Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands
De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.
Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:
Verder werkten mee:
Na tien maanden in het ongewisse te zijn gelaten, sinds Apple aankondigde dat Foto's voor Mac zowel iPhoto als Aperture zou gaan vervangen, is het wachten bijna voorbij. Foto's heeft eindelijk z'n gezicht laten zien in OS X Yosemite versie 10.10.3, die er nu als bèta-versie is. We verwachten dat hij binnen een paar weken zal worden uitgebracht. Maar zou je je onvervangbare foto-bibliotheek wel zomaar toevertrouwen aan Foto's? En welke functionaliteiten zou je kwijt kunnen raken als je dat deed? We hebben nu een aantal voorlopige antwoorden in ons nieuwe e-boek: "Photos for Mac: A Take Control Crash Course", opgetekend door Jason Snell, voormalig eindredacteur van Macworld en nu werkzaam bij Six Colors.
Deze vroege uitgave van "Photos for Mac: A Take Control Crash Course", gebaseerd op de bèta-versie, is handig als je alvast wilt gaan denken over de overstap, en biedt het advies aan diegenen die al de bèta-versie draaien of die van plan zijn over te stappen zodra Foto's 1.0 uit komt. Op dit moment helpt het compacte, 30 bladzijden tellende boek je:
Zodra Foto's 1.0 uitkomt en wij de tijd hebben gehad het programma grondig te testen en z'n geheimen te onthullen, zullen we (waarschijnlijk in mei) een update van het e-boek uitbrengen. Die zal dubbel zo dik zijn. Onderwerpen die toegevoegd zullen worden zijn:
Net als onze andere Crash Courses bevat dit boek beknopte stukken tekst die je vlot kunt lezen, en dat allemaal in een moderne opmaak, die leest als een tijdschrift in pdf-formaat en zich laat omvormen tot een aangepaste weergave in Epub- en Mobipocket-formaat. Elk hoofdstuk sluit af met knoppen om te discussiëren en te delen, zodat je makkelijk een vraag kunt stellen (en stel vooral vragen die je beantwoord wilt zien in de 1.1-update!) of het hoofdstuk kunt delen met Facebook-vrienden, Twitter-volgers en anderen.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
De grens tussen beveiliging en privacy is op zijn best vaag en de twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het verbeteren van de beveiliging van je Mac zal vaak ook je privacy verbeteren, en het privé houden van bepaalde soorten gegevens is een essentiële stap in het bijhouden van je beveiliging. Dus richt Joe Kissell zich in hoofdstuk 11 van "Take Control of Security for Mac Users", "Keep Personal Data Private", op de implicaties van het delen van een Mac met anderen, de privacyrisico's die je loopt bij internetgebruik en hoe je je communicatie privé kunt houden. Ten slotte geeft hij een overzicht van de belangrijkste privacy-gerelateerde instellingen in OS X.
Als je net begint aan "Take Control of Security for Mac Users", weet dan dat de eerste twee hoofdstikelen beschikbaar zijn voor iedereen, maar dat de rest voorbehouden is aan TidBITS-leden. Deze goedgeefse mensen genieten ook andere voordelen (zoals een volledige-tekstversie van onze RSS-feed!), maar het belangrijkste is dat de TidBITS-leden de reden zijn dat je vandaag TidBITS leest: zonder hun steun zouden we niet meer kunnen publiceren. Als je al TidBITS-lid bent, log dan in op de TidBITS-website met het adres waarmee je lid werd, om deze hoofdstukken te lezen en erop te reageren.
Hoofdstuk 1: "Introducing Mac Security"
Hoofdstuk 2: "Learn Security Basics"
Hoofdstuk 3: "Perform Quick Security Fixes"
Hoofdstuk 4: "Beef Up Your Security Settings"
Hoofdstuk 5: "Improve Your Passwords"
Hoofdstuk 6: "Improve Your Network Security"
Hoofdstuk 7: "Fortify Your Mac's Defenses"
Hoofdstuk 8: "Surf the Web Safely"
Hoofdstuk 9: "Manage iCloud Security"
Hoofdstuk 10: "Prevent Data Loss and Theft"
Hoofdstuk 11: "Keep Personal Data Private"
Dit is het voorlaatste hoofdstuk, dus zodra we het volgende hoofdstuk uitgebracht hebben en onze laatste rondje redigeren af is, zal het volledige e-boek "Take Control of Security for Mac Users" voor iedereen te koop zijn als PDF-, EPUB- en Mobipocket- (Kindle-)bestand.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Er is al heel wat virtuele inkt verspild in de discussie over het zogenaamde "supercookie" van Verizon Wireless. Het klinkt dan misschien wel appetijtelijk, maar in feite is het een grote bedreiging voor je privacy. Klanten van Verizon kunnen nu er eindelijk voor kiezen om er niets mee te maken te hebben.
De standaard web-cookies ken je waarschijnlijk wel: dat zijn kleine pakketjes gegevens die je browser opslaat om bepaalde informatie te onthouden. Cookies worden voornamelijk gebruikt om websites handiger te maken, bijvoorbeeld door je ingelogd te houden tussen afzonderlijke bezoeken, of door het de inhoud van een boodschappenmandje op te slaan terwijl je aan het winkelen bent. Maar cookies kunnen ook gebruikt worden voor minder edele doelen, zoals het opslaan van je online-activiteiten zodat men je doelgerichte advertenties kan voorschotelen. Niet alles wat cookies doen is mooi en fijn, maar je kunt ook niet echt zonder. In de meeste webbrowsers kun je "cookies van derden" (zoals die van advertentienetwerken) blokkeren, en browser-plugins zoals Disconnect kunnen nog veel meer ongewenste cookies blokkeren zonder de nuttige onklaar te maken.
Wat is er dan anders aan het supercookie van Verizon? Het wordt niet gemaakt door een website waar je op terecht komt, maar door Verizon zelf. Het is een unieke indentificatiecode die toegevoegd wordt aan al je HTTP-verzoeken om websites te bekijken, en hij wordt Unique Identifier Header (UIDH) genoemd. Verizon Wireless is er in 2012 mee begonnen, en verkoopt de verzamelde gegevens aan adverteerders die die informatie gebruiken om gerichter te adverteren. Je zou het kunnen vergelijken met een telefoonmaatschappij die meeluistert met je gesprekken en je regelmatig onderbreekt voor speciale aanbiedingen.
Supercookies zijn verwerpelijker dan gewone cookies, en wel om de volgende redenen:
Mede dankzij druk van de Senaat van de Verenigde Staten staat Verizon nu toe dat klanten de supercookie-optie uitzetten.
Dat doe je zo:
Als je onder Relevant Mobile Advertising niets ziet, komt dat wellicht door je advertentieblokkeerder. Die moet je dan even uitzetten, of laten weten dat je deze specifieke pagina wel wilt zien. Haal daarna de pagina opnieuw op.
En als je toch met je privacy-instellingen bezig bent, kun je wellicht ook opgeven dat Verizon Wireless je Customer Proprietary Network Information Settings niet met derden mag delen of de gegevens van je mobiele gebruiksgegevens niet mag gebruiken voor Business & Marketing Reports.
Je kunt deze opties ook uitzetten via de telefoon, en wel zo:
De abonnementhouder krijgt nu een gratis tekstbericht om de wijzigingen te verifiëren
Hoe weet je nou zeker dat het allemaal ook echt uit staat? Pak je mobiele apparaat, zet de wifi uit en surf via mobiel internet naar amibeingtracked.com. Tik op Test Now, en laat de site je vertellen of Verizon je surfgedrag in de gaten houdt.
Verizon laat weten dat het wel een week kan duren voordat de gewijzigde instellingen ook werkelijk doorgevoerd zijn, dus sta er niet van te kijken als je supercookie niet meteen verkruimelt.
Moet je je nou ook zorgen maken als je een andere mobiele aanbieder gebruikt? In de VS waarschijnlijk niet. AT&T heeft met supercookies geëxperimenteerd, maar heeft vorig jaar laten weten dat ze ermee gingen stoppen. Onze tests bevestigen dat. Andere grote aanbieders, zoals Sprint en T-Mobile, gebruiken voor zover bekend geen supercookies. En gezien de slechte publiciteit die ze voor Verizon Wireless opleverden, verwacht ik dat ze binnenkort helemaal verleden tijd zijn.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Twitter vraagt om moeilijkheden. De limiet van 140 tekens smeekt je bijkans om korte, halfslachtige bedenksels uit te sturen. Combineer dat met de openbaarheid van Twitter en een netwerkeffect op wereldschaal, en een verkeerd gevallen tweet kan je leven ruïneren. Maar soms heeft een Twitter-menigte niet eens een ongelukkig commentaar nodig om erbovenop te springen. Vraag het iedereen die het doelwit is geworden van de controverse Gamergate (niet te verwarren met de gamergates bij mieren).
Ideaal gesproken zouden we allemaal Twitter vermijden. Zoals Lorne Michaels, de doorgewinterde producent van Saturday Night Live, eens grapte: "Ik tweet niet om de eenvoudige reden dat ik drink". Maar de meesten van ons die voor hun boterham afhankelijk zijn van publiciteit hebben niet de luxe Lorne Michaels te zijn. Diezelfde Twitter-menigte die iemand naar dekking kan laten zoeken, kan iemand anders een wereldwijd publiek geven. Zonder Twitter, waarmee ik mijn eerste blogberichten en ideeën voor artikelen onder de aandacht bracht, zou ik nu niet voor TidBITS werken.
Twitter heeft nog een ander probleem, en dat is dat tweets een weergave zijn van het moment waarop ze worden bedacht en veelal niet lang houdbaar zijn. Of: een korte tweet kan ondersteund en uitgebouwd zijn door opvolgende tweets, maar jaren later, uit zijn context gehaald, een heel andere boodschap communiceren.
Er is waarschijnlijk niemand die zich beter bewust is van de twee gezichten van Twitter dan Trevor Noah, die de The Daily Show gaat presenteren wanneer Jon Stewart later dit jaar stopt. Zoals velen van ons, gebruikt Noah Twitter om zijn werk onder de aandacht te brengen. Hij schoot van ongeveer tweeduizend volgers in 2009 naar meer dan twee miljoen vandaag. Maar na zijn aankondiging dat hij de Daily Show gaat doen, vonden ijverige zoekers gewaagde tweets uit zijn verleden, wat de nodige verontwaardiging veroorzaakte. Comedy Central blijft achter hem staan, maar zijn nieuwe carrière begint met een valse start.
Ook al zullen de meesten van ons geen televisiesterren zijn, Twitter kan onze carrières op eenzelfde manier negatief beïnvloeden. Ondanks dat gevaar kunnen veel mensen niet wegblijven. Wat te doen?
Zogenoemde "tweet deleters" denken dat ze een tussenweg hebben gevonden door scripts en diensten te gebruiken die tweets na een bepaalde tijd automatisch verwijderen. Zoals CBC Radio-producent Matthew Lazin-Ryder aan Kevin Roose van Fusion vertelde: "Ik lijst mijn kladblokkrabbels ook niet in, dus waarom zou ik mijn tweets voor altijd willen bewaren?"
Als je een tweetverwijderaar wilt worden, dan is hier wat gereedschap dat kan helpen. Een van de eenvoudigste is een gratis iPhone-app, Xpire, dat voor je Twitter-account vier nuttige dingen kan doen:
Maar Xpire heeft een groot nadeel: vanwege beperkingen in de API van Twitter kan het alleen maar met je 3.200 recentste tweets werken. En ik kon ook de Facebook-functionaliteit niet aan de praat krijgen. Xpire ondersteunt Tumblr, maar ik heb geen openbaar Tumblr-account om mee te testen.
Een alternatieve gratis app is TweetDelete, dat eveneens beweert in staat te zijn om al je tweets te verwijderen, en zelfs nieuwe tweets na een ingestelde tijd automatisch wist. TweetDelete loopt ook tegen de limiet van 3.200 aan.
Voorkeur voor een grote schoonmaak? De site Twit Wipe zegt dat hij bijna alles van je Twitter-account verwijdert, inclusief tweets, favorieten en retweets, waarbij alleen degenen die jij volgt en degenen die jou volgen intact blijven.
Pas op dat zelfs als je je oude tweets wist, ze ergens anders kunnen zijn opgeslagen. Diensten zoals Topsy archiveren tweets om te doorzoeken en voor analyse. Maar het wissen van tweets van Twitter zelf maakt ze in ieder geval moeilijker vindbaar.
Voordat je je complete Twitter-geschiedenis wegblaast, moet je misschien overwegen om deze op te slaan voor het nageslacht. Gelukkig is dat een ingebouwde Twitter-functie. Deze moet je als volgt gebruiken:
Het duurt enige tijd om je archief voor download samen te stellen. Twitter zal je een koppeling mailen wanneer deze klaar is. De gegevens komen in een zip-bestand dat zowel een CSV-bestand (dat geïmporteerd kan worden in een spreadsheet of database) als een JSON-archief (voor het bekijken in een webbrowser) bevat.
De toekomst zal geen sporen nalaten -- Terwijl Twitter vecht om relevant te blijven in het immer wispelturige wereldje van de sociale media, zal het moeten overwegen om zelf een geautomatiseerde tweet-verwijderfunctie aan te bieden, ongehinderd door de huidige beperkingen van zijn openbare API.
De volgende generatie van sociale media beweegt duidelijk in deze richting. Veel tieners hebben geen Twitter-accounts, of gebruiken de dienst maar zelden, maar velen verlaten zich op Snapchat, dat berichten verwijdert nadat ze gelezen zijn. Snapchat is niet perfect (het is gemakkelijk om een schermafbeelding te maken), maar zijn automatische verwijdering is voor veel situaties perfect.
Twitter zou dit allang moeten weten. Zijn eigen videodienst, Periscope, verwijdert video's automatisch na 24 uur (zie "Twitters Meerkatdoder, Periscope, is gearriveerd", 27 maart 2015).
Het is niet meer dan gezond verstand. Immers, als Twitter de bar van de wereld is, wie wil dan zijn bargesprekken voor altijd gearchiveerd hebben?
Het bedrijf kan terughoudend zijn om zo'n functie aan te bieden, aangezien het het liefst zoveel mogelijk gegevens wil hebben om aan adverteerders te verkopen. Maar niets weerhoudt Twitter ervan om eender welke interpretatie te geven aan tweets wanneer ze openbaar zijn, en bovendien zijn adverteerders ongetwijfeld veel meer geïnteresseerd in actuele gegevens. Wat is het nut om mij iets proberen te verkopen waarover ik vijf jaar geleden getweet heb?
Het hele bedrijfsmodel van sociale media hangt af van vertrouwen. Gebruikers moeten erop vertrouwen dat hun gegevens niet verkocht zullen worden op manieren die schadelijk zouden kunnen zijn en dat ondoordachte beweringen niet terug kunnen komen om ons leven te ruïneren.
In de tussentijd moet je altijd denken (niet drinken) voordat je tweet. Je kunt mijn tweets @jcenters volgen, totdat ze in een rookwolk verdwijnen.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
"What is truth? asked jesting Pilate and would not stay for an answer". Francis Bacon, 1601, "Of Truth" [Hierop zei Pilatus: "Maar wat is waarheid?" maar hij wachtte niet op antwoord. - nvdv]
Op 24 maart 2015 verscheen er in de Verenigde Staten een nieuw boek, "Becoming Steve Jobs" geschreven door Brent Schlender en Rick Tetzeli. En zoals met zoveel zaken rond Apple deed dit boek veel stof opwaaien. En waarom ook niet? Het verhaal heeft veel interessante aanknopingspunten: geheimhouding bij Apple, de grillige Steve Jobs, en een gevecht om de waarheid te vinden!
Berichten uit de frontlinie -- Stephen Levy karakteriseert het verhaal als "De oorlog over wie Steve Jobs was": hij beschrijft hoe vrienden, familie en de collega's die Steve Jobs het meest nabij waren, lang vonden dat "Steve Jobs", de biografie die Walter Isaacson in 2011 publiceerde, "te zeer gericht was op de slechte eigenschappen van de CEO van Apple, en geen panoramisch overzicht was van de persoon die zij kenden".
En nu hebben zij teruggeslagen. Het management van Apple en vrienden van Jobs (inclusief Tim Cook en Jony Ives, Ed Catmull van Pixar en de weduwe van Jobs, Laurene Powell Jobs) hebben niet alleen de schrijvers interviews gegeven, maar ook anderen aangemoedigd om hetzelfde te doen. Het bedrijf Apple liftte ook mee, met een officieel statement in de New York Times over het boek, met als belangrijkste conclusie dat "we blij zijn dat we besloten hebben om eraan mee te doen". Op de marketingpagina van het boek van Schlender-Tetzeli staat prominent een controversieel citaat van Ed Catmull: "Ik hoop dat dit boek erkend zal worden als het definitieve verhaal".
Kennelijk staat de geschiedschrijving op het spel. Isaacson werd door Jobs persoonlijk gekozen om zijn biografie te schrijven, en Jobs stond de schrijver tot aan zijn sterfbed toe tientallen interviews toe. Het kan hem niet kwalijk worden genomen als deze schrijver zich momenteel een beetje belaagd voelt.
Biografie -- Isaacson had nooit de bedoeling om een allesonthullende biografie te schrijven. Hij heeft voor Jobs hetzelfde gedaan als wat hij deed voor Albert Einstein en Benjamin Franklin: het schrijven van een standaard biografie, een gedetailleerde beschrijving van het leven van een historische figuur, gebaseerd op zoveel mogelijk gedocumenteerde feiten.
Het is bovendien een geautoriseerde biografie, geschreven op uitnodiging van Steve Jobs zelf, en de opdracht is later in deze woorden nog herhaald door Laurene Powell Jobs (die de opgeleverde biografie later bekritiseerde):
Er zijn delen van zijn leven en persoonlijkheid die behoorlijk smerig zijn, en dat is de waarheid. [...] Je moet dit niet wegstoppen. Hij is goed in rookgordijnen, maar hij heeft ook een opmerkelijk verhaal, en ik zou willen dat het allemaal waarheidsgetrouw verteld wordt.
Het enige doel van het boek is dus om Jobs zo objectief mogelijk te portretteren (zoals dat eigenlijk met iedere succesvolle biografie moet) door middel van feiten. Het boek van Isaacson is dus geen reportage: hij zegt zelf dat het ook een boek is over innovatie, een onderwerp dat hem fascineert, en zegt dat het boek "lessen biedt over innovatie, karakter, leiderschap en waarden". Maar deze lessen moeten door de lezer zelf getrokken worden uit de feiten die de schrijver presenteert.
Een biograaf moet legendes doorprikken om de onderliggende feiten te achterhalen die aanleiding gaven tot deze legendes. Vooral wanneer een biografie gaat over een controversieel figuur zoals Steve Jobs over wie vele legendes zijn gegroeid. Het strekt Isaacson tot eer dat hij gepoogd heeft dit te doen en daar, voor het grootste deel, in slaagt.
Isaacson had de pech dat Jobs overleed op het moment dat het boek bijna voltooid was en nog meer pech dat de eerste keer dat de mensen dicht bij Jobs het manuscript zagen, een paar dagen na zijn begrafenis was. Het laatste dat zij die van Jobs hielden op dat moment wilden zien, of waar ze op dat moment behoefte aan hadden, was een heldere beoordeling van de man, met al zijn deugden en gebreken in het volle zicht. Niet toen zijn dood nog een vers gapende wond in hun eigen leven was.
Bildungsroman -- Brent Schlender en Rick Tetzeli proberen aan de andere kant geen gezaghebbende biografie te maken. Hun boek is ietwat als een roman. Bijvoorbeeld: hoewel het boek een samenwerking is, wordt het gepresenteerd vanuit Schlenders eerste persoon en komt het met een expliciet doel: uitleggen hoe Steve Jobs "zijn leven omdraaide en de grootste visionaire leider van onze tijd werd". Als het een echte roman was, zou het een Bildungsroman zijn, een roman over zijn volwassenwording, het onderwijs en de karakterontwikkeling van zijn hoofdpersoon.
Daarom gaat het boek soepeltjes om met historische details. Het kiest die feiten en gebeurtenissen die het geschiktst zijn om het doel van het boek te ondersteunen, en rangschikt ze op de juiste wijze. Een voorbeeld hiervan is de vroege beschrijving van hoe de jonge Jobs steun kreeg bij het begin van Apple Computer. Volgens Schlender en Tetzeli gebruikte Jobs zijn brutaliteit en doorzettingsvermogen, om "onvermoeibaar" de experts in Silicon Valley langs te gaan, "telkens één telefoongesprek, één vergadering, totdat hij zich uiteindelijk in contact gebracht had met Regis McKenna", de "marketing-tovenaar", die hem in contact bracht met andere Silicon Valley-spelers die zouden helpen Jobs' ontluikende onderneming te koesteren. Zoals in veel meer detail door Isaacson verteld, kwam McKenna relatief laat in het verhaal aan boord, en op een manier die veel omslachtiger was dan Schlender en Tetzeli beschrijven, maar dat verhaal toont de heldhaftige volharding van Jobs niet en gaat net zoveel over de cultuur in Silicon Valley in die tijd als over Jobs.
Op dezelfde manier wordt later in het boek de komst van de iPod afgeschilderd als een zuiver succes waarbij "techniekschrijvers, recensenten en andere deskundigen enthousiast zijn over functionaliteiten die Apple niet eens had genoemd". Voor de duidelijkheid: het apparaat werd voor het grootste deel goed ontvangen, maar ook zij die onder de indruk waren (zoals onze eigen Jeff Carlson in "iPod Maakt Muziek Aantrekkelijker", 29 oktober 2001), merkten de beperkingen van de oorspronkelijke apparaat en de hoge prijs op. Velen waren sceptisch. Dergelijke nuances passen echter niet bij de heroïsche verhaalboog die op dit punt wordt gebouwd in het boek.
Details zijn geen zaken waar dit boek zich zorgen over maakt. Dit kan de reden kan zijn waarom het veel kleine fouten bevat: zo had de originele Apple 1 bijvoorbeeld een 6502-processor en niet een "6800" zoals Schlender en Tetzeli schrijven. Verder was de eerste Macintosh niet "ivoorkleurig" maar beige (Pantone 453, om precies te zijn) en had de iPad 2 geen flitser bij zijn camera aan de achterkant.
Maar zulke onbeduidende fouten zijn niet belangrijk. Schendler is, naast de verslaggever die hij is, ook iemand die door Jobs als een vriend werd beschouwd, die Jobs en zijn familie vaak thuis bezocht en iemand die, anders dan Isaacson, een directe getuige is geweest van veel belangrijke gebeurtenissen, zowel in het openbaar als van binnenuit in Jobs' latere leven. En iemand die Jobs van dichtbij genoeg gekend heeft om persoonlijk begrip van hem als mens te hebben. Het boek, zoals verteld door de licht gefictionaliseerde Schendler-verteller, is evenzeer een intiem gedenkschrift als een biografie, een gedenkschrift dat probeert de man die hij kende te karakteriseren en zijn innerlijke leven te verklaren.
En net zoals met het project van Isaacson slaagt het project van Schlender en Tetzeli ook voor het grootste gedeelte.
Er kan er meer dan één zijn -- In de strijd om wie Steve Jobs nou precies was, moeten we misschien tot een staakt het vuren komen. Beide boeken hebben hun eigen toevoegingen maar ook hun eigen tekortkomingen.
Het boek van Isaacson blijft het boek bij uitstek voor mensen die op zoek zijn naar een rijke schakering van goed onderzochte en geannoteerde details over Steve Jobs, zijn leven en zijn eigen reflecties daarop. Het is misschien niet perfect maar het is oprecht en een goed begin.
Voor een gevoelsmatigere maar wel speculatieve kijk op de kwaliteiten die Jobs zo geliefd en gerespecteerd maakten bij de mensen om zich heen en een vertelling die (doelbewust) een variatie is op de Hero's Journey, is momenteel het boek van Schlender en Tetzeli de beste keus. Het zal niet verbazen dat dit het verhaal is dat Apple en Jobs' intimi graag willen uitdragen.
(De verwijzing naar de mythe van het held-archetype is trouwens niet zomaar een verzinsel van Schlender en Tetzeli. Isaacson merkt ook op hoe verrassend goed het leven van Jobs die structuur aanhoudt: zie de verwijzing in het inleidende hoofdstuk van zijn boek naar Shakespeares Henry V.)
Hoe het ook zij, de Zaak Jobs kan meer dan beide boeken vullen. Ik weet zeker dat geen van beide boeken Jobs helemaal beschrijven: hij was, zoals wij allen, gecompliceerder en gelaagder dan één verhaal vertellen kan.
"This is the West, sir. When the legend becomes fact, print the legend". Uit "The Man Who Shot Liberty Valance"
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Geen IT-beheerder is zo gek om bij alle Macs en iOS-apparaten individueel software te installeren, instellingen op te zetten, en gebruikers aan te sluiten op de diensten die een organisatie biedt. Er bestaan krachtige hulpprogramma's om meerdere apparaten te beheren, zodat je beheer, monitoring en onderhoud van grote aantallen Apple-apparaten efficiënt kunt bijhouden.
In veel grote organisaties maakt men gebruik van Casper Suite van JAMF Software, een set programma's gericht op de zakelijke markt, waarmee een heel "wagenpark" aan Macs en iOS-apparaten binnen een bedrijf, overheidsdienst of scholenstichting beheerd kan worden.
Maar de Casper Suite die JAMF onlangs op de markt bracht is echt overkill voor gebruik binnen kleinere organisaties, waarbij gewerkt wordt met een overzichtelijke hoeveelheid Apple-apparatuur. Mede-oprichter Chip Pearson van JAMF vertelt dat dit tot hem doordrong toen hij merkte dat eigenaars van kleine bedrijven, in grote verwarring, uren met zijn ondersteuningsteam aan de telefoon hingen. Hij realiseerde zich dat IT voor zulke mensen een taak is, geen carrière.
Dus is JAMF terug naar de ontwerptafel gegaan, om voor kleinere organisaties een hanteerbare dienst voor apparaatbeheer te bedenken. Bushel is de naam: een online dienst voor het beheren van Apple-apparaten, voor wie er tientallen heeft, geen honderden of duizenden.
Bushel is veel eenvoudiger dan Casper Suite, en JAMF biedt de dienst gratis aan, zonder tijdslimiet, voor maximaal 3 apparaten per account. Genoeg om in ieder geval eens te experimenteren met apparaatbeheer. Extra apparaten kosten twee dollar per maand extra, waarbij je geen contracten van lange duur hoeft af te sluiten.
Ik test Bushel al uitgebreid sinds de lancering eind vorig jaar, en ik doe me voor als de eigenaar van een klein bedrijf die de dienst gebruikt om een handvol Macs en iOS-apparaten te beheren. Dit was wel leuk, maar één ding is nu duidelijk voor mij: Bushel is niet bedoeld voor consumenten (zelfs super geeky consumenten). Het is bedoeld voor organisaties, niet voor individuele personen, ook al kan iedereen ermee spelen.
Het begin -- Eén van de belangrijkste sterke punten van Bushel is de web-basis, in tegenstelling tot Casper waarvoor doorgaans software moet worden geïnstalleerd op bedrijfsservers. Bushel is in essentie een web-app, en is via een browservenster toegankelijk op praktisch elke moderne computer en elk mobiel apparaat.
Om met Bushel te werken, moeten Apple-apparaten eerst worden "ingeschreven". Dit kan gebeuren door de IT-beheerder van een onderneming, of door werknemers met een Apple-apparaat als dit toegelaten is via een open-inschrijvingsprogramma. Inschrijven bestaat gewoon uit inloggen en een stuk software installeren om een Bushel-certificaat op de Mac of het iOS-apparaat te creëren.
Wanneer een apparaat is ingeschreven, verschijnt het in de webconsole van Bushel. Het eenvoudige en aantrekkelijke ontwerp van deze console is een tweede sterk punt van de dienst. (Oorspronkelijk was het te eenvoudig, maar JAMF heeft dit voortdurend verbeterd.) Elk ingeschreven apparaat wordt weergegeven op een kaart met een symbolische weergave van het hardwaretype. Er is ook een opvallende knop Enroll This Device.
De beheerder kan aan de hand van symbolen in de vorm van een donut in een oogopslag zien of een apparaat correct is ingeschreven, of opslagvolumes goed zijn versleuteld, etc. Een volledig groene donut betekent dat alles in orde is. Rood in een donut wijst op een probleem met één of meer apparaten. De beheerder kan dan op de kaarten van de apparaten nagaan welke niet groen zijn.
Door op een gadgetkaart te klikken kun je een heleboel informatie laten verschijnen over de overeenkomstige Mac, iPhone of iPad. De kaart voor mijn MacBook Pro geeft bijvoorbeeld aan welke versie van Mac OS X is geïnstalleerd, de garantiestatus van mijn computer, of FileVault ingeschakeld is, de beschikbare opslagcapaciteit enzovoort. Deze gegevens zijn cruciaal voor een beheerder, omdat hij zo het overzicht kan behouden van de apparaten in een organisatie.
De IT-beheerder kan ook een beveiligingsbeleid implementeren, zoals een wachtwoord of een toegangscode vereisen, iCloud-functies op iOS-apparaten beperken, wifi-instellingen bepalen enzovoort.
Apps en e-mail -- Bushel is ontworpen om het leven van een gejaagde IT-beheerder van een kleine onderneming te vergemakkelijken (omdat dit werk waarschijnlijk maar één van zijn vele taken is). En voor zover ik kon zien, doet het dat vrij goed.
Om te beginnen automatiseert Bushel de installatie van Mac- en iOS-apps. Met één enkele muisklik kon ik allerlei apps installeren op al mijn in Bushel ingeschreven iOS-apparaten, en dit allemaal in één keer. Als ik later meer iOS-apparaten inschrijf, worden de apps in mijn Bushel-installatielijst automatisch ook op deze apparaten geïnstalleerd.
Aangezien ik verscheidene Apple-gadgets heb (drie Macs, drie iPhones en een iPad), bespaart de mogelijkheid om meerdere app-installaties te automatiseren mij veel tijd.
Maar zonder toegang tot het Volume Purchase Program voor ondernemingen van Apple (dit bestaat ook voor onderwijs) kon ik niet optimaal gebruikmaken van deze functie voor het installeren van apps, de dienst waarmee organisaties een app één keer kopen en ze installeren op meerdere, aan verschillende iTunes-accounts verbonden, Macs en iOS-apparaten. Dit is één reden waarom Bushel niet bedoeld is voor individuele personen.
Bushel heeft wel ingebouwde toegang tot de iOS-App Store en de Mac App Store, zodat een beheerder gemakkelijker kan vinden wat hij nodig heeft.
Bushel automatiseert ook de configuratie van e-mailaccounts op apparaten. Beheerders kiezen een e-maildienst: Exchange, Google, Yahoo of generieke IMAP- en/of POP-accounts. De apparaten van de werknemers worden dan automatisch ingesteld, waarbij de gebruikersnaam wordt gekoppeld aan de domeinnaam van een werkgever.
Op mijn Macs en iOS-apparaten verscheen bijvoorbeeld [email protected], dat gekoppeld is aan mijn Google Apps for Work-account, meteen in de app Mail.
Geavanceerde mogelijkheden -- IT-beheerders kunnen de inschrijving van apparaten automatiseren door de werknemers het werk te laten doen via een open open-inschrijvingsprogramma.
De gebruikers krijgen dan een url die hen naar een Bushel-registratiepagina brengt. Wanneer zij hun gebruikersnaam en e-mailadres invoeren (en eventueel ook een code die ze gekregen hebben van de beheerder), wordt het nodige op hun apparaat gedaan.
De beheerder kan bepalen hoe lang het open-inschrijvingsprogramma actief blijft, en hij kan zelfs de inschrijving beperken tot een bepaald IP-adres.
IT-beheerders kunnen zich ook inschrijven in het Device Enrollment Program (DEP) van Apple. Door de organisatie aangekochte Macs en iOS-apparaten worden bij activatie dan automatisch ingeschreven in Bushel. Enkele basisinstellingsroutines vallen dan weg, zodat de gebruikers snel aan de slag kunnen. Ook dit deel van Bushel kon ik om voor de hand liggende redenen niet testen.
Een vat vol Apple-apparaten -- Ik heb nog nooit geprobeerd om JAMF Casper Suite te doorgronden, want het is uiterst ingewikkeld, om niet te zeggen irrelevant voor mij als individuele gebruiker.
Realistisch gezien is Bushel is ook niets voor mij. Maar ik zie wel voor me waar het dit ooit zou kunnen zijn, als ik verantwoordelijk zou worden voor een groep mensen en al hun Apple-apparaten. Ik zou Bushel direct omarmen als ik een klein bedrijf zou starten.
Voor hen die al in die situatie zitten, lijkt Bushel me een geschenk uit de hemel. JAMF heeft duidelijk hard gewerkt om de belangrijkste apparaat-beheerfuncties te bieden en toch een overdaad aan functies te vermijden, want een nieuwe Bushel-gebruiker kan de dienst in een paar uur onder de knie krijgen. Over het algemeen is het eenvoudig, makkelijk te begrijpen en goedkoop. Een perfecte combinatie waardoor de parttime IT-beheerder zich weer op haar andere taken kan concentreren.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Evernote 6.0.8 -- Evernote heeft versie 6.0.8 van zijn gelijknamige informatie-beheerapp uitgegeven, met diverse reparaties van fouten die sinds de uitgave van de vorige versie (lees "Evernote 6.0.7", 14 maart 2015) door gebruikers gemeld zijn op de forums van Evernote. De update waarborgt dat verticale uitlijning van een tabel bovenaan en niet in het midden is, herstelt een fout waarbij een bijlage gekopieerd werd als je hem versleepte (in plaats van hem te bewegen), pakt een probleem aan waardoor na schakelen tussen notities de formatteer-werkbalk bleef staan en niet veranderde in de info-werkbalk, en herstelt een crash tijdens het synchroniseren. (Gratis van Evernote of de Mac App Store, 64,6 MB, toelichting, 10.7.5+)
Reacties - Evernote 6.0.8
iFlicks 2.2 -- Jendrik Bertram heeft iFlicks 2.2 uitgegeven, met een aantal verbeteringen van de gebruikersinterface. (Lees "iFlicks verbetert het importeren van mediabestanden in iTunes", 10 januari 2013.) De app om video te coderen en metagegevens te beheren voegt ook een Watch Folder-agent toe die de mappen monitort zelfs als iFlicks niet draait, zoekt nauwkeuriger in metagegevens, verwerkt videosignalen beter (wat ook de synchronisatie verbetert), ondersteunt het formatteren van ondertitels beter en heeft betere lokalisaties. iFlicks kost doorgaans $ 24,99, maar de prijs is gedurende de heel maand april met 25 procent verlaagd. ($ 18,99 nieuw uit de Mac App Store, gratis update, 17,0 MB, 10.8.3+)
Reacties - iFlicks 2.2
Fantastical 2.0.2 -- Flexibits heeft Fantastical 2.0.2 uitgegeven, een onderhoudsupdate van de onlangs uitgebrachte grote update van de populaire kalender-app. (Lees "Fantastical 2 wil Apples Agenda vervangen", 27 maart 2015.) De update verbetert de installatie van het iCloud-account bij het invoeren van een incorrect wachtwoord, versnelt het uploaden van Exchange- en lokale kalenders, repareert een crash die wordt veroorzaakt door het toevoegen van een Google-account, verbetert de Today-widget zo dat alleen aankomende gebeurtenissen getoond worden als er geen plaats genoeg is voor een compleet overzicht, herstelt een probleem als TextExpander geactiveerd is terwijl je in het invoerveld typt en verbetert account-installaties als je verbonden bent met CalendarServer en OS X Server. Fantastical 2 heeft een gratis proefperiode van 14 dagen en kost nu $ 39,99 bij de Flexibits Store en de Mac App Store. De prijs zal na een aanloopperiode met korting omhoog gaan naar $ 49,99. ($ 39,99 nieuw, gratis update van Flexibits en de Mac App Store, 12,1 MB, toelichting )
Reacties - Fantastical 2.0.2
TweetDeck 3.9.482 -- Twitter heeft TweetDeck 3.9.482 voor de Mac uitgegeven, met verschillende nieuwe functies die eerder dit jaar al in de browser-versie van TweetDeck ingevoerd zijn. De app om op Twitter te zoeken en mee te doen, voegt de mogelijkheid toe om via de nieuwe functie Teams de toegang tot je accounts te delen, voegt een functie Group Messaging toe die voorziet in opties om bij groepen directe berichten te maken voor privéconversaties, maakt het mogelijk om tot vier beelden aan elke tweet toe te voegen en voegt ondersteuning toe om inline van video's en bewegende gif's af te spelen. Bovendien word je, als je enige tijd niet in Tweetdeck ingelogd bent geweest, nu verplicht om in Tweetdeck in te loggen met een Twitter-account inplaats van je oorspronkelijke inloggegevens. (Gratis van de Mac App Store, 3,8 MB, 10,6+)
Reacties - TweetDeck 3.9.482
LaunchBar 6.2 -- Objective Development heeft LaunchBar 6.2 uitgebracht, tjokvol met reparaties en verfijningen, waaronder nieuwe manieren om items klaar te zetten voor gebruik. Het startprogramma dat vooral via sneltoetsen werkt, biedt nu de mogelijkheid om, door ze te slepen, meerdere onderdelen te kiezen uit de resultatenlijst na een zoekopdracht, en deze vervolgens vanuit LaunchBar weer naar andere programma's te slepen. Deze update brengt ook ondersteuning voor de onlangs uitgebrachte update van de agenda-app Fantastical 2. (Zie "Fantastical 2 wil Apples Agenda vervangen", 27 maart 2015). Verder is het indexeren van iCloud- en iCloud Drive-documenten verbeterd, zorgt de update dat Instant Calculate beter onderscheid maakt tussen telefoonnummers en rekenfuncties, is een bug gerepareerd die zorgde dat het plakken van klembordonderdelen naar formulieren in Safari fout liep, is de uitvoering van AppleScripts op de achtergrond verbeterd, en is een probleem opgelost waardoor de functie Clipboard History het telkens opgaf. ($ 29 nieuw, met 20 procent korting voor TidBITS-leden, gratis update, 9,8 MB, toelichting, 10.9+)
Reacties - LaunchBar 6.2
ChronoSync 4.6 en ChronoAgent 1.5.1 -- Econ Technologies heeft ChronoSync 4.6 en ChronoAgent 1.5.1 uitgebracht. ChronoSync kreeg een tiental nieuwe functies, naast een groot aantal verbeteringen en reparaties. De grootste aanwinst van ChronoSync is de functie SmartScan: een geavanceerd algoritme dat je schijf controleert op veranderingen. Het programma zorgt er niet voor dat bestanden sneller gekopieerd worden, maar Chronosync belooft wel grote snelheidswinst door de manier waarop SmartScan detecteert welke bestanden gekopieerd moeten worden. De synchroniseer- en kopieer-app biedt ook snelheidswinst door verificatie van checksum-gegevens (speciaal als je werkt met tragere verbindingen), nieuwe mogelijkheden om scans in te plannen, een verbeterd uiterlijk voor OS X 10.10 Yosemite, regels om bestanden uit te sluiten op basis van Finder-tags, en de mogelijkheid om lokaal aangesloten schijven te (de-)activeren. Ook kun je nu push-meldingen sturen naar een iOS-apparaat, via de app ChronoMonitor ($ 2,99, versie 1.1). ChronoSync vereist nu 10.8 Mountain Lion of later.
ChronoAgent 1.5.1 verbetert de samenwerking van SmartScan met ChronoSync 4.6, verbetert VoiceOver-ondersteuning, en heeft Japanse lokalisatie. (Gratis updates voor beide apps; $ 40 nieuw voor ChronoSync met 25 procent korting voor TidBITS-leden, 28,4 MB, toelichting, 10.8+; $ 10 nieuw voor ChronoAgent, 10,3 MB, toelichting, 10.8+)
Reacties - ChronoSync 4.6 en ChronoAgent 1.5.1
In de verzameling externe koppelingen van deze week is Adam Engst te gast bij MacBreak Weekly, staan de snelheden bij Comcast Internet op het punt een grote sprong vooruit te maken, bespreekt Lisa Jackson van Apple de inspanningen van het bedrijf op milieugebied, ontdekken we hoe een gestolen iPhone het leven van iemand positief veranderde en werpen we een blik op de totstandkoming van de Apple Watch.
Adam Engst kiest voor normcore bij MacBreak Weekly -- TidBITS-uitgever Adam Engst had het beregezellig met Leo Laporte, Andy Ihnatko en Alex Lindsay toen zij bij MacBreak Weekly spraken over hoe de modewereld de Apple Watch ziet als "normcore", het verschil tussen de twee recentste Steve Jobs-biografieën, de opkomst van Periscope en ondergang van Meerkat, en nog veel meer.
Comcast introduceert 2 Gbps internet -- Onder druk van Google Fiber en anderen heeft Comcast aangekondigd dat het volgende maand in Atlanta met een nieuwe 2 Gbps glasfiber-dienst komt. Comcast zei de dienst zo snel mogelijk te willen uitbreiden en aan het eind van 2015 achttien miljoen Amerikaanse huishoudens te willen bereiken. Het bedrijf plant ook een 1 Gbps dienst voor 2016 die beschikbaar zou moeten komen voor alle klanten binnen het gebied waar Comcast levert.
Lisa Jackson over Apple en hernieuwbare energie -- Lisa Jackson, voormalig hoofd van de U.S. Environmental Protection Agency en nu Apples vice president van de Environmental Initiatives group binnen het bedrijf is geïnterviewd door de Wall Street Journal over Apples belofte met hernieuwbare energie te werken. Terwijl Apple hard bezig is ervoor te zorgen dat al zijn onderdelen in de VS op hernieuwbare energie draaien, is er in het buitenland, waar het gros van Apples producten vervaardigd wordt, nog veel werk aan de winkel.
Gestolen iPhone maakt BuzzFeed-schrijver beroemd in China -- Matt Stopera's iPhone wordt in New York City gestolen. Tja. Een jaar later beginnen er foto's van een vent in China te verschijnen in zijn iCloud foto-stream. Oké, da's raar. Vervolgens schrijft hij er een artikel over op BuzzFeed en verspreidt zijn verhaal zich als een olievlek. In China. En nu wordt het pas echt vreemd. Hij reist naar China, naar de man die zijn telefoon in handen heeft gekregen, en dan wordt het allemaal echt ongelooflijk. Maar ook een verhaal over een taal- en culturele barrières overstijgende vriendschap. Je kunt het nu lezen, of als je het heel druk heb, wachten op de film. Ja, de film.
Achter de schermen van de Apple Watch -- David Pierce van Wired licht een tip van de sluier op over de ontwikkeling van de Apple Watch. Hoewel het horloge de droom was van Apple senior vice president of design Jony Ive, werd het tot een daadwerkelijk product gesmeed door Kevin Lynch, de voormalige Adobe-CTO die openlijk de strijd met Steve Jobs aanging over Flash. Het concept achter de Apple Watch is interessant: de iPhone verpest je leven en de Apple Watch moet jou nu van de iPhone losweken. Pierce laat ons een blik werpen op het moeilijke begin van de Apple Watch als iPhone-app, inclusief polsbandje van klittenband en de dongel met draaiknopje die je er aan de onderkant in moest steken. Het kostte het Apple Watch-team meer dan een jaar om de geluidjes en tikken te laten voldoen aan Jony Ives wensen.
Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands