Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering

TidBITS Logo

TidBITS#1034, 5 juli 2010

Als je wilt begrijpen waarom Apple de woorden "volledig fout" gebruikte in een verklaring, lees dan door voor de studie die Glenn Fleishman maakte van de hele commotie rond de signaalsterkte en antenne van de iPhone 4. Glenn bekijkt ook hoe Hulu Plus abonnee-tv brengt naar het iOS, en zowel hij als Adam schreven artikelen die overpeinzen wat vriendschap betekent in de online-wereld. Adam doet verder verslag van het uitkomen van de nieuwe Kindle DX en hoe die met de iPad gaat concurreren, en hij kijkt in detail hoe leden van een huishouden titels die in de iBookstore werden gekocht kunnen delen. Ten slotte legt Matt Neuburg uit hoe snel-app-wisselen in het iOS precies werkt en wat dat betekent in de context van multitasking. Bij de vermeldenswaardige nieuwe software van deze week zitten HoudahSpot 3.0, Adobe Acrobat en Reader 9.3.3, WireTap Studio 1.1.1 en HP/Epson Printer Drivers 2.4.1/2.4 voor Mac OS X 10.6.
 
Artikelen
 

De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.


Deze editie van TidBITS werd gedeeltelijk gesponsord door:
Help TidBITS te ondersteunen door onze sponsors te sponsoren!

Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:

Verder werkte mee:

Hoe je ons kunt bereiken kun je lezen op:
<./tidbits-nl/contact.html>


iPhone signaalsterkte-indicator geeft te hoge waarden

  door Glenn Fleishman <[email protected]>
  3 reacties (Engelstalig)

[vertaling: DPF, RAW]

Apple heeft geluisterd naar de verhalen over de problemen bij ontvangst van gesprekken en sms die verband lijken te houden met het zichtbare antennecontact aan de platte kant van de kast. Het bedrijf heeft een verklaring gegeven waarin het stelt dat het tot zijn verrassing ontdekt heeft dat de formule waarmee de signaalsterkte wordt berekend om die op het scherm aan te geven met een tot vijf staafjes al sinds 2007 fout was. De verklaring bevatte de prachtige opmerking: "Bij onderzoek waren wij met stomheid geslagen toen we zagen dat onze formule om het aantal staafjes te berekenen dat de signaalsterkte aangeeft volledig fout is".

De iPhone heeft blijkbaar al vanaf het begin last gehad van klachten dat een bepaalde wijze van vasthouden een dramatische vermindering van de signaalsterkte-staafjes, wegvallende verbindingen, slecht stemgeluid en trage dataontvangst zou veroorzaken.

In een reactie op een klacht van een klant over dit probleem antwoordde Steve Jobs: "Houd het maar niet op die manier vast". Dat leek een neerbuigend antwoord maar daarna kwamen er vaak aanwijzingen in handleidingen van mobieltjes en adviezen van andere fabrikanten met raad over hoe het toestel vast te houden.

Laat ik vaststellen dat ik, en met mij vele anderen, de moeilijkheid niet kon reproduceren, maar ik heb droge handen. Vermoedelijk veroorzaakt een combinatie van vocht, geleidingsvermogen van de huid, afmetingen van de hand en de details bij de fabricage van elk telefoontoestel een verlaagde signaalsterkte.

AnandTech heeft grondig naar de prestaties van de antenne van de iPhone 4 gekeken met een milde jailbreak-hack die de onderzoekers de ware decibel-maat (dBm) liet zien in plaats van de grafische voorstelling met de staafgrafiek.

De beoordelaars zagen dat de antenne van de iPhone 4 veel beter werkte bij zwakke signalen dan de iPhone 3GS maar dat de manier waarop je hem vasthoudt een groot verschil kan uitmaken in verzwakking: de signaalsterkte vermindert door iets dat in de weg zit.

Maar de schrijvers ontdekten ook dat er een behoorlijk verschil was tussen hoe het iOS de sterkte grafisch in staafjes voorstelde, en de sterkte die ze zelf hadden gemeten. En dat bevestigde Apple in hun ongebruikelijke mededeling.

Apple verklaarde dat het probleem een rekenfout is, gemaakt in de tijd van de eerste iPhone. Een klein verschil in signaalsterkte kon zomaar twee staafjes van het signaal doen verdwijnen. Als je rekent op de grafische voorstelling in plaats van op een wegvallend gesprek of haperende gegevensstroom zou je kunnen denken dat er iets mis is met de telefoon of het netwerk van AT&T. Apple gaat een nieuwe formule invoeren die onlangs door AT&T is voorgesteld om te berekenen hoeveel staafjes getoond worden om de signaalsterkte aan te geven.

De nieuwe formule houdt in dat je waarschijnlijk vaker twee of drie staafjes zult zien dan vijf. Het heeft me altijd al verbaasd om vijf staafjes te zien bij duidelijk marginale ontvangst. Apple zei dat ze de eerste drie staafjes ook een beetje groter zullen maken.

Met mijn cynische hoed op zou ik zeggen - net als John Gruber in zijn lichtelijk "ongeschikt voor kantoor" - vertaling van reclamejargon naar Engels, dat Apple een duidelijke voorkeur heeft voor een algoritme dat een te goed resultaat meldt. Een paar staafjes groter maken wekt ook al de indruk van een "betere" ontvangst. Maar omdat de plotselinge afname van twee of drie staafjes die vaak voorkomt de klanten zo irriteert, is het beter niet te veel te zoeken achter de reclame-achtige verklaring.

Er staat een update gepland in de komende weken voor alle iPhone-modellen behalve het oorspronkelijke model uit 2007, blijkbaar via een iOS-patch. Het is een schande dat Apple geen 3.1-oplossing uitbrengt voor de eerste iPhone en voor degenen die ervoor kiezen om het voor hun iPhone 3G op 3.1 te houden. Misschien kan schaamte het bedrijf zover krijgen dat ze ook deze reparatie uit zullen brengen.

Het verbeteren van de grafische presentatie van de signaalsterkte lost natuurlijk het "houd hem zo vast"-probleem niet op. Onder andere de besprekers van AnandTech hebben gezegd dat het aanbrengen van een zeer dunne beschermlaag over de antenne het probleem waarschijnlijk wel opgelost zou hebben. Zij en anderen hebben Apple opgeroepen om aan iedereen die klaagt ook een gratis bumperhoes te geven. Er zal ook een groepsrechtszaak aangespannen worden.

Apple zegt dat "De draadloze prestaties van de iPhone 4 de beste zijn die we tot nu toe geleverd hebben", en dat geloof ik. Maar het is ook een misleidende stelling. Het gaat er niet om of de iPhone 4, in een laboratorium of over het algemeen, het beter doet dan voorgaande modellen in draadloze prestaties. Wat telt is: hoe presteert de iPhone 4 in een typische reeks omstandigheden die je bij dagelijks gebruik tegenkomt?

In sommige, zeldzame gevallen, zonder een hoes en op een bepaalde manier vastgehouden, doet hij het duidelijk slechter dan hij had kunnen doen als de ontwerpkeuzes iets anders uitgevallen waren. Een paar dunne laagjes isolatie of een andere eenvoudige oplossing hadden de iPhone 4 betere prestaties in de slechtste omstandigheden kunnen geven, ongeacht hoe je hem vasthoudt.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


Hulu Plus brengt abonnee-tv naar iOS

  door Glenn Fleishman <[email protected]>
  3 reacties (Engelstalig)

[vertaling: TK]

Hulu biedt nu de toekomst van tv-programmering op de iPhone, iPod en een reeks andere toestellen. De Hulu Plus dienst en software biedt Hulu-programma's van ABC, NBC, Fox en andere zenders op mobiele toestellen en met het internet verbonden tv's en Blu-ray-spelers in hoge definitie. Het addertje onder het gras? Het kost $ 9,99 per maand. De dienst zit momenteel in een inloopfase alleen op uitnodiging.

Hulu via een computer is en blijft gratis, en wordt gefinancierd door reclame. Het is duidelijk dat internetreclame niet volstaat om het verlies aan reclame tijdens uitzendingen te dekken. Het verschil is mogelijk een factor honderd. Naar verluidt zal ook de abonnementsversie van Hulu nog reclame bevatten.

Ik heb niet vergeleken welke programma's Hulu Plus meer biedt in vergelijking met het gewone oude Hulu, maar blijkbaar is één van de voordelen van Hulu Plus dat alle afleveringen van een volledig seizoen beschikbaar zijn. Nu zijn afleveringen van een actueel seizoen na enkele weken niet meer beschikbaar bij Hulu, en zijn ze later beschikbaar in de archieven. Programma's van niet-algemene zenders ("kabel"-tv-programma's, zoals die van Home and Garden Network) zijn ook nog altijd niet beschikbaar om geen klanten af te snoepen van abonnementen op premium kabel- en satelliet-tv.

$ 9,99 per maand is veel minder dan bij de iTunes Store. NBC's 30 Rock, bijvoorbeeld, kost $ 59,99 voor een seizoenspas in HD bij iTunes. Die gedownloade versie heeft voordelen: de beeldkwaliteit is hoger en het is permanent beschikbaar voor offline toegang. Digitale verzamelaars en mensen die veel in het vliegtuig zitten zullen wel nog de bestanden willen, maar wie alleen een programma wil kijken (en zich niet in het mijnenveld van fragmenten en stukjes waaruit de huidige Hulu-dienst bestaat wil wagen) lijkt de streaming-prijs veel aantrekkelijker.

Een betaalde abonnementsdienst is ook beter voor consumenten die willen overstappen van een duur kabel-tv-abonnement naar een mobiel toestel gecombineerd met opties voor kijken in de woonkamer. De toevoeging van HD-resolutie is bedoeld om zowel consumenten voor mobiel als voor vast kijken te lokken. De aanbevolen downstream bandbreedte is minstens 480 Kbps, maar 1 Mbps of meer is beter.

Hulu Plus is een mooie toevoeging aan Netflix streaming, dat een grote keuze aan films biedt, en overlapt gedeeltelijk met actuele en vorige seizoenstelevisieprogramma's. Netflix vraagt $ 8,99 voor het goedkoopste abonnement met onbeperkt streaming. De iPad-app van Netflix bestaat al sinds de iPad er is, en een iPhone-app is weldra ook verkrijgbaar.

Volgens de reclame werkt de Hulu Plus-dienst in deze inloopfase met een groot aantal toestellen, voornamelijk de iPhone 3GS en iPod touch van de derde generatie met iOS 4, de iPhone 4 en de iPad. Hulu Plus is ook compatibel met sommige tv-modellen en Blu-ray-spelers van Samsung. Later volgt nog ondersteuning voor tv's en Blu-ray-spelers van Sony en Vizio, Sony Playstation 3 en Xbox 360.

Je kunt Hulu Plus ook gebruiken op om het even welk Windows-systeem met XP SP2 of later, Mac OS X 10.4 of later of versies van Linux. Flash 10.0 of later en een recente webbrowser zijn ook vereist.

Mijn vrouw en ik hebben ons abonnement op satelliet-tv maanden geleden al opgezegd, en sparen zo ongeveer $ 70 per maand uit, en gebruiken Netflix, Hulu, iTunes en netwerksites voor de programma's die we bekijken. Voor $ 9,99 per maand kan Hulu Plus een redelijk extra voor ons zijn, veel goedkoper dan kabel- of satelliet-tv, met heel beperkte financiële schade.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


Amazon brengt goedkopere Kindle DX uit

  door Adam C. Engst <[email protected]>
  4 reacties (Engelstalig)

[vertaling: RAW]

Een jaar na het uitkomen van de oorspronkelijke Kindle DX met een 9,7 inch-scherm heeft Amazon.com hem vervangen door een verbeterd model dat een grafietkleurige behuizing heeft, een E Ink-scherm met meer contrast en een lagere prijs.

De grafietkleurige behuizing van de nieuwe Kindle DX is een kleine wijziging die het witte plastic van het eerste model vervangt door donkergrijs. Misschien zijn vieze vingerafdrukken er minder zichtbaar op, misschien is het gewoon een cosmetische verandering om het apparaat te onderscheiden van het oorspronkelijke model. Er is ook gesuggereerd dat een donkerder kader helpt om tekst en afbeeldingen te benadrukken op het scherm met meer contrast.


Over scherm gesproken: Amazon prijst het nieuwe E Ink-scherm aan als een scherm met "50 procent beter contrast voor de helderste tekst en scherpste afbeeldingen". Zonder kleur helpt een versterkt contrast bij het beter leesbaar maken van tekst en afbeeldingen in zwart-wit. Omdat de Kindle DV toch vergeleken wordt met de iPad met kleurenscherm, zal alles dat Amazon kan doen om het E Ink-beeldscherm van de Kindle te verbeteren helpen.

Zoals verwacht haalde Amazon ook de prijs van de Kindle DX naar beneden, van $ 489 naar $ 379, waardoor er nu een duidelijk prijsverschil is met de iPad, die $ 499 kost. Deze actie volgt de recente prijsreductie door Amazon op de kleinere Kindle 2, die omlaag ging van $ 259 naar $ 199. Die verlaging was een reactie op de prijsverlaging van $ 259 naar $ 199 die Barnes & Noble doorvoerde op de Nook e-boeklezer. De Kindle DX kan nu vooruit besteld worden. De beloofde verzenddatum is 7 juli 2010.

Verder zijn de eigenschappen van de Kindle DX onveranderd gebleven, met een gratis draadloze verbinding via 3G voor het downloaden van boeken uit Amazons Kindle Store, Whispersync-synchronisatie van bibliotheken en leesposities op verschillende apparaten, een lange levensduur van de batterij, geschat op een week met draadloos aan of twee weken met draadloos uit, een vreselijk klein toetsenbord, tekstvoorleesmogelijkheid, elementaire pdf-mogelijkheden (koppelingen en bladwijzers worden niet ondersteund) en een automatisch roterend scherm. Amazon zegt dat er nu meer dan 620.000 titels verkrijgbaar zijn in de Kindle Store, naast 1,8 miljoen rechtenvrije boeken van voor 1923.

Hoewel veel Kindlegebruikers nog tevreden zijn met hun apparaten, kan ik zeggen als iemand die twee Kindles en een iPad heeft, dat de Kindle en Kindle DX alsmaar ongebruikt blijven liggen, terwijl de iPad regelmatige aandacht krijgt. De Kindle-voordelen van een lange batterijlevensduur, leesbaarheid in fel zonlicht, een veel grotere winkel (misschien wel tien keer zoveel titels op dit moment) en een iets lager gewicht wegen voor ons niet op tegen de mogelijkheden van de iPad. Misschien zijn de gewichts- en batterijvoordelen belangrijker voor diegenen die voortdurend op reis zijn of die lang onderweg zijn tussen thuis en werk.

Onze voorkeur komt vooral voort uit het feit dat je met de iPad veel meer kunt dan alleen e-boeken lezen, dankzij de duizenden apps, volledige internettoegang en tekstinvoermogelijkheden, maar zelfs binnen de e-boekenwereld zorgt het snelle kleurenscherm van de iPad, dat geen last heeft van irritante vertragingen telkens wanneer je een bladzijde omslaat, voor een prettiger ervaring bij ons gebruik.

De verkoopcijfers lijken onze mening te ondersteunen. Ik heb nu schattingen gezien dat Amazon drie miljoen Kindles heeft verkocht sinds het apparaat in 2007 op de markt kwam. Dat is natuurlijk niet slecht, maar het valt in het niet bij de drie miljoen iPads die Apple verkocht in de eerste 80 dagen na het uitkomen.

Maar met de gratis Kindle-apps die verkrijgbaar zijn voor de iPad, iPhone, Android, BlackBerry, Mac en Windows is het niet moeilijk te begrijpen dat Amazon de risico's spreidt door een markt voor e-boeken te creëren naast de verkoop van e-boekleesapparaten.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


Het delen van aangeschafte iBooks

  door Adam C. Engst <[email protected]>
  11 reacties (Engelstalig)

[vertaling: HV, SWB, MSH]

Misschien zijn wij wel een uitzonderlijk gezin, maar wij lezen graag dezelfde boeken. Tonya en ik lezen over het algemeen alles wat ons huis binnenkomt, en Tristan pakt regelmatig boeken uit onze science fiction-verzameling. Ook vraagt hij regelmatig of wij de boeken willen lezen die hij krijgt, zoals de series Artemis Fowl en Ranger's Apprentice.

Dat is gelijk ons grootste probleem met het kopen van e-boeken, dat we ze niet eenvoudig met elkaar kunnen delen op onze verschillende apparaten. (Overigens zijn er meer 'problemen' zoals het feit dat wij gewoon graag een echt boek in onze handen hebben, of dat we vaak grote hoeveelheden gebruikte boeken voor een prikje op de kop kunnen tikken op de halfjaarlijkse Tompkins County Friends of the Library boekenverkoping.)

Onlangs werd op "iBooks 1.1 biedt nu pdf-ondersteuning en draait op alle iOS-apparaten" (23 juni 2010) gereageerd met de klacht dat het niet mogelijk was om boeken die in de iBookstore aangekocht waren binnen een gezin te delen, zoals dat met de Kindle wel kan. Dat leek me niet zoals het hoort, dus ging ik op onderzoek uit. En wat bleek: het klopt inderdaad niet. Het is betrekkelijk eenvoudig om binnen een gezin boeken uit de iBookstore te delen, zelfs als iedereen z'n eigen iTunes-account heeft, en het lijkt verdacht veel op hoe het op de Kindle gaat.

Op de Kindle, of in een Kindle app, meldt je je aan met een Amazon-account, en na aanmelding krijg je alle boeken die je hebt gekocht te zien (in de 'Archived Items'-weergave, vanwaar je ze naar je 'Home'-weergave kunt verplaatsen). Maar niets verbiedt je om je Kindle af te melden en je weer aan te melden met het account van je partner. Als je dat gedaan hebt zie je alle boeken die hij of zij gekocht heeft in de 'Archived Items'-weergave, en kun je die ook aan je Kindle toevoegen.

Image

Er is natuurlijk één klein probleempje: je moet wel het wachtwoord van je partner weten. Mochten jullie je wachtwoorden liever voor elkaar geheim houden, bijvoorbeeld omdat je voor elkaar niet wilt weten wat je allemaal bij Amazon koopt, dan kun je natuurlijk altijd je partner vragen de Kindle aan te melden, de gewenste boeken te installeren, en zich weer af te melden, zodat je niet met het account van je partner boeken kunt kopen. (Misschien is een beter voorbeeld het delen van boeken met een van je kinderen; het is goed voor te stellen dat je je wachtwoord niet aan jonge kinderen wilt vertellen, maar ze wel bepaalde boeken op hun Kindle wilt geven.)

Bij mijn onderzoek naar het delen van aankopen uit de iBookstore kwam ik er achter dat er meerdere mogelijkheden zijn.


Gedeeld account -- Net als bij de Kindle is de eenvoudigste oplossing een gedeeld account. Als je niet meer dan vijf computers hebt kun je vanaf al die computers een enkel iTunes-account benaderen, en alle aangeschafte muziek, films, apps en boeken delen.

Er zitten echter ook nadelen aan het delen van een enkel account. De Kindle bijvoorbeeld, maakt gebruik van je Amazon-account [waarmee je van alles kunt kopen, niet alleen boeken - nvdv]. Als je bijvoorbeeld niet wilt dat je partner er achter kan komen wat voor verjaardagscadeau je hebt gekocht, of als je wilt voorkomen dat een van je kinderen zonder jouw medeweten een mega-order plaatst, is een gedeeld account minder handig. Met iTunes is het risico minder groot, omdat je alleen maar muziek en boeken kunt kopen, maar het principe blijft gelijk.

Het is net als met een bibliotheekabonnement. Niet dat je nou meteen "The Anarchist's Cookbook" zou willen lenen (je moet overigens zeker de opmerking van de auteur op Amazon.com lezen), maar als je dat wel doet gaat niemand anders dat aan.


Afmelden/aanmelden -- Voor de meeste mensen heeft Apple een systeem met iBooks en de iBookstore geïmplementeerd dat bijna hetzelfde is als de aanpak van Amazon. Tik in de iBooks-app vanuit de hoofdbibliotheekweergave op de "Store"-knop en tik dan op "Purchase" in de taakbalk. De "Account"-knop laat het huidige iTunes-account zien waarmee is aangemeld. Tik er op om een dialoogvenster tevoorschijn te laten komen waarmee je je account kunt bekijken en je kunt afmelden. Tik op "Sign Out" en tik in het dialoogvenster dat vervolgens verschijnt op "Sign In" en dan op "Use Existing Account". Geef de gebruikersnaam en het wachtwoord op van het andere account om je aan te melden.

Image

Eenmaal aangemeld met het tweede account kun je de "Redownload"-knop naast elk boek in het bezit van dat account aantikken. Op deze manier wordt de titel naar jouw apparaat gedownload om het zonder beperkingen te lezen. Het is fijn dat je precies kunt kiezen welke boeken je wilt downloaden. Je bent niet verplicht om alle boeken die je partner in de iBookstore heeft aangeschaft op te slaan. Beter nog, jij noch je partner hoeft te rommelen met de computer van de ander, wat waarschijnlijk meer gedoe oplevert dan eenvoudigweg gebruikersnamen en wachtwoorden aantikken in je iOS-apparaat.

Op één ding moet je wel letten. De eerstvolgende keer dat je je apparaat synchroniseert met iTunes, zal er naar het wachtwoord van het account van je partner worden gevraagd, omdat jouw exemplaar van iTunes niet geautoriseerd is voor aankopen met dat account. Je kunt op Authorize klikken en het wachtwoord ingeven om het boek met iTunes te synchroniseren of je kunt, als het je niet veel kan schelen, de "Do Not Ask Me Again"-checkbox aanvinken en op Cancel klikken om te voorkomen dat je bij elke volgende synchronisatie hiermee lastig wordt gevallen. Het gaat echter om een eenmalige autorisatie en die is waarschijnlijk de moeite wel waard.


Het is ook goed om op te merken dat dit alleen werkt met boeken die bij de iBookstore zijn gekocht. E-boeken, gebaseerd op EPUB en PDF die je ergens anders hebt gedownload, zoals vanaf de Take Control-website, en die handmatig in iTunes zijn geladen moeten op elk apparaat handmatig worden geladen (lees door voor basisinstructies). Dergelijke titels worden niet gesynchroniseerd.

Ik weet niet of het aantal apparaten, waarmee je je kunt aanmelden en aangeschafte titels opnieuw kunt downloaden, beperkt is. Ik neig ernaar om aan te nemen dat dat niet zo is, maar dat je wel tegen de beperking aanloopt dat je niet meer dan vijf computers met een iTunes-account kunt verbinden als je probeert om uitgebreid samen te gebruiken. Aangezien je waarschijnlijk een iTunes-account hebt gekoppeld aan een creditkaart zal het in de praktijk niet gebeuren dat je die identiteitsgegevens buiten je directe familie zal willen delen.


Verplaats EPUB-bestanden -- Zoals mijn collega's Michael Cohen en Jeff Carlson opmerkten in commentaren op de eerste versie van dit artikel, is er een andere benadering die werkt: verplaatsen van de EPUB-bestanden van aangekochte titels van de ene naar een andere computer, en dan synchroniseren.

Er zijn drie manieren om dit te doen met muziek, maar slechts twee werken met boeken. In ieder geval denk ik dat je het wachtwoord van je partner moet kennen.


Omdat families delen -- Welke methode je ook kiest, het is goed om te weten dat het heel goed mogelijk is om titels gekocht van de iBookstore te delen binnen een huishouden. Persoonlijk zal ik vasthouden aan de afmelden/aanmelden-methode, die niet vereist dat ik op enigerlei wijze rommel met Tonya's Mac.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


Wat is snel-app-wisselen?

  door Matt Neuburg <[email protected]>
  69 reacties (Engelstalig)

[vertaling: OF, PP]

Wie net via iTunes een kersvers iOS 4 op zijn of haar iPhone of iPod Touch heeft gezet of wie op het punt staat om een brandnieuwe iPhone 4 aan te schaffen, vraagt zich wellicht af wat nou dat veelbesproken snel-app-wisselen te betekenen heeft. Wat is snel-app-wisselen? En wat heeft het te maken met multitasking? Functioneert het alleen door middel van het tweemaal indrukken van de thuisknop? En waarom lijkt er bij de meeste apps niks bijzonders of nieuws te gebeuren?

Keer nu met ons terug naar lang vervlogen tijden (of was dat slechts 4 maanden geleden...) toen Adam zijn uitdagende artikel "Heeft iPhone OS multitasking nodig?" schreef (8 februari 2010). Zoals Adam het toen omschreef met zijn vooruitziende en scherpe analyse, betekent multitasking voor verschillende mensen verschillende dingen. Je kunt denken aan (1) wat er gebeurt onder OS X, waar meerdere programma's tegelijkertijd werken en waarbij je van programma A naar een venster in programma B kunt terugkeren en waarbij je dat venster in dezelfde staat terugvindt als toen je het verliet. Of je kunt denken aan (2) de mogelijkheid om snel te schakelen tussen twee recentelijk gebruikte programma's die hun laatste status bij het afsluiten hebben bewaard zodat ze zich gedragen alsof je ze terugvindt in de staat waarin je ze hebt achtergelaten. Wat Apple heeft gebouwd is zelfs iets ambitieuzer dan optie 2 en vraagt toch een stuk minder systeembronnen (en is minder riskant) dan optie 1.

Kort en goed betekent dit het volgende: als je een app draait in iOS 4 en je drukt eenmaal op de thuisknop om het programma te verlaten, dan sluit de app niet af. In plaats daarvan gaat hij over in een staat van schijndood net als de wetenschappers in cryogenic hibernation gaan in de film "2001: A Space Odyssey". De app stopt eenvoudig met het ontvangen van opdrachten uit het systeem en stopt met zijn activiteiten. De app zit in de achtergrond en is nog wel aanwezig in de zin dat het programma en de interface in het systeem beschikbaar blijven zodat het niet helemaal opnieuw moet opstarten. Daarmee wordt bereikt dat als je terugkomt bij die applicatie, ongeacht hoe, je weer precies daar verder kunt gaan waar je gebleven was, zonder tijdverlies.

Dit heet snel-app-wisselen en dat is grotendeels wat Apple bedoelt met 'multitasking' in iOS 4. (Het is niet zo dat het hele iOS 4 aan multitasking doet, omdat sommige apps met gespecialiseerde functionaliteiten bij het systeem de mogelijkheid zullen aanvragen om in slaap te gaan met slechts een enkele functie die actief is. Zulke functionaliteit is strikt beperkt tot bijvoorbeeld het afspelen van audio, locatiebepling en voice-over-ip. Maar in dit artikel maar ik me daar niet druk over.)

De interface voor snel schakelen tussen apps die je krijgt als je de Home-knop dubbeldrukt (een handeling die correct voorspeld is in het artikel van Adam) is daarom zeker niet onbelangrijk voor het verhaal. Voor de eerste gebruikers van iOS 4 is het juist een verrassing om te zien dat de interface voor snel wisselen van apps niet de apps noemt die aanstaan maar de pas gebruikte apps. Het is een gemakkelijke manier om een app te verlaten en een nieuwe te starten of verder te gaan met een andere eerder geopende app, maar het was eigenlijk wel aardig geweest als het al in vroegere versies van het OS van de iPhone had gezeten. Het is alleen maar interface, het equivalent van de command-tab schakeling tussen programma's in de Mac. Ook is het een erg goede en prettige interface. Ik wou dat de iPhone altijd zo had gewerkt omdat ik veel heen en weer schakel tussen apps, vooral tussen twee speciale. Maar het heeft niets te maken met de multitasking-technologie die snel schakelen tussen apps mogelijk maakt.

Je kunt eigenlijk niet gemakkelijk zien welke apps (opgeschort) aanstaan. Als je een app start of weer hervat, kun je het verschil zien tussen of de app gestopt was of opgeschort, omdat een gestopte app dan de opstartprocedure helemaal volgt (met het beginscherm en andere aanwijzingen), terwijl een opgeschorte app gewoon meteen weer verschijnt in de stand waarin je hem had verlaten. Er is geen gemakkelijke manier om een app echt te stoppen. Als je een app verlaat, onafhankelijk hoe (of je de snelle schakel-interface gebruikt of alleen maar op de Home-knop drukt), doet het systeem wat het zelf wil. Jouw bedoeling geldt niet.

Daarom zou je nu dienen na te gaan hoe je een app echt kunt stoppen. Het zou toch niet zo zijn dat je iPhone vol loopt met de nutteloze resten van opgeschorte apps die pas na een herstart verdwijnen? Er zijn drie manieren om een app echt te stoppen:

Dat laatste punt staat centraal, vooral omdat het alles tegenspreekt wat ik eerder gezegd heb over multitasking. Het blijkt dat om mee te kunnen doen aan multitasking en opgeschort te kunnen worden, elke app opnieuw moet worden gecompileerd voor iOS 4. Een app die zich niet anders lijkt te gedragen als je er in iOS 4 verder mee gaat dan in vorige versies van het systeem is gewoon nog niet opnieuw gecompileerd. Als je het nagaat, blijkt dat voor de grote meerderheid van apps te gelden!

Het is duidelijk dat het even gaat duren voordat ontwikkelaars opnieuw gecompileerd hebben voor iOS 4, hun nieuwe versies de poortwachters van Apple zijn gepasseerd, en dan op je apparaat terecht zijn gekomen. Tot het zover is, zal je niet zoveel hebben aan multitasken op OS 4. Alleen de apps van Apple zelf en de paar apps die al aangepast zijn, gedragen zich op de nieuwe wijze.

Bovendien is het niet zo eenvoudig om opnieuw voor iOS te compileren (zoals ik merkte toen ik dat deed voor de TidBITS News-app - zie "Gratis TidBITS News iPhone-app", 4 januari 2010), omdat er ook wat herschreven moet worden. De app is door te linken naar de nieuwe iOS 4 frameworks wel zonder verandering van codering meteen geschikt om te multitasken, maar dat maakt de app niet op zich een goede multitasker.

Een ander belangrijk probleem is dat een eigen iOS 4-app wel iets merkt van opschorting maar niet van stoppen. De app moet dus hetzelfde doen om de toestand te bewaren bij opschorting als het voorheen bij stoppen deed, omdat het achteraf gestopt zou kunnen worden. Een ander probleem is dat een app bij opschorting moet ophouden dingen te doen die later moeilijkheden kunnen geven. Het moet vooral het gebruik van geheugen beperken om te voorkomen dat het later door het systeem gestopt wordt. De app moet ophouden met netwerkactiviteiten. Hij moet misschien een conditionele toestand opheffen zoals een waarschuwing die wellicht geen betekenis meer heeft als de gebruiker hem later (misschien dagen later) weer activeert.

Dat waren allemaal zaken waar ik mee te maken kreeg toen ik de app TidBITS News ging aanpassen voor iOS 4. Het betekende dat ik elke toestand moest bekijken waarin de app zou kunnen zijn op het moment waarop de gebruiker hem zou opschorten. Dat bleek opmerkelijk ingewikkeld te zijn - en de TidBITS News app is heel klein en eenvoudig! Je kunt je dus voorstellen hoe lang het zal duren voordat je favoriete app van derden aangepast zal zijn.

Maar wanneer ze dan aangepast zijn kun je razendsnel tussen apps schakelen. Dan beleef je echt de snelschakeling. Als je dan een app verlaat en later terugkomt zul je zien dat het meteen klaar is om verder te gaan met waar je mee bezig was toen je het verliet. Dat is de versie van multitasking van iOS 4.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


Overpeinzingen over internetvriendschap: nadruk op intimiteit

  door Glenn Fleishman <[email protected]>
  5 reacties (Engelstalig)

[vertaling: HM, JWB]

Wat is een vriend? Ik heb een simpele, moderne definitie. Een vriend is iemand naar wiens huis ik ben geweest voor een sociale reden, of, als ik werd uitgenodigd, wiens uitnodiging ik zou aannemen. Een vriend is iemand die ik ook zou uitnodigen in mijn huis. Een vriend is iemand die ik opbel of een mail stuur zonder een speciale agenda in het achterhoofd.

Ik vond het door de jaren heen makkelijk om de begrippen vriend, kennis, en collega te mengen in "vriend", gedeeltelijk omdat ik sociaal ben. (Hoewel sociaal zijn niet vereist is. Mijn vriend en collega Joe Kissell zegt dat hij het met bijna alles in dit artikel eens is ondanks dat hij zich zelf als introvert beschrijft. Voor zijn beeld van wat dit betekent, zie "Instant Messaging voor introverte mensen", 4 april 2008.)

Bijvoorbeeld onze TidBITS- en Take Control-opperhoofden, Adam en Tonya Engst, zijn hechte collega's en dierbare vrienden. Toen ze in de buurt woonden, zagen we elkaar zo nu en dan, hoewel het vaker zou zijn geweest als we niet gescheiden waren geweest door de file-kluwen van Seattle. Nu, gescheiden door een continent, spreken we elkaar zelfs vaker, meestal over het werk, maar gemengd met veel persoonlijk dingen. Ik mag ze gewoon.

Aan de andere kant zijn er mensen met wie ik jaren heb gewerkt die collega's blijven, maar bij wie het vergezocht zou zijn om ze vrienden te noemen. Ik zou ze nooit in het gezicht zeggen dat ze altijd op een armlengte blijven, en het is zelden dat er enige spanning is. Het is gewoon een gemis om sympathiek te zijn - een associatie of gevoel dat gemakkelijke communicatie in de weg staat.

Deze gedachten komen iedere keer weer op als ik gevraagd wordt "vriend", "maatje" te worden in een sociaal netwerk. Het fundamentele probleem met sociale netwerken is dat ze ofwel te veel aanmoedigen tot geforceerde intimiteit ofwel je in een positie drukken waarin je echte vriendschap moet afwijzen.

Ik heb in mijn korte tweeënveertigjarige verblijf op deze planeet uitgevonden dat iedereen een ander idee over vriendschap heeft. Sommige mensen die ik nauwelijks ken beschouwen mij als vriend, en dat is hartverwarmend (zij het misschien misplaatst). Andere mensen die ik jaren ken zijn nog steeds formeel met me, ondanks honderden contacten.

In het algemeen mag ik de meeste mensen die ik ontmoet, en kan ik meestal een gesprek voeren met elke willekeurige persoon. Maar dat maakt die persoon nog geen vriend (hoewel het mij zijn of haar vriend kan maken). Dit alles maakt de plicht om een duidelijke keuze te maken (in plaats van ongedwongen sociale signalen te gebruiken) behoorlijk frustrerend en vol stress.

David Weinberger, auteur van enkele interessante boeken over internetcultuur en -informatie (zijn recentste is "Everything Is Miscellaneous"), sprak boeiend over dit onderwerp tijdens de 2003 O'Reilly Emerging Technology Conference. (Zijn toespraak is beschikbaar als een webpagina.)

Weinberger is zijn tijd vaak vooruit, en hij had het over de komende tsunami van sociaal netwerken. Hoewel ik hem dit zeven jaar geleden hoorde zeggen, bleef het me bij als een treffende samenvatting van het probleem. Hij sprak over Friendster, het dominante sociale netwerk in 2003, toen iemand met de naam Halley hem vroeg om een vriend te worden:

Ik heb er geen probleem mee om te zeggen: "Ja, ik ben Halleys vriend". Maar er zijn een heleboel mensen die me zouden kunnen vragen hun vriend te mogen zijn, waarvoor de situatie veel lastiger is. Er zijn mensen die kennissen zijn, of familieleden, of vroegere studie-huisgenoten die ik de afgelopen jaren getracht heb te vermijden. Er zijn mensen voor wie ik op de knop Accepteer druk niet omdat ze nou vrienden zijn, maar omdat ze onvoldoende het tegendeel zijn dat ik ze zou willen weigeren, of omdat ik indruk op ze wil maken, of omdat ik publiekelijk bij ze in het gevlei probeer te komen, enzovoort. Friendster verlangt van me dat ik binair ben over een van de minst binaire relaties die er te vinden zijn.

Het binaire probleem is dat iemands vraag of je een vriend bent of niet een referendum wordt over de gehele relatie die je met die persoon hebt. Als je Nee zegt, wijs je een aardig gebaar af; als je Ja zegt, terwijl je Nee bedoelt, heb je een nieuwe en mogelijk schadelijke dynamiek in werking gezet; als je het verzoek compleet negeert kan die persoon het ontbreken van een reactie opmerken en zich gekwetst voelen.

De sociale netwerkdiensten kunnen ook niet simpelweg een spectrum van vertrouwelijkheid opzetten. Linkedin probeert dit door je te vragen hoe je iemand kent (werkte je samen, ging je samen naar school, enzovoorts), en bewerkstelligt zo een basis voor een relatie, aangezien Linkedin een zakelijke netwerkdienst is.

Maar zou Facebook je kunnen vragen om te kiezen tussen kennis, vriend van een vriend, iemand met wie je ooit iets had, vijand, vriend, geliefde, hartsvriend(in), uit elkaar gedreven, verlangend om weer samen te zijn, en wie is dat in hemelsnaam? Maak de verkeerde keuze en die vriend (geliefde, collega, plaaggeest) kan voor altijd dood voor jou zijn, of kan de nieuwe beste vriend worden die je niet wilde.

Van alle sociale netwerkdiensten die er momenteel zijn, bevalt me de aanpak van Flickr en Twitter het beste. Op Flickr heb je contactpersonen, en kun je aangeven of een contactpersoon een vriend is of deel uitmaakt van je familie. (Ik heb vrienden die ik als familie beschouw en markeer die ook als familie.) Maar Flickr dwingt je niet om die vraag te stellen of te beantwoorden.

Twitters model van volgers en volgen impliceert weinig ten aanzien van de relatie, hoewel je gemakkelijk zou kunnen beargumenteren dat de asymmetrie van populaire mensen die zelf weinigen volgen en die worden gevolgd door velen een soort spontaan optredende hiërarchie van belangrijkheid is. Maar ik hoef tenminste niet te veinzen dat ik Ashton Kuchers vriend ben, noch andersom. (In het begin van zijn bestaan hanteerde Twitter ook het concept van "vrienden", maar staakte het dit omdat het verwarrend is.) Adam Engst houdt ook van Twitter door de manier waarop het relaties niet overbelast. Zie zijn begeleidende artikel "Overpeinzingen over internetvriendschap - asymmetrisch uitbreiden" (28 mei 2010).

Zoals het er nu voor staat heb ik een paar echte vrienden gemaakt en heb ik vele relaties verstevigd middels Twitter, een zeldzaam verschijnsel in mijn afgelopen 20-plus jaren op het internet.

Toen ik een paar maanden terug mijn Facebook-account om zeep hielp, had ik honderden vrienden. Ik verwijderde het account vanwege mijn walging over de wijze waarop Facebook omging met privacy, een walging die nog verder werd aangewakkerd door het debacle met Google Buzz (zie "Het gonst rondom Google Buzz", 14 februari 2010).

Maar het verwijderen van mijn Facebook-account werd ook gestimuleerd door een groeiend ongenoegen over hoeveel intieme details uit het leven van mensen ik te zien kreeg buiten mijn cirkel van mensen met wie ik daadwerkelijk een bepaalde graad van vertrouwelijkheid heb. Het begon bijna te lijken op de Sims voor mij, waarbij Facebook mij informatie toonde over vrienden van vrienden, en constant nieuwe mensen voorstelde die ik aan mijn netwerk zou kunnen toevoegen die ik niet goed of, in toenemende mate, helemaal niet kende.

Ik maakte er al heel lang grapjes over dat Facebook Second Life was voor je echte leven, en ik had al een echt leven dat zo'n beetje al mijn tijd in beslag nam.

Facebook en andere diensten zouden dit probleem kunnen kortsluiten door iedere gebruiker sociale kringen te laten onderhouden waarin relaties optioneel geplaatst zouden kunnen worden, maar alleen bij de gebruiker bekend zouden zijn, niet bij vrienden. Het privé voor jou houden van de details van vrienden en impliciet voor anderen zou iets van de sociale verhoudingen in stand houden. (Facebook heeft een onderdeel genaamd Vriendenlijsten dat een knullige versie hiervan biedt, maar de meeste van mijn vrienden die Facebook nog gebruiken zijn daar niet mee bekend.)

Maar sociale netwerken vereisen forse aantallen expliciete relaties om te kunnen blijven groeien: Facebook zou er de voorkeur aan geven dat iedereen bevriend raakt met honderden mensen, om er dan weer honderden aan te bevelen.

Mijn leven geeft echter niet de voorkeur aan kwantiteit en groei boven kwaliteit en vertrouwelijkheid. Toen we klein waren en een ander kind vroeg: "Wil je mijn vriendje zijn?", was het antwoord niet altijd Ja, maar dat had het waarschijnlijk wel moeten zijn. Nu ik 40+ ben, en op het hedendaagse internet, ben ik bang dat het antwoord luidt: "Ik denk dat dit niet de goede vraag is".

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


Overpeinzingen over internetvriendschap - asymmetrisch uitbreiden

  door Adam C. Engst <[email protected]>
  2 reacties (Engelstalig)

[vertaling: CS, DPF]

Mijn collega en vriend in het echte leven Glenn Fleishman schreef een artikel dat tot denken aanzet, over wat een "vriend" eigenlijk is op internet, met een aantal bespiegelingen over hoe het concept van vriendschap is aangetast, en zelfs onbeduidend geworden, door sociale netwerkdiensten (zie "Overpeinzingen over internetvriendschap: nadruk op intimiteit", 28 mei 2010). Het was mede de aanleiding voor Glenn om zijn Facebook-account helemaal op te heffen.

Ik blijf gewoon op Facebook, maar begrijp zijn beweegredenen wel. Mijn positie is echter anders, met grote aantallen mensen die me kennen van TidBITS en Take Control en de boeken die ik door de jaren heen heb geschreven. Het punt is alleen dat terwijl die mensen behoorlijk wat over mij weten, het omgekeerde zelden het geval is.

Per e-mail, of in levende lijve is deze onbekendheid met degenen die mij kennen nooit een probleem geweest, want ik maak graag een praatje op Macworld Expo, en beantwoord met plezier een vriendelijk opgestelde e-mail. Maar deze interacties impliceren niet meer dan een kennismaking, en we kiezen elk hoeveel we willen delen.

De moeilijkheden beginnen met sociale netwerkdiensten, die allemaal, op Twitter na, relaties zien als wederkerig en op gelijk niveau van intimiteit. Daarmee wordt de relatie overbelast. Ik mag het dan leuk vinden om te lezen wat acteur Stephen Fry over bepaalde onderwerpen zegt, maar verwacht absoluut niet dat hij enig idee heeft over wie ik ben, of dat hij mij zou willen kennen.

Op dezelfde wijze vind ik het prima dat mensen mijn berichten lezen (vooral omdat ik alles wat ik online zeg als openbaar beschouw), en beantwoord ik graag reacties op wat ik schrijf. Maar mijn beschikbare vrije tijd en mentale bandbreedte om de wederwaardigheden van bijna-onbekenden te absorberen zijn beperkt. Ik zou willen dat ik beter bij kon houden hoe het mijn eigen familieleden vergaat.

Misschien lijk ik in een ongebruikelijke situatie te zitten, met veel mensen die me kennen, en met me in contact zouden kunnen willen komen, zelfs al ken ik hen hoogstens oppervlakkig. Toch denk ik dat dit vaker voorkomt, als je ziet dat veel mensen die mij op Facebook als vriend hebben toegevoegd, tussen de 100 en 2000 vrienden hebben.

Bijna niemand heeft 2000 echte vrienden, hoewel velen waarschijnlijk wel zoveel namen kunnen herkennen. Ik hoorde een keer een paar high school-studenten in een panel zeggen, dat hun honderden Facebook-vrienden te danken zijn aan de nauwe sociale banden op hun scholen, waar iedereen via hooguit een of twee schakels met elkaar verbonden is. Wat de reden ook moge zijn, 2000 vrienden is idioot, en onderzoek wijst uit dat het maximale aantal mensen waarmee je sociale banden kunt onderhouden ligt tussen de 150 en 300 (afhankelijk voor je voorkeur voor het getal van Dunbar of dat van Bernard-Killworth).

Daarom is de aanpak van Twitter zo slim. Het is de enige sociale netwerkdienst waarmee mensen me kunnen volgen, zonder te vereisen dat ik hun volg, of zelfs maar dat ik het verzoek om verbinding moet goedkeuren. (FriendFeed biedt ook de mogelijkheid tot asymmetrisch volgen, maar bundelt alleen maar het aanbod van verscheidene sociale netwerksites.) Ik ontvang wel per e-mail een notificatie voor elke volger, die ik zou kunnen nakijken, maar dat doe ik zelden. Ongetwijfeld wordt ik op Twitter gevolgd door allerlei bots en spammers, maar zolang ze me nergens noemen, maakt dat mij niet uit, net zoals iedereen welkom is om mijn schrijfsels op de TidBITS-site te lezen.

In contrast daarmee brengt de wederkerigheid van de andere diensten werk met zich mee, en zelfs stress. Het grootste deel van mijn tijd op Facebook, LinkedIn, Plaxo en Orkut gaat naar het goedkeuren van vriendschapsverzoeken. (Goed, op Orkut keur ik feitelijk niemand goed, want ik ken maar een handvol Brazilianen, op wie deze dienst voornamelijk gericht is.)

Een tijdlang probeerde ik elk verzoek apart te bekijken, en alleen die te accepteren, die aanvaardbaar leken volgens de richtlijnen van Glenns gedachten over wat het betekent om een vriend te zijn. Maar aangezien alle verbindingen wederkerig zijn, wilde ik niet overkomen alsof ik de boot afhoud. Hoewel ik er zelden vaker dan eens per maand aan toekom, aanvaard ik nu de meeste verzoeken, want dat is sociaal gezien gemakkelijker dan degenen afwijzen die maar vrienden van vrienden zijn, of met wie ik de afgelopen 20 jaar misschien een keertje ge-e-maild heb.

Het nadeel van deze strategie is het ontvangen van updates van mensen die ik nauwelijks ken. Op Facebook loste ik dat op door voor iedereen lijsten te maken, en alleen naar updates te kijken van een zeer kleine groep mensen waar ik in het leven werkelijk iets mee te maken heb. (Om de waarheid te zeggen, doe ik zelfs dat maar zelden. Een dag is daarvoor gewoon te kort.) Ik plaats ook zelden berichten rechtstreeks op Facebook. In plaats daarvan gebruik ik een gateway van Twitter naar Facebook met de naam SupaSync. Dankzij e-mailnotificaties beantwoord ik meestal wel Facebook-reacties.

Op LinkedIn werp ik af en toe een blik op de e-mail met profielwijzigingen van mensen waarmee ik via het werk te maken heb, voornamelijk om te weten wie er van baan is veranderd. Omdat LinkedIn voor zakelijk netwerken is, accepteer ik blindelings alle verzoeken, want je hoeft iemand niet van te voren te kennen om zaken met hem of haar te doen.

En op Plaxo kan ik alleen maar hopen dat de Mac OS X-software om contactinformatie van Plaxo te synchroniseren met Adresboek ooit nut zal hebben. (Voor zover ik kan overzien heeft geen van mijn Plaxo-contacten ooit de contactinformatie gewijzigd.) En zo ongeveer iedere andere sociale netwerkdienst negeer ik, omdat die diensten alleen maar tijd kosten. (Naymz, ik kijk naar jou.)

Dus als je mij wilt volgen raad ik je aan om Twitter te gebruiken (waarop ik meer dan 4300 volgers heb), of FriendFeed (600+ abonnees), domweg omdat die voor mij het eenvoudigst zijn en omdat je alles zult zien wat ik schrijf op Twitter. Als je verbinding legt via Facebook, LinkedIn of Plaxo heb ik tijd nodig om je te accepteren, en dan zie je nog steeds alleen mijn Twitter-feed.

Ik ben vriendelijk, en ik ontmoet graag nieuwe mensen, vooral als ze al iets over mij weten. Maar ik geef de voorkeur aan sociale netwerken waarin we contact kunnen leggen op een manier die aansluit bij hoe goed we elkaar kennen in de echte wereld, zelfs wanneer we elkaar op dat moment nog niet zo goed kennen. Voor nu en voor mij betekent dat Twitter.

Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel


TidBITS Volglijst: belangrijke software-updates, 5 juli 2010

  van de TidBITS-redactie <[email protected]>

[vertaling: HV]


HoudahSpot 3.0 -- Houdah Software heeft een belangrijke update vrijgegeven van HoudahSpot, het hulpprogramma om bestanden te zoeken dat een alternatief tracht te zijn voor Spotlight van Mac OS X. HoudahSpot 3.0 biedt een aantal nieuwe mogelijkheden zoals het kunnen labelen van bestanden, eenvoudige manieren om die labels en sjablonen te benaderen, en het zoeken op labels. De menubalkinterface van HoudahSpot is ook verbeterd. Als je er op klikt wordt er een Blitzsearch-venster geopend; klik je met de rechtermuisknop, dan krijg je een lijst met alle sjablonen van het programma. (Nieuw $ 30, upgrade $ 5, of gratis, indien je HoudahSpot in 2010 kocht, 2,5 MB)

Reacties - HoudahSpot 3.0


Adobe Acrobat en Reader 9.3.3 -- Adobe Acrobat 9.3.3 en Reader 9.3.3 zijn beveiligingsupdates voor deze oude getrouwe programma's om pdf's te maken en te lezen. Met deze updates wordt een aantal kritieke beveiligingsproblemen verholpen, waaronder een Flash 10.0.45.2-lek waarmee iemand een machine van buitenaf over zou kunnen nemen na een programma-crash. Er zijn verschillende meldingen dat dit beveiligingslek ook werkelijk misbruikt wordt, dus raden we iedereen aan om zo snel mogelijk te updaten. (Gratis update, 86,62/8,03 MB)

Reacties - Adobe Acrobat en Reader 9.3.3


WireTap Studio 1.1.1 -- Ambrosia Software heeft wat kleine verbeteringen aangebracht in hun audio-opname en -bewerkingsprogramma WireTap Studio. In versie 1.1.1 is een probleem hersteld dat verband houdt met iPhone-beltonen en iTunes 9.2. Verder heeft het een verbeterde Silence Removal-optie, kan het nu sneller MP3's met variabele bit rate aanmaken, en is een fatale fout die optrad bij het bewerken van bestanden terwijl tegelijkertijd een 'waveform' werd geladen gerepareerd. (Nieuw $ 69, update gratis, 23,7 MB)

Reacties - WireTap Studio 1.1.1


HP/Epson Printer Drivers 2.4.1/2.4 voor Mac OS X 10.6 -- Apple heeft een aantal verbeterde Mac OS X 10.6 Snow Leopard printerdrivers vrijgegeven, waaronder de nieuwste drivers van HP (versie 2.4.1) en Epson (versie 2.4). Informatie over het installeren van printersoftware-updates, waaronder een lijst van ondersteunde printers, is beschikbaar op de website van Apple. (Gratis, 387,47/737,48 MB)

Reacties - HP/Epson Printer Drivers 2.4.1/2.4 voor Mac OS X 10.6


ExtraBITS, 5 juli 2010

  van de TidBITS-redactie <[email protected]>

[vertaling: TK]

Deze week drie korte berichtjes: Glenn op de TechFlash-podcast, een essay om bij na te denken over de trend weg van "dingheid", en wat harde cijfers over of lezen sneller of trager gaat op een toestel zoals een iPad of Kindle.


Glenn Fleishman op TechFlash over de iPhone en Kindle -- Glenn Fleishman is te zien op de TechFlash-podcast van deze week. Glenn heeft het over de vreemde open brief van Apple over antennes, het potentieel voor een iPhone die werkt met het netwerk van Verizon Wireless en de plaats van de Kindle in de toekomst van tablets. TechFlash is een nieuwssite over technologie uit Seattle met sterke nadruk op originele reportages.

Reacties


Het is het internet, domoor! -- Blogger Mike Cane heeft een bericht om bij na te denken geschreven over de trend weg van "dingheid", en dit zowel voor fysieke als elektronische voorwerpen. Volgens Cane wint online toegang aan belang naarmate dingheid minder belangrijk wordt. Kopen mensen met een Netflix-abonnement immers nog altijd even veel dvd's? Wij alvast niet. Dit is het lezen waard. Ook wanneer het nu niet voor jou geldt is het volgens ons juist dat de wereld in die richting evolueert.

Reacties


Jakob Nielsen test leessnelheid op iPad en Kindle -- Lees je sneller of trager op een toestel zoals een iPad of Kindle, in vergelijking met een fysiek boek? Volgens bruikbaarheidsexpert Jakob Nielsen is het algemene antwoord ongeveer 5 tot 10 procent trager (met dezelfde mate van begrip van wat je gelezen hebt). Dat is statistisch gezien vrij veel, maar toch niet zo veel trager. (We vermoeden dat dit te wijten kan zijn aan de vormfactor van het boek waarmee we al jaren vertrouwd zijn.) Interessanter was dat op een schaal van 1 tot 7, gebruikers hun voldoening uitdrukten met 5,8 voor de iPad, 5,7 voor de Kindle en 5,6 voor het fysieke boek, met de traditionele pc helemaal aan het eind met slechts 3,6.

Reacties


Dit is TidBITS, een gratis wekelijkse technologie-nieuwsbrief met recent nieuws, bekwame analyse, en grondige besprekingen voor de Macintosh- en internet-gemeenschappen. Geef het gerust door aan je vrienden; beter nog, vraag of ze een abonnement willen nemen!
Niet-winstgevende en niet-commerciële publicaties en websites mogen artikelen overnemen of een link maken als de bron duidelijk en volledig vermeld wordt. Anderen gelieve ons te contacteren. We kunnen de precisie van de artikelen niet garanderen. Caveat lector. Publicatie-, product- en firmanamen kunnen gedeponeerde merken zijn van hun ondernemingen.
Copyright 2010 TidBITS; reuse governed by this Creative Commons License.

Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering