom- en telefoonkabels niet practisch (en vaak onmogelijk) te dupliceren is. Deze utility's kunnen meestal gehandhaafd blijven tegen de gebruikelijke prijs, maar soms is dat voor de prijsmakers niet genoeg, zoals het opknippen van AT&T in 1984 bewees. Dat in 1984 AT&T ervoor probeerde te zorgen dat al het modemverkeer over telefoonlijnen met bedrijfstarieven zouden verlopen, wordt makkelijk vergeten. In de competitieve markt van vandaag, zou daar alleen maar om worden gelachen.

Het aandeel van door Microsoft vandaag de dag verkochte besturingssystemen worden minimaal geschat op 80 procent; volgens de meeste standaarden is dit een monopolie. Maar goed of slecht, bedrijven in monopolie-posities moeten zich aan meer beperkende standaarden houden. Als Microsoft probeert zijn positie als dominante besturingssysteem-leverancier te misbruiken om een dominante kracht te worden binnen een andere markt, heeft het bedrijf de regels overtreden. Het is wel duidelijk dat dit is gebeurd met Internet Explorer.

Het Amerikaanse ministerie van Justitie beweert dat Microsoft de Web browser markt betrad omdat Netscape sprak van het overnemen van het besturingssysteem door Netscape Navigator. Windows (of Mac OS) zou Navigator met zich meedragen maar Navigator zou jouw poort tot Internet-capaciteit zijn, van het Web tot het versturen van bestanden tot videoconferencing. Microsoft heeft zijn grote geld verdiend met applicaties als BackOffice en Windows NT Server Edition (dat vaak gebundeld werd met Microsoft's servers). Windows is nu de grote winstmaker voor Microsoft, maar het is niet duidelijk hoe het bedrijf de servers, die technisch gezien applicaties zijn die echter met Windows NT Server Edition worden verkocht, als "platformen" weet te verklaren. Microsoft software doet het meestal goed omdat het volledig gebruik kan maken van de laatste technologieën in Microsoft besturingssystemen. Microsoft Office 95 was beschikbaar toen Windows 95 uitkwam en bood voordelen als lange bestandsnamen voor gefrustreerde Office-gebruikers. Als Microsoft "gewoon een van de ontwikkelaars" zou worden die Internet software schrijft naar specificaties die door Netscape zijn opgezet, dan zouden ze een groot deel van hun competatieve voordeel verliezen en dat was niet acceptabel voor het super-competatieve Microsoft.

Dus ontwikkelden zij een Internetstrategie, die niet alleen inhield dat applicaties naar Internet-standaarden zouden worden verschoven en dat zij dan de servers voor die standaarden zouden leveren (een slimme zet waar iedereen het mee eens zou zijn), maar ontwikkelden ook een Microsoft Internet browser om Microsoft's eigen laag van "middleware." te verzorgen. Als Internet echt het volgende besturingssysteem zou worden, wilde Microsoft wel dat het hun Internet werd. Ze wilden dat de standaard voor multimedia een Microsoft standaard zou worden en niet QuickTime. Zij wilden dat mensen ActiveX controls schreven om de functionaliteit van browsers te vergroten en niet Netscape plug-ins of OpenDoc-onderdelen of Java applets. Zij wilden dat de standaard in Redmond werd uitgevonden en geïncorporeerd zou worden in Microsoft-applicaties en geen technologie van derden, die een ander bedrijf beter beheerste.

Dit is allemaal gezonde concurrentie, een gebied waar de overheid normaal gesproken vanaf zou blijven - maar dit was niet alles. Microsoft zou namelijk ook besloten hebben om zijn positie als de verspreider van Windows te misbruiken om zijn Internet software aan de klanten op te dringen. Het Amerikaanse ministerie van Justitie (The Department of Justice of DOJ) beweert dat Microsoft houders van Windows-licenties als Compaq en Dell dwong het Internet Explorer ikoon op alle systemen te zetten of anders het risico lopen het recht op de distributie van Windows te verliezen. Het DOJ beweert verder dat Microsoft aanvankelijk PC-makers het recht wou ontzeggen Netscape Navigator of een andere Web browser te leveren bij PC's die waren uitgerust met Windows 95, en dat Microsoft Internet service providers manipuleerde in het gebruiken van Microsoft Internet software, door waardevolle marketing exposure te leveren binnen Windows, als ze mee zouden werken, en dit juist niet te leveren aan hen die Netscape bleven gebruiken.

Een aantal bewijzen die nu al zijn vrijgegeven in de zaak lijken een aantal van deze beweringen te staven. David Colburn, de vice-president business affairs van AOL, heeft in zijn getuigenis gezegd dat Microsoft zijn bedrijf benaderd heeft om ervoor te zorgen dat Internet Explorer de browser binnenin het AOL pakket zou worden - letterlijk zou gevraagd zijn "Hoeveel moeten we je betalen om Netscape te verneuken?" Microsoft verwijst vervolgens naar andere documenten over de onderhandelingen met AOL die de technische voordelen van de software van Microsoft benadrukken - hoe het zich verhoudt tot Netscape. Maar de bewering van de regering is niet dat de browser van Microsoft slecht zou werken, de bewering is dat ze geprobeerd hebben om een monopolie in de markt voor besturingssystemen te hebben misbruikt om ook de markt voor Internet-software te domineren. Op die manier was de getuigenis van AOL behoorlijk beschadigend omdat er gezegd werd dat AOL voor de technologie van Microsoft koos omdat het de enige manier was om de client-software van AOL op iedere kopie van Windows 95 geïnstalleerd te krijgen.

<http://www.usdoj.gov/atr/cases/f2000/2045.pdf>
<http://www.mercurycenter.com/business/microsoft/trial/breaking/docs/colbur102798.htm>

Andere beschuldigingen zeggen dat Microsoft vergelijkbare taktieken heeft gebruikt met ISP's, als ze niet zouden instemmen met het doen van promotie voor Internet Explorer, tegelijkertijd de distributie van Netscape Navigator zouden terugdringen en zouden proberen gebruikers over te halen tot het gebruik van Microsoft software, zouden ze niet worden opgenomen in de ingebouwde software van Windows 95 waar je nieuwe Internet accounts kunt aanmaken. In elk geval wordt Microsoft beschuldigd van het gebruiken van de macht die ze hebben doordat ze Windows hebben om de Microsoft Internet software door te duwen naar mensen die het misschien niet eens willen hebben (maar misschien ook wel, maar het gaat erom dat ze de keuze niet hebben). Maar weinig mensen zullen een programma kopen terwijl er een gratis alternatief bestaat. Als je hieraan twijfelt zou je eens moeten bedenken hoeveel mensen je kent die nog nooit een commercieel e-mail pakket als Claris Emailer, Eudora Pro of Bare Bones Mailsmith hebben aangekocht. Microsoft vertrouwt op deze strategie om het aandeel op de markt te vergroten; recente berekeningen tonen aan dat Microsoft Internet Explorer nu zo'n 40 tot 55 procent van de browser-markt in handen heeft, terwijl ze er in 1995 nog helemaal niet mee bezig waren.

Het Fijne van Bundels -- Microsoft verdedigt zich hier gedeeltelijk tegen door te zeggen dat Internet Explorer een deel van het besturingssysteem is. Justitie zegt dat Internet Explorer een applicatie is, net zoals Microsoft Word, Netscape Communicator of Riven. Als zodanig is het samenvoegen van de browser in Windows 98 bundelen, en alles wat gebundeld kan worden kan ook weer uit elkaar gehaald worden. Microsoft stelt hier weer tegenover dat de functionaliteit van Internet Explorer in Windows 98 is ingebouwd en gebruikt wordt door vele delen van het besturingssysteem; de Internet Explorer "applicatie" is alleen maar een schil rond een aantal van de mogelijkheden van Windows 98. Wanneer je probeert deze mogelijkheden uit het besturingssysteem te halen zal dat net zo desastreus zijn als wanneer je zou proberen de Apple Event Manager uit het Mac OS te halen.

De functionaliteit van Internet Explorer zit steeds meer in wat gebruikers van het Mac OS hebben leren kennen als shared libraries (dynamically linked libraries, of DLLs, genaamd in Windows). De Windows-versie van Internet Explorer roept deze libraries aan voor de meerderheid van haar taken. Andere delen van Windows 98 gebruiken deze libraries ook, net zoals een groeiend aantal programma's (Eudora Pro 4.0 voor Windows bijvoorbeeld kan deze libraries gebruiken om HTML-geformatteerde e-mail te interpreteren), dus het verwijderen van de libraries is geen optie voor Microsoft. Vandaar ook dat het bedrijf staande houdt dat de eis van de regering dat de "schil" verwijderd moet worden nergens op slaat, omdat het grootste deel van de functionaliteit van Internet Explorer in Windows 98 moet blijven, zodat het (en ook andere programma's) goed kan blijven functioneren.

De vraag is dus of het gebundeld is? In elk geval niet op de traditionele manier. In feite zou Microsoft geprezen moeten worden voor het toevoegen van meer Internet -functionaliteit aan het OS, omdat de media voortdurend blijven benadrukken hoe Internet steeds belangrijker wordt voor Ieder Individueel Persoon in de Wereld. Het verwijderen van de Internet Explorer-schil lost het probleem niet op, en de laatste eis van de regering dat Microsoft Netscape Communicator met Windows 98 zou moeten bundelen doet dat ook niet. Als antwoord op Microsoft is Communicator nu net als Explorer gratis, maar de weigerachtige houding van het bedrijf laat zien hoe Microsoft zich werkelijk in alle bochten wringt om de markt in handen te krijgen die Netscape nog maar twee jaar geleden leek te domineren.

Voordat we Microsoft helemaal aan Justitie overleveren is het echter belangrijk te realiseren dat dit geen simpel geval is van een bedrijf dat anderen het werken moeilijk tracht te maken. De uitkomst van de rechtszaak tegen Microsoft zal ook een grote impact hebben op de rest van de industrie, en we zullen daar dieper op ingaan in het tweede deel van dit artikel.

[Matt Deatherage is de uitgever van MWJ, een gewaardeerde nieuwsbrief voor serieuze Macintosh gebruikers. Je moet hier echter wel een abonnement op nemen, en diegenen die deze week nog besluiten om drie gratis proefnummers aan te vragen ontvangen ook nog de speciale editie van MWJ die aan Mac OS 8.5 gewijd is, de meest uitgebreide beschrijving van Mac OS 8.5 die verkrijgbaar is.]

<http://www.gcsf.com/>

Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en Websites mogen artikels overnemen of een HTML link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We garanderen de precisie van de artikels niet. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.

Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering