Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands
De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.
Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:
Verder werkten mee:
Onderzoeker en hobbyist Trammell Hudson heeft een zeer ernstige en fascinerende hardware-aanval op de Mac laten zien. Deze aanval via de Thunderbolt-ingang, die "Thunderstrike" (Donderslag) is genoemd, is beperkt tot situaties waarbij de aanvaller fysieke toegang tot een Mac heeft, en genoeg tijd om de computer te herstarten nadat hij er andere firmware op geïnstalleerd heeft. Apple heeft al ten dele op deze kwetsbaarheid gereageerd, in de onlangs uitgebrachte nieuwe hardware (de iMac met Retina 5K-scherm en de nieuwe Mac mini), en zal de komende tijd geleidelijk meer reparatie-maatregelen uitbrengen voor oudere hardware.
Twee aspecten aan dit door de Thunderstrike-aanval bewezen concept maken het bijzonder ernstig. Het eerste en meest voor de hand liggende aspect is dat de meeste Macs kwetsbaar zullen blijven en dat antivirus-software niet zal helpen, omdat Thunderstrike totaal buiten het besturingssysteem om werkt. Ten tweede, mocht Thunderstrike worden gebruikt om kwaadaardige programmacode te installeren, dan zal dat verstopt blijven in een deel van het systeem waar de gebruiker geen toegang toe heeft (het boot-ROM, dat in feite een overschrijfbare EEPROM-chip is) en erin blijven zitten, zelfs als de opstartschijf zou worden gewisseld.
Aan de positieve kant kant van het verhaal staat dat Thunderstrike op dit moment niet méér is dan het bewijs van een concept. De demonstratie liet alleen maar zien dat zo'n aanval mogelijk is en brengt geen schadelijke wijzigingen aan in het boot-ROM. Bovendien werkt Thunderstrike op dit moment alleen op bepaalde Macs. Maar zoals Hudson opmerkt: het verder optuigen van het wapen en mikken op andere Mac-modellen past binnen de mogelijkheden van een toegewijde aanvaller. En dat is de reden dat Apple Thunderstrike serieus neemt.
Hoe Thunderstrike werkt -- De fijne details van de Thunderstrike-aanval zijn uiterst complex, dus houd ik het bij een bespreking ervan op een hoger niveau. Zoals alle computers hebben Macs firmware die in actie komt wanneer je de aan-/uitknop indrukt, om de computer op te starten, het besturingssysteem te laden, hardware te initialiseren en andere functies uit te voeren. Sommige technologieën, zoals FireWire en Thunderbolt, hebben interacties met deze firmware op een zeer laag niveau, lager dan Mac OS X zelf, vanwege specifieke functies en prestaties.
Het conceptbewijs van Thunderstrike maakt gebruik van dit vertrouwen, om de inhoud van de boot-ROM van de Mac te vervangen door eigen code van de aanvaller, waardoor het feitelijk ingebed zit in de hardware van de Mac en het onmogelijk wordt om het met standaardtechnieken te verwijderen. De aanval kan werken omdat Apple vertrouwt op softwarecontroles om te bevestigen dat de firmware geldig is, en Hudson technieken ontwikkelde om deze controles te omzeilen (en zelfs de encryptiesleutel te vervangen).
Om een Mac over te nemen, moet de aanvaller er fysiek bij kunnen. Hij plugt vervolgens de Thunderstrike-hardware in (een gewijzigde Thunderbolt-naar-Ethernetdongle in de demo) en start de Mac weer op, waardoor het proces wordt ingezet dat de firmware door kwaadaardige code vervangt. Dat is alles.
Hardware-aanvallen zoals deze zijn niet nieuw. Er bestaan een aantal manieren waarop fysieke toegang tot hardware gebruikt kan worden om een computer te compromitteren. Zo ondersteunt FireWire bijvoorbeeld iets dat Direct Memory Access [rechtstreekse geheugentoegang - nvdv] heet en waarmee aanvallers soms via de FireWire-poort rechtstreeks geheugen konden lezen en manipuleren. (Dit gegeven werd gebruikt in de beroemde FireStarter-hack op een MacHack van zo'n 12 jaar geleden, zie De MacHax Beste Hack Wedstrijd 2002", 1 juli 2002.) Ik ontwierp zelf ooit een aanval tegen mijn Commodore 128 door de firmware op mijn externe diskettelezer te herprogrammeren. Gelukkig bleek dat mijn 14 jaar oude zelf de technische capaciteiten miste om het werkend te krijgen, waardoor de wereld veilig bleef.
De meeste van dit soort hardware-aanvallen zijn beperkt, in de zin dat ze geheugen of het besturingssysteem wijzigen, maar niet de opstartfirmware, wat een van de moeilijkste computeronderdelen is om te repareren. Firmware-malware mag dan niet algemeen zijn, het is een dusdanige zorg dat sommige van mijn zakelijke klanten alleen wegwerphardware meenemen wanneer ze naar bepaalde landen gaan.
Thunderstrike is erg interessant vanwege Hudsons innovatieve technieken, en omdat de principes van de aanval zich kunnen lenen voor combinaties met andere technieken die Apples huidige pakket oplossingen zouden kunnen omzeilen.
Wie vatbaar is voor Thunderstrike -- Alle Macs zijn technisch gezien kwetsbaar voor de Thunderstrike=aanval, maar weinig TidBITS-lezers lopen een direct risico. De aanval is zeer specifiek: iemand moet zowel fysieke toegang tot je Mac hebben, als de tijd om hem te herstarten en de firmware te installeren. Daarbij komt nog dat het nou niet bepaald zo is dat iedereen rondloopt met kwaadaardig gewijzigde Thunderbolt-dongles. Dit beperkt het risico tot drie situaties:
Internationale zakenreizigers die aangevallen kunnen worden wanneer ze de fysieke controle over hun Macs afstaan bij de douane, of wanneer ze hun computers in hotelkamers achterlaten in mogelijk vijandige gebieden. Mijn beveiligingswerk maakt dat ik in deze groep val, dus heb ik in de loop der jaren soms extreme voorzorgsmaatregelen getroffen om dit soort fysieke aanvallen te voorkomen.
Onbewaakte Macs in informatiestands of in computerzalen.
Iedereen in een vijandige leefomgeving.
Er is ook altijd de kans dat een aanval gericht kan zijn op hardware voor verkoop, ergens in de bevoorradingsketen, zoals we gezien hebben met malware op digitale fotolijstjes, maar dit is waarschijnlijk een laag risico, omdat Apple de kwetsbare plek al aan het dichtmaken is.
Behalve het updaten van je Mac wanneer er firmware-updates verschijnen, is de beste verdediging om altijd fysieke controle over je computer te houden. Dit klinkt misschien extreem, maar er zijn plaatsen waar ik mijn Mac niet meeneem wanneer ik erheen ga, omdat ik bang ben dat die bij het oversteken van de grens gecompromitteerd wordt. Nogmaals, vrijwel niemand die dit artikel leest loopt enig risico.
Firmware-aanvallen bestaan al jaren, en als de agenda's voor recente beveiligingsconferenties enige indicatie geven, zullen we er in de toekomst nog wel meer van zien. Gelukkig zijn ze beperkt door de noodzaak van fysieke toegang, maar voor degenen die een risico lopen blijven ze uiterst zorgwekkend.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
AT&T heeft een hoop vreemde ideeën over mobiele data. Het bedrijf probeert de competitie af te weren, terwijl het tegelijkertijd gebruikers die al heel lang onbeperkte data hebben afknijpt en winst probeert te genereren in nieuwe hoeken van de markt op manieren die mogelijk het idee van netwerk-neutraliteit schenden.
Mobile Share Value maakt meenemen databundel mogelijk -- Laten we met het goede beginnen. Van ongeveer 50 miljoen AT&T-abonnees die gebruikmaken van het Mobile Share Value-abonnement, wordt automatisch het restant van de databundel van de ene maand toegevoegd aan het tegoed van de volgende maand. Deze zogenoemde "Rollover Data"-functie hoeft niet geactiveerd te worden. Het restant zal worden overgeheveld in abonnements-cycli vanaf 25 januari 2015. Ongeveer 70 miljoen abonnees komen hier niet voor in aanmerking, waaronder de oude Mobile Share-klanten en prepaid-abonnees.
AT&T berekent overschotten op zijn Mobile Share Value-abonnementen tegen vergoedingen van $ 20 per 300 MB voor zijn 300 MB-abonnement, $ 20 per 500 MB voor zijn 1 GB-abonnement en $ 15 per 1 GB voor de 3 GB- en hogere abonnementen. Abonnementen zijn verkrijgbaar van 300 MB tot 100 GB, en de kosten zijn gebaseerd op data plus apparaten. Een 1 GB-abonnement kost $ 25 per maand plus $ 25 per apart betaalde smartphone of $ 40 per telefoon binnen een tweejarig contract (inclusief onbeperkte gesprekken en sms'jes). Een 10 GB-abonnement met twee telefoons zou $ 100 plus $ 15 per telefoon kosten, voor een totaal van $ 130 per maand exclusief BTW.
Ongebruikte data die werd meegenomen van de vorige maand verloopt aan het einde van de huidige maand, in tegenstelling tot de manier waarop meegenomen belminuten werkten (en soms nog steeds werken) bij beperkte abonnementen, waar meegenomen belminuten een jaar geldig bleven. Voor diegenen die af en toe hun limiet overschrijden, kan Rollover Data aardig wat geld besparen.
Stel dat je een abonnement hebt van 10 GB en 5 GB gebruikt in november, 12 GB in december en 3 GB in januari. Je ongebruikte 5 GB van november gaan mee naar december, en besparen je de toeslag voor extra gebruik van $ 30, maar er gaat geen data mee van december naar januari. De 7 GB die je overhoudt in januari gaat echter mee naar februari, wat een tegoed van 17 GB oplevert zodat je dan geen toeslag voor extra datagebruik riskeert.
Je ziet dat het nu en dan betalen van toeslagen voor extra datagebruik de totale kosten flink kan opdrijven, wat gebruikers met oudere abonnementen overhaalt om te migreren naar een Mobile Share Value-abonnement met Rollover Data, ondanks de beperking dat je data maar één maand extra meegaat.
Een vergelijkbare upgrade bij T-mobile, aangekondigd in december 2014, laat je tot een jaar aan ongebruikt datagebruik meenemen. En T-mobile laat je niet betalen als je over je datalimiet heen gaat. In plaats daarvan wordt, als je aan je taks zit, je downloadsnelheid verlaagd tot 64 Kbps of 128 Kbps voor de rest van de maand. Verderop ga ik dieper in op het verlagen van downloadsnelheden.
Mijn gezin koos voor de upgrade, omdat we toch geen onbeperkt data-abonnement hadden, en het Mobile Share Value-abonnement van AT&T onze datalimiet verhoogde van 3 GB naar 10 GB voor 10 dollar minder per maand. En omdat we die limiet bijna nooit halen, zouden we zelfs nog kunnen overwegen om onze limiet terug te brengen tot 6 GB, waardoor we, door de mysterieuze doorwerking van de kosten per telefoon, nog eens 15 dollar per maand goedkoper uit zouden zijn.
Even dimmen, aanbieders -- Minder aangenaam is dat AT&T hun keuze om ongelimiteerde abonnementen af te knijpen blijft verdedigen, en hun beleid uitbreidt om bedrijven rechtstreeks te laten betalen zodat ze kunnen besparen op jouw maandelijkse databundel. T-mobile is onlangs nog door de FCC op de vingers getikt omdat ze hun afknijpbeleid en voorwaarden niet helder vermeldden.
Mocht je het vergeten zijn: toen Apple in 2007 de iPhone introduceerde, was dat met AT&T-abonnementen (en later ook bij Verizon Wireless) met ongelimiteerd datagebruik. Daar kregen die aanbieders al snel spijt van toen de verkopen van de iPhone de pan uit rezen, en de uitbreiding van hun netwerken daar fors bij achterbleef.
In 2010 stopte AT&T met de onbeperkte data-abonnementen voor nieuwe klanten. Andere providers volgden al snel. (AT&T heeft hierover een hilarische "wij zijn zielig"-pagina.) Maar de klanten die hun oorspronkelijke abonnement behielden en alleen een andere telefoon namen, behielden hun contractuele ongelimiteerde data. De providers hebben op verschillende manieren geprobeerd mensen ertoe te verleiden deze abonnementen op te geven en over te stappen op gelimiteerde abonnementen en bundeluitbreidingen tegen meerprijs.
In 2012 besloot AT&T de gebruikers met onbeperkte abonnementen de duimschroeven aan te draaien. Het bedrijf begon de data af te knijpen van wat zij "de bovenste 5 procent" noemde. Dit waren onder meer gebruikers van wie het gebruik iets hoger dan een paar gigabyte per maand was. En wat recenter heeft AT&T het beleid ingesteld om datasnelheden af te knijpen na 3 GB gebruik op 3G- of "4G"- (eigenlijk 3G+-)netwerken, en na 5 GB gebruik op 4G LTE-telefoons ongeacht wat voor soort netwerk gebruikt wordt.
In oktober 2014 heeft de FTC [Federale handelscommissie - nvdv] hiertegen geprotesteerd en AT&T voor de rechter gesleept, omdat de FTC vond dat afknijpen "bedrog" was en "oneerlijk", twee tests die de FTC gebruikt om naar de rechter te stappen. Dit lijkt op een zaak in 2007, waarin Verizon een schikking trof met de staat New York nadat onderzoek had uitgewezen dat het bedrijf een afgeknepen databundel als "onbeperkt" aanprees. Verizon kwam ook terug op plannen om de 4G LTE-bundel van abonnees af te knijpen.
Merk op dat deze rechtszaak werd aangespannen door de Federal Trade Commission, die zich bezighoudt met consumentenzaken en niet door de Federal Communications Commission, die zich bezig houdt met regulering en handhaving van telecommunicatie- en aanverwante bedrijven. De FTC zei nauw samen te werken met de FCC. In een motie om de rechtszaak van de FTC verworpen te krijgen, zei AT&T op 8 januari 2015 dat de FCC van plan is om los van de FTC-rechtszaak over deze zelfde zaak een boete op te leggen, en dat de FTC in deze zaak niet de voldoende autoriteit heeft.
T-Mobile kwam vorig jaar ook in de problemen door afknijp-praktijken. Zij zeiden in augustus 2014 dat het hun onbeperkte databundels niet zou afknijpen ondanks een uitgelekte memo waarin stond dat het abonnees zou afknijpen die zich niet aan de gebruikersovereenkomst hielden, waaronder zogenaamde "zware" data-gebruikers, zonder dat deze term verder gedefinieerd werd. T-Mobile heeft al de mogelijkheid om de bundels van al zijn abonnees af te knijpen, en werd in november 2014 door de FTC gedwongen om die limieten duidelijker te specificeren. Abonnees vallen dan terug naar snelheden van 64 Kbps of 128 Kbps, afhankelijk van hun abonnement. Maar T-Mobile heeft nog niet hoeven terugkomen op hun onbeperkte bundels.
Ondertussen is AT&T begonnen met de verkoop van "gesubsidieerde" diensten voor een aantal bedrijven, momenteel 10. Deze bedrijven kunnen aan AT&T-klanten data buiten hun maandelijkse bundel aanbieden. De bedrijven in kwestie zijn vrij klein, en er zitten geen grote consumenten-, zakelijke of mediamerken tussen. Dit programma zou kunnen worden gezien als een schending van netneutraliteit in ruime zin, omdat het een kanaal biedt aan bepaalde bedrijven dat niet beschikbaar is voor anderen, tenzij ze betalen, in plaats van bijvoorbeeld een snellere verbinding tegen betaling.
De situatie bekijken -- Het probleem met de aanpak van deze situatie door AT&T en ander providers is dat ze de problemen kleiner willen doen lijken door gebruikersovereenkomsten te veranderen en Engelse woorden te herdefiniëren. Dit soort juridische tactieken doen hun reputatie geen goed, en zorgen er voor dat klanten sneller overstappen naar een ander.
Je herinnert je wellicht dat AT&T in 2011 T-Mobile wilde overnemen en de FCC hier fel tegen was, waarna het ministerie van Justitie de overname blokkeerde. Het argument van de overheid was dat een dergelijke fusie ervoor zou zorgen dat de VS maar twee grote netwerken zou hebben (AT&T/T-Mobile en Verizon), en maar één middelgroot (Sprint). Het gedrag van T-Mobile nadat deze deal niet doorging bewees dit gevaar: we zouden, als T-Mobile was gekocht, allemaal meer hebben moeten betalen voor minder.
Het Rollover Data-abonnement van AT&T is wat we vaker zouden moeten zien: een wortel, in plaats van de stok van het afknijpen. Als AT&T wil dat de gebruikers van oude onbeperkte abonnementen deze opgeven, zal het bedrijf hen iets soortgelijks moeten bieden en de aanvankelijke kosten zelf dragen. Biedt hen allemaal een abonnement van 100 GB per maand en een gratis iPhone. Dat zou als compensatie dienen voor het verlies, AT&T een veel voorspelbaarder netwerkgebruik opleveren, en een einde maken aan deze eindeloze stroom kleinzielige en negatieve trucjes.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Sinds de komst van Mac OS X 10.4 Tiger, in 2005, hebben Mac-gebruikers de beschikking gehad over eenvoudige ingebouwde automatisering met Automator. Derde ontwikkelaars hebben jaren geprobeerd de eenvoud en kracht van Automator te reproduceren op iOS.
Als je iOS meer voor consumptie dan creatie gebruikt, vraag je je misschien als eerste af wat je op iOS zou willen automatiseren. Zo eenvoudig als iOS is, als je erover nadenkt zijn er vast veelvoorkomende taken die je eenvoudiger kan uitvoeren door meerdere acties aaneen te rijgen. Zou het bijvoorbeeld niet aardig zijn je partner te bellen met een tik op een Dock-icoon? Of een URL te verkorten met een op maat gemaakte service en deze direct te plaatsen op Twitter? Misschien neem je heel veel baby-foto's, en wil je eigenlijk de recentste snel naar de grootouders kunnen sturen? Of als je een glaasje te veel op hebt bij een feestje, zou het dan niet super zijn om met slechts een paar tikjes een auto te bestellen van een dienst als Uber om je thuis te brengen? Dit is allemaal mogelijk om te automatiseren in iOS. Net zoals met automatisering op de Mac, kom je waarschijnlijk zelf met een beetje nadenken ook met een hoop ideeën voor veelvoorkomende taken om te automatiseren.
De opmerkelijkste ontwikkeling van derden in iOS-automatisering was x-callback-url, een slimme, maar wel klungelige, standaard ontwikkeld door Greg Pierce van Agile Tortoise. Voor de dagen van uitbreidbaarheid in iOS 8, was x-callback-url de belangrijkste mogelijkheid voor apps om informatie over en weer te delen over iOS' zandbak-muur heen.
Dit leidde tot een aantal interessante experimenten met iOS-automatisering. Met Agile Tortoises eigen app Drafts kan je onder andere notities vastleggen, en deze delen met andere apps en diensten. Met Launch Center Pro kan je meerdere apps vanuit één plek starten, alsook automatisch bepaalde acties met sommige van deze applicaties laten uitvoeren. En dan is er Editorial, een krachtige tekstbewerker die op maat aangepast kan worden met de programmeertaal Python en die x-callback-url kan gebruiken om tekst te bewerken van andere apps.
Dit is weliswaar allemaal leuk om mee te spelen en nuttig voor bepaalde mensen (zoals Federico Viticci van MacStories, die zijn experimenten uitgebreid beschreven heeft in iOS automation), ze zijn te ingewikkeld voor de gemiddelde gebruiker. Je moet of een vreemde taal leren, of je een weg vinden om de beperkingen van iOS heen om iets voor elkaar te krijgen.
Die kwestie kent nu misschien een oplossing dankzij Workflow van DeskConnect ($ 2,99 in de App Store), dat in iOS het dichtst bij de krachtige eenvoud van Automator komt.
Wat Workflow van vorige iOS-automatiseringspogingen onderscheidt, is dat je de opdrachten visueel creëert, zonder traditioneel programmeren. Het ontwerp van de app is helder en vriendelijk, wat het ideaal maakt de basisbeginselen van programmeren te leren of onderrichten.
De schoonheid van Workflow is dat je geen programmeur hoeft te zijn om er baat bij te hebben. De app wordt geleverd met handige en ingebouwde workflows, en biedt een galerij aan andere workflows die je kan downloaden. Gebruikers kunnen ook workflows delen via het web.
En wat kan je zoals doen met deze workflows? Hier zijn een paar voorbeelden:
Je kan workflows als iconen op je thuisscherm zetten, of als actie-extensies gebruiken binnen Safari. Om Workflow binnen Safari te gebruiken:
Om een workflow in Safari aan te roepen, tik je "Deel" en dan "Run Workflow". Je krijgt de workflows te zien die je hebt aangemerkt als "action extension", alsook potentieel nuttige extensies van de galerij van de app.
Voor mij is Workflow de aanschafprijs waard, alleen al vanwege de manier waarop iedereen het kan gebruiken om de mogelijkheden van Safari uit te breiden. Met een paar downloads van de galerij kan je een volledige webpagina opslaan op Dropbox, een webpagina exporteren als pdf-bestand, alle afbeeldingen van een webpagina ophalen, de broncode van een webpagina bekijken, de website doorzoeken, of zelfs een oudere versie van die pagina bekijken op de Wayback Machine. Federico Viticci heeft een speciale workflow gemaakt om de titel en URL van de huidige pagina toe te voegen aan een Evernote-notitie, wat ik handig vindt bij het samenstellen van ExtraBITS-kandidaten.
Workflows creëren doe je op een interessante manier. Je begint in de weergave Workflow, waarbij enkele voorgeïnstalleerde voorbeelden zitten. Raak Create Workflow aan in de weergave My Workflows. Om aan een workflow acties toe te voegen, schakel je over naar het Actions-paneel, waarin acties in verschillende categorieën staan opgesomd. Als je weet wat je wilt, kun je een bepaalde actie zoeken. Wanneer je een interessante actie ziet, raak je die aan voor een beschrijving, of sleep je die in je workflow. Met de Play-knop kun je een workflow activeren ter test. In de weergave Workflow kun je een workflow ook instellen als Normal (autonome workflow) of als een Action Extension (te activeren vanuit het Share-menu in andere apps).
Workflows programmeren is een volledig lineair proces. De acties worden achtereenvolgens uitgevoerd, van boven naar beneden, zoals bij Automator. Acties met invoer halen die invoer uit de voorgaande actie. Ook zoals bij Automator, kun je met behulp van de actie Set Variable de uitvoer van een voorgaande actie opslaan, en die uitvoer vervolgens oproepen met de actie Get Variable. Dit verschilt een beetje van wat de meeste programmeurs gewend zijn, maar iemand die vertrouwd is met Automator zal dit concept al snel begrijpen.
Zoals wel vaker gebeurt bij een initiële versie, is Workflow nog niet helemaal gepolijst. Je kunt alleen maar bladeren in de galerij, en een zoekfunctie ontbreekt nog. De beste manier die ik kon vinden om nieuwe workflows te zoeken is een workflow die via Tweetbot andere workflows zoekt, maar dat is verre van ideaal.
Een ander minpunt is dat je moet toekijken hoe Workflow doorheen de stappen van elke workflow gaat telkens je er een activeert, zelfs als je het opstart vanop het Home-scherm. Het zou mooi zijn als een workflow zijn onderliggende acties kon verbergen zoals elke andere app, maar ik veronderstel dat dit een beperking van iOS is. In deze video met een demonstratie van het gebruik van Workflow om een koppeling voor TidBITS als Amazon-affiliate te maken, kun je zien hoe de app een complexe workflow doorloopt.
Ofschoon ik nog maar net ben begonnen te spelen met het maken van workflows zoals die hierboven, ben ik al tegen een frustrerende beperking opgebotst. Zoals de meeste programmeerinterfaces, heeft ook Workflow een IF-verklaring om te testen of aan een voorwaarde al of niet is voldaan en dan de overeenkomstige stappen te nemen. Workflows kan helaas alleen maar tekenreeksen evalueren, en niet of een voorgaande actie was geslaagd. Ik zou een workflow willen maken die controleert of een Evernote-document bestaat, en dan ofwel er een notitie aan hangt als het bestaat, ofwel het document creëert als het nog niet bestaat. Dat is helaas momenteel niet mogelijk.
Maar zoals ik al eerder zei, moet je geen programmeur zijn om Workflow aan het werk te zetten. De galerij bevat al een aantal nuttige workflows, en er komen er zeker nog meer aan. Voor $ 2,99 is dit een handig gereedschap voor op je iOS-apparaat. Automatiseren mag dan wel niet voor iedereen zijn, maar ik kan je aanraden om na te denken over repetitieve taken die je vaak uitvoert op je apparaten en om dan Workflow eens te proberen. Je zou wel eens meer tijd kunnen uitsparen dan je eerst dacht!
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Als je goed functionerende ogen hebt, voer dan een gedachte-experiment uit over hoe je zonder ze door je leven navigeert. Hoe kun je de kost verdienen, je huis schoonhouden, je persoonlijke hygiëne bijhouden, voor je geliefden zorgen en van de ene plek naar de andere reizen?
Reduceer het experiment tot een belangrijk deel van je leven: digitale gegevens. Hoe zou je met mensen communiceren, toegang hebben tot je persoonlijke informatie, je rekeningen betalen, je financiën volgen en je werk overleggen? Zelfs voor degenen onder ons die niet werken met computers (wat in toenemender mate zeldzaam wordt) heeft veel van ons leven te maken met elektronische beeldschermen en digitale gegevens. Voor "kenniswerkers", zijn computers geïntegreerd in alles wat voor hen belangrijk is: werk, identiteit, creativiteit en verbindingen.
Virale oogontsteking en mijn vreselijke. afschuwelijke, niet goede, erg slechte weken -- In het voorjaar van 2014 begon mijn linker oog de symptomen te vertonen van een bijzonder zware vorm van oogontsteking. Binnen de tijdspanne van 36 uur zwol het gebied rondom mijn oog op tot de grootte van een golfbal. Na op zijn minst 12 uur, toen ik eindelijk in staat was mijn oogleden te openen, was ik geschokt door de opzichtige regenboogkleuren van mijn bobbelige, gezwollen conjunctiva [bindvlies - nvdv] (het heldere membraan boven het sclera, het witte deel van het oog) en zowel de acute pijn als het onveranderd wazige gezichtsvermogen maakte me bang.
(Zoek voor meer details over de Lovecraftiaanse verschrikking van deze specifieke ervaring naar "epiphora" [tranenvloed - nvdv], wat omvangrijk was en naar "purulent exudate" [etterend wondvocht - nvdv] (je zult niet willen bladeren door de Google-afbeeldingen die uit deze zoekopdrachten voortkomen). Er groeiden gelukkig geen nieuwe membranen over mijn bindvlies, wat symptomatisch schijnt te zijn bij gevallen die nog erger zijn dan het mijne.)
De eerste dagen van het fysieke en emotionele trauma kampte ik vooral met zorgen over de groeiende stapel niet gedane taken en zaken, daarna met de pure verveling van pogingen mijn geest bezig te houden terwijl mijn ogen gesloten bleven. Zelfs het aanmaken van een reeks podcasts om naar te luisteren zou mij goede oog overbelast hebben. Na ongeveer een week stond ik voor de grote uitdaging om uit te zoeken hoe ik een computer kon gebruiken, of een willekeurig ander beeldscherm. Ik had nooit beseft hoe cruciaal, maar kwetsbaar, ogen zijn.
Om goed te kunnen omgaan met mijn diverse visuele frustraties, paste ik me zoveel mogelijk aan. Bijvoorbeeld: ik stopte met het dragen van mijn aangepaste bril. Ik vond mijn niet gecorrigeerde zicht werkbaar voor het gebruiken van de iPad, wat minder het geval was bij de MacBook Pro. Mijn goede oog moest mijn slechte oog compenseren en tenslotte nam mijn goede oog het meeste werk van beide over. Echter het slechte oog dichthouden terwijl mij goede oog snel over het beeldscherm vloog, leidde snel tot oogvermoeidheid.
Het iPad-beeldscherm leek zelfs in de meest gedimde instelling te fel te zijn, en anders dan bij een traditionele computer zijn er niet veel mogelijkheden om het beeldscherm aan te passen. (Achteraf heb ik Dimmer gevonden, dat gemengde recensies kreeg, alsmede verschillende webbrowsers van derden met functies waarmee het beeldscherm gedimd kan worden.) Wegens extreme fotofobie droeg ik een donkere zonnebril bij het kijken naar het beeldscherm, zelfs als het volledig gedimd was. Om het nog erger te maken, zorgden de gepolariseerde glazen ook nog voor visuele interferentie.
Statistieken over visuele handicaps -- Een vraag kwam in me op: hoe doen mensen dit? Ik ben zeker niet de enige visueel gehandicapte computergebruiker die dingen voor elkaar moet krijgen.
Volgens een onderzoek uit 2012 van het CDC [Center for Disease Control, ziektebestrijding-instituut in de VS - nvdv], zoals weergegeven door de Amerikaanse stichting voor blinden, meldden 20,6 miljoen Amerikaanse volwassenen last van een verminderd gezichtsvermogen. Dat is bijna 9 procent van alle volwassenen in de Verenigde Staten. Er zijn ongeveer 6 miljoen volwassen met daadwerkelijk een visuele handicap. Dit neemt exponentieel toe met de leeftijd. Wereldwijd zijn naar schatting 285 miljoen mensen visueel gehandicapt. Omdat het gebruik van digitale beeldscherm zo'n integraal deel van het moderne leven is, zijn deze statistieken belangrijk voor techniekontwikkelaars en andere intensieve computergebruikers.
Het is belangrijk om je te realiseren dat visuele handicaps, en andere zintuiglijke tekortkomingen in het algemeen, per persoon verschillend kunnen zijn, en zelfs per oog bij dezelfde persoon. Vanuit het perspectief van productontwikkeling is het moeilijk om geschikte interfaces te ontwerpen die passen bij de verschillende behoeften, vooral omdat elke gebruiker unieke oplossingen en aanpassingen vereist.
Mijn eigen handicap, waardoor ik nog maar één goed oog overhield, dat ook gehinderd werd door fotofobie en vermoeidheid, plaatste mij voor mijn eigen uitdagingen. Hier zijn drie andere gevallen die het overwegen waard zijn.
Oogzenuwbeschadiging door meningitis -- Na een aanval van meningitis [hersenvliesontsteking - nvdv], twintig jaar geleden, bleken bij mijn broer (een senior software-ontwikkelaar) de oogzenuwen in beide ogen beschadigd. Het gevolg is dat hij blinde vlekken heeft, die per oog verschillen. Deze vlekken zijn niet helemaal ongevoelig voor licht, maar de scherpte in die gebieden is onvoldoende om te lezen of om scherpe lijnen te kunnen zien, met uitzondering van een klein gebied in één oog, waarmee hij leest, de muispijl vindt en andere taken met kleine details uitvoert. Op aanraden van het Vision Rehabilitation Center van het Massachusetts Eye en Ear Infirmary stelt hij de helderheid van schermen met achterverlichting zeer hoog in om lezen te vergemakkelijken en om kleine details te kunnen onderscheiden.
Om met dat ene kostbare gebiedje in het oog van mijn broer zoveel mogelijk leesbare tekst te kunnen zien, moet de letter zo klein en scherp mogelijk zijn (hier zou een 'verkleiningsglas', in tegenstelling tot het gebruikelijke vergrootglas, ideaal zijn). Voor grotere afbeeldingen maakt hij gebruik van randzicht. Deze inconsistentie is vooral lastig bij afbeeldingen met bijschrift, zoals diagrammen.
Door deze tegengestelde beperkingen is het gebruik van computerschermen heel frustrerend. Telkens als hij de muispijl 'kwijt' is, en hij door tijdsdruk (zoals tijdens een presentatie) de pijl niet kan vergroten, vindt hij hem terug door naar de linkerbovenhoek te bewegen. Het is heel verstorend om zijn ogen kortstondig van een focusgebied af te halen, omdat hij het moeilijk terug kan vinden. Een andere tijdrovende handeling is het zoeken door een webformulier naar een veld of een instuurknop. Toetscombinaties helpen om deze problemen te omzeilen, en hebben als bijkomend voordeel dat ze handelingen stroomlijnen.
Sommige rare problemen komen alleen naar voren in ongewone omstandigheden. Zo kan de muisvolgfunctie in Windows nuttig zijn, maar alleen wanneer je rechtstreeks in Windows werkt. Wanneer je Windows in VMware Fusion draait, is de verversingsfrequentie te laag, waardoor rare sporen van de muis worden weergegeven en de muiscursor bovendien knippert en niet meer nauwkeurig één punt aanwijst.
En tenslotte veroorzaakt het oplossen van één probleem, zoals het omdraaien van kleuren om tekst beter leesbaar te maken, soms weer een ander, zoals het ook omdraaien van de kleuren in afbeeldingen. Waardoor mensen er spookachtig gaan uitzien, bureaubladachtergronden een vreemde tint krijgen en veel diagrammen onleesbaar worden. Of dat de grotere muispijl tekst en iconen bedekt, juist wanneer ze goed zichtbaar moeten zijn. Je kunt je de ergernis voorstellen.
Droge maculadegeneratie veroorzaakt hoge gevoeligheid -- Ik heb een vriend die, in tegenstelling tot mijn broer die heldere beeldschermen nodig heeft om zijn werk te kunnen zien, juist zeer gevoelig is voor de helderheid en het contrast van LCD-schermen ten gevolge van droge maculadegeneratie. Wanneer hij direct naar een beeldscherm kijkt, dan doet hij dat 'door zijn wenkbrauwen', waarmee hij bedoelt dat hij zijn oogleden gebruikt om de pupil gedeeltelijk te bedekken en zo door een gaatje kijkt. Hij vermijdt het overgrote gedeelte van het scherm, stelt scherp op een paar tekstregels, en kijkt dan weer weg.
Zijn oplossing voor te grote helderheid is om zijn beeldschermen te dimmen met het gratis hulpprogramma Shades, dat heel goed kan omgaan met meerdere schermen. Hij kijkt ook van boven naar beneden, waardoor er minder licht in zijn ogen valt. Niettemin blijft hij bijverschijnselen zien, wat storend werkt. Vooral bij een Twitter- of e-mailclient die subtiele achtergrondkleuren gebruikt om de status van een bericht weer te geven. Of bij een webpaginatekst met blauwe koppelingen die een gele gloed over de hele pagina lijken te leggen, en bij lichte tekst op een donkere achtergrond waardoor vage strepen ontstaan.
Als het gaat om zien, dan heeft mijn vriend het over het maken van moeilijke keuzes: niet alleen over wat hij gaat doen, maar ook waar hij zijn aandacht op richt, en zelfs wanneer hij zijn ogen opent en voor hoe lang. "Je moet kiezen waar je naar gaat kijken", zegt hij.
Leven in een kleurloze wereld -- Een andere kennis, een voormalige sofware-ingenieur die ik "Roy" zal noemen (met een achtergrond in informatievisualisatie en grafisch vormgeven van complexe data. Je zult het net zien...), is ernstig kleurenblind ten gevolge van een zeldzame oogziekte genaamd onvolledige achromatopsie oftewel dyschromatopsie. Bij laag tot medium binnenlicht ziet hij alleen maar grijstinten. Bij hogere verlichting kan hij kleuren onderscheiden van het rode tot het blauwe einde van het spectrum. Maar als de verlichting toeneemt, worden details vager. Onder geen enkele omstandigheid kan hij uitgevlakte kleuren of pastels onderscheiden, en hij beweert dat hij "in elke standaard kleurentest steevast faalt".
Roy heeft een beperkte gezichtsscherpte (onder normale lichtomstandigheden is hij slechtziend) zelfs als hij zijn aangepaste bril draagt. Daarbovenop is hij overgevoelig voor licht, waardoor hij in het zonlicht zonder donkere bril met afgesloten zijkanten vrijwel blind is. Hij draagt ook een hoed of klep om invallend licht van bovenaf te blokkeren. Al deze symptomen en oplossingen zijn typerend voor onvolledige achromatopsie.
(AchromaCorp is op dit moment de enige organisatie die speciaal fondsen werft voor behandeling en genezing van achromatopsie. Voor de voorzichtig optimistische lezers: er is een medische onderzoeksgroep genaamd AGTC, die binnen twee jaar waarschijnlijk een onderzoek met menselijke proefpersonen naar een werkzame gentherapie voor achromatopsie en andere oogziekten begint.)
Op de computer werken gaat bij Roy zoals bij veel visueel beperkte mensen: hij probeert het zo goed en kwaad als het kan. Hij werkt met Windows XP, en daar zet hij de gebruikte stijl op Windows Classic, omdat de Luna-stijl "visueel veel te druk en verwarrend" is.
Microsoft Outlook is voor veel Windows-gebruikers een grote bron van ergernis, en dat geldt ook voor Roy, vooral omdat Microsoft een van de belangrijkste kenmerken van Outlook veranderde. In vorige versies werd ongelezen e-mail vetgedrukt weergegeven. Tegenwoordig maken subtiele verschillen in het kleurenpalet dit onderscheid, maar dit ziet er voor hem uit als "nauwelijks verschillende grijstinten, groottes en diktes in één en hetzelfde lettertype", zodat het veel moeilijker is om de soorten berichten uit elkaar te houden.
Zo is in de Outlook Agenda de kleur van het blokje voor "Vandaag" vrijwel even licht als dat voor een afspraak, wat het voor kleurenblinde mensen enorm moeilijk maakt om het verschil te zien.
Roy ziet dat in toenemende mate gebruik gemaakt wordt van kleurcodering om informatie over te brengen, waar dat eerder gebeurde met eenvoudige tekst of met andere grafische conventies. Hij probeert dit probleem te ondervangen door langer te proberen iets uit de subtiele verschillen in woordbeeld te halen.
Een nieuwe trend in grafisch ontwerp die voor hem positief uitpakt, is de platte ontwerpstijl (zie Wikipedia: "flat design") die gebruikt wordt voor iconen, knoppen en andere onderdelen van de gebruikersinterface. Een verandering in huisstijl die je nu ziet in iOS 8 en OS X 10.10 Yosemite, en die meer ruimte op het scherm vrijmaakt, zodat er plaats is voor heldere afbeeldingen, in plaats van niet-functionele elementen als schaduwwerking van een 3D-rand of allerlei kleurgradaties.
Bij het bekijken van websites maakt Roy tekst in de browser gewoon groter. Sommige websites hebben een kleurenpalet dat ze voor kleurenblinde mensen ontoegankelijk maakt. (De meest vreselijke sites werken met blauwe tekst op een groene achtergrond, of rood op zwart, of gebruiken een achtergrond met een druk patroon). Als Roy zo'n pagina wil kunnen lezen moet hij de tekst selecteren.
Vanwege zijn gevoeligheid voor licht, kiest hij de laagste helderheid voor de achtergrondverlichting, met een hoog contrast. Dit zijn echter paradoxale keuzes, aangezien sterker contrast tegelijk de helderheid verhoogt, dus hij moet zoeken naar een compromis. Verder zet hij de schermresolutie laag, naar 1024 x 768 pixels, wat zorgt voor grote tekst die hij kan lezen.
Roy heeft geen voorkeur voor één lettertype, maar de grootte is wel belangrijk. Om een tekst te schrijven zet hij de fontgrootte op ongeveer 20 pt, wat voor hem nog net bruikbaar is. Om lange documenten te kunnen lezen, zoals e-boeken, zet hij deze op 36 pt of hoger.
Toen ik dit onderwerp voor het eerst met Roy besprak, vatte hij het probleem met nieuwe trends in design als volgt samen: "Mensen als ik hebben steeds meer moeite met het werken op de computer, omdat gebruikers geacht worden steeds meer werk te verzetten op steeds kleinere schermen".
Helemaal ontwijken van kleine schermen wordt steeds lastiger. Deze apparaten, met minuscule lettertypes, kleine, zeer gedetailleerde iconen, kleurcodering, en veel visuele drukte, vervangen gaandeweg de traditionele media die veel toegankelijker zijn. Denk aan papieren plattegronden, visitekaartjes en vaste telefoons. Mensen met een minder scherp zicht zijn hierdoor in het nadeel. Zelfs apps die de mogelijkheid tot inzoomen en scrollen bieden, leveren een boel gedoe op en kosten tijd.
"Deze producten zijn niet ontworpen door of voor oudere mensen, noch door/voor wie enig probleem heeft met zicht, zoals kleurenblindheid of moeite met omgevingslicht", is zijn klacht. Met als resultaat dat hij geen mobiele telefoon heeft.
Hier komt nog eens bovenop, dat mensen met een handicap significant vaker slachtoffer van een misdaad zijn. Roy zelf voelt zich bijzonder kwetsbaar op straat, vanwege zijn beperkte gezichtsvermogen en de donkere bril die zijn perifere zicht sterk beperkt. De wijdverspreide aanwezigheid van dure mobiele apparaten heeft een versterkend effect gehad op diefstal en verwante misdaad in drukbevolkte gebieden, en mensen met slecht zicht en andere handicaps leiden daar buitenproportioneel onder.
Voorbereiden op visuele handicap -- Ik ging ervan uit dat er wel hulp zou moeten zijn voor mensen zoals ik, en die is er, in zekere mate. Achteraf gezien was het beste moment om te leren over dergelijke opties natuurlijk voordat ik gehandicapt was.
Je voorbereiden op het verlies van je gezichtsvermogen is als voorbereid zijn op rampen: de meeste mensen willen er niet aan denken. Ik hoop dat je nooit in een dergelijke situatie terechtkomt. Maar als dat wel gebeurt, dan zul je blij zijn dat je tenminste wat voorbereidend werk deed. Bekendheid met de Toegankelijkheidsvoorkeuren en gereedschappen van derden is vergelijkbaar met het installeren van goede, regelmatig gecontroleerde brandblussers en rookmelders in je huis.
Door de omgang met mijn eigen aandoening wilde ik meer leren over de ervaringen van anderen met visuele handicaps en over oplossingen en behulpzame technologieën voor mensen zoals wij. In de volgende aflevering van deze serie zal ik een reeks oogproblemen bespreken en het advies van experts in de behandeling van oogaandoeningen delen.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Tijdens de vakantieperiode zat mijn huis opeens vol met mensen die maar op hun telefoons zaten te kijken onder het uitstoten van willekeurige vragen. De reden was een nieuw spel voor de iPhone, met de naam Trivia Crack, dat hoog in de top 10 van meest gedownloade spellen in de App Store staat. Hoewel mijn gasten allemaal tegelijkertijd speelden (en de aanwezigen om hulp vroegen) werden de spellen vooral tegen vrienden op afstand gespeeld.
Trivia Crack is te krijgen als gratis versie met advertenties, en als versie zonder advertenties voor $ 2,99. En het verwijderen van de advertenties is de moeite waard.
Trivia Crack is een variant op het klassieke bordspel Trivial Pursuit. Het beantwoorden van trivia vragen is nog steeds de kern van het spel, maar er zijn twee varianten: Challenge en Classic. In de Challenge-modus speel je tegen maximaal 10 andere spelers. Wie de meeste vragen goed heeft, wint het spel.
De Classic-modus is iets ingewikkelder. Net als in Trivial Pursuit win je door een verzameling gekleurde stukjes te verzamelen. In deze versie heten die karakters, en de kleur staat voor een categorie: oranje voor sport, geel voor geschiedenis, groen voor wetenschap, blauw voor geografie, rood voor kunst en paars voor ontspanning. De eerste speler die alle zes de karakters heeft, wint.
Je beurt begint door een draai aan het wiel te geven, waardoor willekeurig een categorie of de kroon wordt gekozen. Krijg je een categorie, dan moet je een vraag uit die categorie beantwoorden. Na drie vragen, of als het wiel op de kroon terechtkomt, kun je spelen voor een karakter van je keuze, of je opponent uitdagen. Bij de keuze voor een karakter kun je een categorie kiezen die nog over is. Bij het uitdagen van je opponent kun je een karakter stelen, maar je zet dan ook een van je eigen karakters op het spel. Beiden moeten dan een serie vragen beantwoorden, en de karakters gaan naar diegene die de meeste vragen juist wist te beantwoorden.
Trivia Crack maakt natuurlijk goed gebruik van de technische mogelijkheden, door je extra's te laten kopen. Zo kun je bijvoorbeeld vanaf het begin drie keer extra draaien, zodat je nogmaals kunt draaien als je een categorie niet fijn vindt. Via in-app aankopen kun je nog meer draaibeurten kopen, maar ook zogenoemde coins, de belangrijkste manier om uitbreidingen van het spel te kopen. Met coins, die je ook kunt verdienen door een spel te winnen, kun je bommen kopen om lastige vragen te omzeilen, extra tijd om vragen te beantwoorden, extra kansen om een vraag goed te beantwoorden, en de mogelijkheid om door te gaan naar een andere vraag.
Hoe vaak je kan spelen, wordt beperkt door de hoeveelheid levens die je hebt. Het starten van een spel kost een leven, en het duurt een uur voordat je zo'n leven weer terughebt, met een maximum van drie. Je kunt aan extra levens komen door je Facebook-vrienden te vragen om voor jou iets aan te klikken, maar dat is mogelijk nog ergerlijker dan de in-app aankopen. Doe dit alsjeblieft niet. Gelukkig kost het meestal uren of zelfs dagen om een spel te spelen, dus heel veel last van het gebrek aan levens heb je over het algemeen niet.
Interessant is dat de vragen van Trivia Crack gemaakt worden door de spelers zelf. De app heeft daarvoor de zogenoemde Question Factory, waar je suggesties voor vragen kunt doen, een waardering aan suggesties kan hangen en vragen kunt vertalen in andere talen. Hierdoor zijn sommige vragen slecht verwoord: ik heb een vraag gezien die vraagt wie het meest in verband wordt gebracht met natuurkunde, met als mogelijke antwoorden Newton en Einstein. Ik koos gelukkig voor Newton (want dat werd goedgerekend) maar ik zie niet in waarom Einstein fout zou zijn.
Het programma is ontwikkeld door de Argentijnse ontwikkelaar Etermax, en op zich is het zakenmodel van het spel volgens mij goed, maar het wekt dus tegelijkertijd irritaties. Ofwel je besteedt $ 2,99 aan het spel, ofwel je krijgt tientallen video-advertenties te zien. Gebruikers maken en beoordelen zelf de vragen en antwoorden, en sommige gebruikers krijgen voordeeltjes door er extra voor te betalen.
Het heeft als resultaat dat ik aarzel om Trivia Crack aan te raden. Het spel heeft zo ongeveer alles wat ik verafschuw in een iPhone-game: betalen om te winnen, mensen irriteren via advertenties op social media, en soms slecht materiaal. Het netwerkeffect is daarentegen een grote plus: bijna al mijn vrienden spelen het, en het is absoluut verslavend. Het is een leuke manier om je tijd door te brengen, en als je de advertenties accepteert en de verleiding weerstaat om handigheidjes te kopen, is het gratis. Ik raad echter erg aan om de $ 2,99 te besteden waarmee je de advertenties verwijdert. En hoewel je tegenstander theoretisch zijn weg naar de overwinning kan kopen, is het mij gelukt om een flinke serie games te winnen zonder ook maar iets te kopen. Gelukkig heb ik zuinige vrienden.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Little Snitch 3.5.1 -- Objective Development heeft Little Snitch 3.5.1 uitgebracht, met cosmetische verfijningen aan de configuratie-gebruikersinterface zodat deze beter in de stijl van OS X 10.10 Yosemite past. In het hulpprogramma voor het monitoren van netwerken is ook een zeldzaam probleem opgelost waarbij de app bleef hangen wanneer je een computer na een initiële installatie probeerde te herstarten, naast een bug die was ontstaan in versie 3.5 waarbij Until Quit-regels ook na het afsluiten van het proces nog actief bleven. De compatibiliteit met Xcode Server is verbeterd, en er is een oplossing voor een probleem in de Network Monitor waarbij de bestemming verkeerdelijk "0 Servers" aangaf. ($ 34,95 nieuw, gratis update, 21,2 MB, toelichting, 10.8+)
Reacties - Little Snitch 3.5.1
ChronoAgent 1.5 -- Econ Technologies heeft ChronoAgent 1.5 uitgebracht, het hulpprogramma voor synchroniseren en back-ups dat werkt met de ChronoSync-app van Econ voor rechtstreekse connectiviteit met een Mac op afstand. De update voegt de mogelijkheid toe om te back-uppen of te synchroniseren via het internet met behulp van het nieuwe paneel WAN Access, en ChronoAgent kan de port-mappingfunctionaliteit van je router automatisch configureren. ChronoAgent 1.5 bevat een ingebouwde Dynamic DNS-client, die met verscheidene populaire diensten een verbinding tot stand kan brengen. Verder zijn ook de symbolen en het bijkomende artwork geoptimaliseerd voor Retina-schermen, werd ondersteuning voor Berichtencentrum toegevoegd, en kun je de toegang van ChronoAgent tot bestanden beperken door alleen specifieke volumes goed te keuren. Versie 1.5 heeft ook een nieuw ontworpen gebruikersinterface en vereist nu een 64-bits Intel-processor en OS X 10.8 Mountain Lion of later. Econ Technologies belooft om ChronoSync te updaten naar versie 4.6 in de volgende weken. ($ 15 nieuw, gratis update, 9,0 MB, toelichting, 10.8+)
Reacties - ChronoAgent 1.5
In de extra grote portie ExtraBITS van deze week: bankenmoederbedrijf Capital One heeft budgetbewakings-app Level One gekocht, we zien hoe gadgets zich moeten aanpassen aan het bestaan van smartphones, en producenten laten zien hoe (slecht) het gesteld is met Apples domotica-framework HomeKit. Daarnaast maakt Philip Michaels op de CES een dolletje met Six Colors, legt blogger David Sparks uit waarom hij niet meer gebruikmaakt van Gezinsdeling, en vertelt Peter Cohen van iMore hoe je Windows 10 gratis kunt uitproberen.
Level Money overgenomen door Capital One -- Bankenmoederbedrijf Capital One heeft de budgetbewakings-app Level Money (zie "Level Money maakt het beheren van je huishoudboekje eenvoudiger", 18 oktober 2013) overgenomen. De medewerkers van Level Money blijven gewoon in functie en de app blijft een stand-alone app. Het overnamebedrag is niet bekendgemaakt, maar volgens Level Money hebben ze 700.000 gebruikers en hebben ze 12 miljard dollar aan transacties gefaciliteerd.
Gadgets in het tijdperk van de smartphone -- Smartphones hebben een compleet universum aan gadgets, zoals camera's, mp3-spelers en Gameboys, overbodig gemaakt. Hoe nu verder voor de gadget-fabrikanten? Volgens Farhad Manjoo, in de New York Times, ligt het antwoord in software. Meer in het bijzonder in gadgets die met behulp van software flexibele platforms bieden, die met de behoeften van gebruikers mee kunnen groeien en met smartphones kunnen samenwerken. Maar pas op: deze aanpak leidt niet automatisch tot open en verbonden systemen. Geheime tuintjes met hoge hekken zijn erg populair bij de technologie-reuzen van vandaag.
Hoe staat het met HomeKit -- Eén van de veelgeroemde functies van iOS 8 is HomeKit, dat belooft om domotica-apparaten te verenigen en ze via Siri bedienbaar te maken. Maar we moesten tot de Consumer Electronics Show van dit jaar wachten om een eerste glimp op te vangen van waar fabrikanten mee bezig zijn, en vooralsnog zijn we niet onder de indruk. The Verge meldt dat een aantal apparaten dat ze op de CES mochten proberen niet stabiel waren, en dat vertegenwoordigers van de betreffende bedrijven lieten weten dat Apple nog heel wat werk moet verzetten. Interessant weetje: de Apple TV zal als intermediair voor HomeKit gaan fungeren, zodat je je huis met Siri kunt aansturen terwijl je zelf elders bent.
Alles wat je over CES 2015 moet weten -- Philip Michaels, die voor Six Colors schrijft, heeft een humoristische gidsje voor CES 2015 opgesteld, met een overzicht van alle belangrijke gebeurtenissen die hij verwacht. Zo zal volgens Michaels Sony publiekelijk hun verontschuldigingen aanbieden aan Noord-Korea, zal Tim Cook een incognito persconferentie houden bij een stripclub, en zal acteur Michael Chiklis (the Thing in de recente Fantastic Four films) niet-grappige Internet of Things-moppen vertellen. En verder natuurlijk het bekende overzicht van onwijze hebbedingetjes die we hoogstwaarschijnlijk nooit in het echt zullen zien.
Waarom David Sparks niet meer gebruikmaakt van Gezinsdeling -- Advocaat, schrijver en podcaster David Sparks gebruikt niet langer Apples nieuwe functionaliteit Gezinsdeling. Sparks geeft een aantal redenen voor zijn besluit, waaronder het feit dat in-app aankopen en iTunes Match geen onderdeel uitmaken van Gezinsdeling, dat sommige apps niet geüpdatet kunnen worden en dat zijn gezin onder Gezinsdeling te maken kreeg met verdwijnende afspeellijsten.
Hoe je Windows 10 gratis kunt uitproberen op je Mac -- Als je geïnteresseerd bent in het door Microsoft aangekondigde Windows 10, heb je wellicht wat aan het artikel van Peter Cohen van iMore over hoe je de Windows 10 Technical Preview gratis op je Mac kunt installeren met behulp van de emulatie-software VirtualBox. Cohen raadt vooralsnog af om Windows 10 onder Boot Camp te installeren, omdat het nog niet officieel ondersteund wordt.
Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands