Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands
De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.
Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:
Verder werkten mee:
We presenteren met plezier onze nieuwe langetermijn-TidBITS-sponsor: Bushel, makers van mobile device management (MDM) in de cloud voor Apple-apparatuur op het werk. Wat is MDM? Simpel gezegd is dat het automatiseren van standaard instel- en onderhoudstaken voor iPhones, iPads en Macs, zodat als er een nieuw apparaat binnenkomt, je dit niet handmatig hoeft in te stellen voor e-mail, apps erop moet zetten of bepaalde veiligheidsinstellingen moet maken. Bushel, gemaakt door JAMF Software, is bedoeld voor kleine en middengrote bedrijven die het met de hand instellen ontgroeid zijn maar die nog niet zo groot zijn dat ze voor hun MDM JAMF's Casper Suite voor grote bedrijven nodig hebben. Veel van de verschillen tussen beide pakketten zitten 'm in functies en prijs: waar Bushel slechts enkele van de functies biedt die Casper heeft, is hij met $ 2 per apparaat per maand een stuk voordeliger. En je kunt Bushel gratis proberen met maximaal drie apparaten.
Julio Ojeda-Zapata besprak Bushel enkele maanden geleden in "ITbits: Bushel helpt kleine organisaties om hun Apple-apparatuur te beheren" (31 maart 2015), en sloot af met: "Over het algemeen is het eenvoudig, makkelijk te begrijpen en goedkoop. Een perfecte combinatie waardoor de parttime IT-beheerder zich weer op haar andere taken kan concentreren".
Daarom ben ik extra blij dat Bushel TidBITS sponsor geworden is: het mag voor Apple dan zakelijk gezien goed zijn om zich te concentreren op de algemene consumentenmarkt, met zijn spellen en chats en sociale netwerken, maar ik vind het met name prettig als TidBITS mensen kan helpen die hun Apple-apparatuur gebruiken voor productief werk. Als die part-time IT-beheerder haar baas kan vertellen dat zij met Bushel het gehele apparatenbeheer kan regelen voor minder dan $ 25 per jaar nadat ze er hier over heeft gelezen, dan ben ik helemaal gelukkig.
Dank aan Bushel voor hun steun aan TidBITS en de Apple-gemeenschap!
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Liefde kijkt niet met de ogen, maar met de geest". -William Shakespeare
Dat beetje wijsheid in "A Midsummer Night's Dream" kwam naar voren toen sommige van onze favoriete ontwikkelaars ons benaderden voor deelname aan hun SummerFest 2015-kortingsactie. We besteden onze dagen aan onderzoeken, schrijven en bewerken, dus een actie met korting op "artisan" [ambachtelijk - nvdv] schrijfgereedschap van kleine teams die even gepassioneerd over hun apps zijn als wij over onze teksten, leek een ideale verbintenis te zijn. Dit is niet een overbodige bundel apps die je nooit zult gebruiken, maar gewoon 25 procent korting op zes fantastische programma's en onze Take Control-boeken, tot en met 30 juni 2015.
De geselecteerde collectie omvat een aantal apps waar we dagelijks op vertrouwen of die we jarenlang behandeld hebben. DEVONthink Pro is uitstekend om notities en onderzoeksmateriaal op te slaan. Tinderbox van Eastgate Systems helpt je je gedachten te ordenen, te plannen en in kaart te brengen. Je kunt de chronologie van elk verhaal uitknobbelen met Aeon Timeline. Literature & Lattes hoog aangeschreven schrijfstudio Scrivener helpt je je onderzoek en ideeën om te zetten in een manuscript. Als referenties essentieel zijn in jouw schrijven, kan Bookends je helpen om gepubliceerde informatie te verzamelen, te annoteren, te selecteren en te citeren. Om met redacteuren te werken en om je definitieve ontwerp bij te schaven (en voor elke andere behoefte aan tekstmanipulatie die je maar kan bedenken) is Nisus Writer Pro ongeëvenaard. En natuurlijk helpt onze Take Control-boekenbibliotheek (inclusief titels over DEVONthink Pro en Scrivener) je om deze apps en je Mac in het algemeen beter te gebruiken.
De koppelingen voor de bovenstaande apps zijn allen voor meer informatie. Voor de korting van 25 procent moet je doorklikken vanuit de hoofdpagina van SummerFest, of bij het bestellen de couponcode SUMMERFEST2015 gebruiken.
Als je schrijven serieus neemt, doe jezelf dan een plezier en investeer in de gereedschappen en training die je helpen je toe te leggen op de beste manier om je ideeën aan de wereld over te brengen.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Apple heeft het vroegere Mac Developer Program ($ 99 per jaar), iOS Developer Program ($ 99 per jaar) en Safari Developer Program (gratis) op logische manier gecombineerd tot één enkel Apple Developer Program voor $ 99 per jaar. Vanaf 8 juni 2015 is nog maar één lidmaatschap van het Apple Developer Program vereist om apps voor OS X, iOS en watchOS te ontwikkelen en te verdelen, naast extensies voor Safari. Dit betekent in essentie een halvering van de kosten voor het ontwikkelen voor zowel Mac als iOS, al moet wie eerder alleen lid was van het gratis Safari Developer Program nu $ 99 betalen.
Hoe verloopt de transitie? Als je lid was van alleen het Mac Developer Program of het iOS Developer Program, als individu of als een team, dan blijven de vervaldatum van je lidmaatschap en het aantal Technical Support Incidents dezelfde. Als je al lid was van zowel het Mac als het iOS Developer Program, dan is je vervaldatum nu verlengd tot de som van het aantal resterende dagen in beide programma's, en Technical Support Incidents voor beide accounts worden gecombineerd. Voor teams zijn de rollen geconsolideerd en de leden behouden de rol met de meeste mogelijkheden.
Wie alleen lid was van het gratis Safari Developer Program moet nu lid worden van het Apple Developer Program om extensies voor de Safari Extensions Gallery voor El Capitan in te dienen. Extensies kunnen nog altijd worden gedownload in de Safari Extensions Gallery, tot de lancering van OS X 10.11 El Capitan in het najaar.
Voor teams in het iOS Developer Enterprise Program wordt het account automatisch geüpdatet naar het Apple Developer Enterprise Program, wat ook resources bevat voor het ontwikkelen van Mac-apps. Voor het overige blijven vervaldatum, aantal Technical Support Incidents, en lidrollen dezelfde.
Ongeacht het type account dat je hebt, je moet inloggen in het Member Center en de licentie van het nieuwe Apple Developer Program aanvaarden voordat je toegang krijgt tot de ontwikkelresources.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Ik ben vaak, heel vaak bezig met bijeenkomsten plannen. Als je probeert om zes panelleden voor een podcast bij elkaar te krijgen, dan schiet het gebruik van e-mail al snel tekort. Op zo'n moment pak ik Doodle erbij, een online dienst waarmee je de beschikbaarheid van mensen kunt peilen, en kunt bepalen welk tijdstip het best past voor zoveel mogelijk mensen.
Als je een bijeenkomst gaat organiseren, kan je een Doodle-peiling starten door de Doodle-webpagina te openen en daar "Plan afspraak" aan te klikken. Je kunt een gratis Doogle-account aanmaken, maar ook zonder een account kan je een afspraak plannen of je eigen beschikbaarheid opgeven voor iemand anders' afspraak. Een account is gewoon handig als je Doodle regelmatig gebruikt, omdat je op die manier kunt bijhouden welke peilingen je zelf hebt lopen, als beheerder of als deelnemer.
Als je een afspraak creëert, hoef je alleen de titel op te geven. Beschrijving en locatie zijn optioneel. Je kunt de datums kiezen in een maandkalender, of je kunt momenten met meer precisie kiezen uit een gedetailleerd weekoverzicht. Je kunt ook vrije tekst gebruiken, als je de bijeenkomst niet wilt binden aan specifieke datums, bijvoorbeeld met de tekst: "op maandag, om de week".
In onze moderne, virtuele maatschappij, die bijna de hele wereld omspant, is het extra handig dat Doodle ook tijdzones ondersteunt: je kunt de tijden die je voorstelt koppelen aan een bepaalde tijdzone. Het is daardoor eenvoudig om de discussie met internationale deelnemers te voeren. Een andere handigheid is de mogelijkheid om een onbeperkt aantal potentiële tijdstippen aan te geven, en om je lijst van mogelijke momenten van de ene dag naar de andere te kopiëren. Je hoeft alle gegevens dus niet telkens over te typen.
Genodigden kunnen standaard aangeven of ze wel of niet beschikbaar zijn op een bepaald tijdstip. Als geavanceerde optie kun je mensen "Indien nodig" laten kiezen. Je kunt de keuze van de deelnemers ook beperken tot maar één tijdstip, en de peiling sluiten nadat een bepaald aantal mensen hun beschikbaarheid hebben ingevuld. In dit laatste geval zou het soms handiger zijn als je kon aangeven dat de peiling moet sluiten als een quorum is bereikt voor één gemeenschappelijk tijdstip. Ten slotte kun je "verborgen" peilingen maken, waarin de resultaten alleen zichtbaar zijn voor de beheerder, niet voor andere deelnemers.
Doodle doet de meeste van zijn zaken via e-mail, en stuurt berichten naar de mensen die je voor de peiling uitnodigt (of laat je de koppeling handmatig sturen naar al diegenen die je mee wilt laten doen). Dat is een pluspunt, omdat e-mail de grootste gemene deler is voor elektronische communicatie. Het feit dat deelnemers zich niet hoeven in te schrijven bij Doodle om hun beschikbaarheid aan te geven is ook prima, omdat het ervoor zorgt dat mensen geen hindernissen tegenkomen bij het invullen van de peiling.
De web-interface van Doodle is vrij goed, zij het niet de aantrekkelijkste. Als beheerder waardeer ik vooral de efficiënte manier waarop het de tijdstippen met minder antwoorden inklapt, zodat de tijdstippen die de meeste mensen gemeen hebben naar voren komen. De kleurcodering van de vakjes (groen, geel, rood) maakt het gemakkelijk om in één keer te zien wanneer mensen beschikbaar zijn. Als deelnemer kun je heel gemakkelijk op een koppeling klikken en je beschikbaarheid invullen. Ik heb voorheen wel een Google Sheet gebruikt om deelname te registreren, en dat werkt goed, maar het vraagt veel meer werk om op te zetten dan Doodle om hetzelfde niveau van opties en geliktheid te bereiken.
Doodle heeft ook een gratis iOS-app, en hoewel die recentelijk herontworpen is, heb ik er nog steeds wat problemen mee. Ten eerste is er geen iPad-eigen versie, hij is er alleen voor de iPhone.
Ten tweede vind ik de interface van de app soms moeilijk om te gebruiken. Zo liet hij mij bijvoorbeeld, toen ik een peiling laadde die ik had gemaakt, een lange lijst aan tijden zien, maar gedroeg hij zich alsof ik hem niet had ingevuld. Dat had ik inderdaad niet gedaan, maar als maker van de peiling had ik alleen tijden neergezet die mij goed uitkwamen. Hoewel hij ook het aantal mensen liet zien die zeiden dat ze op een bepaalde tijd konden, was het niet meteen duidelijk dat ik te zien kon krijgen wie er op dat moment beschikbaar waren, door te tikken op dat getal in plaats van ergens anders in die regel, waarmee ik mijn beschikbaarheid markeerde. Er is absoluut geen scheiding tussen de twee tikgebieden. Het is ook moeilijk om in één oogopslag te zien wie beschikbaar is op de verschillende tijdstippen en ze te vergelijken. Wat de app wel doet, is laten zien welke tijdstippen de meeste mensen gemeen hebben.
Maar mijn grootste frustratie is ook een van Doodles slimste zetten. Zo veel van Doodle is gratis, dat je je best mag afvragen hoe het bedrijf genoeg geld verdient om de dienst drijvend te houden. Hoewel de dienst advertenties heeft, heeft Doodle ook premium-functies, waarvan sommige behoorlijk specifiek zijn: SSL-versleuteling als je bezorgd bent over de beveiliging van je peiling, de optie om extra informatie te vragen (zoals een postadressen) en automatische herinneringen.
Maar de aantrekkelijkste van de premium-functies, tenminste voor mij, is integratie met je agenda's van Google, Outlook, iCloud en dergelijke. Dit is vooral een grote hulp in de mobiele app, omdat ik, wanneer ik er een peiling in opendoe, voortdurend heen en weer moet schakelen tussen de app Doodle en mijn agenda om uit te vinden of ik beschikbaar ben op de aangegeven tijdstippen. Die integratie kost je $ 39 per jaar: bedrijven kunnen ook kiezen voor een extra niveau van maatwerk, beginnend bij $ 69 per jaar en stijgend naargelang het aantal premium-gebruikers.
Over het algemeen vind ik, ondanks mijn ongenoegen over de iPhone-app, Doodle een zeer waardevol gereedschap om te plannen. Het zet wat ooit een pijnlijk proces was van e-maillijsten, antwoordreeksen en uitgetrokken haren, om in iets dat vrijwel naadloos is. Met zo'n eenvoudig leerproces is het absoluut de moeite waard om wat tijd te investeren in het opzetten ervan. En als je je het premium-niveau van agenda-integratie kunt veroorloven, maakt dat Doodle nog beter.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
De Apple Watch is waarschijnlijk Apples persoonlijkste product ooit. We vinden het dan ook bijzonder moeilijk om het horloge goed te bespreken, omdat iedereen er een ander idee over heeft, en iedereen het ook op een volslagen andere manier gebruikt.
Hoewel het dus een zeer individualistisch product is, draagt vrijwel iedereen de Apple Watch op dezelfde manier. Maar hoewel polsen op zich niet veel van elkaar verschillen, is het toch mogelijk dat de standaard draagwijze niet de meest comfortabele manier is voor een individuele gebruiker. Bij TidBITS hebben we een paar alternatieve manieren gevonden om de Apple Watch Sport te dragen. Wellicht is één daarvan ook voor jou geschikt. (We hebben dit alleen uitgeprobeerd op de Apple Watch Sport met zijn kunststof bandje. Met een Apple Watch of een ander bandje zou het wel eens een heel ander verhaal kunnen zijn.)
Draai het bandje om -- Als je de Apple Watch Sport uitpakt, zit het korte bandje, met de metalen pin, boven, en het lange bandje, met de gaatjes, onder.
Maar als je wilt, kun je ze omwisselen. Om dat te doen moet je voor elk bandje het kleine knopje op de achterkant van de kast van de Apple Watch ingedrukt houden om het bandje uit z'n houder te kunnen schuiven. Daarna kun je de bandjes op elkaars plek weer terug in de houder schuiven. Het ziet er misschien wat maf uit, maar het werkt even goed.
Waarom zou je dat doen? Het horloge is in deze configuratie makkelijker om te doen, omdat je het bovenste bandje met je vingers kunt vastpakken waarna je met je duim de pin naar het juiste gaatje stuurt.
Met deze aanpak kunnen de haren op je arm of armhuid anders klem komen te zitten als je het losse uiteinde van het bandje in het lusje schuift, dan in de normale configuratie. Dit bezorgde sommigen van ons meer overlast, anderen juist minder.
Ondersteboven -- Deze tip komt op het conto van ontwikkelaar Craig Hockenberry. Heb je een voorkeur voor het scrollen met de draaiknop oftewel de Digital Crown (in plaats van over het scherm te vegen) maar vind je het scrollen met je wijsvinger onhandig?
Probeer dan dit eens: doe de Apple Watch af en doe hem ondersteboven weer om, zodat de draaiknop aan de kant van je elleboog zit, in plaats van aan de kant van je hand. Open dan de app Apple Watch op je iPhone, tik in het scherm My Watch op General > Watch Orientation, en wijzig de kant waar de draaiknop zit. (Als je je Apple Watch links draagt, kies je dus voor de Left Side voor de Digital Crown.)
In deze configuratie kun je de draaiknop eenvoudig met je duim bedienen. Nadeel is dat het wieltje in je arm kan drukken.
Aan de binnenkant van je pols -- Enige tijd geleden, in "Eerste indrukken van de Apple Watch" (27 april 2015), klaagde Adam Engst "Het ziet er niet naar uit dat je het horloge aan de binnenkant van je pols kunt dragen, omdat de versnellingsmeter dan niet goed kan detecteren dat je het horloge omhoog hebt gestoken".
Het lijkt er echter op dat het toch kan, met bepaalde voorzorgen. Zoals Adam al aangaf, kan de Apple Watch nogal eigenzinnig zijn. Mijn hand optillen om het scherm te activeren werkt in deze oriëntatie meestal, maar het is zeker trager dan wanneer ik het aan de buitenkant van mijn pols draag, vooral als ik zit. (En soms wil hij sowieso niet actief worden als ik zit.) En hoewel de hartslagmeter aan de binnenkant van mijn pols meestal werkt, gaat het ook wel eens mis. Als het werkt, zijn de metingen vergelijkbaar met wat ik zie als het horloge zich aan de buitenkant van mijn pols bevindt.
Maar waarom zou je dat doen? Misschien draag je je horloge wel altijd zo. Misschien wil je het scherm beschermen tegen krassen of andere beschadigingen, of wellicht heb je een beroep waarbij het handig is om niet steeds je pols te moeten draaien om op je horloge te kijken. Of misschien heb je wel een tatoeage aan de buitenkant van je pols waardoor de hartslagmeter in die positie niet werkt. (Zie "Apple bevestigt dat tatoeages sensoren Apple Watch blokkeren", 4 mei 2015.)
Feitelijk komt het erop neer dat er geen foute manier is om de Apple Watch te dragen, dankzij Apples vooruitziende blik aangaande het ontwerp van de bandjes en de oriëntatie van de kast van het horloge. Experimenteer gerust met al deze mogelijkheden, om te zien welke oriëntatie je het beste bevalt. Mocht je nog een andere optie bedenken, laat die ons dan weten in de reacties.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Ik investeer al mijn hele volwassen leven, maar ik heb altijd een voorkeur gehad voor fondsen en, recenter, goedkope indexfondsen. Individuele aandelen kopen en verkopen voelde voor mij aan als gokken, al heb ik het me al vaak beklaagd dat ik jaren geleden geen AAPL heb gekocht toen ze nog op $ 17 stonden. (Noot van de redacteur: aangezien we journalisten zijn die verslag uitbrengen over Apple, zou het niet gepast zijn om aandelen in het bedrijf in onze portefeuille te hebben. -Adam) Maar door hoge minimums en kosten voor elke transactie, leek het kopen en verkopen van individuele aandelen geldverspilling.
Maar een nieuwe iPhone-app heeft mij mijn opinie een beetje doen herzien. Robinhood biedt gratis transacties zonder minimums, allemaal gepresenteerd in een vriendelijke, aantrekkelijke interface. De app is gratis in de App Store, maar tot nu toe is hij alleen beschikbaar voor inwoners van de VS die minstens 18 jaar oud zijn en een geldig Social Security number hebben. Inwoners van Australië kunnen zich op de wachtlijst van Robinhood zetten voor toegang zodra de app er is.
Aangezien Robinhood geen kosten aanrekent, vraag je je wellicht af hoe het bedrijf geld verdient. Stelen van de rijken? Nee, het is subtieler: Robinhood vergaart de intrest van de niet-geïnvesteerde cashbalans in je account. Het bedrijf is ook van plan om in de toekomst margin trading aan te bieden, waarbij je geld zult kunnen lenen om te investeren, en Robinhood intrest betaald krijgt op het bedrag dat je leent.
Robinhood belooft "Registreren duurt minder dan 4 minuten", maar in werkelijkheid kan het wel een week duren om je account te activeren. Vanwege de Patriot Act moet je je Social Security number, geboortedatum, huisadres, en informatie over je werkgever geven, en wachten tot alles wordt goedgekeurd, wat ongeveer een dag duurt. Vervolgens voert Robinhood twee kleine verificatie-overschrijvingen uit naar je gekoppelde bankrekening, wat ook weer enkele dagen duurt. Na de verificatie van je account selecteer je een bedrag dat je naar Robinhood wilt overschrijven, en ook deze transactie duurt enkele dagen.
Gelukkig is Robinhood na het lange wachten zo eenvoudig als een app voor het verhandelen van aandelen maar kan zijn. In het hoofdscherm wordt de waarde van je portfolio weergegeven, met een grafiek die het verloop in de tijd weergeeft. Scroll omlaag om je aandelen weer te geven, samen met je favorietenlijst, die bestaat uit aandelen die je hebt gezocht.
Om een aandeel te zoeken, tik je op het vergrootglas rechtsboven op het hoofdscherm. Bij het invullen van een bedrijfsnaam of beurscode verschijnen suggesties onder het zoekvak. Tik op de naam van een bedrijf om er informatie over weer te geven en toe te voegen aan je favorietenlijst. Om een aandeel uit je favorietenlijst te verwijderen, zoek je het opnieuw en tik je op het vakje om te verwijderen.
Op het bedrijveninformatiescherm kan je op de Buy-knop tikken om aandelen te kopen. Vul in hoeveel aandelen je wilt, tik op Review en bevestig dan je aankoop.
Je kunt ook andere besteltypen kiezen door rechtsboven op Order Types te tikken:
Market: een simpele aandelentransactie die meteen wordt doorgevoerd.
Limit Price: stel de maximumprijs in die je voor een aandeel betalen wilt. De opdracht wordt dan pas doorgevoerd als de koers tot die prijs zakt.
Stop Loss: het tegenovergestelde van een Limit Price, waarbij een opdracht pas wordt doorgevoerd als de koers gestegen is tot een bepaalde prijs.
Stop Limit: een Stop Limit-opdracht is een combinatie van de laatste twee, dus de opdracht wordt pas doorgevoerd als de koers in een bepaald prijsniveau valt.
Robinhood biedt momenteel nog geen exotische opdrachten zoals Fill Or Kill of All Or None. En je kunt ook nog niet aandelen "short sellen" met Robinhood.
Maar Robinhood biedt, zoals je mag verwachten, wel gewoon de gebruikelijke verzameling aandelen en verhandelbare fondsen. Robinhood biedt echter nog geen obligaties, beleggingsfondsen, opties, OTC equities of warrants.
Als je aandelen bezit waar je dividend uit ontvangt, worden deze automatisch verwerkt en als contanten in je account bijgeschreven maar niet automatisch geherinvesteerd.
Aandelen verkopen is net zo makkelijk als kopen. Selecteer je aandelen in het hoofdscherm of via de zoekfunctie, tik op Sell, vul het aantal aandelen dat je wilt verkopen in, selecteer het ordertype (deze staat standaard op Market), tik Review en bevestig je opdracht. Bedenk dat er een verplicht tarief van $ 0,02 per verkooporder is waar Robinhood aan moet voldoen.
Helaas kan het tot wel tot drie dagen duren voordat je aandelen na verkoop "gesetteld" zijn, dus je kunt aandelen niet verkopen en het geld meteen gebruiken om andere aandelen te kopen. Robinhood zegt te werken aan het bespoedigen van dit proces. Je kunt je "ongesettelde" aandelen en de instellingen en andere informatie bekijken door te tikken op het personen-icoontje linksboven in het hoofdscherm.
Robinhood werkt ook op de Apple Watch en heeft een snelle blik waar je je tegoeden kunt zien en een volledige app waarmee je aandelen kunt (ver)kopen.
Frustrerend aan Robinhood is dat de app je nog niet op de hoogte kan houden van de veranderingen in aandelenkoersen, dus je moet je aandelen zelf goed in de gaten houden om te beslissen wanneer te kopen of te verkopen. Positief is dat hij beveiligd kan worden met Touch ID, zodat een vingerafdruk is vereist om je informatie in te zien.
Ervaren handelaren ergeren zich wellicht aan de beperkingen van Robinhood, en aan de simplistische presentatie van gegevens. Maar voor hen die gewoon een beetje spelen in de aandelenmarkt, biedt Robinhood een eenvoudige manier om met weinig risico te beginnen. Als je ooit nieuwsgierig geweest bent hoe je het zou doen in de markt, probeer Robinhood dan eens. Persoonlijk denk ik dat ik het bij indexfondsen en het begraven van goud zal houden.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Apple Pay wordt op dit moment alleen aangeboden aan eigenaars van specifieke Amerikaanse kredietkaarten en pinpassen, maar het systeem kan theoretisch overal ter wereld gebruikt worden. Ik maakte recentelijk een wereldreis, en ik heb de gelegenheid te baat genomen om wereldwijd onderzoek te doen naar Apple Pay.
Voor Apple Pay is een recente iPhone nodig (een iPhone 6 of 6 Plus, of een iPhone 5 of nieuwer gekoppeld aan een Apple Watch) waarop de benodigde kredietkaart- of pinpasinformatie staat. Tot nu toe kunnen alleen kaarten van bepaalde Amerikaanse financiële bedrijven gebruikt worden, maar Apple is van plan om meer banken, ook in andere regio's, bij Apple Pay te gaan betrekken. Sommige landen zullen daarbij lastiger zijn dan andere.
Ik begon mijn onderzoekje in mijn thuisland, Nieuw-Zeeland. EFTPOS (electronic funds transfer at point of sale, elektronische overboeking op het verkooppunt) is in Nieuw-Zeeland zo diepgeworteld, dat er in het land vrijwel geen contant geld meer is. Van de grote winkels tot mobiele koffieverkopers langs de kant van de weg, bijna iedereen die ook maar iets verkoopt accepteert elektronisch betalen. PayPass van MasterCard en payWave van Visa winnen langzaam terrein. Als ik het logo van radiogolven op een betaalterminal zie, neem ik mijn iPhone 6 Plus erbij en kan ik moeiteloos betalen met Apple Pay en mijn Amerikaanse bankrekening (die ik heb sinds ik naar de Verenigde Staten verhuisd ben). Er is geen extra werk nodig: de kaartlezer ziet mijn iPhone als een gewone kredietkaart.
In Australië is contactloos betalen net zo geaccepteerd. Dus toen ik via Sydney reisde, kon ik mijn portemonnee gewoon in mijn zak houden en toch betalen voor treinkaartjes, koffie, een hotelkamer en een fles water uit een machine op het vliegveld. Er was echter een verrassende uitzondering: de Apple Store. De winkel van Apple gebruikt op dit moment kaartlezers die in grote iPod touch-hoezen zitten, en deze machines lezen magneetkaarten, waardoor in Australië de (waarschijnlijk) grootste winkel die Apple Pay niet ondersteunt, Apple zelf is.
Het Verenigd Koninkrijk was de volgende halte op mijn Apple Pay-ontdekkingsreis, en contactloos betalen is daar al net zo geaccepteerd. Er zijn diverse bedrijven die kaarten uitgeven die geschikt zijn voor contactloos betalen, en veel bedrijven die het accepteren. Een kassière van Tesco Express in Salford verontschuldigde zich zelfs toen ik daar probeerde met mijn iPhone te betalen. De afwezigheid van de technologie is kennelijk opvallender dan de aanwezigheid. Bovendien kondigde Apple na mijn reis aan dat Apple Pay in juli officieel beschikbaar zal zijn in het Verenigd Koninkrijk.
In deze landen zou het Apple dus weinig moeite moeten kosten om het gebruik van Apple Pay te promoten. Verkopers hebben vaak de vereiste technologie al. Banken die al werken met payWave en PayPass zullen waarschijnlijk ook bereid zijn om andere innovaties te gaan gebruiken, en zullen hun naam terug willen zien op de website van Apple als Apple Pay-partners, in plaats van te ontbreken naast hun concurrenten.
De situatie in Japan was problematischer. Ik bracht de negentiger jaren door in Japan, en zag daar dat het gebruik van contant geld maar tergend langzaam afnam. Vandaag de dag is het nog steeds zo dat, hoewel grotere winkels kredietkaarten accepteren, veel winkels (zelfs in Tokyo) de voorkeur geven aan contant betalen. Het verandert, maar nog niet in de richting die Apple zou willen.
Suica is een elektronisch betaalsysteem dat eerst gebruikt werd als een prepaid reiskaartsysteem voor het treinennet van Japan Railways East. Het wordt nu meer en meer geaccepteerd door grote winkelketens en -groepen zoals FamilyMart, 7-11 en Yodobashi Camera. Het wordt weliswaar vooral in Tokyo gebruikt, maar de bevolking van het gebied van Tokyo (32 miljoen mensen) is een kwart van de bevolking van Japan, en de Suica-card is steeds meer compatibel met Pasmo, een ander betaalsysteem in Tokyo, en andere lokale betaalsystemen in Japan.
Een concurrent van Suica en Pasmo is Osaifu-Keitai. De naam komt van de Japanse woorden voor "portemonnee" en "mobiele telefoon". Het systeem is eigenlijk een Japanse versie van Passbook en Apple Pay van Apple. Osaifu-Keitai is gebaseerd op FeliCa, de NFC-chip voor elektronisch betalen. Iedere mobiele-telefoonprovider kan Osaifu-Keitai in mobiele telefoons implementeren door gebruik te maken van de FeliCa-chip. Die chips zitten niet in iPhones: het is per slot van rekening een concurrerend systeem, ontwikkeld door Sony, en het lijkt dus onwaarschijnlijk dat Apple FeliCa in de iPhone zal gaan gebruiken.
Dit betekent dat als Apple met Apple Pay hoopt op terreinwinst bij de Japanse detailhandel-economie, het nodig zal zijn om Apple Pay als een alternatief voor Osaifu-Keitai en Suica neer te zetten. Dat zal moeilijk zijn. De Japanse cultuur staat er niet om bekend dat veranderingen omarmd worden, en deze twee lokaal ontwikkelde betaalsystemen zouden wel eens de maximale hoeveelheid verandering kunnen zijn die Japan aankan. Een typische Japanse consument heeft momenteel een Suica-kaart in zijn beurs, heeft steeds vaker een voor FeliCa geschikte smartphone, en begint er nu aan gewend te raken om voor alledaagse inkopen te betalen met een van de beide methodes.
Het gebruik van kredietkaarten, op zijn minst zoals een westerse bezoeker daartegen aankijkt, blijft net zo ongebruikelijk als toen ik winkelde in Tokyo in de negentiger jaren. Toen ik in de Lumine-winkel in Omiya, Tokyu Hands of Kinokuniya in Shinjuku probeerde te betalen voor een paar souvenirs werd mijn Amerikaanse betaalkaart van MasterCard geaccepteerd, maar mijn iPhone niet. Sterker: in alle drie de winkels overhandigde ik mijn kaart aan een winkelbediende die het door een kaartlezer buiten mijn bereik trok, en die de kaart toen op een klein blauw plastic dienblad plaatste om het aan mij terug te geven. Dit systeem omwerken naar contactloos betalen met een kaartlezer op de toonbank, zou zelfs voor Apple wel eens een uitdaging kunnen zijn. Contactloze terminals zijn gebruikelijk op een stationskiosk om in de ochtendspits de aankoop van een manga te versnellen, maar zij communiceren met de Suica- of Pasmo-netwerken, niet met de banken.
Toch breidt Osaifu-Keitai zich langzaam maar gestaag uit als manier om te betalen met een kredietkaart. Met dit systeem van eigen bodem, dat reeds bestaat nu Japanse consumenten de mogelijkheid beginnen te omarmen om met een kredietkaart via hun telefoon te betalen, lijkt het waarschijnlijk dat Osaifu-Keitai de de facto standaard in Japan voor elektronisch betalen zal worden.
NTT DoCoMo, de firma die een voortrekkersrol speelt bij de invoering van Osaifu-Keitai in Japan, werkt samen met MasterCard om het gebruik van het systeem uit te breiden over heel Japan en mogelijk heel de wereld. Dit zal inhouden dat een MasterCard-kaart, waarschijnlijk ongeacht de bank van uitgifte, een voorwaarde zou kunnen zijn voor klanten die Osaifu-Keitai willen gebruiken. Vergelijk dit eens met Apple dat, door samenwerkende banken en kredietinstellingen op te sommen, suggereert dat individuele instituten en niet het netwerk waarin de betaling wordt verwerkt, essentieel zijn voor de acceptatie. Als Apple hoopt in te haken op de Japanse markt van contactloze betalingen, moet Apple dus samenwerken met een aanzienlijk groter aantal instituten. Dat zou wel eens moeilijk kunnen zijn.
Er is geen rechtstreekse vlucht van Tokyo naar Manchester, England, dus onderbrak ik mijn reis in Dubai. Ik bracht daar een relatief korte tijd door, maar slaagde er wel in om de Dubai Mall te bezoeken, befaamd als de grootste ter wereld in zijn soort. Winkelen is inderdaad een belangrijke activiteit in het Emiraat en Apple wil, het lijkt eerlijk dat te zeggen, een deel van het betalingsverkeer in handen hebben. Gelukkig voor Apple ervoer ik in mijn kort uitstapje door de stad dat betalen met een kredietkaart in dusdanig gebruikelijk is, dat als de hardware beschikbaar is, Apple Pay in staat moet zijn om zich heel goed te vestigen.
Nadat ik door Australië, Japan, de UAE (Verenigde Arabische Emiraten) en het VK gereisd had om Apple Pay in de hele wereld te onderzoeken, ging ik naar de Verenigde Staten. Om precies te zijn: naar Clearwater, Florida, waar ik tot 2009 woonde. Ik veronderstelde dat ik voor alles in Florida met mijn iPhone zou kunnen betalen. Ik was verbaasd hoe ik me daarin vergiste.
Zoals ik geleerd had van mijn ervaringen in Nieuw Zeeland, Australië en het VK, werkt Apple Pay alleen maar als een winkel een betaalterminal heeft die contactloos betalen aankan. Als die hardware aanwezig is, is Apple Pay probleemloos mogelijk, maar zonder dat gaat Apple Pay niet door. Dit laatste gebeurde verrassend veel. Starbucks, dat in het verleden Apples technologie van harte omarmde, heeft in zijn filialen wel een vorm van Apple-betaling mogelijk gemaakt, maar om in Starbucks een flat white [een espresso-variant - nvdv] te kopen, heb je een speciale app nodig, niet het standaard Apple Pay-mechanisme dat zelfs de kleinste, verst afgelegen cafés in Nieuw Zeeland aankunnen. Andere winkels waren beter toegerust op Apple Pay. Bij de zelfbedieningskassa's van Home Depot, bijvoorbeeld, kon ik betalen met mijn iPhone. Maar de interessantste niet-nalever trof ik verder landinwaarts aan.
Toen ik in Florida was, nam ik mijn gezin mee naar Walt Disney World. Als je in Florida bent, is dat een verplicht nummer. Dankzij Steve Jobs' positie in de raad van bestuur werkt Disney net zo nauw samen met Apple als elk ander bedrijf in Amerika. Maar het heeft ook zijn eigen ideeën over betalingen. We gingen inchecken bij Port Orleans, ons favoriete Disney hotel, en we kregen Magic Bands, contactloze betaalapparaten voor, in feite, Disney Pay (graag gedaan, George Kalogridis). Niet alleen openden zij de deuren naar onze kamers, wat sterk leek op de manier waarop een iPhone de deur in een Starwood-hotel kan openen, maar ook betaalden onze Magic Bands voor onze maaltijden en bevatten ze de toegangsgegevens voor het park. Op het Disney-terrein betalen voor voedsel en spulletjes was gemakkelijk: ik hield gewoon de band voor een lezer.
En dus beginnen Apples uitdagingen met Apple Pay in Amerika duidelijk te worden. In kleinere landen, zoals Nieuw-Zeeland, en in landen die meestal de Amerikaanse technologische trends volgen, zoals het Verenigd Koninkrijk, moet Apple Pay makkelijk van de grond kunnen komen. Maar in de Verenigde Staten zelf, waar nationale ketens groot genoeg zijn om hun eigen systemen te ontwikkelen, bestaat de mogelijkheid dat er concurrerende systemen opkomen waarvoor aanpassingen nodig zijn om compatibel te blijven met, wat gezien kan worden als, een concurrent. Maar goed, de belangrijkste partij, CurrentC van MCX, gesteund door Walmart, Best Buy, CVS, Lowe's, Rite-Aid en nog vele anderen, wordt achtervolgd door kritiek en zal wellicht nooit voldoende vaart krijgen om wat te worden.
Maar zelfs als een verder groot bedrijf de vereiste middelen ontbeert om een eigen alternatief voor Apple Pay te ontwikkelen, gaat het misschien toch struikelen onder zijn eigen gewicht. Een enkele winkel kan in één nacht omschakelen van betaalterminals. Maar een onderneming met de omvang van Starbucks zal niet zo lenig zijn. Ik blijf even bij Starbucks als een klassiek voorbeeld van hoe dit probleem zou kunnen aflopen. Laten we zeggen dat het bedrijf beslist om over te schakelen naar contactloze betaalterminals, deels om aan Apple Pay tegemoet te komen. Starbucks heeft momenteel, deels rechtstreeks, deels via franchise, bijna 12.000 vestigingen in de Verenigde Staten. De ombouw voor betalingen op deze schaal is niet te verwaarlozen, en training op de nieuwe apparatuur zou in alle 12.000 winkels moeten plaatsvinden.
Apple zal een overtuigende zakelijke rechtvaardiging moeten leveren voor bedrijven als Starbucks, een die een gezond rendement aantoont, om hen te overtuigen op Apple Pay aan te sluiten. Apple moet misschien ook direct werken aan de weinige weigeraars, zoals CVS of Rite Aid, die Apple Pay actief blokkeren (zie "De werkelijke reden waarom sommige winkeliers Apple Pay (voorlopig) tegenhouden", 26 oktober 2014), en andere betalingssystemen met Near Field Communication, ten gunste van hun eigen alternatieven. Andere ketens, zoals Home Depot, zijn inconsistent in hun beleid ten opzichte van Apple Pay, maar mijn ervaringen op diverse plaatsen in de wereld suggereren dat bedrijven ofwel een bewust en specifiek besluit nemen het gebruik van Apple-Pay (Rite-Aid) te voorkomen, ofwel een eigen parallel betalingssystemen creëren (Disney), ofwel gewoon verstrikt raken in de vaart van contactloze betalingen (zoals het geval is in het Verenigd Koninkrijk, Nieuw-Zeeland, Australië en vele kleinere Amerikaanse winkels).
Amerikaanse restaurants zullen er trouwens ook mee worstelen. Bedienend personeel neemt momenteel vaak de creditcard weg van klanten om hem op een betaalapparaat elders te gebruiken, en brengen dan de kaart en de bon terug naar de klant. Het is niet meteen duidelijk hoe deze betalingen zullen worden beheerd met behulp van een iPhone. Ik kan me niet voorstellen dat veel klanten hun telefoons zullen overhandigen voor de betaling, zelfs als Touch ID op de een of andere manier zou kunnen worden omzeild. Dit is een manier hoe rekeningen worden betaald in Amerikaanse en Britse restaurants. In Japanse, Australische en Nieuw-Zeelandse restaurants betalen de klanten voor hun maaltijden aan een kassa bij de uitgang. En fooien worden niet verwacht. Ik begrijp dat in ten minste een aantal restaurants in Canada, waar het chip- en pin-systeem wordt gebruikt dat overal gemeengoed is behalve in Amerika, een ober een draagbare betaalterminal aan tafel brengt om de transactie te voltooien. Maar zolang maaltijden worden betaald aan tafel, zullen restaurants belangrijke upgrades aan hun betaalterminals moeten doen om Apple Pay te ondersteunen.
Kortom: Apple Pay lijkt klaar te zijn om terrein te winnen in veel, maar niet alle, belangrijke gebieden over de hele wereld. Verrassender is, dat de Verenigde Staten, Apples thuisbasis, een van de moeilijkste noten om te kraken zou kunnen blijken te zijn.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Op honderden miljoenen computers wereldwijd staat een prachtig, maar nauwelijks gebruikt, creatief programma geïnstalleerd: iTunes. Jazeker, iTunes. Wellicht dacht je dat het gewoon een mediaspeler was, of een hulpprogramma voor je iOS-apparaten. Maar het heeft weinig gebruikte visuele effecten waarmee iedereen geweldige animaties kan maken.
Zo gebruik je de ingebouwde visuele effecten van iTunes om een vj te worden, waarbij een vj wordt omschreven als "een artiest die bewegende beeldende kunst creëert". Als je eenmaal weet hebt van een paar belangrijke zaken, dan wordt het beheersen van fraaie en kleurrijke live 3D animaties een plezier, waarbij je niets anders nodig hebt dan iTunes en je favoriete muziek.
In 2001 verkreeg Apple een licentie en integreerde het bedrijf een speciale versie van SoundSpectrums G-Force visualizer in iTunes. In september 2008 introduceerde Apple de huidige standaard ingebouwde visuele effecten in iTunes 8 (zie "iTunes 8 krijgt Genius erbij, iTunes Store nu met HDTV en NBC", 9 september 2008). Wat je waarschijnlijk niet weet is dat de standaard visualizer van vandaag oorspronkelijk een plug-in genaamd Magnetosphere was, ontwikkelt door The Barbarian Group. De iTunes-versie van deze visualizer is nog grotendeels hetzelfde.
Het mooie van de visuele effecten van iTunes is dat je ter plekke bepaalde elementen, zoals het soort visualisatie, de kleuren, helderheid en rotatie kunt controleren zodat je makkelijk fraaie animaties kunt maken. Je begint met het afspelen van een nummer in iTunes en drukt dan op commando-T, waarmee je de standaard visuele effecten van iTunes naar voren haalt. Als je ? indrukt, krijg je een paar toetsenbordcommando's te zien, maar niet allemaal. In de volgende lijst staan alle commando's.
Nu je weet welke toetsen je moet gebruiken, is het tijd om te leren hoe je daarmee de beleving kunt opvoeren. Hoewel ik je niet kan helpen met het artistieke proces van het creatief tikken, in het ritme van de muziek, op de toetsen M, L, F, N en P om iets moois te maken, kan ik je wel vertellen wat mijn ervaring met de visuele effecten is. Er zijn drie visuele hoofdonderdelen: de cores (bewegende bollen), de rays, die uit de cores stromen, en de nebulawolken, die het hele scherm vullen en de sfeer beïnvloeden.
Hier zijn een paar tips:
Een ritmisch nummer met wisselende frequentie geeft levendigere animaties met visuele effecten dan een monotoon nummer. De keuze van het nummer heeft een significante invloed op de hele beleving.
Vermeerder het aantal verschijningen op het scherm door een paar keer op A en + te drukken.
Er zijn 20 standen om uit te kiezen. Blader erdoorheen met de M-toets. Neem de tijd om de verschillende standen te verkennen, omdat ze de grootste impact hebben op visualisaties.
Wanneer vastzetten uitstaat, vergeet je dat makkelijk als je rotatie op slot hebt staan (L). Om dat te bepalen, zet je de animatie simpelweg vast (F), en als de cores dan bewegen, staat rotatie aan.
Onderschat de nebulawolken (N) niet: zij veranderen de sfeer radicaal en kunnen ook ritmisch aan en uit worden gezet. Als je op E drukt, worden de nebulawolken uitgebreider, waardoor ze prominenter worden.
Blader door de kleurenpaletten (P) om het algehele gevoel van de animatie te veranderen.
Hier is het recept voor een heel scherm gevuld met blinkende lichten die jij beheerst: met rotatie aan (L), zet je de cores vast (F) en wacht je tot ze dichter op elkaar zitten en het scherm vullen. Zet de rotatie vast (L) zodra dat het geval is, en de cores zullen dicht bij de kijker blijven en het scherm blijven vullen. Nu ga je ritmisch improviseren met de toetsen M, F, N en P om de sfeer te veranderen. Maar laat de rotatie op slot zitten (L) totdat je de cores en rays terug wilt laten gaan naar de achtergrond.
Om te laten zien wat je er zoal mee kunt doen, heb ik een paar voorbeeldfilmpjes gemaakt op basis van muziek die ik geïmproviseerd heb met Animoog, de bekroonde app voor de iPad ($ 29,99). Muziek gemaakt op mobiele apparaten wint snel aan populariteit, met ontelbaar veel innovatieve muziekinstrumenten vermomd als apps die verkrijgbaar zijn voor iOS. De Animoog-solo's die de filmpjes begeleiden zijn niet bepaald Top 40, maar het album is uitgelicht door Moog Music en kreeg enkele positieve recensies. Maar goed, je moet maar eens de visuele effecten proberen met enkele van je favoriete nummers in verschillende genres.
In mijn eerste filmpje maakte ik geen gebruik van het hierboven beschreven recept. Daardoor lijken de animaties vaak ver weg en vullen ze niet het hele scherm, wat resulteert in een betwistbaar minder pakkende ervaring. Mijn tweede filmpje toont meer gevallen waarin de actie dichter bij de kijker is geplaatst en het hele scherm vult. De derde demo die ik maakte voor dit artikel gaat tot het uiterste: ik zette de kern vast in het kijkpunt en speelde in essentie alleen met de bediening van de modi (M) en het bevriezen (F), terwijl ik de rotatie nooit liet wijzigen. De daaruit voortvloeiende animatie vertoont minder variatie, maar vult voortdurend het hele scherm.
Je hebt alles wat je nodig hebt om vergelijkbare filmpjes van je eigen visuele effecten van iTunes vast te leggen. De aanpak die ik koos, bestaat eruit dat ik het scherm vastlegde met QuickTime Player (Archief > Nieuwe schermopname; ik moest de weergave-resolutie verlagen in Systeemvoorkeuren om stotteren te vermijden), en vervolgens in iMovie het video- en audio-spoor met een van de standaard-thema's bewerkte.
Hoewel er veel muziekvisualisatie-gereedschappen van derden voor OS X en iOS verkrijgbaar zijn (mijn favoriet is Uzu), is iTunes bijna alomtegenwoordig en perfect om een idee te krijgen wat er zoal gedaan kan worden. Magnetosphere bleef nog een tijdje buiten zijn iTunes-versie verbeteren, zoals deze twee Magnetosphere-filmpjes uit 2010 van Robert Hodgin, een voormalig lid van het ontwikkelteam, laten zien. Hoewel Apple de visuele effecten van iTunes in de afgelopen zeven jaar niet geüpdatet heeft, hoop ik dat het bedrijf uiteindelijk er het nut van inziet om een geüpdatete versie uit te brengen. Ondertussen zijn de huidige visuele effecten er om je innerlijke vj te bevrijden.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
GraphicConverter 9.7 -- Lemkesoft heeft GraphicConverter 9.7 uitgebracht, met verscheidene nieuwe functies en verbeteringen voor het oudgediende hulpgereedschap voor om afbeeldingen om te zetten en te bewerken. Deze versie voegt ondersteuning toe voor het doorzoeken van de Foto's voor Mac-database, brengt nieuwe batch-acties voor Crop to Ratio en Anaglyph, maakt het tonen en extraheren van pdf-voorvertoningen uit Pages-documenten mogelijk en voegt een complete EXIF-bewerker toe. Verder verbetert hij DICOM-import, is de grootte van de Save As-opties aangepast aan kleine schermen, en brengt hij updates van de Japanse, Portugese, Tsjechische, Franse, Italiaanse en Deense lokalisaties. Let op: toen dit geschreven werd, stond de Mac App Store-versie van GraphicConverter nog op 9.6.1 (nieuw voor € 39,99 bij Lemkesoft of de Mac App Store, gratis update, 236 MB, toelichting, 10.7+)
Reacties - GraphicConverter 9.7
In ExtraBITS spreekt deze week John Gruber van Daring Fireball met Apple-topman Phil Schiller, en Christina Warren van Mashable met de grote baas, Tim Cook. We kijken nog eens naar de vliegende broodroosters van After Dark, en waarschuwen voor een beangstigend beveiligingslek in iOS. Ten slotte besteden we aandacht aan degenen die dit jaar een Apple Design Award wonnen.
Phil Schiller van Apple in gesprek met John Gruber -- Phil Schiller, wereldwijde-marketingbaas van Apple, was te gast in een speciale rechtstreekse uitzending van de podcast The Talk Show, waar hij geïnterviewd werd door John Gruber van Daring Fireball. Gruber voelde Schiller aan de tand over de kwaliteit van Apples software, de kapitalisatie van watchOS, iOS 9, OS X 10.11 El Capitan, en sport.
Een terugblik op de vliegende broodroosters via CSS -- Ken je de screensaver After Dark nog? En de fameuze vliegende broodroosters die erin voorkwamen? Zo ja, dan weten we hoe oud je bent (met televisie-chronologica, slimmerd!) Je kunt je ingedutte hersencellen weer revitaliseren met een nieuwe versie van de After Dark-screensavers in CSS-vorm. En doe meteen de vissen de groeten!
Bug in iOS maakt diefstal van iCloud-wachtwoorden mogelijk -- Een fout in iOS 8.3 maakt dat Apple Mail geen gevaarlijke code meer verwijdert uit e-mailberichten. Bij een proof of concept-aanval hebben beveiligingsonderzoekers code verstopt in e-mails, zodat er een nep iCloud-inlogscherm op het scherm verschijnt. De aanval is nog niet in de buitenwereld gesignaleerd, maar je kan eenvoudig testen of het om een betrouwbaar inlogscherm gaat. Druk op de home-knop van je iOS-apparaat. Een echt login-scherm is modaal, wat betekent dat de home-knop geen enkel effect heeft, en dat het inlogscherm pas verdwijnt als je hierop actie ondernomen hebt.
Apple maakt de winnaars van zijn Design Award 2015 bekend -- Apple heeft Apple Design Awards uitgereikt aan tien apps, en aan twee inzendingen van studenten. Hieronder zijn drie apps die we ook in TidBITS recenseerden, namelijk Fantastical, Robinhood, en Workflow. Dezelfde eer viel te beurt aan de spellen Crossy Road, Does Not Commute, Metamorphabet, Shadowmatic en Vainglory, de illustreer-app Affinity Designer, de muziek-mix-app Pacemaker, en de student-inzendingen Elementary Minute en jump-O. Wij feliciteren alle winnaars!
Tim Cook neemt de verantwoordelijkheid voor het gebrek aan diversiteit bij Apple -- Apple-baas Tim Cook was te gast bij Christina Warren van Mashable en sprak over diversiteit (of eigenlijk het gebrek daaraan) bij Apple. De eerste rapportage uit het afgelopen jaar over diversiteit bij Apple toonde aan dat het personeelsbestand voor 70 procent uit mannen bestaat. "Ik denk dat wij hiervoor verantwoordelijk zijn, waarbij "wij" staat voor de hele technologie-gemeenschap. Ik denk dat we in het algemeen niet voldoende moeite gedaan hebben om contact met vrouwen te zoeken om hen duidelijk te maken ons werk gaaf is, en erg leuk bovendien", zei Cook. Cook hoopt het diversiteitscijfer bij Apple op te krikken door eerder contact te maken met vrouwelijke studenten, en met universiteiten die traditioneel veel gekleurde studenten trekken. Apple biedt nu ook beurzen voor zijn WWDC-conferenties speciaal gericht op STEM-organisaties [Organisaties voor stimulering van participatie in "Science, Technology, Engineering, Math" - nvdv]). Ook op zijn conferenties zoekt Apple dus naar meer diversiteit onder deelnemers.
Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands