Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands
De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.
Er is ook een iPhone-versie van TidBITS-NL op <http://nl.tidbits.com/TidBITS-nl-1218i.html>
En als je de volgende koppeling opneemt als bladwijzer in Safari op je iPhone, iPad of iPod touch, heb je altijd de nieuwste aflevering:
<http://nl.tidbits.com/TidBITS-nl-i.html>
Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:
Verder werkten mee:
Je hebt zeer waarschijnlijk al gehoord van Heartbleed, de internetbeveiligingskwetsbaarheid die over de hele wereld in de krantenkoppen heeft gestaan, alhoewel vaak met een dusdanig overdrijvingsniveau en zoveel technische details dat het moeilijk is om het risico te beoordelen. Laten we veronderstellen dat je geen systeembeheerder bent en niet verantwoordelijk bent voor een bank- of e-commercewebsite (als je dat wel bent, lees dan het artikel van Troy Hunt). Wat moet je als doorsnee-internetgebruiker weten? Belangrijker wat moet je doen? Dank aan onze beveiligingsauteur Rich Mogull van Securosis, voor het grootste deel van deze informatie.
Wat is de Heartbleed-bug? -- Deze bug is een beveiligingskwetsbaarheid die ongeveer twee jaar geleden werd ingevoerd in OpenSSL. OpenSSL is een van de gebruikelijkste toepassingen voor het implementeren van versleutelde (SSL/TLS) verbindingen naar internetservers. Dit zijn de beveiligde https-verbindingen waarop we met zijn allen vertrouwen om onze communicatie te beschermen als we winkelen, bankieren en werken met vertrouwelijke informatie. SSL/TLS wordt niet alleen door webbrowsers gebruikt. Ook vele Mac- en iOS-apps steunen achter de schermen hierop.
De Heartbleed-bug stelt een aanvaller in staat om delen van het geheugen van een server rechtstreeks te lezen, ervan uitgaand dat er een kwetsbare versie van OpenSSL draait en die op een bepaalde manier is geconfigureerd. Beveiligingsonderzoekers hebben aangetoond dat de bug uitgebuit kan worden voor de onthulling van gebruikersnamen en wachtwoorden, encryptiesleutels en al het andere dat naar het geheugen van de server wordt verzonden of er opgeslagen wordt.
Hoeveel kwaad kan Heartbleed? -- We willen niet liegen: het kan ontzettend veel kwaad en het is een van de ergste beveiligingsfouten die we de laatste tijd gezien hebben. Hij stelt aanvallers in staat om de versleuteling te kraken en mogelijkerwijs toegang te krijgen tot gevoelige informatie van de server. Erger nog: het gebeurt onzichtbaar zodat webbeheerders niet terug kunnen gaan om logs te controleren om na te kijken of de webpagina in het verleden aangevallen is.
Beveiligingsexpert Bruce Schneier zegt dat Heartbleed catastrofaal is, en zegt dat het "op de schaal van één tot tien het een elf" is. Een half miljoen pagina's kunnen kwetsbaar zijn voor de bug, volgens Netcraft, hoewel er bij enkele latere discussies werd gesuggereerd dat het aantal misschien kleiner is dan dat men aanvankelijk geloofde. Met het gereedschap van Filippo Valsorda kun je webpagina's testen die je regelmatig gebruikt, alhoewel negatieve resultaten misschien niets te betekenen hebben, omdat gewetensvolle systeembeheerders een nieuwe versie van OpenSSL hebben geïnstalleerd die de bug snel herstelt. Bekijk voor een vollediger testgereedschap de SSL Server Test van Qualys SSL Labs.
Een pluspunt is dat onze websites voor zowel TidBITS als Take Control niet door de bug getroffen zijn. eSellerate, dat onze Take Control-winkelwagen uitvoert, zegt dat hun servers nooit kwetsbaar zijn geweest voor Heartbleed.
Hebben de stoute jongens (of de NSA) nu mijn wachtwoorden? -- Misschien. Bloomberg berichtte dat de NSA de Heartbleed-bug enige jaren heeft uitgebuit, alhoewel het Witte Huis ontkende te hebben geweten van de bug.
We weten nog niet (en misschien komen we nooit te weten) of iemand anders de Heartbleed-bug heeft gebruikt om informatie te verzamelen, voordat hij op 7 april 2014 openbaar werd. Maar omdat de bug nu openbaar is, kun je veronderstellen dat elke kwetsbare website actief wordt aangevallen. Als je hebt ingelogd sinds de bug werd bekendgemaakt, is het het beste te veronderstellen dat iemand je wachtwoord heeft en mogelijk alle andere gegevens die je in die sessie hebt verzonden.
We realiseren ons dat dit ongelooflijk paranoïde klinkt maar we hebben geen mogelijkheid te weten welke aanvallers van webpagina's toekijken. En denk maar niet dat Heartbleed een persoon nodig heeft om dit toekijken te doen: elke professionele online crimineel of inlichtingendienst zal zoveel mogelijk informatie geautomatiseerd verzamelen.
Moet ik mijn wachtwoord veranderen van elke webpagina die ik gebruik? -- Nee. Verander alleen die wachtwoorden waarbij beide van de volgende punten waar zijn:
Heartbleed is een actieve uitbuiter. Dit betekent dat de kans dat je je wachtwoord prijsgeeft groter is wanneer je hem op een niet herstelde webpagina verandert dan wanneer je niets doet. Vermijd kwetsbare pagina's totdat je weet dat zij hersteld zijn en ga dan terug om je wachtwoord te veranderen. We verwachten dat gewetensvolle pagina's hun gebruikers zullen waarschuwen op het moment dat ze niet langer kwetsbaar zijn en dat ze alle gebruikers ertoe aanzetten om hun wachtwoorden te veranderen. Dat is de andere reden om je wachtwoord nu niet te veranderen: als de pagina kwetsbaar is, moet je het wachtwoord weer veranderen nadat zij hun servers hebben opgelapt. Mashable heeft een lijst van belangrijke sites met de informatie of zij al dan niet getroffen zijn.
Zijn mijn in 1Password of LastPass opgeslagen wachtwoorden veilig? -- Ja, opgeslagen wachtwoorden zijn veilig. In het geval van het programma 1Password van AgileBits, moet je je helemaal geen zorgen maken, aangezien 1Password niet gebaseerd is op SSL/TLS in het algemeen, noch specifiek op OpenSSL.
Voor LastPass is wat meer uitleg vereist, aangezien dit een webdienst is en de servers van het bedrijf wel gedeeltelijk met OpenSSL werken. Totdat LastPass zijn servers patchte (kort nadat de informatie over Heartbleed bekend werd), zou de tool van Filippo Valsorda lastpass.com in feite als kwetsbaar hebben aangegeven. Maar dat is misleidend, omdat de LastPass-browserextensies eigenlijk al je gevoelige gegevens versleutelen met een sleutel die de servers van LastPass nooit te zien krijgen, zodat je gegevens nooit met SSL worden verzonden zonder eerst met deze bijkomende sleutel te zijn versleuteld. Dit betekent dat zelfs als een misdadiger de servers van LastPass afluisterde, hij na het breken van de SSL-encryptie alleen maar meer versleutelde gegevens zou aantreffen. Daar hoef je je dus geen zorgen over te maken. Terzijde: LastPass heeft een controle op kwetsbaarheid voor Heartbleed ingebouwd in de functie Security Challenge van de dienst.
Er bestaan nog veel andere programma's om wachtwoorden te beheren, en als jij iets anders dan 1Password of LastPass gebruikt, kijk dan op de site van jouw hulpprogramma om te zien wat ze op het blog of de ondersteuningspagina's zeggen. Als het bedrijf niet voldoende transparant is om iets over dit probleem te zeggen, dan kijk je misschien best uit naar een ander programma.
Wat moet ik doen? -- Tenzij je een serverbeheerder bent, is er niet veel dat je nu kunt doen. Test belangrijke sites waarover je je zorgen maakt, en log niet in op die sites die kwetsbaar zijn totdat ze zijn gepatcht. Houd de inbox van je e-mail in het oog, en als je meldingen krijgt van getroffen sites om je wachtwoord te veranderen, doe dat dan ook. Zoals altijd, als je je zorgen maakt over de mogelijkheid van phishing, voer dan de url van de site rechtstreeks in in je browser, in plaats van op een koppeling te klikken om je wachtwoord te veranderen. Laat kwetsbare sites die in de volgende paar dagen niet worden gepatcht van je horen.
Als je een serverbeheerder van een kwetsbare site bent, installeer dan de OpenSSL-patch, trek oude SSL-certificaten in, en genereer nieuwe certificaten en geheime sleutels. Doe dit gisteren.
Er wordt nu heel wat overdreven. Ja, Heartbleed is heel slecht nieuws voor serverbeheerders en voor wie in beveiliging werkt, maar het praktische risico voor de meeste mensen is niet het ergste dat we op het internet al hebben gezien. Maar goed, we klagen niet over de overdrijving, omdat het ons helpt om de mensen die de servers beheren onder druk te zetten om het probleem zo snel mogelijk op te lossen.
Kortom, dit is niet de ondergang van het internet, maar de mensen die instaan voor het beheer van kwetsbare systemen zullen waarschijnlijk nog lang slapeloze nachten beleven. Als je andere vragen hebt, stel die dan gerust in de commentaren. We doen ons best om ze te beantwoorden en dit artikel waar nodig te updaten.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Als iemand die regelmatig in koffiebars op mijn MacBook Pro werkt, zie ik allerlei ongewone computer-samenstellingen. Ja, er zijn genoeg gewone laptops en iPads, maar af en toe zie ik iemand aan een tafeltje zitten met een hele installatie aan standaarden, toetsenborden en andere apparatuur die meer bij een gewoon kantoor hoort. En ja, ik heb mensen desktop-pc's zien installeren, platte beeldschermen en zelfs ooit eens een laserprinter.
Ik wil de manieren van werken van mensen niet afkraken (alhoewel, de desktop-pc gaat echt te ver), vooral ook niet omdat mijn behoeften eigenlijk heel eenvoudig zijn. Ik wil niet meer gewicht sjouwen dan nodig is en ik probeer niet het type kraker te zijn waardoor eigenaren van dit soort etablissementen spijt krijgen hen tafeltjes aan te bieden.
Toen ik "the Roost" te zien kreeg op de Macworld/iWorld 2014, was ik sceptisch. De Roost is een stakige laptop-standaard die het scherm bijna 30 cm boven het tafelblad verheft. Het doel is het scherm op een betere ooghoogte te krijgen, zodat niet ook jij een neo-Quasimodo hoeft te zijn, gebogen over een laptopscherm (wat vermoeiend is voor je rug en schouders).
Eerlijk gezegd ging ik alleen terug naar de stand omdat Richard Ford van Insanely Great Products me aanmoedigde het design en de materialen van de Roost te gaan bekijken. (Richard bouwt all zijn producten zelf, hij heeft er dus verstand van.) De Roost een standaard noemen kan je zelfs de verkeerde idee geven. In plaats van het gewicht van de laptop te steunen op de voorrand (onder het trackpad), balanceert de Roost de computer via de schermscharnier met gebogen lipjes die van hetzelfde materiaal gemaakt zijn als een gitaarplectrum, een plastic genaamd Delrin. (Controleer de compatibiliteitslijst om te zien of de Roost geschikt is voor jouw laptop.)
De basis van de laptop steunt bovenop de armen van het frame zonder daar verbinding mee te maken. Ondanks dat het eruitziet als een hachelijke constructie, zit de computer stevig vast. Verder lijkt het er niet op dat de lipjes spanning veroorzaken in de omgeving van de scharnieren.
De Roost ziet er fragiel uit maar is verrassend sterk. Ik heb deze test om voor de hand liggende redenen niet herhaald (namelijk dat ik niet uit een van mijn favoriete koffiebars gezet wilde worden), maar de Roost-website bevat een video van de ontwerpers die een kleine 60 kg aan betonblokken op het frame stapelden. Verder ben ik ervan onder de indruk dat ik de Roost kan verdraaien en dat het Delrin-plastic daar niet bij vervormt of breekt.
Het belangrijkste detail in het ontwerp van de Roost is hoe hij op te vouwen is tot een compacte rechthoek van slechts 33 cm (13 inch) lang en 3,8 cm (1,5 inch) dik. Hij weegt slechts 183 gram (6,5 ounce). Hij is dus echt licht genoeg om in mijn laptoptas mee te nemen zonder dat ik het verschil merk.
Hij kan dan wel licht en compact zijn als hij opgevouwen is, maar in het wild is de Roost zeker opvallend. Ik was een beetje verlegen toen ik hem de eerste keer in een koffiebar in gebruik nam, alsof ik op het kleine tafeltje een steigerwerk aan het opzetten was om mijn MacBook Pro vast te houden. Ik denk trouwens dat steigerwerk echt wel een goede naam is, omdat de Roost een extern frame is en geen grote plastic of metalen plaat zoals de meeste andere standaarden die ik ken.
De Roost deed me ook beseffen hoeveel ik ingedoken zit te werken als ik niet thuis achter mijn bureau zit. Een van de problemen met werken op een laptop is onvoldoende scheiding tussen scherm en toetsenbord. In mijn kantoor staat de MacBook Pro op een oude standaard van acryl die ik al jaren heb, maar is mijn primaire focus op een externe monitor recht voor me en typ ik op een extern toetsenbord dat precies op de juiste hoogte staat. In een koffiebar zitten en de Roost gebruiken, zorgt voor een betere houding omdat mijn ogen recht vooruit kijken. Het scherm voelt in deze context echt hoog.
Ik vraag me zelfs af of het niet te hoog is. Ik ben 1,80 meter lang (6 voet) en mijn gezichtslijn is bijna aan de bovenkant van mijn scherm, misschien op eenvijfde van de schermhoogte waar de pixels beginnen. Ik vraag me af of iemand die aanzienlijk kleiner is dan ik, misschien wel omhoog moet kijken naar het scherm. De hoogte is niet instelbaar. De enige variatie is een pen waarmee je kan kiezen tussen een 13-, 15- en 17-inch laptop.
Natuurlijk is het met een laptop die zo hoog reikt, niet prettig het eigen toetsenbord te gebruiken. Dat betekent dus dat je een extern toetsenbord en een muis of trackpad moet meenemen. Maar er bestaan vele ranke Bluetooth-apparaten die niet te veel ruimte innemen in je laptop-tas. Ik heb Apples draadloze muis en toetsenbord, dus ik ben al gewend deze te gebruiken in mijn kantoor thuis.
Het grootste nadeel dat ik ervaren heb in het gebruik, is dat, op een tafeltje in een koffiebar, de hele constellatie een beetje wiebelt terwijl ik typ. Tafeltjes in koffiebars zijn toch al notoir onstabiel, dus het typen van letters veroorzaakt net genoeg trillingen in de Roost om deze als ik werk een beetje te laten wiebelen. Ik merk het minder naarmate ik hem meer gebruik, dus misschien is het iets waar ik aan wen. Als je op een steviger oppervlak werkt is het probleem er niet. Sterker nog, ik overweeg in mijn kantoor thuis mijn oude standaard van acryl te vervangen door de Roost.
Als mijn koffiebeker leeg is en het tijd is te vertrekken, vouw ik de Roost snel en compact op. Om de armen die de laptop dragen in te trekken, is een stap meer nodig dan bij het openen dat in één beweging gaat. Maar als je het eenmaal gedaan hebt, is het helemaal niet lastig. Ik waardeer de ontwerpinspanning, niet alleen in hoe de Roost staat, maar ook in hoe hij beweegt.
De Roost kost $ 75 voor het zwarte model, of $ 80 voor versies in groen, zilver, roze, paars of geel. Voor als je echt wil opvallen in jouw koffiebar.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Voor veel mensen is een iPhone misschien duur, maar nog moeilijker te accepteren zijn de hoge maandelijkse abonnementskosten, vooral als je bedenkt hoe weinig telefoongesprekken we tegenwoordig voeren en hoe duur sms'en is vergeleken bij wat het de telefoonmaatschappijen kost. Het is ook zuur om elke maand te betalen als het mobiele netwerk in de gebieden waar je vaak komt slecht is.
Kan een iPad of iPod touch de plaats van een iPhone innemen? Niet rechtstreeks, omdat ze de nodige radiohardware missen. Maar functioneel, zou je een iPod touch of iPad met een internetverbinding kunnen gebruiken om te telefoneren en tekstberichten te sturen, en zo die maandelijkse kosten kunnen vermijden of in elk geval verminderen?
Het antwoord is ja, zij het met wat beperkingen. Het bij elkaar hacken van zo'n systeem is niet zo handig als een iPhone, als het gaat om software (geen Telefoon-app) en hardware (het omgaan met audio, en je moet een extra telefoon hebben wanneer je geen wifibereik hebt). Maar is wat ongemak je 600 dollar of meer per jaar waard in bespaarde mobiele-telefoonrekeningen, vooral als je thuis en op het werk een vaste lijn hebt?
Overal internettoegang krijgen -- Als je al je telefoongesprekken via internet gaat leiden, heb je internettoegang nodig. Wanneer je thuis of op het werk bent, of in specifieke hotspotgebieden zoals bij Starbucks, is het gemakkelijk om alleen wifi te gebruiken en niets extra's te betalen. Maar als je probeert om een iPhone na te doen die je kunt gebruiken tijdens woon-werkverkeer of reizen, heb je een mobiele dataverbinding nodig en daar zul je voor moeten betalen. Gelukkig kan dat een stuk goedkoper dan een een compleet mobiele-telefoonabonnement.
Als je een iPad met mobiele-netwerkoptie hebt, ben je er klaar voor: je kunt internettoegang krijgen via 3G of LTE wanneer je de deur uit bent. (En als je nog geen iPad voor dit doeleinde hebt gekocht, lees dan vooral deze uitstekende vergelijking van dataleveranciers van Peter Cohen op iMore.) Maar wat als je een iPad hebt met alleen wifi, of een iPod touch?
Het antwoord is een wifi-hotspot met mobiele verbinding, die een internetverbinding maakt via 3G of LTE en vervolgens dat signaal via wifi naar je iOS-apparaat stuurt (of zelfs apparaten: veel van deze apparaten ondersteunen meer dan één gelijktijdige verbinding). De bekendste van deze apparaten is wellicht de MiFi-reeks van Novatel Wireless, maar er zijn nog andere, concurrerende modellen. Net als mobiele telefoons koop je deze doorgaans bij de leverancier die je de mobiele verbinding levert, waardoor de klant niet veel keuze heeft als het om hardware gaat. Zo worden de aanschafprijzen (variërend van 0 tot 50 dollar) ook meestal gesubsidieerd door verplichte tweejarige contracten, hoewel je soms een contract kunt vermijden in ruil voor een hogere aanschafprijs.
Verscheidene van deze mobiele hotspots zijn te krijgen bij AT&T (abonnementen met alleen mobiele data vanaf $ 40 per maand), Verizon Wireless ($ 45 per maand), Sprint ($ 35 per maand) en T-Mobile ($ 20 per maand). In alle gevallen kun je meer per maand betalen voor grotere hoeveelheden data.
Net als altijd is de keuze van een leverancier een compromis tussen abonnementskosten en dekking. Verizon heeft de beste dekking, maar ook de hoogste prijzen, terwijl T-Mobile aan het andere uiteinde van de kosten- en dekkingsspectra zit. De keuze van de mobiele-hotspothardware kan ook nog een rol spelen, maar we hebben geen idee hoe de apparaten zich onderling verhouden. Ze zijn allemaal conceptueel hetzelfde.
Als Sprint een optie is, kijk dan ook naar Virgin Mobile: die biedt de Sierra Wireless Overdrive Pro 3G/4G mobiele hotspot en abonnementen zonder contract voor $ 5 per dag voor 250 MB, of abonnementen voor $ 25 (1,5 GB) of $ 55 per maand (6 GB).
Voor diegenen die geen maandelijks vast bedrag willen betalen, is er een andere mogelijkheid. FreedomPop adverteert zich als "100% gratis mobiele-telefoon- & hoge-snelheidsinternetdienst" en ze maken dat waar. Je koopt een mobiele hotspot (die het netwerk van Sprint gebruikt) en krijgt 500 MB aan data gratis per maand, waarschijnlijk genoeg voor een paar snelle telefoongesprekken en tekstberichten. Het nadeel is dat FreedomPop onvoorstelbaar irritant is om mee te werken, omdat het constant probeert om je aanvullende diensten te verkopen die wel maandelijkse kosten hebben. Bovendien is de 500 MB alleen beschikbaar via 4G, niet 3G, hetgeen betekent dat het niet werkt in de meeste dekkingsgebieden van Sprint, tenzij je betaalt voor het Pro 500 MB-abonnement voor $ 3,99 per maand of het Premium 2 GB-abonnement voor $ 19,99 per maand.
Om het audioprobleem heen werken -- De iPod touch zou je kunnen zien als een iPhone, maar noch hij noch de iPad waren bedoeld om als telefoon te worden gebruikt. Jawel, beide zijn voorzien van een microfoon en een luidspreker, maar de luidspreker zit niet op oorhoogte, zodat je eraan vastzit om hem als een luidsprekertelefoon te gebruiken, en het zal waarschijnlijk niet zo goed werken als een iPhone, gezien de iPhone omgevingsgeluiden wegfiltert met behulp van de dubbele microfoons. Maar een iPad Air tegen je oor houden zou er hoe dan ook raar uitzien.
Een eenvoudige oplossing voor opbellen is via Apples EarPods ($ 29). Helaas worden die niet met de iPad meegeleverd, en die van de iPod touch hebben geen microfoon of afstandsbediening.
Als je rommelen met een snoer lastig vindt, kun je beter een Bluetooth-headset gebruiken. Die past mooi bij een iPad of iPod touch. Zet hem in pairing-modus, open dan op je iOS-apparaat Instellingen > Bluetooth, schakel zo nodig Bluetooth in en selecteer jouw apparaat in de lijst.
Software kiezen om te bellen en te sms'en -- Als je eenmaal hebt bedacht hoe je toegang tot internet en audio-problemen gaat aanpakken, is het tijd om onze aandacht te richten op software. Er zijn twee belangrijke gratis mogelijkheden: Apples FaceTime audio (en iMessage) en Google Hangouts met Google Voice. De software van Apple is sterk geïntegreerd, maar werkt alleen binnen het ecosysteem van Apple, terwijl die van Google bellen en sms'en bijna volledig vervangt.
Gelukkig werkt zowel Apples als Googles software ook op de Mac. Dat kan gemakkelijker zijn als je toch al aan je bureau zit.
(Er zijn tal van andere apps die knabbelen aan de randen van dit onderwerp en die we niet hebben getest, maar het is het vermelden waard dat we opzettelijk Skype niet bespreken, want die kost $ 5 per maand voor een Skype-nummer plus nog eens $ 3 tot $ 10 per maand om er een abonnement op te nemen. Meer vernietigend voor Skype is het feit dat zijn iOS-app zich worstelt door mobiele data indien de app actief is, maar niet in gebruik is op de achtergrond. Dat is onaanvaardbaar voor een situatie waarin het de telefoon-app zou vervangen. Ook is vermeldenswaardig dat met de app Messenger voor iPhone van Facebook gebruikers nu onderling kunnen bellen, maar dat is beperkt tot Facebook-gebruikers.)
FaceTime Audio -- Als jij en de mensen met wie je praat iOS 7 gebruiken, dan is FaceTime Audio de gemakkelijkste optie voor gratis telefoneren. Het is onze favoriet om te bellen naar vrienden die een iPhone gebruiken, want de kwaliteit is zo goed dat het is alsof je in dezelfde kamer bent. Het nadeel is dat je het programma niet kunt gebruiken voor standaard telefoongesprekken: het werkt alleen tussen iOS 7-apparaten en Macs waarop OS X 10.9.2 Mavericks draait. En voordat je zegt: "Maar iedereen die ik ken gebruikt een iPhone", denk aan je arts, je bank, of aan welke instelling dan ook. Die doen dat niet.
Als je een FaceTime Audio-gesprek wilt voeren in iOS 7, dan open je de app Contacten of FaceTime, klik je op de persoon die je wilt bellen, en klik je op het telefoon-icoontje onder het kopje FaceTime. Dat is alles! Het werkt net als een gewoon telefoongesprek alleen nu via je draadloze internet-verbinding.
Als je OS X 10.9.2 Mavericks hebt, dan kun je ook FaceTime Audio-gesprekken voeren en ontvangen vanuit de standaard meegeleverde FaceTime-app. Om een gesprek tot stand te brengen klik je op een contactpersoon en dan op het icoontje FaceTime Audio. Je kunt ook klikken op de Audio-knop bij een contactpersoon in de Mac-versie van Contacten.
Als je sms'jes wilt verzenden en ontvangen, dan levert Apple daarvoor ook een oplossing: iMessage binnen de app Berichten. Net als met FaceTime Audio werkt dit uitsluitend met andere Apple-apparaten. Soepeltjes, gemakkelijk en gratis, maar wel met een beperking.
Als je enige andere telefoon in de wereld wilt bellen of ouderwets sms'jes wilt versturen, lees dan hieronder hoe je je los kunt breken uit deze Apple-centrische wereld.
Google Hangouts -- Als je op zoek bent naar een totale vervanging van je mobiele telefonie, dan heeft Google een compleet pakket voor je dat maar weinig minder handig is dan FaceTime Audio. Google Hangouts geeft je iOS-apparaat de mogelijkheid een video-vergadering en gratis telefoongesprekken via het internet te voeren. Het werkt ook op de Mac en geeft jou de keuze het daar te gebruiken waar je het het handigste vindt.
Om Google Hangouts als volledige vervanging van je telefoon te gebruiken, moet je je eerst inschrijven voor een gratis telefoonnummer van Google Voice. Zelfs al denk je dat je dat niet nodig hebt, het kan toch handig zijn dat nummer aan bedrijven door te geven, zodat je reclamegesprekken kunt filteren en de rest kunt doorlaten naar een andere telefoon. Anders dan FaceTime biedt het de mogelijkheid van voicemail en uitgespelde voicemail, hoewel dat laatste vaak lachwekkend verkeerd gaat.
Als je eenmaal een Google Voice-nummer gekoppeld hebt aan het door jou gekozen Google-account, dan installeer je de Hangouts-app voor iOS. Op de Mac heb je de Hangouts-extensie voor Googles webbrowser Chrome nodig.
Wanneer nu iemand je Google Voice-nummer belt, dan zal de Hangouts-app op al je apparaten gaan "rinkelen" en kun je antwoorden, eigenlijk net als in een gewoon telefoongesprek. Handig is, dat als je op één apparaat aanneemt, alle andere apparaten verder hun mond houden.
Om een gesprek te voeren op je iOS-apparaat open je de Hangouts-app. Klik onderaan rechts op Calls en dan op de toetsenbord-knop bovenaan rechts. Dan kun je kiezen tussen het nummer intypen met het toetsenbordje of iemand uit je lijst met contactpersonen kiezen.
Om een gesprek te voeren op de Mac, klik je op de Hangouts-knop in de extensie-balk of op de menubalk van de Mac waardoor rechts onderaan op je scherm een venster zichtbaar wordt. Klik op New Hangout en vul het telefoonnummer in dat je wilt bellen.
Oproepen naar gewone telefoonnummers in de Verenigde Staten en Canada zijn met Google Hangouts gratis als je vanuit deze landen belt (1¢ per minuut van elders). Voor internationale oproepen gelden tarieven per minuut.
Op Android kan Hangouts de ingebouwde sms-app volledig vervangen, maar op iOS kan de Hangouts-app sms-berichten alleen naar andere Hangouts-gebruikers sturen, net zoals iMessage. Om sms-berichten gratis met je Google Voice-nummer te sturen en te ontvangen, moet je de gratis app Google Voice installeren. Deze app is dringend aan een update toe, en biedt geen ondersteuning voor mms-berichten, maar de prijs (van de app en de sms-berichten) is perfect.
De virtuele navelstreng doorknippen -- Er zijn vast en zeker andere opties die in bepaalde situaties beter passen, maar in de meeste gevallen volstaan FaceTime Audio en Google Hangouts, en hoef je voor data als je geen toegang tot wifi hebt niet meer dan nodig te betalen. Deze combinatie is geen perfect alternatief voor een iPhone, maar als je hiermee je kosten met honderden dollars per jaar kan laten dalen, dan is het de ongemakken misschien wel waard. En als je andere oplossingen hebt gevonden die voor jou beter passen, laat het ons dan weten in de commentaren!
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Ergens in 1997 ging mijn goede vriend en TidBITS-collega Jeff Carlson voor het eerst naar een Macworld Expo (zie "Impressies van een Macworld Nieuweling", 20 januari 1997). Nu, zeventien jaar later, volg ik zijn voorbeeld, door er zelf voor de eerste keer heen te gaan.
De show die ik bezocht was niet te vergelijken met de show die Jeff in 1997 bezocht. Het is al meer dan vijf jaar geleden dat Apple er voor het laatst acte de presence gaf: Apple kiest er tegenwoordig voor om zijn eigen media-evenementen te organiseren. En zelfs al zou Apple nog wel aanwezig zijn, Steve Jobs, die zijn eerste publieke optreden na zijn terugkeer bij Apple had in de eerste thematoespraak die Jeff bijwoonde, is niet meer. En zelfs de naam van de show is gewijzigd, van Macworld Expo naar Macworld/iWorld, om de lading van Apples totale aanbod beter te dekken.
Er zijn mensen die zeggen dat zonder Apple de show ten dode is opgeschreven. En misschien hebben ze gelijk, hoewel ik de schuld daarvan eerder bij het internet zou leggen. Maar voor een show die bijna dood is was het het toch wel erg druk, zodanig dat er regelmatig opstoppingen bij bepaalde stands waren.
Enkele oudgedienden verontschuldigden zich voor het feit dat de show niet zo'n happening was als vroeger. Maar om je de waarheid te zeggen: volgens mij was dit een prima evenement. Ondanks dat dit mijn eerste show was werd ik toch vriendelijk uitgenodigd door Paul Kent, General Manager van Macworld/iWorld, om een exposé te geven over de NSA, en vroeg Philip Michaels, van Macworld, mij om deel te nemen aan de Pundit Showdown [Strijd van de Deskundigen - nvdv], op aanraden van, hoe kan het ook anders, oud-winnaar Jeff Carlson. Zou iemand met minder dan een jaar ervaring in deze industrie deze kans hebben gekregen onder het alziend oog van Steve Jobs? Ik betwijfel het.
Maar genoeg gefilosofeerd. Ik zal doen wat Jeff altijd deed, en mijn indrukken met jullie delen.
Mythes doorprikken -- Laat ik beginnen met het doorprikken van wat mythes over San Francisco, mythes die in ieder geval leven bij hen die uit het zuiden van de VS komen, zoals ik. Waar wij vandaan komen heerst de breed gedeelde overtuiging dat inwoners van San Francisco zelfingenomen, lomp en bevooroordeeld zijn. Nog nooit was een cliché minder waar. Veruit de meeste personen die we ontmoetten waren bijzonder attent jegens mij, mijn vrouw Hannah, en mijn pasgeboren zoon Harris. Aan de gastvrijheid van San Francisco kunnen wij hier in het zuiden nog wel een puntje zuigen.
Zo moet mij ook van het hart dat dit wellicht de meest kapitalistische stad is die ik ben tegengekomen, ook al zien wij hier in het zuiden San Francisco voornamelijk als een hippieparadijs. Er zijn hier meer startende ondernemingen dan je kunt tellen. De keerzijde daarvan is de grootschalige gentrificatie van de stad [de verbouwing van oude, deels vervallen, maar goedkope stadsdelen tot moderne woonomgevingen voor welgestelden - nvdv], met een groeiend aantal daklozen tot gevolg. Veel van mijn vrienden uit de Bay Area ontvluchtten inmiddels de stad, en overal wordt tegen de gentrificatie geprotesteerd.
En hoe zit het dan met de mythes rond de show zelf? Ooit, lang geleden, fantaseerde ik als 12-jarige hoe ik als journalist op de beursvloer van Macworld zou rondlopen en overal gratis apparatuur zou krijgen.
Die mythe is niet helemaal uit de lucht gegrepen, en volgens Adam was het vroeger inderdaad nog beter. Als journalist kreeg ik uiteraard ook een gratis media-pas, waarmee ik vrijwel overal kon komen, en een uitnodiging voor een bijzondere vooraankondiging voor een aantal verkopers, die hadden moeten betalen om daarbij aanwezig te zijn. En als dank voor mijn (overigens onbezoldigde) optredens kreeg ik een fraaie rugzak met cadeautjes van een aantal exposanten. Over die rugzak heb ik nog wel een grappig verhaal. Daar kom ik zo op.
Maar tijdens de show zelf kreeg ik sterk de indruk dat veel exposanten geen aandacht schonken aan mijn media-pas. Ik introduceerde mezelf veelal met "Hallo, ik ben een verslaggever, kun je me wat meer over je product vertellen zodat ik kan beoordelen of het wat voor TidBITS is?", waarop ik regelmatig het antwoord kreeg "Zeker, we hebben vandaag een aanbieding met 30 procent korting". Dat was tamelijk frustrerend. We hebben elkaar immers hard nodig. Tech-tijdschriften hebben over het algemeen niet de mogelijkheid om alles wat ze willen bespreken uit eigen zak te betalen, en bedrijven, zeker starters, hebben de publiciteit hard nodig. Als ik iets veelbelovends zie, wil ik dat graag aan een groter publiek tonen, maar sommige exposanten maken dat wel erg moeilijk.
Voor normale bezoekers is Macworld een uitgelezen kans om goedkoop je slag te slaan. De beste koopjes vind je vaak vroeg in de middag van de laatste beursdag. Wacht je nog langer, dan zijn exposanten vaak al weg. Maar voor vertrek willen ze vaak zo veel mogelijk spul van de hand doen. Alles wat verkocht is hoeft niet ingepakt en verscheept te worden, dus gaat het vaak voor een habbekrats van de hand. Mocht je in de Bay Area wonen, dan is de dertig dollar voor een toegangskaart voor de laatste zaterdag vaak een ticket tot een ware kooporgie.
Koetjes en kalfjes -- Maar voor mij is Macworld vooral een plek om mensen te ontmoeten. Je kunt er nog steeds de sterren uit de Apple-gemeenschap in levenden lijve tegen komen, en nieuwe vrienden maken. Ik heb tientallen mensen ontmoet, onder wie trouwe fans van TidBITS en van mijn boek "Take Control of Apple TV", collega-journalisten wier werk ik bewonder, en natuurlijk ook, eindelijk, mijn TidBITS-collega's. TidBITS is volledig gedecentraliseerd, en dat geldt feitelijk voor deze hele industrie, waardoor Macworld een welkome aanleiding is om iedereen eindelijk eens te ontmoeten.
Een van de grote voordelen van de Apple-gemeenschap is het vrijwel volledig ontbreken van rangen en standen. Ook beroemdheden zijn hier gewoon mensen, en mocht je ze tegenkomen dan vinden ze het over het algemeen geen enkel probleem als je ze benadert, jezelf voorstelt, en een praatje maakt. Je moet je alleen even realiseren dat wij geeks niet altijd bekend staan om onze grote sociale vaardigheden, dus als iemand zich minder op zijn gemak lijkt te voelen of afwezig lijkt na een introductie, dan komt dat vast niet door iets wat je zei.
De panels -- Macworld biedt ook de gelegenheid om interessante discussies en panels te zien, hoewel je voor sommige ervan een duurdere Conference Pass nodig hebt. Er waren veel goede sprekers dit jaar, zelfs buiten mijn TidBITS-collega's. Het spannendst voor mij was echter gevraagd te worden om mee te doen.
Om te beginnen streed ik mee in de sport der koningen: de Macworld Pundit Showdown, een "spel" waar de spelleider (in dit geval Philip Michaels van Macworld) vragen stelt aan het panel en punten toekent op basis van zijn waardering van de antwoorden. De toon is lastig, omdat het een mengsel is van serieuze en sarcastische antwoorden. Ik streed tegen Roberto Baldwin van Wired, Andrew Laurence van UC Irvine en eindredacteur Susie Ochs van TechHive, en werd nipt verslagen door de goedgebekte Susie. Het was erg leuk om TidBITS te vertegenwoordigen, en je kunt luisteren naar de audio bij Macworld.
Mijn volgende panel was "The NSA and You", waaraan ik maanden had gewerkt en het ging beter dan ik had durven hopen. Mijn gasten waren Kim Zetter van Wired, journalist Quinn Norton, onze eigen Joe Kissell en Rich Mogull, en Parker Higgins van de EFF. Ze waren fantastisch. Het enige dat ik jammer vond is dat we slechts tijd hadden voor 5 van de meer dan 20 vragen die ik had voorbereid. Maar de antwoorden waren ongelofelijk diep en goed doordacht.
Om eerlijk te zijn, is de hele zaak nu een beetje vervaagd. Maar er was veel meer consensus dan ik gedacht had. Dit was de essentie:
Hoewel massaal toezicht niet direct een merkbare impact hoeft te hebben op ons dagelijkse leven, heeft het een huiveringwekkend effect op journalistiek en de geheime wet die massaal toezicht mogelijk maakt is op de lange termijn een bedreiging voor de democratie.
Geven mensen iets om privacy? Ja, maar het internet is nog jong en we leren nog steeds ons aan te passen. Veel mensen realiseren zich niet welke gegevens er van hen worden vastgelegd. Quinn Norton vertelde een vermakelijk verhaal hoe ze haar hacker-vrienden in Anonymous om de tuin had geleid door online een spoor van nep-adressen achter te laten. Toen ze erachter probeerden te komen waar ze woonde, vonden ze enkel valse adressen.
Moeten we Apple vertrouwen? Nee, en we moeten ook niet al onze hoop op één bedrijf vestigen. Maar, zoals Rich Mogull uitlegde, Apple heeft veel betere privacy-beschermingen en beveiligingsmaatregelen dan de meeste van zijn concurrenten.
Wat kunnen we doen om massaal toezicht te stoppen? Als de NSA het op jou gemunt heeft, is er niet veel dat je kunt doen, maar basale beveiligingsmaatregelen, het beschermen van je online gegevens en het gebruik van encryptie maken massaal toezicht beduidend duurder. Tegelijkertijd betekent meer beveiliging ook minder gemak, dus elke gebruiker moet zelf de juiste balans zien te vinden, iets dat Joe bespreekt in "Take Control of Your Online Privacy".
Terwijl het panel zijn plaats innam begon de zaal zich te vullen, en na afloop werd het podium bestormd door de menigte die de panelleden bestookte met vragen. Nogmaals dank aan Parker, Kim, Rich, Quinn en Joe, die stuk voor stuk fascinerend waren en een plezier om mee te praten. Zij hebben belangstelling getoond om het onderwerp in een veel langer panel opnieuw te bespreken, dus als je dat in 2015 wilt zien, laat het de organisatie van Macworld/iWorld weten!
Ergernissen -- Ik heb me reuze vermaakt op Macworld. De stad is prachtig, de bezoekers waren geweldig en de samenwerking met Paul Kent en Kathy Moran van IDG World Expo, die alles draaiende houden, was indrukwekkend. Maar de beursmedewerkers (menigeen waarschijnlijk uitzendkracht) waren niet altijd zo kundig of vriendelijk.
Herinner je je de cadeautas van hierboven? Ik nam die van mij mee terug naar het hotel, om vervolgens een paar uur later van mijn vrouw een sms te krijgen met de mededeling dat er een iPad in de tas zat waarvan de Find My iPhone-waarschuwingstoon afging. Na een paar angstige uren kwam ik erachter dat men per ongeluk de tas van iemand anders aan mij had overhandigd. Gelukkig was alles snel weer rechtgezet. Uiteindelijke was het geval meer grappig dan verontrustend, maar op het moment zelf was het net iets te veel van het goede.
Een incident dat de volgende morgen plaatsvond, terwijl ik probeerde om naar het hoofdpodium te komen voor de Pundit Showdown, was vervelender. Philip Michaels wilde ons daar om 10:45 hebben voor het instellen van de audio. Maar de beveiliging wilde niemand van ons, inclusief Philip, binnenlaten tot 11:00, waarna we ons moesten haasten om de microfoons opgeklipt te krijgen.
Maar het ergste gebeurde tijdens mijn NSA-panel. Paul en Kathy hadden mijn vrouw een All Access-pas gegeven zodat ze aanwezig kon zijn bij mijn panel. Maar de beveiliging wilde haar niet met onze baby (die zo stil was als een muis) binnenlaten. Helaas gebeurde dit tijdens het panel, waardoor ik er niets aan kon doen. Maar na afloop viel ik ten overstaan van iedereen uit tegen de beveiliger. Ik was bang dat ik te ver was gegaan, maar ik werd daarna stilletjes door een paar mensen bedankt. In aanmerking nemende wat Adam mij later vertelde over 2003, toen IDG World Expo een hoop gedoe veroorzaakte door zonder vooraankondiging kinderen onder de 16 de toegang te weigeren ("Macworld Expo New York slechts voor 13 jaar en ouder", 28 juli 2003), geloof ik dat dit een op zichzelf staand incident was. Maar toch...
Gedurende de rest van het evenement beluisterde ik uit een paar willekeurige gesprekken dat ook anderen slecht waren behandeld door beursmedewerkers. Ik hoop werkelijk dat deze nare ervaring voor de deelnemers geen reden is om spijt te hebben van hun bezoek, zeker voor degenen die er veel moeite voor hebben moeten doen. Maar als mijn vrouw en ik al zo werden behandeld met All Access- en Media-passen, dan vrees ik voor de ervaringen van reguliere bezoekers.
Het is niet mijn bedoeling om Macworld af te schilderen als een evenement dat door onbuigzame harde spijkers wordt gerund. De meeste medewerkers waren behulpzaam en beleefd. Maar dat was niet over de hele linie het geval en hopelijk wordt er volgend jaar iets aan gedaan.
Cirque du Mac -- Geen Macworld-avontuur is compleet zonder bezoek aan het exclusieve feest Cirque du Mac. Op dat evenement, verzorgd door The Mac Observer, zijn er acrobaten, een gezonde hoeveelheid gratis drank en een optreden van de Macworld All-Star Band, met Paul Kent, Bob LeVitus, Duane Straub, Chris Breen, Chuck La Tournous, Bryan Chaffin en Dave Hamilton.
Denk nu niet dat Cirque du Mac een saaie nerdparty is. Apple-geeks kunnen een feestje bouwen. De drank is sterk, de band ongelooflijk en het allermooiste: het is je enige kans om Adam en Tonya tekeer te zien gaan op de dansvloer.
Dus hoe kom je er binnen? Het wordt aangekondigd als exclusief op uitnodiging, maar laat dat jou niet ontmoedigen. Als je @MacworldExpo en @MacObserver op Twitter volgt, dan zijn er verschillende mogelijkheden om aan gratis kaarten te komen. Sprekers krijgen er in het algemeen ook een in de cadeautas. Omdat ik er al een paar had, gaf ik die van mij aan een van mijn Twitter-volgers.
Reistips -- Als je altijd al Macworld had willen bijwonen heb ik hier wat tips voor je.
Waar logeren? Er zijn twee basismogelijkheden voor hotels. Als je geld wilt besparen, dan is een hotel zoals The Mosser redelijk goedkoop maar met kleine kamers. Voor een grotere kamer en een luxere omgeving betaal je meer, soms veel meer, bij de traditionele hotels zoals de Marriott Marquis. Maar er is een derde optie die dit jaar door een aantal mensen (onder wie Adam en Tonya en een aantal redacteuren van MacObserver) is benut: Airbnb. Het is een dienst die reizigers in contact brengt met gewone mensen die kamers, appartementen of zelfs hele huizen tijdelijk verhuren. Het is een beetje alsof je in het huis van een vriend verblijft, of zelfs bij een vriend, maar het kan ruimer en meer relaxt zijn dan in een hotel, terwijl het tegelijkertijd goedkoper is.
Waar je ook logeert, vergeet niet om de bar bovenin de Marriott te bezoeken voor een geweldig uitzicht over de stad.
Van tevoren was ik er nerveus over, maar ik ben blij dat ik mijn zoon Harris heb meegenomen, die meer heeft gereisd in zijn zeven maanden dan ik toen ik 17 was. Als je de kinderen meeneemt, maar ook een avond uit wilt gaan, dan kan ik van harte American Child Care aanbevelen, die een oppas naar je kamer laten komen. Voor een redelijke 30 dollar per uur had mijn vrouw een welverdiende avond vrijaf. Onze oppas Lauren deed het beter dan Hannah en ik. Ze ging geweldig om met ons soms zeurderige kind.
Met de kinderen onder de pannen is het goede nieuws dat het bijna onmogelijk is geen goed eten of cocktail te vinden in de omgeving van Moscone dus zoek er gerust rond. Er zijn meer dan voldoende mogelijkheden in iedere prijscategorie, en als je het niet zeker weet kan je natuurlijk altijd aanraders zoeken op Yelp. En als je niet wilt reserveren is er de nog eenvoudigere dienst OpenTable. Beiden hebben ook een iPhone-app.
Conclusie -- Het bijwonen van Macworld is voor mij een droom geweest sinds ik 12 was en nu, 18 jaar later, ben ik niet teleurgesteld. Ik had het niet beter kunnen treffen dan met Adam, Tonya en de rest van het TidBITS-team als gids. Ik heb zo'n beetje alles gedaan wat iemand op de show kan doen: ik heb standhouders geïnterviewd, meegedaan in panels, geweldige mensen ontmoet waar ik al jaren naar opkeek, flink gefeest en nog harder gewerkt.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat er ergens een groep mensen was waar ik bij hoorde, en nu heb ik ze eindelijk gevonden. Tot ziens bij de Macworld/iWorld in San Francisco volgend jaar!
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Vorig jaar juli schreef ik over FTL: Faster Than Light (zie "FunBITS: FTL: Faster Than Light", 19 juli 2013), een prijswinnende ruimtesimulator voor Mac, Windows en Linux. Ik mopperde er destijds al over dat er geen iOS-versie bestond. Maar gelukkig kon ik in 2013 in FunBITS al aankondigen dat er een iOS-versie aan zat te komen (zie "FunBITS: overzicht 2013", 3 januari 2014), en dat er tegelijkertijd een uitbreiding zou komen voor alle platforms (FTL: Advanced Edition). De ontwikkelaar heeft die belofte nu ingelost nu FTL voor iPad in de App Store beschikbaar is (voor $ 9,99) en de Advanced Edition gedownload kan worden voor andere platforms. Deze wordt ook bijgeleverd in de iPad-versie). FTL voor iPad is een download van 173 MB en vereist iOS 6.0 of nieuwer en een iPad 2 of nieuwer.
Ik geef even een samenvatting voor diegenen die FTL nog niet gespeeld hebben. Het is vergelijkbaar me een spel als het roemruchte NetHack. Je bestuurt een enkel ruimteschip, dat achternagezeten wordt door de duistere Rebel Fleet, en je moet van systeem naar systeem springen om steeds een stap voor te blijven. Het uiteindelijke doel is het bereiken van het basisstation van de Federation, maar je moet wel het slagschip van de Rebel Fleet vernietigen voordat je zover kan komen.
Een uniek aspect van FTL is dat je ieder aspect van het ruimteschip bestuurt: de hoeveelheid energie, zuurstof, deuren, en zelfs waar je je bemanning plaatst. En je moet dat allemaal tegelijk in de gaten houden om adequaat te kunnen reageren. En je moet veel reageren: er ontstaan vuren, je ruimteschip wordt geënterd, systemen zullen vastlopen: vroeg of laat zal je in problemen komen. Murphy zou verzot zijn geweest op dit spel.
FTL is een van de bruutste, nauwst luisterende spellen die ik ooit gespeeld heb. Zelfs met de beste strategie kan je spel zo voorbij zijn. Ik ben complete bemanningen kwijtgeraakt aan zuurstoftekorten, aanvallen van vijanden, tekort aan brandstof, en soms door een gebrek aan wapens. Natuurlijk loopt niet alles slecht af. Soms verschijnen er ook vrienden die je nieuwe voorraden en upgrades brengen, en soms levert de overgave van vijanden je ook wat op. Als je hulp nodig hebt (en die heb ik in elk geval nodig) raad ik je de tutorialserie van Jeph Jacques op YouTube aan.
En deze nieuwe iPad-versie dan? Ik zal mijn kaarten op tafel leggen: ik geef de voorkeur aan FTL voor iPad. Het spel wordt echt het best gespeeld op een tablet, zodat je het mee kunt nemen. Je moet goed nadenken, maar het spel biedt niet de meeslepende, filmische ervaring van een spel als BioShock Infinite. Je zult dus niet uren aan je stoel gekleefd zijn. Het lijkt meer op schaken: je pakt het af en toe, doet dan een paar zetten, en legt het weer weg als je het even niet weet. Er is echter geen iPhone-versie, en de ontwikkelaars hebben me verteld dat die er ook niet komt, omdat de besturing gewoon niet gaat werken op zo'n klein scherm.
De besturing werkt op de iPad echter prima, maar er zijn wel een paar aanpassingen gedaan om het verlies aan precisie met een cursor te compenseren. Je kunt bijvoorbeeld niet zomaar op een deur klikken om hem te openen. Je moet eerst op de deurbesturing rechts onderaan tikken, dan op een deur, en de besturing ook weer uitschakelen (je kunt namelijk niet iets anders doen als de deur geselecteerd is). Dat vond ik eerst irritant, maar je raakt er aan gewend. Het wordt zelfs logisch. Het spel pauzeert bovendien automatisch bij het maken van selecties, dus je wordt niet aan flarden geschoten als je ermee bezig bent. Uiteindelijk werkt het zelfs beter, omdat je iets meer rust gegund wordt.
Als je niet genoeg kon krijgen van de eerste versie van FTL, biedt de Advanced Edition (een gratis uitbreiding die bij de iPad-versie bijgeleverd wordt, en een gratis update voor andere platforms) meer plezier. Als je de uitbreiding niet wilt kun je hem ook uitschakelen.
Wat is nieuw in deze versie? Een nieuw ras: de Lanius, die kunnen overleven zonder zuurstof en zelfs zuurstof uit een kamer kunnen zuigen. Een klooncompartiment, waar je dode bemanningsleden kan klonen. Een systeem waarmee je vijanden kunt omtoveren in partners en een systeem waarmee je de besturing van vijandelijke ruimteschepen kunt overnemen. Zie ook de volledige lijst op de FTL Wiki. Let op: deze zaken werken misschien nog sneller tegen je dan voor je, dus tenzij de 'gewone' versie van FTL je verveelt, zou ik deze Advanced Edition uitzetten.
De iPad-versie en de Advanced Edition zijn geweldig nieuws voor FTL-fans, maar niet voor mijn vrouw. Die moet iedere avond mijn gevloek aanhoren. Het blijft een van de meest frustrerende spellen die ik ooit gespeeld heb, en ik ben door de iPad-versie in een soort neurose geraakt.
Waarom blijf ik, en met mij zoveel anderen (tijdens het schijven dezes is het de nummer drie in App Store-lijst van best verkochte apps) de spreekwoordelijke FTL-windmolen bestormen? Ten eerste omdat het nooit twee keer hetzelfde spel is. Iedere poging is een geheel nieuwe ervaring en het spel is complex genoeg om voldoende afwisseling te geven. Ten tweede is het winnen van het spel een enorme prestatie. Ten derde duurt een volledig spel van begin tot het (niet zelden met veel moeite verworven) einde slechts een uurtje of twee, waardoor je er niet eindeloos aan vastzit. En tot slot heb je zoveel controle dat je je verantwoordelijk voelt voor wat er gebeurt. Natuurlijk zijn er meer dan genoeg tegenslagen, maar je blijft denken dat als je een andere aanpak had gebruikt, je het net wel had kunnen redden.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
OmniOutliner 4.0.4 -- The Omni Group heeft OmniOutliner 4.0.4 uitgebracht, waarmee een printprobleem opgelost wordt bij handmatig aangebrachte pagina-eindes, en crashes bij het inzoomen. Verder is een aantal tekstuele fouten in de help-documentatie opgelost, en zijn verschillende menu-opties gecorrigeerd bij de gewone (niet Pro-)versie van het programma. ($ 49,99 nieuw, gratis update, 45 MB, toelichting)
Reacties - OmniOutliner 4.0.4
PCalc 4 -- TLA Systems heeft PCalc 4 uitgebracht, van de grond af opnieuw geschreven om meer op zijn iOS-neefje te lijken. De nieuwste versie van de krachtige Mac-rekenmachine biedt een aantal nieuwe functies, zoals de mogelijkheid om meerdere regels in het display te vertonen. Er is de optie een "uitdraai" te tonen met de geschiedenis van eerdere berekeningen, en er zijn door de gebruiker aanpasbare functies en conversies die ook synchroniseren naar andere iOS-apparaten of naar Macs via iCloud. Verder zijn er slimme zoekopdrachten voor conversies, constanten, en voor functies. En de ondersteuning voor AppleScript is uitgebreid. PCalc 4 vereist OS X 10.8 Mountain Lion en is een gratis update voor zowel Mac App Store-gebruikers als mensen die PCalc 3 na 1 april 2013 bij Kagi kochten. Op dit moment is het programma alleen nog via de Mac App Store verkrijgbaar. ($ 9,99 nieuw in de Mac App Store, gratis update)
Reacties - PCalc 4
FileMaker Pro en FileMaker Pro Advanced 13.0.2 -- FileMaker Pro en FileMaker Pro Advanced kregen allebei een update naar versie 13.0.2, met een lading aanpassingen en reparaties. Deze update van de uitgebreide database-programma's hebben nu een optie "behoud opslag in externe container", waardoor je externe, in een container opgeslagen bestanden niet telkens opnieuw moet her-importeren. De functionaliteit van het FMP-url-protocol is uitgebreid, de limiet van 2048 tekens die gold voor XML-importtekstvelden is opgeheven, en een van de andere verbeteringen is dat het probleem is opgelost waarbij tekens in versmalde en verbrede lettertypes niet goed geplaatst werden. ($ 299/$ 549 nieuw, gratis update, 571,1 MB, toelichting)
Reacties - FileMaker Pro en FileMaker Pro Advanced 13.0.2
BBEdit 10.5.10 en TextWrangler 4.5.8 -- Bare Bones Software heeft BBEdit 10.5.10 en TextWrangler 4.5.8 uitgebracht. Beide updates brengen uitsluitend oplossingen voor problemen die door gebruikers gemeld werden. Beide repareren dingen als: het bevriezen van het programma bij het gebruik van Spotlight, een crash die voorkwam bij het gebruik van de knop New van een ftp-browserscherm in situaties waarin de lijst items leeg is, en problemen met vensters bij het ontkoppelen van een extern beeldscherm van je laptop. Beide apps beloven niet langer dat ze "Java Web Start"-bestanden kunnen openen, waardoor Mac OS X ze ook niet meer (tevergeefs) probeert te openen na het downloaden. Verder is in beide programma's de weergave van Markdown aangepakt, zodat QuickLook hiervan nu een correcte voorvertoning biedt. BBEdit 10.5.10 omzeilt bovendien de fout die grijze vierkantjes deed verschijnen bij het veranderen van de grootte van voorvertoon-vensters. ($ 49,99 voor BBEdit, gratis update, 13 MB, toelichting; gratis voor TextWrangler, 9,4 MB, toelichting)
Reacties - BBEdit 10.5.10 en TextWrangler 4.5.8
In de ExtraBITS van deze week komen we met een profiel van de legendarische Macintosh iconen-maakster Susan Kare en herinneringen aan Steve Jobs van Don Melton, de maker van Safari. Microsoft zette zichzelf lichtelijk voor paal met een spel Escape from XP, NPR is nu ook te beluisteren op iTunes Radio en een voormalig Apple Genius vertelt hoe je de levensduur van de batterij van je iPhone maximaliseert zonder alle functies uit te schakelen. Tot slot werd hoofdredacteur Josh Centers geïnterviewd door de podcasts Ask TUAW Live en The Tech Night Owl.
De vrouw die de Macintosh zijn glimlach gaf -- Priceonomics heeft een profiel gepubliceerd van Susan Kare, de vrouw die de oorspronkelijke iconen voor de Macintosh ontwierp, zoals de Happy Mac. Later volgde ze Steve Jobs naar NeXT en maakte ze ook afbeeldingen voor Microsofts beroemde kaartspel Solitaire. Ze werkt nu voor zichzelf en heeft iconen gemaakt voor onder andere Facebook en PayPal.
NPR nu te horen op iTunes Radio -- Je kunt nu de uitzendingen van National Public Radio beluisteren op iTunes Radio. Het station is combineert rechtstreeks nieuws en eerder opgenomen programma's. Om te kunnen luisteren, zoek je in iTunes Radio naar het Featured Station NPR News and Culture.
De man achter Safari over Steve Jobs -- Don Melton, misschien het bekendst als de man achter de webbrowser Safari, heeft zijn herinneringen aan Steve Jobs, die aanvankelijk verschenen in The Loop Magazine van Jim Dalrymple, opnieuw gepubliceerd. Melton verhaalt over zijn eerste beschamende contact met Jobs, een Safari-functie waar Jobs en hij tegelijkertijd op kwamen en een "epische" grap die Jobs uithaalde met Phil Schiller, Apples hoofd wereldwijde marketing.
Microsoft lanceert spel "Escape from XP" -- Wow! Hoe 8-bit! Nu de ondersteuning voor hun schier eindeloos levende besturingssysteem Windows XP eerder deze maand is stopgezet, heeft Microsoft een online spel uitgebracht om de gebruikers van dit oude besturingssysteem te helpen het te vergeten. In het browserspel Escape from XP zie je eerst XP opstarten (sneller dat dit in het echt ging) om vervolgens in het spel zelf terecht te komen, waarbij je legers van oprukkende pc's en brandende Prullenmanden moet bestrijden, die zijn getekend in de 8-bitglorie van weleer en die vergezeld worden door krakende synthesizermuziek. Escape from XP is ontworpen om de mogelijkheden van moderne browsers te laten zien.
De ultieme handleiding om iPhone-batterijleegloop te voorkomen -- Scotty Loveless, een voormalig Apple Genius, heeft de beste handleiding die wij tot nu toe gezien hebben gepubliceerd om het probleem van leeglopende batterijen in iOS te verhelpen. In tegenstelling tot de meeste handleidingen die je zeggen zo veel mogelijk functies uit te schakelen, bieden Loveless' tips een meer specifieke aanpak waaronder instructies hoe je batterijleegloop kunt controleren en specifieke suggesties om de batterijduur te verbeteren. Twee dingen vallen op: de app Facebook is een batterijenvreter en het sluiten van apps kan de batterijduur verkorten.
Josh Centers bespreekt de Apple TV en WWDC bij Ask TUAW Live -- Josh Centers zette zijn werk als auteur van "Take Control of Apple TV" en TidBITS-hoofdredacteur even opzij om presentators Shawn "Doc" Boyd en Kelly Guimont te vergezellen in de podcast Ask TUAW Live, om het te hebben over wat er komen gaat bij de Apple TV, wat Apple aan zal kondigen op de WWDC, het werkstramien van TidBITS en beveiligingstips.
Josh Centers bespreekt Office voor de iPad en de Fire TV bij Tech Night Owl -- TidBITS-hoofdredacteur Josh Centers en Kirk McElhearn, auteur van "Take Control of iTunes 11: The FAQ", zijn in de uitzending bij Gene Steinbergs podcast The Tech Night Owl. Josh besprak paranormale advocaten, wat Microsoft aan het uitspoken is, zijn eerste keer bij Macworld/iWorld en Amazons nieuwe Fire TV. Kirk had het over zijn problemen met satelliet-internet, waarom dure kabels bedrog zijn en vinyl versus digitale muziek.
Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands