Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands

TidBITS Logo

TidBITS#1236, 18 augustus 2014

Of je nu een tijdelijke student bent of een levenslange leerweg bewandelt, je kunt deze week in beide gevallen 50 procent besparen op alle Take Control-e-boeken in onze Back to School-uitverkoop! Voor TidBITS-leden die Charles Edges in de maak zijnde e-boek "Take Control of OS X Server" volgen, hebben we nu een hoofdstuk over hoe je wiki's en blogs kan draaien onder OS X Server, iets wat bijna iedere organisatie wel kan gebruiken. Misschien denk je bij Android niet automatisch aan productiviteit, maar Julio Ojeda-Zapata heeft ontdekt dat Samsungs grotere tablets verrassend capabel zijn. Helaas is komiek en acteur Robin Williams vorige week overleden. We nemen afscheid van deze Apple-fan met een aantal Macworld-afbeeldingen en Jeff Carlsons verhaal over zijn ervaring met roem. Fotograaf Charles Maurer komt weer terug bij TidBITS, om de compactcamera Fujifilm XQ1 te bespreken die professionele foto's kan maken als je 'm gebruikt met de app Photo Ninja. FunBITS concentreert zich ook op fotografie, want Michael Cohen is terug van vakantie en bespreekt PhotoCard, een moderne versie van de briefkaart, van Apple-legende Bill Atkinson. Belangrijke software-updates zijn deze week Fission 2.2.2, Alfred 2.4, Delicious Library 3.2.2, CloudPull 2.5.4, Corel Painter 2015 en Safari 7.0.6 and 6.1.6.
 
Artikelen
 

De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.

Er is ook een iPhone-versie van TidBITS-NL op <http://nl.tidbits.com/TidBITS-nl-1236i.html>
En als je de volgende koppeling opneemt als bladwijzer in Safari op je iPhone, iPad of iPod touch, heb je altijd de nieuwste aflevering:
<http://nl.tidbits.com/TidBITS-nl-i.html>

Deze editie van TidBITS werd gedeeltelijk gesponsord door:
Help TidBITS te ondersteunen door onze sponsors te sponsoren!

Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:

Verder werkten mee:

Hoe je ons kunt bereiken kun je lezen op:
<de contactpagina>

Bespaar 50% in de Back to School-uitverkoop 2014 van Take Control

  door Adam C. Engst: [email protected], @adamengst
  2 reacties (Engelstalig)

[vertaling: LmR]

Of augustus voor jou betekent dat je terug gaat naar school of dat je leren als een levenslange onderneming beschouwt, in beide gevallen willen wij het je een beetje makkelijker maken om iets nieuws te leren. Tot en met 25 augustus 2014 kan je al onze e-boeken toevoegen aan je Take Control-bibliotheek voor 50 procent van de prijs. Al onze boeken zijn DRM-vrij en beschikbaar als pdf-, epub- en Mobipocket- (Kindle-)bestand, dus je kan ze lezen waar en wanneer je maar wilt, op welk apparaat je ook kiest. (We hopen dat alles naar behoren werkt, maar als onze website overbelast raakt door het verkoopverkeer probeer het dan een later op de dag nog een keer als het wat rustiger is.)

We gaan er niet van uit dat je al onze boeken van kaft tot kaft leest (al zouden onze auteurs een gat in de lucht springen als je dat zou doen). Daarom heeft ieder boek een Quick Start-afdeling die je iets meer vertelt over het boek dan de inhoudstabel en waarmee je meteen naar de hoofdstukken of paragrafen kan springen die je kunnen leren wat je wilt weten.

Of het nu het omgaan met wachtwoorden is, het upgraden van je draadloze netwerk-apparatuur, het in de vingers krijgen van Apples tekstverwerker Pages, het automatiseren van taken op je Mac die vaak terugkomen of het eindelijk schrijven van je eigen boek in Scrivener of iBooks Author, wij hebben een titel die je kan helpen. We hebben trouwens ook e-boeken over iCloud, Mail, FileVault, iBooks, CrashPlan, PDFpen, TextExpander, het opzetten van een papierloos kantoor en nog veel meer.

Wat kan je leren van de expertise van onze auteurs? Van alles! Hier zijn een paar voorbeelden:

Dus vul je Take Control-bibliotheek vandaag met de titels die je altij al had willen lezen of waarvan je denkt dat ze in de toekomst handig zullen zijn. Bedenk dat we lezers gratis kleine aanvullingen geven, dus je bibliotheek kan het gehele jaar bijgewerkt zijn!

Dank voor jullie voortdurende steun en de vele nuttige vragen en vriendelijk commentaren die de afgelopen jaren bij ons zijn binnengekomen. En als je ons een groot plezier wilt doen, vertel dan vrienden en collegae over onze uitverkoop!

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel

RIP: Robin Williams, één van ons

  door Josh Centers: [email protected], @jcenters
  2 reacties (Engelstalig)

[vertaling: OF]

Op 11 augustus 2014 heeft Oscar-winnaar, acteur en komiek Robin Williams zelfmoord gepleegd. Apple-CEO Tim Cook verstuurde een van zijn zeldzame tweets met zijn condoleances en Apple nam het ongewone besluit om hem te eren op hun website. Maar wellicht zou dat geen verrassing moeten zijn, want de voice-over van de Your Verse-campagne van Apple was van Williams, van de film "dead poets society" uit 1989.

Maar we weten ook dat Williams ook wel iets als een Apple-fan was. Zo bezocht hij de Macworld Expo in 2005 en nog een keer in 2007. En nu we het er toch over hebben: onze eigen Jeff Carlson liep hem op de show in 2005 letterlijk tegen het lijf.


(Foto met dank aan Graham Keith Rogers.)

Destijds, toen de Macworld Expo een veel groter evenement was (en toen dat de plek was waar Apple alle grote nieuwe producten bekend maakte) zag je zo nu en dan beroemdheden die net zo 'geeky' als wij waren. Op een bepaald moment liep ik langs de drukbevolkte stands, toen ik bijna in botsing kwam met een haastige man. In een fractie van een seconde herkende ik Robin Williams, de handen vol met allerlei gekregen dingetjes en met zijn bekende brede lach. Ik kan je vertellen dat dit de snelheid was waarmee hij zich moest voortspoeden slechts om te voorkomen dat hij ingesloten zou raken door een horde fans. Toen hij langs me vloog, hoorde ik een vrouw roepen "we houden van je, Robin!" Hij glimlachte nog breder maar bleef snel doorlopen.

Robin Williams was een van de grappigste komieken en beste acteurs van deze tijd. Het droevige nieuws is des te treuriger als je bedenkt dat hij op een bepaalde manier iemand was zoals wij allemaal.

(Uiteraard heeft de Mac-wereld nog een andere Robin Williams: de vrouw die we het beste kennen als schrijfster van "Het kleine Mac boek" en tal van andere boeken over de Mac, desktop publishing, webdesign en Shakespeare. De laatste keer dat wat we van haar hoorden, leefde ze nog en ging alles goed.)

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel

Hoofdstuk 11 van "Take Control of OS X Server" nu beschikbaar

  door Adam C. Engst: [email protected], @adamengst

[vertaling: HV]

Vorige week keken we in de feuilleton-versie van "Take Control of OS X Server" naar wat er nodig is om een algemene website in de lucht te brengen en te houden. Maar als je in plaats van een algemene website een wiki of een blog wilt hosten, hoef je je helemaal niet met de webdienst bezig te houden. In hoofdstuk 11, "Wiki Services", legt Charles Edge uit hoe je de wiki-service van OS X Server activeert en hoe je je eigen wiki's kunt maken.

Het immens populaire Wikipedia is het bekendste voorbeeld van een wiki, maar met OS X Server kan iedereen een wiki creëren en draaien, of het nou voor een familiereünie, een schoolklas, een vrijwilligersorganisatie of een onderneming is. Wiki's zijn bijzonder handig, omdat iedereen (althans iedereen die je rechten geeft) pagina's kan maken en bewerken, waardoor het werk over vele handen verdeeld wordt en iedereen die iets bij te dragen heeft informatie kan toevoegen zonder dat dat een webmaster of andere beheerder moet passeren.

Wiki's kun je gebruiken voor huiselijke informatie, werknemershandleidingen, werkvoorschriften, schoolprojecten en verder zowat alles wat je kunt doen met tekst, plaatjes en koppelingen. Bovendien kun je met één klik op een aanvinkvakje de mogelijkheid om een blog bij te houden aan je wiki toevoegen. Die blog bestaat feitelijk uit gewone wikipagina's, die chronologisch geordend worden.

In de Server-app hoef je bijna niks te doen om de wiki-dienst te activeren. De meeste inspanning zit hem in het opzetten en configureren van je wiki's. Dat is niet heel moeilijk, maar het verdient wel aanbeveling om goed na te denken over de rechten die je instelt, welk thema je kiest en wat de lay-out van de site moet zijn. Je kunt er niet van uitgaan dat je gebruikers zelf precies die site bouwen die jij voor ogen had, maar als je ze een raamwerk geeft waarbinnen ze aan de slag kunnen, en ze een beetje stimuleert, dan zullen ze zeker voor de gewenste inhoud zorgen. Sterker nog, ik kan me goed voorstellen dat een kleine organisatie OS X Server enkel en uitsluitend aanschaft vanwege de wiki-dienst, zo handig is die.

We hopen dat iedereen de eerste twee hoofdstukken van "Take Control of OS X Server" leest, om voor zichzelf te zien of het boek relevant is, maar de overige hoofdstukken van het feuilleton zijn alleen beschikbaar voor TidBITS-leden. Als je al TidBITS-lid bent, log dan in op de TidBITS-site met het e-mailadres waaronder je als lid bekend bent. Het complete e-boek "Take Control of OS X Server" zal, als het eenmaal compleet is, voor iedereen te koop zijn als pdf-, epub- en Mobipocket- (Kindle-)bestand. De volgende hoofdstukken zijn al beschikbaar:

Het beschikbaar stellen van dit boek voor TidBITS-leden terwijl het geschreven wordt, is één van de manieren waarop we TidBITS-leden bedanken voor hun steun. We hopen dat het een stimulans is voor hen die TidBITS al jaren gratis lezen, om ons te helpen om jullie ook in de toekomst elke week de deskundig geschreven en geredigeerde artikelen te kunnen bieden die jullie van ons verwachten. Voor meer informatie over de betekenis van het lidmaatschapsprogramma voor ons verwijs ik naar "Steun TidBITS in 2014 via het TidBITS-lidmaatschapsprogramma" (9 december 2013).

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel

De 12,2 inch-Samsung Galaxy tablets brengen productiviteit naar Android

  door Julio Ojeda-Zapata: [email protected]
  3 reacties (Engelstalig)

[vertaling: JVK, IK, PAB, OF]

In the eerste uitgave van deze informele reeks artikelen over mogelijk onverwachte keuzen voor Apple-gebruikers, had ik het over de iPad Air als een vervanger van de MacBook Air ("iPad versus MacBook voor de mobiele schrijver", 17 februari 2014), met het oog op schrijven. Dat was toen zinnig, dankzij de beschikbaarheid van verschillende toetsenborden en beschermhoesjes van derden waarmee je een iPad als een quasi laptop kon gebruiken.

Maar merkte daarbij wel een groot probleem op: vanwege de compacte afmetingen van de iPad Air zijn dit soort toetsenborden uiteraard klein in formaat. Ondanks dat dit soort randapparatuur afgestemd is op de liggende paginastand van de iPad, is typen lang niet zo comfortabel als met het grotere, ruime desktoptoetsenbord.

Comfort speel een belangrijke rol in twee andere opstellingen van mobiele productiviteit in deze serie artikelen, Google Chromebook-notebooks (lees "Googles Chromebook is een prima laptop voor erbij", 24 februari 2014) en Microsoft Surface-tablets (lees "Microsoft Surface: de geschiedenis van twee computers", 11 maart 2014). De fysieke toetsenborden in beide scenario's zijn ruimer, en dus veel geschikter voor langdurig typen.

Dit brengt me tot een vierde soort opstelling voor mobiele productiviteit, die bestaat uit tablets met Googles besturingssysteem Android, in combinatie met hun bijbehorende toetsenbordaccessoires.

Android-tablets zijn directe concurrenten van Apples iPads, in tegenstelling tot Chromebooks die meer met de lager geprijsde Windows-laptops concurreren. Android-tablets zijn verkrijgbaar in allerlei afmetingen, en van verschillende fabrikanten zoals Acer, Asus, Amazon, Lenovo, Motorola, Samsung, Sony, Toshiba, ViewSonic en anderen. Google verkoopt zelfs hun eigen merk Nexus-tablets in samenwerking met hardwareproducenten zoals Asus en Samsung.

Android-tablets zijn in de regel ook beter betaalbaar dan een gelijkwaardige iPad. Bijvoorbeeld: mijn favoriete Android-tablet, Googles 7 inch-Nexus 7, is geprijsd vanaf $ 229. De prijs van de goedkoopste en vergelijkbare Apple-tablet, een 7,9 inch-iPad mini, zonder Retina-scherm, begint op $ 299. De 10,1 inch-Iconia A3 van Acer is $ 250, terwijl de laagste prijs van een gelijkwaardige Apple, een 9,7 inch-iPad met een Retina-scherm, maar liefst $ 399 is.

Ondanks de veelheid van keuzes, was ik om verscheidene redenen lang sceptisch over de wereld van Android als het gaat om mobiele productiviteit.

Ten eerste is de app-keuze voor mensen die daadwerkelijk werk gedaan willen krijgen op Android niet zo ruim als op iOS van Apple. Zoals ik al schreef in mijn iPad Air-artikel, hebben iOS-gebruikers alleen al voor het schrijven een onvoorstelbaar assortiment apps. De keuze op Adroid is niet zo groot en aantrekkelijk, hoewel er wel een paar goede opties zijn.

Ten tweede zijn er minder toetsenbordhoezen voor Android-tablets, hoewel een aantal beschikbare wel aardig zijn. Belkin, Logitech en ZAGG zijn hardwareproducenten die de Android-gebruikers bedienen met hoogwaardige typ-accessoires. Desalniettemin lijden ook deze accessoires aan het feit dat de ruimte om te typen, net als voor iPad-gebruikers, uiterst beperkt is. Als de toetsenborden zich willen conformeren aan de afmetingen van de Android-tablet moeten de toetsen wel dicht op elkaar zitten.

Mijn advies aan hen die vooral een tablet willen om productief te zijn is vrijwel altijd: neem indien mogelijk een iPad. Je zult er waarschijnlijk blijer van worden.

Recente ontwikkelingen op het hardware- en softwarefront van Android (waaronder één van Microsoft) hebben mij daar wat van afgebracht, in elk geval voor hen die toch al gebruikmaken van het Android-ecosysteem.

Het meest in het oog springend zijn de toevoegingen aan de Galaxy Note- en Galaxy Tab-tabletlijnen van Samsung, met één grote nieuwe eigenschap: ze zijn beide extra groot, namelijk 12,2 inch. Dit is ongebruikelijk voor het Android-ecosysteem, waar de hardware meestal niet groter is dan zo'n 10 inch. De iPads van Apple zijn ook niet groter dan 9,7 inch.

Hier is een afbeelding van de Note Pro, gevolgd door een afbeelding van de Tab Pro:



Zulke gigantische Samsung-tablets zouden me op productiviteitsgebied niet veel doen, als er geen degelijke toetsenbordopties zouden bestaan. Maar enkele producenten hebben een product opgeleverd. Logitech heeft een Logitech Pro-toetsenbordhoes voor elk van deze jumbo tablets.


ZAGG biedt ook een toetsenbordhoes voor elk van de tablets.


Onlangs heb ik een 12,2 inch-Galaxy Note Pro met corresponderende Logitech- en ZAGG-toetsenborden geprobeerd, en ik ben over het algemeen aangenaam verrast.

De hardware -- De nieuwe tablets zijn verrassend draagbaar voor hun afmetingen: slechts 7,9 mm dik (slechts 0,4 mm dikker dan een iPad Air) en met een bescheiden gewicht van 726 gram. De iPad Air is veel lichter (469 gram), terwijl de originele iPad met mobiele optie 726 gram woog. Dit zijn geen dingen die je in bed met één hand kunt vasthouden terwijl je er een boek op leest (ten minste niet voor lang) maar op de bank zien ze er niet beestachtig groot uit.

De schermen zijn ook adembenemend, met 2.560 bij 1.600 pixels, en fantastisch voor Hulu en Netflix. Dat is bijna een miljoen pixels meer dan de iPad Air, met een resolutie van 2.048 bij 1.536 pixels.

Met de toevoeging van een toetsenbord zie ik er op productiviteitsgebied echt potentieel in.

De Logitech-toetsenbordhoes is mijn favoriet. Met zijn stevige, map-achtige buitenkant beschermt hij de tablet goed als deze niet in gebruik is. Als het tijd is wat te doen, dan klapt de bovenkant die vast blijft zitten aan de tablet omhoog en rust de Galaxy Note stevig horizontaal in een sleuf net boven het toetsenbord.

De tablet kan ook uit de hoes worden gehaald en verticaal in de sleuf worden geplaatst. Maar dat is een beetje apart, gezien de verhouding van 16 bij 9 waardoor hij er komisch hoog uit ziet.

Het Logitech-toetsenbord heeft me overtuigd. Het is breder dan elke andere iPad-toetsenbordhoes die ik ken, en breed genoeg om je nooit het gevoel te geven dat je te weinig ruimte hebt. De chiclet-toetsen, kleine vierkantjes met afgeronde hoeken, zijn in het midden net iets dieper waardoor je ze goed voelt.

(Ik dacht daarbij onmiddellijk aan de Ultrathin Keyboard Folio voor iPad Air van Logitech, waarvan de toetsen juist iets bol zijn en daardoor juist veel minder prettig aanvoelen bij het typen. Waarom Logitech met het toetsenbord voor Android de ene kant is opgegaan en een andere voor de, overigens geweldige, iPad-accessoire, is me een raadsel)

De Galaxy Note Pro is in combinatie met de Logitech Pro-hoes een eersteklas mobiel werkstation, al is hij dan iets groter dan een MacBook Air of Windows Ultrabook. Dit was voor mij geen groot nadeel bij het gebruik van deze combinatie thuis, op het werk en tijdens een overleg van de medezeggenschapsraad op de school van mijn zoon. Ik kwam bij dat overleg binnen met het geheel onder de arm, klapte het gemakkelijk open en begon meteen notities te maken.

Maar waarom dan niet gewoon een laptop, zoals mijn geliefde MacBook Air? (Zie "Hoe verhoudt de MacBook Air zich tot de nieuwste Ultrabooks en de Surface?", 3 juli 2014.)

Dat is een goede vraag en één die enige aandacht vereist. Maar ik vind het prettig dat deze Android-combinatie in een handomdraai tot een losse tablet kan worden omgezet. Dat is een fijne bonus.

Een ander geweldig kenmerk is de mobiele datatoegang van Verizon die me tijdens het overleg van de medezeggenschapsraad nog productiever op de Note Pro maakte. Op het moment dat er een domeinnaam moest worden geregistreerd, kon ik de aanvraag ter plekke doen, ondanks dat er geen wifi was. De andere ouders waren onder de indruk.

Ik ben niet zo weg van de ZAGG-toetsenbordhoes, het soort apparaat dat vastklikt op het scherm om dat te beschermen als je de tablet niet gebruikt. Dat is prima en ZAGG heeft prima toetsenbordhoezen gemaakt voor iPads, maar de versie voor de Galaxy Note Pro vind ik een beetje kitscherig. Het toetsenbord is ruim opgezet, maar de vlakke toetsen voelen niet zo goed als de wat holle van Logitech. De hoes van de tablet afhalen is ook lastig, en ik vind het niet prettig dat de achterkant onbeschermd blijft.

Aan de andere kant: de ZAGG-toetsenbordhoes en de Note Pro zijn samen als pakket een stuk minder groot. De achterkant van de hoes heeft een prettige structuur, maar wel met hetzelfde lelijke nepstiksel waar Samsung graag mee werkt.

Zo'n jumbo Samsung-tablets met bijbehorende toetsenbordhoes en, als optie, mobiele-datafunctionaliteit heeft wel een stevige prijs. Verizon, bijvoorbeeld, rekent $ 749,99 voor de Galaxy Note Pro in combinatie met 2 jaar draadloos netwerken voor $ 42,49 per maand. Je kan de tablet ook zonder het mobiele-data-abonnement kopen voor $ 849,99 en die dan later activeren.

Je kan de tablets voor minder kopen zonder draadloze mogelijkheid, maar ik kwam erachter dat de prijzen dan zeer sterk variëren. Op Amazon.com, bijvoorbeeld, zag ik het Tab Pro-model met 32 GB opslagruimte staan voor $ 543,99 en de 32 GB-Note Pro voor $ 647,99. Dit is goedkoper dan een MacBook Air, maar je moet ook nog de kosten van het toetsenbord meerekenen van $ 99 voor het Logitech-model of $ 78,45 voor de ZAGG-variant.

Een laatste opmerking over de hardware: op een gegeven moment ging mijn Galaxy Note Pro over de rooie. Hij gooide bij het starten en herstarten tientallen foutboodschappen achter elkaar op het scherm. De afschuwelijke vorm van verlamming die dit opleverde kon ik alleen oplossen door een harde reset te forceren en terug te gaan naar de fabrieksinstellingen. Ik ben er nooit achter gekomen wat er aan de hand was, en het is slechts één keer gebeurd. Maar ik voel het aan mijn taak verplicht dit hier te melden. En om eerlijk te zijn, ik heb dergelijke ernstige storingen ook wel eens meegemaakt op een iPad.

De software -- Productiviteit-software voor Android is een allegaartje, zoals ik al eerder aangaf. Zij die moeten schrijven, bijvoorbeeld, hebben niet zoveel opties als hun iOS-collega's, en slechts weinig van deze apps tonen de spectaculaire vormgeving en aandacht voor detail die routine zijn in de iPad-wereld. Voor een schrijver is de overstap van iOS naar Android niet als van de hemel naar de hel, maar ik zou Android zeker omschrijven als het vagevuur.

Samsung positioneert zijn jumbo tablets meer voor werk dan voor plezier, maar het software-aanbod heeft op mij niet zoveel indruk gemaakt als Apples iWork iOS-apps.

Er is iets op de Galaxy Note dat Hancom Office heet, maar ik kon er niet achter komen hoe je kan omschakelen van het bekijken naar het bewerken van bestanden, en daarom kan ik er niet zoveel over zeggen. Dit is geen uitzondering. Samsung staat erop zijn eigen download-mechanismen aan te bieden voor bepaalde apps, en hoewel het de Google- en Amazon-app stores niet blokkeert, is hun eigen app-infrastructuur een nogal instabiele, ondoorzichtige nachtmerrie.

Samsung probeert te profiteren van de grotere schermafmetingen van de Galaxy Note, met zogenaamd productiviteit verhogende functies die overkomen als overbodig. Er is een desktop-achtige optie waarmee je meerdere zwevende app-vensters tegelijkertijd op het scherm gerangschikt kan hebben, maar dit bleek nogal een gedoe te zijn. Ik ben snel weer teruggeschakeld naar de klassieke weergave met één app tegelijkertijd, die Apple blijft benadrukken. Trouwens, slechts een paar van de apps op mijn tablet waren compatibel met deze "Multi Window"-modus, waarmee het nut meteen al minimaal is.

Mijn leen-Note Pro bevatte ook een stylus, zoals alle Galaxy Note-modellen om hen te onderscheiden van hun Tab-neefjes. De Note Pro is voorzien van stylus-vriendelijke apps, waaronder schetsboek-, notitie- en memo-apps. Ik ben niet een stylus-man, dus betekenen ze niet zo veel voor me, maar ik kan begrijpen hoe deze aantrekkelijk kunnen zijn voor anderen.

Ik gebruikte de Note Pro op dezelfde manier als ik alle andere Android-tablets heb gebruikt, met een combinatie van app-iconen en interactieve widgets (voor Gmail, Google Now, Flipboard, de New York Times en andere) op een aantal schermen. Het verschil was, dat alles groter en fraaier leek vanwege de extra grote schermafmetingen van de Galaxy Note Pro.

Voor productiviteit (wat voor mij voornamelijk schrijven betekent), wendde ik mij tot alle gebruikelijke apps, waarvan de meeste me nooit echt hebben kunnen bekoren. Hieronder waren Google Docs, dat ik veel gebruik via de web-interface op pc's en Macs en in app-vorm op iOS-apparaten, en Microsoft Office-achtige apps zoals Docs To Go, Polaris Office, Kingsoft Office en OfficeSuite Pro.

Google Docs, mijn standaard op alle mobiele apparaten, werkt op Android zo'n beetje hetzelfde als op iOS (als in prima, bedankt). (Voor mijn mening over de nieuwste Google Docs-apps voor iOS, lees "Nieuwe Docs- en Sheets-apps van Google maken mobiel samenwerken makkelijker", 3 juni 2014.)

Van de andere vond ik OfficeSuite Pro de beste. En toch voel ik mij nog steeds dat kind op een driewieler in "The Incredibles". Als Mr. Incredible hem toeblaft "Waar wacht je op?", antwoordt de kleuter: "Ik weet het niet. Iets verbazingwekkends, denk ik". Office-achtige apps voor Android zijn redelijk functioneel, maar ze verbazen je nooit.

Dat is waar het eerder genoemde Microsoft op het toneel verschijnt. De software-gigant heeft recent een versie van zijn Office-pakket voor de iPad uitgebracht die bijna unanieme bijval kreeg en een solide omzet teweeg heeft gebracht (zie "Office voor de iPad: een diepgaande beschouwing", 3 april 2014).

Het bedrijf zei toentertijd dat het heeft gewerkt aan aanraak-vriendelijke versies van Office voor Windows-tablets en voor Android-apparaten.

Microsoft Office is het laatste stukje in de puzzel, het laatste onderdeel dat Android (en met name die 12,2 inch grote Samsung-tablets) kan veranderen in serieuze en productieve kantoormachines. Het enige probleem is dat Microsoft geen enkele aanwijzing geeft wanneer de Android-versie van Office eindelijk uitgebracht wordt. Het kan nog maanden (en hopelijk geen jaren) duren.

Maar ik ben nog steeds opgetogen dat ik eindelijk Android aan mijn lijst van mobiele productiviteitsmachines kan toevoegen. Dat heeft wel een flinke tijd geduurd. De combinatie van de 12,2 inch grote Samsung-tablets met het huidige aanbod aan productiviteit-apps zal iOS-gebruikers niet opwinden of een belangrijk aantal mensen laten overstappen, maar zal zeker de Android-aanhangers verblijden die tot nu toe alles hebben moeten ontberen dat de concurrentie met de iPad aan kon gaan. Soms is groter ook echt beter, in ieder geval waar het productiviteit met de tablet betreft.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel

Fujifilm XQ1: een professionele compactcamera?

  door Charles Maurer
  2 reacties (Engelstalig)

[vertaling: TK, HR, CC]

Beeld je in dat je op een zonnige namiddag de verjaardag van je partner viert. Je zit op een terras in de schaduw naast een middeleeuws kanaal in één van de beste restaurants in Frankrijk. Langs het kanaal staan vakwerkhuizen en overal hangen bloemen. Het restaurant is JY's in Colmar, en dit is wat ik zag.


Beeld je nu in dat je dat beeld wilt vastleggen in een kiekje. Uit je borstzak haal je een eenvoudige compactcamera tevoorschijn. Voila! De blauwe hemel die je ziet wordt wit en de groene bladeren zien er in de schaduw zwart uit.


Dit tweede beeld is typerend voor compactcamera's, en geeft hun belangrijkste beperking aan. Wanneer je een foto neemt, bestook je een beeldsensor met lichtfotonen. Op plaatsen waar maar enkele fotonen terechtkomen, registreert de sensor vooral zijn eigen elektronische ruis. Meer fotonen betekent helderdere tonen, maar omdat de beeldsensor in een compactcamera zo klein is, wordt hij al snel overbelast wanneer hij veel fotonen te verwerken krijgt. Dit beperkt sterk het dynamisch bereik (het helderheidsbereik tussen zuiver zwart en zuiver wit) dat een kleine camera kan registreren. Ik had nooit verwacht dat een kleine camera de foto met de blauwe hemel erboven kon produceren.

Maar een kleine camera is er wel degelijk in geslaagd: een Fujifilm XQ1 van $ 400, die ik tijdens de lunch uit mijn borstzak haalde.

Een Porsche onder de motorkap -- De XQ1 is een compactcamera die zich noch qua uiterlijk, noch qua gebruiksgemak van andere camera's onderscheidt, maar er zit een sterke motor onder de motorkap: een kleine versie van de X-Trans-sensor van Fuji. (Voor een beschrijving van de X-Trans-sensor, zie "De nieuwe camera voor luie fotografen: de Fujifilm X-E2", 19 maart 2014.) In tegenstelling tot de meeste compactcamera's, kan de XQ1 raw-bestanden voor latere verwerking bewaren, en JPEG's produceren. Bovendien biedt hij de instellingen van een professionele camera en is Fuji erin geslaagd, en dat is een hele ontwerp-prestatie, om ze toegankelijk en redelijk gebruiksvriendelijk te maken.

De XQ1 leek zo interessant, dat ik bij het pakken voor een reis van een maand met de rugzak door Europa besloot om een XQ1 mee te nemen, in plaats van een zwaardere "echte" camera. Hij is me verrassend goed bevallen. Zelfs op ISO 800 zit je nog niet aan de grens van zijn dynamisch bereik. Links zie je bijvoorbeeld een normale JPEG van de XQ1, rechts staat het raw-beeld met detail versterkt in de zwarte tonen. Dit ziet er op een afdruk van 28 cm bij 36 cm scherp en zuiver uit.


(Dit model is ouder dan ze eruitziet. Ze is een 500 jaar oud terracotta beeld in het Rijksmuseum in Amsterdam, Maria als Mater Dolorosa, door een schoolmakker van Michelangelo met de naam Pietro Torrigiani. Als je het niet erg vindt om even af te dwalen, dan kun je die foto vergelijken met de foto hieronder. Het lijken verschillende vrouwen, maar ze zijn wel degelijk dezelfde. Het beeld hieronder is de referentiefoto van het museum. Dit is een opvallend voorbeeld van hoe perspectief een gelaat vormt en de belichting het tekent.)


Tot mijn verbazing was zelfs ISO 3200 een nuttige filmgevoeligheid op de XQ1, al produceert de sensor bij deze instelling zoveel ruis dat je aan de grens van het dynamisch bereik van het raw-beeld zit. Ik heb dit vreemde beeld van Rembrandts Nachtwacht afgedrukt, bijgesneden zoals je hier ziet op A3-formaat. Het resultaat is niet mijn zuiverste vergroting ooit, maar voldoet aan de normen van de professionele fotojournalistiek.


In het beeld hieronder kun je een detail van mijn foto vergelijken met een referentiefoto van het Rijksmuseum, een klein deel van een zorgvuldig gemaakt beeld met 163 megapixels. De foto van het Rijksmuseum is natuurlijk scherper en kan nog veel meer worden vergroot zonder kwaliteitsverlies, terwijl de mijne al in de buurt van zijn maximale vergroting zit. Zelfs bij ISO 3200 volstaat het dynamisch bereik van de XQ1 voor de meeste doeleinden.


Scherpte en detail -- De meeste mensen denken dat een professionele camera uitzonderlijk fijne details moet registreren, maar dat klopt niet. Een beeld over twee pagina's van een glossy magazine kan maximaal 4 megapixel aan informatie bevatten. Professionele foto's vereisen geen superfijne details, maar wel helderheid. Lijnen en tussenliggende details moeten scherp en contrastrijk zijn.

Voor mijn oog doorstaan afdrukken op 23 x 48 cm van de XQ1 op een lagere ISO-waarde de vergelijking met optische vergrotingen van een gelijkaardig formaat gemaakt van 35 mm-film. Bovendien kan de XQ1 bij hoge ISO-waarden goede foto's maken die onmogelijk zijn met film.

Het is natuurlijk wel zo dat 35 mm-film nooit bepalend is geweest voor de kwaliteit van fotografische afdrukken, en wanneer je beelden van de XQ1 van dichtbij bekijkt, kunnen ze niet op tegen die van een professionele digitale camera. In de beelden hieronder zijn de details links van de XQ1 en die rechts van de Fuji 55-200 mm-lens op een X-E2. Het bovenste komt van het midden van elk frame, het onderste van de rand. Beide lenzen zijn gestopt op het scherpste diafragma. Het beeld is een lossless PNG op 100 procent vergroting.


Dit is niet wat je zou kunnen verwachten op basis van het marketingmateriaal van Fuji, maar hoe goed hun copywriters ook zijn, de wetten van de optica kunnen ze niet veranderen. Een ideale lens werpt een beeld van een lichtpunt in de vorm van een punt, maar elke echte lens werpt een beeld van een punt in de vorm van een onscherpe schijf. Deze onscherpe schijf is groot genoeg om naast één cel op de beeldsensor ook nog de omliggende cellen te bestrijken. Om deze onscherpte bij kleinere camera's en lenzen tot een minimum te beperken, zijn er kleinere toleranties bij de productie vereist. Eén bron van onscherpte (diffractie) neemt exponentieel toe naarmate de afmeting van de lens afneemt. Software kan de onscherpte deels compenseren, maar de XQ1 is heel klein en kost slechts $ 400. Daar moet je geen wonderen van verwachten.

De XQ1 gebruiken -- Ik heb andere compactcamera's met de mogelijkheid tot handmatige instelling geprobeerd, maar geen enkele was rechttoe rechtaan te bedienen. De XQ1 is een uitzondering. Ik vind hem enigszins onhandig in te stellen, maar niet zo onhandig dat het een probleem is. En hoewel een zoeker ontbreekt, is het scherm op de achterkant onder alle lichtomstandigheden zichtbaar. Het scherm dimt automatisch bij minder licht en met de druk op een knop wordt de helderheid voldoende opgevoerd om comfortabel te zijn in direct zonlicht.

De voornaamste moeilijkheid die ik heb met de XQ1 ligt bij het inkaderen van het beeld. De zoomlens is gemotoriseerd en onmogelijk exact in te stellen, dus kan ik niet zo goed kaderen in de camera als ik zou willen en moet ik foto's meer bijsnijden dan ik gewend ben. Ook vind ik het lastig om verticale en horizontale lijnen goed recht te houden bij het kijken naar het lcd-scherm op de achterkant, dus moet ik die ook vaker dan gebruikelijk corrigeren in de computer.

Hoewel het gebruik van de XQ1 niet te vergelijken is met het hanteren van een professionele camera, merkte ik dat ik het toestel toch gebruikte voor professionele trucs zoals het laten zien van beweging. Dit bleek mogelijk door drie van de vier basistechnieken toe te passen. De Nachtwacht hierboven gebruikt stop-actie. De Amsterdamse straatscène linksonder laat een onscherp onderwerp zien en voor de foto van de motor rechts is meetrekken van de camera gebruikt om de achtergrond onscherp te krijgen. Je ziet zowel de originele foto's als mijn bijgesneden versies.


De foto rechts ziet er goed uit, maar is heel merkwaardig. Als je goed kijkt, zie je dat de mensen en voorwerpen in de achtergrond een veeg van beweging vertonen, maar dan scherp eindigen. Het lijkt alsof aan het eind van de belichting van 1/30 seconde de beeldstabilisatie in werking trad. De beeldstabilisatie is onder normale omstandigheden opmerkelijk (ik kan gewoonlijk tot 1/8 seconde gaan) maar je kunt hem niet uitzetten. Daarom heb ik de XQ1 niet gebruikt om beweging te tonen door alles te vervagen, zoals ik deed met een andere camera bij deze Balinese aapdans.


JPEG versus raw -- De XQ1 produceert net als alle digitale camera's automatisch JPEG-beelden. Voor zover automatische JPEG's goed kunnen zijn, zijn die van de XQ1 goed. Maar wat mij betreft is een goede automatische JPEG een oxymoron. Een automatische JPEG is een allemansvriend.

Met kleine onderlinge verschillen comprimeren alle camera's de helderheid van beelden op dezelfde manier, op basis van curves die voornamelijk door Kodak zijn uitgewerkt, in de eerste helft van de 20ste eeuw. Het doel van Kodak was om zoveel mogelijk klachten te voorkomen van mensen die thuiskwamen met 12 afdrukken op ansichtkaartformaat voor een half dagsalaris. Maar het voorkomen van klachten biedt geen garantie voor kwaliteit. Fotografische kwaliteit vereist het aanpassen van het dynamisch bereik van een scène aan de compressiecurve van het beeldverwerkingsproces.

Professionals kunnen de compressie van zwart-witfilms tot op zeker hoogte sturen, en Kodak bracht uiteindelijk een klein assortiment kleurenfilms uit met verschillende compressiecurves. Maar het perfect aanpassen van het licht van een foto aan de film vereist doorgaans kunstmatige belichting, zelfs bij foto's buiten. Deze zonsopgang moest ik bijvoorbeeld creëren.


Controle over het tintenverloop is makkelijker met camera's zoals de XQ1 die een redelijk dynamisch bereik hebben en in raw-formaat kunnen opslaan. In plaats van te reizen met flitsapparatuur en reflectoren, gebruik ik het licht ter plekke en pas ik de foto later aan.

Hier is bijvoorbeeld een prachtig beeldhouwwerk van de fransman Frédéric Bartholdi, die ook het vrijheidsbeeld in de haven van New York heeft gemaakt. De JPEG van de XQ1 links is te plat om de kracht van het beitel- en snijwerk van de steen te laten zien. De invalshoek van het licht is goed (in de studio zou ik wellicht hetzelfde hebben gedaan) maar het tintenspectrum werkt niet goed genoeg samen met het compressie-algoritme in de camera om te resulteren in een volledig tintengamma van zwart naar wit. Mijn versie doet dat wel.


De automatische JPEG hierboven (in feite elke JPEG in dit artikel) is gebaseerd op de standaardinstellingen van de XQ1. Net zoals alle digitale camera's heeft de XQ1 de mogelijkheid om de standaardinstellingen uit te zetten, zodat je de automatische verwerking kunt bijstellen voor een specifiek onderwerp, maar ik vind dit totaal niet praktisch. Ik weet pas hoe ik een foto wil bewerken nadat ik hem gezien heb, en ik moet de verwerking opnieuw kunnen doen als ik de foute instellingen kies. Het is makkelijker en veiliger om beelden in de camera in raw-formaat op te slaan en ze dan te bewerken op de computer.

Photo Ninja -- Om de raw-bestanden van de XQ1 te verwerken, gebruik ik niet de versie van Silkypix die met de camera wordt meegeleverd, omdat ik die onhandig en verwarrend vind. In plaats daarvan gebruik ik Photo Ninja van PictureCode ($ 129). Zoals je in de voorbeelden hieronder kunt zien, levert Photo Ninja meer scherpte dan Adobes Camera Raw (een gratis Photoshop plug-in die ook raw-bestanden verwerkt) en heeft hij een groter dynamisch bereik. Beide uitsnedes laten de uiterste linkerkant van het beeld zien. Om onduidelijke reden kort Camera Raw het beeld in.


Photo Ninja is een vector-editor die het hele beeld aanpast, in plaats van individuele bits. En dus kan Photo Ninja omgaan met het blauw in een lucht of met het contrast van een scène, maar geen stofvlek verwijderen of een stok die uit een hoofd lijkt te groeien. Photo Ninja is ook beperkter in vectortransformaties dan Photoshop en sommige Photoshop plug-ins. Daarom begin ik met foto's uit mijn grotere camera's in Photo Ninja, maar eindig ik in Photoshop.

Echter, mijn grotere camera heeft verwisselbare lenzen, waardoor er stof kan komen op de sensor en zij hebben een groter dynamisch bereik, dat extremere transformaties kan ondersteunen. De XQ1 is stofvrij (tenminste tot nu toe) en heeft een beperkt dynamisch bereik. Hiervoor is Photo Ninja voldoende en bijna ideaal.

Mijn enige klachten over Photo Ninja gaan over de gebruikersinterface en een fout. Photo Ninja heeft een rechttoe rechtaan interface die gemakkelijk te leren is, maar omdat het een platform-overstijgende toepassing is, functioneren sommige elementen van de gebruikersinterface niet dusdanig als een Mac-gebruiker verwacht.

De fout heeft te maken met een automatische functionaliteit. De voorinstellingen van Photo Ninja voorzien in goede uitgangspunten, en als je de voorinstellingen voor verschillende camera's en lenzen kalibreert, dan kiest Photo Ninja de geschikte voorinstelling automatisch op basis van de EXIF-informatie in het bestand. Echter, als er een zoomlens in de camera is ingebouwd (als het niet een verwisselbare lens is), dan bewaart Photo Ninja niet een kalibratie voor meer dan één brandpuntsafstand. De ontwikkelaar is op de hoogte van dit probleem, en verwacht dat hij het kan repareren voor de volgende uitgave. Maar in de tussentijd moet ik de ton-vervormingen van de XQ1 bij elke foto apart corrigeren.

Om te kijken hoe Photo Ninja werkt, raad ik aan om in het instructieboek te kijken.

Weergave-modus -- Zoals elke digitale camera heeft de XQ1 twee basisinstellingen: fotograferen en weergeven. De besturingselementen voor het fotograferen zijn goed uitgedacht, maar de weergave-modus biedt een "functionaliteit" aan die merkwaardig vervelend is.

Deze functionaliteit is een directe toegang met een knop naar een wififunctie. Als ik de knop indruk, stelt de XQ1 een ad-hocwifinetwerk in. Ik zou dan met mijn mobieltje of tablet dit netwerk moeten kunnen gebruiken, in plaats van mijn normale netwerk, en een speciale Fuji-app moeten kunnen gebruiken. De app is ervoor bedoeld om Fuji-JPEG's te tonen op een tablet of een mobiele telefoon. Alleen Fuji-JPEG's. Geen andere JPEG's, geen raw-bestanden, geen desktop-Mac, geen normaal netwerk. Dit is niet comfortabel of bruikbaar, zelfs als het zou werken. Maar in de huidige vorm kan ik het op geen enkele van mijn iOS-apparaten aan de praat krijgen.

Deze functionaliteit is niet alleen onbruikbaar, hij wordt ook hinderlijk. In de fotografeer-modus dient de wifiknop ook nog als functieknop. Omdat ik de functieknop vaak gebruik, druk ik hem vaak per ongeluk in, om een fotografeerfunctie te bereiken terwijl ik nog in de weergave-modus ben. Als ik dat eenmaal gedaan heb, maakt de camera zijn wifinetwerk aan en wacht hij zonder iets te doen op een verbinding. Om weer te kunnen fotograferen moet ik me realiseren wat ik gedaan heb, dan de terugknop of de sluiter indrukken, en vier tot vijf secondes wachten.

Ik vond ook een vervelende fout, die ik hier zal beschrijven in de ijdele hoop dat iemand bij Fuji dit zal lezen en ervoor zorgt dat het hersteld wordt. Gewoonlijk laat ik de gegevens en het histogram samen zien met een kleine versie van de foto, maar in deze weergave-modus kan ik de foto niet dusdanig vergroten dat hij het hele scherm volledig vult, en niet meer. Het instrument waarmee de vergroting geregeld kan worden, gaat van een miniatuurversie naar een bijgesneden versie zonder te stoppen bij een formaat in volle grootte.

De conclusie -- De XQ1 is niet zo gemakkelijk handmatig te gebruiken als een professionele camera, maar zijn handmatige bedieningselementen zijn praktisch, zijn lcd-scherm is zelfs in de felle zon zichtbaar, en zijn automatische bediening en effectieve beeldstabilisatie zijn geschikt voor echte beginners. Bovendien kan hij onder veel omstandigheden foto's met professionele kwaliteit produceren. In combinatie met Photo Ninja staat hij in eenzelfde verhouding tot grotere digitale camera's, als 35 mm-camera's tot films van gemiddeld formaat en 4 bij 5-inch.

De belangrijkste beperking in de functionaliteit van de XQ1 is zijn lens: een zoomlens die gelijkwaardig is met 25 mm tot 100 mm op een 35 mm-systeem. Het korte einde van dit bereik bestrijkt een goede wijde hoek, maar het het lange einde is te kort om sport of wilde dieren te fotograferen, of om geweldige effecten te produceren, zoals een close-up van iemand in een menigte of een in diepte samengeperst ver landschap.

Aan de andere kant: de XQ1 is geen camera waarvan men verwachten kan dat hij tot alles in staat is. Deze camera is bedoeld voor beginners, of voor serieuze fotografen die een pistool in hun hand willen hebben als zij hun geweer thuislaten.

Zo gebruik ik de XQ1, en ik ben blij dat ik hem heb. Ik had nooit verwacht dat er ooit zo'n kleine camera zou zijn die zulke goede foto's zou kunnen maken.

[Als je de informatie in dit artikel waardevol vond, vraagt Charles je een beetje te betalen door een donatie te doen aan de hulporganisatie Artsen zonder Grenzen.]

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel

FunBITS: PhotoCard is een moderne ansichtkaart voor iPad en iPhone

  door Michael E. Cohen: [email protected], @lymond
  4 reacties (Engelstalig)

[vertaling: GvH, HV, DPF]

Vroeger was het een normaal onderdeel van mijn vakantie: vrienden en familie een ansichtkaart sturen zodat ik ze kon laten weten dat ik het leuker had dan zij. Maar tegenwoordig is dit vakantie-ritueel van het uitzoeken van prentbriefkaarten in onbruik geraakt, vanwege de steeds maar duurdere postzegels, het geleidelijk verdwijnen van de brievenbussen op de hoek van de straat en de overal aanwezige smartphones en wifi. Niet al mijn vrienden en familie zijn overigens zo slim met de moderne techniek als ik, en evenmin zijn de vakantiekiekjes per e-mail net zo geschikt als de aloude prentbriefkaart om op de koelkast te plakken of om aan vrienden te laten zien bij onze wekelijkse afspraak met koffie en koek.

Dus dacht ik dit jaar voor mijn vakantie maar eens in de App Store te kijken of er onder de waanzinnige hoeveelheid digitale widgets die daar te vinden zijn, een redelijk geprijsde, redelijk handige ansichtkaart-app was. Die app moet mij een digitale ansichtkaart laten maken van mijn eigen foto's, een kort berichtje opstellen en dat dan hetzij per e-mail laten verzenden (voor de vrienden van mij die zich op hun gemak voelen in de 21e eeuw), hetzij afdrukken en per gewone post versturen (voor diegenen die nog hunkeren naar telefoons met draaischijf en typemachines met lint). Het verbaasde me niets dat ik een aantal apps vond die deze mogelijkheden hadden, maar de app die mij ineens opviel en direct het prettigst voelde was van een figuur die Bill Atkinson heet: PhotoCard.

Je zult die naam nog wel kennen. Atkinson was de man bij Apple die de inspirerende voortrekker was bij veel dingen zoals QuickDraw (de grafische software die de basis vormde van de oorspronkelijke Mac), MacPaint en HyperCard. Wat je misschien niet weet is dat hij, naast zijn briljante creativiteit in software, ook een zeer gerespecteerde natuurfotograaf is. Hij combineerde zijn liefde voor kunstige fotografie met zijn opmerkelijke kwaliteiten als software-kunstenaar bij het ontwerpen van PhotoCard, een app die perfect is afgestemd om één ding goed te doen: het maken van aantrekkelijke prentbriefkaarten met zo min mogelijk gedoe en gehannes. PhotoCard is gratis en vereist iOS 7.

PhotoCard is niet nieuw. Het programma kwam voor het eerst uit in 2010 voor de iPhone. (TidBITS-lezers kunnen zich misschien de ontmoeting herinneren van Adam Engst met Bill Atkinson op de MacWorld in 2010, waarbij Atkinson gloedvol vertelde over zijn app en over nog veel meer. Zie "Macworld Expo 2010 herstart", 15 februari 2010.) PhotoCard is sindsdien verder ontwikkeld, en elke nieuwe versie is slimmer en gestroomlijnder dan de vorige. De huidige versie is 9.0.

De app, die voor zowel de iPhone als de iPad geschikt is, heeft een simpele interface met bediening via een kleine strook, op de iPad onderaan het scherm. Op de iPhone werkt de app in landschap-oriëntatie en is de strook in tweeën gedeeld, links en rechts van het scherm. De commando's die in de strook beschikbaar zijn spreken voor zichzelf, maar mocht je ze toch onduidelijk vinden, dan biedt de handleiding (die je ook te zien krijgt als je éénmaal op de strip tikt) uitleg.


Om een nieuwe kaart te maken, tik je (hoe kan het ook anders) op New. Je kunt dan een nieuwe foto maken met de camera van je apparaat, een foto uit je Photos-verzameling gebruiken, een foto van een eerdere kaart hergebruiken (Photocard slaat alle kaarten die je maakt en verstuurt op), of één van Atkinsons eigen natuurfoto's gebruiken. De app heeft honderden van zulke foto's, die je zonder bijbetaling op je eigen kaarten kunt gebruiken. Als je daarvoor niet voldoende ruimte op je apparaat hebt, kun je ook de 'lite' versie van de app downloaden. Die bevat maar enkele tientallen foto's

Hoewel ik de mogelijkheid waardeer om in de app een foto te maken om daarvan vervolgens meteen een kaart te maken, heb ik die optie eigenlijk nog nooit gebruikt. In plaats daarvan maak ik, met wat meer zorg en aandacht, foto's met de app Camera, en zoek ik dan later een foto uit mijn Photos-verzameling uit als ik een ansichtkaart wil versturen.

Zodra je een afbeelding geselecteerd hebt, kun je die op verschillende manieren aanpassen. De bediening is eenvoudig en niet al te ambitieus: je kunt de foto verbeteren (automatisch de helderheid, verzadiging en contrast aanpassen, meestal met een goed resultaat), de afbeelding oplichten of donkerder maken, en schakelen tussen landschap- en portret-oriëntatie. Omdat je alle foto's uit je fotoverzameling kunt bewerken, en omdat er apps zijn die meer mogelijkheden bieden om je foto's te bewerken, zijn de minimalistische bewerkingsmogelijkheden van PhotoCard niet echt een probleem.


Als de foto is gekozen en bewerkt, kun je de tekst voor de kaart gaan maken. Ook dat is eenvoudig: tik de tekst in het tekstgebied van de foto. Door op de knop Font te tikken, kun je mogelijkheden oproepen om lettertype, grootte en witruimte in te stellen. Naast de ingebouwde iOS-lettertypes krijg je er ook een aantal van de app zelf. Mijn enige klacht hierover is dat tekstopmaak, zoals vet en cursief, niet ondersteund wordt. Ik kan daar echter mee leven.

Image

De volgende stap is het uitkiezen van een postzegel. Ook hier geeft PhotoCard je een keuze aan eigen ontwerpen. Voor een kleine bijbetaling kun je ook zelf postzegels maken van eigen afbeeldingen (meer over de kosten hieronder). Voor kaarten per e-mail zijn de postzegels uiteraard decoratief, maar als je de kaart per post verstuurt fungeren ze als echte postzegel, want ze hebben de juiste barcodes voor de U.S. Postal Service. (De zorgvuldigheid waarmee Atkinson dit deel van de app gemaakt heeft zodat het werk met USPS is typerend voor de app.)


Als je wilt, kun je je kaarten decoreren met stickers. Dit zijn afbeeldingen die variëren van grillig...


...tot fotorealistisch.


Je kunt de stickers een andere maat geven en roteren, en ze op een willekeurige plaats zetten. PhotoCard staat je uiteraard niet toe om de sticker over de postzegel te plaatsen. Als je de sticker kwijt wilt, moet je hem van de kaart af slepen. Net zoals postzegels kun je voor een klein bedrag eigen stickers maken.

Het is ook mogelijk om (door op 'Voice' te tikken) geluid toe te voegen aan een kaart, tot een maximum van een minuut. Er komt dan een tekstballon op je kaart te staan, die je kunt verplaatsen. Het eigenlijke tekstbericht wordt echter als bijlage verstuurd, maar kan in de meeste e-mailprogramma's direct afgespeeld worden.

Als laatste kun je op 'Actions' tikken om een adres in te vullen. Dat kan handmatig, of je kunt een adres kiezen uit je iOS-contactenlijst. PhotoCard houdt bij welke adressen je eerder gebruikt hebt, zodat je daar sneller bij kunt. De app weet ook of je een e-mailadres hebt gekozen of een papierpostadres, en kiest de bijbehorende postzegel.

Met een passend adres op de kaart, tik je nog een keer op Actions om de kaart te versturen. Voor kaarten met een papierpostadres int PhotoCards vervolgens het bedrag van je account, en de kaart wordt dan binnen twee werkdagen verstuurd. Het kost niets om een kaart via e-mail te versturen.


En hoe zien de kaarten eruit? In je e-mail echt prachtig. Take Control-hoofdredacteur Tonya Engst, die vorige week een e-mailkaart van mij ontving, zei: "De kaart is mooi genoeg om uit te printen en op mijn koelkast te hangen, zodat ik er langer naar zou kunnen kijken, ware het niet dat mijn koelkast al helemaal vol hangt". (Ze bewees dat laatste overigens door mij een foto van haar koelkast te sturen.)

De afgedrukte kaarten zijn 14 bij 21 cm groot, en echt prachtig. De kleuren zijn helder, de printkwaliteit is prachtig, en het gelamineerde papier is sterk genoeg om de brute behandeling door postbodes te overleven. Als je zelf afdrukken maakt, raadt Atkinson aan om de afbeeldingen tot precies 1920 bij 1280 pixels terug te brengen en ze op te slaan als 8-bit sRGB JPEG. De foto die ik gebruikte voor mijn kaart was een foto die ik zo uit mijn Photostream plukte, en de afdruk was prima.

En dan nu even over het "account" dat ik noemde. Je koopt dus niet postzegels, stickers enzovoort per keer, maar je maakt bij de eerste keer dat je de app gebruikt, een account aan bij PhotoCard. Je kunt dan "credits" aanschaffen, via PayPal of je kredietkaart. Credits kosten zo'n $ 2 per stuk. Er is een korting als je grotere aantallen tegelijkertijd koopt. Op vakantie kocht ik 30 credits voor $ 25. Het maken van een eigen postzegel of sticker, of het printen en versturen van een kaart kost twee credits.

Het account is ook nog nuttig voor andere zaken. Er wordt ook een geschiedenis bijgehouden van al je kaarten en ontvangers, die gesynchroniseerd wordt tussen al je iOS-apparaten waarop je PhotoCard geïnstalleerd hebt. Je kunt dus een kaart vanaf je iPhone versturen, en hem later oppakken op je iPad om hem aan iemand anders te sturen.

Ik heb er verder niet meer over te zeggen, behalve dan dat ik absoluut een liefhebber ben van deze app. Ik betrapte me erop dat ik op vakanties bij het nemen van foto's rekening hield met het feit dat ik ze als kaart zou kunnen gebruiken. PhotoCard is eenvoudig, elegant en aantrekkelijk. Ik ben nooit gefrustreerd of verward geraakt door deze app. Bill Atkinson zegt zelf: "Dit is mijn beste product, beter dan QuickDraw, MacPaint en HyperCard samen". Hoewel dat nogal een hyperbool lijkt, gezien de invloed van deze historische apps, heeft hij misschien wel een punt op het gebied van kracht, schoonheid en elegantie.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel

TidBITS Volglijst: belangrijke software-updates, 18 augustus 2014

  van de TidBITS-redactie: [email protected]

[vertaling: RAW, JWB]

Fission 2.2.2 -- Rogue Amoeba heeft Fission 2.2.2 uitgebracht, een kleine onderhoudsupdate van de audiobewerker die een zeldzame crash oplost (veroorzaakt door het sluiten van een venster) en een terugval van Apple Lossless-transcoding. De update voegt ook een verborgen voorkeur toe om de beperking op Smart Splits te verwijderen, verbetert de log in de Saving-pijplijn (er is nu gedetailleerdere, optionele foutvermelding beschikbaar) en is coulanter met het importeren van lichtelijk vervormde FLAC-bestanden. Daarnaast is de Mac App Store-versie aangepast aan de veranderingen die Apple maakte in hun Gatekeeper-systeem. (Nieuw $ 32 bij Rogue Amoeba met 20 procent korting voor TidBITS-leden, gratis update, 14,5 MB, toelichting, 10.7+)

Reacties - Fission 2.2.2

Alfred 2.4 -- Running with Crayons heeft Alfred 2.4 uitgebracht, dat ondersteuning voor OS X Yosemite toevoegt, met nieuwe in Yosemite ingebouwde Licht en donker-thema's en de toevoeging van de lettertypes Helvetica Neue en Helvetica Neue Light aan de thema-editor. De toetsenbord-gestuurde lanceerder synchroniseert niet langer de vensterposities (omdat verschillende Macs verschillende eisen aan plaatsing stellen), maar voegt een nieuwe optie toe voor het tonen van resultaten van fuzzy zoekopdrachten in navigatie van het bestandssysteem. Aan diegenen die het functie-rijke Powerpack kopen, geeft Alfred betere controle op nuluitkomsten bij het zoeken naar snippers tijdens het maken van plaatshoudervervangingen, zijn er betere prestaties bij het activeren en bekijken van de klembordgeschiedenis, en is het nu weer mogelijk om een bestand te verplaatsen of te kopiëren als de bestandsnaam een accent grave bevat. (Gratis, £ 15 voor Powerpack, 3,1 MB, toelichting, 10.6+)

Reacties - Alfred 2.4

Delicious Library 3.2.2 -- Delicious Monster heeft Delicious Library 3.2.2 uitgebracht, waarmee je je eigen, aangepaste velden kunt toevoegen. Er is toegang tot automatische invulwaarden, en aangepaste velden ondersteunen het exporteren, zoeken en bewaren van sorteringen van Delicious Library. De app voor het catalogiseren van media verbetert nu ook de import van Delicious Library 2-collecties, lost een fout op die maakte dat elementen niet van grootte veranderd konden worden als ze geen omslagplaatje hadden, verbetert het bewerken en sorteren op het Aankoopdatum-veld, en lost crashes op die af en toe voorkwamen bij het verwijderen van schappen. (Nieuw $ 25 bij Delicious Monster en in de Mac App Store, gratis update, 77,5 MB, 10.8.3+)

Reacties - Delicious Library 3.2.2

CloudPull 2.5.4 -- Golden Hill Software heeft CloudPull 2.5.4 uitgebracht, met een handvol verbeteringen aan het programma voor het maken van back-ups van Google-gegevens (zie "Google-gegevens back-uppen met CloudPull", 6 maart 2012). De update is een reactie op veranderingen aan de Google Calendar API zodat je nu weer back-ups van agenda's kunt maken, en voegt de mogelijkheid toe om de duur van de HTTP-timeout bij te stellen alsmede het aantal gelijktijdige downloads per account bij het maken van een back-up van Google Drive-bestanden. Verder is een crash opgelost die optrad bij het ophalen van een update van een lijst van mailberichten uit Gmail, en een fout die een crash veroorzaakte tijdens de eerste back-upronde. (Nieuw $ 24,99 met 20 procent korting voor TidBITS-leden, gratis update, 9,7 MB, toelichting, 10.7.5+)

Reacties - CloudPull 2.5.4

Corel Painter 2015 -- Corel heeft Painter 2015 uitgebracht, de nieuwste versie van het eerbiedwaardige tekenprogramma, die het nummeringssysteem van de app opnieuw verandert. (Painter gebruikte het standaardsysteem met getallen tot versie 12, voordat ze in 2013 de naam veranderden in Painter X3. Corel zegt dat het nieuwe nummeringssysteem hun plan weergeeft om een jaarlijkse update uit te brengen.) Painter 2015 introduceert "natuurkundig geïnspireerde" Particle Brushes [deeltjespenselen - nvdv], die een snelle manier geven om unieke effecten te maken. Een streek met een van de drie soorten Particle Brushes (Gravity, Flow en Spring) produceert deeltjes vanuit een centraal punt die daarna patronen en lijnen maken als je over je canvas beweegt. Particle Brushes kunnen worden geregeld met een reeks invoeropties, zoals druk, richting, hoek en snelheid, en je kunt er het effect willekeurig maken door een Local Chaos-instelling te kiezen.


Painter 2015 is nu een 64-bit-applicatie en belooft snellere prestaties met slechts de helft van de stroomconsumptie van vorige versies, zodat je batterijduur kunt behouden op je laptop. Bij de andere veranderingen zitten de nieuwe functie Jitter Smoothing die penseelstreken er natuurlijker uit laat zien, verbeterde real-time voorvertoning van effecten en nieuwe slimme gereedschappen voor het schilderen met foto's. Een gratis proefversie van 30 dagen is beschikbaar. (Nieuw $ 429, upgrade vanaf versie 7 of nieuwer $ 229, 194 MB, 10.7+)

Reacties - Corel Painter 2015

Safari 7.0.6 en 6.1.6 -- Apple heeft Safari 7.0.6 uitgebracht voor gebruikers van OS X 10.9 Mavericks en Safari 6.1.6 voor gebruikers van 10.8 Mountain Lion en 10.7 Lion. Beide updates verbeteren het geheugenbeheer voor het verhelpen van diverse problemen met geheugenbeschadiging in WebKit, die konden leiden tot een onverwacht programma-einde of willekeurige uitvoer van code bij het bezoeken van een kwaadaardige website. (Zeven Common Vulnerabilities and Exposures IDs [ID's van algemene kwetsbaarheden en blootstellingen - nvdv], of CVE-ID's, worden opgesomd in de toelichting.) Beide uitgaven zijn enkel verkrijgbaar via Software-update. (Gratis, 10.9+/10.7-10.8)

Reacties - Safari 7.0.6 and 6.1.6

ExtraBITS, 18 augustus 2014

  van de TidBITS-redactie: [email protected]

[vertaling: JWB]

Deze week in ExtraBITS: Apple heeft twee potentieel giftige stoffen verbannen uit de iPhone-assemblagebedrijven, we duiken in de oorsprong van het klikken op "x" om een venster te sluiten, Apple brengt een niet zo divers diversiteitsrapport uit en de New York Times krijgt een kijkje in de Apple University.

Apple verbant twee giftige stoffen uit iPhone-assemblagebedrijven -- Apple heeft het gebruik verboden van twee chemicaliën die een bedreiging vormden voor de gezondheid van Chinese iPhone-assembleerders: n-hexaan, dat gebruikt wordt voor het reinigen van schermen en dat zenuwbeschadiging en verlamming kon veroorzaken, en benzeen, een bekende kankerverwekkende stof die gebruikt wordt om elektronische componenten te coaten. Deze chemicaliën worden echter nog steeds verderop in het productieproces gebruikt, en er wordt druk op Apple uitgeoefend om ze compleet uit het productieproces te verwijderen.

Reacties

De oorsprong van "x" om te sluiten -- Lauren Archer heeft op Medium de evolutie van het gebruik van "x" als een symbool voor het afsluiten van een venster in kaart gebracht. Hoewel het nu alomtegenwoordig is op zowel Mac als Windows, was het geen algemene conventie tot Windows 95, dat het op zijn beurt weer had opgepikt van NeXT, maar Archer vond een nog vroegere oorsprong van het symbool, in Atari's TOS 1.0 uit 1985.

Reacties

Apple brengt diversiteitsrapport uit -- In navolging van andere technische bedrijven, heeft Apple statistieken vrijgegeven over de diversiteit van Apple-werknemers. Niet verrassend is, dat Apple voornamelijk bestaat uit blanke mannen. Hierover zei algemeen directeur Tim Cook: "Als algemeen directeur ben ik niet tevreden met de getallen op deze pagina. Ze zijn echter niet nieuw voor ons, en we hebben er een behoorlijke tijd hard aan gewerkt om ze te verbeteren". Cook trad echter niet in detail over hoe hij van plan is dat te bewerkstelligen, maar hij noemde wel drie vrouwen die recentelijk zijn aangetrokken voor leidinggevende functies bij Apple: Angela Ahrendts, Lisa Jackson en Denise Young-Smith.

Reacties

Een kijkje bij Apple University, waar Picasso regeert -- Brian X. Chen van de New York Times viel de eer te beurt van een zeldzaam, zij het beperkt, kijkje bij Apple University, het interne trainingsprogramma van het bedrijf. Het programma biedt cursussen over Apples zakelijke beslissingen, ontwerpkeuzes en wat Apple doet draaien. Een van de interessantere delicatessen is dat Apple litho's van Picasso's "De stier" gebruikt als een voorbeeld van hoe je een concept terugbrengt tot zijn essentiële elementen.

Reacties

Dit is TidBITS, een gratis wekelijkse technologie-nieuwsbrief met recent nieuws, bekwame analyse en grondige besprekingen voor de Apple internet-gemeenschap. Geef het gerust door aan je vrienden; beter nog, vraag of ze een abonnement willen nemen!
Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en websites mogen artikelen overnemen of een link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We kunnen de precisie van de artikelen niet garanderen. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.
Copyright 2014 TidBITS; reuse governed by this Creative Commons License.

Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands