Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands
De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.
Er is ook een iPhone-versie van TidBITS-NL op <http://nl.tidbits.com/TidBITS-nl-1227i.html>
En als je de volgende koppeling opneemt als bladwijzer in Safari op je iPhone, iPad of iPod touch, heb je altijd de nieuwste aflevering:
<http://nl.tidbits.com/TidBITS-nl-i.html>
Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:
Verder werkten mee:
Misschien moet ik dit niet toegeven, maar op mijn belangrijkste Mac, een Mac Pro uit 2008, heb ik pas onlangs OS X 10.9 Mavericks geïnstalleerd, en de belangrijkste reden was dat ik dan de bèta van LaunchBar 6 van Objective Development kon gebruiken. Zeker, Mavericks stond wel al een tijdje op mijn MacBook Air, feitelijk al voordat het officieel uitkwam, maar ik had nooit de noodzaak gezien om het ook op de Pro te installeren. Bovendien zou het moeite kosten, want ik moest bepaalde software upgraden. LaunchBar 6 gaf echter het duwtje, want deze versie vereist Mavericks. LaunchBar was ook gewoon essentieel geworden in het gebruik van mijn Mac, zeker nadat ik het beter had leren gebruiken door middel van het boek "Take Control of LaunchBar". Ik kon dus niet wachten om de nieuwe mogelijkheden te gebruiken.
LaunchBar 6 is nu bij Objective Development verkrijgbaar voor $ 29, en upgrades van eerdere versies kosten $ 19 (als je versie 5 hebt gekocht na 24 maart 2014 krijg je zelfs een gratis upgrade). TidBITS-leden krijgen 20 procent korting, waardoor de prijs op $ 23,20 komt (zie de koppeling op de Member Benefits-pagina voor de korting). Er is een probeertijd van 30 dagen, en daarna kun je LaunchBar 6 gratis blijven gebruiken, hoewel er dan korte wachttijden zijn bij bepaalde functies.
De opvallendste verandering is de toevoeging van thema's aan de interface van LaunchBar 6, waardoor die groter en moderner wordt. Je kunt uit zes thema's kiezen, waarvan er één lijkt op de oude interface. Objective Development is van plan om meer thema's aan te bieden en gebruikers de mogelijkheid te geven om ook zelf thema's te maken.
Het LaunchBar Index-venster is ook onderhanden genomen, waardoor de indexeerregels nu gegroepeerd zijn onder System, Actions, Productivity, Text, Media Libraries, Third Party Apps, Web, Files & Folders en Custom Lists. Door deze simpele ingreep wordt het allemaal veel beter te hanteren. Een verdere vereenvoudiging is dat de aanvinkvakjes om indexeerregels uit te schakelen zijn verwijderd. (Je kunt nu control-klikken op de regel en dan Disable kiezen.) Er is ook een nogal vergezochte optie weggehaald: per indexeerregel een aparte starttijd instellen.
De schermafbeelding hierboven geeft een indruk hoever de reikwijdte van LaunchBar echt is (zelfs heel ervaren gebruikers zullen niet alle mogelijkheden kennen) maar de nieuwe indexeerregels zullen waarschijnlijk over het hoofd gezien worden. LaunchBar kan nu bestanden tonen met specifieke Finder-tags, en je kunt ook tags toekennen vanuit LaunchBar. Ik vind zelf de Emoji-regel erg aardig, waardoor het eenvoudig wordt om emoji-karakters in te voegen in een bepaald document. Andere indexeerregels geven snelle toegang tot herinneringen, de leeslijst en topsites van Safari, en de tabs in iCloud.
Ook handig in de nieuwe versie is dat er direct suggesties worden gedaan voor zoekopdrachten in Google, Wikipedia en DuckDuckGo: tijdens het typen toont LaunchBar je vergelijkbare suggesties als wat je bij Safari ziet tijdens het tikken in de zoekregel. Maar dit gaat nog verder: de rekenmachine van LaunchBar laat ook meteen resultaten zien, en als je op Return drukt is het resultaat van je berekening meteen weer de start van een nieuwe.
Als je verder wilt graven in de metagegevens van een bestand komt 'Info Browsing' van LaunchBar 6 van pas. Selecteer een item, druk op de rechterpijltoets, en LaunchBar toont je de metagegevens van dat item. (Het moet dan echt een item zijn, geen container.) Beweeg met de pijl-omlaagtoets naar een specifiek stukje informatie, en Return zal die informatie geheel tonen. Met commando-C kun je de informatie kopiëren. Handig als je het pad naar een specifiek bestand wilt weten, bijvoorbeeld.
Het belangrijkst is misschien wel het feit dat LaunchBar 6 nu script-acties heeft, waarmee je zelf de functionaliteit van LaunchBar kunt uitbreiden. Scripts kunnen geschreven worden in verscheidene scripttalen, zoals AppleScript, JavaScript, Ruby, Python, PHP en nog meer. Objective Development biedt documentatie aan over hoe je scripts moet schrijven, en je kunt ze bovendien delen met andere gebruikers van LaunchBar. Ik ben benieuwd om te zien hoe mensen de mogelijkheden van LaunchBar gaan oprekken.
De laatste maar zeker niet minste nieuwe mogelijkheid is gebruiksrapporten te maken. Roep LaunchBar aan en druk op commando-optie-U (of kies Usage uit het LaunchBar-menu, als het de voorste app is) en LaunchBar toont een venster met drie onderdelen: Superpowers, Usage en Invocations. Superpowers zijn de superpowers die Kirk McElhearn ook beschrijft in "Take Control of LaunchBar" (dat hij bijwerkt voor LaunchBar 6, hoewel het leeuwendeel gewoon opgaat voor de nieuwe versie). Er wordt getoond welk percentage van je toepassingen van LaunchBar gebaseerd is op een van de volgende vijf LaunchBar-technieken: Search, Sub-search, Instant Send, Send To en Browsing (zie het boek voor uitleg). Bij Usage wordt dit nog wat verder onderverdeeld: er wordt dan getoond hoeveel tijd je met LaunchBar bespaart en hoe vaak je specifieke mogelijkheden gebruikt. En onder Invocation wordt getoond hoe vaak je LaunchBar gebruikt.
Over het geheel genomen is de upgrade naar LaunchBar 6 niet essentieel. LaunchBar 5 blijft gewoon prima werken, en de nieuwe mogelijkheden zullen je leven niet veranderen. Maar vanwege de combinatie van een mooie nieuwe interface en doordachte nieuwe mogelijkheden ligt de upgrade wel voor de hand voor iedereen die echt bouwt op LaunchBar. Als je kijkt naar mijn gebruiksrapport ben ik een van die mensen.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Tonya en ik slepen soms wel eens met de meubels in ons huis in een zoektocht naar de ultieme interieur-indeling waar iedere huizenbezitter bij tijd en wijle naar zoekt. Zou er in de eetkamer plek zijn voor een bank als we de oude kleine eettafel gebruiken? Hoe moeten we grote tafel in de zitkamer neerzetten als we grote diners hebben? Is er ruimte in de bibliotheek voor een tweezitter en een stoel en zo ja, staan beiden dan goed voor de televisie? Voorheen gokten we maar wat om daarna een meetlint te pakken en onze ideeën uit te proberen maar, het versleuren van zware huisraad door kleine deuropeningen in ons huis was niet handig, met name als het toch niet bleek te passen. Bovendien hebben we een paar jaar geleden een muur tussen de keuken en de eetkamer weggehaald en dat bleek een gouden greep te zijn geweest, maar dat wisten we niet van tevoren waardoor het een zenuwslopende verbouwing was.
De volgende keer dat we de meubels anders willen neerzetten om te zien of een bepaalde verandering handig is, gebruiken we Live Interior 3D, een krachtige Mac-app van BeLight Software waarmee iedereen een 2D-model van een kamer kan tekenen en die vervolgens door de software kan laten omzetten naar 3D. En dat is slechts het begin, want Live Interior 3D wordt geleverd met meer dan 1.200 3D-objecten voor diverse soorten meubels, apparaten, fotolijsten, planten en meer. Voor ieder object kan je de grootte instellen zodat die overeenkomt met wat je hebt staan, en vervolgens de juiste oppervlakken kiezen uit een verzameling van meer dan 1.500 kleuren en materialen. (Dit is perfect om te controleren hoe die chroom en zwarte bank er in je kamer uit gaat zien voor je hem aanschaft!) Wil je nog meer variatie, dan kan je importeren uit het uitgebreide archief van (meer dan 2 miljoen) 3D-modellen in het Trimble 3D Warehouse en vanuit de Finder 3D-objecten in SketchUp-, COLLADA- of 3DS-formaat naar het programma slepen. Zelfs de lichtval is geheel te regelen, zodat je kunt zien hoe dingen veranderen als je lampen (ver)plaatst. Omdat je in 3D kan werken en kan zien wat je doet is Live Interior 3D erg leuk om mee te werken en een stuk makkelijker dan het door de kamer heen en weer slepen van bankstellen .
Als je eenmaal klaar bent, bewaar je je ontwerpen in Live Interior 3D en kan je er interactief mee werken. En als je ze wilt delen, dan kan je van iedere weergave afbeeldingen exporteren, of zelfs een 3D-video maken waarin je door je ontwerp "loopt". Voor hen die met een architect werken, kan Live Interior 3D ook 2D- plattegronden in PDF maken als opzetje voor de tekeningen.
Dus als je een virtuele versie van je huis of kantoor wilt maken voordat je hem gaat versieren of verbouwen, schrijf je dan voor 22 juni 2014 in op de DealBITS-pagina en maak kans op één van de tien exemplaren van Live Interior 3D (ter waarde van $ 49,99). Al je gegevens vallen natuurlijk onder ons uitgebreide privacybeleid.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Het lijkt erop dat iedereen die we kennen tegenwoordig een eigen podcast heeft. Onze eigen Glenn Fleishmann heeft er zelfs twee: The New Disruptors en The Periodicalist. Wij hebben het te druk met het schrijven van TidBITS-artikelen en het publiceren van Take Control-boeken om meer te kunnen doen dan het opnemen van onze artikelen en af en toe als gast te verschijnen in andermans podcast, maar als je erover denkt om ook te gaan podcasten of als je je podcast naar een hoger niveau wil tillen, dan hebben we precies wat je nodig hebt: Andy Afflecks 130 pagina's tellende "Take Control of Podcasting on the Mac, Third Edition".
De grootste drempel die je weerhoudt te beginnen met een eigen podcast, is om alles bij elkaar te krijgen voor de opname: de hardware, de software en kennis hoe je de opnames aanpakt. Met Andy's ervaringen uit de praktijk van het podcasten bij de hand, verzameld in zijn e-boek van $ 10, leer je je podcast te plannen, de juiste microfoon en andere accessoires te kiezen, en de beste software voor de klus uit te zoeken. Andy geeft stap voor stap instructies om opnames te maken in GarageBand, Audacity en Audio Hijack Pro op de Mac maar ook om mobiel op te nemen met GarageBand en Voice Record Pro voor iOS
Als je opname eenmaal klaar is, leer je hoe deze te bewerken en te mixen in GarageBand en Audacity en daarna het materiaal op de juiste wijze te coderen en van tags te voorzien. Andy heeft zelfs suggesties bij het kiezen van de hostingdienst, en brengt je de nodige kennis bij over de kosten van bandbreedte, syndicatie-formats en het opzetten van een RSS-feed. "Take Control of Podcasting on the Mac" sluit af met een overzicht hoe je je podcast kunt publiceren en promoten. En omdat we niet pretenderen dat één weg de juiste weg is, interviewt Andy nog een aantal ervaren podcasters over hun favoriete microfoons en software.
Ten slotte nog dit: Andy had tijd om dit boek te schrijven omdat hij op het ogenblik even geen vast werk heeft. Dus als je iemand weet die nog op zoek is naar een "senior technology project manager", bij voorkeur in de omgeving van Boston of Providence, laat het ons weten. Want hoe graag we Andy ook voor ons zien schrijven, we hebben nog liever dat hij gewoon een volledige baan heeft. Lees meer over wat hij doet.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
In de aflevering van deze week van het gestreamde boek "Take Control of OS X Server" door Charles Edge gaan we verder van directorydiensten naar iets dat een stuk gemakkelijker is: DNS, het domeinnaamsysteem. Eenvoudig gezegd, zoeken DNS-servers voor de hostnamen die gebruikers intypen de bijbehorende IP-adressen die servers identificeren. Het is een stuk gemakkelijker om tidbits.com in je webbrowser in te typen dan om 173.255.250.214 te onthouden en te typen.
Om eerlijk te zijn: DNS kan een stuk ingewikkelder zijn dan waar het boek op ingaat in het korte hoofdstuk 5, "DNS Service", maar dat is omdat Charles niet probeert om je te leren hoe een DNS-server op industrieel niveau te draaien die 24 uur per dag, 7 dagen per week aanwezig is. Dat is nodig voor een publieke internetserver, waarvoor het niet acceptabel is dat de server onbereikbaar wordt door DNS-problemen. Voor dergelijke situaties raden we je aan om je DNS bij je hoofd-DNS-registratieagent, zoals easyDNS, te laten hosten.
In plaats daarvan blijft Charles zich richten op het kleine thuis- of kantoornetwerk met slechts één of twee servers en een redelijk aantal clients. In dat scenario geeft een DNS-server twee praktische voordelen: verbeterde prestaties door het opslaan van verzoeken van het interne netwerk en namen geven aan interne servers. Gemakkelijk te onthouden namen instellen is vooral handig als je bestandsdiensten later van de ene server naar de andere wilt verhuizen zonder dat je gebruiker alles weer opnieuw moeten instellen om toegang te krijgen tot de nieuwe server.
Zoals eerder gezegd kan iedereen hoofdstuk 1, "Introducing OS X Server" en hoofdstuk 2, "Choosing Server Hardware" lezen om te zien waar het boek heen gaat, maar hoofdstuk 3, "Preparation and Installation" en hoofdstuk 4, "Directory Services" zijn alleen beschikbaar voor TidBITS-leden. Als je je al bij het TidBITS-lidmaatschapsprogramma hebt aangesloten, hoef je alleen in te loggen op de TidBITS-website met het e-mailadres waarmee je je inschreef. Het volledige e-boek van "Take Control of OS X Server" zal in PDF-, EPUB- en Mobipocket- (Kindle)-formaat te koop zijn voor iedereen, zodra het af is.
Het publiceren van dit boek in zijn geheel voor TidBITS-leden terwijl het geschreven wordt is maar één van de manieren waarop we TidBITS-leden bedanken voor hun steun. We hopen dat het diegenen onder jullie die TidBITS al jaren gratis lezen stimuleert om ons te helpen om door te gaan om meer van die professioneel geschreven en geredigeerde artikelen te brengen die je elke week gewend bent. Voor meer details over wat het lidmaatschapsprogramma voor ons betekent, zie "Steun TidBITS in 2014 via het TidBITS-lidmaatschapsprogramma" (9 december 2013).
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Zoals al vermeld aan het eind van ons onlangs gepubliceerde samenvattende artikel over de Worldwide Developer Conference ("Apple stelt iOS 8 en OS X Yosemite voor op WWDC", 2 juni 2014), heeft Apple een splinternieuwe programmeertaal het licht doen zien: Swift. Er was heel was gespeculeerd over wat Apple allemaal zou presenteren tijdens de WWDC, maar niemand had verwacht dat daar een programmeertaal tussen zou zitten.
De programmeurs in het gehoor van de hoofdvoordracht reageerden verrast en opgetogen op de aankondiging van Swift, en de reacties daarna zijn ook voornamelijk positief, ook al is er ook kritiek te horen. Een ontwikkelaar liet ons weten dat de positieve reacties die hij ziet vooral afkomstig zijn van programmeurs die al veelvuldig gebruikmaken van Objective-C, op dit moment de eerste keus voor het maken van apps voor Apples platforms. Programmeurs met minder ervaring met het werken in Objective-C lijken sceptischer te zijn.
Dus. Een nieuwe programmeertaal. Die schieten als paddestoelen uit de grond. Lekker belangrijk.
En eerlijk gezegd, tenzij je zelf programmeert (en daarmee bedoel ik alles van knutselen met macro's in een spreadsheet tot het maken van complete applicaties), is het ook geen belangrijk nieuws. Niet dat Swift helemaal geen effect zal hebben op hoe je met je Mac omgaat, maar in dat geval zal dat effect nauwelijks waarneembaar zijn en zich slechts geleidelijk aan manifesteren, en zal het bovendien afhankelijk zijn van hoeveel ontwikkelaars Swift zullen gaan gebruiken en wat ze er precies mee doen.
Eén van de bezwaren die geuit worden door hen die zich afvragen of we zitten te wachten op Yet Another Language [de zoveelste programmeertaal; met name binnen de Unix-gemeenschap betekent Yet Another dat er al heel veel vergelijkbaars is: YACC (Yet Another Compiler Compiler), Yahoo! (Yet Another Hierarchical Officious Oracle) - nvdv] is dat er al veel talen zijn waar Apple uit had kunnen kiezen, in plaats van zelf weer wat in elkaar te knutselen. Echter, alle talen die daarbij de revue passeren zijn platform-onafhankelijk, bedoeld om programma's te maken die op verschillende systemen kunnen draaien, zonder platform-specifieke interface.
Dat nu is precies niet waar Apple naar op zoek was. Apple wil graag een taal die specifiek gericht is op het maken van programma's voor zijn eigen platforms: Apple-apparaten zoals de Mac, de iPhone, de iPad en wellicht zelfs de Apple TV.
En zoals bekend heeft Apple wel eerder met het bijltje van het ontwikkelen van programmeertalen gehakt: er waren verschillende adaptaties van Pascal voor de Apple II en vroege versies van de Mac die specifiek gericht waren op het maken van programma's voor de Apple II en de Mac. Ook werd samengewerkt met IBM, mede ontwikkelaar van de PowerPC-chip die een tijdlang in de Mac is gebruikt, om ScriptX te ontwikkelen, een multi-platform object-georiënteerde programmeertaal voor multimedia. Er werden scripttalen als HyperTalk en AppleScript ontworpen, zodat gelegenheidsgebruikers ook Mac-programma's konden maken en vaak terugkerende taken konden automatiseren. En toen Apple NeXT kocht werd ook de ontwikkeling en aanpassing overgenomen van Objective-C, onderdeel van de NeXT-deal, waarmee de taal vrijwel automatisch de standaard-taal werd voor het ontwikkelen van Mac- en later iOS-apps. Het ontwikkelen van programmeertalen die specifiek bedoeld zijn voor Apple-hardware zit Apple dus wel in het bloed.
Dat neemt allemaal echter niet weg dat, om geaccepteerd te worden, Swift toch minstens drie hordes zal moeten nemen:
Het moet eenvoudig onder de knie te krijgen zijn, anders zal niemand de moeite nemen om het te leren.
Het moet het programmeren voor de Mac en voor iOS eenvoudiger en efficiënter maken in vergelijking met Objective-C.
Er moeten dezelfde programma's mee te maken zijn als met Objective-C, met vergelijkbare (of betere) prestaties dan met Objective-C mogelijk is, anders zullen programmeurs het links laten liggen.
Een eerste blik op Swift doet vermoeden dat het al deze drie uitdagingen het hoofd kan bieden.
Allereerst moet gezegd dat Swift eenvoudig te leren lijkt. Althans, dat is mijn inschatting. (Daarbij moet wel aangemerkt worden dat ik in mijn lange leven al veel programmeertalen heb geleerd en gebruikt. Ook voor mij is dit niet het eerste bijltje.) Als je een beetje C kent, of Java, of zelfs maar Pascal (zijn er nog mensen die dat gebruiken?), zou de taal er herkenbaar uit moeten zien. Bovendien kent Swift een aantal geavanceerde mogelijkheden (closures, tupels, functies met een variabel aantal parameters, om maar eens een paar bizarre voorbeelden te noemen) zonder de taal meteen onbegrijpelijk te maken.
Verder is de Swift-compiler (het programma dat de Swift-code die een programmeur schrijft omzet naar een programma dat een computer kan draaien) zo ontworpen dat hij een aantal veel voorkomende programmeerfouten afvangt die de Objective-C-compiler niet herkent, waardoor programmeren efficiënter wordt: je kunt een bug beter maar zo vroeg mogelijk ontdekken, bijvoorbeeld tijdens het compileren, in plaats van pas als het programma tijdens het uitvoeren crasht of gekke dingen doet. Bovendien is er een nieuw, gaaf speeltje, Playgrounds, waarmee je stukjes programmacode meteen kunt uitproberen, zonder dat je je programma hoeft te compileren. Met dergelijke mogelijkheden wordt programmeren weer leuk...
Bovendien is Swift zo ontworpen dat het hetzelfde runtime-systeem gebruikt als Objective-C (het "runtime-systeem" is de softwarelaag waarop Objective-C-programma's draaien), waardoor het in dat opzicht compatibel is met Objective-C-programma's. Swift kan ook gebruikmaken van alle frameworks die ter beschikking staan aan Objective-C-programma's. Daarmee kan een Swift-programma dezelfde Mac- of iOS-functies gebruiken als een Objective-C-programma. En Swift is zodanig ontworpen dat sommige handelingen sneller zijn dan in vergelijkbare Objective-C programma's. Daarmee lijkt het aannemelijk dat sommige Swift-programma's sneller zullen zijn dan programma's gemaakt in Objective-C. En voor het geval dat code in Objective-C sneller draait dan code in Swift: er is voor gezorgd dat je in één en hetzelfde programma zowel Objective-C- als Swift-code kunt gebruiken.
Dat was kennelijk voldoende voor OS X- en iOS-ontwikkelaars: het lijkt erop dat Swift nu al de harten van een voldoende aantal programmeurs gestolen heeft om binnen die gemeenschap een succes te worden.
Maar hoe zit het met de gelegenheidsprogrammeurs, de hobbyisten, en de opgeschoten pubers die het wel gaaf lijkt om een eigen app te maken? Is het met Swift net zo eenvoudig om iets in elkaar te zetten voor je Mac als het was met HyperCard, of om handelingen te automatiseren zoals met AppleScript? Is Swift ook voor hen aantrekkelijk genoeg?
Het antwoord daarop is minder eenvoudig. Ik verwacht dat dat uiteindelijk wel zal gebeuren, maar op dit moment is dat niet Apples primaire doel met Swift: Apple richt zich op dit moment vooral op het bieden van een alternatief voor Objective-C, waarbij aan de wensen van huidige ontwikkelaars tegemoetgekomen wordt.
\Waar het nog aan ontbreekt is voorbeeldcode, de projecten die bij Xcode geleverd worden om programmeurs die nieuw zijn op Mac of iOS te laten zien hoe je de basisdingen doet. Diegenen die met Swift willen vliegen, kunnen wel eens problemen krijgen om de lucht in te komen zonder wat echte Swift-voorbeelden om te volgen. Op dit moment is alle voorbeeldcode die ik zag in de Xcode 6 bèta nog in Objective-C. De paar voorbeelden die bestaan vereisen een reisje naar de Apple Developer-website of een webzoekopdracht. Zelfs de nieuwe Playgrounds die met Xcode 6 komen, die een hoop lol en erg instructief zijn, hebben helemaal geen ingebouwde voorbeelden. Je moet ook hiervoor op het web zoeken.
Aan de andere kant, de helderheid van de taal zelf en de integratie met Apples codeframeworks zouden het gemakkelijk moeten maken voor tech-uitgevers en leraren om Swift-trainingsmateriaal te ontwikkelen voor amateurs, hobbyisten en studenten. Swift-code begint nu al te verschijnen buiten Apples eigen tuin. En Apple staat ook niet stil bij het leveren van hun eigen trainingsmateriaal, waarbij ze niet één maar twee gratis Swift-boeken in de iBooks Store hebben gezet. En het is zelfs denkbaar dat de Playgrounds van Xcode ooit in een applicatie-ontwikkelingsomgeving "voor de rest van ons" zouden kunnen evolueren, vergelijkbaar met wat RunRev levert met hun op HyperTalk geïnspireerde LiveCode.
Op 1 juni had nog niemand buiten Apple van Swift gehoord. Vierentwintig uur later waren tienduizenden ontwikkelaars druk aan het zoemen over wat ze er mee wilden gaan doen.
Verandering gaat snel deze dagen.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Getting Things Done (GTD) [krijg dingen gedaan - nvdv] is misschien wel het meest favoriete productiviteitssysteem van Apple-fans (zie "Krijg dingen gedaan met je Macintosh, deel 1", 24 juli 2006). Het systeem, gecreëerd door David Allen en beschreven in zijn boek "Getting Things Done: The Art of Stress-Free Productivity", heeft in de Apple-gemeenschap een cult-achtige status bereikt, mede dankzij Merlin Manns legendarische (alhoewel allang verwaarloosde) "blog 43 Folders".
Voor hen die niet bekend zijn met GTD: het fundamentele concept is dat je alles wat je moet doen of misschien moet doen, in een betrouwbaar systeem gooit en deze taken dan ordent. Niet op volgorde van belangrijkheid, maar op een samenhang van waar of wanneer je deze taken kan voltooien. Bijvoorbeeld, je kan thuis geen eieren kopen, dus daar hoef je je ook niet mee bezig te houden. Dus je zou deze taak plaatsen in de context @UIT of @WINKEL. En net zo: als je bloemen wil planten, kan je dat alleen thuis doen, dus je hoeft daar niet aan te denken als je op 10.000 meter door de lucht vliegt.
Als een taak meer dan één handeling vraagt, wordt het een project. Laten we bijvoorbeeld zeggen dat we een taak hebben die "OmniFocus 2-recensie schrijven" heet. Dat is niet slechts één handeling, het is een serie van handelingen. Ten eerste moet je wat research doen, een paar schermafbeeldingen maken, een concept schrijven enzovoorts.
Het is een aantrekkelijk raamwerk voor het organiseren van iemands taaklist, maar een opvallend probleem met GTD vandaag is dat veel van de technieken die in het oorspronkelijke boek van David Allen staan, bijna lachwekkend verouderd zijn. Bijna niemand gebruikt een PalmPilot of zelfs papiermappen meer.
De Mac-softwaremarkt is overspoeld met GTD-specifieke programma's, waarvan de meest gelauwerde misschien wel OmniFocus is, van The Omni Group, dat voor het eerst aangekondigd werd op 8 januari 2008:
Het wordt vanaf hier alleen nog maar beter: we hebben grote plannen voor OmniFocus 1.1 - 2.0 op stapel staan.
Er is veel veranderd sinds OmniFocus' hobbelige lancering (zie "OmniFocus wil wel, maar is nog niet geheel klaar om Dingen Gedaan te Krijgen", 30 april 2008). Versies voor de iPhone en iPad brachten nieuwe functionaliteit en experimenteerden met interface-elementen. Maar hoewel OmniFocus voor de Mac gedurende de afgelopen zes jaar een paar verbeteringen in de gebruikersinterface heeft gekregen, voelde hij al lang oud en korstig aan in vergelijking met zijn mobiele tegenhangers.
Maar nu, na zes lange jaren, is OmniFocus 2 hier met een nieuw uiterlijk en een paar functies die zijn overgenomen van de iOS-versies. Let op: OmniFocus 2 vereist OS X 10.9 Mavericks of hoger.
Een fris uiterlijk -- Als je al lange tijd gebruiker bent van OmniFocus, is het eerste dat je opvalt hoe anders hij eruit ziet. The Omni Group keek heel intensief naar de op iOS 7 geïnspireerde OmniFocus 2 voor iPhone en verving de kleine vierkante aanvinkvakjes door grote cirkels. (In de onderstaande schermafbeelding is OmniFocus 1 links te zien en OmniFocus 2 rechts.)
Een andere belangrijke verandering is dat "Perspectives" verplaatst zijn van de gereedschapsbalk naar een nieuwe navigatiekolom. Als je OmniFocus nog niet eerder gebruikt hebt: Perspectives zijn in wezen filters waarmee je je takenlijst op verschillende wijzen kan bekijken. Een voorbeeld: je kan je taken ordenen op context of project, daarmee de resultaten beperken tot alleen de eerst beschikbare in elk project.
Opties voor het bekijken van Perspectives zijn enorm versimpeld. Net als in OmniFocus 1 klik je in de gereedschapsbalk op View om de Perspective-opties te zien, maar in OmniFocus 2 krijg je, in plaats van een serie pop-upmenu's, een eenvoudige popover te zien met minder opties.
OmniFocus 2 heeft ook een verbeterd info-venster (Inspector), waarover Matt Neuburg klaagde in zijn oorspronkelijke OmniFocus-beoordeling. Het info-venster is niet meer een apart venster opgesplitst in meerdere tabs, maar een enkel vlak geïntegreerd in het hoofdvenster van OmniFocus, en je kunt hem aan- en uitzetten door in de gereedschapsbalk te klikken op Inspect. De geheimzinnige knoppen met alleen symbolen zijn nu verduidelijkt met teksten. Ook inbegrepen zijn handig knoppen "+1" voor dag, week of maand, voor een snellere invoer van datums.
Mijn favoriete functie van OmniFocus, de Quick Entry-box, kreeg ook een visuele herziening. Druk waar ook op control-commando-optie-spatie terwijl OmniFocus open is en je kan een nieuwe taak invoeren met relevante metagegevens. Om het te stroomlijnen, heeft The Omni Group een paar opties verwijderd van de Quick Entry-box, zoals de mogelijkheid een afbeelding te koppelen of een taak als herhalend in te stellen. De herziene Quick Entry-box laat veel van het herontwerp van OmniFocus 2 zien: gestroomlijnd, prettiger om naar te kijken, maar met een paar functies minder dan voorheen.
Clipping -- Onder de vervallen functies is de invoegtoepassing Clip-O-Tron 3000 voor Apple Mail, net als de Safari-invoegtoepassing clipper (hoewel die al een tijdje miste).
Clip-O-Tron 3000 is vervangen door een nieuwe dienst: OmniFocus Mail Drop, dat onderdeel is van de Omni Sync Server. Log in met je Omni Sync Server-account (of creëer een nieuwe) en je kan een speciaal e-mailadres maken dat, als je er berichten naar doorstuurt, nieuwe items zal aanmaken in je OmniFocus-inbox. Het is niet zo flexibel als Clip-O-Tron 3000, maar het is niet afhankelijk van Mail en gaat niet stuk met elke update van Mail.
Om geselecteerde tekst van een willekeurig ander programma in OmniFocus te krijgen, kan je de meegeleverde voorziening "OmniFocus 2: Send to Inbox" gebruiken. Maar vanwege sandbox-beperkingen kan je hiervoor geen toetscombinatie instellen vanuit OmniFocus. In plaats daarvan moet je gaan naar "Systeemvoorkeuren > Toetsenbord > Toetscombinaties > Voorzieningen" gaan en hier een toetscombinatie toewijzen.
Quick Open -- Terwijl je taken zich ophopen in OmniFocus, kan erdoorheen bladeren op zoek naar een bepaald item snel omslachtig worden. Een kleine, maar welkome nieuwe functie is Quick Open, waarmee je snel toegang krijgt tot een context, project of taak. Om het te gebruiken, klik je in de gereedschapsbalk op Quick Open, of druk je op commando-O. Typ een paar letters in van de naam van het item dat je zoekt en druk op Return.
Forecast Mode -- Er zijn leukere dingen dan constant over en weer schakelen tussen je agenda en OmniFocus om te zien wat je op een bepaalde dag moet doen. Daarom is Forecast Mode waarschijnlijk de beste nieuwe functie die geïmporteerd is uit iOS. Deze functie geeft je aan tijd gebonden taken en je agendapunten allemaal op één plaats weer.
Review -- Een essentieel aspect van GTD dat vaak over het hoofd wordt gezien, is de wekelijkse review, waarin je oude taken die je tijdens de week misschien vergeten was uit te voeren of af te vinken kunt verwijderen, en eventuele taken die je nog niet had ingevoerd kunt noteren.
Review mode, ook al ontleend aan de OmniFocus iOS-apps, geeft al je actuele, periodieke projecten weer in een speciaal Perspective, zodat je kunt zien of je taken up-to-date zijn. Standaard zijn alle projecten ingesteld op een wekelijkse review, maar je kunt dit voor elk afzonderlijk project veranderen in de inspector. Klik na het reviseren van al je projecten op Mark Reviewed om ze te resetten tot de volgende review-ronde.
Maar wat met eenmalige taken die geen deel uitmaken van een project? Maak je geen zorgen. Dergelijke taken worden toegevoegd aan een project Miscellaneous, zodat je niets kunt missen.
Een verbetering die ik in de toekomst nog zou willen zien, is een melding wanneer het tijd is om mijn projecten te reviewen, aangezien ik dit vaak vergeet te doen.
Prijzen -- Nieuwe OmniFocus-licenties kostten altijd al $ 79,99 (met grote onderwijskortingen), maar bij OmniFocus 2 liggen de zaken enigszins anders. Er zijn nu twee versies van OmniFocus: Pro voor $ 79,99 en Standard voor $ 39,99.
Het enige verschil tussen de twee versies is dat Pro enkele extra functies voor gevorderde gebruikers biedt, zoals aangepaste Perspectives en ondersteuning voor AppleScript. Wie wil weten wat OmniFocus nu precies is, heeft nu dus een goedkopere optie.
Op het vlak van upgrades is het goede nieuws dat wie OmniFocus na 1 februari 2013 rechtstreeks bij Omni heeft gekocht, een gratis upgrade naar OmniFocus 2 Pro krijgt. Wie zijn app voor die datum bij Omni heeft gekocht, betaalt $ 39,99 voor OmniFocus 2 Pro of $ 19,99 voor Standard.
Maar voor wie de app in de Mac App Store heeft gekocht, liggen de zaken anders. Omni biedt geen korting aan voor de Standard-versie van OmniFocus 2, maar wie al een licentie voor OmniFocus 1 heeft, kan voor $ 39,99 upgraden naar OmniFocus 2 Pro.
De vraag is evenwel of het wel de moeite loont om te upgraden van OmniFocus 1? Eerlijk gezegd zijn de meeste upgrades cosmetisch, en OmniFocus 2 kan de workflow van sommige ervaren gebruikers vertragen. Wie helemaal tevreden is met de huidige versie hoeft misschien helemaal niet te upgraden.
Maar voor nieuwe gebruikers is dit het ideale tijdstip om in OmniFocus te duiken, dankzij de nieuwe, lagere prijs van OmniFocus 2 Standard.
Wat is Getting Things Done -- Ik heb praktisch elke taakmanager die er is geprobeerd, maar wanneer puntje bij paaltje komt, dan is OmniFocus het oude betrouwbare werkpaard waar ik op vertrouw.
Perfect is het natuurlijk ook niet. Zo is OmniFocus bijvoorbeeld niet echt goedkoop. Met $ 79,99 voor OmniFocus 2 Pro, $ 39,99 voor OmniFocus voor iPad en $ 19,99 voor OmniFocus 2 voor iPhone, heb je al al gauw een meer dan behoorlijke $ 139,97 uitgegeven om een volledig functionele OmniFocus op al je apparaten te installeren. En ondanks die hoge kostprijs biedt OmniFocus geen samenwerkingsfuncties, zodat het alleen voor mij, mijzelf en ik werkt.
Waarom gebruik ik het dan? Als ik redenen moest geven waarom OmniFocus zo goed voor mij en voor vele anderen werkt, dan denk ik er meteen aan twee.
Ik weet wat je denkt. "Waarom wil je zoveel geld in een app steken die de dingen die je moet doen verbergt?" In één woord: focus. Als ik niet meteen aan een item moet denken, dan stel ik het uit tot later en stel ik mijn Perspective in om het te verbergen tot de latere datum. Ik kan projecten instellen als sequentieel en niet parallel, waardoor OmniFocus de volgende stappen verbergt tot ik de huidige heb afgewerkt. Met Perspectives kan ik ook alles wegfilteren behalve dat waaraan ik werk. Geen enkel ander gereedschap biedt me het niveau van focus dat het passend genaamde OmniFocus me biedt.
Voor wie net begint met GTD, kan ik een oriënterende lezing van het boek van David Allen aanbevelen, evenals de driedelige audioreeks "Back to Work" van Merlin Mann over GTD. Maar OmniFocus en GTD kun je ook leren gebruiken zonder iets te lezen. Dat kan als volgt:
Open OmniFocus en maak een nieuwe taak aan voor alles wat in je opkomt dat je moet doen.
Beslis welke van deze taken projecten zijn, en selecteer ze en kies Edit > Convert to Project (commando-!) om ze te converteren.
Beslis welke taken kunnen worden genegeerd tot later, en stel een gepaste Defer Until-datum in. Stel zo nodig ook de einddatum in, maar ik zou aanraden om er alleen maar een in te stellen als er iets slechts zou gebeuren als de taak tegen dan niet is afgewerkt. Te veel "valse" waarschuwingen zouden je cruciale meldingen doen negeren.
Wijs aan elk van je taken een gepaste context toe.
Denk er bij het maken van je eigen contexten aan dat een context een plaats of een ding is dat je nodig hebt om een doel te bereiken. Je moet bijvoorbeeld enkele documenten inscannen. Daar heb je een scanner voor nodig, en je kunt dan bijvoorbeeld een @SCAN-context aanmaken voor die taak.
David Allen stelt enkele contexten voor in zijn boek zoals @COMPUTER, @HOME, @OFFICE en @PHONE. Maar die categorieën lopen tegenwoordig al snel in elkaar over. Ik heb altijd een telefoon bij me, en ik gebruik hem eigenlijk ook als een computer! En om het nog wat ingewikkelder te maken, werk ik ook nog van thuis uit. Hoe maak ik een onderscheid?
Mijn contexten hebben meer te maken met mentale ruimtes. Drie van mijn contexten zijn bijvoorbeeld @HOME, @OFFICE en @TIDBITS, en die laatste is een subcategorie van @OFFICE. Ik kan bijvoorbeeld om het even waar in huis mijn belastingen invullen, maar mijn kantoor, waar mijn Mac staat, is de meest logische plek om dat te doen. Maar die belastingen zou ik dan weer niet invullen in mijn tijd voor TidBITS. Zo zou ik ook misschien ook het onkruid in de tuin moeten wieden, maar dat doe ik niet terwijl ik in mijn kantoor zit. Denk aan wat voor jou steek houdt, en wees niet bang om contexten die je uiteindelijk niet gebruikt te verwijderen.
Het is ook belangrijk om elke dag en elke week wat tijd te reserveren om je takenlijst te reviewen om oude items te verwijderen, dingen waarvan je weet dat je ze niet zult doen te elimineren, en nieuwe items toe te voegen die je eerder misschien had overgeslagen. Zoals ik al zei, ik ben heel slecht in dit te onthouden, maar ik probeer er beter in te worden. Misschien moet ik een wekelijkse taak instellen om mezelf eraan te herinneren dat ik mijn OmniFocus-lijst moet reviewen?
En ten slotte: vergeet niet dat GTD en OmniFocus voor jou moeten werken, en niet andersom. David Allen is niet een soort godheid, hij is gewoon een jongen die een systeem bedacht dat goed werkt voor sommige mensen. Zo is het bijvoorbeeld standaard GTD-wijsheid dat alles waarvoor je meer dan twee minuten nodig hebt in je lijst zou moeten staan en geordend moeten zijn. Maar wanneer ik dat probeer aan te houden besteed ik al mijn tijd aan het prutsen met OmniFocus.
Dus is mijn eigen GTD-systeem losser. In een typische week heb ik maar ongeveer een dozijn taken die ik in de gaten moet houden, en het is doorgaans efficiënter en minder belastend om deze in mijn hoofd te houden. Ik ga naar OmniFocus wanneer ik een deadline heb of wanneer ik verdrink in taken die gedaan moeten worden. Wanneer het gaat om organiseren van een complexe serie taken en projecten en mij helpen om me te concentreren op wat er echt toe doet, is OmniFocus het beste gereedschap dat ik heb gevonden.
Sommigen doen misschien smalend over mijn slordige werkstroom, maar dat is niet erg. Het gaat er uiteindelijk niet om hoe goed je GTD implementeert, maar hoe efficiënt en compleet je de taken volbrengt die je moet doen. Voor dat doel is OmniFocus het beste gereedschap, en dankzij de gestroomlijnde interface en de verlaagde startprijs is OmniFocus 2 een prima manier om ermee te beginnen.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
We hebben ons al een paar maanden niet meer verdiept in ontwikkelingen rond het massale toezicht van de NSA, en hoewel er minder nieuwe onthullingen aan het licht zijn gekomen, is er meer dan genoeg gebeurd. (Zie voor onze laatste editie "Het bijhouden van de snuffelaars 4: als het er vreemd aan toe gaat...", 13 maart 2014.)
Deze maand is de eerste verjaardag van de vroegst gepubliceerde lekken over het massale toezicht van de NSA, en een aantal organisaties, waaronder de Electronic Frontier Foundation, Google, Twitter, Dropbox, Amnesty International en de ACLU verenigden zich voor Reset the Net, een campagne voor het promoten van privacy-gereedschappen om massa-toezicht te bemoeilijken. Reset the Net biedt "privacy packs" aan, lijsten van privacy-apps, voor veel platforms, waaronder Mac OS X en iOS. De gereedschappen omvatten ChatSecure, Cryptocat en Adium voor versleutelde chats, en Tor voor het versleuteld browsen op het internet. Hou er echter rekening mee dat het gebruik van Tor ertoe kan leiden dat je op de zwarte lijst komt van sommige mediastreaming-websites (zie "Waarom ik niet naar WATCH ABC en Hulu kon kijken", 13 maart 2014).
Als je, zelfs na het lezen van al deze "Het bijhouden van de snuffelaars"-columns, moeite hebt om grip op de hele situatie te krijgen, beveel ik "No Place to Hide: Edward Snowden, the NSA, and the U.S. Surveillance State" van journalist Glenn Greenwald aan. Het boek begint als een spionage-thriller, met een verslag van zijn ontmoeting met Snowden in Hong Kong en welke koers ze voeren om de initiële documenten in The Guardian te publiceren. Vervolgens geeft Greenwald een opsomming van de verborgen toezicht-programma's van de NSA, legt hij uit waarom hij denkt dat deze schadelijk zijn (en maakt meer dan aannemelijk dat de overheid die inderdaad gebruikt voor economische doeleinden), en haalt hij in het laatste hoofdstuk uit naar de algemene media voor het feit dat ze het ronduit slecht doen wat betreft het controleren van de macht van de overheid.
Rond de datum waarop Greenwalds boek verscheen, verscheen Edward Snowden bij Brian Williams van de NBC voor een interview over zijn motieven en opvattingen. De NBC heeft het 40 minuten durende interview in zes delen op zijn website geplaatst.
Niet geheel verrassend leidde het interview opnieuw tot een aanvaring tussen Snowden en de NSA. Daarin claimde Snowden dat hij zijn zorgen omtrent massa-toezicht verscheidene malen onder de aandacht van de NSA-leiding bracht alvorens geclassificeerde documenten te laten uitlekken. Als reactie publiceerde de NSA een e-mailbericht van Snowden, gedateerd 8 april 2013, waarin hij vraagt of uitvoeringsbesluiten dezelfde wettelijke basis hebben als wetgeving, wat volgens de NSA bewijst dat hij geen bezorgdheid uitte. Snowden antwoordde daarop dat de NSA niet alles naar buiten brengt, en dat veel van zijn klachten persoonlijk zijn gedaan. We zullen wel nooit het gehele verhaal van Snowdens acties binnen de NSA te weten komen.
Intussen heeft Snowden een nieuw leven in ballingschap gevonden als een robot, de wereld over reizend met openbare lezingen voor het grote publiek, dankzij telepresentie-robots zoals de zestienduizend dollar kostende Beam Pro. Soms is de toekomst nog vreemder dan we ons al hadden voorgesteld.
Als je even bijgepraat wilt worden over de onthullingen over de NSA: de EFF heeft een artikel gepubliceerd: "65 dingen die wij nu weten over het afluisteren door de NSA die we een jaar geleden niet wisten", dat keurig alle onthullingen opsomt, compleet met koppelingen naar de originele bronnen. De radiozender WNYC heeft een vergelijkbare lijst uitgebracht die in kaart brengt wat wij nu weten dat de NSA kan doen, voorzien van een paar interviews met Shane Harris van Foreign Policy [tijdschrift over buitenlands beleid - nvdv].
Al is dat niet relevant in het debat over het massale afluisteren door de overheid, de persoon Snowden is vaak onderdeel van de discussie tussen de voor- en tegenstanders van het NSA-programma. In die zin meldde de directeur van de NSA vreemd genoeg, dat Snowden "waarschijnlijk" geen buitenlandse spion was. Nog een verrassende verdediger van Snowden is de voormalige vicepresident Al Gore, die op de Southland-conferentie zei:
Hij heeft duidelijk de wet overtreden (dus) kun je niet zeggen dat het goed is wat hij gedaan heeft. Dat is het niet.
Maar wat hij geopenbaard heeft, terwijl hij die belangrijke wetten overtrad, waren overtredingen van de grondwet, die nog veel ernstiger waren dan de misdrijven die hij pleegde. Terwijl hij die belangrijke wetten overtrad heeft hij ons ook een belangrijke dienst bewezen, want wij moesten wel weten hoever dit gegaan is.
Gore voegde daaraan toe:
Dit is een bedreiging van het hart van de democratie. Democratie is een mentaliteit, onder andere. Als iemand van ons in de situatie belandt waar we onszelf een censuur moeten opleggen en we ons twee keer moeten bedenken over wat we in een mailtje schrijven of wat we aanklikken, uit angst dat iemand anders dat kan terugzien en verkeerd kan uitleggen waarom wij een bepaalde ziekte of iets dergelijks opzochten. Dan zouden sommige jonge mensen, in plaats van hulp te zoeken voor hun medische toestand, wel eens kunnen denken "O jee! Als ik zoek naar informatie over een bipolaire stoornis, dan word ik gestigmatiseerd wanneer mijn zoek-bestand online gehackt wordt en mijn werkgever dat te zien krijgt!". Dat is de dood van de democratie.
Het hof van beroep van het elfde arrondissement stemde ermee in, tenminste ten dele, toen het uitspraak deed in de zaak Verenigde Staten tegen Davis, dat het in strijd is met de grondwet als justitiële instanties de locatie van personen traceren zonder daarvoor een gerechtelijk bevel te hebben. Deze uitspraak zou gevolgen kunnen hebben bij toekomstige zaken waarin metagegevens worden verzameld zonder gerechtelijk bevel. Ben je nieuwsgierig wat 'ze' uit jouw metagegevens te weten kunnen komen? Steve Henn, journalist van de NPR, heeft zich vrijwillig ruim een week laten volgen met een internetrouter die de Pwn Plug heet. Uit de informatie die uit zijn iPhone weglekte konden zijn volgers zijn identiteit achterhalen en zelfs de bronnen met wie hij gesproken had over een verhaal dat hij schreef. (Dank aan onze lezer John Burt, voor de verwijzing naar dat experiment van de NPR).
Maar kan het de mensen wel iets schelen? Jason Koebler van Motherboard wijst op de tegenstand in het Witte Huis, en op de magere wetgeving die in het Congres aangenomen is. "Nu, een jaar later, lijkt Snowdens positie meer die van een cheerleader dan die van een serieus te nemen klokkenluider. Hij speelt zijn rol met verve, laat niet los, maar het zou best kunnen dat de Amerikanen in meerderheid vinden dat ze belangrijkere dingen aan hun hoofd hebben dan zorgen over hun privacy. Op dit moment vaart het schip van Staat, de HM Status Quo, met aan boord de meerderheid van de Amerikanen en hun gekozen leiders, met volle kracht vooruit", schrijft Koebler.
Ondanks deze houding van de consument, reageert de tech-industrie zeker niet apathisch. Tim Cook van Apple, Mark Zuckerberg van Facebook en andere topmannen van technologiebedrijven schreven een open brief aan de Amerikaanse Senaat, waarin ze vragen om een versterkte versie van de USA Freedom Act, zodat "het sleepnet van dataverzameling van de NSA en andere overheidsdiensten ingetoomd wordt. Er is meer transparantie nodig bij het Foreign Intelligence Surveillance Court (FISC)". [De FISC is de rechtbank die toestemming moet geven voor afluisteren in het buitenland - nvdv.] "Bedrijven moeten de mogelijkheid krijgen om te rapporteren over afluisterverzoeken op basis van de Foreign Intelligence Surveillance Act. En er moet op overheidsniveau een onafhankelijke advocaat geïnstalleerd worden om zaken voor de FISC-rechtbank te bepleiten." Weliswaar is er een versie van een dergelijke wet door het Congres gekomen, maar deze wet bevat mazen waardoor het op grote schaal verzamelen van telefoon-logs nog steeds mogelijk is.
En natuurlijk zijn dit soort onthullingen van grootschalige overheidscontrole juist het schadelijkst voor de technologiewereld. Het feit dat de NSA inbrak in Cisco-routers om afluisterapparatuur in te bouwen schaadt op internationaal niveau het vertrouwen in Amerikaanse technologie. Nog los van de meer filosofische bezwaren, gaat het hier om grote financiële belangen.
Nu we het toch over technologie hebben: het schijnt dat de NSA zelf problemen heeft met het opslaan en controleren van alle verzamelde informatie. In een langer lopende zaak, genaamd Jewel versus de NSA, heeft de organisatie opdrachten van de rechtbank om bewijsstukken veilig te stellen genegeerd. Toen rechter Jeffrey S. White een dwangbevel gaf om te zorgen dat de NSA zou stoppen met het vernietigen van bestanden, reageerde de organisatie met de uitspraak dat het veiligstellen van bewijsmateriaal "technisch en logistiek zeer complex was". Hierop trok de rechter het dwangbevel in, in afwachting van verdere informatie.
De hoeveelheid nieuws over afluisterpraktijken die naar buiten komt mag dan wat kleiner zijn, het is duidelijk dat het effect van Snowdens acties niet binnen afzienbare tijd, zomaar, zal verdwijnen. En dat is maar goed ook, want zo blijft de discussie levend. Misschien zijn er hierbij geen eenvoudige antwoorden, maar door de discussie levend te houden vergroten we de kans dat we uiteindelijk de harde feiten zullen vinden.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Voor zolang als ik mij kan herinneren bleef de Verenigde Staten bij weer een WK voetbal onverschillig, terwijl de rest van de wereld het joga bonito, het prachtige spel, omarmde. Maar voetbel (of soccer, zoals het in uitsluitend de VS en Canada wordt genoemd) is de laatste tien jaar in Amerika exponentieel gegroeid, en er is meer belangstelling dan ooit voor dit vierjaarlijkse toernooi dat vier jaar geleden wereldwijd 3,2 miljard kijkers trok. Het WK 2014 biedt ook een scala aan mogelijkheden om de wedstrijden in Brazilië online te bekijken op je Mac, je iOS-apparaat of je Apple TV, zowel in Amerika als daarbuiten.
Nu ben ik echt niet bezig om voetbal (sorry... soccer) te slijten aan fans van honkbal of American gridiron (sorry...voetbal) of aan mensen die geen sportfan zijn. En ik ga ook geen excuses maken voor de maffia–achtige houding die de FIFA (Fédération Internationale de Football Association, de wereldvoetbalbond) in het laatste decennium heeft aangenomen en die onlangs door John Oliver onder de loep werd genomen in zijn HBO-show "Last Week Tonight". (Het is een fragment van 13 minuten dat zowel hilarisch als educatief is voor fans en niet-fans.)
Maar het WK is mijn favoriete sportevenement, het toernooi waarbij ik opgewonden als een kind voor Sinterklaas uitkijk naar de openingswedstrijd. De competitie waarvoor ik alles laat vallen om een beeldscherm te vinden waarop ik alle magische doelpunten kan zien, wie Engeland via strafschoppen uit het toernooi schiet en of het Amerikaanse elftal misschien, heel misschien doorbreekt naar de top van de voetbalwereld.
En ik ben hier om er zeker van te zijn dat al diegenen die net zo aangestoken zijn als ik de weg weten naar de wedstrijdbeelden, of het nu op een Mac, een iOS-apparaat of een Apple TV is.
Gratis Streaming (met een addertje onder het gras) -- In de Verenigde Staten hebben ESPN en ABC (beide onderdeel van de Disney-ABC Television Group) de rechten voor het WK en zij zullen de televisie-uitzendingen over en weer delen op al hun kanalen. Daarbovenop zullen Univision (en zijn zusterkanalen UniMás en Galavisión) alle wedstrijden in het Spaans laten zien. (Hier is het schema per dag van de website van Variety met de betreffende kanalen voor iedere wedstrijd.) Maar als je niet voor je televisie zit: deze omroepen bieden ook verschillende opties voor streaming.
ESPN biedt alle wedstrijden aan via de website, hun gratis app WatchESPN (voor iOS en andere besturingssystemen), en de app WatchESPN op de Apple TV. Maar er is een voorwaarde: je kabelaanbieder moet een partner van ESPN zijn, en je moet je accountgegevens invullen om aan te tonen dat je toegang hebt tot de stream. Als je geen kabelabonnement hebt dan is dit het moment om een deal te maken met een vriend of vriendin (betaal de maandfactuur, kom aanzetten met een goed krat bier, et cetera) om voor een tijdje toegang te krijgen tot zijn of haar account.
Voor het onderweg kijken is de iOS-app WatchESPN onmisbaar. Naast de rechtstreekse uitzending van de wedstrijden kun je ook herhalingen bekijken voor het geval je de wedstrijd hebt gemist. En er is AirPlay-functionaliteit, zodat je via een Apple TV kunt kijken. Maar pas op dat je niet te veel binnenhaalt via je mobiele LTE-verbinding. Het streamen van video kan je je datalimiet kosten.
Als je van een Mac gebruikmaakt, ga dan naar de ESPN-pagina om gebruik te maken van de videospeler. (Je kunt hier ook andere ESPN-kanalen kiezen.) Als dit je eerste bezoek is, kies dan je kabelaanbieder via het menu en vul op de volgende pagina je gegevens in. De speler kan op het volle scherm afspelen, ondertiteling kan worden aangezet, je kunt het volume aanpassen en video pauzeren, en je kunt je mening delen via Facebook en Twitter. Als je een Mac hebt die OS X 10.9 Mavericks kan draaien, dan kun je AirPlay Mirroring gebruiken om het scherm van je Mac naar een Apple TV te sturen om de wedstrijd groot te kijken.
Bezitters van een Apple TV met een kabelabonnement kunnen simpelweg de app WatchESPN openen en de wedstrijden bekijken zonder gedoe met AirPlay. Maar je zult waarschijnlijk je gegevens opnieuw moeten invullen. Een tijdje geleden gebruikte ik de ESPN-app op de Apple TV en ik wist zeker dat ik mijn Comcast Xfinity-gegevens had ingevuld. Maar toen ik Brazilië tegen Kroatië koos, moest ik mijn aanbieder opnieuw kiezen en vervolgens een website bezoeken (handmatig http://es.pn/appletv in mijn iPhone typend) om een activeringscode in te geven. Daarna moest ik mijn gegevens nog een keer in een webpagina van Comcast Xfinity invoeren. Nadat die waren geaccepteerd meldde de ESPN-webpagina een succesvolle activering en begon de video onmiddellijk op de Apple TV te spelen.
Als je niet bij ESPN kunt inloggen, dan heeft Univision de mogelijkheid om zonder kabelaanbieder de eerste twee rondes van het WK (de groepsfase en de achtste finales, ofwel 56 van de in totaal 64 wedstrijden) via zijn iOS-app Univision Deportes te bekijken (waarbij je wel een Univision-account moet aanmaken). Maar vanaf de kwartfinales gaat de vereiste van een kabelaanbieder weer werken. Net zoals met de WatchESPN-app, krijg je de mogelijkheid om mobiel te kijken en te streamen via AirPlay. Als je niet vloeiend Spaans spreekt, voel je je misschien wat verloren bij het commentaar, maar het enthousiasme van de commentatoren maakt veel goed.
Ga globaal -- Als het je niet lukt om te streamen van ESPN (of van Univision voor de latere finales), dan kun je aanhaken bij het wereldwijde netwerk van aanbieders die toegang geven tot streaming video. Maar dat is niet een kwestie van eenvoudig een bezoekje aan de website van TF1 in Frankrijk of aan de sites van de BBC of ITV in Engeland om streaming video (of zelfs hoogtepunten) te bekijken. Dit komt doordat de uitzendrechten grotendeels per land zijn verdeeld, en toegang tot streaming wordt bepaald door het IP-adres van je computer of apparaat. Dus als je probeert om vanuit het buitenland video te streamen van de website iPlayer van de BBC, dan krijg je een beleefd bericht dat er voor jou geen stream beschikbaar is.
Maar je kunt jezelf als bij magie verplaatsen naar een ander land, door gebruik te maken van een virtueel privénetwerk (VPN). Deze routert je internetverbinding langs een IP-adres in een land naar jouw keuze. Omdat ik zelf verslaafde ben aan voetbal, heb ik in de afgelopen jaren verscheidene VPN-diensten geprobeerd. Ik heb positieve ervaringen met BlackVPN, TunnelBear en Hide My Ass (mijn huidige provider). Het is op dit moment extra goedkoop om een account te nemen, aangezien deze drie (evenals veel andere providers) nu aanbiedingen doen om in te springen op de toegenomen belangstelling voor VPN's, veroorzaakt door het WK voetbal. En hoewel het streamen van films hier het makkelijkst gaat met materiaal uit de VS, ben ik vast van plan een aantal wedstrijden en randprogramma's uit Engeland te bekijken, aangezien ik de presentatoren daar hoog heb zitten.
De makkelijkste manier om een een VPN te proberen is via TunnelBear, waar je maximaal 500 MB per maand gratis kan gebruiken via een VPN. Je krijgt nog eens 1 GB dataverkeer cadeau als je er op twitter vriendelijk om vraagt, met een tweet naar @thetunnelbear. Je kan je op de site van TunnelBear aanmelden voor een account, en vervolgens kan je een app downloaden voor Mac OS X, Windows, iOS of Android. (Andersom kan je ook de app eerst downloaden, en van daaruit een account creëren.) Op je Mac installeert TunnelBear een icoon in je menubalk. Daarmee kan je kiezen door welk land je de "tunnel" wilt laten lopen. Hieronder zijn de volgende WK-deelnemers: Engeland, Frankrijk, Duitsland, Nederland, Japan en Italië. Kies er een uit het pop-upmenu, klik de verbindingsknop aan, en je internetverbinding loopt nu via een adres in dat land. Het TunnelBear-hulpprogramma houdt ook bij hoeveel data je nog over hebt.
De TunnelBear-app voor iOS vraagt je eerst om via Safari verbinding te maken met de TunnelBear-website, omdat je van daaraf de VPN-instellingen op je apparaat moet installeren. Nadat je de knop "I'm ready" aangetikt hebt, krijg je het verzoek om een VPN-profiel van TunnelBear te installeren in je Instellingen. Na installatie ga je naar "Instellingen > Algemeen". Tik daar op VPN. Kies vervolgens uit een lijst met landen (waaronder Australië), en schakel VPN in met de knop helemaal bovenaan in hetzelfde scherm. Daarna staat er naast je wifi-tekentje in de menubalk een VPN-symbool, zodat je eraan herinnerd wordt dat je op dat moment gebruikmaakt van een VPN.
Nadat je op je vaste computer of op een iOS-apparaat verbinding via VPN hebt gemaakt, kan je een website bezoeken van een zendgemachtigde in het land van je keuze, en je kunt nu live-streams en programma's met hoogtepunten van wedstrijden bekijken. In Engeland kan je naar de BBC of ITV kijken, die samen wedstrijden uitzenden. Kijk hier om erachter te komen welk kanaal welke wedstrijd uitzendt. Wedstrijden en herhalingen kunnen in een browser op je Mac als stream bekeken worden. (NB: bij ITV moet je een account met een Engelse postcode aanmaken.)
Met een iOS-apparaat kan je helaas alleen programma's van de BBC bekijken, met Safari. ITV zendt uit via zijn app ITV Player, die alleen te koop is in de UK-App Store. De BBC heeft een iOS-app iPlayer, maar biedt ook live-streams via Safari voor mensen die geen apps in de UK-App Store kunnen kopen.
Met die gratis 500 MB van TunnelBear kom je trouwens net door de eerste helft van een wedstrijd, dus (als je meer tijd nodig hebt om de VPN-dienst uit te proberen) is het lucratief om ook even gebruik te maken van die 1 GB-tweet. Die kan je zowel vanaf je vaste computer als vanaf je iOS-apparaat versturen. Na die gratis databundels zul je met geld voor een abonnement over de brug moeten komen, als je tenminste verder wilt kijken.
En nu moet ik er weer vandoor: er staat een wedstrijd voor me klaar.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
ChronoSync 4.5 -- Econ Technologies publiceerde ChronoSync 4.5 met een nieuwe werkruimte, Document Organizer, die alle recent gebruikte documenten opspoort en ze in een handig venster presenteert. De app om automatisch te synchroniseren en back-ups te maken is bijgewerkt met 64-bits ondersteuning (met toegang tot meer geheugen en met geavanceerdere API's) en volledige integratie met Berichtencentrum. Hij is ook beter geworden in het laden en bewaren van synchronisatiedocumenten, en heeft nieuwe pictogrammen en illustraties voor Retina-displays. De foutenrapportage is verbeterd, met specifiekere rapportage van de bron van de fout, en ook de communicatie-instellingen in de aansluiting-profieleditor zijn verbeterd: je kunt nu time-outs instellen voor elke verbinding apart. Verder is de efficiëntie van de verbinding tussen ChronoAgent en InterConnex voor iOS-doelen verhoogd. Zie deze tech note voor een volledige lijst van verbeteringen en reparaties. ($ 40 nieuw met 25 procent korting voor TidBITS-leden, gratis update, 39,4 MB, toelichting, 10.6+)
Reacties - ChronoSync 4.5
MacBook Air EFI Firmware Update 2.8 -- Bij Apple verscheen MacBook Air EFI Firmware Update 2.8, kort na de eerdere update deze week van de System Management Controller (SMC) voor MacBook Air-laptops (zie "MacBook Air SMC Firmware Update 2.0", 10 juni 2014). Voor MacBook Air-modellen die zijn uitgebracht in het midden van 2013 of begin 2014, verbetert deze firmware-update de betrouwbaarheid bij het ontwaken uit slaap en bij het opstarten terwijl bepaalde USB- en Thunderbolt-apparaten aangesloten zijn, en verhelpt hij een zeldzaam geheugenprobleem waardoor het systeem zou kunnen gaan herstarten. Hij lost ook een complexe bug op waardoor het ingebouwde scherm niet kon gaan slapen terwijl het aangesloten was op een extern beeldscherm en Windows liep op Boot Camp. Net als bij andere firmware-updates, is het het beste om te vertrouwen op Software-update om je ervan te verzekeren dat je de juiste update voor jouw specifieke model hebt. Denk er ook aan het update-proces niet te onderbreken! (Gratis, 4,8 MB, 10.8.5 +)
Reacties - MacBook Air EFI Firmware Update 2.8
MacBook Air SMC Firmware Update 2.0 -- Bij Apple verscheen MacBook Air SMC Firmware Update 2.0, de tweede System Management Controller-update om batterij-problemen aan te pakken (zie "SMC-firmware-updates voor de MacBook Pro, MacBook Pro Retina en MacBook Air", van 3 oktober 2013). Update 2.0 is gericht op MacBook Air-modellen uitgebracht in het midden van 2013, en lost een probleem op waarbij de batterij bij gesloten deksel sneller dan verwacht leegliep. Zoals altijd met firmware-updates adviseren we te vertrouwen op Software-update om ervoor te zorgen dat je de juiste update voor je specifieke model krijgt. Zorg dat je het update-proces niet onderbreekt! (Gratis, 804 KB, 10.8.5 +)
Reacties - MacBook Air SMC Firmware Update 2.0
PDFpen en PDFpenPro 6.3 -- Smile heeft versie 6.3 van PDFpen en PDFpenPro uitgebracht, nu met conversie van tekst naar spraak en in diverse onderdelen (zoals invulvelden en interface-elementen zonder label) een verbeterde ondersteuning voor VoiceOver. De universele applicaties om pdf's te bewerken ondersteunen nu ook een betere ondersteuning voor scrollen en navigeren via de spatiebalk, reageren weer op commando-5 door het tekstgereedschap in te schakelen en voeren het script om een pdf op te splitsen sneller uit. Ook is er een bug opgelost die ervoor zorgde dat pdf's van meerdere pagina's slechts één pagina toonden en is het bewaren van lange en complexe PDF-documenten verbeterd. Daarnaast zijn er verschillende andere verbeteringen in stabiliteit en prestatie. ($ 59,95/$ 99,95 nieuw, met 20 procent korting voor TidBITS-leden, 52,7/53,4 MB, toelichting, 10.7+)
Reacties - PDFpen en PDFpenPro 6.3
In de ExtraBITS van deze week analyseert John Gruber het "nieuwe" Apple, breekt Ben Thompson van Stratechery een lans voor de Apple TV als spelcomputer, veroorzaakte een fout in TweetDeck een ontembare stroom tweets, kreeg iTunes Radio er ESPN en lokale NPR-stations bij, oordeelde een federale rechtbank gunstig voor Googles boeken-scanproject, en bespreekt Josh Centers het downloaden tegenover het streamen in de podcast Pragmatic.
John Gruber over "Het nieuwe Apple" -- John Gruber van Daring Fireball heeft naar aanleiding van de WWDC-keynote van dit jaar een uitgebreide analyse van Apple gepubliceerd, waarbij hij zich concentreert op Tim Cooks opmerking dat "alleen Apple" een echt vlekkeloze ervaring kan bieden met verschillende apparaten. Gruber beargumenteert dat het enige "nieuwe" Apple dat bedrijf is dat Steve Jobs in 1997 creëerde, dat de recente na-Jobse opleving van het bedrijf een kwestie is van het volwassen worden van Apple en dat Tim Cook de juiste CEO is om Apple in deze fase te besturen. "Jobs was een geweldige CEO om Apple tot een groot bedrijf te maken. Maar Cook is een geweldige CEO om Apple te leiden nu het bedrijf groot is en om nu de vruchten van die groei en het succes te plukken", aldus Gruber.
Kijk uit, Xbox en PlayStation, hier komt Apple TV -- We hebben vaak geopperd dat een herziening van de Apple TV een competitief spel-apparaat zou kunnen opleveren, en Ben Thompson van Stratechery is het daarmee eens. Zijn stelling is dat game-consoles in de jaren 80, toen thuiscomputers nog erg duur waren, een geweldig idee waren maar dat de prijs van consoles is gestegen en die van pc's is ingezakt. Daarbovenop zegt hij dat Apple ieder jaar een Apple TV met spelmogelijkheid zou kunnen reviseren en daarmee de traditionele consoles voorbij zou kunnen streven, omdat die doorgaans eens per 5 à 10 jaar ververst worden.
Alle hens van TweetDeck -- Als je de Twitterdienst TweetDeck gebruikt, zou je even moeten uitloggen en weer inloggen om een veiligheidslek te dichten dat vorige week nogal uit de hand liep waardoor er een stortvloed aan retweets werd verstuurd. Twitter haalde TweetDeck offline totdat de fout kon worden gerepareerd en inmiddels zou het allemaal weer moeten werken.
iTunes Radio voegt ESPN en lokale NPR-stations toe -- iTunes Radio is iets levendiger geworden, dankzij de toevoeging van ESPN Radio en diverse lokale NPR-stations. In tegenstelling tot veel stations in iTunes Radio, die vooraf opgenomen programmering bieden, zijn de nieuwe stations live streams. Om toegang te krijgen tot ESPN Radio, speel je het vanuit de Featured Stations in iTunes, de app Muziek in iOS of iTunes Radio op de Apple TV. Om NPR-stations te vinden, maak je een nieuw station aan en zoek je vervolgens naar "NPR". In onze ervaring biedt iTunes op de desktop slechts een handjevol stations. Om jouw favoriete station toe te voegen, raden we aan te zoeken in de app Muziek op iOS, waar je op Meer info kan tikken om meer zoekresultaten te krijgen.
Rechtbank bestempelt boeken scannen door Google als "fair use" -- Een federale rechtbank heeft geoordeeld in het voordeel van HathiTrust, een academisch programma ontworpen voor het zoeken door boeken en dat afgeleid is van Googles boeken-scanproject. The Authors Guild heeft lang in de rechtszaal tegen deze praktijk gevochten. Zij vonden dat het een schending was van het auteursrecht, maar de rechtbank heeft geoordeeld dat het scannen door HathiTrust en het indexeren van universitaire bibliotheken beschermd is onder de uitzonderingen voor "fair use".
Josh Centers weegt downloaden en streamen tegen elkaar af in de podcast Pragmatic -- Hoofdredacteur Josh Centers was bij John Chidgey te gast in de podcast Pragmatic om het te hebben over de voor- en nadelen van het streamen en downloaden van media. Vaak worden besluiten genomen op basis van opslag- en bandbreedtekosten, maar voor sommige dingen, zoals stripboeken is streamen veel prettiger, vanwege de grotere keuze en de lagere totale kosten.
Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands