Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands

TidBITS Logo

TidBITS#1232, 21 juli 2014

Josh Centers doet even zijn "Take Control of Apple TV"-pet op en legt uit dat de Netflix-client op de Apple TV nu automatisch de volgende aflevering van een televisieserie kan afspelen als je de vorige hebt uitgekeken. Apple heeft iTunes Pass geïntroduceerd, de nieuwe functie waarmee je iTunes Store-tegoed kan kopen in een Apple Store, via Passbook. We gaan er dieper op in waar dit handig voor is en hoe je het instelt. Voortdurend zitten is dan misschien wel dodelijk maar de pauze-timer Stand Up zou ons kunnen redden. Josh bespreekt hem en de nieuwe podcast-app van Marco Arment, Overcast, die niet voor iedereen geschikt zal zijn maar die wel een aantal prettige verfijningen biedt voor het luisteren naar podcasts. Michael Cohen vertelt het verhaal van zijn betrokkenheid bij de uitvinding van het e-boek en hoe hij bijna het slachtoffer werd van de Macbeth-vloek. En in FunBITS bekijkt Josh deze week The Rhythm of Fighters, een muzikale variant op vechtspellen. Belangrijke software-updates zijn deze week: DEVONagent Lite, Express en Pro 3.8.1, Typinator 6.1, PDFpen en PDFpenPro 6.3.1 en Voila 3.8.
 
Artikelen
 

De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.

Er is ook een iPhone-versie van TidBITS-NL op <http://nl.tidbits.com/TidBITS-nl-1232i.html>
En als je de volgende koppeling opneemt als bladwijzer in Safari op je iPhone, iPad of iPod touch, heb je altijd de nieuwste aflevering:
<http://nl.tidbits.com/TidBITS-nl-i.html>


Deze editie van TidBITS werd gedeeltelijk gesponsord door:
Help TidBITS te ondersteunen door onze sponsors te sponsoren!

Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:

Verder werkten mee:

Hoe je ons kunt bereiken kun je lezen op:
<de contactpagina>


Apple TV heeft eindelijk Netflix Post-Play

  door Josh Centers: [email protected], @jcenters

[vertaling: CC]

Netflix heeft stilletjes een functionaliteit aan zijn Apple TV-app toegevoegd die al jaren beschikbaar is bij andere platforms: Post-Play, waarbij automatisch de volgende aflevering van een televisieserie wordt afgespeeld na het einde van de aflevering die je bekijkt.

Toen ik het testte, verscheen het Post-Playscherm niet aan het eind van elke aflevering, dus het is mogelijk dat Netflix deze functionaliteit op de Apple TV nog niet compleet heeft geïnstalleerd.

Ziehier hoe het werkt. Als je het einde van een aflevering bereikt, schakelt Netflix om naar een speciale Post-Play-interface, waarbij de huidige afgespeelde aflevering in de bovenste linkerhoek verkleind wordt weergegeven en rechts een beschrijving van de volgende aflevering verschijnt. Standaard begint de volgende aflevering na 17 seconden, maar je kunt hem ook meteen afspelen door "Play Next Episode" te kiezen, of met "More Episodes" terugkeren naar de lijst met afleveringen. Je kunt ook op de afstandsbediening van Apple de menuknop kiezen om Post-Play te verlaten.


Nadat je twee afleveringen automatisch hebt afgespeeld, vraagt Netflix of je nog steeds aan het kijken bent, wat ook zinvol is.

Als je Post-Play niet wilt hebben, kun je het uitschakelen in je Netflix account, in het scherm voor de afspeel-instellingen, door het uitschakelen van "Play Next Episode Automatically".


Bekijk voor meer tips om je Apple TV te bedienen mijn boek "Take Control of Apple TV", en de bijbehorende gratis spiekbrief.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


iTunes Pass: iTunes Store-krediet kopen via Passbook

  door Josh Centers: [email protected], @jcenters
  1 reactie (Engelstalig)

[vertaling: CC]

We hebben eerder gemeld dat Apple de nieuwe dienst iTunes Pass in Japan aan het testen was (lees "Apple Testing iTunes Pass in Japan", 15 juli 2014). Deze dienst, waarmee je via Passbook in een Apple-winkel krediet kunt kopen voor de iTunes Store, is nu beschikbaar in de Verenigde Staten.

Hiermee kun je aan een iTunes-account geld toevoegen dat je kunt gebruiken om iOS- en Mac-apps, iTunes-muziek, video's en boeken uit de iBooks Store te kopen. We bekijken twee van de belangrijkste gebruikersmogelijkheden, die beide draaien om iTunes Store-accounts zonder dat er kredietkaarten mee gemoeid zijn.

Om iTunes Pass toe te voegen aan je Passbook-app, open je de iTunes Store-app op je iPhone of iPod touch (dit werkt niet op de iPad, waarschijnlijk omdat het geen Passbook-app heeft), ga je naar beneden en tik je op de Apple ID-knop en daarna op "View Account".


Typ je iTunes-wachtwoord in, als dat wordt gevraagd, ga dan naar beneden en tik op "Add iTunes Pass to Passbook". Je krijgt de iTunes Pass te zien om na te kunnen gaan dat hij toegevoegd is.


Nu kun je, terwijl je in een Apple-winkel bent, de iTunes Pass-kaart in Passbook openen, een Specialist roepen, tegen haar zeggen dat je je krediet wilt verhogen op je account en haar de kaart op je apparaat tonen. Vermoedelijk moet je dan met cash geld of je kredietkaart betalen voor het krediet.

Als je iTunes Pass wilt verwijderen, open je de kaart in Passbook, tik je op de informatieknop in de rechter onderhoek van de kaart en klik je op "Delete" in de rechter bovenhoek.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


Stand Up, de pauzeerwekker die je leven wil redden

  door Josh Centers: [email protected], @jcenters
  2 reacties (Engelstalig)

[vertaling: OF]

Van zitten ga je dood. Studie na studie toont aan dat langdurig zitten aan kanker, diabetes en hartkwalen, gekoppeld kan worden en we denken dat een slecht gebit en het verval van de samenleving binnenkort ook op dit lijstje staan. Helaas zijn zelfs bewegingsoefeningen niet in staat om de schade veroorzaakt door het zitten te herstellen.

"Een aanzienlijk aantal onderzoeken die gedaan zijn laten zien dat het heel goed mogelijk is om aan de minimale eisen voor voldoende beweging te komen terwijl je verder een zittend bestaan leidt dat toch een verhoogd risico op overlijden of ziekte oplevert, zelfs als je meer dan genoeg in beweging bent" zo zegt Travis Saunders, doctoraalstudent en bewegingsfysioloog bij de Healthy Active Living and Obesity Research Group van het kinderziekenhuis van Eastern Ontario in Runner's World.

Een gebruikelijke oplossing voor de gevaren van zittend werk is een sta-bureau of zelfs een bureauloopband, maar niet iedereen kan daar gebruik van maken. De meeste mensen zitten op een kantoor waar ze maar weinig te zeggen hebben over de apparatuur die ze kunnen gebruiken. En sommige mensen hebben weer andere gezondheidsproblemen waardoor ze niet de hele dag kunnen staan. Of ze kunnen, zoals ondergetekende, zich maar slecht concentreren als ze moeten staan.

Gelukkig toont onderzoek ook aan dat iedere 20-30 minuten opstaan en even rondlopen genoeg is om de schade te herstellen. Je kunt natuurlijk een wekker zetten die je er steeds aan herinnert om op te staan, maar ik heb een gratis oplossing gevonden die het nog makkelijker maakt: de app Stand Up!, gemaakt door Raised Square LLC. Hij werkt op je iPhone dus je kunt hem zowel thuis als op je werk gebruiken.

Stand Up doet maar één ding, en dat doet het goed. Start de app, selecteer op welke dagen je de waarschuwingen wilt krijgen en zet een begin- en eindtijd voor die dagen, kies een interval en stel eventueel een locatie in zodat je alleen op die bepaalde plek de waarschuwingen krijgt en hij je niet stoort als je niet op je kantoor bent. Voor een in-app aankoop van 99 cent kun je nog kiezen uit een langere lijst met wekkergeluiden, maar ik vind het geluid in de gratis versie prima hoorbaar en aangenaam klinken.


Standaard gebruikt de app een thema met gele accenten, maar als je wilt kun je kiezen uit een aantal verschillend gekleurde thema's. Niet dat het veel uitmaakt: als je je instellingen eenmaal hebt gedaan zul je de app niet vaak meer bekijken. Nu zal je elke zoveel minuten (45 minuten is standaard) een bericht op je iPhone krijgen dat het tijd is om op te staan. Als je in een vergadering bent of in omstandigheden dat ineens opspringen wat minder gepast lijkt, dan kun je Stand Up zeggen je er straks nog een keer aan te herinneren en er is ook een functie die altijd een grafiekje toont waarmee je kunt zien hoeveel van de waarschuwingen je expliciet hebt opgevolgd. Simpel en effectief.


Het lijkt erop dat Stand Up ook gebruik kan maken van de versnellingsmeter in de iPhone om te zien of je de waarschuwingen ook wel opvolgt en om de timer op nul te zetten als je opstaat voordat je een volgende waarschuwing hebt gekregen. Wellicht dat er in een volgende versie iets van deze slimme opties is toegevoegd.

Ik heb Stand Up nu een paar weken in gebruik gehad en ik merk duidelijk minder pijn in mijn rug en zitvlak. Er zijn een hoop van dergelijke wekker-apps verkrijgbaar, maar Stand Up is gratis en heeft een goed ontwerp, en je kunt hem overal mee naartoe nemen. En daar komt nog bij dat je misschien langer en gezonder leeft.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


Overcast verfijnt de podcast-beleving op de iPhone

  door Josh Centers: [email protected], @jcenters
  3 reacties (Engelstalig)

[vertaling: JWB, HV]

Marco Arment mag dan geholpen hebben met het ontwikkelen van de microblogging-dienst Tumblr (tegenwoordig eigendom van Yahoo) en vervolgens de later-lezen-dienst Instapaper hebben gemaakt evenals de tweewekelijkse elektronische publicatie The Magazine, maar in de laatste paar jaren verwierf hij toch de meeste bekendheid met zijn podcasts: eerst het nu beëindigde Build and Analyze met mede-presentator Dan Benjamin en nu Accidental Tech Podcast met mede-presentatoren John Siracusa en Casey Liss.

Het was niet meer dan logisch dat fans van zijn podcasts, inclusief ondergetekende, er bij Ament op aandrongen dat hij zijn eigen podcast-app zou bouwen. (Ik beken dat ik obsessief ben wat betreft podcast-programma's. Zie "Vijf alternatieven voor de app Podcasts van Apple", 22 december 2012, en "Instacast voor de Mac de ultieme Podcatcher-app voor het bureaublad", 31 mei 2013.) Maar wat we niet wisten was dat Arment er reeds met eentje bezig was, en dat al sinds oktober 2012. Nadat hij Instapaper had verkocht aan Betaworks (zie "Betaworks neemt Instapaper over", 25 april 2013) en The Magazine aan onze eigen Glenn Fleishman (zie "Glenn Fleishman koopt The Magazine van Marco Arment", 29 mei 2013), had Arment tijd vrijgemaakt om het te ontwikkelen, waarna hij in september 2013 Overcast aankondigde op het XOXO Festival. Het is nu voor de iPhone gratis verkrijgbaar in de App Store, met een optionele in-app aankoop á $ 4,99.

Overcast mag dan het meest gehypete podcast-programma ooit zijn, maar Arment is er niet op uit om het podcasten te revolutioneren. Hij maakte Overcast veeleer om in zijn eigen podcast-luisterbehoeften te voorzien. Als blijkt dat het voor jou ook goed werkt, des te beter. Arment geeft eerlijk toe dat Overcast wellicht niet voor iedereen geschikt is, en gaat zelfs zover dat hij in de instellingen van zijn app verwijst naar andere podcast-programma's.


Maar goed, Overcast biedt een aantal welkome verfijningen voor de podcast-luisterbeleving, naast een fraai ontworpen gebruikersinterface die de bediening gemakkelijk maakt zonder dat er al te veel visuele aandacht bij nodig is.

Server-side synchronisatie -- Podcast-programma's zijn, in essentie, RSS-clients. De manier waarop ze werken is door elke feed waarop je geabonneerd bent, beurtelings op vooraf ingestelde intervallen te controleren.

Al ligt het voor de hand, toch is deze aanpak jammerlijk inefficiënt, omdat de client telkens met een andere server een verbinding moet maken teneinde nieuwe afleveringen van elke podcast op te halen. Om dit onnodige werk te reduceren, leent Overcast een functie van Shifty Jelly's Pocket Casts: het programma werkt samen met een enkele server die nieuwe podcast-afleveringen bundelt en cachet. (Arment kreeg bij het ontwikkelen van Overcast hulp van Russell Ivanovic van Shifty Jelly.)

Hoewel deze aanpak vereist dat je eerst een gratis account moet aanmaken voordat je Overcast kunt gebruiken, stelt het Overcast in staat om minder batterijstroom te gebruiken en nieuwe afleveringen sneller te ontvangen dan veel andere podcast-programma's. Zo ontving Overcast bijvoorbeeld tijdens mijn tests een nieuwe podcast-aflevering doorgaans 30 minuten eerder dan Instacast.

Geschikte afspeellijsten -- Eén van de functies van podcast clients die ik vrijwel altijd links laat liggen is afspeellijsten. Het idee erachter is dat het handig is om podcasts over hetzelfde of verwante onderwerp(en) te bundelen zodat je naar een serie van gerelateerde afleveringen kunt luisteren, zonder bijvoorbeeld in de auto met je iPhone te moeten stoeien. Helaas zitten de functies voor afspeellijsten in de praktijk goed verstopt in de gebruikersinterface of zijn ze te ingewikkeld om zinvol te zijn.

Overcast is het eerste podcast-programma met een afspeellijstensysteem waar ik wel brood in zie: het is goed bereikbaar, heeft zinvolle functies en laat je afleveringen met de hand herschikken.

Je vindt de afspeellijsten op het hoofdscherm, naast individuele abonnementen. Ze zijn dus eenvoudig terug te vinden, en maken en beheren is al even eenvoudig.


Om een nieuwe afspeellijst te maken, tik je op de knop Add Playlist, de derde knop van links bovenaan het scherm. Geeft hem een naam, en kies welke podcasts of individuele afleveringen erin opgenomen (of juist uitgesloten) moeten worden.


Je kunt ook zelf bepalen hoe podcasts gesorteerd worden, en aangeven welke podcasts in de afspeelvolgorde prioriteit hebben. Maar wat ik het meeste waardeer in hoe Overcast omgaat met afspeellijsten, is het feit dat je, als je een afspeellijst geselecteerd hebt, met de edit-knop rechts bovenin het scherm, de afleveringen met de hand helemaal naar eigen inzicht kunt herschikken.


In de gratis versie van Overcast kun je maar één enkele afspeellijst aanmaken, die slechts de bovenste vijf afleveringen laat zien. Als je de complete functionaliteit wilt kunnen gebruiken zul je de in-app aankoop moeten doen. Die kost $ 4,99.

Wat ook een aardige functie is, is het volgende. Als het hoofdscherm in beslag genomen wordt door afspeellijsten en abonnementen, vraag je je wellicht af hoe je nog kunt zien waar je op een bepaald moment naar aan het luisteren bent. Om dat in één oogopslag duidelijk te maken laat Arment een geanimeerde geluidsgolf meelopen bovenop de huidige afspeellijst of uitzending. Diezelfde animatie zie je ook op het afspeelscherm onderaan het logo van de uitzending.


Smart Speed en Voice Boost -- De enige schaduwzijde van het thuiswerken voor TidBITS in plaats van mijn vroegere werk, met het bijbehorende woon-werkverkeer van 100 mijl, is dat ik veel minder tijd heb om naar podcasts te luisteren. Daarom ben ik zo blij met Overcasts functie Smart Speed.

Net als de meeste podcast-clients kan Overcast podcasts versneld afspelen. Helaas gaan al die fijne presentatoren dan als Knabbel en Babbel klinken. Overcasts functie Smart Speed maakt alleen stiltes korter, zodat de afspeelduur verkort wordt zonder noemenswaardig verschil in audiokwaliteit.

Ik was er van tevoren niet gerust op dat dit veel tijd kon schelen, maar in de praktijk levert het heel wat op. En om je bewust te maken van wat dat betekent, laat Overcast in het Settings-menu weten hoeveel stiltes het heeft overgeslagen. De afgelopen week heeft me dat zeker een uur luistertijd extra opgeleverd, terwijl ik niet eens naar veel podcasts heb geluisterd.

Naar meer podcasts kunnen luisteren in minder tijd, zonder in te leveren op geluidskwaliteit is fantastisch. Maar Overcasts functie Voice Boost, een equalizer die spraak accentueert, is zeker zo geweldig. Het maakt een wereld van verschil als je via pietepeuterige iPhone-speakers luistert.

Ook voor Smart Speed en Voice Boost moet je de in-app aankoop van $ 4,99 doen. Je kunt ze wel allebei gratis vijf minuten uitproberen.


Aanbevelingen van Twitter -- Als je tikt op de knop Add Podcast, rechts bovenin, krijg je het standaard doorzoekbare podcast-overzicht te zien zoals je die tegenwoordig in elke podcast-app ziet, met een aantal van Arments favorieten. Maar als je hem koppelt met je Twitter-account, dan zie je bovenin ook een categorie 'Recommendations from Twitter', met uitzendingen waar personen die je op Twitter volgt over tweeten.


Dit is een geweldige manier om niet alleen nieuwe podcasts, maar ook belangrijke losse afleveringen te ontdekken. In een volgende versie zou ik ook graag aanbevolen afspeellijsten zien, zoals Beats Music, met verzamelingen door individuele deelnemers aanbevolen afleveringen.

Maar niet iedereen zal het kunnen waarderen -- Zijn er ook minpunten aan Overcast? Niet iedereen is op zoek naar hetzelfde, als het om podcasts gaat. Daarom zijn er ook zoveel verschillende clients in de App Store. Helaas mist Overcast een paar functies die ik niet kan missen, zodat het voor mij Instacast niet kan vervangen.

Overcast kan niet streamen. Een aflevering kan pas beluisterd worden als hij helemaal gedownload is. Ik begrijp wel waarom Arment daar voor gekozen heeft: het is nou eenmaal niet eenvoudig om streamen correct te implementeren. Als je vooral onderweg naar podcasts luistert heb je ook liever gedownloade afleveringen. Bij streamen kan een uitzending vaak wegvallen (of vreemdere dingen doen) als je even geen ontvangst hebt. Maar als je vooral veel thuis luistert heb je meer aan streamen, omdat je dan geen bandbreedte en opslagruimte kwijt bent aan automatisch gedownloade afleveringen waar je wellicht helemaal niet naar wilt luisteren.

En dat brengt me gelijk bij mijn volgende bezwaar, namelijk dat het in Overcast, in tegenstelling tot Instacast, niet mogelijk is om een limiet te stellen aan hoeveel opslagruimte het kan gebruiken. Overcast waarschuwt je wel als de vrije ruimte op je iPhone minder wordt dan 200 MB, maar blijft vervolgens gewoon downloaden tot je hele iPhone vol is. En om al die opslag te beheren biedt Overcast maar een zeer beperkt aantal gereedschappen: je kunt je abonnement op bepaalde podcasts opzeggen, wijzigen hoeveel afleveringen er opgeslagen worden (standaard twee), of afleveringen handmatig verwijderen.

Op die manier dwingt Overcast je feitelijk te kiezen naar welke podcasts je luistert, in plaats van mijn tamelijk inefficiënte aanpak om me op 40 podcasts te abonneren en maar naar een paar werkelijk te luisteren. Wellicht zou een toekomstige versie van Overcast suggesties kunnen doen bepaalde abonnementen op te zeggen, gebaseerd op het feitelijke luistergedrag van een gebruiker?

Mijn laatste probleem met Overcast is dat het onlosmakelijk verbonden is met de iPhone. Ik luister graag naar podcasts op mijn Mac, zodat ik geen meldingen of systeemgeluiden mis omdat ik oortelefoontjes in heb. Bovendien hebben Mac-programma's over het algemeen toetscombinaties waarmee de bediening aanzienlijk sneller is dan op een iPhone mogelijk is. Arment heeft een bijzonder basale web-app, maar die biedt alleen de hoogstnoodzakelijke functionaliteit. Er wordt gewerkt aan een iPad-app, en Arment zegt dat hij over een Mac-app nadenkt.

Voor wie is Overcast geschikt? -- Helaas, helaas, niet voor mij. Helaas vooral om dat het een prachtig ontworpen podcast client is met veel goed overwogen functies. Maar ik heb me erbij neergelegd dat ik een afwijkende podcastluisteraar ben, zeker nu ik mijn huis nauwelijks verlaat.

De meeste personen luisteren onderweg (woon-werkverkeer, hardlopen, hond uitlaten) naar podcasts, en voor dergelijk gebruik is Overcast een fantastisch programma. Toen ik nog in de auto naar podcasts luisterde zou ik de grootformaat knoppen van Overcast zeker hebben kunnen waarderen. Je kunt daarmee een podcast aanzetten of pauzeren vrijwel zonder naar het scherm te kijken. En Voice Boost zou ook handig geweest zijn voor die momenten waarop mijn Bluetooth-fm-zender met een eigen wil zich weer eens van zijn slechtste kant liet zien.

Als je niet tevreden bent met de podcast-clients die op dit moment beschikbaar zijn, zou je de gratis versie van Overcast eens moeten proberen. Wellicht is die voor jou een optie. En zo niet, dan kun je altijd nog een van de alternatieven proberen die Overcast zelf suggereert. Het zijn allemaal prima alternatieven.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


Het begin van het e-boek

  door Michael E. Cohen: [email protected], @lymond
  2 reacties (Engelstalig)

[vertaling: JVK, JO, LmR, CC]

De deur was niet makkelijk te vinden.

Het was op een dag laat in het voorjaar van 1990. Richard A. Lanham hoogleraar aan de UCLA en ik stonden bij een gebouw aan de zeekant en staarden naar de in verval geraakte balkons met roestig smeedwerk die uitkeken over de oceaan. Zand dwarrelde rondom onze voeten. "Ik denk dat het hier beneden is", zei ik, met een blik op het schaduwrijke wandelpad dat wegliep van het strand en het donderen van de branding in de verte, naar de hoofdweg langs de Stille Oceaan en het oorverdovende lawaai van zwaar verkeer. Halverwege langs de kant van het gebouw zagen we een beslist onaanzienlijke deur. We stonden even stil. Ik haalde mijn schouders op en drukte op de bel bij de deur. Na een paar lange minuten wachten ging de deur open. We hadden Voyager Company gevonden.

Voyager had Lanham uitgenodigd naar een eendaagse conferentie over computers en tekst en Lanham vroeg of ik mee wilde. Lanham stond hoog aangeschreven in het toentertijd opkomende gebied van computers en tekst. Een paar jaar terug had hij de compositie-cursussen van de UCLA totaal vernieuwd en zijn nieuwe Writing Programs introduceerden computertechnologie in de schrijflessen voor predoctoraal onderwijs. (Ja, "Writing Programs" is in het meervoud. De organisatie die door Lanham was opgericht beheerde verschillende schrijfprogramma's.)

Ik was zijn technisch adviseur met de excentrieke loonlijst-titel van producent/regisseur. Hij had mij in dienst genomen omdat mijn computerprogramma Homer, dat ik op de hogeschool was begonnen te ontwikkelen, was uitgegroeid tot een van de computerhulpmiddelen die gebruikt werden om Writing Programs te leren. Ondanks dat wij allebei Writing Programs praktisch achter ons hadden gelaten, waren we in contact gebleven, en het leek mij juist dat ik mijn rol als technisch adviseur zou herhalen.

Ondertussen had Voyager, bekend van hun serie laserdisks "Criterion Collection", juist de piepkleine digitale-mediawereld in beroering gebracht met de uitgave van de baanbrekende CD-Companion to Beethoven's 9th Symphony. De Companion, waarvan UCLA-professor Robert Winter de auteur was, had een HyperCard-stapel gekoppeld met een audio-cd van de symfonie. De cd was ontworpen voor Macs met cd-rom drives, en bevatte allerlei soorten interactieve historische, muziekwetenschappelijke en biografische informatie over het werk zelf en de componist, inclusief een doorlopend commentaar dat gesynchroniseerd was met de cd.

Voyagers president, Bob Stein, had een subsidie gekregen om te zoeken naar mogelijkheden om een cd voor literatuur te maken op dezelfde manier als de CD-Companion. De subsidie bracht ook een aantal hoogtepunten van digitale tekst naar Voyagers aan het strand gelegen kantoor in Santa Monica om de mogelijkheden in kaart te brengen. Lanhan en ik kwamen goedkoop: de UCLA was maar een paar kilometer landinwaarts, dus Stein hoefde alleen maar te betalen voor het parkeren. Ook kregen we een gratis lunch.

Lanham noch ik herinneren ons veel details van die Bloomsday-ontmoeting. Hij ziet vooral de, volgens hem, nogal extravagante kleding van de Voyager-medewerkers voor zich. Ik herinner me dat er minstens één zwerfhond zomaar door de rommelige kantoortjes dwaalde, en dat we de waarschuwing kregen niet over de rommel te struikelen. Ik herinner me ook een lang gesprek, uitlopend op een debat tussen twee partijen die beide vasthielden aan een eigen, zeer specifieke visie op de toekomst van digitale teksten. De ene groep riep uit dat de toekomst van tekst helemaal ging over hypertextualiteit en de langverwachte dood van de lineaire verhaallijn. De andere groep zag een grootse toekomst voor Het Nieuwe Boek, dat opnieuw op zou leven door versiersels aangebracht door de nieuwe digitale technieken.

Stein zat (net als Lanham en ik) in het kamp van Het Nieuwe Boek. Wij waren het er hartgrondig over eens dat het eenvoudig op een scherm zetten van een tekst niet de manier was. Digitale tekst zou tenminste enigszins interactief moeten worden. De fysieke leeservaring op een scherm, zelfs bij de beste monitors was in die tijd verre van plezierig.

Aan het eind van die ontmoeting vroeg Stein of ik bij hem kwam werken. Ik dacht dat hij een grapje maakte, maar acht maanden later zat ik tegenover Jane Wheeler, manager van de programmeurs, producenten en artiesten bij Voyager.

Stein had besloten dat de noot van het werken met digitale tekst het best gekraakt kon worden door een stuk van Shakespeare aan te pakken op een CD-Companion-manier. En deze noot zou het hardst kraken als we een van de vier grootste stukken zouden nemen: Hamlet, Othello, King Lear of Macbeth. Hieruit koos hij voor Macbeth. Naast andere kwaliteiten was dit stuk ook het kortst van de vier. (Het telt in de meeste edities maar iets meer dan 2.100 regels. Hamlet is bijna twee keer zo groot). Ik kreeg de taak toebedeeld dit boek te produceren.

Het Expanded Books-project -- De eerste paar maanden bleef ik ook, parttime, mijn werk bij de UCLA doen. Op dat moment was ik nog vooral bezig met het schetsen van de grote lijnen voor de "Macbeth Companion", en tegen de tijd dat het zomer werd had ik een lading valse starts achter de rug. Op een dag kwam ik op het werk bij Voyager, en zag ik dat iedereen druk aan het gebaren was rond een testexemplaar van de (nog niet verkrijgbare) PowerBook 100 die we van Apple te leen hadden. Het lichte apparaat (5,1 pound of 2,3 kilo), met enorme rekenkracht (2 MB RAM-geheugen), was een draagbare Mac, met een prachtig ruim scherm (640 x 400 pixels). Het ging als een geliefd babytje van hand tot hand.

Florian Brody, een praatgrage Oostenrijker met een achtergrond in computerkunde, film en taalwetenschappen, had een paar pagina's van "The Sheltering Sky" op de Powerbook gezet. Nu draaide hij de draagbare computer op z'n zij, en riep uit: "Maar dit is net een boek!". Op dat moment zag je cartoon-gloeilampjes oplichten boven de hoofden van de aanwezigen.

Binnen een paar weken werd besloten om het Macbeth Companion-project stil te zetten, en kon ik fulltime bij Voyager aan de gang met het steeds verder uitdijende boeken-project. In de gang bij het kantoor van Wheeler vonden talloze vergaderingen plaats, of misschien was het eerder één vergadering die meerdere dagen doorliep, waarbij iedereen betrokken raakte die toevallig in de buurt was: artiesten, programmeurs en zelfs de receptionist.

Samen plozen we haarfijn uit wat voor digitaal boek we konden maken. Hoe het eruit zou zien, welke functies het zou hebben en zelfs welke naam de bestandsindeling zou hebben. Het was onvermijdelijk dat de generische term voor het verschijnsel e-boek zou zijn, maar er bleef dagenlang discussie waar de e precies voor stond. Uiteindelijk kozen wij voor de term "expanded" ("uitgebreid"). Een groot aantal kenmerken die de e-boeken van vandaag nog steeds hebben, zagen toen, in die gang, voor het eerst het levenslicht: bladwijzers, noten in de kantlijn, en de verticale liniaal.


Onze boeken werden gebouwd met HyperCard, van Apple, en dit werd het platform waarop Voyager voortbouwde. Colin Holgate, een Brit met zachte stem en bedeesde houding, had een niet te evenaren talent voor het toepassen van HyperCard, met verbluffende resultaten. Hij begon met het scripten van de "omslag" van het boek (de lege HyperCard-stapel waar de inhoud van het boek "in gegoten" werd). Het kleine artistieke team van Voyager creëerde een helder, boek-achtig ontwerp. Ik produceerde de tekst, gebruikmakend van slimme hulp-scripts die Holgate ontwikkeld had om te zorgen dat tekst zich "vloeiend" voegde tot de opeenvolgende pagina's van een boek. Het aantal scripts nam met de dag toe, en ik maakte een verborgen Magische Knop, in de schil van het boek, dat een steeds uitgebreider menu opriep met alle scripts van Colin, zodat ik ze op ieder moment kon oproepen. (Toen ik veel later weer toekwam aan Macbeth, creëerde ik ook daar zo'n Magische Knop, een nieuwe, veel complexer versie. Het zou best nog ergens in een vroege editie van de cd-rom aanwezig kunnen zijn, als je weet waar je moet kijken).

Langzamerhand ontstonden die herfst, daar bij Voyager, in dat kleine kantoortje bij het trappenhuis op de tweede verdieping de eerste drie Expanded Books. We zetten tijdens het productieproces steeds kopieën van de zogenaamde "EB's" op de PowerBook, waar Stein nu vaak mee onderweg was. Op een dag kwam hij terug van zo'n reis, en deelde hij met een grijns aan ons allen mee, dat hij zojuist de eerste persoon in de geschiedenis was die onderweg een EB had zitten lezen in de ontspanningsruimte van een lijnvlucht.

Tegen de tijd dat in januari 1992 de San Francisco Macworld Expo begon, hadden wij de eerste drie EB's af. Ze werden nu op floppydisks gezet, en verpakt in een verbluffende papier-achtige verpakking, ontworpen door creatieve mensen van Voyager. En ze waren maar net op tijd klaar: Stein wilde eigenlijk nog ingrijpende veranderen aan het ontwerp van de EB's doorvoeren, maar ik was al bezig met voorbereidingen om met Macbeth door te gaan.

De toolkit en andere zijsporen -- De EB's waren een groot succes op de Macworld Expo. Ik heb uren doorgebracht bij de Voyager-stand, en heb de demo aan honderden mensen laten zien. Onder hen was een erg lange, erg geniale vent met een typisch BBC-accent. Later bleek het om Douglas Adams te gaan. Zijn verzamelde afleveringen van "The Hitchhiker's Guide to the Galaxy" ("Het Transgalactisch liftershandboek") stonden op een van onze EB's. Ik vertelde hem over Macbeth, waarna hij voorstelde dat ik er een Chaucer-verhaal aan vast zou plakken. En hij raadde ook nog een boek aan over Chaucers "The Knyghtes Tale", geschreven door een vriend van hem, Terry Jones. (Ja, eh, die Terry Jones. Het genoemde boek is: "Chaucer's Knight: The Portrait of a Medieval Mercenary". Het is zowel leesbaar als wetenschappelijk verantwoord. Ik raad het ten sterkste aan.)

Maar het was na de Expo onmogelijk om nog terug te keren naar Macbeth. Stein had toegezegd dat Voyager een EB-toolkit zou uitbrengen, zodat andere uitgevers gebruik konden maken van onze formule, en het werk aan dat project stapelde zich vrijwel onmiddellijk op. Voyager-programmeurs Brock LaPorte en Steve Riggins werden aangetrokken om overkoepelende C-acties voor onze Toolkit te schrijven, zodat meer mogelijk werd dan wat HyperCard kon, ondanks de slimme scripts van Holgate en mijn Magische Knop.

Ik ging schrijven aan de handleiding van de Toolkit, en de oefenlessen voor het maken van een boek. Vanuit een soort passief-agressieve houding koos ik Hoofdstuk 94 van Moby Dick, het hoofdstuk over het "sperma-persen". Stein moest hier erg om lachen, maar verder schaamde ongeveer iedereen bij Voyager zich dood.

Op hetzelfde moment kreeg ik de opdracht om de postproductie te doen van een cd-rom-versie van Douglas Adams' "Last Chance to See", een boek over met uitsterven bedreigde diersoorten. Dus was Macbeth gedwongen om verveeld rond mijn bureau te blijven rondhangen, wachtend op mij, soms dwalend in het wandelende woud van Birnam.

Terug naar de Highlands -- We waren met de Expanded Book Toolkit op tijd klaar voor de Boston Macworld Expo in augustus en eindelijk kon ik weer terug naar het Schotse toneelstuk. Ondertussen had ik me gerealiseerd dat Macbeth geen CD-Companion zou worden maar een voorbeeld van de volgende stap in het Expanded Book. (Sterker nog, terwijl ik de laatste hand legde aan Macbeth, was ik ook bezig de HyperCard-shell aan te passen zodat hij in andere projecten kon worden gebruikt. Een daarvan was voor Voyager, een cd-rom-editie van de film "Salt of the Earth".)

Voyager besloot eindelijk te helpen met het project. Hoofdzakelijk in de vorm van Brian Speight, een grafisch ontwerper bij Voyager, die de schitterende en elegante Keltische vlechtwerkpagina-achtergronden ontwierp voor het programma, alsmede de kaarten van Shakespeares Londen en Macbeth' Schotland.


Stein had al enkele UCLA-professors aangetrokken om de tekst te schijven: David Rodes, wiens Shakespeare-lessen bijzonder populair waren, deels vanwege zijn eigen elan als spreker en deels vanwege zijn gewoonte om acteurs uit te nodigen, soms uit zijn eigen vriendenkring, om scènes voor te spelen tijdens de het college. Rodes wilde meer academische diepgang bij Macbeth en kwam met Al Braunmuller, ook een populaire docent die op dat moment bezig was met Macbeth voor een nieuwe Cambridge-editie van het stuk. Braunmuller beloofde voor het project originele essays en de toneeltekst te leveren.

Rodes, Braunmuller en ik stelden de inhoudsopgave voor de schijf samen. Braunmuller kwam met de toneeltekst en de essays, Rodes schreef een inleidend essay en notities bij de scènes en bedrijven, en we zorgden voor de rechten voor de de afbeeldingen-catalogus die zou worden bijgevoegd.

We hadden echter nog geen uitvoering gevonden die met de tekst kon samengaan. Ik bekeek alle videoregistraties van voorstellingen van het stuk die ik vinden kon (de meest merkwaardige en hilarische daarvan had de verder uitstekende acteur Jeremy Brett in de hoofdrol) maar we hielden het uiteindelijk bij Rodes oorspronkelijke keuze: een uitvoering van The Royal Shakespeare Company, geregisseerd door Trevor Nunn, met Ian McKellen en Judi Dench.

De video-specialisten van Voyager digitaliseerden de master-videotape die we hadden weten te bemachtigen naar een QuickTime-video met een resolutie van 160 bij 120. Klein, maar nog wel te kijken. Groter dan dat zou meer ruimte hebben ingenomen dat op een cd-rom beschikbaar is. Ze digitaliseerden ook scènes uit drie filmbewerkingen als extra materiaal naast de hoofd-uitvoering: de versies van Roman Polanski en Orson Welles en ook nog Akira Kurosawa's "Throne of Blood".

Ons plan omvatte ook een spel: een "Macbeth Karaoke" waarmee de lezers enkele scènes tegenover professionele acteurs zouden kunnen spelen. We namen deze karaoke audio-sporen op in Rodes' huis in de heuvels boven West Los Angeles, waarbij ik op het bed in de studeerkamer zat met een digitale audiorecorder op mijn schoot en twee bevriende acteurs take na take speelden van diverse scènes tussen Lord en Lady Macbeth, voortdurend pauzerend als er een vliegtuig over kwam.

Aan het eind van de winter had Macbeth drie complete scènes met annotaties op twee niveaus en genoeg extra materiaal voor een presentatie tijdens de open huis-avonden die Voyager regelmatig hield. Psychedelica-onderzoeker Timothy Leary was te gast bij één van die avonden: hij bleef maar volhouden dat wij elkaar eerder hadden ontmoet (dit was niet waar, ten minste niet in dit astrale vlak).


Die zomer, tijdens de volgende Macworld Expo in Boston gaf ik de ultieme demonstratie: een presentatie van de Macbeth Karaoke ten overstaan van duizenden mensen in de grote tent die werd gebruikt voor de Expo-keynote. De ontvangst was geweldig maar Broadway noch Hollywood nam contact met me op.

Een wandelende schaduw -- Acteurs zullen je vertellen dat Macbeth een toneelstuk is dat gaat over pech, en dat je zelfs de titel op eigen risico uitspreekt.

We waren al eens lichtelijk door de vloek getroffen. In David Rodes' inleiding van het stuk merkte hij op dat het titelpersonage uit de film "Ghost" na een uitvoering van Macbeth op weg naar huis was, toen hij vermoord werd. We wilden dat deel van de inleiding graag illustreren met een foto van de advertentie in de krant over de film, maar de kosten om deze advertentie te gebruiken, waren te hoog.

Niettemin trad de vloek nu volledig in werking.

Allereerst bij het diner na de Macworld Expo. Stein verstoorde de feeststemming met een tafelrede vol met sombere voortekenen, ondanks ons Expo-succes. Voyager zou moeilijke tijden tegemoet zien en we zouden allemaal harder dan ooit moeten werken om ons erdoorheen te slaan. Een paar weken later ontdekten we dat de kantoren in Santa Monica gesloten zouden worden en dat aan het eind van het jaar de firma naar New York City verplaatst zou worden, blijkbaar om dichter bij het centrum te zijn van de uitgeversindustrie.

Ik werd aangemoedigd om mijn koffers te pakken en naar NewYork te verhuizen, maar met mijn hele familie en al mijn vrienden in Zuid-Californië, verkoos ik om te blijven en de cd-rom in Santa Monica af te maken, door vanuit mijn appartement met Voyager op afstand te werken via modem en telefoon. In februari vond de Northridge-aardbeving van 1994 plaats waardoor het oude Voyager-gebouw aan de zeezijde verwoest werd en waardoor bijna mijn thuiskantoor vernietigd werd. Het koste me bijna een week om mijn kantoor weer bedrijfsklaar te krijgen.

De grote klap kwam echter toen Stein me informeerde dat de onderhandelingen over rechten met de Royal Shakespeare Company spaak liepen: zij wilde het gebruik van de video's niet goedkeuren, tenzij wij de video veel groter zouden maken, wat toentertijd technisch niet mogelijk was. Als een zoethoudertje verleende de RSC ons de geluidsrechten van de optredens. Ik herschreef de programmacode voor de tekstsynchronisatie dusdanig dat die zou werken bij een track met alleen geluid. Deze ontwikkeling die zo laat in de productie gebeurde was hartverscheurend omdat we zoveel materiaal van de cd-rom niet konden gebruiken om de complete video te kunnen aanpassen.

Op hetzelfde moment liet Stein me weten dat ik echt in New York diende te wonen om bij te kunnen dragen aan toekomstige Voyager-projecten: hij dacht niet dat het mogelijk was om een afgelegen kantoor aan de westkust met een enkele werknemer te kunnen handhaven.

Dus zo kwam het dat ik bijna twee weken voor de vierde verjaardag van de eerste ontmoeting in Santa Monica, en met de cd-rom bijna klaar behalve dat hij nog een finale kwaliteitstest moest ondergaan, Stein mijn ontslag mailde.

Die keer had ik geen moeite om de deur te vinden.

(Dit artikel verscheen oorspronkelijk in een ietwat andere vorm in aflevering 32 van The Magazine, 19 december 2013. Met toestemming gebruikt.)

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


FunBITS: The Rhythm of Fighters verslaat de beats

  door Josh Centers: [email protected], @jcenters

[vertaling: RAW]

Ik heb uitgebreid geschreven over de uitdagingen van het aanpassen van traditionele spelgenres aan aanraakschermen (zie "FunBITS: Leo's Fortune maakt het arcadespel met aanraakscherm beter", 27 juni 2014). Wellicht is geen enkel genre slechter af in het aanraaktijdperk dan dat van het vechtspel, waarin twee personages het tegen elkaar opnemen op het scherm, rondspringend en elkaar vuistslagen, trappen en andere aanvallen uitdelend.

Het is echt wel geprobeerd. Capcom paste Street Fighter IV aan aan de iPhone, met bediening op het scherm, maar het resultaat is belachelijk. Hoewel vechtspellen er op het eerste gezicht simpel uitzien, zijn ze wellicht het moeilijkste genre om onder de knie te krijgen. Iedereen kan op knoppen timmeren om fanatiek te spelen, maar geavanceerde tactieken zoals speciale bewegingen, combinaties en tegenaanvallen vereisen absolute precisie, zo veel dat zelfs spelconsoles niet echt goed genoeg zijn. Toegewijde spelers schaffen zich vaak spelhal-achtige gevechtsknuppels aan om dat niveau van precisie te bereiken.

Maar iemand bij SNK Playmore, de ontwikkelaars van de vechtspelserie The King of Fighters, had een maf idee: wat als je een vechtspel zoals The King of Fighters combineert met een ritmespel, zoals Dance Dance Revolution of Rock Band? Het resultaat is The Rhythm of Fighters voor iPhone, verkrijgbaar voor € 0,89 in de App Store (42,7 MB, iOS 7). Hier is een video die laat zien hoe het spel werkt.

Om precies te zijn: The Rhythm of Fighters is een fusie tussen een vechtspel en de Nintendo DS-klassieker Elite Beat Agents. Als je dat spel wel eens gespeeld hebt, zul je merken dat het spel van The Rhythm of Fighters praktisch identiek is. Kijk maar eens naar een video van hoe Elite Beat Agents gespeeld wordt om te zien hoe gelijk de twee zijn.

Elk van de 50 scènes is opgezet als een traditioneel vechtspel. Je personage neemt het op tegen een tegenstander in een arena en probeert om slagen aan te laten komen die de gezondheidsbalk van de ander leeg laten lopen. Maar in plaats van op knoppen te timmeren om aanvallen te doen, raak je cirkels op het scherm aan, Notes geheten, tegelijk met de beat van de achtergrondmuziek.


Er zijn verschillende soorten Notes die op verschillende manieren aangeroepen worden, waardoor er verschillende vechtbewegingen uitgevoerd worden. Je activeert Tap Notes door gewoon op het scherm te tikken. Maar timing is alles. Er verschijnt een cirkel buiten de Tap Note die eromheen krimpt. Het juiste moment om het scherm aan te raken is wanneer de de cirkel de rand van de Tap Note bereikt. Dan zijn er nog Flick Notes, die lijken op Tap Notes, maar ze geven een richting aan waarin je moet vegen in plaats van tikken. Het belangrijkst om onder de knie te krijgen zijn Long Notes, die langs een spoor op het scherm gaan. Je moet eerst op het juiste moment indrukken en dan loslaten wanneer de Long Note het einde bereikt. De perfecte uitvoering van een lange Long Note leidt tot een verwoestende slagencombinatie op je tegenstander. Sommige Long Notes eindigen ook nog in een Flick Note, dus je moet blijven opletten.


Maar het buiten westen slaan van je tegenstander is eigenlijk niet het doel van The Rhythm of Fighters. In plaats daarvan probeer je zolang de muziek speelt te voorkomen dat je tegenstander jou tegen de grond slaat. Een succesvolle aanval op je tegenstander verhindert dat hij jou slaat, maar als je Notes mist, sta je bloot aan tegenaanvallen.

Het grootste probleem dat ik ben tegengekomen, is dat mijn tikken soms genegeerd worden, waardoor ik Notes mis en straffen ontvang die mijn personage niet verdient. Ik hoop dat deze frustrerende fout in een toekomstige update opgelost kan worden.

Hoewel fans van The King of Fighters dit spel wellicht omhelzen, vind ik dat het vechtaspect alleen maar afleidt, omdat het gevecht weinig te maken heeft met hoe je het spel speelt. Het concept is interessant, maar het had nog veel meer kunnen zijn. Zo zijn bijvoorbeeld gevechten tussen twee spelers een must in een vechtspel, maar The Rhythm of Fighters heeft geen optie voor meerdere spelers, wat het spel uniek gemaakt zou hebben.

Maar The Rhythm of Fighters heeft wel een paar ongebruikelijke aspecten die diepte toevoegen. Er is een levelsysteem dat je personage krachtiger maakt met elke scène die je speelt. Als je scènes voltooit, maak je ook ondersteunende personages vrij, die jouw personage helpen door hem levens te laten herwinnen of meer schade toe te brengen.


Behalve de dingen die je kunt ontsluiten door het spel te spelen biedt The Rhythm of Fighters ook extra content, ondersteunende personages en spelende personages als in-app-aankopen. Een pakket van vier nummers kost € 2,79, pakketten met drie ondersteunende personages € 0,89 per stuk en nieuwe spelende personages kosten elk € 2,79.


The Rhythm of Fighters is een interessant experiment. Op zichzelf is het een leuk ritmespel (ondanks de frustrerende fouten) en een must voor iedereen die van de The King of Fighters-serie houdt. Maar als een hybride vechtspel zou het zoveel meer kunnen zijn dan een aftreksel van Elite Beat Agents. Maar ondanks dat is het een leuke afleiding voor 89 cent.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


TidBITS Volglijst: belangrijke software-updates, 21 juli 2014

  van de TidBITS-redactie: [email protected]

[vertaling: LmR, GvH]

DEVONagent Lite, Express en Pro 3.8.1 -- DEVONtechnologies heeft alle drie de versies van hun onderzoekssoftware DEVONagent (Lite, Express en Pro) bijgewerkt naar versie 3.8.1. De Pro- en de Express-editie ondersteunen nu Open Graph voor het vergelijken van HTML-pagina's, kunnen nu zoekresultaten van Amazon overslaan tijdens het browsen, zijn betrouwbaarder bij het scannen van Twitter-accounts, repareren een incompatibiliteit met DEVONthink 2.7.6 die voor vertragingen zorgde en verbeteren het afhandelen van taken in de achtergrond. De bijgewerkte Pro-editie voert vele scripts uit in de achtergrond, werkt ook in het Duits, zorgt ervoor dat de adresbalk goed wordt bijgewerkt en repareert ondersteuning voor RSS-feeds met isPermaLink=false. Alle drie de edities hebben ook een bijgewerkte versie van de plug-in MacUpdate. (Alle updates zijn gratis. DEVONagent Lite, gratis, toelichting; DEVONagent Express, $ 4,95 nieuw, toelichting; DEVONagent Pro, $ 49,95 nieuw met 25 procent korting voor TidBITS-leden, toelichting. 10.6.8+)

Reacties - DEVONagent Lite, Express en Pro 3.8.1

Typinator 6.1 -- Na de laatste update tot versie 6.0 (zie "Typinator 6.0", 17 juni 2014), heeft Ergonis nu Typinator 6.1 uitgebracht, met een aantal verbeteringen aan dit hulpprogramma voor tekstuitbreiding. De update geeft nu de mogelijkheid markeringspunten toe te voegen, waarbij Typinator tijdelijk kan pauzeren om de volgende of huidige tekstvervanging achterwege te laten (te gebruiken voor het definiëren van uitzonderingen op andere regels). Ook wordt een nieuwe verzameling regels toegevoegd voor het definiëren van uitzonderingen op de regel voor het automatisch zetten van een hoofdletter vooraan de zin, een functie voor het sorteren van tekstregels (zoals voor het sorteren van regels op het klembord), en de mogelijkheid een vertraging in te voegen midden in een tekstuitbreiding. Daarnaast lost Typinator 6.1 een probleem op waarbij sommige formules dezelfde tekens gebruikten als voor interne markering, herstelt deze versie een geheugenlek dat kon optreden nadat ingestelde opties een paar keer werden gewijzigd, en lost hij een probleem op waardoor het automatisch zetten van een hoofdletter vooraan een zin in sommige gevallen fout ging. (€ 24,99 nieuw, met 25 procent korting voor TidBITS-leden, 7,2 MB, toelichting, 10.5.8+)

Reacties - Typinator 6.1

PDFpen en PDFpenPro 6.3.1 -- Smile heeft versie 6.3.1 uitgebracht van PDFpen en PDFpenPro, een kleine onderhoudsupdate voor hun universele apps voor het bijwerken van PDF-documenten, waarmee een aantal irritante bugs verholpen worden. De update zorgt ervoor dat een bug in OS X 10.9 Mavericks, die gevolgen had voor de werking van de app, omzeild wordt. Ook wordt een mogelijke crash voorkomen wanneer een scanner tijdens het werk aan- of afgesloten wordt. Deze versie voorkomt ook mogelijke crashes met het scan-venster, en verbetert de weergave van de bewerkingsbalk als je de voorvertoning draait voor ontwikkelaars van OS X Yosemite. ($ 59,95 / $ 99,95 nieuw, met een korting van 20 procent voor TidBITS-leden, gratis updates, 52,0/52,8 MB, toelichting, 10.7+)

Reacties - PDFpen en PDFpenPro 6.3.1

Voila 3.8 -- Global Delight heeft Voila 3.8 uitgebracht en enkele nieuwe mogelijkheden toegevoegd aan dit hulpprogramma voor schermafbeeldingen. De update heeft nu ook een vergrootglas om te helpen bij het precies kaderen van de schermafbeelding, ondersteunt nu het uploaden van de afbeeldingen naar Google Drive, maakt het mogelijk de filmpjes die van een Retina-scherm zijn opgenomen op lagere schaal te brengen, en maakt het gemakkelijker filmpje in te korten door die optie in de afspeelbalk op te nemen. Voor een beperkte tijd kost Voila $ 14,99, 50 procent onder de normale prijs van $ 29,99. ($ 29,99 nieuw, rechtstreeks van Global Delight, met een korting van 25 procent voor TidBITS-leden, of uit de Mac App Store, gratis update, 23,5 MB, 10.8+).

Reacties - Voila 3.8


ExtraBITS, 21 juli 2014

  van de TidBITS-redactie: [email protected]

[vertaling: RAW]

Hoofdredacteur Josh Centers zat samen met Gene Steinberg om Gmail en Apple TV te bespreken in de podcast Tech Night Owl, Apple heeft geen handelsmerk gekregen voor hun vingerafdrukscanner Touch ID en Greenpeace vindt Apple het groenste bedrijf in de tech-wereld.

Josh Centers bespreekt Gmail en Apple TV in The Tech Night Owl -- TidBITS-hoofdredacteur Josh Centers vervoegde zich bij gastheer Gene Steinberg in de podcast The Tech Night Owl om uit te leggen waarom hij Gmail gebruikt, en wat Apple zal moeten doen om de Apple TV in de race te houden.

Reacties

Apple handelsmerk Touch ID geweigerd -- Het patent- en handelsmerkbureau van de Verenigde Staten, USPTO, heeft Apples aanvraag voor een handelsmerk voor Touch ID, de vingerafdrukherkenningstechnologie die in de iPhone 5s ingebouwd zit, geweigerd. Blijkbaar lijkt de naam van Touch ID teveel op dat van een bestaand handelsmerk, Kronos Touch ID, en USPTO meent dat dit verwarring zou kunnen veroorzaken bij gebruikers. Apple heeft zes maanden om het handelsmerk een andere naam te geven of om een overeenkomst te sluiten met Kronos, een bedrijf dat oplossingen bedenkt voor personeelsmanagement en wiens biometrische Touch ID-terminal de tijdregistratie en de toegang van werknemers van casino's regelt.

Reacties

Apple tot groenste tech-bedrijf benoemd -- Apple is nu het groenste grote tech-bedrijf, volgens een nieuw rapport van Greenpeace. In de Clean Energy Index van de organisatie, die bedrijven rangschikt op hun gebruik van schone energie, alsmede het gebruik van andere energiebronnen zoals aardgas, steenkool en kernenergie, scoorde Apple 100 procent. Ter vergelijking: Facebook kreeg 49 procent, Google scoorde 48 procent en Amazon Web Services kwam niet verder dan een magere 15 procent.

Reacties


Dit is TidBITS, een gratis wekelijkse technologie-nieuwsbrief met recent nieuws, bekwame analyse en grondige besprekingen voor de Apple internet-gemeenschap. Geef het gerust door aan je vrienden; beter nog, vraag of ze een abonnement willen nemen!
Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en websites mogen artikelen overnemen of een link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We kunnen de precisie van de artikelen niet garanderen. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.
Copyright 2014 TidBITS; reuse governed by this Creative Commons License.

Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands