Technisch gezien geeft het commando last
de sessies van bepaalde gebruikers weer. Je zou dus ook last shortname
kunnen typen (waarbij shortname
de korte naam van een gebruikersaccount is) om alle tijdstippen weer te geven waarop die specifieke account inlogde, of alleen maar last
om alle sessies weer te geven. reboot
is een pseudogebruiker, evenals shutdown
, en last shutdown
geeft dus alle gelogde uitschakelevents weer.
Wil je een permanent verslag van je herstartbeurten? Probeer dan dit commando:
last reboot > ~/Desktop/reboot-log.txt
Hiermee vertel je je Mac om het commando last reboot
uit te voeren, en de uitvoer ervan naar een nieuw bestand reboot-log.txt
op je Bureaublad te sturen. Om je herstarts via de commandoregel aan dit bestand te blijven toevoegen, gebruik je dit:
last reboot >> ~/Desktop/reboot-log.txt
Dat is hetzelfde commando, maar met twee scherpe haakjes, die aangeven dat de uitvoer aan het einde van het bestand moet worden toegevoegd, in plaats van wat er al staat te overschrijven. Probeer het maar even uit.
Probeer in dit verband in Terminal ook het commando uptime
om te zien hoe lang je computer al draait sinds hij laatst werd herstart.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Er is maar een blik nodig op de kwartaalcijfers van Apple om je te realiseren dat het einde van het tijdperk van de traditionele desktop- en laptopcomputers nadert. In het laatste kwartaal verkocht Apple 26 miljoen iPads, vijf maal meer dan de 4,8 miljoen uitgeleverde Macs in dezelfde periode. En dat terwijl de Mac het redelijk goed deed met een groei van 19 procent en de pc-verkopen over de hele wereld daalden met 10 procent (zie "Recordverkoop Q1 2014 Apple stelt Wall Street opnieuw teleur", 27 januari 2014).
De opkomst van de iPad deed me nadenken over de vraag: wat is de beste mobiele computer voor een journalist? Of in het algemeen, het beste apparaat voor iemand die moet schrijven, fotograferen, filmen en communiceren met collega's, soms in onvoorspelbare, ongemakkelijke situaties en onder de druk van een deadline?
Als een technologie-journalist voor de St. Paul Pioneer Press, verkeer ik in een goede positie om over deze vraag na te denken met de bruikleenhardware die voortdurend in en uit mijn thuiskantoor gaat. Aangezien ik kan spelen met het nieuwste en het beste, maar ik er niets van houden kan of me kan veroorloven er veel van te kopen moet ik kiezen: hoe kan ik mijn begrensde persoonlijke budget voor technologie het beste gebruiken in dienst van het journalistieke werk?
Ik heb de laatste kwart eeuw in de nieuwsindustrie diep nagedacht over die vraag en het antwoord is in die periode op een interessante manier veranderd. Ik schreef zelfs een boek, "The Mobile Writer", om het antwoord te vinden.
Gedurende vele jaren heb ik min of meer met veel soorten mobiele apparaten gewerkt. Mijn arsenaal aan geleende technologie heeft de laatste tijd omvat: Chromebooks (de Google notebooks met een op het web gerichte Chrome OS gebaseerd op de populaire Chrome browser), Android-tabletten in alle vormen en maten, en Microsofts Surface Pro-apparaten die volledige Windows-pc's zijn, alsook tabletten die lijken op de iPad. Ik zal over sommige praten in toekomstige artikelen in deze informele reeks waarin vanuit het perspectief van een Apple-gebruiker gekeken wordt naar huidige hardware na het pc-tijdperk. Maar nog een korte blik terug voordat ik mijn huidige favoriet voor mobiele productiviteit onthul.
Als een krantenjournalist fris uit de school voor journalistiek beschikte ik eind jaren 80 over een machine die nog steeds bij sommige redacties met eerbied wordt beschouwd: een TRS-80 Model 100, een zwaarlijvige computer zonder opklapbaar beeldscherm, met alleen maar een toetsenbord en een smal lcd-scherm dat alleen maar liefst 8 matte tekstregels kon tonen.
Voor het opslaan van een verhaal vanuit het veld (bijvoorbeeld bij een concert van Michael Jackson in het jammerlijk verlaten Met Stadium in Bloomington, Minnesota) was het noodzakelijk een kabeltelefoon in akoestische koppelingen te proppen voor een moeizame langzame transmissie naar mijn redactie.
In de volgende jaren en decennia experimenteerde ik met een variëteit aan andere apparaten, inclusief Apples Newton met een aangesloten fysiek toetsenbord, een op een laptop lijkend, groen doorschijnend neefje van de Newton, de eMate 300, die ik nog steeds als een van de mooiste ooit geproduceerde mobiele computers beschouw, en een Apple PowerBook van voor het Jobs-tijdperk, die ik van een computerwinkel huurde maar die mij niet beviel vanwege zijn stugge toetsenbord.
In de laatste weken heb ik gewerkt met een ander soort computer als ik mijn redactie verlaat voor een rapportage-opdracht: de iPad Air. Dit was een verassing voor mij. De iPad is tenminste voor mij een onverwachte keuze voor mobiele journalistiek.
Ik neigde altijd meer naar de Mac dan naar de iPad. Gezien de moeilijke keuze tussen een MacBook Air en de iPad Air voor persoonlijk gebruik (niet voor mijn werk), zou ik altijd voor de eerste kiezen. Als ik me echter voorbereid voor verslaggeving uit het veld, kies ik uiteindelijk bijna altijd voor een iPad.
De redenen hebben nogal te maken met de nieuwe televisiereclame van Apple, "Your Verse", die de iPad Air als de primaire en niet als een bijkomende computer aanbeveelt.
Vele zijn gegrepen door een iconisch beeld in de advertentie, een opname van een filmer die een iPad Air geactiveerd heeft op een statief en andere filmopname-apparatuur heeft toegevoegd zoals een microfoondrager. Sommige hebben hierover gelachen. Dat je een iPad op een dergelijk manier kunt inzetten, sputteren deze mensen, betekent nog niet dat jij dit ook zou moeten doen als er veel betere videocamera's beschikbaar zijn.
Maar toen ik dat beeld zag, werd ik herinnerd aan een reportage in 2006 toen mijn digitale camera uitviel en ik geen ander apparaat waarmee ik beelden kon opnemen bij me had dan een MacBook (een van die geliefde matte zwarte). Ik was aangewezen op de onhandigheid om mijn iSight camera die aan de binnenkant van de deksel zit, te richten op mijn onderwerpen voor het nemen van techblog-foto's gebruikmakend van Photo Booth. (Dit was des te meer gênant omdat die bepaalde bijeenkomst de opening was van een Applewinkel in Ridgedale Center in Minnetonka, Minnesota.) Na een paar minuten kreeg ik het door en kon ik er enigszins van genieten. Het experiment leverde zelfs een gekoesterde foto op, die door iemand anders genomen is, van mij die de MacBook omhoog houdt te midden van de massa.
Toch was het geen experiment dat ik graag wil herhalen.
Schakelen we over naar vorig jaar, toen ik in een vergelijkbare situatie terechtkwam: mijn smartphone, die ik gebruik om blog-foto's te uploaden, had de geest gegeven, en ik moest heel snel op zoek naar een vervangende camera. Gelukkig had ik een iPad bij me, en dat werkte naar behoren. Natuurlijk zag ik wel tamelijk stompzinnig uit met dat grote apparaat dat ik op mijn onderwerpen richtte om foto's en video's te maken, maar het was toch onvergelijkelijk veel beter dan wanneer ik daar had gestaan met een laptop met zijn ingebouwde schermcamera. En het was nog toepasselijk ook: ook dit was weer een Apple verkoop-evenement, de opening van een net verhuisde Apple store in het Southdale Center winkelcentrum in Edina, Minnesota.
En met een iPad Air ben je niet beperkt tot het opnemen van beeld: hij is ook heel geschikt om dat beeld te bewerken. De iPad-versies van Apples iPhoto en iMovie zijn helemaal niet verkeerd, en daarmee verandert een iPad in een eenvoudige maar bijzonder bruikbare mobiele beeldstudio. En verder is er een ruime keuze aan apps van derden waarmee beeldbewerking op een iPad nog veel krachtiger wordt (ook al halen zij het niet bij Photoshop). Ik heb tientallen apps uitgeprobeerd, en ben uiteindelijk op een paar toppertjes uitgekomen.
Voor beeldbewerking werden het uiteindelijk Photo Editor van Aviary, Autodesks PixlrExpress+, Adobes PS Express en Googles Snapseed, niet alleen omdat het allemaal berehandige appjes zijn, maar ook omdat er van al deze apps web-versies bestaan die ik via mijn favoriete browser, Google Chrome, op mijn bureaucomputer kan gebruiken. Leve de consistentie. Tap Tap Taps Camera+ zit ook in mijn iPad-gereedschapskist voor fotobewerking, mede omdat ik ook de iPhone-versie gebruik.
Ik heb veel minder ervaring met iPad-apps voor videobewerking van andere leveranciers, maar Googles YouTube Capture is volgens mij een onmisbare app voor eenvoudige bewerkingen en uploads.
Echter, hoewel fotografie en video steeds belangrijker worden, ben ik nog steeds vooral een schrijvende verslaggever. Ik heb dus hardware nodig die daar geschikt voor is. En op dat vlak voldoet de iPad Air bijzonder goed als er een fysiek toetsenbord aan gekoppeld wordt.
Ik heb veel verschillende toetsenbord-covers en -hoezen voor de iPad Air uitgeprobeerd, en daarbij ben ik uitgekomen bij de $ 149,99 kostende FabricSkin Keyboard Folio van Logitech, een accessoire waarvan ik vooraf overtuigd was dat ik het zou haten (een "toetsenbord van rubberdoek"? geloof je het zelf?) maar waar ik bijzonder enthousiast over geworden ben.
De openklappende hoes bevat een ingebouwd mechanisch toetsenbord met een beschermlaag van dun rubberdoek, wat dan ook de belangrijkste reden was om ervan uit te gaan dat ik het zou haten. Maar het blijkt dat het toetsenbord een bijzonder aangename aanslag heeft voor het blind typen, zelfs met die beschermlaag, en ik ben er erg blij mee. Het is wel wat krap, vergeleken met normale toetsenborden, zoals alle hoes-toetsenborden voor de iPad, maar ik ben er inmiddels aan gewend. Wat ik ook fijn vind is het feit dat de iPad stevig aan de hoes vast te koppelen is, maar toch ook eenvoudig is los te halen, en dat de iPad met de hoes gesloten een net pakketje is met een aangename rubberen buitenkant.
Schrijf-apps voor de iPad zijn er te kust en te keur, voor elk denkbaar doel en iedere smaak. Mijn favorieten, voornamelijk uit de categorie online publiceren en samenwerken, zijn onder andere Evernote, Google Drive en Blogsy. In "The Mobile Writer" wijdt ik een compleet hoofdstuk aan deze en vergelijkbare apps, en benadruk ik de stelling van dit artikel, dat de iPad eigenlijk een bijzonder geschikte computer is voor journalisten en andere broodschrijvers.
Nadat ik hem voorzien had van de noodzakelijke hard- en softwarematige uitbreidingen kon ik de iPad naadloos integreren in mijn verslaggevings- en schrijfwerk. Zo maak en beheer ik interview-aantekeningen in Evernote, en schrijf ik artikelen in Google Drive. En omdat er voor vrijwel alle andere computerplatforms versies van deze apps bestaan is het reuze eenvoudig om van apparaat naar apparaat te hoppen (Chromebooks, Android-tablet, Surface-computer, Windows-pc's, mijn trouwe iMac thuis) zonder het overzicht over mijn aantekeningen en onderhanden zijnde artikelen te verliezen. En van al deze apparaten is de iPad Air wat dit betreft mijn favoriete mobiele apparaat.
De iPad is ook uitstekend geschikt voor andere werk-gerelateerde taken, zoals sociale media en online onderzoekswerk, waar ik hier verder niet op inga. En ik moet zeggen dat de iPad het heel goed tegen de MacBook Air kan opnemen (zelfs al is de gebruikerservaring onvergelijkbaar) en zich eigenlijk nooit als een compromis laat ervaren.
Ik kwam er een dag opeens achter dat ik een deadline te halen had terwijl ik onderweg was. Ik snelde me naar een Caribou Coffee om er te gaan werken. Ik klapte mijn iPad case open, startte Skype om de interviews te doen via mijn Apple EarPods terwijl ik mijn aantekeningen in Evernote klopte (en tegelijkertijd de stilte waardeerde van het toetsenbord van rubberdoek). Ik ging toen naar Google Drive om mijn tekst uit te werken en klikte op de knop "Share" ["Deel" - nvdv] om mijn redacteur uit te nodigen het document te openen vanaf zijn desktop-pc op kantoor. Het voelde allemaal helemaal natuurlijk aan.
Een andere keer nam ik deel aan een aantal bijeenkomsten op een avond met de iPad Air aan mijn zijde. Eerst tweette ik rechtstreeks over Ignite Minneapolis, een avond van vijf minuten lange speeches over een brede reeks aan onderwerpen in een grote zaal. Op die avond had ik de beschikking over een ander, ook geweldig, toetsenbord van Belkin, de Qode Ultimate Wireless Keyboard and Case (voor een volledige TidBITS-bespreking, zie "QODE Ultimate-etui met toetsenbord maakt van de iPad Air een aardige reiscomputer", 11 december 2013). Zowel de Logitech- als de Belkin-toetsenbordhoes werkt goed op schoot.
Later die avond ging ik naar Microsofts enige winkel in Minnesota, in het enorme winkelcentrum "Mall of America" in Bloomington, om te zien hoe game-fanatiekelingen voor het eerst de hand konden leggen op de nieuwe Xbox One. Hier heb ik meer foto's gemaakt dan tekst geschreven, waarbij de iPad dubbel dienst deed als belangrijkste fototoestel en fotobewerkingsapparaat en de middelen om mijn foto's te uploaden via Googles app Google+. Afdrukken, bewerken, uploaden. Ik herhaalde deze volgorde keer op keer terwijl ik door de drukke winkel liep.
In de pre-iPad dagen zou een Apple-laptop mijn voorkeur hebben gehad voor dit soort mobiele reportage-scenario's, maar vandaag de dag verkies ik nooit meer een MacBook Air boven een iPad Air.
De iPad Air is kleiner en lichter dan de MacBook Air, zelfs binnen in een Logitech-toetsenbordhoes, en is goedkoper (hoewel in sommige gevallen niet veel). Als de keuze valt op een van de modellen die met een mobiel netwerk kunnen werken om verhalen ook buiten de deur door te kunnen geven, en met genoeg opslagruimte voor video, zou het kunnen zijn dat ik uitkom bij een $ 829 kostende 64 GB iPad Air plus $ 150 voor de Logitech FabricSkin Keyboard Folio, wat het totaal brengt op $ 979. Net onder de $ 999 kostende 11-inch MacBook Air.
Daarom houdt ik voor nu vast aan de geleende iPad van mijn werk (zolang ik deze heb) in plaats van te investeren in een voor mijzelf. Maar mede-schrijvers die geld willen besparen zouden de vooronderstelling moeten loslaten dat een laptop de enige manier is voor reizende verslaggevers en de iPad serieus moeten overwegen. Het is de alles in een-computer voor de reizende reporter.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
In het duistere verleden werd technologie op het werk gebruikt met wat je werkgever je gaf. In recente jaren is dat gaan veranderen middels het concept "Bring Your Own Device" (BYOD), waarbij werknemers hun eigen hardware gebruiken en de IT-infrastructuur van de organisatie zich daarbij aanpast. Zowel de opkomst van BYOD als de manier waarop IT zich heeft aangepast zijn voor een groot deel het gevolg van de invloed van Apple. Ik zal dat zo uitleggen.
Maar om je een idee te geven hoe het er tot voor kort aan toe ging, eerst mijn belevenissen van slechts zeven jaar geleden. Mijn mobiele telefoon, BlackBerry (inderdaad, ik had er twee) en mijn computer waren eigendom van en werden beheerd door mijn werkgever (Gartner). Daar waar het voor een niet-techneut wellicht prima zou zijn geweest om alles aangereikt te krijgen, was het voor mij frustrerend: ik moest het doen met goedgekeurde apparaten die ik niet direct voor mijzelf zou hebben gekozen. Maar goed, Gartner was eigenlijk zo slecht nog niet, met een redelijke keuze uit domme telefoons en een relatief bijdetijdse Blackberry. Mijn laptop was een IBM (later Lenovo) ThinkPad, die elke drie tot vier jaar werd vervangen.
Niet alleen mocht ik mijn apparaten niet uitkiezen, ik had ook geen zeggenschap over hoe ze werden ingesteld. Ik kon de meeste software die ik wenste installeren op de ThinkPad, hoewel sommige beperkingen mij dwongen om een bepaalde configuratie aan te houden. Zo ging ik elke woensdag om 12 uur lunchen wanneer de antivirusscan opstartte en mijn laptop onbruikbaar werd.
Omdat ik wat technischer was aangelegd dan veel van mijn collega's, was ik in staat om de meeste bedrijfsrestricties te verwijderen en kon ik de computer naar mijn eigen behoefte instellen. Toen Apple de eerste Intel-MacBook Pro uitbracht kocht ik er een voor mijzelf, zette ik mijn werkcomputer via emulatie over naar de MacBook Pro en schepte ik op kantoor op over mijn nieuwe vrijheid. Ik begrijp nog steeds niet helemaal hoe ik daarmee wegkwam.
Sinds die tijd is het aantal apparaten in eigendom van werknemers explosief gegroeid. Vandaar de term "Bring Your Own Device". Aanvankelijk werd dit aangezwengeld door de Macs en iOS-apparaten van Apple, die later gezelschap kregen van Android-telefoons en -tablets, en van andere platformen. Kenniswerkers in het bijzonder verwachten meer vrijheid om het benodigde gereedschap voor hun taak te kiezen en configureren.
Wanneer ik vijf jaar geleden een groot bedrijf binnenliep voor een vergadering, dan had ik veelal de enige Mac in de ruimte. Tegenwoordig zijn Macs een normaal verschijnsel, evenals een collectie aan slimme telefoons. Soms staan bedrijven werknemers toe om hun eigen apparaten mee te brengen om ze in staat te stellen hun productiviteit te verhogen, in andere gevallen wordt het meer gezien als een manier om kosten te besparen.
Hoe geweldig BYOD ook is voor de meeste werknemers (die niets erger vinden dan het meeslepen en beheren van meerdere mobiele telefoons en laptops), het is vaak een gedoe voor de IT-afdeling. Hoewel veel IT-mensen persoonlijk de vrijheid waarderen om elk gewenst apparaat te kunnen gebruiken, compliceert die vrijheid drastisch de ondersteuning, naleving, controleerbaarheid en beveiliging. Als compromis wordt het beheer via diverse technieken op de apparaten zelf geplaatst, waardoor vaak de oorspronkelijke gebruikerservaring van het apparaat danig vermindert.
De BYOD-filosofie van Apple -- Met het uitbrengen van iOS 7 verdeelt Apple nu de zakelijke klanten in twee categorieën. Aan de ene kant BYOD en aan de andere kant bedrijfsapparaten, met ieder vrijwel compleet verschillende beveiligings- en beheermodellen, afhankelijk van wie de eigenaar van het apparaat is.
In het BYOD-model van Apple bezitten de gebruikers hun iOS-apparaten, zijn hun werkgevers eigenaar van werkgerelateerde gegevens en apps en blijft de gebruikerservaring op peil. Gebruikers laten de onderneming toe op hun apparaten en de onderneming geeft de gebruikers toegang tot bedrijfsmiddelen. Geen tweeslachtigheid. Geen virtuele machines. Het is een naadloze ervaring, met gegevens en apps door elkaar maar tegelijkertijd van elkaar gescheiden door de grens tussen privé en werk. De verdeling is zo duidelijk dat het feitelijk lastig is voor de onderneming om supervisie te implementeren op een werknemersapparaat. Werknemersgegevens zijn altijd beschermd tegen bemoeienis en gegluur van de IT-afdeling. Dit model is nu nog verre van perfect, met een groot lek (AirDrop), maar iOS 7 geeft duidelijk de richting aan.
Wanneer daarentegen de onderneming de eigenaar is van de iOS-apparaten verandert Apple van richting en geeft het alle macht aan de IT-afdeling, zelfs over de ervaring van het instellen van een nieuw apparaat. Organisaties kunnen functionaliteit verwijderen of verminderen maar het apparaat zal, voor zover toegestaan, nog steeds de volledige iOS-beleving aanbieden.
Hier volgen een paar voorbeelden ter illustratie van de verschillende modellen.
Op apparaten van werknemers:
De onderneming stuurt een Configuration Profile dat door de gebruiker kan worden geaccepteerd of geweigerd.
Als de gebruiker het Configuration Profile accepteert dan kan bepaalde minimale beveiliging verplicht zijn, zoals het instellen van een toegangscode.
De gebruiker krijgt toegang tot bedrijfs-e-mail, maar kan zonder toestemming geen berichten verplaatsen naar andere accounts.
Het bedrijf kan beheerde apps installeren, die zodanig kunnen worden ingesteld dat gegevens alleen tussen hen en beheerde accounts kunnen worden uitgewisseld. Dit kunnen interne bedrijfsapps zijn, of bedrijfslicenties voor apps uit de App Store. Als het bedrijf ervoor betaalt, is het eigendom van het bedrijf.
Afgezien van de bedrijfs-e-mail en de door het bedrijf beheerde apps heeft de gebruiker verder de controle over alle persoonlijke accounts, apps, en informatie op het apparaat.
Dit gebeurt allemaal zonder dat er enig gebruikersgegeven (zoals persoonlijke e-mail of een iTunes Store-account) aan het bedrijf wordt blootgegeven.
Als de gebruiker ervoor kiest om zich niet door het bedrijf te laten controleren (wat op elk gewenst moment mogelijk is), dan verliest ze de toegang tot alle bedrijfsfuncties, -accounts en -apps. Het bedrijf kan op afstand ook de eigen voetstappen uitwissen, wanneer het dat maar wil (zoals bijvoorbeeld bij een ontslag).
Het apparaat blijft verbonden aan het iCloud-account van de gebruiker, inclusief Activeringsvergrendeling, om te voorkomen dat iemand, zelfs het bedrijf, het apparaat overneemt en zonder toestemming gebruikt.
Toch kan het bedrijf nog steeds op afstand het apparaat wissen, waardoor het belangrijk is dat de gebruiker zelf eigen back-ups maakt.
Op apparaten die eigendom zijn van het bedrijf:
Het bedrijf beheerst het volledige proces van terbeschikkingstelling, mogelijk zelfs voordat de doos wordt geopend (als het apparaat werd aangeschaft via een speciaal Apple programma).
Als de gebruiker voor het eerst de doos opent en het verstrekte apparaat aanzet, wordt de gehele ervaring beheerst door het bedrijf, tot de weergegeven instellingsschermen aan toe.
Het bedrijf beheerst alle apps, instellingen en functies van het apparaat. Dat omvat zelfs het uitschakelen van de camera of het beperken van de netwerkinstellingen om toegang tot externe wifi-netwerken te verhinderen.
Het apparaat kan voor Activeringsvergrendeling nooit worden gekoppeld aan het iCloud-account van een gebruiker: het is eigendom van het bedrijf.
Dit model verschilt nogal van de manier waarop veiligheid en beheer werden aangepakt op iOS 6, en gaat dieper dan de meeste mensen zich realiseren. Hoewel er gaten in zitten, vooral in de BYOD-instellingen, kunnen we gerust aannemen dat deze geleidelijk zullen worden opgevuld, volgens Apples gebruikelijke, stapsgewijze verbeteringsproces. Het grote gat op dit moment is dat het bedrijf geen beperkingen kan opleggen aan AirDrop of zekere andere manieren om te delen waardoor gegevens mogelijk van het apparaat kunnen worden gelekt.
Hoe Apple Apparaatbeheer mogelijk maakt -- Er zijn vijf sleutelfuncties die Apple gebruikt om deze twee modellen van apparaateigendom te implementeren:
Supervised Mode stelt een organisatie in staat een iOS-apparaat volledig te beheersen. Het laat de IT-afdeling alle instellingen beheren, welke apps kunnen worden geïnstalleerd en gebruikt, wat voor soort netwerken kunnen worden benaderd, en zelfs welke schermen je ziet bij het instellen van een nieuw apparaat. Deze optie is bedoeld voor apparaten die eigendom zijn van een bedrijf, en wordt onder meer gebruikt voor iPhones die aan medewerkers ter beschikking worden gesteld tot aan iPads die in klaslokalen worden gebruikt of in winkeletalages. Supervised mode kan worden geactiveerd door het apparaat aan een Mac te koppelen en het hulpprogramma Apple Configurator te gebruiken, of door het apparaat aan te schaffen via een speciaal aankoopprogramma van Apple. Als supervised mode eenmaal is geactiveerd, kan het alleen worden uitgeschakeld door het apparaat weer aan dezelfde Mac te koppelen en het af te zetten met Apple Configurator.
Een Configuration Profile is een klein bestand dat op een iOS-apparaat wordt gezet om specifieke instellingen te beheren. Het is de manier waarop een organisatie een apparaat aan haar Mobile Device Management (MDM) systeem koppelt, daarbij gebruikmakend van enkele standaard verbindingsmethodes die door Apple ter beschikking zijn gesteld (push notifications om updates te activeren, en een Mobile Device Management-API om instellingen te beheren). Het Configuration Profile is wat een apparaat dat eigendom is van de medewerker toestaat om bedrijfs-e-mail en andere bronnen te benaderen, en in ruil daarvoor bepaalde instellingen kan afdwingen (zoals het al eerde genoemde verplichte wachtwoord). Maar Apple onthult nooit op deze manier enige persoonlijke gegevens, apps of account-informatie van een gebruiker, en de gebruiker kan het profiel op ieder moment verwijderen (en daarmee de toegang tot de bedrijfsbronnen verliezen).
Apples Volume Purchase Programma stelt organisaties in staat om apps, boeken, en andere iTunes-content in grotere aantallen aan te schaffen, en vervolgens licenties aan medewerkers uit te delen. Als een licentie wordt verstrekt aan een apparaat dat eigendom is van een medewerker, koppelt Apple de persoonlijke Apple ID van de gebruiker aan de licenties van de organisatie zodat gebruikers de apps rechtsreeks via de App Store kunnen downloaden, zonder dat de persoonlijke informatie permanent aan het werk wordt verbonden, of op een andere manier wordt onthuld. Als alternatief kan MDM deze apps automatisch naar een apparaat pushen, zodat de gebruiker niet alles met de hand hoeft te installeren. Als je van baan verandert en het bedrijf de licentie terug wilt, krijg je een bepaalde tijd om je eigen versie van de app aan te schaffen voordat hij van je apparaat verwijdert wordt.
Managed Accounts zijn de e-mail-, Agenda- en Contacten-accounts voor je werk. Hoewel deze accounts nog steeds worden benaderd met gebruik van de standaard apps Mail, Agenda, en Contacten, kan het bedrijf door middel van MDM en het Configuration Profile deze accounts op slot zetten zodat je geen e-mailberichten of andere content naar mappen van je persoonlijke accounts kunt verplaatsen. Het kan ook de apps waarmee je e-mailbijlagen kunt openen beperken tot Managed Apps.
Managed Apps zijn apps die voor jouw apparaat een licentie hebben middels het Volume Purchasing Program, of apps die zijn geschreven en worden gedistribueerd door het bedrijf buiten de App Store. Een bedrijf kan Managed Apps aanwijzen en ze dan inperken zodat ze enkel gegevens uitwisselen met andere Managed Apps, of met Managed Accounts. Managed Apps kunnen ook configuratie-instellingen aanpassen voor zowel gewone opties als opties waar het bedrijf veel belang bij heeft, zoals het terugkoppelen van de app aan een bedrijfsserver.
Hier komt het allemaal samen. Een apparaat in eigendom van een bedrijf wordt volledig beheerd en beperkt. Dat is volledig toepasbaar voor veel types bedrijven.
Maar wanneer dat niet het geval is, wanneer er sprake is van BYOD, accepteert de werknemer een Configuration Profile, dat bepaalde apparaatinstellingen forceert. Dat kan toegang zijn tot een werk-mailserver, en apps die een licentie hebben gekregen van de organisatie. De organisatie kan dan al het werk-gerelateerde materiaal bewaren binnen een soort sandbox, waardoor het alleen toegankelijk is voor Managed Accounts en Managed Apps. De eigenaar van het apparaat moet zich hierbij aanmelden, kan zich op elk moment afmelden en hoeft zich geen zorgen te maken over de mogelijkheid van de IT-afdeling om in persoonlijke accounts of gegevens te snuffelen.
Dit mag dan voor de hand liggend en zinvol klinken, maar het is een nieuwe ontwikkeling in iOS 7. Voorheen waren de opties heel anders. De organisatie kon een apparaat altijd volledig beheren, en sommige probeerden de werknemers te dwingen om het beheer van hun persoonlijke apparaten over te dragen aangezien er geen andere goede beheermogelijkheden waren. Als een alternatief kon een werknemer wel een Configuration Profile installeren dat organisatie-instellingen zou implementeren, maar er was geen manier voor de organisatie om te bepalen welke apps bedrijfsgegevens konden benaderen en veel instellingen konden de iOS-gebruikerservaring behoorlijk verminderen. Sommige bedrijven installeerden daarentegen op maat gemaakte apps ter vervanging van Mail en om bedrijfsgegevens af te schermen, maar dit irriteerde veel gebruikers die de voorkeur gaven aan de standaard apps.
Met BYOD in iOS 7 kiest Apple de gulden middenweg. Organisaties kunnen hun bezit beschermen, werknemers kunnen hun eigen apparaten gebruiken en iedereen geniet van de volledige iOS-ervaring, zonder compromissen. Het is een nieuwe manier om naar BYOD te kijken en eentje waarvan ik denk dat die erg populair zal zijn bij zowel gebruikers als IT-afdelingen.
Wanneer je meer technische details wilt hebben over hoe dit werkt, kun je een kijkje nemen in mijn nieuwe technische document Defending Data on iOS 7.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Bij iedere nieuwe sponsor van TidBITS kijk ik naar hun producten, omdat ik niet wil dat we iets aanbevelen dat we zelf niet zouden gebruiken. Bovendien schreef ik een boek, "Take Control of Apple TV", dat de ultieme gids moet zijn voor de home-entertainmenthub van Apple. Dus toen Page Zero Software contact met ons zocht over het sponsoren van TidBITS was ik erg benieuwd naar hun app Silver Screen ($ 19), waarmee je eenvoudig video vanaf je Mac op je Apple TV kunt afspelen.
Het is natuurlijk zo dat dankzij AirPlay Mirroring iedere app die video afspeelt dat kan doen. In de praktijk echter blijkt dat het afspelen van video vanaf je volledige scherm via AirPlay Mirroring vaak nogal hortende prestaties geeft. Ook is de gebruikersinterface voor het besturen van de video vanaf je Mac niet ideaal. Daarom richtte ik me in mijn boek in eerste instantie op Plex en de hack PlexConnect om video direct naar de app Trailers van de Apple TV te sturen. Bovendien is Plex krachtig, flexibel en gratis, en is er veel ondersteuning van de gemeenschap en andere fabrikanten. Maar de complexiteit neemt evenredig toe met de mogelijkheden, en je moet nogal eens je toevlucht nemen tot de commandoregel.
Ik had Silver Screen nog niet eerder gezien, maar het verschil met andere video-apps is dat deze zich concentreert op het sturen van video naar de Apple TV. Wat ik nog het meest indrukwekkend vind aan Silver Screen is de eenvoud. Installeer en start het programma en het gaat rustig in je menubalk zitten om je video naar je Apple TV te sturen.
De standaardinstelling is dat Silver Screen naar video's zoekt in je map 'Films', dus als je daar je video's bewaart ben je klaar. Staan ze ergens anders dan moet je eerst nog even op de icoon in de menubalk klikken, vervolgens op 'Voorkeuren', om dan de map van je keuze aan te geven in het uitklapmenu 'Media Directory'. Als je niet alles op één plek wilt bewaren: je kunt ook aliassen toevoegen.
De voorkant van Silver Screen is een eenvoudige webinterface die je kunt benaderen vanaf elk apparaat met een moderne webbrowser, dus ook vanaf je Mac, iPhone of iPad. Om hem de eerste keer te openen klik je weer op de icoon in de menubalk en kies je 'Open Media Browser', waardoor Silver Screen geopend wordt in je webbrowser. Er wordt dan een lijst van al je videobestanden getoond. Het is handig om de URL als bladwijzer op te slaan op je apparaten. Je kunt er op je iPhone of iPad zelfs je startscherm van maken.
Als je op een videobestand klikt of tikt stuurt Silver Screen het vervolgens naar je Apple TV door middel van AirPlay. Dat is het eigenlijk. Vervolgens kun je je film bedienen met je Apple Remote (of de iOS-app Remote of een Bluetooth-toetsenbord), net zoals je met ander materiaal op de Apple TV zou doen. Open je een film die je nog niet afgekeken hebt, dan zal Silver Screen je de mogelijkheid geven om verder te gaan met kijken waar je gebleven was.
En als je meerdere Apple TV's hebt? Klik dan op het tandwiel rechtsbovenaan in de webinterface en klik op de Apple TV die je wilt gebruiken.
De slimmigheid van Silver Screen zit 'm erin dat de AirPlay-stream direct vanaf je Mac speelt. Het is dus niet afhankelijk van een eventuele iPhone waarmee je AirPlay bedient. Er is dus niets dat je film zal storen. In dat opzicht lijkt de app een beetje op Chromecast van Google, waarbij je je mobiele apparaat alleen als afstandsbediening gebruikt. Silver Screen zorgt er verder voor dat je Mac niet in slaap valt. (Je kunt wel een sluimerslaap instellen, of het handmatig doen terwijl Silver Screen draait.)
Welke formaten Silver Screen kent? Zo ongeveer iedere video-extensie die je kent, zoals: AVI, MKV, MOV, MP4, M4V, WMV, FLV, VOB, M2V, DivX, F4V, MK3D, MPG, MPEG, M2P, PS, TS, M2TS, MTS, Ogg en WebM. Silver Screen ondersteunt ook 5.1 surround sound, meerdere sporen voor talen en ondertitels, zowel in de video zelf als het SRT formaat.
Een tip voor Silver Screen: ik zou het fijn vinden als het ook webkanalen als Plex zou ondersteunen, zodat ik mijn Apple TV zou kunnen gebruiken om naar kanalen als TWiT, South Park Studios, Amazon Instant Video, Comedy Central en anderen zou kunnen kijken. Dat is nog steeds de belangrijkste plus voor Plex, en als Silver Screen dat ook zou kunnen, zou ik nooit meer naar PlexConnect omkijken.
Voor $ 19 biedt Silver Screen een eenvoudige manier om al je video's op de Apple TV af te spelen, in welk formaat dan ook, en verlost het je van het knoeien met iTunes voor de formaten die dat programma aankan. We danken Page Zero Software voor de steun voor TidBITS en voor het mij laten ontdekken van Silver Screen. Het was nog net op tijd voor de uiteindelijke editie van "Take Control of Apple TV!"
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
DEVONagent Lite, Express en Pro 3.7 -- DEVONtechnologies heeft alle drie de uitvoeringen van zijn research-programma DEVONagent (Lite, Express en Pro) geüpdatet naar versie 3.7. DEVONagent Pro heeft nu een nieuwe scannerplug-in die niet alleen zoekt op Twitter, maar uit de onderzochte gegevens ook Twitter-gebruikersnamen haalt. Bovendien is de manier waarop deze versie selecties in lijsten markeert verbeterd, zijn er kleine problemen opgelost met het hanteren van url's in OS X 10.9 Mavericks, en werken bepaalde Automator-acties nu weer goed voor bestandsnamen die met een tilde (~) beginnen. In alle drie de edities is nu ook een verbeterde Tube-scanner aanwezig (waardoor zoeken in YouTube weer werkt), vernieuwde standaard-zoekopdrachten (waaronder "Marketing", "Macintosh News (Latest)" en "Macintosh News (More)"). Een aantal plug-ins zijn geüpdatet (waaronder die voor verwijzingen van JSTOR- en SEC-bibliotheken en het Technocrati-blog) en er zijn verbeteringen aangebracht in de Franse lokalisatie. (Alle updates zijn gratis. DEVONagent Lite, gratis, toelichting; DEVONagent Express, $ 4,95 nieuw, toelichting; DEVONagent Pro, $ 49,95 nieuw met 25 procent korting voor TidBITS-leden, toelichting)
Reacties - DEVONagent Lite, Express en Pro 3.7
GraphicConverter 9.1 -- Lemkesoft heeft GraphicConverter 9.1 uitgebracht, met daarin een aantal nieuwe en geüpdatete functies. Het gelauwerde grafische conversie- en bewerkingsprogramma kan nu een afbeelding mailen via een nieuw menu-onderdeel. Afbeeldingen kunnen geïmporteerd worden uit pdf's, en je kunt werken met de curve-functie voor afbeeldingen in grijstinten. De pen-tool werkt nu met anti-aliasing, en er is ondersteuning voor drukgevoelige pennen. Ook het uiterlijk kreeg een aantal verbeteringen, waaronder de mogelijkheid om een groter kleuren-label te tonen en om in de browser de kleurmodus van een afbeelding te tonen. 'Browse Copy' en 'Browse Google Drive' zijn nieuwe menu-items, en in de toolbox zijn er nieuwe iconen voor de commando's Save, Undo en Redo. Deze update verbetert ook de ondersteuning voor bewegende GIF's (waarbij transparantie bij importeren en exporteren consistenter blijft). Hernoem-mogelijkheden voor extensies zijn verbeterd, en een probleem dat soms optrad bij selecties en core image-filters is opgelost. ($ 39,95 nieuw van de website van Lemkesoft of uit de Mac App Store, 222 MB, toelichting).
Reacties - GraphicConverter 9.1
ReadKit 2.4 -- Bij Webin verscheen ReadKit 2.4 , een grote update van de RSS-client en later-lezen-app met verbeteringen voor toetsenbordnavigatie en de introductie van een nieuwe dienst om te delen. Met versie 2.4 kunnen de meeste sneltoetsen onder het tabblad Snelkoppeling van Voorkeuren. (Dit blogbericht van Webin geeft uitleg over de nieuwe snelkoppelingen.) ReadKit voegt ook ondersteuning toe voor de delen-dienst Buffer, waarmee u de koppelingen naar uw sociale media terstond maakt of ze inroostert om te verschijnen gedurende de dag of de week. De update voegt ook de mogelijkheid toe om codeblokken te markeren, brengt meer korreligheidsvoorkeursinstellingen op een per-account-basis, voegt een aanpasbare delen-werkbalk toe, verbetert de synchronisatiesnelheid van de ingebouwde RSS-motor en verbetert de compatibiliteit met OS X 10.9 Mavericks. Helaas, ReadKit 2.4 stopt met ondersteuning voor 10.7 Lion. ($ 6,99 nieuw van de Mac App Store, gratis update, 4,0 MB)
Reacties - ReadKit 2.4
CrashPlan 3.6.3 -- Bij Code42 Software verscheen CrashPlan 3.6.3 met een vereenvoudigde installatie voor nieuwe gebruikers, dankzij de integratie van de Java Runtime Environment (versie 1.7.0_45) bij het installeren op Mac OS X 10.7.3 Lion en later. Voorheen werd je gevraagd om Java afzonderlijk te installeren, nu Apple Java niet meer standaard bevat. De update vergroot ook, voor betere prestaties, de Java-heapruimtetoewijzing tot 1024 MB, zorgt ervoor dat de netwerkinterface-uitsluitingen en draadloos-netwerk-uitsluitingen correct worden nageleefd, geeft meer controle over CrashPlan onbeperkte bewaren van versies, stelt ook hen die de 448-bit encryptie + wachtwoordbeveiliging gebruiken in staat een vraag te stellen en te beantwoorden, en updatet vertalingen. Er is geen noodzaak om CrashPlan 3.6.3 handmatig te downloaden, want de app zou in de komende dagen automatisch moeten upgraden als het al niet gebeurd is. Het versienummer wordt duidelijk zichtbaar in het scherm Instellingen > Account van de app. (Gratis met een 30 dagen werkende probeerversie van de online back-updienst van CrashPlan, 50 MB, toelichting )
Reacties - CrashPlan 3.6.3
Marked 2.2 (Build 823) -- Brett Terpstra heeft Marked 2.2 (Build 822) uitgebracht, met enkele nieuwe functies in het Markdown-voorvertoningsprogramma. Volgens dit blogbericht verbetert de nieuwste build de manier waarop Marked externe bestanden die niet worden herkend opent (met voorstellen om ze te openen in een standaardprogramma in plaats van gewoon een foutmelding weer te geven), vraagt hij of je koppelingen in het actuele venster of in een nieuw venster wilt openen, en verbetert hij de manier waarop hij werkt met YAML (de "mensvriendelijke dataserialiseringsstandaard voor alle programmeertalen"). Marked heeft nu ook MathJax-configuratie-updates, verbeterde syntaxmarkeringen, en een oplossing voor MultiMarkdown-metadata zoals "Base Header Level" en "Quotes Language" die niet werden herkend. Een snelle update naar Build 823 lost een kleine bug op. ($ 11,99 nieuw, gratis update, 16,3 MB, toelichting)
Reacties - Marked 2.2 (Build 823)
PDFpen en PDFpen Pro 6.1.4 -- Smile heeft versie 6.1.4 van zijn veelzijdige programma's voor het bewerken van pdf's PDFpen en PDFpenPro uitgebracht, allebei met een oplossing voor een "ongrijpbaar" geheugengerelateerde CGPDF-crash bij het afdrukken. Beide programma's reageren ook sneller bij het tekenen op een tablet door de frequentie van tekenupdates te verkleinen, lossen een bug op waardoor de kleurenkiezer van de Editing Bar niet werd geactualiseerd, verhogen het maximum aantal pagina's tot 999 bij het creëren van een pdf van HTML, en lossen een probleem op met de weergave van markeringen op geroteerde pagina's. ($ 59,95/$ 99,95 nieuw met een korting van 20 procent voor TidBITS-leden, 52,5/53,3 MB, toelichting)
Reacties - PDFpen en PDFpen Pro 6.1.4
Boot Camp 5.1 -- Apple heeft twee versie 5.1-updates uitgebracht op hun virtualisatiesoftware Boot Camp. Beide versies bieden ondersteuning voor de 64-bits versies van Windows 7, Windows 8 en Windows 8.1. Boot Camp 5.1.5640 is voor de MacBook Pro-, MacBook Air-, Mac mini- en iMac-modellen vanaf midden tot eind 2013, en Boot Camp 5.1.5621 is voor alle modellen van de Mac Pro, MacBook Pro-modellen met Retina-beeldschermen van begin 2013 (alsook alle voorgaande modellen) en alle andere MacBook Pro-, MacBook Air-, Mac mini- en iMac-modellen eerder dan 2013. (Gratis, 883 MB)
Reacties - Boot Camp 5.1
Deze week in ExtraBITS : TUAW geeft enkele "tips" om door Apple gelekte producten te fotograferen, Dan Moren van Macworld toont je hoe je de SSD vervangt in een MacBook Air, de Fab Four meren aan op Apple TV, en Horace Dediu analyseert Apples download-business.
De beste tips bij het fotograferen van gelekte Apple-producten -- Wat doe je als je een geheim nieuw prototype van Apple vindt: een iPhone 6, iPad Pro, of zo'n Apple TV-smartwatch, en je wilt ermee pronken op het internet? Met een flinke dosis "tongue in cheek" schreef Mike Wehner voor TUAW een gebruiksaanwijzing voor het presenteren van die verboden vruchten. Hoe zorg je dat die plaatjes er zo echt mogelijk uit zien? Het werkt het best om niet het hele product fotograferen, delen ervan slecht zichtbaar te houden, en daarbij licht te schudden met je camera om er gee whiz aan toe te voegen.
Hoe vervang je de SSD van een MacBook Air? -- Toen de ingebouwde SSD van zijn MacBook Air het begaf, besloot Dan Moren van Macworld om deze zelf te vervangen, verrassend genoeg op aanraden van een Apple Genius. Het hele proces was makkelijker dan hij dacht, en kostte maar twintig minuten. Hij legt uit wat hij precies deed, en loopt de stappen na waarmee je alle gegevens terugzet met SuperDuper. Bovendien heeft hij een linkje naar een handige tool, waarmee je de Mac OS X- Recovery Partitie kan terugzetten.
"Come together, right now..." op Apple TV -- Apple heeft tijdelijk een nieuw kanaal aan de Apple TV toegevoegd, speciaal voor de Beatles. Het is een eerbetoon aan de band ter viering van de vijftigste verjaardag van hun eerste optreden op televisie bij de Ed Sullivan Show. Op het Beatles-kanaal zie je onder andere een video van dit eerste optreden, en er zijn natuurlijk koppelingen waarmee je Beatles-platen kunt kopen.
Even wat getallen over Apple, Heerser van de Wereld van Downloads -- Business-analist Horace Dediu heeft Apple als software- en dienstenbedrijf doorgelicht. Hij kwam tot de conclusie dat hij Apple, als het zijn eigen bedrijf was, op plek 130 van de Fortune 500 zou zetten, boven de farmaceutische reus Eli Lilly. Dediu schat dat Apple 350 miljoen dollar investeerde om Mavericks en iWork gratis te kunnen aanbieden. Desondanks zijn de inkomsten vanuit iTunes en de App Store groter dan ooit, met een totale omzet van zo'n 7 miljard dollar per kwartaal.
Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands