Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands

TidBITS Logo

TidBITS#1168, 2 april 2013

We terug in de echte wereld, waar Josh Centers uitlegt hoe Apple Zoek mijn vrienden heeft bijgewerkt zodat het programma nu aanpasbare geofences biedt [virtuele omheiningen die waarschuwen wanneer een vriend het omheinde gebied betreedt of verlaat - nvdv]. Marshall Clow schreef een recensie van het oplaadstation Sydnee, en Adam Engst geeft tips om de corruptie van Word-bestanden te voorkomen en hoe je deze kunt oplossen als het toch gebeurt. Glenn Fleishman sluit deze aflevering af met een terugblik op zijn geschiedenis met fototoestellen. Na het begin met een Canon AE-1, volgde de eerste Kodak DCS 100, en hij is nu aangeland bij de Sony NEX-6, een camera zonder spiegel. Opvallende software-uitgaven deze week: Final Cut Pro X 10.0.8, PDFpen 6.0.1, en ChronoSync 4.3.7.
 
Artikelen
 

De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.

Er is ook een iPhone-versie van TidBITS-NL op <http://nl.tidbits.com/TidBITS-nl-1150i.html>
En als je de volgende koppeling opneemt als bladwijzer in Safari op je iPhone, iPad of iPod touch, heb je altijd de nieuwste aflevering:
<http://nl.tidbits.com/TidBITS-nl-i.html>

Deze editie van TidBITS werd gedeeltelijk gesponsord door:
Help TidBITS te ondersteunen door onze sponsors te sponsoren!

Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:

Verder werkten mee:

Hoe je ons kunt bereiken kun je lezen op:
<de contactpagina>

Zoek mijn vrienden uitgebreid met aanpasbare geofences

  door Josh Centers: [email protected], @jcenters
  2 reacties (Engelstalig)

[vertaling: JWB]

Apple heeft de gratis iOS-app Zoek mijn vrienden geüpdatet naar versie 2.1, met "een nieuwe gebruikers-interface voor het zoeken en instellen van notificaties gebaseerd op locatie". Op locatie gebaseerde notificaties, die je een melding geven wanneer een vriend vertrekt van of arriveert op een bepaalde locatie, zijn niet nieuw, maar nu kun je de radius rond die locatie opgeven, waardoor de functie wat bruikbaarder wordt wanneer locaties niet precies overeenkomen met adressen en waarmee je tijdig gewaarschuwd wordt bij aankomsten. (Uiteraard moet je, om dit überhaupt te laten werken, toestemming hebben gekregen om de locaties van je vrienden te volgen, hetzij permanent dan wel tijdelijk - zie "I Get by (and a Lift) with a Little Help from Find My Friends", 1 februari 2012.)


Om een notificatie-locatie in te stellen tik je op een van je vrienden in de Vrienden-lijst en tik je rechtsboven op de knop Bericht. Vervolgens kun je een locatie opgeven: de huidige locatie van je vriend, een andere plek op de kaart of een locatie die je gevonden hebt door te zoeken in het veld aan de bovenkant. (Om de positie van de kaart te veranderen sleep je de speldenknop die de huidige locatie van je vriend weergeeft naar de gewenste plek, waarbij je niet moet vergeten dat je kunt knijpen om het zoomniveau van de kaart aan te passen.)

Wanneer je eenmaal een locatie hebt geselecteerd, let dan op de paarse cirkel die verschijnt rond de speldenknop die de plek markeert. Nieuw in Zoek mijn vrienden 2.1 is een paarse knop die je kunt slepen om de radius van het notificatie-gebied te veranderen, waarbij de omvang van de radius wordt weergegeven. (We gaan ervan uit dat de eenheden overeenkomen met de standaard meeteenheden van jouw land. Helaas is de app niet slim genoeg om van meters naar kilometers om te schakelen wanneer de cirkel voorbij het punt komt waarbij het gebruik van meters nog zinvol is.) Wanneer je tikt op de knop Gereed zul je een bericht krijgen zodra je vriend die cirkel binnentreedt of verlaat.

Doordat je de geofence-radius op deze manier kunt aanpassen, kun je een ruime cirkel rondom je huis trekken om een bericht te krijgen wanneer bijvoorbeeld een vriend snel zal arriveren. Of je kunt een brede cirkel rondom een luchthaven trekken waar je zojuist bent aangekomen om tijdig gewaarschuwd te worden wanneer een vriend er is om je af te halen.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel

Sydnee vermindert USB-laadkabelspaghetti

  door Marshall Clow: [email protected]

[vertaling: TK]

Op Macworld/iWorld van dit jaar ging ik even langs op de stand van accessoireproducent Kanex. Vorig jaar was hun hoofdproduct de Sydnee (sid•née), een iPad/iPhone-lader voor vier apparaten, maar toen besteedde ik er niet zo veel aandacht aan. Maar dit jaar had ik het beeld in mijn hoofd van de acht verschillende USB-apparaten en hun verstrengelde oplaadkabels op mijn bureau, en ik besloot om te zien of de Sydnee orde in deze chaos kon brengen.


De Sydnee is een plastic staander voor drie tablets of smartphones met een voeding voor vier USB-poorten. De poorten voorzien alleen in stroom. Je kunt de Sydnee niet op je computer aansluiten om gegevens te kopiëren. Dat zou een groter probleem geweest zijn in de tijd vóór het synchroniseren met iTunes via wifi, maar tegenwoordig valt niemand erover. Alle vier de poorten zijn 2.1 amp "hoogvermogens"-poorten, en kunnen dus een iPad opladen en een iPhone snel opladen.

De Sydnee installeren is eenvoudig: je plugt hem in, en je zet je apparaten op de staander. Er zitten drie standaard USB-naar-dock-aansluitkabels van 40 cm bij. Dat is handig, maar wie een iPhone 5, iPad mini of iPad van de vierde generatie heeft, zal zelf voor een Lightning-kabel moeten zorgen. Ook wie een Kindle of een ander apparaat heeft dat kan opladen via USB, moet zelf een gepaste kabel voorzien. Deze kabels worden aangesloten op vier USB-poorten op de achterkant van de Sydnee. Door het vreemde verschil tussen gleuven en kabels moet één apparaat op de tafel naast de Sydnee blijven staan.

In de voorste gleuf van de Sydnee past één apparaat, en in de twee gleuven erachter kun je nog twee andere apparaten kwijt. De gleuven zijn breed genoeg voor een iPad, zelfs in de meeste beschermhoezen, hoewel iets zoals de iBallz waarschijnlijk niet zal passen. Een gele plastic kabelrouter op de achterkant van de Sydnee, samen met een knop waarrond je de kabels kunt draaien, zorgt ervoor dat de kabels niet in de war geraken. Niettemin raad ik aan om waar mogelijk korte kabels te gebruiken om de rommel tot een minimum te beperken.

Met de Sydnee kon ik de rommel op mijn bureau al sterk verminderen: ik kon vier verschillende USB-laadstations wegdoen, en drie stroompunten vrijmaken (nadat ik de Sydnee had ingestoken). Mijn iPad en iPhone zitten respectievelijk in de voorste gleuf en op de tafel voor de Sydnee. De twee minder gebruikte tablets (een Google Nexus 7 en een Samsung Galaxy 10) zitten achter de iPad. Op deze manier kan ik ook video bekijken (nu het baseball-seizoen gaat beginnen) op de iPad terwijl hij oplaadt op de Sydnee.

Het enige probleem is de Galaxy 10, waarvan de laadpoort op de lange kant van de tablet zit, in plaats van op de korte kant, waar de op iPads gerichte Sydnee hem verwacht. Hierdoor is het wat moeilijker om de Galaxy 10 in en uit de gleuf in de Sydnee te halen.

Op dit kleine minpunt na, is de Sydnee een heel goede aanwinst. Hij is dan wel helemaal van plastic, maar lijkt toch wel stevig, en ik ben niet bang dat hij zal breken of dat mijn apparaten eruit zouden vallen. Hij kost $ 149. Dat is niet goedkoop, maar bij Amazon en andere online verkopers vind je hem voor rond de $ 130. Als je een behoorlijke kabelrommel hebt omdat je elke dag verschillende USB-apparaten moet opladen, dan is de Sydnee misschien wel een goede investering.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel

Problemen met Word-documenten vermijden en oplossen

  door Adam C. Engst: [email protected], @adamengst
  8 reacties (Engelstalig)

[vertaling: DPF, TK]

Onze belangrijkste reden om van Microsoft Word over te schakelen op Pages van Apple voor het schrijven van Take Control-boeken was dat Pages exporteren als EPUB ondersteunt, en dat het exporteren als PDF veel beter werkt dan in Word. Daarnaast hadden we af en toe problemen met corrupte documenten, en dat komt natuurlijk altijd ongelegen. Omdat onze documenten lang en complex zijn, in sommige gevallen meer dan 200 pagina's, maakten we van sommige mogelijkheden van Word nooit gebruik.

Geautomatiseerde kruisverwijzingen zorgden vaak voor corrupte documenten in .doc-bestanden, en we gebruikten ze daarom nooit in Take Control-manuscripten. We hadden daarnaast specifieke manieren om de gevolgen van een corrupt document zo klein mogelijk te maken. Voor het openen van een bestand maakten we altijd een kopie in een aparte map en verhoogden we het versienummer in de bestandsnaam, waardoor het eenvoudiger werd om terug te gaan naar de vorige versie als het bestand corrupt zou raken.

Ondanks dat wij ons dus geen zorgen meer maken over corrupte Word-documenten trok een discussie op het Office for Mac-forum mijn aandacht. Hier werden twee nuttige adviezen gegeven aan mensen om corruptie te voorkomen: een lijst 'best practices' voor het vermijden van corruptie van MVP John McGhie en een techniek voor het weer bruikbaar maken van corrupte documenten.

De suggesties van John zijn de volgende:

Wat moet je doen als je Word document al corrupt is geraakt? Er is een techniek met de naam "een Maggie doen" (genoemd naar Margaret Secara van de TECHWR-L-mailinglijst, die als eerste aandacht besteedde aan de techniek) die wellicht helpt. Het bestaat uit deze stappen:

  1. Maak een nieuw, leeg document aan in het .docx-formaat.

  2. Maak de alineatekens (¶) zichtbaar in het corrupte document. Dat kan meestal met een knop, of met de toetsencombinatie Commando-8.

  3. Zet het invoegpunt aan het begin van je corrupte document, scroll naar het eind van het document, druk de Shift-toets in en klik net voor het laatste alineateken in je document. (Daar zijn een aantal documentkenmerken opgeslagen, dus daar kan de bron van corruptie zitten.)


  4. Kopieer de geselecteerde tekst, ga naar het nieuwe document, plak de tekst, en bewaar met een nieuwe naam.

Als dat niet werkt, en vooral als het een lang document is, maak dan een back-up en probeer dan alleen de eerste helft van het beschadigde document naar een nieuw document te kopiëren. Als dat nieuwe document in orde lijkt, kopieer je opnieuw de helft van wat overblijft in het beschadigde document, tot je het probleem hebt geïsoleerd. (Als het probleem blijft bestaan, probeer dan eerst de andere helft.) Op dat moment kun je teruggaan, grote delen rond het beschadigde deel uit het originele document halen en ze weer verenigen in een nieuw document. Het concept hier is hetzelfde als de oude methode van "binair zoeken" voor het isoleren van extensie-conflicten in het klassieke Mac OS: schakel de helft van de extensies uit, en als de Mac goed opstart, activeer je de helft van de overblijvende extensies, en dat blijf je doen tot je de schuldige hebt gevonden.

In het ergste geval helpen deze technieken niet, maar dan lukte het ons soms door het bestand te bewaren in RTF-formaat, dat document te openen en het RTF-bestand weer naar Word-formaat te converteren. Sommige aspecten van het document overleven de conversie misschien niet, maar als je de keuze hebt tussen dat en bewaren als platte tekst en alle stijlinformatie verliezen, dan is RTF het minste van twee kwaden.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel

Mijn camerageschiedenis: van de Canon AE-1 tot de spiegelloze Sony NEX-6

  door Glenn Fleishman: [email protected], @glennf
  11 reacties (Engelstalig)

[vertaling: HV, HR, GvH, JO]

Ik hield van mijn Canon AE-1. Hij moet ook nog wel ergens wezen. Maar omdat het een camera is die ouderwetse filmpjes gebruikt en ik fotograferen met zilverzouten ergens in de jaren negentig achter me heb gelaten, zit hij sindsdien in een doos ergens op een plank in de kelder. Vanaf dat moment heb ik een groot aantal goedkope digitale camera's gebruikt om zowel mijn leven als mijn werk vast te leggen, en om illustraties bij artikelen te maken. Maar eigenlijk heb ik in al die tijd niet zoveel lol beleefd aan fotograferen als toen met die AE-1.

Maar ik heb nu een nieuwe camera, deel uitmakend van een nieuwe visie op digitale fotografie, en daarmee is alles anders geworden. Ik beleef weer die opwinding als ik een stukje van de wereld vastleg, ook al is het nu in bits in plaats van in chemie. (De foto hieronder, uit 1989, werd gemaakt met een AE-1.)


Om een hoekje kijken -- Een belangrijk aspect van het niet kunnen vinden van een digitale camera die aan mijn eisen voldeed was simpelweg de prijs. Goede analoge camera's, zeker als je een betrouwbare tweedehandse kocht, waren betaalbaar. Ik geloof dat ik 200 dollar betaalde voor mijn AE-1 met een goede zoomlens bij 42nd Street Photo in New York in 1989. Het was een spiegelreflexcamera ("single-lens reflex", SLR). Vrijwel alle camera's met verwisselbare lenzen van enige kwaliteit waren spiegelreflexen.

In een spiegelreflexcamera wordt het licht dat door de lens valt door een spiegel over een hoek van 90 graden [in de oorspronkelijke tekst staat 45 graden, maar dat is gewoon fout; de spiegel staat onder een hoek van 45 graden, de lichtreflectie is over 90 graden - nvdv] naar boven gereflecteerd, richting een ingewikkeld prisma [een zogeheten pentaprisma of dakkantprisma - nvdv] achter het zoekeroculair. Het beeld in de zoeker is dus precies wat er door de opnamelens waargenomen wordt en wat er bij de opname op de film komt. Als je de ontspanner indrukt klapt de spiegel omhoog zodat het licht via de sluiter bij de film kan komen. Het is een tamelijk slimme truc, zozeer zelfs dat die spiegeltruc ook in digitale spiegelreflexen (DSLR's) nog steeds terug te vinden is.

Daarnaast had je kiekjescamera's met een zoeker met een aparte lens, meestal van lage kwaliteit, die zich naast de opnamelens bevond. Daarmee was het zoekerbeeld betrouwbaar voor onderwerpen op enige afstand, maar duidelijk inaccuraat bij onderwerpen vlakbij. Mocht je je ooit afgevraagd hebben waarom op al je foto's mensen de bovenkant van hun hoofd misten, dan weet je nu de oorzaak. Goedkope digitale camera's gebruikten ook dergelijke optische zoekers (en sommige doen dat nog steeds) of hadden helemaal geen zoeker, maar een LCD achterop de camera waarop het lensbeeld te zien was.

Ik heb een lange ervaring met DLSR's, langer dan de meeste mensen, omdat ik een tijdje bij het Kodak Center for Creative Imaging, een opleidingsinstituut voor digitale beeldtechnieken heb gewerkt. Het bevond zich in de jaren negentig aan de kust van Maine. Vanuit het hoofdkwartier van Kodak, in Rochester, New York, kregen we het allereerste productiemodel van de Kodak DCS 100, een camera van 25.000 dollar die in feite een Nikon F3 was met een hoge kwaliteit maar lage resolutie CCD-sensor op de plek waar normaal de film zat. De sensor was met een kabel verbonden met een harde schijf en externe accu die je over je schouder moest dragen en die zo'n 7 kilo woog. Maar je kon er wel 100 heel behoorlijk foto's op kwijt, en de camera kon alle normale Nikon-lenzen gebruiken. (Je kunt mijn verhaal over deze camera lezen in The Economist. Ik schreef het in begin 2012, ongeveer toen Kodak het faillissement aanvroeg.)


Ik denk dat het werken met die camera mij enigszins heeft verwend. Het duurde daarna nog een aantal jaar voordat er een zogenaamd betaalbare alles-in-een DSLR op de markt kwam, en die kostte nog steeds enkele duizenden dollars. En net als met die DCS 100 daarvoor bestond de markt voor deze camera uit een select gezelschap beroepsfotografen (en een paar gekke amateurs) voor wie de mogelijkheid om direct digitale opnames te maken en niet te hoeven wachten op het ontwikkelen van een filmpje, en vervolgens het inscannen van de originelen, de kosten rechtvaardigde. Dergelijk fotografen hadden uiteraard al een klein fortuin geïnvesteerd in lenzen voor een specifiek cameramerk. Dan heb ik het over sport- en nieuwsfotografen, en later ook gelegenheidsfotografen zoals die op cruiseschepen en bij evenementen. De kosten van extra snel donkere-kamerwerk en de mogelijkheid om een opname onmiddellijk te bekijken en eventueel over te doen maakten de investering betaalbaar, als gevolg van lagere kosten en grotere omzet.

Dansen, maar niet met de bruid -- Ondergetekende was echter geen beroepsfotograaf en had ook geen geldboompje. Ik stapte over van fotografie en grafisch ontwerp naar het schrijven en redigeren van boeken en vervolgens naar webdesign, programmeren, e-commerce, en het organiseren van congressen. In geen van deze bezigheden kon ik me een camera van 5.000 dollar permitteren (en ook niet de steeds goedkoper wordende modellen die na 2000 op de markt kwamen). Vervolgens kwamen de kinderen, en ik wilde niet verworden tot een van die ouders die constant een zware camera en een verzameling lenzen meeslepen om hun kind voor het nageslacht vast te leggen in plaats van met dat kind zelf bezig te zijn. Bovendien had mijn rug het ook niet meer aangekund...

Dus kocht ik, zoals zoveel mensen, een reeks niet al te dure camera's van snapshot-kwaliteit of beter, bijna allemaal van Canon. Ze kostten tussen de 200 en 500 dollar, wat altijd het geliefde prijsgebied van de elektronicamakers lijkt te zijn geweest. Bij 500 dollar of minder zouden mensen een aankoop nog kunnen rechtvaardigen als een aardigheidje. Daarboven moet je een prosumer zijn: iemand met een professionele interesse in de apparatuur, maar die er niet van hoeft te leven. (Te zien aan het aantal verkochte top DSLR's, dat ver uitstijgt boven het aantal professionals in de markt, zijn er tegenwoordig veel camera-prosumers.)

Maar de problemen met snapshot digitale camera's zijn talrijk. De standaardinstellingen produceren in de meeste gevallen een redelijk, maar zelden een geweldig resultaat. De scherptediepte (het gebied dat scherp is en dat ligt tussen twee denkbeeldige vlakken dwars op de kijkrichting van de lens) is vaak extreem groot of zelfs oneindig om ervoor te zorgen dat foto's scherp zijn. Lenskwaliteit is middelmatig tot goed, maar lenzen zijn zelden verwisselbaar. Snelle sluitertijden zijn vaak niet beschikbaar of veroorzaken enorm veel ruis omdat de camera voor grote scherptedieptes niet snel genoeg het licht kan vastleggen, behalve bij felle zon. Handmatig instellen is misschien mogelijk, maar vereist zoveel handelingen en gedoe dat het te lastig is, behalve in een studio. De gevoeligheid van de sensor is relatief laag, waardoor binnenopnamen slechts mogelijk zijn met flitslicht. De ingebouwde flitser resulteert in uitgebleekte foto's en heeft een kort bereik.

Er is ook een kleine maar waarneembare vertraging tussen het indrukken van de sluiterknop en het vastleggen van het beeld door de camera. Die vertraging is in de loop van de tijd enorm afgenomen in goedkopere camera's, tot een punt waar het bijna, maar nog niet helemaal, weg is. Richard Benson, voormalig decaan van de Yale School of Art en een ontvanger van de "genius gift" van de MacArthur Foundation, heeft eens gezegd dat de vertraging in digitale camera's de afspraak schond die bestond sinds de geboorte van de fotografie: je legt een beeld vast op het exacte moment dat je de sluiterknop indrukt.

Dit maakt snapshotcamera's prima geschikt voor diegenen die een consistent en betrouwbaar resultaat willen, iedere keer wanneer de camera tevoorschijn wordt gehaald. En voor kinderen. Mijn vrouw en ik gaven de oude camera's door aan onze kinderen toen ze 4 en 6 waren, en ondanks de vlekkerige lensjes konden ze zonder veel gedoe foto's nemen. (Speciaal voor kinderen gebouwde camera's zijn verschrikkelijk. Je kunt beter een goedkoop of gebruikt exemplaar met een draagriem aanschaffen dan dat je moet worstelen met de belachelijke interfaces en hoge prijzen van zogenaamd stoere en "makkelijke" camera's voor kinderen.)

Het laatste model in de snapshotreeks dat ik kocht, gedeeltelijk op aanraden van mede-TidBITS-redacteur Jeff Carlson, was de Canon PowerShot G11 voor precies 500 dollar. Jeff was een geüpdatet boek over de G11 en G12 voor Peachpit Press aan het schrijven. En hoewel hij al enige tijd een DSLR-gebruiker is, overtuigde zijn ervaring met die camera's mij om het iets hogerop te zoeken. De G11 kon ook worden uitgerust met lensuitbreidingen, voor bijvoorbeeld groothoek- en macro-opnames. En het was een aanzienlijke verbetering op het gebied van beeldkwaliteit, handmatige instellingen en binnenfotografie. Ik gebruikte de camera een aantal jaren met veel plezier.

Ik verlangde naar meer, maar mijn portemonnee liet het niet toe tenzij ik er een zakelijk doel voor had. Maar de kinderen groeiden op en hadden minder aandacht nodig (ik kan mijn oudste zoon bijna niet meer tillen), waardoor ik meer tijd kreeg. Mijn belangstelling werd gewekt voor een nieuw soort camera waarvan ik dacht dat deze de kloof tussen prijs en prestatie, die mij tot nu toe aan de goedkope kant had gehouden, zou kunnen overbruggen. Ik won ook twee afleveringen van Jeopardy, en kreeg toestemming van mijn partner in familiegeldzaken om de bloemetjes buiten te zetten en om een model van een nieuw soort camera te kopen: de spiegelloze camera.

De spiegel breken -- Spiegelloze camera's hebben veel eigenschappen van zowel dure als goedkope toestellen. De naam zegt het al: de spiegel van de DSLR is verwijderd. In plaats daarvan reproduceert een zoeker van hoge kwaliteit exact wat de beeldsensor ziet. Datzelfde geld voor het LCD-scherm aan de achterkant van de camera. Maar de kwaliteit van de lenzen en sensoren is over het algemeen vergelijkbaar met die van de duurdere camera's.

Het weglaten van de spiegel heeft vier bijkomende voordelen. De camera is slanker omdat het mechaniek om de spiegel op te klappen niet nodig is. Door dat weglaten kan er ook minder kapot en is er minder stof die in het lenssysteem terecht kan komen. De camera is lichter. En de kosten zijn lager (soms honderden dollars) dan een vergelijkbare DSLR-camera van dezelfde fabrikant.

Het grootste minpunt is de sensor, die dichter bij de lens zit. Wil je het bestaande systeem van verwisselbare lenzen adequaat blijven gebruiken, dan wordt onvermijdelijk het belichte oppervlak kleiner. Als de fabrikant een lens met een andere diameter en interne mechanieken zou gaan gebruiken dan zou dit soort camera's immers niet goedkoper zijn!

In de praktijk is dat niet zo'n probleem, omdat de sensors van tegenwoordig meer megapixels geven dan de meeste mensen ooit nodig hebben. Een kleinere sensor is daarom voldoende. De meest gebruikelijke sensors zijn Four Thirds en APS-C, hoewel sommige camera's zelfs nog kleinere sensors gebruiken. (De toename van het aantal megapixels correspondeert niet exact met een verbetering in kwaliteit. Op dit punt heeft de marketing het overgenomen van de esthetische en technische voordelen. Fabrikanten zouden extra sensors kunnen benutten om uiteindelijk kwalitatief betere beelden te produceren in plaats van grotere, of zich richten op sensors van hogere kwaliteit met een geringer aantal pixels. Het artikel "Paardenkracht en beeldsensoren" van Charles Maurer van 15 december 2007 geeft hiervan een meer gedetailleerde uitleg.)

De geringere diepte van de body betekent ook dat de lengte van een 35 mm-type lens voor een DSLR-camera (zoals een 25 mm groothoek of 100 mm telelens) vermenigvuldigd moet worden met een factor 1,3 tot 2,7 om te komen tot een gelijkwaardig product voor wie met conventionele lenzen vertrouwd is. Als je nieuw bent in de wereld van spiegelloze camera's en geen ervaring hebt met DSLR, dan kun je ook in verwarring komen als je wisselt tussen de verschillende types camera, die allemaal verschillende factoren hebben.


Zing! O muze van de fotografie! -- Jeff was opnieuw mijn reddende gids en leidde mij door de negen lagen van de marketing-hel, tot ik gelouterd eruit kwam met een hemelse keuze: de Sony NEX-6. Deze is praktisch gelijk aan de NEX-7, maar heeft een sensor met minder pixels en kost 150 dollar minder. Voor een 16-50 mm "power zoom" (gelijkwaardig aan een standaard 24-75 mm) met een stabilisatie-systeem binnen de lens, was de prijs, exclusief omzetbelasting, ongeveer 1000 dollar. (Dank, Alex Trebek!). Ik heb er een compact tasje en een reservebatterij bij gekocht, plus een UV-filter (om de lens zelf tegen krassen te beschermen) voor een gering bedrag extra.

De verandering in de ervaring van het fotograferen was enorm. Het gevoel bij de Sony NEX-6 benadert dat van mijn oude Canon AE-1 veel dichter dan enige andere camera die ik ooit gebruikte, en in zijn compacte vorm en zijn lichtheid lijkt hij ook veel meer op dat toestel dan enige andere digitale spiegelreflexcamera die ik in de jaren hiervoor heb uitgeprobeerd. Hoewel de interface wat rommelig is, kan ik met de NEX-6 heel makkelijk schakelen tussen verschillende handmatige of automatische instellingen. De camera voelt als een (niet bestaande) hybride auto die je handgeschakeld/semi-automatisch/volledig autopilot kunt besturen. Je zou in die auto naar eigen smaak zou kunnen kiezen voor de power van directe besturing met de hand waarin je volledige controle hebt, of voor het gemak van een goed ontworpen automaat, of je zou je helemaal over kunnen geven aan de autopilot, als je een dutje wilde doen. Deze camera laat mij het overnemen waar ik maar wil, in plaats van mij mogelijkheden te ontnemen, of te dwingen om iedere controle los te laten.

Het beste voorbeeld zijn de bedieningsmogelijkheden voor scherpte. Zoals bij meeste camera's kan je ook hier de scherpte handmatig of automatisch instellen. De zoomlens heeft hiervoor twee knoppen. Een halfronde schakelaar op de binnenste ring die altijd actief is, en een focus-ring helemaal op het eind van de lens om handmatig scherp te stellen, en die werkt als zoombediening als je autofocus hebt ingeschakeld. Maar de speciale AMF-modus (advanced manual focus - uitgebreide handmatige scherpstelling) biedt het beste van twee werelden. Autofocus is actief totdat je de sluiter iets indrukt en daarmee de instelling vergrendelt. Op dat moment functioneert de focus/zoom-ring op het eind van de lens naar bediening voor scherpte, zodat je vanaf dat punt met die ring verder kan scherpstellen (of je kunt het zo laten).

Week na week merk ik steeds meer dat deze camera, in tegenstelling tot eerder toestellen die ik gebruikte, geen apparaat vol compromissen is, waar ik dan weer slimme trucs op zou moeten vinden die nooit helemaal natuurlijk voelen. Nee, deze camera heeft zoveel mogelijkheden en kracht dat ik vanzelf steeds meer leer! Hoe meer ik hem gebruik, des te meer ontdek ik nieuwe functies en nieuwe manieren om deze allemaal te gebruiken.

Dit proces heeft al tientallen foto's opgeleverd die ik voor mijn werk genomen heb, waaronder ook een serie die ik maakte bij een bezoek aan het Jet Propulsion Lab in Pasadena, California, voor een serie artikelen voor the Economist. Ik kreeg daar een rondleiding door de "sandbox", een binnenruimte waar exacte kopieën van de Mars-onderzoekers Opportunity/Spirit en Curiosity staan, waarmee manoeuvres uitgetest kunnen worden als 3D-computersimulaties niet voldoen. Zonder mijn nieuwe camera zouden mijn foto's van die ruimte vreselijk geweest zijn. Nu werd er een serie foto's op de site gebruikt naast een van mijn artikelen, en één verscheen zelfs in de papieren versie van het blad. Het is ook fantastisch dat ik nu schitterende, gedetailleerde, interessante foto's van mijn familie en vrienden kan nemen.


Het kan niet genoeg benadrukt worden dat het toepassen van een kleine scherptediepte een enorm effect heeft op de perceptie van een foto. Je kent het effect: voorwerpen heel dichtbij en de achtergrond zijn vaag, onscherp, terwijl het belangrijkste element in de foto (vaak een gezicht) volkomen scherp is. Ik hoorde eens dat wij ons aangetrokken voelen tot deze foto's, en dat we ze op gevoel als "beter" inschatten, omdat een kleine scherptediepte lijkt op het beeld dat wij zelf zien, ook al nemen we dit niet bewust waar.


Kijk naar een voorwerp dichtbij, en probeer vervolgens de scherpstelling van je ogen op dit object hetzelfde te houden terwijl je je perifere blik gebruikt om te onderzoeken hoe scherp de rest van je beeld is. Hier heb je misschien nooit eerder op gelet (ik in ieder geval niet, totdat iemand mij erop wees), en nu zal je het nooit meer niet zien. Een kleine scherptediepte instellen is ook op andere camera's mogelijk, maar vaak veel moeilijker gedaan te krijgen.

Nieuwe liefde voor een oude kunst -- Mijn verliefdheid op de fotografie is door de jaren heen altijd gebleven, maar er was zo'n grote kloof tussen wat ik kon en wat ik zou willen bereiken, dat ik lange tijd werkelijk geen idee had wat ik deed. Een slimme persoon met een plan had zelfs met het simpelste toestel betere resultaten bereikt.

Een levendige herinnering uit mijn tijd bij het Kodak Center, is er een waarin Richard Benson met zijn hoofd in een van de vroegste kleurenprinters zit, die we bij Kodak hadden. Wij konden er zelf maar geen goede plaatjes uit krijgen, en daarom gebruikten we hem zelden. Maar Richard was een print-genie op analoog én digitaal gebied. Hij voerde een serie tests en kalibraties uit, en kreeg het apparaat vrij snel aan de gang. Plotseling produceerde de printer plaatjes die zo levendig en scherp waren dat we naar adem hapten. Er zijn zeker ook kunstenaars die met snapshots, of met foto's uit telefoons, topresultaten uit goedkope of anderszins beperkte camera's kunnen halen.

Zelf heb ik niks aan een goedkoop toestel dat me in de steek laat als ik hulp nodig heb. Ik zeg nogal snel dat ik iets kan, terwijl ik in werkelijkheid een goede camera nodig heb die mij die extra vaardigheid aanleert tijdens het gebruik. De Sony NEX-6 is zo'n camera voor mij.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel

TidBITS Volglijst: belangrijke software-updates, 2 april 2013

  van de TidBITS-redactie: [email protected]

[vertaling: PAB]

Final Cut Pro X 10.0.8 -- Apple heeft Final Cut Pro X 10.0.8 uitgegeven, een tussentijdse uitgave met een korte lijst reparaties en verbeteringen voor de professionele video-bewerker. De update voegt een optie toe waarmee je ProRes Log C-bestanden van ARRI ALEXA-camera's kan weergeven met behulp van de standaard Rec. 709 kleur- en contrastniveaus, biedt ondersteuning voor de Sony XAVC-codec tot 4K resolutie en rendert nu achteruit spelende fragmenten in de achtergrond. Verder kan je nu toetsopdrachten gebruiken om Clip-weergave in te stellen op de tijdlijn, en het rolnummer bekijken dat als metagegeven in het tijdcode-spoor van videobestanden zit. De update biedt ook een oplossing voor een kwestie waarbij groene beelden gegenereerd werden bij gebruik van sommige effecten van derde ontwikkelaars, lost het snelheidsproblemen op die optraden bij bepaalde titels en effecten, zorgt het voor de juiste volumeniveaus voor mono-geluidsbestanden in een surround project-export en fixt het het irritante probleem waarbij drop-zones naar het eerste beeld gereset werden na een herstart. Behalve voor Final Cut Pro X, heeft Apple ook updates uitgebracht voor Motion naar versie 5.0.7 (met oplossingen voor de groene beelden en snelheidsproblemen met titels, plus een stabiliteitskwestie bij het splitsen van lagen in de tijdlijn) en Compressor naar versie 4.0.7 (die niet langer bij het uploaden naar Vimeo een limiet van 1 GB voor de bestandsgrootte heeft, en een oplossing voor stabiliteitskwesties met MPEG-2-bestanden en Qmaster). ($ 299,99 nieuw in de Mac App Store, gratis update, 1,64 GB, toelichting)

Reacties - Final Cut Pro X 10.0.8

PDFpen 6.0.1 -- Aansluitend op de recente uitgave van versie 6.0 van de twee programma's om PDF's te bewerken (zie "PDFpen 6.0 kan nu naar Word exporteren", 19 maart 2013) heeft Smile nu PDFpen en PDFpenPro bijgewerkt naar versie 6.0.1 met verschillende essentiële verbeteringen. Je kan hiermee exporteren naar Microsoft Word-documenten bij gebruik van Mac OS X 10.7 Lion. Voorvertoning en Snelle weergave zijn niet langer in staat een PDF weer te geven dat met een wachtwoord beveiligd is én opgeslagen in PDFpenPro. De update fixt ook zaken die speelden bij het importeren en gebruiken van Bibliotheek-onderdelen, zorgt ervoor dat PDF-portfolio's en vanuit LaTeX gegenereerde PDF's geopend kunnen worden, biedt oplossing voor potentieel hangen na een rechtermuisklik in de zijbalk, laat het gebruik toe van het "Populate Scripts"-menu in Lion en fixt koppelingen naar PDFpenPro-specifieke help-onderwerpen. Let op dat toen dit geschreven werd, zowel PDFpen als PDFpenPro nog geüpdatet moest worden naar versie 6.0.1 in de Mac App Store. Upgrades van een eerdere versie van PDFpen of PDFpenPro kost $ 30 via Smile, maar zijn gratis voor heb die het op of 15 oktober 2012 kochten. Als je wil bijwerken naar PDFpenPro vanaf een eerdere versie van PDFpen is de prijs $ 40. ($ 59,95/$ 99,95 nieuw met 20 procent korting voor TidBITS-leden, gratis update van versie 6.0, 49,6/50,3 MB)

Reacties - PDFpen 6.0.1

ChronoSync 4.3.7 -- Econ Technologies heeft ChronoSync 4.3.7 uitgegeven. Hierbij is de wijze verbeterd waarop de synchronisatie/backup-applicatie werkt met netwerkschijven. Met de update kan je nu een login-domein specificeren bij het ingeven van een gebruikersnaam in de Target Options van een netwerkschijf. Verder voegt het logica toe die helpt detecteren dat de verbinding met een SMB-volume verbreekt, en verandert het de wijze waarop bestands- en map-informatie verzameld wordt van NAS-schijven om overbelasting en hangen te voorkomen. De uitgave zorgt ook voor een oplossing van een bug waarbij gekoppelde lokale en netwerk-schijven niet genegeerd worden bij het scannen van alleen lokale bestanden. Andere geplette bugs zijn onder meer een probleem waarbij een geplande synchronisatie stopte na een gemiste, geplande back-up, blijven hangen door het versturen van een notificatie-e-mail na het onderbreken van een synchronisatie en een klein probleem met datumconversie als er geen datum is gespecificeerd. ($ 40 nieuw, gratis update, 28,9 MB, toelichting)

Reacties - ChronoSync 4.3.7

ExtraBITS, 2 april 2013

  van de TidBITS-redactie: [email protected]

[vertaling: MSH]

Deze week vroeg vooral iCloud onze aandacht, in verband met beveiliging en Core Data-synchronisatie. Daarnaast was er het nieuws dat T-Mobile eindelijke de iPhone gaat verkopen, opvallend genoeg zonder verplicht abonnement.

The Verge onderzoekt beveiliging van Apples Cloud - Zouden beveiligingspraktijken geheim moeten worden gehouden? Tim Carmody van The Verge suggereert dat de legendarische geheimzinnigheid van Apple zou kunnen leiden tot slechtere beveiliging dan indien de onderneming wat transparanter zou zijn over hoe men klantgegevens beschermt. Hij sluit af met: "Alles wijst erop dat net als Kaarten of MobileMe, iCloud gewoon niet op het niveau is van de verfijning en prestaties die we van Apple gewend zijn. Veiligheid is slechts een symptoom".

Reacties

De realiteit van Core Data synchroniseren in iCloud - Ellis Hamburger van The Verge sprak met een stel ontwikkelaars over het schrijven van een uitgebreid artikel over frustraties rondom de Core Data-synchronisatiefuncties van iCloud, die nodig zijn voor apps die database-synchronisatie via iCloud moeten doen (in tegenstelling tot document-synchronisatie, wat best goed werkt). Synchroniseren is moeilijk, maar als Apple wil dat ontwikkelaars (en gebruikers) op iCloud-integratie gaan vertrouwen, moet de synchronisatie goed werken.

Reacties

Rich Siegel legt de problemen met synchronisatie van Core Data in iCloud uit - Frustraties van ontwikkelaars rondom synchronisatie van Core Data in iCloud waren de laatste tijd veel in het nieuws, maar voor hen die zich op technisch niveau afvragen waar al de ophef over gaat, legt Rich Siegel van Bare Bones Software uit wat er komt kijken bij synchronisatie van gegevens in iCloud en waar ontwikkelaars problemen ondervinden.

Reacties

T-Mobile gaat de iPhone vanaf 12 april 2013 verkopen - Dan Moren van Macworld duikt in de details van de aankondiging dat T-Mobile op 12 april 2013 zal beginnen met de verkoop in de Verenigde Staten van de iPhone (de 4, 4S, en 5). Opmerkelijke feiten over de zet van T-Mobile zijn ongesubsidieerde hardware waarvan je een gedeelte direct betaalt en de rest in maandelijkse termijnen, een abonnement van $ 50 per maand zonder beperkingen (praten, sms en gegevens, met een limiet van 500 MB op gegevens via 4G of tethering), en spraak simultaan met gegevens (op dit moment aangeboden door AT&T, maar niet bij Verizon of Sprint).

Reacties

Dit is TidBITS, een gratis wekelijkse technologie-nieuwsbrief met recent nieuws, bekwame analyse en grondige besprekingen voor de Apple internet-gemeenschap. Geef het gerust door aan je vrienden; beter nog, vraag of ze een abonnement willen nemen!
Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en websites mogen artikelen overnemen of een link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We kunnen de precisie van de artikelen niet garanderen. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.
Copyright 2013 TidBITS; reuse governed by this Creative Commons License.

Vorige aflevering | Search TidBITS | Volgende aflevering
TidBITS English | TidBITS Nederlands