TidBITS#1044, 13 september 2010

Deze week is het digitale fotografie en iOS wat de klok slaat. Tonya Engst trapt af met een beschouwing van iOS 4.1, wat het levert en hoe goed het werkt en Adam Engst bestudeert hoe Apple de iOS-ontwikkelbeperkingen losser maakte en transparantere richtlijnen voor App Store-beoordeling opstelde. Gastschrijver Jeff Lynch legt uit hoe fotografen ervoor kunnen zorgen dat hun portfolio er op hun best uitzien op de iPad. Ten slotte draagt Charles Maurer een gedetailleerde redactiebijdrage (ok, een gedetailleerde woedeuitbarsting) over wat er niet deugt aan de digitale camera's van vandaag (tip: het is niet een gebrek aan opties). We zijn ook blij dat we onze nieuwste sponsor, The Data Rescue Center, kunnen verwelkomen en een korting aankondigen op Raskin voor degenen die geen geluk hadden in de DealBITS-verloting van vorige week. Bij de vermeldenswaardige softwareupdates van deze week zitten Carbon Copy Cloner 3.3.4, Firefox 3.6.9, PDFpen/PDFpenPro 5.0.1, Safari 5.0.2/4.1.2, iWeb 3.0.2 en Cyberduck 3.6.1.

De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.

iOS 4.1: werkt het? Moet je het installeren?

Apple kondigde de iOS 4.1 update vorige week aan en is hij te downloaden en installeren via iTunes. Ik raad je aan de update inderdaad te installeren, als je tenminste een iPhone of iPod Touch hebt die hiervoor geschikt is, wat geldt voor alle apparaten na de eerste generatie. iPad-gebruikers moeten voor de 4.0-functies wachten op de 4.2-update, die op de rol staat voor november 2010.

Heel veel mensen hebben de stap naar iOS 4.1 al gemaakt zonder ergens last van te hebben en nieuwe functies en een aantal reparaties maken dit een aantrekkelijke update. Bepaalde aanpassingen zoals verbeterde prestaties op de iPhone 3G, een meer complete implementatie van Bluetooth en het kunnen maken van HDR-foto's op de iPhone 4, vergroten de bruikbaarheid van beide toestellen; andere nieuwe functies, zoals het huren van tv-series via de iTunes Store en het nieuwe Game Center zullen hun aantrekkelijkheid nog meer vergroten.

Als je een iPhone 4 hebt zul je een paar vernieuwingen tegenkomen die op de andere apparaten niet beschikbaar zijn:

Bij elk iOS 4-compatibel apparaat behalve de 3G verschijnt op je homescreen het nieuwe Game Center, waarmee je kan deelnemen in multiplayer-spellen.

En de volgende dingen veranderen met iOS 4 op elk apparaat waar dit besturingssysteem geschikt voor is:

Een belangrijke reparatie volgens deze uitgave-opmerkingen, is een de verbeterde prestatie van de iPhone 3G. Na het schrijven van mijn artikel "Versnel je iPhone 3G met iOS 4" (27 augustus 2010), heb ik zelf de update op mijn 3G geïnstalleerd. Ik weet niet precies of het toestel nu met 4.1 even snel is als hij onder 3.1.3. was, maar daar lijkt het wel op. Als je dit met eigen ogen wil zien, kan je deze video op de Lifehacker-site bekijken: iPhone 3G Speed Test: iOS 4.0 version iOS 4.1. Alle lof voor Apple, nu het bedrijf de iPhone 3G-bezitter toch meeneemt in de vaart der volkeren - al was het natuurlijk nog beter geweest als deze klant niet maandenlang had hoeven lijden onder een supertraag apparaat en matige communicatie over het probleem.

Ondanks berichten van een aantal mensen, dat iOS 4.1 ook de prestaties van de tweede generatie iPod Touch verbetert, staat er hierover niets in Apple's uitgave opmerkingen bij 4.1.

En verder: waar iOS 4 de mogelijkheid bood om aantekeningen, gemaakt met de Notities-app, via MoblileMe te synchroniseren, is deze optie in 4.1 op onbegrijpelijke wijze weer verdwenen uit de iPhone 3G en de tweede generatie iPod Touch. Een korte verwijzing naar deze actie, staat in dit Apple Support-artikel, dat kennelijk vorige week werd aangepast. Betere uitgave-opmerkingen zouden tijd en onrust besparen voor mensen die plotseling werden geconfronteerd met het verdwijnen van draadloze synchronisatie van hun aantekeningen.

(Ondertussen hoor ik van verschillende lezers dat enkele tips uit het artikel over het versnellen van je 3G onder iOS 4.0 ook helpen om de 3G met firmware 3.1.3. sneller te laten werken. Het artikel is kennelijk handig om te lezen als je iPhone traag werkt, welk model het ook is.)

Het installeren van iOS 4.1. gaat je enige tijd kosten, dus begin er niet mee vlak voor je van huis wil gaan. Het kostte mij zo'n 30 minuten om het besturingssysteem te downloaden en te installeren op mijn 3G en circa 20 op de 3GS. In beide gevallen zat ik al op 4.0.2. Als jouw toestel nog draait op 3.1.3. dan moet je erop rekenen dat de update zelfs enkele uren zou kunnen kosten, helemaal als er veel op stond.

Apple versoepelt iOS-restricties, publiceert beoordelingsrichtlijnen

Tegen hun gewoonte in, heeft Apple vorige week een standpunt uitgebracht, welke veranderingen aankondigt in de iOS-ontwikkelaarsprogramma-licentieovereenkomst welke eerdere restricties versoepelt, waarschijnlijk met het doel negatieve aandacht te verminderen.

Tegelijkertijd, kondigde Apple aan dat het beoordelingsrichtlijnen voor de App Store zal uitbrengen en een App beoordelingscommissie aan wie je klachten kunt sturen over afwijzing van een App. Dat is niks te vroeg. Ik ben zeker dat 99,99 procent van de afwijzingen op basis van goede technische redenen zijn, maar de overgebleven twijfelachtige afwijzingen zijn genant voor Apple en de hele Apple gemeenschap. Laten we eerst naar de App Store zaken kijken.

App Store beoordelingsrichtlijnen -- Eerlijk gezegt, de App Store beoordelingsrichtlijnen klinken in zijn geheel heel redelijk, maar nog vaag genoeg om Apple alles te laten doen wat ze willen. Echter, ze zijn in duidelijk Engels geschreven, en Apple maakt een duidelijk verschil tussen Apps, boeken en liedjes, die geen van alle door het bedrijf worden beheerd in de iTunes Store. Hoe dan ook, het is prettig dit feit zwart op wit te hebben.

Behalve de vele specifieke richtlijnen welke hoofdzakelijk ontwikkelaars zullen interesseren, beschrijft Apple vele thema's die in de kern neerkomen op:

En tenslotte, kun je je wenden tot App-beoordelingscommisie als je App is geweigerd, maar Apple blijft zeggen, "Als je naar de media gaat en ons vernederd, zal dat nooit helpen".

Ik hoop dat dat laatste uitkomt in de toekomst, omdat in het verleden, is het herhaaldelijk gebeurde dat de enige reden dat een verbod op een App werd verwijderd door publiek geschreeuw en media aandacht welke het geschreeuw mogelijk maakte. (Zie Wikipedia censuur in de App Store voor koppeling naar verslaggeving). Zou Apple uit zichzelf deze beslissingen hebben terug gedraaid? Het lijkt er niet op.

Hun licht laten schijnen op zaken als deze is precies wat de media zou moeten doen. Het publiek heeft niet het recht om alles over Steve Jobs priveleven te weten, maar dat Apple politieke satire weigert is absoluut van publiek belang.

App Ontwikkeltaal-beperkingen opgeheven -- Laten we nu eens kijken naar de veranderingen in de iOS ontwikkelaars licentie overeenkomst. Ten eerste is de clausule

volledig gewist. De clausule was een paar maanden geleden toegevoegd om te voorkomen dat cross-compilers zoals Adobe's Flash-to-iPhone compiler (zie "Nieuwe ontwikkelaarsovereenkomst voor iPhone-OS verbiedt Flash-to-iPhone-compiler", 9 april 2010). De voor de hand liggende reden hiervoor was om de kans op veiligheidslekken te verminderen en het voorkomen van een beroerde interface in cross-platform apps.

Houdt in gedachten dat dit allemaal gebeurde tijdens de ruzie met Adobe over Flash, waarbij Steve Jobs verklaarde dat Adobe was begonnen (zie "Steve Jobs geeft (bijna) alle antwoorden op D8", 11 juni 2010) en er geen twijfel bestaat over dat de emoties hoog opliepen en nieuwe beperkingen gericht waren tegen Adobe's Flash-to-iPhone compiler.

Maar waarom veranderen en waarom nu? Volgens dit korte New York Post-artikel, wekte het verbod van de cross-compilers de aandacht van de antitrust ambtenaren van de Amerikaanse federale handelscommissie en Europese wetgevers. Terwijl iedereen weigert hierop een toelichting te geven lijkt het, als het artikel in de Post een grond van waarheid bevat, in dit licht logisch dat Apple op zijn schreden terugkeert.

Interpreted Code Toegestaan in Apps -- Vervolgens is een clausule die voorheen apps niet toestond om scripts te installeren of te draaien, volledig omgegooid. Voorheen waren plug-in's, het aanroepen van andere frameworks, andere API's en het downloaden van of uitvoeren van scripts, anders dan de door Apple goedgekeurde, verboden terrein.

Die clausule verbiedt nog steeds het downloaden en installeren van scripts maar staat expliciet alle uitvoerbare code toe zolang deze scripts, code en interpreters een onderdeel zijn van de app-package en niet gedownload worden. Een uitzondering wordt gemaakt voor code die gedownload en uitgevoerd wordt door Apple's ingebouwde Webkit framework.

Nogmaals, deze verandering lijkt ontwikkeld te zijn om ontwikkelaars de kans te geven om hun eigen ontwikkeltaal te maken en te gebruiken binnen een app, zolang deze maar niet gedownload wordt omdat dit weer een beveiligingsgat zou opleveren. En ook dit is een logische stap, naast de technische implicaties van dit besluit, in het licht van het antitrust-onderzoek.

Beperking verzamelen gebruikersgegevens vereenvoudigd -- Ten slotte is een clausule die voorheen nogal specifiek de situatie omschreef welke gebruikers- en apparaatgegevens verzameld mochten worden enorm versimpeld. Voorheen werd er in deze clausule precies voorgeschreven hoe en wanneer gegevens verzameld konden en mochten worden (in principe een dienst of functie aanbieden die direct relevant was voor het gebruik van de app of voor reclame, maar slechts een gedeelte van de gegevens werd door Apple toegewezen voor reclametoepassing). Nu is het eenvoudig zo dat een app geen toegang tot de gebruikersgegevens kan krijgen zonder uitdrukkelijke toestemming van de gebruiker. Dit moet bedoeld zijn voor het verbeteren van de dienst of toepassing van de app of voor het aanbieden van reclame maar dat de verzamelde gegevens niet gebruikt mogen worden geanalyseerd te worden en doorgegeven aan een derde partij.

Volgens een eerder New York Post-artikel, zouden er ook problemen zijn met Apple's iAd-service in het kader van het antitrust-onderzoek. De wijzigingen in de iOS-ontwikkelaarslicentie overeenkomst kan eenvoudig woden uitgelegd als een vereenvoudiging van de regels voor advertentiediensten door anderen. Sterker nog: Google heeft daar al op ingehaakt.

Kom goed voor de dag met een fotopresentatie op je iPad

Onlangs heb ik een iPad aangeschaft om als foto-portfolio te gebruiken. De voortekenen zijn dat dit de toekomst voor portfolio's is, en ik moet zeggen dat ik niet meer terug zou willen naar een fysiek portfolio met afdrukken. Dat neemt niet weg dat je wel wat moeite moet doen om je foto's er op je iPad zo goed mogelijk uit te laten zien.

Zoals zoveel fotografen gebruik ik Adobe Photoshop Lightroom 3 om mijn RAW bestanden te beheren en te bewerken tot printklare JPEG's. De afgelopen jaren heb ik een aantal export-instellingen gecreëerd, voor verschillende doeleinden, zoals afdrukken of publicatie op het web. Ik moest echter constateren dat met deze instellingen niet alle geëxporteerde foto's er op mijn iPad (waar ik ze via iTunes op had gezet) net zo goed uitzagen als in Lightroom op mijn MacBook.

Een deel van het probleem is puur praktisch. De iPad is geen MacBook, en het 9.7 inch scherm van de iPad is een stuk kleiner dan het scherm van zelfs de kleinste MacBook Pro, met zijn 13.3 inch. De schermgrootte van de iPad is onveranderlijk 1024 bij 768 pixels, met een resolutie van 132 pixels per inch, ook al weer minder dan het 1200 bij 800 pixels grote scherm van de MacBook Pro, met zijn 101 pixels per inch. Dat alleen al zorgt er voor dat je foto's er altijd beter uitzien op je MacBook dan op je iPad. Dat neemt niet weg dat je daar in Lightroom best nog wel wat aan kunt doen

Verzamelingen & virtuele kopieën -- Om te beginnen moet je in Lightroom een aparte Verzameling aanmaken waar je de afbeeldingen die je op je iPad gaat zetten in bewaart. Ik maak meestal een virtuele kopie van elke afbeelding die ik in mijn iPad portfolio wil opnemen; die kopie gaat vervolgens (al naar gelang de oriëntatie) in een 'liggende' of 'staande' verzameling.

Omdat ik mijn foto's in liggend en staand formaat indeel hoeven mijn klanten bij het bekijken van mijn portfolio niet steeds de iPad te draaien als ze door mijn foto's bladeren. Verder is het zinvol om met virtuele kopieën te werken omdat de foto's voor de iPad anders bewerkt moeten worden dan een foto die je wilt afdrukken of op het web wilt plaatsen.

Uitsnijden voor de iPad -- Het volgende dat je wil doen is elk beeld uitsnijden met de standaard beeldverhouding van de iPad, 4:3 (1024 x 768 pixels). Als je ooit al afbeeldingen hebt gemaakt om in een geprojecteerde PowerPoint- of Keynote-presentatie te gebruiken, dan zul je begrijpen waarom dit zo belangrijk is. Bij een presentatie wil je gewoonlijk dat je afbeeldingen zo groot mogelijk worden geprojecteerd. Bij de iPad is dat hetzelfde, behalve dat je het scherm meedraagt.

Wanneer je afbeelding juist is uitgesneden, zijn er twee Lightroom-instellingen die een groot verschil maken voor hoe scherp en levendig je afbeelding eruitziet op de iPad.

Exporteren voor de iPad -- Het laatste puzzelstuk dat ik na uren experimenteren heb gevonden is je afbeeldingen te exporteren met de standaard resolutie van de iPad, zoals hieronder afgebeeld. Hierdoor voorkom je dat het programma Photos op de iPad de afmetingen van de afbeeldingen verandert (en resampled), met mogelijke nadelige invloed op de kwaliteit.

Het verschil in beeldscherpte zoals weergegeven op de iPad is aanzienlijk en ik heb verschillende JPEG's op volledig formaat afkomstig van mijn 21-megapixel Canon 5D Mark II geëxporteerd om dit aan te tonen. Deze bestanden van 15 MB zagen er zachter en minder levendig uit dan de bestanden van 780 KB die ik met de instellingen van bovenstaande schermkopie heb geëxporteerd.

Conclusies -- De iPad is een ongelooflijk toestel en kan onze opvatting van "personal computing" helemaal veranderen. Voor een fotograaf die zijn klanten nog altijd in persoon wil zien (en als je denkt dat in persoon passé is, dan zit je er helemaal naast), is dit een kostenefficiënt gereedschap om je voortdurende veranderende portfolie te presenteren. Ongeacht of je nu stilstaande beelden of video's toont. En het is ook heel leuk om mee te spelen (maar zeg dit niet aan de kinderen).

[Jeff Lynch is een reclame-, landschaps- en natuurfotograaf, blogger en schrijver uit Sugar Land, Texas.]

Data Rescue Center sponsort TidBITS

Het doet ons genoegen het data-herstel bedrijf The Data Rescue Center te verwelkoen als onze nieuwste TidBITS sponsor. Hoewel u misschien niet zo bekend bent met de naam Data Rescue Center, zal je waarschijnlijk hun moederbedrijf kennen, Prosoft Engineering, de makers van de Data Rescue en Drive Genius-softwarepaketten. Prosoft bestaat al sinds 1985, men schrijft drivers en schijf-gerelateerde code die gelicensieerd werd aan Apple voor Drive Setup en de functies voor branden in iTunes.

Bij de oprichting van Data Rescue Center in 2009, was Prosoft's doel om betaalbare data recovery diensten aan te bieden bij zowel harde schijven met logische problemen als schijven die fysieke schade hadden geleden. Hoewel er vele gerenommeerde data recovery bedrijven bestaan, hoorde men verhalen van andere bedrijven die honderden of zelfs duizenden dollars vroegen voor herstelklussen die alleen maar het runnen van hun 99 dollar Data Rescue software vereist.

Toen ik sprak met Gordon Bell, voorzitter van The Data Rescue Center, vertelde hij me dat ze eerst mensen aanmoedigden, van wie de drives geen rare geluiden maken (of wat andere tekenen van fysieke schade toonden), om de demoversie van Data Rescuete proberen, dit kan bestanden tonen die geschikt zijn voor herstel en kan een enkel bestand herstellen. Als het werkt, is het gemakkelijk om online te registreren en te gebruiken. (Houd in gedachten dat Data Rescue bestanden herstelt op een andere schijf; het poogt niet schijfstructuren te repareren, al zou je willen herstellen, reformateren, en de data terugzetten. En blijf betere backups maken!)

Als u toch niet zeker weet, kunt u praten met een technicus en gratis advies krijgen over het beste plan van actie. Als je uiteindelijk besluit tot het opsturen van een schijf met logische problemen voor diagnose en herstel met Data Rescue via hun Red Box programma (ze sturen je een tevoren gefrankeerde verzenddoos ontworpen om een harde schijf in te fixeren) dan zal dat waarschijnlijk ongeveer $ 150 kosten, en ze sluiten een exemplaar van Data Rescue in als ze je gegevens weer retourneren of geven je een $ 100 grote korting als je al in het bezit bent van de software.

Voor stations met fysieke problemen zijn de kosten uiteraard hoger en variabel, dus binnen een dag of twee na ontvangst stuurt een technicus je een volledige diagnose via een e-mail, samen met het verzoek om eventuele vragen te beantwoorden. De minimumprijs voor een fysieke herstel is $ 300, en Gordon Bell zei dat de meeste herstelwerkzaamheden uiteindelijk tussen de 600 en 1.000 Dollar kosten als gevolg van de extra arbeid, de noodzaak van een cleanroom-omgeving en eventueel benodigde donor-onderdelen. Dat gezegd hebbende, zij zullen geen geld vragen voor een fysiek beschadigde aandrijving als ze geen enkel gegeven kunnen herstellen, uitgezonderd herstel betreffende beschadigde opname-koppen, want het is niet ongewoon dat ook de vervangingskoppen worden beschadigd in de gegevensherstelpoging-procedure

Hoewel de Data Rescue Center drive-hersteldiensten fantastisch klinken, is het altijd goed te beseffen dat ze in het geheel niet nodig zijn als je goede backups er op na houdt. Echter, het Data Rescue Center biedt andere diensten aan die onder de rubriek gegevensherstel vallen. Bijvoorbeeld, ze doen veel aan foto's archiveren : het scannen van foto's van fysieke naar digitale formaten, zodat je niet kwetsbaar bent voor het verlies van de originelen (en zo kun je ze dus gebruiken net als je moderne digitale foto's). Daarvoor gebruiken ze hippe Kodak-scanners en of je al of niet zelf zou kunnen scannen op je eigen scanner, velen van ons hebben die niet. Toen ik naar de prijzen vroeg ($ 0,29 per foto voor 300 dpi-afbeeldinen, $ 0,39 voor 600 dpi en $ 0,49 voor 1200 dpi), zei Gordon Bell dat voor alle, behalve uitzonderlijke vergrotingen, maar 300 dpi nodig is en dat het scannen gebeurt in hun kantoren in Silicon Valley, foto's worden dus niet verscheept naar India voor het echte werk, zoal sommige diensten dat doen.

Heb je oude gegevens weggezet op een oude harde schijf, datacassette, Zip- of Jazmedium, dan zal het Data Rescue Center deze gegevens "redden" door ze opnieuw weg te schrijven naar een harde schijf of naar een set dvd's. Ze kunnen zelfs geluidsbestanden van oude cassettebandjes digitaliseren, video van oude videobanden en ze zullen dit naar vele mogelijke bestandsformaten overzetten. De kosten van deze Data-Migratie variëren natuurlijk en zijn exclusief benodigde doelmedia (-schijven, -DVD's), als ze die erbij leveren.

Zelf heb ik zo'n data-hersteldienst nog nooit hoeven gebruiken omdat ik goede back-ups maak. Ik heb wel een stapel oude foto's die ik dolgraag in digitale vorm tot mijn beschikking zou hebben en ook nog wel wat oude videobanden die ik al jarenlang wil digitaliseren, zonder daar ooit aan toe te komen. Dus ik zal zeker eens proberen wat The Data Rescue Center voor mij kan doen. Ik moet eerst wel even mijn archieven in duiken om te beslissen welke items ik precies wil redden uit het analoge moeras.

Dank aan The Data Rescue Center voor hun hulp aan TidBITS (en de hele Mac-gemeenschap!).

DealBITS-korting: bespaar $ 20 op Raskin 1.1

Onze felicitaties gaan naar James Smith bij aol.com, Dave Gerlits bij gmail.com, Stephen Narron bij earthlink.net en Ernest Friar bij aol.com, wier inzendingen willekeurig werden getrokken in de laatste DealBITS-verloting en die elk een exemplaar van Raskin 1.1 ter waarde van $ 49 hebben gekregen. Maar niet getreurd als je niets gewonnen hebt, want Raskin Software geeft een korting van $ 20 op Raskin 1.1 aan alle TidBITS-lezers tot en met 27 september 2010, waarmee ze de prijs verlagen tot maar $ 29. Om van de korting gebruik te maken, bestel je in de winkel van Raskin Software. We bedanken de 408 mensen die meededen aan deze DealBITS-verloting en hopen dat jullie in de toekomst ook mee zult blijven doen!

Wat is er mis met digitale camera's

De reden dat ik geïrriteerd ben is het feit dat de compactcamera van Daphne, mijn vrouw, na nog geen drie jaar incidenteel gebruik de geest heeft gegeven, en omdat ik geen geschikte vervanger kan vinden. Tegenwoordig is de ene 'compactcamera' nog ingewikkelder dan de andere.

Het is amper een eeuw geleden dat George Eastman puissant rijk werd met de slagzin, "You push the button, we do the rest" (U drukt op de knop, wij doen de rest). Vandaag de dag zeggen zijn opvolgers eerder, "U dient een handleiding van 100 pagina's te lezen, zelf te begrijpen wat er allemaal staat, uit het hoofd te leren, en de inhoud bij elke te nemen foto toe te passen; daarna mag u op de knop drukken en doen wij de rest".

Een "simpele" compactcamera -- Daphne en ik besloten om een Samsung EX1 (in de Verenigde Staten bekend als de Samsung TL500; consumentenprijs 400 dollar). We kwamen op dit model uit door mijn eigen advies, gegeven in "Hoe niet een digitale camera te kopen" (17 juni 2010) voor het kopen van een compactcamera te volgen: we zochten een model met de minste megapixels maar met beeldstabilisatie, een zoomlens en een goed zichtbaar schermpje. Dit model heeft beeldstabilisatie, een driemaal zoomlens en een bijzonder goed scherm. Niet alleen is het scherm een soort LED-scherm in plaats van een LCD-scherm, het kan ook kantelen en draaien, zo dat je het altijd zo kunt draaien dat je geen last van hinderlijke lichtreflecties (bijvoorbeeld van de zon) hebt.

Het scherm was voor ons de belangrijkste reden om deze camera te kiezen. Met het scherm op zijn normale positie is het zelfs in sterk zonlicht goed te zien, tenzij de zon via het scherm recht in mijn ogen schijnt; in dat geval is een kleine aanpassing van de stand van het scherm voldoende om het weer goed te kunnen zien.

Ook een belangrijke reden om voor deze camera te kiezen was dat de sensor minder pixels heeft dan de meeste andere compactcamera's (10 megapixels), en dat op een grotere sensor. Gevolg: de helft minder pixels per vierkante centimeter dan de meeste andere compactcamera's, resulterend (als het goed is) in minder ruis en meer detail in de schaduwpartijen voordat die helemaal dichtlopen. (Het verschil is overigens niet heel groot: als je de kwaliteit van een DSLR wilt evenaren heb je niet de helft van het aantal pixels per vierkante centimeter nodig maar 1/20ste.)

Verder kan de EX1 onbewerkte foto's als RAW bestanden opslaan of tot JPEG converteren. Als een camera een JPEG bestand maakt gooit hij informatie weg. Voor Daphne is dat over het algemeen meer dan genoeg, maar soms wil ik een 'echte' foto maken op momenten dat alleen haar camera beschikbaar is. Als ik zo'n foto ga bewerken wil ik alle informatie ter beschikking hebben die er was op het moment van de opname: het RAW bestand, en niet een JPEG. Er zijn maar weinig compactcamera's die RAW bestanden kunnen opslaan.

Zoals elke compactcamera zou de EX1 eenvoudig in het gebruik moeten zijn. Op het eerste gezicht lijkt het zelfs een van de eenvoudigste camera's die er te koop zijn, wat natuurlijk ook een pré was. Toch is er maar liefst een handboek met 128 pagina's nodig om de eenvoud van deze camera uit te leggen, en zelfs na het bestuderen van deze handleiding begrijp ik nog niet wat alle knopjes allemaal doen, en wanneer ik die dan moet gebruiken.

Domweg dubbelzinnig -- Kijk bijvoorbeeld eens naar de foto van marketing managers hieronder. Volgens de handleiding zou ik voor het beste resultaat de camera moeten vertellen in welke van acht rubrieken een scene thuishoort. Maar in welke rubriek hoort deze foto thuis, "Landschap" of "Strand en sneeuw"? (Het is op deze verkleinde afbeelding misschien lastig te zien, maar de krokodillen liggen op een zandstrand en alle vegetatie groeit op zand.)

In de handleiding staat niet duidelijk hoe je dit soort dubbelzinnigheden oplost, en ook niet wat de verschillen zijn in hoe de camera met deze rubrieken omgaat, dus ik kan op geen enkele manier uitmaken welke ik moet gebruiken.

Ik kan ook de camera zelf de rubriek laten kiezen door hem in te stellen op "smart auto". "Smart auto" kiest uit 17 rubrieken, dus het lijkt er op alsof hij fijnmaziger is (al kent hij niet "strand & sneeuw"). Maar als "smart auto" werkt en fijnmaziger is, waarom zou ik hem niet altijd gebruiken? In de handleiding staat hierover geen enkele aanwijzing.

Of neem de volgende foto. Ik schoot hem vanuit een dobberende kano, dus ik maakte me zorgen dat hij wazig zou worden door de beweging van mijn camera. De EX1 past standaard optische beeldstabilisatie toe, maar omdat ik mij extra zorgen maakte over bewegingen van de camera zou ik, als ik de EX1 gebruikte, veel voelen voor een van de andere mogelijkheden van de camera, namelijk "dual image stabilization".

Samsung beweert dat deze functie bovenop de optische beeldstabilisatie nog een vorm van digitale stabilisatie toepast, en ze lopen er behoorlijk mee te koop. Je stelt hem in met een knop bovenop de camera, dezelfde knop waarmee ik "smart auto" kies. Ik kan dus niet kiezen voor zowel "dual image stabilization" als "smart auto". Maar als deze functie goed werkt, waarom wordt hij dan niet automatisch toegepast bij elke instelling? Of als hij alleen maar in sommige situaties goed werkt, of bepaalde nadelen heeft, wanneer is het gebruik ervan af te raden? Wanneer kan ik beter "smart auto" kiezen en wanneer digitale stabilisatie? In de handleiding staat over al deze dingen geen uitleg.

Domweg absurd -- Als ik aanneem dat al deze instellingen werkelijk iets nuttigs doen, dan kan ik me niet voorstellen wie ze zou gebruiken. Ik denk dat mijn vrouw en ik redelijk de twee uitersten op de fotografie-markt vertegenwoordigen. Daphne weet niks van fotografie en ik weet juist heel veel. Als Daphne de foto hierboven had willen nemen had ze onmogelijk kunnen beslissen welke speciale instelling ze moest gebruiken. Ze had alleen maar "smart auto" kunnen kiezen en er het beste van moeten hopen. Aan de andere kant had ik met haar camera ook niet zinvol kunnen kiezen welke speciale instelling ik zou moeten gebruiken, dus ik zou hetzelfde hebben gedaan.

Die functies worden geacht mensen te helpen die betere foto's willen maken dan ze kunnen krijgen met een eenvoudige kiekjescamera, maar die niet weten hoe ze een camera moeten gebruiken. De industrie noemt ze "overgangsmogelijkheden", maar de bedrijfstak is met een overgang bezig, niet de consument. Hun doel is om mensen te verlokken een overgang te maken van een goedkopere naar een duurdere camera. Ze kunnen geen overgangsmogelijkheden bieden om te leren fotograferen, want ze lijken in de verste verte niet op conventionele knoppen. Als deze functies iemand zouden kunnen helpen te leren hoe je een conventionele camera gebruikt, dan zou je een kind kunnen leren Nederlands te lezen door het eerst Chinees te leren.

The EX1 is ook gericht op beroepsfotografen die een eenvoudig mee te nemen camera willen die ze naar hun hand kunnen zetten doordat hij net als een DSLR kan worden ingesteld op handmatig, diafragma of sluitertijd eerst instellen. Dat kan hij ook, maar om bijvoorbeeld de belichting te compenseren, wat toch vaak nodig is, moet je op "menu" drukken, dan op de pijl naar rechts, de pijl omlaag, de pijl omlaag, de pijl omlaag en "ok", en dan ben je pas op het scherm waarop je die instelling kunt aanpassen. Erger nog, om informatie over de belichting op de display te krijgen en daarna weer te verbergen om de grenzen van het tafereel te kiezen moet je een knop indrukken die vier standen doorloopt. Ik ben niet zo professioneel met fotografie bezig dat ik dit wil slikken. Als ik de camera gebruik zou ik hem het liefst in de stand "smart auto" gebruiken. Helaas is "smart auto" te dom om de foto onbewerkt te bewaren.

"Smart auto" is ook nog arrogant. Het staat niet toe dat je de belichting aanpast als hij die verkeerd kiest. Deze arrogantie is bijna terecht. Ik heb wat rondgelopen en foto's genomen in moeilijke omstandigheden (bizarre verlichting, verlichting in de rug, zon in de foto, nacht) en elke foto was aanvaardbaar. Toch zouden veel van die foto's er beter uit hebben gezien met iets minder belichting en ik weet zeker dat ze allemaal verbeterd hadden kunnen worden door latere aanpassingen aan de onbewerkte bestanden.

Digicam-auto's -- De Samsung EX1 verschilt in details van andere digitale camera's, maar voor zo ver ik kan zien is iedere camera op de markt vergeven van nutteloze ingewikkeldheden. Canon, Kodak, Nikon, Olympus, Panasonic, Pentax, Ricoh, Samsung, Sony. Elk bedrijf geeft zijn camera's een gebruikersinterface die slecht tot abominabel is. Om foto's te maken hoeft een eenvoudige kiekjescamera alleen maar een knop te hebben om af te drukken, plus een driestandenknop (flitsen uit/aan/automatisch), een schakelaar voor de zelfontspanner en een wieltje om de belichting te verhogen of te verlagen in stappen van een halve f-stop, voor het geval dat een foto te donker of te licht uitvalt en je het opnieuw wilt proberen.

Ik kan me niet onttrekken aan de gedachte hoe een auto er uit zou zien als een camerafabrikant hem zou bouwen. De Pentacanakon Zoom 8 heeft geen versnellingspook, licht- of verwarmingsknoppen nodig want een computer vervangt deze en andere bedieningsmogelijkheden. Bovendien heeft de computer van de Zoom 8 talloze nuttige mogelijkheden die niet in een conventionele auto zitten. Zo kan hij cilinders uitschakelen. De Zoom 8 rijdt soepel met acht cilinders, maar de computer maakt het ook mogelijk om schokkerig te rijden met zeven, schuddend met zes, of te kruipen met vijf. Stel je eens voor hoe veel benzine dat scheelt!

De computer van de Pentacanakon Zoom 8 doet zoveel dingen dat er een gecompliceerd menu voor nodig is. Omdat het lastig is om menu's te lezen terwijl je rijdt, zijn de meestgebruikte opties beschikbaar onder drukknoppen. Het indrukken van twee knoppen in de juiste volgorde zorgt er zo voor dat je de cylinders uit kunt schakelen. En ook: wanneer je de radio in wilt schakelen maar de verkeerde knop indrukt moet je wellicht achteraan sluiten in de file in spitstijden… Gelukkig is er een enkele knop voor het vastzetten van het gaspedaal totdat je het gevonden hebt en de knop opnieuw indrukt.

Wanneer je de vergelijking met het uitzetten van cylinders vergezocht wint, realiseer je dan dat iedere camera vandaag de dag een verzameling kleine knoppen en bijbehorende menu's heeft die je in staat stellen om een prachtige foto te maken om dan delen weg te gooien, instellingen die ervoor zorgen dat de camera je foto's als JPEG's comprimeert, de resolutie terugbrengen of die delen van de foto afknippen. Het afknippen van die delen noemt men bijvoorbeeld "Digitale zoom! Vier aspectratio's! Zeven artistieke effecten!"

Ik comprimeer een afbeelding vaak, of maak hem kleiner, en soms gooi ik dan het origineel weg (wanneer ik mijn camera bijvoorbeeld als kopieermachine gebruik), maar ik doe dit op het grote scherm van de computer en niet op het kleine scherm van de computer. Ik gooi bovendien het origineel niet weg voordat ik de verkleining bekeken heb, om me ervan te vergewissen dat de bewerking okee is. Ik ken niemand die de originelen automatisch weg zou willen gooien (dus voordat hij of zij naar het resultaat van de bewerking gekeken heeft, maar dat is wel wat deze geweldige "mogelijkheden" doen.

Die knop voor het vastzetten van het gaspedaal heeft de EX1 ook: een knop voor het maken van een filmpje zonder zelf de modus in te stellen. Als je per ongeluk op deze knop drukt heb je snel je geheugenkaart vol zitten en je batterij leeg.

In principe is het mogelijk om veel van deze "mogelijkheden" te negeren, maar in de praktijk worden de menu's vaak per ongeluk aangepast, bijvoorbeeld bij het veranderen van een andere instelling of wanneer je je camera op je schoot hebt liggen. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren met de "Fn"-knop op de EX1, waarvan de enige functie is om afbeeldingen te vernietigen door de resolutie te veranderen. Dat was inderdaad het ongelukje dat de reden was om dit artikel te gaan schrijven.

Ik weet dat professionele fotografen die foto's maken van gebeurtenissen vaak meerdere exemplaren achter elkaar willen schieten, zodat ze zo snel mogelijk foto's te koop kunnen zetten. Ze zullen meestal ook JPEG's willen en maar incidenteel naar het oorspronkelijke "raw"-bestand willen gaan. Het kan dus handig zijn om een instelling te hebben waarmee je zowel je JPEG- als je RAW-bestand kunt opslaan. Dat is wel het enige geval waarbij ik me kan voorstellen dat je een afbeelding in meerdere formaten wilt opslaan.

Betere camera's zijn niet altijd beter -- Ik zeg het graag nog een keer: ik gebruik de EX1 alleen als voorbeeld. Nogmaals, de EX1 is eigenlijk één van de eenvoudiger modellen die op de markt zijn. Ik bekritiseer niet speciaal Samsung, maar de gehele industrie. Voor zover ik weet heeft iedere camera last van onnodige complexiteit.

Nou ja: iedere fotograaf heeft daar last van. Ik ben een aantal spectaculaire foto's kwijtgeraakt omdat ik de ISO-instelling of het bestandsformaat aanpaste terwijl ik de camera droeg of op mijn schoot had. Ik heb eindelijk geleerd dat iedere keer dat ik de camera aanzet, ik de toets moet gebruiken die die instellingen toont om te controleren of ze nog correct zijn en daarna die toets nogmaals moet gebruiken, zodat ik niet een andere toets indruk die die setting verandert.

Digitale afbeeldingen zijn veel practischer dan film en de automatiseringsmogelijkheden van een fotocamera zijn bijzonder handig. Het automatiseren van een spiegelreflex is echter zinloos. Denk bijvoorbeeld aan automatisch scherpstellen. Op een handmatige camera draai ik daarvoor aan een ring. Snel en eenvoudig. Op mijn digitale spiegelreflexen moet ik eerst van handmatig naar autofocus overstappen, de camera richten op datgene wat ik scherp wil stelle en door middel van de ontspanknop half indrukken scherpstellen. Dan kan ik weer terug naar handmatig, zodat de camera de foto op de juiste manier kan nemen. Dit is niet duidelijk en nauwelijks sneller en vaak gebeurt het dat ik de ontspanknop iets te ver indruk en de foto al maak. (Pas op, ik weet dat sommige mensen niet handmatig kunnen scherpstellen, zoals mijn vrouw. Voor die mensen is autofocus onbetaalbaar.)

Automatische belichting is ook al niet sneller. Voordat ik een foto kan maken moet ik eerst nadenken. Ik moet bepalen wat de grootste opening is die ik kan gebruiken, zodat ik genoeg scherptediepte krijg. Bovendien moet ik bedenken of het onderwerp zich genoeg onderscheidt of dat ik de belichtingsmeter moet gebruiken. Met een handmatige of automatische camera stel ik eerst de opening in (meestal door aan een knop te draaien). Met een handmatige camera stel ik dan de sluiter in totdat de belichtingsmeter op een bepaalde plek staat en dat gaat reuzesnel. Met mijn digitale spiegelreflexen hoef ik niks te doen als ik akkoord ga met de normale belichting, maar als ik dat wil aanpassen moet ik een knop indrukken en een knop draaien, wat lastiger is dan met die meter.

Als deze automatisering een verbetering is, spreek ik vloeiend Frans. Wanneer het instellen van de opening of belichtingscompensatie menu's vereist, is een automatische camera langzamer dan een handmatige.

Wanneer je wilt bepalen wat je camera doet (als je meer wilt doen dan alleen een knop indrukken) is er voor het maken van foto's maar één voordeel voor een digitale camera ten opzichte van een filmcamera: je kunt je foto's meteen zien. Dit heeft niks te maken met het automatische deel.

Snelheid doodt… foto's -- "Maar", hoor ik iemand tegensputteren, "zelfs milliseconden doen ertoe wanneer je op een snel bewegende actie probeert te reageren". Dat is misschien wel waar als je probeert op gebeurtenissen te reageren, maar met reacties krijg je zelden goeie foto's. Je hebt misschien af en toe geluk, maar om zeker geluk te hebben moet je vooruit plannen en je eigen geluk scheppen: je moet zien wat er zich voor je afspeelt, een foto bedenken die je zou kunnen maken, inzien waar jij en het onderwerp zich moeten bevinden om die foto te kunnen maken, erheen gaan, op tijd arriveren om je armen te kunnen ontspannen (omdat gespannen spieren geen camera kunnen stilhouden) en dan wachten tot je foto zich ontwikkelt.

De krokodillen die dit artikel illustreren waren niet opgezet, toch had ik door mijn bewegingen te plannen genoeg tijd om na te denken over belichtingstijd en genoeg tijd om handmatig scherp te stellen (wat ik betrouwbaarder vind dan autofocus met de zeer lange lens die ik gebruikte). Als ik die tijd niet had kunnen winnen, dan had ik helemaal geen foto's gehad, omdat krokodillen onderduiken als je ze zien, zelfs al ben je nog 150 meter van ze verwijderd.

In films zie je soms een fotograaf die een camera tevoorschijn haalt en zo snel een foto maakt dat zijn armen nog bewegen. Je ziet even goed de Lone Ranger een pistool uit zijn holster wippen en een pistool uit iemands hand uit de andere kant van de straat schieten, ook terwijl zijn arm nog beweegt. Deze beelden zijn beide even absurd. Professionele fotografen schieten niet vanaf de heup, we plannen wat we gaan doen. We mogen dan wel snel en ruig schetsen, soms erg snel en erg ruig, maar toch plannen we vooruit. Fotografen hebben camera's nodig die ons de scene laten observeren en plannen zonder afleiding.

Grenzen aan het verstand -- Afleiding is een serieuze zaak, omdat net als bij een computer de beperkende factor bij een camera niet de hardware of software is, maar het denkvermogen van de persoon die het ding gebruikt. Om het probleem duidelijk te maken laat ik je deze foto zien:

Ik weet zeker dat je de kop van een krokodil ziet. Maar kijk nog eens: eigenlijk zie je geen krokodil. Er is een langwerpige vlek met een rondje in het midden, en een kleinere langwerpige vlek rechts daarvan. Dit lijkt niet erg op de krokodillenkop van de eerste foto. Die kop was een en al tand en kaak. Hier zie je geen krokodil, je leidt af dat het er een is.

Dit is hoe we doorgaans zien waar we naar kijken. Het oog kijkt naar een paar plekken van een scene en de hersenen leiden de rest eruit af door kansberekening op basis van voorgaande ervaringen. Dat is waarom zoveel kiekjes er niet zo uitzien als de fotograaf verwacht had. Dat is waarom je verrast kunt zijn omdat op de foto een boom uit het hoofd van tante Zelda groeit. Toen je in het echt naar tante Zelda keek, concentreerden je ogen zich op haar, niet op de boom. Het ging je om haar, niet om bomen, dus zag je brein de boom achter haar niet. Om die boom te vermijden had je met opzet niet naar haar moeten kijken, maar achter haar.

Kijk nu nog eens naar die krokodillenvlekken. Eén aspect van de compositie dat je helpt om de krokodil te zien is dat alles in de foto horizontaliteit benadrukt. Krokodillen zijn lang en laag (horizontaal) en de horizontaliteit van de compositie geeft een sterke horizontale referentie en dient tegelijkertijd als een associatieve aanwijzing. Om dit effect te bereiken, zorgde ik ervoor dat de rivieroever en de waterlijn en de twee onderdelen van de krokodil allemaal horizontaal zijn, en dat de oever dicht genoeg bij de krokodil was om horizontaliteit te suggereren en toch veraf genoeg om de aandacht niet af te leiden. Om zo'n compositie te bedenken had ik geconcentreerde aandacht nodig.

Elke camerafunctie waar een fotograaf over na moet denken leidt af van de geconcentreerde aandacht die nodig is om goeie foto's te maken. De bediening voor het maken van foto's zou zo eenvoudig en recht door zee moeten zijn dat geen enkele gedachte besteed hoeft te worden aan manipulatie van de camera. Menu's, overlappende knoppen, scènestanden, ze zitten allemaal in de weg bij de voorliggende taak, het inbeelden van een foto en uitdenken hoe alle elementen op de juiste plaats en juiste manier in beeld te krijgen.

Een eenvoudiger digitale spiegelreflexcamera -- Het minimaliseren van afleiding vereist eenvoud. Een automatische camera die geschikt is voor serieuze fotografie moet ingewikkelder zijn dan een handmatige camera of een kant-en-klaarcamera, omdat de automatische functies uitgeschakeld moeten kunnen worden om handmatig te kunnen bedienen, dus ik zou de voorkeur geven aan een geheel handmatige camera. Maar als je aanneemt dat een moderne camera ook automatisch moet kunnen werken, is dit de bediening die ik zou willen hebben om foto's te maken met een digitale spiegelreflexcamera of electronische equivalent, de gehele bediening:

Bedenk dat hier knoppen ontbreken voor het voorvertonen van diepte. Deze functie is namelijk grotendeels nutteloos daar de zoeker te gedimd is als bij een lens het diafragma maximaal is teruggedraaid. Bij een digitale camera kan je de diepte makkelijker en nauwkeuriger inschatten als je een testopname vergroot.

Leitz' lichtend voorbeeld -- Als je denkt dat deze knoppenverzameling karig is, kijk dan eens naar Leica camera's. De Leica (Leitz camera) was de oorspronkelijke 35-mm camera en de Leica-modellen die scherpstelden met afstandsmeters zijn altijd de kostbare schatten van de fotografie geweest. De camera's waren altijd duurder hoewel ze minder flexibel waren dan de gewonere professionele cameras. Eind jaren '70 van de vorige eeuw bestond mijn voornaamste 35mm-systeem uit een tweetal Leica M4-toestellen met alle lenzen die pasten maar de Leicas waren altijd beperkend genoeg dat ik er een zware spiegelreflex met een eigen lenzenset naast moest gebruiken. Mijn Leica-materiaal was goed ontworpen en goed gemaakt maar het was met name uitzonderlijk vanwege de prijs en de beperkingen. Ik ging Leica's gebruiken om dezelfde reden als andere fotografen: omdat ze compact waren en recht-toe-recht-aan te bedienen waren. Als ik mijn Leica's gebruikte ging mijn concentratie naar het onderwerp, niet naar de camera.

Ik heb niet de moeite genomen naar de jongste M-serie van Leica te kijkens, de digitale opvolger van mijn modellen want de prijs was belachelijk hoog: $ 7.000 voor alleen de camera die minder flexibel is dan de goedkoopste digitale spiegelreflex, met een afbeeldingssensor die amper een betere beeldkwaliteit oplevert dan de Foveon-sensor in mijn digitale spiegelreflex van $ 1.000. En daar komt dan nog $ 6.000 bij voor een lens die minder flexibel is dan een gewone goedkope zoomlens en die, na digitale bewerking, waarschijnlijk geen scherper beeld oplevert. Daar de Leica lens geen beeldstabilisatie biedt zullen de afbeeldingen in veel gevallen minder scherp zijn dan die van een goedkope zoomlens. Het zou echter fijn zijn geweest als de ontwerpers van mijn camera's eens naar wat oude Leica's hadden gekeken voordat ze aan hun toestellen begonnen.

Als de prijs van de Leicas wat meer in overeenstemming was met hun capaciteiten (als het een van zijn nullen zou ontberen), dan zou ik het vast voor een project, waar ik nu aan werk, hebben overwogen. In plaats daarvan heb ik een camera gekocht die 1/20ste van de prijs is: de Sigma DP2s.

Betaalbaar en prettig -- De DP2 kost $ 700 en is een behoorlijk beperkte camera. Nog beperkter dan een Leica M-serie. Het heeft geen verwisselbare lenzen, geen zoomlens, geen beeldstabilisatie, het kan geen repeteeropnamen maken, het schermpje is klein en de bediening is ongeveer zo belachelijk als Leica's prijs. Echter voor dit specifieke project ging het mij allereerst om de grootte van de camera en de kwaliteit van de foto's. De DP2 is ongeveer zo groot als de EX1 (en aanmerkelijk lichter) terwijl zijn Foveon-sensor beelden kan produceren van een kwaliteit die zich laat meten met die van een grote digitale spiegelreflex met een full-frame sensor. (Een vergelijking tussen de Foveon-sensor en een Canon full-frame sensor, zie "Hoe niet een digitale camera te kopen", 17 juni 2010.)

De DP2 is bedoeld voor cameraliefhebbers en je moet inderdaad een grote liefhebber zijn om je niet kapot te ergeren aan de beperkingen en de bediening. Echter bleek het tot mijn verbazing de meest geschikte camera voor een kleine specifieke markt: pedagogie. Als ik een fotografiecursus zou geven, zou ik willen dat mijn studenten deze camera gebruikten.

De DP2 dwingt je namelijk het fotograferen professioneel aan te pakken. Het werkt zo langzaam dat als je er bijvoorbeeld protretten mee fotografeert, je niet simpelweg tientallen foto's kan maken en dan de beste kiezen. Je moet eerst nauwkeurig je foto voorbereiden en dan het model nauwkeurig genoeg observeren dat je de sluiter op precies het juiste moment kan indrukken om vluchtige moment van de juiste expressie vast te leggen. En als je een landschap fotografeert, kan je maar weinig detail op het schermpje zien dus moet je je camera plaatsen zonder hiernaar te kijken (door over de camera heen te kijken) en het schermpje alleen voor de kadering te gebruiken.

Zo werken de professionals als ze met balgcamera's werken. De afbeelding op de camera staat ondersteboven en achterstevoren en het verdwijnt zodra je er een fotoplaat in doet. Maar zo leer je wel hoe je een foto moet maken.

Nog een pedagogisch voordeel van de DP2s is de lens. Het toestel heeft een vaste lens met een normale focusafstand. Je kunt de lens niet veranderen of uitzoomen van breedhoek naar tele. Om te leren zien hoe foto's in te kaderen is deze beperking, denk ik, waardevol. Als je wilt leren tekenen is het efficiënter om een potlood te gebruiken dan een doos met penselen.

Omdat studenten fotografie gewoonlijk van gadgets en veel functies houden zullen de meesten er zwaar op tegen zijn om gedwongen te worden een DP2s te gebruiken. Als ik lesgaf in fotografie en verlangde dat deze werd gebruikt zou ik snel al mijn studenten kwijtraken. Maar elke student die er mee zou werken zou waarschijnlijk meer dan de standaard leren en de technische kwaliteit van zijn foto's zou niet in verhouding staan met afmeting en prijs van de camera.

Stop de gadgets in een tas -- Fotografie is altijd al een hobby geweest van gadgetliefhebbers. Gadgets zijn zo nauw verbonden met fotografie dat één van de toelichtingen van de Oxford English Dictionary op het woord "gadget" is "Gadgettas, een tas voor camera-accessoires". Maar waar ooit gadgets los bij de camera zaten, zijn ze nu ingebouwd. Dit is een belangrijke verandering. Gadgets die opgeborgen zitten in een gadgettas zie je makkelijker over het hoofd.

Bovendien is de gadgettoestand bij digitale camera's bizar. Neem bijvoorbeeld lichtcorrectiefilters. Voor fotofilm zijn vaak getinte filters nodig om kleuren in evenwicht te brengen, maar als je er geen gebruik van wilde maken kon je die in je tas laten zitten en vergeten dat je ze had. Digital fototoestellen hebben nooit lichtcorrectiefilters nodig omdat de automatische algoritmen gewoonlijk goed genoeg zijn en omdat je altijd achteraf een tint kunt aanpassen in de computer. Toch heeft elk digitale camera een set digitale kleurcorrectiefilters ("Instelbare witbalans!") en de knoppen om ze te gebruiken zitten nooit ver van je gezicht af.

Elke camera die ik ooit heb gehad kon handmatig worden bediend en toch vond ik ze eenvoudiger te bedienen dan elk van mijn digitale toestellen die allemaal automatisch waren. Ik waardeer digitale fotobewerking erg en vind het veel leuker dan fotofilm. In dit opzicht ben ik geen Luddite [Engelse textielarbeiders die zich begin 19e eeuw tegen mechanisering verzetten, nvdv], maar aan de andere kant moet ik een onvermijdelijke conclusie trekken: als het nemen van foto's met een automatische camera moeilijker is dan het nemen van foto's met een handmatig bediend toestel dan is er iets fout met de automatische camera. Digitale camera's zijn ingewikkelder dan nodig.

Als een toerist voor 1888 foto's wilde maken had hij een lastpaard nodig om zijn fotospullen te dragen, letterlijk. George Eastman besloot om het fototoestel "zo gemakkelijk als een potlood" te maken en dat is hem gelukt. Hij vond het fotorolletje uit en de boxcamera. De foto's waren niet erg goed, maar voor de nieuwerwetse Kodak was zelfs geen rugzak nodig om 'm mee te nemen, laat staan een paard. Je drukte op de knop (en draaide de knop rond om de film door te draaien en bewoog een hendel om de sluiter te spannen) en vervolgens deden de dealers van de Eastman Company al het overige werk. Ze verwisselden zelfs het filmrolletje voor je. Het bedrijf groeide hiermee uit tot de allergrootste van de wereld. Ongetwijfeld zou het voor sommige fabrikanten winstgevend zijn om weer camera's meer als een potlood te maken.

[Als je de informatie in dit artikel nuttig vond, vraagt Charles je om een kleine donatie te doen aan de hulporganisatie Doctors Without Borders.]

TidBITS Volglijst: belangrijke software-updates, 13 september 2010

Carbon Copy Cloner 3.3.4 -- Bombich Software heeft zijn backupsoftware Carbon Copy Cloner ge-update naar versie 3.3.4, en heeft hierbij een reeks bugs opgelost en allerlei andere kleine verbeteringen aangebracht. Opgelost is o.a. een probleem met bestanden met meer dan 126 Access Control Entries, fouten waarbij uitgebreide attributen in bepaalde omstandigheden niet opnieuw werden toegepast op bestanden, een probleem met opslaan van wachtwoorden voor versleutelde backups, dat specifiek was voor Leopard en een probleem waarbij het logbestand van het programma niet kon worden geschreven voor de actuele gebruiker. Talrijke andere bugs, waaronder vastlopen bij het authenticeren en ontbrekende bevoegdheidscontroles, zijn ook opgelost. Bombich biedt volledige releasenotities. (Donationware, 3,7 MB)

Firefox 3.6.9 -- Mozilla heeft Firefox 3.6.9 uitgebracht, een update van de populaire webbrowser met ondersteuning voor de X-FRAME-OPTIONS HTTP response header waarmee eigenaars van websites voorkomen dat hun content wordt opgenomen in andere sites, wat kan leiden tot clickjacking-aanvallen. De update lost ook een aantal beveiligingskwetsbaarheden en bugs op, waarvan sommige konden leiden tot crashes. (Gratis, 19 MB)

PDFpen/PDFpenPro 5.0.1 -- Gebruikers en misbruikers van PDF verheug u: Smile (née SmileOnMyMac) heeft PDFpen en PDFpenPro 5 uitgebracht, met een aanzienlijk uitgebreide gereedschappen voor het bewerken en manipuleren van PDF's. Het belangrijkste is dat beide versies van PDFpen 64-bit zijn, en zodanig verbeterd zijn dat grote document nu veel sneller kunnen worden bewerkt. Wanneer je bovendien een ingescand document ocr't, kan PDFpen nu gebruik maken van meerdere CPU-cores voor nog snellere resultaten. ALs je informatie in PDF's moet redigeren (verbergen), dan kan PDFpen dat nu gemakkelijk doen en er is hier zelfs een Search & Redact-opdracht voor om dit in één stap in een volledige PDF te doen (Search & Replace biedt normale tekstvervangingen). De beeldbewerkingsmogelijkheden zijn ook verbeterd, met de nieuwe mogelijkheid om ingescande documenten recht te zetten en beeldinstellingen zoals contrast en verzadiging aan te passen. Verder kan PDFpen nu afbeeldingen resamplen naar een lagere resolutie of kleurdiepte om het PDF-bestand kleiner te maken. PDFpenPro 5 kan nu ook een website converteren naar een PDF-document met meerdere pagina's, lijst-widgets en pop-ups in PDF-formulieren maken en een knop Verzenden maken om data van een PDF-formulier via het web of e-mail te versturen. Versie 5.0.1 is de nieuwste versie en vereist Mac OS X 10.6 Snow Leopard; volledige releasenotities zijn beschikbaar. ($ 59,95/$ 99,95 nieuw, $ 25 upgrade, gratis update voor aankopen na 14 februari 2010, 42,8/43,1 MB)

Safari 5.0.2/4.1.2 -- Apple heeft Safari 5.0.2 en Safari 4.1.2 uitgebracht (het eerste voor Mac OS X 10.5 Leopard of later, het tweede voor 10.4 Tiger). De updates lossen enkele kwetsbaarheden op waarbij kwaadaardig gemaakte websites hun eigen code konden uitvoeren of Safari konden laten crashen. Naast de verbeteringen op het vlak van beveiliging lossen beide updates ook problemen op in verband met het verzenden van formulieren. Safari 5.0.2 lost ook bugs op bij de weergave van resultaten van Google Afbeeldingen met Flash 10.1 geïnstalleerd, en gebruikt een gecodeerde verbinding bij het surfen naar de Safari Extensions Gallery. De updates zijn beschikbaar via Software-update of rechtstreekse download bij Apple, en zijn aanbevolen voor alle gebruikers van Safari. (Gratis update, 37,56 MB voor Snow Leopard, 46,71 MB voor Leopard, 29,46 MB voor Tiger)

iWeb 3.0.2 -- Apple heeft iWeb ge-update naar versie 3.0.2. Volgens de beperkte releasenotities van Apple, biedt deze kleine update betere ondersteuning voor reacties en de zoekfunctie voor blogs en podcasts op de MobileMe-dienst van Apple. Allerlei problemen met het publiceren op MobileMe zijn ook opgelost. ($ 79 als deel van iLife, gratis update, 177,14 MB)

Cyberduck 3.6.1 -- De open-source utility voor het overdragen van bestanden Cyberduck is ge-update naar versie 3.6.1. Cyberduck 3.6 zag een echte stormvloed aan nieuwe functies, met o.a. de mogelijkheid om te verbinding te maken met Google Storage. (Naast de reeds bestaande mogelijkheid om verbinding te maken met FTP, SFTP, WebDAV, Rackspace Cloud Files, Google Docs en Amazon S3.) Je kunt nu ook de Access Control Lists (ACL's) voor S3, Google Storage en Google Docs bewerken. Verder nog een hele reeks S3-specifieke mogelijkheden voor bestandencontrole, een nieuwe mogelijkheid om bladwijzers van andere bestandenoverdrachtutilities te importeren, weergave van het aantal actieve bestandentransfers op het Dock-icoon en meer. Cyberduck 3.6 lostte ook bugs met interoperabiliteit met Eucalyptus Walrus, Dunkel Cloud Storage en Akamai NetStorage op, en de snelle 3.6.1-release lost twee kleinere FTP- en SFTP-bugs op die nieuw waren in 3.6. Veel meer verbeteringen en toevoegingen vind je in de volledige releasenotities. (Gratis, 19,2 MB)

ExtraBITS, 13 september 2010

Als je op zoek bent naar iets om onderweg naar te luisteren, denk er dan aan dat Adam afgelopen week te gast was bij zowel MacBreak Weekly als Tech Night Owl Live; in beide gevallen ging het gesprek over de recente aankondigingen van Apple. Mocht je een nieuwe iPod nano overwegen, denk er dan aan dat je hem nu eenvoudig als polshorloge kunt dragen; en als je je afvraagt wat er van VersionTracker is geworden, het is nu onderdeel van CNET Downloads.

Draag je iPod nano om je pols -- Dehuidige iPod nano is zo klein dat je hem nu zonder problemen als polshorloge kunt dragen. iLoveHandles verkoopt de Rock Band, een leren riempje waar je je iPod nano op vast kunt maken zoals een horloge; het kost 19.95 dollar. En nu maar afwachten of er ooit een iPhone nano komt waar je hetzelfde mee kunt doen./p>

Adam bespreekt aankondigingen van Apple op MacBreak Weekly -- Vorige week gaf Adam een onaangekondigde bijdrage aan de populaire MacBreak Weekly netcast, waarin hij met presentator Leo Laporte en Andy Ihnatko sprak over het recente Apple niews: Ping, Apple TV, de nieuwe iTunes interface, spelletjes op je iPhone, en nog veel meer. Een onderhoudend Apple-gesprek, beschikbaar in audio- en video-versies

VersionTracker opgenomen in CNET Downloads -- Met dank aan Ted Landau, die ons opmerkzaam maakte op het verhaal achter het verdwijnen van VersionTracker, iets waar we steeds meer vragen van lezers over kregen. CNET is een aantal jaar geleden eigenaar van VersionTracker geworden en maakt het nu een onderdeel van hun CNET Downloads-dienst. Voor zover we kunnen zien blijft de functionaliteit goeddeels behouden, maar de naam VersionTracker verdwijnt.

Dit is TidBITS, een gratis wekelijkse technologie-nieuwsbrief met recent nieuws, bekwame analyse, en grondige besprekingen voor de Macintosh- en internet-gemeenschappen. Geef het gerust door aan je vrienden; beter nog, vraag of ze een abonnement willen nemen!

Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en websites mogen artikelen overnemen of een link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We kunnen de precisie van de artikelen niet garanderen. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.