TidBITS#1205, 13 januari 2014

We hebben een aantal verhalen uit het veld, van Jeff Porten, waarin hij ons deelgenoot maakt van de soms enigszins wereldvreemde technologische hoogstandjes die op de jaarlijkse Consumer Electronics Show te zien waren: robots, virtuele moeders, goede heksen en onaangeroerde salades. Iets alledaagser is de uitleg van Adam Engst over hoe je de nieuwe functie van Gmail, waardoor Gmail-gebruikers e-mails kunnen sturen aan Google+-mail-accounts zonder het onderliggende e-mailadres te kennen, uit kunt zetten. Josh Centers presenteert een tip waarin hij laat zien hoe je problemen kunt vermijden met het delen van documenten in Google Docs als je meerdere e-mailadressen hebt, en deelt verder zijn gereedschap en werkwijze om te podcasten met ons. Daarnaast hebben we het recentste hoofdstuk van Josh' "Take Control of Apple TV" voor TidBITS-leden. De aflevering van deze week behandelt het geven van presentaties via de Apple TV. Als bewijs dat hij ook nog wat anders doet dan werken sluit Adam deze aflevering af met zijn eerste FunBITS-column ooit, over hoe hij zijn goede voornemens voor het nieuwe jaar gestalte geeft met de iOS-app You Are Your Own Gym. Belangrijk softwarenieuws is deze week Default Folder X 4.6.2, Dropbox 2.6.2 en 1Password 4.1.3.

De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.

Frustraties over het delen van Google Docs oplossen

Het leven was zo veel simpeler toen ik nog slechts één e-mailadres had. Nu heb ik er drie: één voor het beheren van online accounts, een andere voor privé-correspondentie en een TidBITS-e-mailalias voor werkmail.

De e-mail zelf is niet moeilijk om bij te houden maar het wordt lastig als iemand voor TidBITS een kladversie van een artikel met me deelt via Google Docs en daar mijn TidBITS e-mailalias voor gebruikt, wat geen Google-account is, en ik vervolgens de foutmelding "U heeft toestemming nodig" krijg waardoor ik niet bij het document kan.

Gelukkig is er een eenvoudige manier om verschillende e-mailadressen aan je Google Account toe voegen en als je dat eenmaal gedaan hebt, kunnen documenten gedeeld worden met deze toegevoegde adressen. Ga op de instellingenpagina Persoonlijke informatie van je Google-account (je moet er wel je wachtwoord voor invoeren) naar "Andere e-mailadressen" en klik op de koppeling Bewerken.

Dit voert je naar de pagina Accountgegevens beheren, waar onderaan een tekstveld is waarin je een alternatief e-mailadres kan invullen. Als je nu op Opslaan klikt, stuurt Google een e-mailbericht ter verificatie naar dat adres. Nadat je op de koppeling in dat bericht hebt hebt geklikt, is dat adres toegevoegd aan je Google-account en zal het werken als iemand een Google-document met dat adres wil delen. Als je het toegevoegde adres wilt verwijderen, ga dan weer naar de pagina Accountgegevens beheren, en klik op het kruisje links van het e-mailadres dat je uit de lijst wilt verwijderen.

Helaas kan je een e-mailadres maar aan één Google-account tegelijk toevoegen. Omdat ieder Gmail-adres al aan een Google-account gekoppeld is, kan je Gmail-adressen niet aan een ander Google-account toevoegen. En er is, net als bij Apple ID's, momenteel geen manier om Google-accounts samen te voegen. (Geef maar toe, jongens, jullie hebben er een zooitje van gemaakt door ons in het verleden het aanmaken van meer dan één account mogelijk te maken of dat zelfs te vereisen, dus geef ons nu de mogelijkheid ze samen te voegen!)

Deze manier van het toekennen van alternatieve e-mailadressen aan je Google-account kan wat van de lastigheden van het werken met meer dan één e-mailaccount oplossen maar er zijn nog andere kleine voordelen. Zo kan je bijvoorbeeld met je alternatieve e-mailadres inloggen bij Google-diensten. (Ten minste in de meeste gevallen. Wij hebben soms ook meegemaakt dat je je primaire adres moest gebruiken.) Ook kunnen ze worden gebruikt om in noodgevallen je wachtwoord opnieuw op te vragen.

Hoofdstuk 9 van "Take Control of Apple TV" beschikbaar

Het is gemakkelijk om de Apple TV als alleen maar bruikbaar voor amusement af te doen: om films van Netfix te bekijken, muziek van iTunes radio af te spelen of je vakantiefoto's op Flickr te laten zien. Maar doe voor een ogenblik een stapje terug en neem het feit in overweging dat de Apple TV kan functioneren als een AirPlay-kanaal waarmee je een iPad- of iPhone-beeldscherm af kan spelen op een groot televisiescherm, een projector of een SMARTBoard in de klas. Als je regelmatig reist om een presentatie te geven en daarbij een kleine Apple TV in je tas meeneemt dan kan dit het verschil uitmaken tussen een willekeurige projector aansluiten of iedereen dwingen om zich te verdringen rondom je iPad.

In Hoofdstuk 9 van "Take Control of Apple TV", "Present with Apple TV", legt Josh Centers uit welke adapters en kabels je nodig hebt om er zeker van te zijn dat je een Apple TV kunt verbinden met welk beeldscherm dan ook dat je tegenkomt. Hij geeft je tips hoe je Keynote-presentaties kunt krijgen op je iOS-apparaat, hoe je papieren of fysieke objecten kunt tonen via de camera van je iOS-apparaat (er is hiervoor een app) en hoe je een presentator kunt laten zien die ergens anders is. Josh legt ook uit hoe de videoconferentiemodus van Apple TV werkt: die is ontworpen om willekeurige mensen te helpen uitvissen hoe ze zich kunnen verbinden met een Apple TV die in een gezamenlijke conferentieruimte is geplaatst.

Zoals gebruikelijk kan iedereen hoofdstuk 1, "Introducing Apple TV", lezen om te zien waar "Take Control of Apple TV" over zal gaan. Over enkele weken zal het beschikbaar zijn in PDF-, EPUB- en Mobipocket- (Kindle-) formaat en TidBITS-leden kunnen 30 procent besparen op deze en alle andere Take Control-titels. In de tussentijd kunnen TidBITS-leden de volgende hoofdstukken lezen en ze becommentariëren:

We hopen dat onze TidBITS-leden van deze vroege kijk op "Take Control of Apple TV" genoten hebben en als je nog niet hebt deelgenomen aan het TidBITS-lidmaatschapsprogramma: deze vroege toegang is maar een van van de vele extraatjes die we aanbieden om jullie te bedanken voor jullie ondersteuning. We beschikken niet zoals gigantische mediabedrijven over buidels met geld, dus ondersteuning van onze lezers voorziet in het grootste gedeelte van onze financiering en zorgt ervoor dat jullie elke week TidBITS krijgen. Lees om een gevoel te krijgen wat het TidBITS-lidmaatschapsprogramma voor ons betekent "Steun TidBITS in 2014 via het TidBITS-lidmaatschapsprogramma" (9 december 2013).

CES 2014: de Pepcom Experience, als apen vliegen

Groetjes van de Pepcom Experience in het Mirage hotel, waar de drank rijkelijk vloeit, de desserts verrukkelijk zijn en Glenda de goede heks zegt: "Niemand lust de salades"

De laatste zin heeft uitleg nodig. Het thema van het evenement is "De hebbedingetjes van Oz" en ietwat bevreemdend hebben zij acteurs ingehuurd in volledige Oz-pakken om er rond te lopen. Ik kwam Dorothy de boze heks, Glenda de vogelverschrikker en de blikken man tegen. Echter Jack Pumpkinhead was niet te zien, wat waarschijnlijk maar goed ook was: hij is nogal een eng persoon. Glenda gaf haar commentaar als we samen langs een bijna uitgeplunderd buffet wandelden waar alle salades netjes intact waren.

Poppy 3D -- Het eerste magische hebbedingetje dat ik zag verwezenlijkte zijn wonderen met spiegels, zo niet rook. De Poppy van Hack Things verandert elke iPhone 4 of latere versie (of de vijfdegeneratie-iPod touch) in een 3D stereoscopische camera en beeldscherm. Klik je iPhone in de Poppy en draai het andere deel van de Poppy 180 graden om twee video's of foto's naast elkaar vanuit iets andere gezichtspunten te maken. Draai het dan terug waardoor je camera in een beeldscherm verandert, en bekijk je video in 3D. Iedereen die opgroeide met een View-Master (die na 70 jaar nog steeds bestaat) zal een nostalgie-tinteling voelen bij het gebruiken van de Poppy.

Binatone Brick -- Ook in de categorie nostalgie is de Binatone Brick, dat een "fashion statement" uit de tachtiger jaren terugbrengt, als een Bluetooth-hoorn voor je iPhone of als een zelfstandige mobiele telefoon zodra je er een 2G GSM simkaart insteekt. (Wat de gebruikers ermee zeggen, laat ik aan de lezer als oefening.) De Brick is net iets kleiner dan de schoentelefoon van Agent 86 en ontworpen voor diegene die een hoorn zoeken die ze stevig tussen schouder en oor kunnen klemmen. En dankzij de extra grote afmetingen, heeft de $ 69,99 kostende Brick 14 uur spreektijd, speakers om jouw muziek af te spelen van een microSD-kaart of van een FM-radio, een led-zaklantaarn en de mogelijkheid moderner ogende apparaten op te laden vanuit zijn bulkige batterij.

Seagate Backup Plus en LaCie Sphère-schijven -- Seagate en LaCie trokken beide mijn aandacht met nieuwe harde schijven. Seagate toont een aantal gigantisch praktische en verbijsterend kleine draagbare schijven, onderdeel van hun Backup Plus-serie draagbare schijven. Het model Backup Plus Fast van 4 TB (117 bij 83 mm en 307 gram) kost $ 269,99 en het model Backup Plus Slim van 2 TB (114 bij 76 mm en 150 gram) dat half zo veel weegt als zijn grotere broer kost $ 149. Beide zijn voorzien van USB 3.0. Ondertussen schept Seagates dochter LaCie op met de zilverkleurige Sphère, een door Christofle ontworpen 1 TB grote schijf met de onmogelijk onhandige prijs van $ 490 die je bureau zal sieren als een kunstwerk.

Autographer -- Ik heb nooit begrepen waarom toeristen alles dat ze zien via het scherm van een camera of mobiele telefoon willen bekijken. Autographer, de camera van (misschien ongelukkig genoemd) OMG Life, biedt een interessante blik op het automatisch maken van kiekjes: klem de camera ergens aan je kleding en laat hem de foto's voor je maken. De Autographer heeft een groothoeklens en intelligentie aan boord die bepaalt wanneer er een foto gemaakt wordt waarbij het een reeks aan sensors gebruikt om de compositie van de foto te bepalen. Jij stelt in of je 50, 100 of 200 foto's per uur gemaakt wil hebben. Het gebruikt een 5 megapixel-sensor en heeft 8 GB geheugen. Als je klaar bent, ga je er waarschijnlijk even voor zitten om te beoordelen welke foto's je wilt bewaren als je ze eenmaal naar je iPhone of Mac gedownload hebt. De Autographer is vanaf nu beschikbaar voor $ 399, met een bijbehorende gratis app in de iOS App Store voor het doorbladeren van de foto's en om verbinding te maken met het apparaat.

Looxcie -- Ook Looxcie komt naar voren met een draagbare camera, de $ 99,99 kostende Looxcie 3. De Looxcie 3 kan foto's maken met een druk op de knop, maar kan ook gebruikt worden met een iPhone of Android-apparaat om live 720p HD-video direct naar Facebook of een andere mobiele telefoons te streamen. Het videobeeld kan ook direct geüpload worden naar YouTube, iCloud of via e-mail worden verstuurd. Een microSD-sleuf maakt een extra 64 GB aan lokale opslag mogelijk.

Ozobot -- Koddige robots zijn onvermijdelijk, dit jaar op de CES en de Ozobot is zeer koddig. De Ozobot is een inch grote, rollende robot die me doet denken aan een halve Weeble, volgt patronen die je tekent op je iPhone of iPad en vergroot zijn snelheid en bochten op basis van de kleuren en de punten op de route. Zoals met de Sphero 2B (die ik beschreef in "CES 2014: CES onthuld en het "Startup-debuut"", 6 januari 2014), ben ik er niet zeker van hoe boeiend dit zal blijven, maar het is geinig de Ozobot onstuimig rond te zien gaan op een iPad-oppervlak. Ozobot heeft een Kickstarter-project dat op 15 januari 2014 start, met als doel tegen het einde van het jaar in de winkels te belanden.

AirDrop-gamen met HipShotDot -- En als laatste maar niet als minste, kwam ik een eenvoudig apparaat voor gamers tegen waarvan het geniale meteen duidelijk wordt zodra je het ziet. De HipShotDot is een USB-gevoed ledlampje dat voor een game-scherm geplaatst wordt en een helder rode punt weergeeft in het midden van je "first person shooter"-beeld. Nooit meer zal je dradenkruis uit zicht raken terwijl je Nazi-zombies in heftige rook aan het neerschieten bent. Voor maar $ 29,99 ben je veel dodelijker tegen je vrienden, familie en willekeurige internet-tegenstanders.

CES 2014: ShowStoppers' robots brengen het einde der tijden

Groetjes vanop de eerste dag van de internationale CES en de ShowStoppers-beurs in het Wynn hotel, waar wifi nog altijd $ 10 per uur kost, maar waar het eten echt lekker is. Het eeuwige probleem met de CES, namelijk beurs-uitputting, is reeds in alle hevigheid aanwezig dus zal ik maar de intro overslaan en direct overgaan naar het gadget-nieuws waarop jullie allemaal zitten te wachten.

Meer rollende robots -- Rondrollende robots vormen een serieuze trend dit jaar. Wowwee demonstreerde de MiP, een $ 119 kostende robot die danst op muziek, jouw handgebaren volgt en kan bestuurd worden met een iOS-apparaat. Hij kan ook dingen dragen op een plastic schaaltje, wat tot een ietwat sadistische versie van Jenga kan leiden als je hem hoog laadt in een poging zijn evenwicht te verstoren. Bekijk het zelf maar op deze korte video.

Het kan zijn dat ik in een realiteit vervormend veld zat, maar ik kwam uit de stand van Double Robotics met het gevoel dat hun rondhollende robot best nuttig kon zijn. De Double die je misschien hebt gezien (en ook wat beschimpt) op The Colbert Report, draagt een iPad ter hoogte van 47-60 inches (119-152 cm), en wordt bestuurd door een andere iPad ergens op het internet. De iPad van de robot toont het beeld van de andere iPad, dus je kan je je een beeld voorstellen van een vrolijk rondrijdende iPad met jouw beeltenis erop. Zoals de Double-vertegenwoordiger opmerkte kan je verschillende personen in een gesprek aankijken, vergaderingen bijwonen of gewoon rondrijden op kantoor. Maar aan een prijs van $ 2.499 (en tel daarbij de prijs van een iPad op) lijkt het me toch wat duur voor aanwezigheid op afstand.

Tekenen in een nieuwe dimensie -- Een driedimensionale pen lijkt misschien een tegenstrijdigheid, dus is het beter om de 3Doodler van WobbleWorks als een lijmpistool voor plastic te omschrijven. Laad de 3Doodler-pen (die eigenlijk meer op een dikke sigaar lijkt) met een gekleurde plastic stift en druk onderaan op één van de twee verwarmingsknoppen: Eén knop smelt het plastic op hoge temperatuur om ermee op een 2D oppervlak te tekenen, en de andere knop smelt op een lagere temperatuur en stelt je in staat om verticale lijnen te tekenen, vanop de grond als basis. De firma biedt de 3Doodler aan met ofwel PLA ofwel ABS plastic, en toont de verschillende karakteristieken tussen beiden. Nieuw op CES: een 3Doodler-spuitmondenset waarmee je met plastic in verschillende diktes kunt tekenen, de DoodleStand om de pen veilig vast te houden terwijl je werkt, en de DoodleBlocks die bestaat uit sjablonen voor de 3Doodler. WobbleWorks is momenteel bestellingen aan het verwerken van een succesvolle Kickstarter-campagne en je kunt op hun website voor $ 99 vooruitbestellingen plaatsen.

Moeder waakt -- Sen.se heeft een merkwaardig idee verwerkt in hun nieuwste product, de Sense Mother. De Mother (die eerder op een shmoo lijkt dan op mijn moeder) is een schattige ontvanger van signalen die worden uitgezonden door kleine draagbare apparaatjes, Motion Cookies genaamd. Een serie van apps voor de Mother bepaalt hoe elk Cookie bewaakt wordt. Een Cookie kan bijvoorbeeld toegekend zijn aan een fles medicijn en indien deze lange tijd stil blijft staan kan Mother een e-mail zenden om je aan je medicijn te herinneren. De e-mail kan ook voor een derde zijn, want de brochure van Mother legt evenveel de nadruk op ouderschap als op ouderenzorg. Er zijn momenteel zowat een dozijn apps verkrijgbaar, met inbegrip van "Heeft mijn kind zijn tanden gepoetst?" en "Is de koelkastdeur open?". Maar ik hoop dat Sen.se volgende jaar terug zal zijn met honderden apps voor dit gadget. Mother wordt in de winkels verwacht vanaf het tweede kwartaal 2014 voor $ 222, met inbegrip van vier Motion Cookies. Bijkomende Cookies zijn verkrijgbaar voor $ 99 per set van 4.

Licht uit zonne- en (een beetje) windenergie -- Ik ben enthousiast geraakt over het idee van een opblaasbare tafellamp. De Luci Aura komt binnen als een plat pakketje maar eenmaal opgeblazen is hij een lamp die je op tafel kan zetten, en die naar keuze één of meerdere kleuren licht geeft. En het is nog mooier: de lamp wordt gevoed door zonne-energie en doet twaalf uur met één batterijlading (na acht uur oplaadtijd). Op de site Mpowered vind je hem binnen twee maanden voor $ 24,99. Klanten kunnen de Luci Aura ook schenken aan een gemeenschap in een derdewereldland zonder elektriciteitsnet. Je kunt nu al de Luci kopen, de eerdere versie die alleen wit licht geeft.

Heb je daar een app voor? -- Heb je een idee en wil je dat iemand er een app voor bouwt? Een superidee voor Dandy, een platform voor crowdsourcing-ideeën, waar men originele plannen voor een nieuwe app samenbrengt met ontwikkelaars die een app kunnen maken. Leg het idee bij Dandy neer (of log in en scroll door een lijst met ideeën) en je verzamelt punten op je account met elke handeling die bijdraagt aan verdere uitwerking. Als een door jou gesteund plan ooit door de ontwikkelaars bij Dandy zelf gerealiseerd wordt, of als het uitgevoerd wordt door een groep ontwikkelaars (zoals Dandy die bij elkaar hoopt te brengen via crowdsourcing), dan bestaat je beloning uit een aandeel in de winst die de app opbrengt als mensen de app inderdaad gaan kopen. Een extra groot compliment voor Dandy, waar ze het aandurfden om een View-Master een prominente plek te geven in hun promo video. Jawel, de populaire plaatjeskijker uit onze jeugd is terug in de vorm van de Poppy: zie ook ons artikel "CES 2014: de Pepcom Experience, als apen vliegen" van 8 januari 2014.

Een echt snelle snellader -- Ik had nog geen idee waarom de batterij Anker Astro anders zou zijn dan al die andere externe iPhone-batterijen die je hier ziet, totdat ik een collega hoorde uitroepen: "Man, dat ding laadt mijn iPhone in twintig minuten op tot 40%!". Anker 🎁 gebruikt een systeem dat ze PowerIQ noemen. Het herkent eerst welke telefoon of ander mobiel apparaat aangesloten wordt, en dan stuurt het precies de maximaal effectieve hoeveelheid stroom daar naartoe, wat resulteert in een extreem korte laadtijd. Anker levert batterijen in verschillende groottes en capaciteiten. Het bedrijf verkoopt trouwens ook grotere laders voor op je bureau die via usb werken.

De ondraaglijke lichtheid van ons bestaan -- Heb je misschien last van Computer Vision Syndrome? Dat is een nieuwe term gebruikt door de American Optometric Association. Het gaat om een tijdelijke overbelasting van je ogen, die veroorzaakt wordt door het te lang kijken naar een scherm met achtergrondverlichting. Het blijkt dat 80 procent van alle computergebruikers er van tijd tot tijd last van hebben.

Zelf ben ik sceptisch over mogelijke langetermijn-gevaren van het gebruik van computerschermen, maar ik word tegengesproken door de Spaanse firma Reticare, die de gevolgen van computergebruik voor onze retinacellen gemeten heeft. Ze brengen een product op de markt dat je aanbrengt op het scherm van iPhones en iPads, en dat bepaalde golflengten van het led-licht wegfiltert. Het product "verbetert de overlevingskans van retinacellen met 83 procent". Klinkt nogal beangstigend, deze formulering van een statistisch gegeven, en de tekst boet ook behoorlijk aan geloofwaardigheid in als je bedenkt dat er geen metingen zijn over de levensduur van deze cellen in gewone omstandigheden. Maar ze zeggen dat ze deze stelling baseren op een significant aantal onderzoeken. Als je geïnteresseerd bent moet je zeker de ogen open houden en uitkijken naar de introductie van het product en de prijsstelling in de VS. Op dit moment kosten ze respectievelijk € 12,95 voor de iPhone tot € 49,90 voor een bureaucomputer-scherm.

It's not a bird, it's Supernerd -- Tenslotte dit: vroeger was je herkenbaar als supernerd door het dragen van een holster onder de arm voor je Newton MessagePad. Een speciaal soort computergek die net iets te veel waarde hechtte aan de draagbaarheid van zijn gadget. Ik moet echter toegeven dat ik helemaal om ben. Nu ik mijn rugzak urenlang rondgesleept heb over de 61 vierkante kilometer van de CES-conferentiezalen, ben ik maar al te graag bereid $ 64,95 neer te leggen voor een TechSling. Je draagt daarin je iPad en andere gadgets plat tegen je bovenlichaam, en dat lijkt me heerlijk. De nieuwste versie heet TechSling Sport, en gaat zo'n $ 70 kosten. Hij is gemaakt van een luchtdoorlatend, lichtgewicht zwart materiaal. Net als de TechSling biedt hij aan de ene kant ruimte voor je iPad of iPad mini, en aan de andere kant kan je de iPhone en andere kleine dingen wegstoppen.

Integratie van Google+ en Gmail vereist aandacht voor privacy

Eén van de strategieën in Googles niet-aflatende concurrentieslag met Facebook is de verregaande integratie van Google+ in, zeg maar, alles wat ze kunnen bedenken. Zo werd onlangs aangekondigd dat Gmail-gebruikers nu e-mail kunnen sturen aan Google+-gebruikers in hun kennissenkring, zelfs als het e-mailadres van de ontvanger onbekend is. Uiteraard leidde dit tot veel ophef op het internet, ondanks het feit dat het meestal geen grote moeite is om iemands e-mailadres te achterhalen (meestal voldoet een zoekopdracht in Google), de berichten ook gewoon via Google+ verstuurd kunnen worden, en Google mechanismen biedt om deze mogelijkheid te beperken of uit te schakelen. De feitelijke problemen zijn dan ook van een andere orde.

(En hoe zit het dan met Facebook? Hoewel het vaak mogelijk is om een e-mailadres of andere contactgegevens te vinden van een Facebook-vriend, zorgt het gegeven dat 'vriend'-relaties op Facebook altijd gepaard gaan met expliciete goedkeuring voor meer controle over e-mailcommunicatie. Wel kun je personen die geen 'vriend' zijn via Facebook zelf berichten sturen.)

Meer in detail: als je de desktop-versie van Gmail gebruikt (dit werkt in ieder geval op dit moment nog niet in de mobiele versie) kun je een nieuw bericht aanmaken, en een (deel van een) naam intikken, waarna je een menu krijgt met alle personen in je Google+-kennissenkring wier naam daaraan voldoet, om als ontvanger te kiezen. Als je op deze manier een e-mailbericht verstuurt krijgt de ontvanger jouw e-mailadres te zien, maar ziet de verzender het adres van de ontvanger niet, tenzij die een bericht in antwoord terugstuurt. (Als je deze mogelijkheid nog niet ziet, dan kan dat kloppen. Google is nog niet klaar met de implementatie voor alle gebruikers.)

Als je weet hoe Google+ werkt heb je je ongetwijfeld nu gerealiseerd: "Fop, wacht eens even! Iedereen kan mij toevoegen aan zijn of haar kennissenkring en me dus e-mail sturen". Dat klopt helemaal, dat wil zeggen bij de standaardinstellingen, maar mocht iemand die zich niet in jouw kennissenkring bevindt je op deze manier e-mail sturen dan kun je berichten in het vervolg toestaan door op het bericht te antwoorden of door Add to Circles aan te klikken. Mocht je de persoon niet kennen, of om andere redenen geen berichten meer van hem of haar willen ontvangen dan kun je het bericht negeren, waardoor in het vervolg alleen nog antwoorden op het eerste bericht mogelijk zijn, of op de koppeling Report Spam or Abuse in het bericht klikken om alle toekomstige berichten van die persoon te blokkeren.

Merk daarbij op dat als je de standaard inbox-stijl, met tabs, van Gmail gebruikt (waarbij berichten automatisch worden gesorteerd in de mappen Primary, Promotions, Social, Updates, en Forums), berichten van mensen buiten je kennissenkring in je map 'Social' terechtkomen, terwijl berichten van mensen in je kennissenkring onder 'Primary' worden verzameld. Dit werkt voor wie Google de stijl van zijn of haar inbox laat bepalen, maar als je 'Priority Inbox' of een andere inbox-stijl op Gmail gebruikt, of als je een IMAP-client, zoals Apple Mail, gebruikt om je Gmail-berichten te ontvangen, heb je geen baat bij deze mogelijkheid.

Zelf zie ik er niet zo'n bezwaar in om e-mail te krijgen van Google+-gebruikers, daar mijn e-mailadres moeilijk bekender zou kunnen zijn dan het al is, en de meeste mensen, in mijn ervaring, redelijk terughoudend zijn in hun mogelijkheid om mij e-mail te sturen. (Spam is uiteraard een heel ander verhaal, maar de spamfilters van Gmail zijn al zo ongeveer de beste die er zijn, voor zover ik ze geprobeerd heb.) Bovendien: in een wereld waar mensen zich ophouden op Facebook, Twitter, LinkedIn en Google+ is het enigszins overdreven om je over deze mogelijkheid druk te maken. Ik moet regelmatig onbekende personen benaderen voor informatie voor artikelen, en hoewel me dat nu ook meestal al wel lukt, zal dat met deze mogelijkheid zeker niet moeilijker worden.

Toch begrijp ik het wel als je eerste reactie negatief is. Ongeacht of de integratie van Google+ en Gmail zal leiden tot meer e-mail in je inbox, ben je nu vermoedelijk ook al meer tijd kwijt met het terugdringen van ongewenste e-mail dan met het proberen te bereiken van mensen waar je geen e-mailadres van hebt. En het feit dat Google dit vooral lijkt te zien als een mogelijkheid om meer mensen in onze Google+-kennissenkringen te krijgen maakt het er niet beter op.

Om te regelen wie jou op deze manier e-mail kan zenden, moet je naar de tab 'Algemene instellingen' binnen Gmail gaan via de web-browser (klik op de rader-icoon bovenaan rechts en kies 'Instellingen' uit het popup-menu). Scroll naar beneden naar de sectie 'E-mail via Google+' en kies uit het popup-menu 'Iedereen op Google+', 'Uitgebreide kringen', 'Kringen' of 'Niemand'. Als je deze keuze-mogelijkheid lastig vindt, kies dan 'Niemand'. Eventueel kun je ook besluiten deze mogelijkheid iets ruimer open te stellen, bijvoorbeeld als je een openbare functie hebt waarbij het handig kan zijn als allerlei mensen jou kunnen bereiken.

Ik laat deze instelling voorlopig staan op 'Iedereen op Google+' zodat ik kan bepalen in welke mate deze mogelijkheid goed gebruikt dan wel misbruikt wordt. Ik zal daarna melden of deze optie überhaupt wordt benut. Ik betwijfel of het veel verschil zal maken, maar ben wel nieuwsgierig of spammers om de beveiligingsvoorzieningen van Google heen kunnen glippen, zoals ze dat in het verleden gelukt is met Facebook en Twitter.

Twee aspecten van deze verandering vind ik zorgwekkender. Ten eerste ben ik geschokt door het feit dat je, na het ontvangen van een bericht van iemand die niet in jouw 'kring' zit, zomaar op de koppeling 'Spam melden' of 'Misbruik' kan klikken. Al is dat misschien in veel gevallen een terechte reactie, toch is het de vraag of dat gevolgen heeft voor de reputatie van een afzender als die op goede gronden gehandeld heeft. Met andere woorden: als iemand deze optie gebruikt om mij een volkomen redelijk e-mailbericht over TidBITS te sturen en ik klik zonder goede reden op de koppeling 'Spam melden' of 'Misbruik', gaat Google dat dan vervolgens opslaan met een zwarte kaart voor de afzender? Ik kan me nauwelijks voorstellen dat Google dat ooit zal toegeven of ontkennen.

Ten tweede ben ik bezorgd over de eerder vermelde dwingende actie die ons aanmoedigt voortdurend meer mensen aan onze Google+-kringen toe te voegen. Facebook, Twitter, en LinkedIn doen dit allemaal ook al, en de verleiding is groot om steeds grotere online netwerken op te bouwen, alsof mensen die de meeste "vrienden" hebben een hoofdprijs winnen. Het internet is, praktisch gezien, oneindig. Eén van de aantrekkelijke kanten van goed onderhouden sociale netwerken is juist dat die iets van dat oneindige weg kunnen filteren. Ik weet het: het gaat allemaal over 'big data' en over het leren over relaties, vandaar dat de sociale netwerken ernaar streven ons met steeds meer mensen te verbinden. Maar ik vind juist dat hierin een gevaar schuilt. Niet alleen verwatert het onze sociale netwerken met allerlei mensen die we niet eens echt kennen, maar ook besmet het juist die gegevens over onze relaties, die de bedrijven achter de sociale netwerken zo gretig aan het verzamelen waren.

Hardware en software kiezen voor podcast-opnames

Na mijn eerste artikel voor TidBITS overviel Adam Engst, de uitgever, me met een moeilijke opdracht: ik moest het artikel opnemen voor de TidBITS podcast-feed. Zonder speciale uitrusting en met geen benul van wat ik deed, knoeide ik wat met GarageBand en de microfoon in mijn Apple EarPods tot ik tot een enigszins aanvaardbaar resultaat kwam.

Naarmate ik meer voor TidBITS schreef, kreeg ik langzaam maar zeker betere apparatuur, en nu ben ik op het punt dat ik vrij tevreden ben met mijn audiokwaliteit. Voor wie zijn eerste stappen in de podcast-wereld wil zetten, is mijn apparatuur zo slecht nog niet.

Yeti, microfoon van Blue -- De Yeti, een microfoon van Blue ($ 90-$ 100), is de standaard voor betaalbare podcast-opnames. Hij is groot en heel instelbaar, is voorzien van een ingebouwde koptelefoonaansluiting om je audio te monitoren, en werkt via een standaard USB-aansluiting.

Eén ding waar je wel moet voor uitkijken is de kwetsbare micro-USB-aansluiting van de Yeti, die kan breken als hij wordt geplooid, zoals onze eigen Glenn Fleishman ervoer. Ik trek daarom de Yeti uit wanneer ik hem niet gebruik.

Wat de instellingen betreft, stel ik Gain en Volume in rond het middenniveau. De Pattern-knop stel ik in op Cardioid, waardoor de microfoon uit een enkele richting opneemt, zodat hij focust op mijn stem.

Ik gebruik de bijgeleverde staander van de Yeti, maar de microfoon is wel compatibel met staanders van andere merken. Ik zou ooit een armstaander willen gebruiken voor een betere positionering, maar tot nu toe ben ik vrij tevreden met deze installatie.

MDR-V6, koptelefoon van Sony -- Lang geleden, toen ik nog veel jonger en dommer was, gooide ik mijn koptelefoon met haptische terugkoppeling [waardoor je in een game niet alleen geluiden hoort maar ook trillingen voelt - nvdv], een AudioFX van eDimensional, tegen een muur na een uitzonderlijk slecht partijtje Counter-Strike. Toen ik na deze ervaring weer met beide voeten op de grond stond, besliste ik dat ik moest veranderen, ook naar een koptelefoon die beter klonk en steviger gemaakt was. De haptische terugkoppeling van de AudioFX was knap, maar de algemene geluidskwaliteit was eerder slecht.

Na veel research koos ik de MDR-V6 van Sony ($ 85-$ 100), een professionele standaard sinds de jaren tachtig, en dit is één van de beste investeringen in technologie die ik heb gedaan. Na enkele jaren moest ik de koptelefoonstekker vervangen, en de earpads zien er niet meer nieuw uit, maar verder doet hij het nog prima. De earpads kunnen worden vervangen, maar voor mij zijn ze zoals een paar schoenen dat je al lang draagt.

De MDR-V6 is fantastisch voor professioneel werk omdat hij niet alleen stevig gebouwd is, maar ook een vlak en accuraat geluid produceert. Dat is misschien een teleurstelling voor muziekliefhebbers die veel bass of treble willen, maar voor professioneel werk is dat precies wat je wil. Ik gebruik de MDR-V6 voor muziek en ook voor gaming, en hij blinkt uit op beide vlakken. Ik hoor mijn audio graag zoals hij bedoeld is, zonder kunstingrepen.

Audio Hijack Pro -- De ontwikkelaars van Rogue Amoeba beheersen audio op de Mac tot in de perfectie, en Audio Hijack Pro ($ 32) is geen uitzondering. De app kan geluid opnemen uit bijna iedere app, maar ik haal het meestal direct uit mijn Yeti.

Waarom zou je Audio Hijack Pro gebruiken terwijl GarageBand gratis is? Voor mij is de belangrijkste reden dat Audio Hijack Pro niet mijn hele scherm in beslag neemt, en GarageBand wel. Dat kan ik gewoon niet hebben bij het lezen van TidBITS-artikelen.

Het programma kan ook zelf de opname gelijk laten horen, dus als je geen microfoon met zulke mogelijkheden hebt kan Audio Hijack Pro dit voor je waarnemen. Het werkt bovendien beter dan de mogelijkheden van mijn microfoon, de Yeti, want het laat beter horen wat het nu eigenlijk aan het opnemen is.

De ingebouwde effecten van Audio Hijack Pro zijn echt geweldig. Ik hoorde daar pas van via "Take Control of Podcasting on the Mac, Second Edition" van Andy Affleck. Hoewel dat boek de laatste jaren niet is bijgewerkt, is het nog steeds van onschatbare waarde. Dankzij Andy heb ik mijn opnamekwaliteit drastisch weten te verbeteren.

Andy beveelt de volgende effecten aan: Reverb (op een laag niveau; ik heb het op 0,035 staan voor de Wet/Dry Mix, 0,005 voor Room Size, en 0,020 voor Damping), AUMultibandCompressor en de tienbands equalizer (voor mij de belangrijkste). Als je net als ik bij het opnemen een achtergrondbrom hebt kan de equalizer die eruit filteren. (Andy doet ook suggesties voor andere effecten, zoals Declipper voor het normaliseren van harde geluiden, maar daar heb ik een andere oplossing voor, zie verderop.)

Het heeft weinig zijn om mijn exacte instellingen te delen, omdat je wellicht andere zult gebruiken. Maar stoei eens met de instellingen van de equalizer om omgevingsgeluid te verwijderen zonder je stem te vervormen. Bij het gebruik van Reverb zul je geen echo's in je stem willen, maar alleen wat meer kleur aan je stem willen geven. En het zal je lukken om met de effecten een professioneel geluid te maken.

Fission -- Mijn oude werkwijze bestond uit opnemen in Audio Hijack Pro, een nieuwe track aanmaken in GarageBand en de opname naar GarageBand verslepen om hem daar te kunnen bewerken.

Dit lijkt wellicht omslachtig, maar het was handig om het ingebouwde ruisfilter van GarageBand te gebruiken voor het wegfilteren van achtergrondruis. Maar nadat ik de effecten van Audio Hijack Pro ontdekte gebruik ik GarageBand niet meer voor deze toepassing, maar Fission ($ 32, Rogue Amoeba).

Het voordeel van Fission is vooral dat de workflow veel sneller is. Ik hoef niet langer met loops te werken of naar AIFF te exporteren. Ik klik op de knop Editor in de Recording Bin van Audio Hijack Pro om het bestand in Fission te openen, het deel van de golfvorm te selecteren dat ik niet wil gebruiken, dat deel weg te gooien, eventueel extra clips in te voegen, op te ruimen en op te slaan. Hoppetee.

In tegenstelling tot GarageBand heeft Fission geen effecten, omdat het bedoeld is om te gebruiken naast Audio Hijack Pro. Als je het samen met Audio Hijack Pro koopt krijg je ook korting van Rogue Amoeba ($ 50 in plaats van $ 64). TidBITS-leden krijgen zelfs 20 procent extra korting, waardoor de gecombineerde prijs op $ 40 komt!

Sinds ik Fission heb ontdekt kost het maken van een podcast mij aanzienlijk minder tijd.

Mijn opnameproces -- Nu je weet welke gereedschappen ik gebruik ga ik je het proces geven dat ik iedere maandag doorloop voor de opname van nieuwe artikelen.

Ik schrijf 's ochtends artikelen en neem ze 's middags op, maar de voorbereiding van een podcast kost me feitelijk een hele dag. Ik moet erop letten wat ik eet of drink. In het geval van teveel koolhydraten weet ik zeker dat ik ga boeren in het midden van een paragraaf, en dat kost weer tijd. Op zo'n dag drink ik alleen water en sap en zorg ik ervoor dat ik vroeg lunch.

Een droge mond is een ander probleem. Om dit te voorkomen drink ik appelsap. Het grote voordeel is vooral dat het niet zuur is, waar mijn stembanden dan weer last van zouden krijgen. En de suiker houdt mijn keel gesmeerd. Ik drink 's ochtends water en koffie, en vlak voordat ik met opnemen begin een glas appelsap.

Ook niet vergeten: mijn MacBook Pro en iPhone op 'Niet storen' zetten. Je wilt immers niet dat je apparatuur om aandacht vraagt terwijl je aan het opnemen bent. Verder zet ik het volume op mijn Mac hoog, zodat ik mezelf luid en duidelijk kan horen. Dat geeft mij vertrouwen in de opname, stelt me in staat om te horen of de opname hard genoeg is en zorgt ervoor dat ik mijn microfoon goed houd.

Als ik klaar ben om te gaan opnemen open ik Audio Hijack Pro en klik ik op de knop Hijack zodat ik mijn eigen stem kan horen. Dan test ik mijn microfoon voor de juiste positie. Vaak moet ik hijacking uit en weer aan zetten, omdat er in eerste instantie soms een vertraging is, en het uit- en aanzetten corrigeert dat.

Het eerste wat ik opneem is de slotzin: "This is TidBITS, brought to you by..." ["Dit is TidBITS, gesponsord door...]. Omdat ik meerdere podcasts achter elkaar opneem kan ik deze slotzin dan meerdere malen gebruiken. Ik sleep 'm gewoon aan het eind van iedere opname in Fission. Als ik haast heb kan ik zelfs de slotzin van de vorige week gebruiken, mits de sponsors niet veranderd zijn.

Ik heb geleerd om al tijdens het spreken na te denken over de bewerking achteraf. Als ik er halverwege een zin een potje van maak, is het meestal gemakkelijker om een paar seconden te wachten, dan de complete alinea nog een keer op te nemen en de mislukte zin later in Fission te verwijderen (de stilte is gemakkelijk te herkennen in de audio golfvorm in Fission). Op die manier is het nauwelijks merkbaar dat ik de podcast bewerkt heb. Ik probeer ook om kort te pauzeren tussen zinnen en alinea's voor het geval ik een bewerking moet uitvoeren. Maar die pauzes mogen niet te lang zijn, anders gaat het hele ding onnatuurlijk klinken en gaat het luisteren ernaar op de iPhone klinken alsof je een telefoongesprek ontvangt.

Ik neem al mijn podcasts in één keer op en ik bewerk ze in een groep met Fission. Het Crop-gereedschap is handig om stiltes aan het begin en einde van de opname af te knippen. Daarna luister ik het hele ding af, waarbij ik stukken selecteer en verwijder waar dat nodig is. Tenslotte plaats ik de afsluiter aan het einde van de tijdlijn, en kies ik "Edit > Clear All Splits". Door een audiobestand toe te voegen aan een ander creëer je een "split", en Fission wil elke split als een apart bestand opslaan. Wanneer je alle splits verwijdert voegt Fission die bestanden samen met het oorspronkelijke bestand.

Als ik klaar ben selecteer ik iedere podcast in Audio Hijack Pro's Recording Bin, en klik ik op de Revealknop om het bestand te tonen. Vervolgens sleep ik het in PodBOT, onze podcast-upload-robot, die metagegevens en andere zaken afhandelt (zie "PodBOT verbetert TidBITS-geluid", 7 mei 2012). Een van de dingen die PodBOT doet is het draaien van The Levelator over de track om het volume te egaliseren. Het is een gratis gereedschap waar professionals bij zweren, hoewel het helaas niet meer verder ontwikkeld wordt.

Er zijn nog steeds zaken die ik zou willen verbeteren in mijn opstelling, maar zoals het nu draait ben ik blij met mijn gereedschappen, werkwijze en resultaten. Mijn opnamen klinken nu veel professioneler. Dus als je je in de wereld van het podcasten wilt begeven, neem dan mijn advies aan en bespaar jezelf een heleboel tijd en gêne. Zoals Lex Friedman van The Mid Roll zegt, "Goede audio is belangrijk, mensen". Als je luisteraars wilt moet je topkwaliteit audio bieden. Als je podcast klinkt alsof deze was opgenomen in een blik, zal niemand ernaar willen luisteren, ongeacht de inhoud.

FunBITS: je bent je eigen sportschool

Om Michael Jackson in "The Girl Is Mine" te parafraseren: ik ben een hardloper, geen bodybuilder. En toch, sinds ik het afgelopen jaar door een hardnekkig geval van plantaire fasciitis mijn favoriete looproutes heb moeten missen, ben ik van mijn zomerse sportieve activiteit op de Elliptigo (een ontzettend gave elliptische fiets) deze winter overgestapt op het heffen van gewicht, dankzij een iPhone app. (En ja, ik bedoel "gewicht", niet "gewichten", zoals je zult zien.) Als je sterker wilt worden, of dat nu is om beter te worden in een sport of om algemene gezondheidsredenen, of als je op zoek bent naar hulp bij een goed voornemen voor het nieuwe jaar, heb ik een app voor je: You Are Your Own Gym.

Sportscholen zijn niet mijn ding. Ik houd niet van sportscholen, al sinds de vochtige bedompte gewichtenruimte in mijn middelbare schooltijd, die werd bevolkt door irritante American football-spelers en worstelaars (die hardlopers op z'n best nogal afwijzend bekeken), en waar de aantrekkelijke kogelstotende zus van een vriend van me regelmatig liet zien dat ze meer kilo's kon bankdrukken dan ik. Ik weet wel dat moderne sportscholen licht en luchtig zijn en ondersteunend gedrag aanmoedigen, maar waar ik woon zijn ze ook stinkend duur en heb je al dertig minuten reistijd nodig om er te komen. Dus toen een vriend me een tijdje geleden het boek "You Are Your Own Gym" (ongeveer $ 12 bij Amazon) van Mark Lauren over lichaamsgewicht leende, werd ik geïntrigeerd door het concept van thuis sterker worden met een minimum aan apparatuur.

Mark Lauren is een ex-militair en was trainer van de Amerikaanse commando-eenheden, en hoewel er aardig wat machismo in zijn tekst te vinden is (hij heeft een militair record voor onderwaterzwemmen gevestigd, dat daardoor op 133 meter kwam voor hij het bewustzijn verloor en uit het zwembad getrokken moest worden) is het opmerkelijk dat hij oefeningen opgeeft waar iedereen profijt van kan hebben, ongeacht kracht of conditie. Als je er bijvoorbeeld zorgen over hebt dat zelfs 1 keer opdrukken teveel voor je is, is dat niet nodig omdat Lauren je laat zien dat je afzetten tegen een aanrecht de hoek verandert en het opdrukken veel eenvoudiger maakt. Voor de meeste oefeningen heb je niets meer nodig dan je lichaam, maar voor oefeningen waar wel een uitrusting voor nodig is hoef je niets aan te schaffen, vooropgenomen dat je woning al beschikt over dingen als deuren, tafels, stoelen, handdoeken en boeken. Hij verwacht zelfs niet eens dat je er veel tijd in steekt, hooguit vier workouts per week van elk 16 tot 36 minuten. Dat klinkt goed.

Maar zoals ik al heb gezegd, ik wil je iets over een app vertellen en niet over een boek. Het boek van Lauren, waarvan ik zelf een exemplaar heb aangeschaft na dat van mijn vriend te hebben doorgebladerd, is op een aantal punten een beetje afgezaagd. Op de eerste plaats past het naadloos in de categorie van ambitieuze sportboeken. "Je hoeft alleen maar mijn zwaarbevochten adviezen te volgen", belooft de auteur, "en je zult sterker worden, sneller, slanker"... "en een winnaar!" (dit zijn tenslotte sportboeken). Ik maak er wel een grapje van, maar alleen omdat ik de formule al zo vaak ben tegengekomen. De auteur laat zien wat hij heeft bereikt, vertelt hoe hij tot de openbaring is gekomen die in het boek zal worden onthuld, en loopt vervolgens met je door de argumenten die je ervan moeten overtuigen dat zijn techniek tot de beste resultaten zal leiden. De tweede helft van het boek legt dan tenslotte de oefeningen uit die je moet volgen om de techniek aan te leren en de wereld van het hardlopen, zwemmen, gewichtheffen of wat dan ook te veroveren. Ik concentreer me tegenwoordig op die tweede helft. Het feit dat ik het boek heb gekocht betekent dat ik al weet dat de auteur een expert is waar ik iets van kan leren.

Een ander probleem met dergelijke boeken is dat ze doorgaans fysieke vaardigheden betreffen, en tekst en plaatjes op papier zijn een armoedige manier om te leren hoe je moet bewegen. Video werkt beter, en de meeste van dit soort boeken hebben dan ook bijbehorende dvd's ("You Are Your Own Gym" heeft ook een set van 3 dvd's, ongeveer $ 25 bij Amazon). Ik ben ongetwijfeld een rare op dit gebied, maar ik heb het niet zo op dvd's. Ik heb nooit overwogen via de televisie te leren en, om in de geest van de openbaringen te blijven, heb zelfs nooit een andere dvd-speler gehad dan die in mijn Mac.

De oplossing ligt voor de hand voor iedereen met een iPhone of iPad. Een app kan je waar en wanneer dan ook van video-instructies voorzien, met beschrijvende tekst die je aanraadt wat niet te doen, omdat de modellen die de oefeningen uitvoeren dit natuurlijk altijd foutloos doen. Een app bevat niet altijd het achtergrondmateriaal en de argumenten, maar als je bereid bent de expertise van de auteur van de app te aanvaarden, wat moet je daar dan nog mee? Mijn papieren exemplaar van "You Are Your Own Gym" heb ik al in tijden niet meer aangeraakt, terwijl ik de iOS-app You Are Your Own Gym meerdere keren per week gebruik. Voor $ 2,99 is het programma een koopje.

De app, algemeen afgekort als YAYOG, gaat verder dan gewoon de 125 oefeningen uit het boek aanbieden, en doet dit bovendien op de juiste manier. De essentie van Laurens algemene techniek wordt gevormd door vijf verschillende types training, waarbij je op een bepaalde manier enkele oefeningen doet. Een interval-trainingssessie laat je 3 sets met 12 herhalingen voor ieder van 4 oefeningen uitvoeren, met een rustpauze op het einde en tussen de oefeningen. Of je kunt een Tabata-training doen. Die laat je 20 seconden oefenen, gevolgd door 10 seconden rust, en laat je dat dan 8 keer herhalen voor elk van 4 oefeningen. Gezien veel van de trainingen spierfalen als doel hebben, is het moeilijk om de herhalingen, het uur en de rusttijden te volgen, terwijl je in je hoofd bezig bent met het correct uitvoeren van de oefening.

Toen ik startte met het boek vond ik het hele proces nogal frustrerend, en moest ik ook op papier noteren wat ik had gedaan, om Laurens 10-weekse fitnessprogramma's te kunnen volgen. Hoewel het boek de lezers aanmoedigt om hun favoriete oefeningen in de sessies in te lassen, was het teveel om te onthouden, dus hield ik het bij de ingeblikte programma's. Of eerder, ik hield het erbij tot het me te veel werd en ik volledig stopte.

De YAYOG-app was een geschenk uit de hemel dat alle problemen aanpakte die ik met het boek had. Het omvat alle fitnessprogramma's uit het boek, maar in plaats daarvan gebruik ik de Workout Builder, waarmee je een programmatype kan kiezen, het dan kan volstouwen met oefeningen en het aantal herhalingen kan aanpassen. (Ik probeer oefeningen te vermijden waarbij ik moet staan en springen, omdat die de pijn aan mijn hiel zouden kunnen verergeren, en ik pas wat ik doe aan aan hoe ik me op een bepaalde dag voel). Als je niet zeker bent wat te doen en als je niet veel tijd hebt, kan de app Tabata-fitnessprogramma's genereren met een voor jou geschikte moeilijkheidsgraad en tijdsduur.

YAYOG's oefeningenbrowser bevat alle oefeningen uit het boek, gerangschikt op Legs, Push, Pull, Core, en Whole Body, met talrijke variaties op elke oefening. Elke oefening wordt getoond met een video, met een korte omschrijving (met een lijst van spieren die zullen worden gebruikt), en gemarkeerd met een moeilijkheidsgraad. Wanneer je een sessie start, vertelt Laurens stem (ik veronderstel toch dat hij het is) constant hoeveel herhalingen je voor elke set dient te doen. Als er een timer is wordt die op het scherm getoond, samen met de video van de oefening. Ik houd ervan dat de app mij exact vertelt wat ik moet doen zodat ik me kan concentreren op de eigenlijke oefeningen.

Aan het einde van elke set geef je in hoeveel herhalingen je hebt gedaan. Je wordt gevraagd om te rusten, en het hele proces wordt herhaald. Na de workout wordt je inspanning geprezen met een "Great work!" of "Well done!" van Lauren en heb je de mogelijkheid de training op te slaan. Dit is belangrijk gezien de YAYOG-app elke training onthoudt die je ooit hebt gedaan, waardoor je bijvoorbeeld kan teruggaan om te kijken hoeveel dagen je hebt getraind in de voorbije maand en of je doorheen de tijd bent verbeterd. Het kunnen terugkijken geeft je een groter gevoel van voldoening, en dat versterkt je motivatie om te blijven trainen. Ook belangrijk is dat je elke opgeslagen training opnieuw kan afspelen zodat je makkelijk een training die je graag deed, op dezelfde manier opnieuw kan doen. Je kan ook een training als favoriet opslaan, wat het nog makkelijker maakt om er één te vinden en nog eens over te doen.

Er zijn verschillende instellingen beschikbaar zodat je notificaties kan instellen om je te herinneren aan je training, naar muziek te luisteren tijdens het trainen (maar ik kijk liever apart op de iPad naar televisieseries op Netflix) en het geluid volledig uit te zetten mocht dit nodig zijn op een bepaalde locatie. Voor meer video-instructies kan je ook premium trainingsvideo's kopen in de app voor $ 2,99 per training. Ik heb deze nog niet bekeken omdat ik verkies dat de app op mij reageert in plaats van een instructeur op het scherm te volgen.

Mijn enige bemerking is dat je, terwijl je een training aan het opbouwen bent, de beschrijving of de video van een oefening niet kan zien, maar gewoon een afbeelding. Als ik er dus per ongeluk een kies die te makkelijk of te moeilijk is, moet ik alle stappen herhalen om dat te wijzigen. Een detail, maar het is er een waar ik regelmatig over val. Een ander probleem is dat al dat videomateriaal betekent dat de app zwaar is, namelijk 343 MB, en nu en dan had ik problemen met updaten tot ik plaats had vrijgemaakt op m'n iPhone. Als ik zelf een functie zou mogen kiezen, dan zou ik gebruikers hun eigen oefeningen en trainingstypes laten toevoegen. Zo zou het voor mij veel doeltreffender zijn om mijn fysiotherapie-oefeningen met de rustpauzes te combineren, of om de app mij te laten begeleiden bij een workout op de hometrainer van steeds 2 minuten inspanning en 2 minuten rust.

Maar zoals gezegd: dit zijn details. De YAYOG-app werd door de jaren heen verbeterd om de bijna perfecte app te worden van het boek "You Are Your Own Gym". Als je sterker wilt worden, dan kan je niet veel verkeerd doen met Mark Laurens iOS-geleide advies. Mocht je nog niet meteen overtuigd zijn, haal dan ook het boek "You Are Your Own Gym" in huis en lees de 54 pagina's met Laurens achtergrondinformatie en diverse uitleg. Laat me in elk geval gedurende het komende jaar weten hoe You Are Your Own Gym je helpt!

TidBITS Volglijst: belangrijke software-updates, 13 januari 2013

Default Folder X 4.6.2 -- In een verdergaande verbetering van haar hulpprogramma dat de functionaliteit van de open- en bewaardialoogvensters uitbreidt, heeft St. Clair Software Default Folder X 4.6.2 uitgegeven, met reparatie van enkele bugs en compatibiliteitsproblemen. In de update is een timing-bug gecorrigeerd die onregelmatige fouten veroorzaakte wanneer je terugklikte naar je standaard map, een bug gerepareerd die een bestand selecteerde als een app vroeg om een map te kiezen, de belasting van de grafische processor gedurende de venster-animaties en overgangen verminderd en een compatibiliteitsprobleem met FileMaker Pro 13 gerepareerd. ($ 34,95 nieuw, $ 10 korting voor TidBITS-leden, gratis update, 11,2 MB, toelichting)

Dropbox 2.6.2 -- Bij Dropbox verscheen versie 2.6.2, een kleine onderhoudsuitgave van zijn gelijknamige bestandssynchronisatie-app. Als je nog niet gecontroleerd hebt welke versie van Dropbox al enige tijd loopt, is het de moeite waard om even te kijken of de functie auto-update naar behoren werkt. Om te controleren welke versie van Dropbox bij jou momenteel loopt, muis je over het Dropbox-pictogram in je menubalk. Je krijgt dan het versienummer in een pop-up te zien. Terwijl het soms meerdere dagen kan duren voordat automatische updates gaan werken, kun je altijd voor handmatig downloaden kiezen als je popelt om te updaten (of merkt, zoals wij, dat je een veel oudere versie hebt lopen).

Dropbox 2.6.2 verhelpt Growl-notificaties voor hen die met Mac OS X 10.6 Snow Leopard werken, maar voorkomt ook dat je ontkoppeld raakt indien je vanuit een toekomstige versie een downgrade doet naar versie 2.6. Daarnaast is nu Pause Syncing beschikbaar in de popup-lade en is de Selective Sync UI beduidend sneller gaan reageren. (Gratis, 32,1 MB, toelichting)

1Password 4.1.3 -- Bij AgileBits verscheen 1Password 4.1.3 met een nieuwe beveiligingsoptie die de app vergrendelt bij gebruikmaking van snelle gebruikerswisseling tijdens wisselen tussen accounts. De update labelt nu ook nieuw gecreëerde zaken met de zijbalk-tag (indien die geselecteerd is), vertoont de naam van de huidige kluis bij het bekijken van Sync Preferences (als er meerdere kluizen beschikbaar zijn), en is uitgebreid met een wachtwoord-generatorknop om details te zien, en met Catalaanse lokalisering. Ook is er een bug gerepareerd waardoor een verkeerd iets naar de prullenbak zou kunnen worden verzonden als je Beeld > Item List Layout > Top gebruikt, een probleem waarbij het synchroniseren van de Mac-client naar een iOS-client via wifi resulteerde in verandering van een mapnaam, en een probleem met slimme mappen die niet geüpdatet werden na herladen of wissen. In de Mac App Store-editie van 1Password zitten dezelfde veranderingen, maar met het versienummer 4.1.2. ($ 49,99 nieuw met een korting van 25 procent voor TidBITS-leden bij aankoop via AgileBits, gratis update, 37,9 MB, toelichting)

ExtraBITS, 13 januari 2014

Deze week in ExtraBITS bespreken Josh Centers en Kirk McElhearn de Consumer Electronics Show in The Tech Night Owl Live, komen we te weten waarom sommige iOS-apps $ 999,99 kosten, meldt T-Mobile dat het bedrijf zou beginnen met het voor eigen rekening nemen van boetes voor vroege contractbeëindiging van overstappers en start AT&T met gesponsorde gegevens. We hebben tevens een blik van binnenuit over de echte handel van CES en over de ontwikkeling van spellen voor de Mac. Ook hebben we een gedetailleerd profiel van de nieuwe retailbaas van Apple, Angela Ahrendts. Tenslotte bepleit Glenn Fleishman dat gedrukte boeken in bibliotheken niet zouden moeten worden vervangen door e-boeken.

Josh Centers en Kirk McElhearn bespreken CES in The Tech Night Owl -- TidBITS-hoofdredacteur Josh Centers en Take Control-auteur Kirk McElhearn wisselden elkaar af tijdens een bespreking van de Consumer Electronics Show van dit jaar met gastheer Gene Steinberg in de recentste uitzending van The Tech Night Owl Live.

Het verhaal achter iPhone-apps van $ 999,99 -- De maximumprijs van een App Store-app is $ 999,99, en inderdaad, sommige kosten dat. Mike Wehner, die voor TUAW schrijft, onthult dat sommige van die dure apps worden ingezet als onderdeel van een uitgebreide truc om de rangorde in de App Store te beïnvloeden. De truc werkt door de prijs van een app op te schroeven naar $ 999,99, waarna een tweede partij meerdere exemplaren koopt waardoor de app bovenin de omzetlijst terechtkomt. Om vervolgens van de gestegen aandacht gebruik te maken door de prijs te verlagen naar een redelijker niveau en dan de verkopen binnen te hengelen. Maar andere ontwikkelaars, zoals Sergiy Grachov, die zijn spel Fleas voor $ 999,99 aanbiedt, doen het simpelweg omdat het verkocht wordt.

T-Mobile betaalt jouw boete -- Zou je naar T-Mobile willen overstappen maar zit je vast aan een bestaand mobiel contract? De maatschappij met de roze kleur betaalt contractbreuk-boetes tot $ 350 wanneer je bij hun tekent, en geeft bovendien tot $ 300 krediet voor je apparaat. T-Mobile levert inmiddels de iPhone 5s en biedt innovatieve bundels aan, dus als de dekking in jouw gebied op peil is, is dit wellicht een goed moment om over te stappen.

De werkelijke handel van CES -- De meeste mensen denken dat de Consumer Electronics Show een etalage is voor het soort gadgets en hebbedingetjes die hier op TidBITS door Jeff Porten zijn besproken, maar voor veel van de jaarlijkse bezoekers is CES feitelijk een markt waar veel van de actie achter gesloten deuren plaatsvindt. Russell Brandom van The Verge volgde Lukas Thoms, een inkoper van de ongewone electronicaverkoper Grand St., voor een fascinerende blik op het werkelijke zakendoen van CES.

Spellen voor de Mac door de ogen van een platform-vertaler -- Richard Moss van Eurogamer.net beschreef Aspyr Media (een sponsor van TidBITS) en keek naar de geschiedenis van spellen voor de Mac en de uitdagingen waar ontwikkelaars van Mac-spellen voor staan, zoals het moeten maken van aparte versies van elk spel voor de App Store en Steam. Voor Aspyr is het een lange en bochtige weg geweest en tot op de dag van vandaag weet niemand zeker of Apple serieus is over spellen voor de Mac.

Een pleidooi voor gedrukte boeken in bibliotheken -- Bexar County in Texas heeft een bibliotheek gebouwd van $ 2,3 miljoen. Zonder echte boeken. Elk beschikbaar boek in de BiblioTech is digitaal. En Glenn Fleishman, die zichzelf omschrijft als 'mopperende oude man' en die schrijver is van vele Take Control e-boeken en uitgever van The Magazine, houdt er niet van. Fleishman wijst op verschillende problemen die e-boeken in bibliotheken hebben vergeleken met gedrukte edities, waaronder begrepen slechte toegankelijkheid voor arme mensen, beperkende DRM en licentie-overeenkomsten en het ontbreken van oudere of obscure titels in digitaal formaat.

AT&T kondigt Sponsored Data aan -- AT&T heeft op CES een nieuw Sponsored Data-programma aangekondigd dat content-providers zou laten opdraaien voor een deel van de kosten van mobiele data. Het programma werkt als volgt: een bedrijf zoals Netflix betaalt AT&T, en in ruil daarvoor houdt AT&T geen rekening met het mobiele gebruik van Netflix voor wat betreft de datalimieten van hun klanten. Veel mensen zijn bezorgd dat het programma, dat ondernemingen met diepe zakken effectief voorrang zou geven, op de lange duur slecht zou kunnen zijn voor de neutraliteit van het internet.

Een profiel van het nieuwe hoofd van Apple Retail, Angela Ahrendts -- Jeff Chu, die schrijft voor Fast Company, heeft een profiel gemaakt van het nieuwe hoofd van Apple Retail, Angela Ahrendts. De druk die haar te wachten staat mag dan enorm zijn, maar de vorige CEO van Burberry lijkt voldoende in huis te hebben om de Apple Store veilig in de volgende jaren te leiden. Bij Burberry verdrievoudigde zij de inkomsten, herstelde zij de reputatie van Burberry voor innovatie met winkeltechnologie-upgrades, en veranderde zij haar werknemers in uitzinnig positieve merkambassadeurs. Haar profiel schildert haar af als iemand die veel gemeen heeft met wijlen Steve Jobs, CEO van Apple, inclusief een voorliefde voor gevatte antwoorden op domme vragen.

Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en websites mogen artikelen overnemen of een link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We kunnen de precisie van de artikelen niet garanderen. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.